17-06-2006 om 14:01 geschreven door BOJAKO  

16-06-2006 om 15:07 geschreven door BOJAKO  

Lap, dat komt ervan als ge met iemand lacht zoals ik met ons Myette! Eergisteren stond ik op, deed mijn mond open om zoals steeds met een stichtende opmerking mijn dag te beginnen en ..... niets, noppes.....slechts een hees gemompel kwam eruit.

“WATTE?” riep mijn ventje van de andere kant van de keuken waar hij mijn taske koffie aan het schenken was.

Nog harder – maar raar genoeg – nog stiller riep ik : “IK BEN MIJN STEM KWIJT”, maar het klonk meer als   ik ben mijn stem kwijt....

Ventje kwam naar me toe, gaf me mijn koffie en zei: “tch,tch,tch – amaai dat gaat hier stil worden, hoe hebt ge dat nu weer gedaan?”.

Geef toe dat mannen soms rare vragen kunnen stellen!

Het erge van hees zijn is dat ge u nog meer inspant om geluid voort te brengen wat tot gevolg heeft dat ge nog heser wordt.

En nu...net op het ogenblik dat iedereen me telefoneert om ons geluk te wensen met onze Seppe kan ik niet praten.

Ik durf ook niet naar Seppe gaan want stel je voor dat het iets besmettelijk is. Het zal natuurlijk besmettelijk zijn want ik heb het gekregen na het lezen van het blog van Myette.

Zoon 2 brengt seffens nieuwe foto’s want nu heb ik de kleine al twee dagen niet gezien en hij verandert zoals elke pasgeborene constant.

Hees zijn heeft ook zijn amusante kanten, toen ik gisteren toch trachtte om iets uit te leggen aan ventje begon hij hoe langer hoe harder tegen mij te roepen. Ik heb hem proberen duidelijk te maken dat ik niet doof was maar enkel hees.

Toen gisterenmiddag daarentegen de twee kleinzoontjes hier waren en ik heel stil tegen heb sprak, had het als resultaat dat ze me allebei met heel grote ogen verwonderd aankeken en zich de hele middag voorbeeldig hebben gedragen.

Trouwe lezers weten dat ik volgens Paz een stem heb als een klok zoals ‘The Nanny'.

Deze stille kant van de nanny kenden de kleinzonen niet en ik merkte dan op dat ze veel sneller reagereerden op gefluister dan op een luide opmerking.

Over ‘The nanny’ gesproken. Leren jullie ook zo veel bij van die opvoedkundige programma’s op TV. Ze zijn niet allemaal even goed maar één ding blijkt toch overduidelijk: slecht gedrag van de kinderen is altijd te wijten aan de foute aanpak van de opvoeders, en ik ben het hier helemaal mee eens.

Ik wil niet zeggen dat wij ouders het slecht bedoelen, maar we moeten toch durven toegeven dat we het heel dikwijls fout aanpakken of aangepakt hebben in het verleden.

Net zoals de nanny op TV buk ik me nu bv. elke keer tot op ooghoogte van mijn kleinkinderen om hen dan op zachte maar duidelijke wijze te zeggen dat iets niet mag en ik moet zeggen het heeft effect.

’t Is natuurlijk meer dan hoogstwaarschijnlijk dat mijn schoondochter haar kinderen goed opvoedt en dat die van haar veel beter luisteren dan mijn twee bengels vroeger.

Vandaag heb ik wat extra tijd om mijn favoriete blogs te lezen want ventje is tot morgen weg. Schoonma moet vandaag aan één oog geopereerd worden voor ‘staar’, ik durf het moeilijker en correcte woord beginnende met ‘Cat.... ‘ niet schrijven want mijn spellchecker werkt al lange tijd niet meer en ik ben eerlijk gezegd te lui om een woordenboek te gaan zoeken.

Vermits er na de operatie op regelmatige tijdstippen oogdruppels moeten toegediend worden, gaat ventje er een nachtje slapen en vanaf morgen schakelen we een verpleegster in om het te doen.

Als alles goed verloopt dan wordt binnen twee weken het ander oog gedaan.

Dit is de allereerste operatie van schoonma die nu 83 is en ze is er al maanden van overstuur, en ik geef jullie op een briefje, je weet pas wat overstuur is als je ‘slavisch’ overstuur bent.

Roepen en tieren en aan je haren trekken hoort er bij, want naar het schijnt lucht dat enorm op.

Misschien is het beter dan een kalmeerpilletje... wie weet? Ik ben toch benieuwd om te horen hoe het daar in de operatiekamer gegaan is. Ze gingen het doen met lokale verdoving ondanks het feit dat ik gewaarschuwd had om schoonmama ( een héééél slavische ) volledig onder narcose te brengen of écht plat te spuiten. Maar ja.... die dokters kennen schoonma niet hé?

Enfin straks weten we meer.... ik ben benieuwd.

Ik ga ook weer voor de zevenenzevenstigste keer proberen om op het blog van ons aller Chia te geraken. Misschien nu het niet langer zo warm is dat het zal lukken. Hoop doet leven.

Ons Paz’ke heeft ook moeilijkheden met haar blog, nu heeft ze een spiksplinternieuwe computer en ze kan geen blogberichten toevoegen. Ik vraag me af hoe dat aan de computer kan liggen?

15-06-2006 om 12:47 geschreven door BOJAKO  

(dit is geen foto van Seppe, ik moet ze nog downloaden!)


Zoon 2 straalt, schoondochter straalt, de grootouders stralen en allen hebben we een brede, gelukkige grijns op ons gezicht dat zich strekt van het ene oor naar het andere.

Met z’n vieren kunnen we eindelijk onze  nieuwe aanwinst bewonderen.

"Amaai wat een knap ventje, en ne grote en ne lange en heeft hij zijn ogen al opengedaan, en welke kleur hebben ze?" een spervuur van vragen wordt op de jonge ouders afgevuurd.

Al die vragen worden kalm beantwoord door de fiere moeder en vader.

De vader: ” ja hij ziet er nu eindelijk wat presentabel uit, toen hij eruit kwam zat hij helemaal ineen gefrommeld en zag hij blauw, op dat moment was hij niet bepaald knap te noemen, maar nu is, zoals ge ziet, alles een beetje rozer aan’t worden en ziet hij er niet langer uit alsof hij uren onder water heeft gelegen." (een heel nuchtere kijk op zaken heeft onze jongste zoon - maar alles wordt wel met heel veel trots gezegd).

De kleine zijn oogjes zijn nog dicht en gezwollen zoals die van Mr. McGoo van de tekenfilmpjes en ik meen me te herinneren dat dit bij zijn papa ook zo was.

Om al de grootouders een fijn gevoel te geven bekijken en draaien en keren en keuren we onze nieuwe kleinzoon langs alle kanten en zeggen vervolgens :

"zie, als ge hem zo langs deze kant bekijkt dan trekt hij wat op de Boempa", maar als we een studie van zijn neusje maken komen we tot het besluit dat het niet identiek het neusje van zijne papa is (we hebben foto’s bij ter vergelijking). Draaien we hem om en bekijken we hem langs een andere kant dan heeft hij toch weer wat weg van zijn zusje.

Wanneer hij verschoond wordt gaan we even piepen, roepen dan allemaal dat we nog nooit vanzeleven zo’n grote .......hebben gezien en alle aanwezig mannen glunderen en zeggen dat hij dit zeker van hen heeft.

De zon schijnt op zijn kleine pasgeboren hoofdje en zo op het eerste gezicht lijkt het alsof hij zilverblonde haartjes heeft die in zachte krulletjes tegen zijn hoofd kleven. Dit heeft hij dan weer zeker van zijn doeshka (ventje) want volgens schoonma was die was blijkbaar blond met krulletjes maar in een oorlogskamp werden geen babyfoto’s genomen.

Ik hou het warm, slapend bundeltje Seppe in mijn armen en hij is de rust zelve, hij heeft zijn eerste nacht helemaal doorgeslapen zonder wenen en al flink gegeten (helemaal zoals zijn vader denk ik dan weer trots bij mezelf, maar ik zwijg).

Schoondochter heeft deze bevalling zonder epidurale verdoving doorstaan en is heel fier dat ze dit heeft kunnen doen.

‘Maar pijn, amaai mannekes pijn.....ik wist niet dat er zo’n pijn bestond’ zegt ze erbij.

Ik denk daarbij terug aan vroeger en herinner me inderdaad die laatste vreselijke contracties die aanvoelen alsof  ge gevierendeeld wordt.

“zoudt ge het nog eens doen zonder verdoving?” vraag ik. “zeker en vast, bij de volgende ga ik het weer proberen!” antwoordt ze, één dag later en ze spreekt al van de volgende, een moedig vrouwtje.

Dan komt de grote zus van anderhalf jaar binnen en volgt .......de grote kennismaking.

De grote bult in mama’s buik is nu een baby geworden. Probeer dat maar te vatten op die leeftijd.

Grote zus is bekend als ons lopend wervelwindje. Ze kan geen ogenblik stilzitten maar doet alles met een zo’n grote, lieve grijns op haar gezichtje dat ge er niet boos op kunt zijn.

Mama houdt broertje vast en we zetten zus op het bed erbij voor een foto en ik spreek tegen haar zoals ik doe als ze in de buurt van onze oude hond komt: “zachtjes hé lieveke, heel zachtjes aaien want anders doet ge het boeleke pijn, geef maar een heel zacht kusje”.

Ze bekijkt de baby heel verwonderd, denkt bij zichzelf dat hij er helemaal anders uitziet dan onze hond maar onder luide aahhhh’s en oooooh’s van alle aanwezige grootouders en ouders bukt ze zich voorover en plant en smakkerd op het hoofd van Seppe. De camera’s flitsen en het moment wordt vereeuwigd.

Waarop ze dan onmiddelijk rechtveert, hem met zijn pyama vastpakt en probeert uit het bed te zwieren als een pop waarmee ze even niet meer wil spelen.

“Edaan.....” zegt ze tevreden en weer met die grote lieve smile en we zien dat ze applaus verwacht.

We brengen de baby onmiddellijk in veiligheid terwijl zij zich nu in het bed dicht tegen haar mama nestelt voor de lange tijdspanne van exact drie seconden, en ik zeg tegen zoon 2 dat hij maar beter de baby de eerste tijd op een wat veilige hoogte legt zodra hij thuis is,  want voor kleindochter is hij op dit ogenblik niet meer of minder dan een bewegende pop.

Zoon 2 kijkt me aan zoals alleen zonen dit kunnen met een blik van :
“ moeder: zie ik er nu zo dom uit of denk je dat alleen maar? “ waarop ik wijselijk besluit om mijn goede raad maar voor mezelf te houden, ondervinding zal hen wel alles leren.

De verpleegster komt en de hele santeboetiek, schoondochter in bed incluis wordt naar een veel ruimere kamer gereden, ' Thank Boeddha ' denk ik met deze hitte. Ze had een grote kamer voorzien maar de vorige dame was nog maar net vertrokken en de kamer moest eerst gepoetst worden. Er wordt in dit ziekenhuis aan de lopende band bevallen.

We zijn nog maar net ter plaatse en gesetteld en er komt tot onze grote verbazing een volledige TV ploeg de kamer ingestapt, voorop  een jonge man met een grote, pluizige microfoon aan een stok van één meter lang, die hij onder de neus van schoondochter steekt.
Even flitst Candid Camera door mijn hoofd, maar die komen gewoonlijk niet binnen met hun camera's.

Een jonge dame  zegt dat ze van VTM zijn en even een korte reportage maken voor het nieuws om te zien welke invloed de hitte heeft op mensen in allerlei verschillende omstandigheden.

Al goed dat ze het niet gedaan hebben tijdens de bevalling zelf denk ik bij mezelf!

Schoondochter blijft ijzig kalm en sereen en antwoordt op alle vragen die gesteld worden alsof ze al haar hele leven interviews geeft.

Ik sta tegen een muur geplakt naast een andere man van VTM en vraag hem wanneer het zal uitgezonden worden.

“Tijdens het nieuws” fluistert hij in mijn oor “maar ’t is niet zeker of het er in komt hoor....er wordt een montage van alle opgenomen items gemaakt en er wordt veel geknipt”.

Gisterenavond hebben we natuurlijk naar het nieuws gekeken op VTM en nada, noppes, niets, dan later terug naar het laat -avondnieuws, en weer niets.

Ik geef niet op, staks ga ik weer naar het  journaal kijken, wie weet? Mijn kleinzoon één dag oud en al op TV.

Andy Warhol eat your heart out!


aan alle lieve blogvrienden en vriendinnen die ons hun lieve wensen toestuurden - bedankt en een dikke zoen.  't was fijn dat jullie zo meegeleefd hebben...

13-06-2006 om 14:01 geschreven door BOJAKO  

 

seppe

11.6.2006
53 cm
3.900 kg

12-06-2006 om 02:17 geschreven door BOJAKO  

11-06-2006 om 19:56 geschreven door BOJAKO  

 

 

en nee....spijtig genoeg nog niets gehoord van vierde kleinkind, het zal te warm zijn denk ik! We wachten vol ongeduld.

11-06-2006 om 19:05 geschreven door BOJAKO  

als je op de foto klikt zie je het beter - niet geschikt voor vegetariërs....


Laatste update kleinkind nr 4: de contracties zijn nu volledig gestopt.... slecht voor de zenuwen van de bomma’s maar nog slechter voor schoondochter die héél graag zou bevallen!

Ik heb net even mijn blogronde gedaan en Ludovicus begon weer over zijn gemarineerde gamba’s à la plancha en ’t water kwam weer in mijn mond. Ik kan er maar van dromen want ventje heeft een afschuw van alles wat met vis te maken heeft. Indien ik ze samen op de BBQ zou leggen zelfs ver van zijn vlees dan nog beweert hij dat hij de smaak in zijn vlees proeft!

Wat me dan weer terug zin doet krijgen in de gebakken haring met ajuinsaus, nee toch niet, ik krijg die gamba’s maar niet uit mijn hoofd, da’s nog lekkerder.

Dan lees ik bij Chia RT2 het verhaal over Turks brood als basis voor pizza en plots weet ik weer wat klaarmaken straks.

Ook Turks brood. Ik snijd die middendoor, leg ze onder de grill tot beide binnenkanten licht geroosterd zijn, neem dan een paar teentjes look en wrijf ermee over het brood, dan flink besprenkelen met olijfolie, daarop tomatenschijfjes, schijfjes mozarella kaas, flink wat peper en zout en dan terug onder de grill tot de kaas gesmolten is.

Daar gescheurde blaadjes basilicum op en serveren met een lekker glaasje wijn.

mmmm....ook lekker, maar niet zo goed als de gamba’s.

Vegetarisch genoeg Chia? Ge ziet dat we soms ons best doen hé?

Nu snel naar mijn tuin, het zwembad is vol, de pomp en filter moeten nog geplaatst worden en hopelijk kan ik er dan in voor het warme weer gedaan is.

een heel gelukkige verjaardag lieve zoon! 31 jaar geleden was het mijn beurt.

10-06-2006 om 14:41 geschreven door BOJAKO  

Oh my, oh my,..... ( ‘t is vandaag dialectendag las ik in de krant) en nu ik mijn eerste woorden zie staan denk ik, zou daar nu het antwerps woord ‘amaai’ uit ontstaan zijn?

Maar ik dwaal weer af.

Ik moet u vertellen dat ondanks alle valse alarmen van de laatste week ik nog steeds geen vierde kleinkind heb.

Zoals ik in mijn vorig stukje zei heb ik zelf twee heel gewone, snelle gemakkelijke bevallingen gehad.

Zoon en schoondochter zijn al twee keer terugkomen van het moederhuis omdat de contracties elke keer weer afnamen.

Buiten mijn ‘bijbel’ van de jaren zeventig, namelijk Dr. Spock, wist ik niets meer van bevallen dan wat daar in stond. Babybevallingen waren nog niet op TV te zien (stel je voor -toen was dat nog porno-), en mijn moeder is in Engeland gewoon thuis vier keer in het ouderlijk bed bevallen en kreeg daar in de jaren stillekes van haar huisdokter al verdoving, dus zij kon me ook niet veel vertellen, want alles was een beetje ‘woozy’.

Ik herinner me nog haar complete verbazing toen ik zei dat mijn gynaecoloog geen verdoving gebruikte en dat we in België alles ‘au naturel’ moesten doen.

Het menske moest gaan zitten om te bekomen en ze keek me aan met een blik van ‘ochgod ochhere, arm kind’.

Toen mijn contracties (toevallig bij hen thuis aan tafel) begonnen wou moeder me wat raad geven maar ze werd uit de weg geduwd door vader die zei: “shut up woman what do you know about it? “ vrij vertaald...“zwijgt mens, wat weet gij er van?” waarop ons moeder antwoordde “ik heb ze gebaard” en dan weer ons vader: “gij waart buiten westen, IK stond erbij en heb alles gezien, dus ik weet best wie hier de uitleg moet geven!”

De twee schatten waren natuurlijk volledig over hun toeren, hun oudste dochter die voor de eerste keer ging bevallen!

Gelukkig waren ze er niet bij in het moederhuis en is alles gewoon volgens de regels van de kunst verlopen.

Toen ik vanochtend bij het ontwaken nog steeds geen bericht had ontvangen over een geslaagde bevalling belde ik zelf zoon 2 op om een laatste stand van zaken te vernemen.

Heel kalm wist hij te vertellen dat schoondochter inderdaad nog steeds contracties had, maar niet voldoende om terug naar het ziekenhuis te gaan. Blijkbaar zijn het geen heel pijnlijke contracties want ze slaapt goed en was nog aan het poetsen.

Ik ben daarnet dan even op Internet gaan kijken – had ik dat maar dertig jaar geleden kunnen doen – en nu weet ik er alles van.

Ze heeft zo denk ik althans het volgende:

Voorweeën ofte Braxton-Hicks contracties

Vanaf ongeveer de 20e week van de zwangerschap kunnen veel vrouwen lichte contracties waarnemen. Dit worden de Braxton-Hicks contracties genoemd. Dit zijn de zogenaamde harde buiken. Bij deze contracties gaat het om meerdere spiercellen die per toeval tegelijkertijd samentrekken.Deze contracties zijn echter niet regelmatig! Dit komt omdat er nog geen samenwerking is tussen alle spiergroepen. De tijd tussen twee samentrekkingen wisselt dus, en ook de duur van de harde buik zelf.

Hoe verder de zwangerschap vordert, hoe vaker Braxton-Hicks contracties optreden. Vaak is de drukverandering die hierdoor in de baarmoeder ontstaat nog niet zo groot dat de vrouw ze als pijnlijk ervaart. Maar vaak is niet altijd.
Aan het einde van de zwangerschap kunnen er langere perioden van contracties zijn. Dit is een soort generale repetitie. Deze kunnen weer stoppen, en zich nog eventueel herhalen.

Voilà nu weet ik het: we zijn met een generale repetitie bezig! Nu ben ik gerust.

Ik ben wel benieuwd wanneer de première zal plaatsvinden want die beide keren dat ze me ’s nachts hebben gebeld om te zeggen dat ze naar het Moederhuis vertrok heb ik wel heel slecht geslapen.

’t Is veel te mooi weer om hier nog veel langer aan de PC te zitten dus ik ga kijken hoever het staat met mijn zwembadje, het is aan het vollopen met water en dat zal nog een tijdje duren denk ik, maar ik kan al wel in mijn mooie cocoonstoel wat gaan zonnen en lezen....

een weetje: het liedje dat ge nu hoort is "I'm on my way" van The Proclaimers en wordt gezongen in mijn engels Geordie dialect...

09-06-2006 om 17:07 geschreven door BOJAKO  

 


Vannacht weer telefoon van zoon 2 : "mama, we vertrekken naar 't moederhuis, 't is nu goed bezig hoor!" ( zondag was het ook bezig, maar is't gestopt...)
Zou ik nu gaan slapen of niet?  Nog maar wat aan de PC zitten spelletjes spelen om mijn gedachten te verzetten, en dan een uurtje later een SMS:  "...zijn terug thuis, gaan hier nog wat wachten".

't is nu de volgende dag en ze zitten nog altijd te wachten, maar de weëen zijn nog altijd bezig, terug om de twintig minuten en niet langer om de drie minuten.

Spannend zeg nu zelf. 
Ik kan er niet van meespreken, ik ben een echte 'oer' moeder:   hurken, drukken en floep eruit... alles op tijd van een paar uurtjes. 
Enfin, eruit zal de baby toch wel moeten, maar als het wacht op de afgesproken datum van 11 juni dan zal ik maar shoshonnekes beginnen breien tegen de zenuwen.

08-06-2006 om 14:55 geschreven door BOJAKO  

07-06-2006 om 15:05 geschreven door BOJAKO  

Menslievendeugd wat een weekend...ik zat precies op een achtbaan. Alle emoties hebben door mijn lijf gegierd, angst, verdriet, pijn, plezier...noem maar op.

Bij mijn lieve vriendin Mieke die een levertransplantatie moest ondergaan hebben ze uiteindelijk een experimentele operatie uitgevoerd en het is wekenlang ‘touch-and-go’ geweest maar ik kreeg bericht van haar man dat ze nu uit de intensieve afdeling mag en we kunnen haar straks eventjes bezoeken.

Dan belde mijn zus uit Engeland, we bellen meestal eens per week maar ik hoorde onmiddellijk dat er iets was aan haar stem....; op mijn vraag: “Hoe is’t ginder?” kreeg ik niet het gewoon antwoord “Alles goed” waarna we dan een uur lang zitten te tetteren over god en klein pierke, maar ze zei deze keer: “ik ben net terug uit het ziekenhuis, ik ben geopereerd aan mijn knie”.

Ik weet dat ze al jaren met haar rug sukkelt en de laatste paar jaren begonnen haar knieën het ook te begeven, maar ze kan er altijd om lachen, dat zit zo’n beetje in onze familie. We verwerken heel veel moeilijke momenten met een morbide gevoel voor zwarte humor en antwoorden dan met zinnen zoals: “och uw knie...da’s ver van uw poep, daar moet ge niet op zitten! ”.

Om een lang verhaal weer heel kort te maken, op een bepaald moment kreeg ze haar geplooide knie niet meer recht, ze had dit al meermaals gehad en meestal na een tijdje kreeg ze het zelf met wat moeite gedeblokkeerd, maar nu lukte het niet, het zat muurvast en het deed zo’n vreselijke pijn dat haar man haar uiteindelijk toch naar spoed heeft gereden.

Nu moet je weten dat je ziekenhuizen, dokters en spoedafdelingen in Engeland niet kan of mag vergelijken met onze diensten hier in België. Bid maar op uw blote kniekes dat het hier bij ons blijft zoals het is en dat we niet overschakelen naar Britse medische toestanden.

In Engeland moet ge echt bijna dood zijn voor ge behandeld wordt en dan nog...

De eerste dokteres kreeg de bewuste knie niet geplooid en later kwam er een andere chirurg aan te pas en die besloot om over te gaan tot een kijkoperatie.

Ze hebben toen uit haar knieholte een tumor gehaald die zo groot was als de duim van een man.

Ik heb ze daarnet terug aan de telefoon gehad en ze zal pas binnen een klein maand uitsluitsel hebben over de tumor. Het is ook een heel zeldzame tumor zei ze. “Pigmented villonodular synovitis”, ja wablief… dus nu maar afwachten en hopen dat het daar allemaal goed afloopt.

Ik zal dringend nog eens naar Engeland moeten vliegen. Dat is het nadeel als uw enige zus zo ver weg woont. Ze woont dan ook helemaal tegen Wales, dus ik kan niet gewoon even de Thalys nemen.

Enfin, ‘life must go on’ er waren twee verjaardagsfeesten gepland. Kleindochtertje kwam vrijdagavond slapen en ze was goed en wel vertrokken toen net op dat moment de voor ons overwachte Marokkaanse bruiloftstoet van onze overburen arriveerde.

Voor diegenen onder u die dit niet kennen: alle auto’s kwamen heel luid toeterend door de straten gereden en stopten allen aan de overkant van onze straat waar het feest plaatsvond, nog steeds luid toeterend terwijl de gasten uitstapten. De vrouwen stonden in groep en brachten een soort binnenmondse vreugdevolle jodelgeluid voort dat je mijlenver kon horen, de jeugd zong een soort eindeloze Marokkaanse mantra, heel spectaculair en vrolijk. Normaal gezien zou ik mee op straat zijn gaan staan en zou ik uit volle borst hebben meegejodeld: maar NU SLIEP MIJN KLEINDOCHTER, enfin tegen dan sliep ze allang niet meer.

Ze is zodanig verschoten en was zo bang van al dat lawaai dat ik ze niet meer gesust kreeg. Uiteindelijk heb ik ze bij mij in bed genomen en getracht om toch een beetje te slapen.

Ik gun het jonge koppel al het mogelijke geluk maar ze hadden voor mij beter een ander weekend gekozen om te trouwen.

Enkel de zonnegoden waren dit weekend met ons....het eerste verjaardagsfeest van zoon 2 en zijn vrouwke was heel plezant en ik ben in een soort waas door het verjaardagsfeest van ventje gezweefd gisteren – bij gebrek aan slaap denk ik.

Toen onze heel hoogzwangere schoondochter 2 aankwam zei ze dat ze al sinds ’s nachts weeën had. Ze is voorzien om rond 11 juni te bevallen dus ik had al een tweede slapeloze nacht ingecalculeerd.

De bekende zwarte humor stak zijn kop weer op.

Iemand merkte op: “oeioei.....morgen bevallen? Dat is op 6.6.6.... .duivelsdag....boe....bwaaa....” en nog van die vieze horror geluiden !

Waarop zoon 2 heel nuchter antwoordde: “ja nu ge het zegt, da’s waar, als het een jongen is zullen we dan nog verdorie verplicht worden om hem Damien te noemen....”, schoondochter begon er de kriebeltjes van te krijgen en dan zijn ze maar opgehouden met plagen.

Ik heb daarnet gebeld om te horen hoever de zaken staan, maar ik denk dat ze uit pure wilskracht het kind erin houdt tot later want haar weeën zijn gestopt.

Mijn schoondochter is er eentje met karakter!

Nu ga ik Internet afschuimen op zoek naar alles wat ik kan vinden over die tumor van mijn zus en het haar doormailen want zij surft nog op een telefoonlijntje.

Ik zal tot mijn grote spijt mijn voorziene artikel over het “F....woord” op een latere datum moeten schrijven, er gebeurt hier al veel te veel in huis.

06-06-2006 om 14:06 geschreven door BOJAKO  

deze grappige 'vinger'wijzing ontving ik al van een goede blogvriendin... die kon er nog door.  Hierna de link van 'Chia'....ook een heel goei, even klikken en kijken, 't stond een beetje verscholen bij mijn reakties.

’t Is weer een feestweekend bij Bojako,  zoon 2 en zijn vrouwtje vierden gisteren hun verjaardag en vandaag is het hier feest voor de verjaardag van ventje.

Blijkbaar was ik op het kasteel van “Ernst” uitgenodigd, de uitnodiging moet echter verloren gegaan zijn omwille van onze steeds minder goed functionerende posterijen (cfr. De kranten). 
Nu Ernst vernomen heeft dat ik ook van adel ben heeft hij mij ook toelating gegeven om hem bij zijn voornaam te noemen, bedankt hoor Nestje (koosnaam).

Toch lees is op de blog van Ernst dat daar een vrouwelijk persoon zich uitgeeft voor mezelf!

Wie daar in mijn plaats rondloopt is een groot vraagteken, ’t is niet moeilijk dat Ernst niet op de naam van mijn ventje kon komen, mijn ventje was bij mij....hoed u voor indringers in uw kasteel Ernst!

Met al dat gefeest en het bakken van mijn inmiddels beroemd geworden verjaardagscake ben ik nog niet veel verder geraakt met mijn 'ernstig' (sorry for the pun Ernst...) blogstukje  ‘bedenkingen – de oorsprong en het gebruik van obscene woorden en gebaren.’

Chia zond me al een goede link die ik nog kan gebruiken maar mijn andere lieve blogvriendinnen mogen me ook helpen als zij bijkomende informatie of foto’s hebben die ik in dit toekomstig artikel zou kunnen gebruiken.

Ik ben aan het opzoeken hoe de schuttingswoorden zoals bv.
F**** You en  ook ‘het vingertje’ ontstaan zijn. 

Maar zoals steeds lieve vriendinnen,  en dat weet iedereen, zijn we als we samenwerken veel sterker, het moet een degelijk artikel worden.  Het ontstaan van vlaams/nederlandse schuttingswoorden interesseert met ook want die ken ik niet en jullie wel.  Welke zijn toelaatbaar op een blogscherm en welke niet?
 

Ik hoef er natuurlijk niet bij te zeggen lieve blogvriendinnen/vrienden dat ik wel heel streng en zeer selectief te werk zal gaan.  Alles wat té obsceen is komt niet op mijn blog.   Laat ons niet vergeten dat dit een deftig damesblogje is en mijn kinderen en kleinkinderen moeten het kunnen lezen zonder zich te schamen.  
Humor wordt nog het meest op prijs gesteld.

Uw inzendingen zijn heel welkom op mijn mail adres want ze moeten eerst nog gescreend worden.

En nu lieve blogvriendinnen/vrienden ga ik verder mijnen zoveelste biscuit van het jaar versieren en ventje ook....J

05-06-2006 om 11:32 geschreven door BOJAKO  

OK, dat schijnt al te lukken, goed zo... morgen de rest....

04-06-2006 om 10:49 geschreven door BOJAKO  

03-06-2006 om 13:23 geschreven door BOJAKO  

Oei...ondanks al mijn moeite van gisteren om dat clipje erop te zetten hebben er maar enkelen het kunnen openen. Ik zal er nog een studie van moeten maken vrees is. Nu moet ik nog uitzoeken wat ik moet doen zodat het niet spontaan begint te spelen als je op mijn blog komt.

Maar dat is voor sebiet.....nu even wat tekst....

Mens-lieve-deugd gaat het nu nooit ophouden met regenen? Ik denk dat ik voor iedereen spreek als ik zeg dat we snakken naar een open blauwe lucht met wat zon. Het moet zelfs geen 25° zijn, ik ben al tevreden als we de verwarming kunnen afzetten.

Het gras in de tuin staat al tot aan ons kniekes en is gewoon te nat om afgereden te worden. Ventje is een buitenmens en begint hier stilaan de muren op te lopen. ’t Is al zover gekomen dat hij ook wat komt surfen op het internet en dat wil heel wat zeggen, normaal krijg ik hem met geen stokken aan de computer.

De twee kleinzoontjes waren hier gisteren namiddag met hun mama en de natte speeltuigen in de tuin stonden er zielig bij te kijken terwijl zij binnen dan maar naar wat kinderprogramma’s keken op TV en zich stierlijk verveelden.

Kleinzoon 1 kwam heel fier vertellen dat hij net had leren fietsen zonder zijwieltjes. Toch een ‘krakske’ hé?

Ik had zo gehoopt dat ze nu al lekker zouden kunnen rondplenzen in mijn zwembadje, maar er kan amper voortgewerkt worden.

Gisteren heeft ventje tussen de buien door met broer 1 het laatste stukje grond genivelleerd zodat hij – wanneer het weer ooit betert – onmiddellijk aan de slag kan met het opzetten van het zwembad. Zwemmen zelf zal iets voor volgende zomer zijn vrees ik of we moesten tropisch weer krijgen in het najaar.

Zoon 2 was tussen de middag hier een boterhammeke komen eten en polste diplomatisch of we onze auto konden missen voor enkele uren. Bij het terugbrengen ervan deelde hij terloops tussen neus en lippen mee dat hij een klein accidentje had gehad.

Nu is zoon 2 in onze familie bekend voor zijn ‘kleine accidenten’. Zolang ik me kan herinneren hebben we via hem heel wat dokters een ferm pak rijker gemaakt.

De gezegde: “elk kind kost een eigen huis” moet voor hem veranderd worden in “dit kind kost twee villa’s, een buitenverblijf in Spanje en een Rolls Royce”.

Als hij op tocht of kamp ging met de scouts en de telefoon ging dan hield ik altijd mijn hart vast.

Ik vergeet nooit de keren dat ik telefoon kreeg: “Mevrouw, u spreekt hier met het ziekenhuis ...., ik schakel u door” waarop ik dan een leider met bevende stem aan de telefoon kreeg :

“ge moet niet te hard schrikken hoor mevrouw, ’t is alleen maar zijn knie, voor de rest is alles blijkbaar OK maar zijn fiets is perte total, maar kunt ge naar hier komen om hem te halen?”.

Zevenentwintig draadjes om de knieflap terug in positie te krijgen, been helemaal in plaaster want er was een pees gedeeltelijk over en voor eeuwig en altijd een groot litteken als een treurige smile op zijn knie.

Of een andere keer: “mama....ik bel hier vanuit een garage in Hove, ik ben overhoop gereden op mijn brommer, met mij is alles OK maar mijn brommer is perte total” waarop later bleek dat hij een trombose in zijn arm had en maandenlang bloedverdunners moest nemen.

Ik hield dus mijn hart vast toen ik gisteren met een klein stemmetje vroeg: “en is’t erg, vertel maar...”.

“’k heb gebotst met een fietser” zei hij en ik sloeg al bleek uit, een ongeval met een zwakke weggebruiker oeioei... “en is’t erg?” vroeg ik.... “nee, een bult op mijn hoofd voor de rest niks” was zijn antwoord, “met de fietser jongen, met de fietser? Hoe is’t daarmee en hoe is het gebeurd?”.

En daarop volgde weer het verhaal van een typisch ongeval van zoon 2:

“’t Ja, ik had net jullie auto geparkeerd en ik stapte daarna tussen twee auto’s door om te kijken of ik kon oversteken en plots komt er een fietster uit een enkelrichtingstraat en die had niet gezien dat mijn hoofd daar tussen die auto’s uit stak en ze rijdt me aan, valt met haar fiets en ‘boink’ botst met haar hoofd tegen mijn vooruitstekend hoofd. Zij had ook een bult op haar hoofd. We wisten niet goed wie er nu in fout was, zij verontschuldigde zich omdat ze mij niet gezien had en ik omdat ik haar niet gezien had en we hebben dan maar elkaars adres en telefoon nummer opgegeven voor’t geval er iets moest zijn.”

’t Ja .... wie is nu de ‘zwakste’ weggebruiker, de voetganger of de fietser? Ik weet het ook niet, ik hoop dat ze er allebei slechts een beetje hoofdpijn aan overhouden en niets meer.

01-06-2006 om 14:24 geschreven door BOJAKO  

Brrr....vandaag moest ik heel vroeg opstaan om naar meneer doktoor te gaan, hij had weer een vampieraanval en wou nog wat van mijn bloed, da’s al dat ge nog nodig hebt op zo’n vreselijk koude, natte morgend. 30 mei en wij zitten hier met de verwarming aan! Wanneer gaat die zomer nu eindelijk beginnen?

Daarenboven komt nog dat ik verschrikkelijk moeilijk te vinden aders heb, de dokter heeft zelfs in mijn dossier een nota met een tekening gemaakt waar hij ‘ongeveer’ best prikt om prijs te hebben. Ik overweeg al om er een tattoo te laten zetten met een pijltje naar de juiste plek.

Maar allez, ’t is weer achter de rug en ik heb het overleefd. Op’t einde van de week weet ik weer of ik nog een tijdje voort kan of niet.

Ventje en ik zijn nu al een beetje bekomen van een hectisch weekend werken op de Vlaamse kermis van onze parochie. Uiteindelijk had zoon 2 me zondag terug gevraagd voor het springkasteel, maar het zijn dan uiteindelijk de sjoelbakken geworden.

’t Zijn vermoeiende dagen, maar wel ongelooflijk plezant. Al die klein mannen die met hun tongetje geklemd tussen hun tanden proberen om de houten schijfjes in de daartoe bestemde openingen te krijgen....ik heb dikwijls opzij moeten springen omdat ze zo hevig met die dingen smeten.

Elke speelkaart kost de ouders een klein fortuin (’t is wel voor een goed doel) en dan krijgen die gastjes papieren punten waarmee ze dan aan een puntenkraam een plastieken toeterke of iets in die aard mogen kopen en ge moet dan hun gezichtjes zien glunderen.

Tegelijkertijd ziet ge dan die ouders denken “ da’s verdorie een héél duur toeterke”. Mijn schoondochter zei dat ze met het geld dat de kinderen op de kermis opgedaan hebben gemakkelijk met z’n allen naar de Efteling hadden kunnen gaan.

Ik ben er wel van overtuigd dat ze zich daar niet zo goed zouden geamuseerd hebben.

Gelukkig was zondag een droge dag en zelfs de zon heeft wat geschenen zodat iedereen buiten kon zitten.

Gisteren heb ik dan wat tijd vrijgemaakt om te kuisen. Het programma ‘schoon en medoogenloos’ gaat weer van start op TV en dan krijg ik weer complexen.

Normaal gezien zou ik vandaag in de tuin willen werken maar als ik door het raam kijk denk ik dat daar niet veel van in huis zal komen.

In de krant stond ook dat het vandaag burendag was of zo iets en dat iedereen op een stoeltje op straat moet gaan zitten om zijn buren wat beter te leren kennen.

In onze voortuin staat er een zitbank, maar ik weet niet of het de bedoeling is dat we daar een ganse dag moeten op zitten en naar iedereen wuiven en lachen, want dan vrees ik dat ze hier snel met een geel wagentje zullen staan, zeker bij dit weer.

Ik heb daarnet weer een serieuze strijd geleverd met mijn computerke. Ventje wou dat ik de documenten voor zijn Buzzy pass zou inscannen en doormailen naar ‘de Lijn’ maar ik heb nu een nieuwe scanner en niets lukte. ’t Zweet parelde op mijne neus van ambetantigheid. Bij mijn vorige scanner ging het vanzelf, ik toetste OCR in, het document opende zich in word als een tekstdocument en ik kon dit zonder moeite doormailen.

Enfin om een heel lang verhaal heel kort te maken, drie tassen koffie later en na een serieuze snauw naar ventje om me gerust te laten, is het me toch gelukt om de documenten als pdf bestanden in te scannen en te verzenden. Ik hoop dat ze zullen aankomen, ik heb er moeite genoeg voor gedaan.

Als er zo iets met de computer moet gebeuren hervalt ventje in zijn oude rol van baas die denkt dat hij tegen zijn secretaresse bezig is.

Ik kan toch moeilijk een computer cursus gaan volgen omdat ik één of twee keer per jaar een tekstdocument moet inscannen. Ik leer het allemaal al doende zoals de meeste onder ons denk ik.

Net zoals Ludovicus denk ik dat mijn computerke al lang verjaard is, maar zo lang het nog werkt ga ik me toch geen betere aanschaffen. Ik zie er gewoon tegen op om al de programma’s terug te moeten installeren en ze dan weer aan de praat te krijgen.

Grote delen van mijn oude office programma werken al niet meer op deze windows versie. Ge kunt toch niet elke keer nieuwe programma’s gaan kopen, maar dat is waarschijnlijk net de bedoeling.

Omdat mijn provider nu mijn facturen per mail zendt moest ik ook van hen een bepaald programma downloaden, dat heb ik dan ook gedaan en daarbij kwam ook nog een fotoprogramma binnen.

’t Ja ....zo staat op ‘een ik en een gij’ mijn harddisk wel vol en ik zit me dan als leek af te vragen of ik dat allemaal wel nodig heb. Ik heb zelf al een fotobewerkingsprogramma gekocht dat veel schijfruimte in beslag neemt en die nieuwe die ik moest downloaden opent enkel wat foto’s. Maar ik durf het er niet afgooien omdat het bij de download van mijn provider zat, waarschijnlijk is het nodig om die facturen te kunnen afdrukken.... heel vervelend als ge er zo weinig van kent.

Misschien moet ik toch eens overwegen om een cursus ‘computeren voor dummies’ te volgen. Kent er iemand een goed adres?

30-05-2006 om 11:27 geschreven door BOJAKO  

Tijdens een bezoek aan een verpleeghuis vroeg de bezoeker aan de directeur  wat het criterium is om een patiënt opgenomen te krijgen.
Wel zei de directeur, we vullen een badkuip met water, dan krijgt de patiënt een theelepel, een theekop en een emmer.
Dan vragen we hem/haar om de badkuip leeg te maken.
Oh, ik snap het zei de bezoeker, een normaal persoon gebruikt de emmer omdat die groter is dan een theelepel of een theekop.
Nee, zei de directeur, een normaal persoon zou de stop uit de badkuip trekken.
Wilt U een bed bij het raam of in het midden?

29-05-2006 om 22:35 geschreven door BOJAKO  

Vandaag wil ik een dagje rust inbouwen, ik ben benieuwd of het zal lukken?

Donderdag begon in de parochie onze jaarlijkse Vlaamse Kermis. Ik ben de tel al kwijt op hoeveel kermissen ik al gewerkt heb, maar het zijn er veel.

Toen onze oudere vrienden stilaan begonnen uit te bollen dacht ik even, oef...we laten het werken nu aan anderen over .....en toen besloot zoon 2 om zich mee met de organisatie bezig te houden.

Vroeger zetten we ons gedeeltelijk in voor de vrienden, maar nu voor onze zoon zetten we ons weer helemaal in.

Ventje heb ik sinds donderdag amper gezien. Ik moet toegeven dat hij na het sluiten van zijn kraam altijd afzakt naar de bodega en rond de vroege uurtjes héél gelukkig thuiskomt met een prachtige, grijnzende Duvel smile op zijn gezicht.

Ik ben door mijn zoon aangesteld als ‘ambulante’ medewerkster. Als er ergens iemand nodig is moet ik inspringen.

Voorzien was dat ik donderdag ging helpen in de frituur. Bij aankomst bleek dat de persoon die zich opgegeven had voor ‘het springkasteel’ niet was komen opdagen en als ambulante medewerkster werd ik dan onmiddellijk verzet en gepromoveerd tot verantwoordelijke van ‘het springkasteel’.

De Vlaamse kermis in onze buurt geniet altijd van veel belangstelling. Daar zie je nog dat een kinderhand heel gauw gevuld is en dat er nog een groot gemeenschapsgevoel in de buurt leeft. Nochtans staan er vooral primitieve spelkraampjes waar je eendjes kan vissen, met ballen blikjes kan omwerpen, aan een rad draaien... en nog veel andere dergelijke kraampjes. Het springkasteel wordt ook heel druk bezocht want mama en papa kunnen dan even zitten en iets nuttigen op de koer terwijl de kindjes spelen.

Het was donderdag ijskoud maar gelukkig bleef het vrij droog. Mijn taak was: zorgen dat elk kind zijn kaartje liet afstempelen, zijn schoenen uitdeed en dan zorgen dat de grote pagadders de kleine pagadders niet platsprongen.

Ik beschik blijkbaar over een natuurlijk aangeboren autoriteit en één kwade blik naar de grote jongens met de strenge zin : “pas op ventje, nog één keer en ge vliegt eruit als ge niet oppast voor de kleintjes!” was genoeg om ze op slag rustiger te krijgen.

Ik hoef u niet te vertellen dat ik ’s avonds pompaf en tot op mijn knoken bevrozen was.

Vrijdag zou een rustdag worden en omdat ik thuis was, had zoon 1 gevraagd of hij even mocht komen kijken op mijn PC om de verschillende provider sites te bezoeken en te vergelijken, want hij wil nu beslissen wie er het beste en het voordeligste uitkomt. “Mama, wilt ge dan ondertussen even beneden op de jongens passen want vrouwtje is gaan werken, dan kan ik boven rustig internetten ?”...

“Tuurlijk ventje, breng ze maar, maar hou er rekening mee dat ik beloofd heb om vanavond te babysitten op kleindochtertje, ze komt rond vijf uur en ze blijft slapen!”.

Om vijf uur komt hoogzwangere schoondochter aan met kleindochtertje. Ge houdt het niet voor mogelijk wat zo’n kind als bagage bij heeft voor één nacht. Alle knuffels voor het bedje. De papfles en de juiste melk, de ‘babycook’ da’s een verhaal op zichzelf, een doos met medicatie want ze is een beetje ziekjes, kleding voor de dag + reserve voor ongelukjes, kleding voor de nacht + reserve voor ongelukjes en dan vergeet ik waarschijnlijk nog heel wat. Gelukkig mindert dat allemaal als ze wat groter worden.

Rond zes uur krijgen we nog even bezoek van broer 1 en schoonzus en is het weer vollen bak.

Uiteindelijk vertrekt iedereen en kunnen we kleindochtertje stilletjes tot rust laten komen, papje geven en bedje in en het schatje sliep de hele nacht zonder onderbreking door.

Afgesproken was dat haar mama haar de volgende dag om 14 uur kwam halen want ik werd terug verwacht op de Vlaamse kermis als jurylid voor het ‘free podium voor kinderen’.

Schoondochter en ik waren nog thuis toen er om 14.30 uur een uiterst dringend telefoontje kwam van ventje die al lang weer aan’t werken was. “Shoeke, ge moet direkt komen want ze hebben bij de kaartgroepen van de gepensioneerden een man tekort en ze kunnen niet beginnen!”.

Ik leg ventje uit dat ik voorzien ben als jurylid. “Ik breng dat wel in orde, maak dat ge zo snel mogelijk hier zijt om te kaarten!” Braaf en gehoorzaam zoals altijd zette ik me op een spurt naar de kermis en ondertussen trachtte ik me weer te herinneren hoe ik moest wiezen, ’t was al heel lang geleden.

Ventje stond al op de uitkijk en zwaaide hevig dat ik me nog meer moet haasten en ik viel totaal buiten adem op een stoel neer als vierde man aan een tafeltje met kaarters.

Na één ronde kwam ik op dreef en heb ik ergens uit een klein hoekje in mijn geheugen de regels van het spel terug opgevist. Ik werd zelfs derde en won tot mijn grote verbazing een prijs.

Ik had van de hele dag nog geen tijd gehad om te eten dus snel een pakje fritten en een braadworst gegeten want ik had afgesproken met andere vrienden om ’s avonds deel te nemen aan de kwis in de grote bovenzaal.

Daar plofte ik weer neer aan een andere tafel en moest ik een ander deel van mijn hersens gebruiken om enig inbreng te leveren bij de kwis antwoorden. De andere vrienden en vriendinnen zijn veel slimmer dan ik en ik kon meestal alleen maar beamen dat zij het juiste antwoord wisten.

We eindigden niet zo goed als verleden jaar maar vielen toch nog in de prijzen.

Doodmoe zakten we weer af naar huis, zelfs ventje bleef deze keer niet plakken, maar ja hij had heel de tijd van de kwis aan de toog gehangen en zijn ‘Duveltjes ogen’ keken allebei een andere richting uit.

Vanmorgen is hij toch terug fris en monter vertrokken voor de laatste dag kermis, maar ik denk dat ik forfait ga geven.

Ik heb nog enkel zin om een hele dag in mijn peignoir te blijven rondhangen en languit in de zetel TV te kijken.

Benieuwd welke bel er eerst gaat rinkelen, de deurbel of de telefoon?!

Lap....daar hebt ge het al, de bel gaat beneden, zou ik nu gaan opendoen of niet?

ik heb natuurlijk opengedaan en het was zoon 1 met de twee kleinzoontjes want zijn vrouwke sliep na haar nachtshift.

ze zijn net vertrokken, ik kom hier verder schrijven en de telefoon gaat: "mama kunt ge komen...de mensen van het springkasteel zijn weer niet komen opdagen! ge moet u niet afjagen zenne..."

rustdag!!! laat me niet lachen :)

28-05-2006 om 14:09 geschreven door BOJAKO  

A Poem For Peace

Anger only escalates,
As we point out the guilt.
Violence will perpetuate.
While we dig through the silt.

People claim "eye for an eye"
they all  want to fight.
but  will fighting make it right?
We are people of goodwill,
Of truth and love and light.
Therefore…
Take heed before you fight.

what do we tell our children?
How do we give them ease?
Reactions set examples for them,
Should we not teach them peace?

Pure  plagiaat – aangepast wegens omstandigheden

naar een gedicht van

Tammy Kane

26-05-2006 om 23:20 geschreven door BOJAKO