Zondag, rustdag, maar mijn hersenen nemen, gelukkig, nooit een rustig momentje als ik wakker ben. Ik ben bij de pinken vandaag, ik ben zeker dat mijn brein, goed geslapen heeft. Ik moest iets opzoeken op internet. Dat is vergif als je er mee begint, maar leutig om veel te vinden. Ik ontdek graag nieuwe weetjes, feiten en mensen. Maar alles begon met het laatste dat ik gisterenavond wilde weten. Ik heb een kikker, Kermit, in de tuin. Zie 12/09. Nieuwsgierig naar zijn eetgewoontes en waterbehoeften, moest ik wikipedia raadplegen want gisterenavond zat hij aan mijn voordeur te wachten tot ik buiten kwam. Mijn vraag: moet ik speciaal eten kopen voor een puit of vindt die zijn gading in mijn tuin? Moet ik een kikkerbadje plaatsen of heeft hij genoeg vocht aan de dauw die hier wel altijd aanwezig is? Levensbelangrijke vragen voor een kikkerleven. Antwoord: al wat de kikvors nodig heeft is in de tuin te vinden en anders zet hij het wel op een 'springen'. Oef, wat een geruststelling dat ik naast de hondenbrokken en de mezenbollen ook niet op zoek moet naar eten voor de vors. Eén antwoord gekregen, op zoek naar nog meer wetenswaardigheden. Woord van de dag, heilige van de dag, spreuk van de dag, wijsheid van de dag, bedenking van de dag, nieuws van de dag. Al die rubriekjes neem ik zo eens door, in de hoop weer wat slimmer te worden nu het nog kan. En dat was ook zo, bij het opiniestuk op de VRTnews site. Een titel waar ik alleen maar van kan beamen dat die juist gekozen is: Wijs, Grijs en Puber. Dat is de beste titel aller tijden die uit de pen van een eerbiedwaardige, emeritus, professor filosofie en wiskundige komt: Jean Paul Van Bendegem. Het boek zal binnenkort mijn huisbibliotheek wel versieren nadat ik het gelezen heb. Iemand oppert iets, en dan zijn er direct mensen die er een opportuniteit in zien om op de voorgrond te kunnen treden. Johan Leman, dominicaan, filosoof, theoloog, ex-directeur voor het Centrum van Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding (CGKR) wil direct van start gaan met een Ouderenrechtencommissariaat, dat complementair moet zijn met de Vlaamse Ouderenraad en nog vele andere instanties. Het is inderdaad wel zo, dat de coronacrisis veel mankementen in het ouderenbeleid en de ouderenzorg heeft blootgelegd. De zorg moet een sterk aandachtspunt blijven. Maar de leeftijd van 'ouder'voelen is verschoven. De strikte scheiding tussen pensioen en actieve bevolking zou best verdwijnen. De ouderen moeten meer participeren in de samenleving en moeten zelf ook assertiever zijn. Ook de burgerlijke partijstellingen moeten anders: je kan bijvoorbeeld als oudere geen rechtszaak beginnen, tegen dat ze voorkomt ben je overleden. De jeugd en de 'jeugdige ouderen' hebben samen, met en naast elkaar hun plaats in de maatschappij. Racisme en seksisme moeten we vermijden, er mag al zeker geen 'grijsisme' bijkomen. Geen seksist, geen racist maar ook geen grijsist. Morgen ga ik het boek over mijn wijze, grijze puberteit halen. Als ik het verslonden heb gaat de wijze grijze oudere het van commentaar voorzien in een volgende blog.
Niettegenstaande het vandaag het naamfeest is van de Heilige Januarius van Napels zijn we nog altijd in de maand september en aan de Belgische kust. Als ik zo eens terugblik op mijn woordenschat en woordgebruik is er toch in de loop der jaren veel veranderd. Veel Franse woorden waren nog aanwezig, vooral in gesprekken, zoals cendrier (asbak), casserole (kookpot), cannasiière (boekentas), cremeke (ijsroom) chance (geluk), en dat zijn maar een paar woorden met 'c' omdat het Vlaamse woord van de dag 'cellulite' is. Dé grote schrik van alle vrouwen om dat te moeten merken aan buik, borsten en billen. Geen selfies voor ons eens de huid verschrompelt naar een sinaasappelvelleke! Geen naakttoestanden voor ons, want als we alle vrouwenlichamen mooi genoeg vonden, zou nudisme de mode zijn. Maar ik ben een curieuzeneuzemosterdpot en ga dus op zoek naar een paar gezegdes die ons een hart onder de riem moeten steken. Ons goed voelen en content zijn met welk figuur en huid wat we hebben. Mijn troost en hulp zijn de zomermaanden, wandelen op den dijk en zien dat alle modellen van vrouwenlichamen in aanmerking komen om te paraderen, te flaneren en kledij te showen. In de 4 vakantiemaanden heb ik nooit geen complexen over mijn model en uitzicht. Zelfs in short en badpak waag ik me op de plage. Voor de rest van het jaar is dat bij warmte en zonneschijn enkel in de tuin. Iedereen moet weten dat vrouwen onmisbaar en belangrijk zijn, welk ook hun uitzicht is: zonder vrouw geen man, geen zoon. Zonder vrouwen gaat het niet, zelfs God wist dat!. Citaat van Eleonora Duse (1858-1924) een Italiaanse actrice. Het is de droom van elke vrouw, gewogen en te licht bevonden te worden, dixit Hans Sönker (1903-1981) ook een acteur. Die mensen weten alle lichaamsvormen te appreciëren als ze maar goed zijn in hun job en als tegenspeler. Ik heb ook een paar doordenkertjes gevonden. Een dunne vrouw is nog geen ranke vrouw, zei A. Proust. De A. is niet terug te vinden, in geen geval was het Marcel, die dergelijke zin declameerde. De beste quote en doordenker: de vrouwen die dik worden op bepaalde plaatsen, gaan daar best niet meer eten! En eens de zoektocht naar spreuken en gezegdes enz. begonnen is, zoek ik zinnetjes die voor mij van toepassing zijn en ik heb er een paar gevonden. Iedereen kan ze gebruiken als het te pas komt. Hier gaan we. Mijn leven is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal. Natuurlijk praat ik met mezelf, soms is er het advies van een expert nodig. En weet ook, theoretisch kan ik practisch alles, maar ik begin pas te werken als mijn koffie dat ook doet. Voilà, ik denk dat ik te veel denk! Einde van de bedenkingen.
Een titel bij een bericht zetten is soms moeilijker dan tekst schrijven. Al zegt het gezegde: de herinnering die je later wil hebben moet je nu maken. Dat zal voor 18/09/2020 geen vetpot zijn. Buiten corona, de regering, de files valt er niet echt groot nieuws te rapen vandaag. En als ik over koetjes en kalfjes wil praten, begin ik best met een vrolijke groet en vrolijke dag te zeggen. Dan hebben de mensen toch al opgemerkt dat ik in een blije en beleefde bui ben. De dag is ook al een eindje op dreef, de namiddag is zelfs al bijna gedaan. De zon schijnt met een uitdrogende bries uit het noordoosten (de woorden van Frank), alles is kurkendroog aan het worden. De planten krijgen 's morgens gelukkig vocht door wat nevel en dauw dat er tijdens de nacht ontstaat. Ik zal niet moeten rondgaan met mijn gieterke. Er zijn weerspreuken genoeg over dit weer maar jammer genoeg spreken ze ook elkaar tegen. 1) schijnt de herfstzon met zomerkracht, maakt veelal de winter zacht. 2) warm in september, koud in december! Voor believers en non-believers van de volkse wijsheden, de realiteit zal het zeggen in december. Maar volharding in het leven is nodig, ook bij het schrijven want iedere dag moet ik mijnen parlee gedaan hebben en zo zal ik woord voor woord wel mijn onderwerp van de dag vinden: de slak bereikte ook de ark door volharding!. In ieder geval is het zo dat ik door een overlijdensbericht te lezen, aan een (voor mij) wondermooie film dacht: Forrest Gump. Een film uit 1994, gebaseerd op het gelijknamige boek van Winston Groom uit 1986. De schrijver heeft het tijdelijke met het eeuwige verwisseld op woensdagnacht. Geboren in 1943, heeft hij de jonge leeftijd van 77 jaar bereikt. Maar Tom Hanks speelde met verve Forrest Gump, hij was Forrest. Een film met als rode draad een liefdesverhaal maar ook de historische gebeurtenissen waarin het hoofdpersonnage bij toeval verzeilde. De iconische woorden," Life is like a box of chocolates, you never know what you're gonna get" komen nog regelmatig tevoorschijn in allerlei gesprekken en zijn toch echt wel juist. Nochtans is het niet de quote van de schrijver. Winston Groom schreef: being an idiot is no box of chocolates. Hij schreef 16 boeken,meestal met geschiedkundige achtergronden zoals de Amerikaanse Burgeroorlog en de Eerste Wereldoorlog.
Een nieuw woord heb ik, vandaag ook weeral geleerd. Bij Van Dale verschijnen die in trosjes en waar ze allemaal vandaan komen is voor mij soms een raadsel. Vandaag dus: appartathon. Een hele mond vol om een nieuw soort feestje te benoemen: op stap gaan met vrienden langs appartementen waar je ontvangen wordt door de bewoners om te socializen. Een woord met een heel aparte samenvoeging van bestaande woorden. Het Franse 'barthon' is al een portemanteau woord van 'bar' en 'marathon' en betekent zoveel als een 'kroegentocht'. Vertaald naar een drinkgelag in de appartementen is er 'appartathon' gekomen. Noem het maar zo als je familie, vrienden en kennissen bezoekt die op dergelijk stulpje wonen. Als jagger zijn we eeuwig jong en gebruiken hippe woorden!
Het is 's morgens al fris aan het worden. De wind komt uit noordoost en dat scheelt hem 'een slok op de borrel' volgens Frank. Ik voel dat ook als ik buiten ga. De kledij is al aangepast, het debardeurke is terug tevoorschijn gekomen en aangedaan. Ik mag in geen geval een fleuris opdoen. Mijn najaar zou direct naar de knoppen zijn. De aarde heeft wat meer tijd nodig om op te warmen nu de zon niet meer om zeven uur op het appel is. Zelfzorg is essentieel, ik heb immers alleen een hond die kan zien of alles in orde is met mij. Maar dat is geen betrouwbare getuige voor een hoestje, een kuchje van mij of een ander ziekteverschijnsel. Mijn huisgenoot zegt ook niet dat ik 'oud' ben. Dat heb ik zelf vastgesteld na het lezen van de bedenkingen van Nico Dijkstra in de krant. Zowat een halve eeuw geleden gingen mannen en vrouwen naar de coiffeur om hun hoofdhaar te laten verzorgen en goed in de plooi te laten leggen. Op een foto kon je dan meestal wel uitmaken of je bij een meesterkapper was geweest of bij iemand die alleen maar coupe à la jatte kon doen. Naar aanleiding van de commotie rond de selfie's van de B.V., de verontwaardiging die erdoor ontstond, had ik stomweg aangenomen dat ze zich in adamskostuum wilden laten bewonderen. Maar nee, nee, het was dus niet om hun macho lichaam te doen, hun six pack of hun gespierde lichaam te tonen. Het was hun louter om de 'coupe' van het schaamhaar te doen. Omdat niemand zag wie zichzelf zo mooi getrimd had moest er wel een tronie getoond worden ook. Met schaamrood op mijn wangen moest ik wel aan mezelf toegeven dat ik van een andere generatie ben. Dat zulke kapbeurt belangrijk was en moest getoond worden aan vrienden en kennissen, zou nooit vanzelf in mijn gedachten opkomen. Daar was iemand voor nodig om me te wijzen op veranderende verzorgingsgewoontes. Vroeger was het belangrijk dat de haartjes en de krulletjes niet buiten de pijpen van de onderbroeken (nu zijn het slips, tanga's...) te zien waren en al zeker niet als je in bikini of badpak ging zwemmen. Dat waren zowat de geplogenheden, niets meer of minder. Nu is er een ganse mode rond verweven. Ondanks ik toch mode-gevoelig ben en de trends goed bekijk en volg, was dit fenomeen me toch ontgaan. Daar schrijven ze natuurlijk niet over in de boekskes of tonen het niet in de programma's op tv waar ik naar kijk. En nog iets, blijkbaar spreekt men dan over 'trimmen'. Dat woord werd vroeger gebruikt om aan te geven dat een man 'zijn baard' van zijn gezicht verzorgde, nu dus voor een ander behaard lichaamsdeel. Ik gebruik 'trimmen' om aan te geven dat mijn hond naar de kapper gaat en van zijn krulletjes ontdaan en er vanaf geraakt. Wat zegt men dan? Tijden, gewoontes en woorden veranderen, inderdaad.
Deze morgen was er: een kopje gezelligheid, een lepeltje liefde, twee klontjes vriendschap, en een wolkje geluk! Mijn broer en schoonzus zijn komen babbelen aan het poortje. Meestal is het gezelligheid troef aan de tafel, nu een kletske buiten. Met een hond die eruitzag als een penneveireken, een egel: zijn haren rechtop want 'eventjes' gewenteld in de modder. Ik had precies een doos zwarte schoenblink door zijn krulletjes gedaan. Ik heb ook een oud-collega ontmoet. De gesprekken gaan dan over de werksfeer van vroeger en nu, de werkethiek en de oudgedienden die nog altijd het meeste werk verrichten. Ze omschreef het als volgt: mijn collega's komen precies uit een strip van Asterix en Obelisk, ik ben omringd door doenix, kannix, wilnix en weetnix! Ben ik blij dat ik al een jagger ben en niet meer op de werkvloer moet zijn!
Als mode geïnteresseerde vrouw was ik wel verplicht om gisteren naar de opening van het parlementaire jaar en de voorlezing van de miljoenennota door de koning, op de Nederlandse zenders te kijken. Mij valt het op dat het 'prinsjesdag' genoemd is. Blijkbaar heeft dat iets te maken met al de prinsjes die destijds mee kwamen luisteren naar hetgeen de vorst, hun vader of moeder, moest vertellen van de regering. In vol ornaat, wel te verstaan. Verder noemt men dit gewoonlijk ook 'hoedjesdag', omdat de genodigde vrouwen hun beste en meest exclusieve hoofddeksel moesten opzetten. Dit jaar heeft men omgevormd naar 'mondkapjesdag', een show van de meest exclusieve mondmaskers, zowel door dames als heren. In andere contreien wachten de notabelen, gewone edelen en gewone mensen niet om te showen wat ze aan moois op hun hoofd kunnen zetten. Hier in Waregem (België) en in Ascot (Engeland) is er een elegante hoedenshow tijdens de beruchte en beroemde paardenraces. Toch wat aangenamer dan in een muffe setting te moeten luisteren waar al het belastinggeld naar toe gaat. Hier gebeurt dat sec en droog in het parlement zonder show en veel poespas en is de modeshow voor den buiten.
Ik kan nog altijd over de nazomer schrijven, want die blijft gelukkig duren. Maar weeral gebruiken ze vrouwen om iets duidelijk te maken. Deze keer gelukkig in positieve zin. We beleven een 'oudewijvenzomer'. Dat is toch van alle tijden, alleen nu een beetje warmer. Blijkbaar is er een vrouwelijke watergeest met lange witte haren verantwoordelijk voor die naam en dat ben ik niet. Het kan ook zo genoemd zijn doordat spinnen bij rustig weer zeer lange draden spinnen. En spinnen, dat zijn dan weer de oude vrouwtjes die dat doen. Vandaar. Maar deze tijd van het jaar met warmte is in alle landen een naam gegeven. In Frankrijk, l'été de St Dénis. In Engeland, St Luke's little summer. In Zweden genoemd naar de H. Brigitta, Britt sommar. En in Duitsland zoals hier, Altweibensommer. Maar vanaf nu tot ongeveer half november komen we ook nog st michielszomer (29/09), kranenzomer (begin oktober), st gummaruszomer (11/10) en st maartenszomer 11/11 tegen. Hopelijk is de temperatuur dan nog even hoog en kunnen we nog veel genieten van de buitenlucht en vit.A en vit.D opslaan.
Nazomertje, Indian Summer, maar het liefst hoor ik 'L'Eté Indien' van Joe Dassin (1938-1980). Dat liedje staat in schril contrast met de song die ik deze morgen op de radio hoorde: 'Koud in mijn hart' (1991), van Frank Boeijen. Bij dit prachtige weer, moet ik zeggen: dinsdag wordt niet leuk, als je hem niet begint met een spreuk. Maar ik heb mezelf geamuseerd met verkeerde spreuken en aan jullie, de juiste te vinden. 1) t'is een goed jaar voor de tijd van het weer. 2) vanavond gaan we de bloempotjes buiten zetten. 3) we gaan er met verkrachte eenden tegenaan. 4) je moet geen wakkere honden slapend maken. 5) wilt u mij even executeren, want ik heb een gespierde scheur. 6) nu doe ik voort want het is weeral vroeg laat. 7) ik heb me wel lap gelachen met: niemand weet, niemand weet, dat ik tepelstreeltje heet! Zo, de dag is goed begonnen, net zoals het weer en nu gaan we weer over tot de orde van de dag. Ik las veel over het verkeer. Er zijn minder files voor de tijd van het jaar en de pendelaars hebben gemiddeld 41 min. nodig om de werkplaats te vinden. Minder verkeer, ik ben er niet meer bij, dat scheelt al een slok op de borrel. Ik rijd nog altijd met de benzine die ik op 01/01/2020 in de tank van mijn auto gedaan heb! Dat is toch wel het vermelden waard! De ideale tijd woon-werkverkeer is 16 minuten. Ik kom daar juist aan: van boven naar beneden komen, krant uit de brievenbus halen en met de hond spelen. Mijn werkdag kan dan beginnen, en ik moet al het werk zelf doen. Helemaal anders dus dan de voorzitters die Vivaldi spelen in de Wetstraat, wat slechter dan de muzikanten op een Brussels dak. Die politici hebben 'sherpa's, luitenants, helpers in dienst genomen om te schrijven, te schrappen, te schaven en opnieuw te beginnen. Heb ik spijt dat ik die woorden niet bedacht heb voor mijn s-dag van zondag!. Die zouden perfect in mijn plaatje en kraampje gepast hebben. Bij een volgend letterspelletje, nog meer attent zijn voor de woorden die ik kan gebruiken. Maar maak zeker en vast vandaag 'alles vast met geniet-jes'
In elke vrouw schuilt er een ondeugend meisje, behalve in mij, ik ben altijd braaf! Maar in elke vrouw schuilt er ook een ernstige vrouw. Ik heb mijn schriftjes om te schrijven: invallen noteren, feiten controleren, informatie zoeken over gebeurtenissen, veel lezen en nakijken of hetgeen ik denk, wel correct is. Weer was er eentje vol gekriebeld, een allegaartje waar niemand, ook ikzelf niet, de logica van inziet en er nog iets deftigs van kan lezen. Bij het begin van een nieuwe cahier is er altijd het voornemen om ordentelijk te werk te gaan zodat ik later nog eens terug kan grijpen naar een woord dat ik noteerde met bijkomende uitleg. Het eerste blad is een voorbeeld van efficiëntie en op blad 2 verval ik in mijn oude slechte gewoontes van alles door elkaar te schrijven, allerlei pijlen en tekens te tekenen waar ik achteraf zelfs de betekenis niet meer van weet of het opzet ervan me ontgaat. Zolang ik mijn gedachten in mijn hoofd nog logisch kan construeren en reconstrueren zijn mijn raadsels in het boekje geen probleem. Vandaag is wielrennen eerst aanbod. Een prachtprestatie van Van Aert. Het à bloc (woord van de dag) zitten van de concurentie, Team Ineos, kon gisteren niet beter zichtbaar gebracht worden. Maar ik geef deze ploeg een gratis suggestie tijdens deze rustdag: een kaars gaan branden voor de heilige van de dag, zijnde de H. Ennius van Nantes. Ze moeten daarvoor niet gans la Douce France doorrijden. Een kaarsje branden in gelijk welke kerk, kapel, heeft hetzelfde effect als ze er zijn naam maar bij vernoemen. Misschien is er dan wat beterschap voor Bernal, die ervoor zorgde dat Froome en Thomas thuis moesten blijven en nu zitten te niksen en te tandenknarsen.
Ik begon met mijn blog een 'epistel' te noemen. Je zou kunnen denken, ze mag dat woord niet gebruiken want dat is exclusief voorbehouden aan apostelen (12 man) en evangelisten (4 man), er zijn immers geen apostelessen en geen evanglistinnen. Niets is dus minder waar. Een 'epistel' kan iedereen schrijven want: is een schrijven gericht aan een persoon of een groep personen, vaak didactisch van aard en elegant geformuleerd. Laat dat nu toch wel de grote troeven van mijn blog zijn! Didactisch: ik geef de wijsheid, vaardigheden en kennis die ik onderweg bij mijn schrijven vergaar, graag door aan mijn lezers. In dat opzicht ben ik absoluut niet egoïstisch te noemen. Ik wil iedereen even slim maken als mezelf. Moest dat verwaand klinken, dan klinkt dat fout. Elegant geformuleerd. Ik ben geen olifant in een porseleinkast, ik dram niet zo maar door. Ik probeer eerder voorzichtig, schoon, juist en lief te schrijven. Ik hoop dat ik de woorden van Amos Bronson Alcott (1799-1888) een leraar-pedagoog, waar maak: een goede stijl zit goed als een goed pak. De wijsheden die ik af en toe spui, moeten tot iets dienen en positief zijn. Zoals vandaag, een nieuwe tijd in vervoeging van werkwoorden: leef in de tevreden tijd.
'Veel praten, weinig zeggen' is dat hetzelfde als 'veel letters, weinig woorden'? Geen idee, maar misschien geeft me iemand wel eens een antwoord op die vraag. Desalniettemin, antwoord of niet, ga ik me op deze zondag toch eens goed amuseren met letters en woorden. Het woord van de dag 'startensklaar' gaf de aanzet. Een onwaar verhaaltje schrijven met Vlaamse woorden beginnend met de letter 's'. De vraag is natuurlijk: kan ik een samenhangend essay= probeersel, ervan maken dat toch een beetje inhoud heeft en niet louter een opeenvolgen van typisch Vlaamse woorden is? Ik maak van alles het beste in mijn leven, dus hiervan ook. Ik ben echt wel een sjansaar, ik woon waar ik echt wilde wonen in een sjiek huis. Maar 's morgens begin ik zoals iedereen, in mijn slaapkleed en mijn sletsen. Beneden staat mijn kleine sloeber al te wachten om buiten te gaan. Mijn schuflet neem ik niet mee, hij luistert naar mijn stem. Mijn schup laat ik ook nog op haar plaats staan en al zeker mijn schaar want het is nog veel te vroeg om de haag te scheren. Terug naar binnen, waar de lucht al even goed is als buiten want ik smoor niet meer. Dat is veel geld in mijn sacoche gestoken. Tenandere, ik heb gevoelige sinussen, heb rap een sneuvering en een snotvalling, schone lucht is belangrijk. In de keuken, vooraleer mijn stute te eten, het stopsel van de fles fruitsap doen, met een soeplepel mijn yoghurt eten en dan wat om te sneukelen. De radio wat stiller zetten want ik heb alles gehoord wat ik moest weten. Mijn schatje kan het niet nalaten van te smossen, weeral opkuis! Soit, ik heb er tijd voor. Dan mijn huis wakker maken voor de dag: de stoors opzij schuiven. Ik heb de stof aan de lopende meter gekocht, ze zelf gemaakt met mijn stikmachien. Maar eerst liet ik de schrijnwerker de sjambrans nakijken vooraleer ik ze vastmaakte. Na dat alles is het tijd om me te soigneren. Met een sponshandoek me afdrogen, na een doucheke. Schminken doe ik niet, dat spaart tijd. Zeker en vast een soutien aandoen, want alles laten hangen heeft geen zicht meer. Ik moet me vandaag spoeien want seffens moet ik naar de schouwing. Dat zal weer een spannende dag worden. Gelukkig heeft mijn slee een servostuur, dat vergemakkelijkt het manoeuvreren. Ik ga geen spel maken als er een gatje in de kaart is. Een klein beetje schrik heb ik wel van die controleurs, ze hebben altijd gelijk zeker als ze zeggen dat mijn sarzebuize niet goed meer is. Dan maar op weg naar een staminee. Onderweg passeer ik een voetbalveld en daar zie ik al die sjotters staan met die dikke scheenlappen rond hun benen. Dat doet me aan mijn jongens denken toen ze nog klein waren. Ik heb dit alles eerst in het klad met een stylo geschreven want een scherper voor mijn potloden heb ik niet meer!
Is het een mooi verhaaltje en leesbaar? Dat was mijn zondagmorgen met letters en woorden met 's'.
De vaste geplogenheden van de dag. Ik respecteer momenteel punctueel mijn ingestelde dagindeling. De Tour is bezig en die neemt toch wat uurtjes in beslag. Om dat evenement goed te kunnen volgen en al mijn andere interesses en werkzaamheden te doen, is er een strikte dagindeling vereist. Ik heb iedere dag lectuur en een hond die ik moet entertainen. Ik ben nu verplicht een uurrooster aan te maken om alles klaar te hebben binnen een bestek van 24u. Dat klinkt alsof het vele vele uren zijn maar mijn rust en slaapuren zijn daar ook inbegrepen, ook de momenten om de innerlijke mens te verzorgen. Mijn 'vrije'actieve uren zijn er dus niet zoveel als het getal 24 doet vermoeden. Nu begin ik aan de uren voorzien om te schrijven. De pc opstarten en beginnen met 'mail':connectivity met de outside world is natuurlijk very important. VRT News lezen is ook belangrijk al luister ik 's morgens graag een half uurtje naar de radio, in de hoop een goed liedje te horen. Vandaag had ik geluk: Vaya Con Dios met 'Heading for a fall'. De stem van Dani Klein blijft imponeren. Dan begint mijn zoektocht naar plezante dingen en wetenswaardigheden. Kritiek of slecht nieuws hoef ik niet iedere dag in mijn blog te hebben. Natuurlijk zou ik het liefst iedere dag een 'good news show' willen maken maar dat is dan ook niet de realiteit van het leven. Want deze nacht had ik bijna een slachtoffer gemaakt van mijn nieuwsgierigheid naar het hemelruim en mijn turen naar de maan, sterren en planeten. Ik had Kermit, mijn tuinkikker bijna vertrappeld! Godzijdank, hief ik bijtijds mijn voet terug op zodat mijn volle gewicht niet op zijn tere lijfje terecht kwam. Een liefhebber van een maaltijd met kikkerbilletjes, zoals mijn vriendelijke buurman suggereerde bij overlijden van het beestje, ben ik niet. Kermit kan iedere nacht het tuinpadje oversteken en ik zal stekskes tussen mijn vermoeide ogen steken om hem op te merken. Ik had 'woke' (verleden tijd van 'wake')moeten zijn, alert, wakker, moeten zijn. Maar in die betekenis kan ik het woord van de dag niet gebruiken. Wokabulaire, wokabularium (Pools), wokabulary (Engels). Het is een porte-manteauwoord van 'woke' en 'vocabulaire'. Een 'woke'woordenboek. Het is een jargon van de 'woke' mensen, die op hun hoede zijn en bewust, voor alle onrechtvaardigheden. Ontstaan in USA, 2014 na de moord op Michael Brown. The Black Lives Matters beweging, riep de 'woke' mensen op 'to stay woke' dus alert en wakker voor al het maatschappelijk, sociaal, raciaal, seksueel onrecht. Wokeness ziet men meestal alleen bij de jongeren. Maatschappijkritisch zijn, alert voor onrecht, maar niet om het zo maar te zijn, dan is het ook verkeerd .
RSC Anderlecht, tja, er valt niet veel meer over te vertellen na al de perikelen van het laatste jaar. Alleen kunnen ze echt wel eens een goede heilige gebruiken. Wie kunnen ze dan beter bidden en smeken voor betere resultaten dan de dorpsheilige; Guido Van Anderlecht, patroonheilige van de gemeente Anderlecht waar dat voetbalploegske gehuisvest is en er een grasmat heeft. Hij wordt aanroepen door kosters en klokkenluiders (niet het type Julian Assange).
Een dag die in het geheugen blijft geprent als 'Nine Eleven'. De Twin Towers in New York die vernietigd werden door kamikaze piloten en voor een reeks gevolgen zorgde die nog altijd niet opgelost zijn, zoals ISS, vluchtelingen, ontheemden. Vele duizende slachtoffers op de dag zelf en nog meer onheil en doden nadien. Een andere bloedige 11/09 in 1973. Een bloedige staatsgreep in Chili, met de dood of zelfmoord van Salvator Allende (1908-1973), socialistisch president sinds 1970. Vandaag ook de verjaardag van de minst vriendelijke koningin die ik gekend heb: Paola, geboren in Italië in 1937 en zou sinds 1959 toch België graag moeten zien. Maar nee, ondanks de melk en de honing die ze krijgt in ons landje ziet ze er altijd ontevreden uit. Dat zal er niet op beteren nu Delphine haar eisen kenbaar heeft gemaakt. Als kind leefde ze in luxe en overvloed. Maar de clan van haar naam heeft de rangen gesloten en draait niet meer op voor de kosten van levensonderhoud van de bastaard van haar stiefvader. Nu moet ze door het leven gaan als kunstenares van papier-maché beelden en andere objecten. Aangezien een kunstenaar pas rijk is na zijn/haar dood, moeten er andere bronnen van inkomsten gegenereerd worden. Wat is er dan beter dan een koning aanspreken om zijn naam, faam en rijkdom met het 'bewijs' van een slippertje te delen? Albert heeft de laatste jaren al veel plezier beleefd aan de gevolgen van zijn jaren van ontspanning. De geneugten van de lol komen als een boemerang terug in zijn nu, rustiger, vaarwater. Ondertussen zal Paola maar zuurtjes blijven kauwen en de zuurpruim blijven uithangen. Het komt in de beste families voor!
Er is volk op de wereld dat zichzelf héél graag ziet. Vooral op hun lichaam zijn ze fier. Zó trots dat ze het niet kunnen laten er selfies van te nemen en door te sturen ter bewondering naar vrienden en kennissen. Maar oh wee, als er een onbekende die foto's kan bekijken! Dan is de wereld plots te klein en de verontwaarding héél groot. Advokaten moeten er aan te pas komen om de gluurders een halt toe te roepen en hun terecht te wijzen voor hun onbeschoftheid naar de naakte bekende te kijken.
Vlaams woord van de dag: jobdag. Een dag dat een werkgever de deuren van zijn bedrijf openzet om mensen te lokken om daar te komen werken. Ik ben mijn eigen werkgever en ik heb mezelf al lang geleden aangeworven om in mijn bedrijf/huishouden te komen werken. Als baas ben ik content met de arbeider, ik dus. Ik klus de ganse dag door. Ik ben een manusje-van-alles, doe alle karweitjes die er moeten gedaan worden met een minimum aan morren. In één persoon dus, een gelukkige baas met een gelukkige werknemer. Het woord van gisteren was 'opbrengsteigendom'. Het is de eigendom die het opbrengt me erin te laten wonen. Ik ben geen moeilijk mens, dus de eigendom is tevreden dat ik erin woon en ik ook. Wat zijn we weer gelukkige mensen vandaag!
Ongebruikelijk en ongewoon, begin ik vandaag met een interview dat Paus Franciscus gaf aan de schrijver, columist en oprichter van The International Slow Food Foundation, Carlo Petrini. De Paus zegt: een onverdraagzame moraal, die het bestaan van genot verwerpt, wil ik niet. Dat is een foute interpretatie van de christelijke boodschap. Die visie heeft in de loop van de geschiedenis heel wat schade berokkend, schade die je tot op de dag van vandaag in bepaalde gevallen nog altijd ziet en voelt. Dus zegt de Paus: culinair genot én eetplezier is nodig om onze gezondheid goed te houden, sexueel plezier en genot is er om de liefde mooier te maken en de voortplanting van het menselijk ras te verzekeren. God heeft 'genot' geschapen en dat moeten we inzien. Een mooie boodschap van onze Paus. Die dit jaar nog opmerkelijke daden gesteld heeft nl het openstellen van het geheime archief van Pius XII. Eugenio Pacelli (1876-1958) was Paus van 1939-1958. Een zeer omstreden periode, met de Nazi's en Holocaust. Veel vragen zijn er gerezen over zijn houding gedurende deze oorlogstijd. Had hij kunnen ingrijpen in de jodenvervolging, waarom heeft hij nooit dat helse regime openlijk veroordeeld? Aan 200 wetenschappers, waaronder Jan De Volder, kerkhistoricus aan de KULeuven, is toelating gegeven om de 16 miljoen documenten in te kijken en te bestuderen. Een werk van lange adem!
Maar God heeft niet alleen 'genot' en 'klaarheid' geschapen, ook de fauna en flora. Volgens een Griekse legende, heeft God bij de schepping alle planten een naam gegeven. Toen hij dacht klaar te zijn riep er een héél klein blauw bloempje: oh Heer, vergeet mij niet! Zo zul je heten, zei de Heer toen. Myosotis, muizenoortje. Maar in alle talen is het 'vergeet-mij-nietje, forget-me-not, vergessenmeinnicht, ne m'oubliez pas, als voornaamste. Een bloemeke dat centraal staat bij 'bloemen tegen vergeten' (Alzheimer, Dementie). Een schoon fris blauw bloemeke met geel hartje dat bloeit in april-mei. Hoe ben ik nu bij dit alles gekomen? Eenvoudigweg door het woord van de dag bij Van Dale: verspil-mij-nietje. Dat is dan een product dat met korting verkocht wordt omdat de houdbaarheidsdatum bereikt is. Het is een goed woord en van mij mag dat blijven. Maar in coronatijden ontspruiten er aan de fantasie van de mensen wel meer woorden. Bij dit alles moet je 'frank' niet meer vallen als je iets begrijpt maar wel 'een coronakwartje'. En al die uitnodigingen voor party's die voorzien waren en niet meer doorgaan zijn nu 'ontuitgenodigd'. Worden allemaal ongedaan gemaakt, zoals de communiefeesten waar ik nu niet bij kan zijn. Het werkwoord van dit bijvoeglijk naamwoord bestaat nog niet, maar binnenkort zal er ook wel 'ontuitnodigen' in den Dikke komen. Dat waren mijn uitgeschreven hersenspinsels voor vandaag, de andere webben, die van de spinnen, heb ik met een ragebol uit mijn huis weggedaan. Het is herfst, ze zijn er in grote getale weer, zowel binnen als buiten.
Altijd een heel gedoe als woefie ook naar de dokter moet. Zoals voor mezelf en ook voor mijn auto er een jaarlijkse check-up nodig is, ontsnapt mijn hond ook niet aan een jaarlijkse medische keuring. Dat was vandaag. Woefie, witje, snuffel, doggie, blaffie.....alle bijnamen kan ik hem wel geven. Maar de veearts zegde: aha een Spaanse waterhond? Ha neen, hondje niet affronteren! Het is een Italiaan, komende van de streek Romagna. Een echte snuffel en truffelhond. Veelal ingezet om drugs op te sporen en de culinaire lekkernijen in de grond te zoeken. Plotseling moest ik aan een oud eurovisielied denken: Zwei Kleiner Italiener, uit 1962, gezongen door Conny Froboess. Wat vond ik dat toen een mooi liedje, zelfs nu nog als ik er zo naar luister. Pretentieloos en een gemakkelijk deuntje, zo kan je deze eurovisie-evergreen noemen. Maar mijn hondje is tiptop in orde, met een ideaal gewicht. Ingeënt en alle noodzakelijke pilletjes om ongewenste beestjes ver weg te houden. Hij kan weer ongestoord in duinenzand en grasperken ravotten zoveel hij wil.
De wielerliefhebbers zullen ook weer blij zijn, want terug van 7 jaar weggeweest uit de wedstrijden: de Rodania-tune. Een overeenkomst met het management van de wedstrijden zorgt er voor dat de eerste vier noten van de 5e Symfonie van Beethoven, ro-da-ni-a luidkeels kan meegeroepen worden door de omstaanders. Het zijn wel de bekendste vier noten van het aardrijk. Veel gebruikt als herkenningsmelodie van luisterprogramma's zoals tijdens W.O.II op de BBC. In morse-code zijn deze muzieknoten: kort-kort-kort-lang en was het de V van vrede, en met de gespreide ring-en middenvinger het bekende V teken geworden. Winston Churchill (1874-1965) maakte als eerste gebruik van dit symbool. Nu gemeengoed geworden, herkent en erkent in heel de wereld. Deze symfonie noemde Van Beethoven, 'Noodlotsymfonie'. Maar evengoed kan het noodlot overwonnen worden, zegde hij er vlug bij. Wat dan ook gebleken is.
Een ander puntje dat ik las in de krant: een computergigant is op zoek en heeft waarschijnlijk al gevonden: de laptop, pc, zonder toetsenbord. Alles met touchscreen, weg typemachine, weg fysiek een woord kloppen op het scherm. Er is een patent aangevraagd, eerlangs zal het wel voorgesteld worden en in het commerciële circuit komen. Dat is eigenlijk een beetje een kleine ramp. Ik moet echt iedere dag geweldige oefeningen doen met mijn vingers om ze niet stram en stijf te laten worden. De aanslagen op mijn toetsenbord vond ik echt ideale gymnastiek om er serieuze beweging in te krijgen en ze soepel te houden. Het zal nog wel niet voor morgen zijn, maar als er sprake van is, wil dat toch zeggen: kijk maar uit naar een andere beweging. Misschien moet ik dan eens terug piano gaan spelen en de 4 eerste noten van de 5e symfonie als oefening nemen en mooi spelen? Nog niet zo'n slecht idee, dan kan ik ook 'Die Zwei Italiener' eens spelen en mijn stem eens oefenen. Die moet ook af en toe gesmeerd worden.
Bij vlagen ben ik geniaal, alleen is het vandaag windstil! Een zin die ik al lang wilde schrijven maar nog nooit van pas kwam. Vandaag dus wel en moet ik op zoek naar andere inspiratiebronnen om wijsheden te etaleren. De krant helpt me gewoonlijk maar vandaag heb ik tot p.14 moeten wachten vooraleer ik iets leesbaars tegenkwam en dan nog. Na de bladzijden met Vivaldi, scholen, rusthuizen, rechtszaken, voetbal, Covid-19, een slaapprobleem artikel. Iets meer te weten komen over slaap kan altijd nuttig zijn. Niks, nada, niente, zero, rien. Dan maar andere items aanboren en leentjebuur spelen om ideeën, hele en halve waarheden van mijn medemens van gisteren en vandaag te gebruiken en naar mijn hand te zetten. Omdat velen zeggen dat ik een eenling , een clarisse, een contemplatief leven leid, een heremiet of eremita ben geworden, ga ik in die richting wat zoeken. Maar velen zeggen ook dat ik een sterke vrouw ben. Aangezien ik geen spierballen heb en niet groot ben, moeten ze wat anders bedoelen. Ik dus op zoek wat dat inhoudt. Algauw vond ik een beschrijving van mezelf. Een sterke vrouw: houdt van zichzelf, is niet afhankelijk van anderen, is attent en kan compassie hebben, toont haar emoties, weet hoe ze gelukkig moet worden, investeert in persoonlijke groei, en geeft en deelt liefde (dat staat weliswaar op een laag pitje). Voor degenen die dat ook willen en nog niet zijn, hier zijn de adviezen: jezelf op de 1e plaats zetten, in jezelf geloven, assertief zijn, tevreden zijn met jezelf, goed voor jezelf zorgen en volg je dromen. Aan allen succes gewenst. Onderweg kwam ik ook Alexander Pope (1688-1744) een Engels dichter tegen, die me toch weer een les in nederigheid geeft met zijn verschillende gezegdes en quotes: 1) Onverdiende lof is een vermomd verwijt. 2) Iedereen heeft precies zoveel ijdelheid als het hem aan verstand ontbreekt. 3) Zij die lof verdienen kunnen best een verwijt verdragen.
Nog even het woord van de dag meegeven en het bijhorende spreekwoord: schouw. 'Als hij de rook uit haar schouw ziet komen, is hij al in de wolken'= stapelverliefd zijn. Natuurlijk mag ik de beroemdste schouw ter wereld niet vergeten: in het Vaticaan. Alleen gebruikt bij een pauskeuze. Zwarte rook: er moet opnieuw vergaderd worden en gestemd. Witte rook: hoezee hoera, er komt een nieuwe paus aan.
Ik kan niet altijd spitsvondig uit de hoek komen of iets nieuws bedenken. Mijn leven is ook dermate simpel dat ik er maar af en toe iets onderhoudends en ludieks over kan schrijven. Maar zie, de krant catapulteerde mij naar mijn kinderjaren. Om in the flow van Fredddie Mercury en dit weekend te blijven; Those are the days of our lives, je kan de klok niet terugdraaien, je kunt de tijd niet terugdraaien. Is dat niet jammer? Ik zou zo graag op een achtbaan zitten van de tijd, naar toen het leven nog een spel was (vertaling)...Zaterdag zou Freddie, 74 jaar geworden zijn. Het weekend is besteed geweest aan het beluisteren van Queen muziek en ook om nieuwe uitvoeringen te ontdekken. Dat gebeurde ook met het live optreden van de groep op een festival in Brazilië in 1985. Het stadion met 100.000 mensen zong, begeleid met de gitaar van Brian May en de summiere zang tussenin van Freddie: Love of my Live. Kiekenvel kreeg ik ervan, bultjes op mijn armen en haartjes rechtop. Enfin, dat wilde ik eigenlijk niet zeggen maar wel wat ik te weten kwam in het dagblad en waarom ik op een achtbaan wilde zitten richting ongeveer 10jaar. Wie had ooit gedacht dat ik nog eens over Pui(y)velde zou schrijven, of over De Kwakkel? Mijn vader en mijn familie zijn afkomstig van De Kwakkel, een gehucht van St Pauwels, een straat verwijdert van Puivelde, waar dan ook een tante woonde. Zoals het de gewoonte was, kwam de familie samen als er kermis was in gehucht, dorp, gemeente of stad. Dan werden de geplogenheden van de plaats in ere gehouden. In Puivelde, het dorp van St Job (uit de bijbel) was er ieder jaar een koers en een kermis en taart. Allemaal op dezelfde dag, nl de 2e zondag van mei. Vooraleer van het lekkers te eten of op de paardenmolen te zitten moest er eerst voor Sint Job gebeden worden (aanroepen voor alle huidziekten): 3x rond de kerk gaan met een paternoster in de hand. Tijdens de koers was het supporteren voor de plaatselijke renner, Albert Van Vlierberghe (1942-1991). Ik ging af en toe ook bij mijn tante logeren die rechtover de kerk woonde. Nonkel, neven en nichten waren gedoemd om de klok te luiden voor de erediensten en ik mocht dan mee in de klokkentoren als attractie. Klokken luiden, aan de zware touwen hangen en je laten omhoog trekken tot in de nok van de toren!!!Vandaag heb ik het verschil geleerd tussen: luiden, beieren, kleppen en slaan. Ook dat de klokken luider zijn afhankelijk van het gewicht en iedere noot ook zijn eigen gewicht heeft. Bij 'luiden', de klok gaat heen en weer en de klepel gaat tegen de zijkanten. Bij 'beieren' is een stilhangende klok en de klepel beweegt naar de klokwand. Als je van 'kleppen' spreekt, gaat de klok heen en weer en de klepel raakt één zijde . Tenslotte 'slaan', de klok hangt stil en wordt door een hamer aangeslagen. Toch goed dat ik nu met kennis van zaken weet wat ik als kind in de klokkentoren deed: luiden.
Ik werd wakker om 06.06, het was nog pikkedonker en stil, zelfs de meeuwen waren nog niet wakker. Ik heb mijn oogjes dan nog wat rust gegund en ze goed dichtgeknepen. Mezelf nog eens goed in de dekens gewikkeld vooraleer ik later luisterde naar 'Here comes the Night' van Bert Berns uit 1964 gezongen door Them, met frontman Van Morrison. Wat later was er 'Here comes the Sun' (1969) geschreven door Gearges Harrison en gezongen door The Beatles, bij een stralende zon aan de hemel. En nog een heel toepasselijk nummer was er met 'Suddenly last Summer' gebracht door The Motels. Maar de zomer is, zij het iets frisser, toch nog altijd bezig en ik spreek nog niet van 'last'. Dat laat ik aan de weermannen over. Bovenstaande zinnetjes laten vermoeden dat ik al aan het ontbijten was, met de radio aan. Ik had ook nog heel wat gazet te lezen, want ik doseer graag mijn lectuur in het weekend. Niet alleen zaterdag een krant maar zondag ook nog een katern of twee. Ik had echt de meest interessante artikels bewaard voor vandaag zonder het goed te beseffen. Ik was blij eens iets extra te lezen over 'de cel vermiste personen', 25 jaar nadat ze ophefmakende verdwijningen en onderzoeken tot een goed einde brachten (blog van 23/08). Eens speciaal in beeld gebracht, de mensen die zorgen dat verdwenen mensen niet langer verdwenen zijn. Ze werken de klok rond om jong en oud, die niet meer thuiskomen, te zoeken. Alain Remue is de bekendste, maar evenzeer Guido Van Rilaer en alle anderen die zich permanent inspannen om geliefden terug te vinden. Gelukkig voor iedereen, meer levenden terug gevonden dan dode slachtoffers. Die laatste zouden ze veel liever niet in het archief hebben of indien mogelijk uitgommen met de uitvinding van Edward Nairne (1726-1806), een Engelse opticien. In 1770, terwijl hij met een bolleke caoutchouc aan het spelen was, ontdekte hij de 'wis' mogelijkheden van deze grondstof. Hetgeen vroeger met een bolleke wit brood moest weggegomd worden kon dus ook met een product van de rubberboom. Maar helaas, het werk van deze politiecel is niet uit het geheugen te gommen van deze helden. Zij brengen tenminste nieuws aan de achtergebleven en bezorgde familie. Goed of slecht nieuws, het is altijd een biezondere taak om het te doen. Hoed af voor al deze mensen.
Omdat het zondag is, eindig ik met iets lekkers en verleidelijks. Iets dat iedereen kan zeggen als er ooit al eens kritiek zou komen bij het nuttigen van een reep chocola: in chocola zitten er weinig vitaminen, daarom moet je er veel van eten!
'Actuaprogramma' Vlaams woord van de dag. Het kon niet beter gekozen zijn, want eindelijk is er actueel weer muziek te horen. De slechte uitvoering van de 'Vier Jaargetijden' van Vivaldi begin dit jaar, krijgt een herkansing. Hopelijk klinkt 'de Herfst' heel goed deze keer en is er geen repetitie meer nodig (zie ook blog van 21/02). Ze kunnen beter de H. Censurinius aanroepen omdat hun programma niet meer gecensureerd zou worden. Ik mag gebruik maken van de heiligen want CD&V doet mee. Ook Moeder Theresa wordt gevierd vandaag, dat is niet slecht want die moest ook telkens opnieuw beginnen met haar programma. Haar volharding moet de inspiratie zijn voor de partijen die eindelijk een regering willen vormen na 400 en meer dagen.
Mijn grootvader en vader waren duivenmelkers (zie blog 11/2), d.w.z. zij kweekten en speelden met de duiven. Spelen in de duivensport wil zeggen: duiven op transport zetten naar exotische oorden, zonder eten en drinken. Eens in Frankrijk of Spanje, aangekomen worden ze uit de kooien bevrijd. De beestjes moeten dan om ter eerst, van al die duizenden weggevoerde duiven, terug bij hun duivineken op hun kot, terecht komen. Dan verdient de 'melker' geld, roem en eer. De duiven die niet de verwachtingen inlosten of aan de eisen voldeden, werden vakkundig de nek omgedraaid, gepluimd, gekuist en in de pot gedaan om er duivensoep van te maken. Het verwondert jullie dus niet dat ik daar een serieus trauma mee opgelopen heb. De stank die al handelingen teweegbrachten riek ik soms nog. Maar voor mij zijn kip of duif hetzelfde, mooie beestjes met pluimen, en eigenlijk huisdieren die ik ook een naam kan geven. Kip zal ik alleen maar eten in onbekende vorm, een filetke, dat is het uiterste. Maar de kippeneieren eet ik met smaak, daar hangen geen pluimen aan. Waarom over duiven vandaag? Omdat ik stilaan voorstander begin te worden van de postduif want de huidige post werkt niet meer. Op 19/06 postte ik het verjaardagskaartje voor mijn kleinzoon die jarig was op 24/06. Op 13 augustus is het kaartje terug bij de afzender, ik dus, toegekomen. Mijn vriendelijke postbode nam het terug mee voor verzending. Gisteren 04/09 is dus eindelijk het verjaardagskaartje terecht gekomen bij de bestemmeling, zijnde mijn kleinzoon, die ondertussen al vergeten was dat hij jarig was geweest. Mijn besluit; ik kom uit een familie van duivenmelkers, ik heb van kleinsaf met duiven leren omgaan en weet dat ik die ook alles kan leren, zeker als het op vliegen, bezorgen en terugkomen aan komt. In mijn omgeving zijn er heel veel houtduiven, ik zal ze goed verzorgen, ze extra graantjes geven (overschotjes van mijn muesli) zodat ze na verloop van tijd uit mijn hand beginnen eten. Dan kan ik ze vangen, 6 weken vastzetten, loslaten en gegarandeert dat die duifjes altijd terug komen. Daarna leer ik hen de kaart van België kennen, zodat ze weten waar al mijn kleinkinderen wonen. Alle kaartjes zullen dan wel op tijd aankomen, zelfs op de zelfde dag dat ik het vogeltje de brief in zijn bekje duw. Leve de goede oude tijd voor briefbezorging!
De maan stond nog in volle glorie mooi te blinken aan de hemel als woefie al klaar was om met de bal te spelen. De krant was nog niet toegekomen. Ik had dus een zee van tijd om hem te plezieren en zijn zin te geven. Na zijn nachtrust is er nood aan activiteit. Ik voel me dan al van 's morgens een dompteuse, weliswaar niet van wilde beesten maar van een kniehoog levendig hondje. Altijd bereidt om iets nieuws te leren en af en toe doe ik een specialeke met de bal zodat hij niet alleen moet jumpen, salto's maken of crossen, maar ook serieus moet zoeken in de struiken. En grote verrassing van de morgen: om 7u30 hebben ze het dak professioneel komen stutten zodat ik toch enigszins gerust ben dat het niet op mijn hoofd zal komen bij de volgende windvlaag. Dus oef! Nadat ik perfect gecoiffeerd was, verdiende ik wel een serieuze troost om de schrik uit mijn lijf en leden te krijgen. Wat is er dan beter dan richting warenhuis te rijden waar er een gigantisch aanbod van lekkernijen is. Ik mocht maar een halfuurtje binnen, maar ik heb niet op mijn uurwerk gekeken om mijn keuze te maken. Mijn oog viel op de diepvriesafdeling en mijn goesting bevond zich in de ijscremekoffers. Allee mars, zei ik tot mezelf, gelukkig was het niet de muziek maar het lekkers dat me deed bewegen. Bij het verlaten van de winkel, heb ik heel netjes de ene winkelwagen in de andere geschoven. Veel erotischer dan dat zal het vandaag niet worden! Ik ben niet alleen richting winkel op reis geweest, maar ik heb me ook richting Italië begeven (in mijn fantasie), meer bepaald de provincie Emilia Romagna. In San Leo, dichtbij Rimini, kwam ik Leo tegen. Niet ver daar vandaan, in het dwergstaatje San Marino, vertoefde Marinus, een man van de zee (de betekenis van zijn naam). Beiden waren kluizenaars (leefden rond 300 na Christus) en zijn mijn patroonheiligen geworden. Iedereen zegt toch dat ik stilaan een kluizenares word. Ik heb mijn eigen patroonheiligen gezocht en gevonden in een prachtige Italiaanse streek, bijna in de Apenijnen. Nu mag ik volgend jaar mijn patroonheiligen niet vergeten te herdenken en een kaarsje voor hen te branden. Ik zal het noteren in mijn agenda, dan staat er toch iets in.
De dag is weeral meer dan halfweg. Een beetje méér dan gewoon huishouden doen en de tijd vliegt zo voorbij. Het moment van uitrusten na gedane arbeid is al aangebroken. Den divan komt weeral van pas om me in neer te vleien. Samen met de hond zitten we dan in spanning te kijken naar de rit en den arrivee van een etappe in de Tour de France. Supporteren kan ik terug doen want er is altijd een Belg die meerijdt in de voorste linies. Altijd plezant als een landgenoot ons landje sportief en positief weer eens in the picture plaaatst. Het is ook weer uitkijken naar de krapatsen van Wout Van Aert, die na zijn tegenslag in 2019, al prachtige prestaties heeft neergezet. Een prachtig atleet, maar er zijn meer Belgen die meerijden die, die naam waardig zijn. De aankomst ligt op de top van een berg, dus allen die meerijden moeten hun beste beentje voorzetten om een goed resultaat te hebben en niet buiten tijd aan te komen. Genieten van sportieve prestaties vanuit mijn luie zetel!
Het professioneel stutten is nog altijd niet gebeurt. Ik hou mijn hart vast, en hoop dat alles op zijn plaats blijft, zelfs mijn amateuristische in elkaar gestoken steunen, want de wind steekt weer een tandje bij. Tot morgen
Het is soms wel plezant om te leven zonder vast omlijnd plan. Dat is één van de geschenken die als compensatie kunnen dienen voor een pensionering en het ouder worden. De kans en de kunst om er iedere dag iets anders van te maken. Wat buiten kijf staat is dat ik moet schrijven, ik moet immers iedere dag mijn klapke doen om de rest van de dag goed te laten verlopen. De radio aanzetten om wat kort nieuws te horen, het weerbericht van Frank om 7u30 en met wat geluk een goed muziekske uit de oude doos. Vandaag ook weer een hit uit lang vervlogen tijden. Het plezante aan die deuntjes is dat ik die plaatjes nooit zou uitkiezen en toch weer vrolijk ben als ik die eens hoor. Nochtans was het liedje van Bobby Solo uit 1964 niet bepaald vrolijk: 'Una lacrima sul viso' oftewel 'een traan op je gelaat'. Maar het is wel een mooie melodie en het Italiaans versta ik toch niet zo goed. Via translator begreep ik de titel. En waarachtig, ik heb bijna een traan op mijn gelaat. Vroeg opgestaan om met open armen de dakbewerker te verwelkomen, en het is nog altijd wachten geblazen op zijn komst. De schrik voor verder onheil met dak, afvoerpijpen en dakgoten zit er goed in en verlamd me een beetje om mijn normale werkzaamheden te doen. Ik heb me dan maar met vanalles op het internet onledig en bezig gehouden. Vooral om eens te kijken, liever opzoeken, van quotes, gezegden, spreuken en wijsheden die 'geduld' omschrijven als een goede eigenschap, een positief gegeven en zo mijn ergernis en boosheid wat kunnen onderdrukken. Want.... ik zou geduld moeten hebben en kan het nergens vinden! Dus...ik moet niet alleen de 3 d's in mijn leven hebben, dromen-durven-doen. Maar een Duits-Oostenrijks schrijver, journalist, historicus Otto von Leixner (1847-1907) zegt: Er zijn 3 mooie dingen aan 'g', geest, gezondheid en geduld. Het mooiste aan hen is dat ze niet kunnen gekocht worden met de 4e 'g', geld. Het is niet alleen die mens die ik ontdekt heb met toepasselijke spreekwoorden. Ook Hermann Hesse (1877-1962) Duits- Zwitser schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur in 1946: 'Schrijven is goed, denken is beter. Wijsheid is goed, geduld is beter'. Wat heb ik echt wel nodig volgens Franciscus van Sales (1567-1622), een mysticus: een 'beker' van kennis, een 'vat' vol liefde, maar een 'oceaan' van geduld. Dat komt dan wel even goed uit dat ik aan zee woon, wel niet zo groot als een oceaan, maar komt toch in de buurt!
Om nog even redelijk vaste rubrieken aan te snijden: vandaag zijn er 53 heiligen te vieren, waaronder natuurlijk een Maria, dit keer als bijnaam 'van Jezus'. Maar het lekkerste is het Vlaamse woord van de dag 'IJslam'. Een lammetje gevormd van ijskreem en als je het aansnijdt komt er grenadine uit gevloeid!! Menig kind heeft er een trauma aan over gehouden om tijdens een feest een lekker lam te laten bloeden en het dan op te eten.
Iedereen tevreden vandaag, jong, middeljong en oud. Het oude leven kan weer grotendeels zijn gangetje gaan voor de jongeren. Vrienden terug zien, lachen en plezier maken op de speelplaats, en tussenin wat lessen volgen om wat meer te kunnen weten, zodat de vraag: heb je Toulouse-Lautrec gezien, niet meer beantwoord wordt met, wie heeft gewonnen? Misschien met de nieuwe fiets mogen rijden, te voet of met een 'aveseerplankse'(step of trotinette) richting school mogen gaan. Het zal voor velen toch een feest zijn om weer met zijn allen naar juf of meester te luisteren. Spijtig dat er weer wat huiswerk zal zijn maar dat zullen ze er wel voor lief bijnemen. Ouders zullen dan weer blij zijn dat ze van veel taken ontlast zijn want de meesten zijn geen leerkrachten om hun kroost te helpen met huistaken. Met een laatste inspanning zijn de schriften en de boeken gekaft geraakt om een propere en ordelijke start te geven. Veel oma's en opa's staan ook weer te trappelen en klaar om de schoolpoorten te bevolken om als eersten het relaas van deze schooldag te krijgen. Ik kijk vanop afstand het gebeuren toe. Ik heb geen heimwee naar die tijd. Noch naar de schooltijd van mezelf of mijn kinderen. Ik vond dat een zeer slopende en zenuwachtige periode. Lessen leren, taken maken, examen voorbereiden en doen. Nu leer ik graag bij, doe graag mijn taalopgaven, lees graag allerhande boeken van geschiedenis, filosofie, levensverhalen, fictie en non-fictie, soms al eens een studie over een of ander onderwerp. Ook de wijsheden die kwistig op het internet gespuit worden en voor nadenk momentjes zorgen. Een kwartiertje nadenken bespaart dikwijls een dag werk.Toch zal voor de jeugd de belangrijkste dag van dit nieuwe schooljaar weer de eerste vrije dag zijn! En ons communicant-ministerke zal deze avond wel zijn zegje op tv moeten doen. Dé vraag van de dag is dus; onze minister van 'onder'wijs is die ook van 'boven' wijs?
Heb ik teveel zever geschreven zodat ge een zeverlap, bavet of slabbeke nodig had? Of heb je moeten geeuwen van verveling terwijl je aan het lezen was? Opletten, want de medische wetenschap heeft nog geen afdoend middel gevonden tegen de aanstekelijkheid van geeuwen!
