Ik begin eens met een een gezegde: Levenswijsheid, alles zo belangrijk mogelijk vinden, maar niets voor 100% sérieux!. Ik denk als gepensioneerden dat we dat allemaal kunnen beamen. En op deze 'Internationale Dag van de Stilte' zouden we beter zeggen, buiten geen getier, binnen is er meer plezier!.

Ik heb mijn blogs van de voorgaande jaren, die ik op deze dag schreef, eens herlezen. Het zou toch een onvergeefelijke fout zijn moest ik dag op dag, hetzelfde noteren. Ik zou toch maar een saaie piet of miet zijn moest ik het nodig achten om te kopiëren wat ik voordien al geschreven heb. Natuurlijk kan ik niet naast het feit gaan dat ik om de 14 dagen naar mijn weldoener ga en dat graag meld: de kapper. Dat is ook maar normaal, want die geeft me telkens het beste uurtje. Niet alleen door zijn hoofdmassage of de shampooing met speciaal op punt gestelde zeep voor witharigen, maar ook door me op de hoogte te brengen van de gemeentewerkzaamheden, van het reilen en zeilen in het dorp, en de politiek in verband met de cabines en zeker over de strandbars die weer hun plaats hebben ingenomen op het zand. Ik voel me telkens herboren en in opperste luim als ik zijn pand verlaat. Het enige spijtige is dat ik niet meer op zwier kan met mijn lokken in model van vorige eeuw, samen met de sixty-seventy mode van Mary Quant (1930-2023). Niet de 'hotpants' die ze later introduceerde maar ik was 'zot' van haar 'minirokken en jurkjes'. Hoe korter hoe beter, maar toen had ik ook nog een mooi stel benen zonder appelsienenvel of spataders. Men zegt wel eens 'alles heeft zijn tijd' en dat geldt zowel voor kinderen krijgen (heb ik met de vakantie weer eens ondervonden) en ook voor het soort te dragen kledij. Nu vind ik het veiliger om alles wat met meer textiel bedekt te houden. Zeker mijn benen met lange broeken en mijn flubberarmen met korte mouwen. Van decolletés ben ik nooit fan geweest en mijn oudere boezem blijft nu ook zedig bedekt. Tot morgen