Ongebruikelijk en ongewoon, begin ik vandaag met een interview dat Paus Franciscus gaf aan de schrijver, columist en oprichter van The International Slow Food Foundation, Carlo Petrini. De Paus zegt: een onverdraagzame moraal, die het bestaan van genot verwerpt, wil ik niet. Dat is een foute interpretatie van de christelijke boodschap. Die visie heeft in de loop van de geschiedenis heel wat schade berokkend, schade die je tot op de dag van vandaag in bepaalde gevallen nog altijd ziet en voelt. Dus zegt de Paus: culinair genot én eetplezier is nodig om onze gezondheid goed te houden, sexueel plezier en genot is er om de liefde mooier te maken en de voortplanting van het menselijk ras te verzekeren. God heeft 'genot' geschapen en dat moeten we inzien. Een mooie boodschap van onze Paus. Die dit jaar nog opmerkelijke daden gesteld heeft nl het openstellen van het geheime archief van Pius XII. Eugenio Pacelli (1876-1958) was Paus van 1939-1958. Een zeer omstreden periode, met de Nazi's en Holocaust. Veel vragen zijn er gerezen over zijn houding gedurende deze oorlogstijd. Had hij kunnen ingrijpen in de jodenvervolging, waarom heeft hij nooit dat helse regime openlijk veroordeeld? Aan 200 wetenschappers, waaronder Jan De Volder, kerkhistoricus aan de KULeuven, is toelating gegeven om de 16 miljoen documenten in te kijken en te bestuderen. Een werk van lange adem!
Maar God heeft niet alleen 'genot' en 'klaarheid' geschapen, ook de fauna en flora. Volgens een Griekse legende, heeft God bij de schepping alle planten een naam gegeven. Toen hij dacht klaar te zijn riep er een héél klein blauw bloempje: oh Heer, vergeet mij niet! Zo zul je heten, zei de Heer toen. Myosotis, muizenoortje. Maar in alle talen is het 'vergeet-mij-nietje, forget-me-not, vergessenmeinnicht, ne m'oubliez pas, als voornaamste. Een bloemeke dat centraal staat bij 'bloemen tegen vergeten' (Alzheimer, Dementie). Een schoon fris blauw bloemeke met geel hartje dat bloeit in april-mei. Hoe ben ik nu bij dit alles gekomen? Eenvoudigweg door het woord van de dag bij Van Dale: verspil-mij-nietje. Dat is dan een product dat met korting verkocht wordt omdat de houdbaarheidsdatum bereikt is. Het is een goed woord en van mij mag dat blijven. Maar in coronatijden ontspruiten er aan de fantasie van de mensen wel meer woorden. Bij dit alles moet je 'frank' niet meer vallen als je iets begrijpt maar wel 'een coronakwartje'. En al die uitnodigingen voor party's die voorzien waren en niet meer doorgaan zijn nu 'ontuitgenodigd'. Worden allemaal ongedaan gemaakt, zoals de communiefeesten waar ik nu niet bij kan zijn. Het werkwoord van dit bijvoeglijk naamwoord bestaat nog niet, maar binnenkort zal er ook wel 'ontuitnodigen' in den Dikke komen. Dat waren mijn uitgeschreven hersenspinsels voor vandaag, de andere webben, die van de spinnen, heb ik met een ragebol uit mijn huis weggedaan. Het is herfst, ze zijn er in grote getale weer, zowel binnen als buiten.
Altijd een heel gedoe als woefie ook naar de dokter moet. Zoals voor mezelf en ook voor mijn auto er een jaarlijkse check-up nodig is, ontsnapt mijn hond ook niet aan een jaarlijkse medische keuring. Dat was vandaag. Woefie, witje, snuffel, doggie, blaffie.....alle bijnamen kan ik hem wel geven. Maar de veearts zegde: aha een Spaanse waterhond? Ha neen, hondje niet affronteren! Het is een Italiaan, komende van de streek Romagna. Een echte snuffel en truffelhond. Veelal ingezet om drugs op te sporen en de culinaire lekkernijen in de grond te zoeken. Plotseling moest ik aan een oud eurovisielied denken: Zwei Kleiner Italiener, uit 1962, gezongen door Conny Froboess. Wat vond ik dat toen een mooi liedje, zelfs nu nog als ik er zo naar luister. Pretentieloos en een gemakkelijk deuntje, zo kan je deze eurovisie-evergreen noemen. Maar mijn hondje is tiptop in orde, met een ideaal gewicht. Ingeënt en alle noodzakelijke pilletjes om ongewenste beestjes ver weg te houden. Hij kan weer ongestoord in duinenzand en grasperken ravotten zoveel hij wil.
De wielerliefhebbers zullen ook weer blij zijn, want terug van 7 jaar weggeweest uit de wedstrijden: de Rodania-tune. Een overeenkomst met het management van de wedstrijden zorgt er voor dat de eerste vier noten van de 5e Symfonie van Beethoven, ro-da-ni-a luidkeels kan meegeroepen worden door de omstaanders. Het zijn wel de bekendste vier noten van het aardrijk. Veel gebruikt als herkenningsmelodie van luisterprogramma's zoals tijdens W.O.II op de BBC. In morse-code zijn deze muzieknoten: kort-kort-kort-lang en was het de V van vrede, en met de gespreide ring-en middenvinger het bekende V teken geworden. Winston Churchill (1874-1965) maakte als eerste gebruik van dit symbool. Nu gemeengoed geworden, herkent en erkent in heel de wereld. Deze symfonie noemde Van Beethoven, 'Noodlotsymfonie'. Maar evengoed kan het noodlot overwonnen worden, zegde hij er vlug bij. Wat dan ook gebleken is.
Een ander puntje dat ik las in de krant: een computergigant is op zoek en heeft waarschijnlijk al gevonden: de laptop, pc, zonder toetsenbord. Alles met touchscreen, weg typemachine, weg fysiek een woord kloppen op het scherm. Er is een patent aangevraagd, eerlangs zal het wel voorgesteld worden en in het commerciële circuit komen. Dat is eigenlijk een beetje een kleine ramp. Ik moet echt iedere dag geweldige oefeningen doen met mijn vingers om ze niet stram en stijf te laten worden. De aanslagen op mijn toetsenbord vond ik echt ideale gymnastiek om er serieuze beweging in te krijgen en ze soepel te houden. Het zal nog wel niet voor morgen zijn, maar als er sprake van is, wil dat toch zeggen: kijk maar uit naar een andere beweging. Misschien moet ik dan eens terug piano gaan spelen en de 4 eerste noten van de 5e symfonie als oefening nemen en mooi spelen? Nog niet zo'n slecht idee, dan kan ik ook 'Die Zwei Italiener' eens spelen en mijn stem eens oefenen. Die moet ook af en toe gesmeerd worden.
Bij vlagen ben ik geniaal, alleen is het vandaag windstil! Een zin die ik al lang wilde schrijven maar nog nooit van pas kwam. Vandaag dus wel en moet ik op zoek naar andere inspiratiebronnen om wijsheden te etaleren. De krant helpt me gewoonlijk maar vandaag heb ik tot p.14 moeten wachten vooraleer ik iets leesbaars tegenkwam en dan nog. Na de bladzijden met Vivaldi, scholen, rusthuizen, rechtszaken, voetbal, Covid-19, een slaapprobleem artikel. Iets meer te weten komen over slaap kan altijd nuttig zijn. Niks, nada, niente, zero, rien. Dan maar andere items aanboren en leentjebuur spelen om ideeën, hele en halve waarheden van mijn medemens van gisteren en vandaag te gebruiken en naar mijn hand te zetten. Omdat velen zeggen dat ik een eenling , een clarisse, een contemplatief leven leid, een heremiet of eremita ben geworden, ga ik in die richting wat zoeken. Maar velen zeggen ook dat ik een sterke vrouw ben. Aangezien ik geen spierballen heb en niet groot ben, moeten ze wat anders bedoelen. Ik dus op zoek wat dat inhoudt. Algauw vond ik een beschrijving van mezelf. Een sterke vrouw: houdt van zichzelf, is niet afhankelijk van anderen, is attent en kan compassie hebben, toont haar emoties, weet hoe ze gelukkig moet worden, investeert in persoonlijke groei, en geeft en deelt liefde (dat staat weliswaar op een laag pitje). Voor degenen die dat ook willen en nog niet zijn, hier zijn de adviezen: jezelf op de 1e plaats zetten, in jezelf geloven, assertief zijn, tevreden zijn met jezelf, goed voor jezelf zorgen en volg je dromen. Aan allen succes gewenst. Onderweg kwam ik ook Alexander Pope (1688-1744) een Engels dichter tegen, die me toch weer een les in nederigheid geeft met zijn verschillende gezegdes en quotes: 1) Onverdiende lof is een vermomd verwijt. 2) Iedereen heeft precies zoveel ijdelheid als het hem aan verstand ontbreekt. 3) Zij die lof verdienen kunnen best een verwijt verdragen.
Nog even het woord van de dag meegeven en het bijhorende spreekwoord: schouw. 'Als hij de rook uit haar schouw ziet komen, is hij al in de wolken'= stapelverliefd zijn. Natuurlijk mag ik de beroemdste schouw ter wereld niet vergeten: in het Vaticaan. Alleen gebruikt bij een pauskeuze. Zwarte rook: er moet opnieuw vergaderd worden en gestemd. Witte rook: hoezee hoera, er komt een nieuwe paus aan.
Ik kan niet altijd spitsvondig uit de hoek komen of iets nieuws bedenken. Mijn leven is ook dermate simpel dat ik er maar af en toe iets onderhoudends en ludieks over kan schrijven. Maar zie, de krant catapulteerde mij naar mijn kinderjaren. Om in the flow van Fredddie Mercury en dit weekend te blijven; Those are the days of our lives, je kan de klok niet terugdraaien, je kunt de tijd niet terugdraaien. Is dat niet jammer? Ik zou zo graag op een achtbaan zitten van de tijd, naar toen het leven nog een spel was (vertaling)...Zaterdag zou Freddie, 74 jaar geworden zijn. Het weekend is besteed geweest aan het beluisteren van Queen muziek en ook om nieuwe uitvoeringen te ontdekken. Dat gebeurde ook met het live optreden van de groep op een festival in Brazilië in 1985. Het stadion met 100.000 mensen zong, begeleid met de gitaar van Brian May en de summiere zang tussenin van Freddie: Love of my Live. Kiekenvel kreeg ik ervan, bultjes op mijn armen en haartjes rechtop. Enfin, dat wilde ik eigenlijk niet zeggen maar wel wat ik te weten kwam in het dagblad en waarom ik op een achtbaan wilde zitten richting ongeveer 10jaar. Wie had ooit gedacht dat ik nog eens over Pui(y)velde zou schrijven, of over De Kwakkel? Mijn vader en mijn familie zijn afkomstig van De Kwakkel, een gehucht van St Pauwels, een straat verwijdert van Puivelde, waar dan ook een tante woonde. Zoals het de gewoonte was, kwam de familie samen als er kermis was in gehucht, dorp, gemeente of stad. Dan werden de geplogenheden van de plaats in ere gehouden. In Puivelde, het dorp van St Job (uit de bijbel) was er ieder jaar een koers en een kermis en taart. Allemaal op dezelfde dag, nl de 2e zondag van mei. Vooraleer van het lekkers te eten of op de paardenmolen te zitten moest er eerst voor Sint Job gebeden worden (aanroepen voor alle huidziekten): 3x rond de kerk gaan met een paternoster in de hand. Tijdens de koers was het supporteren voor de plaatselijke renner, Albert Van Vlierberghe (1942-1991). Ik ging af en toe ook bij mijn tante logeren die rechtover de kerk woonde. Nonkel, neven en nichten waren gedoemd om de klok te luiden voor de erediensten en ik mocht dan mee in de klokkentoren als attractie. Klokken luiden, aan de zware touwen hangen en je laten omhoog trekken tot in de nok van de toren!!!Vandaag heb ik het verschil geleerd tussen: luiden, beieren, kleppen en slaan. Ook dat de klokken luider zijn afhankelijk van het gewicht en iedere noot ook zijn eigen gewicht heeft. Bij 'luiden', de klok gaat heen en weer en de klepel gaat tegen de zijkanten. Bij 'beieren' is een stilhangende klok en de klepel beweegt naar de klokwand. Als je van 'kleppen' spreekt, gaat de klok heen en weer en de klepel raakt één zijde . Tenslotte 'slaan', de klok hangt stil en wordt door een hamer aangeslagen. Toch goed dat ik nu met kennis van zaken weet wat ik als kind in de klokkentoren deed: luiden.
Ik werd wakker om 06.06, het was nog pikkedonker en stil, zelfs de meeuwen waren nog niet wakker. Ik heb mijn oogjes dan nog wat rust gegund en ze goed dichtgeknepen. Mezelf nog eens goed in de dekens gewikkeld vooraleer ik later luisterde naar 'Here comes the Night' van Bert Berns uit 1964 gezongen door Them, met frontman Van Morrison. Wat later was er 'Here comes the Sun' (1969) geschreven door Gearges Harrison en gezongen door The Beatles, bij een stralende zon aan de hemel. En nog een heel toepasselijk nummer was er met 'Suddenly last Summer' gebracht door The Motels. Maar de zomer is, zij het iets frisser, toch nog altijd bezig en ik spreek nog niet van 'last'. Dat laat ik aan de weermannen over. Bovenstaande zinnetjes laten vermoeden dat ik al aan het ontbijten was, met de radio aan. Ik had ook nog heel wat gazet te lezen, want ik doseer graag mijn lectuur in het weekend. Niet alleen zaterdag een krant maar zondag ook nog een katern of twee. Ik had echt de meest interessante artikels bewaard voor vandaag zonder het goed te beseffen. Ik was blij eens iets extra te lezen over 'de cel vermiste personen', 25 jaar nadat ze ophefmakende verdwijningen en onderzoeken tot een goed einde brachten (blog van 23/08). Eens speciaal in beeld gebracht, de mensen die zorgen dat verdwenen mensen niet langer verdwenen zijn. Ze werken de klok rond om jong en oud, die niet meer thuiskomen, te zoeken. Alain Remue is de bekendste, maar evenzeer Guido Van Rilaer en alle anderen die zich permanent inspannen om geliefden terug te vinden. Gelukkig voor iedereen, meer levenden terug gevonden dan dode slachtoffers. Die laatste zouden ze veel liever niet in het archief hebben of indien mogelijk uitgommen met de uitvinding van Edward Nairne (1726-1806), een Engelse opticien. In 1770, terwijl hij met een bolleke caoutchouc aan het spelen was, ontdekte hij de 'wis' mogelijkheden van deze grondstof. Hetgeen vroeger met een bolleke wit brood moest weggegomd worden kon dus ook met een product van de rubberboom. Maar helaas, het werk van deze politiecel is niet uit het geheugen te gommen van deze helden. Zij brengen tenminste nieuws aan de achtergebleven en bezorgde familie. Goed of slecht nieuws, het is altijd een biezondere taak om het te doen. Hoed af voor al deze mensen.
Omdat het zondag is, eindig ik met iets lekkers en verleidelijks. Iets dat iedereen kan zeggen als er ooit al eens kritiek zou komen bij het nuttigen van een reep chocola: in chocola zitten er weinig vitaminen, daarom moet je er veel van eten!
'Actuaprogramma' Vlaams woord van de dag. Het kon niet beter gekozen zijn, want eindelijk is er actueel weer muziek te horen. De slechte uitvoering van de 'Vier Jaargetijden' van Vivaldi begin dit jaar, krijgt een herkansing. Hopelijk klinkt 'de Herfst' heel goed deze keer en is er geen repetitie meer nodig (zie ook blog van 21/02). Ze kunnen beter de H. Censurinius aanroepen omdat hun programma niet meer gecensureerd zou worden. Ik mag gebruik maken van de heiligen want CD&V doet mee. Ook Moeder Theresa wordt gevierd vandaag, dat is niet slecht want die moest ook telkens opnieuw beginnen met haar programma. Haar volharding moet de inspiratie zijn voor de partijen die eindelijk een regering willen vormen na 400 en meer dagen.
Mijn grootvader en vader waren duivenmelkers (zie blog 11/2), d.w.z. zij kweekten en speelden met de duiven. Spelen in de duivensport wil zeggen: duiven op transport zetten naar exotische oorden, zonder eten en drinken. Eens in Frankrijk of Spanje, aangekomen worden ze uit de kooien bevrijd. De beestjes moeten dan om ter eerst, van al die duizenden weggevoerde duiven, terug bij hun duivineken op hun kot, terecht komen. Dan verdient de 'melker' geld, roem en eer. De duiven die niet de verwachtingen inlosten of aan de eisen voldeden, werden vakkundig de nek omgedraaid, gepluimd, gekuist en in de pot gedaan om er duivensoep van te maken. Het verwondert jullie dus niet dat ik daar een serieus trauma mee opgelopen heb. De stank die al handelingen teweegbrachten riek ik soms nog. Maar voor mij zijn kip of duif hetzelfde, mooie beestjes met pluimen, en eigenlijk huisdieren die ik ook een naam kan geven. Kip zal ik alleen maar eten in onbekende vorm, een filetke, dat is het uiterste. Maar de kippeneieren eet ik met smaak, daar hangen geen pluimen aan. Waarom over duiven vandaag? Omdat ik stilaan voorstander begin te worden van de postduif want de huidige post werkt niet meer. Op 19/06 postte ik het verjaardagskaartje voor mijn kleinzoon die jarig was op 24/06. Op 13 augustus is het kaartje terug bij de afzender, ik dus, toegekomen. Mijn vriendelijke postbode nam het terug mee voor verzending. Gisteren 04/09 is dus eindelijk het verjaardagskaartje terecht gekomen bij de bestemmeling, zijnde mijn kleinzoon, die ondertussen al vergeten was dat hij jarig was geweest. Mijn besluit; ik kom uit een familie van duivenmelkers, ik heb van kleinsaf met duiven leren omgaan en weet dat ik die ook alles kan leren, zeker als het op vliegen, bezorgen en terugkomen aan komt. In mijn omgeving zijn er heel veel houtduiven, ik zal ze goed verzorgen, ze extra graantjes geven (overschotjes van mijn muesli) zodat ze na verloop van tijd uit mijn hand beginnen eten. Dan kan ik ze vangen, 6 weken vastzetten, loslaten en gegarandeert dat die duifjes altijd terug komen. Daarna leer ik hen de kaart van België kennen, zodat ze weten waar al mijn kleinkinderen wonen. Alle kaartjes zullen dan wel op tijd aankomen, zelfs op de zelfde dag dat ik het vogeltje de brief in zijn bekje duw. Leve de goede oude tijd voor briefbezorging!
De maan stond nog in volle glorie mooi te blinken aan de hemel als woefie al klaar was om met de bal te spelen. De krant was nog niet toegekomen. Ik had dus een zee van tijd om hem te plezieren en zijn zin te geven. Na zijn nachtrust is er nood aan activiteit. Ik voel me dan al van 's morgens een dompteuse, weliswaar niet van wilde beesten maar van een kniehoog levendig hondje. Altijd bereidt om iets nieuws te leren en af en toe doe ik een specialeke met de bal zodat hij niet alleen moet jumpen, salto's maken of crossen, maar ook serieus moet zoeken in de struiken. En grote verrassing van de morgen: om 7u30 hebben ze het dak professioneel komen stutten zodat ik toch enigszins gerust ben dat het niet op mijn hoofd zal komen bij de volgende windvlaag. Dus oef! Nadat ik perfect gecoiffeerd was, verdiende ik wel een serieuze troost om de schrik uit mijn lijf en leden te krijgen. Wat is er dan beter dan richting warenhuis te rijden waar er een gigantisch aanbod van lekkernijen is. Ik mocht maar een halfuurtje binnen, maar ik heb niet op mijn uurwerk gekeken om mijn keuze te maken. Mijn oog viel op de diepvriesafdeling en mijn goesting bevond zich in de ijscremekoffers. Allee mars, zei ik tot mezelf, gelukkig was het niet de muziek maar het lekkers dat me deed bewegen. Bij het verlaten van de winkel, heb ik heel netjes de ene winkelwagen in de andere geschoven. Veel erotischer dan dat zal het vandaag niet worden! Ik ben niet alleen richting winkel op reis geweest, maar ik heb me ook richting Italië begeven (in mijn fantasie), meer bepaald de provincie Emilia Romagna. In San Leo, dichtbij Rimini, kwam ik Leo tegen. Niet ver daar vandaan, in het dwergstaatje San Marino, vertoefde Marinus, een man van de zee (de betekenis van zijn naam). Beiden waren kluizenaars (leefden rond 300 na Christus) en zijn mijn patroonheiligen geworden. Iedereen zegt toch dat ik stilaan een kluizenares word. Ik heb mijn eigen patroonheiligen gezocht en gevonden in een prachtige Italiaanse streek, bijna in de Apenijnen. Nu mag ik volgend jaar mijn patroonheiligen niet vergeten te herdenken en een kaarsje voor hen te branden. Ik zal het noteren in mijn agenda, dan staat er toch iets in.
De dag is weeral meer dan halfweg. Een beetje méér dan gewoon huishouden doen en de tijd vliegt zo voorbij. Het moment van uitrusten na gedane arbeid is al aangebroken. Den divan komt weeral van pas om me in neer te vleien. Samen met de hond zitten we dan in spanning te kijken naar de rit en den arrivee van een etappe in de Tour de France. Supporteren kan ik terug doen want er is altijd een Belg die meerijdt in de voorste linies. Altijd plezant als een landgenoot ons landje sportief en positief weer eens in the picture plaaatst. Het is ook weer uitkijken naar de krapatsen van Wout Van Aert, die na zijn tegenslag in 2019, al prachtige prestaties heeft neergezet. Een prachtig atleet, maar er zijn meer Belgen die meerijden die, die naam waardig zijn. De aankomst ligt op de top van een berg, dus allen die meerijden moeten hun beste beentje voorzetten om een goed resultaat te hebben en niet buiten tijd aan te komen. Genieten van sportieve prestaties vanuit mijn luie zetel!
Het professioneel stutten is nog altijd niet gebeurt. Ik hou mijn hart vast, en hoop dat alles op zijn plaats blijft, zelfs mijn amateuristische in elkaar gestoken steunen, want de wind steekt weer een tandje bij. Tot morgen
Het is soms wel plezant om te leven zonder vast omlijnd plan. Dat is één van de geschenken die als compensatie kunnen dienen voor een pensionering en het ouder worden. De kans en de kunst om er iedere dag iets anders van te maken. Wat buiten kijf staat is dat ik moet schrijven, ik moet immers iedere dag mijn klapke doen om de rest van de dag goed te laten verlopen. De radio aanzetten om wat kort nieuws te horen, het weerbericht van Frank om 7u30 en met wat geluk een goed muziekske uit de oude doos. Vandaag ook weer een hit uit lang vervlogen tijden. Het plezante aan die deuntjes is dat ik die plaatjes nooit zou uitkiezen en toch weer vrolijk ben als ik die eens hoor. Nochtans was het liedje van Bobby Solo uit 1964 niet bepaald vrolijk: 'Una lacrima sul viso' oftewel 'een traan op je gelaat'. Maar het is wel een mooie melodie en het Italiaans versta ik toch niet zo goed. Via translator begreep ik de titel. En waarachtig, ik heb bijna een traan op mijn gelaat. Vroeg opgestaan om met open armen de dakbewerker te verwelkomen, en het is nog altijd wachten geblazen op zijn komst. De schrik voor verder onheil met dak, afvoerpijpen en dakgoten zit er goed in en verlamd me een beetje om mijn normale werkzaamheden te doen. Ik heb me dan maar met vanalles op het internet onledig en bezig gehouden. Vooral om eens te kijken, liever opzoeken, van quotes, gezegden, spreuken en wijsheden die 'geduld' omschrijven als een goede eigenschap, een positief gegeven en zo mijn ergernis en boosheid wat kunnen onderdrukken. Want.... ik zou geduld moeten hebben en kan het nergens vinden! Dus...ik moet niet alleen de 3 d's in mijn leven hebben, dromen-durven-doen. Maar een Duits-Oostenrijks schrijver, journalist, historicus Otto von Leixner (1847-1907) zegt: Er zijn 3 mooie dingen aan 'g', geest, gezondheid en geduld. Het mooiste aan hen is dat ze niet kunnen gekocht worden met de 4e 'g', geld. Het is niet alleen die mens die ik ontdekt heb met toepasselijke spreekwoorden. Ook Hermann Hesse (1877-1962) Duits- Zwitser schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur in 1946: 'Schrijven is goed, denken is beter. Wijsheid is goed, geduld is beter'. Wat heb ik echt wel nodig volgens Franciscus van Sales (1567-1622), een mysticus: een 'beker' van kennis, een 'vat' vol liefde, maar een 'oceaan' van geduld. Dat komt dan wel even goed uit dat ik aan zee woon, wel niet zo groot als een oceaan, maar komt toch in de buurt!
Om nog even redelijk vaste rubrieken aan te snijden: vandaag zijn er 53 heiligen te vieren, waaronder natuurlijk een Maria, dit keer als bijnaam 'van Jezus'. Maar het lekkerste is het Vlaamse woord van de dag 'IJslam'. Een lammetje gevormd van ijskreem en als je het aansnijdt komt er grenadine uit gevloeid!! Menig kind heeft er een trauma aan over gehouden om tijdens een feest een lekker lam te laten bloeden en het dan op te eten.
Iedereen tevreden vandaag, jong, middeljong en oud. Het oude leven kan weer grotendeels zijn gangetje gaan voor de jongeren. Vrienden terug zien, lachen en plezier maken op de speelplaats, en tussenin wat lessen volgen om wat meer te kunnen weten, zodat de vraag: heb je Toulouse-Lautrec gezien, niet meer beantwoord wordt met, wie heeft gewonnen? Misschien met de nieuwe fiets mogen rijden, te voet of met een 'aveseerplankse'(step of trotinette) richting school mogen gaan. Het zal voor velen toch een feest zijn om weer met zijn allen naar juf of meester te luisteren. Spijtig dat er weer wat huiswerk zal zijn maar dat zullen ze er wel voor lief bijnemen. Ouders zullen dan weer blij zijn dat ze van veel taken ontlast zijn want de meesten zijn geen leerkrachten om hun kroost te helpen met huistaken. Met een laatste inspanning zijn de schriften en de boeken gekaft geraakt om een propere en ordelijke start te geven. Veel oma's en opa's staan ook weer te trappelen en klaar om de schoolpoorten te bevolken om als eersten het relaas van deze schooldag te krijgen. Ik kijk vanop afstand het gebeuren toe. Ik heb geen heimwee naar die tijd. Noch naar de schooltijd van mezelf of mijn kinderen. Ik vond dat een zeer slopende en zenuwachtige periode. Lessen leren, taken maken, examen voorbereiden en doen. Nu leer ik graag bij, doe graag mijn taalopgaven, lees graag allerhande boeken van geschiedenis, filosofie, levensverhalen, fictie en non-fictie, soms al eens een studie over een of ander onderwerp. Ook de wijsheden die kwistig op het internet gespuit worden en voor nadenk momentjes zorgen. Een kwartiertje nadenken bespaart dikwijls een dag werk.Toch zal voor de jeugd de belangrijkste dag van dit nieuwe schooljaar weer de eerste vrije dag zijn! En ons communicant-ministerke zal deze avond wel zijn zegje op tv moeten doen. Dé vraag van de dag is dus; onze minister van 'onder'wijs is die ook van 'boven' wijs?
Heb ik teveel zever geschreven zodat ge een zeverlap, bavet of slabbeke nodig had? Of heb je moeten geeuwen van verveling terwijl je aan het lezen was? Opletten, want de medische wetenschap heeft nog geen afdoend middel gevonden tegen de aanstekelijkheid van geeuwen!
Wat later van start gegaan op deze doodgewone laatste maandag van de zomervakantie. Tegen alle verwachtingen in hebben de extreme weertoestanden toch hun tol opgeëist. De laatste rukwind was er teveel aan en heeft het een en ander afgebroken. Daar moest ik deze morgen eerst reparatie voor gaan zoeken want de stutten die ik gezet heb voor mijn dakgoten en regenpijpen zijn weinig betrouwbaar en maar een lapje voor het bloeden. Ik kan met genoegen het Vlaams woord van de dag gebruiken: mijn dak, mijn huis zijn 'uitgeregend'. Maar met blij gemoed gaan we deze nieuwe week weer van start en tegemoet. Sommigen vragen wat is er zo leuk aan een blog? Wel, om de woorden van Louis Couperus (1863-1923), Nederlands schrijver, te gebruiken: in het leven en in de kunst moet men elke dag opnieuw beginnen. En een blog is iedere dag 'opnieuw', geen herhaling van de dagen of weken voordien. Iedere keer zorgt het leven voor iets nieuws om te melden, hoe onbenullig dat soms ook kan zijn. Deze maandag beginnen er ook weer een paar vertrouwde tv programma's op het scherm. Ik kijk vooral uit naar Jeroen Meus, die me 10 jaar geleden met zijn 'rode kool, gekookte patatten en worst' terug goesting gaf om te koken. Sindsdien blijft hij wel een van mijn favoriete programma's presenteren. 'Iedereen Beroemd' met zijn kleine items is ook een vaste waarde. 'De afspraak', op canvas beluister ik ook graag. Eigenlijk is dat zowat alles wat ik wil zien. Geen soaps of semi plezante komische reeksen met lachbanden, wel een detectieve of een film.
Angela Merkel met 'wir schaffen das' is ook weeral 5 jaar geleden. Eigenlijk verdient ze ook een heiligenstatuut om 1 milj vluchtelingen de kans te geven in Duitsland te blijven en een nieuw bestaan op te bouwen. Daarmee zou ze dan 'heilige' nr 27 zijn wier feestdag we vandaag vieren. De fantasie kan niet op bij hetgeen ik vandaag allemaal als heilige vind. Starten is met 'Maria gordel',toch wel een dubieuze feestdag en titel. Maria willen ze blijkbaar iedere dag vieren en geven haar dan allerlei verschillende attributen, precies of het dan iemand anders is. Met alle andere namen, toenamen en streken laat ik mijn fantasie de vrije loop. Dan komen we aan de 'driehonderdzesenzestig martelaren van Nicomedië precies de Nicodemus van Sinterklaas. De 'zeven maagd-martelaressen van Perge', doet me dan weer denken aan purgeren. Robuust met Robustianus van Milaan, een optater krijgt ge van Optatus van Anxerre, edelgist met Ebergisel van Meaux, vertoeven in het Walhalla met Wala van Corbië, amateur wezen met Amatus van Nusco, primus zijn met Primianus van Spaleto, genade of grenadine krijg ik van Gennadius I van Constantinopel, en God beware me dat ik nog een ovulatie zou krijgen door een bede voor de heilige Ovidius van Parijs. Deze lectuur van heiligen is me allemaal aangeboden door Agibod van Bobbio. Wie noemt nu een heiligenkalender saai? En dat zijn ze vandaag nog niet allemaal!
Al gemerkt dat ik iedere dag een andere voornaam gaf? Sommige gelukt, andere minder geslaagd. Maar vandaag 'boenk' erop. Dé verjaardag van mijn jongste zoon, die ook alweer niet zo jong meer blijkt te zijn als ik naar zijn leeftijd kijk. Na nr 1 en 2 kon nr 3 er nog bij. Fier en trots met de uitbreiding van ons gezin, dat onverwacht in moeilijke omstandigheden gebeurde. De twee opa's hebben kort na elkaar de geest gegeven, één kort vóór de geboorte en één enkele weken nadien. Ik wilde nog zeggen 'de pijp aan Maarten geven', maar dat klopt niet, ze rookten beide 'groene michel'. De vreugde moest getemperd worden, voor een kind dat blij was dat het geboren en dus 'hier' was. Zijn geboorte was dus echt wel zinvol, een 'geluk' in een moeilijke tijd. Zo ervaar ik dat ook als moeder. Drie kinderen, drie 'tefrente' kinderen. Plezant is het om in hetzelfde nest, met dezelfde woorden en gebruiken toch héél andere wezentjes in de omgeving te krijgen. Bij een echt belangrijke dag kijk ik altijd een paar zaken na, die belangrijk kunnen zijn om te weten. Spijtig genoeg is het vandaag niet zo warm als in 2015, 30,3°C, dat is zeker geen barbecue vandaag. De heilige van de dag, Saint Fiacre de Meaux (stadje gekend voor de lekkere kaas, Brie de Meaux), is er eentje die niet van belang is voor mijn zoon, aangezien het de patroonheilige van de hoveniers is en mijn zoon geen groene vingers heeft. Wel was er op deze dag in 1933 de oprichting van Air France en in 2001 de presentatie van de eurobiljetten. Het gezin van mijn zoon houdt van dansen. Wat is er dan leuker om een liedje te beluisteren van een zanger, op dezelfde dag jarig en waar je maar 1 tegel voor nodig hebt: 'Du' van Peter Maffay. The kids zullen het leuk vinden om mama en papa stevig omarmt en heupwiegend, een dansje te zien doen dat ze nooit verwachten. Verder zal er vandaag wel een 'matsjken' snooker zijn, waarbij je alleen maar mag fezelen om niemand uit concentratie te brengen. Een curieuzeneus is mijn zoon niet en een zageman ook niet. Dat zijn toch wel goede eigenschappen voor een man. Oef man, nog 365 dagen en het volgende feest komt eraan!
De Tour heeft zijn start en zijn reputatie niet gemist. Weeral veel slachtoffers die hun fiets mogen opbergen voor een paar weken. Vaststelling: de gladheid van de wegen komt dus niet alleen van ijzel, sneeuw of vriestemperaturen. Iedereen schoof onderuit op een wegdek met olie en water. Misschien zal het vandaag wat beter zijn. Het is hier weeral goed weer om de tv aan te zetten en naar de gesapige commentaren vanuit Brussel te luisteren en een etappe te bekijken.
Ik begin niet met een schater zoals de dag zou doen vermoeden maar eerder een beetje triest met de eindigheid van het leven: ik heb deze week vijf beelekes in mijn sjakos moeten steken! Ik probeer met een glimlach deze tristesse te omzeilen en voort te gaan met de bezigheid van de dag. Ik zie in de krant weer een oranje Mr President staan en vraag me af hoeveel wortels hij per dag moet eten om deze kleur te krijgen. Volgens mij gaat die ooit een caroteen vergiftiging krijgen! Maar dat is natuurlijk nieuws in de marge en niet zo belangrijk als het begin van de ultieme koers. De start van de Tour de France, zelfs in de stad van mijn jeugd, Nice. Ik zal weer eens uitkijken naar de Promenade des Anglais en het Negresco waar ik als 18 jarige flaneerde en droomde. Naar het hinterland van de Middelandse Zee, de rit op de Corniche Haute in Nice. Goed bekijken en me weer een tiener wanen die al die mooie en pittoreske dorpjes bezocht. Laat corona geen spelbreker zijn zodat alle ritten in La Douce France uitgereden worden zonder kleine of grote tragedies. Sowieso zullen die er toch wel het pad kruisen van dit grootse wielerevenement. Zelfs vandaag zullen Michel en José al een vette kluif hebben aan de vragen die het UCI stelde: wat haalde de ploegleider stiekem uit de achterbroekzak van de renner, terwijl die amper kon bewegen na een val in een ravijn? Ik zal in de namiddag weer aan mijn tv-toestel gekluisterd zitten, luisteren, kijken en af en toe een klein dutje. Een tas koffie en een snoepje horen daar ook bij. Hier wil ik wel de woorden van Nederlandse cabaretier Wim Sonnevelt (1917-1974) gebruiken: degene die de slogan heeft uitgevonden 'snoep verstandig, eet een appel',lijkt mij niet bijbelvast te zijn. De komende drie weken zien er weer veelbelovend uit! Ik zal nog een beetje wachten om een 'zwaaisteen' voor mijn huis te leggen, ik zal toch niet zien of er iemand naar mij staat te zwieren of te zwaaien. De steen met de zwaaiende handjes, die de passanten erop attent maakt dat ik 'in' ben voor een 'goede dag',is meer een winter bezigheid.
Ook de 1,5 m maatschappij die verdwijnt en krimpt naar één meter. We mogen weer wat dichter bij elkaar en dan kunnen we het kampvuurlied zingen: Kom vrienden zit neer in de ronde............Ziet de zomer is in het land gekomen, en we mogen allemaal samen dromen. Want de zomer gaat zo snel voorbij, schuif wat dichter dichter dichter bij!
Eerst en vooral is er een rechtzetting die ik moet doen. Gisteren was er een foutieve mededeling. Er zijn spijtig genoeg geen 46.000 studies over Covid 19 gedaan, maar slechts 44.000. dat scheelt toch een hele slok op de borrel, nietwaar? Verbazend genoeg is er een Nederlandse arts, met vele 'loog' in zijn specialismen (viro, pneumo, infectio...) die al die teksten, studies en artikelen gelezen heeft. Wat nog meer verbazend is, is dat ondanks al die lectuur, hij tot dezelfde bevinding komt als u en ik: een vaccinatie is het enige effectieve en probate middel tegen dit virus. Gelukkig heb ik geen tijd besteed om een begin te maken met het lezen van die teksten. Wat een tijdsbesparing is dat niet geweest!
De Belgische patattenboeren zullen wel tevreden zijn. Ondanks, misschien dankzij, hun jammerklachten is de Belg terug overgeschakeld op onze inlandse trots. Het exotische quinoa is op zijn retour. Aardappelbereidingen zijn weer 'in' en gezond. Het is van eigen bodem, wat een garantie is voor kwaliteit. Natuurlijk mogen de nationale bijproducten erbij niet ontbreken: mayonnaise of pickles of tartaar. Het is wat anders dan een hybride zuivelfabriek voor flexitariërs. Ze hebben waarschijnlijk ook proeven van onze veganistische vegetarische boer gelezen en willen hem voor zijn ( zie blog 07/03 en op 06/06). De fabriek die normaal alleen melkproducten behandelt, kan nu ook vegetarische drankjes produceren. Het is zoals een hybride auto, kan op naft en elentriek rijden. De plantaardige versie van 'actimel' zal gemaakt worden op basis van amandelen en haver. De eiwitten komen van de erwten. Onze kikkererwtenboer zal tevreden zijn met deze extra afzetmarkt. Tussendoor, om meer info te krijgen over deze Franse gigant, bekeek ik eens al de producten die ze fabriceren. Gelukkig zat ik stevig op mijn stoel toen ik las dat er een speciale yoghurt voor mannen is. Blijkt dat het sterke geslacht een iets steviger substantie willen nuttigen dan de kinderen en de vrouwen. Natuurlijk hoort daar een stevig zwarte verpakking bij!!!! Aangezien yoghurt deel uitmaakt van mijn dagelijkse voeding samen met muesli, brood en fruit, zal ik toch deze luxe bereiding eens proeven.
Mijn krant is belangrijk om de tv-programma's voor de avonduren te kennen. Ik heb geen boekskes die me dagen en weken op voorhand vertellen wat ik niet mag missen. Vanavond staat er een thriller geprogrammeerd van de suspense meester bij uitstek: The Birds, van Alfred Hitchcock. Ik ga er niet naar kijken aangezien ik zelf amper een aanval van meeuwen op het strand overleefde. Een wandeling met een lekkere koffiekoek aan zee draaide bijna uit op een drama, toen de vogels het op mijn eten gemunt hadden. Angstaanjagend is dat gefladder en gekrijs. Angstaanjagend zijn ook de exoten die hier alles verdrijven wat inheems is. Ik krijg schrik als ik die stierkikkers zie en die duizenden chinese wolhandskrabben. Ze zwerven over de zeven wereldzeeën en vernietigen planten en dieren die ze op hun weg tegenkomen. Het is goed dat ze die dieren een halt proberen toe te roepen.
Dat zou toch zo maar eventjes moeten kunnen. Wonderen geschieden zegt men, maar niet voor mijn kwaaltjes. Daar is maar één remedie voor: jong zijn. Laat dat nu het enige zijn dat nooit te koop zal zijn, noch te verkrijgen bij dokter, apotheker of welke goeroe dan ook. Ik kriep en klaag dus maar af en toe wat, vooral over mijn uiterlijke gebreken. Niks ergs maar wel ergerlijk. Maar wat zegde de Romeinse dichter Horatius (65vC-8vC) ook alweer in het Latijn en ik in het Vlaams: de berusting verlicht alle kwalen, die het ons niet gegeven is te genezen! Wel hoop van voorkoming, beterschap en genezing is er natuurlijk voor Covid 19. Net zoals men de pokken en polio de wereld uit gekregen heeft door massale inenting van de wereldbevolking is er hoop dat dit ook kan gebeuren met corona. Aan heel het gebeuren rond dit virus zijn er niet alleen doden en zieken te betreuren, maar zoals altijd, de keerzijde van de medaille, mensen die er geld aan verdienen. Denk maar aan de mondmaskerindustrie die uit de as is herrezen, de plastiek beschermers aan de tafeltjes in restaurants en aan balies, de geneesmiddelen industrie die naarstig naar een vaccin en medicatie op zoek is. Dan las ik vandaag dat er een ca 46.000 studies over dit virus al verschenen zijn. Hoe kan een leek, zoals u en ik nog uitmaken wat te geloven of wat geloofwaardig is. De website van de overheid, die ik uiterst betrouwbaar vind, Gezondheid en Wetenschap.be, geeft de volgende adviezen als je een degelijk artikel wil ontdekken en lezen. Is het verschenen in een vakblad? Geen kritische blik op een originele studie, geen artikel over de studie! Wanneer is het verschenen? Wie was de auteur? Waren er voldoende proefpersonen voor de studie? Al die studies door wetenschappers, onderzoekers en ook stiekemerds die op de flow meedrijven, verdienen dus hun kost aan dit ziektebeeld dat duizenden overlijdens kostte. Het beste is gewoon alle voorzorgen te nemen zoals maskers dragen in de winkels en als het even kan niet meer op de straat. Maar voor de jeugd hoop ik dat de maskers verleden tijd gaan worden. Hoe kan je nu flirten en experimenteren met een kus als er papier en elastiek tussen neus en lippen zit? Dan zullen ze het moeten doen met de ogen, spiegels van de ziel. En weet, als je verliefd wordt op de ogen van jongen of meisje, man of vrouw, de ware liefde dan zal blijven, want ogen veranderen niet, verouderen niet!!!
De weermannen hadden er weer een duivels plezier in om mij schrik aan te jagen. Zijn het de virologen niet die zorgen dat ik geen normaal buitenleven kan hebben, dan komen wel de weermannen mijn nachtrust vergallen met hun voorspellingen. Storm Francis zou ongekende windsnelheden met zich meebrengen en dus moest alles wat enigszins zou kunnen bewegen, vastgemaakt of binnenshuis gezet worden. Ik had daar een serieuze bezigheid mee. Natuurlijk was er veel lawaai deze nacht, al de bladjes hangen nog aan de bomen en maakten veel plezier door de wind in de takken te laten spelen. Geen druppel water is er gevallen en de wind is zich nu nog altijd aan het amuseren. Veel werk heb ik terug vandaag met alles weer op zijn gewone buitenplaats te zetten. So be it. Ergernis wekt bij mij ook altijd de unit 'contacttracing' op. Telkens ze de beelden van de zaal tonen waar deze ambtenaren aan het werk zouden moeten zijn, versta ik wel dat ze niemand vinden die een verwittiging zou moeten krijgen. Ook het diensthoofd blinkt alleen maar uit door blij te zijn een tv-ster te worden met veel nietszeggende woorden, beslissingen en besluiten. Waarom daar een dienst voor moest opgericht worden gaat mijn petje te boven. Dat is met het Vlaamse woord van gisteren te zeggen: een faussekeu, een misser, een miskleun een afschamper. En ook het weerbericht mag zich van dat woord bedienen. Nochtans zijn beiden geen 'klein bier'(woord van vandaag). Ze zijn geen van beiden onbelangrijk in onze samenleving van vandaag en toch slagen ze er niet in naar behoren te werken. Ik zal me vandaag maar niet druk maken over dingen waar ik geen invloed op heb, en morgen ook niet (het weer en corona)! Ik ben ook niet langer beschikbaar voor zaken die me ongelukkig maken (het weer en corona). Want geluk bestaat uit drie dingen: iets om van te houden (familie, vrienden en mijn hond), iets om te doen (mijn huis,tuin en hobby's), en iets om op te hopen (gezondheid).
Voor wie er mocht aan twijfelen, ik ben mijn eigen zelfhulpgroep. Ik weet welke medicatie me helpt: een serieuze portie zelfbeklag, een stevige huilbui, compassie en medelijden met mezelf en dat overgoten met een hoeveelheid zoetigheden zoals koekjes, taartjes of chocola in allerlei vormen. Gegarandeerd ben ik geholpen en genezen met deze behandeling. Tenslotte, als mijn eigen privé geneesheer ben ik de enige die de patiënt al zo lang kent, 72 jaar. Maar het is pas de laatste 50 jaar dat ik van mijn diensten en kennis gebruik moest maken. Eens terug op de been, helpt een stevige wandeling, gezonde zeelucht en een dartele en speelse hond die me doet lachen. Dit recept helpt weinig of niet bij griep, corona of een 'valling'. Ik ben toch weer eens nader dat woord gaan bekijken en kom weeral tot plezante en leerrijke vaststellingen. Men onderscheidt twee soorten 'vallingen'. 1) het vallen van koude of kwade vochten op een zeker gedeelte van het lichaam, inzonderheid op hoofd en borst. Dat geeft dan een kopvalling of een snotvalling of een borstvalling als een kop - snotvalling zakt. Er is ook een 'vastgeroeste valling' als geen van bovenstaande verkoudheden verdwijnt. Voorbeelden: ik heb een zwaar hoofd, zeker weer een kopvalling. Of, ik heb een snotvalling en een lopende neus en heb geen zakdoekjes bij. Of, ik heb de ganse dag moeten hoesten, ik denk dat ik een valling heb! 2) vrucht die vóór zijn tijd afvalt, een rapeling. 'Een appel, eene peer, of andere vrucht die van den boom afvalt eer zij haren wasdom heeft' Zo omschrijft L.L. De Bo (1826-1885) een 'valling'. Hij was een West Vlaams priester-leraar met als voornaamste werk: Het Westvlaamsch Idioticon. Hij was ook een voorvechter van het West-Vlaams taalparticularisme. Zij tegenhanger, L.W. Schuermans (1821-1891) een Brabander, ook priester-leraar met als voornaamste werk 'Het Algemeen Vlaams Idioticon', schreef over valling: de koster van Lembeke had veertien vallingen en bakte er een tate van!
Wel een heel rare heiligendag vandaag. De ene komt van Rome, de andere van Arles, beiden martelaar onder het bewind van keizer Diocletianus (244-311). In aanwezigheid van de keizer, op dezelfde dag en in hetzelfde jaar omgebracht omwille van hun kentering, doop en geloof in Jezus Christus. Ik moet dan ook niet verbaasd zijn dat deze keizer (284-305) geroemd werd om zijn byzondere organisatorische talenten. De Genesius van Rome is de patroonheilige van de toneelspelers, clowns, minestrelen, troubadours en dansleraren. Deze man was een toneelspeler en liet de humor in het alledaagse leven zien in zijn optredens en bekoorde de mensen met de schoonheid van zijn stem. De Genesius van Arles, was eerst een soldaat en studeerde nadien ijverig voor griffier. Zijn hand kon alles zo snel noteren als de vlotheid waarmee gesproken werd. Hij is dan ook de patroonheilige van al degene die met pen en papier en het woord omgaan, advokaten, notarissen, griffiers, secretarissen, drukkers. Hoe kan het ook anders dat die in Sint Genesius Roode aanbeden wordt, rijke gemeente met veel van bovengenoemde beroepen bij de bevolking. Vandaag aanroep ik deze Sint om even vlug te kunnen schrijven als ik denk!
Het vlot niet zoals het als gewoonlijk zou moeten vlotten. Ik heb het dagblad gelezen, ben al gaan wandelen om de muizenissen uit mijn hoofd te laten waaien, heb al een puzzeltje gemaakt. Kort gezegd, het is mijn dag niet. Dan maar verstrooiing, positiviteit en mogelijke activiteit op verschillende sites van het internet zoeken. Meestal lukt het wel om iets te vinden dat mijn hersens aan het werk zet: noppes. Alle wijsheden gelezen, plezante spreuken en gezegdes gelezen. De heiligenkalender uitgeplozen. Motivatiespreuken gelezen en yogawijsheden en Boeddha quotes. Het woord van de dag opgezocht, maar een frietketel en een baanwinkel zijn nu ook niet direct de woorden die een verhaal opleveren en mijn fantasie prikkelen. Het beste vond ik nog bij de vaststellingen van de dag: de zomers zouden een stuk prettiger zijn als Noach die twee muggen gewoon had doodgemept in plaats van ze mee te nemen in zijn ark! Omdat chocolade toch altijd een goed gevoel geeft maar ook caloriën en vetten ben ik info gaan zoeken zodat ik ongremd me aan die lekkernij tegoed kan doen. Ik vond genoeg om me te troosten en meteen aan een reep te beginnen. Chocolade lost geen problemen op, maar dat doet een appel ook niet. Tenslotte komt chocolade van cacao en dat is een plant, daarom telt chocolade als een slaatje dat ik nu eet. En een stuk chocolade is nog altijd goedkoper dan in therapie gaan! Chocolade is het antwoord, wat maakt het uit wat de vraag was!, Doei, bye bye, tot morgen, smakelijk.
Er zijn dagen die we nooit mogen vergeten. Ik heb het dan niet alleen over verjaardagen van kinderen, kids, vrienden of andere blijde of triestige gebeurtenissen in familieverband. Nee, nee, er zijn gebeurtenissen die zéér ingrijpend waren in ons land en die grote gevolgen hadden in onze maatschappij. Velen vergeten dat Child Focus, slachtofferhulp, politie- en justitiehervorming er gekomen zijn als nasleep van de grootste verdwijningszaken, gijzelingen, mishandelingen en moorden gepleegd door ene Marc Dutroux en companen. Vandaag, 25jaar is het geleden, dat de meisjes An en Eefje verdwenen in Westende. Door ouders die niet wilden dat het dossier van hun verdwenen dochters afgesloten werd, kwam er uiteindelijk een einde aan de onzekerheid. Een jaar later werden ze vermoord teruggevonden in Charleroi. We mogen de namen van de meisjes niet vergeten, ook hun leed niet: Julie en Melissa, An en Eefje. Levend teruggevonden zijn Laetitia en Sabine. Allen slachtoffer van Dutroux en allen gevonden in 1996. Door de moeder van Elisabeth Brichet, slachtoffer van een Franse crimineel, werd er in oktober 1996 een 'Witte Mars' georganisserd in Brussel. Met meer dan 300.000 deelnemers, één van de grootste manifestatie in ons land. Dé eis: betere werking van het gerecht, betere bescherming van de kinderen. Na de Mars is er begin gemaakt van 'Child Focus'. Een organisatie die zich sindsdien inzet voor uitgebuitte, verdwenen en vermiste kinderen. Het oproepnummer is overgenomen door alle Europese landen: 116 000. Na de Mars werd het 'Witte Kinderbos' aangeplant op de middenberm van de E 19 tussen Mechelen en Vilvoorde als 'levend monument' en ter nagedachtenis van gedode, verongelukte en vermiste kinderen. Evenveel bomen als deelnemers aan de mars telde het bos. Door de aanleg van een spoortracé is de aanplant gerecupereerd voor het 'Witte Kinderwandelbos' in Houttem, deelgemeente van Vilvoorde. Niemand wil meemaken wat deze ouders doorstaan hebben, hun verdriet en leed en zoektocht. Daarna hebben ze zich allen nog ingezet voor onze maatschappij om nooit meer te laten gebeuren wat hen overkomen is. Uitsluiten is niet mogelijk maar dank zij hen, zullen de overheden en politie luisteren als er een verdwijning gemeld is, zal er een zoektocht beginnen en is er een oproep op alle openbare nieuwsinstellingen. Child Focus zorgt voor de nodige omlijsting met affiches en publicaties. Vandaag een dag om eens te herinneren.
Hier zit ik nu weeral zonder krant. De vakantieperiode met de invallende krantenbezorgers is wel altijd een ramp voor mijn ogen: geen leesvoer! Digitaal de gazet lezen is niet hetzelfde en heeft voor mij weinig aantrekkingskracht. Ik hoor graag het geritsel van papier, het zorgvuldig omslaan van de pagina's. Op een p.c. gebeurt dat niet, enkel klik, klik. Ik lees dan ook alleen maar wat ik graag lees. Een dagblad is meer uitnodigend om alles te lezen, al is het alleen maar de intro tot een artikel. Hopelijk komt de leverancier van papier tot inkeer en brengt hij de alsnog overgebleven krant. Maar dat zal ijdele hoop zijn. Het is zaterdag, begin van een weekend. Hoe vlugger de ronde gedaan is hoe vlugger de vrije dag begint. Hoe ik zo zeker weet dat ik vandaag geen krant zal hebben? Ik zag hem met het postautootje mijn brievenbus voorbijrijden. Abonnement is weeral eens met een dag verlengd!
Uitgerekend vandaag is het Vlaamse woord van de dag 'zeemzoet'. Bij de bekendmaking van de democratische nominatie voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen, was mijn eerste gedachte: melocake. De softe, melige, clichématige, flauwe en dus zeemzoete speeches van al die democraten die nu eens op één lijn staan om een vijand te verslaan. Allemaal dikke vrienden die elkaar alle lof toezwaaien en de competenties voor het grote landsbestuur van de kandidaat, roemen. Geen inspirerende persoonlijkheid, geen gedreven spreker, maar een bedaarde oudere man met veel persoonlijke drama's in zijn leven. Ze zijn verplicht en gedwongen om aan één zeel te trekken want een tweede termijn van Mr President zou echt wel nefast voor het ganse Westen zijn. De schrik zit er toch in dat hij eens op de verkeerde knop wil drukken om het zo maar eens eventjes te proberen wat de reactie zou zijn! Gaat die 77 jarige Joe Robinette Biden, stand kunnen houden tegen een gewiekste zakenman van 74 jaar? Trump die voor niets terugdeinsd als het op persoonlijke glorie moet aankomen? Die hoopt het 'vijfde gezicht' in Mount Rushmore te zijn? Hij is al een steenhouwer aan het zoeken want zo groot is het ego wel van deze republikein. Eén iets is toch gerustellend: bij de nu zeventigers (waaronder ikzelf) zal er waarschijnlijk geen dementie meer optreden. De unief van Oxford heeft dat zo berekend en bestudeerd. Door onze kennis op gebied van voeding, beweging en ons beter opleidingsniveau, zouden we beter beschermd zijn om niet in vergetelheid te vallen of een ander bewust/onbewust leven te leiden. Goed nieuws natuurlijk om een weekend te beginnen.
