Vandaag geen geschrijf over feiten noch feitjes, verjaardagen of herdenkingen, goed of slecht weer, een spreuk of citaat, noch een vrolijk deuntje, noch één van de dertig heiligen die vandaag zijn feestdag heeft, maar een spookbeeld dat niet enkel 's nachts optreed. Geen nachtmerrie vandaag over mijn dak, maar het spook van de dakwerkers dat nu ook al mijn dag komt vergallen die prima begonnen was. Vandaar dat ik evenveel recht heb als Van Dale om nieuwerwetse woorden te tokkelen in mijn blog en dat is bij deze 'een dagmerrie'. Naar de kapper om een goeie hoofdmassage te krijgen en mijn lokken 'rechtdoor' wat in te korten, een wandeling op de dijk en wat winkeltjes bekijken, een grijze stille zee zien liggen die bijna overging in de grijze wolken. Allemaal liefelijk en wel tot ik thuiskwam en daar een onaangename mail kon lezen 'die me met alle zonden van Israël' belaadde. Een dakfirma die niet kon en kan hebben dat ze in hun grootheidswaan en onaantastbaarheid door een verzekering en een klant op de vingers waren getikt. Ik was er de oorzaak van, want ze hadden zelf me met mijn klachten richting de verzekeringen gestuurd, om daar mijn gram te halen. Volgens hen, ben ik zelf de oorzaak dat er tekortkomingen zouden zijn bij de uitgevoerde werken want het is niet mogelijk dat zij een grove fout zouden maken als specialist van daken leggen en placeren. Ze waren mij beu, ik sprak niet met kennis van zaken, ik ben tijdens de werken redelijk moeilijk geweest (hebben 6 maand in beslag genomen), ik heb hen valselijk beschuldigd van zaken waar ik geen kennis van had. Ik ben een moeilijk mens, daar valt niet mee te leven, te werken laat staan te spreken. Voor de rest van hun leven willen ze niks meer met mij te maken hebben. Geen probleem voor mij, maar eerst moeten de fouten hersteld zijn. Hoe ik hen daartoe kan dwingen? Momenteel nog geen idee, daarvoor zal er eerst weer eens een nachtmerrie op me afkomen waarin dan vogels in mijn spauwmuren nesten, de regenpijpen naar beneden blijven vallen en de houten planken op het dak van mijn terras blijven liggen. Sorry voor mijn gezaag. Tot morgen
Het uur om te schrijven is weer aangebroken. Zo gaat dat iedere dag, telkens weer de grote goesting om mijn ideeën en gedachten te noteren voor de komende jaren. Want ik herlees iedere dag wat ik de voorgaande jaren op deze dag schreef. Eens bekijken of ik nog akkoord kan gaan met de vaststellingen van toen. Meestal wel, al zou ik nu soms andere woorden gebruiken. Een mens 'evolueert' nietwaar? Ik heb mijn brein enkele dagen rust gegund en mijn grijze celletjes moeten weer aan het werk gezet worden. Want ik moet zeggen dat er soms eigenaardige bedenkingen en vragen in mij opkomen. Zoals: zelfs als je slaapt behoor je tot de levenden ondanks het feit dat je van toeten noch blazen weet wat er met jezelf, rondom je of in de wereld gebeurt. Dat is toch een rare en ware vaststelling en waar ik niet goed van weet hoe ik dat moet bekijken of verklaren. Hierover nadenken zal een bezigheid worden terwijl ik buiten zit om mijn dagdagelijkse vit.D te krijgen. Zo'n kwartiertje rustig op het bankje zitten vind ik altijd zo'n meditatie moment. Daarom ging ik vroeger ook zo graag in die majestueuze gebouwen zoals kerken en kathedralen of gewoonweg in een klein kapelleke de serene rust opzoeken, die in die gebouwen toch wel aanwezig is. Eventjes nadenken over de hoogtes en de laagtes, de ups and downs van het leven en proberen wat antwoorden te vinden over onnozele of ernstige kwesties. De hond vindt dat ook een plezant moment, eventjes buiten bij mij op het bankje zitten. We zijn niet voor niets 'compagnons de route', we hangen aan elkaar vast en hetgeen de ene doet, wordt ook gedaan door de andere. Maar die gebouwen kan men nu niet zomaar meer binnenlopen of betreden, alles is op slot of men moet een afspraak maken. Voor de muziek ga ik vandaag eens luisteren naar de George Baker Selection. Die schreef wel een mooi lied met een meeslepende melodie in 1974 over de kinderarbeid en slavernij: Little Paraquayo. De vraag die ik me nu stel: is er veel veranderd in die halve eeuw? Nog altijd is de kinderarbeid niet uit de wereld en voor de slavernij moeten we maar naar het WK Voetbal in Qatar kijken of de voorbereidingen voor de Olympische Spelen in Parijs. Het tweede lied uit 1975 van deze band is ook een meezinger: La Paloma Blanca. De 'witte duif' die tevoorschijn komt als de nacht verdreven wordt door de zon. De Antwerpse 'The Strangers' maakten er een spotlied over de duivenmelkerij van met hun "Mijne Blauwen Geschelpten". En vergeet niet: blaast de noordenwind met de decembernaam (vandaag 8 dec), dan houdt de winter vier maanden aan!. Tot morgen
De zee heeft het koud gekregen en warmt zich op door luidruchtige bewegingen te maken. Met andere woorden, de golfslag is goed te horen en nochtans is er weinig wind. Ik vergelijk het een beetje met wat de mensen doen om warm te krijgen: de armen rond zichzelf slaan. Linkerarm naar de rechterkant brengen zodat je linkerhand op je rug kan slaan, en de rechterarm naar links. Het is er het weer voor om die bewegingen te maken en je lichaam een beetje warm te kloppen. Ik denk dan, dat de bewoners van de zee bij het begin van de winterseizoen bewegingen moeten maken om de overgang naar de koude te doorstaan. In de zomer is het dan om afkoeling te krijgen dat er kabaal van the seaside te horen is. Enfin, dat zijn maar gedachten waarom er de ene dag de golven duidelijk hoorbaar zijn en de volgende uren of dagen, niet. Nagedacht heb ik ook gedaan over het 'woord van het jaar' dat Van Dale wil kenbaar maken op 17 december. Ik had 3 voorkeuren maar mocht maar 1 keuze maken. Ik gaf mijn stem niet aan 'energietoerisme' wel per ongeluk aan 'klimaatklever'. Maar soit, ik heb gestemd met een kleine kans op het winnen van het alom gekende en gegeerde dure woordenboek van 209 €. Ik had eigenlijk 'concentratiecrisis' willen aanduiden. Dat krijg ik niet alleen door constant gestoord te worden door anderen of door technologische producten die voortdurend mijn aandacht opeisen of door de afname van de elasticiteit van de bloedhaarvaatjes in de hersenen, maar meestal door gebrek aan slaap. Dat slaapgebrek is niet structureel, geen ziektebeeld en niet op te lossen door slaappilletjes maar wordt veroorzaakt door 'nachtmerries'. Voorvallen uit een ver verleden zijn soms nog oorzaak van slaaploze nachten. Alles slijt wel een beetje met de jaren. Maar de slaaploze nachten door de mankementen aan mijn nieuwe dak, hoop ik toch eens opgelost te zien. Bestelling van een nieuwe dak en plaatsing heeft een periode van 6 jaar omarmt. Bij de eerste windvlaag kwamen al de tekorten en fouten van plaatsing te voorschijn. De firma wast haar handen in onschuld en weigert tot hiertoe de herstellingen te doen met de zin: ge hebt toch een dak boven uw hoofd. Tot daar mijn dakperikelen. Andere kanshebbers om tot het woord van het jaar gekozen te worden zijn volgens Van Dale: splitkopen, needlespiking, emojibaby, boektokken, granaatcamera, juicekanaal, kamikazedrone. Als je eerst een half blad moet lezen om te weten wat een woord te betekenen heeft, moet het voor mijn niet in mijn spraak- en spreek- en schrijfwereld komen.Tot zover vandaag. Tot morgen
Mijn geboortejaar duidt op een wat ouder persoon, maar in mijn gedachten en hartje blijf ik een kind. Een tiener die vandaag op kinderverwendag, ook verwent wil worden met allerlei lekkers en wat speeltjes om zich te amuseren. Spijtig dat ik daar allemaal zelf moet zorgen. Geen nood, ik doe dat ook. Voor het lekkers heb ik gisterenavond toch nog een taart gebakken om vandaag te kunnen smullen en voor het speeltje moet ik nog uitmaken met wat ik mezelf kan plezieren. Misschien eens terug een 'huishoudagenda' aanschaffen. Dat is een verantwoorde uitgave om zuiniger te leven. Alle centjes noteren die gespendeerd worden is in deze crisistijden een goede bezigheid en investering. Terug zicht krijgen op de duurte van het leven. Ik heb dat jàààààren gedaan om te leren wat een huishouden kost en wat de maandelijkse en jaarlijkse uitgaven, naast de dagdagelijkse kost van het leven, waren. En eerlijk gezegd, ik draag daar nog altijd de vruchten van. In die zin dat ik nog altijd een overzicht heb van de weerkerende grote uitgaven en in welke maand. Maar de levensduurte is zo enorm gestegen dat een nieuw overzicht wel eens wenselijk is. Door alles te noteren zit het weer goed in het geheugen gegrifd en is een jaarlijks naslagwerk te noemen. Niet zo belangrijk natuurlijk als de "Encyclopædia Britannica" dat van belang was/is voor de wereldbevolking net zoals Wikipedia nu, waar alle gebeurtenissen, feiten, personen, ontdekkingen, uitgaven enz genoteerd staan. De eerste editie van deze alom gewaardeerde encyclopedische boeken, was in 1768-1771 en telde 3 delen. De 15e en laatste papieren editie van 2010 telde 32 delen, met in totaal iets meer dan 32.000 blz. Het werk is accuraat met betrouwbare informatie. Natuurlijk is de gratis ter beschikking staande Wikipedia een enorme concurent voor dit oerdegelijk product dat ook niet meer in de handen van Brittannië is ( wel een Zwitsers miljardair Jacqui Safra). En op Wikipedia (ik bezit geen 32 boeken met info allerhande) las ik het bericht van een verjaardag van een Engels auteur: Anthony Trollope (1815-1882). De man die 6 boeken over "The Pallisers" schreef en 6 boeken over "The Barteshire Chronicles". Beide uitgebreide werken heeft de BBC in tv-series gegoten en zijn uitgezonden op bijna alle tv-stations ter wereld. Het waren prachtige series maar niet alleen daarom vermeld ik deze schrijver. Zijn vader Thomas en broer Henry zijn begraven in Steenbrugge waar hun grafmonument is gerestaureerd in 2003. Thomas Trollope was met zijn gezin gevlucht uit Engeland omwille van zijn vele schulden en omdat hij beweerde een afstammeling te zijn van Ridder Adolf, Heer van Meetkerke, Egem en Snellegem (1528-1591). Deze Vlaamse Staatsman, Brugse notabele en schrijver was op zijn beurt in 1588, bij politieke strubbelingen, met zijn familie gevlucht over het kanaal. Zijn graf is te vinden in Saint-Paul's Cathedral. Een plezant weetje over Anthony: vooraleer fulltime schrijver te zijn was hij een postbode en introduceerde de alom gekende rode brievenbussen. Zijn leven is een roman op zich en de moeite om even te lezen, wat ik dan ook gedaan heb. Tot morgen
Het ziet er een grauwe, kille, triestige dag uit. Ik zal hem dus zelf plezant moeten maken. Eerst en vooral beleef ik weeral veel plezier aan een tuin die opgekuisd is, de gesnoeide bomen en het gras, dat voor de laatste keer dit jaar, gemaaid is. Verder ben ik blij met de mezenbollen die ik aan de takken van de struiken en bomen gehangen heb, want die brengen de mooiste kleine vogeltjes naar de tuin. Het was een hele kunst om ze zo op te hangen dat alleen de kleintjes de kans hadden daarvan te snoepen en de eksters, merels en kauwen op een afstand te houden. Het is gelukt; die grote gevederde vrienden vinden, evenals kip Carmen, nog genoeg pieren om niet van honger om te komen. Voor mijn 'lekkers' moet ik zelf zorgen. De snoepdagen zijn in aantocht en omdat ik niet weet welke dag de Grote Kindervriend echt langskomt met zoetigheden, voorzie ik, de 5e en de 6e als zoete dagen. De cakejes, de koekjes met marshmellow omgeven met chocolade, heb ik al in huis gehaald want die stonden in reklam. Maar vandaag ga ik nog een specialeke halen waar ik in lange tijd niet meer aan gedacht heb: de Mariakes of de guimauves in pasteltinten. In de vorm van een vrouwke of een bruin schoentje. Lekker, lekker lekker! De sint-snoepjes zijn te verkrijgen in de smaken, vanille, framboos, citroen, sinaasappel. Ik zal ze in huis halen om onze eigen economie te ondersteunen en die een boost wil geven met mijn kleine mogelijkheden. Het is een Belgisch product en komt van een fabriek 'Etna Sweets' in Anderlecht. Én omdat ik nog een teveel aan appeltjes van oranje heb, zal ik deze namiddag ook een lekkere taart met die vruchten bakken. Dat is allemaal 'comfort' food, niet al te best voor het gewicht en de cholesterol, maar een mens moet in sombere tijden toch wat plezier hebben en compenseren met 'verboden producten voor de gezondheid'. Dat ik dan mijn 190e verjaardag niet zal kunnen vieren zoals schildpad Jonathan, moet ik er maar bij nemen.
Na 6jaar, gaat het proces tegen de plegers van talloze terreurdaden op 22 maart 2016, eindelijk van start. De 12 juryleden (7 vrouwen, 5 mannen) zijn ingezworen en de 24 reservisten ook. Gedurende 6 maanden moeten ze luisteren naar debatten van de advokaten van de beschuldigden, beelden van de aanslagen zien, luisteren naar de gevolgen en de ellende van de overlevenden en de familie van de 32 doden. Zware tijden breken aan voor al de betrokkenen die met de gevolgen van deze gruwelijke daden moeten leven. Hopelijk is er geen 'pardon' voor geen enkele beschuldigde en komt de 'doodstraf' en 'echt levenslang', als eindverdict.
Een vriend komt zijn theetje drinken en wat sjouwelen, kletsen, babbelen en praten. Tot morgen
Ik moet met tegenzin de weermannen gelijk geven dat de winter begint op één december en dat 'den 21e' een fabeltje is. Het was ijzig koud deze ochtend met, zoals ze dat noemen, een schrale noord- oostenwind. Het was toch een beetje bibberen als ik met de hond buitenging. Er lang ook een witte glans op de struiken en planten. En'als Sinte Barbara wil, staat de vriezeman stil',is de weerspreuk van de dag. Zou het een begin zijn van een koude en lange winter met collants, wintersokken, mutsen, sjaals, handschoenen en lagen wollen truien?. Natuurlijk om me warm te houden is een pelsenfraksen van een jaguar of luipaard volledig uit den boze. Nog geen denken aan om op deze 'Internationale Dag van de Cheetah' (het snelste dier op aarde), te villen om me warm te houden. Ik wil niet vereenzelvigd worden met de "Madammen met een bontjas" van Urbanus, "ik ben niet gemeen". Maar al de dames en heren die nog zo'n fourrure op zolder hangen of liggen hebben, zullen dit met de energiecrisis wel uit het blauwe zijden vloeipapier halen om het warm te hebben binnenshuis. Maar een goede raad, een fleeceke houdt de lichaamstemperatuur ook goed op peil en is dier-en milieuvriendelijker. Voor de rest is er niet veel speciaals op deze eerste zondag van december te melden. Filip en Mathilde zullen wel 23 kaarsjes op hun huwelijkstaart uitblazen en Jean Marie Pfaff mag er soixante-neuf uitblazen. Onze Duits sprekende, naar eigen zeggen, ooit de beste keeper ter wereld, heeft één goed citaat: eerlijk duurt het langst, maar je hebt er veel geduld voor nodig!. Tot morgen
Zoals het gebeurt in de lente binnenshuis na de winter, heeft ook de tuin een grote kuisbeurt nodig na een warme zomer en herfst. In de wintermaanden ben ik echt aartslui om een poot in de tuin uit te steken. Het is dan te kil en te koud om met de handen in de aarde te wroeten of met allerhande tuinalaam bezig te zijn . Nu net bij het begin van de winter en met de hulp van een paar stoere mannen kunnen de bomen van dooie takken ontdaan worden, de haag eens gekortwiekt, de putten van de hond weer eens gevuld worden en de lentebloeiers in de grond gestoken. Alles moet gedaan worden om een mooie wintertuin te hebben die rust uitstraald. Een tuintje waar dan de vogeltjes welkom. Ik verleid ze met mezenbollen in de takken van de bomen te hangen, en om zo in die donkere maanden ook mijn tuin van leven te voorzien. En zo is alles klaar om de stille en donkere periode door te komen. Dat zal zoals altijd gebeuren met lezen, wat puzzelen, wat films bekijken en wat tv-programma's zoeken waar ik mijn tijd aan wil besteden. En over dat lezen moet ik vandaag toch de man herdenken die 'zijn volk leerde lezen': Hendrik Conscience (1812-1883). Auteur van "De loteling", "Baes Gansendonck", "De Leeuw van Vlaanderen" en nog veel meer romans en novelles, bijna allemaal verfilmd of tv-series van gemaakt. Ik denk niet dat ik nog één van zijn boeken ter hand zal nemen, het is het verhaal van Vlaanderen uit een ver verleden dat ik verslonden heb in school en mijn jonge jaren. Het zal eerder een modern detectieveverhaal zijn dat me volledig in de ban kan houden en me doet vergeten dat het donkere en druilerige dagen zijn. Ik ga nu de stoere mannen wat warme tomatensoep met ballekes geven en een toastje met smeerkaas erbij.Tot morgen
'tisnuofnooit' blokletterde VRTnews gisterenmiddag. Wel, het is 'nooit'. De beste (!) ploeg van de wereld, de beste (!) spelers van de wereld, hebben een mooie opvoering gegeven van een volledig falen en hoe dat te doen. Wat heb ik gezien en waar heb ik van genoten? Van een 'commedia dell'arte è una forma di spettacolo nata in Italia nel XVI secolo' en van veel 'krokodillentranen'. Spijt en berouw komt na de zonde zoals algemeen geweten is en dat ze miljoenen inkomsten gemist hebben zullen ze wel niet voelen in hun portefeuille. Gelukkig is het gedaan met gezever op de Openbare Zender over de Duivelse prognoses, pronostieken, voorbeschouwingen, nabeschouwingen, allesweters en 'die' heeft zus gezegd en die zo. Geen rellen in de steden wel het verdwijnen, in alle stilte van een kleurloze coach. Binnen 4 jaar anderen en beteren.
Getrouw aan mijn voornemen iedere dag iets nieuws (voor mij) te leren, kwam ik uit bij 'salonnière'. Ik dacht gewoon dat het een rondborstige vrouw uit vroegere eeuwen was, die in haar salon, de aandacht van de adellijke heren haar liet welgevallen. Een ingénue? een maîtresse? Ik kwam eventjes bedrogen uit, enfin, ik zat volledig verkeerd en had wulpse gedachten over deze dames die meestal op een dagbed werden geschilderd. Zoals Madame de Rambouillet (1588-1665) in de Chambre Bleue in haar Parijse stadsvilla, Hôtel de Rambouillet. Haar bijnaam was 'l'incomparable Arthénice', anagram voor Cathérine, haar voornaam. De vrouwen van de gegoede burgerij konden of mochten in die tijd geen betaalde banen uitoefenen en werden uitgesloten voor openbare functies. Maar nieuwsgierig als vrouwen zijn, toen en nu, wilden ze wel alles weten over de evolutie in wetenschap, literatuur, poëzie, filosofie. Ze organiseerde in hun huizen bijeenkomsten waar dan mannen werden uitgenodigd om hun nieuwste ontdekkiningen uit te leggen of hun ideeën of boeken toe te lichten. Een 'salonnière' was een gererespecteerde vrouw, waar menig heer zijn babbeltje kwam doen en menig andere vrouw ook haar licht kwam opsteken. De zo geroemde Académie Française is ontstaan door deze fameuze 'litéraire salons'. Later ontstond er ook een litéraire stroming in die salons, de Préciosité, die een speciaal taalgebruik hanteerden en er verfijnde zeden op na hielden. De organiserende vrouwen werden dan de 'precieuses' genoemd. Er zijn zelfs schrijfsters uit die salons die enige naam en faam kregen en waarvan zelfs de boeken werden vertaald in het Nederlands van toen: Mme Aulnoy (1650-1705). Haar "Contes des fées" werden als "Vertellingen van toovergodinnen" vertaald in 1841. Natuurlijk was er een schrijver die deze literaire dames als concurrentie zag voor zijn eigen geschriften. Molière (1622-1673) stak er een beetje de draak mee en maakte ze belachelijk in zijn "Les Précieuses Ridicules". Hij was het dan ook die zuchtte: O, de vermoeidheid van het hebben van een vrouw!. Tot morgen
Het is de dag van de 'koude Elooi' (± 590-660), patroonheilige van de 'metallurgisten' waartoe o.a. de goud-en zilversmeden behoren, smeden, de hoefsmeden, muntmeesters, slotenmakers. Ook een beschermheilige die men eens kan aanroepen bij geldgebrek, epidemiën, als men steenpuisten heeft, of zenuwziek is, paarden vallen ook onder zijn bescherming, maar bovenal is het een populaire heilige om een schietgebedje naar te sturen bij 'kindergeschreeuw. Zijn naam vind ik terug in dorpen zoals Sint-Eloois-Vijve, scholen, confrèriën, broederschappen, zorgcentra en in spreekwoorden zoals: als Sint Eligius met ijs begint, wil hij drie maanden dat tot vriend. Op 24 juni is er dan het feest van de 'warme Elooi'. En zo zijn we zonder veel toeters en bellen in december beland. En waarlijk, ik lees toch een beetje goed nieuws in de kranten: de inflatie is gedaald! Niet dat nu alles spotgoedkoop zal worden maar de prijsstijgingen worden afgeremd. Dat is al fijn om te lezen want ik moet boodschappen gaan doen en hopelijk is het gedaan me telkens een bult te verschieten van de meerkost voor een stukje fruit, groenten, brood of een koekje. Tweede goed nieuwsbericht: het parlesanten van de sjotterkes is op tijd gestopt om met zijn allen Kroatië te kunnen verslaan. Derde goed nieuws vandaag, een voorzichtige doorbraak in de medicijnenwereld om de gevreesde dementie inzonderheid "Alzheimer", sterk te vertragen. Dat is immers het begin te noemen voor een medicijn dat de ziekte kan voorkomen of genezen. Laat ons hopen, want F. Flamand zegt: Alles gaat veel vlugger, dus is het geheugen van onschatbare waarde!.
Vandaag is het ook 'Wereldaidsdag'. Sinds 1988 spelden velen een rood lintje op om aandacht te vragen voor deze ziekte. Door de 'Milleniumdoelstellingen van 2000' ondertekend door 189 landen, wil men niet alleen hiv/aids uit de wereld hebben maar ook andere dodelijke besmettelijke ziektes een halt toe roepen: malaria, tbc, lepra. Men wilde met die doelstellingen veel meer bereiken: bannen van extreme armoede en honger, basiseducatie voor iedereen, gelijkheid van man en vrouw, bescherming en duurzaamheid van ons milieu. Kritiek op deze doelstellingen: te vrijblijvend, te ambitieus. Ook te weinig rekening houdend met onderlinge factoren die armoede in stand houden zoals sociale ongelijkheid, schendingen van mensenrechten, klimaatcrisis, oneerlijke handel en conflicten. Daarom werd in 2016, 'millenium' vervangen door 'duurzameontwikkelingsdoelstellingen'. De naam, die veel te lang is, laat vermoeden dat men ook nu weer niet met solide oplossingen en acties voor de dag zal komen. Zoals men vroeger de ramen altijd maar opspoot met 'mastiek' om geen gebroken glas te krijgen en wat tochtbescherming te geven, zijn tot hiertoe ook alleen de kleine brandjes geblust, korte termijnoplossingen voorgesteld en worden de problemen niet ten gronde aangepakt.
Ik vermeld niet alleen de 'Rode Duivels' als vertegenwoordigers van ons land. Ik doe dat ook met het vernoemen van een zangeres uit lang vervlogen tijden. Ze vertegenwoordigde ons land op Eurosong in 1965. Lize Marke, 86, zong toen iets waar ik nu van droom, "Als het weer Lente is". Minstens even mooi vind ik haar lied, "Luister naar de Wind". Tot morgen
'Is je leven kleurloos, pak een penseel jij bent de kunstenaar'. Ik werd wakker in een 'Dunkelflaute'. Ik vond dat een prachtig woord, weliswaar in het Duits waar Oscar Wilde (1854-1900) van zegde "het leven is te kort om Duits te leren". Toch doe ik iedere dag, plichtsgetrouw wel mijn 4 oefeningen op niveau 1 van 'Nu Beter Duits'. De taal van onze Duitse mede-Belgen, de zogenaamde Oostkantonners. Ik moet ze toch kunnen verstaan en een woordje wisselen als ik ze hier aan de kust tegenkom. Het is dus een 'energieflauwe dag', de windturbines draaien niet en de zonnepanelen zouden niet rendabel zijn. Maar om 10u kwam de eerste zonnestraal tevoorschijn en nu is het een stralende zonnige dag. Weervoorspellers hebben een zware klus om het exacte weer te voorspellen voor ons land van amper 30.689 km². Daarmee staan we op de 139e plaats in de rangschikking van landen volgens grootte. Het is moeilijk een weerbericht in elkaar te flansen voor een gebiedje van een speldekop groot dat dan nog over drie zones verdeeld wordt en waarbij elk stipje op die grote wereldkaart een correcte weervoorspelling vraagt. Ik fixeer me niet meer op het weerbericht. Ik probeer de grote tendenzen te bekijken en daaruit mijn conclusies te trekken. Iedereen weet dat een herfstmaand wat frisser, nat en mistig kan zijn en op deze laatste dag van 'der Herbst' zal dat niet anders wezen. Ik dacht een dag met weinig nieuws te vinden, maar ik heb ondertussen toch weeral 2 volle bladen met notities gemaakt met wat nieuws in de marge van het grote nieuws. Zoals de belangrijke ingreep in de vijver van het Stadspark van Antwerpen. Natuurpunt wil graag een 'woestijnzone' aanleggen in het midden van de vijver om de voortplanting van het kleine grut te beschermen tegen de overlast van de mooie goudvissen, die gewoon de waterplanten opeten en zich tegoed aan de insectenlarven en eitjes van de salamanders en kikkers. Het kwaken moet terugkomen in het stadspark. Ook zag ik dat de Brusselse Folies Bergère, een showtempel overgewaaid uit Parijs, haar eerste revue gaf op deze dag in 1886. Er werd met mooie, slanke jonge vrouwen vaudeville, cabaret, variété, en theater gepresenteerd aan al degenen die eens halfnaakte danseressen wilden zien. Het sprookjesachtige vertier duurde tot eind jaren 1960, alwaar in 1970 deze zaal afbrandde. Einde verhaal. Maar blijvend succesvol is het studio-dubbelalbum "The Wall" van Pink Floyd uit 1979 met niet minder dan 30 miljoen verkochte exemplaren. Nog meer succesvol is "Thriller" van Michael Jackson (1958-2009) uit 1982 dat vandaag zijn 40e verjaardag van uitbrenging viert. Met tot heden ten dage, meer dan 70 miljoen verkochte exemplaren. Het is een dag vol verjaardagen en herdenken van mannen die ongeloofelijke citaten hebben neergepend. Niet alleen Oscar Wilde met "mijn smaak is allereenvoudigst, ik ben tevreden met het beste". Maar ook Mark Twain (1835-1910) "Niemand is rijk genoeg om zijn verleden terug te kunnen kopen". En Jonathan Swift (1667-1745) van Gullivers' Reizen, "moge je elke dag van je leven leven" en dat wens ik aan de 63 jarige Bart Peeters. Tot morgen
Een Chinees spreekwoord zegt: op een dag noemt men haar moeder, en dat blijft ze een heel leven lang!. Zo is dat, en wat er ook aan feiten en feitjes voorvalt met een kind, telkens voelt je dat door en door. Dan moet je een luisterend oor hebben, wil je raad raad geven, wil je knuffelen, of gewoon wat kletsen over onbenulligheden. Dat doe ik dan maar meteen op deze Sint Pannekoekendag. Ontsproten aan het brein van Jan Kruis (1933-2017), staat dit verhaaltje al sinds 1970 getekend in het damesblad Libelle. Het gaat over de wekelijkse belevenissen van Jan Jans en de kinderen oftewel de familie Tromp en hun huisdieren. En deze namiddag zullen er misschien wel pannenkoeken gesmuld worden nadat ik met mijn bezoek eerst een croqueske heb gegeten. Als ze tenminste door de mist de weg vinden. Want inderdaad, het is buiten een 'snertsoep' en die lust ik liever binnen met kroetjes. Maar over eten spreekt ook het 'Vlaams woord van de dag': Rue Confiture. Synoniem voor een nieuwbouwwijk waar de goegemeente zich dan over afvraagt hoe die dure grote huizen betaald worden. Volgens mijn 'woordenboek' door binnenshuis alleen maar goedkoop broodbeleg te gebruiken; zoals confituur, gelei, bruine suiker en nog andere smakelijke en minder dure smeersels in huis te halen. Ik vind dat daar op zich niks verkeerd mee is en ik zal er nooit smalend over doen. Ik lust ook een boke met confiture, gelei of smeerkaas, al is mijn favoriet een lat chocolat van Galler: melkchocolade met een vulling van praline en marsepein. Genoeg over eten geschreven, ik kom nog eens terug op onze 'miljoenen bezittende sjotterkes' van de Nationale Ploeg. Ruzie bij de Duivels, zo lees ik tenminste in de krant. Koppen als: 'gezellige familiedag' kan spanningen niet verhullen!. Want de vraag "Ruzie in de kleedkamer?" wordt wel heftig ontkend maar zorgen voor een ongezond sfeertje. Het gaat zelfs zo ver dat de trainer, coach en nog wat meer, beroep moet doen op een 'sportpsycholoog' om de onderlinge gemoederen te bedaren. Andere titels : Frustratie, Ergernis, Nervositeit. Het zijn net kleutertjes want 'Romelu neemt de Duivels bij de hand'. Maar titels waar ik soms geen snars van snap, zijn niet alleen voorbehouden voor de Belgen. Portugal-Uruguay: Na de no-lookpass, de no-touchgoal, Brazilië-Zwitserland: Stille kracht treedt uit de schaduw. Voor de matchen van vandaag: Nederland-Qatar, Vedetten onder vuur, Iran-VS of Iran vs De Grote Satan deel II (deel 1 was in 1998). Genoeg in mijn blog over voetbal, er is al te veel geschreven, gesproken, getoond over deze mannen die een gewoon kinderspel spelen: op een bal trappen. Ik ga me een beetje optutten, oogjes en wimpers van een blauw streepje voorzien, de haartjes mooi in de plooi leggen, en de beste kleren uit de kast halen. Tot morgen
Er is geen ontkomen aan, it's devil's time. Ik heb niks tegen voetbal. Integendeel zelfs. Mijn jongens (2) heb ik in een ploeg laten spelen van het moment dat ze toegelaten werden, rond hun 7e jaar. Ik vind het een gezonde sport, altijd buiten lopen, teamgeest ontwikkelen, regelmenten leren waarderen, leren luisteren naar richtlijnen. Ik zeg dus volmondig 'ja' tegen voetbal voor de kinderen en de jeugd. Natuurlijk mogen de grotere jongens ook tegen een balleke trappen, niks op tegen. Ook wedstrijdjes spelen is goed om de geest te ontwikkelen en een samenspel tot een goed einde te brengen. Dat er een rangschikking is voor dat ploegenspel, ook normaal te noemen. Iedereen legt in zijn leven al eens examen af en wil door de uitslag zich aan anderen toetsen, individueel of in groepsverband. Maar wat er nu gebeurt vind ik echt bij de haren erbij gesleurd. Van 's morgens tot 's avonds is voetbal het enige dat moet ingeademd worden. Matchen, analyses, gesprekken, voor- en nabeschouwingen, interviews. Shows rondom een spelleke ballen sjotten van 11 miljonairs, waarvan de meerderheid het nog geen 2x 45 minuten volhoden. Of is dat een komdiespel met dikbetaalde acteurs? En als ik dan naar zo'n matchke kijk, vraag ik me ook af of het gevaarlijke sport is. Een spel vol met kwetsuren van de spelers in dat circus, valpartijen, een ref die moet bijgestaan worden door een video assistent referee (VAR) om zijn ingrijpen, kaarten van voldoende bewijslast en verantwoording te voorzien. Geweld en obscene gebaren zijn amper te weren tijdens een wedstrijd. Buiten de arena is hooliganisme en geweld schering en inslag geworden. Ik heb geen idee waarom dat moet gebeuren. Men zegde vroeger: sport verzacht de zeden. Daar blijft niks meer van over. Integendeel, het einde van het spel binnen de voetbaltempel is het startsignaal voor vandalisme en vernielzucht daarbuiten. De gebouwen, de winkels, de auto's en andere dingen zijn niet de oorzaak van winst of verlies van een voetbalploeg, noch is de coach verantwoordelijk voor het schabouwelijk schouwspel waar 11 volwassen mannen voor zorgen. En dan maar palaveren over het waarom deze mannen zo lui zijn, waarom ze weer eens niet kunnen lopen, waarom ze weer eens mekaar niet zien staan, of waarom ze niet op een bal kunnen trappen. Nee, ik ben geen fan meer van deze sport, noch van een ploeg, noch van een individuele speler. Gelukkig heb ik veel programma's opgenomen, zodat ik 's avonds voldoende kijkvoer heb. Want nu begint wel de periode eraan te komen van het vroege binnen zitten. Ik heb ook, volgens Van Dale, nog veel 'lonkboeken' liggen. Dat zijn boeken die ik al een tijdje in huis heb maar om een of andere reden nog niet gelezen heb. Alleen er eens naar gelonkt, ze eventjes vastgenomen en terug weggelegd. De donkere periode is de geschikte tijd om alle boeken eens vast te nemen en ze wél te lezen. Tot morgen
Hallo luitjes allemaal, hier ben ik weer. Ook op een zondag teken ik present. Geen zon te zien wel wind en nattigheid die de laatste blaadjes van de bomen doen vallen. Beginnen met de temperatuur, toch wel belangrijk te vermelden op de geboortedag van ons aller Celsius (1701-1744), vorig jaar 3°, nu 6°. "Ik ben een optimist, maar een optimist met een regenjas aan". Omdat ik een correct meisje ben en me geen one liners of gezegdes wil toe-eigenen die niet uit mijn geest en mond komen, zoek ik op wie deze mooie zin fabriceerde: J.H. Wilson. Daarvan staan er 3 met dezelfde familienaam en dezelfde initialen op het internet. Het is vogeltjespiek doen of liever 'darts' moet ik nu zeggen, om de juiste man eruit te pikken: een topografisch ingenieur (1837-1925), een botonacus- fotograaf (1858-1920), maar ik gok op de laatste, dat is een footbalcoach (1940-2013) en die durven nogal eens garant staan voor rake uitspraken. De Zweed is de eerste wetenschapper op deze 'Dag van de Wetenschap'. Een vrouw mag ik op deze dag niet over het hoofd zien. Een dame met een mooie naam, Ada Byron King, Lady of Lovelace (1815-1852). Dochter van de grote dichter. Een wiskundig onderzoekster die de mening was toegedaan dat er machines zouden komen die meer inhouden en kunnen dan alleen moeilijke wiskundige berekeningen maken. Ze wordt gezien als de ontwerpster van het eerste computerprogramma door gebruik te maken van symbolen, en die volgens vaste regels te manipuleren. Dat deden ook de ontcijferaars van de brief die Karel V (1500-1558) in gecodeerde taal schreef naar zijn ambassadeur in Frankrijk. Cécile Pierrot en andere wetenschappers slaagden erin de 120 tekens, na 5 eeuwen te ontcijferen en de brief van de keizer te lezen. Op VRTnews lees ik ook de aanpassingen en nieuwigheden die op de 'Algemene Vergadering voor maten en gewichten' in Versailles, werden genomen voor het SI, Système Internationale d'Unités, uit te drukken. Omdat alles maar groter vóór de komma komt (nullen en cijfers) of na de komma, was er nood om nieuwe voorvoegsels te introduceren. Men spreekt nu van 'ronna', als men een miljard maal een miljard maal een miljard gram bedoelt. Ronna vervangt 27 nullen en quetta 30 nullen voor de komma. Na de komma noemt men dat ronto en quetto, klein kleiner kleinst. Er was al kilo, deca, hecto, pico, micro, ..... en zitta goed voor 21 nullen en yotta voo 24 nullen. Nu kan men eenvoudigweg zeggen de wereld weegt 6'ronnagram' en het waarneembare universum is slechts 1 ronnameter. Een hele verbetering voor de volgende 25 jaren en dan weer tijd voor andere voorvoegsels. Maar ik mag deze dag niet eindigen zonder onze belangrijkste dichter te vermelden: Guido Gezelle (1830-1899). Met onsterfelijke gedichten als het "'t Schrijverke" en onsterfelijke zinnen als "O!, 't ruischen van het ranke riet". Van zichzelf zegde hij: "Geloof dat ik altijd geleefd hebbe in eenvoud en oprechtheid des harten". En ik gebruik zijn woorden, zelfs op deze regenzondag zijn ze er : 'hoorde zo geerne de veugelkens schufelen". Tot morgen
Ik ga er eens aan beginnen. Ik ben goed uitgerust, het krantje is al voor een deel gelezen, ik heb de verjaardagen van bekend en onbekenden nagekeken, de heilgen van de dag gecontroleerd en mijn eigen schrijfsels van 2020 en 2021 op deze dag eens bekeken. Ik ben klaar om alles eens al schrijvende te becommentariën, wat ik graag doe. Ik vind dat ik mijn eigen ideeën en gedachten moet kunnen ventileren en aangezien ik geen luisterend oor heb in mijn huis zoek ik het lezend oog van mijn blogpubliek op. Zo ben ik tevreden gesteld omdat ik mijn woordje heb kunnen placeren. Eerste vaststelling: ik sta nog altijd achter mijn opmerkingen van de voorgaande jaren. Tweede vaststelling: het 'weer' vertoont dezelfde tendens, niet warmer of kouder, niet natter of droger, niet meer of minder wind. Mijn blog fungeert ook als een soort dagboek. Ik vind dat wel handig. Ik stel ook vast hoe kort mijn mensengeheugen is voor bepaalde gebeurtenissen in mijn mensenleven, waarvan ik dacht dat ze 'ingrijpend' waren. Misschien nogal goed ook. Wat voorbij is voorbij, goed of slecht. En hoe oud ik ook word, naar de toekomst moet ik kijken en het verleden mag af en toe eens herdacht worden maar moet vooral een herinnering zijn, niet een tijd om in te vertoeven. Dus, wat brengt de dag vandaag? De commotie rond de kinderdagverblijven. Maar goed dat alles eens serieus uitgevlooid wordt en de verantwoordelijken op het strafmatje moeten komen zowel van overheidswege door gebrek aan controle of de particulieren die zich bezondigden aan de brutaliteiten tegenover babies, peuters en kleuters. De kleintjes kunnen niks zeggen en moeten beschermd worden. Als dan al die geweldplegingen gebeuren moet er drastig ingegrepen worden en de rotte appels, die alleen maar op geldgewin uit waren om op kinderen van anderen te letten, is dat een overgeefbare toestand.
Via advertenties werd aangemaand om vooral de geplogenheden na 'Thanksgiving Day' ( een feestdag in de USA, 4e donderdag van november, de geschiedenis vergeet men hier) aan koopjesjagen te doen op 'Black Friday', na te volgen. Sinds 1992 is er een Canadese tegenhanger ontstaan. Er werd gevraagd om er de dag nadien, een zaterdag, een 'Buy Nothing Day' 'niet-winkeldag, niet-koopdag'van te maken. De consumptie even een halt toe te roepen. Die dag krijgt natuurlijk geen aansporing, noch interesse, noch aandacht op tv of in andere media. Ik doe er aan mee, ik ga niet winkelen vandaag. Ik ga een beetje luisteren naar de muziek van Tina Turner, the Queen of Rock 'n' Roll. Vandaag ook al een dagje ouder, 83jaar, en niet meer zo swingend als jaren geleden. De stempel van al de tragedies in haar leven eisen hun tol. Maar haar muziek, de vele opnames en videos van haar optredens met 'big hair', hoge hakken en minirokjes, haar krachtig stemgeluid en mooie songs, zetten nog altijd aan om mee te zingen en te dansen. Al is dat nu lichtjes bewegen met de heupen geworden. Tot morgen
Ik moet een goed citaat bij de hand houden voor als ik 's morgens in de spiegel kijk en denk: wie staat daar nu? Wel, probeer ik mezelf dan te troosten met, 'aantrekkelijkheid is beter dan schoonheid'. Natuurlijk is er dan direct de vraag of ik wel aantrekkelijk ben en op welk gebied: innerlijke schoonheid? als babbelkous? als gesprekspartner? als schrijfster? als vertelster? .....ik zal wel een beetje vanalles zijn dat maakt dat ik ben wie ik ben en door een paar mensen toch graag gezien wordt. Tot daar de gedachten over mezelf en mijn schoonheid. De kapper helpt op vrijdag me er een klein beetje beter te laten uit zien. En met wilde lokken stap ik dan weer tevreden naar huis. En eens daar aangekomen voelde ik me geamputeerd want het wifi-netwerk staakte of lag op z'n gat of was niet van plan me te helpen mijn weetjes te vergaren voor mijn blog. Dat nog wel op de "Internationale Dag ter verbanning van Geweld tegen Vrouwen". Stalken, huishoudelijk geweld, obsceniteiten, repercuties bij niet accepteren van avances en andere dreigementen, zijn nog schering en inslag in de vrouwenweereld. Recent zijn er toch verschillende gerechtsuitspraken geweest die vrouwen steunen in het naar buiten brengen van dit soort plagerijen, pesterijen en stalking. Ondertussen heb ik wel weer verbinding met de buitenwereld gekregen en kon ik weer op zoek gaan naar de meest interessante weetjes, de crème op mijn koekjes, die ik deze namiddag nuttig met mijn naamgenoot en buurvrouw. Interessant vond ik het weetje over het toneelstuk "The Mousetrap" van Agatha Christie (1890-1976). Het begon als een hoorspel, geschreven voor de BBC, die het als geschenk aanbood aan Queen Mary (1867-1953), voor haar 80e verjaardag. In 1947 was radio luisteren nog het neusje van de zalm en een hoorspel aangeboden krijgen, minstens uniek te noemen. Zeker als de pen gehanteerd werd door de toen al bekende schrijfster van boeken, die garant stonden voor spanning en avontuur in haar verhalen. Later gebruikte de auteur het hoorspel voor het toneelstuk "De Muizenval". Sinds 25 nov 1952 wordt dit toneelstuk, in Londen onafgebroken iedere dag opgevoerd (behalve tijdens de covid-19-pandemie van 16/03/2020 tot 17/05/2021). In haar testament liet Dame Agatha Mary Clarissa Miller vastleggen dat dit toneelstuk nooit mocht verfilmd worden zolang er een opvoering van het toneelstuk was in een theaterzaal.Tot hiertoe blijft het einde, slot, en moordenaar het best bewaarde geheim ter wereld, haast heilig te noemen, want eenieder die de zaal na de voorstelling verlaat, krijgt de volgende zin mee naar buiten: "Bewaar het geheim van The Mousetrap". Tot morgen
Het kan niet anders dat mijn eerste zin er eentje is van dear Freddie Mercury (1946-1991): "Face it alone", het alleen beredderen in het leven. Te horen op het nieuwe album van Queen "The Miracle". Een mirakel van een cd met een stem uit de dood herrezen. En wat is het antwoord van dear Bruce daarover: "Only the strong Survive". Ook niet gelogen. En voor mijn idolen, mijn familie en vrienden gebruik ik de titelsong van The Boss, "Do I love you? - Indeed I do!". En mijn mannen bezorgden me al deze muziek. Zonder hen zou mijn muzikaal leven soms fel achterop lopen.
Soms heeft het geen zin om te blijven draaien en keren in bed. Ik sta dan maar liever op en zo komt het dat mijn was, plas en andere huishoudelijke taken om 7u al achter de rug waren. De krant is er al en dan kan ik over al de faits divers van de wereld en het leven beginnen lezen en noteren. Ik wil beginnen met mijn waardering uit te spreken voor onze Minister van Buitenlandse Zaken, een vrouw met ballen aan haar lijf die haar statement plaatste tegenover de grote baas van de FIFA, door op de eretribune haar regenboogarmband in zijn aanwezigheid, niet af te doen. Chapeau Mevr Hadja Lahbib, uw naam vergeet ik nooit. Net zoals ik nooit de naam vergeten ben van Mevr Paula D'Hondt (1926-2022) minister van Staat. Een boegbeeld voor de vrouwenemancipatie, een voorvechtster voor een gelijke kansenbeleid, voor inburgering, voor integratie en racismebestrijding. Op een andere bladzijde vond ik een en ander over Raphaël Liègeois. Hij zal de derde Belg in Space worden. Een veelzijdig man is wel het minste dat kan gezegd worden van de astronaut in spe: polyglot (5 talen), luchtballonpiloot, fietser, duiker, zeiler, zweefvliegenier, een neurowetenschapper met nog een hele resem andere diploma's op zijn cv. De woordzoeker in de krant stond dan ook in het teken van de ruimtevaart. Een andere bladzijde was gewijd aan de beschadigingsoperatie van de milieuactivisten. Dat gebeurde naar aanleiding van de klimaat-en milieuconferentie in Egypte om de noodzaak aan duidelijke afspraken te eisen. Op de agenda stonden: duurzame ontwikkeling, recycling, andere manieren van energieopwekking zoeken, voedselveiligheid, bescherming van natuurgebieden, diersoorten en natuurlijk last but not least, de mens. Op de conferentie van 2016 in Parijs, werd vooropgesteld dat de opwarming van de aarde, moest beperkt blijven tot 1,5° in 2040. De huidige evolutie laat vermoeden dat het meer dan 2° zou zijn en met 2,5° zou er een punt van 'no return' bereikt worden dat een drastisch en niet te voorzien effect op klimaat en milieu zou teweegbrengen. Zijn de activisten vandalen? Het is niet de eerste keer in de wereldgeschiedenis dat er schade toegebracht wordt aan de 'Kunst'. Vele natuurrampen hebben ook vernielingen aangebracht, beeldenstormen, oorlogen, revoluties. Is de conferentie zinvol geweest? Zijn er belangrijke resoluties goedgekeurd? Zijn er voldoende maatregelen genomen om de opwarming van de aarde tot 1,5° te beperken? Of zullen onze nazaten op een zoveelste Atlantis of verdwenen wereld stoten? Tot morgen
Ziezo, zozie, zioze, zeozi, wat spelen met lettertjes is ook leuk. Weeral een nieuw woord dat uit de hersenpan van de redacteuren van 'Den Dikken' tevoorschijn kwam. Eigenlijk moet ik zeggen uit hun pen: geweldexpansie. Voor hen is het een toename van de rol van gevechten bij het oplossen van conflicten. Men vergeet erbij te zeggen dat het ook een mentaal gevecht kan zijn als religie, politiek en levensvisie met elkaar botsen. Daarbij denk ik nu aan de gebeurtenissen in Qatar en het penaliseren bij het dragen van de regenboogbandjes. Dat kleine stukje stof rond de arm symboliseert een 'neen' roepen tegen racisme, een 'neen' roepen tegen discriminatie. Bij de FIFA evenwel mag je een mening over deze zaken niet naar buiten brengen. Voetbal is 'sport' geen opiniemakerij en ook geen plaats voor politieke standpunten in te nemen. Voetbal is enkel 'sponsorgelden' binnenhalen en als compensatie zijn er de sportievelingen die tegen een bal mogen sjotten, voor winst of verlies spelen, voor eer en roem. De restrictie van deze mondiale organisatie is: niet nadenken en geen eigen mening niet ventileren, de sponsors en de gastheren niet in verlegenheid brengen en hun beleid accepteren en niemand doen blozen door een ondoordacht woord. En de miljoenenmannen doen wat hen is opgelegd om hun inkomsten en fortuinen te beschermen en te doen aangroeien. Een enkeling probeert nog zijn eigen opinie naar buiten te brengen maar heeft al direct de schrik te pakken om niet opgesteld te worden om tegen een bal te trappen en alzo zijn Louis Vuittons, Rolexen, Hermès, Bentley's en andere luxeproducten mis te lopen. Natuurlijk zou dat erg zijn, want al de gewone ambachtsmannen, arbeiders en bedienden van die fabrieken van dure spullen, mogen hun inkomsten niet verliezen door een oprechte bezorgdheid of een ondoordacht woord van een voetballer ter verdediging van de LGBTQ, de Human Rights Organisation en andere minderheidsgroepen. Een tweede voorval die duidelijk maakt wat 'geld' allemaal kan doen: de Boerentoren in Antwerpen. Een iconisch gebouw dat de skyline van Antwerpen sinds 1932 siert. Een Art Deco-gebouw van 97m hoog, 26 verdiepingen en de eerste wolkenkrabber op het Europese vasteland. In 2020 aangekocht door miljardair Huts en zijn Katoennatie, om er zijn kunstcollectie ten toon te spreiden en te laten bezichtigen door kunstminnend Vlaanderen. Evenwel, het gebouw is te klein en men noemt het nog altijd 'den Boerentoren'. Het zou toch wat meer het ego strelen moest er van een 'Huts-toren' sprake zijn. De grandeur kan er alleen maar komen door er een 'serre' tegen te plakken, want het gebouw is een beschermd monument sinds 1981.Tja, komt hij daarmee hoger dan de 123,925 m van de O.L. Vrouwetoren in Antwerpen? Onze ondernemer kreeg in 2016 de 'Prijs voor de Vrijheid' van Libera!*. Contoverse was er rond zijn persoon omwille van zijn vrouwonvriendelijke uitspraken en zijn naam die genoemd werd in de Bahamas Leaks (Panama Papers). Eindigen doe ik met een citaat van Roald Dahl (1916-1990): "Ergens in ons allemaal zit de kracht om de wereldte veranderen". Tot morgen
* Libera! is de Vlaamse klassieke liberale denktank ontstaan uit de fusie van de denktanken van de Open Vld "Nova Civitas" en "Cassandra" de denktank van Lijst Dedecker. Moeten de torens in Middelkerke de dromen van een miljardair en een burgemeester waar maken?
Cæcilia, bij al uw muziek, Klinkt al mijn zingen zwak en ziek
Want welke mond zingt ooit zo blij , Zo rein en hemelhoog als gij?
Maak dan dat aan mijn hart ontspringt, Een lied dat zo schoon als 't uwe klinkt
"Roosjes uit de Hemeltuin", een boekje vol met heiligenversjes van Gabriel Smit en Piet Worm uit 1946. Het is de feestdag van Sinte Cecilia, patrones van muzikanten, componisten en van ontelbare fanfares en harmoniën. Natuurlijk zal ik nooit ofte nimmer een zangeres worden met een aardse stem, laat staan een hemelse. Over deze heilige zijn gedichtjes gemaakt, verhalen geschreven en liederen gecomponeerd. Wie kent het lied niet "Ik zag Cecilia komen" een populair liefdesliedje over de maagd en haar herder Floriaen. Maar ik moet geen eeuwen teruggaan om liedjes over deze mooie jonkvrouw te vinden. Denk maar aan "Cecilia" van Simon & Garfunkel of aan "Saint Cecilia" van de Foo fighters. Maar behalve liedjes, teksten en gedichtjes heeft ze ook een weerspreuk: de dag aan Sint Cecilia gewijd, is de maatstaf voor de wintertijd. En het is geen aangename dag, de wintertijd zal dus ook wel winderig, nat en heel grijs zijn. Maar naast deze heilige is er ook de gedachtenis aan een drietal dat in 1963 op deze dag aan zijn einde kwam. Te beginnen natuurlijk met de gruwel die gans de wereld zag; de moord op John F Kennedy (1917-1963). Katholiek president van USA. Adolf Huxley (1894-1963) katholiek auteur van "The Brave new World". Hij protesteerde tegen onze technocratische maatschappij en het onmenselijk aspect dat aan de wetenschappelijke vooruitgang soms verbonden is. Als derde icoon die ook uit de schaduw mag treden is de christelijke apolegeet C.S. Lewis (1898-1963). Hij bestreed het wijsgerig-wetenschappelijke denken dat alle problemen en vragen door de wetenschap kan opgelost worden. Hij is auteur van de jeugdreeks "De Kronieken van Nurnia", dat vele malen verfilmd is. Peter Kreeft, een rooms-katholiek filosoof, is auteur van "Between Heaven and Hell". Daarin beschrijft hij een hypothetische ontmoeting tussen deze 3 uitersten in het hiernamaals met hun discussie en dialoog rond de persoon van Christus. Terug naar de dagelijkse kost. Ik ben deze morgen wel slaapdronken uit bed gestapt maar de realiteit liet niet lang op zich wachten. De sluiting van al die kinderdagverblijven! Het verbaasde me dat er ook ketens van investeerders zijn voor de opvang van babies, peuters en kleuters zijn, net zoals er een keten van investeerders zijn voor de rusthuizen. Het maakt hen allemaal niet uit dat de bewoners van die homes, zowel jong als oud, 'zorgen' in de breedste zin van het woord, nodig hebben. Nee, winsten, opbrengst en rendement van de investering zijn de belangrijkste woorden van de managers. Ik loop duidelijk achterop met mijn idee van een brave moeder of vader die tijdens het werk van andere ouders, hun kindjes een thuis willen geven. Leuker nieuws: de gratie voor Chocolate en Chip. Biden geniet van hun eeuwige kalkoenen dankbaarheid. Zij ontsnapten aan de kookpot, een gehaktvulling en kruiden. Tot morgen
Soms vloekt een mens al eens op het feit dat onze privacy op straat ligt, te grabbel voor iedereen en dat de staat en al degenen waar men al eens op een officiële wijze mee te maken krijgt, alles van ons weten. Plezant is dat niet maar soms kan dat toch heel handig zijn. Dat heb ik onlangs toch ondervonden als men al eens een fout begaat of een extra info wil hebben bij zijn daden of een info uit het verleden. Een week of twee geleden heb ik 3x een verkeerde code ingegeven en natuurlijk werd de kaart geblokkeerd. Niet leutig als dat aan een kassa gebeurt met een kar vol eten aan mijn hand. Gelukkig was er toch nog wat cash te vinden in mijn portemonee en moest ik mijn kar niet met het schaamrood op mijn wangen, achterlaten. Maar alles kan van thuis uit weer in orde gebracht worden omdat de pc en de banksites, de redders in nood zijn. De beroemde dakwerkers Tina en Xavier, al jaren mijn kwelgeesten, noopten mij alle telefoongesprekken terug op te zoeken die ik met hen de laatste 13 maanden pleegde.Tot op de seconde nauwkeurig kon de telecomoperator me zeggen 'waar en wanneer' ik contact had met hen. En 'Waar en Wanneer' is niet het lied van Bob Benny (1926-2011), dat ik zong voor de behulpzame man aan het andere eind van de vaste lijn. Het was een echte vraag en heb het ontbrekende woord van de titel "Lieveling" niet uitgesproken, al had die minzame man dat wel verdient. Dus ja, tweemaal uit de nood gered door verlies van een stukje privacy. Maar al jaar en dag zeg ik: alleen mijn gedachten zijn privé. De rest is allemaal te achterhalen. Het is hier even erg als in die grote dictatoriale regimes waar het openlijk gebeurt, iedereen schande over roept en ieder zijn dossier heeft. Hier is de versnippering wat groter, wat stiekemer en ik zit denkelijk nog niet in één groot dossier maar in verschillende kleine pakketjes.
Heugelijk nieuws is er op deze 'Internationale Dag van de Televisie'. Sinds 1996 houdt de VN eraan de, toch tanende populariteit van de tv, in de picture te blijven zetten. Televisie heeft nog altijd een grote impact op de mensen, maar kan ook zorgen dat de persvrijheid geen loos woord is, en 'de waarheid' een ondersteunende rol biedt. Heerlijk nieuws van onze nationale zender, de VRT. Ze zullen na 20 jaar terug het legendarische "In de Gloria" uitzenden en te beginnen met vanavond. Daarnaast is er vandaag ook de 'Wereld Hallo Dag'. Ook door de VN ingesteld in 1973. Ze vragen dus al 45 keer aandacht te besteden aan persoonlijk contact met onze medeburgers. Ze suggereren om vandaag minstens tegen tien personen 'hallo' te zeggen als teken van goodwill en vriendelijkheid. Ik zit al aan 1, nog 9 te zoeken om mijn vriendelijkheid te tonen. Tot morgen
Zò speciaal is deze 7e dag van de week dat ik als titel alleen maar kan bedenken: letters die woorden vormen voor mijn 1046e bericht. Een goede headliner vind ik dat wel, want ik kan dus over van alles vertellen of zwijgen in alle talen. Tenslotte is "schrijven een manier om te praten zonder onderboken te worden", zei Jules Renard (1864-1910). En aangezien het weer vandaag aan het zeveren is zet ik die trend maar door in mijn blog. Nochtans had ik liever eens een zaag gespannen over de nattigheid, maar het grondwater is nog niet op peil (ik mag niet zagen over regen) dus richt ik mijn pijlen van malcontentheid op de kleur van het weer. Grijs! En laat dat nu juist een kleur zijn die me absoluut in een nietszeggend en eentonig licht stelt. Wit haar en een wit velleke gaan moeilijk samen met de grijze koepel boven mijn hoofd. Het schept vestimentaire problemen, want 'la tristesse' buiten mag zich niet weerspiegelen in mijn hoofd en kledij. Omdat met 'grijs' buiten niks te combineren valt, neem ik mijn interieur als uitgangspunt. De kleur van mijn bloempotten: ceriserood. Dat gecombineerd met een antracietkleurige (om enigszins de kleur van de natuur te aanvaarden en te respecteren) lange broek. Dat is een draagbaardere nuance van de kleur van buiten. Ik kan echt alleen maar donkere lange broeken dragen want woeffie springt te graag tegen mij op. Binnen de kortste keren zou ik met een andere kleur erg 'schmutzig' rondlopen. Voilà, over grijs valt er anders niet veel te zeggen al zijn er verschillende boeken over geschreven door E.L. James. Een trilogie schreef ze over die kleur. Een thrillerreeks met erotische inslag. Om succes te hebben met die kleur moet je het op die manier kunnen verkopen en dat zijn er ondertussen al meer dan 65 mlj exemplaren wereldwijd. Bon, het is middag en tijd om aan mijn maaltijd te beginnen. Van Dale heeft een nieuwe naam voor deze laatste periode van 2022 bedacht. We zijn beland in een tijd van 'koopkrachtrecessie'. Dat zal zich vertalen in mijn diner: pekes en etjes uit nen bokaal, niet met rosbief of beefsteack maar met 'hamburger'. Smakelijk. En al had ik die woorden zelf al bedacht, toch gebruik ik de zin van Francis Quarles (1592-1644): ik wens jullie net zo veel plezier in het lezen als ik in het schrijven. En zoals altijd schrijf ik mijn tekst eerst volgens de Sinnekloasse methode: in't vuil. Ik schrijf altijd alles tweemaal, ne keer in't klad en daarna voor 't echt in mijn blog. Want van schrijven word ik niet moe, ik zit! Tot morgen
