Hallo bezoeker,
welkom op het blog van de Mailgroep Huisdieren, een hechte groep Dierenvrienden-SeniorenNetters, die er zijn voor, door en met elkaar.
Op dit blog kunnen jullie kennismaken met onze dieren, tips vinden over de verzorging en de gezondheid van de dieren, dierengedichten en dierenartikels lezen, werkjes in verband met dieren bekijken, enz.
Veel kijk- en leesplezier!
18-11-2009
Dag vogels, dag vissen
En nog eentje met veel lectuur in en hopelijk wat nieuwe wetenswaardigheden:
Planten en dieren sterven momenteel hard genoeg uit om van een massa-extinctie te kunnen spreken. Houden we binnen een paar eeuwen niets meer over, wordt de aarde saai en kaal en is de mens dan nog het enige dat beweegt?
Liefhebbers van kaviaar maken zware tijden door: begin dit jaar verboden de Verenigde Naties de export (uit vooral Rusland en Iran) van alle kaviaar en andere producten van de steur. Want deze vis, die meer dan een ton zwaar en honderd jaar oud kan worden, staat op het punt voorgoed uit het zeebeeld te verdwijnen. In en rond de Kaspische Zee vindt de beluga-variant van deze vis zijn last stand. En dan te bedenken dat hij althans een neef van de belugasteur tot in de eerste helft van de vorige eeuw nog uitbundig in de Nederlandse wateren en voor de kust voorkwam. Er leveren er nu nog een paar een achterhoedegevecht in de Gironde in Frankrijk, maar overbevissing en vervuiling hebben de steur in ieder geval uit Nederland definitief verdreven. En dat geldt ook voor de zalm, de elft, de fint, de beekforel en de houting.
De Steur. Tientallen miljoenen steurvisjes worden jaarlijks uitgezet in de Kaspische Zee in de hoop de steur voor uitsterven te behoeden
Ze hebben iets van vuurwerk, de paginas in het Living Planet Report 2004 van het Wereld Natuur Fonds waarin de ontwikkeling in de dierendichtheid per soort sinds 1970 in grafieken staat weergegeven. Maar dan wel van een vuurpijl in zijn nadagen: vrijwel alle lijnen wijzen schuin naar omlaag. De index voor de 555 soorten landdieren waarvan de aantallen werden bijgehouden, liep over die periode van honderd in 1970 naar zeventig in 2000. Dat cijfer wordt dan nog geflatteerd door het feit dat de dieren in de gematigde klimaatzones enigszins op peil wisten te blijven; de index voor de landdieren in de tropen liep terug van honderd naar onder de veertig. Waarmee maar gezegd is dat er in de tropen minder dan half zoveel dieren rondlopen als dertig jaar geleden in ieder geval van de soorten die zijn bijgehouden. Dat zijn allemaal gewervelde dieren, maar ze zijn niet alleen uitgekozen omdat die het grote publiek meer aanspreken. Die dieren zitten bovenin de voedselketen, zegt Miriam van Gool van het WNF. Die zijn met kleinere aantallen, hebben een langere levenscyclus, hebben meer ruimte nodig om aan voedsel te komen en zijn daardoor de eerste die gaan. En die herstellen zich een stuk langzamer dan fruitvliegjes.
Weinig opbeurender is het patroon dat zich aftekent voor de zoetwatervissen. Sinds 1970 werden 323 soorten gevolgd ; ze zijn nu ruim de helft minder in getal dan toen. De zeedieren vissen, vogels, zoogdieren en reptielen die in en rond de zeeën en kustwateren leven waren ietsje beter af: hun aantallen liepen met dertig procent terug. Voor de liefhebbers: de Pacifische zalm loopt op zijn laatste benen; zijn buurman de kabeljauw is al evenzeer fors in tal teruggelopen, maar nog niet zo erg als zijn Atlantische neven, waar nog geen twintig procent meer van over is. We hoeven alleen maar naar de prijs van de palingfilet te kijken om te kunnen vaststellen dat ook deze vis ernstig in zijn voortbestaan wordt bedreigd; maar gelukkig verkeert de haring weer in blakende welstand.
Geen teken van leven
In de tabellen die vervat zijn in de IUCN Red List spreken de cijfers al even klare en even sombere taal. In deze lijsten houdt de International Union for Conservation of Nature and Natural Resources bij hoe bedreigd de diverse planten- en diersoorten zijn in hun bestaan. Welnu: ruim een vijfde van de 5.416 door de wetenschap beschreven zoogdieren wordt aangemerkt als critically endangered, endangered of _vulnerable_ wat wil zeggen dat ze een extreem hoog risico lopen in het wild uit te sterven (geldt voor 162 soorten), tot op zijn minst een hoog risico (587 soorten). Sinds 1996 is van 73 soorten zoogdier definitief afscheid genomen: ze zijn uitgestorven, wat wil zeggen dat er na intensief speurwerk geen teken van leven meer van ze vernomen is en dat er geen redelijke twijfel meer bestaat dat het laatste exemplaar gestorven is.
Voorts ernstig in hun voortbestaan bedreigd: ruim twaalfhonderd van de bijna tienduizend vogelsoorten, een derde van de 5.743 beschreven amfibiesoorten en bijna drie procent van alle 287.655 soorten beschreven planten. Als we een beetje mogen extrapoleren, zal het volgende rapport er nog een stuk somberder uitzien. Als je zo al die grafieken en tabellen naast elkaar ziet, is het moeilijk de gedachte van je af te zetten: nog even zo doorgaan en we houden niets meer over. Dan is de aarde weer woest en ledig -maar vooral ledig. Op die ene soort na, dan.
Populatie-index voor de landdieren, afgezet tegen de Living Planet index van alle diersoorten tezamen
Homo sapiens
Voor de terugloop onder de soorten flora en fauna zijn diverse oorzaken aan te wijzen, die evenwel alle naar één hoofdoorzaak doorverwijzen. Van alle soorten verkeert er immers in ieder geval één in blakende welstand: Homo sapiens is met meer dan ooit. De projectie is dat er in 2050 ruim negen miljard exemplaren van zullen rondlopen en vooral -rijden, vier maal zoveel als honderd jaar daarvoor. Het is ook aan deze schier ongebreidelde groei te danken dat de andere soorten het zo zwaar hebben. Want ruim zes miljard monden voeden, dat gaat niet zonder rotzooi, in ieder geval als je het op een prikje wil doen. Overexploitatie is dan ook een van de hoofdoorzaken van het uitsterven van al die andere soorten. Sommige volkeren lusten graag walvis, andere kabeljauw en paling, en hele volksstammen zijn dol op de eitjes van de steur. Zouden we die op een duurzame manier oogsten, dat wil zeggen: op zon manier dat de soort op een gezond peil in stand blijft, dan zouden
Den Haag - Vrouwen denken bij een ramp vaker dan mannen als eerste aan hun huisdieren en niet aan hun gezin.
Dat blijkt een uit onderzoek van het ministerie van Binnenlandse Zaken. Waar één op de twintig mannen als eerste aan kat, hond of goudvis denkt, is dat bij vrouwen één op de negen.
Ramp
Mannen zeggen zich vaker dan vrouwen eerst in te zullen zetten voor de veiligheid van hun gezinsleden. Vrouwen letten er wel op dat iedereen bij een ramp binnen is, terwijl mannen sneller de radio of tv aanzetten. Bij een ramp wordt de partner als eerste gewaarschuwd, daarna de kinderen en de ouders.
Ruim zeventig procent van de bevolking denkt dat de kans op een noodsituatie het grootst is in de grote steden. Uit het onderzoek blijkt ook dat nog maar een kwart van de bevolking voorbereidingen heeft getroffen voor een ramp of noodsituatie.
Foto: Wikimedia Het was een puzzel die vogelexperts al jarenlang frustreerde: hoe produceert de stompveermanakin , een prachtige zangvogel uit de bergwouden van de Zuid-Amerikaanse Andes, zijn hoge, vioolachtige lied? Het antwoord is opzienbarend: het geluid wordt niet voortgebracht door een gouden keeltje, maar door de vleugels van de zangvogel. De wetenschappers twijfelden aanvankelijk aan deze gewaagde theorie. Nadat de wetenschappers echter met proefmonsters het laboratorium indoken, konden ze hun these met empirische bewijzen staven. Door met lasers de verschillende vibraties te meten, kwam het team van de Amerikaanse Cornell University tot de conclusie dat de speciale zangveren het in het wild gehoorde geluid perfect benaderden. Maar het lied is geen duet tussen alleen de twee speciale zangveren, maar veeleer een samenwerking tussen meerdere individuele delen van het verenkleed. De negen veren die zich in de buurt van de speciale zangveren bevinden, ondersteunen en versterken het lied van de stompveermanakin namelijk nog eens. Volgens onderzoekster Kimberly Bostwick opent het onderzoek geheel nieuwe deuren: We weten nog amper hoe bepaalde vogelgeluiden gemaakt worden of in de loop van de evolutie zijn ontstaan. Dit onderzoek kan een mooie eerste stap richting het vergaren van meer kennis op dit terrein vormen.
TEXEL - Op de sorteerband van de TX68 zijn elf doornhaaitjes geboren. De moederhaai was gevangen en werd schoongemaakt, waarbij de nog levende jongen tevoorschijn kwamen. De jonge haaitjes zijn naar Ecomare gebracht.
Doornhaaien zijn eierlevendbarend. Dat betekent dat de eieren zich in het lichaam van de moeder ontwikkelen en uitkomen. De draagtijd van doornhaaien bedraagt 18-22 maanden, het langst van alle gewervelde dieren. Doornhaaien kunnen een imposante leeftijd van wel 25 jaar bereiken. Ze leven en jagen in groepen in alle gematigde en subtropische kustwateren, dus ook in de Noordzee.
De haaitjes van de TX68 stonden op het punt van geboren worden, want ze waren wel 25 tot 30 cm lang en hadden geen dooierzak meer onder hun lichaam hangen. Bij Ecomare zwemmen de haaitjes voorlopig nog achter de schermen. Ze worden gevoerd met kleine stukjes vis. De jonge haaitjes zullen in de nabije toekomst naar het zeeaquarium worden verplaatst. Ze worden dan naast de al in Ecomare aanwezige hondshaaien de tweede haaiensoort in het zeeaquarium.
Expeditie Schotse wetenschappers hebben het voor elkaar gekregen om in de buurt van Nieuw-Zeeland een zeldzame vissoort in beeld te brengen op een diepte van ruim zeven kilometer. De vissen zijn gefotografeerd in de Kermadectrog, een kilometersdiepe spelonk die de zeebodem voor de kust van Nieuw-Zeeland splijt. De vissen zwommen rond op een diepte van 7560 meter. Geen enkele andere vis op het zuidelijk halfrond leeft zo diep onder water. De dieren zijn roze van kleur en hebben een bolvormig lichaam dat uitloopt in een lange staart. De soort luistert naar de Latijnse naam Notoliparis kermadecensis. De onderzoekers van het aan de Universiteit van Aberdeen gelieerde Oceanisch Laboratorium brachten de vissen in beeld met een fotocamera die was bevestigd aan een onbemande duikboot. Er zijn geen filmbeelden gemaakt van de dieren, omdat de peperdure apparatuur aan boord van de onderzeeër bij een eerdere afdaling in zee al beschadigd was geraakt. De filmexpeditie in de Kermadectrog was onderdeel van het zogenaamde Hadeep Project, een ambitieuze onderneming waarbij wetenschappers de diepste troggen van de wereldoceanen verkennen om zo onbekende of zelden waargenomen levensvormen in kaart te kunnen brengen.
Trogbewoners Eerder werden in de buurt van Japan vergelijkbare vissen (die wel behoren tot een andere soort) gefilmd, maar dan op een diepte van 7700 meter in de iets minder diepe Japantrog. Het intrigerende is dat beide troggen gekoloniseerd lijken te zijn door vergelijkbare vissen. Die vissen zijn op hun beurt waarschijnlijk weer geëvolueerd uit een voorouder die in ondieper water leefde, verklaart expeditieleider Monty Priede. Volgens Priede zullen gewone stervelingen de vissen nooit in levenden lijve tegenkomen: Je zult deze vissoorten nooit buiten de troggen aantreffen. Ze occuperen een hele specifieke ecologische niche en zouden in ondiepere, open wateren niet gedijen, verklaart Priede.
Kikkers zijn niet per definitie gevoeliger voor chemische stoffen dan andere dieren. Dat blijkt uit een analyse door bioloog Jacob Kerby, verbonden aan de Universiteit van South Dakota.
Sinds jaar en dag staan kikkers bekend om hun overgevoeligheid voor milieuvervuiling. Als ergens een kikkersoort verdwijnt of uitsterft, wordt dat gezien als een indicator voor de slechte gesteldheid van het milieu ter plaatse.
Maar dat beeld is onjuist, aldus Kerby. Volgens de bioloog zijn kikkers voor de meeste chemische stoffen licht vatbaar tot gewoonweg ongevoelig. Andere dieren kunnen net zo gevoelig zijn voor chemische stoffen het ligt er maar net aan welke stof je bekeijkt. Kerby ontdekte dat toen hij 28.000 verschillende toxiciteitsonderzoeken uit het verleden opnieuw onder de loep nam. De onderzoeken brachten de giftigheid in kaart van 107 verschillende stoffen, waaronder anorganische chemicaliën, pesticiden en zwaren metalen. De stoffen werden getest op 1279 diersoorten, varierend van wormen en vissen tot slakken en insecten.
Kerby stelt nu voor dat milieu-onderzoekers voorzichter moeten zijn met het aandragen van kikkersterfte als bewijs voor milieuvervuiling. Als ze dan toch kikkers of andere amfibiën willen gebruiken, dat moeten ze eerst uitzoeken waar die dieren precies gevoelig voor zijn, aldus de bioloog.
Kerby maakt zijn onderzoek bekend in de aankomende editie van het tijdschrift Ecology Letters.
Vergeet uw trouwe hond, haal een halve wolf in huis
Vergeet uw trouwe hond, haal een halve wolf in huis
In steeds meer Britse huisgezinnen wordt de 'gewone' hond als huisdier vervangen door een 'hybride wolf', die nauw verwant is met het wilde dier dat ooit zo gevreesd werd, zo meldt de Sunday Telegraph.
Die dieren, waarvoor meer dan 5.000 euro moet worden neergeteld, lijken als ze volgroeid zijn sprekend op een echte wolf en maken zelfs hetzelfde jankende geluid, in plaats van het ons vertrouwde geblaf. Het gaat om dieren die het resultaat zijn van het vermengen van Europese of Noord-Amerikaanse wolven met gewone honden. Tsjechoslovaakse wolfshond Hondenrassen die het vaakst worden gebruikt voor deze vorm van kweken zijn Duitse herders, huskies of akilas. Populaire rassen die nauw verwant zijn met wolven zijn de sardoo en de
Tsjechoslovaakse wolfshond, een kruising tussen een herder en een Karpatische wolf die tijdens de Koude Oorlog veel werd gebruikt door communistische grenspatrouilles langs de Muur.
In de Verenigde Staten zijn deze halve wolven al enige tijd legaal en gegeerd. Nu heeft ook de Britse overheid beslist dat dergelijke rassen zonder speciale vergunning kunnen worden gekweekt en gekocht, vooropgesteld dat ze minstens drie generaties verwijderd zijn van hun wilde voorouder. Fatale incidenten De beslissing heeft tot verontwaardigde reacties geleid bij dienrenbeschermers, vooral omdat de wolfhonden in Amerika al verantwoordelijk zijn geweest voor enkele fatale incidenten met kinderen.
Een woordvoerder van de Britse dierenbescherming waarschuwde dat "in een huiselijke omgeving de uiting van natuurlijk gedrag bij dergelijke dieren gevaren met zich kan brengen. Dit worden nooit gewone honden". Vooral kinderen lopen gevaar, omdat de dieren hen volgens deskundigen gemakkelijk als potentiële prooi kunnen zien. (belga/mvdb)
Bericht uitgegeven door De Vlinderstichting op zondag 15 november 2009
Libellen zijn echte zomerdieren. Toch zijn ook in de winter libellen te vinden: winterjuffers. Deze zijn gespecialiseerd in het overwinteren als volwassen libel. Daarvoor zoeken ze beschutte heideveldjes op waar ze zich verbergen in pollen hei of pijpenstrootje.
De bruine- en noordse winterjuffer behoren tot de familie van de pantserjuffers. Winterjuffers kenmerken zich door een lichtbruin lichaam met donkere metaalbruine figuren. In tegenstelling tot andere juffers vouwen ze alle vier hun vleugels aan één kant van het lichaam bij elkaar (zie foto), zodat ze wat sneller kunnen opwarmen in koude perioden. Noordse winterjuffers zijn zeldzaam en komen voor in de noordelijke helft van Nederland. Bruine winterjuffers komen vooral voor in het oosten en zuiden (hoge zandgronden) en in de duinen. Winterjuffers komen aan het eind van de zomer als imago uit het water tevoorschijn en vliegen dan al snel van het water weg, op zoek naar geschikte plekken om te jagen en (later) om te overwinteren. Dit kan vele kilometers verwijderd zijn van het water waar ze uit zijn gekomen.
Om te overwinteren zoeken ze beschutte plekjes op in de vegetatie. Favoriet zijn pollen van struikheide of pijpenstrootje. Hier kruipen ze diep in weg en kunnen ze maandenlang roerloos blijven hangen. Ze vertrouwen volledig op hun schutkleur om niet door vogels of muizen te worden opgegeten. Wilt u ze vinden dan zult u daar flink tijd in moeten investeren, maar onmogelijk is het zeker niet.
Tekst: Kim Huskens en Tim Termaat, De Vlinderstichting Foto: Kim Huskens
mailgroep huisdieren
![](javascript:fotovenster("http://images2-telegraaf.nl/multimedia/archive/00671/kat_671636d.jpg"," "," ",145,200); "javascript:fotovenster(\"http://images2-telegraaf.nl/multimedia/archive/00671/kat_671636d.jpg\",\" \",\" \",145,200);")
Het was een puzzel die vogelexperts al jarenlang frustreerde: hoe produceert de 
Expeditie
De bruine- en noordse winterjuffer behoren tot de familie van de pantserjuffers. Winterjuffers kenmerken zich door een lichtbruin lichaam met donkere metaalbruine figuren. In tegenstelling tot andere juffers vouwen ze alle vier hun vleugels aan één kant van het lichaam bij elkaar (zie foto), zodat ze wat sneller kunnen opwarmen in koude perioden. Noordse winterjuffers zijn zeldzaam en komen voor in de noordelijke helft van Nederland. Bruine winterjuffers komen vooral voor in het oosten en zuiden (hoge zandgronden) en in de duinen. Winterjuffers komen aan het eind van de zomer als imago uit het water tevoorschijn en vliegen dan al snel van het water weg, op zoek naar geschikte plekken om te jagen en (later) om te overwinteren. Dit kan vele kilometers verwijderd zijn van het water waar ze uit zijn gekomen.
