Deze morgen was er de afgeslankte Adèle te horen op radio 1. Ik heb al dikwijls haar recentste song gehoord maar de titel ontsnapte me telkens. Ik wist niet goed wat ervan te maken omdat ik alleen maar haar hoge stemuithalen 'hi-hi-hi-hi-hi' enzoverder kon thuisbrengen. Ik vroeg me af of ik moest mee lachen en hi-hi en ha-ha moest kwelen of was het om haar stemgeluid in de verf te zetten of was het een gezongen woord. Ik hebt het opgezocht omdat het me toch enigszins intrigeerde. Het is een extra langerekt en gezongen 'eaSY' (waar ik de eerste letters niet hoorde) uit haar nieuwste lied: Easy on me. Een geluk dat ik alles kan checken vooraleer me zelf belachelijk te maken. Ik weet wel dat mijn lezers het spreekwoord nr 77 zullen toepassen: iets door de vingers zien = iets oogluikend toestaan. Een schrijver, auteur, blogger, kan per slot van rekening niet alles weten of de wijsheid in pacht hebben. En als ik het antwoord op een retorische vraag schuldig moet blijven, zeg ik dikwijls: Joost mag het weten. En vandaag omdat het de geboortedag is van onze grote schrijver Joost van den Vondel (1587-1679) vond ik dat eens een gelegenheid om de herkomst van die spreuk te bekijken. Ik las dat hij in Keulen geboren is en meteen schoot me te binnen dat er toen, in de hoofdstad van de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden oftewel Belgium Fæderatum in het Latijn, wel zal gezegd zijn, 'ik hoor het in Keulen donderen', wat zo veel wil zeggen als: te ver van Amsterdam om er iets van te merken. Tot hij natuurlijk een bekend schrijver, toneelschrijver en dichter werd en men hem 'de Keulse Zwaan' noemde of ook 'de prins der dichters'. Wat vast staat is, dat het niet de voornaam van de schrijver is die aan de grondslag van de spreuk ligt. Lang voordat deze Joost het levenslicht zag gebruikte men het gezegde al, als men het antwoord schuldig moest blijven. Blijkbaar stamt het uit de tijd toen Java nog druk bezocht werd door onze buren in hun koloniale tijd. De Chinezen in Batavia brandden kaarsen voor hun godheid, de vorst van de hel. Wouter Schouten (1638-1704) verwoordde het zo: Den Schepper vreezen ze niet, wijl van Hem alle goeds komt. Maar den Duivel, die zij gemenelijk Joosje noemen, is, zeggen zij, een machtig en geweldig vorst!. Deze chirurgijn en verwoed reiziger heeft de mooiste titel van een reisboek neergepend dat ik ooit las: Oost Indische voyagie: vervattende veel voorname voorvallen en ongemeene vreemde geschiedenissen, bloedig zee- en landtgevechten tegen de Portugeesen en de Makassaren!. Het hele boek is te lezen via Google Books. De titel spreekt tot de verbeelding maar ik weet niet of het een aanrader is als tijdverdrijf. Daarmee is mijn laatste woord geschreven vandaag. Tot morgen
Ik heb op deze grijze ochtend geen fantasie om een deftige titel te verzinnen. Laat me het erop houden dat mijn grijze hersenmassa ook in grijze nevelen is gehuld. Nochtans zou het spreekwoord nr 76 nu wel van pas komen: hij vangt vissen met zijn handen = hij profiteert van het werk dat anderen reeds gedaan hebben. En dat is ook wel zo, duizenden titels zijn er al bedacht en geeneen die 'suitable' is voor mijn blog vandaag. In het schoon Vlaams wil dat zeggen; ik heb niks geschikts gevonden om mijn gedachten in één woord weer te geven. Het zijn dan ook niet de meest inspirerende gedachten die door mijn hoofd flitsen deze morgen, maar zelfs het kleinste idee in mijn kopke zou een titel verdienen. Eigenlijk zou ik geen woord van een ander mogen gebruiken op deze Trouw-Aan-Jezelf-Dag (ingesteld door de Unesco in 1996). Maar ik ben 'zeker van mijn stuk', ik zal mijn eigen woord voor mijn gevoel op deze grijze dag nog wel tegenkomen, hoop ik. Het nog uit te vinden woord zal dan moeten volstaan om mijn invallende gedachten weer te geven. Ik ben niet zoals de redactie bij woordenboek Van Dale. Die kan gebruik maken van de inspiratie van de ganse Nederlandstalige gemeenschap om iedere dag weer een nieuw woord aan zijn lijst toe te voegen. Vandaag is dat: braafpraterij = ongunstige politieke of problematische zaken, verhullen door mooipraterij. Ondertussen tikt mijn 'staande klok' rustig verder op deze dag waar er, in mijn ogen, nog niks echt productiefs is gebeurd en er waarschijnlijk ook niets productiefs zal gebeuren. Moest ik nu een fan van wijnen zijn dan zou ik mijn glas eens heffen op Saint Emillion, wiens naamdag het is vandaag. De grot van deze Benedictijnermonnik en kluizenaar is nog altijd te bezichtigen in de streek rond Bordeaux, gratis zelfs, wat niet van de superieure wijn kan gezegd worden. Ik hou het dus maar op koffie (die ook weer duurder zal worden door gebrek aan containers en andere transportproblemen) of een fruitsapke of een chocolade drank om geen merk te noemen of gewoonweg een glas heerlijk fris kraantjeswater (gewaardeerd door mezelf en de hond). Dit allemaal gezegd zijnde en geschreven heb ik nog één ding te melden: gisteren heb ik nog eens een vestimentaire aankoop gedaan. Ik hou dat zeer beperkt. Ik schaf alleen confortabele kledij aan, dat aan alle eisen van een wonen aan zee moet voldoen en hondproof moet zijn. Kort gezegd: fleece en vrijetijdskledij. Trainingsbroeken zijn ideaal voor mij. Ik ga daar niet mee sporten tenzij ik een strandwandeling als zeer sportieve bezigheid omschrijf. Dat is ook wel een beetje zo om zonder te liegen en te overdrijven, te kunnen zeggen dat ik tussen de 5000 en 10.000 stappen zet per dag. Voilà, dat is mijn exposé zonder titel voor vandaag. Tot morgen
Ik ben weeral gerustgesteld, de zee lag er kalm en rustig bij op deze Koningsdag. Dag van de Dynastie is voltooid verleden tijd. Dat sinds Boudewijn I, het land in goede banen probeerde te leiden. En vooral werd die term geweerd sinds 'Dynasty'(1981-1989), een soap van Amerikaanse makelij, te zien was op het kleine scherm. De familie Carrington moesten de Ewings uit de serie 'Dallas' (1978-1991) beconcurreren en van de televisietroon stoten. Wat trouwens niet gelukt is. Maar familieperikelen zijn er in fictieve dynastiën en in het echt. Ik moet niet al te ver zoeken om smeuïge verhalen van de jetset, koningen, prinsen en ander adellijke spruiten, te horen, te zien of erover te lezen. Ik ben weer gerustgesteld dat het in mijn eigen familie allemaal nogal meevalt met de belevenissen en niet zo'n vaart loopt.
Spreuk nr 75: hij loopt alsof hij vuur in zijn aars heeft = hij loopt zeer hard = de sokken erin zetten. Op Galapagosreuzenschildpad Harriet is dat niet van toepassing. In 2005 is officieel vastgesteld dat ze toen 175 jaar was, zelfs waarschijnlijk 192 lentes telde. Charles Darwin (1809-1882) had dit exemplaar meegebracht van zijn reis naar de Galapagoseilanden in 1835. Na veel omzwervingen is het beest tot het einde van zijn dagen (2006) belandt in een zoo in Queensland, Australië.
Het is plezant als ik weet wat allemaal te schrijven. Zoals het verloop van een zondagavond. Na de werken te hebben gezien aan de château, is er steevast een feuilleton met geweld en functionele seks, meestal van eigen bodem. Dat is aan mij niet besteed en dan is zappen mijn bezigheid. Zo kom ik al eens bij zenders uit waar ik spontaan niet zal naar kijken. Maar bij 'Hadiemicha' op Ment-tv was de gast Rik Torfs en dan blijf ik al eens graag plakken om te horen wat hij te zeggen heeft. Micha Marah of Aldegonde zo jullie dat liever horen, is een goede gastvrouw die haar gasten gewoon hun zegje laat doen over hun leven van 0 tot heden. En Rik was zijn eigenste zelve maar niet zo cynisch als gewoonlijk. De gast mag ook de liedjes kiezen die ze tijdens het programma willen horen. Ik kan jullie verzekeren, dat tot mijn verbazing, Rik songs had gekozen waarvan ik blij was ze nog eens terug te horen. Nooit verveeld het om Ann Christy te horen met "Gelukkig zijn " en Ramses Shaffy en Liesbeth List wil ik ook wel altijd zien optreden met "Laat me/Vivre". Alicia en Battiato (1945-2021) met hun Eurosongnummer uit 1984: I Treni di Tozeur. Een Eurosongwinnaar was France Gall (1947-2018) met "Poupée de cire, poupée de son". Als laatste het koppel Sanne en Erik met "Het huis dat tussen de rozen stond". Een mooie afsluiter van een zondagavond. Tot morgen
Het is windstil buiten. Alleen een espenblad trilt en dan meer door de vochtdruppels die erop vallen dan door een briesje. Ik spreek dus in figuurlijke zin over het blad van een ratelpopulier want er is ook nog een nachtvlinder met de naam 'espenblad'. Dat bekt wat gemakkelijker dan 'lasiocampidæ'. Het was gisteren wel eventjes ander weer in Antwerpen. De Sinjoren hadden een nat welkom voor ons goed braaf heilig man. Die bracht meteen 2 heiligen mee die nuttig zijn voor al zijn giften de volgende maand. Sint Clementinus uit Heraclea (ca 250) heeft hij nodig om voldoende 'appeltjes van oranje' te hebben en de Heilige Amandus van Saint-Saëns (ca 505) heeft hij nodig om voldoende noten te hebben voor de bereiding van zijn marsepeinsnoepjes. Zo zie je maar dat iedereen, iedereen nodig heeft zelfs bij een heiligheid. Dat is wat anders dan het spreekwoord nr 74 ons doet geloven: hij laat de wereld op zijn duim draaien : mensen doen alles wat hij/zij/het wil, hij/zij/het is machtig en niet in de zin van een godheid. Een 'aards' machtig man of natie. Zelfs Rob De Nijs zingt erover: "Hij laat de wereld draaien op zijn duim, werkelijk iedereen en alles loopt zoals ie wil....". Dat is ook maar weer eens gebleken op de klimaatconferentie in Glasgow. Een land wil geen toegevingen doen of beperkingen beloven voor gebruik van fossiele brandstoffen, et voilà, een mini-mini versie van een overeenkomst, om toch maar te kunnen zeggen dat er een akkoordje uit de bus is gekomen na dagen palaveren en zeveren. Een veel te dure onderneming die met een sisser afgelopen is, om volgend jaar weer een dure bijeenkomst op poten te kunnen zetten. Wie heeft er baat gehad bij de vele etentjes, uitstapjes, babbeltjes, avondlijk amusement, en geldverslindende verplaatsingen van al de machtigen der aarde? Ik veronderstel de transportsector, de catering, de telecommaatschappijen, de papierhandel, de oliemaatschappijen, in geen geval het klimaat. De vraag van Louis Neefs (1937-1980) in zijn lied uit 1970 blijft en moet men blijven herhalen: laat ons een bloem en wat gras dat nog groen is, laat ons een boom en het zicht op de zee, vergeet voor één keer hoeveel geld een miljoen is, de wereld die moet nog een eeuwigheid mee...
Gisterenavond heb ik kennisgemaakt met een Rechter van het Grondwettelijke Hof van België: Yasmine Kherbache. Zij heeft de politiek vaarwel gezegd om te waken over het juiste interpreteren van de wetten in onze grondwet, zodat er geen spelletjes en andere interpretaties mogelijk zijn. Zij raadde de kijkers aan om in te schrijven op de nieuwsbrief van deze Belgische instelling om te weten wat zoal de bezigheden zijn. Hetgeen ik ook prompt gedaan heb. Zijzelf gaf me de reden waarom ik zoiets moet doen: wat ik niet begrijp, is onweerstaanbaar. Tot morgen
Vandaag dé grote dag voor alle kinderen. En ik reken mezelf daar ook bij. De Blijde Intrede Van De Sint in België. Aankomst in Antwerpen in de namiddag en op tv te zien vanaf 13u30. Ik zal trouw op post zitten om die mooie stoomboot te zien aanmeren aan Het Steen. Met aan boord, Sinterklaas in vol ornaat, en zijn schimmel Slecht-Weer-Vandaag. Of misschien is dat paardje al galopperend vanuit het verre land naar hier gekomen en staat hij zijn baas vol verwachting op te wachten aan de kade? Het 'ros' heeft zijn naam niet gestolen op deze buiige dag. Ook kapoen Piet zal er weer bij zijn. Die zal zich eerst eens rap door de schoorsteen van de boot laten vallen om toch maar zwart te zien. Die durft toch nogal nietwaar? Maar ik verwacht ook de Kapiteins Paelinckx en Droogdock te zien, evenals Conchita en de mooie zanger Ramon. Ik zit ook te wachten op de gesprekken van Professor Herman Van den Uytleg en weerman Renaat Van Zon. Zoals jullie lezen, beste kindertjes, het zal een plezante namiddag worden met dubbelzinnige gesprekjes en verhaaltjes.
Nr 73: hij kan door een eiken plank zien als er een gat in zit = hij lijkt alleen maar een wonderdokter. In Japan is er het gezegde: de grap is vaak het gat waardoor de waarheid fluit. Voor een 'wonderdokter' gebruiken we nu de namen van charlatan, kwakzalver, medicijnman, een man/vrouw die zichzelf de titel van 'dokter' toe-eigend. In feite is het een onwettig de geneeskunde uitoefenen met toepassing van neptherapieën en nepmedicijnen en veelal bij radeloze mensen. In de literatuur bestaan er wel strips en boeken over een 'Wonderdokter'. In de stripreeks "De Bommelsaga" van Maarten Toonder (1912-2005) is er een verhaal "De Wonderdokter". Interessanter is het als er een boek over een echte wonderdokter verschijnt zoals "De Wonderdokter" van Rinus Spruyt. Daarvoor gebruikt de schrijver de 1400 pagina tellende geschriften van Dr Albert Willem Van Renterghem (1845-1939). Het zijn notities van al zijn activiteiten zowel privé als professioneel, behandelingen en methodes, meestal van klachten met psychische oorsprong. De anekdotes werden ook beschreven. Hij gebruikte de therapeutische hypnose als behandeling. Hij was een zeer gewaardeerde genees-heel-en vroedmeester en bracht de psycho-analyse naar Nederland, na zijn kennismaking met Liébeault( 1823-1904), Freud (1856-1939) en Jung (1875-1961). Omdat hij al zijn patiënten met naam en toenaam vernoemde, besliste hij dat zijn werk pas na 1975 mocht gelezen worden en in herdruk gaan. Schrijver Rinus Spruyt heeft er een verkorte en gekuiste versie van gemaakt in een zeer leesbaar boek.
Nog even vermelden dat Van Dale er als de kippen bij was (in zoverre dat die beesten geen ophokplicht hebben) om een nieuw woord te verspreiden: Schnitzellockdown. De Wörterbuch gebruikt het nationale Oostenrijks gerecht om aan te geven dat niet-gevaccineerden van een horecalockdown genieten en bijgevolg niet welkom zijn in de restaurants. Tot morgen
Ik heb weer plaats genomen achter mijn geïmproviseerde bureau en zit op mijn vertrouwde stoel. Na een goede nachtrust, een wandeling aan zee en een kappersbeurt ben ik weer dat meisje van 1948. Zeker en vast geholpen om dergelijke jongere look te krijgen door het dragen van een mondmasker. Dat verbergt toch heel wat lijntjes en kraaienpootjes, en vergeet niet dat ogen nooit verouderen. Die blijven altijd even mooi van kleur, blijven blinken en schitteren. Niet alles is slecht te noemen als ik dat draag. Het houdt ook de koude lucht tegen en de bacteriën en virussen die verantwoordelijk kunnen zijn voor corona maar ook voor andere luchtwegeninfecties. En vandaag is het de Internationale Dag van Longinfecties, die ondanks alles, een van de grootste doodsoorzaken blijft. Zeg dus maar: viva het masker.
Nr 72: hij draagt de dag met de manden uit = hij verdoet zijn tijd. Waarschijnlijk omdat men een lege mand telkens van plaats veranderde en verder niets deed. In ieder geval is het een spreekwoord dat na vijf eeuwen uit onze woordenschat is verdwenen. Maar voor vervoegingen kan ik nog altijd wel wat bijleren zeker bij een werkwoord dat 'tijd of geld verspillen' inhoud. 'Verdoen' is niet echt gangbaar meer in onze taal en dus was een serieuze opfrissing van deze vervoeging nodig. Ik stelde een retorische vraag aan mezelf en wilde een correcte vorm gebruiken: zullen de lezers zeggen dat ik 'mijn tijd zal verdaan hebben' aan nutteloos opzoekwerk over de spreekwoorden en gezegdes? Ik gebruik het citaat van Samuel Langhorne Clemens gekend als Marc Twain (1835-1910) als antwoord: "Tot mijn groot genoegen kan ik onmiddellijk een antwoord geven en doe het dan ook: ik zei dat ik het niet wist". Men zou ook kunnen zeggen dat het spreekwoord op mij van toepassing is en zijn de 'manden' herleidt naar wifi, internet, pc. De tijd doorbrengen met klikken van de ene (soms nuttloze) site naar de andere, en toch kom ik altijd wat info tegen dat me verbaasd doet staan, al is het maar dat ik te weten kwam dat Ben Crabbé jarig is.Tot morgen
Vandaag zijn er ontiegelijk veel wetenswaardigheden en activiteiten voor groot en klein. Het is Wapenstilstandsdag. Niet te onderschatten hoeveel mensen er vochten en sneuvelden in de Grote Oorlog van 1914-18 voor onze vrijheid. Niemand mag dat ooit vergeten!. In België is het 'Vrouwendag'. Ik heb me voorgenomen om in ieder geval vandaag een vrouw in de schijnwerpers te zetten, wat zeer moeilijk is door de prominente aanwezigheid van veel mannen inzonderheid, Sint Maarten (waarover later meer). Mijn oog viel op een voor mij onbekende schrijfster die nog school liep in mijn geboortestad: Godelieve De Beule, een schrijfster onder het pseudoniem Christina Guirlande. Een naam die ze vond in een jeugdboek "Sabinneke" van Beatrijs Vermeyen en adopteerde. Vrij jong begon ze met gedichten te schrijven waar de "Schelde" (ze komt uit Moerzeke) een belangrijke inspiratiebron voor was. Ze studeerde voor onderwijzeres en bedacht vertelsels, gedichtjes en toneelstukjes voor haar leerlingen. Velen daarvan zijn uitgegeven en opgenomen in de uitgaven van "Averbode" en het Davidsfonds. Tot hiertoe heb ik er nog geen van teruggevonden. Dat komt nog wel. Nu weer een heilige die op de afspraak is: brengt Sint Maarten zonneschijn, het zal een koude winter zijn. Maar ook: mist en nevel met Martijn, het zal een zachte winter zijn. Dat is het belangrijkste vooraleer aan de snoep- of fruitbedeling te beginnen. Een heilige, een bisschop uit Tours, die leefde van ± 316-395. Geroemd om het delen van zijn jas met een bedelaar. Het overblijvende deel van de 'cape' werd al vlug na zijn dood als een relikwie van de man vereerd. Veel pelgrims gingen naar het kleine zaaltje in het koninklijk paleis voor de verering van deze 'capella'. Het kamertje werd later een 'kapel' genoemd. Dit waardevol overblijfsel van deze christen mens werd bewaakt door een 'capellanus' onze 'kapelaan' avant la lettre. Maar op deze dag begint in verschillende dorpen en steden in Zwitserland, het 'Chlauschlöpfen'. Het verhaal: Sint Niklaas was uitgegleden op erwten die een snoodaard op de traptreden had gestrooid, hij viel naar beneden, ging binnen, smeet van colère de deur achter zich dicht en besliste nooit meer aan liefdadigheidswerken te doen. De vlegels kregen al vlug spijt van hun daad, maar wisten de deur van de Sint niet meer te vinden. Door lawaai te maken hoopten ze de heilige man uit zijn kot te krijgen. De zwepen moeten hard kunnen knallen, worden met de hand gemaakt en hebben een lengte van 1,5- 4,5m. Twee soorten; een Lenzburger (waar de oorsprong is van het gebruik) en een Innerschweizer Modell.
Nr 71: hij speelt op de kake = hij stelt zich aan. Kaken is hier niet bedoeld als 'schoonmaken van haringen', noch de beenderen waar tanden en kiezen in vastzitten, maar wel heimelijk iets achterhouden. Dat ik wil niet doen, daarom vertel ik er direct bij dat het vandaag 'KUS = Kwalitatief Uitermate Superdag' moet zijn. Hoe doe ik dat? Doen waar ik plezier in heb! En weet je wat? Dan is er minstens één tevreden persoon op de planeet!. Tot morgen
Spreekwoord nr 70: "Hi cust het rinscken van den deuren" = hij kust het ringetje van de deuren = hij is overdreven onderdanig. Al bij al een spreekwoord dat zo niet meer toegepast wordt. Nu zou ik zeggen: wiens brood men eet, diens woord men spreekt. Het heeft wel niet helemaal dezelfde strekking maar er zijn woorden genoeg te vinden die de teneur van de boodschap van nr 70 weergeven. En als ik daar aan begin kom ik altijd voor allerhande verrassingen te staan. Een ander woord voor de spreuk is bv 'flikflooien'. Ik ben dan nieuwsgierig naar 'flik' en 'flooien'. Een 'flik' noemt men een politieagent. Maar smakelijker is dat de naam is van 'een rond chocolaatje met een platte en bolle kant', uitgevonden door Caspar Flick in 1745. Nu nog altijd te verkrijgen bij Droste Chocolade Pastilles. Lekker dus. Flooien is een dialectische of oudere vorm van 'vleien'. Kortweg gezegd: lekker vleien. Er is ook 'hielenlikken', iemand die diep genoeg buigt voor een ander en er alles voor over heeft om in de gunst te staan. Pluimstrijken, is zo'n heerlijk woord: pluisjes of pluimen (haartjes) ongevraagd van iemands kleding verwijderen of ze platstrijken. Slijmen is nog zo'n woord dat alle kanten opgaat. In feite is het echt een nuttig vocht dat ons lichaam produceert in de strijd met de virussen en bacteriën ingeval van een luchtwegeninfectie. Waarschijnlijk speelt het woord 'nuttig' als synoniem voor een slijmbal of kruiperig persoon en gedrag. De echte betekenis van slijmbal is een 'opgerolde naaktslak'. Dat is zich oprollen ter verdediging en zo zichzelf van een wrede dood redt. Tot zover mijn zoektocht naar alternatieven voor de spreuk, al vernoem ik ze niet allemaal.
Een schokkende gebeurtenis was er in 1965 toen 'Manneke Pis' van zijn sokkel vedween op de hoek van de Stoofstraat en de Eikstraat in Brussel. Dat is een bronzen creatie van Hiëronymus Duquesnoy uit 1619. Waarschijnlijk stond er al een fonteintje en een beeldje op die plaats. Men vermoed dat de leerlooiers en de kleermakers de opdracht gaven voor het beeldje ter ere van de jongetjes die zorgden voor de broodnodige ammoniak, door te urineren in de wateropvangbak van de fontein. De beeldhouwer nam de 'putti piscatori'(cherubijntjes zonder vleugels) als voorbeeld. Meerdere keren is het beeldje verdwenen voor langere of kortere tijd, vernietigd en terug hersteld, afgietsels van gemaakt en dergelijke meer. In 1817 verdween het beeldje ook tot 1818 en werd er zelfs een versje gemaakt: Ey, lieve meisjes! Staakt geschrei, al koomt gy door dees dievery, een zoeten troost te missen; hy zal met nerstig onderzoek, nog wel eens komen uit den hoek, om zonder schroom te pissen!. De dief moest een gruwelijke straf ondergaan: een uur aan de schandpaal en gebrandmerkt worden met TP, travaux perpétuïté. Het oorspronkelijke beeldje van Manneke Pis (na veel herstelwerk) samen met zijn zusje Jeanneke Pis, in het Broodhuis op de Graote Markt, samen met zijn meer dan 1000 kostuumpjes die bewaakt worden door een 'kamerheer'. Zijn verloofde Mietje Stroel woont in Zelzate. Tot morgen
November: slachtmaand, bloedmaand, nevelmaand. Allemaal waar, zeker als dan nr 69 ook nog die richting uit gaat: het varken is door de buik gestoken = alles was afgesproken werk = de zaak is vooraf bedisseld = doorgestoken kaart. Ik denk dat het een spreekwoord is dat veel in de politiek kan gebruikt worden. Zeker tijdens de verkiezingsperiode. Gelukkig zijn we er nog een tijdje van verlost want de uitgaven voor de gunst van de kiezers is gigantisch te noemen en loopt in de miljoenen euro's. Ook bij bedrijven zijn er de prijsafspraken, overnames. Als consument heeft men er soms geen flauw vermoeden van dat we weer de dupe van de historie zijn en het gelag betalen. November komt van 'novem' de negende maand in de Romeinse tijd. Soms is het ook een pijnlijke maand, niet alleen door de herinneringen maar ook als het verleden zich herhaalt in het heden. Ik zoek dan een liedje dat mijn gemoedstoestand kan verzachten, door de schoonheid van de song of de tekst. Dat vond ik vandaag in "November" van de Nederlands- Limburgse groep 'Rowwen Heze'. Een ballade gebaseerd op een Oud-Iers volksliedje. Het is een beetje een weemoedig lied maar het warmt me van binnen op door zijn warme klanken. Het is wel in het Limburgs gezongen, ik versta er hier en daar een woord van, maar gebracht op het ritme dat ik vandaag nodig heb.
Maar gisterennamiddag was een gloriedag. Het inruilen van boekenbonnen in echte boeken. Ik heb me laten verleiden door de boeken van een Amerikaans echtpaar, dat van de politiek op het hoogste schap, overgestapt is naar het 'leven van de pen'. Hun leven heeft genoeg spanning gebracht om nu gevierde auteurs van thrillers en detectives te worden. Weliswaar in gezelschap van een co-auteur of ghost writer. Dat heb ik nog niet kunnen achterhalen in hoeverre die verantwoordelijk zijn voor het geheel. Het wispelturige van Bill tegenover de serieux van Hillary. De Clintons. Maar zij verdient met haar echte naam genoemd te worden: Hillary Rodham. Ik ben eens curieus wie nu de slag om de populariteit zal winnen in de oplagen. Hopelijk Hillary. Ze mag na al de turbulenties in hun huwelijksleven en de nederlagen in de verkiezingen eens vóór Bill eindigen. Het andere boek dat ik meegebracht heb is van Camilla Läckberg en Henrik Fexeus. Ook een thriller, het nieuwste boek van Camilla, die ik een zeer goede schrijfster vind. In totaal heb ik bijna 2000 pagina's gedrukt papier naar huis gesjouwd. Genoeg dus om eventjes zoet te zijn in de komende maand. Ik heb nog een bon over, mijn vooruitzichten op lectuur zijn dus goed. Zo, lieve dames en heren, mijn boeken liggen te wachten om verslonden te worden. Tot morgen
De nieuwe week, nr 45 van 2021, is van start gegaan met, hiep hiep hoera, een krant in de brievenbus. Moesten mijn benen niet zo stijf en stram zijn, ik had een Indianen-vreugdendansje gedaan. Terug lectuur, terug titels die alles weergeven wat ik moet weten zonder een artikel te lezen, terug spelletjes en een overzicht van de teevee-programma's. En op de laatste pagina, niet te vergeten, het weerbericht en andere vitale gegevens voor degenen die aan zee wonen, zoals de waterstanden. Moesten mijn regenpijpen niet hersteld worden door de dakwerkers, met de duizend excuses om niet te komen, ik zou mezelf een overgelukkig pensioneerd mens noemen. Maar dat is nu eenmaal de realiteit, er mankeert altijd wel een klein procentje om in dit aardse tranendal compleet happy te zijn. Maar soit, daar laat ik mijn grijs-wit koppeke niet door hangen. De zon schijnt en er zijn meer dan genoeg redenen voor tevredenheid als ingesteldheid op een maandagmorgen. Ik ben de dag, zoals gewoonlijk begonnen met een 'lichte toilettage' om toonbaarte zijn voor de hond. Daarna een frisse neus, met diezelfde hond, opgehaald en zoals hierboven al vermeld, mijn leesvoer voor de geest, gaan halen. Een goei straf jatteke kaffie en een sjokolatje als toemaatje, is het begin van de dag. Na de krant zijn er mijn gebruikelijke items om uit te spitten. Te beginnen met een citaat dat me aan het zoeken zette. "Na ettelijke glazen wijn werd de premier grand cru" aldus Jan G. Elberg (1919-1992). Ik vond het de moeite om 'cru' eens van naderbij te bekijken. Ik zeg soms dat we te weinig woorden hebben om iets correct uit te drukken, de Fransen zijn in hetzelfde bedje ziek. Ofwel komt 'cru' van een vervoeging van 'croître' (groeien) ofwel van 'croire' (geloven) In het Frans kan 'cru' ook rauw, les crudités, of ongekookt zijn. In het Vlaams gebruiken we ook 'cru'. Veel betekenissen heeft dat woordje: hard, onverbiddelijk, barbaars, onverbloemd, buitenmatig, onbehouwen, ongezouten, pijnlijk openhartig en direct. Maar in dit citaat is het een woordspeling, een dubbelzinnigheid, bijna een cryptogram waardig. Ofwel gaat het over de 'eerste oogst' van de wijn, een kwaliteitsaanduiding, ofwel over de twijfelachtige 'geloven of niet' woorden van de premier na het zich laven aan geestrijke dranken. De verborgen betekenis van een citaat. 't Was de moeite van het nader te bekijken.
Op deze Internationale Dag van de 'Stralende Beroepen' zijn de heiligen met een stralenkrans rondom hun hoofd, "vijf beeldsnijders' en "vier gekroonde martelaren". Maar terecht dat er een dag is voor de radiologen, en wel op de dag dat Wilhelm Röntgen ( 1845--1923) de RX-stralen introduceerde in de geneeskunde. Een gigantische hulp voor de artsen om een correctere diagnose te kunnen stellen. Maar fouten blijven, ook medisch, bestaan. Men probeert ze te verdoezelen, in het geniep te verwijderen, om zijn verantwoordelijkheid te ontlopen of om straf te vermijden. Nr 68 kan blijven: het is onder het hoedje gespeeld = iets in het geniep doen = verbergen. Tot morgen
Ik heb gisteren veel genoteerd tijdens de uitzending van Elvis. In eerste instantie wilde ik niet verder kijken naar de uitzending omwille van de schelle, scherpe stem en het zware Hollandse accent van de gaste van Thomas: Marieke Lucas Rijneveld. Maar al hetgeen ze zei was zo interessant dat ik het geluid wat stiller zette en de ondertiteling inschakelde. Want heus, 30 jaar en Booker Prize International winnares, wilde ik toch wel leren kennen. De prijs kreeg ze voor het boek, samen met vertaalster Michele Hutchison, "De Avond is ongemak/The Discomfort of Evening. In Nederland kreeg ze ook verschillende prijzen voor haar poëzie en romans. Ze werd ook aangesproken om het inauguratie-gedicht van Amanda Gorman te vertalen, "The Hill we Climb" of " De Hoge Heuvel die ons wacht". Er was té veel controverse omdat haar 'niet gekleurd' zijn, een correcte vertaling onmogelijk zou maken. Ze heeft dan maar geweigerd het naar het Nederlands over te brengen. Ze vertelde ook wat 'Lucas' in haar naam betekende. Ze is een androgyn type, verduidelijkt ze en voelt zichzelf 'gender neutraal', een meisje/vrouw, dat naar het jongensachtige type nijgt. Het is een soort 'alter ego' maar je bent het zelf. Ze betreurt bovendien dat er in de Nederlandse taal geen voornaamwoord is zoals het Engelse'they' om die tweespalt man/vrouw aan te duiden. Ze verkiest dus als men het over Marieke/Lucas heeft het voornaamwoord zij/haar te gebruiken. Over schrijven zegt ze dat je daarin kan blijven groeien zeker naar 'taal' en 'woorden' en 'zinnen' toe. Dat kan ik alleen maar beamen. Haar muziekkeuze was interessant en haar stelling dat muziek leeftijdsloos is kan ik ten stelligste beamen. Ze koos muziek van mijn leeftijd met Patti Smith (1946). Een prachtig optreden met meezingend publiek met het nummer: People have the power. Heel actueel met de protestmarsen voor het klimaat. Ik heb het nog eens terug beluisterd, het optreden van 'the godmother of punk' met Choir!Choir!Choir! en Stewart Copeland in NYC. Ik kreeg een big smile van haar charisma en podiumpresence die niks ingeboet hebben door haar leeftijd. Eigentijdse muziek schotelde Marieke met Billie Eilisch voor. Net geen 20 jaar is deze zangeres die voor haar liedjes ( Don't smile at me, Where do we go, Happier than ever....) al een hele resem prijzen in de wacht heeft gesleept. Ik vind Marieke het voorbeeld voor spreuk nr 67: het is maar hoe de kaarten vallen = de toekomst ligt niet vast = niemand weet wat de toekomst zal brengen. Gepest in de scholen omwille van haar uiterlijk en afkomst en nu het succes als schrijfster. Ik heb gezegd en geschreven op deze zondag en nu tot morgen met waarschijnlijk een krant om de week te beginnen.
Een zaterdag, zonder een pak papier in de brievenbus te vinden!!!. Het is echt wat anders. De hele week verstoken van mijn geliefde lectuur (info, roddels, spelletjes, tv-gids), door verlof van de vaste besteller en door de staking van de 'post' in mijn regio. Ik heb geen andere leidraad voor de programma's op de beeldbuis dan mijn gazet, dus is het al een hele week behelpen met hier en daar een flard van een film, magazine, serie, en allerlei andere benullige en onbenullige beeldbuisuren. Deze morgen heb ik tijd te over gehad om me onledig te houden met het spreekwoord nr 66: het is gezond om in het vuur te pissen = de woede afkoelen vooraleer men iets onderneemt = het is goed om heftigheid te kalmeren = de druk van de ketel halen. Dat is een spreekwoord dat ik in 2021 al dikwijls heb moeten toepassen vóór, tijdens en na de werkzaaamheden aan mijn dak. Zelfs nù nog, halen de dakwerkers het bloed vanonder mijn nagels. Maandag moet ik weer terug gaan reklameren voor de losgekomen regenpijpen. Het is goed dat ik dat spreekwoord in gedachten hou. Maar dat terzijde natuurlijk, want 'pissen' is een klanknabootsend woord, waarin de 'sisklank' het stromen weergeeft. De mooiste omschrijving voor een banale dagelijkse noodzakelijke bezigheid. De oorsprong van het woord is niet duidelijke en vermoedelijk afkomstig van het Oudfranse 'pissier' of het Latijnse 'pisseære?'. Nu zegt men plassen of urineren: toen 'pissen' plassen werd, is het gezeik begonnen = toen pissen vernederlandst werd tot plassen is de miserie met ons Vlaams begonnen. Niet minder dan 24 spreekwoorden heb ik erover gevonden. Het beheerst dan ook, van bij ons ontstaan, ons leven. De mooiste schrijf ik toch maar op. 'Zijn vuur is uitgepist', er zit geen fut meer in. 'Tegen de maan pissen', iets onmogelijks proberen. 'Wat helpt fluiten als het paard niet pissen wil', een zinloze oplossing proberen. 'Neevest de pot pissen', vreemd gaan of overspel plegen. 'Een leie pissen', is een grote plas doen. De schoonste van allemaal vind ik de volgende: alle beetjes helpen, zei de mug, en pieste in de zee. Dat is dan weer een 'zeispreuk' met wat levenswijsheid erin verwerkt.
Voor de rest heb ik niet veel te vertellen alleen dat deze namiddag mijn jeugdvrienden op bezoek komen. Dat wordt weer aangenaam keuvelen. Tot morgen
Ik heb me deze nacht moeten verdedigen tegen een zeer agressief specimen van een mug. Ik heb mededogen gehad en ze laten leven, vooral omdat ze onzichtbaar was en ik ze niet kon raken. Ik heb dan nog eens aan De Ark gedacht en vraag me telkens af waarom Noach die twee muggen heeft meegenomen: ze steken, zoemen en brengen ziektes met zich mee. Enfin, het was toch een onstuimige nacht en niet alleen de 'mug' hield me wakker, maar ook de hevige plensbuien. Gelukkig is 'chateau migraine' toch weeral gepasseerd. Er zijn nog wat naweeën, maar het ergste leed is, voor de zoveelste keer, weer geleden. Een 'gen' langs vaderskant zorgt ervoor dat alle vrouwen van die tak van de stamboom met dit euvel te maken hebben: vroeger de tantes en nu de nichten, ikzelf en zelfs mijn dochter. Ik moet vandaag nr 65 niet toepassen: het bijltje zoeken = een uitvlucht verzinnen bv om niet te schrijven, lezen, na te denken. Ik functioneer weer als vanouds. Dat 'bijltje' wordt gebruikt in meerdere spreuken. Zoals: 'het bijltje erbij neerleggen' = ermee stoppen, ophouden, er de brui aan geven, wat ik in geen geval ga doen, noch voor te leven, noch voor te schrijven, noch voor al mijn andere activiteiten. Of zoals 'het bijltje met de lange steel zoeken' = de zaak of een bezigheid trachten te redden. Of zoals 'al vaak met dat bijltje gehakt' = het werk al vaker gedaan en weten hoe het moet. Of zoals 'met een botte bijl hakken' = tactloos zijn en ik hoop van ganser harte dat geen enkele lezer dat van mij zegt, 'ik' die de vriendelijkheid en beleefdheid zelve ben tegenover mijn medemensen!. Weeral een dag zonder krant, staking in Oostende. Ik wacht op de papierenversie om commentaar te kunnen geven op het ultieme klimaatplan van de Vlaamse regering. Op pc kan ik wel de grote lijnen zien maar ik lees niet graag beslissende maatregelen op een scherm. Een van de volgende dagen kan ik wel weer mijn papieren nieuwshonger stillen. Ondertussen zal het een muziekdag worden want er is toch wel een belangrijke cd op de markt gebracht. "Geen doorstart, maar het einde" zegt Björn Ulvæus van ABBA. Ze nemen afscheid met de lancering van nieuwe muziek in hun oude gekende stijl. "Voyage", belooft veel goeds en met mooie titels: "Still have faith in You", "Ode to Freedom". "No doubt about it" als laatste van de 10 nieuwe nummers. Niet alleen naar de Zweedse groep ga ik luisteren maar ook naar Joe Dassin (1938-1980), die me doet dromen van een "L'été Indien". Ook naar Ike Turner (1931-2007), die samen met z'n Tina onvergetelijke muziek maakte: "River Deep-Mountain High", "Proud Mary", "Save the last dance for me" (spijtig dat ik dat niet meer kan zeggen). Als laatste zal ik ook nog eens wegdromen bij de hits van Bryan Adams: "Heaven", "Everything I do, I do it for you". En als slotlied denk ik dan terug aan zijn en mijn "Summer of 69". Tot morgen
Ik las de spreuk nr 64 en dacht: misschien heeft Johan Cruijff (1947-2016) ooit het schilderij "De Verkeerde Wereld" van Brueghel bekeken en gevonden dat er goede citaten en quotes tussen zaten, die hij kon gebruiken in zijn discours. "Hem roeckt niet wiens huys dat brant, als hi hem by de colen wermen mach" = hij geeft er niet om wiens huis in brand staat, als hij zich maar aan de gloed kan warmen = elk voordeel is meegenomen. En Cruijff stelde: Elk nadeel heb z'n voordeel. En die voetballer had soms mooie zinnen die ik bv kan toepassen op de wereldleiders in Glasgow: Winnen doe je met z'n allen!. Hij zegde ook: Ik heb ontzettend veel respect voor mensen die fouten maken, maar zich steeds weer voor de volle 100% kunnen inzetten!. Dat doe ik dag na dag, zowel in het leven als in mijn blog. Behalve vandaag, een migraine aanval belet me helder te denken of inspiratie te hebben om iets zinnigs te schrijven. Dus tot morgen
Goede morgen lezers, de herinneringsdagen zijn achter de rug. Niet dat ik daarom mijn dierbaren vergeet, die blijven iedere dag over mijn schouder meekijken naar mijn activiteiten. Ook het bezoek is huiswaarts gekeerd. Ik begin dus weer aan mijn gewone besognes. Op deze Werelddag van de 'Kwal', (blog 22/10) een mystiek ruggengraatloze dier van de zee, zal ik na hoogtij eens gaan kijken hoeveel kwallen de zee weer op het strand heeft gebracht. Gisteren waren dat er massaal veel. Voor het kleine grut was dat een fantastisch schouwspel en een les in biologie zonder dat ze daarvoor op de schoolbanken hoefden te zitten. Ik moet mijn licht eens laten schijnen op die gigantische Klimaatconferentie in Glagow. De opwarming van de aarde met 1,5° moet ten alle tijde voorkomen worden. Moet ik schrik hebben ? Een Fins zegt: wees altijd een beetje bang, zodat je nooit erg bang hoeft te zijn!. Maar maatregelen moeten genomen worden. Ik gebruik nr 63: Gode enen vlassenen baert maken = voor God een baard van vlas maken = schijnheilig zijn. Dat vind ik van de plannen van de Vlaamse regering: rap rap met een beetje kunst-en vliegwerk, surrealistische voorstellen in elkaar flansen. Dat om te zeggen, aan al die vertegenwoordigers van de vele regeringen: zie eens waar wij in Vlaanderen voor staan om dat te voorkomen en welke gedurfde beslissingen we daar voor gaan nemen!!!. Om te beginnen, iedereen electrisch rijden, renovatieplicht bij aanschaf van bestaande woning, geen gebruik meer maken van aardgas om woning te verwarmen, boomkap tegengaan, de vleesindustrie (kweek en bereidingen) aan banden leggen, geen kernenergie meer, geen of 1 gascentrale enzovoort enzoverder. Geen avocado's meer, terug oogsten uit het 'voedselmoeras'. Mijn opmerking: die plannen zijn enkel voor de rich and the famous en voor de gewone mens niet haalbaar. Over zonnepanelen en windturbines wordt niet gesproken. Iedereen zal in de winter terug met zijn pelsenfraksken moeten lopen en vergeten wat Urbanus ooit zong: madammen met een bontjas zijn gemeen. Het vlees dat de mensen willen consumeren zal dus terug van de jacht moeten komen en de pels kan weerom gebruikt worden om ons warm te houden. Die beslissing komt van pas op de feestdag van Sint Hubertus, patroonheilige van de jagers, paarden, meute, woud en aanroepen bij hondsdolheid. In Wiemesmeer, bij Zutendaal, wordt deze heilige met alle égards nog gevierd op deze dag. Ook het voorbije weekend was er een groot treffen van de 'vénerie' of 'chasse à courre' of slipjacht (allemaal pas geleerd). Dat is nog een oude manier van jagen die gebeurt met een meute Engelse Foxhounds die afgaand op de geur, op wilde dieren jagen. Bij deze jachtvorm telt dus de reukzin van de honden en het 'jachtveld' of 'de veneurs' of de jagers te paard, volgen deze honden. Nu is het een vrijetijdsbesteding. Een ruiter te paard, een sliptrekker' legt een kunstmatig wildspoor voor de honden, zodat die hun neuzen nog eens kunnen laten werken en de jagers een gevoel van jacht te geven. Tot morgen
Bewust kies ik voor de splitsing van de naam van deze dag. Vandaag komen er veel zielen op bezoek. Ik noem ze de familie Klepkens. Zes vrolijke zieltjes in leeftijd variërend van 8- 42 jaar. Ik kan het gerust een gezellige bende noemen die binnenvalt. Vast stramien: mijn huis wordt ingenomen en overgenomen, tomatensoep met ballekens, wandeling en ijs of wafel op Den Dijk. Per keer met wat andere ingrediënten aangevuld. Zoals vandaag, lasagna en de gekende koekjes met eiwit en chocolade erover. En natuurlijk heb ik oren tekort om al hun vertelsels van de afgelopen weken te kunnen volgen. Hopelijk passen ze niet té veel het spreekwoord nr 62 toe op mij: ergens de gek mee scheren = iets of iemand bespotten. Maar een beetje lachend plagen zal er wel bij zitten. Vooral als ik om een herhaling vraag of iets niet ken wat bij de jongeren nu in de mode is. Voor de hond zal het ook weer een hele beleving worden. Voor hem is het dan weer zoeken wie hem extra wil verwennen. Uitmaken van wie hij 'wel' en van wie hij 'geen' bijzondere aandacht en/of snoepje krijgt. Maar ik heb mijn voorzorgen genomen. Bij de boodschappen heb ik een groot vers 'been' gestoken waar hij een hele tijd zoet mee kan zijn terwijl de groep zal binnenstormen. Dat is al voor mijn mini-blogje. Nu soep klaarmaken en tafeltje dekken. Tot morgen
Nog 60 dagen telt 2021. Op deze eerste dag van november is het Allerheiligen, een Hoogfeest voor de Kerk. Maar beter zou zijn, deze dag 'ons Aller Heiligen" dag te noemen. Want wees gerust, iedere familie heeft wel zijn heiligen om te gedenken. Maar het is vooral de Katholieke Kerk die zijn heiligen in 'the picture' wil zetten. Ondertussen zijn dat er meer dan 100.000. Vandaag alleen al worden er een 180-tal met naam genoemd waarvan het gros uit de Vroege Middeleeuwen komt. Bretagne spande, als leverancier van heiligen, daarbij de kroon. Je zou kunnen zeggen de 'heiligenstreek' bij uitstek. Er is bij die 180 toch geen enkele waar ik een verbondenheid mee voel en ik ga dan ook voor niemand van die bende een speciaal kaarsje branden. Dat klinkt misschien allemaal een beetje oneerbiedig maar bidden voor een heilige kan je maar doen als je er een verbondenheid mee voelt. Ik voel geen admiratie voor Boaz, Pola, Dévédé, Erep, Ava, Ily, Pipo. De associatie van die namen is meer met producten die er nu zijn (koffie, papierwaren...) dan met heiligheid. En zo begint dan deze echte herfstmaand bij uitstek: regen, wind, bomen die hun bladeren nu echt kwijtspelen en een winteruur op de koop toe. Want 'in november kom je tegen, harde wind en fikse regen'. Ook 'november met zijn regenvlagen, brengt verkoudheid, jicht en andere plagen'. Vandaar dat er in de winkels zoveel lekkers te vinden is om ons een goed gevoel te geven: suikergoed, vruchten, wild en gevogelte en allerlei 'spirituele' dranken. Ook het speciale dessertje, dat gisteren zijn uitvinder (Aldo Campeol, 1918-2021) verloor: tiramissu. Is dat niet een lekker en gezond tussendoortje? Gemaakt van mascarpone, eieren, koffie en amaretto. En oh ja, ik vergeet de zoethouders, suiker en lange vingers! Smakelijk zou ik zeggen en zet ondertussen maar een cd'tje van Salvatore Adamo op, die is jarig vandaag, bv 'Sans toi,ma mie', 'Vous permettez, monsieur' of 'Petit Bonheur'.
Nr 61: elkaar bij de neus nemen = elkaar voor de gek houden = bedriegen = foppen = in het ootje nemen. Meestal gebeurt dat op 1 april, tot groot jolijt voor de kinderen, minder voor de volwassenen die er de dupe van zijn.
Een laatste spreekwoord voor deze dag. Wees blij met het slechte weer, want: geeft Allerheiligen zonneschijn, dan zal het spoedig winter zijn!. Tot morgen
Halloween, een Keltisch feest van oorsprong, Hallow-e'en, All Hollows Eve. Allerheiligenavond, waarop men de doden van het afgelopen jaar herdacht. Het nieuwe jaar begon bij de Kelten op 1 november dus was 31 oktober een 'oudejaarsavond'. Dat werd gevierd met 'trick-or-treat' tochtjes, plagerijtjes doen en wat lekkers ophalen. De huizen werden versierd met lampions van uitgeholde pompoenen, griezelige kleren dragen en iedereen wakker houden door te bellen of te kloppen. Werd steevast gevierd in de engelstalige landen zoals Groot Brittanië, Ierland, Canada en de VS. Sinds een paar jaren ook hier. Passend werd deze dag op radio 1 ingezet met het lied "Les Feuilles Mortes" van Yves Montand (1921-1991). Niet morgen, maar vandaag had ik het bezoek aan mijn dierbaren gepland: ouders, grootouders, tante, oom, neef en enkele vrienden en bekenden ging ik eens groeten. Het blijft telkens een emotioneel moment en iedere keer voel ik het gemis van al die mensen. Omdat ik zo vroeg was, was het een sober bezoek, de drankgelegenheden en het "Gezondheidskraam" waren nog niet open. Vergis je niet, die dag staat er sinds mensengeheugenis een friet-wafel-smoutebollenkraam aan de ingang van het kerkhof. Steevast werd er een 'gezondheidszakje met inhoud naar keuze' genuttigd na het bezoek. Deze keer dus niet en zal ik voor de smoutebollen naar de kermis in Oostende moeten gaan. Woefie is braaf in de auto blijven zitten tijdens mijn rondgang en verdiende bij thuiskomst een groot bot. Nu maar hopen dat mijn chrysanten het slechte weer een tijdje overleven.
Bij "Elvis..." en Thomas zijn er dit jaar al interessante gasten op bezoek geweest. Allemaal mensen die hun vakgebied door en door kennen en daardoor alles in gewone mensentaal kunnen vertellen en het vakjargon achterwege kunnen laten. Op die manier zijn dat leerrijke avonden te noemen met begeesterende mensen. Gisteren was Angelique Van Omsbergen (1989) te gast, een doctor in de medische wetenschap en verbonden aan- en werkzaam in het "ESA". Ze behaalde haar doctoraatstitel met het proefschrift: "Hoe past het brein van de astronaut zich in de ruimte aan". Door een fataal afgelopen voorval in de familie bij een noodweer, legde ze de basis voor het nu gebruikte 'tijdelijke' nr 1722 bv bij storm. Dàt om het nr 112 te ontlasten en voorrang te kunnen blijven geven aan menselijke noodoproepen. Ze geeft lezingen, is voorvechtster om meer vrouwen richting wetenschap te krijgen én auteur van leerrijke kinderboeken: "In mijn hoofd" over de wonderlijke wereld van het brein en "Reis naar de sterren" over astronauten, satellieten en raketten. Ze maakte ook duidelijk dat de techniek niet de faling van een ruimtereis zal zijn maar de menselijke component die onontbeerlijk is.
nr 60: een stok in het wiel steken = iemand dwarsbomen, iets of iemand tegenwerken, iets of iemand belemmeren, iets verijdelen. Men gebruikt het spreekwoord nog steeds en het heeft nog niets aan duidelijkheid verloren.
In 1975 presenteerde Queen de song "Bohemian Rhapsody" aan het publiek. Na 46 jaar is dat nog altijd een dijk van een nummer en daar ga ik nu naar luisteren. Tot morgen.
Gisterenavond was er een goede film op canvas: Becoming Astrid. Het verhaal van Astrid Lindgren (1907-2002) vóór haar grote doorbraak met de boeken zoals van Pipi Langskous. Niettegenstaande ik al de boeken van Pipi (nu te vinden bij de kids) heb en ook de dvd's over de wederwaardigheden van dat olijke meisje, wist ik eigenlijk niets af van de geschiedenis en levensloop van de schrijfster. Zo nieuwsgierig ben ik niet naar de beroemde medemens, om al de smeuiige verhalen te weten. Het enige wat ik kan zeggen, nu, na het lezen van een korte biografie: een straffe sterke vrouw!. Een film ook voor nog eventjes te bewaren en nog eens terug te bekijken.
Regen, wind heb ik moeten trotseren om voor mijn dierbare gezel wat kauwbeentjes te halen. Die was ik glad vergeten te hamsteren deze week. En zoiets kan natuurlijk niet zijn. Ik kan hem immers niet uitleggen waarom er iets niet voorradig is. Hij bleef maar voor zijn kast staan en ik ben dus maar op kooptocht gegaan. Het was zeer druk, zowel op de baan als in de winkel. Ik ben dan maar op een drafje de winkel in- en uitgesprint. Dat is het voordeel van altijd dezelfde magazijnen te bezoeken, ik weet bijna op de tast alles te liggen. Voor mezelf zal ik volgende week wel wat kastvulling halen. Er zit genoeg in de diepvries om niet van honger om te komen.
Nr 59: een schuimspaan zijn = een zuiplap, een klaploper. Ik heb niets gevonden dat enig verband kan houden tussen een schuimspaan en de gegeven uitleg. Een schuimspaan kent iedereen wel van in de keuken: een soort lepel met een plat blad en gaatjes erin om het schuim van kokende gerechten uit de hete vloeistof te halen. Dat schuim bevat meestal onzuiverheden die de smaak van de bereiding negatief kan beïnvloeden. Van zuiplap heb ik niks gevonden dat van ver of dicht eventueel met een schuimspaan een connectie zou hebben. Van klaploper heb ik de oorsprong gevonden in de Middeleeuwen. Een naam voor een mens die door ziekte niet meer in de gemeenschap mocht leven, zoals de melaatsen. Zij kregen van de gemeente een 'ratel', 'klapspaen' of 'klap' om hun komst aan te kondigen. Een klaploper was oorspronkelijk een legale bedelaar. Nu is het door de verdwijning van die ziekte (gelukkig) iemand die rondloopt en gewoon niets doet. Enfin, ik heb weer veel moeten lezen om niets te vinden. Ik heb het boek van Carolus Tuinman ook geraadpleegd: de uytlegging van dagelijkse Nederduitsche spreekwoorden tot ophelderng van de vaderlandsche moedertaal. Ook daarin vond ik nr 59 niet terug.
Vandaag citeer ik een journalist, striptekenaar, cartoonist. Hij overleed door de terreuraanslag op Charlie Hebdo in 2015: Georges Wolinski: Hij was zo dwaas, dat wanneer hij iets intelligents zegde, zich omdraaide om te zien of iemand anders was die het gezegd had!. Tot morgen
Mijn hond is een beetje van streek en loopt verloren in de 'salon'. Ik heb de zetels op hun winterplaats gezet, dat wil zeggen, alles eens omgedraaid om een ander uitzicht en precies een nieuw interieur te hebben. Dat is ook de gelegenheid om het zomerstof eens te verwijderen en de fauteuils grondig te stofzuigen. Maar 'meneer' claimt alle zitgelegenheden en weet door de veranderde opstelling niet goed waar hij nog recht heeft om hem neer te vleien. Lang zal het niet duren vooraleer hij weer bezit neemt van de gemakkelijke en zachte zitplaatsen.
Ik ben al bij spreuk nr 58 beland: een pilaarbijter. Je zou denken, dat woord is de evidentie zelve.Toch waren er enkele verrassingen als ik het woord onderzocht. De eerste uitleg die ik tegen kwam: een bier van hoge gisting 'Pilaarbijter' uit Bavikhove, van Brouwerij Bavik!. Dat was absoluut het laatste wat ik verwacht had. Naar aanleiding van een bisdomdag in het bisdom Brugge, in 2002, wilde men met een ludiek product voor de dag komen om aandacht voor die bijeenkomst op te eisen: een gelegenheidsbier laten brouwen. Op het etiket was er een afbeelding te zien van het schilderij van Brueghel, de Pilaarbijter. De tekst: Cum Licentia Diæcesis Brugensis. Bovendien stond er op het label, ook het wapenschild van Brugge. Twee Pilaarbijters werden er gebrouwen: een Blondje van 7,2% gelanceerd in 2002 en een Bruintje van 6,5% kwam uit in 2003. Smaak: wat zurig, wat voor een 'huichelaar' een normale reactie is. Ondanks het feit dat het toen (16e eeuw) ook al een gekende vaststelling was en reeds de status van een spreuk kreeg, is bij mijn weten buiten Brueghel, er nog 1 Pilaarbijter te zien en wel in het houtsculptuurwerk van een koorhekje in de Bavokerk in Haarlem (Ned). Na de 16e eeuw werd het een protestantse kerk, waar religie een zeer ernstige zaak is. Men liet het houtsnijwerk maar staan temeer omdat men niet goed begreep wat dat komisch mannetje met bengelende paternoster aan zijn zijde, deed. Men vergat dat, ondanks alles, sommige katholieken af en toe eens met zichzelf konden lachen en humor konden uitbeelden in al hun kunstwerken die bij de toen nieuwe godsdiensten (Luther, Calvijn) uit den boze was. De naam 'pilaarbijter/ster' gaf men aan mensen die de goegemeente de indruk wilden geven van hun welgemeende devotie voor al het heilige dat zich in het religieuze gebouw bevond, zelfs voor de steunpilaren (letterlijk en figuurlijk) van de grote gebouwen. Mooie namen heb ik voor die mensen gevonden: hypocriet, schijnheilige, neuzelaar, femelaar, kwezel, veinzers. Laat ons zeggen genoeg synoniemen om het woord, pilaarbijter, vandaag nog te kunnen gebruiken op personen die zich beter willen voordoen dan al de rest. Nu wordt gemakkelijker gezegd: nog katholieker als de paus zijn.
Toch het nieuwe woord van Van Dale zeggen, omdat het wat waarheid bevat: nieuwshypochonder = iemand die somber wordt, dankzij het vele negatieve nieuws. Tot morgen
