Niet te geloven maar wel waar, ik heb een kind dat een halve eeuw is geworden!! En op dit moment, zelfs al enkele uren, mag ze zich fier een vijftigjarige noemen. Dus heeft ze ook, zoals de goegemeente dat noemt 'Sara' gezien. Pas sinds 2005 vermeld Van Daele 'Sara gezien' als evenwaardig gezegde van 'Abraham gezien', dat tot 1992 voor alle 'genders' gebruikt werd. Het zijn goede vooruitzichten als je een Abraham of Sara ziet, Abraham werd volgens de Bijbel 175 jaar en Sara 127jaar. In dat boek is dan ook de oorsprong van deze uitdrukking te vinden. Bij een verjaardag horen niet alleen wensen, ook dikke zoenen, geschenkjes, lekker eten en ook een mooi liedje. Ik ga eens afwijken van den 'Bruce, The Boss' zijn verjaardagssong en een andere grootheid in de muziek eens een liedje voor jou, mijn speciale jarige, laten zingen: Kool & The Gang, "Celebrations". Ik had eerst Rob De Nijs in gedachten, die vandaag 80 wordt en ontzettend mooie lyrics heeft geschreven maar niet allemaal even happy en vrolijk zijn, ondanks de soms swingende muziek. Deze dag verdient een positieve vibe en een aanstekelend en enthousiast bewegingsritme. Dus "Celebrations" van Kool & The Gang, veel luisterplezier.
Het 'kerstmenu'? Het zal bij een eenmalige luie kok blijven. Fabriekskost en voorverpakte voeding is geen traiteursbereiding en niet echt aan mij besteed. Dit is niet voor herhaling vatbaar. Leve de verse dagelijkse kost, die er volgend jaar weer op het menu zal verschijnen. Maar daarachter kwam, zoals al een paar jaar in de laatste week van het jaar, het hartverwarmende programma van Sven De Leijer: Vrede Op Aarde. Met sprankelende gasten en uitreiking van bizarre maar toch prestigieuze awards. Een 'glazen stolpje met een foto van Sven', is er voor bv 'de flater van het jaar', 'ophef van het jaar', 'ploeg van het jaar', 'beste Belg in het buitenland', 'internationale hit van het jaar'......zo entertaint Sven ons de laatste dagen van 2022 en de eerste dagen van 2023. Dank zij dit programma zal ik Metejoor en zijn "Dit is wat mijn mama zei" niet gauw vergeten.
De spreuk van de dag: Sint Stefaan (ca † 35) met wind erbij, maakt de wijnboeren niet blij! Tot morgen
Aan al mijn lezers, medebloggers en senioren wens ik een vreugdevol en vredevolle Kerst met een gezellig feestje er bovenop. Dat kan gebeuren dat je het gezellig maakt voor jezelf, dat kan ook gebeuren in het gezelschap van familie, vrienden of met de buren. Het is lang geleden dat ik mijn Kersttafel moest dekken en de kerstversiering is in mijn huis dan ook zoek. Bij mij dus geen slingers, ballen, bollen, dennenappels noch een kerststal, laat staan dat ik voor mezelf een kerstboom ga zetten. Als ik buiten ga, zie ik genoeg bomen, versieringen en lichtjes zodat ik er ook deugd van heb om ze te zien flikkeren zonder er zelf moeite voor te doen. Vandaag een keurig gedekte dis, voor de gasten en mezelf. Ik heb een 'mediterraans kerstmenu' voorzien, zoals gisteren beschreven. En al denk ik gewoonlijk niet aan de Middellandse Zee als ik hoor spreken over Jeruzalem, Nazareth of Bethlehem. Die stadjes en dorpen liggen even ver van de azuur blauwe zee als Brussel van de Noordzee. Ik had daar vroeger aan moeten denken dan had ik de typsche Israëlische gerechten in huis kunnen halen: hummus, baba ganoush, shaskshuka, een broodje falafal, bureka of een tabouleh salade maken. De gerechten zijn echt wel meditteraans te noemen met heel veel oosterse invloeden. De bevolking bestaat uit 80% Joden, waarvan de helft wel in Israël geboren is maar waar de herkomst van ouders, grootouders enz uit een 120 landen komen. Al die mensen brachten hun recepten en eetgewoontes en het koosjer zijn mee en mengelden alzo, samen met de 20% niet-Joden, dat alles in een typische Israëlische keuken. Ik las dan ook weer eens wat 'koosjer' voedsel betekende. Voor vlees geldt de regel, alle dieren met gespleten hoeven, dus geen paard en varken. Vis moet schubben en vinnen hebben en geen enkele vogel staat op de verboden lijst. Wel is er nog verbod om vlees samen met melkproducten te gebruiken.Tot zover vandaag de bespreking van mijn kerstmenu, waar ik nu mijn oven moet voor warm maken. Tot morgen
Een zaterdagmorgen and all quiet on the western front....Geen mens of dier dat op straat de stilte komt verbreken. Het is een rustige start van een feestweekend. De enen zullen er deze avond al mee starten en na het kerstdiner misschien richting nachtmis gaan, voor anderen is het morgen dat er gevulde kalkoen op tafel zal komen. En voor nog anderen kan dat hele kerstgedoe gestolen worden. Hier zal het Italiaans of mediteraan getint eten zijn. Ik weet niet wat ze op hun bord willen krijgen, want ik heb hun verlanglijstje niet gekregen. Voor de kinderen en kids voorzie ik dan maar, ofwel spaghetti, lasagna, quiche (≠ soorten), moussaka, gehakt Parmentier en allemaal zelf in huis gehaald maar door anderen laten bereiden. Dat is een veilige keuze vol met comfort food en de overschot kan zo de diepvries in. Wat toastjes of een chipke en wat soep vooraf. Ik heb het me op die manier gemakkkelijk gemaakt en hoef enkel de oven te gebruiken. In ieder geval zal mijn gewone leven niet al té veel verstoord worden, het is vandaag geen krant voor drie dagen, oef.
Natuurlijk kan ik op deze dag niet voorbij gaan aan de verjaardag van Elisabeth (1837-1898), beter gekend als Sisi/Sissi. Zij zou vandaag de gezegende leeftijd van 185 jaar hebben bereikt. Op haar veertigste werd ze geconfronteerd met het feit dat de keizer, de wereld, die haar eens zo roemde om haar schoonheid en het enige was dat ze als vrouw kon uitspelen aan het keizerlijke hof, haar nu bezag als een oude vrouw. Ze besliste daarom, een voile voor haar gezicht te dragen of met een gezichtswaaier ergens te verschijnen. Ze noteerde daarover zelf: ik verberg mijn gezicht achter een waaier, zodat de dood ongestoord zijn werk kan doen. Schoonheid is vergankelijk besefte ze, en begon doelloos te dolen door Europa om te rebelleren en te ontsnapppen aan de beklemmende hofetiquette en aan haar man die zijn maîtresses naar huis liet komen. Haar leven is nog altijd voer voor cineasten en onderwerp van vele films. Allemaal begonnen met de Sisi-trilogie uit 1955-56-57 met een echte prinsessenrol voor Romy Schneider(1938-1982) die zelf veel ellende kende in haar leven. Die rol was ze kotsbeu toen ze dat nog eens moest overdoen in de film "Ludwig" in 1972. Er volgen nog veel films over de beruchte keizerin met telkens één aspect van haar leven dat belicht wordt. "Sisi und die Kaiserkuβ" 1991, "Sisi l'empératrice rebelle" 2004, Kronprinz Rudolf" 2006, "Sisi" een miniserie uit 2009, "Sisi" een Duitstalige miniserie uit 2021, "Die Kaiserin" uit 2022 met een actrice die haar leven aan Weense Hof doet herleven. En ze blijft een intrigeerende dame want recent is "Corsage" uitgebracht dat men als een kostuumdrama kan omschrijven, en dat het 'keurslijf' waarin ze moest leven en zich begeven, verfilmd heeft. Ik gok erop dat de eerste drie films deze week wel op antenne zullen gaan en me weer zullen onderdompelen in liefde en romantiek die ze zelf nooit gekend heeft. Tot morgen
Ik denk niet dat ons weer totaal iets anders is dan vorig jaar dezelfde tijd. Evenals vorig jaar en het jaar daarvoor, is het vandaag 'hou je vast aan de takken van de bomen' om niet weg te waaien, en evenals vorig jaar en het jaar daarvoor is het hondenweer met pijpenstelen regen en mag hondje-lief binnen blijven en moet ik geen balletje spelen met hem. Wat wel anders is zijn de temperaturen. Het is zacht weer voor de tijd van het jaar, noemen ze dat. Maar de weermannen willen met grafieken en tabellen aangeven dat het wat warmer is of wat straffere wind of wat meer regen. Niets kan of mag hetzelfde zijn. De weerspreuken van vroeger, door eeuwenlange observaties verkregen, kunnen nooit beter zijn dan de meteorologie van vandaag, waar of nietwaar? En morgen ben ik dat allemaal weer vergeten en ben ik blij dat ik het weerbeeld van de dag genoteerd heb. Mijn blog is zo mijn geheugen geworden. Maar ik weet wel, dat ik kan zeggen dat een jaar voor de natuur geen verschil maakt. De seizoenen volgen elkaar op in een strak tempo en ook het weerbeeld van iedere periode verschilt maar matig. Soms is de temperatuur wat milder, soms de wind of de regen gematigder en de uren zonneschijn kunnen ook wel verschillen. Maar vandaag bedacht ik dat de natuur eeuwig is en niet telt in dagen, jaren of eeuwen, de natuur is gewoon 'eeuwigheid'. En dat maakt een groot verschil. Ik ben hier maar 'tijdelijk' en daarom word ik een 'gewone sterveling' genoemd die het ritme van seizoenen per jaar beleeft en ondergaat. Het is zoals het spreekwoord zegt, 'de natuur kan zalven en geselen', maar ieder seizoen blijft zijn eigenheid wel behouden. En elk seizoen kan eens een beetje variëren van jaar tot jaar. Maar zoals nu, is de dag kort en de nacht lang en dat zal op 23 december van gelijk welk toekomstig jaar, nog altijd zo zijn. Als doodgewone stervelingen vergeten we algauw dat wij niet de heer en meesters zijn hier op aarde en dat er nog altijd een kracht is die sterker is dan het vernunft van de mensen. Ondertussen is het einde van drukke dag in zicht. Veel babbels, veel telefoons, boodschappen gedaan, naar de kapper geweest en nu doodmoe. Nog op mijn gemakske een filmke meepikken op tv en dan onder de lakens en dekens kruipen. Tot morgen
Briefjes krijgen. Briefjes versturen. Soms en meestal een plezante bezigheid, soms een enerverende. Schrijven om nieuwtjes uit te wisselen of een verjaardag te wensen of mijn blog te schrijven is echt wel leuk en vraagt niet zo veel inspanningen. En wel omdat een woord al eens verkeerd mag gespeld worden of omdat het een dubbele betekenis heeft of een woord dat hier een betekenis heeft en in een andere provincie iets totaal anders is. Echter als het om professionele mails gaat, moet elk woord gewikt en gewogen worden en niet vatbaar zijn voor een andere interpretatie dan het bedoelde of discussies opwerpen. En die woorden zoeken is echt een stresserende bezigheid. De laatste dagen heb ik veel dergelijke mails moeten schrijven waar ieder woord weegt dat ik aan 'papier' toevertrouw. Immers, al het geschrevene blijft bestaan, gaat niet in de vuilbak, of bij papierafval en kan niet versnipperd worden. Zelf ben ik blij dat ik gebruik kan maken van de mails van jaren geleden om 'mijn waarheid' te bewijzen. Maar andersom is het ook zo. Daarom is het echt wel een inspanning om zeker te zijn dat ik de juiste woorden gebruik. Nu zit ik hier weer te blozen van de inspanning die ik geleverd heb om de zoveelste mail weer eens op punt te zetten, te lezen en herlezen, om zo min mogelijk fouten te maken en zo klaar en duidelijk als mogelijk te zijn. Ik blijf zo bezig om toch enigszins het gelijk aan mijn kant te krijgen en zodat ik eindelijk het hoofdstuk 'dak' kan afsluiten. Tot morgen
Voor de zoveelste keer heb ik weer een knop ingeduwd die er voor zorgt dat al mijn woorden, zinnen, kortom mijn tekst voor vandaag, vernietigd is. Dat is wel heel erg vervelend, want de inspiratie komt dikwijls met het moment of is een uitvloeisel van hetgeen ik aan het schrijven ben. Ik had wel genoteerd dat ik moest mededelen dat het vandaag de kortste dag van het jaar is. En dat, omdat we zijn met z'n allen in de astronomische winter beland zijn, met het fenomeen dat ik hierboven vernoemde. Het is weer goed dat ik vroeg ben opgestaan, om alle licht dat er vandaag van de zon komt, op te vangen. Maar in de astrologie verandert er ook het een en ander, het elfde teken van de dierenriem, boogschutter, verdwijnt ook om plaats te maken voor 'de steenbok'. Ik heb uit louter nieuwsgierigheid eens gekeken naar mijn daghoroscoop en die meldt: Er staat me een leuke verrassing te wachten: ik moet er wel aan denken, dat het niet om de inhoud gaat, maar om het gebaar!. Afwachten maar! Ik kreeg wel al deze morgen, onverwacht, het bericht dat er familie, kind en kids, op kerstdag komen eten. Zo zie je maar, dat er toch nog altijd verrassingen zijn die ik niet voorzag maar mijn horoscoop wel. Wat wel niet zo onverwacht, maar soms toch verrassend kan zijn, zijn de 'speciale dagen van...' en de uitleg erbij. Vandaag is er aandacht nodig voor een intentie die de 'wereldvrede' zou kunnen bevorderen: Wereld Orgasme Dag. De uitleg is aandoenlijk en misschien wel waar als alle mensen, inzonderheid en zeker degenen die oorlog voeren, mensen om religieuze redenen onder de knoet houden, of door dictators en tirannenen en nog om zovele redenen meer: "Dag voor allemaal in een ultieme en simultane staat van extase beginnen komen, alsof we nergens meer boos over hoeven te zijn. Precies het gevoel wat de bedenkers met deze dag willen nastreven: Wereldvrede". Het is ook 'De Europese Dag van de Kortfilm'. En de orgasmedag filmen komt zeker in het straatje van de kortfilm passen: dat is een kort gebeuren. Tot morgen
Het meisje van 1948 heeft hulp nodig, gevraagd en gaat die hopelijk krijgen. Dat om eindelijk eens korte metten te kunnen maken met de dakperikelen en dakwerkers die sinds 2018, mijn leven beheersen. Voor mezelf heb ik in eerste instantie hulp gevraagd 'hierboven', een beschermengel en een handvol heiligen zoals daar zouden zijn: Basilius en Dorothea om valse beschuldigingen uit de wereld te helpen, Aya bij vals beschuldigen, maar de grootste hulp kan misschien komen van de Heilige Ibar, bekend en gekend om zijn gave om geschillen bij te leggen. Bovenal zoek ik de bijstand van een beschermengel die me terug de mogelijkheid geeft om met klare en duidelijke taal te spreken. Ik ben verleerd om luidop mijn gedachten, voorvallen, mijn besognes, in een gesprek met de juiste woorden weer te geven. ik heb hem/haar nog niet gevonden. Maar zoals iedereen wel weet en ik dus ook, zal de meest effectieve en efficiënte hulp van hier beneden moeten komen en me gegeven worden door iemand die daarvoor gestudeerd heeft. En deze namiddag mag ik het eens gaan uitleggen, een 'intake' zoals ze dat noemen. Een verkennend gesprek in de hoop dat de jurist me echt kan helpen. Omdat hij me goed moet helpen en bijstaan, stuur ik maar berichtjes naar de patroonheiligen van de advocaten, zoals daar zijn: Sint Yvo, Sint Laurentius en bovenal naar Sint Thomas. Hopelijk brengt deze afspraak me goede vooruitzichten en de broodnodige mentale rust. Tot morgen
Oef oef oef, het Wee Kaa is achter de rug. Ik had voor vandaag de woorden van BTW of Bernard Theofiel Waterslaeghers "heb ik gelijk of heb ik gelijk" voorzien, indien de Fransen wereldkampioen waren geworden. Mijn pronostiek, aangereikt door zoveel ochtendlijk natuurschoon, kon niet verhelpen dat ''Les Bleus' met het predikaat 'vice' huiswaarts keerden. En zoals men weet, zijn degenen die winnen de 'besten'. De 'glamour boys ' en hun familie kunnen met hun zuur verdiende geld eerst nog eens in het luxueuze Qatar 'statten'. Een woord dat ik niet kende en deze morgen leerde bij het invullen van mijn 'Beter Spellen'. Het betekent zoveel als in de 'stad' gaan winkelen en de 'd' volledig in het niets verdwijnt. Nu maar hopen dat ik geen 'dt-t-d' fout gemaakt heb,
De "Warmste Week" is van start gegaan met het thema "24u per dag vlammen tegen kansarmoede". Terecht dat dit thema ook eens onder de aandacht van rijk Vlaanderen gebracht wordt. Een groot onderschat probleem dat in onze welvaartstaat niet aanwezig zou mogen zijn. Het zijn vooral kinderen die getroffen worden; lege brooddozen, geen school kunnen betalen, geen lesmateriaal en bij alle uitstapjes ontbreken. Meteen hebben de temperaturen begrepen dat ze ook hun best moeten doen. Samen met veel wind zijn het overal positieve graden Celsius. Het vervolg van de winterprik is pas voor volgend jaar voorzien. Natuurlijk komen er met de westelijke stroming ook regenwolken en veel nattigheid mee. Ik apprecieer nu, na die echte koude periode, het 'nat zijn' in de wintertijd meer dan het gebibber van de kou. Voor regen is er nog altijd een kap, jas of een paraplu aanwezig terwijl om een beetje de kou te weerstaan, ik moet rondlopen zoals een Michelin Manneke. En dàt heeft werkelijk geen zicht. Het hemelwater mag natuurlijk niet op een waterbom uitdraaien, want dat is vreselijk. Dat zag ik in de zomer van 2021. De wonden in de Vesdervallei zijn nog altijd niet geheeld. Dat is het voor vandaag. Ik ga luisteren naar veel muziek en waarschijnlijk ook naar de intrieste verhalen die er eigenlijk niet zouden mogen zijn. Tot morgen
Vraag van de dag: wie wordt wereldkampioen ballen sjotten en goalen binnen trappen? Zal ik een gok wagen? Louter en alleen door wat de natuur me deze morgen liet zien: de Franse vlag! Een blauw uitspansel, witte daken en rood aan de horizon. Zouden die natuurverschijnselen een juiste voorspelling zijn? Deze namiddag weet ik het al. Samen met miljoenen anderen zal ik voor het kleine scherm kijken naar een spel dat gespeeld wordt door mannen voor massa's geld en eigenlijk een kinderspel is en blijft. Binnen is dus de beste plek te noemen de rest van de dag. De weervoorspellingen zijn niet bijster goed voor de eerstvolgende uren. Het is nu -3°C en sneeuw arriveert binnenkort, zo is mij meegedeeld. Ondertussen is het hier wel berekoud! Nog even bibberen en dan zal dit jaar, de ergste kou weer geleden zijn. Ik heb daar geen spijt van. Het grote nieuws is echter dat "Suske en Wiske" verdwijnen als stripreeks in 'De Standaard' en dus ook in "Het Nieuwsblad". In augustus begon dus hun laatste verhaal in de krant: De Boze Boleet. Gedurende 77 jaar was het een dagelijkse rush op de krant 's morgens (door jong en oud) om als eerste de krant te kunnen openslaan om het vervolg van gisteren, het verhaal te zien en de tekstballonnekes te lezen. Hier in België was "Rikki en Wiske", later "Suske en Wiske" van Willy Vandersteen (1913-1990), de eerste die iedere dag zijn dagelijkse tekeningen met een verhaallijn, in de krant liet verschijnen. Later kwamen de verhalen van "Nero" van striptekenaar Marc Sleen (1922-2016) erbij, "Jommeke" van Jef Nijs (1927-2009) en ook Merho met "Kiekeboe". Het principe was: eerst het feuilleton in de krant, daarna het album. De directie van de krant gaf als reden voor het stoppen met publiceren van Sus en Wis: de kinderen leren geen boeken lezen door strips (wat men vroeger aangaf als pluspunt), een afweging van de kosten/baten, verminderde kwaliteit van verhalen. Daarenboven verschijnen er nu reeksen van de TV-series zoals de "Kampioenen" en andere soaps. Laat ons het zo zeggen: het sop was de kolen niet meer waard. En zo word er weer een hoofdstuk afgesloten. De vervolgverhalen in de literatuur begonnen met Charles Dickens (1812-1870), Victor Hugo (1802-1885) en bovengenoemde schrijvers werden vervangen door eerst de dagelijkse radioverhalen en nu de soaps op de kijkbuis. Dàt is 'evolutie'. Ik lees geen strips meer, mijn interesse en nieuwsgierigheid van iedere dag is weggelegd voor het bekijken van de cartoons van Marec. Zo ben ik ook altijd curieus naar de gast in "Alleen Elvis blijft bestaan". Zelden stop ik met luisteren en kijken naar de wereld en interesses van de bekende Vlaming die Thomas uitnodigde. Ik heb gisteren mijn goede wil getoond door me een 30 minuten in te leven in de wereld van Sidi Larbi Cherkaoui, danser en choreograaf. Ik begrijp niets van 'hedendaagse dans' en van wat sommige graatmagere, bijna skeletten, me met hun bewegingen willen vertellen en bijbrengen. Ik heb dus afgehaakt en ben gaan slapen. Tot morgen
"Rode Rozen", niet de "Rote Rosen" van Freddy Breck (1942-2008) maar het vele malen schonere lied van ons aller 'Marva', een dame van de zee. Heel toepasselijk zingt ze vandaag "Rode Rozen in de Sneeuw". Ik heb wel geen rozen in de tuin, maar de paar rode geraniums die deze winterkoude aan het doorstaan zijn, deden me aan haar liedje denken. Maar ik zag deze morgen, de tuin bezaaid met glinsterende en fonkelende diamantjes. Héél héél mooi om te zien zijn deze ijskristallen, maar aartsgevaarlijk als ik door die blinkende steentjes naar de brievenbus moest stappen. Ik ben gelukkig heelhuids terug binnen geraakt want ik kan het nieuws en de spelletjes van de krant niet laten bevriezen. En gisteren ben ik weer met het witste hondje thuisgekomen. Dat duurt tot de eerste regenbui, hij terug door de modder kan ploeteren en met besmeurde poten ook mijn huis van natte aarde voorziet. Gisteren had ik dus ook mijn uitje terwijl mijn schat bij de kapper zat. Op stap gaan zonder een boekenwinkel binnen te gaan is niet mogelijk. Ik wil al die titels lezen wat dus bijna een roman op zich is. Maar ook zien of er werkelijk iets ligt dat me kan bekoren. Natuurlijk vind ik altijd wel iets. Het boekje "Vers Gezocht" van Stijn De Paepe (1979-2022). Huisdichter van de krant 'De Morgen'. Ze noemden hem een 'modern rederijker'. Zie ook mijn blog van 23/02/22. Deze betreurde poeet, bundelde zijn gedichtjes volgens thema, zoals 'overlijden'. dat hoofdstukje krijgt de titel, "herinnering, een warme jas". Ik vind dat heel goed uitgedrukt, want vandaag is het ook voor mij weer een 'denken aan.....'
Het was vandaag weer een 'dikke' krant, veel pagina's met boeiende lectuur. De eerste katern heb ik bekeken en een deel gelezen. De rest is voor morgen. Wat vroeg mijn speciale aandacht? Alleen al omwille van de vrolijke titel moest ik wel "Ho Ho Ho, No No No" lezen: de keuzes voor het kerstmenu of een ander winters feest. Wat geef je aan de gastvrouw/gastheer bij het betreden van hun woning? Bloemen of fles wijn. En de sfeer en tafeldekking binnenshuis: kaars of lamp?. Het dilemma voor het winterse feestmenu werd er in beschreven: flessenwater of kraantjeswater, champagne of andere bubbels, zelfgemaakte of diepvrieskroketten, gourmet maken of schotel bestellen, diepvrieskreeft of verse kreeft, lompviseitjes of kaviaar. En dan de onvermijdelijke pakjes onder de kerstboom. Ik vind dat ze een plezante keuze vooropstellen, krasloten of een bongobon in het doosje steken en verpakken met een grote strik errond. Dat is bijna allemaal van na mijn tijd. Bloemen kreeg ik op kerstdag, bij het nummerke trekken voor de kerstpakjes met een maximumprijs die vooraf werd afgesproken, dronken we een glaasje champagne en aten warme hapjes van bladerdeeg, zelfgemaakte groentenconsommé volgde, gevulde kalkoen met kroketten, groenten en fruit. Als drank 'rode wijn' of spuitwater. Dessert: een quatre quart buche of ijstaart gevolgd door een lekkere koffie en pralines. Iedereen 'dik en voldaan' tot de volgende kerst met hetzelfde menu. Tot morgen
Weerbericht vandaag: -2°C, windstil, spekglad met een sneeuwlaagje bovenop. Dat noteer ik allemaal om volgend jaar mijn geheugen eens op te frissen op weergebied. Het is dus opletten geblazen als ik straks met hondje-lief naar zijn kapster moet gaan. Het té veel aan krulletjes gaan er weer af vooraleer alles in dreadlocks draait. Daar heeft hij dan toch wel last van. Voor mij is het een uitstapje om de etalages eens te bekijken en in een brasserie een koffie te gaan drinken. Dat is ook weer een tijdje geleden dat ik dat gedaan heb. Maar ik ben weer mijn eigenste zelve, al zijn nog niet alle obstakels van de baan. Er is wel goede hoop dat alles weer in een goede plooi zal vallen. Ondertussen vul ik mijn dagen met vanalles en nog wat. Soms heb ik de indruk dat ik een winterslaap aan het doen ben. Ik moet zeggen dat mijn middagdutje veel meer weg heeft van 'echt' slapen dan van een siësta. Het is ook wel zo dat met de koude alle activiteiten stilvallen. En het is méér dan gezellig om me te wikkelen in een fleecedekentje, een opgenomen film of serie te bekijken en de buitenwereld echt wel buiten sluiten en genieten van de knusse warmte binnen. Ik ga nu mezelf een beetje opknappen, om samen met de hond op de tram te stappen, richting trimsalon. Tot morgen
Pijltje en dus ook de blog van dat meisje van 1948, heeft zo veel rompslomp te verwerken dat van een rustig schrijven van weetjes, nieuwtjes en andere faits divers nog geen sprake kan zijn. Wel bezorg ik jullie de betekenis van 'rompslomp' zodat jullie weer allemaal een woord rijker zijn en zijn betekenis ook meteen kennen en kunnen toevoegen aan jullie uitgebreide woordenschat. Ik kan bv zeggen, ik heb geen tijd om te schrijven door 'een bedoening', een beslommering, besognes, drukte, gedoe, gezanik, een janboel of veel omhaal. Ziedaar mijn bezigheid voor vandaag, een paperassenwinkel op orde brengen. Ik ben gelukkig niet afwezig op dit forum door ziekte. Tot morgen
Door onverwachte bezigheden maak ik gebruik van het 'Vlaamse Woord' van de dag: vandaag zijn het 'nougatbollen' of 'nougabollen'. D.w.z dat er geen verhaaltje op mijn blog zal verschijnen en dat jullie tot morgen moeten wachten om een mooi verhaaltje te lezen door pijltje geschreven. Tot morgen
Een mooi woord dat het levenslicht zag op de feestdag van Sinte Lucia: landkou. Dat is de vrieskou die wordt aangevoerd van over het land, vanuit het oosten dus, met droge lucht die snel afkoeld. En wat zegt de patroonheilige van de blinden, oogartsen en opticiens: van Sinte Lucie tot Kerstmis meerdert de dag met een hanenschrede. Want inderdaad, de langste nacht is achter de rug. Deze ommekeer wordt uitbundig gevierd in de Scandinavische landen en vooral in Zweden met de kaarsjesprocessies. Vroeg in de morgen brengen de meisjes uitgedost met een wit kleed, rode sjerp en brandende kaarsjeskroon op het hoofd, de ouderen een ontbijt aan bed. De 'zonnewende' moet immers gevierd worden. Op 13 december is het keerpunt voor de winter en begin van de Kerstperiode in Zweden. Lucie zou geleefd hebben van 283-304. Er zijn verschillende legendes over haar leven genoteerd. De meest spectaculaire versie is dat deze kristelijke vrouw zelf haar ogen uitstak, die op een schoteltje aan haar heidense minnaar presenteerde, die een compliment over haar mooie ogen had gemaakt. Het mirakel was dat ze nog altijd kon zien. Zij symboliseert, op deze winterzonnewennedag, de overwinning van het licht op de duisternis. Haar relieken zijn verspreid over verschillende kerken in Europa. Haar hoofd met zilverendodenmasker, kan nog altijd in een glazen kist gezien worden in een kerk in Venetië.
Weer wat anders dat ik vandaag terug ontdekte. Al sinds enige tijd lees ik de gedichtjes van 'loftoejoe' op Instagram en daar zitten werkelijk pareltjes tussen. Zo ook "kalmeren" dat ik vandaag ook weer eens moet lezen. Maar los daarvan, ik kwam de zanger Robert Long (1943-2006) tegen. Het is goed dat ik zo eventjes al die namen tegenkom die ik dikwijls al vergeten ben en die toch prachtige dingen aan de mensheid hebben nagelaten. Waar ik niet meer aan dacht was zijn liedje, met bijna dezelfde titel als de poëzie-reeks die ik nu volg: "Ai lof joe so". Het was aangenaam om het terug te horen evenals "Liefste mijn Liefste". En zo kom ik wel meer vergeten mensen tegen die op mij een indruk nalieten door bijvoorbeeld hun films of series of hun levensloop. Christopher Plummer (1928-2021) die de 'baron' was in "The Sound of Music". Het is de tijd van het jaar dat ik die film weer eens zal bekijken. Ook was hij de 'kardinaal' in "The Thornbirds", een onvergetelijke tv-serie. Ik zag ook de naam staan van Dick Van Dycke, de schoorsteenveger uit de musical "Mary Poppins" en "The Dick Van Dycke Show". En "Derrick", een van die legendarische detectieveseries met de hoofdrol voor Horst Tappert(1923-2008). Toen kon ik nog Duits leren door naar televisie te kijken. Nu is het enige om mijn Duits wat op peil te houden reglematig eens naar de 3 Sissi-films met Romy Schneider te kijken. Dat was zondag het geval en meteen heb ik deze week telkens 100% juist bij mijn 'Beter Duits' mail-oefeningen. Tot morgen
Maandagmorgen en het is berekoud. Ik moet me goed inpakken als ik buiten ga of mijn neus, oren, vingers en tenen vriezen er af. Zo'n vriestemperaturen is weer eventjes geleden en vergt toch weer een hele aanpassing van het lichaam. Ik heb goede hoop dat de zon er eventjes zal doorkomen en alles een beetje zal opwarmen al is het met winterstralen. Maar dan is er ook een blauwe lucht te zien en die is altijd goed om het moreel wat op te krikken. En nu is het eens niet 'onzen dikken' die met een woord voor de dag komt dat ik liever niet meer zou lezen of horen: de neuswisser, de nasofaryngeale wisser, de oropharingxswab. Wattenstokjes die ik de laatste jaren leerde kennen, niet als oorkuisers maar als pijnlijke neuspeuteraars. Ik zou dat medisch gebruiksvoorwerp liever niet meer zien terugkeren want dan zou corona weer dichtbij zijn. Dat zou betekenen dat ik weer werd opgezadeld met een fobie om mensen te ontmoeten of in huis binnen te laten en schrik om naar een plaats te gaan met veel mensen zoals een grootwarenhuis. Maar ja, op deze 'Internationale Dag van de Universele Gezondheidszorg' moet men de aandacht toch nog eens vestigen op deze gevaarlijke virussen in al hun varianten. Laat me hopen dat ook deze keer 'mijn huisje gepasseerd' wordt. Er valt voor de rest weinig nieuws te rapen. Zelfs de hond zaagt niet om buiten te spelen want hij blijft met zijn pootjes plakken aan het bevroren gras. Er zit niet anders op dan naar muziek te luisteren. Waarschijnlijk Liesbeth List (1941-20220), die vandaag bij leven 81 kaarsjes had uitgeblazen en die 'Theodorakis zingt'. Daarna een boek ter hand nemen. Waarschijnlijk om mijn geheugen weer op te frissen, eens bladeren in "Madame Bovary" omdat het van Gustave Flaubert (1821-1880) is die vandaag 201 jaar zou geworden zijn. Tot mijn verbazing heb ik dat in het Frans gelezen en er allerlei notities en vertalingen bij geschreven. Mijn ouderlijk adres is er in genoteerd, ik moet dus nog een tiener geweest zijn toen ik het me aanschafte. Flaubert was een belangrijke Franse auteur en zal in de les Frans wel ter sprake gekomen zijn omdat hij een briljant schrijver was en zijn taal als voorbeeld kon dienen . En alles wat van 'lezen' verboden was, vooral als het boek op de 'Index librorum prohibitorum' (afgeschaft in 1966), was voor mij de verleiding te groot om het toch maar eens te proberen lezen en waarom er een kwotering van 'I' vermeld stond. Het boek, "Madame Bovary" is een realistische roman, met sociale kritiek, wat psychologische inslag en met liefdesbeschrijvingen. Dat alles was toen uit den boze en zeker voor katholieke tienerogen. En dat ik het me aanschafte? Een quotering I -III of IV kon ik als tiener nooit uitlenen in een bibliotheek. En iets dat verboden is wekt nieuwsgierigheid op. Op die lijst stond bv ook Gerald Walschap, Sartre, Georges Sand en de meeste filosofen die een andere visie dan de Katholieke Kerk beschreven. Tot morgen
Het is dé rustdag van de week en buiten is er niks te horen. Algehele stilte, geen mens, geen zee, geen auto, die de heilige rust doorbreekt. Het is dan ook een koude start van een winterse dag waarbij niemand goesting heeft er door te lopen als het niet echt hoeft. Zelfs de vogeltjes zwijgen nog en zitten ergens god-weet-waar verscholen. Een momentje om naar een romantisch chanson te luisteren zoals van Georges Brassens (1921-1981). Hij voorzag het gedicht "Ballade à la Lune" van Alfred de Musset (1810-1857) van noten. Deze romantische Franse dichter gaf ook volgende zin mee: Twee grote geheimen van geluk: plezier en vergeetachtigheid!. Geluk en plezier wil ik hebben, vergeetachtigheid nog niet. Maar ik luister toch eens liever naar een echte meezinger op deze stille ochtend. Niks is dan beter geschikt dan "Wonderfull World" van Sam Cooke (1930-1964). Dat de appel soms niet ver van de boom valt bewijst zijn dochter, die onder de naam 'Womack and Womack' in 1988 "Teardrops" door de radio deed galmen. Genoeg muziek voor deze kille ochtend in december. En als ik zo rondom mij kijk, dan zie ik dat de natuur 'kaal' geworden is. Alle leven buiten is precies 'on holt' gezet, ziet en oogt zoals een 'ruïne' van gebouwen. Maar zelfs een ruïne kan mooi zijn en dan denk ik speciaal aan de Abdij van Villers. Deze ex-cisterciërzerabdij, gelegen in het liefelijke Villers-la-Ville in Waals Brabant, is een prachtige site geworden waar er in de zomer allerlei festivals plaatsvinden (theater, concerten) en waar er in deze tijd van het jaar een winterwandeling kan gedaan worden. Niks nieuws onder de zon, zegt men soms en dat is heel waar. Want net als vandaag was er toen ook vernielzucht van en door leiders om hun wil op te leggen aan bevolkingsgroepen die het niet eens waren met een beleid of om grondgebieden in te palmen. In 1794 koos de toenmalige abt van de abdij de zijde van de Keizer van het Heilige Roomse Rijk en de rest van Europa tegen het Revolutionaire Frankrijk. Dit treffen werd de 'Eerste Coalitieoorlog' genoemd in het geheel van de Napoleontische Oorlogen die woedden van 1792-1815. Dat had catastrofale gevolgen voor de religieuzen, die de abdij bevolkten. De paters en broeders werden verdreven, de eigendommen werden door de Fransen openbaar verkocht. De familie Lambert Huart kocht alles. Zij gaven ook de toestemming aan een handelaar in bouwmaterialen, om de gebouwen stelselmatig af te breken. Op zijn beurt verkocht die alles als 'gerecycleerde materialen'. De familie gaf in 1851 toelating om de spoorlijn Charleroi- Leuven dwars door het domein te laten lopen. De overgebleven gebouwen werden verwaarloosd en aan de natuur teruggegeven om er zijn gang mee te gaan. Uiteindelijk kocht de Belgische Staat in 1893 de ruïne om het voor verdere aftakeling te behoeden. Sinds 1972 zijn de restanten van de abdijgebouwen en de site 'beschermd monument'. Een aanrader voor kennis te maken met een stukje Waals Brabant, zowel in de zomer als op een zonnige winterdag. Tot morgen
In de verte hoor ik het ruisen, niet van het riet maar van de zee. Het heeft gevroren, miscchien is het zelfs nog aan het vriezen want het is wel koud buiten. In ieder geval ligt er een witte schijn op alles wat normaal groen ziet in de tuin en hier en daar zie ik op de straat een ijsplekje liggen. De kleine vogeltjes hebben ook de mezenbollen gevonden en dat levert toch altijd een leuk schouwspel op van hun acrobatentoeren om een graantje te pikken. Vandaag weer een gewone dag, tout court, geen enkele 'merrie' in mijn nabijheid, geen paard, geen dag-, geen nacht-, die mijn dag zal vergallen. Niet dat alles is opgelost, verre van, maar ik ben terug bij mijn zinnen gekomen en kan alles weer rustig eens bekijken. Ik heb weer tijd gehad om eens naar het Vlaamse woord van de dag te kijken. Het woordenboek stelt een leuk beroep voor, zeker als er niet té veel zageventen/vrouwen of zatte mannen/vrouwen aan de toog hangen: kastelijn en waarschijnlijk 'kastelein' geschreven. De toogbaas of cafébaas, een belangeijk man in een gemeenschap. Kent alle nieuwtjes van de streek, kent iedereen, is geduldig en heeft iedere mop al duizend keer gehoord en lacht nog altijd even smakelijk om de zoveelste keer dat hij de 'joke' hoort.
Het is niet zomaar een decemberdag vandaag. Op 10 december is het 'Internationale Dag van de Mensenrechten', ingesteld door de Verenigde Naties in 1948. Deze dag is niet zomaar lukraak gekozen door deze Wereldbond. Het is de sterfdag van Alfred Nobel (1833-1896). Op deze dag worden ook de Nobelprijzen, ingesteld door de industrieel, chemicus en uitvinder van het dynamiet, feestelijk overhandigt aan de laureaten die in oktober kenbaar werden gemaakt. De jaarlijkse rente van zijn kapitaal van (toen) 32 miljoen Zweedse kronen is de geldprijs verbonden aan deze enorme eer. Iedere laureaat die voldoet aan de beschrijving van Alfred Nobel zijnde "mensen die het afgelopen jaar aan de mensheid het grootste nut hebben verschaft" kunnen met een cheque van ± 100.000 euro huiswaarts keren. De oorspronkelijke 5 prijzen, ingesteld in de domeinen door hemzelf genoemd, zijn verrijkt met een prijs die de Zweedse Rijksbank heeft ingesteld, de Nobelprijs Economie. De andere prijzen die uitgereikt worden door de Zweedse koning in Stochholm zijn: natuurkunde, scheikunde, fysiologie/geneeskunde, letterkunde. De belangrijke 'Nobelprijs voor de Vrede' wordt in Oslo uitgereikt door de Noorse koning. Dus vandaag is er een 'Grand Gala' voor zowel de Zweedse en als Noorse Royals.
Voor de rest is er niet veel te melden. Ik heb nog maar 1 katern van de krant gelezen , nog geen woordspelletjes of sudoku's gedaan, enkel aangeduid welke tv-programma's ik moet opnemen als ik deze namiddag de tv aanzet. Woeffie zit naast mij ongeduldig te wachten tot ik mijn winterse uitrusting zal aantrekken om met de bal te gooien. Tot morgen
Vandaag geen geschrijf over feiten noch feitjes, verjaardagen of herdenkingen, goed of slecht weer, een spreuk of citaat, noch een vrolijk deuntje, noch één van de dertig heiligen die vandaag zijn feestdag heeft, maar een spookbeeld dat niet enkel 's nachts optreed. Geen nachtmerrie vandaag over mijn dak, maar het spook van de dakwerkers dat nu ook al mijn dag komt vergallen die prima begonnen was. Vandaar dat ik evenveel recht heb als Van Dale om nieuwerwetse woorden te tokkelen in mijn blog en dat is bij deze 'een dagmerrie'. Naar de kapper om een goeie hoofdmassage te krijgen en mijn lokken 'rechtdoor' wat in te korten, een wandeling op de dijk en wat winkeltjes bekijken, een grijze stille zee zien liggen die bijna overging in de grijze wolken. Allemaal liefelijk en wel tot ik thuiskwam en daar een onaangename mail kon lezen 'die me met alle zonden van Israël' belaadde. Een dakfirma die niet kon en kan hebben dat ze in hun grootheidswaan en onaantastbaarheid door een verzekering en een klant op de vingers waren getikt. Ik was er de oorzaak van, want ze hadden zelf me met mijn klachten richting de verzekeringen gestuurd, om daar mijn gram te halen. Volgens hen, ben ik zelf de oorzaak dat er tekortkomingen zouden zijn bij de uitgevoerde werken want het is niet mogelijk dat zij een grove fout zouden maken als specialist van daken leggen en placeren. Ze waren mij beu, ik sprak niet met kennis van zaken, ik ben tijdens de werken redelijk moeilijk geweest (hebben 6 maand in beslag genomen), ik heb hen valselijk beschuldigd van zaken waar ik geen kennis van had. Ik ben een moeilijk mens, daar valt niet mee te leven, te werken laat staan te spreken. Voor de rest van hun leven willen ze niks meer met mij te maken hebben. Geen probleem voor mij, maar eerst moeten de fouten hersteld zijn. Hoe ik hen daartoe kan dwingen? Momenteel nog geen idee, daarvoor zal er eerst weer eens een nachtmerrie op me afkomen waarin dan vogels in mijn spauwmuren nesten, de regenpijpen naar beneden blijven vallen en de houten planken op het dak van mijn terras blijven liggen. Sorry voor mijn gezaag. Tot morgen
Het uur om te schrijven is weer aangebroken. Zo gaat dat iedere dag, telkens weer de grote goesting om mijn ideeën en gedachten te noteren voor de komende jaren. Want ik herlees iedere dag wat ik de voorgaande jaren op deze dag schreef. Eens bekijken of ik nog akkoord kan gaan met de vaststellingen van toen. Meestal wel, al zou ik nu soms andere woorden gebruiken. Een mens 'evolueert' nietwaar? Ik heb mijn brein enkele dagen rust gegund en mijn grijze celletjes moeten weer aan het werk gezet worden. Want ik moet zeggen dat er soms eigenaardige bedenkingen en vragen in mij opkomen. Zoals: zelfs als je slaapt behoor je tot de levenden ondanks het feit dat je van toeten noch blazen weet wat er met jezelf, rondom je of in de wereld gebeurt. Dat is toch een rare en ware vaststelling en waar ik niet goed van weet hoe ik dat moet bekijken of verklaren. Hierover nadenken zal een bezigheid worden terwijl ik buiten zit om mijn dagdagelijkse vit.D te krijgen. Zo'n kwartiertje rustig op het bankje zitten vind ik altijd zo'n meditatie moment. Daarom ging ik vroeger ook zo graag in die majestueuze gebouwen zoals kerken en kathedralen of gewoonweg in een klein kapelleke de serene rust opzoeken, die in die gebouwen toch wel aanwezig is. Eventjes nadenken over de hoogtes en de laagtes, de ups and downs van het leven en proberen wat antwoorden te vinden over onnozele of ernstige kwesties. De hond vindt dat ook een plezant moment, eventjes buiten bij mij op het bankje zitten. We zijn niet voor niets 'compagnons de route', we hangen aan elkaar vast en hetgeen de ene doet, wordt ook gedaan door de andere. Maar die gebouwen kan men nu niet zomaar meer binnenlopen of betreden, alles is op slot of men moet een afspraak maken. Voor de muziek ga ik vandaag eens luisteren naar de George Baker Selection. Die schreef wel een mooi lied met een meeslepende melodie in 1974 over de kinderarbeid en slavernij: Little Paraquayo. De vraag die ik me nu stel: is er veel veranderd in die halve eeuw? Nog altijd is de kinderarbeid niet uit de wereld en voor de slavernij moeten we maar naar het WK Voetbal in Qatar kijken of de voorbereidingen voor de Olympische Spelen in Parijs. Het tweede lied uit 1975 van deze band is ook een meezinger: La Paloma Blanca. De 'witte duif' die tevoorschijn komt als de nacht verdreven wordt door de zon. De Antwerpse 'The Strangers' maakten er een spotlied over de duivenmelkerij van met hun "Mijne Blauwen Geschelpten". En vergeet niet: blaast de noordenwind met de decembernaam (vandaag 8 dec), dan houdt de winter vier maanden aan!. Tot morgen
De zee heeft het koud gekregen en warmt zich op door luidruchtige bewegingen te maken. Met andere woorden, de golfslag is goed te horen en nochtans is er weinig wind. Ik vergelijk het een beetje met wat de mensen doen om warm te krijgen: de armen rond zichzelf slaan. Linkerarm naar de rechterkant brengen zodat je linkerhand op je rug kan slaan, en de rechterarm naar links. Het is er het weer voor om die bewegingen te maken en je lichaam een beetje warm te kloppen. Ik denk dan, dat de bewoners van de zee bij het begin van de winterseizoen bewegingen moeten maken om de overgang naar de koude te doorstaan. In de zomer is het dan om afkoeling te krijgen dat er kabaal van the seaside te horen is. Enfin, dat zijn maar gedachten waarom er de ene dag de golven duidelijk hoorbaar zijn en de volgende uren of dagen, niet. Nagedacht heb ik ook gedaan over het 'woord van het jaar' dat Van Dale wil kenbaar maken op 17 december. Ik had 3 voorkeuren maar mocht maar 1 keuze maken. Ik gaf mijn stem niet aan 'energietoerisme' wel per ongeluk aan 'klimaatklever'. Maar soit, ik heb gestemd met een kleine kans op het winnen van het alom gekende en gegeerde dure woordenboek van 209 €. Ik had eigenlijk 'concentratiecrisis' willen aanduiden. Dat krijg ik niet alleen door constant gestoord te worden door anderen of door technologische producten die voortdurend mijn aandacht opeisen of door de afname van de elasticiteit van de bloedhaarvaatjes in de hersenen, maar meestal door gebrek aan slaap. Dat slaapgebrek is niet structureel, geen ziektebeeld en niet op te lossen door slaappilletjes maar wordt veroorzaakt door 'nachtmerries'. Voorvallen uit een ver verleden zijn soms nog oorzaak van slaaploze nachten. Alles slijt wel een beetje met de jaren. Maar de slaaploze nachten door de mankementen aan mijn nieuwe dak, hoop ik toch eens opgelost te zien. Bestelling van een nieuwe dak en plaatsing heeft een periode van 6 jaar omarmt. Bij de eerste windvlaag kwamen al de tekorten en fouten van plaatsing te voorschijn. De firma wast haar handen in onschuld en weigert tot hiertoe de herstellingen te doen met de zin: ge hebt toch een dak boven uw hoofd. Tot daar mijn dakperikelen. Andere kanshebbers om tot het woord van het jaar gekozen te worden zijn volgens Van Dale: splitkopen, needlespiking, emojibaby, boektokken, granaatcamera, juicekanaal, kamikazedrone. Als je eerst een half blad moet lezen om te weten wat een woord te betekenen heeft, moet het voor mijn niet in mijn spraak- en spreek- en schrijfwereld komen.Tot zover vandaag. Tot morgen
