Ik stam nog uit de tijd dat er minstens 3 voornamen aan een kind werden gegeven. Allen met een biezondere betekenis en om veel mensen te plezieren of discussies te vermijden. Tevens was het belangrijk om een onderscheid te maken tussen mensen met dezelfde voornaam en familienaam. De afkortingen van de 2e,3e enz voornaam konden uitsluitsel geven voor wie bv een brief of bericht was. Nu heeft dat nog weinig belang. De briefwisseling per e-mail komt meestal bij de juiste persoon. Mijn 2e naam is er gekomen als herinnering aan de tweelingzus van mijn vader. Mijn moeder weigerde me zo te noemen maar mijn vader stond op zijn strepen, vandaar het compromis. Naar zijn zeggen, ging er geen dag voorbij dat hij niet aan haar dacht sinds ze plots op 7 jarige leeftijd overleed. En vandaag vier ik dus mezelf en ook een dierbare nicht die wel die voornaam kreeg. Het is de feestdag van de H. Irenæus (ca 258) en 'Irene' is het feestvarken vandaag. Gelukkig ben ik gespaard gebleven van Romanie, die Romme werd genoemd en Pitsjen, die eigenlijk Petrus noemde maar Pierre werd als mijn 3e naam.
Omdat er maar geen kleur komt aan de hemel, is het een dag die me het spreekwoord nr 105 doet toepassen op mezelf: tussen twee stoelen in de as zitten = helemaal niets uitvoeren. De vraag rijst zelfs: ga ik er een pyjamadag van maken of toch maar kiezen voor gekleurde vrijetijdskledij? Zeker en vast geen joggingpak want ik ben niets zinnens enige overbodige beweging te maken vandaag. Aankleden en douchen of lichtjes met een washandje over mijn gezichtje wrijven is al een activiteit en een bezigheid. Ik moet ook sowieso de hond al amuseren en entertainen. Dat zijn al 2 zware lichaamlijke activiteiten. Ik sta, of liever ik zit, nog in dubio wat ik ga doen. Ter verontschuldiging, alhoewel ik dat aan niemand verplicht ben of ook geen uitleg hoef te geven over mijn luiheid vandaag, is dat mijn spieren nog altijd stram en stijf zijn van de boosterprik. Ik hou me aan de minder vermoeiende 'lees' bezigheden . Ik vind daar altijd mijn plezier bij en dat is nu eens geen inspanning. Zo kwam ik te weten dat 61 jaar geleden Boudewijn I (1930-1993) huwde met gravin de Mora y Aragòn, die had wel 5 voornamen maar werd kortweg 'Fabiola' (1928-2014) genoemd. Op deze dag werd ook 'Nero' geboren. Niet het hondje van Carmen maar de vreselijke keizer van het Romeinse Rijk. Hij werd niet zo oud (37-68) maar kon ondanks het feit dat hij zelf de dolk door zijn keel stak, vooraleer de geest te geven nog prevelen: welk een kunstenaar sterft er met mij....Het is maar hoe je zijn leven bekijk. Op deze dag stierf wel een beroemde kunstschilder, Johannes Vermeer (1632-1675). De titels van zijn werken zijn een beetje een weergave van een wereld waar ik zou kunnen van dromen: Meisje met de Parel, Schrijvende Vrouw met Dienstbode, Dame met twee Heren, Slapend Meisje....Tot morgen
08u00, pikkedonker buiten. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik electriciteit en gas heb om te kunnen zien en me te verwarmen. Groene energie moet er zijn, maar dan mogen er natuurlijk niet té veel dagen zonder zon en/of wind zijn. Dan is het weer importeren geblazen uit andere landen om hun overschotten van electriciteit (opgewekt door hun door ons verfoeide kern- gas en kolencentrales) aan te kopen. En als het echt slecht zou uitdraaien met onze energievoorziening, dan is het ook ribbedebie 'schone auto', dan is alles te voet of per velo te doen want 'Openbaar Vervoer' zal het ook laten afweten. Natuurlijk heeft iedereen Hiroshima en Nagasaki (1945), Tsjernobyl (1986) en Fukushima (2011) voor ogen bij de beslissing om de kerncentrales te sluiten. Alleen, nog niemand heeft een degelijk alternatief gevonden die de moderne mens hetzelfde comfort kan bieden. De vooropgestelde oplossingen (zonnepanelen, windenergie) zijn geen standvastigheden. Hoe zal de 95% import van onze primaire energie (aardolie, aardgas) opgevangen worden? Er is nog altijd geen degelijk antwoord gekomen van al de bestuurslui die met dit belangrijk hoofdstuk bezig zijn. Ik pas voor hen nr 104 toe: tussen hemel en aarde hangen = ze bevinden zich in een lastig parket om een keuze te maken. Geen nood, tot nu toe heb ik nog licht en verwarming en daar maak ik handig gebruik van op deze mistige grijze dag.
Nu woorden!! Het is vandaag de Internationale Dag van de Aap. Het dier(tje) heeft het moeilijk om te overleven door de 'boomkap' en 'industrialissering' van zijn leefwereld. Regelmatig moeten we deze diersoort eens onder de aandacht brengen en ons bekommeren over een ver familielid. Dom zijn deze beesten in geen geval, verschillende proeven die de mensen op hen doen hebben dat al voldoende bewezen. Het onderscheid tussen zij en wij? Onze grijze cellen, de taal, het ABC, de klinkers en de medeklinkers, de spraak. Ik moet zeggen, soms zijn ze slimmer dan de mens, wij verstaan hun taal niet maar zij wel de onze. En eerlijk gezegd, de taal van de jeugd is even vreemd als de geluiden van onze dierbare verre verwanten. Neem nu de nieuwe woorden die dit jaar gekozen zijn door de kinderen: Ma stobbe. Er is een uitleg bij nodig om het te begrijpen dat het zoveel betekent als 'stop' maar dan hedendaagser (!), cooler uitgesproken. Het tienerwoord van dit jaar is 'Bestie' en eigenlijk wel een mooi woord om 'beste vriend' te zeggen. Ik ben de jeugdige nieuwe woorden van de laatste jaren eens gaan bekijken. Er zijn er toch een paar die het al jaren overleefd hebben: yolo = you only live once, OMG = Oh my God. Natuurlijk komt ook dit jaar weer Engels aan bod zoals 'lol' = laughing out loud, of 'bas' = bitches/boys ain't shit. Die hebben kans om ooit in 'den dikke' opgenomen te worden. De andere zijn uit het geheugen verdwenen zoals: ewa ja, beire, dab. Maar Van Dale heeft vandaag weer zijn nieuw 'corona' woord gespuit: priktwijfelaar = iemand die twijfelt over het nut van al die vaccinaties. Tot morgen
Juffra Toertjes.....een uitdrukking die me naar lang vervlogen tijden terugbrengt. Ik wenste dat ik die uitdrukking nog eens kon horen uitspreken door mijn moeder (mama-bomma) en grootmoeder (bobonne). Al plagend werd me die benaming gegeven als ik een aanmerking of berisping kreeg omwille van gezaag voor snoep, of een handeling die geen goedkeuring had in hun ogen. Een gekende uitdrukking in het Waasland. Nu zijn het vooral benamingen voor bakkerijen of confisseriën of receptenboekjes voor gebakjes. Ik denk dat vele meisjes die uitdrukking wel kennen en verlangen naar liefdevolle terechtwijzingen die in het begin van het leven werden gegeven met plezante troetelnaampjes. Juffra Toertjes, ik krijg direct goesting om een toertje te gaan halen. Het zou me niet verbazen moest ik straks een pateeke meebrengen na het boodschappen doen.
Jennifer Jennings opende deze morgen de debatten op de radio. Niet de echte Engelse dame met de gelijknamige naam, maar de titel van het Songfestivallied van Louis Neefs (1937-1980) uit 1969. Ik vind het wel niet zijn beste nummer, maar zijn mooie stem 's morgens eens horen, zet de dag goed in. Het is een speciale dag vandaag, want iedereen heeft de 'langste nacht van het jaar' achter de rug. Vandaag is het immers Sint Lucia (± 286-304), de heilige van het licht. In Zweden wordt dat uitbundig gevierd met lichtkronen, lichtkransen en kaarsjes. We vieren dat niet meer, er zijn immers al té veel heilige feesten in december. Dat wil daarom niet zeggen dat ze doodgezwegen moet worden. Er zijn ook hier heel veel spreuken en gedichtjes die over deze lichtgevende Sint gaan.Een gezegde: als Sint Lucie komt, lengen de dagen met een vlooiensprong. En een ander weetje in dichtvorm: Lucia maakt de langste nacht, Sint Vitus (15 juni) maakt de langste dag, half maart en half september vrank, maken dag en nacht even lank!.
Het spreekwoord nr 103: tot de tanden bewapend zijn = zwaar bewapend zijn. Vroeger letterlijk te nemen met harnas, kuras en masker omwille van de vele oorlogen die met speren, pijlen, goedendags en zwaarden beklonken werden. Nu nog in figuurlijke zin gebruikt: goed voorbereid ergens aan beginnen. Zoals in debatten, alle elementen kennen om iedereen een goed antwoord te kunnen geven. Of zoals ik met mijn blog doe, eerst alles eens opzoeken om zware fouten te vermijden.
"Mijn leven is mooier dan ik het me in mijn wildste dromen kon voorstellen". Een uitspraak van Anthony Hopkins, (83jaar) na een zoveelste prijs en eerbetoon. Voor mij is dat 10 jaar om nog fantastische dingen te beleven en aan mijn leven toe te voegen, en dan dezelfde zin gebruiken als deze veel gehuldigde fenomenale acteur. Tot morgen
Ik heb gisterenavond geluisterd en gekeken naar spraakwaterval Stephen Fry. Er werd al meer dan een jaar naar zijn komst uitgekeken, want een internationale ster in je praatprogramma is goed voor het ego en de zender. Ik betreur dat voor hem werd afgeweken van het tijdsbestek. Het werd aangepast om al zijn gekozen filmfragmenten te bekijken. Ik begrijp wel dat men zo'n bekendheid wil fêteren, maar ten opzichte van onze eigen speciale gasten, is het niet fraai dergelijk onderscheid te maken. Al de sprekers die de revue gepasseerd zijn, zijn ook beroemdheden en autoriteiten op hun vakgebied, net zoals Mr Fry dat is op zijn gebied: entertainment, en dat bedoel ik niet denigrerend. Hij heeft zijn sporen verdiend niet alleen in komisch amusement maar ook bijdragen geleverd voor het bespreekbaar maken van bv bi-polaire stoornis, homoseksualiteit. Maar bon, het is weer afscheid nemen voor een jaar van een zeer goed en hoogstaand praatprogramma, met een voortreffelijke gastheer. En het leven gaat weer verder, met het spreekwoord: decemberregen is geen zegen. Zoals in een vorig bericht gemeld (blog 04/12), heeft een mens nood aan een blauwe lucht om wakker te worden en alert te blijven. Als ik naar buiten kijk en het weerbericht van Frank goed beluisterd heb, is dat voor vandaag een utopie. Ik zal zelf voor blauw moeten zorgen. In eerste instantie door mijn blauwe kledij, al is er geen item bij, dat de kleur 'azuur' heeft. Ik zal dan maar kijken naar mijn passe-partout film voor grijze dagen: Under the Tuscan Sun, van Audrey Wells uit 2003. Kijken naar verhalen opgenomen in zonovergoten landen helpt nog altijd meer dan er over te lezen.
Spreuk nr 102: tegen de stroom is het kwaad roeien/zwemmen = tegen algemene opvattingen kan men zich moeilijk verzetten. Iedereen zal in zijn leven wel eens een periode meegemaakt hebben waar de gevonden oplossingen voor moeilijkheden allerhande, strijdig waren met de gangbare geplogenheden. Dat zijn soms harde tijden. Het sterkt de mens wel, omdat hij eerlijk blijft tegenover zichelf in doen en laten, al staat dat soms dwars op de algemene gang van zaken. Ik kan dat spreekwoord en mijn moeilijke periode muzikaal omlijsten met een lied dat iedereen kan meezingen: I did it my way. "Comme d'Habitude" werd gecomponeerd door Jacques Revaux in 1967 voor Claude François (1939-1978) en werd een grote hit. In het Engels vertaald en ook gezongen door Paula Anka. Maar als lied pas wereldberoemd geworden door de vertolking van de grootste 'crooner' aller tijden : Frank Sinatra (1915-1998).
Men spreekt over de natuur, het milieu, het klimaat en wat we allemaal gedaan hebben en nog moeten doen als mens, om het op onze aarde leefbaar te houden met respect voor alles wat de globe te bieden heeft, zowel boven- als ondergronds. Als je kijkt naar het schilderij van Edvard Munch (1863-1944), "De Schreeuw" zeg dan niet 'het zijn wij die schreeuwen' maar zeg 'het is de natuur'. Tot morgen
De muziek op de radio was niet veel soeps. De krantenman was, zoals gewoonlijk op zaterdag, wat later. Hij mag dan ook een uurtje langer slapen en pas, na voldoende rust, de mensen van hun lectuur voorzien. Het weer ziet er goed uit en ik kan mijn inspectieronde van dijk, strand en zee doen. Nochtans maken de golven nog altijd ontzettend veel lawaai en kan ik de zee horen als ik buitenkom. Ze zal nog naweeën hebben van gisteren toen de wind zo op haar losbeukte. Dat is voor straks. De raadgevingen van de 'boosterzetter', wil ik wel naleven om spierpijnen en ontstekingen te vermijden, maar wil ik niet langer die beroemde pijnstillers of ander chemisch spul blijven nemen. Ik zocht alternatieven die gezond zijn. Noten!!. Ze bevatten veel voedingsstoffen, ze zijn lekker en gezond. Ze zitten ook vol mineralen, vol vitaminen, boordevol spore-elementen, anti-oxydanten, vol onverzadigde vetzuren enzoverder enzovoort. Ze kunnen helpen met het afvallersdieet, want ze nemen voor lange tijd het honger gevoel weg. Ze werken ontstekingwerend en helpen ons immuunsysteem convenabel te werken. Bovendien hebben ze nuttige vezels voor onze darmflora. Studentenhaver in een zakje geeft de ideale samensteliing, een mix van ongebrande en ongezouten noten en vruchten: cashewnoten, pinda's, hazelnoten, walnoten enz. Wat vruchtjes zitten er ook bij zoals rozijnen. De lekkerste studentenhaver is, waar al dat gezonde, in de chocolade vastzit. Maar ik kies voor een andere manier om noten tot mij te nemen en dan begin ik met amandelnoten. Natuurlijk heb ik die gemalen. Om wat meer smaak te geven heb ik er wat vanalles aan toegevoegd zoals wat poedersuiker, wat eiwit, wat citroensap. Ik bekwam een zeer mooi deeg, marsepein genaamd, daar vulde ik dan mijn dadels mee, want fruit mag in mijn dieet ook niet ontbreken. Dadels zijn een miskende fruitsoort. Per dag heb je er maar 2 van nodig om je hersenfunctie te verbeteren, je weerstand te verhogen, je bloeddruk en cholesterol te verlagen, het is goed voor de botten en bovendien zijn het enorme lekkere vruchten waar je niet mee kan smossen. Het is een echt gezond tussendoortje.
Internationale Dag van de Bergen. Ik kan over 'onze' bergen niet lyrisch zijn, het zijn maar heuveltjes (niet die van Erika). Ik beschouw hier de 'bergen' als figuurlijk. Mensen die byzonder geweest zijn bij leven en nog altijd aanwezig in het dagelijkse leven. Ik denk dan vooral aan Robert Koch (1843-1910) de grondlegger van de 'bacteriologie'. De ontdekker van de tuberculosebacil (longtuberculose of de tering), de miltvuurbacil en de cholera. Door de kennis van de Kochbacil kon de behandeling van start gaan voor deze ziekte waar nu nog een 1/3 van de wereldbevolking mee besmet is. Ondanks al die ziektes, epidemiën, pandemiën wil ik toch het lied van Sam Cooke (1930-1964) horen : What a wonderful World.
Spreuk nr 101: tegen de maan pissen = iets onmogelijks proberen. Ik ben té veel 'down to earth' om me daar aan te wagen. Tot morgen
Zachtjes tikt de regen op m'n zolderraam.....ooohooohoo, luister, luister, naar die regenbui, plitter pletter, plitter pletter....zong Rob De Nijs deze morgen. Een schoon lieke, voor deze dag. Ik heb niks tegen regenweer en mijn humeur wordt er ook niet door beïnvloed. Behalve als het regenwater mijn gazet tot papier maché maakt. Dat is misschien nuttig en plezant voor de dansende kunstenares/prinses, maar niet voor de lezeres van 1948. Enfin, het is weer voorzichtig drogen geblazen van mijn leesvoer terwijl ik op de radio CPeX "Dikke Lu" hoor kwelen en nadien Eric Clapton "Promises" ten gehore hoor brengen. Maar het is echt geen aangenaam weer te noemen. Ik wilde de werkzaamheden op den dijk gaan bekijken maar ik werd gewoon de toegang ontzegd door de forse wind, hagel, regen en sneeuw. Ik geraakte de straat niet uit!. Zelfs mijn 'gewicht' had niets in de pap te brokken en kon niet optornen tegen het geweld van de natuurelementen. Ik ben dan langs een minder gevaarlijke straat richting kapper gegaan. Ik geraakte er zonder vallen en kleerscheuren en ben ook veilig terug thuis aangekomen. Gelukkig voor mij maakt mijn hond geen gebruik van het spreekwoord nr 100 als ik mijn hielen naar hem toedraai en boodschappen ga doen: so ras het hecken van de dam is, lopender de verckens in het koren = zodra het hek van de dam is, lopen de varkens in het koren = als er geen toezicht is, springen de kinderen of ondergeschikten uit de band. Nu zeggen we: als de kat van huis is, dansen de muizen op tafel. Ik moet zeggen, het is een braaf hondje als ik niet thuis ben. Hij houdt zich strikt aan de door mij opgelegde regels. Maar eens ik terug ben is hij zo zot als een achterdeur en springt hij van hier naar daar. Ik moet dan wel even tijd spenderen aan hondje lief, vooraleer ik iets anders kan doen. Nu ligt hij weer stilletjes aan mijn voeten, blij dat ik er weeral ben. Het is goed dat er altijd iemand heel erg gelukkig is als ik thuiskom. Een warm welkom doet telkens deugd en zo kom ik nooit in een 'leeg' huis terecht.
'Internationale Dag voor de Rechten van de Mens'. Die zijn velerlei, zoals recht op drinkbaar water. De Verenigde Naties hebben dit jaar, 2021, als thema: Gelijkheid, ongelijkheid verminderen. Zo'n dag blijft noodzakelijk. Allen borduren een beetje voort op dat thema. De 'Warmste Week': ieder kan zijn wie hij is, hij/zij/x. Zelfs de winnaars voor de Nobelprijs voor de Vrede 2021, Maria Reesa (Filipijnse journaliste) en Dimitri Moeratov (Russisch journalist) hebben de prijs gekregen omwille van hun inspanningen om de vrije meningsuiting te vrijwaren. Dat wordt vandaag bekend gemaakt op de 120e verjaardag van de 1e uitreiking (10 dec 1901) van deze prijs aan Henri Dunant(1828-1910) mede-oprichter van het Internationale Rode Kruis en Frédéric Passy (1822-1912) voor zijn werk in de Europese Vredesbeweging en als oprichter van de Interparlementaire Unie. Tot morgen
Wie had ooit kunnen denken dat met een blog beginnen zo verslavend kon werken. Lieve mensen, vandaag ben ik al aan mijn 700e vertelling, bedenking en wat cynische beschrijvingen toe. Ik heb me daar al kostelijk mee geamuseerd en eigenlijk moet ik zeggen 'kosteloos', want het is mijn gratis 'spielerei' met woorden. Vroeger werd dat woord met een hoofdletter geschreven wegens de Duitse origine, maar in het Vlaams zijn er geen hoofdletters meer voor gewone zelfstandige woorden. Dat is ter info voor mensen die me op een fout willen wijzen. Maar soit, voor het "meisje van 1948" vergt zo'n internetdagboek alleen wat tijd, wat lezen, wat humor vinden in de meest alledaagse bezigheden en het korreltje zout en peper dat het leven heerlijk doet smaken. En de geschreven stommiteiten? Wel, het enige plezier dat ik aan mijn ongelukjes in mijn teksten kan beleven, is dat ik er andere mensen gelukkig mee maak of eens doe glimlachen . En nu nr 99 van Brueghel: si trecken omt lanxte = ze trekken om het langste eind = ze willen allebei winnen!. Ik wil dat spreekwoord toepassen op corona en mezelf, ik wil van dat bolleke trompetters vanaf, ik wil niet dat die op visite komt om mijn lekkere 'stollekes' te vergallen. Ik ben dus mijn 'booster' of derde prik gaan halen, vermomd weliswaar . Een hoffelijke mijnheer die me bediende, zei vriendelijk, om 'bij thuiskomst' een dafalganeke of paracetamolleke te nemen om de spierpijnen tot een minimum te beperken en dat nog eens te herhalen vóór het slapengaan. Daarmee weten jullie al zeker dat ik straks in de zetel zal belanden voor een heerlijk dutje of siësta moest de slaap wat langer duren. Ik moest eigenlijk ook nog nagaan wat een 'booster' is. Natuurlijk is het een Engels woord dat ons taalgebied is binnengeslopen, zoals gewoonlijk. Ik vraag me dan af waarom dat woord de voorkeur geniet in plaats van '3e prik' of 'revaccinatie'. Een booster is nl een 'hulpapparaat dat apparaten een extra vermogen geeft' zoals een hulpraket bij de lancering van een ruimtetuig. Een autofreak zet ook een booster op zijn autoradio om nog wat meer volume te geven zodat iedereen alles kan horen. Het kan ook een kermisattractie zijn, een achtbaan, rodelbaan, een 'rollercoaster of time' zoals Queen het bezingt in 'These are the days of our lives'. Ik heb mijn pleister weer kleven op mijn arm en ben wijselijk met de tram naar het vaccinatiecentrum gegaan en teruggekomen. Alhoewel, ik had wel goesting om met de auto te rijden en mijn autoradio ook eens een boost te geven en het plaatje van Roxette te horen: Joyride. Zo, einde van nr 700 en tot morgen
Einde van een tijdperk. Zowel wat de Mondiale, Europese en vooral de Duitse politiek betreft. Uns aller Mutti gaat op pensioen op de leeftijd van 67 jaar, na 16jaar leider van de Republiek Duitsland te zijn geweest. Angela Merkel heeft haar strepen verdiend en wordt gerespecteerd door alle leiders ter wereld en ook door de gewone man/vrouw van de straat. Een beetje een sfinxsachtige figuur die weinig emotie heeft verraden en zich niet heeft blootgegeven, behalve eens een heel diep decolleté in een jurk, aangedaan voor haar uitje naar de opera. Haar houding en karakter zal wel deels bepaald zijn geweest door haar jeugd in de voormalige DDR. Daar waren zwijgen, afstand houden en onopvallend zijn, de voornaamste deugden. Onder de radar blijven van de Stasi, was de boodschap dat ouders aan hun kinderen konden geven vooral als je vader een dominee was. Het is haar gelukt en toch is ze nooit vanonder dat juk kunnen uitstijgen naar buiten toe. Zie naar haar uniform van iedere dag: zwarte pantalon met daarop een vest die wel iedere dag van kleur kon veranderen maar nooit van model. Ze zal in ieder geval, in het geheugen van iedereen blijven met de slogan "wir schaffen das". Zin uitgesproken toen een miljoen vluchtelingen aan de Duitse grens stonden om daar een nieuwe toekomst te kunnen uitbouwen. Ze liet ze allemaal in 'das Vaterland'. Haar sterkte was, ieder probleem in stukjes hakken en dan pogen ieder stukje apart op te lossen, in plaats van dat voor het geheel krakkemikkig te doen. Nr 98 is niet van toepassing op deze bewindsvrouwe: schelvis uitwerpen om kabeljouw te vangen = een opoffering waar men niets mee opschiet. Haar opofferingen en haar beleid hebben rust en voorspoed gebracht in het naoorlogse en herenigde Duitsland. Ik weet niet of de volgde spreuk ook van toepassing is op haar, daarvoor heb ik haar uitspraken en beleid te weinig gevolgd: politiek is liegen alsof het gedrukt staat en als het dan gedrukt staat, zeggen dat het gelogen is. Met Horatio(-65 tot -8) zeg ik haar, "pluk de dag, zo min mogelijk vertrouwend op de volgende dag". Schluβ Merkel und fahre wohl. Tschau. Voor de lezers, tot morgen
Ik had zondag jl een lang klapke met een strijdmakker van het eerste uur om de vrouwenrechten in de parochie af te dwingen van een dominante pater en een mijnheer pastoor. Niks ongewoons want we wisselen nog regelmatig wat woorden over de stand van zaken van al de parochianen die nog niet ter ziele zijn gegaan en denken met weemoed terug aan al de parochiewerken die tot een roemrijk verleden behoren. Terwijl ik gisteren (hondje-lief zat bij de kapper) richting snoepwinkel ging, passeerde ik een bakkerij. Door het gesprekje van zondag viel mijn oog op een 'pateeke' waar de herinnering aan al de 'koffietafels' zomaar van afdroop: een Astridje*. Gedaan met andere lekkernijen zoeken, ik heb zo'n 'merveilleuxke' meegenomen naar huis. De bestuursleden van toen hebben honderden van die gebakjes gemaakt voor de feestjes van de vrouwengilde. Dat is eigenlijk heel eenvoudig en daarvoor moet je geen bakker zijn. Wat meringues (geen merengue want dat is muziek), crème fraîche uit een spuitbus of zelf kloppen, chocoladeschilfers en om af te werken de zogenaamde kers op de taart! Smullen maar, heb ik ook gedaan. "tWas plezierig plezant, 't waren vrolijke tijden" zingt Johan Vernimmen in zijn lied "Een of andere dag". Dat was ook zo. Zeker de tijd toen Scott McKenzie "If you're going to San Francisco " zong en deze morgen op de radio te horen was. Vooral de zin "be sure to wear some flowers in your hair". Mijn haarspeldjes van toen waren allen voorzien van bloemekes, weliswaar plastieken. De spirit van '68, de vrijgevochten geesten, bevrijding van het strakke keurslijf of corset en jarretellen, en een vrouw moest niet meer persé een huisvrouw zijn. Maar muziek troef vandaag, zij het met minder leuke berichten. Eerst en vooral is er het heengaan van dé zanger van het eerste uur op de 'Proms', John Miles (1949-2021). Zijn "Music was my First Love" is de evergreen van het evenement. Een ander bericht is dat de cultgroep, CPeX, Clement Peerens Explosition ermee stopt. De band die 'Het Leugenpaleis' op de radio opvrolijkte en later het' Peulengaleis' op de tévé. Een band die in het Antwerps een forse sneer op de rockbands geeft, en dat vooral met stoere macho- en cafépraat doet. Hugo Matthysen geeft geen reden van afsluiten van die carrière. Wel laat hij Clement op die vraag antwoorden met: d'er edde gien zake mee. Ik zou hier misschien spreuk nr 97 kunnen typen: pluimen in de wind waaien = iets doen zonder nadenken. Tot morgen
*genoemd naar Koningin Astrid (1905-1935). Die kwam regelmatig naar manufactuur De Wit (wereldberoemde restaurateurs van wandtapijten) om de werkzaamheden in het atelier te bekijken. Mijnheer De Wit zette telkens een merveilleuxke klaar bij de koffie, dat haar zeer smaakte. De goede bakker die voor de lekkernij instond vroeg aan 'het hof' of hij het gebakje 'Astrid' mocht noemen. Sindsdien spreekt men in het Mechelse van een 'Astridje'. Er is ook nog een 'Marie Joseeke' vernoemd naar de dochter van Albert I. Dat werd in het leven geroepen toen ze met Umberto van Italië huwde: een chocoladen kuipje, gevuld met biscuit gedrenkt in kirsch, slagroom en afgewerkt met fruit.
Nadat ik me met de 'halfmaan' of kobbejager een weg naar de brievenbus had gebaand kon ik op de radio luisteren naar een deuntje van een duo, The Carpenters. Alhoewel ik op zeeniveau leef, zing ik toch vrolijk mee met "Top of the world", want zo voel ik me hier wel. Met dien verstande dat het hier wat gemakkelijker te leven is zonder aan bergbeklimmen te moeten doen. Maar het is hier 'top' om te zijn en ik mag dat liedje in figuurlijke zin beamen en dus meekwelen. Hoe mooi de stemmen van broer en zus ook zijn, een wereld van tragiek schuilt er achter: verslavingen van broer Richard (barbituraten) en eetstoornis van zus Karen (1950-1983). Voor haar dood, was het onbekend dat men zich kon laten behandelen voor 'anorexia nervosa' en 'boulemie'. Door de wereldwijde aandacht voor de oorzaak van haar overlijden, zijn er steeds meer mensen en ook bekenden, die openlijk over deze ziekte durven spreken en in behandeling gaan. Einde mooie liedje, want ik vond, zoals verwacht, niks in mijn pantoffeltje. Maar Nicolaus, Nicolaas, Nicolaj, Niklaas patroon van de kinderen (ik waarschijnlijk), van de kooplui (ik zeker) en van de schippers (ik waarschijnlijk niet, tenzij het figuurlijk schipperen zou zijn), is geboren op een wondermooie plek in Lycië, namelijk Patara (vandaar de marsepeinen patatjes) nabij Myra, een stad in Turkijë. Geboren rond 300 nC, werd hij de bischop van Myra, Bari, Lipnenskij, Lipno of Sarajsky genoemd of kortweg een groot Weldoener voor de kleinsten. Maar niets vinden in mijn sloefke, wil niet zeggen dat ik geen snoepje zal zoeken vandaag. Ik moet met mijn hondje naar de kapper en dat geeft me ruimschoots de tijd om alle snoepwinkeltjes eens te bekijken en een goede keuze te maken om mee naar huis te nemen. Keuze te over bij 'Moeder Babeluut' of 'Tante Jessie' of een of andere pralinewinkel of banketbakker. Het wordt een lekkere dag. Hier voeg ik direct het spreekwoord nr 96 aan toe: paardenkeutels zijn geen vijgen = laat je niets wijsmaken. Dat past uitstekend bij de vorige zinnen. Vandaag zal "Pretty Woman" eens uit de kast gehaald worden en ik bedoel niet de film maar het lied van Roy Orbison (1936-1988), want ik wil me prettig en mooi voelen als ik op stap ga, met (straks) het mooiste witte hondje van de wereld. Tot morgen
Na een heerlijke keuvel met mijn vrienden is het tijd om weer aan mijn geïmproviseerde desk te zitten. Potlood, pen en papier ter hand te nemen om mijn gedachten, opmerkingen, en faits divers te noteren vooraleer het aan het internet vrij te geven. Deze morgen hoorde ik Roxy Music op de radio met "I'm gonna wait till midnight hour". Dat was gisteren het geval om tot dat uur te wachten om naar bed te gaan en dat zal vandaag ook zo zijn vooraleer mijn schoen te zetten. Maar gisteren waren er 2 redenen om laat op te blijven. Twee programma's die elkaar overlapten en dus was er één programma dat ik in uitgesteld relais moest bekijken. In real time bekeek ik "Elvis..." met Tom Lenaerts en daarna spoelde ik de film "Bohemian Rhapsody" af. Ik moest toch nog een beetje Queen en zeker Freddie kunnen horen vooraleer mijn hoofd te ruste te leggen. Moe maar voldaan, zeg ik dan na zo'n televisie-avond. Vanavond zal het ook een laat uur worden omdat ik mijn pantoffel moet klaarzetten aan de schouw. Ik was een beetje veward met de mededeling dat het vandaag pakjesdag is in Nederland voor Nicolaus. Meteen moest ik dan ook weten waarom het in Nederland 5 december geschenkendag was en bij ons op 6 december. Onze Nooorderburen herdenken vandaag de Zalige Nicolaus Steno (1638-1686), Latijnse naam van de Deense natuurvorser, anatoom Niels Stensen. Hij was vooral actief in Nederland. Hij is de ontdekker van de 'oorspeekselklier'. Niets duidt op enig verband met giften of pakjes, tenzij men de ontdekking, dat het hart een spier is, als gift moet bezien. Hij liet wel een heel byzondere zin noteren: mooi is wat we zien, mooier is wat we herkennen, maar veruit het allermooist is wat we niet kunnen bevatten!. Maar een Hollander zou geen Hollander zijn als hij iets voor die zalige man in zijn schoentje zou leggen. De Vlaming is een Bourgondiër en denkt dat onze Heilige nood heeft aan 'naft', energie om al die daken op en af te gaan. Daarom zet ik meteen een pintje en ander lekkers klaar voor de Goed Heilige Sint. Ook voor het paard is er een wortel, een raapje en klontje suiker voorzien. De Piet kan op zijn honger blijven zitten, want ik heb nergens gelezen dat er iets speciaals voor hem moet klaargezet worden. Ik ga voor mezelf het spreekwoord toepassen, nr 95 : op hete kolen zitten = bang en ongeduldig zijn. Zal er morgenochtend een lekkernij in mijn pantoffel te vinden zijn? Eerst goed slapen en daarvoor zal ik de ' Een Kleine Serenade' of beter gekend als "Eine Kleine Nachtmusik" van Mozart (1756-1791) eens beluisteren. Dat deed me ook herinneren aan een waarschijnlijk vergeten jeugdboek, dat ik in mijn jonge jaren verslonden heb: "Kleine Nachtmuziek" van Maria De Lannoye (1890-1968). Door dat boek te lezen leerde ik de muziek van Amadeus (kreeg een film in 1984, prachtig) kennen. Tot morgen
Men vraagt me soms waarom ik zo vroeg opsta als gepensioneerde. Een heel eenvoudige verklaring is, dat ik vroeg wakker ben en niet in mijn bed kan blijven liggen, hoe knus en warm het onder het laken en het deken ook is. Bijkomend is er, als ik dan zoals vandaag om 06u30 buiten kom, ik een ongelofelijke stille, vredige en rustige wereld aantref. Eerlijk waar, dat geeft zo'n onbeschrijfelijk heerlijk gevoel. Omzeggens een rustpunt om de dag te beginnen. En wat heb ik dan uit de dikke gazet geleerd? Ten eerste, dat Dina Tersago, een 'frisse blik' wil behouden. Ten tweede, dat J.C. (Joachim Coens) misschien dé Verlosser van de CD&V kan zijn, wat ik op zich een fantastische vondst vond als omschrijving. Ten derde, dat de regering een gevaarlijke en gewaagde gok waagt met de summiere aanpassingen van onze levensbeperkingen. Ik haal voor dat punt het spreekwoord nr 94 reeds tevoorschijn, want daar lijkt het een beetje op af te stevenen: op de wereld schijten = overal maling aan hebben. Of zoals ze zeggen, kust mijn botten, foert met 'corona'. Het kan hen echt niet schelen dat iedereen besmet en ziek wordt. Marec vatte alles samen met: de rewind party, mondmaskers, ventileren en afstand houden. Tot slot is er dan ook nog zoiets als de 'kernuitstap'. Zonder 'gas' uit het buitenland, zonder wind en zonder zon, zit ik binnenkort zonder licht. En dat lieve mensen heb ik juist nodig om geen winterdip te krijgen. Wel 2x 2u ofwel 15.000 lux per dag heb ik nodig om dat te ontlopen. Dat is zoveel als 4uur buiten zijn per dag, zelfs in de winter met droevig weer. De 'oer-Jagger' Mick, geeft het voorbeeld wat er moet gedaan worden bij gebrek aan zonlicht: een lichtbril dragen om de dagelijkse influx aan licht te hebben. Maar dat lezers, heeft dan als nadeel dat er 'geen hemelsblauw' in zit. Dat heb ik ook nodig om niet in slaap te vallen. Want lieve mensen, zo is mij medegedeeld dat 'buitenlicht' de noodzakelijke XTC is voor ons brein. Het levert mij 'serotine' om me gelukkig te maken en 'cortisol' om me wakker en alert te maken. Bij gebrek daaraan produceert mijn lichaam 'melatonine' en val ik in slaap. Nu, zit ik aan het venster om een maximale hoeveelheid 'lux' binnen te krijgen terwijl ik mijn goede boodschap typ. Ik wil ontsnappen aan een dipje maar ondertussen moet ik zorgen dat ik geen bijkomende 'dichtstress' krijg. Zo noemt Van Dale het verschijnsel van deze periode: de noodzaak voelen om voor Sinterklaas een gedichtje te schrijven. Ik wil dat zeker en vast ook doen om wat lekkers te krijgen en te vinden in mijn schoentje (maat 39, daar kan veel in). Maar ik ga plagiaat plegen want een kleine kapoen heeft mijn wens al geschreven: "Lieve Sint, ik zou heel graag willen weten wat jij het liefste eet. Wat is jouw geheim om zo oud te worden? Groetjes Amaris". Tot morgen
Geen kat op straat behalve die van de buren. Die hebben 2 poezen en die mogen om beurten de nacht binnenshuis doorbrengen. De zwarte zit buiten te wachten tot de grijze buiten gestuurd wordt. Dat is dan het enige levende wezen dat noodgedwongen dit miezerige koude weer trotseert. Zo gaat dat nu eenmaal in een poezenleven. Voor de antivaxers draaide men op Radio 1, bewust of onbewust, het aangrijpende lied van Frans Halsema (1939-1984) en Jenny Arean: "...Hoe ver moet je gaan, de verre landen zijn oorlogslanden, veiligheidsraadvergaderingslanden, ontbladeringslanden, toeristenstranden, hoe ver moet je gaan, Vluchten kan niet meer..." Het is godgeklaagd dat protestanten tegen een inenting de gezondheidszorg voor anderen in nauwe schoentjes brengt, andere mensen met zware pathologiën hun de noodzakelijke zorg ontzegt door hun gedrag en onwilligheid. Ik hoop dat het 'Overlegcomité' nu eens de juiste maatregelen neemt en iedereen zou verplichten een vaccin te krijgen. Het virus slaat weer wild om zich heen en dat door een paar betweters en koppigaards die hun ongelijk niet willen onder ogen zien. Hoe zal ik het 'Overlegcomité' vanavond noemen? Een kluchtspel, een sotternie? Ik zou niet willen deze avond het spreekwoord nr 93, op hun gedrag uit te spreken: onwert die ghene talre stont, die twee tonghen draghen in de mont = onwaardig zijn diegenen die ter aller uur twee tongen hebben in de mond = wie twee tongen in zijn mond draagt is altijd onoprecht. Vandaag zegt men: koud en warm blazen. Kort gezegd, hoop ik nu eens op doortastend beleid met maatregelen die unaniem door alle regeringen gesteund worden zonder beschuldigende vingers achteraf naar elkaar. Nood breekt wet en de oppositie moet nu maar eens haar mond houden over de genomen maatregelen en doen wat de overheid, voor de algemene gezondheid, beslist heeft. "God heeft de 'hoop' een broer gegeven, zei Michelangelo (1475-1564) "de herinnering". Ewel, ik hoop dat binnenkort 'corona' een herinnering (weliswaar een slechte) in mijn leven is, gebant uit mijn heden. Amen
Mijn dagelijks woordspelletje leerde me weer wat meer over de 'Spaanse Dans'. Waar ik voorheen alleen maar de 'flamenco' dans zou genoemd hebben en niets meer, leerde ik nu 'duende (een bovennatuurlijk wezen in de folklore), de dansen 'zarabandas' en 'sevillanas', 'staccato en compàs' bij ritme en muziek. Dat is het voor vandaag, ik ga beginnen aan mijn wekelijkse kuis met wat hulp. Dat moet noodgewongen ook gebeuren want hygiëne en properiteit zijn enorm belangrijk, heden ten dage. Tot morgen
Muts, handschoenen, sjaal en een jas zijn vandaag onontbeerlijke attributen geworden om mijn neus buiten te steken. Mijn hond heeft met zijn kroezelhaartjes nergens last van. Integendeel, die zorgt voor mijn ochtendgymnastiek. Bij het buiten gaan, snelt hij naar zijn positie waar hij de bal wilt vangen en ik moet die gooien. Een tiental armbewegingen (afwisselend links en rechts) van mij, om telkens de bal in zijn muil te laten terechtkomen na zijn voortreffelijke, artistieke jump. Nog eventjes de zuivere zeelucht opsnuiven en hij is weerom klaar om zich knus op te rollen op zijn mat. Dat duurt tot ik in de zetel ga zitten. Dan heeft hij de helft van de bank nodig om uitgestrekt, met wat knorgeluidjes van geluk, zijn plaats naast mij op te eisen. Per dag herhaal ik dat toch gemiddeld om het uur, uitgezonderd bij regenweer en hevige storm. De zomerkledij moet weer een paar maanden in de kast blijven liggen. De wisseling van de seizoenen vind ik wel leuk. Ze duren juist lang genoeg, 3 maand, om niet vervelend te worden. Ik vind het plezant dat ieder seizoen zijn eigen typische kledij heeft, dat brengt zo'n afwisseling waar ik niets voor hoef te doen. Ongeacht de kleurmode heeft elke winter voor mij een andere kleur. Dit jaar kies ik voor roestbruin en jagersgroen. De andere kleuren van de pulls en lange broeken blijven in de kast, met uitzondering van 'mijn' passe-partout of hoofdkleur: blauw.
Ieder jaar is er wel een of ander proces (nu in Amerika) dat gevoerd word over misbruiken van machtigen tegenover de gewone mens. Meestal worden de slachtoffers in de val gelokt met beloftes en weerspiegelingen van luxe, rijkdom, vrijheid en overvloed. Meestal maken ze misbruik van hun macht of sociale status en bepotten het principe van gelijkheid tussen de mensen. Men kan ze aanhangers noemen van het 'libertijnse' gedachtengoed, waar absolute individuele vrijheid op regel 1 staat. Het prototype van de libertijn is wel Donatien Alphonse François, Marquis de Sade (1740-1814). Hij verleende dan ook zijn naam aan 'sadisme' en 'sadomasochisme', een perverse lust tot kwellen van levende wezens. De markies werd vanwege zijn uitspattingen, 11 keer gevangen genomen en in kerkers opgeborgen, kreeg 2 keer de doodstraf uitgesproken maar stierf uiteindelijk in zijn bed in een hospitaal voor geesteszieken. Tijdens zijn gevangenschap in de Bastille, schreef hij 'zijn hel op bijbelpapier' "Les 120 Journées de Sodome". Hij beschreef de vreselijke en vleselijke misdaden van 4 schurken afkomstig uit de adel, de clerus, politiek en geldwezen. Verstopte het 12m lange opgerolde epistel in de muur. Twee dagen voor de bestorming van de Bastille, werd de rol gevonden door een burger die het veilig bij hem thuis opborg. Pas in 1904 werd dit werk gepubliceerd. Als 'Nationale Schat' is het sinds 2017 bewaard in het 'Musée des Lettres et Manuscrits' in Parijs.
Dan de spreuk onze schilder, nr 92: onder de bezem getrouwd zijn = zonder kerkelijke inzegening samenleven. Nu is dat: samenwonen met vriend of vriendin, of een goede lat-relatie hebben zijnde 'living apart together'. Tot morgen
Een korte blog na een korte nacht die er eigenlijk geen was omdat het er weer ontstuimig aan toeging buiten. Sinds die regenpijp weer afgeknapt is, blijven mijn oren open als het terug een stormachtige wind is. En wat zegt het spreekwoord van Brueghel potdorie vandaag? Nr 91: nood doet oude queenen draven = nood doet zelfs oude vrouwen rennen. Een beetje eerbiediger voor de ouderdom is het nu geworden: angst geeft vleugels. Maar soit, dat zal ik dan ook wel in een of andere vorm overleven vandaag. Armand, Frank en co proberen me al heel lang te overtuigen om te accepteren dat de winter, op 1 december begint en duurt tot 28/29 februari. Ik denk dat ze waarschijnlijk de waarheid spreken want het zijn mensen, geleerden zelfs, die niet durven liegen of onwaarheden vertellen op de nationale radio en teevee. Maar waarom ik dan persé moest van buiten leren dat de winter op 21 december begon en stopte op 21 maart, blijft een groot raadsel. Ik veronderstel dat ze daarom er verschillende benamingen aan hebben gegeven. Vandaag begint de meteorologische winter op het noordelijk halfrond en binnen 3 weken de astrologische winter samen met de verandering van het sterrenbeeld op de koop toe, van schorpioen naar steenbok. Maar 'winter' is een afkomstig van het Oergermaans 'wintruz'. Komt van nattigheid, wat niet gelogen is op deze eerste december die een voortzetting is van de natte en winderige novembermaand.
Ik ben nieuwsgierig van aard. Niet dat ik alles moet weten van familie, vrienden of buren. Ik ben eerder curieus naar de nieuwsgaring van iedere dag: waar de gewone burger zijn artikel in de krant mee verdiend of belevenissen en strapatsen van de hoge adel of andere rijke mensen op aarde. Soms zijn van die mensen eigenaardige en verbazingwekkende bezigheden te ontdekken. Ik heb zelfs, ondanks mijn zeer katholieke opvoeding terminologiën geleerd vnl van voorwerpen die in de lithurgie gebruikt worden. Het is geweten dat de koningin van Denemarken artistieke talenten heeft en ook graag iets kunstzinnigs omhanden heeft. Zo heeft ze samen met haar moeder, een 'antependium' gemaakt. Een bezigheid die in 1975 begon. Het met de 'hand geborduurde altaarstuk' was klaar in 1990. Er word nu over gesproken en het is even tentoongesteld, omdat, naar aanleiding van haar 50 jarig ambtsjubeleum in 2022, er een kerkdienst zal zijn, alwaar dat altaarkleed de offertafel zal sieren. De dominante kleuren zijn rood en goud, de lievelingskleuren van hare majesteit. Dat was het weetje van de dag. Nu een beetje bekomen en tot morgen.
Het einde van de laatste herfstmaand is gekomen. Nat, kil, winderig. Na vandaag is het weeral uitkijken naar de 3 wintermaanden en die zijn dan weer de voorbode van de lente die, laat ons hopen, virusvrij zal zijn. Bedenking vandaag....jaar en dag moest men alles doen om te isoleren, om geen energie en brandstof te verspillen. Er mocht geen reetje meer in huis zijn waar een beetje verse lucht naar binnen zou kunnen waaien. Alle vensters van strips voorzien om ze goed gesloten te houden. Nu is er weer wat nieuws om de mensen naar hun portemonnee te doen grijpen. De CO2 melder! Dat men dat in ruimtes waar veel volk aanwezig is vraagt om te installeren, vind ik al bij al logisch. Iedereen heeft blijkbaar toch schrik van een open venster of deur en een pull aandoen is echt not done. Dus een melder om dan op commando van een machineke even de deur of venster te openen als het melderke in de rode cijfers gaat. Het gaat me wel een beetje ver als vrienden en kennissen met een melder gaan winkelen of zelfs meebrengen als ze mij bezoeken. Zo'n maatschapij is echt niet plezant meer! Laat me hopen dat het bij een uitzondering blijft. Ik ga me er niet echt meer in 'opboeien'. Daarmee bedoel ik 'ergeren' terwijl dat in Nederland het 'verhogen van de staande boord van een schip' is. Ik ontdekte vandaag veel meer dan dat. Aanleiding was de 'boei' die de zandbank 'Stroombank' in Lombardsijde markeerde en strandde in Oostduinkerke. Waarschijnlijk is met het zware weer de afgelopen dagen, een schakel van de verankering losgekomen en deed het 6 ton zware gevaarte op drift slaan. Maar oei (schrik), doei (bye bye), foei (afkeuring) goei (zeer goed), koei (koe), loei (van een koei), moei (moe), woei (waaide) zijn welluidende woorden (ik kon het niet laten om die oei-woorden te schrijven). Een 'boei' is niet zomaar een ijzeren obstakel in de zee. Omschreven als een drijvend lichaam dat voor velerlei doeleinden (ankerpunt, redding, weergegevens..) gebruikt wordt maar voornamelijk voor aanduidingen voor veilig navigeren. Het is een verkeersteken in verschillende kleuren en uitvoeringen die aan de kapiteins vertellen wat te doen om geen averij of schipbreuk op te lopen in de vaarroute. Dat is een zelfstandig woord en geen vervoeging van het werkwoord 'boeien'. Dat heeft met zijn twintig verschillende betekenissen ook weer mijn woordenschat vergroot: aantrekken, betoveren, aandacht vasthouden, interesseren, intrigeren maar ook ketenen, kluisteren, knellen, knevelen, captiveren. Ongeloofelijk wat 1 woord kan betekenen. En dan moet ik nog aan 'boeiend' beginnen dat ook een zelfstandig woord is en geen vervoeginng. De betekenis is dan ook weer anders nl interessant, spannend, opwindend en zinderend. Ik hoop dat jullie het allemaal fascinerend vonden om dat te lezen. Rest mij nu nog de spreuk nr 90 van Brueghel te schrijven, die hopelijk bij niemand van toepassing is: niet van het ene brood naar het andere weten te geraken = niet met geld kunnen omgaan.
Sint Pannekoek vandaag!! De geschiedenis van deze 'heiligheid'is beschreven in mijn blog van 29/11/2020. Vandaag heb je in de keuken nodig: bloem, melk, eieren, boter en een koekenpan op een vuur om aan de slag te gaan om dit heerlijke gerechtje te bereiden. En dan natuurlijk: smullen maar. Omdat ik niks van dat alles in huis heb, ben ik genoodzaakt naar de winkel te gaan. Met een zéér bang hartje, want misschien ligt die Griek op de loer om me een stevige loer te draaien. Zoals velen weten, heb ik een hekel aan boodschappen doen. Nu ga ik zelfs met schrik een grootwarenhuis binnen stappen, stel je voor!. Ik moet mezelf nòg beter beschermen tegen de onzichtbare vijanden die mijn gezondheid bedreigen. Een mondmasker alleen zal niet genoeg meer zijn. Ik zal ook mijn warme wanten aandoen. Het zal niet opvallen dat ik paranoïde geworden ben voor contacten allerhande, want niet alleen in de Ardennen waren er vriestemperaturen. In het Zuiden van ons land waren ook niet meer exclusief de mooiste idyllische, romantische en witte landschappen te vinden. Hier aan zee kon ik ook een prachtig winterlandschap bewonderen van sneeuw en dikke hagelbollen. Maar goed dat terzijde gelaten, mijn angst, en die van vele medeburgers voor besmetting, kent zijn hoogtepunt door de mededeling van fraude bij de dienst die ons zou moeten beschermen voor onvoorzichtige en besmettelijke contacten: contacttracing. Beseffen die commerciële instanties dan niet dat we, zoals in het lied deze ochtend van 'Sly and The Family Stone' zingen in "Everyday People": we gotta live together!. Sommigen zien hun stielkennis als een buitenkansje om aan zakkenvullerij met overheidsgelden te doen, zonder iets te presteren. Shame on you, zou ik zeggen. En dat is niet de eerste keer dat er dit jaar 'profitariaat' als nieuw beroep aan het licht komt. Maar kom, het positieve is dat het weeral geweten is en dat er reactie mogelijk is om paal en perk te stellen aan misbruiken allerhande. Misschien waren de ontdekkers van de oplichterij van de Staat ook niet vrij van zonden. Spreekwoord nr 89 verwoord het zo: niemand en soeckt de anderen in den oven of hi hefter selver in gewest = niemand zoekt een ander in de oven, als hij er zich niet zelf in verstopt heeft = alleen wie zelf slecht is, denkt slecht over de anderen. Hedendaags is het: zoals de waard is, vertrouwt hij zijn gasten.
Andere paragraaf, ander onderwerp, een beetje luchtiger, zou ik zeggen. De herinneringen aan iconen: Nathalie Wood (1938-1981) filmster uit "West Side Story" en "Rebel Without a Cause". De gentleman in de film, Cary Grant (1904-1986) filmster in "To Catch a Thief" en "North by Northwest". George Harrison, gitarist bij The Beatles en verschillende ander groepen, zanger van "My Sweet Lord" en "Got My Mind Set on You". Maar bovenal Luc De Vos (1962-2014) zanger en frontman van de groep Gorki(y). Liedjes als "Anja", "Kleine Piranha" en vooral "Mia" waar de titel van een goed praatprogramma uit komt "...alleen Elvis blijft bestaan....". Tot morgen
Hondenweer. Zowel deze nacht als deze morgen wordt de stilte doorbroken door kletterende hagelbolletjes, striemende regen en stormachtige windvlagen. Het woord komt van in de tijd dat de honden buiten bleven maar bij heel slecht weer toch binnenshuis beschutting mochten zoeken. Een andere verklaring is dat het een verbastering is van 'onte'weer. Onte, wordt in sommige dialecten nog altijd gebruikt als iets 'smerig' of 'heel erg vuil'. Men zou er dan uiteindelijk 'hond' van gemaakt hebben. Ik moet weer alle truken van de foor gebruiken om de hond naar buiten te krijgen. Bij manier van spreken verzet hij geen poot om zijn behoeften in regen en wind te doen. Ik heb heel wat overredingskracht en snoepjes nodig om hem het gras in te jagen. Met de paraplu in de hand zie ik er op toe dat alles gebeurd wat moet gebeuren zodat ik binnnenshuis geen accidentjes hoef op te kuisen. Dat ik het slechte weer deze nacht hoorde, kwam doordat ik te laat naar bed ben gegaan. Het programma "Elvis....." had weer een verrassende en interessante spreker te gast: arts, gynæcologe, hoogleraar, ex-politica, maakte deel uit van de WHO bij de VN, Marleen Temmerman. Zij maakte naam, faam en verwierf haar bekendheid voor de inspanningen die ze deed en nog doet i.v.m. vrouwengezondheid en alles wat er rond verweven is. Haar hart ligt in Afrika, meer bepaald in Kenia waar ze ook sinds jaar en dag woont en aan het hoofd staat van de afdeling gynæcologie en verloskunde van de Aga Khan University. Er waren 2 muziekmomenten bij de geselecteerde filmpjes: Yves Montand (1921-1991), met het,voor mij, aangrijpende: Le temps des cérises. Een Frans amoureus strijdlied dat al gezongen werd ten tijde van de 'Commune van Parijs' in 1870. Het 2e was Billie Halliday (1915-1959) met een beklijvend "Strange Fruit". Een gedicht van Lewis Allan/Abel Meeropol (1903-1986) en dat evengoed vandaag nog werkelijkheid is en maakt dat de 'Black Life Matters' protesten nodig blijven. Tot daar gisterenavond. Maar omdat ik een Allan tegenkwam is er een citaat van een andere Alan dat ik citeer: Lach om jezelf, maar twijfel nooit aan jezelf. Dit zegde Alan Alda, Captain Hawkeye Pierce in de legendarische serie M*A*S*H*, Mobile Army Surgical Hospital. Een reeks die de tragiek en ellende van de Koreaanse Oorlog in de jaren '50 met een komische noot probeert te kaderen. Een veldhospitaal dat ik een beetje kan vergelijken met de huidige 'Mercy Ships'. Sinds de oprichting in 1978 door de broers Stephens maken ze het mogelijk medische en chirurgische zorg te verlenen aan de mensen van de allerarmste landen. Ze werken met 1.600 vrijwilligers (betalen zelf kost, inwoon, reis en administratieve kosten) om de medische zorgen toe te dienen maar ook om het schip drijvende te houden. Op die manier worden de gedoneerde gelden integraal gebruikt om de toegediende zorgen te bekostigen.
nr 88: niemand zo fijn iets spon, of het kwam aan het licht der zon = de waarheid komt altijd aan het licht. Tot morgen
"Hoe zeere valllen ze af, de zieke zomerblâren: hoe zinken ze, allemaal die eer zo groene waren, te grondewaart!" een gedicht met de eerste woorden als titel, van Guido Gezelle (1830-1899). En als ik dan zo naar de bomen in mijn directe omgeving kijk, bij de buren en in mijn eigen tuin, zie ik dat ze allemaal kaal geworden zijn. Naakt en zonder blaadjes of enige andere bescherming moeten de wilgen, de berken, de populieren en de japanse kerselaars, de komende maanden weer zien te overleven. Met één uitzondering in mijn tuin: de steeneik. Die blijft zijn blaadjes houden en is echt wel bestand tegen de gure zilte en soms koude Noordzeewind. Hij trekt zich niks aan van de herfst- of het winterseizoen. Een boom met bladjes in de koude en donkere maanden is een streling voor het oog en dat hoeven niet altijd dennen en sparren te zijn. Zijn bladerdek is dicht en dik genoeg om vogels enige bescherming te bieden en daar maken ze dan ook dankbaar gebruik van. Dat is het gezellige nieuws. Minder plezant is weeral de nieuwe variant van het trompetvirus. Met zijn vuvuzela's blaast hij weer wat anders naar ons toe: B1.1.529. De WHO volgt het Griekse abc (alfa, béta, gamma, delta) om een naam te geven aan de soorten corona. Nu slaagt deze Wereld Gezondheids Organisatie erin verschillende letters over te slaan en daar snap ik dan geen 'iota' van. Van Zuid-Afrika komt nu de genaamde 'omikron' overgewaaid. Zo zitten we dan al ver gevorderd in dat alfabet, met name bij de letter 'o'. Ik had zo graag dat moderne Grieks geleerd!. Misschien willen ze het virus daar mee aangeven dat ze rap willen verlost zijn van de trompetjes want ze zijn bijna aan het einde van hun Latijn. Het is dus weer opletten geblazen als we buiten komen. Geen nood, binnenblijven dus. Gisteren waren het de 'Black Friday Deals'. Die beker van overvloed aan kortingen liet ik aan mij voorbij gaan. Vandaag is het ter compensatie "De Nationale niet Winkeldag". Ik kan zeker voor de laatste 2 dagen het spreekwoord nr 87 niet toepassen: naar het kippenei grijpen en het ganzenei laten lopen = uit gierigheid een verkeerde keuze maken. Het is nu buiten3° op de temperatuurschaal van Anders Celsius (1701-1744) en dat is toch te fris om boodschappen te doen. Gezellig en knus thuisblijven is de boodschap. Ik heb toch genoeg te doen: meer dan 30 toegezonden filmpjes bekijken, selecteren en doorsturen naar familieleden, vrienden en kennissen. Hopelijk zitten er een paar hilarische fragmenten bij, want ik heb nood aan een stevige lachbui desnoods met veel waterlanders of tranen met tuiten, erbij. Dan kan ik zeggen: voilà, mijn mailbox is ook weer eens opgekuist met grote vreugde. Tot morgen
Nota Bene: voor de bloggers die af en toe foto's opsturen die vergezeld zijn van lieve woorden, mijn gastenboek vertoond mankementen. Gelieve op een andere manier woordjes tot mij te richten tot het euvel weer is opgelost. Ik laat het jullie weten.
Het is al fors in de namiddag eer ik weer aan schrijven toe kom. Het gure weer zorgde er wel voor dat mijn mise-en-plis, in't Vlaams, 'misenpli' en in het abn een 'watergolf', wat weggewaaid is. Beste burger, stel je een mooie golf op het meer (in mijn geval de zee) voor, dan heb je een idee hoe schoon mijne haren oogden en een prachtige golf vertoonden. Vandaar dat men dat soort coiffure 'een watergolf' noemt omdat het daar gelijkenissen mee vertoond. De watergolvende kapsels van Beatrix en Elisabeth zijn wereldberoemd om niet te zeggen geboetseerd op hun hoofd, want ieder haartje zit telkens in de juiste kromming en beweging. Voor mij was het deze herfstdag, een tevergeefse inspanning van de coiffeur, die ik toch telkens van harte bedank om mijn sluik haar een prachtige wave te geven. Ik troost me met de gedachte dat ik tenminste 5 min genoten heb van mijn prachtige kapsel tot de volgende shampooing. Mijn kapper zou het spreekwoord nr 86 kunnen gebruiken vandaag: men moet geen rozen/paarlen voor de zwijnen werpen = verspilde moeite omdat iets niet gezien of gewaardeerd wordt. Natuurlijk worden zijn inspanningen gewaardeerd door mij, maar regen en wind denken daar anders over. Niettegenstaande het nu al enkel uren geleden is weet ik nog wat mijn eerste vaststellingen van de dag waren: het blijft maar nacht, zelfs om 7u30. Ik weet ook nog naar welk lied ik luisterde als de radio begon te spelen: "Het is een wedstrijd". Prachtige lyrics gezongen met de beetje schorre stem van Bram Vermeulen (1946-2004). Een muzikale dag vandaag want Tina Turner (Anna Mae Bullock) is ook jarig en mag 82 kaarsjes uitblazen. Omdat ze "Simply the Best" is draai ik voor haar dé hit van de jarige Matthias Reim: Verdammt Ich Lieb'Dich.
Wat ga ik nu doen? Omdat ik echt nog altijd een grote keukenprinses (mijn andere droom naast grote schrijfster) wil worden, kijk ik dagelijks naar 4 kookprogramma's: My Kitchen Rules by the Aussies, Masterchef Australia dus ook by the Aussies, Masterchef The Professionals by the Britisch people, en om het eetbaar voor mijn maag te houden, 'Dagelijkse Kost' van ons aller Jeroen die me terug goesting gaf op 'rode kool, worst en puree'.Tot morgen
. En nu nr 99 van Brueghel: si trecken omt lanxte = ze trekken om het langste eind = ze willen allebei winnen!. Ik wil dat spreekwoord toepassen op corona en mezelf, ik wil van dat bolleke trompetters vanaf, ik wil niet dat die op visite komt om mijn lekkere 'stollekes' te vergallen. Ik ben dus mijn 'booster' of derde prik gaan halen, vermomd weliswaar 
. Een hoffelijke mijnheer die me bediende, zei vriendelijk, om 'bij thuiskomst' een dafalganeke of paracetamolleke te nemen om de spierpijnen tot een minimum te beperken en dat nog eens te herhalen vóór het slapengaan. Daarmee weten jullie al zeker dat ik straks in de zetel zal belanden voor een heerlijk dutje of siësta moest de slaap wat langer duren. Ik moest eigenlijk ook nog nagaan wat een 'booster' is. Natuurlijk is het een Engels woord dat ons taalgebied is binnengeslopen, zoals gewoonlijk. Ik vraag me dan af waarom dat woord de voorkeur geniet in plaats van '3e prik' of 'revaccinatie'. Een booster is nl een 'hulpapparaat dat apparaten een extra vermogen geeft' zoals een hulpraket bij de lancering van een ruimtetuig. Een autofreak zet ook een booster op zijn autoradio om nog wat meer volume te geven zodat iedereen alles kan horen. Het kan ook een kermisattractie zijn, een achtbaan, rodelbaan, een 'rollercoaster of time' zoals Queen het bezingt in 'These are the days of our lives'. Ik heb mijn pleister weer kleven op mijn arm en ben wijselijk met de tram naar het vaccinatiecentrum gegaan en teruggekomen. Alhoewel, ik had wel goesting om met de auto te rijden en mijn autoradio ook eens een boost te geven en het plaatje van Roxette te horen: Joyride. Zo, einde van nr 700 en tot morgen
