Hallo bezoeker,
welkom op het blog van de Mailgroep Huisdieren, een hechte groep Dierenvrienden-SeniorenNetters, die er zijn voor, door en met elkaar.
Op dit blog kunnen jullie kennismaken met onze dieren, tips vinden over de verzorging en de gezondheid van de dieren, dierengedichten en dierenartikels lezen, werkjes in verband met dieren bekijken, enz.
Veel kijk- en leesplezier!
13-08-2009
Eekhoorntje wil absoluut mee op foto
Eekhoorntje wil absoluut mee op foto
08:58 Eekhoorntjes zetten het meestal op een hard lopen als er mensen in de buurt komen. Maar je hebt natuurlijk ook uitzonderingen...
Melissa Brandts en haar echtgenoot genoten van een ontspannen dagje aan een Canadees meer. Ze besloten een foto te nemen ter eeuwige herinnering.
"We zetten de camera op een rots en schakelden de zelfontspanner aan", aldus Brandts. "Plots dook de nieuwsgierige eekhoorn op voor de lens. We hebben er dagen om gelachen."
In Baileux, een gemeente tussen Couvin en Chimay, is dinsdagnacht een groep van 58 ooievaars neergestreken. Deze uitzonderlijk grote groep trekvogels komt waarschijnlijk uit Oost-Europa en is op weg naar het zuiden. (belga/dea)
Een soort is een verzameling van gelijkaardige exemplaren. Maar er zijn ook betekenisvolle verschillen binnen een soort, wist Darwin. Hoe variabel is het gedrag van een wilde soort? Leggen we die variatie onbewust aan banden als we bedreigde soorten in gevangenschap kweken om ze te redden?
Temperament of persoonlijkheid lijkt iets typisch voor mensen. Voer voor psychologen, denk je dan. Maar hondenliefhebbers praten ook over het 'karakter' van hun hond. En ook zoobewakers ervaren dat twee exemplaren van eenzelfde soort erg anders kunnen reageren.
Hoe zit dat met het temperament van wilde dieren? Hoe variabel is het gedrag van een soort, en wat betekent dat voor het kweken van wilde dieren in gevangenschap? Kweekprogramma's zijn bedoeld om bedreigde soorten overeind te houden.
Maar verandert het gedrag van wilde dieren in gevangenschap? En wat zijn de gevolgen wanneer ze opnieuw in de natuur worden losgelaten?
De jongste jaren nam onze kennis over het temperament van wilde dieren fors toe. Zo is er veel bekend over het temperament van de koolmees. Als wilde koolmezen in een testkooi in het laboratorium worden gebracht, verschillen ze in hun gedrag. Sommige individuen trekken meteen nieuwsgierig rond in die nieuwe, onbekende omgeving. Andere mezen blijven als genageld op een stokje zitten.
Die verschillen tussen individuele mezen blijken consistent onder verschillende tests. Bovendien blijkt de mate waarin mezen exploratief gedrag vertonen overerfbaar te zijn. Variatie en overerfbaarheid zijn twee noodzakelijke ingrediënten voor evolutie via selectie, zo leerde Darwin.
Maar net zoals bij de menselijke psychologie, blijken er ook bij mezen verbanden te bestaan tussen verschillende gedragskenmerken. Meer exploratieve mezen zijn ook agressiever tegen soortgenoten en hebben een grotere neiging om zich verder van hun geboorteplaats te vestigen. Een natuurlijke populatie van koolmezen herbergt een divers pakket aan gedragstypes of temperamenten. Het natuurlijk milieu is variabel en soms doet het ene type het beter, dan weer een ander. Bij voedselschaarste heeft een agressief type een betere overleving, maar wanneer er overvloed is, blijkt agressie net minder succesvol.
Koolmezen zijn geen buitenbeentjes. Gelijkaardige resultaten worden geboekt voor een groeiende collectie van dieren; van stekelbaarsjes en andere vissen tot marmotten, jachtluipaarden en zelfs spinnen en insecten.
En wat met bedreigde soorten? Sommige bedreigde soorten zijn ondertussen talrijker in dierentuinen dan in de vrije natuur. Alser voldoende exemplaren gekweekt zijn, kunnen ze opnieuw vrijgelaten worden. Die strategie geldt niet alleen voor okapi's, bonobo's en andere exotische dieren. Ook dichter bij huis zoeken natuurbeschermers soms heil in die laatste noodmaatregel. België en Nederland werken bijvoorbeeld samen om de laatste populaties van de wilde hamster te versterken door gekweekte exemplaren los te laten.
In gevangenschap kan er onbewust selectie optreden voor bepaalde gedragsvarianten. Rustige, weinig agressieve exemplaren overleven beter in kooien dan exemplaren met een meer 'zuiders temperament'. Na enkele generaties in gevangenschap kan het gedrag van een soort in zekere mate verschillen van dat van een wilde populatie. Maar agressie en exploratief gedrag zijn vaak belangrijke troeven voor een leven in de vrije natuur. Het succes van herintroductieprogramma's met gekweekte dieren heeft dan ook minder succes dan programma's met dieren die in het wild werden gevangen.
Kweekprogramma's blijven een moeizame manier om soorten te beschermen. Soms is het de laatste mogelijkheid om een soort te reanimeren. Moderne inzichten van de evolutiebiologie en het gedragsonderzoek helpen om de efficiëntie van die aanpak op te krikken. Maar zulke intensieve zorgen zijn enkel haalbaar voor een beperkt aantal favoriete soorten. Een ruimer gamma van weinig populaire soorten zou evenzeer aan het infuus moeten. Een soort-per-soort aanpak is onvoldoende om de biodiversiteit uit haar crisis te halen. Intensieve zorgen zijn uiteraard nuttig, maar ze vervangen geenszins een breed gezondheidsbeleid voor onze biodiversiteit.
Hans Van Dyck is hoogleraar gedragsbiologie en natuurbehoud aan de Université Catholique de Louvain (UCL). In deze zomerserie kijkt hij naar onze biodiversiteit door de bril van Darwin.
BRUSSEL - Esopus' fabel over de dorstige kraai is uit het leven gegrepen.
In de fabel 'De dorstige kraai' van de Griekse dichter Esopus stuit een kraai die al dagen niet meer gedronken heeft, op een kan met water. De hals daarvan is echter te smal voor zijn kop en het water in de kan staat laag, dus drinken kan de kraai niet. Tot hij een stapel steentjes ziet, die hij een voor een in de kan begint te gooien. Het water stijgt, zodat de slimme vogel alsnog zijn dorst kan lessen.
In de natuur heeft niemand het kraaien ooit zien doen, maar dat het intellect van deze dieren geen fabeltje is, heeft een experiment met een verwante vogelsoort bewezen. Roeken, vogels uit de familie van de kraaiachtigen, halen een worm uit een reageerbuis door op een vergelijkbaar slimme manier te redeneren, melden Engelse psychologen van de universiteiten van Londen en Cambridge in Current Biology .
Christopher Bird (nomen est omen) en Nathan Emery vonden het 'niet ethisch' om vogels voor de wetenschap te laten verdorsten. In plaats daarvan bedachten ze een experiment dat aardig in de buurt komt van de uitdaging uit Esopus' fabel. Ze gaven vier roeken elk een reageerbuis met daarin de larven van de wasmot - het favoriete snoep van de vogelsoort - drijvend op een bodempje water, nét buiten bereik van de roekensnavels. In video-opnamen van het experiment is te zien hoe de vogels hun kop schudden en de worm langszij en van bovenaf bekijken, 'als om het probleem in te schatten', aldus Emery tegenover de nieuwssite ScienceNow .
Vervolgens legden de onderzoekers een stapeltje keien van ongelijke grootte naast de buizen. Het duurde niet lang voor alle vier de roeken die in de reageerbuis begonnen te stapelen, waardoor het water steeg en ze de worm te pakken kregen (dat die eraan ging in het experiment vonden de onderzoekers kennelijk wél ethisch door de beugel kunnen).
De vier roeken kregen al snel in de gaten dat de worm het snelst binnen bereik kwam als ze allereerst de grote stenen in de buis deden - en allevier voegden ze heel efficiënt niet méér stenen toe dan nodig was om het water net voldoende hoog te doen stijgen, melden de onderzoekers.
Bijzonder aan de studie is dat roeken in het wild geen gereedschap gebruiken. Ze kunnen het trucje dus niet van hun ouders hebben geleerd. Toch vonden ze in het experiment allemaal vrijwel meteen de juiste oplossing, zodat ze er ook niet door stom geluk kunnen zijn opgekomen. Kennelijk beschikken de dieren over een aangeboren vorm van gezond verstand - een eigenschap die tot dusver alleen aan mensen en mensapen was toegeschreven.
Met hun vermogen om praktische problemen op te lossen 'wanneer die zich stellen', onderschrijven roeken overigens heel mooi de moraal van Esopus' verhaal: de noodzaak is de moeder van de uitvinding.
Intensieve visvangst doet de visbestanden kelderen. Maar is het alleen een probleem van aantallen, of veranderen visvangst en jacht ook de eigenschappen van wilde dieren?
Visbestanden in de immense oceaan zijn zo gigantisch groot dat we ze onmogelijk kunnen laten crashen door visvangst. Dat geloofden althans vissers en beleidsmakers tot voor kort. Maar ze hadden het mis. De bestanden van enkele commercieel belangrijke vissoorten zijn spectaculair gekrompen. Er zijn niet alleen veel minder exemplaren van kabeljauw en co. Forse kleppers, zoals op de vergeelde plaatjes van midden vorige eeuw, vangt men nu niet meer. Niet alleen de aantallen vissen, ook de vissen zelf blijken te krimpen.
Hoe kan dat? Verandering in de omgeving kan de selectiedruk veranderen, zo wist Darwin. Intensieve visvangst verandert voor de vissen de spelregels om te overleven.
Visvangst doet de sterfte vooral bij de grote exemplaren toenemen. Kleintjes geraken door de mazen van het net, of worden teruggegooid. Als dat selectieve regime blijft voortduren, worden kleine exemplaren die snel geslachtsrijp zijn, bevoordeeld tegenover grote exemplaren die traag groeien.
Die kenmerken zijn overerfbaar. Het aandeel grote volwassen vissen in de populatie neemt generatie na generatie af. Dat is slecht nieuws, niet het minst voor de vissers. En het probleem is nóg complexer.
De grootte van een vis staat niet los van zijn vruchtbaarheid. Kleine exemplaren leggen minder eieren dan grote exemplaren. Intensieve visvangst heeft dus minder vruchtbare vissen als gevolg.
De gevolgen voor de populatie blijven niet uit, zo leert ons de goed gedocumenteerde crash van de Atlantische kabeljauw in de Canadese wateren. De vissen reageren op de selectieve impact van de visserij, maar werken zich als populatie flink in nesten.
Kunnen selectie en aanpassing dan tot uitsterven leiden? Theoretische modellen laten daar geen twijfel over bestaan. Empirisch zijn er nog maar weinig tests, maar het voorbeeld van de kabeljauw is erg suggestief.
Aan de Noorse kust worden kabeljauwen ook in baaien gekweekt. Netten verhinderen dat ze het ruime sop kiezen. Kwekers kunnen dan grote en snelgroeiende varianten bevoordelen. Maar de eitjes en het zaad komen wel tot bij de wilde kabeljauwen. Dat leidt tot kruising met wilde types. Recent onderzoek toont dat hybriden slecht aangepast zijn aan de spelregels van de vrije zee met visvangst. Deze vorm van aquacultuur veroorzaakt bijkomende druk op de wilde populaties.
Beperkt deze evolutie zich tot de zeevisserij, of kan ook jacht op het land tot het veranderen van soorten leiden? Zeer zeker. Neem bijvoorbeeld de mamushi-slang in Japan. In sommige populaties wordt die slang hevig bejaagd, terwijl dat niet zo is in andere gebieden. Wat blijkt nu? Slangen in bejaagde gebieden zijn kleiner en hebben zelfs minder wervels dan in niet bejaagde gebieden. Grote slangen sneuvelen immers vaker dan kleine. Maar ook hun gedrag verandert. Slangen in gebieden waar gejaagd wordt, zijn schuwer.
Er zijn nog voorbeelden. Hoewel vaak wordt gedacht dat jagers een willekeurige steekproef van het wild doden, blijkt dat niet altijd zo te zijn. Zo'n selectie kan leiden tot evolutionaire veranderingen binnen de populatie. Zo werd bijvoorbeeld een invloed van jacht op de genetische variatie van het edelhert en de vos vastgesteld.
De mens is uitgegroeid tot een belangrijke factor voor de evolutie van soorten. Hij zette van oudsher de eigenschappen van dieren en planten naar zijn hand. Huisdieren, fruit- en landbouwgewassen veranderde hij door artificiële selectie. (Domesticatie en veredeling van soorten vormden trouwens een fascinerende inspiratiebron voor Darwin om evolutie via selectie te begrijpen.) Intensieve visserij en jacht zorgen dus ook voor evolutionaire veranderingen van de kenmerken van wilde soorten. Die veranderingen zijn evenwel onbedoeld en vaak zelfs ongewenst, zoals bij het kleiner worden van de kabeljauw.
Evolutie door de mens blijkt bovendien allesbehalve een traag proces te zijn. Enkele decennia of soms jaren volstaan om sommige soorten ingrijpend te veranderen. Het is Darwin op speed. Wie aan verstandig vis- en wildbeheer wil doen, heeft het best een grondige notie van evolutiebiologie.
Hans Van Dyck is hoogleraar gedragsbiologie en natuurbehoud aan de Université Catholique de Louvain (UCL). In deze zomerserie kijkt hij naar onze biodiversiteit door de bril van Darwin.
Dus dit is de situatie. Je toert door Mexico, in je huurwagen, genietend van het uitzicht. Plots stel je vast dat je moet tanken en je stopt aan een benzinestation om bij te tanken, als je plots dit uit de garage ziet komen
Je denkt bij jezelf( in t Amerikaanders) ,W T F.CK Dan draait het beest zich plots om en kijkt naar u .
Vruchtbaar en duur superschaap Tophill Joe overleden
Vruchtbaar en duur superschaap Tophill Joe overleden
9/08 Tophill Joe, het duurste schaap van Groot-Brittannië, is niet meer. "We zullen hem missen", aldus de eigenaar.
De ram was niet alleen duur, maar ook erg vruchtbaar. In totaal verwerkte hij meer dan duizend lammmeren, die omgerekend zo'n miljoen euro opbrachten.
Tophill Joe is wellicht overleden aan de gevolgen van de aanhoudende hitte. "Hij was nog tot op het einde actief", weet de eigenaar.
Zes jaar geleden werd de ram voor 150.000 euro verkocht. Het beest was naar verluidt zoveel geld waard omwille van zijn mooie schedel en poten. Zijn wol was ook van de beste kwaliteit.
Een openluchtzwembad voor honden heeft in deze warme dagen voor een enorme toeloop gezorgd in Rome. Dat bericht de Romeinse krant La Repubblica.
Halve meter diep Aan de Tiber nabij de Milvische brug (Ponte Milvio) kunnen de dieren in een zwembad van 50 centimeter diep afkoeling zoeken, een douche nemen, spelen en eten krijgen. Voor de baasjes of bazinnetjes staan ondertussen ligstoelen en een aperitief ter beschikking.
Succes Na een maand hebben al 2.700 honden gespeeld in het bad aan de rand van het historische centrum van de Italiaanse hoofdstad. Voor honden moet een toegangsprijs betaald worden, hun eigenaars mogen gratis binnen. (dpa/sam)
Jullie dachten dat ik er niet meer was hè, mis hoor. 'k Heb zoveel werk gehad de laatste tijd om mijn kennissenkring te vergroten. Alleen die dikke witte mamapoes daar is dus niks mee aan te vangen. Alsekik wil spelen dan rent die als een gekke den boom in zò hoog dat ik daar niet meer bij geraak. Maar ja, da's ook een spelleke hè, 't duurt alleen niet lang. Maar weten jullie nog die grote poes met die ijzeren schoenen, dat is nu mijn vriendje geworden hoor. 't Is ne lieve maar wel ne viezerik. Ik maak ik altijd een schoon putteke om mijn "dingeske" in te doen en dan doen ik dat mooi toe. Die grote poes die maakt van die grote bollen en plof alles op de grond. Een echte viespeuk. 'k Heb al geprobeerd om hem dat voor te doen, maar die snapt er niks van. En die grote bollen die krijg ik niet in de grond zenne. Ge moet dat zien !!! Niet te doen. 't Zijn hier allemaal van die raar gevallen. D'er lopen er hier rond met pluimen, die doen niks anders dan puttekes maken en dan leggen die daar niks in zenne, die laten ook alles vallen waar ze staan, maar die maken ook van die grote bollen en die pakken vrouwke en 't baaske weg, dat van den ene laten ze liggen en dat van die andere steken ze in de ijskast ... ik bennekik hier den enige properen in dat huis. Allee, 'k ga nog eens op witte mamapoezenjacht. Die zal dat toch ook wel eens leren zeker dat het leuk is om met mij te spelen ? Allemaal goe zot hier, maar ze wel allemaal lief hoor !
Wereldberoemde koala Sam lijdt aan dodelijke ziekte
Wereldberoemde koala Sam lijdt aan dodelijke ziekte
Sam werd wereldberoemd toen ze tijdens de vreselijke bosbrandentragedie van een flesje water van brandweerman David Tree dronk.
De koala herstelde snel van haar verbrande pootjes, maar sukkelt nu met cystes op haar urinewegen en geslachtsorganen.
Koala Sam werd begin dit jaar wereldberoemd door de enorm vertederende beelden van een brandweerman die haar tijdens de verschrikkelijke bosbranden in Australië van een flesje water deed drinken. Nu is het leven van de vrouwelijke koala Sam weer in gevaar, door een levensbedreigende ziekte. Later deze week wordt de beroemdste koala aller tijden geopereerd. De halve wereld bidt dat alles goed komt.
Verbrande pootjes De alles verwoestende 'Victorian Bushfires' gingen de geschiedenis in als de grootste ramp in de Australische geschiedenis met minstens 173 doden. Toch waren er ook lichtpunten aan de ramp: de grote solidariteit onder de Australiërs om de getroffen gezinnen te helpen en dan was er ook dat hartverwarmende beeld van een wijfjeskoala die de bosbranden overleefd had. Dolblij lurkte ze temidden van verschroeide bossen aan een flesje water van brandweerman David Tree. In een speciaal opvangcentrum herstelde Sam heel snel, want haar pootjes waren verbrand. Maandenlang ging alles goed, maar nu heeft Sam een levensbedreigende ontsteking op haar urinewegen en geslachtorganen.
Blindheid Omdat de ziekte (chlamydia met een geleerde term, een soort infectie) op termijn onvruchtbaarheid, verstoppingen in de urinewegen en zelfs blindheid kan veroorzaken, wordt Sam deze week nog geopereerd om de cystes die haar leven bedreigen weg te nemen. De ziekte komt veel voor bij koala's. Vaccinaties in het verleden bleken vruchteloos. Naar schatting de helft van alle koala's is besmet, zodat de ziekte deze unieke eucalyptusblaadjes verslindende soort zelfs zou kunnen uitroeien.
Hartverscheurend In het 'Southern Ash Wildlife Shelter' zijn ze er het hart van in. "Sam was echt goed aan het herstellen", zegt woordvoerder Nic Pullen. "Haar brandwonden waren geheeld en ze had zelfs al een sterk moederinstinct ontwikkeld: ze ontfermde zich over enkele koalaweesjes (joey's zoals de Aussies baby's van koala's en kangoeoroes noemen). Dat ze nu moet herstellen van cystes door chlamydia is hartverscheurend voor iedereen die bij haar opvang betrokken is. (kh)
In de Ayios Georgios-zoo op het eiland Cyprus is een uiterst zeldzame albino kangoeroe geboren. De witte kangoeroe (eigenlijk een wallabie, de kleinste soort kangoeroes) huppelt voorlopig nog wat onwenning tussen zijn gekleurde soortgenoten. Het beestje werd twee maanden geleden al geboren, maar kroop pas vorige week uit de buidel van zijn moeder. Het geslacht van de witte wallabie moet nog bepaald worden.
Een inwoonster van Boncelles, een deelgemeente van Seraing, gebruikt menselijk haar om everzwijnen weg te houden uit haar tuin. Ze verspreidt het haar in de hagen. Everzwijnen hebben immers een hekel aan menselijke geuren.
Pierre Luxen, specialist aan de ULB, bevestigt in La Meuse dat het systeem kan werken. Ook jagers en landbouwers kennen de truc. Volgens Luxen is succes evenwel niet gegarandeerd en moeten de haren regelmatig "ververst" worden. (belga/mvdb)
Een 26-jarige Chinese duikster dankt haar leven aan een walvis. Yang Yun nam deel aan een wedstrijd waarbij ze zo diep mogelijk in een aquarium met ijskoud water moest duiken en daar zo lang mogelijk blijven. Ze kreeg erge krampen en kon niet meer naar boven zwemmen.
'Ik zonk verder weg en begon te stikken. Ik dacht dat ik doodging', vertelde ze achteraf. Maar plots was er Mila, de beloegawalvis, die gemerkt had dat de vrouw in moeilijkheden zat. Mila nam het been van de vrouw in de bek en duwde haar naar boven.
'Weinigen kunnen zoiets zeggen, maar ik heb mijn leven te danken aan die walvis', zegt Yang Yun.
Bijna elke bloem vormt wel stuifmeel en zoete nectar. Veel soorten bloemen trekken door een bijzondere bouw hun eigen klanten aan. Niet alleen vlinders en bijen, maar ook hommels, vliegen, sommige soorten kevers enz. Een feest om naar te kijken en een heel goede reden om extra veel vlinderlokkende planten in uw tuin te zetten. Puur natuur! Met als extra voordeel dat het ook vaak planten zijn die heerlijk geuren. Daarmee (en met hun bloemkleuren) lokken ze immers hun bestuivers. Er zijn vlindersoorten, zoals de Atalanta, die verzot zijn op het zoete sap uit rijpe vruchten. Wie zon vlinder eenmaal het sap uit een overrijpe druif heeft zien drinken, vergeet dat nooit meer. Dat is echt natuur in de tuin.
De vlinderstruik (Buddleja davidii) staat aan de top van het lijstje vlinderplanten, en er zijn er veel meer.
In de natuur zijn heel wat planten uitgesproken vlinder- en bijenplanten. Een deel ervan kan zonder meer in tuinen worden toegepast. Om er een aantal te noemen:
Dit zijn echte inheemse planten, maar hun gekweekte soortgenoten zijn vaak net zo vlinder- en bijvriendelijk.
Een vaak geziene dagvlinder eind juli is het bonte zandoogje
Een paar heel vlindervriendelijke siertuinplanten
Aan de top van het lijstje staat natuurlijk de echte vlinderstruik (Buddleja davidii ) met zn grote trossen bloemen in augustus aan de einden van de twijgen. Prachtplanten zijn het. Snoei ze ieder voorjaar kort en ze houden maat. Ze vormen dan zelfs meer bloeitakken.
De roze zonnehoeden (Echinacea purpurea ) met hun bolle, oranjebruine hart zijn in juli-september ook zulke vlindertrekkers. Tijdens zonnig weer is het aantal vliegbewegingen bij de struiken stukken groter dan op Schiphol in het hoogseizoen. Bij de kogeldistels (Echinops ) is het dan zo mogelijk zelfs nog drukker, maar dan vooral met hommels.
Dagpauwoog op een witte Echinaceae
In augustus-september fungeert de hemelsleutel (Sedumspectabile ) met zijn dikke lilaroze, witte of zelfs donkerrode (Septemberglut) bloemschermen als grand café voor massas vlinders, die bijna dronken worden van de zoete nectar uit de bloemen. Salie (Salvia ) noemden we al. Dat zijn toppers op bijen- en hommelgebied, de gekweekte cultivars net zo als de echte wilde soorten. De bloemen hebben een speciale bestuivingsinrichting die helemaal op hommels en bijen is afgestemd. Het is nog steeds een raadsel hoe de natuur dat voor elkaar krijgt. Asters, vooral de lage kussenasters (Aster Dumosus Groep) zijn planten die tijdens de bloei (augustus-oktober) overdekt kunnen zijn met bloemen én met vlinders. Als laatste (maar er zijn er veel meer) noemen we de bergamotplant (Monarda ) u weet wel, de plant die de smaak aan Earl Grey-thee geeft. Ook daar zijn vlinders en bijen gek op als de planten bloeien (juli-augustus). U ziet, het is echt niet moeilijk om van uw tuin een echte vlinder- of bijentuin te maken.
06:26 Een jaar lang broedde Jan Van Vlimmeren (30) uit Wilrijk op het concept en sinds kort is zijn netwerksite voor honden online. En met succes.
Al 220 profielen telt de Facebook voor honden. Dagelijks zijn zon honderd liefhebbers online. De meeste hondenwebsites zijn sterk verouderd. Maar wij gebruiken dezelfde technologie als Facebook, erg gebruiksvriendelijk dus. Zo kan je bijvoorbeeld je profielpagina personaliseren met een foto van je hond, legt Jan Van Vlimmeren uit.
Antwerpse studenten
Dat honden.be uniek is, bewijst het gebrek aan voorbeelden in het buitenland. Er is het Amerikaanse dogster. com, maar die is niet zo gebruiksvriendelijk. Honden.be wil ook informeren. Want mensen kopen vaak een dier dat niet bij hen past, weet Jan Van Vlimmeren, die vijf jaar hondeninstructeur was. Zo kopen ouderen een rottweilerpup die veel te sterk is voor hen, of kiest een gezin voor een moeilijk opvoedbaar ras. Via een vragenlijst over persoonlijkheidskenmerken kunnen we op onze website mensen helpen bij hun keuze.
De netwerksite voor honden is nog volop in evolutie. Elke maand komen er nieuwe functies bij. Binnenkort kunnen bijvoorbeeld ook fokkers profielen aanmaken en kan je het karakter van je eigen hond checken met dat van het ras. Nu al kan je een profiel en groepen aanmaken, een dagboek bijhouden en fotoalbums online plaatsen. Nieuw is dat eigenaars via Google Maps kunnen zien waar de dichtstbijzijnde dierenarts of hondenkapper is.
Site voor Antwerpse studenten Met 1,5 miljoen honden in België en 800.000 in Vlaanderen ligt er een enorme markt open. En de ambitie is groot. We willen dé online bestemming voor hondenliefhebbers worden. Het zou mooi zijn als we ook Nederland bereiken.
Jan Van Vlimmeren broedt ook nog op andere plannen. Zo wil hij tegen eind dit jaar nog een Facebook voor Antwerpse studenten lanceren.
LONDEN - Kwallen zijn goed voor de zee, omdat ze met hun bewegingen voedingsstoffen, warmte en chemische stoffen door het water roeren.
Kwal naast de boot in de haven van Breskens. LEZERSFOTO INE DOUNA, VOORSCHOTEN
Wetenschappers bekeken met groene kleurstof de mengkwaliteiten van de kwallen en waren verbaasd, schrijven ze in het wetenschappelijke tijdschrift Nature.
Meer dan vijftig jaar geleden ontdekte Charles Darwin, de kleinzoon van de bekende wetenschapper, dat kwallen in zee roeren. Sindsdien is er altijd discussie geweest over het nut van de bewegingen van de kwallen. Veel onderzoekers stelden dat alleen de wind en het getij invloed hadden op het mengen van de zee, meldde de BBC donderdag.
Het onderzoek met de groene kleurstof bewees dat de kwallen het water niet alleen in beweging brengen, maar zelfs turbulentie veroorzaken. Daardoor komt koud water naar boven waar het warmer is en gaan voedingsstoffen naar de voedingsarme dieptes.
Volgens de wetenschappers zijn kwallen niet de dieren die de meeste beroering in zee teweeg brengen. Dat zijn roeipootkreeften en krill, een soort garnaaltjes. Die zijn klein, maar in grote hoeveelheden aanwezig.
HANOI - Wetenschappers hebben in Laos een kale zangvogel ontdekt. Het vogeltje heeft de naam Kaalkop Buulbuul gekregen. Volgens de biologen is het voor het eerst in honderd jaar dat in Azië een nieuwe zangvogelsoort is aangetroffen.
Foto: anp
De kop van de vogel is niet helemaal kaal, maar heeft een streep haarachtige veren over het midden van zijn kop. De huid op de kop is rozig en blauw rond het oog. De vogel leeft in afgelegen gebieden. Dat verklaart volgens de wetenschappers waarom de vogel niet eerder is ontdekt.
mailgroep huisdieren
![](javascript:fotovenster("http://images2-telegraaf.nl/multimedia/archive/00646/kalevogel_646037d.jpg"," ","anp ",200,140); "javascript:fotovenster(\"http://images2-telegraaf.nl/multimedia/archive/00646/kalevogel_646037d.jpg\",\" \",\"anp \",200,140);")
