Ik verschoot mij nen floeren aap toen ik mijn pc aanzette en begroet werd met: goede middag Marleen, 16°C. Ik dacht dat het nog vroeg was. Niet getreurd, goed nieuws vandaag: wat Sint Medardus brengt voor weer, brengt hij ook in oogsttijd weer. De volkswijsheid, levert nog altijd de beste weerspreuken. Ik zal me de komende tijd geen zorgen moeten maken over het weer, 't is zonnig, 't is droog en nog altijd een voelbaar briesje. Nadeel is dat het al zó lang droog is dat ik 's avonds met mijn gieterke moet rondgaan om mijn planten en bloemen in potten, van water te voorzien. Het gras besproeien is onbegonnen werk en versmossing van kostbaar water. Om mijn teer velleke en hoofdje met witte krans te beschermen, zal het misschien lukken om deze namiddag onder de parasol te zitten zonder dat hij wegwaaid. Gewoon wat op de bank zitten, een babbelke slagen met buren of passanten die verkeerd lopen of gewoon mijn boek openslaan en wat lezen. Dat mag toch wel eens gezegd worden, een zalig leven als gepensioneerde. Bij zo'n weer vergeet men ook de reumatiek, de artrose, de artritis enz. Niet dat ik er over te klagen heb, maar het is een gezegde dat jaggers graag gebruiken om wat te kunnen zagen. Dus straks, short aan, zonnehoed op, een fles water bij de hand en genieten van dit luilekker leven. De hond doet dat ook en zit graag naast mij buiten om me erop te wijzen wanneer er een bekende passeert. Zoals gewoonlijk kwam ik wat namen tegen die een belletje deden rinkelen en dan start de lectuur op het internet waar ik die van ken. Natuurlijk ken ik die niet echt, de enige bekende die ik ooit gezien heb van dichtbij is Paus Johannes Paulus II (1920-2005) toen hij Mechelen bezocht. Mijn oog valt vandaag op 2 dames, schrijfsters van romans, essays, verhalen...En dan ga ik op zoek welk boek of roman ze schreven of waarom die naam me aanspreekt. De Frans-Belgische schrijfster Marguerite Yourcenar (1903-1987), een pseudoniem gemakshalve gebruikt, want haar voornaam + familienaam bestaat uit 70 letters. Wel is haar achternaam een anagram te noemen van haar echte naam. Ik vond geen boek dat ik gelezen heb maar ze was een feministe (vandaar) en de eerste vrouw die toegelaten werd tot de prestigieuze Académie Française. Haar citaat dat me bijblijft:"....ik kan mezelf niet voorstellen zonder Vlaanderen, zonder de streek waar ik voor het eerst van mijn bestaan werd geconfronteerd met de zuiverheid en de kracht van de grote dingen: het water, de lucht, de aarde". George Sand (1804-1876), ook een pseudoniem want niemand wil als barones Dudevant of 'de van voren' door het leven gaan. Een Franse schrijfster, feministe ook, de vrouw in broekpak en met korte haren. Weerom vond ik geen boek dat ik van haar gelezen had. Maar ik herkende haar naam omdat ze aan alle belangrijke 19e eeuwse schrijvers als compagnon of geliefde is gelinkt. Het meest natuurlijk aan Frédéric Chopin (1810-1849). Tot morgen
Here I go again, om mijn bedenking van de dag te ventileren. Veel gebeurt er niet op het internationale strijdtoneel. Iedere dag weer vernielingen en beproevingen voor de mensen die in oorlogsgebied wonen. Voor wie en voor wat moet er weer ontzettend veel menselijk leed plaatsvinden? Onbegrijpelijk voor mij. Uit het Vaticaan kwam ook het nieuws binnen dat de 86-jarige paus Franciscus weer onder het mes moet. Ditmaal zijn zijn darmen de schuldigen van de spoedeisende operatie. Dat brengt me weer bij mijn moeder die op dezelfde manier in het ziekenhuis en daarna in het woon- en zorgcentrum belandde. Dat is dan een terugblik op een moeilijke tijd, nu ook weeral meer dan 10 jaar geleden. In het binnenland is er veel aandacht voor justitie en de processen die er gevoerd worden. Van Dale heeft er weer een woord voor gevonden: tiktokjustitie. Niet alleen in de rechtszalen worden er vonnissen uitgesproken, ook de sociale media hebben hun eigen veroordeling van de feiten en personen. Dat is geen positieve wending in het rechtspreken over strafbare feiten. Het is zo dat daders en slachtoffers zelden akkoord zijn over de uitgesproken straffen, maar we leven in een rechtstaat met een onafhankelijk gerecht en men moet ten alle tijden het verdict van de rechtbank accepteren. Er zijn nog mogelijkheden genoeg om zijn onvrede te tonen bv via het hoger beroep. Maar als men de debatten gaat voeren en zijn onvrede begint te uiten via sociale media en op straat, is de onafhankelijke rechtspraak in gevaar. Het gaat over een 'doop', op een verkeerde manier nageaapt van het christendom, omdat men ergens wil 'bij horen'. Een studentendoop is een vrijwillig ondergaan van een ontgroeningsritueel, van schacht naar student, om bij een bepaalde 'studentenvereniging' aan studentikoze activiteiten deel te nemen. Iedere faculteit heeft meerdere verenigingen, zelfs in de steden en dorpen zijn er studenten bijeenkomsten over de faculteiten, universteiten en hogescholen heen. Een 'doop' zou een ludieke en plezante gelegenheid moeten zijn als overgangsritueel van leerling naar student. Geen mentaal en fysiek uitdagende proeven, geen associatie met vernederingen, geen grensoverschrijdend gedrag, geen overmatig drankmisbruik dat alles met een, soms, fatale afloop. Men zou bijna een afkeer krijgen van het studentenleven door een folklore die een gigantische uitspatting is geworden en in niks te rijmen valt met studeren. Ik hou niet van dopen, maar wel van het studenteneten en met name 'studentenhaver' ook wel 'elitehaver' genoemd omwille van de vermeende intelligentiebevordende werking door de mengeling van cashewnoten, paranoten, walnoten, hazelnoten, amandelen en ook de krenten en de rozijnen. Noten zijn gezond om te eten: veel calorieën, verbetert de cholesterowaarden, bevatten antioxidanten en helpen ontstekingen tegen te gaan, bevatten gezonde vetten, vezels, en vit E. De toegevoegde rozijnen en krenten hebben dan weer een laxerend effect. En als ze dan nog in pure chocolade verwerkt zijn is deze 'studentenhaver' een ware delicatesse bij de namiddagkoffie. Tot morgen
Puffen in het binnenland, bibberen aan zee. Een warme trui, sjaal en handschoenen aan om een stapje in de wereld te zetten. Dat het niet het enige jaar is dat dergelijke temperaturen en de felle noordoostenwind zich doen gelden merkt men aan het feit dat de periode van 5-20 juni de schaapsscheerderskou genoemd wordt. Deze tijd van het jaar worden de schaapjes van hun wol ontdaan en is de herder blij dat het niet te warm wordt zodat de dieren niet ziek worden van de stralende zon die schijnt op hun tere velleke. Als ik al niet blij ben met deze koude en wind, de herders en de schapen zijn dik tevreden. Zo zie je maar dat de nadelen voor de enen de voordelen voor de anderen zijn. En de boer zal ook dik tevreden zijn met de noordenwind. Het graan kan verder groeien zonder zonder te rijpen en geeft een rijkere oogst. Vandaar het spreekwoord: waait in juni de noordenwind over het land, dan krijgt de boer veel koren op zijn land. Maar vandaag zal er ook op verschillende plaatsen in Europa, en dan vooral in Frankrijk, het eindoffensief van de Tweede Wereldoorlog herdacht worden. Veel films en boeken zijn er geschreven en verschenen over 'Operatie Overlord'. Die startte op 6juni 1944 aan de Normandische kust met de landing van de geallieerde troepenmacht op Omaha-, Utah-, Gold-, Juno-, Sword Beach in de bekende amfibieschepen, DUKW (uitgesproken als 'duck', eend). Hier aan de Belgische kust werden ze in het post-oorlog tijd gebruikt om toeristische uitstapjes te doen op de Noordzee. DUKW is een Engelse afkorting van de vertaalde woorden in Nederlands: D= voertuig ontworpen in 1942, U = amfibisch voertuig, K= alle wielen aangedreven, W = twee aangedreven achterassen. Meer dan 2 miljoen soldaten zijn op die bevrijdde stranden geland en een 250.000 geallieerde manschappen lieten daarbij het leven. Een geschiedenis die nooit mag vergeten worden en een oorlog die nooit mag terugkeren. Maar mensen zijn mensen en de goede voornemens van alle Europeanen die vochten voor vrijheid is ook weer aan diggelen geslagen door een man die ook weer alles en iedereen naar zijn hand wil zetten. Weer met vele doden, vluchtelingen en vernietigingen tot gevolg. Maar de tastbare herinneringen aan die landingen, de amfibiebootjes, zijn nu allemaal verdwenen. Het laatste auto/bootje dat toen gerecupereerd werd van die invasie, bevond zich te Sint Idesbald. Het is een paar jaar geleden uit de vaart genomen wegens te duur in onderhoud, geen reserve delen meer te verkrijgen en te dure benzine. Natuurlijk ook een gebrek aan toeristen die een dergelijk uitstapje wilden doen. Tot morgen
Een nieuwe werkweek is weer van start gegaan. Al week 23. Ik blijf me verbazen over de snelheid waarmee de tijd vooruit gaat. Ik moet met boodschappen doen deze nieuwe 7-daagse beginnen. Dik tegen mijn goesting om mijn kostbare tijd daaraan te besteden. Maar mondvoorraad groeit niet aan de bomen of valt niet uit de lucht zoals in het Oude Testament het 'manna' voor de Israëlieten naar beneden kwam. Nee, ik moet daarvoor een verplaatsing maken van 6,5 km. Ik neem dan wel de mooiste route, langs de zee. Ik zie dan dat de Noordzee maar blijft schuimen en wilde golven aanmaken. Het blijft, in tegenstelling tot in het binnenland, maar 15°C met nog altijd een noordoostenwind van 55 km/u. Niets aan te doen, het weer nemen zoals het komt en er het beste van maken dwz goed aangekleed buiten komen. Ik kan mezelf toch niet gaan verhongeren door geen eten aan te schaffen. Voor mezelf zou ik nog een uitleg kunnen vinden maar de hond zou niet begrijpen waarom er geen eten in zijn bak komt. Dus vooruit met de tuftuf. Gelukkig is er hier een groot winkelcentrum waar alle grootwarenhuizen te vinden zijn. De auto parkeren en te voet van het ene naar het andere lopen als men geen goesting heeft om voor 100 meter zijn auto te verplaatsen. Ik heb vandaag eens een ander koekje meegebracht in plaats van de tompoes bij de koffie: mergpijpjes. Ik heb natuurlijk ook gezonde zaken meegebracht zoals de gele kiwi's die in reklame waren en deze tijd van het jaar ook de aarbeitjes want de mijne zijn nog niet rijp. Veel valt er voor de rest niet te vermelden. Iedereen schreeuwt wel zijn vreugde uit om het kampioenschap van Antwerpen te vieren. Maar sjotten tegen een bal en daar opgewonden van geraken is nu niet direct mijnen dada. Ik ga verder lezen in mijn meer dan 700 blz tellende 8e deel van de 'Zeven Zussen'. Tot morgen
Alhoewel het pas dezen avond echt volle maan zal zijn, dacht ik gisterenavond al een volle grote maan, laag boven de einder te zien. Zo gigantisch groot, bijna als de zon. Alleen niet zo schitterend natuurlijk als de bol die ons allemaal leven en warmte geeft. Misschien zie ik vanavond terug dergelijk schouwspel in het oosten. De maan had wel niet de mooie zonnige kleur van de zon, maar dat werd goedgemaakt door de 'gele' kleur creaties van de leading ladies van de 'Koningin Elisabethwedstrijd voor de Zang', Mathilleke en Katelijne. Allebei, met niet alleen de kleur van de zon getooid maar dat is ook de kleur van het enige boterbloemeke dat ik in mijn tuin ontdekte: geel. Als brave burger ben ik de slogan, 'maai mei niet' gevolgd met dit wondermooie veldbloemeke tot gevolg. Natuurlijk zullen de bijtjes van mijn buurman wel blij zijn met dat unieke exemplaar. Zoals gisteren gezegd en geschreven heb ik alleen de laatste avond naar het concours geluisterd en heb de grote laureaat van deze wedstrijd niet horen zingen: de 22 jarige Zuid Koreaan, bariton Taehan Kim. De Aziaten blinken dus niet alleen uit in het bespelen van de klassieke instrumenten maar hun stem domineert nu ook de wedstrijden. Ik heb toch één avond kunnen genieten van de arias van de zangfenomenen. Er waren verschillende alten te horen met zéér hoge noten en al lachend werd geopperd onze gevulde glazen op een veilige afstand van de luidsprekers te zetten om glasbreuk en gesmos te vermijden. Heb ik dan maar gedaan, af en toe moet een mens toch ook eens uit zijn luie zetel komen. Gisteren was ook het spreekwoord van tel: men is nooit te oud om te leren. Onze premier, die sportief op de 'Wereldfietsdag' wilde voorkomen, heeft leren vallen op zijn leeftijd (48j), letterlijk niet figuurlijk. Gelukkig zonder veel erg. Ik leerde dan weer verschillende dingen uit mijn 'filippine mix' op zaterdag. Zelfs als ik denkt veel te weten, kom ik nog altijd kennis te kort om dat woordspel zonder de hulp van Wikipedia te kunnen invullen. Ik wist bv dat 'lev' de Bulgaarse munt was en dacht dat er een fout geslopen was toen men vroeg van welk land de 'leu' het betaalmiddel was. Dat is tot mijn verbazing Roemenië. Wist ik veel dat het crisisplan in 1930 van Roosevelt, 'Newdeal' noemde of dat in de formule door Einstein bedacht E=mc2, de 'm' staat voor massa? Voilà, hiermee is mijn hierboven geschreven spreekwoord tot een 'waarheid als een koe' bevonden. Tot morgen
Het zal eindelijk lukken dat ik mijn benen en armen aan de buitenlucht kan tonen zonder gezandstraald te worden en kou te lijden. Shortje aan, bloesje zonder mouwen, wat een luxe is dat na al die voorbije maanden. Een briesje erbij en dat maakt alles zo aangenaam. De parasol kan eindelijk gebruikt worden zonder dat hij weggewaaid wordt. Het is een aangename 18°C en vensters en deuren kunnen eindelijk weer eens volledig openstaan in plaats van op een kierke. Een echt zomers gevoel op deze 'Wereldfietsdag'. En Eddy zal deze dag wel gezwind op zijn veloke in het verre Limburg vieren, door weer zijn kilomters te draaien in de natuur en de bezienswaardigheden van de streek eens op te zoeken en te bekijken. Ik hou het bij lectuur in mijn hofke en heb al mijn vakantieboeken al op een hoopje gelegd om mee naar buiten te pakken. Kiezen is ook plezant, zeker om uit te maken met welk romanneke ik zal beginnen. Ik kreeg ook een suggestie om het boek van Frits van Oostrom eens te lezen "De Reynaert. Leven met een Middeleeuws meesterwerk". Maar wegens een beetje té ernstig is dat 'binnenhuis'lectuur. Maar ik vind het geweldig plezant om met een luchtig boekje met een verhaaltje van niemendal, buiten te zitten en de hond vindt het fijn dat hij zijn plekske onder de bomen kan opzoeken. Vandaag is het ook de "Dag van het bordspel" maar aangezien er geen kids zijn gaat dat gewoon passeren. Het is ook de "Dag van de Muziek" en deze avond zal ik naar de finale van de 'Koningin Elisabethwedstrijd voor zang' kijken en luisteren. Ik ben deze week nogal laks geweest. Mijn interesse voor deze klassiek geschoolde zangers/ zangeressen was ver te zoeken. Ik zal mijn schade deze avond inhalen en hoop toch een paar mooie liederen te horen. Tot morgen
Grijs is nog altijd de hoofdkleur aan het firmament. Spijtig dat die wolken eens geen druppeltje water lossen want nu zing ik al dagenlang het kinderliedje: twee emmertjes water dragen, twee emmertjes pompen, meisjes op de klompen, jongens op hun houten been, rij maar door mijn straatje heen, van je ras, ras, ras, rijdt de koning door de plas......Ja, de plantjes hebben immers water nodig en dat komt niet uit de lucht gevallen. Ik heb me deze morgen wat bezig gehouden met verschillende biografiën te lezen en door de namen hier te typen bezorg ik deze mensen het eeuwige leven. Want dat is het toch, in herinnering van mensen blijven. Eerst kwam ik de H. Marcellinus tegen († 304) een paus die opgevolgd werd door Marcellus († 309) die tot groot afgrijzen van de clerus in die tijd en nog altijd, het celibaat invoerde voor de dienaren Gods. Nu is de naam vereeuwigd in een onderhemdje voor mannen, een marcelleke genaamd, een zogenaamde basic voor heren. Eveneens de naam van een bruin brood dat ik iedere week koop, een marcelleke. Dat brood bevat alle lekkere en gezonde granen zoals lijnzaad- haver zonnebloem- gekiemde kikkererwten- gekiemde rogge. Ik las op deze Internationale Dag van de Sekswerkers, ook het verhaal van Markies de Sade (1740-1814). Hij stelde de praktijken van seksueel machtsmisbruik en opzettelijk pijn doen van mens en dier, aan de kaak. Eigenaardig is dan wel dat een psychiater uit de 19e eeuw, zijn naam koppelde aan een vorm van misbruik, uitbuiting, kleinering van mensen door mensen. Met sadisme zullen wellicht de prostituees veel te maken krijgen. De vzw Payoke strijdt tegen de handel en uitbuiting van deze mensen en probeert hen bescherming en rechtsbijstand te geven indien nodig. Ik las ook nog wat over Rex Harrison (1908-1990) en zijn 6 huwelijken. Dat was professor Higgins uit "My Fair Lady" die perse het "Spaanse Graan" al zingend correct wilde laten uitspreken door een bloemenmeisje dat enkel het 'cockney' Londons sprak. Ik kwam ook verhalen tegen van Guiseppe Garibaldi (1807-1882) de Italiaanse vrijheidsstrijder en grondlegger voor het één worden van de 'Laars'. Ik kwam Tarzan "Johnny Weissmuller (1904-1984) tegen met zijn unieke kreet waarvan iedereen nog altijd probeert te raden welk geluid het is: een blaffende hond, een omgekeerd geluid van een hyana-kreet, of de snaar van een viool. Johnny zegde zelf over zijn oerroep, dat zijn kreet geïnspireerd was op het jodelen van zijn Duitse buurman. Tot morgen
Lenteren was koud en nat. Wat zal de zomer brengen? Die begint vandaag met frisse temperaturen en weerom een stevig windje. Ik vraag me af wanneer ik mijn winterkledij kan opbergen. De sjaal en de muts zijn nog nodig aan zee met een noordenwind van 50 à 55km/u en 13 à 14°C. Net vandaag is het Vlaamse woord van de dag 'Kolenstoof'. Dat is natuurlijk een eeuwigheid geleden dat ik die nog gebruikt heb. Eén stoof voor een gans huis te verwarmen heb ik nog meegemaakt. Dat is niet dramatisch te noemen als de schouw midden in het huis staat en er links en rechts buren zijn. Maar stofvrij is zo'n huis niet te noemen. Bovendien is er een opslagplaats nodig voor de kolen zowel als ze geleverd worden in bulk of zakken. Twee keer per dag de kachel vullen, het gruis wegdragen enz. Gelukkig was er al een 'feu continu' zodat er 's morgens toch nog een zekere warmte in het huis was. Later werd de stoof een sierstuk zeker als het een Leuvense stoof was of deed dienst als gezellige bijverwarming met vlammekes. Door het frisse weer is het hier dan ook stil te noemen. Niemand van het binnenland, waar de temperaturen wat hoger zijn, wil komen bevriezen aan zee. Natuurlijk is dat ondanks de blauwe luchten toch een financiële strop voor de strandbars, de verhuurders van ligzetels en ligbanken. Voor mij is het ook weer beschut buiten zitten in een hoekje met een boekje. Zelfs mijn nieuwe parasol kan ik niet gebruiken omdat die omver waait. Het is buiten zitten zoals een 'land lady' met strooien hoed met een bloem erop en een zonnebril op mijn neus. Het is nu wel zo dat ze me al gezegd hebben dat ik wat bruinsel rond mijn ogen moet doen want dat mijn oogcontouren nu een witte bril vertonen omdat de zon er niet aankan door de hoedrand en de zonnebril. Ik kan dus wel zeggen dat ik buiten zit en dat de zon schijnt. Want ik hou me aan het principe, minstens één uur buiten zitten op een dag. Dat is goed voor de moraal en de vit.D. Wel wat society-nieuws: de voorzitter van de hofleveranciers, de barones van de sacochen, is er ook niet meer. Belgisch waren de "Delvaux" zakken al lang niet meer. Eerst verkocht aan Chinese investeerders die het op hun beurt in Zwitserse handen lieten gaan. Het is tegenwoordig nog zoeken naar echt Belgische producten en dat vind ik erg spijtig. Het vakmanschap, op allerlei gebieden, waarvoor we zo geroemd en wijd en zijd bekend waren, verdwijnt uit het land. Voor de rest is er op deze "Wereldmelkdag" niet veel te vermelden: melk de witte motor is goed vor elk. Ik verbruik nog altijd een 1/2l yoghurt per dag.Tot morgen
Een andere manier om te beschrijven wat ik vandaag ervaar. De temperatuur zit verscholen in verschillende titels van thrillers: "13 minuten" van Sarah Pinbourough en "Dertien" van Steve Cavanagh. De kleur van de omgeving: "De heer in grijze mantel" van Aster berkhof (1920-2020). En hoe dat alles aanvoelt is beschreven in volgende songs: "Door de wind" van Ingeborg, "Riders in the Storm" van The Doors, "Windy" van The Association, "One way wind" The Cats, "Blowin' in the wind" Peter Paul & Mary, "Colors of the wind" van Vanessa Williams. En dat fenomeen waait met een snelheid van "Vijftig tinten grijs" van E.L. James. Meteen hebben jullie wat amusement als je de dag binnen moet doorbrengen. Zoals je het ziet staan, zal dat hier aan de kust wel het geval zijn. Verre van de graden Celsius die in het binnenland opgetekend worden. De winteruitrusting van sjaal, mutsen en dikke fleece, geraakt maar niet opgeborgen in de kasten. Het blauw dat normaal de hemel siert, is met een vergootglas te zoeken. Niets aan te doen, tegen de natuur en de klimaatverschijnselen kan een staking geen oplossing bieden. De natuur moet men gewoonweg 'aanvaarden', zonder morren of zagen. Dan pluis ik mijn gazet weer wat meer uit. Vooral nu de CEO/ eigenaar en andere bestuursleden van een voetbalploeg, hun aandelen in geld willen omzetten. De voetballers leveren té weinig rendement voor hun euro's, dollors, yens, yuans, bitcoins... aan investeringen. En de wetten en voorschriften van een land kunnen ze nog niet zomaar naar hun handen zetten zoals bij de poging tot de beursgang is gebleken. Dat moest normaal wat geld in het laadje brengen maar werd afgewezen. Dus moet dat bedrijf, want dat is het uiteindelijk wel geworden dat ploegske van elf man en een peerdenkop, verkocht worden. Wat er met het personeel moet gebeuren dat laat de bosses koud. Sport is niet meer de sport waarvan ik denk dat het zou moeten zijn, nee, dat is gewoon een ander woord voor big bussiness. Vooral de ploegsport 'voetbal' is onderhevig en gegeerd als uitweg voor de centen van de miljardairs van de wereld. Hun slaven betalen ze riant zodat deze koehandel met mensen in het doofpotje kan blijven. De enkeling die er rijk van wordt zaagt niet over zijn behandeling en zwijgt in alle talen. Ze zijn ook niet geïnteresserd waar het geld vandaan komt. En al dat geld is verdient op de kap van gewone mensen, uit de arbeid die ze voor de CEO verrichten of de entreegelden voor een match, reklame of uit de rijkdom die de aarde geeft. Tot morgen
Amai, heb ik deze morgen tegen Raziel gezegd, wat heeft bazinneke deze nacht goed geslapen! Hij ook natuurlijk want hij wordt maar wakker als ik besluit om op te staan. Jammer dat de wind nog altijd niet zinnens is een dutje te gaan doen. Ook deze morgen geeft die weer van jetje, blijkbaar is die nooit moe. Gisteren heeft hij al de vakantiegangers vroegtijdig het binnenland ingewaaid met reuze files van 's middags tot gevolg. Het enige dat goed is aan deze weersgesteldheid is de blauwe lucht. De zon schijnt volop maar geeft alleen warmte als men goed beschut buiten zit, want de thermometer wijst amper 13°C aan. Men kan natuurlijk ook van het mooie weer achter glas genieten. Maar straks als ik terug buiten ga is mijn kledij winters te noemen. Van velen, heb ik gemerkt toen ik deze morgen boodschappen deed. Ik was vroeg op pad om me een heggenschaar die op accu werkt, aan te schaffen. De tuinman komt wel het zwaardere snoeiwerk doen maar tussenin loop ik eens graag rond met een machine om alles bij te houden. De vorige had vorige week de geest gegeven en een nieuw alaam was dus nodig. Natuurlijk moet die nog opgeladen worden vooraleer dat ik de haag verder kan trimmen. Geen nood vandaag, de buurvrouw komt haar koffieklasjke doen. We wisselen dan de noodzakelijke nieuwtjes uit van de straat, het dorp en de toeristen. Voor mij is dat ook goed, dan is mijn keel weer eens gesmeerd. Tot morgen
Een verlofdag voor iedereen, zal ik maar roepen. Alleen maakt de wind geen aanstalten om te stoppen met werken en blijft maar stevig en hevig doorwaaien. Blijkbaar heeft die enorm veel plezier, dat bij dit zonnige weer, niemand zomaar in de zon kan liggen bakken en bruinen, of rondlopen in luchtige zomerkledij. Nee, die noordoostenwind doet me terug naar een sjaal grijpen en sokken aandoen. En als je zo van achter het glas naar buiten kijkt zeg ik "oh wat een zalig weertje ziet dat er uit!". Niets is minder waar, het noodzakelijke uurtje buiten vertoeven zal zéér beschut moeten gebeuren, in een hoekje met een boekje. Zijn we nu nooit content? Ik zou het bijna geloven. Maar de vrienden zijn voor een paar dagen geweest en ik heb mijn klapke al gehad. Ze hebben hun goedkeuring ook gegeven aan de afspanning en afsluiting, van mijn gezellig hoekje met halve parasol en bank, met groen recuperatiemateriaal. Een overschot van wat kunstgras die mijn jongste bij mij gedropt had. Iedereen weerom tevreden. Er valt op deze krantenloze dag niet veel te vermelden en ik kan ook niet gaan foerageren voor mens en dier, want de grootwarenhuizen zijn gesloten. En ik hoor de duiven koeren en dus: roept de houtduif keer op keer, dan komt er zeker en vast mooi weer!. Tot morgen
Hier past het liedje van M.G. Schmidt (1911-1995) uit de musical "Heerlijk duurt het langst","Op een mooie Pinksterdag, als het even kon, liep ik met mijn dochter aan het handje, in het parrekie te kuieren in de zon, gingen madeliefjes plukken, eendjes voeren, eindeloos.....". En Pinksteren is de start van de Christelijke gemeenschappen in Jeruzalem toen de Heilige Geest als vurige tongen op de apostelen neerdaalde, 10 dagen na zijn Hemelvaart en 50 dagen na Jezus' kruisiging en overlijden. Ze werden welbespraakt en in alle talen verstaanbaar om de Blijde Boodschap van Jezus te verkondigen. En Sinksen is de start van de Sinksenfoor in Antwerpen, die iedereen wel eens moet bezocht hebben in zijn leven, al was het maar om eens smouttebollen te eten. Nu zegt men als men even niet weet wat te zeggen of te schrijven in ludieke termen, 'de geest moet maar eens neerdalen' om me wat inspiratie te geven. Ook een paar spreekwoorden referen naar de bijbelse betekenis van dit feit, 'met vuur spreken', is heel overtuigend spreken en de omstaanders en luisteraars begeesteren, of 'in vuur en vlam staan' voor een persoon in een amoureuze betekenis. En laat het nu toch wel zo zijn dat ik deze nacht gedroomd heb van mijn eerste grote liefde!! Is het toeval? En dat is dan ook nog eens gebeurd op de verjaardag van een belangrijk persoon in mijn leven. Bestaat toeval of zit er een betekenis achter? Natuurlijk is dit een van de zovele dromen die nooit zal uitkomen, maar het waren in ieder geval een paar aangename momenten vooraleer ik wakker werd. Het zal vandaag wel genieten zijn op een windluw plaatske want de noordoostenwind wil van geen wijken weten. Een uitdrogende wind voor de planten maar ook voor mijn gezichtje dat er wat gehard en uitgedroogd tevoorschijn mee komt. Insmeren met felle wind aan zee is ook de boodschap en niet alleen voor de zon. Tot morgen
Een stralend begin van een verlengd weekend. Althans, het is de aanvang van 3 dagen vrij zijn, van school of andere besognes die verplicht zijn te nemen als men nog niet tot de 'rustende' bevolkingsgroep behoort. Eens men daar deel van uitmaakt is het altijd een 'verlengde' vrijheid. De arbeid die men doet legt men zichzelf op als bezigheidstherapie, om niet lui te worden of stram en stijf. Ook zichzelf voorzien van een onderwerp van gesprek als men vrienden of familie tegenkomt: mijn geraniums staan al volop in bloei, mijn aardbeitjes zijn zich aan het vormen, de inhoud van een boek vertellen, commentaar geven op de nationale, Vlaamse en gemeentepolitiek want wij zouden dat beter door onze jàààààren van ervaring, over de kleinkinderen die echte geniën aan het worden zijn, de bespreking van restaurants, brasseriën, ijssalons, de uitstappen en bezichtigingen die echt waar de moeite lonen. Onderwerpen genoeg om een namiddag vol te kunnen babbelen. Bon, dat zijn maar enkele voorbeelden waarom we als jaggers elkaar altijd zo veel te vertellen hebben om niet altijd over onze kwaaltjes en pillekes te moeten spreken. Zelf moet ik me ook eens van wat andere onderwerpen voorzien om in mijn blog te schrijven. Bij nazicht merk ik dat ik precies een meteorologische dienst aan het worden ben, die het weerbericht als belangrijkste item in mijn leven bestempelt. Niks is minder waar natuurlijk. Ik ben geïnteresseerd in alles wat leeft en beweegt, vroeger, nu en de volgende tijden. Mijn dochter vond dat ik af en toe eens wat faits divers over het verleden mag weten. ik kreeg dus de eeuwigdurende kalender over de kleine kantjes van de geschiedenis. Dit boekje vermelt dat in 1703 tsaar Peter de Grote, een nieuwe hoofdstad voor zijn rijk wilde: Sint Petersburg. Meer westelijk gelegen dan de sinds 1480 officële hoofdstad Moskou. Peter I Romanov wilde zich meer Europees en dus westers richten en ondernam verschillende reizen om de cultuur, zeden en economie op te snuiven, toe te passen in zijn uitgestrekt land. Hij wenste dat de bevolking de 'kaftans' overboord gooide en voerde een baardenbelasting in als de boeren hun baarden niet hadden afgeschoren als ze naar de stad kwamen. De Russen hielden er ook enkele Nederlandse woorden aan over, sjkipper = schipper, brandsspojt = brandspuit en de Lage Landen hielden er 'pierewaaien' aan over, een verbastering van 'pier' wat Russisch is voor 'feest'. Het was in ieder geval een imponerende en grote mens. Verschillende bronnen spreken over een man van meer dan 2m die zich moeilijk in de anonimiteit kon verplaatsen. Naargelang het politieke regime verwisselde de stad al eens van naam zoals Petrograd of Leningrad. Nu is het weer Sint Petersburg als toeristische trekpleister in Rusland. La petite histoire, zoals men zegt. Toch nog even zeggen dat het prachtig en aangenaam weer is en dat ik aan het 8e boek van "De Zussen" ga beginnen lezen omder mijn parasol. Tot morgen
Voor mij ziet het er een alledaagse dag uit. Niet voor de familie Vandecasteele. Die kunnen na 15 maanden eindelijk Olivier weer in hun armen sluiten. Diens fysiek en psychisch herstel kan beginnen eens dat hij op Belgische bodem is gearriveerd. Spijtig dat er een terrorist op vrije voeten voor moet komen, maar een Belgisch leven moet men ten allen tijde proberen redden, zeker als de opsluiting onterecht is of een leven als betaalmunt dienst moet doen. Maar voor mij is het een gewone laatste dag van de week. Ik ben nog alles gaan bekijken op den dijk vooraleer de horde toeristen langskomen dit weekend. De dijk, het strand, de nieuwe aanplamt, de strandbars, de cabines, alles ziet er proper en blinkend uit. Ik vind dat een prachtig zicht met de zee op de achtergrond. Nog geen volk te bespeuren op het vroege uur (9u). Alles stil en rustig en daar geniet ik van. Het is prachtig weer, blauwe luchten, en goed beschut buiten zitten is het zeer aangenaam. Alleen blijft die koude noordenwind me parten spelen eens ik terug rechtsta. Vlug een giletke aandoen en een sjaal want die wind zorgt ervoor dot de temperatuur niet hoger komt dan 14°C. Geen nood, ik zing dan maar een deuntje uit de oeroude Hollandse muzikale komische televisieserie (1965-1968) "Ja zuster, nee zuster". M.G. Schmidt (1911-1995) schreef de teksten en de woorden van de liedjes en Harry Bannink (1929-1999) de muziek. Deze 58 liedjes waren zeer populair en werden op vinyl zijn uitgebracht. Onder andere het liedje: "Buiten waait de noordenwind, buiten huilen de wolven. Buiten is de zee, m'n kind, met hoge woeste golven...." dit lied werd gezongen door Carla Lipp (1934-2017), de pruikenmaakster in de reeks. En zoals het liedje zegt, "buiten huilen de wolven", is zelfs in West- Vlaanderen, al bewaarheid geworden. Enfin, ik ga me goed beschut buiten zetten om het spannendste laatste hoofdstuk te lezen van Nicci French's nieuwste boek. Het is goed geschreven. Tot morgen
Overal en op elke radio- en televisiezender, behalve misschien op Klara, zal er wel een lied van de enige echte Queen of Rock 'n Roll, Tina Turner, te horen zijn. In feite doe ik haar onrecht aan door enkel haar artiestennaam te vermelden want Anna Mae Bullock (1939-2023) was een voorbeeldvrouw voor vele vrouwen. Ze was een fenomeen dat toonde tot wat vrouwen in staat waren. Niet alleen 'overleven' maar alles en iedereen negeren, ontsnappen aan huiselijk geweld en een fantastische zangcarrière uitbouwen met een repertoire om 'u' tegen te zeggen. Het respect krijgen van collega's die haar hielpen in de donkerste periode van haar leven om er weer bovenop te komen. Ze zong zeer succesvolle duetten met andere grootheden van de Rock 'n Roll scene, Mick Jagger, Elton John, Rod Stewart en mijn lievelingsduet met David Bowie (1947-2016) "Tonight". Haar eerste hits zonder de tirannie, slagen, verwondingen, vernederingen van Ike Turner (1931-2007), toonden meteen haar talent, haar veerkracht en levenswil: mij krijgt niemand eronder, ik zal slagen in mijn leven, liefde vinden en respect afdwingen. Wat dus ook gebeurde. Om het met haar eigenste woorden te zeggen, in feite moet ik het zingen, "She was simply the Best". Natuurlijk heb ik door dat droevige nieuws alle zenders bekeken om naar optredens te zoeken en biografieën te horen, commentaren van de collega's enz. Daardoor was ik compleet vergeten dat de Koningin Elisabethwedstrijd voor zang al begonnen was. Erg genoeg heb ik nu de 2 Belgische kandidaten niet gehoord, noch hun keuze van lied voor deze halve finales. Een mezzosopraan, Linsey Coppens en een sopraan Margaux de Valensart. Hopelijk zijn ze erbij in de finale. Vandaag zal er vooral Tina te horen zijn in mijn huis. Dat doet me swingen en is dus heel goed om mijn stijve ledematen wat oefening en beweging te geven. Zouden ze daardoor terug soepel worden? Morgen horen jullie het resultaat. Tot morgen
Hallo luitjes allemaal, hier ben ik weer om jullie met grote vreugde een hoge barometerstand aan te kondigen. Eentje die zeker en vast het grijs zal doen verdwijnen niettegenstaande er geen windje te bespeuren valt. Maar de zon is op het hoogtepunt van de lente al straf en sterk genoeg om het vocht van de onderste luchtlagen te doen verdampen. Was er deze ochtend nog een waterzonnetje te zien dan is ze nu al op volle kracht aanwezig. De temperaturen zijn nog een beetje zuinig te noemen maar dat zal deze namiddag al beter zijn.
Wat te verwachten was is ook gebeurd: contestering van de logica zelve. Geen Paris op de verkeersborden, geen Liège, geen Mons. In Wallonië mag Gand blijven staan, evenals Malines en Anvers. Die hebben geen taalwetgeving die tot in het absurde gaat. Want die Vlaamse taalwetgeving, die ook vernoemt wordt in het Vlaamse 'kanon' zegt: op het verkeersbord moet er in dezelfde taal geschreven worden als de taal die er gesproken wordt op de plaats waar het bord staat. Wel mag men, aldus de minister van Mobiliteit, de echte naam van de plaats van bestemming tussen haakjes zetten vb Parijs (Paris). Volgens haar kan dat niet veel kosten om die borden aan te passen. Er is geen speciaal consultancybureau mee gemoeid. Hoe goedkoop is deze minister niet te noemen, eindelijk mogen de ambtenaren, die daarvoor betaald worden, eens hun werk doen. Tenzij natuurlijk het maken van die borden uitgeschreven moet worden aan een extern bureau dat dan eerst een offerte moet indienen om na te gaan wat het goedkoopste is. En zo blijft de wereld draaien op het Vlaamse grondgebied die wel een Franstalige zanger in het Vlaamse 'kanon' plaatst met als reden dat hij de enige is die zo mooi over ons vlakke land kan zingen. Dat de Engelse taal stilletjesaan ons oeroude Vlaams verdringt is niet erg, zolang we maar 'Bergen' in plaats van 'Mons' op de wegwijzers zetten in de Vlaamse provincies. Tot morgen
De noordenwind is er, zelfs aan 50 km/u, maar nog niet straf genoeg om de 50 tinten grijs aan de hemel voor vandaag te verdrijven. Ik zal maar denken dat dit 'donkere wit' ook een mooie kleur is met af en toe een puntje blauw. Het is maar dàt wat ik er van maak, om iets slechts als goeds te accepteren. In ieder geval, een zonneslag zal ik er niet van krijgen wat toch ook al positief is. Het is wel een gewone dag vandaag, met wel een leuk cijfertje. Nog 222 dagen te gaan vooraleer dit 'nieuwe' jaar aan zijn einde komt. Het is toch wel een waarheid als een koe: de tijd vliegt snel gebruik hem wel. En dat ga ik vandaag doen met naar muziek te luisteren. Misschien zegt de naam Guido August Constancia Versmissen jullie niets maar dat is het alias van 'de koning van het authentieke levenslied': Guido Belcanto. Deze 70 jarige Kempenzoon woont verscholen in de bossen in de buurt van het Zuid-Franse Foix. Met zijn wapperende grijze manen schrijft, componeert en zingt hij de mooiste songs in het mooiste Vlaams op Franse bodem geschreven: "Vlammetjes", "Plastic rozen verwelken niet", en mijn favoriet "Op het zeildoek van de botsauto's". En nog veel meer deuntjes die hij zingt met zijn warme diepe stem. De stad waar hij nu woont heeft wel veel betekenissen, zelfde uitspraak met een ander of geen laatste letter wil zeggen: Foix = stadje met ± 10.000 inwoners, foi = geloof, fois = maal of keer, foie = lever. Dat is een en al verwarring om het zo te zeggen. Daarom is het goed dat men hier in Belgiër aan denkt de echte naam van de gemeenten en steden te gebruiken om verwarring en misleiding of omleiding te voorkomen. Het is maar goed dat 'Parijs' verdwijnt en nu overal nu overal als 'Paris' zal aangeduid zijn. Het is beter dat de steden met hun echte en plaatselijke naam aangeduid worden. Als ik Luik als Liège leer kennen en uitspreken zullen de mensen me in Wallonië geheid de juiste weg tonen als ik zonder GPS op weg ben. Dan moet ik ook niet meer leren dat ze in de Oostkantons Lüttich tegen deze hoofdstad van de provincie Luik zeggen. Natuurlijk zullen er altijd tweetalige steden blijven zoals Brussel/ Bruxelles, zolang we maar geen Anvers meer moeten leren voor Antwerpen. Tot morgen
Geen wind? Dan blijven de wolken hangen en is het een eentonige grijze koepel die boven mijn hoofd hangt. De temperaturen willen ook maar niet stijgen, 14°C is niet synoniem voor 'lekker warm'. Het is terug een fleeceke aandoen met lange mouwen. Mei geraakt maar niet uit de startblokken met 'zalig' weer en heeft evenveel grillen als april: eens goed en dan weer slecht weer, eens warm en de volgende dag terug frisjes, eens nat en dan weer droog. Al de vaste planten bloeien en groeien zoals dat van hen verwacht wordt in deze tijd van het jaar, maar de nieuwe plantjes in de bloempotten voelen zich nog niet op hun best. Hun groei en bloei laat op zich wachten door het wisselvaliige weer. Ondertussen breiden Aziatische producten zich naar hartelust uit. Niet alleen voeding, auto's, technologie maar ook de beesten en planten. De zogenaamde evasieve uitheemse soorten zijn aan hun ongetemde opmars bezig en trachten de inheemse soorten weg te duwen. Nog maar pas werd de stierkikker verdoemd en vorige week de Aziatische hoornaar of er is weer een insect op komst dat we met z'n allen moeten bestrijden: de Aziatische tijgermug. Een fijn zwart-wit getreept vliegende angel, die zeer agressief tevoorschijn kan komen en oorzaak kan zijn van veel besmettelijke en dodelijke ziektes. Ze is vooral actief in de voormiddag en de late namiddag. Dat is al een voordeel om ze dood te meppen, men ziet ze rapper vliegen. Haar soortgenoot uit Europa, de gewone bruine steekmug die wat groter is, steekt en ambeteerd liever 's nachts de mensen. Ze is actief als het donker is zodat men haar niet kan opmerken voor vroegtijdige uitschakeling.Tot hiertoe nog niet teveel last gehad van die zuigende vliegende beestjes, laat me hopen dat het zo kan blijven.
Vandaag heb ik wel al de verrassing van mijn leven gehad. Mijn jongste (ook al 44j) kwam eens in de rapte een klapke doen. Altijd leuk om een babbeltje te hebben bij een tas koffie op een onverwacht moment. Zeker als die zo eens alleen binnenspringt. Tot morgen
De gezelschapsdagen zijn weeral gepasseerd. Het zal nu wel een tijdje duren vooraleer er gasten zullen komen want in de 3 grote huishoudens prijken de examens op de agenda. Als ik dergelijke zaken hoor uitspreken ben ik toch wel blij dat ik die dagen van 'blok' niet meer moet meemaken. Hoe enerverend is dat niet om de kroost door deze stresserende tijd te loodsen?Ik zal dan maar een kaarsje gaan branden bij de H. Godelieve in Gistel om te vragen voor een goede afloop van al de proeven die de kleinkinderen weer moeten afleggen. Natuurlijk moeten ze daar zelf voor zorgen door te leren of te blokken, maar laat ons hopen dat zo een 'schietgebedje' ook wat helpt en een ruggesteuntje is. Meteen verval ik vandaag terug op mijn eenvrouwshuishouden met hond daarbij. Die moet het ook weer een tijdje stellen zonder extra aandacht. Gelukkig zitten we bij mooi weer veel buiten en krijgt hij voldoende aaitjes van de buren die passeren en is hij ook weer een gelukkige hond. En ik een gelukkige vrouw want ik krijg ook mijn babbel en kletsje. En natuurlijk zijn we gisteren hèt gerecht van de kust gaan eten: garnaalkroketten met garnering. Het blijft altijd goed smaken, het is een lekkere hap. Ik heb wel een blijvende herinnering gekregen aan hun bezoek, een eeuwigdurende kalender met weetjes uit de geschiedenis van de mensheid. Elke dag kan ik nu iets anders lezen in: "Geschiedenis voor herbeginners, in 365 dagen" (Goossenaerts, Vekemans, Goyvaerts, Poschet, uitgegeven bij Lannoo). Vandaag over het instellen van de 'tetrarchie' in het Romeinse Rijk in 293 van onze tijdrekening. Ik noem het de kleine weetjes van de grote geschiedenis eens lezen. Ik vind dat nog altijd zeer leutig om de randjes en kleine kantjes van het verleden te kennen, zowel van familie als het groter geheel. Het is bijna middag en na mijn lichte lunch zal er vandaag wel een siësta volgen, extra rust vandaag. Deze namiddag heb ik nog altijd wat bodding te smullen bij de koffie. Tot morgen
Al dagenlang worden we bestookt met het gevaar van de Aziatische evasieve hoornaar. Hij is een vernietiger van onze inlandse bijen, de honingproductie en het overleven van de koninginnen in de korven. Ik wil best mijn steentje bijdragen om er voor te zorgen dat ze niet kunnen nesten. Alleen is het probleem dat ik niet genoeg kennis heb van de soorten bijen. Honingbijen, zandbijen, graafwespen, wespen, horzels, hoornaars, hommels en waarschinlijk nog veel meer soorten en rassen. Ze verschillen in grootte en de manier waarop ze hun nest bouwen. Om deze Aziaten te detecteren is er wel de vereiste dat men ze kan herkennen. Ik heb gelukkig de mogelijkheid gevonden om toch de Oosterse vliegende gevaarlijke schepsels te herkennen. Qua grootte passen ze niet meer in een munststuk van 1€ en ze hebben gele poten. Dat zijn al goede herkenningspunten, want mijn buurman is een imker en met z'n allen in de buurt letten we op het vliegend gevaar.
Zoals zovelen begint bij mij ook dat lenterig gevoel te komen, nu de temperaturen boven de 15°C gaan klimmen. Wel is er nog een stevige wind, maar buiten en beschut zitten, verlangen mijn benen al naar de buitenlucht en snakken naar een short. Laat me zeggen dat ik echt wel heel tevreden ben met mezelf, met alles wat bij mij hoort, maar het lijf, dat begint er wat aftands uit te zien, zeker als ik het in zomerse kledij steek. Niettegenstaande 'niks' mogelijk is van de volgende zinnen, schrijf ik ze toch maar. De zangeres Cher (77), die zo strak in het vel zit door de onnoemelijke aantallen correcties, zingt wat zij en misschien wel velen zouden willen: If I could turn back in time..... En Boudewijn de Groot (79) zou dan zingen wat we willen zijn: Een meisje van zestien.... Eerlijk gezegd, ik wil niet anders zijn dan wie ik nu ben en hoe ik nu oog, want tenslotte ben ik goed gezond. Tot morgen
