Het is een beetje nevelig, 'heiig' in kruiswoordentaal. Het hoge drukgebied dat ons nu al wekenlang verwent, heeft het 's morgens wel moeilijk om al het vocht uit de onderste luchtlagen, weg te krijgen. Af en toe is er wel een flits zon en blauwe lucht te zien, maar onze natuurlijke warmtebron is niet meer bij machte om vanaf 8u door de wolken te priemen en het vocht op te lossen. Erg is dat niet, want door die dauw moet ik mijn planten geen water geven. Want schaduwzijde van dit mooie verhaal is wel dat er geen nat naar beneden valt en mijn plantjes toch af en toe tekenen van uitdroging vertonen. En omdat ze blijven bloeien, blijven ze ook dorstig. Mijn geraniums bloeien en bloemen nog stevig en ook mijn kleine aardbeitjes zijn nog niet in slaapmodus geraakt. Ik zing dus maar het mooie lied van Roy Black (1943-1991), "Schön is es auf der Welt zu sein". Al wil men dat niet in alle contreien geweten hebben. Het is een never ending story van geweld in het Oosten van het Middellands Zee gebied. Het dichtste bij de oplossing van het conflict tussen Arabieren/Palestijnen en de Israëli was in 1948. Men heeft toen de kans laten liggen om de verdeling van het Brits Palestijns Mandaatgebied tot ieders tevredenheid uit te voeren. Sindsdien zijn er onophoudelijk oorlogen, conflicten, aanvallen enz. die steeds maar driester worden en geen genade kent voor de gewone sterveling. Er zijn al vele aanvaringen geweest, precies of de Tweede Wereldoorlog er nooit geëindigd is: Arabisch-Israëlische Ooorlog, Zesdaagse Oorlog, Jom Kipoeroorlog, Eerste en Tweede Intifada. Het gaat telkens om het bezit, of wie mag over deze stroken land heersen, bewonen, bewerken. Dat zijn dan de gebieden uit de regio's: De Westelijke Jordaanoever, Gaza-strook, Oost-Jeruzalem, Golanhoogvlakte. Ik zou zo eens echt gemeend het lied van de Duitse 'Nicole' willen zingen: "Ein bisschen Frieden, ein bisschen Träumen, und dass die Menschen nicht so oft weinen. Ein bisschen Friede ein bisschen Liebe, und dass ich die Hoffnung nie mehr verlier". Tot morgen