Ik herhaal de woorden van Michel de Montaigne (1533-1592): "Ik ben geen filosoof". En dat is werkelijk jammer, want dat had ik graag geweest vandaag. Op deze mistdag, neveldag, grijsdag een beetje filosoferen over mist, nevel en grijs en wat dat doet om zo'n zondag te krijgen. Maar ik heb een goede oplossing gevonden om vrolijk met dat triestige weer om te gaan: mezelf verwennen met een warm en geurig bad, met een massa schuim rondom mij. Daarom zit ik nu in pyjama mijn blog te schrijven én wel in één van mijn gloednieuwe fleece pyjama's, die uit het verguisde China bij mij zijn toegekomen. Wat ze er ook van zeggen, we moeten de Chinezen te vriend houden want alle gaten  die in de economie vallen door de onnozele houding van de US worden binnen de kortste keren ingevuld door het Verre Oosten en daar zouden de Amerikanen nog eens spijt van kunnen krijgen. Wij moeten het dan  stellen met de nieuwe bondgenoten die eens vijanden waren van de handel, nijverheid, mensenrechten, eerlijke concurrentie. Ik schroom me niet om te zeggen dat ik mijn warme kledij bij hen besteld heb aan een goede prijs. Maar de import zal nog wel een tijdje een discussiepunt blijven gezien de particulier niks moet betalen en de winkels wel importtarieven verschuldigd zijn. Voor één keer haalt de consument eens een profijtje en winstje weg bij de importeurs van Chinese kledij. Genoeg daarover, ik zit lekker warm en dat doet deugd aan mijn stijve knoken.

Gisteren heb ik dan ook nog  eens een woord geleerd dat ik niet echt kende: filibusteren. Een vertragingstechniek gebruikt in de politiek door ellenlange redevoeringen te brengen om de behandeling van een wet te blokeren of te verstoren. Het gaat om het verstoren van de privacy door het samenvoegen van alle gegevens van een persoon zoals inkomens en uitgaven die geen normaal patroon vertonenen, vlugger door de ficus kan ingegrepen worden. Het mooie voorbeeld is natuurlijk Didier, die de Nationale Loterij gebruikte om geld wit te wassen. Het was Vincent die het probeerde voor elkaar te krijgen door uren te palaveren zodat het wetsvoorstel niet door de kamercommissie-financiën kon besproken worden. Ondertussen verdiende hij ook nog eens een zitpenning in het Kortrijkse schepencollege door met oortjes aanwezig te zijn en af en toe er in het geniept, een woordje te placeren. Meesmuilend zegde men: God is overal aanwezig maar Quikkie ook.

Ook nu weer gaan de dames Kardhasian over de tong met name 'momanager'Kris. Een geweldige zakenvrouw maar die het vertikt om er ouder uit te zien dan haar dochters en daar voor meer dan één miljoen US dollars veil had om een 'deep plane facelift' te laten uitvoeren. En inderdaad, ze ziet er maar 40 jaar uit op haar 70e verjaardag. Je kan daar uren over discussiëren of het een verantwoorde ingreep is, maar dat mens leeft in een wereld waar maar een paar regels gelden: geld, jong, mooi, glitter, glamour, schoonheid. Ik ga nu voor mijn eigen schoonheid zorgen: badje nemen. Tot morgen