Vandaag heb ik tweemaal in de etalage gezeten, ra,ra, ra, Natuurlijk in een erker van een brasserie! Het was de dag en de tijd ervoor. Eens ergens anders dan thuis mijn koffie drinken. Mijn hond is een lagotto romagnolo oftewel een italiaanse waterhond. Geven weinig of geen allergieën aan mensen en hebben geen haarverlies. Maar de krulletjes draaien in dreadlocks en dat irriteert zijn vel. Om de 3-4 maand is er dus een bezoek aan het kapsalon. Kortwieken! Niet een coupe zoals een poedel maar meer à la brosse, overal gelijke lengte. Dat neemt ongeveer 2 1/2u in beslag. Voor mij de uitgelezen tijd om te winkelen, want ik kan mijn hondje in veilige handen achterlaten. Het zijn nog solden, altijd een interessante periode. Maar voor mijn "nieuwjaar" heb ik een boekenbon gekregen. De boekhandel is mijn tijdsbesteding geworden. Ik heb mijn hart opgehaald tussen de grote en de kleine lectuur. Eerst eens rondkijken naar het aanbod en als er niet direct iets in het oog springt, eens mijn lijstje bovenhalen. De titels en schrijvers noteer ik op 3 verschillende manieren: 1) aanraders van vrienden en kennissen 2) boekbesprekingen in de krant 3) op de VRT news app, het wekelijkse item van; " de vijf boeken die het leven van .........hebben veranderd". Jeroen Meus gaf "Het achtste leven" van Nino Haratischwili, als zijn keuze gevraagd werd in november jl. Verder heb ik de pocket versie van 3 boeken van Bart Van Loo " de Frankrijktrilogie" en ook zijn "Napoleon" meegebracht. De "Bourgondiërs" is al bij mij. Ik hou van zijn schrijftrant, het heel vlotte. Natuurlijk spreken de onderwerpen me ook aan. Vóór de aanschaf van de boeken een kopje koffie en na de aankoop nog een. Vandaar mijn 2 etalages.
Ik heb een hele brave hond nadat hij alles geprobeerd heeft wat niet mag. Eens het verboden was nog eens een kleine poging doen of het inderdaad wel een verbod was, maar dan hield hij zich wel aan de regels. Maar ondertussen is er wel wat schade binnenshuis te zien: planten half opgegeten, aarde die vochtig was uit de bloempot halen, een los hoekje van het behangpapier gebruiken om er een hele hap uit te trekken enz. Ik verkleinde de oppervlakte waar we waren met strategisch een ladder te plaatsen zodat ik hem altijd in mijn vizier heb. Het is uitdagen en aandacht vragen. Ik hoop dat zijn puberteit ver aan het einde is en het rebelse karakter ook. Ik ben ook niet de baas van de korte commando's zoals ze in de hondenscholen leren. Lig, zit, sta, wacht, kom en af. Ik maak van elk van die woorden hele zinnen die hij moet verstaan; wacht eens een beetje, ga eens schoon liggen, zet je ne keer naast mij, kom we gaan naar buiten, blijf daar eens van...Niet dat ik mijn hond wil vermenselijken maar sommige dagen spreek ik geen mens. Als dan de enige woorden commando's en bevelen moeten zijn is dat niet aangenaam. Volle en volledige zinnen leer ik mijn hond te begrijpen. En als het hem goed uitkomt verstaat hij ze ook.
Met wat boeken en het mooiste hondje van de buurt heb ik terug de tram naar huis genomen. Allebei moe, maar tevreden om weer naar huis te gaan. We hebben ons in de zetel geploft na een toffe maar vermoeiende dag
Er waren eens twee zussen, een slanke en een volslanke. De slanke zus had geen enkele moeite om aan koekjes en snoepjes te weerstaan. Zij had ze zelfs niet nodig in de namiddag bij de koffie. De volslanke zus had een grote hoeveelheid koekjes en snoepjes in huis nodig om zich goed te voelen. Onder het mom, je zou eens geen koekje hebben als er bezoek kwam, werd de voorraad iedere week aangevuld. Wel de volslanke zus was mijn moeder en ik ben een beetje in hetzelfde bedje ziek. De discipline die ik bij het boodschappen doen mezelf moet opleggen is gigantisch. "Commissies doen" in een grootwarenhuis is dus een calvarieberg beklimmen. Rayons met koeken en snoep passeren zonder iets uit de rekken te nemen is aartsmoeilijk. Temeer omdat er nooit iemand "stop" roept. Vandaar dat boodschappen doen een martelgang is voor mij. Omdat aan ijscrème zo moeilijk te weerstaan is laat ik de koelbox thuis. Mezelf een beetje bedriegen noem ik dat, maar het helpt.
De krant is er iedere dag en bijna zo onmisbaar als mijn kopjes koffie. Mijn ochtendgezel. Alles lezen en dan aan de uitdagingen van de dag beginnen met de puzzels. Soms vind ik mezelf dan een héél clevere vrouw, slim zelfs. Ik krijg dat gevoel meestal als ik een moeilijk kruiswoordraadsel, suduko heb opgelost. Die momenten zijn meestal van korte duur. Het volgende cryptogram of moeilijk raadsel zet me terug met beide voeten op de begane grond. Dan moet ik toegeven dat ik een heel gemiddeld verstand heb, met uitschieters van uitzonderlijk goed maar ook soms ook van echte domheid. Het is zoals bij iedereen denk ik dan. Ik ben geen Einstein en zal er ook geen worden. Dat is eigenlijk niet nodig, "eins war genug"
De tijd dat Armand Pien met rode lippenstift en goed gevormde wortel, raap of prei, de hoge en lage luchtdrukgebieden of de straalstroom aanduidde, ligt al decennia achter ons. Het KMI stuurde een mailtje dat er een verfijning van hun app gekomen is. Een uitbreiding die je kan installeren. Het is toch wel efficiënt dat ik 10-30 min. op voorhand verwittig word wanneer er een plensbui op me afkomt. Reden van nuttigheid: een overvloed aan tijd om te schuilen, of eventueel thuis blijven en een droger tijdstip voor een boodschap uit te zoeken. De charme van veel spreekwoorden en gezegden gaat daarmee ook wat verloren. Deze morgen wist ik bij zonsopkomst sowieso dat het ging regenen: ochtendrood brengt water in de sloot. De mooie kleuren deze morgen en eigenlijk al gans de week, hebben me dat getoond.
Zowel 's morgens vroeg als 's avonds laat ben ik veel buiten. Een hondenbaasje weet dat. Op al die momenten is er tijd voor te koekeloeren dwz spiedend kijken, turen, gluren, in een toestand van passiviteit de tijd doorbrengen. Werkeloos en wezenloos voor zich uitkijkend of naar de hemel staren tot de hond alles gedaan heeft wat moest gebeuren vooraleer de nacht in te gaan. Op die momenten vraag en vroeg ik me dikwijls af wat ik aan dat hemelfirmament allemaal zag aan lichtjes. Iets dat ik niet ken is reden genoeg om het op te zoeken. Geen 26 delige Larousse meer nodig maar gewoon een laptop en een vraag stellen. Ik schreef: "wat zie ik nu aan de hemel". Bleek dat een heel goede app te zijn met die titel, die alles verteld over de stand van de planeten, de sterren, passage van ISS, wanneer en waar dat allemaal zichtbaar is en op welk uur. Een aanwinst dus als je graag naar boven kijkt in de avond of nacht.
Met al die nieuwe technologieën kan ik alles weten en kennen zonder een inspanning te leveren. Ben ik nu slimmer geworden? Gaat mijn brein en hersenen niet verschrompelen omdat ik die niet meer nodig heb? (gezien mijn leeftijd zou ik die vraag niet moeten stellen want dat zal gebeuren) Of moet ik het meer zien als een aanvulling van hetgeen ik op school geleerd heb? Alle antwoorden vinden door een machine in te schakelen. Een doemscenario dat ik voor me zie: een evolutie van verstand en zintuigen gereduceerd tot nul en generlei nut of waarde zoals staartbeen of appendix. Maar ik geloof in Atlantis, het rijk dat door een plotselinge catastofe verdween. Dat al de kennis van dat rijk in onze genen opgeborgen is. En Atlantis is een heel mooi verhaal en de moeite voor eens terug te bekijken en Plato te herontdekken.
Maar er zijn ook de leuke apps: Instagram (foto's van familie) WhatsApp, en speciaal voor mezelf de app "blauw bloed". Royalty nieuws met mode, juwelen en uitstappen. Nu ga ik een spelletje spelen, dat zijn ook leuke apps
Geluk zit in een klein hoekje en vandaag was dat niet anders. Er was wel veel nieuws te rapen in de krant en te lezen ook. Maar ik keek een beetje de kat uit de boom, en dat mag je figuurlijk en letterlijk nemen. Gelukkig natuurlijk want het grote nieuws was er pas met het middagjournaal. La compagnie des petits Napoleons slaat de handen in elkaar om de veldslag rond en om Anderlecht te winnen. Hoe gaan ze dat in 's hemelsnaam doen? Naar mijn beste informatie heeft geen van die CEO's ooit tegen een bal gesjot, laat staan een doelpunt kunnen maken! Wiens kop zal er eerst vallen? Want dat is natuurlijk het eikele punt als er nieuwe bazen komen. Er een business van maken, geld verdienen. De mindere goden, die met veel bombarie werden binnengehaald, zullen hun hachje niet kunnen redden. Selfmade mannen zijn voor anderen niet altijd de beste vrienden. Hun vriendschap en woorden niet altijd te vertrouwen. .Zo kabbelt de soap rond het slecht spelend RSCA rustig verder. Men is stilaan vergeten dat "voetbal" gewoon een spel is waar volwassen mannen de benen vanonder hun lijf lopen richting andere kant van het veld om bij de tegenstander een bal in doel te krijgen. Voetbal leveren toch die 11 mannen op het veld? Dat tot groot jolijt van vele supporters maar tot spijt van de investeerders.
De krant is mijn inspiratiebron, niet alleen voor het "grote nieuws" maar ook voor "les faits divers" ( ik volg Franse les). "Minder geklaag in de koffiehoek, graag" is de titel in Het Nieusblad. Laat dat nu toch juist iets zijn waar de jaggers* plezier aan beleven en elk gesprek beginnen met weeklagen. Geliefkoosde onderwerpen zijn natuurlijk het weer, dan de ziektegeschiedenis, dokters, specialisten, klinieken, medicatie, slapen, reizen, uitstappen, restaurants waar voordelig te eten is en als er dan tijd overblijft kinderen en kleinkinderen. Wij ondergaan dat lijdzaam want iedereen heeft af en toe behoefte aan zagen en zeuren. Bij alleenstaanden is dat nog meer uitgesproken omdat ze niet over een partner beschikken die af en toe toch eens wil luisteren naar al de rampspoed die hen overkomt. Zagen, zeuren, boos zijn, gieren van het lachen, plezier maken, ergeren, moet men op een andere manier kwijtraken . Voor mij is dat ook nog altijd een zoektocht om al die emoties in goede banen te leiden. Soms lukt het goed en soms is het de zeewind die alle spinsels uit mijn hoofd moet waaien, en de hond draagt door zijn capriolen ook bij tot een goed gemoed.
* jagger: het woord in 2019 verkozen om "senior" te vervangen."Jong Actief Gepensioneerde" en dan zien we allemaal Mick Jageer voor onze ogen, al huppelend en springend over de bühne terwil hij "Satisfaction" roept of zingt. Ik doe dat ook met minder springen, minder huppelen, en gewoon in de living.
Op maandag komt altijd het liedje van "The Mamas and The Papas" tevoorschijn. "Monday, Monday" uit 1966. Dat bewijst misschien wel de stelling van mijn dochter dat ik muzikaal niet mee ben met mijn tijd. Ter verontschuldiging voor dit liedje: ik kreeg dit singeltje op min 18e verjaardag van een vriend. Geschenkjes vergeet je niet zo vlug. Het zit trouwens nog altijd in mijn platencollectie en op maandag is het zelfs een geliefkoosde plaat op alle radiozenders.
Op maandag willen schrijven en geen inspiratie hebben! Help, help, een writer's block. Onderwerpen en thema's genoeg maar geen enkele die momenteel mijn verbeelding kan prikkelen. Voor mij is dat een tijdelijk en onbelangrijk ongemak. Voor schrijvers die van hun pen moeten leven is dat een gigantisch probleem. Iedere dag voor de kranten verslaggeving doen of opinies en commentaren van gebeurtenissen neerpennen en dan geen idee hebben hoe dat in te kleden. Leven met een deadline die geen compassie heeft. Vandaar dat er af en toe wat misbaksels te lezen zijn of uitvergroting van minieme en onbelangeijke gebeurtenissen. Of altijd dezelfde onderwerpen met andere woorden. Niet alleen kranten zijn onderhevig aan gebrek aan nieuws, inspiratie of een reusachtige inval. Het televisiejournaal herkauwt de brexit en de formatiegesprekken tot treurens toe.
Vandaag "dag des Heeren". Velen zullen deze omschrijving kennen. Vertaald naar vandaag wil dat zeggen: vrije keuze van dagbesteding, reflexie van de voorbije week. Jaren geleden was er een opgelegd en strikt programma te volgen op zondag. Fris gewassen en geschoren en met de beste zondagse kleren naar buiten. Nuchter blijven ( dwz niet eten) tot na de mis, babbeltje met iedereen aan de uitgang van de kerk, uitwisseling van nieuwtjes. Eigenlijk zo een beetje zoals de social media nu, maar met bekende mensen (buren, familie) en zichtbaar voor iedereen. Afhankelijk van de tijd van het jaar was er dan familiebezoek, naar de kermis of jaarmarkt gaan, of gewoon thuis zitten om op de radio naar een uurtje klassieke muziek te luisteren vooraleer de voetbalverslaggeving begon. Weggaan was uitgesloten als er een duivenmelker in de familie was. De duiven moesten eerst "gevallen" zijn vooraleer er ook maar aan een uitstap kon gedacht worden. Heb ik heimwee naar die tijd? Nee. Wel mis ik de contacten die er waren met de grote familie, want nu zijn dat bijna nobele onbekenden en verspreid over het ganse land.
Het is de Bijbel die ons deze dag geschonken heeft en door de eeuwen heen ons een vrije dag heeft bezorgd. Als gepensioneerde zijn alle dagen zondagen, rustdagen of hoe je het ook wil noemen. Als je de gezegende leeftijd van 65+ hebt, zijn er geen opgelegde taken meer van anderen of van buitenaf. De verantwoordelijkheid die men vanaf dan heeft is "gezond" blijven, jezelf 24u op een nuttige manier bezig te houden. Het voordeel is ook dat de interpretatie van "nuttig" volledig zelf in te vullen is. En eerlijk, het duurt een tijd om dat uit te zoeken. Men moet eerst door de periode dat de maatschappij het zonder ons kan doen. Eens die hindernis genomen is het zoeken naar een tijdsbesteding die je ligt. Geprezen zij de Heer, om in de context te blijven, mag je gelukkig zijn om in deze eeuw van technische hoogstandjes te leven. Allerlei mogelijkheden om aan de vele wensen te voldoen zijn nu beschikbaar voor de meesten onder ons. Lezen, puzzelen (zowel echte grote puzzels als kruiswoord....), tuinieren, wandelen, babbelen, internet, en meer recent ook tv kijken. Sinds de installatie van kabeltv is het ook zoeken in het medialandschap wat ik nu eigenlijk van de tv verwacht. Van een binnenhuisantenne met 3 zenders (vrt, canvas, ketnet) naar een 100tal. Een wirwar van reality tv, reklame, duidingsprogramma's, films, spelletjes, shows.. Daarin een weg vinden was en is nog steeds een hele onderneming. Vandaag geen probleem, het Belgisch Kampioenschap cyclocross.
Het klavier is mijn grootste vriend geworden, niet het klavier dat muziek produceert, maar het klavier met de letters en tekens. Kortom, het toetsenbord van de pc. Het klavier dat 's morgens geduldig wacht op de eerste aanslag met mijn stijve, minder soepele vingers, van de dag. Het brengt vanzelf de woorden op het scherm en zo tot leven. Een groot voordeel ook van dit tokkelinstrument: geeft geen commentaar en laat me begaan.
Mocht je denken dat de wereld weinig inspiratie geeft om te schrijven, neem de krant, luister naar de radio en kijk tv. Vandaag weer titels genoeg om een veelvoud aan commentaren en bedenkingen te hebben. Ik zal me dus beperken tot de meest in het oog springende waar ik wel een vraagteken bij kan plaatsen
De laatste maanden is er heel veel te doen geweest over het tekort aan leraren op school. Veel gepensioneerde leerkrachten werden opgeroepen om terug naar school te komen om te werken, zijnde les te geven. Vandaag is er een verklaring over tekort. In "Het Nieuwsblad" op de frontpagina : "nog nooit zoveel leraars ziek thuis". Vooral de leerkrachten tussen 56-65 jaar geven er eventjes de brui aan. Een duiveltje dat cynisch is zegt: "zijn dat misschien de leraars die wel terug gaan werken als ze met pensioen zijn? Mag ik me deze vraag stellen of is dat erover?
Tweede hot item vandaag op de voorpagina van dezelfde krant: Queen is radeloos! Voor alle duidelijkheid, ik ben een voorstander van de monarchie. Het is een stelsel dat toch een zekere stabiliteit aan een land en bevolking geeft. Niet om de 4 of 6 jaar een verkiezing die geld kost, geen partijfiguur die enkel voor zichzelf zorgt en voor de rest van zijn leven ook de voordelen moet hebben van een publieke figuur (salaris, representatie, veiligheid, bescherming ..) De Queen is "The Firm". Sinds jaar en dag de stabiliteit aan het hoofd van generaties royals, die eigenlijk niks doen. Er zijn al 3 troonpretendenten in leeftijd varierend van 71-37-6 jaar. Dan de talloze andere figuranten die zichzelf min of meer als zeer belangrijk en invloedrijk beschouwen en misschien ook zijn. Zij zorgen ook regelmatig voor de smeuïge verhalen in kranten en tijdschriften. Waarom dan al die heisa als er eentje uit die ratrace wil stappen? Zelfs in het Museum van Madame Tussauds is er een snelle"megxit" gesignaleerd!
Dat is het voor vandaag, morgen weer andere vertelsls en verhalen
Dat zijn vervelende dagen en uren en dingen,maar ook dat moet gebeuren. Gelukkig met hulp zodat alles wat lichter is. Jongere handen kuisen ook wat beter en vlugger. Nadien is dan weer alles heerlijk fris en netjes. Geen kinderen meer in huis maar wel een hond die graag in de tuin speelt, ballen vangt, putten graaft, spurtjes doet en rondjes loopt. Met dit vochtige en natte weer is het ideaal om al het zand en modder binnen te brengen. Natuurlijk is er zoiets als "poten kuisen"maar dan zou ik sneller moeten zijn dan een 18 maanden oude hond. Met mijn 71 j kan ik nooit de snelheid halen waardoor hij altijd door de mazen van het net glipt. De hond heeft krulletjes en we wonen aan zee. We wandelen op het strand, pootjes baden en af en toe in het zoute water springen en zwemmen. Het is dus niet alleen tuingrond dat er te vegen valtin huis, maar ook het ziltige zeezand. We blijven wel gezond. Regen, wind, zon deert ons niet. Een hond kijkt niet of het nat, droog, koud of warm is. Het enige dat voor de hond telt is aangelijnd met de baas een wandeling doen. Een betere compagnon is er niet te vinden. Met zeer weinig eisen, water,eten en een slaapplaats, geeft hij al de vriendschap die hij kan geven.
Naar goede gewoonte is er niet alleen voor mezelf een "jaarlijkse check up", maar voor alles wat me lief is. Vandaag was het de beurt aan de auto. Ik ben van de generatie die uitkeek naar de 18e verjaardag om zelfstandig overal naar toe te kunnen zonder hulp van anderen. Toen was er alleen maar sprake van files aan de Konijnenpijp in Antwerpen en elders kenden ze het woord niet. Veel rijden doe ik niet meer. Bezoekjes aan de kinderen die ver wonen, boodschappen doen die niet te dragen zijn over grote afstanden, naar een tuincentrum in de lente en eens naar een bedevaartsoord om een kaars te branden. Toch wil ik nog geen afstand doen van dit dure speelgoed. De auto "vrijheid-blijheid" zit er ingebakken. Natuurlijk zal er een moment komen dat het bye bye is aan dit dierbaar speelgoed. Maar zolang ik dit vernuftige machine nog kan besturen zal ik het wel in mijn bezit houden. en binnen een paar jaar zijn er kleinkinderen die zitten wachten tot ik "adieu" auto zeg. Vandaar dat dit vehikel me volledig veilig van A naar B moet brengen en ik het laat controleren of dit inderdaad zo is. Ik ben dan wel zot van mijn voertuig, kan goed rijden en stoppen. Maar er mag absoluut geen lichtje flikkeren op het dashbord of de schrik slaat me om het hart. Dus om die kleine paniekaanvallen te vermijden is er dus een jaarlijks bezoek aan de garage ingepland. Met deze dus gedaan. een tevreden chauffeur sluit af.
Eindelijk van start en hopelijk van de eerste keer goed. Gedurende de feestdagen, als iedereen gezellig bij elkaar zit, is het duidelijk dat meningen van ouderen," de jaggers",niet altijd op prijs gesteld worden. We zijn ook niet meer zo vlot om discussies in goede banen te leiden of onze mening goed onder woorden te brengen. Aan taalvaardigheid hebben we nog niets ingeboet maar de snelheid waarmee alles gezegd word, daarin schiet je tekort. Zeker als je als gepensioneerde alleen bent in het gezelschap. Je mening, opinie, bedenkingen over sociale en maatschappelijke thema's zijn volgens de jongere generatie niet meer relevant. Hoe kunnen we nog up to date zijn als we niet meer in het werkelijke hedendaagse leven staan? Woord,weerwoord is enorm belangrijk. Er zijn ideeC+n die je wilt toetsen aan anderen, bedenkingen die je maakt, kijken of je wel op de juiste golflengte zit bij een problematiek enz. daarom kan een blog een nuttig instrument zijn, om eventue el van gedachten te wisselen of fouten te melden in een gedachtengang
