Boodschappen doen! Niet mijn geliefkoosde bezigheid maar de inwendige mens heeft ook zo zijn noden. Een fleurig bloemetje of plantje meebrengen zou al heel wat goed maken. Ook ter vervanging van heel wat overlijdens in de tuin, is er een aanvulling van plantgoed nodig. Ken je het telefoondeuntje als je naar een openbare instelling moet bellen? Wel 'er zijn nog zoveel wachtenden voor u', was deze keer van toepassing op alle winkels die ik wilde aandoen. Queueing, waar de Engelsen zo goed in zijn en dat de Belgen ook al als systeem stilaan goed onder de knie krijgen. Geen bloemetje, geen plantje, een volgende keer meer chance. Maar vandaag begin ik sowieso aan mijn boekje "Letterbuffet". Vergelijk het een beetje met een dessertbuffet na een feestelijke maaltijd: een zoetigheidje kan er nog altijd bij. De kers op de taart als men een lezer is. Dat extraatje, dat genoegdoening schenkt en een volkomen tevreden gevoel geeft na een moeilijk artikel of boek te hebben gelezen. Nog een mooie pagina erbij. Op 13/06/2020 kreeg ik "Letterbuffet" in handen. Een verzameling impressies, dromen, fictie en non fictie geschreven, in boekvorm en in beperkte oplage, 25, uitgegeven. Twee schilderijtjes (kopieën) werden bezorgd aan alle vrienden van mijn twee vrienden, met de vraag er iets zinnigs over te zeggen, de indruk en gevoelens die daar bij opkwamen, neer te pennen. Voor mij is het dus iedere dag een dessert voor mijn ogen en brein. Beginnen doe ik met het boekje open te slaan en als eerste kop "De Aanleiding", zie staan. Het idee van één van mijn 2 vrienden om iedereen aan het schrijven te zetten over "De Inspiratie = twee schilderijtjes". Het volgende hoofdstuk noemt hij de schrijvers heel toepasselijk "De Geletterden" want ze kennen de letters, 26 stuks nog wel! Het 1e verhaal kreeg als titel 'Prinses' en dat zal voor vandaag zijn. Vijfentwintig mensen zien hetzelfde en 25 mensen zien iets anders, fantaseren over iets anders. Dat terwijl al die ogen hetzelfde zien. Toch curieus. Ik stel me dan ook terecht de vraag: is het echt wat ik zie, hoor, lees, waarneem?
Nu is het eerst nog wat wachten op de hersteller van de tuinverlichting. Die blijft maar branden en wil niet meer dimmen. Immers, verbruik van electriciteit dat niet nodig is, is uit den boze.
Ik ben aan het mijmeren aan mijn desk/eettafel. Ik kijk af en toe naar buiten. De passanten zijn kleurrijker geworden. De shorts en shirts zijn geen ingetogen blauw meer, maar zijn nu een uitbundig kleurenpalet met een variatie in dessins, model en snit. Het is de sfeer van terrasjes doen. De banken, zeteltjes en stoelen zullen allemaal vlug ingenomen zijn door mensen die willen genieten van een frisse pint of een straffer brouwsel. En ondertussen loeren naar de andere toeristen en commentaar geven op kledij en het figuur dat ze bedekken. In ieder geval zal er geen Westfleteren opgediend worden. Sinds het online gaan van de brouwerij, uit noodzaak, zijn er 80.000 geregistreerde klanten in hun bestand en dit voor ocharme 40.000 kratten bier. Als je dan al bij de gelukkigen bent, na geduldig wachten, om wat bier te mogen afhalen, denk ik dat er per kop iets meer dan 2 flesjes te bemachtigen zijn. Dus grote dorst mag je in ieder geval niet hebben. Het zijn exclusieve dure proevertjes van 's werelds beste trappist. Ik hoop bij leven en welzijn er toch ook nog een te mogen drinken!
Vandaag mocht Leah (Marianne) Thijs haar boeken voorstellen. Geen verrassingen te bespeuren en al zeker niet de boeken van echtgenoot Jos De Man, die er sowieso bijhoren. Er zijn ook schrijfsters bij die ik zou kunnen catalogeren onder 'feministisch', maar niet extreem. De Engelse Fay Weldon, publiceerde romans, kortverhalen en was ook een bekende stem bij de BBC. Een van haar romans was de basis voor de film "She-Devil" uit 1989. De Amerikaanse Pearl S. Buck, kreeg als eerste vrouw de begeerde Pulitzer prijs voor fictie maar kreeg ook als eerste Amerikaanse vrouw de Nobelprijs literatuur in 1938. Jeroen Brouwers en Gabriel Garcia Màrquez vervolledigen het lijstje. Ik zou zeggen een typische keuze voor iemand die zich in de culturele sector beweegt.
Het is zondag, zijnde een rustdag. Ik ga mijn brein eens rust geven vandaag en niet meer nadenken. Gewoon carpe diem.
Misschien een rare titel van dit bericht, maar zo is de werkelijkheid nu eenmaal. Als alleenstaande zoek ik een uitlaatklep om commentaar of bedenkingen te geven bij gesprekken, bij hetgeen ik lees of hoor. Vandaag begon ik te lezen bij het lied "Handle with care" van de Traveling Wilburys, een band met als voornaamste leden Gearge Harrison, Bob Dylan en Roy Orbison. Een gelegenheidsensemble zou men kunnen zeggen, maar ze brachten toch twee albums uit, met een mooie samenzang van rocksterren als resultaat. En de krant brengt terug een divers palet van onderwerpen die een mens ook kunnen interesseren. Natuurlijk wel te beginnen met een corona update. Men hekelt, terecht, de 9 ministers die hun zegje hadden tijdens de crisis en van wie nauwelijks samenhang of samenwerking te bespeuren viel (iedereen moet scoren voor de volgende verkiezing!). Maar men heeft in de Wetstraat nog niet geleerd wat "samen" eigenlijk wil zeggen. Nee, er zijn nu 4 commissies nodig om te evalueren, te bekritiseren en onder het vergrootglas te leggen, van alles wat er in die weken en maanden is misgelopen. Ik noem dat bezigheidstherapie van onze verkozen parlementsleden. Enfin, ze doen dan ook tenminste 'iets 'voor hun royaal maandelijks inkomen. Degenen die iets 'deden' het vuur aan de schenen leggen. Zwaar studiewerk!
Nog een onuitputtelijk onderwerp is Leopold II en het Belgisch koloniaal verleden. Staat weer in de belangstelling n.a.v. Black Lives Matters en de beeldenstorm die er op volgde. Straatnamen met koninklijke verwijzing: moeten die blijven bestaan of een andere niet-discutabele naam krijgen als geografische herkenningspunt? Een zoveelste boek probeert ons weer eens wat dichter bij de waarheid te brengen van dit Afrikaans avontuur van de koning en later de Belgen. Idesbald Goddeeris (KUl) Amandine Lauro (ULB) en Guy Vanthemsche (VUB) proberen samen, in 8 vragen die ze aan zichzelf stellen, antwoorden te geven en te zoeken die ons allemaal bezighouden met dit stuk Vaderlandsche Geschiedenis. Aangezien de 8 vragen en de antwoorden beknopt weergegeven zijn in de gazet, denk ik niet dat ik het boek in mijn bezit zal nemen of kopen beter gezegd. Een uitvloeisel van heel deze historie is dat het boek "Gangreen 1, Black Venus" van Jef Geeraerts uit onze Vlaamse literaire canon is getuimeld. Onder het mom 'de canon leeft' en de 'canon evolueert' komen en gaan de literaire werken van het Nederlandstalige boek. Hoe kunnen de nieuwe Belgen ooit weten wat belangrijk is om als inwoner te gelden in ons land? Vandaag moeten ze dit weten en morgen is het passé en wat anders.
En dan is er natuurlijk nog de 'vriendschap'. Ik zou vrienden omschrijven als mensen, in mijn nabijheid, die weten wat belangrijk is voor mij. Zoals gisteren een pakkketje voor mijn verjaardag. Een onmisbare zwarte rubberen bal, van een zevental cm, die eruit ziet als de partjes van een mandarijntje, die het leven van mezelf vermakelijk en plezant maakt en zeker van mijn hond gelukkig maakt. Het doet hem springen van vreugde nu er zowaar een reserve is voor dit onmisbare attribuut in zijn leven. Meer heb ik toch niet nodig?
Ik ben een warme nacht goed doorgekomen dankzij een vochtige handdoek in mijn nek en een waterbadje naast mijn bed. Om practische redenen was dat, recht uit bed de koude bak in met mijn voeten, dat is heel verfrissend als ik 's nachts zou wakker worden van de hitte. In ieder geval heb ik op die manier bijna geen slaap gemist, wat altijd leuk is. Mijn krullen, na een bezoek aan de kapper, vallen weer rechtdoor door de warmte buiten d.w.z. ik zag na 5 min. niet meer dat ik met krulspelden onder den droger had gezeten. Dat is niet zo erg, ik heb toch genoten van een goede hoofdmassage. Daarna is een bezoek aan de dijk verplichte kost. Maar wat een verschil met de voorgaande weken!!!!Ik was echt vergeten dat de kust een toeristische trekpleister is en een vakantieplek bij uitstek voor veel mensen. Maar dus gedaan met het propertjes zijn van de wandel-winkelstraten en den dijk. Gedaan met de stilte. De ambiance van de vakantiegangers is al voelbaar, zichtbaar, hoorbaar en tastbaar aanwezig. Is er voor de deur van de winkel nog enige terughoudendheid en respecteeert men de 1,5m, eens binnen of een 0,5m verder is er niks meer te merken van de social distancy. Mensen zijn uitgelaten na de wekenlange 'lockdown' en 'blijf in uw kot'. Zowel de beleidsmakers als ikzelf weten hoe goed de zee is, hoe goed het doet om met de blote voetjes eens in het water te lopen en het klotsen van de zee tegen je benen te voelen. Waarom komen er zoveel ouderen naar de kust? Het zoute water houd je jong! Bij manier van spreken word je gepekeld om vers te blijven en houdbaar gedurende jaren!
Vandaag zag ik in de tuin al heel veel koolwitjes zoeken naar de nectar van de bloemen. Volgens mij is dat wel een maand vroeger dan gewoonlijk. Maar alle leven is welkom in mijn hofke. Ik vertoef er ook graag en de hond zeker!
Een warme nacht, maar geen zwoele nacht en dus waren er toch wat slaapuren. Altijd goed en dan voel je de recuperatie van je lichaam. Want gisteren ging ik luilekker lezen en heb dat uiteindelijk ook gedaan. Ik probeerde er eerst een sportieve draai aan te geven omdat het boek dat ik meenam uitermate geschikt leek om te experimenteren om op een andere manier te lezen. Ik nam het boek van Guillaume Martin, "Met Socrates op de fiets, een filosofische Tour de France", mee. Ik vond dat eigenlijk niet logisch om een sportief boek ter hand te nemen en met mijn luie benen omhoog te liggen met alleen af en toe beweging te hebben door een bladje om te slaan. Ik besloot om me in de situatie van het wielrennen in te leven en nam plaats op mijn hometrainer met het boek in de hand. Ik ondervond vlug dat ik nooit een professionele wielrenster zou worden, die geven bij géén enkele moeilijkheid op! Bij de eerste hindernis zette ik mijn ijzeren paard aan de kant. Ik voelde me een beetje belachelijk dat ik het na tien stampen op de pedalen al voor bekeken hield. Nochtans zeggen ze van vrouwen dat we multitask wezens zijn. Dat zijn we ook en we doen dat ook, maar lezen en macht zetten op mijn benen en voeten om de trappers rond te draaien, gingen niet goed samen. Fietsen en filosoferen gaat me niet zo goed af als de schrijver van dit zéér onderhoudend boekje. Geen hoogdravende filosofische theoriën. Maar hun inzichten en zienswijze toegepast op de moderne sportlui. Hij begint bij de eerste drie bekenden uit de oudheid: Socrates, Aristoteles en Plato. Het peloton, zijn concurrenten, zijn filosofen die hij dan voorziet van karaktertrekken die terugkomen uit het werk van desbetreffende denker. Zo krijg je een beetje hoogte van hun specifieke denkpatroon, hun leer en het werk waardoor ze bekend zijn geworden. Hun karakter en manier van koersen is hun levensvisie. Erasmus, Spinoza, Willem van Ockham Machiavelli, Pascal, Nietzsche, Marx, Sartre, Freud...fietsen allemaal mee in de belangrijkste ritten van de Tour. Ieder heeft op zijn beurt een klein succesje. Alle belangrijke denkers door de eeuwen heen koersen mee. Een klein foutje, waarschijnlijk tijdens de vertaling in het boek geslopen: Hilary Putnam is de filosoof, Hovsep Pushman is een schilder, achternamen zijn verwisseld. Soms is er met dit soort boeken een beetje muggenzifterij van de lezer. Maar de vertaalster ( Henriëtte Gorthuis) gebruikte ook een woord dat ik niet kende (ken het originele Franse woord niet): besmuikt, besmuikt gelachen = heimelijk uitgelachen. Al bij al een zeer verteerbaar boekje (190 blz) als je wat filosofen wil leren kennen en filosofische inzichten wil krijgen. Het is zo een boekje dat je de titel "filosofie voor dummies" kan meegeven. Het is weer warm en de ozondrempel is bijna overschreden, de boodschap is weer: lekker lui zijn! Met het volgende boek natuurlijk!
"Oud zijn op je 65e is niet meer van deze tijd. Er moet een nieuwe leeftijd komen om 'oud' genoemd te worden". Dat is de mening van enkele bekende Vlamingen die allen méér dan 65+ zijn en zichzelf tot de jeugd rekenen. Ze zijn verontwaardigd dat dàt woord voor hen gebruikt wordt. 'Oud' is hetgeen je er zelf van maakt, vind ik. Het is niet omdat je niet meer op de werkvloer mag staan dat dàt hetzelfde is als 'oud' zijn. Draai of keer het zoals je wilt, een veroudering treedt er op zowel fysiek als mentaal, bij iedereen. Arbeid, lesgeven, vrijwilligerswerk, kleinkinderen oppassen, dat geeft allemaal geen problemen als men die activiteiten blijft doen. We borduren verder op onze ervaring en kunde. Maar nieuwigheden uitwerken, nieuwe gezichtspunten over een onderwerp, onderzoek, innovatie en echt nieuwe ideeën is voor de jongere generatie. Eerlijk zijn over wat 'ouder' worden is, is echt wel moeilijk. Aanvaarden dat we in de maatschappij op een ander level gekomen zijn. Toegeven dat men niet meer in de fleur van zijn leven is, is echt niet gemakkelijk. Men moet daar niet moeilijk over doen, het staat eenieder te wachten. Ik probeer met trots mijn leeftijd te dragen, ik ben zelfs tevreden dat ik zover al geraakt ben. Ik kijk uit wat er in het verschiet ligt, is dat wat strammer, wat stroever, who cares! Ik ben er en kan van alles nog genieten met mijn mogelijkheden. Word ik dan 'oud' genoemd? So what! Ik heb zelfs na mijn 65e al die Engelse uitdrukkingen geleerd. Cool, ben ik.
Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat is er de gulle zon, dezer dagen. Een mens heeft die grote gele bol nodig om te gedijen. Maar ook al de rest dat leeft en beweegt.Toch is dat voor mij het begin van het leven in de schaduw, en dat bedoel ik letterlijk. Dat kan gerust nu het warm genoeg is om van het buitenleven te genieten in de lommerte. Ik ben nooit een grote zonneklopper geweest, maar met de jaren is het moeilijker geworden om in de zon te lopen, fietsen, wandelen of zitten. Mijn benen strekken en de hond zijn poten, gebeurt als de zon nog aan het wakker worden is. Heerlijke temperaturen om buiten te lopen. Maar ik ben niet langer meer alleen op de dijk en het strand. Meer en meer toeristen en tweede verblijvers laten in die vroege uurtjes hun beestje buiten. Bazen en bazinnekes genieten van de rust voor mens en dier. Nu een boek nemen en luilekker wezen, dat is héél gezond.
Nog 10.226 dagen te gaan en dan vier ik mijn eeuwfeest!!!!. Het aftellen is begonnen, een andere verjaardag is de moeite van het vieren niet waard. Dan is er gewoon 'blij' zijn dat we weer een jaartje erbij hebben in goede gezondheid en in mentale rust. Ik ben geen feestvierder, zelf niet in mijn meest onstuimige jaren. Hooguit tijdens de vakantie naar de 'Barque à Jack' in Zeebrugge, nadat we onze vakantiejob gedaan hadden. Leven genoeg daar, een beetje zoals nu. Maar op straat vieren, dansen, springen en drinken zat er nooit in. Ik pikte ook wel een 'bal' mee of een 'thé dansant', allemaal feesten die uit een andere eeuw zijn. Met de mooiste kleren aan gingen we toen op pad. Jeansbroeken was alleen voor te werken en shorts alleen voor het strand. Het is goed dat er veel 'fluctuatie' is in gebruiken en zeden, maar het mag niet ontsporen zoals het nu soms wel gebeurt. Fluctueren is meestal een woord dat men gebruikt in een economische of medische context, maar het is het enige woord dat ik toepasselijk vond voor wisseling van 'zeden' en 'gebruiken'. Een schommeling, een golving, een onbestendigheid, een verandering in het gedrag om te fuiven.
Een verjaardag geeft en heeft ook wel heel aangename momenten. Vrienden en kennissen die ik niet zo vaak hoor en zelden nog zie, nemen dan terug contact. Een gezellige babbel en wat herinneringen doen op een verjaardag wonderen. Daar kan geen enkel feestje, etentje, tegen op. Gisteren heb ik uitgebreid mijn stembanden geoefend, die zijn weer voor een tijdje gesmeerd. In deze coronatijden is dat nodig want ze liggen lang stil en mijn hond heeft het nog niet tot gesprekspartner geschopt, niettegenstaande hij vandaag al twee jaar bij mij woont. Maar ja, een beestje zijn gewoontes verander je zo maar niet. Ik zal gedwongen worden om de 'blaf- en woeftaal' te leren. Geen ontkomen aan.
Misschien niet de langste dag van het jaar, misschien niet de warmste dag van het jaar, maar wel de belangrijkste dag van het jaar: Mijn Verjaardag, 72 jonge lentes. Een belangrijk cijfer, al was het maar omdat (19)72 het geboortejaar van mijn dochter was! Onder auspiciën van belangrijke heiligen, die vandaag hun feestdag hebben: Thomas More (07/02/1478-06/07/1535), een Engels Humanist ten tijde van Hendrik VIII, onthoofd op bevel van deze heer. Schreef het boekje 'Utopia'. Zijn opmerkingen, aanmerkingen, oplossingen, van, over en voor de ideale maatschappijvorm zijn modern genoeg van inzichten om heden ten dagen nog eens te lezen en toe te passen. De volgende heilige die me beschermt is John Fisher (19/10/1469-22/06/1535), ook bisschop en biechtvader van Catharina van Aragon. Leefde ook ten tijde van bovengenoemde Blauwbaard. Onderging hetzelfde lot als Thomas More: kopje kleiner. Als derde beschermheer is er Paulinus van Nola (354-22/06/431) , Romeins senator, dichter en schrijver. Kreeg de bijnaam 'barmhartige' en 'genaderijke'. Onder dit goed gesternte leid ik al 72 jaar mijn leven. De meer aardse kenmerken: sterrenbeeld 'Kreeft'. De horoscoop zegt over de kreeften het volgende: Vaak voelt zij/hij zich niet goed begrepen. Komt soms stil en rustig over. Hebben een rijke fantasie en een creatieve geest. Zijn heel huiselijk en hebben die veilige en warme thuishaven nodig om goed te functioneren. Het duurt lang vooraleer ze vertrouwen schenken maar eens dat dàt er is zijn ze trouw, oprecht en loyaal. Maar juni is ook de 'rozenmaand', en rozen zijn er zeker te zien en te bewonderen in de Rozentuin in Mechelen. Het is de Romeinse godin Juno, de vrouw van Jupiter, die haar naam gaf aan deze maand. Nog 2 spreuken om mijn geschrijf te beëindigen: Gaat juni goed voorbij, is men in juli nog blij. En ook: Wie nu zijn vel niet brandt, staat straks als een bleekscheet op het strand! Maar als Sinte van de dag, Godelieve, ga ik bij haar een kaarsje aansteken in Gistel. Dat hoort er ook bij
Ik heb weer de langste dag en de kortste nacht overleefd. Alle speciale dingen moet ik 'bewust' meemaken, me realiseren dat niet alle dagen hetzelfde zijn van licht en donker, warm of koud. Dan kan ik er over schrijven. Het was maar een paar uur donker en ik was dan ook vroeg op wandel met de hond. Om 6u30 in alle friste, vooraleer de temperaturen beginnen op te lopen en de lucht bezwangerd is van alle geuren van de mensen en het eten. Richting zee om pootje te baden met een speelse waterhond aan mijn zijde. Dat noem ik de kleine geneugten van het leven die me oprecht blij en gelukkig maken. Uitrusten in de tuin op mijn pikkelken als ik terug van de wandeling kom. En er is dan het grote schouwspel van de vogels die en masse mijn tuin frequenteren. Na de duizenden bloemen op de japanse kerselaars in april, zijn er nu minieme kersjes te zien. Merels, kouwen, eksters en veel duiven komen zich tegoed doen aan het rode kleine bolletje met steeltje. Een waar festijn voor mijn gevleugelde vrienden, en voor mij om het te bekijken, en de hond laat ze genieten.
Ook weer de wekelijkse boekenkeuze van een BV, dit keer Leen Demaré. Ik ben geen grote fan van deze radiostem, maar dat wil daarom niet zeggen dat ik haar moet negeren voor de boekenkeuze. Georges Simenon verbaast me een beetje, maar een avontuur van speurneus Maigret lezen is natuurlijk altijd ontspannend. Ik kan kiezen uit de 75 detectieves en 28 korte verhalen over de Parijse commissaris die deze Belgische schrijver schreef (nog keuze uit 136 andere boeken van Simenon). Er zijn boeken bij die ik omwille van het thema nooit zal kiezen om te lezen. Zoals van Tom Lannoye, 'Sprakeloos'. Ik moet niet lezen wat een ander meemaakte van wat ik zelf zag gebeuren. Ook geen oorlogsbelevenissen meer zoals 'Nacht' van Edgar Hilsenrath. Ik denk ook niet dat ik de andere boeken die ze opgeeft zal lezen: 'De Thuiskomst' van Anna Enquist en 'Grand Hotel Europa' Ilja Leonard Pfeijffer. Dat zijn onderwerpen die me niet direct aanspreken om er rustig bij te gaan zitten en mijn bril op te zetten. Want dat is zo, ik heb een leesbrilletje nodig. Vroeger zou ik met een lorgnet om mijn hals rondgelopen hebben, wat eigenlijk best wel een mooi elegant voorwerp, zelfs juweel, kan zijn. Genoeg gepalavert, mijn zondag kan beginnen, koffiekoeken met koffie. Dat zal smaken.
Ieder stelt voor zichzelf de regels van zijn blog op. Voor mij zijn er 2 punten die ik in acht neem: proberen om per sessie de 500 woorden niet te overschrijden en slechts eenmaal per dag een tekst maken. Gisteren kon er geen letter meer bij, vandaag een follow up van heldin en kakelbont. Deze twee horen wel degelijk bij elkaar: Pipi Langkous die in Villa Kakelbont woont. Een romanpersonage van de Zweedse schrijfster Astrid Lindgren (1907-2002). Door ziekte, verdriet en zorgen overmand in 1944, begon Astrid te schrijven en in 1945 resulteerde dat in de jeugdromans over Pipi Langkous, met de woorden: als ik schrijf, ben ik onbereikbaar voor alle zorgen!. Zij creëerde een 10 jarige heldin, met een ongebreidelde fantasie, wonende in Villa Kakelbont, samen met haar Knapstrupper paard 'Witje', aapje 'Mijnheer Nilsson' en papegaai Rosalinda. Zij en haar huisgenoten beleven ongeloofelijke avonturen samen met Tommy en Annika. Astrid Lindgren laat Pipi symbool staan voor de vrije mens, zette autoriteiten overboord en bevrijdde het kind in de jeugdliteratuur van zware moraal in ieder verhaal. De leefwereld en fantasie van het kind centraal stellen in de verhalen. Dat alles is magnifiek weergegeven in de films en tv-series die opgenomen werden 1969-1971. Inger Nilsson (1959) zette een weergaloze Pipi Langkous neer. Zelf heb ik de dvd's in mijn collectie en samen met de kleinkinderen er naar kijken is nog altijd plezant, groot jolijt voor de kleinsten, een glimlach van de oudsten.
Een andere held met minder goede afloop is Christopher McCandless (1968-1992). Een begaafde jongeman, die na zijn studies van geschiedenis en culturele anthropologie, beslist de wereld waartoe hij behoorde, vaarwel te zeggen. Hij geeft al zijn geld, verdient tijdens zijn studententijd, 25.000$, aan Oxfam International. Neemt de naam van Alexander Supertramper (superzwerver) aan en met een oude Datsun B210 uit 1962 gaat hij van staat naar staat, California, South Dakota, Arizona. Daar moest hij zijn auto achterlaten. Zijn droom was evenwel in Alaska rond te trekken en te leven van hetgeen hij vond in de natuur. Hij lifte van Canada naar Fairbanks en zo verder naar Healy om aan zijn voettocht langs de Stampede Trail, Alaska te verkennen. Hij stak de rivier Teklanite over en vond de bus die de mijnwerkers uit de jaren 30 hadden achter gelaten. Maakte er zijn bivak van en zijn uitvalsbasis. Dat was april 1992. In juli was zijn voedselsreserve op, weinig bessen of wild te vinden en besluit hij terug naar de bewoonde wereld te gaan. De Teklanite was een woest kolkende rivier geworden die onmogelijk kon overgestoken worden. Terug naar zijn bus waar hij, vermoedelijk half augustus, overleden is van ontbering. Zijn lichaam werd door trekkers en jagers gevonden in september. In 1996 schreef Jon Krakauer een boek over dit aangrijpende leven en verhaal: Into the Wild. Documentaires en film volgden van dit avontuur dat de held met de dood bekocht. Gisteren werd zijn bus verwijderd omdat er teveel onbezonnen wandelaars, trappers op zoek zijn naar deze legendarische bus en er teveel gewonden en doden gevallen zijn op die trektocht. Een onbekend eindpunt voor de legendarische bus.
"Heroes" van David Bowie op radio 1 deze morgen, was een heel toepasselijke song voor een Britse heldin, Vera Lynn, die het aardse leven na 103 jaar voor bekeken hield. De lieveling van alle Britten, jong en oud, arm en rijk voor al die optimistische songs die ze voor de soldaten en thuisblijvers in W.O. II ten gehore bracht. De liederen werden echte evergreens en meezingers ver over de grenzen van het Britse Koninkrijk. Wie kan "We'll meet again" en White cliffs of Dover" niet meezingen? In deze corona lockdown zijn het heel toepasselijke liedjes geweest.
Vroeg uit de veren omwille van een briefje van de opmeter van gas en electra. Aanwezig zijn tussen 7u45 en 16u45!!!! Vroeg uit de veren is geen probleem, presentabel zijn op dat uur is voor deze gepensioneerde dame, echt niet gemakkelijk. Het zal een trainingspak worden, niet dat ik veel train, maar dat zit gemakkelijk en is rap aangedaan. In de blauwe kleur, wel te verstaan. Blauw straalt betrouwbaarheid uit. Maar vroeger hield ik van kleurrijke, kakelbonte kledij. Ik hou nog van felle kleuren, maar niet zozeer meer in mijn kledij maar wel bv in de bloemenkeuze in de potten en tuin. Maar goed, ik woonde uit het centrum van de stad en moest toch regelmatig de winkelstraten frequenteren om mijn boodschappen te doen. De uitstalramen van de kleedjes en bloezen hadden dan altijd mijn aandacht. Ik was toen echt wel een modebewuste vrouw. Toen zag ik eens een chemisier met korte mouwen in de etalage liggen, waar ik direct verliefd op werd. Een zijden bloeze met bont gekleurde vierkantjes als patroon. Maar prijzig. dus maar naar huis. Maar ik verzon allerlei redenen om toch maar weer eens te gaan kijken, en nog eens, en nog eens. Uiteindelijk besloot ik de bloes aan te schaffen en ze voor een feestelijke gelegenheid te bewaren. Zo fier als een pauw met zijn mooie veren in prachtige kleuren, hing ik het kledingstuk in de kast. Tot de gelegenheid zich zou voordoen wilde ik er met plezier alleen naar kijken. Het spreekwoord indachtig natuurlijk: "a thing of beauty is a joy for ever" van John Keats. Maar lang duurde mijn 'joy' niet. Het was de opkomst van de veelkleurige boxershorts die alle mannenwinkels sierden. Wat zag ik tot mijn grote verbijstering? Een boxershort met dezelfde stof als mijn chique blouse!! Ik had ze zelfs nog niet gedragen! Een man zou met de rest van mijn mouwen gaan paraderen! Ik kon toch niet op een feestje zijn met dat kledingstuk terwijl ik me constant zou afvragen welke man er met de restanten een onderbroek aanhad! Ik heb de hemdsbloes nooit gedragen, ze was te schoon voor alle dag en te gênant om er mee te pronken. Ik heb me ingeschreven bij de K.A.V. (nu Femma) om naaicursus te volgen. Daarna jarenlang avondschool 'snit en naad' gevolgd en een volwaardig diploma gekregen en verdiend. Ik ben mijn stoffen zelf gaan zoeken om mijn kledij te maken zodat ik niet meer in affronten zou vallen. Mijn kakelbont verhaal.
Met plezier begin ik weer aan mijn schrijfdag. Soms heb je van die dagen, die van bij het krieken van de dag, goed aanvoelen. Het blije gevoel verhoogde toen ik een droge krant uit de brievenbus haalde, ondanks de hevige nachtelijke regen. Maar zoals jullie ondertussen al weten, heb ik een hartsgrondige hekel aan een nat vodje papier dat mijn gazet moet voorstellen. Het is een goed nieuws krant, tenminste als je de verslagen van de grote, boze, slechte wereld overslaat. Gisteren was het de verjaardag van onze wielergod, vandaag is er het eeuwfeest van onze veelschrijver Aster Berkhof. Honderd jaar en even zoveel boeken zijn er uit zijn pen gevloeid. Il faut le faire, zeggen ze dan en ik ook. Allemaal vlot geschreven, spannend en aangenaam om te lezen. Rad van pen en van tong. Een erudiet man, onze Louis van den Bergh, die zijn pseudoniem ontleende aan de asters die groeiden onder de berken in den hof van zijn ouders. Goed gevonden! Hij heeft vele genres gebruikt in de 80 jarige schrijverscarrière; detectieves, streekromans, jeugdboeken, reisverhalen, beschrijvingen en ontdekkingen van andere culturen. Ook een geëngageerd man die dat weergaf in zijn boeken. Karel Michielsen, schreef n.a.v. deze verjaardag een boek gewijd aan deze energieke man: "Aster Berkhof, 100j nieuwsgierigheid".
In Frankrijk start de herdenking van president, Generaal Charles De Gaulle. Hij gaf de Fransen hun grandeur en status van grootmacht terug, door zijn weerstand tegen het nazi-regime in W.O. II. Vanuit London en met de hulp van de BBC hield hij legendarische toespraken om de Fransen aan te moedigen om verzet te blijven geven en plegen tegen dit helse regime. Geboren in 1890, overleden in 1970 en 80j na zijn remarkabele speech op de radio, hebben de Fransen reden genoeg om deze grote (letterlijk en figuurlijk) man terug onder de aandacht te brengen. Redder des Vaderlands, wordt hij genoemd. Dat menen ze ook, niet minder dan 3500 pleinen en straten zijn er naar hem genoemd. Een paar bekende uitspraken van deze statige, trotse man (vertalingen natuurlijk want Frans was de enige taal die hij wilde spreken!): "Aangezien een politicus nooit gelooft wat hij zegt, is hij altijd stomverbaasd wanneer anderen hem blijken te geloven!" "Aan de basis van onze beschaving is er voor iedereen de vrijheid van gedachte, van geloof, van mening, van werk en van vrije tijd" "Hoe wil je een land besturen waar er 246 soorten kaas zijn?"
Nog blij nieuws uit de showbizz-world. Maaike Cafmeyer krijgt als agente Chantal uit "Eigen Kweek" een eigen serie, een spin off dus. Ik kijk er naar uit want ik vind haar bijzonder goed en aangenaam om naar te luisteren en te zien in comedies en andere voorstellingen. Voor Evy Gruyaert is er ook goed nieuws. Haar "Start to run" serie wordt in andere landen overgenomen om de mensen het 'op een lopen' te laten zetten. Niet omdat ze iets misdaan hebben maar gewoon voor de fun en de gezondheid. Zoiets is natuurlijk niet aan mij besteed maar ik vind het formidabel dat ze er zovele mensen mee in beweging krijgt.
Ik kan vandaag mijn blog gerust in die woorden opdelen. Eerst vertel ik natuurlijk de waarheid. Dat is altijd het interessantste. Alles en iedereen tevreden in de tuin, er is water uit de hemel gevallen. Nog niet met bakkken, maar de bloemetjes, de struiken en de restanten van het gazon hebben toch van regenwater kunnen proeven. Toch altijd iets beter dan het kalkrijke kraantjeswater waar we spaarzaam en zuinig mee moeten omspringen.
Vandaag een héél biezondere verjaardag. Ons wielermonument, Eddy Merckx, heeft de begenadigde leeftijd van 75 bereikt. In goede gezondheid en in goede conditie, wat eigenlijk het belangrijkste is als men de jaren gaat tellen. Veel plezier heeft deze wielergod ons gebracht gedurende jaren en op de opvolging van zoveel fietstalent in ons land, zit ik nog altijd te wachten. Vandaag bracht de krant ook in herinnering de zanger Matthias Reim. Met plezier draag ik zijn grote hit, uit 1990, als verjaardagslied aan onze, door allen geliefde renner, op: "Verdammt ich lieb'dich". Zoals altijd op internet te beluisteren, tenzij natuurlijk dat liedje in je platencollectie zit.
De roddels krijgen ook eens aandacht. Wij leven per slot van rekening van het horen en lezen van de smeuïge verhalen van de rich and famous van de wereld. Iedereen die er van dicht of ver bij betrokken is, wil het kont maken aan de rest van de mensheid. Laten horen dat de glorie ook een beetje op hen afstraalt en een graantje meepikken van de bekendheid van verwanten en vrienden. Twee boeken die binnenkort op de markt komen gaan over The Greatest President of U.S.A. and his wife. Het ene boek, dat deze zomer in de boekenwinkels zal liggen is van nichtje Mary Lea Trump, dochter van een jong overleden broer van Donald. De titel laat in ieder geval niets aan de verbeelding over: "Too much and never enough. How my family created the world's most dangerous man." Er zit natuurlijk een stuk familie tragiek achter en dat moet ook de wereld weten. De miljardair heeft veel geld via slinkse wegen geërfd en dat moet ook eens gezegd worden. Het andere boek gaat over Melania. Ze is blijkbaar niet het verlegen meisje met het pokerface of sfinx gezichtje, als we Mary Jordan mogen geloven. "The art of her deal: the untold story of Melania". Een geslepen vrouw die weet waar de honingpotten te vinden zijn en niet zo simpel is als ze de wereld wil laten zien. Er zijn ook nog de "memoires" op komst van de ontslagen veiligheidsadviseur van de president, John Bolton. De titel: "The room where it happened". Normaal in juni in de winkel, maar een rechtszaak is hangende, omwille van zgn geheime info. Maar boeken genoeg over deze tweetende president. Michael Wolff schreef al "The fire and fury" en nu is er ook het tweede boek: "Siege: Trump under fire". In 2019 verscheen er ook al het boek van Doug Wead: "Binnen het Witte Huis". Deze schrijver heeft 2 jaar lang gebabbeld met iedereen die in aanmerking kwam om een zinnig gesprek te voeren over de presidentiële geplogenheden. Meer weten over Donald en Melania? Volg gewoon de nieuwsberichten op VRT, die zijn wel te betrouwen qua info of de Belgische kranten.
Corona is nog niet uit het land. De 7 pagina's in de krant bewijzen dat het nog altijd een hot item is en ons leven nog enkele maanden zal beheersen. We hebben onze bubbel al eens kunnen uitbreiden en de vooruitzichten voor de kinderen zijn ook al een stuk beter geworden. Een deugddoend, scouts-, chiro-, sportkamp is al in zicht. Samen met een heleboel vrienden terug spelen, pret maken, lachen en ravotten. Dat kan niet anders dan goed doen en een compensatie zijn voor de weken van afzondering.
Terwijl ik naar een geliefde Vlaamse zanger luister, Kris De Bruyne (straks meer), lees ik over katje Lee en Choupette. Twee volle bladzijden over poezen! Eerst is er het vervolgverhaal van de rijke kat van Karl Lagerfeld( R.I.P.19/02/2019) , die dan toch niet zo rijk zal zijn als eerst gedacht. Onze excentrieke modegoeroe, met het witte paardestaartje en de zwarte handschoentjes, kon zijn fortuin, wettelijk gezien, niet aan een dier nalaten. Nochthans beweerde hij altijd dat hij ermee getrouwd was en dat ze zijn rechtmatige erfgenaam was. Maar deze Birmaanse schone grijpt dus naast de vetpot en daarin meesleurend de verzorgers en beveiligingsdiensten. De financiële oorlog tussen de nieuwe erven, 7 goede en intieme vrienden, is losgebarsten om de vele miljoenen euro's in bezit te krijgen. Het werkelijke fortuin is geschat op ong. 500 milj euro. Ik denk, geef ieder iets meer dan 70 miljoen en alle gerechtelijke perikelen zijn van de baan. Maar dat zou toch iets te simpel zijn, want de volle pot of de kostbare buit in zijn geheel binnenrijven, is natuurlijk het uiteindelijke doel. Er zal wel een vervolg aan genaaid worden! Dan is er de soap rond de Peruaanse straatkat Lee. Terug naar het land van herkomst, Peru, gestuurd met een vliegtuig. Kostprijs: 125€, en zeker uit eigen zak betaald. Gechaperonneerd door een dame die ons land is uitgezet omwille van gebrek aan verblijfspapieren. Ze gaat terug naar waar ze vandaan kwam, een kattencafé. Daar zal ze in quarantaine verblijven tot het meisje Selena haar terug gaat ophalen. Spijtig dat de duizenden katten in Belgische asielcentra niet voldoen aan de eisen van dat jonge meisje!
En dan nog eens Kris De Bruyne. Een zanger naar mijn hart met vele vele mooie Nederlandse kleinkunstliedjes, luisterliedjes en met een soms wat krakende stemgeluid, waar ik ontzettend van hou. Iedereen kent toch wel, "Lieve Jacoba". Onvergetelijke liedjes van deze Nederlandstalige rocker: Lydia d'Ile Dieu, Ballerina's, De Onverbiddelijke Zoener, Amsterdam, Je suis Gaga, Waar ik voor Leef, en nog veel meer. Vandaag op de radio: Vilvoorde City. Vergeet ook niet het album: Westende Songs.
Nog lichtjes vermoeid begin ik aan week 25. Ondertussen al in ogenschouw nemen van al de perikelen die deze week op nationaal en internationaal vlak zich zullen aanbieden. Niet moeilijk te raden wat er op de voorgrond zal treden: beeldenstorm, racisme, kolonialisme, discriminatie, Black Lives Matter, besmeuringen en graffiti op monumenten en openbare gebouwen. Geschiedenis is geschiedenis, niets meer aan te veranderen, alleen de lessen trekken uit het verleden en het anders en beter doen in het heden. Protestmarsen, betogingen, vrije meningsuiting, mag allemaal in ons democratisch rechtsgestel en daarvoor zijn we héél dankbaar. Spijtig dat tussen de vele vredelievende betogers zich altijd vandalen bevinden die van de gelegenheid gebruik maken zich, in de anonimiteit die een groep biedt zich verstoppen, om met vandalisme, vernielingen en plunderingen bezig en onledig te houden. We ontvangen mensen uit landen waar despoten heersen, tirannie is, waar de mensenrechten met de voeten getreden worden en de mond van de inwoners gesnoerd worden als ze niet akkoord zijn met het bewind. Na de kolonisatieperiode alles in eigen handen nemen zou de inwoners ten goede komen en ze zouden het beter doen dan de heersers die er buitengezet zijn. Maar wat is beter? Is het daarom dat er nu zoveel vluchtelingen en migranten zijn die elders een veilig onderkomen en leven zoeken? Maar al de Lumumba's, Mobutu's, Kabila's van deze wereld hebben geen standbeeld gekregen dat beklad kan worden of van de sokkel kan getrokken worden. Dan maar liever de oude heersers de schuld geven van de armoe, uitbuiting en het onrecht dat in hun land is. Discriminatie is ook zo'n woord dat vele ladingen moet dekken. Ik ben ook gediscrimineerd in deze samenleving omwille van mijn leeftijd en vrouw zijn heeft ook niet altijd voordelen. Zo vind je altijd wel iets waaruit blijkt dat een mens tekort gedaan wordt door de maatschappij waarin hij leeft. De discriminatie op kleur, op naam is nu weer hot news. Het is ook een woord dat vele ladingen dekt. Maar ik weet nog altijd niet wat de onderliggende gedachte van uitsluiting kan zijn. Negatieve ervaringen van eigenaars met verhuring? Andere levenswijze van de huurders en andere bewoners in de nabijheid? Taalbarrière, geen nut zien in de taal van de omgeving te leren? Opvoeding en schoolse leven? Geen deelname aan schoolse en naschoolse activiteiten? Er kan nog wel eens een studie bij om dat ook eens te onderzoeken, want niet alle zonden die nu genoemd worden in de betogingen ( in ons land) liggen aan de Belgen alleen. Een onrecht moet voor alle partijen duidelijk en klaar in beeld gebracht worden en eens recht getrokken worden. Ministers zwaaien toch zo graag met bevindingen van internationale en nationale geleerden en hun studies op 'tig' personen. Maar Leo Neels geeft al een goed inzicht om te beginnen: "De vervloeking van de nagedachtenis. Standbeelden kunnen een goed symbool worden van wat we niet meer willen. Maar dan moeten ze wel zichtbaar blijven."
Einde van een druk weekend! Hond uitgeteld en ik ook! Dat komt door het enthousiaste en jonge leven dat twee dagen voor veel werk gezorgd heeft. Voor de hond, uren balplezier maar wel met verlies van zijn zwarte rubberen lievelingsbal. Het beest verstaat natuurlijk niet dat er nu opeens met iets anders gegooid word dan gewoonlijk, waar hij ook zijn kunstjes voor uit de kast moet halen. Maar je ziet aan zijn manier van doen dat het echt met tegenzin is. Soit, misschien komt dat logge ding nog eens tevoorschijn. Zelf heb ik ook een deel van de nachtrust gemist door het hoge water bij de jongste spruit van het nest. Kan gebeuren, maar dat soort nachtelijke werk kruipt in de kleren. Na het vertrek was er zowel voor de hond als mezelf nood aan een serieuze middagdut. Ik zet de tv aan met het geluid op geroezemoes. Zo valt er meestal een weldadige slaap over me heen. Maar vandaag had de technische dienst van Proximus andere plannen, en geen tv die een programma liet zien of horen. Hopelijk is dat euvel herstelt deze avond, en anders zal er een ander avondvullend programma zijn: puzzelen. Een weekend met vermoeiende hindernissen is weeral ten einde. En toch kijk ik weeral uit naar de volgende doortocht van de uitgebreide familie klepkens. Altijd leuk om gesprekspartners aan tafel te hebben en eens uitgebreid te koken dwz meer dan 1 patat klaarmaken.
Vandaag een klein berichtje, het moeten niet altijd ellenlange verhalen zijn. Gisterenavond is mijn kleine bubbel, de hond en ik, een beetje groter geworden. Gelukkig, na al die weken dat er niet zo heel veel rondom mij gebeurde. De kinderen en kids zijn eens overgekomen voor een weekend. Ook mijn dierbare vrienden van de overkant, die zelfs een leuke verrassing meebrachten. En prachtig boekje met teksten van al hun vrienden die gebaseerd zijn op indrukken die ieder van hen kreeg door 2 schilderijtjes te aanschouwen. Toch de moeite, en laat zien dat ieders waarheid soms anders is en dat ieder iets anders observeert of ervaart. Ik ben ook blij en gelukkig dat iedereen heelhuids door dit corona-avontuur is gekomen, dat nog niet geheel beslecht is. Maar hoop doet leven: een vaccin is bijna in de testfase gekomen! Ik ga nu genieten van de mensen rondom mij.
Voordat ik mijn slaapkamer opzoek, trek ik alles uit de prizen, stopcontacten, zoals wifi, tv enz. Geen wachtdiensten of standby op electriciteit die niet nodig zijn als ik er niet ben. Maar dat is tegelijkertijd zo een zapmomentje. Kijken of ik niks belangrijks gemist heb. Gisterenavond was er een nostalgisch moment terwijl ik het einde van de film "Grease" nog kon meepikken. Een muzikale film met John Travolta en Olivia Newton-John. Deze film en zijn muziek zijn nog altijd best te genieten. Vóór het slapengaan de hits nog even meezingen en de hips en bips nog wat bewegen als allerlaatste lichaamsoefening van de dag. De hond stond nog wel even verbaasd te kijken, maar meedoen zag hij niet zitten. "Vet gaaf" was dat om de dag goodbye te zeggen.
Iedere dag is er het puzzelmomentje nadat ik alles gelezen heb wat moest gelezen worden in de krant. De sudoku's, kruiswoorden, woordzoeker zijn de afsluiters van de gazet. Het fijne aan het kruiswoordraadsel is dat het niet komt uit de reeks van 'Denksport'. Zo komen er al eens woorden van van vroeger in voor, die veel herinneringen uit de kindertijd kunnen oproepen. Vandaag het te zoeken woord voor 'zoethout'. Juist ......kalisse, beter bekent als 'kalissenjab- kalissensap'. Lang geleden dat ik er nog op gesjiekt heb gelijk op nen tuttefrut, die we toen niet kregen! Lang geleden dat ik dat woord nog gehoord had en al zeker lang geleden dat ik er in een winkel naar uitgekeken heb. Waarom zou ik ook naar een wortel zoeken om op te pruimen of te kauwen? Rijen vol met zoetigheden die getoond worden en voor het grijpen liggen. Maar voorheen was dat het dropwater, een beetje vergelijkbaar met de limonade nu, voor de arme mensen en iedereen lustte het wel. Het was bitter-zoet. Gebruik: doe in een fles een zoethout of kalissen en laurierdrop en dan vullen met water. Door het fors te schudden onstaat er bovenaan een lichtbruin schuim dat kan opgezogen worden. En dan maar drinken van het zwarte dropwater, dat goed is voor de stem en de maag. Kan bijna blijvend aangevuld worden met water! Eén wortelstok is goed voor een maandenlang goedkoop gezond drankje. Het is een Noord-Brabants en Limburgs nostalgisch streekproduct. Gebruik jullie beste Limburgs accent om de bereiding te lezen: waat se doon mos.....eers de fles toat boave aan ut etiket mit water volle.......dan sjodde toetdet ut sjoem wit is en sjtevig is......dan kenns se sjuumke trekke!! Gezondheid, smakelijk en schol.
De besmeuring van de standbeelden van Leopold II blijft duren. Die mens leeft niet meer en toch zijn er zovelen kwaad op hem . Hij fungeert als symbool voor het koloniale verleden. Koloniaal verleden! Zijn we nu verlost van de barbarie van de ene bevolkingsgroep naar de andere, van de ene exploitatie van gronden en rijkdommen van andere landen? Nee. Niks nieuws onder de zon, zelfs de Bijbel vernoemde al de slavernij en de uitbuiting van een bevolkingsgroep in Egypte, zovele eeuwen vóór onze tijdrekening. Vandaag noemt men het omwille van de negatieve bijklank, geen kolonisatie meer. Maar ik weet niet welk ander woord ik zou moeten gebruiken om uitbuiting, slavernij, volkerenmoord, te noemen. De terminologie en betekenis is niet van de wereldse radar verdwenen. In plaats van België, Nederland, Frankrijk, Engeland, Spanje en Portugal, zijn het nu China, Rusland, U.S.A. en de vele multinationals die de geldstromen beheersen en beheren. Iedereen is in hetzelfde bedje ziek. Wederom is het de Westerse mens die zich alles toe-eigend wat in arme landen aan eventuele rijkdommen ter beschikking is. Uitbuiting en slavernij omdat we goedkoop een Tshirt willen: 2€/stuk. Daarin begrepen: arbeid, grondstoffen, transport, verkopers, winst bedrijven met anonieme bazen. Geproduceerd in landen waar geen vakbonden zijn die over het welzijn van de werknemers waken, India, Pakistan, Bangladesh.....Grote multinationals die er baas zijn en elk protest in de kiem kunnen smoren door dreiging met andere werknemers te nemen. Maar er zijn ook veel landen die de kolonisatie en de gruwelijkheden als negatief uit de doeken doen maar tezelfdertijd broedermoorden plegen, bevolkingsgroepen discrimineren of elimineren. En zoals eeuwen geleden zijn hun heersers niet degenen die nú alles verdelen onder hun compatriotten. Nee, hun leiders, presidenten, vergaren privé fortuinen voor zichzelf, familie en vrienden en laten hun volk creperen. Al die protestgroepen willen ons een geweten schoppen. Dat is misschien ook nodig en met de bedoeling dat een mens een ander mens, menswaardig moet bejegenen. Vele organisaties ijveren daarvoor en velen geven vrijwillige hulp en geldelijke steun aan de soms arme bevolking van een streek, regio, land of werelddeel. Trekken we lessen uit die protesten en betogingen en bekladderen van standbeelden? Nee, want we blijven zoeken naar de goedkoopste spullen om ons westerse leven aangenamer te maken en geproduceert zijn in landen die nog lang niet onder het juk van kolonisatie konden komen omdat ze nog altijd geen stem hebben.
Op een dag met weinig nieuwswaarde krijgt mijn hond de volle aandacht. Over dat beestje valt er wonderwel altijd veel te vertellen. Ik heb ook tijd genoeg om hem te observeren en hij heeft graag dat ik naar hem kijk. Eerder schreef ik al dat hij een olympische gouden plak zou verdienen. Nu zeg ik, niet alleen omwille van zijn oefeningen, maar ook omwille van zijn juiste spirit: spelen is belangrijker dan winnen! Al kwispelend staat hij buiten te wachten met de bal in zijn muil tot ik mijn handschoentjes aantrek. Voor hem een teken dat ik de bal wil gooien en legt hij hem voor mijn voeten. Met weinig inspanningen voor het bazinnetje wil hij me verleiden om een tijd ballen weg te smijten. Het mooiste aan dit spel is niet altijd het vangen van de bal, maar het schouwspel van de staart. Bij een hond gaat dat lichaamsdeel heen en weer als hij zich goed in zijn sas voelt en ik denk ook als hij, wat wij 'blij' noemen, is. Maar er komt een dimensie bij als hij de bal in de struiken of de haag moet zoeken of tussen de bloemen. Van opwinding is bij deze speurneus de staart verandert in een wentelwiek van een helikopter. Het toerental dat de omwenteling van zijn staart haalt, is niet te tellen. Soms heb ik zelfs schrik dat hij daardoor de lucht ingaat en wegvliegt! Maar dat gebeurt niet, hij is geen 'vliegende hond' wat een vleermuizensoort is. Nochtans hebben beiden een beetje uiterlijke kenmerken gemeen. Hun kop lijkt een beetje hetzelfde en beiden hebben een goed oriënterings- en reukvermogen. Tot daar de gelijkenissen. Het verschil is dat de 'kalong'(grootste soort) en de 'kleine epaulettenvleerhond' echt kunnen vliegen en bij mijn hond het een forse jump is om in de lucht te zijn. De wieken van de molen draaien minder snel dan zijn staart. Dus wees gerust, door dit te vertellen heb ik geen slag van de molen gehad!
Ik ben altijd blij dat de krant soms iets onder de aandacht brengt dat zo vanzelfsprekend is dat ik er nauwelijks nog bij stilsta, dat het ooit is uitgevonden. Neem nu de 'bic'. Je zou bijna geloven dat het er van bij de schepping van de aarde was. Niets is dus minder waar. Het begint bij de Amerikaan, John J. Loud, die voor het principe van de balpen, een patent aanvroeg in 1888. Voor hem was het belangrijk om op die manier het 'leder' te merken. Hij vond echter niet de juiste inkt. Dan is het wachten op de Hongaarse journalist, László Biró, die in 1938 een patent aanvroeg. Maar de commercialisering kwam pas na zijn 2e patent in 1943, de Biro Pens en het gebruik in W.O. II, door de R.A.F. De doorbraak van de stylo kwam door de Fransman Marcel Bich in 1945. Als je het bekijkt is het een heel eenvoudig principe; een buisje gevuld met inkt (een gel) met aan een uiteinde een bol (kogel gemaakt van wolfraamcarbide) een omhulsel voor het vast te houden en een klepje voor het vast te zetten in hemd, vest of papier. Het verhaal van de "Kugelschreiber" wat ik een mooi woord vind.
