Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
05-09-2011
Blanco!!!
Ja zo zou je het kunnen noemen, blanco in mijn hoofd en geen inspiratie om ook maar iets op het papier te zetten, of beter gezegd op het scherm! En toch is dat niet helemaal waar. Er tollen zoveel gedachten door mijn hoofd en zoveel gevoelens, die om aandacht vragen, dat ik er geen vat op kan krijgen. Ze ontsnappen me, of ik kan ze niet voldoende benoemen, of het is te intiem en te persoonlijk, of te frêle en te gevoelig, maar steeds weer duizend redenen waarom ik het niet aan het papier toevertrouw. En toch is daar steeds die behoefte om te schrijven en hoe langer ik wacht, hoe dringender die wordt. Teveel of te weinig, daar ben ik nu echt nog niet uit. En dan ga ik lezen natuurlijk, want dat is de ideale manier om alles achter je te laten, alle persoonlijke gedachten uit je hoofd te bannen, alle gedachten over jezelf of anderen opzij te schuiven en helemaal mee te gaan in een andere wereld. Als ik lees vliegt de tijd en het voornemen om een half uurtje te lezen, heb ik nog nooit kunnen waarmaken, want ik overschrijdt gegarandeerd de tijdgrens. En als ik dan weer eens meegesleept word door het verhaal, kan ik uren later, nadat ik het boek heb weggelegd, nog steeds in dat verhaal toeven. Ik brei er dan als het ware zelf een vervolg aan, waarvan nadien dan blijkt, dat het zo helemaal niet loopt!! Ik dacht daarnet nog, dat niet het schrijven en beschrijven het moeilijkste moet zijn maar wel een plot bedenken, waarrond een verhaal moet opgebouwd worden. Het fascineert me mateloos en vraag me dan af of ik in staat zou zijn, om zoiets tot stand te brengen. Maar het ligt dan allemaal zo moeilijk. Als je volop in "the mood" bent en alles loopt als vanzelf, en woorden vloeien als water over het papier, is daar opeens die wijzer van de klok, die vertelt dat je hoognodig aardappelen moet gaan schillen voor het middagmaal. Oh ja, groenten moeten ook nog zuiver gemaakt worden en vanmiddag moet hoogdringend naar het grootwarenhuis gegaan, want er staan te veel rekken leeg in de voorraadkamer!! En eens, je die vloeiende stroom onderbroken hebt, kun je die niet zomaar gans eenvoudig weer oppikken in de loop van de namiddag of avond. Tenminste,ik kan dat zomaar niet. Hetzelfde geldt voor het schrijven van gedichten. Ze komen in hun eigen tijd en op hun eigen ritme en ik kan me echt niet zomaar aan mijn bureau zetten met de intentie: en nu ga ik een gedicht schrijven. Die komen op de meeste absurde momenten naar boven en blijven maar de tijd van een lichtflits. Als ik alleen maar de voornaamste woorden kan opschrijven, kan ik het later terughalen, maar anders ben ik het kwijt. Midden in de nacht wakker worden met een strofe in je hoofd, of niet kunnen inslapen en dan opeens "out of the blue" een half gedicht door je hoofd laten gaan. Ik heb ooit gedacht dat ik het 's morgens nog wel zou weten. Vergeet het!! Totaal niets meer. Ik was het volledig kwijt en wist zelfs geen zinnetje meer op te vissen uit die grijze massa, die ons geheugen herbergt. Ik vind dat zo geheimzinnig en onbegrijpelijk, maar misschien is er wel een uitleg voor, die ik niet ken. Er ligt nu een boekje en pen naast mijn bed op het nachtkastje en als ik echt opeens het licht meen te zien dan probeer ik het even op te schrijven, vooropgesteld dat ik niet te moe en te slaperig ben. En heel deze uitleg komt dan gewoon in me op, omdat ik erover nadenk, waarom ik zolang niets geschreven heb. Zal ik het mezelf maar vergeven?
Mijn blik dwaalt naar de einder verliest zich in het niets een kind raast voorbij op een fiets. Aan de rand van het water klinkt gelach als geklater en golven spoelen het geluid steeds verder voor zich uit. Op een bank, gans verloren in gedachten en zee drijf ik vol verlangen met de branding mee.
Het is zomer!!!! Tenminste als ik de kalender moet geloven, maar in de realiteit merk ik daar bedroevend weinig van. Het lijkt meer op een grillige aprilmaand met buien van regen en hagel vergezeld van af en toe een onweder en heel veel wind. Mijn potplanten op het terras trekken ook maar droevige gezichtjes en laten hier en daar hun hoofdje hangen. De tuinstoelen staan schuin weggezet tegen de tafel en niets nodigt uit om er plaats te nemen. De parasol is opgeborgen want hij kan alleen maar nat worden en in het slechtste geval wegwaaien en een ravage aanrichten. Als Laura zich laat kijken, dan is het sporadisch en minimaal. Ik moet steeds maar denken aan de mensen uit de bouwnijverheid, die nu verlof hebben. Er zijn er genoeg , die zich niet kunnen veroorloven om bijvoorbeeld met een paar kinderen het vliegtuig te nemen naar een zuiderse bestemming, want dat slaat een behoorlijk gat in je beurs. En je zult het maar moeten doen met dit weer tijdens je verlof en dan weer tevreden mogen zijn voor een gans jaar. Onze zoon met zijn gezinnetje zitten op het eiland Thassos en smelten zo ongeveer. Elke dag 35 à 40°C. De enige manier van afkoelen is in het zwembad kopje ondergaan of onder de douche gaan staan en verder onder de parasol meedraaien met de schaduw. Ze hebben een paar dagen een jeep gehuurd en maken toertjes over het eiland. Onze kleindochter, die voor het eerst een vriendje heeft, mist hem natuurlijk en al haar vriendinnetjes. En oh ramp, op het eiland is geen bereik voor GSM-ontvangst!!! Geen telefoontjes en geen sms-kes, en dat is een regelrechte ramp!! Voor haar dan toch! Maar slim als de jeugd is, heeft ze al lang iets gevonden om dit probleem te verhelpen. Met haar Ipod gaat ze via Wifi op internet en dus wordt er de hele dag getaterd en gemaild met vriendje en vriendinnetjes. En plots kreeg omi, ondergetekende, een mailtje op haar scherm, van een lieve schat uit Thassos, die ons meedeelde dat ze ons niet konden bereiken maar zo snel mogelijk via een vaste telefoon zouden bellen. Ik ben dan maar wat gaan chatten met mijn kleindochter en ik vond het heerlijk, om die lieve schat te kunnen bereiken op die afstand. Eigenlijk is het toch onvoorstelbaar dat wij die mogelijkheden allemaal hebben op de dag van vandaag. En dan ben ik nog maar een grote leek op dit gebied, dus moeten er nog mogelijkheden te over zijn. Maar ondanks regen, wind en al de rest, wat niet bij een fatsoenlijke zomer hoort, voel ik me nu zonnig en blij, want het mooiste en liefste meisje van de wereld heeft met haar omi gebabbeld.
Het heeft wat te betekenen hé, als het koor, waarvan je een actief lid bent, 15 jaar bestaat en dit jaar een waar jubileumfeest wil geven. En we zullen het geweten hebben. Twee avonden per week twee uren repetitie. Normaal gesproken hebben we in juli en augustus vrijaf, maar niet dit jaar. Tenminste: we gaan door tot 11 juli en herbeginnen half augustus. Vakantie ingekort met een maand en dat allemaal voor een hobby. Zijn wij toegewijd of zijn we het niet? Ons repertoire is samengesteld uit liedjes, die tijdens die 15 jaren ooit werden gezongen. Voor velen onder ons is het echter allemaal nieuw omdat we niet zo lang bij het koor zijn en moet er aardig gestudeerd worden. Wij zingen zonder partituur, dus alle teksten en muziek moet er helemaal goed inzitten, want anders kun je onmogelijk met gevoel zingen. Dus we zingen tweemaal per week de longen uit ons lijf om een optimaal resultaat te halen. Met een kleine groep van 7 mensen brengen we dan ook nog een liedje van Johan Verminnen "Laat me nu toch niet alleen", a capella gezongen en daarvoor moeten we ook apart repeteren. Dit half uur of drie kwartier wordt geoefend voorafgaand aan de eigenlijke repetitie. Ik kan je verzekeren, dat je stem moe is na die avond. Ik zwijg dan in alle talen en ja hoor ik kan dat! Het repertoire is zo mooi, dat je er helemaal blij van wordt. Thuis ligt de map met partituren opengeslagen op de eetkamertafel en regelmatig kijk ik daarin en zing ik voor mezelf weer dat lied. Ik zing, en zing, en zelfs als ik niet zing, zing ik. Klinkt misschien gek, maar het is wel zo. Die muziek gaat niet uit mijn hoofd. Ik word midden in de nacht wakker, en dat gebeurt verschillende keren elke nacht, en wat denk je dat er in mijn hoofd klinkt??? Een of ander liedje van het koor. Ik kan er zelfs nerveus van worden, omdat ik het niet kan uitvegen en mijn hoofd niet kan vrijmaken van die muziek. En als het me dan toch eens lukt, loopt M. buiten datzelfde lied te fluiten. Die heeft dat zoveel moeten horen, dat hij van de weeromstuit de melodie gaat fluiten. En dan zijn we weer bij af. Wij gaan optreden op 01 oktober 's avonds met aansluitend een receptie voor alle aanwezigen en 's anderendaags op zondag 02 oktober in de namiddag met aansluitend koffie en taart voor alle aanwezigen. En wat ben ik dan blij als vrienden en vriendinnen me laten weten, dat ze present zullen zijn. Mijn hart buitelt van geluk elke keer als ik een mailtje krijg om dat aan te kondigen. Wij hebben bovendien een CD opgenomen in de opnamestudio. Een CD met één liedje: Gruitrode mijn dorp. Het werd geschreven en gecomponeerd door onze dirigente en werd altijd, bij elk optreden door de mensen gevraagd. Daarom het besluit om het op CD op te nemen en deze te verkopen aan de geïnteresseerden. Onze optredens worden de laatste jaren telkens opgenomen op CD maar dat zijn live-optredens en hebben natuurlijk niet dezelfde kwaliteit als een studio-opame. Ons koor bestaat uit een groep van vrouwen, die elkaar heel goed verstaan en die samenhorigheid schijnen we uit te stralen bij elk optreden, als we de mensen mogen geloven. Maar dat het héérlijk is samen te zingen, dat hoeft geen betoog, en ik hoop dat ik nog héél lang genoeg adem heb om ermee door te gaan.
We reden de parking op van de touroperator en zagen daar al enkele bussen klaar staan met open deuren. Er vertrekken er elke dag natuurlijk heel veel en of een van de dubbeldekkers naar onze bestemming zou rijden, wisten we nog niet. M. stopte , niet te ver van de bussen verwijderd, zodat naderhand de bagage niet te ver gesleurd moest worden. Ik hield nauwlettend mijn hoofdkussen in de gaten, want als dat op de grond viel, zou ik niet erg scheutig meer zijn om er mijn hoofd op te leggen om te slapen. Dat ding neem ik dus elke keer mee, zodat ik tenminste een kleine kans maak, om enkele uren te slapen gedurende de nachtelijke rit. Na een woordje met de hostess, die in de buurt van de autocar rondliep, begrepen we dat het inderdaad de bus was, die ons naar onze vakantiebestemming zou voeren. Eén van de chauffeurs en ook de hostess kenden we al van vroegere reizen. Nadat de bagage uit de auto geladen was, reed M. de wagen naar de grote parking achter het gebouw, waar hij tot onze terugkomst zou blijven staan. We hadden voorbehouden plaatsen, die we bij de boeking gevraagd hadden. In de mate van het mogelijke voldoen ze daaraan. Boven, vooraan, zodat je de weg voor je ziet en de wisselende landschappen een fijne afwisseling zijn gedurende de reis. Onze namen lagen op de betreffende zetels en er kon dus geen discussie zijn, wie waar moest zitten. Voor ons waren er slechts twee andere zetels, waarop een oudere heer en een jonge man, die ik een jaar of twintig schatte, hadden plaats genomen. Later zou blijken dat ik het aardig bij het verkeerde eind had, voor wat betreft de ouderdom van de jonge man. Hij werd namelijk die dag 37 en dat is wel een ietsje ouder dan 20. IK had hem op de parking op en af zienlopen en direct gemerkt dat er iets vreemd met hem was. In hoeverre dat het geval was, kon ik niet opmaken uit zijn heen en weer gestap. Toen alle bagage ingeladen was en iedereen zijn plaats had ingenomen, na controle van de hostess, vertrok de bus richting Spanje. DE jonge man was druk in de weer met een fototoestel en babbelde ondertussen voortdurend tegen de oudere man, waarvan ik op dat ogenblik dacht dat het zijn vader was. Weer fout gedacht. Hij praatte tamelijk luid en vertelde aan een stuk allerlei dingen over de foto's die hij maakte en de films die hij opnam. Hij draaide een kleine driepikkel onder het toestel en plaatse het voor zich aan het venster van de autocar en filmde de weg en alles wat er zich afspeelde voor hem. En ondertussen praatte hij non-stop tegen zijn begeleider, waarbij zijn gezicht zich af en toe met een zenuwtrek volledig vertrok, zijn tong nu en dan een paar maal uit zijn mond schoot en hij dan ook een beetje stamelde. Even later was die tic weer verdwenen en praatte hij, nog altijd luider dan normaal weer tegen Jefke of Joske. Tussendoor zei hij af en toe "miauw" en lachte dan met zo'n alwetend lachje, alsof hij iets wist waar wij geen benul van hadden. Hij noemde de oudere man bij beide namen. Dan ontwikkelde het gesprek zich op een komische manier naar het voorspellen van regen. Het regende namelijk pijpestelen en blijkbaar kon de oudere man vrij goed vooorspellen wanneer en na hoeveel tijd het zou gaan regenen. De jonge man wilde absoluut weten hoe hij dat kon leren en zegde voortdurend dat Jefke de slimste mens was die hij kende. Hij heeft de man gesmeekt en gevleid, gezeurd en gezaagd, om toch maar zijn kunde aan hem door te geven en hem te leren, hoe hij regen kon voorspellen. De oudere man kreeg hem niet aan zijn verstand gebracht dat hij hem dat niet kon leren, maar dat het een kwestie was van opletten, naar de natuur kijken, luisteren en aanvoelen en dat hij daar geen handleiding voor kon geven. De jonge man noemde zichzelf een domme boer, die niets wist. Maar als er iets duidelijk werd in de loop van die uren, gevuld met zijn onophoudelijk gebabbel, was het wel dat hij alles kon zijn, maar zeker niet dom! Hij bleek twee computers (laptops) bij te hebben in zijn bagage, en verder was hij voortdurend bezig met zijn foto/filmtoestel dat hij blijkbaar tot in de puntjes beheerde. Hij stuurde voortdurend berichtjes naar een vrouw, die hij bij de voornaam Carla noemde, en nadien zijn moeder bleek te zijn. Die wenste hem ook proficiat met zijn verjaardag, die hij gewoon vergeten had. Ik luisterde met hoe langer hoe meer interesse naar het gebabbel van de jonge man en raakte gewoon gefascineerd door de persoon achter dat eigenaardig trekkende gezicht. En ik vroeg me af wat het voor hem betekende om te zijn, wie hij was, en daar dag na dag mee te moeten leven en of hij dat tenvolle besefte. De oudere man zegde tijdens een van de stops, hij is niet mijn zoon. Hij was bevriend met mijn zoon, en toen die trouwde en ik alleen achterbleef na de dood van mijn vrouw, heb ik hem in huis genomen en nu zorg ik voor hem. Hij wilde zich verontschuldigen voor het gebabbel van de jonge man, maar wij hadden dus al lang begrepen dat er iets scheelde. Maar ik begreep eveneens dat tegenover die tekorten waarmee hij moest leven, heel wat speciale talenten verborgen zaten in dat hoofd van die jonge man, die eruit zag als een onvolwassen jongen en totaal in de ban was van allerlei dingen, die hij absoluut wilde kennen en leren.
Hoe kunnen jullie het raden??? Ik was er inderdaad weer tussenuit en ditmaal naar Salou in Spanje om eens echt lui te zijn en alleen maar te genieten en me te laten verwennen. Wakker worden, wanneer je daar zin in hebt en je niet moeten afvragen wat er nu weer op tafel moet komen en daarvoor naar de winkel gaan: dat alleen al is vakantie. Vind ik dan toch. We gaan al een jaar of zeven in mei steeds naar Salou, omdat het daar dan al warm genoeg is en niet te heet. Dus echt genieten van zalige zonnewarmte, die je botten vertroetelen na een, gewoonlijk donkere en koude winter hier. We hebben daar al verschillende hotels gehad en kennen die dan ook erg goed en landen dan ook elke keer weer opnieuw op een van die gekende adressen. Zeer goede hotels, veel te goed eten en ruime mooie kamers met een héél breed bed, safe, ijskast en een flatscreen, waar ik toch geen gebruik van maak! Overdag mogelijkheid te over om vanalles te doen of te laten. Zelfs spaanse les kan je gaan volgen, fitnessen, een massage, manicure etc halen in de welnessruimte, spelen op speelautomaten, en een computerruimte waar 6 PC's staan en nog twee schermen voor de WII, die gratis is. Elke avond animatie of shows, ook niet direct aan mij besteed, maar toch. Zeg nu zelf, waarvoor zou een mens thuisblijven en daar niet van genieten. Elke avond, na het uitgebreide avondmaal, maken we een lange wandeling tot aan de boulevard aan zee, die gekend is voor zijn schoonheid en prachtige fonteinen, waaruit water spuit in alle kleuren van de regenboog. Dat heeft een zodanige fascinatie, dat je er uren naar kunt kijken . Ik heb het nog al gezegd, water in beweging heeft op mij dezelfde uitwerking als een vlammenspel. Ik kan er mijn ogen niet vanaf houden en droom er helemaal bij weg. Om de avond af te sluiten gingen we dan steeds op hetzelfde terrasje zitten om iets te drinken. Bij de terugkeer in het hotel, hadden we dan toch enkele kilometers gelopen en hoefde ik me niet meer schuldig te voelen over een al te lekker dessertbuffet bij het avondmaal! De reis maken we steeds per autocar met dezelfde touroperator, die bekend staat voor zijn goede service en indien nodig, zéér goede gidsen. Die reis was ook al een beetje speciaal, door enkele medereizigers, maar dat is een verhaal voor een volgende keer. Dus ik beloof om niet weg te dromen en tijdig hier weer present te zijn.
Ja hoor, hier zijn we weer en echt terug van weggeweest, letterlijk en figuurlijk. Heb net een verblijf aan zee achter de rug, helemaal in mijn eentje. Dat verblijf heeft deugd gedaan om meer dan één reden en heeft me een boost gegeven. Vrienden ontmoet, kilometers gewandeld in de zon en de wind met steeds die deinende watermassa, die mij elke keer weer meer fascineert. Ik kom er niet op uitgekeken en verlies me totaal in die wijdsheid, die voor mij synoniem is van alle verlangen in mijn hart en wezen. Als ik zoveel kilometers wandel, ga ik natuurlijk regelmatig op een bankje zitten in de zon of ergens op de pier. Die eeuwig golvenden beweging brengt me als het ware in trance en mijn ogen kunnen zich er niet van losmaken. Hetzelfde effect wat vuur in de open haard op me heeft. Mijn ogen verliezen zich in een droomstand en willen dan niet meer loslaten. Ben me dan nauwelijks bewust van al het volk dat voorbijwandelt. Kinderen roepen en zeuren om een ijsje, honden keffen naar elkaar en de meeuwen, die laag over onze hoofden scheren, krijsen en maken af en toe een geluid als van blaffende honden. Het heeft niets vogelachtig meer. Regelmatig komen mensen naast me zitten en sommigen van hen beginnen een praatje. In de branding staan enkele mensen, die vliegers oplaten en die kleurige vogels zweven heel hoog boven het water en worden door de wind meegedragen in grillige buitelingen en glijvluchten. OP deze afstand kan ik niet zien of het kinderen of volwassenen zijn, maar ze amuseren zich reeds uren met dit spel van wind en zon, water en zand. IK zit een beetje uit de wind en de zon omarmt mij met een koesterende warmte die tot in mijn botten dringt. Plots komt er een jonge gast van een jaar of 25 naast me zitten. Eerst deponeert hij een zakje met frieten op de bank en draait zich dan om om een en ander van de grond te nemen en korterbij te plaatsen achter de bank. Een grote meeuw drentelt zonder ophouden voor ons uit en houdt het eten nauwlettend in de gaten. Ik verwacht eigenlijk dat het dier een duikvlucht gaat nemen om er met een hoop frieten vandoor te gaan. Zover betrouwt ze het blijkbaar niet, of is het omdat ik op de bank zit??? Heb dan duidelijk gefungeerd als vogelschrik of meeuwenschrik.;-) De jonge man zegt vriendelijk goedendag in het frans en heeft zich eindelijk naast mij op de bank gezet en begint aan zijn frieten te peuzelen. De meeuw maakt voortdurend bewegingingen in de richting van de etende jonge man en trekt zich dan weer terug. Zonder ophouden die op en neergaande beweging van komen en terugtrekken, komen en terugtrekken, net als de golven van de zee. Ondertussen heeft ze gezelschap gekregen van grote zwarte kraaien en één enkele duif. De jonge man heeft het intussen ook in de gaten en gooit af en toe een stukje friet naar de vogel toe. Bliksemsnel heeft ze het stukje naar binnen geschrokt en wil steeds meer. Nu en dan gooit hij ook kleine plukjes friet naar de kraaien en de duif, die steeds opzij wijken voor de meeuw. Als er een andere meeuw opduikt zet de eerste meeuw de achtervolging in, tot dat de tweede ver genoeg verjaagd is en het op den duur voor bekeken houdt. Ze duldt dus wel de andere vogels maar geen van haar eigen soort. Gek eigenlijk om dat vast te stellen. Ik sta op en vervolg mijn wandeling. Straks vind ik wel weer een bankje, waarop ik kan wegdromen over het water.
Op de kalender lees ik dat het april is, maar de temperaturen vertellen dat het zomers is. En waar kan een mens meer naar verlangen, dan naar zon, na een lange winter, die veel te vroeg begonnen was en meer dan lang genoeg geduurd heeft.. Als je dan ook nog een plekje hebt, waar je mooi beschermd zit tegen de wind, die nog een beetje venijnig uit de verkeerde hoek kan komen, dan ben ik wensloos gelukkig. Het middagmaal is verorberd en de afwas netjes gedaan en ik trek met mijn attributen naar het plekje achter de hoge houtstapel, waar geen mens me ziet zitten. Mijn zetel en voetbankje staan er al klaar en ik plaats de meegenomen kussens netjes op hun plaats. Mijn boek en leesbril heb ik ook gelijk meegebracht en die leg ik op een bank totdat ik besluit om te gaan lezen. Maar eerst gewoon achteroverleunen, mijn ogen sluiten en genieten van die heerlijke warmte die door merg en been gaat en me eindelijk opwarmt en de koude uit mijn lichaam verdrijft. Overal staan winterharde struiken en hun groen schermt me af van de wereld rondom. In een stukje weide achter het gazon staan verschillende bomen. Een tamme kastanjeboom, een notenboom, een lindeboom,waarvan de kruin de vorm heeft van een omgekeerd hart. Maar de mooiste op dit ogenblik een kersenboom in volle bloei. Ik leun achterover en sluit mijn ogen en mijn gedachten dwalen af naar mensen en dingen, die mijn geest bezig houden. In de kruin van een boom zitten een paar eksters vreselijk van hun neus te maken, of moet je zeggen van hun bek te maken? Wat maken ze toch een hels kabaal en hun geluid heeft niets liefelijks, zoals dat van vogels verwacht wordt. In de verte hoor ik een jong hondje non-stop blaffen en het doet krampachtig zijn best om als een volwassen hond te klinken, waarin het jammerlijk tekort schiet. Een dekbedovertrek hangt op de draad en maakt af en toe een flapperend geluid. De zon brengt de geur van het hout terug tot leven. Opeens waait er een bries uit het oosten en ik voel hoe vlinderlichte dingen over mijn gezicht, benen, armen, lichaam dwarrelen. Ik open mijn ogen en zie mezelf totaal bebloesemd door honderde bloemenblaadjes van de kersenboom. Zelfs het gras ligt er vol van en ziet er uit alsof er overal bloempjes groeien. En dan komt de herinnering terug aan mijn vakantie in de Domenikaanse Republiek, jaren geleden. Ik had daar een suite en die bevond zich in een grote tuin in een apart huisje. Het volledige complex lag midden in een golfterrein. Steeds hetzelfde meisje onderhield elke dag mijn onderkomen. Het zag er prachtig uit en elke namiddag kwam ze het opgemaakte bed openleggen. Daar bleef het echter niet bij. Elke avond als ik in de kamer kwam en naar het grote bed keek, was dat helemaal versierd met bloemblaadjes, gelegd in prachtige figuren. Natuurlijk moest ik die pracht elke avond vernielen. Kon er echt niet op gaan liggen om te slapen, want dat zou vlekken veroorzaken. Maar het zag zo mooi uit. Na een gesprek met haar over de reden van die bloemenpracht, begreep ik dat ze het deed omdat ze heel erg op me gesteld was en dat was haar manier om dat te tonen. Nooit heeft er nog iemand bloemen in mijn bed gelegd, maar ooit heeft iemand dat wel voor mij gedaan.
Deze morgen diende zich de dag eerder koud en betrokken aan. Ik had tegen mijn gewoonte in al vroeg mijn neus buiten gestoken om op de thermometer te kijken hoe warm of koud het wel wezen zou. Een graad of 13 is nu niet echt een temperatuur, die mij naar buiten lokt. Maar hoop doet leven en af en toe is die dan ook nog gegrond. Langzaam maar zeker toonde Laura haar lachende gezicht en begon het wat op te warmen. De wind voelde te fris aan en koukleum, die ik de laatste jaren geworden ben, vond ik het nog echt geen weer om ergens buiten te vertoeven. Ik was al eens naar achter gewandeld en daar staat of ligt een grote hoop gezaagd hout onder een dak. Een aanhangwagen heeft daar ook een plaatsje gevonden en aan een haak in het hout, hangt mijn emmertje met wasknijpers. Het gestapelde hout vormt een mooie wand, waartegen een bank staat. Toen ik even ging zitten, afgeschermd door een windscherm, voelde ik hoe de weldadige warmte mij koesterde en ik had er wat voor over gehad om hier te kunnen blijven zitten, zonder me nog van iets wat dan ook aan te trekken. Maar de plicht riep en dus maar terug naar binnen om de voorbereidingen te treffen voor het middagmaal. In de namiddag stond namelijk een ontmoeting met schoolvriendinnen uit de lagere school op het programma. Dat doen we éénmaal per maand en dan wordt er gewoon wat gekletst en wat gedronken. Eén van de vriendinnen was verjaard en wilde liefst thuis trakteren. En dan blijft het niet bij een drankje, maar worden er koeken en vlaaien tevoorschijn getoverd, allemaal zelf gebakken natuurlijk. Ditmaal was het echter geen zoetigheid maar wel boekweitkoek, gans dun en krap gebakken en in het midden twee stukjes goed doorbakken spek. Die koeken worden dan geëten besmeerd met siroop. Ik vind het een heerlijkheid en het roept de herinnering op aan mijn kindertijd, omdat mijn pa deze pannenkoeken uitstekend kon bakken en er ook een heel goed recept voor had. Het is een echt streekgerecht en er zijn, zoals voor alles, voor- en tegenstanders. Toen we verzadigd waren, trokken we naar buiten, waar in de zon de tuinstoelen klaar stonden rond een ronde tafel. Eerst werd er nog wat koffie gedronken maar dat is niet genoeg om een verjaardag te vieren, dus dra verschenen de flessen op tafel. Enkelen dronken kriek en enkelen, waaronder ik, limoncello. Het gesprek kabbelde rustig voort midden in het groen, tussen de bomen en planten . Naast ons een vijver met vissen, waar blijkbaar ook een kikvors een onderkomen gevonden had. Iemand wilde hem vangen, maar alle pogingen waren tevergeefs. Onze gastvrouw hoopte namelijk dat hij in een prins zou veranderen, als ze hem een kus zou geven. Maar daarvoor moest hij eerst gevangen worden hé. In de hoek van de gazon stond een prachtige grote struik met de mooiste rhododendron, die ik ooit gezien heb. Grote, bijna doorschijnend rode bloemen zette in het zonlicht de struik in vlammen en ik kreeg niet genoeg van die aanblik. Onder een fruitboom stonden vijf witte schapen gans rustig en zonder geluid. Kon ook niet anders want ze zijn uit steen, maar zien er zo echt uit dat je elk ogenblik verwacht hun geblaat te horen. Mijn vriendinnen babbelden over dorpsnieuwtjes en ik luisterde alleen maar, omdat ik geen zinnige bijdrage aan het gesprek kon leveren. Ken de meeste van die mensen niet, omdat ik geen dorpsgenote ben. Ik liet mijn blik ronddwalen en keek naar ieder van hen. Wij waren met zes en vier van hen hadden hun echtgenoot al verloren en allemaal op de leeftijd van eind veertig tot eind vijftig. En hier zaten we dan. Zij hadden hun leven terug opgenomen en maakten er het beste van. En elke maand komen wij samen en kletsen over koetjes en kalfjes, over luchtige dingen en trieste belevenissen, over feesten en begrafenissen, over alles wat het leven voor een mens in petto heeft. En dan voel ik die geamuseerde verwondering , hoe wij allemaal, zo ongelooflijk verschillend, al die jaren voeling gehouden hebben en voor elkaar daar waren, in goede en kwade dagen.
Ergens op een zomerdag verleden jaar trokken de ma van mij schoondochter en ik samen naar Den Bosch. We namen de trein en maakten er een gezellige dag uit van. Wij zijn beiden net even oud en kunnen goed met elkaar opschieten. Het gebeurt zelfs dat ze ons voor zussen houden. We zijn even groot, hebben dezelfde haarkleur en haarsnit en dit al jaren. Ik kende Den Bosch helemaal niet maar zij verzekerde mij dat het een mooie stad was. En inderdaad, wij hebben de hele dag samen rondgestruind en alle mogelijke winkels aangedaan. Het weer was prachtig en overal zaten de terrasjes vol. We waren aangekomen in de buurt van de kerk en net op dat ogenblik was een huwelijksmis afgelopen. De genodigden en het bruidspaar kwamen naar buiten en er werden een massa ballons het luchtruim ingestuurd, nagekeken door alle bruiloftsgasten en alle toevallige passanten op straat en op de nabije terrasjes. Wij hadden allebei een plaatsje kunnen bemachtigen en sloegen het schouwspel, onder het genot van een drankje geammuseerd gade. Het was echt zo'n dag die tintelde van vrolijkheid en blijdschap. Het hing gewoon in de lucht en het was alsof de mensen het aan elkaar doorgaven, zonder woorden, alleen door hun blikken en houding. Er kwamen straatmuzikanten voorbij, die bleven staan en voor ons speelden en het bruidspaar met zijn gasten, pasten perfect in dit schitterende plaatje van die zonnige zomerdag. Wij hadden iets besteld om te eten en terwijl we rustig wachtten en wat keuvelden, nam een echtpaar plaats aan het tafeltje naast het onze. Ze knikten vriendelijk en er werden wat opmerkingen gewisseld over de bruidsstoet. Zo kwamen we in gesprek en zij vertelden ons dat het de verjaardag was van hun trouwdag. Daarom waren zij er met hun tweetjes opuit getrokken, om een ietwat feestelijk tintje te geven aan die dag. De vrouw vertelde ons dat haar man een onderzoek in het ziekenhuis voor de boeg had en ze waren er allebei niet zo gerust in. Verder werd hier niets over verteld en wij stelden van onze kant voor om een foto van hen te maken als aandenken aan deze huwelijksverjaardag. Oh wat jammer, ze hadden geen toestel bij. Dat was geen probleem. Wij maakten de foto's met ons toestel en ik zou die dan via PC opsturen naar hen. Ze schreven hun e-mailadres op een papiertje en dat was dat. Er werd nog wat gepraat over koetjes en kalfjes en nadat wij onze maaltijd ophadden, namen we vriendelijk afscheid van elkaar en ik beloofde hen die foto's te bezorgen. Toen we dus terug thuis waren en ik enkele dagen later de foto's gedownload had op de PC, stuurde ik die aan hun emailadres door met een kort briefje en de vraag of alles goed verlopen was in het ziekenhuis met het onderzoek van P. Ik kreeg een antwoord terug van M. dat men bij haar man non-hodgkin had vastgesteld en dat er nog heel veel onderzoeken moesten plaats vinden. Er zou zeker een behandeling volgen maar verder wisten ze nog niet veel. Ik was behoorlijk geschrokken van het antwoord. Ik moest regelmatig aan P. en M. denken maar wilde me niet opdringen. Op een bepaald ogenblik nam ik mijn moed onder de armen en stuurde hen een lange email om te vragen hoe de situatie geëvolueerd was. Ik kreeg antwoord, dat P. chemo en bestralingen moest krijgen. Hij had een gezwel achter de neus en moetst bij de bestralingen een masker dragen dat de rest van zijn gezicht beschermde. Hij werd dan in een soort tunnel geschoven en zo bestraald. Dat was voor hem een regelrechte verschrikking, want hij lijdt aan claustrofobie. Er werd voor begeleiding gezorgd in het ziekenhuis en hij kreeg dan medicatie om de grootste onrust de kop in te drukken. Ondanks alles waren ze beiden heel erg positief en ze zouden die ziekte overwinnen. En wij leefden met hen mee en duimden van op afstand. En gisteren kreeg ik plots een email met als hoofding: Genezen!!!! M. had het zo fijn gevonden dat wij zo bezorgd geweest waren en regelmatig geïnformeerd hadden naar de gezondheidstoestand van P. dat ze het maar niet meer dan normaal vond, dat wij op de hoogte gesteld werden van het resultaat na die maanden van ellende en vechten. Er is niets meer over van de tumor en verder werden in zijn lichaam geen uitzaaiïngen gevonden. Ik vond het geweldig en de hele dag werd er zonniger en mooier door. En opnieuw had ik dat heerlijke gevoel van die zomerdag daarginds in Den Bosch, toen geluk door de lucht zinderde. Het moet zeker het geluk van die twee mensen P. en M. geweest zijn, die het begin van de rest van hun leven kunnen aanvatten.
Ik loop een beetje met mijn ziel onder de arm. En nu ik dat schrijf, kom ik tot de vaststelling, dat het een gekke uitdrukking is. Zie me al lopen! En een ziel, is ze rond of vierkant? Stel ze me altijd vierkant voor!;-))) Vraag me niet waarom, want ik zou het zelf ook niet weten. En waarom heeft een mens altijd de behoefte om zich dingen reëel voor te stellen? Iedereen weet natuurlijk dat een ziel niet zichtbaar of tastbaar is, en toch... Heb de behoefte om te schrijven en doe voortdurend indrukken op, die me ontroeren, overdonderen, boos maken of onverschillig laten en toch krijg ik ze niet verwoord in een stukje, waaraan anderen dan ook nog iets hebben bij het lezen. Is het de winter, de koude, het gebrek aan zon en het voortdurend binnen zitten, dat hier debet aan heeft. Ik weet het niet, maar blijkbaar ben ik niet de enige die hiermee worstelt. Dan zijn er die heftige emoties, die te intiem zijn om ze aan het papier (scherm in dit geval) toe te vertrouwen. Vroeger dacht ik altijd dat, met de ouderdom, die heftige zieleroerselen zouden afzwakken, of volledig verdwijnen. Ik ben er ondertussen achter, dat dit absoluut niet het geval is, integendeel zelfs! En dan vraag ik me af, wat moet ik hiermee aan? Ik kan daardoor erg gelukkig zijn, maar ook doodongelukkig en in dat laatste geval word ik nog boos op mezelf ook, om wat ik mezelf aandoe! Boos op dat kleine kind, dat blijkbaar nog steeds in me huist en op gezette tijden het roer overneemt en mijn emoties overhoop haalt. Op andere dingen reageert mijn wezen dan weer zo heftig, dat ik terugschrik om die reactie hier zomaar neer te schrijven omdat ik absoluut niet de bedoeling of intentie heb om anderen tegen het hoofd te stoten of tegen schenen te stampen van mensen, die er recht op hebben, om er anders over te denken. Dat kan een artikel zijn in de krant, een bericht op de radio of TV of gewoon een of andere uitspraak, die ik hoor, als ik bijvoorbeeld in de stoel zit bij de kapper terwijl een van de meisjes mijn haren wast. Soms denk ik dat er binnen in mij een zee huist die zijn getijden van ebbe en vloed voortdurend voelt en ondergaat, van hoogtepunt naar dieptepunt en terug. Misschien houd ik daarom wel zoveel van de zee. En ik denk niet dat er nog iets aan me te veranderen valt, dus zal ik me maar erbij neerleggen, dat ik een tumultueus innerlijk heb. Zolang de meeste mensen, dat niet zien aan mijn buitenkant, en ik me gedeisd houd, kan ik met een glimlach de woorden in ontvangst nemen, die ik reeds meerdere malen gehoord heb: Jij bent toch een rustig iemand hé, maar wel nogal gereserveerd.;-))
Ik had me het begin van het nieuwe jaar wel een beetje anders voorgesteld. Van 31/12/2010 tot op vandaag 13/01/2011, precies twee weken, ben ik al driemaal naar de begrafenis moeten gaan. Eénmaal van een tante, dan de zus van een goede vriend en vandaag de zoon van 44 jaar van vrienden. We zaten in de aula van het crematorium. Een aula volgestouwd met mensen, die een laatste groet kwamen brengen en afscheid wilden nemen van dit jonge leven. Ik zag mijn vrienden, zijn ouders, dicht tegen elkaar op de voorste rij zitten, steun zoekend bij elkaar. Naast hen de jonge weduwe met haar twee zoontjes van 10 en 5 jaar. En dan de broer en twee zussen van de jonge overledene. Wat gaat er in godsnaam in je om als je daar zit en niet waar wilt hebben, wat de wrede waarheid is. Ik zag en hoorde het onuitsprekelijke verdriet van mensen, die de tijd wilden terugdraaien tot voor dat moment, waarop dat leven zomaar ontsnapte aan de aardse beslommeringen en voorgoed voorbij was. En ik probeer me een beetje voor te stellen, wat ze voelen, willen en denken. Ik schreef drie jaar geleden volgend gedicht en kan me voorstellen, dat het dit is, wat ze voelen.
Ik laat je hier niet achter, nog in geen honderd jaren, ik neem je mee naar huis om daar met jou te praten.
Je lacht dan door mijn mond en spreekt dan met mijn stem, je tast dan met mijn hand je voelt met heel mijn huid, en kijkt dan door mijn ogen en wordt als ik bewogen tot heel diep in je ziel.
Zo ben je dicht bij mij deel van mijn lijf en leden, en ik voel me weer blij en jij bent nooit verleden... jij blijft voor altijd leven....
De jaarwisseling is nu al even voorbij en het nieuwe jaar gaat onstuitbaar zijn gangetje. En hoe graag we de dagen en weken en maanden ook een beetje zouden vertragen, het is ons niet gegeven om daar invloed op uit te oefenen, en misschien is dat maar goed ook. Waar zou het dan eindigen, en eindigen moeten we allemaal een keer, vroeger of later. Klinkt dat een beetje sinister? Is niet de bedoeling hoor, want het is gewoon een gegeven, waar ik nogal veel over nadenk. Heb ik trouwens altijd gedaan, zonder mezelf daarom als een zwartkijker te beschouwen. Ik merk hoe elk jaar de dagen sneller voorbij vliegen en de tijd als water tussen mijn vingers glipt. Dat zal dit jaar niet anders zijn natuurlijk. Ik zie hoe mijn kleinkinderen elke keer weer gegroeid zijn als ik ze terugzie. Mijn kleindochter van 13 is nog maar een centimeter of vijf kleiner dan ikzelf. En ik ben echt geen kleintje met mijn 1m69. En kleinzoon gaat haar al even snel achterna, want hij hoort echt bij de groten van zijn klas. Kan ook niet anders met een mama die 1m83 is en een papa van 1m89. Ik ga dus weer eindigen als het kleintje van de familie, wat ik vroeger thuis ook al was. Al mijn broers waren natuurlijk groter en de éne zus, die ik heb, is ook enkel centimeters langer dan ik. Ik hoop met hart en ziel dat het hen goed gaat natuurlijk, en dat ze het goed doen in hun studies. Als ik zie hoe zelfverzekerd mijn kleindochter is in het maken van haar keuzes, dan besef ik eerst echt het grote verschil tussen kinderen van nu en kinderen van toen, en daarmee bedoel ik onze generatie. Of het nu kleding betreft, dingen waarvoor ze wil sparen, of haar studies en vooruitzichten: ze heeft een heel vast omlijnd plan en houdt zich daar erg strikt aan. Ze laat zich gewoon niet ompraten door anderen, of die anderen nu haar ouders, grootouders, of vrienden zijn. En als ik dan overdenk, hoe getalenteerd ze is op allerlei gebied, van muziek over tekenen naar taal, zou ik me kunnen voorstellen, dat een keuze maken uit deze talenten, niet zo vanzelfsprekend is. Als je goed bent in één discipline, is de keuze gauw gemaakt. Ben je echter goed in verschillende dingen, die dan ook nogal uit elkaar liggen, moet die keuze toch eerder problematisch zijn, stel ik me voor. Voor haar blijkbaar niet. En eerlijk gezegd, dat vervult me met bewondering voor dat parmantige ding, dat er voluit voor gaat. En ik kijk dus, ook dit jaar weer, met interesse en fascinatie naar dat jonge mensenkind in volle ontplooiïng, dat, als het goed is, haar hele leven nog voor zich heeft.
Ik wens iedereen, bekend of onbekend, vaste bezoeker of toevallige voorbijganger, heerlijke feestdagen. En voor het nieuwe jaar wens ik ieder van jullie licht en vreugde tederheid en de liefde van je leven een warm nest en mensen die van je houden gezellige uren en avonden met vrienden een schouder om op te leunen en een hand om te grijpen indien je dat nodig hebt. En dan nog: duizend redenen om te lachen en gelukkig te zijn.
Heimwee naar zee en zon zal ik dan maar op deze manier vertalen.
Mijn voeten in het zand aan de rand van het water de deinende golven die zingen en tateren hun kragen getooid met ziltwitte kant.
Ik kijk naar mijn voeten in het zandige water de zon op mijn huid en licht in mijn hart hoor meeuwen, die krijsen. Ver weg waait een vlag.
Ik kijk naar de einder en loop door het water de vloedlijn die spoelt langs mijn benen omhoog en voel hoe mijn hart springt en dan buitelt een vreugde gewoon hemelhoog!
Ja zo zou je het kunnen noemen, blanco in mijn hoofd en geen inspiratie om ook maar iets op het papier te zetten, of beter gezegd op het scherm! En toch is dat niet helemaal waar. Er tollen zoveel gedachten door mijn hoofd en zoveel gevoelens, die om aandacht vragen, dat ik er geen vat op kan krijgen. Ze ontsnappen me, of ik kan ze niet voldoende benoemen, of het is te intiem en te persoonlijk, of te frêle en te gevoelig, maar steeds weer duizend redenen waarom ik het niet aan het papier toevertrouw. En toch is daar steeds die behoefte om te schrijven en hoe langer ik wacht, hoe dringender die wordt. Teveel of te weinig, daar ben ik nu echt nog niet uit. En dan ga ik lezen natuurlijk, want dat is de ideale manier om alles achter je te laten, alle persoonlijke gedachten uit je hoofd te bannen, alle gedachten over jezelf of anderen opzij te schuiven en helemaal mee te gaan in een andere wereld. Als ik lees vliegt de tijd en het voornemen om een half uurtje te lezen, heb ik nog nooit kunnen waarmaken, want ik overschrijdt gegarandeerd de tijdgrens. 
dan probeer ik het even op te schrijven, vooropgesteld dat ik niet te moe en te slaperig ben.
Het is zomer!!!! Tenminste als ik de kalender moet geloven, maar in de realiteit merk ik daar bedroevend weinig van. Het lijkt meer op een grillige aprilmaand met buien van regen en hagel vergezeld van af en toe een onweder en heel veel wind. 
Hoe kunnen jullie het raden??? Ik was er inderdaad weer tussenuit en ditmaal naar Salou in Spanje om eens echt lui te zijn en alleen maar te genieten en me te laten verwennen. Wakker worden, wanneer je daar zin in hebt en je niet moeten afvragen wat er nu weer op tafel moet komen en daarvoor naar de winkel gaan: dat alleen al is vakantie. Vind ik dan toch. We gaan al een jaar of zeven in mei steeds naar Salou, omdat het daar dan al warm genoeg is en niet te heet. Dus echt genieten van zalige zonnewarmte, die je botten vertroetelen na een, gewoonlijk donkere en koude winter hier. We hebben daar al verschillende hotels gehad en kennen die dan ook erg goed en landen dan ook elke keer weer opnieuw op een van die gekende adressen. Zeer goede hotels, veel te goed eten 
en ruime mooie kamers met een héél breed bed, safe, ijskast en een flatscreen, waar ik toch geen gebruik van maak! Overdag mogelijkheid te over om vanalles te doen of te laten. Zelfs spaanse les kan je gaan volgen, fitnessen, een massage, manicure etc halen in de welnessruimte, spelen op speelautomaten, en een computerruimte waar 6 PC's staan en nog twee schermen voor de WII, die gratis is. Elke avond animatie of shows, ook niet direct aan mij besteed, maar toch.
Ja hoor, hier zijn we weer en echt terug van weggeweest, letterlijk en figuurlijk.
Op de kalender lees ik dat het april is, maar de temperaturen vertellen dat het zomers is. En waar kan een mens meer naar verlangen, dan naar zon, na een lange winter, die veel te vroeg begonnen was en meer dan lang genoeg geduurd heeft..
Deze morgen diende zich de dag eerder koud en betrokken aan. Ik had tegen mijn gewoonte in al vroeg mijn neus buiten gestoken om op de thermometer te kijken hoe warm of koud het wel wezen zou. Een graad of 13 is nu niet echt een temperatuur, die mij naar buiten lokt. Maar hoop doet leven en af en toe is die dan ook nog gegrond. Langzaam maar zeker toonde Laura haar lachende gezicht en begon het wat op te warmen. De wind voelde te fris aan en koukleum, die ik de laatste jaren geworden ben, vond ik het nog echt geen weer om ergens buiten te vertoeven. Ik was al eens naar achter gewandeld en daar staat of ligt een grote hoop gezaagd hout onder een dak. Een aanhangwagen heeft daar ook een plaatsje gevonden en aan een haak in het hout, hangt mijn emmertje met wasknijpers.
Ergens op een zomerdag verleden jaar trokken de ma van mij schoondochter en ik samen naar Den Bosch. We namen de trein en maakten er een gezellige dag uit van. Wij zijn beiden net even oud en kunnen goed met elkaar opschieten. Het gebeurt zelfs dat ze ons voor zussen houden. We zijn even groot, hebben dezelfde haarkleur en haarsnit en dit al jaren. 
Ik loop een beetje met mijn ziel onder de arm. En nu ik dat schrijf, kom ik tot de vaststelling, dat het een gekke uitdrukking is. Zie me al lopen! En een ziel, is ze rond of vierkant? Stel ze me altijd vierkant voor!;-))) Vraag me niet waarom, want ik zou het zelf ook niet weten. 
De jaarwisseling is nu al even voorbij en het nieuwe jaar gaat onstuitbaar zijn gangetje. En hoe graag we de dagen en weken en maanden ook een beetje zouden vertragen, het is ons niet gegeven om daar invloed op uit te oefenen, en misschien is dat maar goed ook. Waar zou het dan eindigen, en eindigen moeten we allemaal een keer, vroeger of later. 
