Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
Ja hoor, we hebben het weer gedaan!!! Wat dan wel??? De zaal plat gekregen met ons optreden en dat twee dagen na elkaar. Op vrijdag zijn we naar Heerlen in Nederland geweest, en dat was een optreden op uitnodiging van een vrouwenkoor met dezelfde naam als het onze, op één letter na. Onze naam is SingAsong en de hunne SingEsong. We traden op in een mooie strakke kapel met een geweldige akoestiek. Wat was dat heerlijk zingen en wat hebben we genoten. En dat was natuurlijk duidelijk te merken aan het resultaat. We zongen ontroerende liederen, ernstige, grappige en heel stoute begeleid door sexy bewegingen en het publiek wist het allemaal te smaken.
Tot slot hebben we twee liedjes gezongen samen met onze gastvrouwen nl. You raise me up en Whats a woman .
Dit laatste werd gedirigeerd door onze dirigente en het andere door de dirigent van het andere koor. Die kregen dan een koor van meer dan vijftig mensen voor de kiezen en ze kregen er zowaar een kick van. De wisselwerking is dan gelijk te merken hé. En god wat een geluid in die kapel, héérlijk gewoon. Ik zit nog helemaal na te genieten.
De dag erna, op zaterdag 12 mei was er weer een optreden in Genk in de Limburghal met hetzelfde repertoire en dat op uitnodiging van een gekend mannenkoor de Heivinken. Dat koor bestaat al 32 jaar en dat wil al wat zeggen hé. Normaliter worden daar geen vrouwenkoren uitgenodigd, alleen mannenkoren. Zo was er nu ook een Duits koor aanwezig, dat opgericht werd in 1901. Wat zijn wij dan jonkies in vergelijking met die koren. Maar ons is dus de eer te beurt gevallen op daar te mogen optreden. Er gingen in ons koor heel wat stemmen op, die van mening waren, dat wij totaal uit de toon zouden vallen en zouden afgaan omwille van ons repertoire. Die mannenkoren zingen mooie, maar zeer ernstige muziek. Hebben allemaal de partituur in handen en staan star en stil op het podium.
De muziek, die door hen gezongen wordt is allemaal een beetje van hetzelfde genre en iets pittigs is er zelden bij.
Maar mooi is het wel. En dan komen wij! Dertig vrouwen zonder partituur in handen en volledig los en blij in wat ze brengen. En daar gingen we weer, grappig, ontroerend, ernstig en stout en wie had daar iets gezegd over afgaan???? De respons in de zaal was geweldig. Vanaf het eerste lied hadden we hen mee en de reacties waren niet uit de lucht. Als we ons programma afgewerkt hadden werd er luid om een bisnummer geroepen, maar dat zat er niet in, want het volgende koor stond te wachten. Er werd gejoeld en gefloten, geklapt en geroepen en wat dat met een mens doet, is niet te beschrijven. Het is als een warme golf, die over je spoelt en je een gelukzalig gevoel bezorgt.
Wij namen dan terug plaats achter in de zaal en nadat het hele programma was afgewerkt en de bloemen overhandigd waren aan de respectievelijke dirigenten en begeleiders, mengden de koren zich onder de bezoekers in de zaal. Een half uurtje was er alleen maar gebabbelte horen en mensen die een drankje bestelden en dan begon plots de accordeonist van een van de koren te spelen en het gevolg was vanzelfsprekend:ieder koorlid, mannen en wij vrouwen begonnen opnieuw te zingen en hebben dat zo ongeveer anderhalf uur volgehouden zonder ophouden. Het ene liedje werd aan het andere geregen, en de muzikant stond intussen op een stoel zodat iedereen hem beter kon zien en nog meer werd meegesleept door de melodie en het ritme. Het was zo'n avond, die je wil vasthouden en uitrekken, zodat hij nooit eindigt.;-)) Het was bijna half een s nachts als we eindelijk besloten er een punt achter te zetten en onze stemmen en kelen eindelijk de rust te gunnen, die ze verdiend hadden na al die inspanningen.
Wat waren dit heerlijke momenten en wat ben ik onnoemelijk blij dat ik dit talent gekregen heb en in de mogelijkheid ben om er iets mee te doen. Ik maak er anderen gelukkig mee en ben zelf waarschijnlijk nog veel gelukkiger dan zij allemaal.
Ik stap uit de auto en neem van de achterbank een groot stuk stof, dat ik naar mijn naaister ga brengen om er een prachtig tafellaken van te maken.
Ik bel aan de deur en wacht geduldig tot die wordt geopend. Het duurt even, maar daar gaat de deur open en staat het kleine vrouwtje voor me. Ze bekijkt me afwachtend en als ze me herkent, komt er een brede glimlach op haar mond.
Hier ben ik weer eens, zeg ik tegen haar en ze antwoordt: ik heb deze week nog aan je gedacht en dacht bij mezelf: die zie je precies niet meer.
Ik heb natuurlijk niet elke week iets te vermaken of in te korten en dan gaat er nogal eens wat tijd overheen, vooraleer ik haar weer een bezoekje breng.
Ik zeg al lachend: ik was al bang dat je op verlof was voor een paar dagen. En prompt antwoordt ze: daar heb ik geen tijd voor want ik moet vier feesten geven! Vier feesten nog wel!!! Ja hoor want ze wordt dit jaar 90 jaar en blijkbaar heeft ze nogal wat familie, ook in Nederland waar dan verschillende feestjes voor gegeven worden.
Maar het zijn niet de feesten waarover ik me zo verwonder maar over die 90 jaar! Niet geloven. Ze is klein en kwiek, steeds goed verzorgd en humoristisch en werkt nog steeds van s morgens tot s avonds aan haar naaimachine.s Avonds geen donkerblauw of zwart, zegt ze, want dat zie ik dan niet meer zo goed. En ondertussen speelt een radio vrolijke deuntjes. Ik vraag haar om mij het recept te geven en dat ik daarvoor wil tekenen. Dan glimlacht ze wijs maar zegt dan prompt: ik wil geen 100 worden, 95 is oud genoeg. Ik zeg haar, dat ze er wellicht anders over denkt tegen dat ze 95 is! Verleden jaar zegde ze: als ik 90 wordt, ga ik met pensioen!! Nu praat ze daar niet meer over! En geloof het of niet maar ze heeft haar eigen tanden nog en geen tweede gebit en ook geen implantaten. Ze vindt dat niet zofijn, want als je oud wordt, worden die tanden een beetje grauw en geel, zegt ze, en dat is niet mooi! Het is hartverwarmend om met dit kleine vrouwtje te praten. Daar wordt een mens vrolijk van! Na de afspraak wanneer ik het tafellaken mag komen halen,vertrek ik naar de kapper, waar ik dan weer een andere ervaring op doe.
In de stoel naast me zit een jong vrouwtje, dat net als ik haar haren laat föhnen. Er wordt wat gekeuveld en plots hoor ik haar zeggen, dat ze haar wimpers heeft laten verlengen, extensions, zoals je dat ook voor je haren kunt laten zetten. En inderdaad, in haar haren zitten ook extensions.Heb net vandaag een artikel gelezen over het verlengen van wimpers door zijden wimpers te laten aanbrengen. De hele ingreep zou ongeveer een uur duren. Eens aangebracht moet je er wel aan denken om niet door je ogen te wrijven, want dan heb je een probleem!
Nadien als ik zit na te denken over hetgeen ik gehoord heb, stel ik vast, dat een man of jongen op de dag van vandaag dus echt een kat in een zak kan krijgen hé! Haarverlenging, wimperverlenging, bruine ogenverander je in blauwe door blauwe lenzen, op tanden laat je plaatjes aanbrengen om ze wit te maken of je zet implantaten, borsten die laat je oppompen of verkleinen , naargelang je er zin in hebt! Je laat je lippen opspuiten en je rimpels wegspuiten. Permanente make-up is van elke dag. Geen fatsoenlijke nagels? Geen zorgen, gelnagels zijn zo aangebracht en zo kan ik nog wel even doorgaan met opnoemen, wat er allemaal fake kan zijn aan de bruid in spé!
En dan zie ik dat vrouwtje van 90 voor me en daarnaast de jonge vrouw in de kappersstoel en een groter contrast is er toch niet denkbaar, of wel dan? En ik vraag me af of we medelijden moeten hebben met de jonge man op de dag van vandaag?
Wij zijn aan de reis begonnen in Colombo en Negombo en zijn dan zo naar het noorden gereisd tot in Jaffna om dan weer richting het zuiden te keren en uiteindelijk weer aan te komen in Colombo. Wij hebben een route afgelegd van 2.100 km en dat is niet niks, als je dan rekening houdt met de erbarmelijke staat van een gedeelte van het wegennet. We worden heen een weer gehost maar we schijnen het niet eens echt op te merken, omdat we voortdurend geboeid zijn door alles wat zich buiten ons voertuig afspeelt. Over de vegetatie heb ik het reeds gehad, maar elke dag weer zien we flora en fauna, die ons totaal verrassen. De ongelooflijk mooie en kleurrijke vogels brengen elke vogelliefhebber in verrukking en ik hoef zeker niet te vertellen, dat die voortdurend met hun fototoestel in aanslag liepen. We bezoeken een onderkomen en kwekerij voor schildpadden. De dieren komen 's nachts in grote getale aan wal om hun eieren te leggen. Maar vooraleer ze de kans krijgen om die te komen uitbroeden, zijn er inlanders, die ze roven om ze te verkopen of zelf op te eten. Geen wonder, als je weet hoe arm deze mensen zijn. Vooral de vissers staan heel erg laag op de ladder en het kastesysteem mag dan al zogenaamd afgeschaft zijn, in werkelijkheid, heerst het nog steeds en overal. De mensen van de schilpaddenkwekerij gaan dan om de eieren op te halen en in de kwekerij worden die uitgebroed. We zagen er grote vierkante tonnen, tot aan de rand gevuld met water, waar honderden schildpadjes rondzwommen. In een bak waren ze één dag oud, de volgende bak twee dagen, en de derde bak, drie dagen. Deze laatste werden dan 's nachts terug in zee gezet en konden zo overleven. Er waren ook twee volwassen albino schildpadden, die nooit meer teruggezet werden, omdat ze niet overleven en een "lichtend" prooi zijn voor hun natuurlijke vijanden. Als we richting het zuiden rijden, zien we aan de linkse kant de zee en de lange staken waarop de steltvissers zitten om te vissen. Onvoorstelbaar dat ze op zo'n lange staak de ganse dag kunnen zitten of hangen, en zo hun buit dag na dag binnenhalen. Onze bus moet regelmatig stoppen voor de honden, die alom tegenwoordig zijn in het straatbeeld en overal elders. Duizenden zwerven rond en vermeerderen zich elke dag. Het Boeddhisme doodt geen dieren en dus ook geen honden, met het gevolg dat dit een overgroot probleem wordt en door de regering besloten is, dat er duizenden dienen afgemaakt. Ze liggen rond de tempels, langs de weg, op de straat en gaan niet eens opzij als er een voertuig aangereden komt. Als dat voertuig toetert, staan ze op en verplaatsen zich, zoniet blijven ze gewoon liggen. Kun je je het getoeter voorstellen de godganse dag?? We bezoeken een weeshuis voor meisjes en maken de kindern blij met potloden, kleurpotloden en ballons. Wij hebben ook koeken gekocht onderweg en delen die uit. En de kinderen voeren wat sketchen op en zingen liedjes voor ons. Ze zijn proper en netjes gekleed maar van overdaad of weelde is er absoluut geen sprake en ze zijn dolblij met de geschenkjes die hen te beurt vallen. Een halve dag later brengen we een bezoek aan een kleuterschool en het verschil is onbeschrijfelijk. Maar ook hier zijn ze blij met de kleurpotloden en ballons. En dan is daar die eigenaardige geweldige verdraagzaamheid tussen de godsdiensten. Boeddhisten, islamieten en kristenen, ze leven met en naast elkaar, trouwen onderling en er is geen vuiltje aan de lucht. Een katholieke vrouw heeft een nieuwe auto gekocht en gaat naar de boeddhistische priester om hem te laten zegenen tegen ongelukken. We waren daar toevallig getuige van bij een tempel. In het weeshuis komt een boeddhistisch meisje elke dag de kapel poetsen. Waarom kan dat daar en hier niet? Heb ik reeds verteld hoeveel we op blote voeten gelopen hebben? Elke tempel mag maar betreden worden met blote voeten en alle schoenen, van welke aard dan ook, moet buiten het tempelgebied achtergelaten worden in een stalletje, en daarvoor moet je natuurlijk ook weer betalen.,-)) We zagen er o.a. boeddhistische priesters in hun oranje gewaden. Het viel ons op dat dat er sommigen beide schouders bedekt hadden, en de meesten een schouder ontbloot. Allemaal zijn ze kaal geschoren, zelfs de kinderen. Het bleek dat de monnikken met beide schouders bedekt vrouwen waren. Iedereen kan zich bij hen aansluiten, voor een jaar, twee jaar, enkele maanden, of voor altijd. Er worden geen geloften afgelegd, want het boeddhisme is een levenswijze waarin je je kunt verdiepen en voor een korte of lange tijd intens aan kunt deelnemen. Onderweg zien we dan ook de rijstvelden en de terrasbouw tegen de flanken van de berg, die aan het landschap het uitzicht van een lappendeken geeft. De ploeg wordt voortgetrokken door een buffel en diezelfde buffels kom je dan weer tegen midden op een kruispunt, terwijl ze doodgemoederd de weg oversteken en het hele verkeer tot stilstand brengen. Iedereen wacht rustig af tot de dieren op hun duizendste gemak het kruispunt hebben overgestoken om daarna weer met luid lawaai en getoeter verder te razen. En dan zijn daar overal de resten van huizen en ruïnes, die de tsunami achtergelaten heeft. Huisjes vervallen tot krotten , waar de zee langs achter binnengespoeld is en met verwoestende kracht langs voor verder is geraasd, alleen vernieling achterlatend. Het lijken allemaal hologige spookhuizen. Het is een rondreis, zo vol van nieuwe en ongewone indrukken, dat je op de duur het gevoel hebt, dat alles lijk een spons is opgezogen en dat die spons nu vol is en er niets meer bij kan. De laatste dag komen we in Colombo aan, de hoofdstad met 1.000.000 inwoners. En daar nemen we opnieuw het vliegtuig naar Belgenland,via Mumbai (Bombay). Al die ervaringen en indrukken moeten gewoon tijd hebben om te bezinken en tot één mooi mozaïk samen te vallen. Vandaar dat het even geduurd heeft vooraleer ik alles neergepend, of beter gezegd, neergetokkeld had!
De hotels, die wij op onze rondreis aangedaan hebben,waren prachtig, en het ene nog mooier dan het andere. Ruime en luxueuze kamers, en zelfs met een salon en een bubbelbad. Soms bleven we maar één nacht en soms 3 nachten en daarna ging de reis weer verder. Vertrokken waren we in Colombo en van daaruit naar Negombo, Giritale, Kandy, Nuwara Eliya, Kataragama, Kalutara, en terug naar Negombo en aansluitend naar Colombo voor de terugreis. Bij onze aankomst op het vliegveld kregen we allemaal een bloemenkrans van frangipanbloemen omgehangen. Tere, kelkachtige bloempjes van een albasten kleur. Het was opvallend hoeveel bloemende bomen we tegenkwamen tijdens onze rondrit. De tropische begroeiïng was overweldigend en sommige bomen hadden een omtrek, die ik niet eens kon schatten. En dan de apen, ze zaten overal, in de bomen, op de daken,rond de tempels, rondspringend op de straat terwijl ze hun babies met zich meezeulden. We bezochten een prachtige kruidentuin, die meer weg had van een tropische tuin, omdat veel kruiden de vorm van boompjes of bomen aangenomen hadden. We zagen het optreden van de Kandyan Dancers, die hun spectaculaire show opvoerden, met vlammende kleuren en vuur. Twee van hen liepen daarna over gloeiende kolen op nauwelijks een meter van het dichtsbijzijnde publiek. We bezochten een familie die de kokosnoot tot de laatste vezel benutten om er bruikbaar materiaal van te maken. Van de haren op de schil werden touwen gesponnen, zoals men hier vroeger wol spon. Elk onderdeel van de vrucht werd ergens voor gebruikt en niets ging verloren. Arme mensen zijn vindingrijk en dat bleek hier meer dan ooit het geval. We liepen door de botanische tuin van Peradeniga, waar we ook een orchideeënkas met ongelooflijk vele soorten, bezochten. Er was het olifantenweeshuis, waar die mastodonten rondliepen en hier en daar een kleintje de harten van iedereen stal. Een horde olifanten wordt steeds geleid door een vrouwtje en nooit door een mannetje. Er waren twee mannetjes vastgebonden met zware kettingen omdat ze agressief waren. Dat kon je merken aan de opening tussen oog en oor, waar dan een wit vocht uitkwam. Zodra de begeleiders van de dieren dit fenomeen zagen, werden de dieren met zware kettingen vastgelegd omdat ze anders amok liepen. Naderhand zaten we op een terras aan zee te eten en daar kwamen de olifanten in grote groep door de straat, tussen de kraampjes door en liepen allemaal net onder ons het water in om te baden. Tweemaal per dag vond dit ritueel plaats en tweemaal per dag werd elk dier door zijn begeleiders gewassen! Propere diertjes hé!;-))) Op een andere dag bezochten we een werkplaats waar juwelen werden gemaakt. Handwerk en weer in het halfduister. De bijhorende zaak was een goudmijn, in de letterlijke zin van het woord, voor iedereen, die van die prachtige dingen houdt, en ondergetekende hoort daarbij!;-)) We maakten het hele proces mee hoe thee werd gedroogd en tot zijn uiteindelijke vorm kwam. En als je buiten tussen de bergen, begroeid met theeplanten stond, was dat een prachtige aanblik en had je totaal geen idee hoe werkintensief het plukken en bewerken van het groene goedje wel was. Aansluitend kon je thee drinken in een verbruikers ruimte en natuurlijk alle mogelijke soorten kopen, moest je daar behoefte toe voelen. De theeplantages lagen natuurlijk op behoorlijke hoogte: ca 2400 meter en het was gewoon grappig om te zien, hoe koud de mensen het hadden. Ze droegen bijna allemaal oorverwarmers en droegen dikke jassen en mutsen Voor ons was het nog steeds een heel aangename temperatuur en niet zo vochtig warm als in het lager gelegen gebied. Op een namiddag hebben we een wandeling van 9 à 10 km gemaakt, over rotsen en stenen, steeds maar klimmen om uiteindelijk aan te komen op een hoog punt Worlds End genoemd. Hier had je een prachtig uitzicht over het omliggende landschap en de natuur was er adembenemend. Minder fraai is het feit, dat hier regelmatig paartjes en enkelingen zelfmoord plegen. Aansluitend hebben we gepicknickt onder de grote bomen. En dan was er de jeepsafari door het Nationale Park Yala, dat zo groot is als groot London. Onwaarschijnlijke vegetatie en zoveel soorten dieren, dat je ogen tekort kwam. We zagen een luipaard, dat zich tegoed wilde doen aan een opgeblazen dode buffel op het strand van het meer We waren met twee jeeps en de chauffeurs raasden over de met kuilen bezaaide weg, die de naam weg eigenlijk niet verdiende. Maar alles hadden ze gezien en dan stopten ze. Een krokodil, die net uit het water omhoog kroop om te gaan zonnen, buffels die baadden in het water, een visarend, die op jacht was naar een prooi, natuurlijk massa's apen, varanen, pauwen, ceylonse hoen, olifanten, je had gewoon ogen tekort. We stopten op een plaats, waar een hotel gestaan had, dat totaal door de tsunami was weggevaagd en alleen nog de trappen naar de vloer op de gelijkvloers waren overgebleven. We hebben veel van van die huizen gezien, verwoest door de tsunami. Ze staan tussen de nieuwe of gespaarde huizen en doen afbreuk aan het uizicht van een straat of een dorp, omdat het krotten zijn, die hoe langer hoe meer vervallen.En dan viel het mij weer op, de massa's kraaien met hun akelige geluid. Boven het strand vliegen geen meeuwen maar kraaien met hun luide schreeuwen, die niets vogelachtigs hebben. Het stof dat omhoog gewerveld was door die wilde rit in de jeep, had ons helemaal bedekt en onze kleren zagen er niet uit en de rest waarschijnlijk ook niet! Een heel lange, frisse douche was meer dan welkom achteraf En niemand hield zich lang op de been na het avondmaal. We vielen als een blok in bed en waren binnen de kortste keren totaal van de wereld. Van slapeloosheid had ik dus absoluut geen last! (Wordt vervolgd)
Niemand is veel van zeggen want de vermoeiheid laat zich voelen. Enkelen knikkebollen en hier en daar zie je mensen languit op de harde stoelen liggen om temidden van al het tumult een poging te doen om een uiltje te vangen. M. kan dat zonder problemen. Verdenk hem ervan dat hij zelfs rechtopstaand kan slapen.,-))) Door het feit dat we een uur vertraging hadden hoeven we nu minder lang te wachten op de aansluiting naar Colombo. We hangen dus maar wat in die harde stoelen totdat het ogenblik aanbreekt om in te stappen. Het vliegtuig vertrekt om 02u10 plaatselijke tijd en arriveert in Colombo om 04u15. We worden er opgewacht door Lionel, onze plaatselijke gids, die vooral belgische groepen begeleidt en ook al verschillende malen in België te gast was. Als we eindelijk in het bezit zijn van onze bagage, begeleidt hij ons naar het wachtende busje, dat voor de komende veertien dagen ons vervoermiddel zal zijn. Een vaste chauffeur en bagagedrager, manusje van alles, zitten rustig op ons tewachten. Lionel spreekt een komisch engels en sommigen van de medereizigers, die niet zo goed overweg kunnen met de taal, hebben regelmatig moeite om te volgen wat hij zegt. Dan springt Tony, onze vlaamse begeleider in en vertaalt in het kort wat hij verteld heeft. Engels is een verplicht vak op school en Sri Lanka maar het valt me op dat ze bepaalde woorden op hun eigen manier schrijven! Night schrijven ze "Nite" en zo zijn er nog meer van die opvallende aanpassingen. Het gaat nu rechtstreeks van Colombo naar Negombo en we bezoeken daar een grote vismarkt. De vis ligt in hoopjes op een zeil op de grond en daar kan je dan tussendoor wandelen. De geur van de vis is doordringend en penetrant in de hitte van de dag. Kan me niet voorstellen dat ik hier vis zou kopen en die dan voor consumptie zou klaar maken! Maar wij zijn qua hygiëne natuurlijk rotverwend en die is hier dus duidelijk zoek! Aansluitend gaan we ergens lunchen en maken we echt kennis met de srilankese keuken. Lionel verwittigt ons, welke gerechten héél pikant zijn en we maar beter links laten liggen. En zelfs de zogenaamde milde gerechten zetten je mond en lippen in brand! Kip curry, is een andere variante dan hier, want wij gebruiken milde curry en zij pikante en dat zul je geweten hebben! Toch zijn al die kruiden, hoe pikant dan ook, mild voor de maag, want M. die op dat gebied snel maagproblemen krijgt, heeft nergens weet van gehad tijdens die veertien dagen. Ik probeer om onze zoon een mailtje te sturen en ik heb totaal geen bereik meer en de simkaart doet het gewoon niet meer. Blijkbaar had ik roaming moeten aanvragen in België en dat heb ik niet gedaan, want dacht dat het niet nodig was, als je een abonnement hebt. Mis gedacht en ik kan dus niemand per gsm bereiken, noch telefonisch noch via sms. Daarvoor zal ik dus een andere oplossing moeten verzinnen. We bezoeken nog een batikfabriek, waar mooie frêle meisjes in sarong stoffen versieren met tekeningen en deze dan met de hand inkleuren en daarna in baden dompelen om die kleur te fixeren. Wat me opvalt is dat ze werken in het halfduister. Begrijp niet dat ze ook maar iets secuur kunnen presteren. Die vaststelling zal ik elke keer opnieuw maken. Er wordt licht ontstoken als wij het vragen omdat we nauwelijks wat zien en zij moeten op die manier werken, dag in dag uit, uren en uren. En dan vragen ze met hun liefste glimlach naar kauwgom, die ik niet heb, of snoepjes. Heb een klein doosje kruidenbonbons Ricola bij en geef het hen om te verdelen. Na dit bezoek gaat het eindelijk richting hotel, waar we één nacht blijven om morgen weer verder te trekken. Maar we kunnen tenminste een uitgebreide douche of bad nemen en even op onze positieven komen voor het diner. (Wordt vevolgd)
Donderdag 02.02.2012. Ik tref de laatste voorbereidselen voor een niet alledaagse reis. Hier wat opruimen, daar wat nazien. Zien dat er niets blijft rondslingeren en het huis netjes en zuiver achterlaten. Alsof dat ook maar iemand zou interesseren, als er al iets met ons zou gebeuren! Een mens doet zichzelf toch wat aan hé! Vannacht of liever gezegd morgenvroeg om 05u15 worden we opgehaald door een taxi-busje om naar het vliegveld te vertrekken. M. is al om 22u00 naar bed getrokken om uitgerust te zijn voor de lange reis. Ik zie het niet zitten om naar bed te gaan. Ga nooit voor 01u00 's nachts slapen en als ik dat doe, en om 03u45 weer moet opstaan, ben ik alleen maar geradbraakt en niet uitgerust. Dus heb ik besloten om op te blijven, wat TV te kijken en te lezen. Er is ons gezegd geen al te warme kleren aan te doen om te vertrekken, want die draag je ook als je daarginds aankomt en bij 30-35°C is dat niet erg practisch. Als dan eindelijk het stijdstip aangebroken is dat de taxi voor de deur stopt, staan we gepakt en gezakt klaar. De sneeuw van de vorige dagen en nachten, is alleen nog maar meer aangevroren, want in onze straat, die niet in het centrum ligt, wordt natuurlijk niet gestrooid. Het gevolg daarvan is dat we bijzonder goed moeten uitkijken bij het inladen van de koffers en de opstap in het busje. Je zal maar uitschuiven en een been breken op zo'n moment, dan was die reis meteen van de baan. En het is verdorie koud!!!! Er moeten nog mensen opgehaald worden onderweg en dat gaat allemaal heel vlot in zijn werk. De chauffeur heeft rekening gehouden met mogelijke files naar Brussel. Daar zijn we echter aan ontsnapt en we zijn een uur te vroeg op de luchthaven. We staan daar op een kluitje te wachten op de laatste reiziger, die uit Sint-Pieters-Leeuw moet komen, en die natuurlijk niet zo vroeg vertrokken is. Ons groepje bestaat uit twee koppels uit Oost-Vlaanderen, één man uit Sint-Pieters-Leeuw, drie koppels en één single-man uit Limburg en dan onze reisbegeleider. Op de plaats van bestemming zullen daar nog onze Singalese gids, chauffeur en bagagedrager bijkomen. Dat gezelschap zal dus 14 dagen van 's morgens tot 's avonds met elkaar optrekken. Het uur van vertrek is 10u05 maar uiteindelijk verlaat het vliegtuig de thuishaven om 11u15, dus met meer dan een uur vertraging. De piloot zet koers naar Mumbai of Bombay waar we om 19h30 aankomen en daar moeten we drie uren doorbrengen in de transitzone om vervolgens opnieuw het vliegtuig te nemen naar Colombo op Sri Lanka. Door het latere vertrek wordt de wachttijd met een uur ingekort en daar is niemand rouwig om. We vertrekken naar Colombo om 02u30 plaatselijke tijd en die is 4u30 later dan in België. De controle in Mumbai is een klucht op zich en je kunt er maar best mee lachen want anders is het begin van je reis al verpest bij voorbaat. Zeker vijfmaal worden we gecontroleerd en dat in de transitzone. Je komt van een vliegtuig waarvoor je de controle gepasseerd bent, gaat rechtstreeks naar de transitzone en wordt dan telkens opnieuw gecontroleerd, tot lijfcontrole toe, mannen en vrouwen apart natuurlijk. Horloges, riemen, tassen, jassen, alles moet apart in een bakje gelegd en moest gescand worden en bij de terugreis moeten we zelfs onze schoenen uit doen!;-))) Je zult maar kapotte sokken aan hebben!;-)) Mijn handtas is het onderwerp van hun bijzondere aandacht. Die moet opnieuw door de scanner en wordt daarna gewoon ergens op de grond gezet en daar staat ze dan en geen mens kijkt er meer naar om. En ik sta daar te wachten en laat dat ding geen moment uit het oog, want alles aan waarde, wat ik bij me heb, zit in die tas! Iedereen van onze groep is ondertussen al voorbij en staat op mij te wachten. Dan schijnt die tas toch een van de controlerende militairen op te vallen en hij gebiedt iemand die van de grond op te nemen en na te kijken. Als dat gebeurd is krijg ik eindelijk mijn eigendom terug en kan ik de rest van de groep vervoegen. En nu op weg naar gate nummer zoveel om rustig te wachten voor het inschepen naar Colombo. (wordt vervolgd)
Ja die start is er weer. Na ons kerstconcert in december, dat een weergaloos succes is geworden zijn we bijna verplicht om naar een grotere plaats van optreden uit te kijken en er werd al lachend gesugereerd om dat optreden dan maar in de basiliek te doen!;-)) Elk plekje in de kerk was bezet en de mensen hadden eigenlijk te weinig ruimte. Het enige alternatief in de kerk is, dat er wordt gezegd: zoveel plaatsen en al de rest: sorry maar de zaak zit vol. En dat is dan een heel spijtig iets hé. Daarna hebben we drie weken vrij gehad en gisteren hebben we weeral opgetreden, maar dan op een andere manier, dan we dat gewoon waren. We waren uitgenodigd om de nieuwjaarsreceptie van de gemeente en de uitreiking van de jaarlijkse cultuurprijs op te luisteren; Er waren 520 genodigden in het CC van Gruitrode en daar stonden wij, helemaal verspreid, tussenin. Niemand wist dat we zouden optreden en dan begon plots onze dirigente, die op een stoel geklommen was, te zingen, drie mensen vielen in uit verschillende kanten van de zaal, daarna weer drie en zo verder, totdat iedereen van het koor door de hele zaal aan het zingen was, (flashmob)en zo liepen we dan naar het podium waar het optreden verder ging. Mensen draaiden zich verwonderd om en vroegen zich af wat er gaande was. Het was een ongelooflijk rare belevenis. We zagen elkaar niet en onze dirigente nauwelijks en om dan toch iets ordentelijks te brengen, is niet zo vanzelfsprekend. ,-))) Maar het is gelukt en we slaakten een zucht van opluchting. Er zijn nog wat liederen gebracht en we hebben afgesloten met Bohemian Rhapsody van Queen, dat we allemaal even graag zingen en dat is dan ook duidelijk te merken!;-))) Toen dan eindelijk het officiële gedeelte en de prijsuitreiking achter de rug was, werd iedereen uitgenodidg op de receptie met drank en hapjes naar believen. Kwam dat even mooi uit. Ik verjaarde namelijk en zo werd die dag extra feestelijk. Als ik me dan al niet in mijn luie zetel mocht laten vieren, werd ik daar op een ongewone manier in de bloemetjes gezet. Heerlijk gebabbeld en onvoorstelbaar gelachen. Jongens wat doet dat een mens toch deugd. Dat spaart verschillende doktersbezoeken uit!;-)) De dag was lang want eerst om 01u30 trokken we naar huis en als toemaatje mochten we de vensters van de auto, die totaal aangevroren waren, zuiver krabben. Om 02u00 naar bed en in één ruk doorgeslapen tot 07u30! Zeg nu zelf, was dat geen goede start van een nieuw kalenderjaar en nieuw levensjaar!;-))
Eerst en vooral wil ik al mijn trouwe blogbezoekers, gekend en ongekend, van harte een gezond en sprankelend 2012 wensen en hen bedanken voor hun trouwe bezoekjes en interesse in mijn hersenspinsels! Ik hoop natuurlijk dat jullie mij trouw blijven in het komende jaar, zodat ik elke keer als ik iets schrijf, tenminste het gevoel heb dat ik tegen mensen praat en niet tegen muren of stoelen. Bedankt bij voorbaat.
Als ik aan Kerstmis en Oudjaarsavond of Nieuwjaarsdag denk, dan denk ik ook aan al het werk, dat gedaan wordt om die dagen tot iets speciaals te maken. Ik heb het dan niet over geschenken, maar wel over de culinaire hoogstandjes, die mijn schoondochter tevoorschijn tovert. Wij brengen kerstavond steeds, op hun verzoek, bij het gezinnetje van onze zoon door en ook de moeder van mijn schoondochter is daar dan bij aanwezig. Een gezellig gezelschap en de avond verloopt dan rustig, met mooie muziek en heerlijk eten. Maar telkens opnieuw sta ik verbaasd te kijken naar de manier, waarop ze dan nu weer die tafel versierd heeft en de kerststukjes heeft gemaakt. Ze schudt dat precies allemaal maar uit haar mouw, alsof het een fluitje van een cent is. Als je die gave niet hebt, weet je dat het allemaal zo eenvoudig niet is, als het lijkt. Kleindochter van 14 had de menukaarten gemaakt, en die waren al net zo mooi. Ze heeft het van geen vreemde, dat is dus duidelijk. Waar die fantasie vandaan komt is me dan een raadsel. Heb dat niet zo direct op dat gebied maar dan wel op een ander. FANTASIE: is het een zegen of een last? Voor mij beide. Als je gemakkelijk schrijft, dan kan het een onuitputtelijke bron zijn van onderwerpen en alles wat je er rond kunt weven. Maar mijn fantasie slaat ook op hol, als een of ander gebeurt en dat is allesbehalve aangenaam. Als een bekende of familielid gopereerd woet worden, zie ik alle dingen, die fout kunnen gaan. Hoe meer dat ik over een onderwerp weet, hoe minder mijn fantasie met mij op de loop gaat. Zelf ben ik verschillende keren onder het mes geweest en ik stond erom bekend, dat ik de dokters tot op hun hemd uitvroeg. Ze noemden mij: dat vrouwtje dat altijd alles wil weten. Als ik weet, wat gaat gebeuren, heb ik geen schrik en fantaseer ik niet, maar als men mij dat niet vertelt, dan wil je niet weten, wat ik me allemaal voorstel!;-)) En dat is niet alleen het geval bij medische interventies, maar ook als ik bijvoorbeeld niets hoor van iemand, die me heel erg na is. Stel me dan alle mogelijke dingen voor, die fout kunnen gelopen zijn en van de weeromstuit word ik hoe langer hoe ellendiger en verdrietiger. Waanzin natuurlijk en dan moet ik mezelf echt heel hard tot de orde roepen, want ik krijg maagpijn, buikpijn en hoofdpijn, en misschien is er wel helemaal niets aan de hand. En mijn verstand kan heel goed beredeneren, dat het belachelijk is, wat ik doe, maar die fantasie heeft bezit genomen van mijn gevoelens en die schuif ik niet zomaar opzij. Ze uitsluiten lukt al helemaal niet.En dat bedoel ik dus met de vraag of het een zegen is of een last. Soms heel erg dat laatste!
Waar ze vandaag komt is een grote vraag maar ik heb energie te over!!! Zo op het einde van het jaar in deze donkere dagen, zou je net het tegenovergestelde verwachten, maar blijkbaar ga ik weer tegen alle normale geplogendheden in en werkt mijn systeem gewoon omgekeerd. Ben er best blij mee hoor. Of zou het toch een bepaalde oorzaak hebben??? Wij hebben namelijk pas ons kerstconcert achter de rug in de kerk van Gruitrode. We wisten al dat de toeloop nog groter was dan andere jaren, maar het overtrof dan toch onze verwachtingen. Het kinderkoor, dat als eerste optrad, is gelijk na het optreden naar het CC vertrokken, om tenminste die plaatsen al voor bezoekers vrij te houden. En elk hoekje was dicht gezet met stoelen en banken De kerk was, zoasl elk jaar, door ons versierd in de voormiddag. De versieringen worden telkens gemaakt door een van onze koorleden, die een bewonderenswaardige fantasie heeft, als het erop aankomt om steeds weer een ander thema als onderwerp te gebruiken. En om 15u00 in de namiddag was het zover. Eerst het optreden van het kinderkoor, dat zeer in de smaak viel. Dan gaven de Heivinken, een gekend mannenkoor, het beste van hun kunnen en last but not least, waren wij aan de beurt. En weten jullie wat dan zo fijn is achteraf??? Dat de mensen zegden, dat wij het mooiste en beste waren van de namiddag. Jongens, ik word er nog helemaal warm van, als ik terugdenk aan de complimenten, waarmee we overladen en het enthousiasme waarmee geklapt werd. Wij hadden een heerlijk programma en onze gastzanger, Maarten Cox van TV Limburg, die twee liedjes samen met ons zong, stal alle harten, die van ons incluis. Je zou dan verwachten dat na dat optreden de weerslag komt van maanden tweemaal per week repeteren, en bij velen zal dat ook wel het geval zijn. Zelf reageer ik dus duidelijk net tegenovergesteld. Ik borrel van energie en die moet ik natuurlijk ergens in kwijt. Heb dus gisterenavond 58 wafels gebakken. M. doet zijn best om mij daar vanaf te helpen! Hij heeft er al 15 meegenomen naar de avondles, voor de medeleerlingen. Zo slinkt die hoop met rasse schreden hé. Vandaag heb twee desserten uitgetest, die ik bij goedkeuring, ga klaarmaken met Nieuwjaar, als de kinderen komen eten. Je moet altijd een beetje rekening houden met de kleinkinderen, want allerlei dingen met drank, zijn aan hen niet besteed. De crême brûlée en de Messinaroom staan te wachten op de gegadigden om uitgetest te worden. Alsof al dat kokkerellen nog niet genoeg is, heb ik ook nog alle hoezen van de eetkamerstoelen gewassen en gestreken. En vooral dat laatste doe je niet gauw even tussendoor.,-))) Maar ben weer supertevreden dat het gebeurd is. Mijn energie is nog steeds niet verbruikt hoor. Morgenvoormiddag wordt er weer getennist van 10u00 tot 11u30 à 11u45 en hoe het daarna gesteld is met het niveau, zal ik wel aan den lijve ondervinden zeker?? Moet zeggen dat het een goed gevoel is en volgens mij heeft het dus alles te maken met dat ongelooflijk vele zingen, mij daarin gelukkig voelen, en hier en daar nog een persoonlijke reden, maar die houd ik gewoon voor mezelf!;-))
Dat ben ik dus duidelijk niet geweest want hij is mijn schoentje voorbijgereden zonder er iets in achter te laten. Ben ik dan werkelijk zo stout? Dat moet dan wel. Ben ik van plan mijn leven te beteren? IK denk er niet aan, dus volhard ik in de boosheid, zoals dat zo mooi wordt uitgedrukt. Trouwens ik heb nooit de regels gekend, waaraan ik moet voldoen om iets te krijgen van die goede Sint. Ook als kind niet. Ik denk dat in mijn kindertijd de regels van mama en papa's geldbeugel telden en blijkbaar is dat op de dag van vandaag minder aan de orde. Mijn kleinkinderen zijn groot genoeg om hun geschenkjes te krijgen onder de kerstboom maar van iemand, die wel nog op zoek is gegaan, hoorde ik dat alles wat er voor volwassenen denkbaar en te koop is, dat ook voor kinderen te krijgen is. Daar hangt dan natuurlijk het te verwachten prijskaartje aan. Blijkbaar is dat geen bezwaar, want die dingen vliegen de deur uit. Ouders kopen dat, ook als ze het zich eigenlijk niet kunnen veroorloven, want je kunt het niet maken, dat een kind niet heeft wat zijn klasgenootjes hebben. Wij zijn daar vroeger niet aan dood gegaan en ik had veel niet, wat sommige klasgenootjes wel hadden. En onze (klein)kinderen worden overspoeld met "grote-mensen-speelgoed" Een van de veel gehoorde excuses hiervoor zijn: het is zo leerzaam en ze kunnen er heel veel van opsteken. Dat geloof ik onmiddellijk. En ze leren nog iets: namelijk vergeten wat het heet kind te zijn en zich op een kinderlijke manier bezig te houden en te genieten. Natuurlijk moeten wij allemaal met onze tijd mee, maar het stemt me triest als ik zie hoe zelfs kinderen, die de lagere klas niet eens doorlopen hebben, voortdurend aan de computer of de TV zitten om spelletjes allerhande te spelen, waarvan er heel veel niet eens meer de naam spel waardig zijn. Proberen om zoveel mogelijk mensen neer te schieten of omver te rijden, wordt namelijk een spelletjes genoemd in die wereld van entertainment. Ik heb daar een ander woord voor, maar is ben dan ook ouderwets en niet van deze tijd. Mijn kleinkinderen zijn op een ouderdom, dat ze steeds voor een en ander aan het sparen zijn en krijgen dus het liefst een bijdrage voor die spaarrekening. Voor ons erg gemakkelijk, want je hoeft je hoofd niet te breken over een mogelijk geschenk, dat nadien misschien toch niet zo echt in de smaak valt. Als ze genoeg gespaard hebben, kopen zij zelf, hetgeen ze graag willen hebben. Natuurlijk onder begeleiding van papa en mama. Niettemin helpen wij zelf, door onze bijdrage, dus ook mee om te voldoen aan dat koop gedrag. Moet ik mezelf dan troosten met de gedachte, dat ik de vooruitgang niet kan tegenhouden? Of liever hopen, dat ze onder impuls van onze zoon en zijn vrouwtje, alles in goede banen leiden?
Ik zit hier in de bureau en kijk verstrooid naar de regen, die tegen de ruiten en de glazen deur roffelt en de wind, die hardnekkig zijn best doet om de laatste schamele blaadjes van de hoge beukenbomen weg te blazen. Dat lukt hem tot nog toe niet, want er zijn er bij, die zich hardnekkig vastklampen aan dat laatste lijntje met de werkelijkheid en het leven. Eens ze loslaten, is het over en uit en zullen ze vergaan tot compost en dienen om nieuw leven te stimuleren maar nooit meer zelf tot leven komen. Ik ben niet echt met mijn gedachten bij hetgeen buiten gebeurt. Moet voortdurend denken aan een van mijn koormaatjes. Ze staat vlak bij me als we zingen en is verpleegster in het ziekenhuis. Donderdagavond op de repetitie werd ons meegedeeld, dat ze nu aanstaande maandag zou geopereerd worden en dat ze er "even" niet zou zijn. Ze heeft een kwaadaardige tumor op de schildklier en die moet er dus zo snel mogelijk uit. B. is een jaar of vijftig, schat ik, en is vast besloten terug te zijn voor ons kerstconcert op 18 december en dan mee op te treden. Terwijl ik net stond af te wassen, moest ik aan haar denken, en nu natuurlijk ook, terwijl ik dit typ. Hoe voelt ze zich met het vooruitzicht van die operatie maandag? En ik denk dat die operatie op zich niet eens het ergste is maar wel de angst en onzekerheid of er uitzaaiingen zijn. Dat moet je toch maar afwachten. Niemand kan je helpen op zo'n ogenblik, hoe lief men ook probeert te zijn, want het gaat om je eigen lijf en leven en en je eigen levensvooruitzichten. En dan moet je jezelf toch voelen als die blaadjes, die zich daar nog aan die takken vastklemmen en koppig weigeren los te laten, welke natuurkracht dan ook maar over hen heen ranselt. B. zal niet veel uit mijn gedachten zijn dit weekend. Het helpt haar natuurlijk helemaal niet, maar misschien kan ik wat positieve energie doorsturen en heel zeker heel hard voor haar duimen. Mijn god, wat zal ik blij zijn, als ze weer naast me staat te zingen alsof alles nooit gebeurd is.
Ik weet het, het gebeurt elke dag en overal en dan gaan we er zonder meer aan voorbij. En nu, ben ik er kapot van. Het enig kind en zoon van een collega is voorbije zaterdag begraven. Hij was net 41 jaar geworden. Ik wist nergens van, en las het overlijdensbericht in de krant. Ik kan je vertellen, dat het een opdoffer van jewelste is. Ik had gelezen dat er ergens in de bossen een jonge man dood onder zijn quad was gevonden. Later bleek dat het D. was, de zoon van M.L. Niemand weet wat er precies gebeurd is. Blijkbaar is hij gevallen en onder het vehikel terecht gekomen en dat heeft hij niet overleefd. Hij bleef te lang achter en mijn collega en haar man begaven zich op pad om hem te zoeken. Zij hebben hun enig kind daar gevonden, dood. Als ik mij dat voorstel, dan loopt mijn gemoed over. De jonge man was getrouwd en had twee dochtertjes. Hij was een erg lieve persoon en een eerste klas technieker voor BMW. Omdat wij zelf ok maar één kind hebben en ook een jongen, praatten M.L. en ik vroeger regelmatig over hen tijdens de pauze op het werk. Ik kon niet eens naar de begrafenis gaan door andere verplichtingen en dat vond ik verschrikkelijk. Ik heb een brief geschreven en vraag me af of het allemaal wel zin heeft. Wat kunnen woorden al helemaal betekenen in deze situatie. De wereld draait door alsof er niets gebeurd is, en je eigen bestaan davert op zijn grondvesten. Het wordt totaal en voorgoed veranderd. Ik kan me niet eens bij benadering voorstellen, wat dat met je doet, en hoe je je voelt bij zoveel pijn en verdriet. En ik, ik heb alleen maar woorden te bieden. Dat is frustrerend en totaal onvoldoende. En toch zal ik het hiermee moeten stellen. Die dag, dat ik het overlijdensbericht gelezen had in de krant waren we 's avonds op een diner, waarop wij langjarige vrienden, die we maar zelden zien, ook weer troffen. En dan vertelden ze ons, dat een van hun twee dochters schildklierkanker had en geopereerd was in het UZ Gasthuisberg. E. moest nabehandeling hebben van chemo en bestralingen. En het hele afschuwelijke hieraan, is dat die nabehandeling eerst ingezet wordt volgende jaar in JUNI!!!! Ze staat op de wachtlijst en het kan niet vroeger. Waar wachten ze eigenlijk op??? Tot het niet meer nodig is? Toen E. dit verdict te horen kreeg, is ze ingestort. Ondanks de zware operatie en het verschrikkelijke van deze ziekte, wilde zij er vol goede moed tegenaan gaan, voor zichzelf, haar man en haar kinderen. Dat wordt haar dus niet eens gegund en ze moet maar afwachten of ze juni haalt en of de behandeling dan nog iets uithaalt. Een van haar dochtertjes weent zich elke avond in slaap en weent als ze 's morgens wakker wordt. Verleden jaar hebben in haar klas 2 kindjes hun mama verloren en het kind leeft met het angstbeeld, dat haar mama dood gaat. Toen ik dat hele verhaal van haar ouders hoorde, voelde ik een ongelooflijke machterloze woede. Ik weet daar dan geen blijf mee en weet niet hoe ik het moet hanteren. En dan vraag ik me af : is het de ziekte, die beslist of je blijft leven, of zijn het de mensen, die het voor het zeggen hebben. En dat vind ik heel erg akelig. Mijn weekend was niet aangenaam en dat is een understatement. En dat, terwijl niet IK getroffen ben maar zij, die heel deze ellende moeten verwerken en waarvoor ik alleen maar woorden heb!
Het is inderdaad een luie zondagnamiddag en het zomerse weer van deze laatste dagen in deze herfsttijd heeft even verstek laten gaan. Het is grijs, beetje winderig en van Laura geen sprankje te zien. Dus gewoon een normale herfstdag, zoals we er nog niet veel gezien of beleefd hebben dit jaar, of je zou de zogenaamde zomermaanden moeten meetellen. Je hoort niemand klagen want dit is goed voor de beurs van de mensen, want het houdt de stookkosten laag en dat is mooi meegenomen in een tijd, waar de kosten de pan uitvliegen: geld dat voortdurend in waarde vermindert, spaarboekjes , die geen of nauwelijks rente opbrengen, of toch zeker niet genoeg om de waardevermindering van het kapitaal op te vangen en dan de feesten, die voor de deur staan, zoals Sinterklaas, Kerstmis en Nieuwjaar. Daar bovenop komt dan de voortdurende dreiging van weeral meer besparingen en taksen alom. Een mens kan er echt niet vrolijk van worden. Het liefst wil ik het allemaal niet horen, maar mijn kop is het zand steken is zo'n vieze bedoening en ik word niet graag vuil! Als ik hier gewoon mijn werk doe en met vanalles en nog wat bezig ben, kan ik die dingen niet uit mijn hoofd zetten en maalt die molen non-stop verder, of ik daar nu happy mee ben of niet. Maar één heel probaat middel verlost me van al die gedachten en zorgen: lezen. En ik ben weer vertrokken hoor! Al een heel tijdje en ik kan het leesvoer nauwelijks bijgehaald krijgen. Maar goed dat de BIB hier in de buurt is en ik de boeken met de vijf of tien stuks tegelijk ga halen,zodat ik nooit zonder zit. Ik wordt onrustig en ongemakkelijk als ik geen ongelezen boek meer in huis heb en die BIB is niet alle dagen open. Dus een beetje plannen komt er wel bij. Op het ogenblik heb ik vijf boeken in huis van één en dezelfde schrijver: Greg Iles. Ik had er al een van gelezen en dat was me zo bevallen, dat ik direct via de PC ben gaan kijken of er meer titels voorhanden waren in de BIB en inderdaad. Bij mijn bezoek heb ik dan gelijk de vijf boeken, die er waren, meegenomen. Het ritme van zijn schrijven, de woorden die hij gebruikt de cadans van zinnen en de snelheid van aktie, voelen als mijn eigen natuurlijk ritme aan en ik ga vanaf de eerste bladzijde in het boek mee, zonder dat ook maar iets me afleidt, verstrooit of ergert. Héérlijk is dat. En dan sta ik stomverbaasd over de ingewikkelde plots, die elk van zijn boeken kenmerken en die je totaal meesleuren in zijn geheime wereld van fantasie, die soms bangelijk reëel is. Ik denk dat ik echt wel duidelijk gemaakt heb dat ik een verstokte lezer ben en bovenmatig geniet van een goed boek. En voor mij is het de ideale manier om alles, maar dan ook alles aan zorgen, verdriet of spanningen buiten te sluiten voor een ander soort spanning, die op zijn beurt weer zorgt voor ontspanning. Klinkt raar maar is waar!
Het is vrijdag en zoals gewoonlijk vertrek ik naar de kapper in het dorp. Weliswaar niet volgens de normale weg over de brug het dorp in. Achter de brug is de weg onderbroken door wegeniswerken alom in het dorp. Het verkeer wordt afgeleid via de weg langs het kanaal, die ook naar het centrum leidt en langs de banken door uitkomt recht tegenover een van de scholen.De verkeerstoestand is er, zeker op bepaalde uren, zonder meer verschrikkelijk. Het doorgaand verkeer staat rijen lang aan te schuiven en de geparkeerde wagens voor de bank en de school maken de puinhoop compleet. Blijkbaar is er geen enkele intentie om voorlopige lichten, die bij de meeste wegeniswerken gebruikt worden, hier ook aan te wenden. Dat zou alles tenminste vlotter en veiliger maken. Het regent pijpenstelen en af en toe klettert de hagel neer op de wagen. Ik sta al een tijdje te wachten om de grote weg op te rijden en achter mij staan de wagens in een heel lange rij. Het verkeer op de grote baan blijft echter zonder verpozen voorbijrijden en er zit niets anders op dan maar te wachten tot er een opening komt, waardoor ik de weg op kan. Plots zie ik de kans, want er komen zowaar drie auto's aangereden, die alle drie pinken om de straat in te rijden waaruit ik, en velen met mij, gereden komen. IK wil de weg op maar ben nog maar met de snuit van de auto op het fietsenpad als een ongelooflijke klap en een door merg en been krijsend gekraak weerklinkt. De eerste bestuurder, die pinkte heeft zich bedacht en heeft volle gas gegeven en is doorgereden. Omdat er op de hoofdbaan een middenberm is, net voor de school, moest hij iets naar opzij uitwijken en dat iets is net iets teveel geworden en hij neemt de totale bumper van mijn auto mee. Een veertig meter verder komt hij stil en over die ganse afstand liggen de brokstukken van mijn auto te tollen. De max. snelheid aan de school is 30 km per uur!! Ik stap uit in de gutsende regen en als ik de ravage zie begin ik te trillen van kop tot teen. Ik krijg dit met geen mogelijkheid meer onder controle. Ondertussen komt de bestuurder van de andere auto op mij toegelopen. Als ik hem zeg, dat hij pinkte om af te draaien, blijft hij als een automaat herhalen: ik pinkte niet, ik pinkte niet..... Eventuele getuigen zijn al in geen velden of wegen meer te bespeuren. Niemand heeft tijd of zin om je te helpen, letterlijk of figuurlijk. Geen mens komt naar je toe om te vragen of alles lichamelijk met je in orde is en of ze je ergens mee kunnen helpen. Dat woord is hen onbekend of totaal uit de mode. De jonge man wilde mijn wagen verplaatsen en uit de weg zetten, maar ik vertikte het om die te laten wegzetten vooraleer M., die ik intussen getelefoneerd had, gearriveerd was. Hij moest zien hoe de auto stond en eerder ging die geen millimeter van plaats! Ik beefde dan wel over mijn hele lijf maar was niet van plan om me op mijn kop te laten zitten. Ik filmde met mijn Gsm de plaats van het ongeval, maar door het feit dat ik geen leesbril had, kon ik niet zien hoe ik het allemaal moest opslaan en naderhand bleek dat ik helemaal geen beeldmateriaal had. Het is een functie, die ik voordien nog niet gebruikt had en dat werd nu ook nog eens mijn pech. Ik bevond me als het ware in een vacuum. Het geluid van al die wagens, die af en aan reden, sommigen ongeduldig toeterend, en de stortbui, die genadeloos over ons heen plensde, maakte me nog ongelukkiger dan ik al was. Iemand van de bank was naar me toegekomen en stelde voor om binnen te komen en daar de verzekeringspapieren in te vullen. Toen M. de situatie voldoende bekeken had, om ze correct op de papieren te vermelden en te tekenen, werd de auto opzij gereden, zodat het verkeer terug "normaal" kon doorgaan. Want wonder boven wonder, de motor liep nog steeds en er kon gewoon gereden worden. Nadat alles ingevuld was, en getekend, zegde de tegenpartij: ik heb misschien toch wel gepinkt!!! Iedereen kan een fout maken! En terwijl ik daar stond, en de absurde situatie tot mij liet doordringen, moest ik opeens denken aan de week daarvoor. Een weekend vol vreugde en voldoening, en een toestand van euforie door ons geslaagde optreden. Dit was de werkelijkheid na de euforie.
Vandaag een week geleden liep ik hier vol spanning rond en hadden we de heel voormiddag gerepeteerd voor ons optreden om acht uur 's avonds. Vijftien jaar koorgebeuren, dat moest gevierd worden en dat hadden we maanden en weken voorbereid en op zaterdagavond 1 oktober was de eerste opvoering en zondagnamiddag 2 oktober de laatste. We popelden om te beginnen en toch werd dat popelen begeleid door de stress, die elk optreden weer begeleidt. Zouden we het goed doen en zou het de toehoorders bevallen. We hadden zo hard gewerkt, en stel nu dat.... Ik ben een kampioen in deze gevoelens maar blijkbaar echt niet de enige uit ons koor. Ik zwijg wel in alle talen, want wil dan niemand nog zenuwachtiger maken, dan ze eventueel al is. Dus slik ik maar en mijn maag buitelt en geeft spasmen, die ik verder niemand toewens. En eindelijk was dat uur aangebroken. We hoorden achter de coulissen hoe de zaal volliep. Voor de tribune, waren er zeven rijen stoelen bijgezet tot vlak voor het podium omdat er anders niet genoeg plaats was voor alle gegadigden. We probeerden tussen de gordijnen door te gluren om familie, vrienden en bekenden te zien, maar konden hen niet vinden in het tumult. En dan gingen alle lichten uit en stelden we ons achter de gordijnen aan weerszijden van het podium op . Geroffel op de djembé en dan begon het spektakel met Willkommen, bienvenus, wellcome. We groeiden tijdens het optreden en dat werd in blokken gebracht, afwisselend met sketches en teksten, allemaal gebracht door leden van het koor. De sketches waren hilarisch en de teksten aangrijpend en ontroerend. Sommige bezoekers pinkten een traantje weg, maar telkens opnieuw was daar de muziek en zang, die iedereen in vervoering bracht. Toen het programma was afgewerkt kregen we een staande ovatie en er moest een toemaatje gegeven, en dat deden we dan ook met heel veel plezier! Maar dat was nog niet voldoende, en een tweede bisnummer werd gepresenteerd. En dan sta je daar, en eindelijk gaan alle lichten aan en kun je de mensen zien, die daar voor je, uitzinnig lopen te roepen, te fluiten en te klappen. Het kippenvel kruipt over je huid en loopt over je rug en dan wordt je keel dik en is het maar goed, dat we niet meer moeten zingen op dat ogenblik, want de emoties benemen je de adem. Alle spanning valt weg en er blijft alleen maar een gevoel van totale tevredenheid en gelukzaligheid, omdat we onszelf weer overtroffen hebben en de mensen, dit allemaal duidelijk aanvoelen. Alles, maar dan ook alles maakt dit goed. Alle frustraties en gevoelens van mislukking, die ons zo dikwijls overvielen tijdens de repetities, zijn vergeten en voorbij. Je in bochten wringen om op elke repetitie aanwezig te zijn, elke week opnieuw tweemaal twee uren, en dat maanden aan een stuk door. Hiervoor doe je het dus en er is geen mooier gevoel, dan dit. En hoe ik ook probeer om dat diets te maken, ik denk niet dat het me echt lukt. Maar als ik maar iets kan overbrengen, van wat me beroert, ben ik al tevreden.
Ja hoor het is bijna zo ver: het vijftienjarig jubileum van ons koor. Dat dit zomaar niet voorbijgaat, is dus meer dan evident. En wat bij zo'n viering allemaal komt kijken, daar staat een mens bij voorbaat dus echt niet bij stil. Maar we zullen het geweten hebben hoor. Met hart en ziel repeteren we al maanden tweemaal per week twee uren aan een stuk door en alles moet tot in de puntjes kloppen en goed klinken. En toch steeds dat tikkeltje onzekerheid: is het nu wel goed genoeg? Kan het niet nog beter? Klinkt alles zoals het moet. Zijn alle bewegingen en passen synchroon en één vloeiend geheel. Dan komen de vragen over de aankleding van de zaal, het samenspel van de muzikanten: piano, djembé, dwarsfluit en misschien ook nog elektrische gitaar. Die liederen die we zullen brengen zijn gesprokkeld uit 15 jaar koorgebeuren en het programma heeft de titel "Muziekparels" meegkregen. Tussen al die liedjes, worden er sketchen opgevoerd, door leden van het koor en het moet gezegd: er zijn echte natuurtalenten bij. Tekst en opvoering is van eigen makelij en het lachgehalte is niet te onderschatten en zorgt tussendoor voor een hilarische noot. Een greep uit de titels, die wij ten gehore brengen: Stay with me, I will follow him, Bright eyes, Bohemian Rhapsody, I know him so well, Laat me nu toch niet alleen, Music was my first Love etc, etc. Zelf vind ik het programma geweldig en dan zing je natuurlijk die liederen met nog meer gevoel en overgave dan dat normaal het geval is. Vanavond, 30 april is er generale repetitie en zijn de mannen, die instaan voor de belichting en het geluid ook aanwezig om alles voor te bereiden, want op 1 oktober 's avonds is het eerste optreden, gevolgd door een receptie met cava en hapjes en zondagnamiddag 2 oktober is er een optreden, gevolgd door koffie en taart en dat voor alle aanwezigen. En dan is daar Lieve, onze dirigente. Zij is voor mij de stuwende kracht van het koor. Wij zijn de mozaïekstukjes en zij de lijm, die al die stukjes in elkaar doet passen in een sluitend en prachtig geheel. Ze kalmeert en vuurt aan, waar nodig en is daarbij nooit boos of geïrriteerd, maar steeds gelijkmoedig en vriendelijk, nooit kwetsend in opmerkingen maar steeds positief en aanmoedigend. Ze is een gedreven muzikante, die haar gedrevenheid op ons kan overbrengen, maar er steeds de nadruk op legt, dat vooral het plezier in wat we doen, héél belangrijk is en moet primeren. Ze herkent en erkent de talenten van ieder apart en weet die naar de oppervlakte te halen. Ze heeft meer vertrouwen in ons kunnen dan wij zelf, en aan de eindmeet bewijst ze, en wij ook, dat ze gelijk had. Zij leert ons, dat we veel meer kunnen dan we zelf voor mogelijk houden. Ze geeft ons dat zelfvertrouwen en geloof in onszelf, dat resulteert in een harmonie van klanken en een samenhorigheid, die een weldaad is voor de hele groep en voor ieder van ons afzonderlijk. Ik vind haar een uniek persoontje en koester enorm veel bewondering voor haar niet aflatende inzet en aanpak, die naar steeds mooiere resultaten leidt. Ik kijk er enorm naar uit en terzelfder tijd heb ik wat angst voor het hele gebeuren. Nogal tegenstrijdig hé, maar zal wel de aard van het beestje zijn, want die zenuwen voor een optreden, zal ik wel nooit kwijt geraken. Hoop alleen maar dat die mij ertoe brengen, om het beste en mooiste van mezelf te geven.
Ja zo zou je het kunnen noemen, blanco in mijn hoofd en geen inspiratie om ook maar iets op het papier te zetten, of beter gezegd op het scherm! En toch is dat niet helemaal waar. Er tollen zoveel gedachten door mijn hoofd en zoveel gevoelens, die om aandacht vragen, dat ik er geen vat op kan krijgen. Ze ontsnappen me, of ik kan ze niet voldoende benoemen, of het is te intiem en te persoonlijk, of te frêle en te gevoelig, maar steeds weer duizend redenen waarom ik het niet aan het papier toevertrouw. En toch is daar steeds die behoefte om te schrijven en hoe langer ik wacht, hoe dringender die wordt. Teveel of te weinig, daar ben ik nu echt nog niet uit. En dan ga ik lezen natuurlijk, want dat is de ideale manier om alles achter je te laten, alle persoonlijke gedachten uit je hoofd te bannen, alle gedachten over jezelf of anderen opzij te schuiven en helemaal mee te gaan in een andere wereld. Als ik lees vliegt de tijd en het voornemen om een half uurtje te lezen, heb ik nog nooit kunnen waarmaken, want ik overschrijdt gegarandeerd de tijdgrens. En als ik dan weer eens meegesleept word door het verhaal, kan ik uren later, nadat ik het boek heb weggelegd, nog steeds in dat verhaal toeven. Ik brei er dan als het ware zelf een vervolg aan, waarvan nadien dan blijkt, dat het zo helemaal niet loopt!! Ik dacht daarnet nog, dat niet het schrijven en beschrijven het moeilijkste moet zijn maar wel een plot bedenken, waarrond een verhaal moet opgebouwd worden. Het fascineert me mateloos en vraag me dan af of ik in staat zou zijn, om zoiets tot stand te brengen. Maar het ligt dan allemaal zo moeilijk. Als je volop in "the mood" bent en alles loopt als vanzelf, en woorden vloeien als water over het papier, is daar opeens die wijzer van de klok, die vertelt dat je hoognodig aardappelen moet gaan schillen voor het middagmaal. Oh ja, groenten moeten ook nog zuiver gemaakt worden en vanmiddag moet hoogdringend naar het grootwarenhuis gegaan, want er staan te veel rekken leeg in de voorraadkamer!! En eens, je die vloeiende stroom onderbroken hebt, kun je die niet zomaar gans eenvoudig weer oppikken in de loop van de namiddag of avond. Tenminste,ik kan dat zomaar niet. Hetzelfde geldt voor het schrijven van gedichten. Ze komen in hun eigen tijd en op hun eigen ritme en ik kan me echt niet zomaar aan mijn bureau zetten met de intentie: en nu ga ik een gedicht schrijven. Die komen op de meeste absurde momenten naar boven en blijven maar de tijd van een lichtflits. Als ik alleen maar de voornaamste woorden kan opschrijven, kan ik het later terughalen, maar anders ben ik het kwijt. Midden in de nacht wakker worden met een strofe in je hoofd, of niet kunnen inslapen en dan opeens "out of the blue" een half gedicht door je hoofd laten gaan. Ik heb ooit gedacht dat ik het 's morgens nog wel zou weten. Vergeet het!! Totaal niets meer. Ik was het volledig kwijt en wist zelfs geen zinnetje meer op te vissen uit die grijze massa, die ons geheugen herbergt. Ik vind dat zo geheimzinnig en onbegrijpelijk, maar misschien is er wel een uitleg voor, die ik niet ken. Er ligt nu een boekje en pen naast mijn bed op het nachtkastje en als ik echt opeens het licht meen te zien dan probeer ik het even op te schrijven, vooropgesteld dat ik niet te moe en te slaperig ben. En heel deze uitleg komt dan gewoon in me op, omdat ik erover nadenk, waarom ik zolang niets geschreven heb. Zal ik het mezelf maar vergeven?
Wij zijn aan de reis begonnen in Colombo en Negombo en zijn dan zo naar het noorden gereisd tot in Jaffna om dan weer richting het zuiden te keren en uiteindelijk weer aan te komen in Colombo. 
De hotels, die wij op onze rondreis aangedaan hebben,waren prachtig, en het ene nog mooier dan het andere. Ruime en luxueuze kamers, en zelfs met een salon en een bubbelbad. Soms bleven we maar één nacht en soms 3 nachten en daarna ging de reis weer verder. Vertrokken waren we in Colombo en van daaruit naar Negombo, Giritale, Kandy, Nuwara Eliya, Kataragama, Kalutara, en terug naar Negombo en aansluitend naar Colombo voor de terugreis. Bij onze aankomst op het vliegveld kregen we allemaal een bloemenkrans van frangipanbloemen omgehangen. Tere, kelkachtige bloempjes van een albasten kleur. Het was opvallend hoeveel bloemende bomen we tegenkwamen tijdens onze rondrit. De tropische begroeiïng was overweldigend en sommige bomen hadden een omtrek, die ik niet eens kon schatten. En dan de apen, ze zaten overal, in de bomen, op de daken,rond de tempels, rondspringend op de straat terwijl ze hun babies met zich meezeulden.
Niemand is veel van zeggen want de vermoeiheid laat zich voelen. Enkelen knikkebollen en hier en daar zie je mensen languit op de harde stoelen liggen om temidden van al het tumult een poging te doen om een uiltje te vangen. M. kan dat zonder problemen. Verdenk hem ervan dat hij zelfs rechtopstaand kan slapen.,-))) Door het feit dat we een uur vertraging hadden hoeven we nu minder lang te wachten op de aansluiting naar Colombo. We hangen dus maar wat in die harde stoelen totdat het ogenblik aanbreekt om in te stappen. Het vliegtuig vertrekt om 02u10 plaatselijke tijd en arriveert in Colombo om 04u15. We worden er opgewacht door Lionel, onze plaatselijke gids, die vooral belgische groepen begeleidt en ook al verschillende malen in België te gast was. Als we eindelijk in het bezit zijn van onze bagage, begeleidt hij ons naar het wachtende busje, dat voor de komende veertien dagen ons vervoermiddel zal zijn. Een vaste chauffeur en bagagedrager, manusje van alles, zitten rustig op ons tewachten. Lionel spreekt een komisch engels en sommigen van de medereizigers, die niet zo goed overweg kunnen met de taal, hebben regelmatig moeite om te volgen wat hij zegt. Dan springt Tony, onze vlaamse begeleider in en vertaalt in het kort wat hij verteld heeft. Engels is een verplicht vak op school en Sri Lanka maar het valt me op dat ze bepaalde woorden op hun eigen manier schrijven! Night schrijven ze "Nite" en zo zijn er nog meer van die opvallende aanpassingen.
Donderdag 02.02.2012. 
Ja die start is er weer. Na ons kerstconcert in december, dat een weergaloos succes is geworden zijn we bijna verplicht om naar een grotere plaats van optreden uit te kijken en er werd al lachend gesugereerd om dat optreden dan maar in de basiliek te doen!;-)) Elk plekje in de kerk was bezet en de mensen hadden eigenlijk te weinig ruimte. Het enige alternatief in de kerk is, dat er wordt gezegd: zoveel plaatsen en al de rest: sorry maar de zaak zit vol. En dat is dan een heel spijtig iets hé. 
Eerst en vooral wil ik al mijn trouwe blogbezoekers, gekend en ongekend, van harte een gezond en sprankelend 2012 wensen en hen bedanken voor hun trouwe bezoekjes en interesse in mijn hersenspinsels!
Waar ze vandaag komt is een grote vraag maar ik heb energie te over!!! 
Dat ben ik dus duidelijk niet geweest want hij is mijn schoentje voorbijgereden zonder er iets in achter te laten. Ben ik dan werkelijk zo stout? Dat moet dan wel. Ben ik van plan mijn leven te beteren? IK denk er niet aan, dus volhard ik in de boosheid, zoals dat zo mooi wordt uitgedrukt.
Vandaag een week geleden liep ik hier vol spanning rond en hadden we de heel voormiddag gerepeteerd voor ons optreden om acht uur 's avonds. Vijftien jaar koorgebeuren, dat moest gevierd worden en dat hadden we maanden en weken voorbereid en op zaterdagavond 1 oktober was de eerste opvoering en zondagnamiddag 2 oktober de laatste. We popelden om te beginnen en toch werd dat popelen begeleid door de stress, die elk optreden weer begeleidt. Zouden we het goed doen en zou het de toehoorders bevallen. We hadden zo hard gewerkt, en stel nu dat....
Ja hoor het is bijna zo ver: het vijftienjarig jubileum van ons koor. Dat dit zomaar niet voorbijgaat, is dus meer dan evident. En wat bij zo'n viering allemaal komt kijken, daar staat een mens bij voorbaat dus echt niet bij stil. Maar we zullen het geweten hebben hoor. Met hart en ziel repeteren we al maanden tweemaal per week twee uren aan een stuk door en alles moet tot in de puntjes kloppen en goed klinken. En toch steeds dat tikkeltje onzekerheid: is het nu wel goed genoeg? Kan het niet nog beter? Klinkt alles zoals het moet. Zijn alle bewegingen en passen synchroon en één vloeiend geheel.
Ja zo zou je het kunnen noemen, blanco in mijn hoofd en geen inspiratie om ook maar iets op het papier te zetten, of beter gezegd op het scherm! En toch is dat niet helemaal waar. Er tollen zoveel gedachten door mijn hoofd en zoveel gevoelens, die om aandacht vragen, dat ik er geen vat op kan krijgen. Ze ontsnappen me, of ik kan ze niet voldoende benoemen, of het is te intiem en te persoonlijk, of te frêle en te gevoelig, maar steeds weer duizend redenen waarom ik het niet aan het papier toevertrouw. En toch is daar steeds die behoefte om te schrijven en hoe langer ik wacht, hoe dringender die wordt. Teveel of te weinig, daar ben ik nu echt nog niet uit. En dan ga ik lezen natuurlijk, want dat is de ideale manier om alles achter je te laten, alle persoonlijke gedachten uit je hoofd te bannen, alle gedachten over jezelf of anderen opzij te schuiven en helemaal mee te gaan in een andere wereld. Als ik lees vliegt de tijd en het voornemen om een half uurtje te lezen, heb ik nog nooit kunnen waarmaken, want ik overschrijdt gegarandeerd de tijdgrens. 
