Honderd dagen is alles anders. Gaat het nog terug komen zoals het was? Iedereen heeft er zo zijn twijfels over en ik ook. Veel evenementen die verdwijnen, opgeschort of misschien nooit meer terugkomen. Wat verandert er voor mij? Van levenswijze niet zo heel veel. Maar ik keek ieder jaar wel uit naar alle mooie koersen en rondes. Ze zullen niet doorgaan of zijn verdaagd. Maar hopelijk in het najaar toch nog wat sightseeing op tv. Mooie prentjes van Frankrijk, Spanje en Italië en spannende koersen met mooie helden aan de meet. De kranten kijken rond en proberen nog wat interessants te vinden om de sportkatern vol te krijgen. Gisteren hebben ze toch wel een coureur gevonden waar wel eens over geschreven mocht worden. Ik mag zeggen, bijna een unicum in het peloton, in de sportwereld: een wielosoof. Guillaume Martin, een Frans renner met nog geen al te groot palmares, is ook een afgestudeerde filosoof. Hij heeft een boek gepubliceerd: "Socrates op de fiets. Een filosofische Tour de France". Een Tour waarin Plato, Kant en Nietzsche strijden voor de leidersplaats, het geel. Hij schrijft; "Voor mij is Nietzsche de echte geestelijke vader van de sport. Je hoort vaak : deelnemen is belangrijker dan winnen. Maar daarin herken ik mezelf niet. Ik wil winnen. Dat is Nietzsche". Een boek dat ik wil lezen om mijn filosofie lessen een stukje op te frissen. nadenken en filosoferen in tijden van corona kan geen kwaad.

Maar onze Nationale of Vlaamse Bouwheren mogen wel terug aan het werk gesteld worden. Hun visie op wonen, gemeenschappelijke en grote groene ruimtes zal hertekend worden. Er is nu toch wel gebleken dat de luciferdozen waarin zij mensen willen steken om grote parken te hebben en minimale openbare kosten, niet 'je dat' is als er een pandemie uitbreekt. Kleine behuizing die leidt naar huiselijk geweld en spanningen binnen een gezin? Papier is geduldig en tekent alles mooi en logisch. Maar mensen zijn niet altijd zoals architecten en woondeskundigen het uitdokteren. Mensen leven, hebben gevoelens, hebben noden die bouwheren aan zich laten voorbij gaan om hun projecten en visie door te drukken bij de overheid. Deze ziekte legt veel pijnpunten in onze maatschappij bloot en hopelijk worden ze allemaal eens goed bestudeerd en bekeken en dan is dit virus misschien een zegen.

"O krinkelende winkelende waterding, met 't zwarte kabotseken aan, wat zien ik toch geren uw kopke flink, al schrijvend op 't water gaan!"  Het gedicht 'Het Schrijverke' van Guido Gezelle (1830-1899). Wel vandaag staat er te lezen dat het Gezellemuseum een andere invulling zal krijgen wegens gebrek aan belangstelling voor een van onze grote dichters. Al zijn werken staan in boekvorm en het bureau zien waar hij aan schreef, is voor mij nu ook niet direct een meerwaarde voor al de mooie gedichten die hij schreef. Ik treur dus niet om een nieuwe invulling voor dat geboortehuis. Er zal wel een goede bestemming gevonden worden en het meubilair zal nog wel dienstig blijven.