De winter is aan zijn laatste 24u bezig en neemt met tranen in zijn ogen afscheid van zijn seizoen. Hier en daar zie ik zelfs een wit vlokje er tussen om zijn verdriet te benadrukken. Ik ben er niet rouwig om dat de koude binnenkort weeral tot het verleden zal behoren. Dat zijn laatste stuiptrekkingen me nog wat overlast bezorgen, neem ik er wel bij. De lente staat klaar in de tuin en de paasbloemen zijn aan het wachten om hun gele bloemen te tonen. Binnenkort heb ik, in een deel van mijn hofke, een geel tapijt. Dat is toch wat mooier dan de weinige sprieten gras die de hond heeft laten staan op mijn patattenveld. Gisterenavond heb ik de horizon afgespeurd om het noorderlicht te zien. Helaas, is dat schone weerfenomeen niet tot aan onze kust geraakt. Ik ben nochtans lang genoeg wakker gebleven. Ik moest zelfs schaapjes tellen om in dromenland verzeild te geraken. Ik geraakte echt, om een of andere reden, moeilijk in slaap. Ik heb niet tien schapen moeten tellen vooraleer van de wereld te zijn, maar een hele kudde. Gelukkig waren het mooie beestjes die voorbij mijn geestesoog passeerden. Het verveelde me niet echt om in gedachten alleen maar schapen, geiten en lammetjes te zien en te tellen, om al de rest op de achtergrond te duwen. Maar uiteindelijk heb ik toch voldoende nachtrust gehad en kan weeral uit de voeten. Heel veel zal ik niet presteren, ik zal aan mijn geschenkpuzzeltje van 1000 stukjes beginnen. Een zoektocht in het spoor en de wereld van Agatha Christie (1890-1976). Dat is een ander paar mouwen dan de puzzel van 54.000 stukjes, waar een man 8 maanden voor nodig had om die te leggen om dan tot de constatatie te komen dat er 4 puzzeltjes ontbraken. De firma heeft mededogen met de puzzelaar en zullen hem de ontbrekende stukjes laten geworden. Zelf heb ik ook in dubio gestaan om me deze puzzel aan te schaffen omwille van de grote uitdaging. Maar de grootte van dit meesterwerk en toonbeeld van geduld kon ik nergens leggen: 8,6 m / 2 m. Nu ga ik me klaarmaken want ik heb mijn sjouwelnamiddag.Tot morgen