Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
21-10-2012
Een doodgewone zondagnamiddag...
Het is herfst en dat was deze morgen en deze voormiddag meer dan duidelijk. De wereld was gehuld in een mistige wattendeken en zag er onvriendelijk en koud uit. Al die prachtige herfstkleuren glanzen dan niet langer stralend en warm maar grauw en belabberd zonder een vonkje licht. Ik krijg dan de neiging om de wereld buiten te sluiten en geen blik meer naar buiten te werpen. Maar in de namiddag was heel die grijze massa verdwenen en stond de zon stralend aan de hemel. Wat zag de wereld er opeens mooi uit. De beukenbomen achter het huis praalden met hun weelderig bladerdak in rood, bruin en geel, en elk van die bomen leek een grote ruiker bloemen. Wij wonen in een heel rustige buurt maar met dit weer komen wandelaars en fietsers voorbij, allemaal genietend van de zachte temperatuur en de zon, zolang het nog kan. Het klik klak geluid van paarden nadert en de ruiters gaan richting het bos hier vlakbij, waar ruiterpaden voorzien zijn en dier en mens nu geen last meer heeft van insecten zoals in hartje zomer. Op de tennisclub is het winterseizoen al begonnen van het begin van de maand, en dat betekent dat er binnen gespeeld wordt op de indoorbanen. Maar met dit weer trekt iedereen naar buiten om zo lang mogelijk te genieten van de outdoorbanen. Dit kan natuurlijk maar zolang het niet vriest 's nachts of teveel regent, zodat de velden "verzuipen". Dit is veel en veel fijner om te spelen dan in de hitte van de zomerdagen. Veel meer zuurstof en meer energie om achter een bal aan te rennen!;-)) Ook de kleinkinderen sluiten vandaag het tennisseizoen af ergens in Valkenburg, samen met alle anderen van de club. Ze zullen ervan genieten en de lessen gaan al enkele weken door in de hal. De avond valt en alle zonlicht verdwijnt. De temperatuur neemt af en binnen slaat de verwarming aan. Ik installeer me voor een avondje TV-kijken en lezen en natuurlijk nog wat tokkelen, want ik ben niet een klein beetje verslaafd!;-))
Mist in de straten mist op het strand mist over zee neemt elke sprankje licht met zich mee.
Ik zit hier en wacht op ik weet niet wat zie mensen vertrekken anderen komen weer aan ik vraag me verwonderd waar komt het vandaan al dat volk, al die mensen ze doen me dan wensen heel ver weg te zijn alleen met mezelf en gedachten aan jou en besef weer opnieuw hoe vreselijk veel ik van je hou.
Zo happy, zo happy!!! En wat ben ik toch een klein kind. Dat moet ik telkens opnieuw weer vaststellen. Ik heb een nieuwe PC en ben gelukkig als een baby! Nochtans hoef ik zo'n ding alleen maar te bestellen en te laten leveren hé, wat ik dan nu ook gedaan heb. Betalen komt daarna!;-)) Het was echter een aankoop met hindernissen. Mijn oude PC viel om de haverklap uit. Had hem weggebracht en laten zuiver maken. In de winkel hadden ze hem aan een stresstest onderworpen en heel lang onder zware druk laten lopen, en geen probleem meer! Ja hoor, tot hij hier terug was. Twee dagen geen probleem en dan begon het weer. Niet meer zo dikwijls als voordien, maar ik kon me steeds verwachten aan een uitval. Gewoonlijk net als je een rapport of brief aan het schrijven bent en alles is foetsie! Het beestje was dan ook 6 jaar oud en blijkbaar is dat in de computerwereld zo oud als Methusalem!;-)) Het werd dus tijd voor aanschaf van een nieuwe. Ik ga vol goede moed naar de winkel en heb daar een gesprek met een van de bedienden. Of beter gezegd met de enige bediende op dat ogenblik in de winkel. De winkel stond vol wachtende na mij en erg relax voer je dan geen gesprekken, want iedereen kijkt je van je stoel omdat het voor hen allemaal te lang duurt. Ze zijn namelijk grote verbouwingswerken aan het uitvoeren in de winkel en alles loopt een beetje, zoals het niet zou moeten. Toch had ik mijn keuze gemaakt en opdracht gegeven voor een bepaald type en uitrusting. De jonge man zegde me dat ik in de loop van de week erna een telefoontje mocht verwachten om me mee te delen, dat ik de oude PC moest binnenbrengen zodat de gegevens op de nieuwe konden overgenomen worden. Ik vond het allemaal prima en trok naar huis. Ik wachtte deze week op dat telefoontje, dat maar niet kwam. Vond het allemaal nogal raar en verontrustend en belde woensdag 12/09 naar de winkel. De jonge man aan de telefoon vond mijn bestelling niet terug. Hij zou me terugbellen, en als ik dan vroeg om dat zo snel mogelijk te doen, vertelde hij me, dat er een probleem was, want er was brand in de zaak en de brandweer van Maaseik en Bree waren volop aan het blussen, zodoende.... Allemaal gevolg van de verbouwingswerken met heel veel schade tot gevolg. Die dag was de winkel gesloten en 's anderendaags belde ik eerst maar om te vragen of ik kon komen om het raadsel van mijn bestelling op te lossen. Dat kon en dan bleek dat de bestelling helemaal niet was ingegeven of doorgegeven. De vader van de eigenaar hoorde mijn verhaal en kwam naar me toe. Hij zegde: als jij me vandaag je oude PC nog brengt, begin ik er vandaag nog aan om de gegevens over te zetten. Ik ben toch heel laat hier, zegde hij, want ik ben dakloos! Ze hadden door de brand ergens anders een onderkomen moeten zoeken. Ik ben direct naar huis gereden, heb dat oude beestje opgepakt en naar de winkel gebracht en vrijdagnamiddag kreeg ik een telefoontje, dat mijn PC klaar was en de technieker hem vandaag, zaterdag wilde komen installeren. Of dat O.K. was voor mij? En of dat O.K. was!! Ik kon wel zingen van plezier, maar zo zit ik nu eenmaal in mekaar.,-))) Ik moet wel nog heel veel leren over dit nieuwe ding, want Windows 7 is wat anders dan XP prof. maar ingewijd is hij nu wel met dit blogstukje!;-)))
Treinen rijden af en aan ik sta verloren op het perron ik wacht op jou zie je niet staan lawaai, geschreeuw alom mijn ogen dwalen rond en zoeken jouw gezicht mensen rennen, lopen rond gebukt onder het gewicht van koffers, tassen en nog meer en ik, ik zoek je weer. En plots zie ik je dan ver weg zoekend net als ik je voelt mijn blik je kijkt me aan en elk geluid verstomt.
Waar is hij gebleven, die drive om te schrijven en te vertellen en dingen op het papier te zetten? Ik zou het niet weten, maar het lijkt alsof ik alleen maar opneem en niets afgeef. TV kijken, heel veel lezen, krijg er niet genoeg van en haal de boeken met de zes of zeven uit de BIB, en dan resulteert dat niet eens in gevoelens en gedachten weergeven in mijn blog.
Begrijp er zelf niets van en toch is dit op het ogenblik het geval.
Mijn dagen zijn meer dan gevuld met vanalles en nog wat en mijn hoofd zit vol indrukken, die vragen om verwoord te worden en toch doe ik het niet. Hoe complex kan een mens in elkaar zitten? Dit mens in elk geval.
Ons koor heeft zijn nieuw werkjaar weer ingezet en wij zijn volop aan het repeteren voor een optreden in Bokrijk op zondag 16 september. Het zal een optreden zijn in de vrije lucht op een plein vlakbij de speeltuin en in het niet te betalen gedeelte van het domein. Het gebeurt in het kader van Art-Bokrijk en de start werd gegeven op 03 augustus. Vervolgens zijn op zaterdagen en nadien ook op de zondagen koren van overal opgetreden en iedereen kan daar zijn gading vinden, want het gaat van ernstige en klassiekere stukken tot popmuziek. Het laatste optreden vindt plaats op 30 september.
Na ons optreden starten wij met het nieuwe repertoire voor het kerstconcert.
Op sportgebied speel ik mijn matchke tennis elke week en was op bepaalde dagen bijzitter van de wedstrijdleiding voor het open tornooi, dat intussen afgesloten is. Maar nu komende clubkampioenschappen eraan en ook daar is er weer een wedstrijdleiding nodig en dit gedurende de hele maand september.
We wisselen ons af, de leden van de sportcommissie en dan lukt het allemaal wel en hoeven we niet elke avond present te zijn.
Echter door het vele papierwerk en het vele lezen, werd ik met mijn neus op het feit gedrukt dat mijn ogen blijkbaar erg achteruit gegaan waren, dus werd een bezoek aan de oogarts wel erg dringend. Had voortdurend het gevoel dat ik mijn brilglazen moest poetsen, want zag en zie alles door een waas, dat de ene dag dichter is dan de andere, maar waardoor ik nogal nerveus werd. Toen ik echter in mei van dit jaar belde voor een afspraak, kon dit pas begin september en niet vroeger. Dat onderzoek is intussen achter de rug en ik kreeg een uitslag die ik helemaal niet verwacht had. Mijn ogen waren inderdaad erg achteruit gegaan maar het eigenlijke probleem was het feit dat ik aan beide ogen cataract heb en wel in die mate dat ik aan allebei een operatie moet ondergaan. Die kan dan ook maar doorgaan voor het eerste oog op 26 november en het tweede oog op 17 december, de dag na ons kerstconcert. Er worden dan nieuwe multifocale lenzen ingeplant en hopelijk kan ik dan weer kijken als een jong meisje!;-))
Ja hoor, we hebben het weer gedaan!!! Wat dan wel??? De zaal plat gekregen met ons optreden en dat twee dagen na elkaar. Op vrijdag zijn we naar Heerlen in Nederland geweest, en dat was een optreden op uitnodiging van een vrouwenkoor met dezelfde naam als het onze, op één letter na. Onze naam is SingAsong en de hunne SingEsong. We traden op in een mooie strakke kapel met een geweldige akoestiek. Wat was dat heerlijk zingen en wat hebben we genoten. En dat was natuurlijk duidelijk te merken aan het resultaat. We zongen ontroerende liederen, ernstige, grappige en heel stoute begeleid door sexy bewegingen en het publiek wist het allemaal te smaken.
Tot slot hebben we twee liedjes gezongen samen met onze gastvrouwen nl. You raise me up en Whats a woman .
Dit laatste werd gedirigeerd door onze dirigente en het andere door de dirigent van het andere koor. Die kregen dan een koor van meer dan vijftig mensen voor de kiezen en ze kregen er zowaar een kick van. De wisselwerking is dan gelijk te merken hé. En god wat een geluid in die kapel, héérlijk gewoon. Ik zit nog helemaal na te genieten.
De dag erna, op zaterdag 12 mei was er weer een optreden in Genk in de Limburghal met hetzelfde repertoire en dat op uitnodiging van een gekend mannenkoor de Heivinken. Dat koor bestaat al 32 jaar en dat wil al wat zeggen hé. Normaliter worden daar geen vrouwenkoren uitgenodigd, alleen mannenkoren. Zo was er nu ook een Duits koor aanwezig, dat opgericht werd in 1901. Wat zijn wij dan jonkies in vergelijking met die koren. Maar ons is dus de eer te beurt gevallen op daar te mogen optreden. Er gingen in ons koor heel wat stemmen op, die van mening waren, dat wij totaal uit de toon zouden vallen en zouden afgaan omwille van ons repertoire. Die mannenkoren zingen mooie, maar zeer ernstige muziek. Hebben allemaal de partituur in handen en staan star en stil op het podium.
De muziek, die door hen gezongen wordt is allemaal een beetje van hetzelfde genre en iets pittigs is er zelden bij.
Maar mooi is het wel. En dan komen wij! Dertig vrouwen zonder partituur in handen en volledig los en blij in wat ze brengen. En daar gingen we weer, grappig, ontroerend, ernstig en stout en wie had daar iets gezegd over afgaan???? De respons in de zaal was geweldig. Vanaf het eerste lied hadden we hen mee en de reacties waren niet uit de lucht. Als we ons programma afgewerkt hadden werd er luid om een bisnummer geroepen, maar dat zat er niet in, want het volgende koor stond te wachten. Er werd gejoeld en gefloten, geklapt en geroepen en wat dat met een mens doet, is niet te beschrijven. Het is als een warme golf, die over je spoelt en je een gelukzalig gevoel bezorgt.
Wij namen dan terug plaats achter in de zaal en nadat het hele programma was afgewerkt en de bloemen overhandigd waren aan de respectievelijke dirigenten en begeleiders, mengden de koren zich onder de bezoekers in de zaal. Een half uurtje was er alleen maar gebabbelte horen en mensen die een drankje bestelden en dan begon plots de accordeonist van een van de koren te spelen en het gevolg was vanzelfsprekend:ieder koorlid, mannen en wij vrouwen begonnen opnieuw te zingen en hebben dat zo ongeveer anderhalf uur volgehouden zonder ophouden. Het ene liedje werd aan het andere geregen, en de muzikant stond intussen op een stoel zodat iedereen hem beter kon zien en nog meer werd meegesleept door de melodie en het ritme. Het was zo'n avond, die je wil vasthouden en uitrekken, zodat hij nooit eindigt.;-)) Het was bijna half een s nachts als we eindelijk besloten er een punt achter te zetten en onze stemmen en kelen eindelijk de rust te gunnen, die ze verdiend hadden na al die inspanningen.
Wat waren dit heerlijke momenten en wat ben ik onnoemelijk blij dat ik dit talent gekregen heb en in de mogelijkheid ben om er iets mee te doen. Ik maak er anderen gelukkig mee en ben zelf waarschijnlijk nog veel gelukkiger dan zij allemaal.
Ik stap uit de auto en neem van de achterbank een groot stuk stof, dat ik naar mijn naaister ga brengen om er een prachtig tafellaken van te maken.
Ik bel aan de deur en wacht geduldig tot die wordt geopend. Het duurt even, maar daar gaat de deur open en staat het kleine vrouwtje voor me. Ze bekijkt me afwachtend en als ze me herkent, komt er een brede glimlach op haar mond.
Hier ben ik weer eens, zeg ik tegen haar en ze antwoordt: ik heb deze week nog aan je gedacht en dacht bij mezelf: die zie je precies niet meer.
Ik heb natuurlijk niet elke week iets te vermaken of in te korten en dan gaat er nogal eens wat tijd overheen, vooraleer ik haar weer een bezoekje breng.
Ik zeg al lachend: ik was al bang dat je op verlof was voor een paar dagen. En prompt antwoordt ze: daar heb ik geen tijd voor want ik moet vier feesten geven! Vier feesten nog wel!!! Ja hoor want ze wordt dit jaar 90 jaar en blijkbaar heeft ze nogal wat familie, ook in Nederland waar dan verschillende feestjes voor gegeven worden.
Maar het zijn niet de feesten waarover ik me zo verwonder maar over die 90 jaar! Niet geloven. Ze is klein en kwiek, steeds goed verzorgd en humoristisch en werkt nog steeds van s morgens tot s avonds aan haar naaimachine.s Avonds geen donkerblauw of zwart, zegt ze, want dat zie ik dan niet meer zo goed. En ondertussen speelt een radio vrolijke deuntjes. Ik vraag haar om mij het recept te geven en dat ik daarvoor wil tekenen. Dan glimlacht ze wijs maar zegt dan prompt: ik wil geen 100 worden, 95 is oud genoeg. Ik zeg haar, dat ze er wellicht anders over denkt tegen dat ze 95 is! Verleden jaar zegde ze: als ik 90 wordt, ga ik met pensioen!! Nu praat ze daar niet meer over! En geloof het of niet maar ze heeft haar eigen tanden nog en geen tweede gebit en ook geen implantaten. Ze vindt dat niet zofijn, want als je oud wordt, worden die tanden een beetje grauw en geel, zegt ze, en dat is niet mooi! Het is hartverwarmend om met dit kleine vrouwtje te praten. Daar wordt een mens vrolijk van! Na de afspraak wanneer ik het tafellaken mag komen halen,vertrek ik naar de kapper, waar ik dan weer een andere ervaring op doe.
In de stoel naast me zit een jong vrouwtje, dat net als ik haar haren laat föhnen. Er wordt wat gekeuveld en plots hoor ik haar zeggen, dat ze haar wimpers heeft laten verlengen, extensions, zoals je dat ook voor je haren kunt laten zetten. En inderdaad, in haar haren zitten ook extensions.Heb net vandaag een artikel gelezen over het verlengen van wimpers door zijden wimpers te laten aanbrengen. De hele ingreep zou ongeveer een uur duren. Eens aangebracht moet je er wel aan denken om niet door je ogen te wrijven, want dan heb je een probleem!
Nadien als ik zit na te denken over hetgeen ik gehoord heb, stel ik vast, dat een man of jongen op de dag van vandaag dus echt een kat in een zak kan krijgen hé! Haarverlenging, wimperverlenging, bruine ogenverander je in blauwe door blauwe lenzen, op tanden laat je plaatjes aanbrengen om ze wit te maken of je zet implantaten, borsten die laat je oppompen of verkleinen , naargelang je er zin in hebt! Je laat je lippen opspuiten en je rimpels wegspuiten. Permanente make-up is van elke dag. Geen fatsoenlijke nagels? Geen zorgen, gelnagels zijn zo aangebracht en zo kan ik nog wel even doorgaan met opnoemen, wat er allemaal fake kan zijn aan de bruid in spé!
En dan zie ik dat vrouwtje van 90 voor me en daarnaast de jonge vrouw in de kappersstoel en een groter contrast is er toch niet denkbaar, of wel dan? En ik vraag me af of we medelijden moeten hebben met de jonge man op de dag van vandaag?
Wij zijn aan de reis begonnen in Colombo en Negombo en zijn dan zo naar het noorden gereisd tot in Jaffna om dan weer richting het zuiden te keren en uiteindelijk weer aan te komen in Colombo. Wij hebben een route afgelegd van 2.100 km en dat is niet niks, als je dan rekening houdt met de erbarmelijke staat van een gedeelte van het wegennet. We worden heen een weer gehost maar we schijnen het niet eens echt op te merken, omdat we voortdurend geboeid zijn door alles wat zich buiten ons voertuig afspeelt. Over de vegetatie heb ik het reeds gehad, maar elke dag weer zien we flora en fauna, die ons totaal verrassen. De ongelooflijk mooie en kleurrijke vogels brengen elke vogelliefhebber in verrukking en ik hoef zeker niet te vertellen, dat die voortdurend met hun fototoestel in aanslag liepen. We bezoeken een onderkomen en kwekerij voor schildpadden. De dieren komen 's nachts in grote getale aan wal om hun eieren te leggen. Maar vooraleer ze de kans krijgen om die te komen uitbroeden, zijn er inlanders, die ze roven om ze te verkopen of zelf op te eten. Geen wonder, als je weet hoe arm deze mensen zijn. Vooral de vissers staan heel erg laag op de ladder en het kastesysteem mag dan al zogenaamd afgeschaft zijn, in werkelijkheid, heerst het nog steeds en overal. De mensen van de schilpaddenkwekerij gaan dan om de eieren op te halen en in de kwekerij worden die uitgebroed. We zagen er grote vierkante tonnen, tot aan de rand gevuld met water, waar honderden schildpadjes rondzwommen. In een bak waren ze één dag oud, de volgende bak twee dagen, en de derde bak, drie dagen. Deze laatste werden dan 's nachts terug in zee gezet en konden zo overleven. Er waren ook twee volwassen albino schildpadden, die nooit meer teruggezet werden, omdat ze niet overleven en een "lichtend" prooi zijn voor hun natuurlijke vijanden. Als we richting het zuiden rijden, zien we aan de linkse kant de zee en de lange staken waarop de steltvissers zitten om te vissen. Onvoorstelbaar dat ze op zo'n lange staak de ganse dag kunnen zitten of hangen, en zo hun buit dag na dag binnenhalen. Onze bus moet regelmatig stoppen voor de honden, die alom tegenwoordig zijn in het straatbeeld en overal elders. Duizenden zwerven rond en vermeerderen zich elke dag. Het Boeddhisme doodt geen dieren en dus ook geen honden, met het gevolg dat dit een overgroot probleem wordt en door de regering besloten is, dat er duizenden dienen afgemaakt. Ze liggen rond de tempels, langs de weg, op de straat en gaan niet eens opzij als er een voertuig aangereden komt. Als dat voertuig toetert, staan ze op en verplaatsen zich, zoniet blijven ze gewoon liggen. Kun je je het getoeter voorstellen de godganse dag?? We bezoeken een weeshuis voor meisjes en maken de kindern blij met potloden, kleurpotloden en ballons. Wij hebben ook koeken gekocht onderweg en delen die uit. En de kinderen voeren wat sketchen op en zingen liedjes voor ons. Ze zijn proper en netjes gekleed maar van overdaad of weelde is er absoluut geen sprake en ze zijn dolblij met de geschenkjes die hen te beurt vallen. Een halve dag later brengen we een bezoek aan een kleuterschool en het verschil is onbeschrijfelijk. Maar ook hier zijn ze blij met de kleurpotloden en ballons. En dan is daar die eigenaardige geweldige verdraagzaamheid tussen de godsdiensten. Boeddhisten, islamieten en kristenen, ze leven met en naast elkaar, trouwen onderling en er is geen vuiltje aan de lucht. Een katholieke vrouw heeft een nieuwe auto gekocht en gaat naar de boeddhistische priester om hem te laten zegenen tegen ongelukken. We waren daar toevallig getuige van bij een tempel. In het weeshuis komt een boeddhistisch meisje elke dag de kapel poetsen. Waarom kan dat daar en hier niet? Heb ik reeds verteld hoeveel we op blote voeten gelopen hebben? Elke tempel mag maar betreden worden met blote voeten en alle schoenen, van welke aard dan ook, moet buiten het tempelgebied achtergelaten worden in een stalletje, en daarvoor moet je natuurlijk ook weer betalen.,-)) We zagen er o.a. boeddhistische priesters in hun oranje gewaden. Het viel ons op dat dat er sommigen beide schouders bedekt hadden, en de meesten een schouder ontbloot. Allemaal zijn ze kaal geschoren, zelfs de kinderen. Het bleek dat de monnikken met beide schouders bedekt vrouwen waren. Iedereen kan zich bij hen aansluiten, voor een jaar, twee jaar, enkele maanden, of voor altijd. Er worden geen geloften afgelegd, want het boeddhisme is een levenswijze waarin je je kunt verdiepen en voor een korte of lange tijd intens aan kunt deelnemen. Onderweg zien we dan ook de rijstvelden en de terrasbouw tegen de flanken van de berg, die aan het landschap het uitzicht van een lappendeken geeft. De ploeg wordt voortgetrokken door een buffel en diezelfde buffels kom je dan weer tegen midden op een kruispunt, terwijl ze doodgemoederd de weg oversteken en het hele verkeer tot stilstand brengen. Iedereen wacht rustig af tot de dieren op hun duizendste gemak het kruispunt hebben overgestoken om daarna weer met luid lawaai en getoeter verder te razen. En dan zijn daar overal de resten van huizen en ruïnes, die de tsunami achtergelaten heeft. Huisjes vervallen tot krotten , waar de zee langs achter binnengespoeld is en met verwoestende kracht langs voor verder is geraasd, alleen vernieling achterlatend. Het lijken allemaal hologige spookhuizen. Het is een rondreis, zo vol van nieuwe en ongewone indrukken, dat je op de duur het gevoel hebt, dat alles lijk een spons is opgezogen en dat die spons nu vol is en er niets meer bij kan. De laatste dag komen we in Colombo aan, de hoofdstad met 1.000.000 inwoners. En daar nemen we opnieuw het vliegtuig naar Belgenland,via Mumbai (Bombay). Al die ervaringen en indrukken moeten gewoon tijd hebben om te bezinken en tot één mooi mozaïk samen te vallen. Vandaar dat het even geduurd heeft vooraleer ik alles neergepend, of beter gezegd, neergetokkeld had!
De hotels, die wij op onze rondreis aangedaan hebben,waren prachtig, en het ene nog mooier dan het andere. Ruime en luxueuze kamers, en zelfs met een salon en een bubbelbad. Soms bleven we maar één nacht en soms 3 nachten en daarna ging de reis weer verder. Vertrokken waren we in Colombo en van daaruit naar Negombo, Giritale, Kandy, Nuwara Eliya, Kataragama, Kalutara, en terug naar Negombo en aansluitend naar Colombo voor de terugreis. Bij onze aankomst op het vliegveld kregen we allemaal een bloemenkrans van frangipanbloemen omgehangen. Tere, kelkachtige bloempjes van een albasten kleur. Het was opvallend hoeveel bloemende bomen we tegenkwamen tijdens onze rondrit. De tropische begroeiïng was overweldigend en sommige bomen hadden een omtrek, die ik niet eens kon schatten. En dan de apen, ze zaten overal, in de bomen, op de daken,rond de tempels, rondspringend op de straat terwijl ze hun babies met zich meezeulden. We bezochten een prachtige kruidentuin, die meer weg had van een tropische tuin, omdat veel kruiden de vorm van boompjes of bomen aangenomen hadden. We zagen het optreden van de Kandyan Dancers, die hun spectaculaire show opvoerden, met vlammende kleuren en vuur. Twee van hen liepen daarna over gloeiende kolen op nauwelijks een meter van het dichtsbijzijnde publiek. We bezochten een familie die de kokosnoot tot de laatste vezel benutten om er bruikbaar materiaal van te maken. Van de haren op de schil werden touwen gesponnen, zoals men hier vroeger wol spon. Elk onderdeel van de vrucht werd ergens voor gebruikt en niets ging verloren. Arme mensen zijn vindingrijk en dat bleek hier meer dan ooit het geval. We liepen door de botanische tuin van Peradeniga, waar we ook een orchideeënkas met ongelooflijk vele soorten, bezochten. Er was het olifantenweeshuis, waar die mastodonten rondliepen en hier en daar een kleintje de harten van iedereen stal. Een horde olifanten wordt steeds geleid door een vrouwtje en nooit door een mannetje. Er waren twee mannetjes vastgebonden met zware kettingen omdat ze agressief waren. Dat kon je merken aan de opening tussen oog en oor, waar dan een wit vocht uitkwam. Zodra de begeleiders van de dieren dit fenomeen zagen, werden de dieren met zware kettingen vastgelegd omdat ze anders amok liepen. Naderhand zaten we op een terras aan zee te eten en daar kwamen de olifanten in grote groep door de straat, tussen de kraampjes door en liepen allemaal net onder ons het water in om te baden. Tweemaal per dag vond dit ritueel plaats en tweemaal per dag werd elk dier door zijn begeleiders gewassen! Propere diertjes hé!;-))) Op een andere dag bezochten we een werkplaats waar juwelen werden gemaakt. Handwerk en weer in het halfduister. De bijhorende zaak was een goudmijn, in de letterlijke zin van het woord, voor iedereen, die van die prachtige dingen houdt, en ondergetekende hoort daarbij!;-)) We maakten het hele proces mee hoe thee werd gedroogd en tot zijn uiteindelijke vorm kwam. En als je buiten tussen de bergen, begroeid met theeplanten stond, was dat een prachtige aanblik en had je totaal geen idee hoe werkintensief het plukken en bewerken van het groene goedje wel was. Aansluitend kon je thee drinken in een verbruikers ruimte en natuurlijk alle mogelijke soorten kopen, moest je daar behoefte toe voelen. De theeplantages lagen natuurlijk op behoorlijke hoogte: ca 2400 meter en het was gewoon grappig om te zien, hoe koud de mensen het hadden. Ze droegen bijna allemaal oorverwarmers en droegen dikke jassen en mutsen Voor ons was het nog steeds een heel aangename temperatuur en niet zo vochtig warm als in het lager gelegen gebied. Op een namiddag hebben we een wandeling van 9 à 10 km gemaakt, over rotsen en stenen, steeds maar klimmen om uiteindelijk aan te komen op een hoog punt Worlds End genoemd. Hier had je een prachtig uitzicht over het omliggende landschap en de natuur was er adembenemend. Minder fraai is het feit, dat hier regelmatig paartjes en enkelingen zelfmoord plegen. Aansluitend hebben we gepicknickt onder de grote bomen. En dan was er de jeepsafari door het Nationale Park Yala, dat zo groot is als groot London. Onwaarschijnlijke vegetatie en zoveel soorten dieren, dat je ogen tekort kwam. We zagen een luipaard, dat zich tegoed wilde doen aan een opgeblazen dode buffel op het strand van het meer We waren met twee jeeps en de chauffeurs raasden over de met kuilen bezaaide weg, die de naam weg eigenlijk niet verdiende. Maar alles hadden ze gezien en dan stopten ze. Een krokodil, die net uit het water omhoog kroop om te gaan zonnen, buffels die baadden in het water, een visarend, die op jacht was naar een prooi, natuurlijk massa's apen, varanen, pauwen, ceylonse hoen, olifanten, je had gewoon ogen tekort. We stopten op een plaats, waar een hotel gestaan had, dat totaal door de tsunami was weggevaagd en alleen nog de trappen naar de vloer op de gelijkvloers waren overgebleven. We hebben veel van van die huizen gezien, verwoest door de tsunami. Ze staan tussen de nieuwe of gespaarde huizen en doen afbreuk aan het uizicht van een straat of een dorp, omdat het krotten zijn, die hoe langer hoe meer vervallen.En dan viel het mij weer op, de massa's kraaien met hun akelige geluid. Boven het strand vliegen geen meeuwen maar kraaien met hun luide schreeuwen, die niets vogelachtigs hebben. Het stof dat omhoog gewerveld was door die wilde rit in de jeep, had ons helemaal bedekt en onze kleren zagen er niet uit en de rest waarschijnlijk ook niet! Een heel lange, frisse douche was meer dan welkom achteraf En niemand hield zich lang op de been na het avondmaal. We vielen als een blok in bed en waren binnen de kortste keren totaal van de wereld. Van slapeloosheid had ik dus absoluut geen last! (Wordt vervolgd)
Niemand is veel van zeggen want de vermoeiheid laat zich voelen. Enkelen knikkebollen en hier en daar zie je mensen languit op de harde stoelen liggen om temidden van al het tumult een poging te doen om een uiltje te vangen. M. kan dat zonder problemen. Verdenk hem ervan dat hij zelfs rechtopstaand kan slapen.,-))) Door het feit dat we een uur vertraging hadden hoeven we nu minder lang te wachten op de aansluiting naar Colombo. We hangen dus maar wat in die harde stoelen totdat het ogenblik aanbreekt om in te stappen. Het vliegtuig vertrekt om 02u10 plaatselijke tijd en arriveert in Colombo om 04u15. We worden er opgewacht door Lionel, onze plaatselijke gids, die vooral belgische groepen begeleidt en ook al verschillende malen in België te gast was. Als we eindelijk in het bezit zijn van onze bagage, begeleidt hij ons naar het wachtende busje, dat voor de komende veertien dagen ons vervoermiddel zal zijn. Een vaste chauffeur en bagagedrager, manusje van alles, zitten rustig op ons tewachten. Lionel spreekt een komisch engels en sommigen van de medereizigers, die niet zo goed overweg kunnen met de taal, hebben regelmatig moeite om te volgen wat hij zegt. Dan springt Tony, onze vlaamse begeleider in en vertaalt in het kort wat hij verteld heeft. Engels is een verplicht vak op school en Sri Lanka maar het valt me op dat ze bepaalde woorden op hun eigen manier schrijven! Night schrijven ze "Nite" en zo zijn er nog meer van die opvallende aanpassingen. Het gaat nu rechtstreeks van Colombo naar Negombo en we bezoeken daar een grote vismarkt. De vis ligt in hoopjes op een zeil op de grond en daar kan je dan tussendoor wandelen. De geur van de vis is doordringend en penetrant in de hitte van de dag. Kan me niet voorstellen dat ik hier vis zou kopen en die dan voor consumptie zou klaar maken! Maar wij zijn qua hygiëne natuurlijk rotverwend en die is hier dus duidelijk zoek! Aansluitend gaan we ergens lunchen en maken we echt kennis met de srilankese keuken. Lionel verwittigt ons, welke gerechten héél pikant zijn en we maar beter links laten liggen. En zelfs de zogenaamde milde gerechten zetten je mond en lippen in brand! Kip curry, is een andere variante dan hier, want wij gebruiken milde curry en zij pikante en dat zul je geweten hebben! Toch zijn al die kruiden, hoe pikant dan ook, mild voor de maag, want M. die op dat gebied snel maagproblemen krijgt, heeft nergens weet van gehad tijdens die veertien dagen. Ik probeer om onze zoon een mailtje te sturen en ik heb totaal geen bereik meer en de simkaart doet het gewoon niet meer. Blijkbaar had ik roaming moeten aanvragen in België en dat heb ik niet gedaan, want dacht dat het niet nodig was, als je een abonnement hebt. Mis gedacht en ik kan dus niemand per gsm bereiken, noch telefonisch noch via sms. Daarvoor zal ik dus een andere oplossing moeten verzinnen. We bezoeken nog een batikfabriek, waar mooie frêle meisjes in sarong stoffen versieren met tekeningen en deze dan met de hand inkleuren en daarna in baden dompelen om die kleur te fixeren. Wat me opvalt is dat ze werken in het halfduister. Begrijp niet dat ze ook maar iets secuur kunnen presteren. Die vaststelling zal ik elke keer opnieuw maken. Er wordt licht ontstoken als wij het vragen omdat we nauwelijks wat zien en zij moeten op die manier werken, dag in dag uit, uren en uren. En dan vragen ze met hun liefste glimlach naar kauwgom, die ik niet heb, of snoepjes. Heb een klein doosje kruidenbonbons Ricola bij en geef het hen om te verdelen. Na dit bezoek gaat het eindelijk richting hotel, waar we één nacht blijven om morgen weer verder te trekken. Maar we kunnen tenminste een uitgebreide douche of bad nemen en even op onze positieven komen voor het diner. (Wordt vevolgd)
Donderdag 02.02.2012. Ik tref de laatste voorbereidselen voor een niet alledaagse reis. Hier wat opruimen, daar wat nazien. Zien dat er niets blijft rondslingeren en het huis netjes en zuiver achterlaten. Alsof dat ook maar iemand zou interesseren, als er al iets met ons zou gebeuren! Een mens doet zichzelf toch wat aan hé! Vannacht of liever gezegd morgenvroeg om 05u15 worden we opgehaald door een taxi-busje om naar het vliegveld te vertrekken. M. is al om 22u00 naar bed getrokken om uitgerust te zijn voor de lange reis. Ik zie het niet zitten om naar bed te gaan. Ga nooit voor 01u00 's nachts slapen en als ik dat doe, en om 03u45 weer moet opstaan, ben ik alleen maar geradbraakt en niet uitgerust. Dus heb ik besloten om op te blijven, wat TV te kijken en te lezen. Er is ons gezegd geen al te warme kleren aan te doen om te vertrekken, want die draag je ook als je daarginds aankomt en bij 30-35°C is dat niet erg practisch. Als dan eindelijk het stijdstip aangebroken is dat de taxi voor de deur stopt, staan we gepakt en gezakt klaar. De sneeuw van de vorige dagen en nachten, is alleen nog maar meer aangevroren, want in onze straat, die niet in het centrum ligt, wordt natuurlijk niet gestrooid. Het gevolg daarvan is dat we bijzonder goed moeten uitkijken bij het inladen van de koffers en de opstap in het busje. Je zal maar uitschuiven en een been breken op zo'n moment, dan was die reis meteen van de baan. En het is verdorie koud!!!! Er moeten nog mensen opgehaald worden onderweg en dat gaat allemaal heel vlot in zijn werk. De chauffeur heeft rekening gehouden met mogelijke files naar Brussel. Daar zijn we echter aan ontsnapt en we zijn een uur te vroeg op de luchthaven. We staan daar op een kluitje te wachten op de laatste reiziger, die uit Sint-Pieters-Leeuw moet komen, en die natuurlijk niet zo vroeg vertrokken is. Ons groepje bestaat uit twee koppels uit Oost-Vlaanderen, één man uit Sint-Pieters-Leeuw, drie koppels en één single-man uit Limburg en dan onze reisbegeleider. Op de plaats van bestemming zullen daar nog onze Singalese gids, chauffeur en bagagedrager bijkomen. Dat gezelschap zal dus 14 dagen van 's morgens tot 's avonds met elkaar optrekken. Het uur van vertrek is 10u05 maar uiteindelijk verlaat het vliegtuig de thuishaven om 11u15, dus met meer dan een uur vertraging. De piloot zet koers naar Mumbai of Bombay waar we om 19h30 aankomen en daar moeten we drie uren doorbrengen in de transitzone om vervolgens opnieuw het vliegtuig te nemen naar Colombo op Sri Lanka. Door het latere vertrek wordt de wachttijd met een uur ingekort en daar is niemand rouwig om. We vertrekken naar Colombo om 02u30 plaatselijke tijd en die is 4u30 later dan in België. De controle in Mumbai is een klucht op zich en je kunt er maar best mee lachen want anders is het begin van je reis al verpest bij voorbaat. Zeker vijfmaal worden we gecontroleerd en dat in de transitzone. Je komt van een vliegtuig waarvoor je de controle gepasseerd bent, gaat rechtstreeks naar de transitzone en wordt dan telkens opnieuw gecontroleerd, tot lijfcontrole toe, mannen en vrouwen apart natuurlijk. Horloges, riemen, tassen, jassen, alles moet apart in een bakje gelegd en moest gescand worden en bij de terugreis moeten we zelfs onze schoenen uit doen!;-))) Je zult maar kapotte sokken aan hebben!;-)) Mijn handtas is het onderwerp van hun bijzondere aandacht. Die moet opnieuw door de scanner en wordt daarna gewoon ergens op de grond gezet en daar staat ze dan en geen mens kijkt er meer naar om. En ik sta daar te wachten en laat dat ding geen moment uit het oog, want alles aan waarde, wat ik bij me heb, zit in die tas! Iedereen van onze groep is ondertussen al voorbij en staat op mij te wachten. Dan schijnt die tas toch een van de controlerende militairen op te vallen en hij gebiedt iemand die van de grond op te nemen en na te kijken. Als dat gebeurd is krijg ik eindelijk mijn eigendom terug en kan ik de rest van de groep vervoegen. En nu op weg naar gate nummer zoveel om rustig te wachten voor het inschepen naar Colombo. (wordt vervolgd)
Ja die start is er weer. Na ons kerstconcert in december, dat een weergaloos succes is geworden zijn we bijna verplicht om naar een grotere plaats van optreden uit te kijken en er werd al lachend gesugereerd om dat optreden dan maar in de basiliek te doen!;-)) Elk plekje in de kerk was bezet en de mensen hadden eigenlijk te weinig ruimte. Het enige alternatief in de kerk is, dat er wordt gezegd: zoveel plaatsen en al de rest: sorry maar de zaak zit vol. En dat is dan een heel spijtig iets hé. Daarna hebben we drie weken vrij gehad en gisteren hebben we weeral opgetreden, maar dan op een andere manier, dan we dat gewoon waren. We waren uitgenodigd om de nieuwjaarsreceptie van de gemeente en de uitreiking van de jaarlijkse cultuurprijs op te luisteren; Er waren 520 genodigden in het CC van Gruitrode en daar stonden wij, helemaal verspreid, tussenin. Niemand wist dat we zouden optreden en dan begon plots onze dirigente, die op een stoel geklommen was, te zingen, drie mensen vielen in uit verschillende kanten van de zaal, daarna weer drie en zo verder, totdat iedereen van het koor door de hele zaal aan het zingen was, (flashmob)en zo liepen we dan naar het podium waar het optreden verder ging. Mensen draaiden zich verwonderd om en vroegen zich af wat er gaande was. Het was een ongelooflijk rare belevenis. We zagen elkaar niet en onze dirigente nauwelijks en om dan toch iets ordentelijks te brengen, is niet zo vanzelfsprekend. ,-))) Maar het is gelukt en we slaakten een zucht van opluchting. Er zijn nog wat liederen gebracht en we hebben afgesloten met Bohemian Rhapsody van Queen, dat we allemaal even graag zingen en dat is dan ook duidelijk te merken!;-))) Toen dan eindelijk het officiële gedeelte en de prijsuitreiking achter de rug was, werd iedereen uitgenodidg op de receptie met drank en hapjes naar believen. Kwam dat even mooi uit. Ik verjaarde namelijk en zo werd die dag extra feestelijk. Als ik me dan al niet in mijn luie zetel mocht laten vieren, werd ik daar op een ongewone manier in de bloemetjes gezet. Heerlijk gebabbeld en onvoorstelbaar gelachen. Jongens wat doet dat een mens toch deugd. Dat spaart verschillende doktersbezoeken uit!;-)) De dag was lang want eerst om 01u30 trokken we naar huis en als toemaatje mochten we de vensters van de auto, die totaal aangevroren waren, zuiver krabben. Om 02u00 naar bed en in één ruk doorgeslapen tot 07u30! Zeg nu zelf, was dat geen goede start van een nieuw kalenderjaar en nieuw levensjaar!;-))
Eerst en vooral wil ik al mijn trouwe blogbezoekers, gekend en ongekend, van harte een gezond en sprankelend 2012 wensen en hen bedanken voor hun trouwe bezoekjes en interesse in mijn hersenspinsels! Ik hoop natuurlijk dat jullie mij trouw blijven in het komende jaar, zodat ik elke keer als ik iets schrijf, tenminste het gevoel heb dat ik tegen mensen praat en niet tegen muren of stoelen. Bedankt bij voorbaat.
Als ik aan Kerstmis en Oudjaarsavond of Nieuwjaarsdag denk, dan denk ik ook aan al het werk, dat gedaan wordt om die dagen tot iets speciaals te maken. Ik heb het dan niet over geschenken, maar wel over de culinaire hoogstandjes, die mijn schoondochter tevoorschijn tovert. Wij brengen kerstavond steeds, op hun verzoek, bij het gezinnetje van onze zoon door en ook de moeder van mijn schoondochter is daar dan bij aanwezig. Een gezellig gezelschap en de avond verloopt dan rustig, met mooie muziek en heerlijk eten. Maar telkens opnieuw sta ik verbaasd te kijken naar de manier, waarop ze dan nu weer die tafel versierd heeft en de kerststukjes heeft gemaakt. Ze schudt dat precies allemaal maar uit haar mouw, alsof het een fluitje van een cent is. Als je die gave niet hebt, weet je dat het allemaal zo eenvoudig niet is, als het lijkt. Kleindochter van 14 had de menukaarten gemaakt, en die waren al net zo mooi. Ze heeft het van geen vreemde, dat is dus duidelijk. Waar die fantasie vandaan komt is me dan een raadsel. Heb dat niet zo direct op dat gebied maar dan wel op een ander. FANTASIE: is het een zegen of een last? Voor mij beide. Als je gemakkelijk schrijft, dan kan het een onuitputtelijke bron zijn van onderwerpen en alles wat je er rond kunt weven. Maar mijn fantasie slaat ook op hol, als een of ander gebeurt en dat is allesbehalve aangenaam. Als een bekende of familielid gopereerd woet worden, zie ik alle dingen, die fout kunnen gaan. Hoe meer dat ik over een onderwerp weet, hoe minder mijn fantasie met mij op de loop gaat. Zelf ben ik verschillende keren onder het mes geweest en ik stond erom bekend, dat ik de dokters tot op hun hemd uitvroeg. Ze noemden mij: dat vrouwtje dat altijd alles wil weten. Als ik weet, wat gaat gebeuren, heb ik geen schrik en fantaseer ik niet, maar als men mij dat niet vertelt, dan wil je niet weten, wat ik me allemaal voorstel!;-)) En dat is niet alleen het geval bij medische interventies, maar ook als ik bijvoorbeeld niets hoor van iemand, die me heel erg na is. Stel me dan alle mogelijke dingen voor, die fout kunnen gelopen zijn en van de weeromstuit word ik hoe langer hoe ellendiger en verdrietiger. Waanzin natuurlijk en dan moet ik mezelf echt heel hard tot de orde roepen, want ik krijg maagpijn, buikpijn en hoofdpijn, en misschien is er wel helemaal niets aan de hand. En mijn verstand kan heel goed beredeneren, dat het belachelijk is, wat ik doe, maar die fantasie heeft bezit genomen van mijn gevoelens en die schuif ik niet zomaar opzij. Ze uitsluiten lukt al helemaal niet.En dat bedoel ik dus met de vraag of het een zegen is of een last. Soms heel erg dat laatste!
Waar ze vandaag komt is een grote vraag maar ik heb energie te over!!! Zo op het einde van het jaar in deze donkere dagen, zou je net het tegenovergestelde verwachten, maar blijkbaar ga ik weer tegen alle normale geplogendheden in en werkt mijn systeem gewoon omgekeerd. Ben er best blij mee hoor. Of zou het toch een bepaalde oorzaak hebben??? Wij hebben namelijk pas ons kerstconcert achter de rug in de kerk van Gruitrode. We wisten al dat de toeloop nog groter was dan andere jaren, maar het overtrof dan toch onze verwachtingen. Het kinderkoor, dat als eerste optrad, is gelijk na het optreden naar het CC vertrokken, om tenminste die plaatsen al voor bezoekers vrij te houden. En elk hoekje was dicht gezet met stoelen en banken De kerk was, zoasl elk jaar, door ons versierd in de voormiddag. De versieringen worden telkens gemaakt door een van onze koorleden, die een bewonderenswaardige fantasie heeft, als het erop aankomt om steeds weer een ander thema als onderwerp te gebruiken. En om 15u00 in de namiddag was het zover. Eerst het optreden van het kinderkoor, dat zeer in de smaak viel. Dan gaven de Heivinken, een gekend mannenkoor, het beste van hun kunnen en last but not least, waren wij aan de beurt. En weten jullie wat dan zo fijn is achteraf??? Dat de mensen zegden, dat wij het mooiste en beste waren van de namiddag. Jongens, ik word er nog helemaal warm van, als ik terugdenk aan de complimenten, waarmee we overladen en het enthousiasme waarmee geklapt werd. Wij hadden een heerlijk programma en onze gastzanger, Maarten Cox van TV Limburg, die twee liedjes samen met ons zong, stal alle harten, die van ons incluis. Je zou dan verwachten dat na dat optreden de weerslag komt van maanden tweemaal per week repeteren, en bij velen zal dat ook wel het geval zijn. Zelf reageer ik dus duidelijk net tegenovergesteld. Ik borrel van energie en die moet ik natuurlijk ergens in kwijt. Heb dus gisterenavond 58 wafels gebakken. M. doet zijn best om mij daar vanaf te helpen! Hij heeft er al 15 meegenomen naar de avondles, voor de medeleerlingen. Zo slinkt die hoop met rasse schreden hé. Vandaag heb twee desserten uitgetest, die ik bij goedkeuring, ga klaarmaken met Nieuwjaar, als de kinderen komen eten. Je moet altijd een beetje rekening houden met de kleinkinderen, want allerlei dingen met drank, zijn aan hen niet besteed. De crême brûlée en de Messinaroom staan te wachten op de gegadigden om uitgetest te worden. Alsof al dat kokkerellen nog niet genoeg is, heb ik ook nog alle hoezen van de eetkamerstoelen gewassen en gestreken. En vooral dat laatste doe je niet gauw even tussendoor.,-))) Maar ben weer supertevreden dat het gebeurd is. Mijn energie is nog steeds niet verbruikt hoor. Morgenvoormiddag wordt er weer getennist van 10u00 tot 11u30 à 11u45 en hoe het daarna gesteld is met het niveau, zal ik wel aan den lijve ondervinden zeker?? Moet zeggen dat het een goed gevoel is en volgens mij heeft het dus alles te maken met dat ongelooflijk vele zingen, mij daarin gelukkig voelen, en hier en daar nog een persoonlijke reden, maar die houd ik gewoon voor mezelf!;-))
Dat ben ik dus duidelijk niet geweest want hij is mijn schoentje voorbijgereden zonder er iets in achter te laten. Ben ik dan werkelijk zo stout? Dat moet dan wel. Ben ik van plan mijn leven te beteren? IK denk er niet aan, dus volhard ik in de boosheid, zoals dat zo mooi wordt uitgedrukt. Trouwens ik heb nooit de regels gekend, waaraan ik moet voldoen om iets te krijgen van die goede Sint. Ook als kind niet. Ik denk dat in mijn kindertijd de regels van mama en papa's geldbeugel telden en blijkbaar is dat op de dag van vandaag minder aan de orde. Mijn kleinkinderen zijn groot genoeg om hun geschenkjes te krijgen onder de kerstboom maar van iemand, die wel nog op zoek is gegaan, hoorde ik dat alles wat er voor volwassenen denkbaar en te koop is, dat ook voor kinderen te krijgen is. Daar hangt dan natuurlijk het te verwachten prijskaartje aan. Blijkbaar is dat geen bezwaar, want die dingen vliegen de deur uit. Ouders kopen dat, ook als ze het zich eigenlijk niet kunnen veroorloven, want je kunt het niet maken, dat een kind niet heeft wat zijn klasgenootjes hebben. Wij zijn daar vroeger niet aan dood gegaan en ik had veel niet, wat sommige klasgenootjes wel hadden. En onze (klein)kinderen worden overspoeld met "grote-mensen-speelgoed" Een van de veel gehoorde excuses hiervoor zijn: het is zo leerzaam en ze kunnen er heel veel van opsteken. Dat geloof ik onmiddellijk. En ze leren nog iets: namelijk vergeten wat het heet kind te zijn en zich op een kinderlijke manier bezig te houden en te genieten. Natuurlijk moeten wij allemaal met onze tijd mee, maar het stemt me triest als ik zie hoe zelfs kinderen, die de lagere klas niet eens doorlopen hebben, voortdurend aan de computer of de TV zitten om spelletjes allerhande te spelen, waarvan er heel veel niet eens meer de naam spel waardig zijn. Proberen om zoveel mogelijk mensen neer te schieten of omver te rijden, wordt namelijk een spelletjes genoemd in die wereld van entertainment. Ik heb daar een ander woord voor, maar is ben dan ook ouderwets en niet van deze tijd. Mijn kleinkinderen zijn op een ouderdom, dat ze steeds voor een en ander aan het sparen zijn en krijgen dus het liefst een bijdrage voor die spaarrekening. Voor ons erg gemakkelijk, want je hoeft je hoofd niet te breken over een mogelijk geschenk, dat nadien misschien toch niet zo echt in de smaak valt. Als ze genoeg gespaard hebben, kopen zij zelf, hetgeen ze graag willen hebben. Natuurlijk onder begeleiding van papa en mama. Niettemin helpen wij zelf, door onze bijdrage, dus ook mee om te voldoen aan dat koop gedrag. Moet ik mezelf dan troosten met de gedachte, dat ik de vooruitgang niet kan tegenhouden? Of liever hopen, dat ze onder impuls van onze zoon en zijn vrouwtje, alles in goede banen leiden?
Ik zit hier in de bureau en kijk verstrooid naar de regen, die tegen de ruiten en de glazen deur roffelt en de wind, die hardnekkig zijn best doet om de laatste schamele blaadjes van de hoge beukenbomen weg te blazen. Dat lukt hem tot nog toe niet, want er zijn er bij, die zich hardnekkig vastklampen aan dat laatste lijntje met de werkelijkheid en het leven. Eens ze loslaten, is het over en uit en zullen ze vergaan tot compost en dienen om nieuw leven te stimuleren maar nooit meer zelf tot leven komen. Ik ben niet echt met mijn gedachten bij hetgeen buiten gebeurt. Moet voortdurend denken aan een van mijn koormaatjes. Ze staat vlak bij me als we zingen en is verpleegster in het ziekenhuis. Donderdagavond op de repetitie werd ons meegedeeld, dat ze nu aanstaande maandag zou geopereerd worden en dat ze er "even" niet zou zijn. Ze heeft een kwaadaardige tumor op de schildklier en die moet er dus zo snel mogelijk uit. B. is een jaar of vijftig, schat ik, en is vast besloten terug te zijn voor ons kerstconcert op 18 december en dan mee op te treden. Terwijl ik net stond af te wassen, moest ik aan haar denken, en nu natuurlijk ook, terwijl ik dit typ. Hoe voelt ze zich met het vooruitzicht van die operatie maandag? En ik denk dat die operatie op zich niet eens het ergste is maar wel de angst en onzekerheid of er uitzaaiingen zijn. Dat moet je toch maar afwachten. Niemand kan je helpen op zo'n ogenblik, hoe lief men ook probeert te zijn, want het gaat om je eigen lijf en leven en en je eigen levensvooruitzichten. En dan moet je jezelf toch voelen als die blaadjes, die zich daar nog aan die takken vastklemmen en koppig weigeren los te laten, welke natuurkracht dan ook maar over hen heen ranselt. B. zal niet veel uit mijn gedachten zijn dit weekend. Het helpt haar natuurlijk helemaal niet, maar misschien kan ik wat positieve energie doorsturen en heel zeker heel hard voor haar duimen. Mijn god, wat zal ik blij zijn, als ze weer naast me staat te zingen alsof alles nooit gebeurd is.
Ik weet het, het gebeurt elke dag en overal en dan gaan we er zonder meer aan voorbij. En nu, ben ik er kapot van. Het enig kind en zoon van een collega is voorbije zaterdag begraven. Hij was net 41 jaar geworden. Ik wist nergens van, en las het overlijdensbericht in de krant. Ik kan je vertellen, dat het een opdoffer van jewelste is. Ik had gelezen dat er ergens in de bossen een jonge man dood onder zijn quad was gevonden. Later bleek dat het D. was, de zoon van M.L. Niemand weet wat er precies gebeurd is. Blijkbaar is hij gevallen en onder het vehikel terecht gekomen en dat heeft hij niet overleefd. Hij bleef te lang achter en mijn collega en haar man begaven zich op pad om hem te zoeken. Zij hebben hun enig kind daar gevonden, dood. Als ik mij dat voorstel, dan loopt mijn gemoed over. De jonge man was getrouwd en had twee dochtertjes. Hij was een erg lieve persoon en een eerste klas technieker voor BMW. Omdat wij zelf ok maar één kind hebben en ook een jongen, praatten M.L. en ik vroeger regelmatig over hen tijdens de pauze op het werk. Ik kon niet eens naar de begrafenis gaan door andere verplichtingen en dat vond ik verschrikkelijk. Ik heb een brief geschreven en vraag me af of het allemaal wel zin heeft. Wat kunnen woorden al helemaal betekenen in deze situatie. De wereld draait door alsof er niets gebeurd is, en je eigen bestaan davert op zijn grondvesten. Het wordt totaal en voorgoed veranderd. Ik kan me niet eens bij benadering voorstellen, wat dat met je doet, en hoe je je voelt bij zoveel pijn en verdriet. En ik, ik heb alleen maar woorden te bieden. Dat is frustrerend en totaal onvoldoende. En toch zal ik het hiermee moeten stellen. Die dag, dat ik het overlijdensbericht gelezen had in de krant waren we 's avonds op een diner, waarop wij langjarige vrienden, die we maar zelden zien, ook weer troffen. En dan vertelden ze ons, dat een van hun twee dochters schildklierkanker had en geopereerd was in het UZ Gasthuisberg. E. moest nabehandeling hebben van chemo en bestralingen. En het hele afschuwelijke hieraan, is dat die nabehandeling eerst ingezet wordt volgende jaar in JUNI!!!! Ze staat op de wachtlijst en het kan niet vroeger. Waar wachten ze eigenlijk op??? Tot het niet meer nodig is? Toen E. dit verdict te horen kreeg, is ze ingestort. Ondanks de zware operatie en het verschrikkelijke van deze ziekte, wilde zij er vol goede moed tegenaan gaan, voor zichzelf, haar man en haar kinderen. Dat wordt haar dus niet eens gegund en ze moet maar afwachten of ze juni haalt en of de behandeling dan nog iets uithaalt. Een van haar dochtertjes weent zich elke avond in slaap en weent als ze 's morgens wakker wordt. Verleden jaar hebben in haar klas 2 kindjes hun mama verloren en het kind leeft met het angstbeeld, dat haar mama dood gaat. Toen ik dat hele verhaal van haar ouders hoorde, voelde ik een ongelooflijke machterloze woede. Ik weet daar dan geen blijf mee en weet niet hoe ik het moet hanteren. En dan vraag ik me af : is het de ziekte, die beslist of je blijft leven, of zijn het de mensen, die het voor het zeggen hebben. En dat vind ik heel erg akelig. Mijn weekend was niet aangenaam en dat is een understatement. En dat, terwijl niet IK getroffen ben maar zij, die heel deze ellende moeten verwerken en waarvoor ik alleen maar woorden heb!
.
Wij zijn aan de reis begonnen in Colombo en Negombo en zijn dan zo naar het noorden gereisd tot in Jaffna om dan weer richting het zuiden te keren en uiteindelijk weer aan te komen in Colombo. 
De hotels, die wij op onze rondreis aangedaan hebben,waren prachtig, en het ene nog mooier dan het andere. Ruime en luxueuze kamers, en zelfs met een salon en een bubbelbad. Soms bleven we maar één nacht en soms 3 nachten en daarna ging de reis weer verder. Vertrokken waren we in Colombo en van daaruit naar Negombo, Giritale, Kandy, Nuwara Eliya, Kataragama, Kalutara, en terug naar Negombo en aansluitend naar Colombo voor de terugreis. Bij onze aankomst op het vliegveld kregen we allemaal een bloemenkrans van frangipanbloemen omgehangen. Tere, kelkachtige bloempjes van een albasten kleur. Het was opvallend hoeveel bloemende bomen we tegenkwamen tijdens onze rondrit. De tropische begroeiïng was overweldigend en sommige bomen hadden een omtrek, die ik niet eens kon schatten. En dan de apen, ze zaten overal, in de bomen, op de daken,rond de tempels, rondspringend op de straat terwijl ze hun babies met zich meezeulden.
Niemand is veel van zeggen want de vermoeiheid laat zich voelen. Enkelen knikkebollen en hier en daar zie je mensen languit op de harde stoelen liggen om temidden van al het tumult een poging te doen om een uiltje te vangen. M. kan dat zonder problemen. Verdenk hem ervan dat hij zelfs rechtopstaand kan slapen.,-))) Door het feit dat we een uur vertraging hadden hoeven we nu minder lang te wachten op de aansluiting naar Colombo. We hangen dus maar wat in die harde stoelen totdat het ogenblik aanbreekt om in te stappen. Het vliegtuig vertrekt om 02u10 plaatselijke tijd en arriveert in Colombo om 04u15. We worden er opgewacht door Lionel, onze plaatselijke gids, die vooral belgische groepen begeleidt en ook al verschillende malen in België te gast was. Als we eindelijk in het bezit zijn van onze bagage, begeleidt hij ons naar het wachtende busje, dat voor de komende veertien dagen ons vervoermiddel zal zijn. Een vaste chauffeur en bagagedrager, manusje van alles, zitten rustig op ons tewachten. Lionel spreekt een komisch engels en sommigen van de medereizigers, die niet zo goed overweg kunnen met de taal, hebben regelmatig moeite om te volgen wat hij zegt. Dan springt Tony, onze vlaamse begeleider in en vertaalt in het kort wat hij verteld heeft. Engels is een verplicht vak op school en Sri Lanka maar het valt me op dat ze bepaalde woorden op hun eigen manier schrijven! Night schrijven ze "Nite" en zo zijn er nog meer van die opvallende aanpassingen.
Donderdag 02.02.2012. 
Ja die start is er weer. Na ons kerstconcert in december, dat een weergaloos succes is geworden zijn we bijna verplicht om naar een grotere plaats van optreden uit te kijken en er werd al lachend gesugereerd om dat optreden dan maar in de basiliek te doen!;-)) Elk plekje in de kerk was bezet en de mensen hadden eigenlijk te weinig ruimte. Het enige alternatief in de kerk is, dat er wordt gezegd: zoveel plaatsen en al de rest: sorry maar de zaak zit vol. En dat is dan een heel spijtig iets hé. 
Eerst en vooral wil ik al mijn trouwe blogbezoekers, gekend en ongekend, van harte een gezond en sprankelend 2012 wensen en hen bedanken voor hun trouwe bezoekjes en interesse in mijn hersenspinsels!
Waar ze vandaag komt is een grote vraag maar ik heb energie te over!!! 
Dat ben ik dus duidelijk niet geweest want hij is mijn schoentje voorbijgereden zonder er iets in achter te laten. Ben ik dan werkelijk zo stout? Dat moet dan wel. Ben ik van plan mijn leven te beteren? IK denk er niet aan, dus volhard ik in de boosheid, zoals dat zo mooi wordt uitgedrukt.
