this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Mrs.Bo and Mr. Silver
25-12-2011
zalig kerstfeest ...
wij hebben gisteren Kerstmis gevierd met kinderen en kleinkinderen en vandaag is't overschotjes dag... aan alle trouwe blogbezoekers een zalig kerstfeest vanwege Mr. Silver en mezelf ...
De feestdagen naderen tegen warp speed en ik kan niet meer zo goed tegen die snelheid functioneren.Ik ben meer een boemeltreintje geworden.
Enfin, het huis is versierd, de kerstboom staat en bijna alle pakjes zijn gekocht en verpakt en veilig uit de weg gezet zodat Molly ze niet kan vernielen.Nog één pakje en dan zijn we rond, dat is nog werk voor deze namiddag.
Mijn kerstmenu zal traditioneel zijn, maar het is nog iets te vroeg om daarvoor inkopen te doen.
Mr. Silver is even met zijn tuinmaat naar de gemeenschappelijke moestuin getrokken, want volgens de buurman zou er ingebroken zijn in hun ‘kot’ en zou er een glasraam gebroken zijn.Malheur de malheur.
Veel tijd zullen we deze namiddag niet hebben om te shoppen, want broer 2 en schoonzus geven laat deze namiddag een tuinfeestje met Gluhwein en hotdogs.We moeten goed ingeduffeld en liefst mèt paraplu komen.Gelukkig heeft Mr. Silver nog een Russische muts dat precies van Grizzlyberenhuid gemaakt is en bovendien oorkleppen heeft, want hij is nogal ne kouwelijke.
Gisteren heb ik mijn batterijen wat opgeladen door een echte luie pyama dag in te lassen… in de zetel voor de TV en lekker warm onder een dekentje.Ge zult het weeral zien hé, vlak voor de feestdagen en mijn keel ziet vuurrood.
Bovendien heeft mijne zilveren (denken we) een spier verrokken in zijn dijbeen.
Verdorie zeg : eerst zijn carpale tunnel syndroom, dan naar de dokter omdat hij een vrij grote cyste op zijn vinger kreeg, nu pijn in zijn dijbeen…ik vrees dat hij ook stillekesaan aan’t verslijten is.Zijn dijbeen moet toch pijn gedaan hebben, want hij trok vanmorgen naar de dokter, maar kwam onverrichter zake terug: de praktijk was toe en normaal zou hij naar een vervanger moeten, maar het doet waarschijnlijk dan toch niet zoveel pijn, want hij heeft er gewoon terug wat Voltaren op gesmeerd en is naar ‘den Hof’ vertrokken.
Vorige week vrijdag zijn we met de kinderen naar Urbanus gaan kijken in het Sportpaleis.Het was de eerste keer dat ik hem in levende lijve zag.De show was heel goed, maar eerlijk gezegd, in hetSportpaleis zit ge – indien ge betaalbare plaatsen wilt - zodanig ver van het podium dat Urbanus maar twee cm. groot lijkt.
Daarom moet ge, wilt ge iets zien, voortdurend kijken naar het reuze scherm dat boven hem hangt.
Nu vraag ik me af of ge dan niet beter wacht tot de show ooit op TV komt, dan kost het niets.
Diezelfde avond trad Deus op, dus ge kunt u voorstellen na afloop van beide shows wat een massa volk tegelijk stond te wachten op het openbaar vervoer om weer naar huis te kunnen.Er was ons op alle mogelijke manieren afgeraden om met de auto te komen. ’t Was ook een ongelooflijk pokkenweer.
Ik moet toegeven dat De Lijn zijn uiterste best heeft gedaan om deze enorme mensenmassa zonder ongelukken weg te krijgen, hoewel ik op een gegeven ogenblik vreselijk last kreeg van mijn claustrofobie toen ik tussen de massa zachtjes vooruitgeduwd en samengeperst werd.Dankzij de goede organisatie waren we net op tijd op de tram zodat ik niet van mijne sus gedraaid ben, maar het had geen vijf minuten langer mogen duren.
Allez hup … er wacht me nog een drukke dag, dus ik moet dringend aan de slag!;-)
De nieuwe hondenleiband ‘Illusion’ – een uitvinding van mijne goeroe den hondenfluisteraar aka Cesar Millan - is eindelijk aangekomen uit Amerika.(*zie foto hierboven)
Hier kon je de leiband niet vinden, we moesten het dus via de website bestellen en betalen.De verzendingskosten waren even duur als de leiband zelf en onze vriend Mr. Douane heeft het pakje dan ook nog eens opengemaakt om te zien of we geen drugs invoerden waarschijnlijk, en rekende voor het terug toeplakken van het pakje nog een extra tien euro aan.
Duur leibandje!
Volgens Cesar zou Molly mij met deze leiband niet omver kunnen trekken.
Mr. Silver heeft het al uitgetest en hij zegt dat ze beduidend minder hard trekt omdat de riem door het harnasje netjes onder haar oren blijft zitten.De vorige riemen zakten voordurend naar beneden en wurgden haar bijna, ocharme het dutske.
Toch hebben we ook geluisterd naar de goede raad van blogvriend Ludovicus en nu gaan we ook gewapend met snoepjes (mini stukjes kip) op wandel.Uit haar ooghoek houdt ze het zakje met de kipblokjes goed in het oog, er moest er nog eens eentje uitkomen, stel je voor.
Hopelijk werpt onze investering vruchten af en wandelt Molly binnen afzienbare tijd als een brave hond netjes achter onze hielen aan.
Indien dat gebeurt moeten we ze nog enkel afleren om geen diepe putten in de tuin te graven, niet aan de haal te gaan met de sokken van Mr. Silver,tijdens onze afwezigheid geen kranten of briefwisseling in stukken uiteen te rijten enz. enz.
Vandaag ziet het er echt geen wandelweer uit en ik moet nog dringend op trot om kerstinkopen te doen.Ik heb al bijna voor elk kleinkind de nodige pakjes, maar er ontbreken er toch nog enkele.
De wandeling van Molly zal vandaag een korte moeten zijn vrees ik.
Ligt het aan de winter, ik weet het echt niet, maar Mr. Silver en ik slapen tegenwoordig zoals marmotjes.Lekker warm onder ons donsdeken en daar waar ik normaal rond zeven uur ’s morgens klaarwakker ben moet ik nu om negen uur mezelf dwingen om op te staan.
Heerlijk J
Waarschijnlijk is het ook te danken aan mijn nieuwe medicatie.Ik hou vingers en tenen gekruist terwijl ik dit schrijf, maar het lijkt alsof de Pancreas enzymen me eindelijk van mijn vreselijke zwangerschaps-misselijkheids-gevoel hebben afgeholpen.Nu maar hopen dat het blijft duren.
Ik voel me fantastisch en kan eindelijk weer met plezier koken en eten.
Gisteren kwamen schoonbroer en schoonzus zee en Schwiegermutti op bezoek en ik had pikante pompoensoep klaargemaakt, hespenrolletjes met witloof en kaassaus, puree patatjes, en als dessert appeltaart met vanille roomijs.
Mnjammie … ’t is héél lang geleden dat eten me nog zo gesmaakt heeft.
Of het de anderen evengoed gesmaakt heeft weet ik niet, want ik had me wel een ietsiepietsie laten gaan met de pikante rode peper in de soep.
’t Ja …wat valt er nog te vertellen?
Ah ja … vorige vrijdag zijn we samen met de blogmaatjes naar het Dion theater geweest. Blogmaatje Paz en de twee andere actrices hebben de planken van de scène gespeeld.
Het stuk ‘De Presidentes’ van Werner Schwab kon me spijtig genoeg niet bekoren.
De meningen in onze groep waren wel verdeeld.
Eergisteren heeft Mr. Silver zich weer volledig laten gaan en ons huis is nu het toppunt van kitcherige kerstversiering.Meer ‘over the top’ kan echt niet.Maar ach … hij houdt nu eenmaal van al die bling bling en glitter en wie ben ik om hem dat jaarlijks pleziertje niet te gunnen?
De kerstboom staat geduldig te wachten op mij….die mag ik versieren en daar zal ik nu seffens aan beginnen zie!J
Nooit kwam de goede sint bij ons, hij kende ons zelfs niet en wij kenden hem ook niet.
Enfin later heb ik hem leren kennen toen ik hier in België kwam, maar toen was het te laat.Het kwaad was geschied.Wij stonden niet in zijn geschenkenboek genoteerd.
Gelukkig was er Santaclaus die op kerstavond speelgoed en snoepjes bracht, zo waren we toch enigszins getroost.
We hebben wel negenenvijftig jaar terug één groot geschenk gekregen met sinterklaas : een broertje die natuurlijk de naam van de goede sint kreeg, moeder wist wel dat de sint bestond ziet ge.
Onze kinderen hebben ook de sint gekend en onze kleinkinderen nu ook.Hij komt enkel bij hen thuis.
Toen onze eerste kleinzoon kwam stonden we voor een beslissing : zou de sint ook bij ons langskomen voor onze kleinzoon of niet …. Het werd niet.
Ten eerste vind ik het een feest voor ouders en kinderen en ten tweede vind ik dat de (meeste) kinderen vandaag al veel te veel hebben.
Liefde kunnen ze van ons met bakken krijgen en natuurlijk krijgen ze met kerstmis wel een pakje (of twee) onder de kerstboom.
Tijdens het jaar pik ik her en der iets mee waarvan ik denk : dat is nu iets voor kleindochtertje, of iets voor die of die kleinzoon en dat verstop ik dan tot kerstmis.
Vandaag liggen die koopjes allemaal uitgestald op ons logeerbed en nu moet ik er op letten dat het één kind niet meer pakjes krijgt dan het ander, want het aantal pakjes telt wanneer ze nog zo klein zijn, niet zozeer de inhoud.
Verder kan ik nog melden dan mijn maag- darm specialiste ‘eindelijk’ de uitslag heeft aangekregen van de laatste Pancreas test en die bleek uiteindelijk toch normaal te zijn.Goed nieuws ware het niet dat ik nog steeds lijd aan die verdomde zwangerschapsmisselijkheid.
Zij stelt voor om toch een maand lang een nieuw medicament (enzymen) te nemen om te zien of ze helpen, weliswaar tegen volledige betaling bij de apotheker.
Indien ik er baat bij heb, dan kan ze toch nog een brief schrijven om tussenkomst te krijgen.
Tijd of geen tijd, ik moet en zal vandaag mijn blogje bijwerken of mijn vrienden en trouwe lezers gaan denken dat ik er de brui aan geef.
Mijn excuus : ik ben elke dag van de week op trot geweest.
Gisteren ben ik met twee heel oude vriendinnen, enfin ze zijn niet oud, ik bedoel : ik ken ze al heel lang, lekker gaan bijbabbelen en voilà weer een leuke namiddag voorbij.
Vandaag ga ik op trot met mijn blogmaatjes en zo blijven we bezig. J
De vrije namiddagen zijn ‘Molly namiddagen’ geworden, ze heeft heel veel beweging nodig om haar overtollige energie kwijt te raken (volgens goeroe Cesar Millan).
Op de hondenwei is ze bijlange niet de grootste hond, maar thuis vinden wij dat ze enorme afmetingen begint aan te nemen.
Voor een ‘vrouwtje’ – klinkt beter dan teef – is ze er ook niet echt knapper op geworden.
Ze heeft spijtig genoeg de genen van haar vader meegekregen (Bouvier) en niet die van haar moeder (Beagle).
Maw : ze is groot, ze is zwart, ze heeft een ferme snor en een baard, dus niet echt een lady, ze lijkt meer op een tramp.Wanneer ze blaft horen ze het drie straten verder, ’t is dus ook geen kefferke.
’t Ja dat heb je met een bastaard, je weet nooit echt hoe ze er later gaan uitzien.
Wat we ze niet afgeleerd krijgen is het trekken, daarom hebben we nu de Illusion nek- en leiband van Cesar besteld tegen het trekken.Ik ben benieuwd of dat zal helpen.
Ik wacht nog steeds op de uitslag van mijn laatste onderzoek bij de maag- darm specialiste om te weten of ik nu enzymen moet nemen of niet.
Vriendin Paz belde om te vragen hoe het met me was en ik kon haar enkel zeggen dat ik me voortdurend voel zoals in de eerste drie maanden van een zwangerschap : ‘zo mottig als een krab’ maar ik troost me met de gedachte dat er veel mensen veel erger aan toe zijn dan dat.
Vroeger nam ik Motillium tegen misselijkheid, maar sinds ik in de krant gelezen heb dat het niet ongevaarlijk is durf ik het niet meer te nemen.
Ik zal eens moeten informeren bij mevrouw doktoor….
Plaats : ons echtelijk bed om vier uur ‘s morgens.
Ik word wakker omdat ik een heel lichte slaper ben en voor één keer is mijne zilveren ook wakker, iets wat héél zelden gebeurt.Hij schudt eerst hevig met z’n arm en wrijft vervolgens met zijn linkerhand over zijn rechterhand.
Waarschijnlijk is al dit geschud en gewrijf de reden waarom ik nu ook klaarwakker ben.
Ikke : “wat is er shoeke?Last van uw arm?”
Mr. Silver mompelt : “mijn vingers zijn helemaal voos, da’s vreselijk ambetant.”
Ikke : “voos ...hmmmm… eens naar laten kijken indien dat blijft duren, zou een zenuw kunnen zijn dat gekneld zit…sloppel.”
Mr. Silver antwoordt : “zzzzzzzzzz”.
Hij slaapt terug, ik ben klaarwakker en kijk dan op TV naar de hondenfluisteraar.
Tijd : een week later.
Plaats : bij de huisarts.
Ik ben op consultatie voor maag en darmproblemen en Mr. Silver voor z’n voze vingers.
De dokter vermoedt dat Mr. Silver lijdt aan een carpale tunnel syndroom en verwijst hem door naar de dienst Fysische geneeskunde voor een EMG.
Tijd : gisteren
Plaats : ziekenhuis Sint Augustinus : dienst Fysische geneeskunde
Ik ga mee met mijne zilveren zuiver voor morele steun.Hij heeft mij het voorbije jaar al zo dikwijls gesteund bij de vele dokters bezoeken.
We zijn op tijd, maar de dokter loopt een half uurke achter.Ik heb al veel erger geweten.
De dokter is een man van weinig woorden en hij vraagt Mr. Silver om plaats te nemen op een behandelingstafel.Vervolgens begint hij stilzwijgend met electrische pinnen her en der te steken in de arm en het hand van mijne zilveren.
Bij een nogal felle electrische schok schrikt Mr. Silver en zegt tegen de zwijgzame arts : “pas op dokter, want als ge zo blijft verder doen vliegen seffens mijn schoenen van mijn voeten.”
De arts kan er niet om lachen…ik wel.
Nog erger dan de electrische schokken zijn daarna de naalden die in hand en arm gestoken worden.Ik zie Mr. Silver bleekjes worden rond zijn neus.
Het onderzoek is eindelijk afgelopen en de dokter zet zich achter zijn bureau en kan plots praten.
“ ’t ja … dat is duidelijk Carpale tunnel syndrome, ofwel kunt ge daar een spuit cortisone in geven, ofwel kunt ge dat bij de handchirurg laten opereren.Ik zou voor het laatste opteren, dan zijt ge er in één keer vanaf en het is een minimale operatie dat door een eerstejaars assistent kan uitgevoerd worden, zelfde dag binnen en buiten, ge moet zelf maar kiezen….”
Een hele monoloog en er kan zelfs een glimlach af.
Ook voor deze specialist was het waarschijnlijk een pietluttig iets vergeleken met de zware gevallen die hij dagelijks te zien krijgt.
Plaats : in de auto op weg naar huis
Mr. Silver : “ weet ge … mijn vingers zijn precies veel minder voos, ik zal wachten tot het erger wordt en dan zien we wel hé?”
Ikke : “natuurlijk shoeke, ’t is uw rechterhand en ge zijt tenslotte linkshandig, weet maar te zeggen wanneer het terug erger wordt en dan maken we dan wel een afspraak.”
Mr. Silver : “ maar dat onderzoek deed wel pijn zenne.”
Ikke : “ natuurlijk shoeke, maar ge hebt het ongelooflijk moedig doorstaan”.J
Na ons tweedaags bezoekje aan broer en schoonzus Ardennen kreeg ik - zoals men hier ten velde placht te zeggen - last van : “het snot”, enfin, ’t was meer een drupneus zoals men ziet bij héél oude mensen, plus pijnlijke spieren en ferme keelpijn.
Nu had ik toch net de week ervoor mijn allereerste griep spuit laten zetten omdat ik nu, dankzij de Pleuritis vorig jaar, blijkbaar tot de groep 'risico patiënten' behoor volgens mijn huisarts.
Daarbij heb ik nog steeds last van maag en darmen, dan weet ge het wel zeker… Bibieke was compleet van de kaart.
Maar... Bibieke had geen tijd om van de kaart te zijn, want er was vorige week een drukke babysit dienst voorzien, plus een grootouderfeest op school bij kleinzoon 3 èn een verjaardagsfeest van zoon 1 en kleinzoon 1.
Tussen de soep en de patatten en de Dafalgans permitteerde ik me af en toe een dutje op de zetel, maar van bloggen kwam er spijtig genoeg niet veel in huis.
Was het nu zo ongelooflijk koud in ’t begin van de week, of was ik het?Ik heb de hele week met mijn UGG’s rondgelopen, zelfs in huis.De beste koop die ik in Australië gedaan heb. J
Gisteren was het niet meer zo koud en vandaag schijnt er ook een mooi zonnetje en ik voel me godzijdank een stuk beter.
Ik denk zelfs dat ik over voldoende fut beschik om vanmiddag samen met Mr. Silver en Molly een flinke wandeling te maken, wat denkt ge daar van? Veel beter nietwaar? J
Woensdag ben ik dan naar de maag- darm specialiste geweest, gewapend met raadgevingen van vriend dokter Ronald.
Zij is er nu vast van overtuigd dat ik met een restprobleem zit van mijn Pancreas operatie. Ik moet nog één onderzoek doen om eventueel terugbetaling te krijgen voor de medicatie via de ziekenkas.
Zij denkt dat mijn Pancreas geen of onvoldoende enzymen meer aanmaakt die nodig zijn voor een goede spijsvertering, maar deze enzymen kunnen desnoods per pil ingenomen worden.
De terugbetaling is wel noodzakelijk, want ik zou ze zo kunnen krijgen, maar dan moet ik de volle pot betalen en het zijn nogal kostelijke pillekes.Soit.Ik zou graag terug goed werkende maag en darmen hebben en terug van mijn eten genieten….
Woensdag avond had ik voor zoon 1 en de twee kleinzonen een jagerschotel gemaakt, maar kleinzoon 2 lustte geen worteltjes … doemme toch, had ik dat geweten, dan had ik wortelpuree gemaakt, dat lust hij wel, een mens moet het maar weten hé! J
Nu hadden ze – indien ik me niet vergis – toch goed weer voorspeld voor vandaag, of heb ik het mis?’t Is hier nondepippel grijs en miezerig en we gaan seffens een flinke wandeling maken met Molly.Veel plezanter wanneer er een herfst zonneke schijnt.
Na de wandeling gaan we op bezoek bij vrienden.Ik ga dan ook ‘eindelijk’ (bloos bloos) hun boek terugbezorgen met foto’s van de prachtige schilderijen van *Herman Jacobs, zijn kleurenpalet is ongelooflijk, raar dat hij niet echt bekend is.’t Zou anders wel moeten! (*zie foto hierboven)
Morgenavond komen de twee kleinzonen slapen en de dag erna trekken we voor twee dagen op bezoek naar broer en schoonzus Ardennen.Hopelijk blijft het voorspelde mooi weer duren indien het ooit komt natuurlijk. J
Lap, weer een week voorbij, menslievendeugd toch....
Vorige vrijdag was het nog heerlijk weer en zijn we met de blogmaatjes samengekomen, maar de dagen erna was ik weer helemaal van de kaart. Zo mottig als een krab.
Maag en darmen werken helemaal niet meer zoals het hoort sinds mijn Pancreas operatie.
Ik heb -zoals het tegenwoordig hoort- dokter Internet afgeschuimd om info te vinden over complicaties na een Pancreas operatie.Bijna alle bijverschijnselen die ik nu heb lijken te kloppen.
Alles behalve natuurlijk die ene waar ik wel tevreden over zou zijn,namelijk een groot gewichtsverlies...Bij mij is er geen gram af. L
De medicatie die ik kreeg van mijn huisarts helpt niet en nu heb ik een afspraak gemaakt met de maag-darmspecialiste, van wie ik hoop dat zij een oplossing kan vinden.
Zelfs gewoon ons dagelijks potje koken is een probleem wanneer je je zo misselijk voelt.
Mr. Silver vraagt al drieënveertig jaar lang steevast elke dag : “wat eten we vandaag shoeke?” en tot mijn operatie was dat nooit een probleem, ik kon elke dag een lekkere menu bedenken en klaarmaken.
Wanneer ik nu echter diezelfde vraag hoor, dan keert mijn maag zich om in een diedubbele salto bij de gedachte aan eten en tegelijkertijd stuurt ze een signaal naar mijn hersenen waar mijn kookinspiratie knobbeltje zit en die weigert nog elke info.Ik kan niets bedenken dat lekker is.
Ik moet dan spijtig genoeg aan mijne zilveren antwoorden : “ Ik weet het écht niet, kies maar iets, of haal maar iets, ik zal het wel klaarmaken.”
’t Is nu al zover gekomen dat hij gewoon de vriezer induikt zonder me iets te vragen en het op het aanrecht legt.
Hij kan ocharme niet koken, maar zelfs de inspiratie van Jeroen Meus heeft hij niet....
Gisteren lagen er op het aanrecht vier zielige, kleine ontdooideChicken Pies (spreek uit als : paais*)die we nog in Engeland gekocht hadden.
“Welke groenten eten we bij die pies*” vroeg ik.
“Euh….’k weet niet…misschien wat sla of zo?” antwoordde hij.
Maar er was geen sla in huis, dus uiteindelijk werd er besloten om er mushy peas en bonen in tomatensaus bij te eten.
Ik weet het : niet echt een menu om U tegen te zeggen, maar zijn honger was gestild.Ge merkt dat die man ooit nog in’t leger is geweest.
Vandaag is hij naar zijn wekelijkse bijeenkomst met zijn maatjes en heb ik tijd om hier rustig aan de computer te zitten.
Na de middag is het bijna een dagelijkse gewoonte geworden om met Molly te wandelen tot aan de grote hondenwei bij de mini-golf, daar kan ze eens goed ravotten met de andere honden en daarna doen we een terrasje en dan wandelen we terug naar huis.
Kwestie van allemaal in vorm te blijven, vooral Molly toch, want ‘goeroe’ Cesar Millan zegt dat een hond eerst en vooral beweging nodig heeft, de rest van de opvoeding gaat dan veel vlotter.
Yes Master! ;-)
Zoon 1, vrouwtje en kinderen zijn allen gezond en wel terug van hun herfstvakantie aan zee.
De vakantie van zoon 2 eindigde in mineur. Schoondochter heeft zaterdag tijdens het voetballen de gewrichtsbanden van haar knie gescheurd en lijdt veel pijn. Werken zal er voorlopig niet in zitten en dat met drie kleine kindjes... ocharme.
Maar kom...wij zijn er altijd in noodgevallen nietwaar?
Hier zit ik weer in't kot van de nacht achter mijn Pécéke.
Slapeloosheid is toch een rot vervelend iets en mijne zilveren snurkt onschuldig verder zonder zich bewust te zijn dat zijn eega zijn beddestee (en hem) verlaten heeft. Het moet zalig zijn om zoals hij elke nacht door te kunnen slapen. Schwiegermutti slaapt ook zo diep, 't moet in hun genen zitten.
Pffft...mijn laatste boek is net uit en er is niets deftig op TV op dit ongoddellijk uur, dus dan maar hier een beetje komen lullen, jullie zullen me dat hopelijk niet kwalijk nemen.
't is een rustige week voor ons, de week die komt.
Zoon 1 en familie zitten aan zee tijdens de herfstvakantie en vermits zoon 2 en zijn eega allebei in het onderwijs staan/zitten/liggen hebben we zelden babysit dienst tijdens vakantie periodes.
Iets anders : ....zelfs 's nachts is het nog steeds zalig weer.
Hoe ik dat weet? Omdat ik hier in mijn nachtjapon zit te typen en niet in mijn dikke winter peignoir en pelsen sloefkes.
Peignoir... raar woord hé, dat komt van het Frans zeker, dub dub ... hoe noemt men een peignoir in't mooi nederlands? 'Een kamerjas', dat was het! Er werken blijkbaar toch nog enkele hersencellen op dit ongoddellijk uur godzijbedanktmerciekes
Deze namiddag ben ik met twee vriendinnen op trot geweest - naar de dierentuin. Vriendin had twee vrijkaarten. 't was te goed weer om binnen te zitten had ze gezegd. Volk dat er was, niet te geloven. 't Was precies één of ander schoolvakantie : allemaal oma's en opa's met kleinkinderen en wij, de drie tetterende madammekes ook natuurlijk. We zijn dan maar na een korte wandeling rond de zoo in de Paon Royal gaan binnenzitten, daar konden we rustiger praten dan buiten in't gejoel.
Ook op de tram naar stad en naar huis was het ongelooflijk druk. Mijn tram passeert de Boekenbeurs, dan weet ge het wel zeker. Als sardiennekes op elkaar stonden we gepakt. Ik durfde niet goed in de boekenbeurszakken kijken, 't waren waarschijnlijk vooral kookboeken van de Piet of de Jeroen. Zelf ga ik dit jaar niet, want ik heb nog stapels boeken liggen die ik onlangs in Engeland gekocht heb en Congo en het derde deel van de Millenium Trilogie liggen nog te lonken.
Voilà... vier uur en een kwart en nog altijd niks, nada, gene vaak... doemme doemme toch.
Ik zal dan nu maar één of ander onnozel spelletje spelen, misschien komt Klaas Vaak dan toch wat zand in mijn oogjes strooien .... diepe slapeloze zucht!
Oeshje…dringend tijd maken om blog bij te schrijven, foeikes Bojako… !!
Vliegen bij jullie de weken ook zo snel voorbij of is dat alleen bij mij?
’t Zal vandaag ook een kort logje worden, want ik heb nog heel veel te doen.
Eerst en vooral seffens in mijne AhaaaBra geraken…’k heb een nieuwe methode ontdekt dankzij de hulp van vriendin H.
De AhaaaBra zit als gegoten en is bijzonder comfortabel, maar daar heb ik het al eens in een ander logje uitvoerig over gehad.
Het ding aankrijgen is echter niet simpel en dan druk ik het nog zacht uit.Je moet de elastische BH over je hoofd trekken en dat rolt elke keer op in een worst en daarom had ik steeds assistentie nodig van Mr. Silver. Hij vond dit niet zo erg …
Indien je de advertentie op TV kent, dan merk je dat er twee verkoopsters nodig zijn om het ding aan te trekken op een buste die dan ook nog geen armen heeft, dàt alleen al had al een duidelijke aanwijzing moeten zijn.
Maar kom, ik dwaal weer af…
Dit euvel (het oprollen der Bééhàà) kwam ter sprake tijdens het eten bij vriendin H. waarop zij onmiddellijk antwoordde : “ Mijn zus draagt die ook en zij vindt die BH’s ook zo gemakkelijk, maar zij trekt die niet over haar hoofd aan, ze stapt erin!”
“Ahaaaa!”zei ik
“Hahahahaha” lachtte Mr. Silver en toen ging hij verder en riskeerde hij zijn leven ...: “Gij krijgt dat ding nooit over uw poep.”
Na mijn dodelijke blik switchte hij bijzonder snel van onderwerp.
De volgende ochtend geen Mr. Silver meer nodig bij het aankleden.
Ik stapte gemakkelijk in de AhaaBraa : dikke poep en al,
Tot eergisteren ons Quasimoodooke (Seppe) bijgehouden. De stijve nek was hardnekkig, maar gisteren kon hij weer naar school.
Mr. Silver en ik hebben dan maar van het mooie herfstweer geprofiteerd om een lange wandeling met Molly te maken. Ze speelt dolgraag met de andere honden op de grote hondenwei en nadien gaan we 'natuurlijk' een Duveltje drinken voor we terug naar huis stappen.
Vandaag vieren we de zevende verjaardag van kleindochtertje.
Buiten schijnt een stralende zon, 't is wel aan de frisse kant, maar de kindjes zullen deze namiddag toch allemaal buiten kunnen spelen.
Nana (moi) is haar verjaardags biscuit aan het afwerken en daarom ... weer weinig tijd om te schrijven. ;-)
Kleinzoon 3 ofte Seppe ofte beter gezegd ons Quasimodooke heeft een wreed stijve nek en wij 'mogen' nu twee dagen knutselen met hem. 't is toch een schatje nietwaar? en voor de bezorgde omaatjes ... jaja... 't is maar een stijve nek. Op spoed werd meningitis uitgesloten wegens : geen koorts en veel te levendig
Donderdag was de begrafenis van Mieke. Geen droog oog in de kerk toen men eerst het “Ave Maria” zong, gevolgd door een lied dag ze zelf had opgedragen aan haar lieve man : “Merci cherie” van Udo Jurgens (* tekst hieronder)
Wat later op het kerkhof kwam een stralende zon piepen en het leek me alsof ik Mieke op haar gewone lachende, opgewekte manier hoorde zeggen : “Komaan hé mannekes, is’t gedaan hier met al dat gebleit, de zon schijnt, geniet van het leven, dat zou ik ook doen !”Zo was ons Mieke, de eeuwige vechter en optimist!
Diezelfde dag werd zus Engeland geopereerd.Een niersteen had zich vastgenesteld in haar urineleider en moest onder narcose weggehaald worden en er werd vervolgens een stent geplaatst.Hoewel de dokters haar diezelfde dag nog naar huis wilden sturen (ze hadden blijkbaar de bedden nodig ?!) heeft ze deze keer voet bij stuk gehouden en is ze in het ziekenhuis gebleven, want de hevige pijn die ze heeft is nog steeds onveranderd en men vindt de oorzaak niet.Meestal verdwijnt de pijn na het verwijderen van de steen.Ik verwacht vandaag nog meer nieuws.Ik hoop dat men minstens haar pijn wat kan verlichten.
Vrijdagavond zijn we met broer en schoonzus Ardennen naar de jaarlijkse gastronomische diner geweestdie ons plaatselijk Chinees restaurant organiseert.
Njammie Njammie, ’t was buitengewoon lekker.
De kok bereidt dan heel speciale Chinese gerechten die normaal niet op de kaart staan.
Gisteren, zaterdag, waren we dan weer uitgenodigd voor een tapas diner bij zoon 1 en zijn vrouwtje, samen met onze goede vrienden.
Kleinzonen 1 en 2 hadden flink meegewerkt bij het bereiden van de tapa’s en verdienen beiden een grote pluim voor de bijzonder lekkere hapjes en de vlotte bediening.
Elke leeftijd heeft zo toch zijn bijzondere charme nietwaar?
Strakjes ga ik met hen en hun mama naar een kinder musical dat wordt opgevoerd door ons plaatselijke amateur theater – het Dion theater, waar Mr. Silver als hobby meewerkt in de technische ploeg en waar vriendin Paz meespeelt bij het volwassen toneel.
Zoals ge ziet vervelen we ons niet.Hoe ik ooit moet afvallen is wel de vraag van zes miljoen…. ;-)
* Merci Cherie gezongen door Udo Jurgens
Merci Merci Merci für die Stunden Cherie
Cherie Cherie uns're Liebe war schön so schön
Merci Cherie sei nicht traurig muß ich auch von dir geh'n.
Adieu Adieu Adieu deine Tränen tun weh so weh so weh
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
