Getver, getver *$%... mijnen ouwe trouwe tweedehands Oxfam PC is aan’t begeven. 
Medeverslaafde computer freakskes zullen begrijpen dat je kapot gaat van de zenuwen wanneer je trouwe medewerker tekenen van sleet begint te vertonen en begint te haperen.   

Gisteren zat ik verwoed te proberen om het ding weer on line te krijgen.  De zweetdruppeltjes parelden van mijn neus.

Gelukkig kwam Neef op de middag even binnengewipt,  net toen mijn hartkloppingen alarmerend begonnen te worden.  Hij zette zich een halfuurke achter de console en ‘floep’ het ding werkte terug. 
Ik heb met mijn ogen trachten te volgen welke deskundige manoeuvres hij vliegens-vingervlug intoetste, maar het ging me allemaal veel te snel. 

Maar oef, de PC werkte nog, de router werkte nog, ik kon ook nog online  via mijn laptop, maar neef dacht dat er toch iets mis was met de netwerkverbinding van mijn oude PC.

Opgelucht omdat hij het terug aan de praat had gekregen vertrokken ventje en ik voor een wandeling,  want buiten scheen een heerlijk lentezonnetje.  Bovendien was ik al een week niet meer buiten geweest.  Ik snakte gewoon naar wat zonnestralen.

En… hoe gaat dat, je komt op een wandeling altijd iemand tegen de je kent, die vragen dan of je er ene mee gaat pakken en natuurlijk zeggen wij nooit nee. 
Toen we net naar huis wilden vertrekken,  belde broer 2 om te vragen of we zin hadden om met hen ergens samen een hapje te gaan eten, en wat doe je dan ?  Je zegt natuurlijk niet nee.  Dus wijle weer op trot.

Op een vrij redelijk uur kwamen we thuis, weliswaar had de wereld een iets roziger gloed omwille van de wijn, en ik zette me zeer relax en goedgemutst achter mijn nu opgelapte PC,  zo dacht ik toch, maar weer : nada, noppes, nikske. 

Foert!  Ik ben dan maar, nog steeds zwevend in mijn roze, benevelde wolk,  naar mijn beddestee vertrokken,  piekerend over de geheimzinnige, duistere ingewanden van een PC.

Vanmorgen,  vol frisse moed zette ik de PC terug aan in de hoop dat de nachtrust hem ook goed zou gedaan hebben, maar de PC-Fee was die nacht toch niet komen opdagen.   Ik kon nog steeds niet online.

Enfin,  ’t is nog altijd een troost dat ik wel op mijn laptoppeke kan werken, maar heel veel staat daar nog niet op geprogrammeerd. 
Ik zal er eens dringend werk van moeten maken. 
Neef heeft het ook zo vreselijk druk en ik val hem niet graag lastig met kleine akkefietjes.

Mijne zilveren, nog een grotere computer analfabeet dan ikzelf stond over mijn schouder daarnet ook heel zorgelijk te tut-tutten.  Hij heeft sinds korte tijd ook het surfen ontdekt en meestal werkt hij via de laptop.

Samen beschikten we gelukkig net over genoeg verstand om tijdelijk de laptop rechtstreeks aan te sluiten aan het internet ipv de vaste PC en nu gaat het toch een beetje sneller dan via de router.

De oude PC staat er een beetje mistroostig naast, maar ik kan gelukkig nog aan alle gegevens.

Vandaag wordt het dan een dagje ‘saven’ en overzetten naar de laptop vooraleer het te laat is, en voor’t geval dat mijnen ouwen trouwe het helemaal begeeft.

Altijd met een laptop werken vind ik wel niet zo gemakkelijk.  (ik zal dit maar héél stilletjes  schrijven want anders begeeft de laptop het ook, hoe zou je zelf zijn indien je hoorde dat je maar tweederangs gevonden werd)?

Moest ik toch een tijdje uit de ether verdwijnen, dan weten jullie dat de laptop mijn vorige zin heeft gehoord en genoteerd!  De computers van nu worden ijselijk slim.....

26-02-2008 om 12:49 geschreven door BOJAKO  

25-02-2008 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

24-02-2008 om 22:16 geschreven door BOJAKO  

24-02-2008 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

.

Voilà zie, da’s nu mijne zilveren, nee niet dat kindje op een potje, dat is maar een prentje
Nee, mijne zilveren is ne lepe, eerst doen wat hij graag doet en dan pas beseft hij dat het niet helemaal correct was en dan doet hij zoveel om het goed te maken dat ik niet boos kan blijven. Maar ondertussen heeft hij zijn plezierke toch weeral gehad hé?  Zo gaat dat hier altijd.

Woensdag avond was zijn avond om te helpen bij de technische ploeg van het Dion Theater waar ons Pazke zoveel mooie rollen speelt (de andere spelers ook trouwens hoor)
Wel, waarschijnlijk tengevolge van mijn allesoverheersende ijzige stilte die dag heeft hij die avond afgebeld omdat onze twee kleinzoontjes kwamen slapen. Hoe kan ik dan boos blijven op hem?   De man die zich zijn plezierkes ontzegt?!

De volgende ochtend werden onze kleinzoontjes door hun mama opgehaald die ze naar school voerde.
Ik werkte ’s morgens verder aan de verjaardags biscuit voor schoondochter en overwoog om na de middag even snel te gaan winkelen voor een verjaardagsgeschenk, ik had dit eigenlijk al in het begin van de week gepland maar mijn planning liep in’t honderd.
Shit! (dit woord lijkt me hier heel toepasselijk)
Terwijl ik me klaarmaakte om te gaan winkelen ging de telefoon :
de kribbe!
“Mevrouw, Seppe heeft weer lopende diarree en we kunnen zijn mama of papa niet bereiken.”
Geen nood: nana en bompa zijn voorzien op alle mogelijke noodoproepen en bompa haastte zich met onze kleine reserve-buggy naar de kribbe om Seppe het Schijterke op te halen.
Hij leek zo gezond als een visje maar zijn pampers bleven zich bij elk protje vullen met een onwelriekende waterachtige substantie.
Natuurlijk werd zijn papa zo snel mogelijk verwittigd en die moest een vergadering afzeggen om met hem naar Meneer Doktoor te gaan.
Het winkelen kon ik nu wel vergeten.
Ik voelde mezelf ook met de minuut mottiger ( 'misselijk' Thea) worden. In mijn hoofd zat precies een ventje met een voorhamer tegen mijn schedel te boenken en mijn ingewanden leken een eigen leven te leiden.

Vermits we die avond uitgenodigd waren op het verjaardagsfeest van schoondochter en omdat ik een heel flauw bees ben die niet tegen pijn kan nam ik een flinke dosis medicatie.
Eén pilleke tegen de hoofdpijn, eentje tegen de misselijkheid en eentje tegen diarree.

“Let the feast begin !” zou Jean-Luc gezegd hebben.

Nu maar hopen dat ik daar niemand aangestoken heb, maar ik heb de indruk dat het beestje zowat overal in huis zit.
’t Komt overgewaaid van West Vlaanderen wist Venus de Milo mij onlangs te vertellen.

Bedankt hoor lieve Venus, maar de volgende keer moet je het echt niet doorzenden.

22-02-2008 om 12:22 geschreven door BOJAKO  

De juffrouw vertelt in de klas, dat ze het vandaag over torren gaan hebben.

“Wie van jullie kan mij de naam van een tor geven?”              

Jefke steekt zijn vinger op en zegt:

"Héél goed," zegt de juf, "en weet je ook wat die eet?"

"Ja juf, waterplantjes en watervlooien!"

"Inderdaad," zegt de juf, "en weet je ook wat die eet?"

"Ja juf, boomschors en blaadjes!"

"De vibrator?" zegt de juf, "ik denk niet dat dat goed is.

“Weet je soms wat die eet?"

"Nou," zegt Jantje,

"Volgens mijn zus vreet ie ongelooflijk veel batterijen!!!!!!!!!"

 



(Groetjes van 'de zilveren surfer')

21-02-2008 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Gisteren heeft mijne papa naar mijne nana gebeld om te zeggen dat onze Seppe ziek was.  Mijne papa zei tegen ons nana dat onze Seppe “het vliegend schijt had” da’s nie beleefd hé zo spreken.  Als ik prot zeg dan moet ik al sorrie zeggen.

Papa vroeg aan ons nana en bompa of ze iets te doen hadden, maar die zeiden van nee en toen vroeg onze papa of onze Seppe naar hen mocht komen want met diaree mooge ze niet in de kribbe.   Mijn nana zei tegen mijne papa dat ze dan maar wat vroeger zou gaan slapen.

Daarna toen mijn nana sliep belde mijne papa toch nog terug naar nana. 

Nana werd trug wakker.

Mijne papa zei dat ik ook ziek was en dat ik alles al vier keer ondergekotst had.  Da’s ook geen mooi woord hé kotsen, als ik dat zeg moet ik sorrie zeggen.

Mijne papa heeft het drie keer tegen nana moeten zeggen want haar oren waren nog niet wakker maar toen begreep ze het en zei ze dat hij ons dan maar alletwee moest brengen.

Vanmorgen stonden ons nana en onze bompa toch te wachten.  Ze hadden hunne pyama nog aan. ’s Middags hadden ze die nog aan, dat mag niet hé? Da’s lui!

Onze Seppe heeft voor hij ging slapen ’s middags toch vijf pampers volgekakt.  Dat is ook geen mooi woord hé, sorrie!

Voor mij hadden ze overal lege haring pottekes klaargezet.  Bompa zei dat ik daar in moest kotsen (sorrie) liever dan op de grond of op de zetel maar ik moest niet meer kotsen (sorrie), alles was er al uit gekomen denk ik.

Na het slapen was onze Seppe ook uitgekakt (sorrie) want daarna waren zijn pampers  alleen nog maar nat, maar zijn poep zag nog wel een beetje rood maar daar smeerde ons nana héél dikke zalf aan. 

Ik help ons nana, ik ben al groot, ik knijp de zalf uit de tube gelijk tandpasta.

Seppe is een jongen en ikke niet.  Ik zie dat, want ik heb geen piemeltje en Seppe wel.  Nana heeft ook geen piemel dat is ook een meisje maar die heeft wel dikke borshjes.  Bompa is ne jongen gelijk onze papa en onze Seppe.  Papa’s en bompa’s hebben piemels.

Ik wil ook een piemel, maar nana zegt dat dat niet zal lukken.

We hebben met alle speelgoed gespeeld bij nana en bompa.  Het was héél leuk.  We hebben alle dozen uitgekapt en overal lagen er autookes en blokskes en poppekes en boekskes en kleurkes en koekskes en drinken.  Heel plezant.

Toen we naar huis gingen zagen nana en bompa er moe uit.

Die zijn wel oud hé nana’s en bompa’s.   Mijn mama en mijn papa zien  er nooit zo moe uit ‘s avonds.  Mijn mama gaat ’s avonds zelfs nog sjotten.

Ik denk dat nana en bompa bijna dood gaan.  Toen Seppe op de tafel kroop en danste zei ons nana toch:  amaai sebiet ga ik nog dood van’t verschieten en ze werd heel bleek en moest efkes gaan zitten.

Ons bompa heeft ze nog een pilleke gegeven. Toen was’t beter.

Dada!

19-02-2008 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Ik beken!
Dit is weer gepikt van het blog van ons allerliefste
HOTLIPS

Vorige week donderdag was het Valentijn, maar dat wisten jullie al zeker?
Sinds jaar en dag gaan we op Valentijn samen met onze goede vrienden uit eten, maar omdat vriendin nu door de chemo kaal is, wou ze liever thuisblijven.
Met haar pruik op ziet ze er nog steeds even mooi uit, maar ze krijgt het vreselijk benauwd wanneer ze de pruik lange tijd binnen moet dragen. Ik kan het me best voorstellen, net alsof je thuis rondloopt met een dikke muts op.
Vermits ze zelf beter kan koken dan Gordon Ramsey vroeg ze ons bij haar te eten.
Ik kook zelf niet slecht, maar de feesten die ik geef zijn eerder Breugeliaans.
Ik mis haar fijne, elegante stijl.
Ik protesteerde wel omdat ze deze keer lange tijd misselijk was geweest van de chemokuur, maar ze zei dat ze zich alweer wat beter voelde en graag een verzetje wou.   Voor haar is koken een hobby.

Wij aanvaarden dan ook de uitnodiging dankbaar en omdat ik net de uitlslag van de MRI scan van Henrietta gekregen had sloeg ik weer aan het multitasking.
Meestal kan ik het dokterstaaltje op de protocol zelf wel ontcijferen, maar deze keer ging de ‘gobbledygook’ boven mijn petje.
Ik was verplicht om via de huisarts te passeren voor vertaling.

Nu woont onze huisdokter slechts op drie stappen van onze vrienden, dus we vertrokken een uurtje vroeger en besloten om eerst even bij Meneer Doktoor binnen te springen. Ik was er van overtuigd dat er niemand in de wachtzaal zou zitten.
Donderdag avond is het er meestal rustig en omdat het Valentijn was zou er vast en zeker niemand zijn. Had je gedacht!
Er zaten al drie wachtende voor ons en na ons liep de wachtzaal bomvol. Iedereen had hetzelfde gedacht.

Onze dokter, zoals de meeste dokters, trekt ongeveer een kwartierke per persoon uit, dus met drie voor ons zat het nog snor.
Maar toen kwam er een dame binnen met een dochtertje van ongeveer zes jaar oud en die nam een vrije stoel en zette zich met haar kind in de gang. Heel mysterieus!
Even later was het mysterie opgelost. Het arm kind kon niet snel genoeg op de WC zitten en braakte zo verschikkelijk hevig in de meegebrachte kom, dat we in de wachtzaal allemaal wit om de neus werden.  Ik heb nog nooit iemand zo luid en langdurig horen braken.  Ik dacht dat er een piano ging uitkomen.
In de wachtzaal besloten alle aanwezigen unaniem om het arm kind eerst bij de dokter binnen te laten.
Mijn goede planning begon al in’t honderd te lopen.

Enfin, om een lang verhaal kort te maken, ventje is op tijd vertrokken om te zeggen dat ik wat later zou zijn.

Nu eventjes op de knop 'Fast Forward': veel later op de avond, klaarwakker van de straffe koffie,  zette ik de PC aan om nog een hersendodend spelletje te spelen om slaperig te worden.  
Eerst prutste ik wat aan mijn nog steeds niet werkende Messenger en ja hoor, voor één keer lukte het.
Ik kon zelfs chatten met een vriendin die ook niet kon slapen. Rond vier uur ’s morgens besloten we een eind te maken aan ons babbeltje want zij moest er de volgende dag vroeg uit. "Ach...voor mij was het geen probleem" zei ik, want ik kon de volgende dag lekker uitslapen.

Had je gedacht!

Om zeven uur 's morgens : ring..ring...ring.....telefoon...zoon 2: “euh...mama we hebben een probleempje!”
Je kan het al raden zeker? Met een wreed voze kop, een mond dat aanvoelde als een beerput en ogen die aanvoelden als plaskes water in't midden van de Sahara,  na slechts drie uurkes slaap mijn bed uit om een zéér uitbundige, uitgeslapen kleindochter te ontvangen.

Vrijdag avond ben ik héééél vroeg gaan slapen, want zaterdag waren we samen met schoonma uitgenodigd bij schoonbroer en schoonzus aan zee voor ons laatste nieuwjaars-etentje.
Toen we thuiskwamen en schoonma afgezet hadden zijn we onmiddellijk doorgereden om te gaan babysitten. Zoon 2 en zijn vrouwke gingen met vrienden Valentijn-met-uitstel vieren.

Vandaag schijnt de zon, ventje is zoon 1 gaan helpen met de verbouwingen en ik ga nu eindelijk rustig wat verder rommelen in mijn kasten.   Ongelooflijk hoeveel tijd daar in kruipt.

Vandaag begin ik ook weer ‘vol overtuiging’ aan mijn dieet van water en brood : ik heb nog tijd tot de 21^ste want dan verjaart schoondochter.

17-02-2008 om 13:07 geschreven door BOJAKO  

17-02-2008 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

dit weekend  is wreed druk, daarom enkel een mooi beeleke vandaag.
Vanaf zondag zou het wat kalmer worden

Morgen ons 'laatste'  nieuwjaarsfeestje en daarna beginnen we aan de verjaardagen.

SEXY & HOT COMMENTS

CLICK HERE!

15-02-2008 om 19:49 geschreven door BOJAKO  

14-02-2008 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

.

Visit www.hostdrjack.com

CLICK HERE!

14-02-2008 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

13-02-2008 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

13-02-2008 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

.

Daarnet las ik in de Humo van deze week een artikel : ‘De ploetermoeders’ Fiona Neill en Axelle Red over de veldslag om kind en carrière.

‘We zijn gefopt door het feminisme. We zitten in een fuik en we komen er niet meer uit” gillen de letters op het blad.

WABLIEFT????

Ik wens dat ik de klok even kon terugdraaien naar vroeger en dan eens kijken hoe die jonge carrière moeders zouden reageren.
Je had toen geen keuze, je mócht toen niet gaan werken, er werd verwacht dat je thuisbleef, goesting of geen goesting!
Dàt was nu eenmaal de rol van de vrouw: zorgen voor man, kinderen, het huishouden en ouders.

Zelfs de katholieke kerk wist het : iedereen moest verplicht rusten op den heiligen dag des Heeren, iedereen behalve de huismoeder, zij verkeerde niet in staat van doodzonde, want er moest toch iemand zorgen dat er eten op tafel kwam!

De enige en ‘loodzware’ taak van de man was ervoor zorgen dat er geld op tafel kwam.
Punt, uit, gedaan!
Was hij werkloos of dronk hij het allemaal op, dan kon de ganse familie op hun kin kloppen en honger lijden.

De niet werkende gewone doorsnee huisvrouw had geen inkomen,  tenzij ze uit een rijk gezin kwam en over eigen geld beschikte. Ze had daarom ook bitter weinig in de pap te brokken. Wat de heer des huizes besliste gebeurde!
Ze had geen recht op een eigen bankrekening. Wou ze geld afhalen, dan had ze een volmacht van haar echtgenoot nodig.
Wou ze een eigen rekening openen, had ze ook een volmacht nodig.

Meestal werden de lonen toen nog in cash uitbetaald en kreeg de huisvrouw wekelijks een door de man vastgesteld bedrag voor haar huishoudbudget.
Wilde ze wat extra, dan moest ze dat elke keer vragen en het verantwoorden.
Natuurlijk zal dit wel anders geweest zijn van gezin tot gezin.
In ons gezin werkte moeder mee uit noodzaak, maar de moeders van bijna al mijn klasgenoten waren huisvrouw.
Ik woonde in een sociale wijk. Nergens had men het financieel breed.

Ik ben zelf ook even huisvrouw geweest, zes jaar lang, maar ik kon niet snel genoeg terug aan het werk.
Ik wou absoluut terug financieel onafhankelijk zijn.  Ik vond het een vreselijk gevoel om uit iemand's hand te eten en verantwoording af te leggen over gelduitgaven.

De meeste van mijn vriendinnen en buurvrouwen waren huisvrouw en ooit heb ik de man van een buurvrouw horen zeggen : “Ach...wat is een huisvrouw? Dat is een parasiet, die teert op een man”.
Die woorden staan nog steeds in mijn geheugen gegrift en toen waren we al dik in de jaren zeventig!

Waarschijnlijk was het niet overal zo, de uitzonderingen bevestigen de regel, dat begrijp ik best, maar indien je geen eigen vermogen had, waar moest je dan heen indien je man je als een onderbetaalde huisslaaf behandelde?
Zelfs wanneer je ging werken verdiende je slechts de helft van het loon van je mannelijke collega’s.
Waarom werden we feministen? Daarom! Om dat karig loontje, omdat wij toen boos waren, wij zaten destijds gevangen in een heel andere ‘fuik’.

Het was zeker niet omdat we bovenop al onze huistaken nog een extra taak buitenhuis wensten.
Nee, wij wensten niet langer het braaf, devoot, onmondig huisslaafje te zijn.
De enige manier om wat inspraak te krijgen was zorgen dat je over je eigen geld kon beschikken.
Geld is macht, zelfs in een micro wereldje.

Daarna begon pas het harde werk: je halve trouwboek zo ver krijgen dat hij ook enkele huishoudelijke taken op zich nam.
Gemakkelijker gezegd dan gedaan, want de mannen van toen waren het gewoon dat hun ‘moeder’ voor hen alles deed. Maar ik wenste geen ’vervang-moeder’ te zijn voor mijn man, dan was hij maar beter thuisgebleven.
Ik was niet uit het juiste hout gesneden om als brave onderdanige huisvrouw door het leven te gaan, dit ook tot groot ongenoegen van mijn vader.
Mijn feministisch protest begon immers al thuis in mijn tienerjaren.

Wij: de meisjes – moesten meehelpen in huis, wat heel normaal is. Maar de broers niet, dat hoorde zo. “Kuisen was geen mannenwerk” zei mijn vader en zus en ik mochten de rommel van onze broers gaan opkuisen.
Wat van die broers verwacht werd is me nog steeds een raadsel!

Het heeft dan ook heel lang geduurd om via stille manipulatie mijn ventje zo ver te krijgen dat hij in huis wat meehielp.
Wij vrouwen waren toen zodanig gebrainwasht dat we ons schuldig voelden indien we wat teveel aandrongen op hulp.

Bij moeder klagen was boter aan de galg want zij zei : “ach ’t is toch zo’n goede man, hij werkt, geeft zijn loon af, hij drinkt niet en hij slaagt je niet!”
Vader was nog erger, die zei: “Ik begrijp niet hoe die arme man het bij u kan uithouden met uw Dolle Mina manieren!”

Mijne Zilveren is pas écht beginnen meehelpen in huis toen zijn veel jongere vrouwelijke collega’s hem duidelijk lieten verstaan dat zij dit niet zouden nemen van hun echtgenoot.

‘Axelle Red’ een ploetermoeder, gefopt door de feministen van toen?!?
Me dunkt dat Axelle Red met haar drie dochters zich wel een poetsvrouw en een nanny zal kunnen veroorloven, iets wat een fabrieksarbeidster of verkoopster wellicht wel kan vergeten.
Bovendien vraag ik me af waar mijnheer Red is? Ligt die soms lekker lui in zijn zetel de krant te lezen? In een relatie ben je toch met z’n twee.

‘Het mannelijk brein kan zich slechts op één ding focussen, dat is wetenschappelijk bewezen’ schrijft men.
Dikke Poehaa !.... Dat wetenschappelijk feit zal weer door een man vastgesteld zijn, daar ben ik van overtuigd.

Dat een man wel kan multi-tasken zoals een vrouw bewijst mijn ventje nu alle dagen. Hij heeft wel meer dan zestig jaar nodig gehad om in die richting te evolueren, maar het lijkt hem nu eindelijk toch te lukken.
Ik merk ook dat onze beide zonen zich ontpopt hebben tot multifunctionele echtgenoot en vader.
Evolutie noemt men dat. Je hebt er wat geduld en tijd voor nodig maar uiteindelijk heb je resultaat. Darwin had gelijk!

De nieuwe ‘ploetermoeders’ zien het niet meer zitten!
Wel dan is het hóóg tijd dat ze even een stapje terugzetten en kijken hoe fout ze bezig zijn.

Het loopt natuurlijk volledig mis wanneer jij en je man én een full-time carrière, én een villa én een buitenverblijf én drie reizen per jaar, én twee auto’s én én én énz... willen.
Het kan toch best allemaal wat minder.  Je kan toch beiden vier-vijfden, of half-time uit werken gaan.

Willen de jonge vrouwtjes nu echt terug naar af?
Ze zouden eens op stage moeten kunnen en terug in de tijd gaan.
Misschien een goed idee om door te spelen voor een TV reeks?
Een tijdje geleden liep er trouwens zo’n programma op BBC.   Met het hele gezin terug naar het Victoriaans tijdperk.

Voor mij hoeven ze niet zo ver in de tijd terug te gaan.
Zet ze maar een tijdje in de jaren vijftig, zoals in de film ‘The Stepford wives’ en dan zullen we nog eens praten over ‘ploetermoeders’.

Oef... dat moest even van mijn lever.

12-02-2008 om 14:10 geschreven door BOJAKO  

HOT SEXY VALENTINES COMMENTS

CLICK HERE!

12-02-2008 om 01:29 geschreven door BOJAKO  

11-02-2008 om 01:08 geschreven door BOJAKO  

Visit www.hostdrjack.com

CLICK HERE!

10-02-2008 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

09-02-2008 om 11:04 geschreven door BOJAKO  

Ik mag van ons madam nog eens iets op haar blog schrijven.  Wacht maar tot ze het straks ziet

(de zilveren surfer)


and God created Woman

08-02-2008 om 10:33 geschreven door BOJAKO