De pijnlijke neus was wèl te danken aan een goed gemikte shot van kleinzoon 4 toen hij wakker werd

23-12-2012 om 12:53 geschreven door BOJAKO  

Het is nu bijna middag en de wereld is nog altijd niet vergaan en via Facebook vernam ik van mijn familie in Australië dat zij ook nog leven

21-12-2012 om 11:50 geschreven door BOJAKO  

Eindelijk weer wat beter.

Vorige week ziek kleinzoontje 3 opgepast, maar ik denk niet dat het zijn virus was dat ik overgenomen had.  

Hij had wat wij ‘het snot en een hoest’ noemen en ik bracht mijn tijd door op “de pot” – helemaal iets anders dus en niet dezelfde maag- en buikpijn die ik voel wanneer ik per abuis lactose heb binnengekregen, dus naar mijn bescheiding mening : een of ander virus.

Die stomme virus deed me wel mijn maandelijkse blogmeeting missen en ik kijk er altijd zo naar uit.   Het doet zo’n deugd om m’n blogmaatjes allemaal weer te zien.

Enfin, ’t zal voor volgend jaar zijn en dan maar hopen dat iedereen weer present is.

Nu sta ik ook hopeloos achter wat de kerstvoorbereidingen betreft.   Ik had al gelukkig wel al een deel cadeautjes gekocht, maar voor enkele moeten we nog naar de winkel.

Kerstdag wordt bij ons gevierd en onze kinderen hebben allen gekozen voor de traditonele Engelse kerstdiner, dat maakt het gemakkelijk voor mij … ik hoef er niet over na te denken.

Kalkoen, groentjes, geroosterde aardappeltjes en pastinaak, Yorshire puddings en ‘the trimmings’ ….

De kerstversiering hangt, de boom staat en Molly heeft iets tegen de onderste balletjes aan de boom, ze wil ze persé te pakken krijgen.   We barricaderen daarom de boom nu, want één van de dagen ligt ze omver.

Deze namiddag gaan we proberen onze lieve kennis:  Mevrouw Maat te bezoeken in het ziekenhuis, de operatie is achter de rug.   We hopen maar dat alles goed komt met haar.

Zo, nu weten jullie allen dat ik nog leef en terug gezond en wel ben en langs deze weg bedankt voor al jullie lieve, bezorgde berichtjes en telefoontjes.

Toedeloekes …. 

17-12-2012 om 12:17 geschreven door BOJAKO  

Jakkes ...‘t is weer koud, grijs en miezerig weer, maar ik ga mijn best doen om het niet aan mijn hart te laten komen.   

Ik kan eindelijk terug lachen, want maag en darmen zijn na twee jaar afzien nog altijd pijnvrij en dit, denk ik, dankzij  het suiker- en lactosevrije dieet dat ik nu volg.   Ik feliciteerde gisteren mijn huisarts omdat zij aan lactose had gedacht, daar waar twee specialisten dit zelfs niet ter sprake hadden gebracht.      Het is wel moeilijk om nu een menu samen te stellen, maar er zijn heel veel lactose-vrije producten op de markt en dat went allemaal…   Wat niet zo goed went is het glas melk met maïzena ’s avonds voor ik ga slapen, dàt is nog elke keer doorbijten om het binnen te krijgen.

Morgen is het sinterklaas en dan verjaart mijn jongste broerke.   Ook hij stapt op tram zes en dit gaan we morgen met hem vieren.

Bij onze kleinkindjes komt sinterklaas enkel bij hen thuis en niet bij ons.   Ik vind dat de kinderen tegenwoordig al veel te veel hebben.  

Kerstmis daarentegen wordt bij ons altijd uitbundig gevierd en dan liggen er wel veel pakjes onder de boom en dit zolang den bruine het nog kan trekken.     Aftredende parlementsleden die ongelooflijk hoge uitstap premies krijgen!!!  't Is schrijnend, zeker wanneer je dan bij Huismusje leest dat men daar komt kijken of ze wel écht blind genoeg is om de broodnodige hulp te krijgen die ze nodig heeft. Nee ...de toekomst ziet er echt niet rooskleurig uit – indien er na 21 december nog een toekomst is natuurlijk. 

Hoewel niemand gelooft dat de wereld zal vergaan is het toch opmerkelijk hoeveel mensen erover spreken.   Blame it on the media.

Van media gesproken : onze nieuwe burgermeester- in- spe krijgt al serieus op zijn donder en hij moet ocharme nog beginnen te burgermeesteren, wat gaat dat zijn wanneer hij echt van wal steekt?

Verder las ik over jonge voetballers die een lijnrechter dood kloppen … je gelooft je ogen en je oren niet meer.   Oude dames die nu ook in onze buurt tegen de grond worden gesmeten om hun handtas, waar waarschijnlijk slechts tien of twintig euro in zit en een hoop rommel, enfin bij mij is dat toch zo.

Mensenlief, waar gaan we naartoe?    Hopelijk doet onze burgermeester-in-spé daar wat aan, want al dat zinloos geweld moet super dringend aangepakt worden.

Neem nu gisteren:  Mr. Silver ging naar de dichtstbijzijnde kleine hondenwei in onze buurt en hij werd de toegang tot de wei geweigerd door een agressieve heerschap met een even onappetijtelijke en agressieve vechthond die met z'n tanden de omheining probeerde te vernielen.

“Ge moogt hier niet binnen, want mijnen hond bijt ! ” riep de man boos.  

Ten eerste is die hondenwei voor de gemeenschap en niet het privé eigendom van meneerke agressie  en zijn woeste hond en ten tweede moet meneer dringend stappen ondernemen om de agressiviteit van zijn hond onder controle te krijgen… iets wat niet mogelijk is, want een hond is maar wat zijn baasje ervan maakt.    Agressieve man  staat gelijk aan agressieve hond.

Al die agressie …. Is het iets in de lucht … in het eten ….in het drinkwater?    Ik weet het echt niet, maar hopelijk komt er snel verandering in.

“Allemaal terug naar den troep, terug discipline leren…” zou mijn vader zaliger gezegd hebben…. Soms denk ik dat dit wijze woorden waren. 

Zij die dringend moet vertrekken naar de koekenstad groet u … ;-)

Toedeloekes !

05-12-2012 om 12:51 geschreven door BOJAKO  

Mijn nieuwe ‘oude’ hobby slorpt tegenwoordig het meeste van mijn vrije tijd op.   

Met een heel dikke, heel oude, handwerk boek voor me op de salontafel probeer ik opnieuw de kunst van het breien onder de knie te krijgen.

Zoals de meeste vrouwen van mijn leeftijd werd deze nijvere bezigheid ons aangeleerd in de lagere school omdat men toen nog dacht dat wij vrouwen allemaal thuiswerkende moeders gingen worden en omdat de moeders van toen al onze truien, sokken, borstverwarmerkes, debardeurkes, badpakken etc.etc. zelf breiden.   

Ik zie het nog zo voor me : alle vrouwen in de familie zaten ’s avonds te breien, het ijverig geklik van de breinaalden stoorde de TV niet, want er was geen TV.

Bovendien werden alle gebreide truien die te klein geworden waren uitgetrokken, de wol werd gewassen en terug opgerold en terug gebruikt.  Op al mijn jeugdfoto’s sta ik met een gestreepte, gebreide trui.

Enfin, met allemaal restjes wol van moeder zaliger – een verwoede breister – brei ik nu vierkante lapjes om al de destijds aangeleerde steken terug uit te proberen.

Omdat het crisis is ga ik deze al of niet foutloos gebreide lapjes aan elkaar haken om er een TV dekentje van te maken.   Tenhuize Bo wordt er zelden iets weggegooid, dat werd me ook door m'n moeder zaliger aangeleerd ... recyclage avant la lettre!

De simpele steken gingen vanzelf:   het is zoals fietsen, blijkbaar verleer je de basisbegrippen nooit,  maar bij een ingewikkeld maneuver durft er al eens iets misgaan.

Mijn eerste kabel motief leek wel op een kabel, maar het leek helemaal niet op de prent in mijn boek, net zoals veel van mijn vorige lapjes wel mooi waren, maar niet leken op de prenten in mijn boek.

Soit … ik geef niet snel iets op en begon aan een volgende kabel patroon en toen zag ik het :

Voor de kenners onder u …

Er stond : 1^ste rij - brei  *3st av en 6 st av.* huh ??????

Ik zette m’n bril goed en keek nog eens en vroeg aan Mr. Silver die in de zetel naast me zat te dommelen: “Shoeke ... gij kunt goed tellen hé, drie steken averechts en zes steken averechts, dat zijn toch negen steken averechts hé?” 

Hij keek me aan alsof hij het in Keulen hoorde donderen en vroeg op die bijzonder intelligente manier van hem  : “ huh ...watte? “

Nadat ik het hem nog eens had uitgelegd, maar dan wat gemakkelijker zei hij : “jaja  drie en zes is negen ja”.

“HUH .....Ik dacht het al, nie moeilijk dat mijn lapjes op niets trekken! ” antwoordde ik terwijl er een Eureka lampje boven mijn hoofd begon te branden en ik mompelde verder : “ hetgeen tussen de asterix staat moet je steeds weer opnieuw herhalen, maar als ik voortdurend negen steken averechts moet breien, waarom staat er dan niet : brei de eerste rij averechts. ???  dedju dedju mijn boek staat vol fouten.”

Ik voelde me opgetogen, blij, uforisch, uitzinnig van geluk, want ik was op school nooit een uitblinker bij handwerk geweest, o contreere … ik breide ooit sokken en die leken meer op slaapmutsen al zeg ik het zelf, bij de hiel liep er altijd iets mis en ik weet nog steeds niet wat. 

Vol moed begon ik op eigen houtje en delvend in de diepe spelonken van mijn geheugen,  kabels te breien zoals ik dacht dat ze moesten gebreid worden en voorwaar …. ik heb nog nooit zo’n mooi lapje gezien, het gaat een pronkstuk worden in mijn lappendeken, het enige lapje zonder fouten (tenzij er nog iets misloopt natuurlijk) J

 Zij die verder gaat breien groet u ... toedeloekes! 

30-11-2012 om 12:12 geschreven door BOJAKO  

Mensenlief toch, het stopt maar niet … is het omdat we een dagje ouder worden?    ’t Ja dat zal wel de oorzaak zijn zeker, maar het lijkt alsof we elke dag slecht nieuws horen.

Gisteren was het een prachtige herfstdag en Mr. Silver en ik gingen wandelen met Molly.  Nog even genieten van het herftszonnetje, want voor de volgende dagen werd regen voorspeld.

Mr. Silver gaat ondanks weer en wind bijna elke dag met Molly naar de hondenwei en heeft daar nu zijn trouwe vrouwenclubje + hondjes.  

Eén van die dames was zo lief om af en toe op Molly te passen indien we eens een nachtje weg waren, zoals bv. onze laatste weekend naar Engeland.   We noemen ze  mevrouw Maat (Maat is de naam van haar hondje) en ze kloeg enkele weken terug over een blijvende, zeurende oorpijn en ging naar een NKO specialist.

Gisteren zagen we haar, ze heeft niet lang moeten wachten op de uitslag van de scan, ze werd opgebeld door het ziekenhuis  … op zes december moet ze geopereerd worden wegens kwaadaardige mondkanker.

Mannekes toch …ik kan me niets erger indenken maar zij hield zich ongelooflijk flink.

Bovendien is ze een alleenstaande vrouw zonder kinderen.   ’s Nachts lag ik in bed me af te vragen bij wie zij terecht zal kunnen na haar operatie.   Wie zal haar bezoeken, verzorgen en troosten zoals mijne zilveren dat bij mij gedaan heeft twee jaar geleden…

Wij zullen in elk geval ons best doen om er te zijn voor haar indien nodig en ik merkte dat ze veel vriendinnen had gemaakt door daar elke dag op de hondenwei op de bank te zitten met haar hondje Maat.

Haar grootste zorg was : wie zorgt er voor mijn Maat, maar er waren al drie dames bereid om hem op te vangen en ik heb haar gezegd dat in geval van nood hij ook altijd nog bij ons terecht kan tot ze weer thuis is…

23-11-2012 om 12:38 geschreven door BOJAKO  

Even een korte blogvakantie genomen en hier ben ik weer.

Na het onverwacht overlijden van onze lieve, jonge vriend Peter was ik geruime tijd van mijn melk, maar ach…we moeten nu eenmaal verder en we moeten van elke dag proberen te genieten alsof het onze laatste is, dat besef ik hoe langer hoe meer.

Vanmorgen ben ik terug op controle bij de diëtiste geweest.  

Ik heb het door haar voorgeschreven dieet héél braaf gevolgd, een voedings-dagboek bijgehouden en het resultaat is bijna verbijsterend.

Na twee jaar hevige buik krampen en misselijkheid ben ik nu tenminste al verlost van de krampen.   Ik kan zelfs mijn medicatie ervoor volledig laten.   Minstens zes pillen per dag minder!  

Het  is een medisch dieet, geen afslank dieet, ik val dan tot mijn grote spijt ook geen microgram af. Suiker en lactose zijn taboe,  maar ik moet vaker eten dan voordien.  Heb ik bv. zin in een banaan, dan is dat goed, maar ik moet er wel een sneetje bruin brood bij eten of een parovita.  Bovendien moet ik ook nog iets eten rond 21 uur en nèt voor ik ga slapen (dat berucht slecht koud maïzena papje met soyamelk ) en zo hopen de diëtiste en ik dat de ochtendmisselijkheid mettertijd ook zal verdwijnen.

Volgende afspraak met haar na de feestdagen.

Vorige week verjaarde zoon 1 en vandaag verjaart  kleinzoon 1.  Hoera ....de feestdagen zijn begonnen…enfin, bij ons is het precies het hele jaar door feest.   Beter zo dan anders hé! J

Ring ring … de deurbel … tiens tiens ... wie zou dat zijn?

Een Ierse bouwvakker stond daarnet aan de deur met de vraag of hij een werkje bij ons kon opknappen.

Huh ….Hij had best aan een andere deur gebeld.   Ik verwittigde hem beleefd doch assertief dat men bijna elke dag op TV en in de krant waarschuwde voor Ierse en Britse werkmannen die heel goedkoop hun diensten aanboden.

Flegmatiek en met uitgestreken gezicht zei hij me geen Brit of Ier was, maar een Schot …‘van Edinburgh’.  

Nu moet je weten dat ik op amper een uurtje rijden van Edinburgh geboren ben, dus in mijn beste ‘Geordie’ ( noord-oost-engels dialect dat heel hard lijkt op het Schots)  zei ik dat hij geen Schots accent had maar wel degelijk een Iers.  (mijn schoonbroer is een Ier,  dus ik kan het weten).

Met een vriendelijke:  ‘Have a nice day’ vertrok hij snel.

Twee nanoseconden later belde hij terug aan.

Verwonderd deed ik terug de deur open en hij stond er met z’n paspoort in zijn handen om me te bewijzen dat hij wel degelijk  in Edinburgh was geboren maar van een Ierse vader en daarna in Ierland had gewoond.

Hoopte hij nu dat ik me zou laten vermurwen en hem toch zou binnenlaten, dan had hij zich nog altijd serieus vergist.    Ik hm’de en ha’de, zei dat het plezant was om een landgenoot te ontmoeten,  maar dat ik een Handige Harry in huis had die de nodige werkjes zelf nog aan kon.

Oeps...Handige Harry hoor ik net binnenkomen, dan is het tijd om voor de innerlijke mens te zorgen.  Zou hij Parovita’s met gerookt vlees een geschikte maaltijd vinden?   J

Ik denk het niet….

Toedeloekes !  

21-11-2012 om 17:21 geschreven door BOJAKO  

vandaag namen we diepbedroefd afscheid van onze lieve vriend Peter.  Hij werd slechts 50 jaar.  

Niet enkel wij maar ook de wetenschap verliest een geniaal man.   

Dank je lieve Peter voor al wat je voor ons betekend hebt.

13-11-2012 om 16:08 geschreven door BOJAKO  

Schrijversblok

Inspiratieloos

Tijdsgebrek

Teveel andere hooby’s

ik was er even niet, de reden ?   kies zelf maar hierboven...!

Vannacht werd ik weer rond drie uur wakker, geplaagd door hevige krampen en misselijkheid.  Het was enkele dagen te goed geweest om waar te zijn. 

Het was zelfs zoooo goed dat ik mijn medicatie niet genomen had om eens te kijken hoe het zou zijn zonder.

Braafjes volg ik ook zo goed mogelijk het voorlopig dieet dat me werd voorgeschreven door de dietiste van het UZA.

Voorlopig proberen we ‘het dumping syndroom’ onder de knoet te krijgen en moet ik suiker en lactose vermijden.   Suiker vermeed ik al lang maar lactose is nieuw.

Binnen drie weken ga ik naar haar terug en dan gaan we verder kijken hoe we mijn vorm van ‘het prikkelbare darm syndroom ofte PDS’ kunnen bestrijden via dieet.

Ik hou nu een voedingsdagboek bij om te kijken of ik daar baat bij kan hebben.

Nochtans vond de eerste UZA specialist dit niet nodig.  Hij zei me dat het zoeken naar een naald in een hooiberg was, maar de tweede UZA specialist raadde me wel een dietiste aan en verwees me door.

Pfft… baat het niet, dan schaadt het niet hé.

’t Is wel een duur grapje, want zelfs indien je door een arts naar een dietiste verwezen wordt, dan nog komt de ziekenkas niet tussen.

Hola Pola ...ik merk dat het tijd is voor mijn verplicht tussendoortje … enkele droge parovita koekjes opknabbelen ...

…Krak krak crumble crumble … voilà die stukken karton zitten er weer in….

’s Avonds voor het slapen gaan is het nog erger, dan moet ik een glas –ofwel water ofwel sojamelk – met twee eetlepels maïzena nuttigen.  Lekkerrrrrr….. !!!

Aangezien Mr. Silver regelmatig boodschappen doet moest hij op zoek naar al deze (voor hem) nieuwe voedingsmiddelen. 
Ik heb hem het doosje Maïzena getoond en toch kwam hij weer thuis met Maïzena roux … die staat nu bij de vier vorig miskoop dozen.

Die bewuste maïzena smurrie was ik gisteren vergeten te drinken en dàt was waarschijnlijk de reden van die verdomde darmkrampen.

Soit … ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om vanuit mijn bed de overwinning van Obama mee te kunnen vieren.  Spannend jongens ....whoehaa.....!!!

Eens ik wist dat hij gewonnen had kon ik eindelijk terug inslapen.  ’t Zal stress geweest zijn denk ik.   
Stel je voor dat Romney had gewonnen. 
Hadden ze mij om raad gevraagd, dan had ik hun daar in Amerika gezegd dat het nu tijd was voor een ‘serieuze’ vrouw à la Hilary Clinton inplaats van weer een schatrijke man die geen flauw idee heeft hoe de rest van de bevolking leeft, maar ja … ze vragen mij nooit om raad hé en nu is het voor hen om zeep.

Ach …nu onze Antwerpse overwinnaar Bartje  -hij is tenslotte nog maar de helft van de vroegere BART-  nog aan het werk krijgen en dan zijn we hier in Antwerpen ook vertrokken.  

Momenteel is er in Antwerpen nog steeds een haantjesgevecht aan de gang.  

Tch tch tch … die mannelijke testosteron toch. 
Patrickske  wil niet weg van het stadhuis en ik dacht dat hij in de privé zoveel meer kon verdienen… maar ja .... macht geeft je zoveel meer status nietwaar?

Voilà, mijn dagboekje is bijgewerkt en mijn nieuwe (oude) hobby roept me … ik hoor de priemen klikken.   

Na een onderbreking van meer dan twintig jaar heb ik het plezier van breien terug ontdekt en ik ben nu volop vierkantjes aan het breien om al de verschillende steken uit te proberen.

Nadien ga ik misschien terug een trui breien,  zo’n Ierse met veel kabels.  Prachtig toch?

Zij die nu een verplicht suikervrij yoghurtje gaat eten en een pot verse munt en gember thee gaat zetten groet u …

Toedeloekes !

07-11-2012 om 14:32 geschreven door BOJAKO  

De zon schijnt maar ik weet niet of het buiten warmer is dan gisteren, want gisteren was het bitter koud.  

Op één week tijd van 25°C naar 5°C – zo iets kan je enkel in België meemaken denk ik.

Zoals altijd is het tenhuize Bojako en hare zilveren weer druk geweest.

Vorig weekend kwam achterneefje even logeren.  Het was even piekeren voor ons, want we hadden geen flauw benul meer wat dertienjarige jongens graag doen.   Bleek dat hij zich best vermaakte met spelen op de I-Pad en de PC en naar TV kijken.   Ondanks het mooie weer sprak een wandeling hem niet aan.
Gelukkig was het maar voor één nacht en dag, want ik kan me niet voorstellen dat zijn ouders happy zouden zijn indien hij meerdere dagen enkel aan schermen gekluisterd zou zitten.  We gaven hem aan hen terug met vierkante ogen en zeiden dat hij heel braaf was geweest, wat zeker waar was, we hadden hem amper gehoord.
 

Maandag ben ik op koffieklatch geweest met mijn lieve school/werk-vriendinnen: dwz…we zijn allemaal vroeger naar dezelfde school geweest en daarna hebben we allemaal lange tijd op dezelfde firma samengewerkt. 
Spijtig genoeg hebben we al twee lieve vriendinnen van ons groepje heel jong moeten afgeven, vorig jaar was het ons lieve Mieke, maar toch proberen we om die hechte vriendschap in stand te houden.

Dinsdag kwam kleindochter…ze was een beetje ziekjes zei haar papa 's ochtens héél vroeg aan de telefoon.  
(ik denk dat ze gewoon eens een nana verwendag nodig had).

Woensdag kwamen kleinzoon 1 en 2 na de middag en ’s avonds kwam lieve vriendin Paz even op bezoek.  Ze verhuist na lange tijd terug naar hier in de buurt en ik ben daar ongelooflijk blij om.  Toen ze jaren geleden naar de boerenbuiten verhuisde heb ik haar wreed gemist.

Donderdag had ik weer enorm last van maag en darmen en ben ik een dagje van de kaart geweest.  (Dit is het restprobleem waar ik mee zit, dat na uitsluiting en na alle onderzoeken door de specialist PDS èn dumping syndroom werd genoemd).   Ik leg me neer bij haar vonnis en slik braafjes de vele voorgeschreven medicatie.   Mijn apotheker straalt elke keer ik binnenkom.  
Niet moeilijk : ik ben zijn villa aan 't afbetalen.

Ik heb dan van mijn dagje rusten in de zetel gebruik gemaakt om mijn nieuwe GSM weer in orde te krijgen.   De SMS berichten kwamen niet door.  
Na het boekje nog maar eens volledig doorlezen te hebben besloot ik om een volledige reset te doen naar de fabrieksinstellingen en hopsakee … de verloren geraakte berichten kwamen netjes allemaal aan.

Ik ben totaal niet technisch aangelegd maar mijne Handige Harry is op electronisch gebied ook geen held en hij schuift die dingen allemaal naar mij door.

Iets later constateerden we nondepippel dat onze printer het ook begeven had.

“It never rains but it pours” is onze familie motto.

De printer had de antieke leeftijd voor electronica van bijna vijf jaar bereikt,  dus we besloten vrijdag een nieuwe aan te schaffen.  

Ik wou natuurlijk weer iets nieuws en kocht er een die op WiFi werkt…stomme geit dat ik ben.  
Bij andere printers steek je gewoon de kabel in de printer en je bent vertrokken.   Om deze printer aan de praat te krijgen moest ik weer de bijgeleverde encyclopie doorploeteren.

IK HAAT ELECTRONICA (maar ik speel toch zo graag met al die nieuwe apparaatjes  ….) 
 

Zaterdag zou een kalme weekdag moeten worden, maar er kwam weer a hair in the butter.

Zoon 1 en familie hadden eerst een vakantie naar Turkije geboekt en betaald, maar dat was in’t water gevallen wegens te weinig belangstelling.  
Vervolgens hadden ze dan maar een appartementje aan zee gehuurd en net voor ze gingen vertrekken begaf hun auto het.

Onze telefoon rinkelde …. wat volgde kan je al raden zeker?  

De zilveren papa heeft hen met plezier naar ’t zeetje gevoerd en gaat hen volgende week terughalen.

En vandaag is ’t feest … kleindochter werd op 20 oktober 8 jaar en vandaag wordt het gevierd.

Joepie ...lekker met de beentjes onder tafel aanschuiven en genieten …

Toedeloekes !

28-10-2012 om 12:21 geschreven door BOJAKO  

18-10-2012 om 14:22 geschreven door BOJAKO  

Vorige week zijn we een dagje naar zee geweest, op bezoek bij schoonbroer en schoonzus-zee en Schwiegermutti namen we voor de gezelligheid mee.  
’t Was mooi weer en dat is altijd plezanter om te rijden, dit ondanks de twee muren vrachtwagens waar je constant tussendoor moet slalommen.   Je voelt je bangelijk klein tussen al die enorme mastodonten.

De volgende dag moest Mr. Silver met onze oude, trouwe ‘vintage’ Subaru naar de keuring en ja hoor … alles nog perfecto, we mogen er nog een jaartje de baan mee op.  
‘Vintage’ is het nieuw modewoord voor alles wat oud en gerecycleerd is, maar dat wisten jullie zeker. 

Mr. Silver ging op stap met Molly en ik trok op m’n eentje naar onze Noord-Arabische winkelstraat,  een winkelstraat dat in vroegere 'vintage' tijden kon concurreren met de Meir.

Soit, nu vind ik er wat ik zocht, iets wat vroeger niet zo makkelijk was, namelijk enkele pyama broeken.  
Broeken zonder pyama jasjes vindt je niet zo snel in een boutique n’est ce pas en die vind je nu wel in onze winkelstraat.  

Waarom alleen broeken hoor ik jullie vragen?   Wel omdat ik sinds eeuwig en altijd nachtjaponnen draag.   Tijdens mijn jongere en magere periode durfde ik snel au naturel te slapen, maar nu in mijn ‘vintage’ jaren slaap ik terug met een japon.  
Mijn ouders brachten me van jongsaf bij dat een meisje/vrouw/dame daar onderaan, beneden, op de plaats waar enkel een dokter en een echtgenoot mogen kijken.... ’s nachts moet verluchten. 

’s Nachts wordt er dus verlucht, maar ik ondervond de laatste tijd ’s morgens,  terwijl in in mijn kamerjas zat te genieten van een lekkere tas koffie en een krant, dat mijn benen en voeten ijskoud waren 
De oplossing lag voorhanden : enkele pyamabroeken…en die heb ik nu.  
Ik hoef jullie dus geen portret te schilderen van hoe ik er nu uitzie ’s morgens.   Denk daar m’n dikke wollen sokken en m’n crocskes bij en je hebt een volledig schilderij.   Knap is anders

En zo kregen onze drie kleinkinderen me te zien dit weekend.

Zaterdag kwamen ze logeren.

Met drie stoven ze uitbundig naar binnen.   Elk sleurden ze achter zich hun valiesje mee.   Het leek alsof ze voor een maand kwamen logeren.  
Bobby (de hond) was er ook bij, maar die bleef niet overnachten.  
Ze duwden hun papa letterlijk de deur uit, want ze weten dat wanneer hij er niet meer is, hun grootouders véél meer aandacht aan hen schenken.

Ze weten ook dat ze rot verwend zullen worden en veel langer mogen opblijven dan thuis.

“Mag ik bij u slapen?” vroeg kleindochter (8 jaar) die zich op mijn linkerbil genesteld had.
“Nee ik wil bij nana slapen” pruttelde kleinzoon 3 (6 jaar) die op mijn rechterbil met de I-pad zat te spelen.
“Neeje ikke wil bij nana slaape...” riep onze kleinste,  die de speelgoed auto’s allemaal op de tapijt had uitgekieperd.

Ik antwoordde : “Meisjes bij de meisjes in onze slaapkamer en jongens bij de jongens in de logeerkamer” – ik had het natuurlijk al lang van tevoren uitgekiend.  

Kleindochter gaat meestal bij de andere oma slapen en de jongens komen dan naar ons, dus ik kon haar niet teleurstellen.   Ze straalde, ook omdat zij als oudste nog iets langer mocht opblijven dan de jongens.

Molly blafte ons de volgende ochtend allemaal veel te vroeg wakker en de kinderen mochten allemaal in hun pyama voor de TV,  rond de salontafel ontbijten,   een tikkeneike met soldaatjes* (*gekookt eitje met langwerpige sneetjes brood), daarna kabouter* boterhammetjes en warme choco (*boterhammetjes zonder korst in kleine driehoekjes gesneden).  
’t Was feest en ’t was enorm druk voor het keukenpersoneel (Mr. Silver en mezelf).

Omdat het kiesdag was en omdat kleinzoon 3 naar een kinderfeestje moest kwam hun papa hen vrij vroeg halen. 

Net op tijd hadden ze allemaal een bad gehad en hun tandjes gepoetst.   Kleinzoon 3 maakte extra werk van z’n eerste grote tand die er plots was gekomen.   Wat er met de melktand was gebeurd wist hij niet….een raadsel.

Nadat ze vertrokken waren hebben we heel snel opgeruimd, want ons huis leek alsof er een orkaan doorgeraasd was.

Vervolgens trokken we naar het kiesbureau.  

Daar waar we vroeger iedereen tegenkwamen die we al jaar en dag kenden (zoals beschreven op het blog van Hotlips) leek het nu alsof we ergens in het buitenland stonden aan te schuiven.

Gelukkig was er een grote glimlach van onze Marokkaanse overbuurman die bijzitter was.

Eén bekend gezicht nog, de vlamingen zijn waarschijnlijk geëmigreerd …de witte vlucht zoals men dit pleegt te noemen in de volksmond.

Na de middag heb ik een dutje gedaan op de zetel om te bekomen van het babysitten en een vrijwel slapeloze nacht (kleindochter is een nog grotere wroeter dan ik).

Zoon 2 belde om te vragen of hij langs kon komen met de kinderen.  

Er was maar één voorwaarde : de TV moest blijven aanstaan, want ik wou het verloop van de verkiezingen blijven volgen.  
Kleinzonen 1 en 2 vonden het goed en konden zich best amuseren met de computer en de I-Pad.

Zoon 2 was diep teleurgesteld.   Hun  geplande trip naar Turkije tijdens de aanstaande herfstvakantie was in’t water gevallen.   Ze hadden net een mail ontvangen van het reisbureau.  

Waarschijnlijk te weinig toeristen wegens de problemen tussen Syrië en Turkije.

’t Zal zeker niet zo warm of luxueus zijn, maar ze hebben besloten om dan maar terug naar ons zeetje te gaan en daar is het ook altijd goed, zelfs in de herfst.

En dan : de uitslag van de verkiezingen.  
Een diep treurige Janssens en een waarschijnlijk overgelukkige De Wever.   Moeilijk te zien bij De Wever, want die heeft een pokerface en uit nooit uitbundig zijn gevoelens.  
De arme man is letterlijk weggesmolten tijdens de voorverkiezingen, ik hoop dat hij stopt met zijn dieet anders waait hij binnenkort omver bij een sterke politieke tegenwind.

Iedereen heeft zijn visie over het plotse triomf van de NVA.  

Naar mijn bescheiden ‘vintage’ mening zijn een zeer groot deel voormalige VB stemmers overgestapt naar de NVA omdat er geen cordon rond de NVA is en omdat de NVA ook wat matiger, maar toch rechts is.

Indien de NVA echter ook niet luistert naar de stem van die vele kiezers, dan voorzie ik bij de volgende verkiezingen gewoon een stap terug naar AF, ofte terug naar het VB.

Maar kom ....wie ben ik?   Zeker geen gediplomeerde politoloog, maar ik heb wel de universiteit van het leven al grotendeels achter de rug en ik luister altijd aandachtig naar wat rond mij gezegd word en ik leer daaruit.

Oeikes ...net zoals ‘Myette’ is mijn ball and chain terug binnengewandeld en word ik verwacht om te komen kijken naar de vruchten van zijn tuin-arbeid.

Zij die in het leven geleerd heeft dat het wijs is om haar echtgenoot de nodige aandacht te schenken zal het dus vandaag hierbij laten.

Toedeloekes ….

15-10-2012 om 14:19 geschreven door BOJAKO  

Gisteren was het blogmeeting met mijn blogmaatjes en ik heb er weer heel erg van genoten.   Er werd door mijn blogmaatjes gevraagd of ik nog wel ga schrijven op mijn blog, het was al zo lang geleden …
ik merk tot mijn grote schaamte dat er inderdaad al veel dagen voorbijgevlogen zijn.

Hier gaan we :

Ik en ook de zilveren surfer hebben énorm genoten van onze driedaagse trip naar de Joekee.  
De weergoden waren bijzonder goed gemutst, want we hebben drie prachtige, zonnige, warme dagen gehad.

Elk jaar rond deze tijdstip lassen we een uitstap in om onze huwelijksverjaardag te vieren, dat was dit jaar de 44^ste.
Dat is kunnen volhouden hé mannekes?  

Zoals jullie weten is Mister Silver de allerergste mannelijke shopaholic die ik ken, ik denk dat we elke winkel in Canterbury bezocht hebben, bovendien bezochten we voor het vertrek een hypermarché in Calais en bij het terugkeren de enorme outlet shopping center in Asford.  
Tijdens het rijden van Canterbury naar Ashford zag hij ook nog eens een car boot sale en ook dat hebben we bezocht.

In de allerlaatste supermarkt moest ik in de apotheek afdeling (dat is zo in Engeland - apotheek in een supermarkt ) iets extra gaan vragen voor mijn arm, pijnlijk ruggetje, ik kon gewoon niet meer, maar ik kon ook de uitstap van mijne gouden zilveren niet naar de knoppen helpen.   Hij geniet er zo ontzettend van.

De apothekeres gaf me een soort grote, warme sticker om op de pijnlijke plaats te plakken, want ik zat al vol medicatie.  

Mensenlief dat deed deugd…ik kende het niet, maar het is een aanrader.  
Je plakt het op je pijnlijke plaats en geleidelijk aan, via een chemisch proces, begint de plakker op te warmen en je kan er uren geniet van hebben. 
Of het echt helpt tegen de pijn weet ik niet, maar het warmtegevoel voelt heerlijk aan.

Godzijdank is de Shuttle zonder enig probleem -heen en weer - door de tunnel gereden.  
Zoals ik al meerdere keren schreef,  lijd ik aan een erge vorm van claustrofobie.   Me in de tunnel krijgen, zeker de allereerste keer, was een echte beproeving.  

Maar, omdat het met de Shuttle slechts een half uurtje duurt om van Calais naar Folkestone te rijden kiezen we nu altijd voor deze methode om het kanaal over te steken.
Bovendien word je nooit zeeziek.

Veiligheidshalve leid ik mezelf af door m’n hoofdtelefoon op te zetten met mijn persoonlijke keuze van liedjes op mijn MP3 speler en ik zorg ervoor dat ik spannende lectuur bij de hand heb.   
Op die manier vliegt het half uur onder de zee snel voorbij.

Wat er ooit zou gebeuren indien de trein halverwege stilvalt, daar durf ik niet aan te denken, maar ik denk dat ze dan aan de andere kant best een geel wagentje en een dwangbuis klaar zetten.

Dit weekend verzorgt Mr. Silver samen met anderen de jaarlijkse parochiale rommelmarkt.   Hij is al vier dagen bezig met de organisatie.  

Ondanks de regen,  die vandaag met bakken uit de lucht valt, voel ik me natuurlijk verplicht om er eens langs te gaan.

Bovendien is er vandaag ook nog de plechtige opening van het nieuw rond punt op één van de gevaarlijkse kruispunten in onze buurt en vanavond treedt er een Jazz/Dixie orkest op in het parochie café.

Ik ga me vandaag dus ook niet vervelen.

Vorige maandag heb ik mijn griepspuit laten zetten en vandaag heb ik een snotneus… zou de spuit dan toch niet werken?

Mijn huisarts had al een groot deel van de resultaten van de onderzoeken binnengekregen en van haar kreeg ik toch iets meer uitleg dan van de dokters in het ziekenhuis. 

Zij raadt me bv. een maag/darm sparend dieet aan, daar waar de dokter in het UZA dit onnodig vond.   Wie moet ik nu geloven, een specialist of een huisarts?

Soit, op 18 oktober moet ik ‘hopelijk’ voor de laatste keer naar het UZA voor de uitslag van de Pet-scan.

Ik ben ervan overtuigd dat alles OK zal zijn, want anders hadden ze me al lang gebeld om te komen.

Daarna hoop ik dat ik héééééél lang geen dokter meer hoef te zien.   Ik zal braaf mijn medicatie nemen en proberen om niet te veel te zagen.

Ik ga me nu klaarmaken voor mijn Rommelmarkt bezoek en ik zal proberen om in't vervolg mijn dagboek iets beter bij te houden.

Toedeloekes ….

06-10-2012 om 11:54 geschreven door BOJAKO  

24-09-2012 om 13:49 geschreven door BOJAKO  

17-09-2012 om 12:50 geschreven door BOJAKO  

In opdracht van dokter Toontje van het UZA in teken van het verder onderzoek, ben ik braaf een voorschrift gaan halen bij mijn ‘privé dokter’ voor een mammografie van m’n ladies.

Ik gebruik bewust de naam ‘privé dokter’ omdat deze dokter de enige man is die mijn privé bodyparts mag bekijken, betasten en onderzoeken.   We laten Mr. Silver hier buiten beschouwing natuurlijk.

Het was even wennen aan een man na jaaaarenlang een vrouwelijke gynaecologe gehad te hebben.

Tot nu heeft hij enkel het voorschrift voorgeschreven,  maar volgende week mag ik weer plaatsnemen in zijn fantastisch bewegende stoel.

Je gaat erin zitten zoals in een gewone stoel en die stoel neemt dan een eigen leven aan.   Je lichaam zakt zachtjes (met stoel) achteruit terwijl je benen en voeten, die op voetsteunen staan,  op korte, maar zachte wijze in de gynaecologische stand gebracht worden.   Links van je hoofd staat een PC scherm waar je je inwendige loodgieterij mee kan aanschouwen samen met meneer doktoor.

Het leidt ongelooflijk af van wat de dokter op dat moment allemaal aan het doen is.

TV olé … met op de achtergrond de zachte, rustige, beleefde stem van de dokter die, wanneer je even naar hem kijkt, ook altijd zijn ogen op het scherm gericht heeft en niet op je edele privé onderdelen.

Maar kom, ik dwaal weer af.

Eerst was er eergisteren Frau Helga van Stalag VII die mijn meisjes moest pletten.

’t Is nog steeds dezelfde radiologe als elk jaar, maar ze had nieuw apparatuur en ze zei me dit met een grijnslach waar ongelooflijke fierheid door scheen.

Ik had even gedroomd van een tafel met zakjes zoals een biljart tafel,  maar dan met de zakjes op een strategische plaats om de meisjes zachtjes in te laten hangen, maar Lea (van blog Ludovicus) had me tijdens onze blogmeeting al verteld dat dit niet het geval was.

Het is en blijft een pletmachine, hoewel het nu een 3D pletmachine is en er per meisje slechts twee foto’s dienen genomen te worden.

Enfin, de meisjes werden geplet en er is toch een lichte verbetering te bespeuren.  Ofwel zijn ze niet meer zo gevoelig als vroeger ofwel plet de machine iets minder hevig.

Vervolgens werd ik door Frau Helga naar een volgende kamer geleid waar een andere dame de ladies nog aan een echo onderwierp.  

Ze humde en haa’de op verschillende plaatsen en vroeg of ik mijn vorige platen bijhad.

Nu moet je weten dat ik elke keer een zak vol Rx’en en scans heb meegesleurd naar alle vorige dokters en wat bleek?    Ze konden die niet gebruiken, want alles is tegenwoordig digitaal.

Nu had ik ze natuurlijk niet bij.

Gelukkig gooien wij niets weg, dus ik zal ze vandaag even afgeven bij de dokter zodat ze kunnen vergeleken worden.

Vanaf dan wordt alles op CD rom gezet en ook digitaal doorgezonden naar mijn ‘privé dokter.’

“Ik denk niet dat ge u ongerust moet maken.” : zei de vriendelijke vrouwelijke arts.   Ze was een frisse adem na de felle Frau Helga.

Pfft … ikke ongerust na al wat ze me de laatste tijd al gezegd hebben?    Wat zou ik ongerust zijn?

Ik kijk niet meer op een cyste meer of minder, waar dan ook.  

What will be, will be … zong ooit Doris Day en ik zing dit liedje nu met haar mee.

Geen tijd meer om te schrijven, seffens is het hier invasie.  
De twee oudste kleinzonen komen en zoon 2 komt ook z’n wekelijks boke eten.

Hoor... daar gaat de bel al, nummer één is al aangekomen!

12-09-2012 om 11:32 geschreven door BOJAKO  

En hier ben ik dan met het verslag van dokter Toontje.

Uiteindelijk zit hij nu ook met z’n handen in zijn haar …. Hij weet ook niet waarom ik zo misselijk ben of zoveel darmkrampen heb.

De scans laten wel duidelijk twee ‘vlekkige densiteiten tussen pancreas en milt’ zien, maar hij en zijn collega’s denken dat dit nog restanten zijn van mijn vorige operatie.

In de pancreas zelf zijn er geen cysten … op dit ogenblik had ik dokter Toontje al een kusje willen geven.

De testen voor diabetes zijn ook goed… af en toe een appelflauwte, maar geen diabetes!   Weer een kusje voor dokter Toon.

Maag heeft een kleine sliding hernia met openstaande cardia ????   en een minuscuul poliepje in het duodenum.  

Ik voelde me met de seconde gezonder worden.

Maar alle gekheid op een stokje :  om zeker te zijn en alles uit te sluiten wil hij nog dat ik een Pet-scan laat nemen.

Ik zei hem dat ik amper bekomen ben van mijn half uur in de MRI tunnel, en de lieve schat verwees me door naar de afdeling zodat ik met eigen ogen kon zien dat de Pet scan geen benauwde tunnel is, maar dat hoofd en voeten er allebei uitsteken en bovendien duurt het onderzoek slechts een dik kwartiertje.    (Bij de  Pet scan gaat men op zoek naar eventuele tumoren.)

’t Ja... ik zat daar ongelooflijk gelukkig te zijn ondanks de misselijkheid en de krampen, want die vervagen in het niets als je niet terug onder het mes moet hé?!   

Maar toen zei Toontje : “maar ....het is niet omdat wij hier niets vinden dat er niets is … tenslotte voel jij je de hele tijd misselijk en heb je krampen, misschien moeten we even “out of the box” denken.    Tot nu hebben we altijd gedacht dat alles een gevolg was van je pancreas operatie, maar we moeten ook eens denken dat het iets anders kan zijn.   Wanneer ben je de laatste keer bij de gynaecoloog geweest voor onderzoek?”

Huh ….   Met alle miserie van de laatste jaren, denk ik dat het zeker een jaar of vier, vijf zal geweest zijn.

“Wel” zei Toontje … “ik ga je nu doorverwijzen naar je gynaecoloog om allerlei testen te laten doen en als die testen goed zijn, ’t ja mevrouwtje … dan sta ik even ver als de collega dokter voor mij, dan weet ik ook niet wat uw symptomen veroorzaakt.”

Ik troostte de lieve jongen door te zeggen dat ik al dolgelukkig was dat ik geen tweede cyste in mijn pancreas had en dat een leven met krampen en misselijkheid niets was vergeleken met wat andere mensen soms moeten meemaken.   Enkele pillen meer per dag, zo houden we de economie draaiende.

Tot slot zei dokter Toontje tot mijn spijt dat hij eind september niet meer in het UZA zou zijn … hij vertrekt naar een ander ziekenhuis, zijn tijd hier in Antwerpen is gedaan, afgelopen, finito…THE END.   
Ik moest echt een traan wegpinken.    Er zijn nu eenmaal dokters met een ongelooflijke goede 'bedside manner' en er zijn er andere.

Hij schreef de  naam op van een collega waarvan hij me verzekerde dat die op dezelfde rails zat als hijzelf tegenover patiënten.   Laten we hopen, want hij zal moeilijk te vervangen zijn.  In't slechtste geval kan ik hem nog altijd in Roosendaal vinden.

We namen hartelijk afscheid.   
Vervolgens ging ik eens kijken naar de PET scan en inderdaad … helemaal iets anders dan een MRI scan.    Dat zal ik wel kunnen overleven.

Inmiddels heb ik geprobeerd om een afspraak te maken met de gynaecoloog en de radioloog voor een mammo.    Mijn ‘meisjes’ moeten na lang wachten weer eens dringend geplet worden, ’t is al héél lang geleden.

Zo lieve vrienden, tot daar het laatste nieuws.

Goed in de zin van : ik moet niet onder het mes

Slecht in de zin van : er zitten nog twee vreemde, maar blijkbaar goedaardige cysten tussen pancreas en milt.

En ook slecht : ik zit nog steeds met mijn begin probleem … ik voel me nog steeds zo misselijk als een krab en in mijn darmen is’t elke dag en nacht WO III.  

Hopelijk helpen de nieuw voorgeschreven pillen.

Zij die honderd wil worden maar dan wel met al haar vrienden in eenzelfde home … groet u!

06-09-2012 om 17:42 geschreven door BOJAKO  

De bieterkes zijn gerodeerd, hopelijk gaan ze nog  lange, lange tijd mee …

Gisteren had lieve vriendin M.  een lekker etentje gemaakt voor ons en ook voor schoonzus 2 en broer 2 hoewel ze zelf met allerlei gezondheidsproblemen te kampen heeft. 

Qua vrienden ben ik wel gezegend.

De lieve schat had medelijden met ons omdat morgen schoonzus geopereerd wordt en ik zit te daveren van de zenuwen omdat ik morgen de uitslag krijg van alle testen.

Ik weet dat het niet helpt om op voorhand te zitten piekeren, maar ja, ik ben ook maar een mens en bovendien beschik ik over een ongelooflijke fantasie…alle mogelijke scenario’s zijn de laatste tijd door mijn hoofd gegaan.

Natuurlijk slaap ik na uren piekeren in met de beste : die waarbij dokter Toontje me zegt : “maar mevrouwtje toch, niets aan de hand, het ziet er allemaal heel goed uit, neem rustig verder uw pillekes tegen de krampen en de misselijkheid en ge wordt honderd jaar!”

Ik wil niet echt honderd worden, maar een paar jaar extra toch nog graag als het mag en liefst zonder dat ze me nog eens moeten opensnijden.

Zo … nu ga ik lekker verder piekeren (zwanske / *grapje) – nee hoor, het schooljaar is gestart en ’t is woensdag en dan komt zoon 2 hier ’s middags boterhammetjes eten.    

Verder verzet ik mijn gedachten met een goed boek van John Grisham …. ‘The Rainmaker’, of we gaan na de middag een wandeling maken met Molly, of ik speel wat onnozel spelletjes op FB … alles om mijn gedachten te verzetten.

Zodra ik morgen iets definitief weet zal ik het hier even schrijven!

CU2 morrow 

05-09-2012 om 11:38 geschreven door BOJAKO  

Voilà zie, ze zitten er in, maar natuurlijk ook weer niet zonder de nodige poespas.

Na een week met voorlopige kroontjes mocht ik gisteren de definitieve brug laten plaatsen.

Zoals ik al schreef is onze tandarts vanachter onze hoek verhuisd naar het Gat van Fluto,  dat bij normaal verkeer via de Ring op een twintigtal minuten te bereiken is.

Maarrrrrr….zoals de meeste Antwerpenaars weten is de Ring rond Antwerpen meestal potdicht, dus wij vertrokken ruim op tijd en we kwamen net op tijd aan.

Het nieuwe brugje lag klaar en paste perfekt.

“Hmmm….past perfect maar de kleur staat me niet aan...” mompelde meneer dentist vanonder zijn maskertje.   “Ik vind de tanden te geel, wat vindt u?” vroeg hij me, terwijl hij me een spiegel gaf….en inderdaad…naast mijn witte bieterkes toonde de één nieuwe veel te geel.

“Dat kan niet, ik zal ze onmiddellijk terug laten aanpassen...” mompelde hij verder en toen zag hij mijn beteurde blik.

“Aaai....nog een week zonder bieterkes” dacht ik triest bij mijn eigen zichzelve.

“We kunnen het snel oplossen...” hoorde ik hem vervolgens zeggen.
”Indien jullie nu met de brug naar de technieker gaat,  die in jullie buurt woont (daar woonde de tandarts vroeger ook) dan kan hij het meteen aanpassen en dan komen jullie vanavond met de aangepaste brug terug en ik zet het erin”.

Klaas was Kees, die lieve Kees toch hé

Een uur langs de Ring later, wijle met brug naar de technieker in onze gemeente en ik nam daar weer plaats in een tandartsenstoel.

De tandtechnieker vergeleek de gele tand naast mijn witte tand en ging over tot de aanpassing terwijl we wachtten.  
De brug werd vervolgens even provisoir in m’n mond geplaatst en aldaar door technieker Rembrandt bijgeschilderd tot de kleur helemaal naar z’n zin was.

Nog een half uurke daar wachten - het brugje moest terug de oven in - en we kregen het afgewerkte product in een doosje mee om ’s avonds weer naar de tandarts te trekken (*pardon the pun  ...tandarts en trekken .... heddem??? ).

Van de weinige uren die ons nog restten maakte Mr. Silver even gebruik om een wandeling met Molly te maken.  

Enfin, om een lang verhaal even lang te laten … om vijf uur vertrokken we goed op tijd om uiterlijk om half zeven terug bij de tandarts te zijn….weer via de Ring natuurlijk, maar nu was het spitsuur.

Natuurlijk was er weer file en godzijdank hadden we dat extra half uurke erbij gerekend.

Vreselijk moet het zijn om tegenwoordig alle dagen de baan op te moeten voor je werk.

Soit : net op tijd voor de afspraak en we mochten onmiddellijk binnen.

M’n brugje werd geplaatst en met spijt in ons hart en zeker in onze portemonnee (*beurs) betaalden we de afgesproken prijs (een halve kleine auto, weet je nog? )

’t Was even wennen aan mijn nieuwe eetkamer, maar omdat het ondertussen al zo laat geworden was besloten we om snel een hapje te gaan eten.   
Hoewel de tandarts had gezegd dat ik onmiddellijk alles mocht en kon eten heb ik toch maar op voorzichtig gespeeld, want ik had geen zin om de tweede helft van die kleine auto op te hoesten en veiligheidshalve bestelde ik een ultrazacht kabeljauwschoteltje met puree.

Ik bekeek mezelf thuis later in de spiegel in de badkamer zoals een mens dat placht te doen om z’n nieuwe aanwinst te bewonderen en ik dacht bij mijn eigen  : “stel dat het op zes september slecht afloopt dan lig ik wel mooi in mijn kist, maar ’t zijn dan wel onnozele kosten op ’t sterfhuis geweest!“    (Britse zwarte humor)

29-08-2012 om 10:57 geschreven door BOJAKO  

Voilà zie, ik ben terug thuis en na een dag platte rust ook wat bekomen van alle doorstane emoties.

Zoals verwacht was de tweede dag in het ziekenhuis er weer eentje van om ’t half uur bloed afnemen en prikken om te kijken hoe hoog de suiker stond.  

Deze keer had ik eerst ’s morgens in mijn buik een spuit gekregen die fameus prikte.   Maar de bloedafnames bleven deze keer binnen de normale perken (veronderstel ik, want ik ken er niets van).  

Als kers op de taart mocht ik – nog steeds volledig nuchter – kort na de middag onder de MRI (NMR?) scanner.

Mannekes toch, dat is echt niets voor iemand met claustrofobie en ik ben iemand met serieuze claustrofobie.

Een half uur moest ik eronder en ik heb het wonder boven wonder volgehouden, weliswaar met behulp van een kalmeerpilleke, maar het had geen twee minuten langer moeten duren of ik had de alarmknop die ik meegekregen had,  ingedrukt.

Je krijgt een koptelefoon aan zodat de radiologe je kan toespreken, maar het dient ook tegen het enorm lawaai van de machine.

Wanneer het ding in gang schiet lig je precies in een vreselijk luidruchtige, rammelende, sapcentrifuge.

Ik heb mijn ogen de hele tijd stijf dichtgeknepen en ik probeerde me voor te stellen dat ik op een zandstrand lag te zonnen op een tropisch eiland.    De enige manier om mijn angst te overwinnen.

Maar nu is’t gedaan.   Ik denk niet dat ik nog veel aankan.   Mijn arme oude zenuwen zijn er niet meer tegen bestand.

Ik vroeg aan de radiologe of ze gezien had waar de cyste zich bevond en wat voor cyste het was, maar natuurlijk mocht zij daar niet op antwoorden.

Op de kamer werd eindelijk de pijnlijke catheder uit mijn hand weggenomen en mochten we naar huis.

Het verdict van alle onderzoeken krijgen we de zesde september.   Tot dan blijven de zenuwen vrij gespannen.

Thuis was ik zo van de kaart dat ik zelfs de telefoon niet kon beantwoorden en dit aan Mr. Silver overliet.

Mijn rots in de branding had zelfs gezorgd voor eten … een pakje voor mij:  ‘iets ondefinieerbaar dat naar vis rook’ dat je even in de microgolfoven moest steken en voor hem iets dito dat niet naar vis rook.    Ik heb gemerkt dat vanavond pizza op ons menu staat.

Hopelijk ben ik daarna in staat om terug iets voedzaam op tafel te zetten.

Net vandaag had ik me voorgenomen om mijn moed terug uit mijn sloefen te sleuren en een wandeling te maken met hem en Molly, maar net vandaag hebben de weergoden beslist om de hemelsluizen vollen damp open te zetten.

Misschien lukt het na de middag om te wandelen.   Hier in ons Belzikske kan alles op korte tijd veranderen.

Toedeloekes!

26-08-2012 om 12:00 geschreven door BOJAKO