Dinsdag heb ik al mijn moed bijeen geschraapt, ben in mijn vwoituurke gestapt en helemaal op mijn eentje naar de Kempen gereden, natuurlijk met de goede begeleiding van ons Ttttommeke.

Vroeger reed ik elke dag en was er geen vuiltje aan de lucht, maar nu ik niet meer werk lijkt het heel normaal dat mijn heer en meester steeds het stuur in handen heeft.

Het gevolg is dat ik nu nog heel weinig zelf met de auto rijd, tenzij diezelfde heer en meester een Duvel teveel op heeft.  
Zonder enig protest krijg ik dan de toelating om huiswaarts te keren.  
Ik krijg dan ook nooit commentaar op mijn rijstijl omdat hij binnen de minuut naast me ligt te ronken.

Enfin, ik dwaal weer af.

Zonder veel moeite geraakte ik bij ons Pazke in het mooie Kempenland en samen brachten we een heerlijke babbeldag door.

Herman – echgenoot van Paz – verdween de hele dag ( misschien was hij verbannen naar elders in huis ) en verscheen slechts ’s middags aan tafel om een lekker ‘tomat crevetje’ te eten.

Toen ik aan Paz terloops vertelde dat ik zo’n pieteklein beetje verslaafd was aan een woordspel op Facebook – dankzij Lieve !!! - zei ze me dat zij veel liever het spelletje Chainz speelde op Seniorennet.

Ik merkte de volgende dag onmiddellijk dat Paz uit nieuwsgierigheid toch het woordspelletje had gespeeld en me al had verslagen.  

Natuurlijk ging ik toen kijken naar het spelletje Chainz en potverdekke, miljaarde, miljaarde...is dat een verslavend spelletje zeg! 
Ik speel dat zelfs nog verder  in mijn dromen.

Gisteren werden bij onze lieveling Seppe de amandelen en poliepen verwijderd en er werden ook buisjes in zijn oren gestoken, dit allemaal in de hoop dat hij nu eindelijk voor een lange periode gezond zal zijn.

Toen we hem gisteren gingen bezoeken,  met een geschenkje voor de doorstane pijnen en smarten,  lag hij nog altijd onrustig slapend op het buikje van zijn zwangere mama.   Zijn ademhaling was een mengeling van luid gekreun/geronk/gesnurk.  

Daarnet heeft zijn papa gebeld dat het vandaag helemaal niet goed gaat met hem, hij heeft nog heel veel pijn ondanks de pijnstillers en weigert te drinken, wat bij een klein kindje wel moet omdat ze zo snel uitdrogen.   Het zou te mooi zijn indien ook deze ingreep zonder complicaties zou aflopen.  
We zullen maar duimen!

Mijn amandelen werden slechts verwijderd toen ik twintig was en de pijn daarna staat met een beitel in mijn geheugen gegrift.

Tien vreselijk lange dagen heb ik afgezien en kreeg ik absoluut niets door mijn keel.

Mijn ouders waren van mening dat je altijd flink moest zijn, nooit mocht klagen over pijn en altijd op je tanden moest bijten.  

We hadden nooit meer in huis dan een aspirientje en toen ze me dat aanboden kon ik het niet doorgeslikt krijgen.

Van een ander soort pijnstiller,  zoals bv. een poepsnoepje ,   hadden ze blijkbaar nooit gehoord en ik natuurlijk ook niet.  Ik heb dus 'vrouwmoedig' tien dagen helse pijnen doorstaan.

Bovendien was door de operatie de linkerhelft van mijn tong verlamd en sprak ik met een vreselijk spraakgebrek, voor zover ik geluid kon uitbrengen …

Het heeft nog zes weken geduurd vooraleer mijn tong terug normaal functioneerde en ik zat met de schrik dat ik er voor de rest van mijn leven mee zou zitten.

Mijne zilveren en mijn zonen zullen denken wanneer ze dit lezen:  “ het was beter zo gebleven, dan zou het hier een pak stiller zijn in huis!”.

Mr. Silver is nog steeds bezig met de verbouwing van de zolder bij zoon 2 en morgen zijn we daar uitgenodigd om samen Pasen te vieren, natuurlijk indien Seppe weer niet in het ziekenhuis belandt.

Zoon 2 en familie zijn heelhuids terug thuis na een korte vakantie en dit op dezelfde dag dat we hun postkaartje ontvingen.  

Er stond op het kaartje een lachend ventje van kleinzoon 1 met de woorden :  Het is hier heel leuk.  

Kleinzoon 2 had een wenend ventje op de kaart getekend met de tekst (door zijn mama geschreven natuurlijk) : “ik mis je een beetje”.

Dat missen is wederkerig.  

Kleinzoon 2 is mijn grootste knuffelaar en leeft net zoals ik in een eigen fantasie wereldje.   Wij begrijpen elkaar heel goed.

Maar elk kleinkind heeft zijn eigen plaatsje in mijn hart.  

Kleinzoon 1 weet dat hij heel speciaal is : omdat hij mijn eerste kleinkind is.  

Kleinzoon 2 weet het om voornoemde reden.

Kleindochter weet dat zij heel speciaal is omdat ze mijn enige en liefste kleindochter is en Seppe…
’tja Seppe – die is heel speciaal omdat hij sinds zijn geboorte zoveel bij ons geweest is.   Bovendien is hij nog helemaal niet geïnteresseerd waar hij in de rangorde van mijn liefde staat, want tot nu zou ik ook kunnen zeggen: omdat hij de jongste is, maar eind augustus zal dit ook niet meer zijn.

Ik heb zelf nooit mijn grootouders gekend.  

Mijn  Belgische grootouders heb ik slechts enkele keren gezien en daar heb ik helemaal geen goede herinneringen aan.   

Daarom ga ik ervan uit dat elk kleinkind of kind omwille van zijn eigenheid,  een zeer speciaal plaatsje in je hart moet krijgen en ze moeten dat ook weten en horen.

Oei, hoog tijd om mijn dagboek snel even bij te werken.  
Ik merk dat het al vrij lang geleden is en dat is niet van mijn gewoonte.

’t Ja, wat wil je,  die eerste zon lokt je voortdurend in de tuin of naar buiten hé. 

Vervolgens was Seppe vorige week,  na één dagje school,  voor de elfendertigste keer weer ziek. 

De kinderarts heeft hem eindelijk diezelfde dag nog doorverwezen naar een NKO specialist en die wou hem vorige vrijdag al onmiddellijk opereren om zijn zeer grote ontstoken amandelen en poliepen te verwijderen en buisjes in z’n oren te steken.

Vrijdag kwam echter heel slecht uit voor beide ouders, maar de operatie staat nu gepland voor vrijdag a.s.

Laten we nu maar hopen dat het helpt en dat hij daarna eindelijk wat gezonder wordt,  het arm schaapje.

Vrijdag namiddag was het blogmeeting en Mr. Silver nam vrijwillig de taak van babysitter op zich voor die namiddag, want hij weet hoe graag ik mijn lieve vrienden elke maand terugzie.

Ik hield mijn hart vast,  want hij is niet gewoon om helemaal alleen de verzorging van kleine kindjes op zich te nemen. 
Maar, er is altijd een eerste keer en hij heeft het er goed van af gebracht.

Seppe was gelukkig in de auto in’t slaap gevallen toen ventje me naar onze ontmoetingsplaats reed en daarna is hij verder naar een park gereden, heeft de slapende Seppe in de buggy gelegd en die heeft nog een hele tijd rustig verder geslapen.   Toen was het tijd om hem naar zijn mama te voeren.

Na de blogmeeting kwam  Mr. Silver me halen zijn we nog iets gaan eten en zoals vrij vaak gebeurt, ( zoals bv. wachtkamer dokter)  waren we snel gezellig aan de praat met de mensen aan het tafeltje naast ons.  

Gisteren was het tamelijk miezerig weer en ik vond het niet erg om binnen te blijven.
Ventje was, samen met de andere grootvader,  bij zoon 2 nu aan de verbouwing van de zolder begonnen.  

Net toen ik wou beginnen schrijven voor mijn blog,  kwam er een mailtje van een vriendin,  met de vraag of ik misschien een korte dialoog voor een filmscenario wou schrijven. 

Ik heb zo iets nog nooit gedaan,  maar het prikkelde onmiddellijk mijn schrijf-inspiratie en voor ik het wist was de dag bijna om.  

Na uiteindelijk drie versies verzonden te hebben ben ik nu wel wreed benieuwd naar het eindresultaat.

Vandaag schijnt het zonnetje weer, ik ben daarnet even in de tuin gaan voelen of het warm was, maar ’t is nog een beetje te fris naar mijn goesting.

Vanmorgen kreeg ik eerst een telefoontje van mijn lieve vriendin en zo’n gesprek kan vrij lang duren,  vervolgens belde zus Engeland me voor een praatje en voor ik het wist was het al namiddag, een dag is niets meer hé?  Ik heb meer uren nodig.

Ventje begrijpt niet wat wij altijd te vertellen hebben aan de telefoon, maar ja, wat wilt ge, wij zijn èchte vrouwen hé.

Wij zijn 'die stereotype vrouwtjes' zoals ze voorgesteld worden in  het nieuw ‘komisch’ (sic) programma M!LF (= Man Liberation Front)  met Filip Geubels en Jan Van Looveren, twee èchte venten die ijveren om van de ‘nieuwe’ mannen terug èchte ‘alfa-macho-mannen’ te maken.

(voor hen die het programma nog niet kennen – vanavond wordt het tweede deel heruitgezonden rond elf uur op 2BE)

Ik doe mijn uiterste best om die macho humor te begrijpen,  misschien lukt het me ooit nog eens.

'Snelle Eddy' van Chris Van den Durpel, wel dat personage is zo ongelooflijk 'over de top' dat je er wel moet om lachen.
Maar ..... M!LF moet me nog over de streep trekken, bij dat programma heb ik nog steeds het wrevelig gevoel dat elke zot al lachend de waarheid zegt !

Enfin, indien je een man ongelooflijk grappig vindt,  omdat hij op z’n rug liggend,  op commando scheten kan laten die toefkes talkpoeder omhoog doen spuiten, dan is dit zeker een programma dat je niet mag missen!

Waarschijnlijk snap ik als superbrave, welopgevoede, volgzame, niet feministische , fantastische Stepford wife,  die macho humor niet.

Lieve mensen, ik ga nu snel snel naar de tuin,  om zoals het hoort,  aan mijn geliefde te vragen of hij een koud pintje wilt….

Heel lang geleden toen Bojako nog een klein meisje was en thuis woonde bij haar ouders werd een jarige als volgt gevierd :

-         de jarige kreeg ’s morgens een kaart met een briefje van 50 ouden Belgischen franken erin van haar ouders, en van ouders, broers en zus,  drie dikke zoenen.

-         Na het avondeten werden alle lichten gedoofd en kwam een glunderende mama de kamer in met een zelfgebakken cake,  met evenveel kaarsjes erop als de leeftijd van de jarige en iedereen zong uit volle borst “Appi beursdee toe joe”.

De jarige glunderde, blies de kaarsen uit, deed een stille wens en niemand mocht van de cake proeven tot de jarige eerst een hapje nam, wat natuurlijk wat uitgerokken werd om wat langer te genieten van de aandacht en om broers of zus wat te plagen.

-         De jarige moest die dag niet helpen afwassen !  Voor de meisjes was dit een heuglijke dag,  want de jongens moesten toch nooit afwassen : volgens vader hoorde dit namelijk niet tot de mannelijke taken.

“But the times they are a changing …”
zong Bob Dylan destijds en ik kan het bevestigen.

(Ik krijg deze rotcode weer niet weg: ik geef het op!)

Schoonma verjaart volgens haar identiteitskaart op 12 maart, volgens haarzelf op 24 maart en wordt door kinderen en kleinkinderen en achterkleinkinderen gevierd op 29 maart.

Elk jaar zijn die drie dagen een steeds weerkerend groot dilemma voor Mr. Silver en mezelf.

Wachten we gewoon 29 maart af en doen we op 12 en 24 maart of onze neus bloedt?

Kom zeg, zijn we masochisten of zijn we het niet?  

12 maart :

Mr Silver : “ Ons ma verjaart vandaag, wat gaan we doen Shoeke?”

Bojako : “ Bellen en haar proficiat wensen zeker!”

Mr. Silver: (met bedenkelijk gezicht) “ hmmmmm okee dan. “

Bojako: (kent hare zilveren)  “ ’t ja zo helemaal alleen op haar verjaardag, da’s wel erg hé,  willen we dan vanmiddag met haar naar de supermarkt gaan en daarna iets gaan drinken?”

Mr. Silver: (opgelucht) “Ja da’s een goed idee, ik bel haar op.”

Schoonma : “ Ies hiel goe, zal ik met boess naar winkel gon en dor wachtte oep olle?”

Mr. Silver : “ Moeder, ge weet toch dat we u altijd aan de voordeur met de auto komen ophalen!”

Schoonma : “Jo mor ik kan oek met boes gon.”

Mr. Silver : “ En waarom zoudt ge dat doen?  Nee, we komen u zoals altijd ophalen om twee uur.”

Om twee uur arriveren we aan de ingang van het appartementsgebouw en schoonma staat al beneden.

Schoonma : “Oei ik  dochtte al ik moest met boess gon!”

Mr. Silver : “ Ik had toch gezegd dat we u ‘zoals altijd’ kwamen halen.”

Schoonma : “ Jo mor ik schton al vaaif minoeten oep olle te wachten en ik dacht ik haabe verkierd vershton”.

Bojako in auto : “héél heel diepe zucht”

Er wordt gewinkeld, de boodschappen gaan in de koffer en we gaan in een taverne iets drinken. 

We laten schoonma aan het woord,  

Mr. Silver weet toch nooit wat te vertellen aan zijn moeder en Bojako weet dat oude mensen graag zelf eens praten,  want ze zitten al zoveel alleen.

Schoonma is niet te stuiten : ze is een wandelende Story/Privé/Dag Allemaal en ze babbelt lustig en onverstaanbaar de hele namiddag non-stop.

Bojako luistert,  met haar ogen aandachtig op Schoonma gericht, maar met haar verstand op nul en drinkt niet haar gebruikelijke ene Triple, maar twee om de namiddag te kunnen overleven.

Mr. Silver drinkt rustig zijn Duveltjes en zit met zijn gedachten op een heel andere planeet.

Wanneer we opstaan en afrekenen zegt Schoonma glunderend: “Ik trakteir vur verjordag met loenchgarten!”

“De loenchgarten” heeft ofwel een slechte dag,  ofwel lijdt het onder de crisis,  maar de toiletten zijn smerig, er is geen WC papier of papier om je handen af te drogen en het eten lijkt alsof het van de vorige dag is en opgewarmd werd, maar soit.

Bojako en Mr. Silver zeggen beleefd omdat ze zo opgevoed werden: “Bedankt moeder, dat was héél lekker!” en we rijden eindelijk huiswaarts.

Bojako : “Zeg moeder, ge komt toch zondag om mijn verjaardag te vieren hé?”

Schoonma: “ Joa…mag ik keume?”

Bojako: “Toch altijd hé moeder, Mr. Silver zal u komen halen tussen twee en drie”.

Schoonma: “Oei, zoe loat!”

Bojako: “Ja moeder, de kinderen moeten allemaal eerst nog naar andere verjaardagsfeesten en ze komen pas om drie uur”

Schoonma : “Allee dan ies  goe, ich zal klorston! “

Pfft….nu nog de verjaardagen van 24 maart en 29 maart van schoonma, want ge kunt zo’n oud menske toch niet alleen laten op haar drie verjaardagen hé!

Ach wat was het vroeger toen Bojako nog een kind was toch simpel nietwaar, maar ja ….

“the times they are a changing …..”

Tantje werd gisteren negentig. 
Ze was de middelste van de drie Mechelse dochters.  
Het enige zoontje van grootmoeder werd toen hij vijf jaar was, doodgereden door de auto van meneer doktoor en dit in de tijd dat enkel meneer doktoor een auto had.

Zij,  het ziekelijkste kindje,  dat volgens meneer doktoor nooit ‘de tien’ zou halen, zij heeft uiteindelijk iedereen overleefd.
Het hangt er van af uit welke hoek ik ze bekijk, maar soms zie ik er mijn moeder in en meestal mijn grootmoeder.

Keihard heeft ze haar hele leven gewerkt, net zoals haar moeder en haar zussen,  en net zoals hen ging ze ook maar tot haar twaalf jaar naar school en net zoals hen spreekt ze ook zonder moeite drie talen en rekent ze sneller uit het hoofd dan met een rekenmachine.

Hun winkels aan ’t Zeetje draaiden vele jaren lang op volle toeren en toen de tijd kwam om te rentenieren deed Tantje dat ook en ze genoot ervan met volle teugen.

Ze reisde daarna bijna de hele wereld af, ging elk jaar overwinteren in het zonnige zuiden en gaat nu nog steeds elke week ‘bollen’ en ‘petanquen’ hoewel ze nog amper kan zien of horen.

Haar stadje zorgt goed voor z’n gepensioneerden en ze wordt tegen een minimale prijs van hot naar her gevoerd met een taxi.

Ze kon er zich snel mee verzoenen dat ze ziekelijk, niet knap was en een beetje scheel zag. 
Ze maakte kennis met een heerlijke,  knappe, lieve,  zachte man, onze nonkel Lewie.   
Van hem kreeg ze een dochter en een zoon cadeau.

   

Wat ze het ergste in haar leven vond,  waren haar zeer weinige, zeer dunbezaaide haren.  
Door de jaren heen werden ze steeds minder en steeds dunner.  
Voor de trouw van haar zoon zette ze voor de allereerste keer een pruik op. 
Na een tijdje vloog de pruik in een hoek en zei ze : “ze mutte ma maar pakke zoeas ik zen en ander legge ze hun kop er maar neffe”.

(vert. ze moeten me maar nemen zoals ik ben en anders leggen ze hun hoofd er maar naast)

Gelukkig hadden haar beide kinderen het dikke haar van hun papa geërfd en niet het dun pierenverdriet van haar, dat stemde haar gelukkig.

Maar kom, een sterke vrouw zoals zij kon de wereld aan,  zelfs met weinig  haar.

Haar lieve man stierf tien dagen voor mijn vader.  

Beide zusters weenden toen samen in elkaars armen emmers vol met tranen.

 

Het leven ging verder en sindsdien verzorgde de echtgenote van haar zoon, een kapster, de weinige frêle lokjes die haar hoofd nog omkransten.  
Af en toe werd er een zacht permanentje ingedraaid en Tantje kon ermee leven. 

 

Maar onlangs gebeurde er iets vreselijk,  wereldschokkend voor Tantje.  

Het trof haar nog erger dan haar steeds dronken vader, nog erger dan de moeder die haar kleding allemaal had weggeschonken toen ze toch nog levend uit het ziekenhuis terug kwam, nog erger dan haar dochter,  die ondanks haar jeugd en haar schoonheid de alcoholische gen van haar grootvader had overgeërfd en er zeer jong aan overleden was.

 

Tante vroeg aan haar schoondochter om haar weinige haarpsprietjes mooi te maken voor haar negentigste verjaardag. 

Wat haar schoondochter bezield heeft zal ze nooit begrijpen,  maar toen ze thuis kwam viel de mond van haar goede vriendin open en die zei :

“maar wuk èn ze nu met uw haar gedaan, ge zijt precies è geplukte kiekn’ ??”  (vriendin is afkomstig van Menen).

(vrije vertaling : maar wat hebben ze nu met uw haar gedaan, ge zijt precies een geplukte kip)

Dat was nu nèt iets teveel voor Tantje om op negentig jarige leeftijd te verteren.  

Haar weinige, spaarse, dunne, haartjes waren gemassacreerd.  

Ze stortte voor de eerste keer in haar leven in en liet meneer doktoor komen. 

Toen die vroeg wat haar scheelde kon ze nog enkel wenend zeggen : “mijn haar, mijn haar”.  

De dokter bekeek het kleine beetje wat overbleef en zei : “Mevrouw, diegene die u dit heeft aangedaan heeft een pik op u!” 

Tantje was het volkomen met hem eens, maar voor de eerste keer in haar leven ondervond ze wat een depressie was.

Haar lieve vriendin verzorgde haar gebroken zieltje en haar kleinzoon bezocht haar zoveel hij kon om haar wat op te beuren.

 

Ondertussen had de verre familie, wijle dus, een mail ontvangen van haar enige nog in leven zijnde zoon, met de vraag om alle mail adressen over te maken.

Broer 1  belde me op en zei : “ hij heeft de mail adressen waarschijnlijk nodig omdat hij een feest voor zijn moedertje plant, Tantje wordt tenslotte negentig.”

Wij wisten toen nog helemaal niets van het drama dat zich aan onze Noordzee afspeelde.

Geduldig wachtten we de uitnodiging af,  tot we 'ongeduldig' werden, want de datum van haar verjaardag naderde met de snelheid van een TGV.

Broer 1 nam het heft in handen en belde  onze neef op en vroeg op de man af of er nu al of niet iets gepland was voor de 90^ste verjaardagsfeest van zijn moederke, ons Tantje.

 

“Maar nee jong, hoe komt ge op dat idee?   We verzamelen gewoon alle gegevens voor een eventuele begrafenis later!” : zei neef zonder blikken of blozen.  
(dit is een veronderstelling van de auteur,  want het voornoemde 'blikken of blozen' is  niet zichtbaar door de telefoon).

  “Moh vent toch…!” zou Will Tura  in zo’n geval zeggen.  

Broer en ik waren er het hart van in.  

Indien niemand ons nog laatste in leven zijnde Tantje haar verjaardag zou vieren, hewèl dan zouden wij het doen, en alzo werd verder afgesproken.

 

Vermits Tantje enkel nog zware mannenstemmen kan horen via haar hoorapparaat,  telefoneerde broer haar om mede te delen dat wij : zijnde hij en ik,  met onze respectievelijke halve trouwboeken, van plan waren om op twee maart van het jaar des Heeren,  haar negentigste verjaardag aldaar bij thuis te komen vieren.

 

’t Menske begon van geluk begot te wenen.  
Zo zie je maar met hoe weinig je een oud mensje kan gelukkig maken.

 
 

 

Broer en zijn eega kwamen zondag, vanuit de lagere gelegen Ardennen in de Walen naar ons gereden,  zodat we de volgende dag met z’n vieren in één auto ( ’t is crisis voor iedereen niewaar ! ) naar Tantje konden vertrekken.

Het logeerbed bij ons stond nog steeds gedekt, want de avond daarvoor had ventje er met Seppe geslapen en kleindochter had bij mij geslapen en tegen alle verwachtingen in : mij natgepist !!!  

“Da kan al eens gebeuren hé nana’ke …” zei ze verontrust, waarop nana nat maar kalm antwoordde : “maar zeker schatteke” en  zonder verpinken haar natte,  wollen,  matrasbeschermer van het bed nam.  

 

Maandag ochtend, met de vlam in de pijp, geklemd tussen de oneindige vele vrachtwagens die de Vlaamsche Autoroutes berijden,  bereikten wij het stadje waar heel Antverpia zich in de zomer naartoe begeeft.

Tantje, nog steeds haarloos,  enfin - met nog her en der enkele piekjes, ontving ons ‘stralend’ in haar woonkamer.  

Haar kleinzoon en haar beste vriendin waren aanwezig en de Champagne stond reeds koel tussen de hapjes op de tafel.

 

“Maa wà benne kik blaa da gaalle gekeume zaat” (vert. maar wat ben ik blij dat jullie gekomen zijt) zei Tantje in haar onvervalst Mechels,  een dialect dat me onmiddellijk aan mijn moederkelief deed terugdenken en me een krop in mijn keel bezorgde.

Bijna zeventig jaar weg uit Mechelen en ze sprak nog steeds het dialect.

We werden uitzinnig geknuffeld en gekust en wij voelen alsof we weer door ons moederke zelf nog eens in de armen werden genomen.  
Neem van mij aan : ‘Genen zijn nog dikker dan bloed !’

 

In een onverstaanbaar Menen’s - Vlaams zei de vriendin dat dit de eerste keer in weken was dat ze Tantje weer zag glimlachen.   Haar depressie was doorbroken.

 

Ofte :  “junder, giedder èn haar depressie doorbroken. ge kunt nie geloven oe slecht ze zich gevoeld è.   ze is  azo blij nu, i'ke è ze ol, al in weken nie meer  azo gelukkig gezien.”

 

(vert. Jullie hebben haar depressie doorbroken, ge kunt niet geloven hoe slecht ze zicht gevoeld heeft.  Ze is zo blij nu.  Ik heb ze al in weken niet meer zo gelukkig gezien.)


 

 

Tantje had voor de gelegenheid zelfs een pruik gekocht en zette deze op .  
Slechts één keer had ik ze daarvoor  met een pruik gezien.   Op het eerste huwelijk van diezelfde zoon die nu voor haar geen feest wou organiseren.

 

“Hij peizt zeker dade hij ton minder zal erven en hij is jaloers up wuk ze geeft an de kleinkinderen.” verklaarde de goede vriendin van Tantje.
(vert.: hij denkt zeker dat hij dan minder zal erven en hij is jaloers op wat ze geeft aan de kleinkinderen)


De champagne werd gedronken, foto’s werden genomen voor het nageslacht, hapjes werden gegeten en samen vertrokken we vervolgens richting Restaurant.

 

Tantje is verzot op al wat de zee verschaft.  
Mijne Zilveren VEEL minder, maar gelukkig konden we kiezen à la carte.

Ik zat naast Tantje en omdat ik wist dat ze heel hardhorig was zette ik mijn mond bij elke zin heel dicht tegen haar oor, probeerde mijn stem zo zwaar mogelijk te maken (ze verstaat mannenstemmen beter dan vrouwenstemmen) en een redelijke conversatie onstond.

Op zeker ogenblik zei ze zelfs : “gaa mut zo nie ruupe zenne, dees oerapparaat hee me zeventachtig duuzend frank gekost ! “ 
(vert."ge moet zo niet roepen, dit hoorapparaat heeft me zeventachtig duizend frank gekost").

Omdat ik weet dat ze het graag heeft,  hebben we de hele tijd over ‘vroeger’ gebabbeld.  
Zij babbelde honderduit en ik luisterde.

Over ons zat haar lieve,  glunderende kleinzoon, gewoon gelukkig omdat zijn grootmoeder zo gelukkig was.

“Ik zie dat ze er ongelooflijk van geniet” zei hij in perfect AN,  want de jeugd spreekt geen dialect meer.   “Als ze maar over vroeger kan praten is ze gelukkig!”.  

Tantje keek met een lieve blik naar haar oudste kleinzoon en zei :
“wadden geluk dak nog zo’n lieve klaankinderen em.   Maane zeun ee genoeg cente, haa wettet nog nitte maar ik gaa zoveul mogelaak aan de klaakinders achterlaaten, haa hej toch genoeg.”
(vert.: wat een geluk dat ik nog zo'n lieve kleinkinderen heb.  Mijn zoon heeft genoeg geld, hij weet het nog niet, maar ik ga zoveel mogelijk aan de kleinkinderen achterlaten, hij heeft toch genoeg.)

Kan ik ze ongelijk geven? 

Nee hoor….
Ik zou net hetzelfde doen!

 

Hopelijk wordt Tantje honderd jaar oud, haar meter is er honderd en twee geworden.

“Vanaf naa fiesten we elk jaar kinderen!” *zei ze nog ter afsluiting en ik hoop dat we inderdaad nog heel veel jaren mogen meefeesten.

 

*(vert. : vanaf nu feesten we elk jaar kinderen !" ) 

 

 

---

 

Het mensje kreeg dan nog de vreselijke naam cadeau van haar peter zoals het hier vroeger de gewoonte was : Alphons/Alphonsine,   één van de weinige namen die bijna gratis mogen gewijzigd worden.

Schoonma kon het nooit onthouden en noemde haar steeds Tante Appelsien, wat natuurlijk is blijven hangen.