Sint Pannekoek vandaag!! De geschiedenis van deze 'heiligheid'is beschreven in mijn blog van 29/11/2020. Vandaag heb je in de keuken nodig: bloem, melk, eieren, boter en een koekenpan op een vuur om aan de slag te gaan om dit heerlijke gerechtje te bereiden. En dan natuurlijk: smullen maar. Omdat ik niks van dat alles in huis heb, ben ik genoodzaakt naar de winkel te gaan. Met een zéér bang hartje, want misschien ligt die Griek op de loer om me een stevige loer te draaien. Zoals velen weten, heb ik een hekel aan boodschappen doen. Nu ga ik zelfs met schrik een grootwarenhuis binnen stappen, stel je voor!. Ik moet mezelf nòg beter beschermen tegen de onzichtbare vijanden die mijn gezondheid bedreigen. Een mondmasker alleen zal niet genoeg meer zijn. Ik zal ook mijn warme wanten aandoen. Het zal niet opvallen dat ik paranoïde geworden ben voor contacten allerhande, want niet alleen in de Ardennen waren er vriestemperaturen. In het Zuiden van ons land waren ook niet meer exclusief de mooiste idyllische, romantische en witte landschappen te vinden. Hier aan zee kon ik ook een prachtig winterlandschap bewonderen van sneeuw en dikke hagelbollen. Maar goed dat terzijde gelaten, mijn angst, en die van vele medeburgers voor besmetting, kent zijn hoogtepunt door de mededeling van fraude bij de dienst die ons zou moeten beschermen voor onvoorzichtige en besmettelijke contacten: contacttracing. Beseffen die commerciële instanties dan niet dat we, zoals in het lied deze ochtend van 'Sly and The Family Stone' zingen in "Everyday People": we gotta live together!. Sommigen zien hun stielkennis als een buitenkansje om aan zakkenvullerij met overheidsgelden te doen, zonder iets te presteren. Shame on you, zou ik zeggen. En dat is niet de eerste keer dat er dit jaar 'profitariaat' als nieuw beroep aan het licht komt. Maar kom, het positieve is dat het weeral geweten is en dat er reactie mogelijk is om paal en perk te stellen aan misbruiken allerhande. Misschien waren de ontdekkers van de oplichterij van de Staat ook niet vrij van zonden. Spreekwoord nr 89 verwoord het zo: niemand en soeckt de anderen in den oven of hi hefter selver in gewest = niemand zoekt een ander in de oven, als hij er zich niet zelf in verstopt heeft = alleen wie zelf slecht is, denkt slecht over de anderen. Hedendaags is het: zoals de waard is, vertrouwt hij zijn gasten.
Andere paragraaf, ander onderwerp, een beetje luchtiger, zou ik zeggen. De herinneringen aan iconen: Nathalie Wood (1938-1981) filmster uit "West Side Story" en "Rebel Without a Cause". De gentleman in de film, Cary Grant (1904-1986) filmster in "To Catch a Thief" en "North by Northwest". George Harrison, gitarist bij The Beatles en verschillende ander groepen, zanger van "My Sweet Lord" en "Got My Mind Set on You". Maar bovenal Luc De Vos (1962-2014) zanger en frontman van de groep Gorki(y). Liedjes als "Anja", "Kleine Piranha" en vooral "Mia" waar de titel van een goed praatprogramma uit komt "...alleen Elvis blijft bestaan....". Tot morgen
Hondenweer. Zowel deze nacht als deze morgen wordt de stilte doorbroken door kletterende hagelbolletjes, striemende regen en stormachtige windvlagen. Het woord komt van in de tijd dat de honden buiten bleven maar bij heel slecht weer toch binnenshuis beschutting mochten zoeken. Een andere verklaring is dat het een verbastering is van 'onte'weer. Onte, wordt in sommige dialecten nog altijd gebruikt als iets 'smerig' of 'heel erg vuil'. Men zou er dan uiteindelijk 'hond' van gemaakt hebben. Ik moet weer alle truken van de foor gebruiken om de hond naar buiten te krijgen. Bij manier van spreken verzet hij geen poot om zijn behoeften in regen en wind te doen. Ik heb heel wat overredingskracht en snoepjes nodig om hem het gras in te jagen. Met de paraplu in de hand zie ik er op toe dat alles gebeurd wat moet gebeuren zodat ik binnnenshuis geen accidentjes hoef op te kuisen. Dat ik het slechte weer deze nacht hoorde, kwam doordat ik te laat naar bed ben gegaan. Het programma "Elvis....." had weer een verrassende en interessante spreker te gast: arts, gynæcologe, hoogleraar, ex-politica, maakte deel uit van de WHO bij de VN, Marleen Temmerman. Zij maakte naam, faam en verwierf haar bekendheid voor de inspanningen die ze deed en nog doet i.v.m. vrouwengezondheid en alles wat er rond verweven is. Haar hart ligt in Afrika, meer bepaald in Kenia waar ze ook sinds jaar en dag woont en aan het hoofd staat van de afdeling gynæcologie en verloskunde van de Aga Khan University. Er waren 2 muziekmomenten bij de geselecteerde filmpjes: Yves Montand (1921-1991), met het,voor mij, aangrijpende: Le temps des cérises. Een Frans amoureus strijdlied dat al gezongen werd ten tijde van de 'Commune van Parijs' in 1870. Het 2e was Billie Halliday (1915-1959) met een beklijvend "Strange Fruit". Een gedicht van Lewis Allan/Abel Meeropol (1903-1986) en dat evengoed vandaag nog werkelijkheid is en maakt dat de 'Black Life Matters' protesten nodig blijven. Tot daar gisterenavond. Maar omdat ik een Allan tegenkwam is er een citaat van een andere Alan dat ik citeer: Lach om jezelf, maar twijfel nooit aan jezelf. Dit zegde Alan Alda, Captain Hawkeye Pierce in de legendarische serie M*A*S*H*, Mobile Army Surgical Hospital. Een reeks die de tragiek en ellende van de Koreaanse Oorlog in de jaren '50 met een komische noot probeert te kaderen. Een veldhospitaal dat ik een beetje kan vergelijken met de huidige 'Mercy Ships'. Sinds de oprichting in 1978 door de broers Stephens maken ze het mogelijk medische en chirurgische zorg te verlenen aan de mensen van de allerarmste landen. Ze werken met 1.600 vrijwilligers (betalen zelf kost, inwoon, reis en administratieve kosten) om de medische zorgen toe te dienen maar ook om het schip drijvende te houden. Op die manier worden de gedoneerde gelden integraal gebruikt om de toegediende zorgen te bekostigen.
nr 88: niemand zo fijn iets spon, of het kwam aan het licht der zon = de waarheid komt altijd aan het licht. Tot morgen
"Hoe zeere valllen ze af, de zieke zomerblâren: hoe zinken ze, allemaal die eer zo groene waren, te grondewaart!" een gedicht met de eerste woorden als titel, van Guido Gezelle (1830-1899). En als ik dan zo naar de bomen in mijn directe omgeving kijk, bij de buren en in mijn eigen tuin, zie ik dat ze allemaal kaal geworden zijn. Naakt en zonder blaadjes of enige andere bescherming moeten de wilgen, de berken, de populieren en de japanse kerselaars, de komende maanden weer zien te overleven. Met één uitzondering in mijn tuin: de steeneik. Die blijft zijn blaadjes houden en is echt wel bestand tegen de gure zilte en soms koude Noordzeewind. Hij trekt zich niks aan van de herfst- of het winterseizoen. Een boom met bladjes in de koude en donkere maanden is een streling voor het oog en dat hoeven niet altijd dennen en sparren te zijn. Zijn bladerdek is dicht en dik genoeg om vogels enige bescherming te bieden en daar maken ze dan ook dankbaar gebruik van. Dat is het gezellige nieuws. Minder plezant is weeral de nieuwe variant van het trompetvirus. Met zijn vuvuzela's blaast hij weer wat anders naar ons toe: B1.1.529. De WHO volgt het Griekse abc (alfa, béta, gamma, delta) om een naam te geven aan de soorten corona. Nu slaagt deze Wereld Gezondheids Organisatie erin verschillende letters over te slaan en daar snap ik dan geen 'iota' van. Van Zuid-Afrika komt nu de genaamde 'omikron' overgewaaid. Zo zitten we dan al ver gevorderd in dat alfabet, met name bij de letter 'o'. Ik had zo graag dat moderne Grieks geleerd!. Misschien willen ze het virus daar mee aangeven dat ze rap willen verlost zijn van de trompetjes want ze zijn bijna aan het einde van hun Latijn. Het is dus weer opletten geblazen als we buiten komen. Geen nood, binnenblijven dus. Gisteren waren het de 'Black Friday Deals'. Die beker van overvloed aan kortingen liet ik aan mij voorbij gaan. Vandaag is het ter compensatie "De Nationale niet Winkeldag". Ik kan zeker voor de laatste 2 dagen het spreekwoord nr 87 niet toepassen: naar het kippenei grijpen en het ganzenei laten lopen = uit gierigheid een verkeerde keuze maken. Het is nu buiten3° op de temperatuurschaal van Anders Celsius (1701-1744) en dat is toch te fris om boodschappen te doen. Gezellig en knus thuisblijven is de boodschap. Ik heb toch genoeg te doen: meer dan 30 toegezonden filmpjes bekijken, selecteren en doorsturen naar familieleden, vrienden en kennissen. Hopelijk zitten er een paar hilarische fragmenten bij, want ik heb nood aan een stevige lachbui desnoods met veel waterlanders of tranen met tuiten, erbij. Dan kan ik zeggen: voilà, mijn mailbox is ook weer eens opgekuist met grote vreugde. Tot morgen
Nota Bene: voor de bloggers die af en toe foto's opsturen die vergezeld zijn van lieve woorden, mijn gastenboek vertoond mankementen. Gelieve op een andere manier woordjes tot mij te richten tot het euvel weer is opgelost. Ik laat het jullie weten.
Het is al fors in de namiddag eer ik weer aan schrijven toe kom. Het gure weer zorgde er wel voor dat mijn mise-en-plis, in't Vlaams, 'misenpli' en in het abn een 'watergolf', wat weggewaaid is. Beste burger, stel je een mooie golf op het meer (in mijn geval de zee) voor, dan heb je een idee hoe schoon mijne haren oogden en een prachtige golf vertoonden. Vandaar dat men dat soort coiffure 'een watergolf' noemt omdat het daar gelijkenissen mee vertoond. De watergolvende kapsels van Beatrix en Elisabeth zijn wereldberoemd om niet te zeggen geboetseerd op hun hoofd, want ieder haartje zit telkens in de juiste kromming en beweging. Voor mij was het deze herfstdag, een tevergeefse inspanning van de coiffeur, die ik toch telkens van harte bedank om mijn sluik haar een prachtige wave te geven. Ik troost me met de gedachte dat ik tenminste 5 min genoten heb van mijn prachtige kapsel tot de volgende shampooing. Mijn kapper zou het spreekwoord nr 86 kunnen gebruiken vandaag: men moet geen rozen/paarlen voor de zwijnen werpen = verspilde moeite omdat iets niet gezien of gewaardeerd wordt. Natuurlijk worden zijn inspanningen gewaardeerd door mij, maar regen en wind denken daar anders over. Niettegenstaande het nu al enkel uren geleden is weet ik nog wat mijn eerste vaststellingen van de dag waren: het blijft maar nacht, zelfs om 7u30. Ik weet ook nog naar welk lied ik luisterde als de radio begon te spelen: "Het is een wedstrijd". Prachtige lyrics gezongen met de beetje schorre stem van Bram Vermeulen (1946-2004). Een muzikale dag vandaag want Tina Turner (Anna Mae Bullock) is ook jarig en mag 82 kaarsjes uitblazen. Omdat ze "Simply the Best" is draai ik voor haar dé hit van de jarige Matthias Reim: Verdammt Ich Lieb'Dich.
Wat ga ik nu doen? Omdat ik echt nog altijd een grote keukenprinses (mijn andere droom naast grote schrijfster) wil worden, kijk ik dagelijks naar 4 kookprogramma's: My Kitchen Rules by the Aussies, Masterchef Australia dus ook by the Aussies, Masterchef The Professionals by the Britisch people, en om het eetbaar voor mijn maag te houden, 'Dagelijkse Kost' van ons aller Jeroen die me terug goesting gaf op 'rode kool, worst en puree'.Tot morgen
Aan de ontbijttafel hoorde ik een geliefd lied: Son-of-a preacher man. Gezongen door The Queen of White Soul, Dusty Springfield (1939-1999). The only one who can ever reach me, was the son-of-a preacher man, was de zin terwijl ik de pagina las met de meest populaire datingapps van het moment. Een 7 tal worden er vermeld met de plus en de minnen van iemand zoeken via die sites: Bumble, Elite Dating, OKCupid, Grinder, Hinge en de meer bekende Parship en Tinder. Dat is niet meer aan mij besteed. Ik voel me gelukkig bij mijn eenmanshuishouden, waarbij de hond dan de man is en ik het huishouden doe. Iedereen tevreden in mijn huisje met dien verstande dat ik op 'mijn man' nooit een beroep kan doen voor een kleine herstelling. Zoals in zovele menageriën is het, ook hier, de vrouw die voor de goede gang van zaken zorgt. Ik ga niet klagen dat ik alles alleen moet doen, er zijn vrouwen genoeg die het veel erger te verduren hebben en daar is deze dag voor nodig. In 1999 stelden de Verenigde Naties deze dag in met de focus op het massale geweld dat vrouwen nog altijd moeten ondergaan. Of het nu sociale, fysieke, maatschappelijke, of mentale kwellingen zijn, het is nog altijd aanwezig in onze leefwereld en nog dikwijls ontkend en miskend door overheden en beleidsmakers. Ik ben blij met de uitspraak van de Rechter: stalking is ook een aanslag op de integriteit van de vrouwen en moet gestraft worden. Ik zou bijna zeggen dat spreuk nr 85 kan van toepassing is op het heerschap dat, gelukkig, niet onder het vonnis en veroordeling onderuit komt: met hem kan men geen spies draaien = met hem valt niet samen te werken.
Ik heb een zeer warm hart voor ons "Vlaams". Als er dan eigenzinnig Vlaams woord onder mijn ogen komt, brengt me dat in een zeer goede luim. Vandaag: vogelen. In eerste instantie is dat natuurlijk 'vogels' spotten, determineren van onze gevleugelde vrienden. Nicoline van der Sijs, heeft in 2001 het boek "Chronologisch Woordenboek over ouderdom, herkomst en beteknisen van onze woorden" uitgegeven. Blijkbaar is dat woord in de betekenis van 'neuken', seks hebben sinds de 13e eeuw gangbaar. Men gebruikte omschrijvingen voor een gebeurtenis of actie waar een taboe op rust of die te cru waren om rechtstreeks te zeggen, een verbloeming dus van een daad, een eufemisme. 'Ik heb goesting om te vogelen'(1785) klinkt heel wat poëtischer dan ik 'wil poepen'. In 1837 werd "Het vermakelijke boek A,B, C, op rijm gesteld door een liefhebber van Gerijfelijke Juffers, te Amsterdam" gedrukt. Het begin: Ach, schoonste Amaril! uw lieve ogen lonken....tot.....Zoo, is mijn A,B,C, nu eindelijk ten enden. De 'v' vervangen door 'y': Yverig en met lust heb ik u al mijn dagen, o zoete Engelin, mijn liefde toegedragen........Omdat ik wonderveel van zoete vogelen houw, dus laten wij te zaam ons vaardig maken, opdat wij met er haast aan 't vogelen geraken......dus laat mijn vogel, Lief! in uwe vogelkooi. Tot morgen
"Boeken hebben dezelfde vijand als de mens: vuur, droogte, ongedierte, het weer en de eigen inhoud." Dixit Paul Valéry (1871-1945). Hij schreef ook: "volgens mij, mag ik na een paar uur te wijden aan het leven van de geest, de rest van de dag lekker dom zijn". Sommige mensen hebben toch de gave om in weinig woorden te zeggen, wat mijn bezigheden op een dag kunnen en zullen zijn. Spreuk nr 84 is ook zo'n waarheid: men moet zich krommen wil men door de wereld kommen = wie iets wil bereiken, moet daar wat voor over hebben. En waar moet ik me als 'jagger' voor krommen? Een goede blogster worden, me 'krom' schrijven! Dat is echt wel letterlijk te nemen want mijn vingers zijn niet meer recht te krijgen, mijn rug is ook al gebogen en getrekte armen is ook verleden tijd. Voor de rest is alles oké. Maar ongeacht alles en mijn leeftijd probeeer ik nog altijd het beste van mezelf te geven in wat ik doe of nog kan doen. Vandaag is dat weer mezelf en misschien ook mijn lezers, wat opvrolijken, al is het omwille van een herdenking. Een podiumbeest bij uitstek, een zanger van de vele octaven die zowel klassiek, pop, rock, disco als ballades heeft gezongen, die geleefd heeft zoals alle diva's en dus ook te vroeg gestorven is. Geboren als Farrokh Bulsara en overleden als Freddie Mercury (1946-1991). Meest gekend als frontzanger van Queen. Vereeuwigd in een standbeeld aan de oevers van het meer van Genève in Montreux, een planetoïde kreeg zijn naam, en bovenal het enige kikkertje in de familie van de 'schuimnestboomkikkers' te weten 'Mercurana Myristicapalustris'. Dit kleine kikvorsje is voornamelijk te spotten in India, waar hij een deel van zijn jeugd doorbracht. Vandaag zal er wel Freddie-muziek te horen zijn in mijn huis. De hond kijkt daar niet raar meer van op want geregeld speel ik de dvd's en cd's van zijn optredens af. Zijn iconische nummers 'Barcelona' en 'The great Pretender'. Met Queen, eigenlijk teveel om op te noemen, maar toch : Bohemian Rhapsody, I want to break free, We are the Champions, Somebody to love, Under pressure, These are the days of our lives,....
Ik heb vandaag ook weer wat geleerd. 'Iets' leren is een verplichting als je ouder wordt, wat 'iets' of 'ouder' ook moge wezen. "Ga zo door en je zult spinazie eten"(1) is een 'verhaspeling' van "ga zo door en je zult Spinoza heten" (2). Spinoza (1632-1677) was een filosoof, een slimme man, een politiek denker, een bijbelonderzoeker en bovenal een 'lenzenslijper' om beter te zien. (2) was dus een aansporing om naarstig te studeren en geleerd te worden. Maar zoals zo dikwijls kwam van het een het ander en werd 'Spinoza' 'spinazie'. Eigenlijk wordt zo een onjuist gebruik van woorden of uitdrukkingen een 'malapropisme' genoemd naar een karakter, Mrs Malaprop, uit het toneelstuk "The Rivals" van Richard Sheridan (1751-1816). Een dame die zich als welbespraakt voordoet en misplaatste opmerkingen maakt met verdraaide woorden en betekenissen. Tot morgen
Het is niet altijd een hiep hiep hoera stemming als ik begin te schrijven. Mijn brein en hersenen zijn zoals het weer, in nevelen gehuld. Dus mijn nieuwtjes moeten, zoals ze zeggen, af en toe uit mijn duim gezogen worden en dat is een bezigheid die ik sinds mijn babyjaren niet meer gedaan heb. Ik heb zelfs nog een fotootje met mijn kleine duimpje in mijn mondje gestoken. Maar dat zal dan wel geweest zijn omdat ik honger had niet omdat ik niet wist wat te zeggen of te doen. Beginnen doe ik met het begin van de dag vooraleer te palaveren en te babbelen over hetgeen mij en iedereen al meer dan een jaar 'ophokplicht' en 'maskerade' voorschrijft. Om 07.07 liet ik mijn ogen op de wekker vallen. Niet dat ik persé wilde opstaan maar 'nood' breekt wet, zeggen ze ook. De hoogdringendheid om een volle blaas te ledigen noopten mij om op die mooie cijfers uit bed te springen. Gelukkig lukt zoiets nog altijd. De hond lag nog stil in zijn bench, die had nog geen goesting om uit zijn warme nest te komen. Enfin, de krant uit de bus genomen, de koffie gezet, het diertje eten en drinken gegeven en dan nieuwsgierig de tekening van Marec opgezocht op blz 2. Een krak van een cartoonist noem ik die man! Met verbazing kijk ik iedere dag hoe hij op 10²cm het nieuws in een prentje kan weergeven: de kloof met de antivaxers blijft een 1,5m. Ik zag ook een foto op blz 3 met de meegedragen slogan van de betogers: My mind, My body, My freedom. Goed en wel allemaal tot ze moeten gehospitaliseerd worden en de plaats innmen van mensen die gevaccineerd zijn en met een levensbedreigende ziekte niet kunnen geholpen worden omwille van die slogan met het zéér egoïstische MY. Ik heb geen idee waarom een vaccinatie 'mijn' vrijheid in de weg staat, integendeel zelfs. Het is corona die we met alle macht moeten terugdringen met de hulp van iedereen om onze zo geroemde vrijheid in de 'Vlaamse Canon' terug te krijgen. Momenteel is vaccinatie het enige doeltreffende middel. Net zoals we polio, difterie, en nog zovele besmettelijke ziekten deden verdwijnen, wereldwijd, door middel van inentingen op jonge leeftijd. Maar blijkbaar kennen de betogers niet de historie van de besmettelijke ziektes en de inspanningen die moesten geleverd worden om die uit de maatschappij te bannen. Niet verwonderlijk, 'geschiedenis' is een leervak dat zéér stiefmoederlijk behandeld wordt in de scholen en in de eindtermen door de minister worden opgelegd.
Nr 83: we moeten schapen scheren al naar ze wol hebben = niet tegen elke prijs een voordeel willen nastreven. Dat doet me denken aan een onderzoek: hoe winkeldiefstallen terugdringen in de detailhandel. De analyse van de mensen die een voordeel door diefstal willen hebben kwam aan bod: 10% is echt eerlijk, 10% van de mensen is oneerlijk en 80% is zo eerlijk als het systeen hen toelaat m.a.w. voor de laatste groep geldt het spreekwoord: de gelegenheid maakt de dief. Tot morgen
Zozie, ziezo, ik ben klaar met mijn minieme huishoudelijke taken en kan aan mijn dagelijkse beoefening van de schrijfkunst beginnen. Ik heb natuurlijk heel wat te vertellen want de herdenkings- en verjaardags kalender stond weeral boordevol. Het eerste wat me opviel was de invoering van …•••…, de morsetekens voor SOS. De internationale noodkreet bij draadloze communicatie ingevoerd na de scheepsramp met de Titanic toen het CQD signaal (come quickly disaster in het Frans uitgesproken als sécu van sécurité) niet opgevangen werd door de omliggende schepen. Later bedacht men bij de letters SOS, "save our souls" of "save our ship". Ik heb geleerd dat een achteraf toegevoegde uitleg een 'backroniem' is. Een gesproken hulpvraag is "mayday, mayday" en is afkomstig van het Franse "m'aider" of 'help mij'. Tot zover mijn weetje van de dag. Dat is niet het enige dat belangrijk was op 22 november. Wie vergeet ooit wat in 1963 voorviel in Dallas op deze dag? De moord op president J.F.Kennedy (1917-1963). Een ijzingwekkend beeld komt bij mij altijd naar voren: de weduwe, met het bebloede roze mantelpakje, werd zomaar aan haar lot overgelaten na de aanslag. Wat moet er allemaal niet door haar hoofd gegaan zijn toen ze het half weggeschoten hoofd van de president in haar handen vast hield. Ik denk dat het jaren voor nachtmerries gezorgd heeft. Zeker als enkele jaren later, haar schoonbroer hetzelfde lot onderging. Dat zal haar vlucht naar een Griekse miljardair ten dele verklaren. Dat alles gebeurde op de verjaardag van een andere grootheid, letterlijk (1,96m en 85 kg droog aan het rek) en figuurlijk: Charles De Gaulle (1890-1970). President van de Vijfde Republiek. Hij heeft onmiskenbaar zijn stempel in Frankrijk en Europa gedrukt. Dat benadrukte hijzelf met de uitdrukking: La France c'est moi et moi seul. Maar zoals iedereen komen ook de grootheden aan hun einde en meestal is dat niet met toeters en bellen. Nochtans had dat best gekund met Sinte Cecilia ( ca 220 nC) als muzikale heilige van de dag. Zij is de patrones van alles en iedereen die van ver of dichtbij met muziek te maken heeft: zangers, muzikanten, componisten. Ontelbaar zijn de fanfares, harmoniën, blaaskapellen, koren die haar naam in hun blazoen dragen. Een wonderlijk verhaal van een Romeinse maagd, die troost zocht in de muziek vóór en na haar gedwongen huwelijk. Valerianus, Tiburtius, Urbanus en Maximus komen in haar levensverhaal voor en stierven ook de marteldood. Vandaag herdenkt men hen allen.
Nr 82: men kan niet gapen tegen een oven = het onmogelijke wordt niet van jou of mij verwacht of je kan niet tegen mensen opschreeuwen die een grote mond hebben. Zoals gisteren met de 35.000 demonstranten die weigeren voorzorgen in te bouwen voor het terugdringen van het virus, geen bevelen wensen, geen restricties willen. Het zou een beperking en aanslag op hun vrijheid zijn. Om den duur gaat er een diepgewortelde wrevel ontstaan tussen de gevaccineerden en de niet-gevaccineerden. Vaccinatievete, noemt Van Dale dat. Waarom dat protest tegen mondmaskers of CST moet uitmonden in vernielingen blijft mij een raadsel. Tot morgen
Ik ben altijd blij als ik Kris De Bruyne (1950-2021) nog eens op de radio hoor. Een goed voelbare westenwind (woorden gepikt van Frank) bracht de zeegeur naar mijn neusgaten toe, tijdens mijn ochtendlijk uitstapje in de tuin. Ook de hond kon van bij de morgendstond met de neus in de lucht lopen. Voor hem was het een extra ontbijtje dat in geuren kwam aangewaaid. Gisteren hebben doggy en ik een heerlijk avondje samen tv gekeken in de zetel. Ik ben blijven plakken bij de film "The Bucket List" met Jack Nicholson en Morgan Freeman. Een 'buddyfilm' noemt men dat. De inhoud is een beetje avontuur en komedy, vaak zijn het twee mannen die samen op zoektocht of op een roadtrip gaan, meestal ook twee contrasterende persoonlijkheden. Dikwijls ook met etnische, sociale en maatschappelijke verschillen waar deze film een voorbeeld van is. Het neemt niet weg dat het een echte weekend- en feel-good film is. Meteen rees voor mij ook de vraag: moet ik ook zo eens een 'dromenlijstje' opmaken? Wel, al eeuwen geleden heb ik zo'n lijstje klaargemaakt en de meeste verlangens zijn nog niet ingewilligd. Ik vind dat niet erg, dromen moeten er zijn en misschien komt er toch eens een moment dat ik eentje kan beleven en op mijn lijstje kan doorstrepen. In de vooravond zal ik kijken naar 'Alleen Elvis blijft...' want dat heb ik gisteren gemist en daar wil ik toch geen uitzending van overslagen.
Het is Wereld-Hallo-Dag vandaag. Al sinds 1973 probeert de Unesco iedereen te activeren om op deze dag minstens 10 personen een 'hallo' of 'goedendag' te zeggen. Dat werkt 'vredebevorderend' want met elkaar spreken is geen oorlog voeren, geen vetes uitwerken, wel toenadering zoeken. Ik zal deze vriendelijke dag aan mij laten voorbijgaan en het deze week goed maken. Het zou me verbazen moest ik vandaag 10 medemensen zien of tegenkomen. Het weer is echt een beetje te guur om op stap te gaan, onbekenden op te zoeken en een woordje te placeren. Natuurlijk is zo één dag niet belangrijk. Het moet de aanzet zijn om iedere dag een fijne dag aan de mensen te wensen, die men ontmoet.
Nr 81: men heeft daar latten op het dak = er wordt afgeluisterd. Tja, als men de gelegenheid krijgt spitst iedereen wel eens graag de oren om de conversaties van anderen te volgen of om wat weetjes te weten te komen. Dat ligt nu eenmaal in de aard van het menselijk beestje. Luisteren is niet hetzelfde als spioneren. Dat is niet alleen woorden proberen te achterhalen maar ook de daden en de omgang met andere mensen. Daar pas ik voor. Maar zo eens op een terrasje een leuk verhaaltje meepikken is plezant. Dat proeft als de crème fraîche op een taartje.
Een citaat van Eric van de Steen (1907-1985) waar ik wel wat moest over nadenken. Daarom noteer ik het hier: de tijd doden, is een zinvolle revanche-bij-voorbaat, tenslotte doodt de tijd ons!. Tot morgen
Het is nu echt geen aangenaam weer buiten, grijs, kil, vochtig en een koude zeewind. Ik kan niet beter doen dan binnen zitten en zorgen dat een fleeceke me een knusse warmte geeft. Ik zal vandaag ook nog teren op de gezellige namiddag die ik gisteren had met mijn familie. Wat eten, wat drinken (alcohol is er niet meer bij, maar er zijn genoeg alternatieven), wat sjouwelen en zeveren en bovenal bij de koffie vééééééééééle lekkernijen. Bijgevolg heb ik mezelf vandaag op droog brood en water gezet, eventueel als extra wat koffie. Voor de rest is het een vastendag. Gezondheids-en voedingsgewijs moet ik een dag van overdaad compenseren met een dag van heel wat minder. Mijn honger werd gestild door een krant die keurig op tijd geleverd werd, want de spelletjes bladzijde is meer dan eten. Vooral de binaire puzzels met de 'nulletjes' en de 'eentjes'. Als ik over 'binair' spreekt is dat voor mij niets meer of minder dan een spelletje van een beetje nadenken en tijdverdrijf. Tegenwoordig is dat niet meer zo. Binair en non-binair zijn tegenwoordig sexe-gerelateerd. Ik heb geleerd over mannelijk en vrouwelijk bij mens, dier en plant. Bij vele woorden is er predikaat 'onzijdig' al aanwezig. Nu is er de zoektocht hoe men 'genderneutraal', non-binair, met een persoonlijk voornaamwoord kan aanduiden. Enkele landen hebben al een oplossing gevonden, 'they' in het Engels. Men moet dan ook officieel aangeven hoe men wil aangesproken worden met Mr, Mevr. en wat voor het derde geslacht?. Tot hiertoe is er niets voor het 'onzijdige' in het Nederlands, Vlaams. Men denkt aan het gebruik van 'die' en 'hen' wat dan voor meer verwarring kan zorgen bij de kippen. In het Frankrijk is er grote controverse ontstaan over dat persoonlijke voornaamwoord. Het is echt wel een ernstige zaak want iedereen doet zijn duit in het zakje. Het voorstel is 'iel' naast 'il' en 'elle'. Op zich is dat natuurlijk geen slecht gevonden oplossing, maar dan komt natuurlijk de schrijfwijze bij de bijvoegelijke woorden. De krant geeft een prachtig voorbeeld: il est beau, elle est belle en dan...iel est belleau?. Ik keek terwijl eens welke woorden mannelijk, vrouwelijk of onzijdig zijn. Eigenlijk zijn er veel woorden met m/v, 'de' woorden. Dan heb natuurlijk de 'het' woorden, de onzijdige. De meest gevoelige woorden zijn natuurlijk vrouwelijk. Zoals: waarheid, kennis, beterschap, familie, filosofie maar bovenal 'liefde'. En daar draait spreekwoord nr 80 rond, maar niet in de zin die dat woord voor mij heeft. Brueghel schilderde: liefde is waar de geldbuidel hangt = liefde is te koop. Dat kan misschien wel zijn maar voor mij is liefde die op de cartoons van "Liefde is..." geschreven worden. Liefde is...home sweet home. Liefde is...iemand op wie je kan steunen. Uiteraard ook in het pre of postcoronatijdperk: liefde is... elkaar om de hals vliegen. Maar vergeet niet: liefde is het mooiste om te hebben, het moeilijkste om te krijgen, en het meest pijnlijke om te verliezen. Tot morgen
Het maantje scheen nog tussen de bomen....maar niet op de avond van Sinterklaas zoals in het liedje maar op een doodgewone aangename zachte morgen in de week. Het is bijna volle maan en de bomen hebben geen blaadjes meer. De maan krijgt volop kans om door de takken en twijgen te schijnen zoals ik op foto's, films en schilderijen zie. Ik heb deze nacht weeral veel cijfertjes zien blinken op mijn wekker, zoals de mooie reeks 01.23. Ik kon dat een beetje verwachten na mijn televiesieavond die laat eindigde, eigenlijk pas in de vroege uurtjes van deze dag. Eerst was er de afspraak met interessante gasten zoals Marc Noppen, een prof, dokter en CEO van de UZ Brussel. Hij kwam nog een toelichting geven en uitleg over de evolutie van pandemie naar endemie van het coronavirus. Het meest markante gesprek was met Maarten Boudry, filosoof verbonden aan het instituut van wijsbegeerte en moraalwetenschappen aan de Unief van Gent. Hij stelde er zijn zeer merkwaardig boek voor dat me intrigeert: Waarom ons klimaat niet naar de knoppen gaat (als we ons hoofd koel houden). Hij gebruikt een beetje de woorden van Kimberly Nicolas (prof aan de Zweedse Universiteit van Lund en docente o.a. in klimaatverandering) als uitgangspunt. Zij schreef ivm klimaat: it's warming, it's us, we're sure, it's bad, we can fix it. Het was een boeiend rekwisitoor dat hij hield waarbij hij de andere gasten ook verbaasde waarom kernenergie nodig blijft. Die Zeitung schrieb heute: de energiesector heeft angst voor de 'Dunkelflaute', een dag zonder zon en wind. Er kan geen groene energie opgewekt worden zoals deze week gebeurde en was er invoer uit het buitenland en moest men gebruik maken van gascentrales. Daarna was er ons aller Tina met haar levensverhaal. Verlaten door ouders, misbruikt en misshandelt door de echtgenoot. Geklommen uit een diep dal maar met een oersterk geloof in eigen kunnen. Bij de echtscheiing vroeg ze geen royalties, huis, auto, geld enkel een naam: Tina Turner, artiestennaam van Anna Mae Bullock. Haar biografie en film gebaseeerd op het boek hebben ontzettend veel vrouwen geholpen om te ontsnappen aan een zinloos leven van geweld, kleineringen, pesterijen. Zo is deze artieste wel een baanbreker geweest voor de vele vrouwen in uitzichtloze situaties. Dus met haar eigen woorden zeg ik : Simply the Best, als vrouw, als mens als artieste. Ze wordt oud, zoals iedereen, maar de guitigheid en de levensvreugde druipt nog altijd van haar gezicht. Bij haar is het niet nr 79: lachen als een boer die kiespijn heeft = gedwongen lachen
Dat treft want broertje-lief en schoonzusje-lief komen mosselen met friet eten. Een gezellig samenzijn om een beetje te anticiperen op de lockdown. Tot morgen
Zo, de dag is goed begonnen. Een klapke links en eentje rechts, een balspelleke met de hond en het spreekwoord nr 78 zal ik hopelijk niet toepassen: in het harnas steken = woedend zijn!. Nee, ik heb té veel mooie woorden gelezen op deze dag van de filosofie. Een dag om eens te reflecteren op het reflecteren. Filosofie is een eeuwenoude kunst van het nadenken. Een dag om eens te brainstormen over de zin van ons bestaan, is er een bewijs van een God, is er echt leven op al die puntjes in het heelal (zoals te zien op de foto van Carl Sagan, The Pale Blue Dot uit 1990). Én zegt Unesco, filosofie helpt het stimuleren van alles wat een maatschappij nodig heeft: democratie, vrijheid, welvaart, geluk. Nadenken is toch hetgeen ons onderscheid van 'apen', we noemen onszelf 'nobel'. Bertus Aafjes (1914-1993) heeft daar een mooi citaat over: "de mens is een dier dat met zijn voorste poten Bach speelt". Ieder jaar op deze 3e donderdag van november is het een dag om eens 'totally flabergasted' te worden. Ik heb dat ook moeten opzoeken want woordgebruik en terminologie veranderen bij iedere ademhaling. Het is zoveel als: laat je eens verrassen, laat je eens perplex doen staan, laat je volledig overdonderd worden, laat je eens totaal verbijsteren en met open mond luisteren of laat je volkomen verbazen door woorden, feiten, vaststellingen of gebeurtenissen. In onze huidige wereld is het wel moeilijk om over 'iets' verwondering te krijgen en te zeggen: alllee gij, allee na da ge mij da noët es iêrder eh' gezee!!. Het lijkt alsof alles gezegd en geweten is. En toch ben ik nu eens verbaasd geweest over het woord dat vandaag bij Van Dale verscheen: levenskitsch. Naar aanleiding van de tentoonstelling over het leven en de werken van Frida Kahlo (1907-1954) in het Drents Museum, vond men dit woord geschikt om de indruk van deze expo weer te geven. Het betekent, met verhalen en relicten van iemands leven, in te spelen op het gevoel van de lezer of de toeschouwer. Zo omschrijft Van Dale als 'levenskunst die neigt naar levenskitsch'. De Engelsen noemen het 'still life kitsch'. Men hanteert deze woorden vooral voor 'stillevens' op doek. Die zijn enkel geschilderd om een goed gevoel te geven. Evenwel kunnen die echte pareltjes van schilderkunst zijn en nooit vervelen om naar te kijken. Maar woorden, teksten, legenden, verhalen, muziek en vaststellingen horen er ook bij vandaag. De Zwitserse vrijheidsheld Willem Tell schoot in 1307 met pijl en boog de appel van het hoofd van zijn zoontje. Napoleon riep in 1811 de 'burgerlijke stand' in het leven om geboortes, huwelijken, echtscheidingen en overlijdens vast te leggen op papier. Marcel Proust(1871-1922) beëindigde deze dag zijn 'opus magnum' " À la recherche du temps perdu", een lijvig boek van 3000 pagina's met 200 personages en waar de eerste letter in 1909 op zijn papier kwam te staan. Maar bovenal is er in 1959 de grote hit van Peter Koelewijn: Kom van dat dak af. Tot morgen
Deze morgen was er de afgeslankte Adèle te horen op radio 1. Ik heb al dikwijls haar recentste song gehoord maar de titel ontsnapte me telkens. Ik wist niet goed wat ervan te maken omdat ik alleen maar haar hoge stemuithalen 'hi-hi-hi-hi-hi' enzoverder kon thuisbrengen. Ik vroeg me af of ik moest mee lachen en hi-hi en ha-ha moest kwelen of was het om haar stemgeluid in de verf te zetten of was het een gezongen woord. Ik hebt het opgezocht omdat het me toch enigszins intrigeerde. Het is een extra langerekt en gezongen 'eaSY' (waar ik de eerste letters niet hoorde) uit haar nieuwste lied: Easy on me. Een geluk dat ik alles kan checken vooraleer me zelf belachelijk te maken. Ik weet wel dat mijn lezers het spreekwoord nr 77 zullen toepassen: iets door de vingers zien = iets oogluikend toestaan. Een schrijver, auteur, blogger, kan per slot van rekening niet alles weten of de wijsheid in pacht hebben. En als ik het antwoord op een retorische vraag schuldig moet blijven, zeg ik dikwijls: Joost mag het weten. En vandaag omdat het de geboortedag is van onze grote schrijver Joost van den Vondel (1587-1679) vond ik dat eens een gelegenheid om de herkomst van die spreuk te bekijken. Ik las dat hij in Keulen geboren is en meteen schoot me te binnen dat er toen, in de hoofdstad van de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden oftewel Belgium Fæderatum in het Latijn, wel zal gezegd zijn, 'ik hoor het in Keulen donderen', wat zo veel wil zeggen als: te ver van Amsterdam om er iets van te merken. Tot hij natuurlijk een bekend schrijver, toneelschrijver en dichter werd en men hem 'de Keulse Zwaan' noemde of ook 'de prins der dichters'. Wat vast staat is, dat het niet de voornaam van de schrijver is die aan de grondslag van de spreuk ligt. Lang voordat deze Joost het levenslicht zag gebruikte men het gezegde al, als men het antwoord schuldig moest blijven. Blijkbaar stamt het uit de tijd toen Java nog druk bezocht werd door onze buren in hun koloniale tijd. De Chinezen in Batavia brandden kaarsen voor hun godheid, de vorst van de hel. Wouter Schouten (1638-1704) verwoordde het zo: Den Schepper vreezen ze niet, wijl van Hem alle goeds komt. Maar den Duivel, die zij gemenelijk Joosje noemen, is, zeggen zij, een machtig en geweldig vorst!. Deze chirurgijn en verwoed reiziger heeft de mooiste titel van een reisboek neergepend dat ik ooit las: Oost Indische voyagie: vervattende veel voorname voorvallen en ongemeene vreemde geschiedenissen, bloedig zee- en landtgevechten tegen de Portugeesen en de Makassaren!. Het hele boek is te lezen via Google Books. De titel spreekt tot de verbeelding maar ik weet niet of het een aanrader is als tijdverdrijf. Daarmee is mijn laatste woord geschreven vandaag. Tot morgen
Ik heb op deze grijze ochtend geen fantasie om een deftige titel te verzinnen. Laat me het erop houden dat mijn grijze hersenmassa ook in grijze nevelen is gehuld. Nochtans zou het spreekwoord nr 76 nu wel van pas komen: hij vangt vissen met zijn handen = hij profiteert van het werk dat anderen reeds gedaan hebben. En dat is ook wel zo, duizenden titels zijn er al bedacht en geeneen die 'suitable' is voor mijn blog vandaag. In het schoon Vlaams wil dat zeggen; ik heb niks geschikts gevonden om mijn gedachten in één woord weer te geven. Het zijn dan ook niet de meest inspirerende gedachten die door mijn hoofd flitsen deze morgen, maar zelfs het kleinste idee in mijn kopke zou een titel verdienen. Eigenlijk zou ik geen woord van een ander mogen gebruiken op deze Trouw-Aan-Jezelf-Dag (ingesteld door de Unesco in 1996). Maar ik ben 'zeker van mijn stuk', ik zal mijn eigen woord voor mijn gevoel op deze grijze dag nog wel tegenkomen, hoop ik. Het nog uit te vinden woord zal dan moeten volstaan om mijn invallende gedachten weer te geven. Ik ben niet zoals de redactie bij woordenboek Van Dale. Die kan gebruik maken van de inspiratie van de ganse Nederlandstalige gemeenschap om iedere dag weer een nieuw woord aan zijn lijst toe te voegen. Vandaag is dat: braafpraterij = ongunstige politieke of problematische zaken, verhullen door mooipraterij. Ondertussen tikt mijn 'staande klok' rustig verder op deze dag waar er, in mijn ogen, nog niks echt productiefs is gebeurd en er waarschijnlijk ook niets productiefs zal gebeuren. Moest ik nu een fan van wijnen zijn dan zou ik mijn glas eens heffen op Saint Emillion, wiens naamdag het is vandaag. De grot van deze Benedictijnermonnik en kluizenaar is nog altijd te bezichtigen in de streek rond Bordeaux, gratis zelfs, wat niet van de superieure wijn kan gezegd worden. Ik hou het dus maar op koffie (die ook weer duurder zal worden door gebrek aan containers en andere transportproblemen) of een fruitsapke of een chocolade drank om geen merk te noemen of gewoonweg een glas heerlijk fris kraantjeswater (gewaardeerd door mezelf en de hond). Dit allemaal gezegd zijnde en geschreven heb ik nog één ding te melden: gisteren heb ik nog eens een vestimentaire aankoop gedaan. Ik hou dat zeer beperkt. Ik schaf alleen confortabele kledij aan, dat aan alle eisen van een wonen aan zee moet voldoen en hondproof moet zijn. Kort gezegd: fleece en vrijetijdskledij. Trainingsbroeken zijn ideaal voor mij. Ik ga daar niet mee sporten tenzij ik een strandwandeling als zeer sportieve bezigheid omschrijf. Dat is ook wel een beetje zo om zonder te liegen en te overdrijven, te kunnen zeggen dat ik tussen de 5000 en 10.000 stappen zet per dag. Voilà, dat is mijn exposé zonder titel voor vandaag. Tot morgen
Ik ben weeral gerustgesteld, de zee lag er kalm en rustig bij op deze Koningsdag. Dag van de Dynastie is voltooid verleden tijd. Dat sinds Boudewijn I, het land in goede banen probeerde te leiden. En vooral werd die term geweerd sinds 'Dynasty'(1981-1989), een soap van Amerikaanse makelij, te zien was op het kleine scherm. De familie Carrington moesten de Ewings uit de serie 'Dallas' (1978-1991) beconcurreren en van de televisietroon stoten. Wat trouwens niet gelukt is. Maar familieperikelen zijn er in fictieve dynastiën en in het echt. Ik moet niet al te ver zoeken om smeuïge verhalen van de jetset, koningen, prinsen en ander adellijke spruiten, te horen, te zien of erover te lezen. Ik ben weer gerustgesteld dat het in mijn eigen familie allemaal nogal meevalt met de belevenissen en niet zo'n vaart loopt.
Spreuk nr 75: hij loopt alsof hij vuur in zijn aars heeft = hij loopt zeer hard = de sokken erin zetten. Op Galapagosreuzenschildpad Harriet is dat niet van toepassing. In 2005 is officieel vastgesteld dat ze toen 175 jaar was, zelfs waarschijnlijk 192 lentes telde. Charles Darwin (1809-1882) had dit exemplaar meegebracht van zijn reis naar de Galapagoseilanden in 1835. Na veel omzwervingen is het beest tot het einde van zijn dagen (2006) belandt in een zoo in Queensland, Australië.
Het is plezant als ik weet wat allemaal te schrijven. Zoals het verloop van een zondagavond. Na de werken te hebben gezien aan de château, is er steevast een feuilleton met geweld en functionele seks, meestal van eigen bodem. Dat is aan mij niet besteed en dan is zappen mijn bezigheid. Zo kom ik al eens bij zenders uit waar ik spontaan niet zal naar kijken. Maar bij 'Hadiemicha' op Ment-tv was de gast Rik Torfs en dan blijf ik al eens graag plakken om te horen wat hij te zeggen heeft. Micha Marah of Aldegonde zo jullie dat liever horen, is een goede gastvrouw die haar gasten gewoon hun zegje laat doen over hun leven van 0 tot heden. En Rik was zijn eigenste zelve maar niet zo cynisch als gewoonlijk. De gast mag ook de liedjes kiezen die ze tijdens het programma willen horen. Ik kan jullie verzekeren, dat tot mijn verbazing, Rik songs had gekozen waarvan ik blij was ze nog eens terug te horen. Nooit verveeld het om Ann Christy te horen met "Gelukkig zijn " en Ramses Shaffy en Liesbeth List wil ik ook wel altijd zien optreden met "Laat me/Vivre". Alicia en Battiato (1945-2021) met hun Eurosongnummer uit 1984: I Treni di Tozeur. Een Eurosongwinnaar was France Gall (1947-2018) met "Poupée de cire, poupée de son". Als laatste het koppel Sanne en Erik met "Het huis dat tussen de rozen stond". Een mooie afsluiter van een zondagavond. Tot morgen
Het is windstil buiten. Alleen een espenblad trilt en dan meer door de vochtdruppels die erop vallen dan door een briesje. Ik spreek dus in figuurlijke zin over het blad van een ratelpopulier want er is ook nog een nachtvlinder met de naam 'espenblad'. Dat bekt wat gemakkelijker dan 'lasiocampidæ'. Het was gisteren wel eventjes ander weer in Antwerpen. De Sinjoren hadden een nat welkom voor ons goed braaf heilig man. Die bracht meteen 2 heiligen mee die nuttig zijn voor al zijn giften de volgende maand. Sint Clementinus uit Heraclea (ca 250) heeft hij nodig om voldoende 'appeltjes van oranje' te hebben en de Heilige Amandus van Saint-Saëns (ca 505) heeft hij nodig om voldoende noten te hebben voor de bereiding van zijn marsepeinsnoepjes. Zo zie je maar dat iedereen, iedereen nodig heeft zelfs bij een heiligheid. Dat is wat anders dan het spreekwoord nr 74 ons doet geloven: hij laat de wereld op zijn duim draaien : mensen doen alles wat hij/zij/het wil, hij/zij/het is machtig en niet in de zin van een godheid. Een 'aards' machtig man of natie. Zelfs Rob De Nijs zingt erover: "Hij laat de wereld draaien op zijn duim, werkelijk iedereen en alles loopt zoals ie wil....". Dat is ook maar weer eens gebleken op de klimaatconferentie in Glasgow. Een land wil geen toegevingen doen of beperkingen beloven voor gebruik van fossiele brandstoffen, et voilà, een mini-mini versie van een overeenkomst, om toch maar te kunnen zeggen dat er een akkoordje uit de bus is gekomen na dagen palaveren en zeveren. Een veel te dure onderneming die met een sisser afgelopen is, om volgend jaar weer een dure bijeenkomst op poten te kunnen zetten. Wie heeft er baat gehad bij de vele etentjes, uitstapjes, babbeltjes, avondlijk amusement, en geldverslindende verplaatsingen van al de machtigen der aarde? Ik veronderstel de transportsector, de catering, de telecommaatschappijen, de papierhandel, de oliemaatschappijen, in geen geval het klimaat. De vraag van Louis Neefs (1937-1980) in zijn lied uit 1970 blijft en moet men blijven herhalen: laat ons een bloem en wat gras dat nog groen is, laat ons een boom en het zicht op de zee, vergeet voor één keer hoeveel geld een miljoen is, de wereld die moet nog een eeuwigheid mee...
Gisterenavond heb ik kennisgemaakt met een Rechter van het Grondwettelijke Hof van België: Yasmine Kherbache. Zij heeft de politiek vaarwel gezegd om te waken over het juiste interpreteren van de wetten in onze grondwet, zodat er geen spelletjes en andere interpretaties mogelijk zijn. Zij raadde de kijkers aan om in te schrijven op de nieuwsbrief van deze Belgische instelling om te weten wat zoal de bezigheden zijn. Hetgeen ik ook prompt gedaan heb. Zijzelf gaf me de reden waarom ik zoiets moet doen: wat ik niet begrijp, is onweerstaanbaar. Tot morgen
Vandaag dé grote dag voor alle kinderen. En ik reken mezelf daar ook bij. De Blijde Intrede Van De Sint in België. Aankomst in Antwerpen in de namiddag en op tv te zien vanaf 13u30. Ik zal trouw op post zitten om die mooie stoomboot te zien aanmeren aan Het Steen. Met aan boord, Sinterklaas in vol ornaat, en zijn schimmel Slecht-Weer-Vandaag. Of misschien is dat paardje al galopperend vanuit het verre land naar hier gekomen en staat hij zijn baas vol verwachting op te wachten aan de kade? Het 'ros' heeft zijn naam niet gestolen op deze buiige dag. Ook kapoen Piet zal er weer bij zijn. Die zal zich eerst eens rap door de schoorsteen van de boot laten vallen om toch maar zwart te zien. Die durft toch nogal nietwaar? Maar ik verwacht ook de Kapiteins Paelinckx en Droogdock te zien, evenals Conchita en de mooie zanger Ramon. Ik zit ook te wachten op de gesprekken van Professor Herman Van den Uytleg en weerman Renaat Van Zon. Zoals jullie lezen, beste kindertjes, het zal een plezante namiddag worden met dubbelzinnige gesprekjes en verhaaltjes.
Nr 73: hij kan door een eiken plank zien als er een gat in zit = hij lijkt alleen maar een wonderdokter. In Japan is er het gezegde: de grap is vaak het gat waardoor de waarheid fluit. Voor een 'wonderdokter' gebruiken we nu de namen van charlatan, kwakzalver, medicijnman, een man/vrouw die zichzelf de titel van 'dokter' toe-eigend. In feite is het een onwettig de geneeskunde uitoefenen met toepassing van neptherapieën en nepmedicijnen en veelal bij radeloze mensen. In de literatuur bestaan er wel strips en boeken over een 'Wonderdokter'. In de stripreeks "De Bommelsaga" van Maarten Toonder (1912-2005) is er een verhaal "De Wonderdokter". Interessanter is het als er een boek over een echte wonderdokter verschijnt zoals "De Wonderdokter" van Rinus Spruyt. Daarvoor gebruikt de schrijver de 1400 pagina tellende geschriften van Dr Albert Willem Van Renterghem (1845-1939). Het zijn notities van al zijn activiteiten zowel privé als professioneel, behandelingen en methodes, meestal van klachten met psychische oorsprong. De anekdotes werden ook beschreven. Hij gebruikte de therapeutische hypnose als behandeling. Hij was een zeer gewaardeerde genees-heel-en vroedmeester en bracht de psycho-analyse naar Nederland, na zijn kennismaking met Liébeault( 1823-1904), Freud (1856-1939) en Jung (1875-1961). Omdat hij al zijn patiënten met naam en toenaam vernoemde, besliste hij dat zijn werk pas na 1975 mocht gelezen worden en in herdruk gaan. Schrijver Rinus Spruyt heeft er een verkorte en gekuiste versie van gemaakt in een zeer leesbaar boek.
Nog even vermelden dat Van Dale er als de kippen bij was (in zoverre dat die beesten geen ophokplicht hebben) om een nieuw woord te verspreiden: Schnitzellockdown. De Wörterbuch gebruikt het nationale Oostenrijks gerecht om aan te geven dat niet-gevaccineerden van een horecalockdown genieten en bijgevolg niet welkom zijn in de restaurants. Tot morgen
Ik heb weer plaats genomen achter mijn geïmproviseerde bureau en zit op mijn vertrouwde stoel. Na een goede nachtrust, een wandeling aan zee en een kappersbeurt ben ik weer dat meisje van 1948. Zeker en vast geholpen om dergelijke jongere look te krijgen door het dragen van een mondmasker. Dat verbergt toch heel wat lijntjes en kraaienpootjes, en vergeet niet dat ogen nooit verouderen. Die blijven altijd even mooi van kleur, blijven blinken en schitteren. Niet alles is slecht te noemen als ik dat draag. Het houdt ook de koude lucht tegen en de bacteriën en virussen die verantwoordelijk kunnen zijn voor corona maar ook voor andere luchtwegeninfecties. En vandaag is het de Internationale Dag van Longinfecties, die ondanks alles, een van de grootste doodsoorzaken blijft. Zeg dus maar: viva het masker.
Nr 72: hij draagt de dag met de manden uit = hij verdoet zijn tijd. Waarschijnlijk omdat men een lege mand telkens van plaats veranderde en verder niets deed. In ieder geval is het een spreekwoord dat na vijf eeuwen uit onze woordenschat is verdwenen. Maar voor vervoegingen kan ik nog altijd wel wat bijleren zeker bij een werkwoord dat 'tijd of geld verspillen' inhoud. 'Verdoen' is niet echt gangbaar meer in onze taal en dus was een serieuze opfrissing van deze vervoeging nodig. Ik stelde een retorische vraag aan mezelf en wilde een correcte vorm gebruiken: zullen de lezers zeggen dat ik 'mijn tijd zal verdaan hebben' aan nutteloos opzoekwerk over de spreekwoorden en gezegdes? Ik gebruik het citaat van Samuel Langhorne Clemens gekend als Marc Twain (1835-1910) als antwoord: "Tot mijn groot genoegen kan ik onmiddellijk een antwoord geven en doe het dan ook: ik zei dat ik het niet wist". Men zou ook kunnen zeggen dat het spreekwoord op mij van toepassing is en zijn de 'manden' herleidt naar wifi, internet, pc. De tijd doorbrengen met klikken van de ene (soms nuttloze) site naar de andere, en toch kom ik altijd wat info tegen dat me verbaasd doet staan, al is het maar dat ik te weten kwam dat Ben Crabbé jarig is.Tot morgen
Vandaag zijn er ontiegelijk veel wetenswaardigheden en activiteiten voor groot en klein. Het is Wapenstilstandsdag. Niet te onderschatten hoeveel mensen er vochten en sneuvelden in de Grote Oorlog van 1914-18 voor onze vrijheid. Niemand mag dat ooit vergeten!. In België is het 'Vrouwendag'. Ik heb me voorgenomen om in ieder geval vandaag een vrouw in de schijnwerpers te zetten, wat zeer moeilijk is door de prominente aanwezigheid van veel mannen inzonderheid, Sint Maarten (waarover later meer). Mijn oog viel op een voor mij onbekende schrijfster die nog school liep in mijn geboortestad: Godelieve De Beule, een schrijfster onder het pseudoniem Christina Guirlande. Een naam die ze vond in een jeugdboek "Sabinneke" van Beatrijs Vermeyen en adopteerde. Vrij jong begon ze met gedichten te schrijven waar de "Schelde" (ze komt uit Moerzeke) een belangrijke inspiratiebron voor was. Ze studeerde voor onderwijzeres en bedacht vertelsels, gedichtjes en toneelstukjes voor haar leerlingen. Velen daarvan zijn uitgegeven en opgenomen in de uitgaven van "Averbode" en het Davidsfonds. Tot hiertoe heb ik er nog geen van teruggevonden. Dat komt nog wel. Nu weer een heilige die op de afspraak is: brengt Sint Maarten zonneschijn, het zal een koude winter zijn. Maar ook: mist en nevel met Martijn, het zal een zachte winter zijn. Dat is het belangrijkste vooraleer aan de snoep- of fruitbedeling te beginnen. Een heilige, een bisschop uit Tours, die leefde van ± 316-395. Geroemd om het delen van zijn jas met een bedelaar. Het overblijvende deel van de 'cape' werd al vlug na zijn dood als een relikwie van de man vereerd. Veel pelgrims gingen naar het kleine zaaltje in het koninklijk paleis voor de verering van deze 'capella'. Het kamertje werd later een 'kapel' genoemd. Dit waardevol overblijfsel van deze christen mens werd bewaakt door een 'capellanus' onze 'kapelaan' avant la lettre. Maar op deze dag begint in verschillende dorpen en steden in Zwitserland, het 'Chlauschlöpfen'. Het verhaal: Sint Niklaas was uitgegleden op erwten die een snoodaard op de traptreden had gestrooid, hij viel naar beneden, ging binnen, smeet van colère de deur achter zich dicht en besliste nooit meer aan liefdadigheidswerken te doen. De vlegels kregen al vlug spijt van hun daad, maar wisten de deur van de Sint niet meer te vinden. Door lawaai te maken hoopten ze de heilige man uit zijn kot te krijgen. De zwepen moeten hard kunnen knallen, worden met de hand gemaakt en hebben een lengte van 1,5- 4,5m. Twee soorten; een Lenzburger (waar de oorsprong is van het gebruik) en een Innerschweizer Modell.
Nr 71: hij speelt op de kake = hij stelt zich aan. Kaken is hier niet bedoeld als 'schoonmaken van haringen', noch de beenderen waar tanden en kiezen in vastzitten, maar wel heimelijk iets achterhouden. Dat ik wil niet doen, daarom vertel ik er direct bij dat het vandaag 'KUS = Kwalitatief Uitermate Superdag' moet zijn. Hoe doe ik dat? Doen waar ik plezier in heb! En weet je wat? Dan is er minstens één tevreden persoon op de planeet!. Tot morgen
Spreekwoord nr 70: "Hi cust het rinscken van den deuren" = hij kust het ringetje van de deuren = hij is overdreven onderdanig. Al bij al een spreekwoord dat zo niet meer toegepast wordt. Nu zou ik zeggen: wiens brood men eet, diens woord men spreekt. Het heeft wel niet helemaal dezelfde strekking maar er zijn woorden genoeg te vinden die de teneur van de boodschap van nr 70 weergeven. En als ik daar aan begin kom ik altijd voor allerhande verrassingen te staan. Een ander woord voor de spreuk is bv 'flikflooien'. Ik ben dan nieuwsgierig naar 'flik' en 'flooien'. Een 'flik' noemt men een politieagent. Maar smakelijker is dat de naam is van 'een rond chocolaatje met een platte en bolle kant', uitgevonden door Caspar Flick in 1745. Nu nog altijd te verkrijgen bij Droste Chocolade Pastilles. Lekker dus. Flooien is een dialectische of oudere vorm van 'vleien'. Kortweg gezegd: lekker vleien. Er is ook 'hielenlikken', iemand die diep genoeg buigt voor een ander en er alles voor over heeft om in de gunst te staan. Pluimstrijken, is zo'n heerlijk woord: pluisjes of pluimen (haartjes) ongevraagd van iemands kleding verwijderen of ze platstrijken. Slijmen is nog zo'n woord dat alle kanten opgaat. In feite is het echt een nuttig vocht dat ons lichaam produceert in de strijd met de virussen en bacteriën ingeval van een luchtwegeninfectie. Waarschijnlijk speelt het woord 'nuttig' als synoniem voor een slijmbal of kruiperig persoon en gedrag. De echte betekenis van slijmbal is een 'opgerolde naaktslak'. Dat is zich oprollen ter verdediging en zo zichzelf van een wrede dood redt. Tot zover mijn zoektocht naar alternatieven voor de spreuk, al vernoem ik ze niet allemaal.
Een schokkende gebeurtenis was er in 1965 toen 'Manneke Pis' van zijn sokkel vedween op de hoek van de Stoofstraat en de Eikstraat in Brussel. Dat is een bronzen creatie van Hiëronymus Duquesnoy uit 1619. Waarschijnlijk stond er al een fonteintje en een beeldje op die plaats. Men vermoed dat de leerlooiers en de kleermakers de opdracht gaven voor het beeldje ter ere van de jongetjes die zorgden voor de broodnodige ammoniak, door te urineren in de wateropvangbak van de fontein. De beeldhouwer nam de 'putti piscatori'(cherubijntjes zonder vleugels) als voorbeeld. Meerdere keren is het beeldje verdwenen voor langere of kortere tijd, vernietigd en terug hersteld, afgietsels van gemaakt en dergelijke meer. In 1817 verdween het beeldje ook tot 1818 en werd er zelfs een versje gemaakt: Ey, lieve meisjes! Staakt geschrei, al koomt gy door dees dievery, een zoeten troost te missen; hy zal met nerstig onderzoek, nog wel eens komen uit den hoek, om zonder schroom te pissen!. De dief moest een gruwelijke straf ondergaan: een uur aan de schandpaal en gebrandmerkt worden met TP, travaux perpétuïté. Het oorspronkelijke beeldje van Manneke Pis (na veel herstelwerk) samen met zijn zusje Jeanneke Pis, in het Broodhuis op de Graote Markt, samen met zijn meer dan 1000 kostuumpjes die bewaakt worden door een 'kamerheer'. Zijn verloofde Mietje Stroel woont in Zelzate. Tot morgen
