this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Mrs.Bo and Mr. Silver
30-07-2009
update dagboek...
Hèhè, ik heb al drie dagen mijn nieuwe medicatie genomen en ik functioneer nog, goed hé? Nu maar hopen dat ze snel beginnen te werken, dat zou nog beter zijn. Tot eergisteren had ik nog regelmatig ' the hippy hippy shakes ' maar sinds gisteren enkel nog wanneer de medicatie uitgewerkt is. Ik ben benieuwd hoe mijn handschrift er zal uitzien met zo'n bibberhandjes, ik heb het nog niet uitgeprobeerd. Het is wel een pak stiller nu mijn tanden niet langer klapperen als Spaanse castagnetten. Op Facebook kan ik -nu mijn ogen terug in focus staan,- weer zien welke tekens er op de Mahjong blokjes staan, dus mijn tegenstrevers gaan het nu wat moeilijker krijgen
Mr. Silver loopt weer ontspannen rond nu zijn eega achter de kookpotten staat. De diepvries maaltijden die hij voor zichzelf kocht terwijl ik strijk lag, waren veel te kleine porties, maar twee porties waren dan weer net iets teveel. Toch heeft het hem nog niet aangezet tot koken, ik moet besluiten (na 41 jaar) dat hij er écht een hekel aan heeft.
Zondag werden we vertroeteld door broer 2 en mijn lieve schoonzus, met een bijzonder lekkere BBQ en de volgende dag met een ontbijt met kakelvers gelegde tikkeneikes van de kippen die er rondliepen.
Maandag avond moesten zij dan weer een trauma verwerken. Hun dochter, schoonzoon en kleinkind werden een tijdje gegijzeld tijdens een bankoverval in onze buurt. Het is toch een vreselijke tijd dat we nu doormaken.
Ik herinner me nog niet zo lang geleden dat er op het nieuws gezegd werd dat een enquête bij de bevolking had uitgewezen dat 'onveiligheid op straat' primeerde boven de financiële crisis. Vervolgens werd dit weggelachen door een hooggeplaatste politieman. Hij beweerde dat dit gevoel enkel leefde bij oudere dames.
Ik ben nu 61 en reken me bij de oudere dames, maar het is toch de eerste keer dat ik meemaak dat er kort bij huis een gewapende overval gepleegd wordt op een bank en mensen worden bedreigd. Kleine criminaliteit en gelegenheidsboefjes zijn er inderdaad altijd geweest, maar we leven nu precies in het Chicago tijdperk van Al Capone - iets dat we vroeger slechts in de film zagen en dat heel ver van onze bed was.
We zijn in de stad ook niet onveiliger dan mensen die in de rust en stilte van de buiten wonen. Tenslotte sloeg de baby moordenaar Kim de Gelder ook toe in de landelijke woning van Elza van Raemdonck.
Maar kom, ik ga de morbide toer niet op. We gaan proberen nog het beste te maken van de tijd op deze wereld die ons nog rest. Toch moeten we allemaal bij de 'hogere instanties' blijven aan de alarmbel trekken en blijven volhouden dat de criminaliteit wel degelijk toeneemt en geen fictief denken is van paniekerige oudere dametjes.
Bovendien voel ik me, nu ik weer wat strijdvaardig en gezond word, me helemaal geen beverig oud dametje meer, maar komt mijn Britse Bulldog mentaliteit weer zijn kopje opsteken. Grrrrrr......
... en gelukkig maar hé Ik dacht verdorie dat mijn laatste uur geslagen was. Eerst een gedicht schrijven dat ik niet te verslaan was en dan ... pfft... volledig geveld door een onnozel pilletje.
Efkes wat meer uitleg:
zoals veel van jullie vermoeden zat ik met (een voor mij) serieus probleem en deed ik mijn uiterste best om het te verwerken.
Het verwerken lukte me niet zo heel goed, enfin het lukte me zo slecht dat een doktersbezoek nodig was. De brave man keek me aan en besloot dat het tijd was voor een ondersteunende medicatie. Vrijdag was dat. Hij gaf me de medicatie mee omdat de apotheken al gesloten waren en ik slikte die avond een eerste pil.
Zaterdagavond gaf ik een etentje voor enkele vrienden en zondag ochtend werd ik misselijk wakker. Schoonzus, die ook op het feestje was, belde me even op om te zeggen dat ze zich goed geamuseerd hadden en zei lachend: "ach.. uw zelfgemaakte Calvados sorbet met appeltjes was excellent, maar misschien hebt ge daarna bij de koffie nog wat teveel Calvados gedronken, morgen zal het wel beter zijn." Ik hoopte het ook.
Maandag was het echter nog slechter. Nu was ik niet enkel misselijk maar het leek alsof ik een griepje te pakken had, rillen en duizelen, ik kon niet uit m'n bed. Dan maar blijven liggen, afzien, en hopen dat het zou overwaaien. Hoe zoudt ge zelf zijn?
Tegen Mr. Silver zei ik wel, dat indien het de volgende dag nog zo was, of erger, ik de dokter zou bellen. Ik zei dat het aanvoelde als een erge griep omdat ik me nog nooit zo ziek had gevoeld. Vrezend dat het de beruchte aankomende Mexicaanse griep zou kunnen zijn, zei ik bibberend dat hij best in de logeerkamer zou slapen zodat één van ons te been bleef.
Dinsdag was het nog slechter met me gesteld. Ik vroeg of hij onze huisarts wou bellen, maar kreeg toen te horen dat het een feestdag was. Dus nog maar flink afwachten en hopen dat het niet zou verergeren.
Woensdag: na een vreselijke nacht belde ik om zeven uur 's morgens met mijn GSM naar Mr. Silver in de logeerkamer -ik kon amper nog spreken laat staan roepen- om hem te zeggen dat hij dringend de dokter moest bellen, want ik was nu doodziek en overtuigd dat het die vreselijke griep was.
Mr. Silver, normaal niet gauw van z'n melk (overstuur Thea) liep in z'n flikkie naar beneden om de nummer van de huisdokter te zoeken en vermits miserie altijd met bakken op je afkomt - onze telefoon werkte niet !
Gelukkig leven we in de tijd van de GSM en kon hij zo de dokter bellen. Die nam niet af, hij sliep waarschijnlijk nog. Klappertandend zei ik dat hij misschien met vakantie was of zelf de griep had.
Mr. Silver trok vliegensvlug een short en een T shirt aan en reed met de auto langs de praktijk om te zien of er een briefje uithing. Niets.
Totaal ontmoedigd zat hij op het uiteinde van m'n bed, niet wetend wat hij nog moest of kon toen plots zijn GSM rinkelde. De dokter belde terug om te vragen wat er was en Mr. Silver zei dat hij dringend moest langskomen.
Om 12 uur 's middags was de dokter nog steeds niet geweest en toen smeekte ik om hem nog eens op te bellen om te vragen waar hij bleef, want inmiddels verlangde ik enkel nog naar een spuitje om me naar Never Never Land te verplaatsen.
Ik herinner me nog maar vaag het bezoek van de dokter, ik weet enkel dat ik zelfs niet kon blijven stil liggen om onderzocht te worden. Ik kronkelde en kromp voortdurend in elkaar, echt een hoopje miserie.
De dokter en Mr. Silver verdwenen uit m'n slaapkamer nadat ik iets van medicatie had moeten doorslikken en verder herinner ik me niet veel meer van de dag of nacht die erop volgde.
Donderdag - een mirakel - ik voelde me een ietsiepietsie beter, nog wel steeds zoals het gezonken, gehavend wrak van de Titantic op de bodem van de oceaan, maar het vreselijk ziektegevoel was iets beter.
Mr. Silver die in mijn ogen steeds meer op nurse Nightingale begon te lijken, ondersteunde me om wat water te laten drinken en hij zei me dat de dokter griep uitsloot omdat ik geen koorts had en niet de juiste ziekteverschijnenselen vertoonde. De dokter dacht dat ik slecht gereageerd had op mijn nieuwe medicatie en vermits het elk uur beterde moet het dit wel geweest zijn.
Vrijdag hielp de zilveren Nightingale me de trap af en kon ik beneden al in de zetel zitten, een enorme verbetering, hoewel ik nog steeds bibberhandjes, zenuwtrekjes en een bevend stemmetje had.
Zaterdag - vandaag dus: ik denk (hoop) dat het vergif eindelijk bijna uit mijn lijf en leden is. Ik ben tenminste in staat om hier even al mijn lieve vrienden gerust te stellen dat ik niet kapot te krijgen ben. Wij - de generatie van tijdens en na de oorlog - zijn niet zo gemakkelijk te vloeren, waarschijnlijk omdat we als kind een enorme weerstand hebben opgebouwd. Ik vrees echter dat iemand met een zwak hart bij zo'n slechte reactie op medicatie er wel veel erger aan toe zou zijn.
Zo, ik voel dat ik nu toch lang genoeg bezig ben geweest, ik ga me terug even in de zetel leggen....
Toch wil ik nog even mijn lieve man hier nogmaals bedanken voor zijn liefhebbende verzorging, ik weet echt niet wat ik zonder hem zou gedaan hebben deze week.
Ik dank ook nogmaals al mijn lieve vrienden die zo bezorgd om me waren. Jullie steun wordt ongelooflijk op prijs gesteld en verwarmt de puttekes van mijn hart, wees daar maar zeker van!
Met de hulp van Natoken, die dan weer hulp kreeg van Ani, ga ik nu ook een test doen en proberen om een tekst op een mooie ondergrond te plakken en dat vervolgens hier op mijn blog te krijgen.
(Normaal gezien moet dat een prachtig gedicht zijn, maar dat is niet mijn sterkste kant, dus het worden slechts een paar bekende quotes)
't Is tenslotte maar een test hé. ;-)
Wat moet een mens anders doen in komkommertijd?
Ik zou kunnen kuisen, juist ... maar pffft... niet bepaald mijn lievelingsjob en dat gaat niet lopen.
Ik moet wel absoluut de struiken in de voortuin snoeien en de zon staat er nu niet op, dus het zit erin dat ik dat straks toch nog even ga doen. (zei ze fier en ze hoopt dat die donderwolk reden zal zijn om het niet te doen )
Mr. Silver is nog een kinderkamer op de zolder mede aan't creëren bij zoon 2, want eind augustus wordt nummerke drie verwacht. Er waren wel voldoende slaapkamers, maar in deze tijd heeft elk kind 'zijn/haar ruimte' nodig.
Waar is de tijd dat kinderen bijna in stapeltjes te slapen gelegd werden?
Net zoals jullie heb ik ongelooflijk genoten van het prachtig zomerweer, in- of uit mijn zwembadje.
Voor mij mag het best nog even blijven duren, maar een beetje frisser zoals vandaag is wel heerlijk.
Allez, bon, hier komt mijn eerste probeersel, hoedoevast aan uw bretellen ....
Jietie ... JT maar dan op z'n Engels is heum (home maar dan op z'n Vlaams) allez ge verstaat het wel hé?
We zijn terug van een heerlijke, rustgevende, ontstressende, zonnige vakantie. Ge merkt dat vast en zeker aan mijn uitbundig, optimistische manier van schrijven?
Bovendien zit ik hier nu terug aan mijn vertrouwde PC, die niet om de haverklap uitvalt - wat een luxe.
Wanneer ik terugkeer van een caravan vakantie moet ik altijd weer wennen aan al die ruimte in huis. Een mens zou van minder agorafobie krijgen.
Na onze mini caravan bedstee leek het alsof er een zee van ruimte was in ons huiselijk bed vannacht.
Vanmorgen zocht ik tastend en nog half slapend naar de uitgang, tot ik besefte dat ik mijn benen maar over de rand van het bed diende te kieperen. Een mens is luxe toch snel gewoon hé?
Eergisteren was er zwaar onweer voorspeld aan onze Costa Belgica, dus zei ik tegen mijne zilveren bedgenoot : " schatje, shoeke, zoeteke, licht van mijn ogen: als ik van u was, ik zou die voortent afbreken voor het begint te regenen en te stormen", waarop hij met een geeuw antwoordde : " bweeeeuuu, nu niet zenne, ik ga slapen, ik ben moe".
Niet moeilijk dat hij moe was, hij had de hele dag gefietst en had er ook enorme dorst van gekregen en voor die dorst hebben ze Duuveltjes uitgevonden nietwaar?
Mijn Brits flegmatisme komt altijd van pas op zulke momenten, ik dacht : foert !
Hij had echter hoerenchance - een Antwerps woord Thea, maar misschien begrijp je het zonder verdere uitleg - want de volgende ochtend was Laura nog steeds stralend van de partij.
Iemand anders moet het onweer op z'n dak gekregen hebben.
We werden bij ons vertrek uitgewuifd door onze mede-zigeuner-caravan-bewoners-buren, Gilbert en zijn bewonderenswaardige 84 jarige moeder, die nog op haar achterkleinkinderen past, kookt voor de hele familie, groenten en fruit kweekt in een enorme tuin; de lieve Limburgers; de vriendelijke mensen uit Ekeren - en nog een paar anderen waar ik wat minder contact mee had.
We moesten gisteren iets vroeger dan gepland terugkeren voor het verjaardagsfeest van Seppe.
's Morgens de caravan aangehaakt, gelukkig geen files, dus we waren rond één uur thuis.
Snel, snel de auto en de caravan uitgeladen, enfin, alles op een hoop in ons huis binnengesmeten. Dan snel onder de douche, vervolgens schwiegermutti ophalen en dan tegen ‘vrij vlugge maar toch nog net binnen de reglementaire' snelheid naar het huis van zoon 2 gesnord.
Het was een heerlijk kinderfeest en ondanks het dreigend onweer 's morgens, is het toch de hele dag droog en zonnig gebleven.
Gisterenavond bezag ik met lede ogen de chaos in huis, maar weer dacht ik : foert ! Het wordt een slechte gewoonte
Vandaag zijn we nu alles in ijltempo door elkaar aan het doen, van enige organisatie is geen spoor.
Het gras in de tuin stond kniehoog en moest eerst afgereden worden om bij het zwembad te geraken. De pomp aangezet om het water te filteren en met de bodemreiniger het vuil eruit halen. Dit was allemaal uiterst dringend, want wie weet is de zomer morgen alweer gedaan hé?
't kan snel keren hier in ons Belzikske.
Onze haag in de voortuin moet ook dringend gesnoeid worden, want we moesten ons met een machete een weg banen tot aan onze voordeur. Onze brievenbus vonden we enkel maar op de tast !
Ik sta ook hopeloos achter met mijn dagboek- blogje, dus dat doen we hier even snel tussen de plooien door, met een lekker tasje koffie erbij, om even wat te bekomen.
Bovendien wil ik seffens heel graag eens bijlezen op mijn favoriete blogjes, want ik sta hopeloos achter.
op de muziek van radio Minerva.... lalalalalala....
Mannekes zeg, waar heb ik het aan verdiend?
Na een uiterst slechte, natte start hebben we hier aan 't zeetje al ongelooflijk prachtig weer gehad (voor Belzikske toch ! )
Elke dag stralende zon, weliswaar af en toe vergezeld van een ijzig windje, but who cares?? Ikke niet hoor, zo koel ik wat af.
Moest het altijd zo'n weer zijn, dan ging er beslist niemand nog naar het zuiden, tenzij om de mensen èn de architectuur èn het eten.
Het eten in de camping taverne ( het durft zich 's avonds en 's middags ook restaurant te noemen) was een minieme ontgoocheling.
Enkel met de weekend open!
Alsof alle senioren en ouders met kleuters die in voor- of naseizoen hier staan niet uit eten willen gaan, kom zeg!
Verder: de kaart - aan zee wil ik vis eten, hoe zoudt ge nu zelf zijn?
Mister Silver, een berucht visetariër (haat alles wat vis is en daarom heb ik dit nieuw woord uitgevonden) vond het niet zo vreselijk wat ik nu ga vertellen.
Een restaurant/taverne aan zee zonder vis, kom zeg mannekes: dat is even erg als een café zonder bier.
Ik bekeek de kaart en bestelde een tongetje.
"Sorry mevrouw, dat is er niet meer" zei de nochtans heel vriendelijke ober, die er helemaal alleen voor stond.
Ik had het enigzins verwacht en om niet de hele kaart af te gaan vroeg ik beleefd : "wat hebt u eigenlijk nog van vis?"
"Euh niks meer mevrouw, sorry en van vlees eigenlijk ook niet meer, maar ik heb wel nog een uitzonderlijk goede steak".
Bij gebrek aan eten thuis en omdat we enorm grote honger hadden, bestelden we allebei steak met fritten, zijt ge in België of niet?
Mr. Silver zei dat het hem deed terug denken aan zijn vroegere veelvuldige werkbezoeken aan Polen - lang voor de Berlijnse muur werd afgebroken - toen kreeg hij in elk hotel ook een heel uitgebreide kaart, om uiteindelijk te horen dat er slechts goulash, erwtensoep en frisdrank was. Zelfs het bier was op. Kan het nog erger?
Met een gevoel voor humor dat je altijd nodig hebt in een onbekend camping restaurant/taverne, begonnen we vol goede moed aan een enorme steak en ik ben wel verplicht te bekennen dat het één van de lekkerste was die ik ooit heb genuttigd.
Godzijdank voorziet mijne zilveren me elke dag van verse garnaaltjes bij mijn apertiefje. Ik zal verplicht zijn om zelf vis te bereiden in ons huisje op wielen vrees ik.
Eergisteren bezochten we een enorme Rommelmarkt in Koksijde - aan te bevelen voor alle Rommelmarkt liefhebbers zoals Knuffel van ons aller Huismusje. ze zal me heel dankbaar zijn voor deze informatie
Ik dacht dat de Rommelmarkt van Edegem enorm was, maar deze was zo groot, dat we maar een stuk ervan gezien hebben.
Het is één van die bizarre hobby's van Mr. Silver en ik pikkel maar mee, ondersteund door een flinke dosis Dafalgan Codeïne.
Hij loopt rond en ik koop. Ja sorry, ik kan niet 'windowshoppen' zoals men dat in het Engels noemt. Als ik iets interessant zie, dan koop ik het.
Ik kocht dus twee nieuwe mosselpotjes voor 2 euro - dat zal nog van pas komen gezien het gering aanbod van vis in ons camping restaurant.
Onze vrienden, die op de camping naast die van ons staan, hebben hun 2,5 jarig kleinzoontje enkele dagen op bezoek.
Toen ik gisteren om 9.30 uur uit mijn bedstee klauterde hoorde ik Mr. Silver al met hen praten. Ze waren op wandel.
Het nadeel van klein mannen is dat ze héél vroeg wakker worden. Zij zaten om acht uur al in de zandbak met hun kleinzoontje en hun oogjes stonden klein door gebrek aan slaap.
Hoe snel vergeten we toch die glorietijden toen we met onze kinderen ook een wandeling door de Wildertse bossen maakten om 7 uur 's morgens omdat ze teveel lawaai maakten in de caravan!
Wat radio Minerva betreft (zie de titel) - ik las in de krant dat men dit eender waar via de PC kan spelen en het is inderdaad zo.
Ik zit hier al dagen oude liedjes (van mijnen tijd) mee te neuriën (of uit volle borst mee te zingen) en Mr. Silver komt steeds naar binnen kijken wat er aan de hand is, hij denkt dat ik last heb van krampen.
Daarnet heb ik in het ochtendzonnetje zijn grijze lokken geknipt en hij ziet er nu weer een beetje ordentelijk uit.
Hij is nu terug uit de douche en ik heb voor vandaag weer een fiets gehuurd. Ik wacht hier al tikkend tot mijn Dafalgan begint te werken vooraleer ik me weer zonder vrees (sic) in het verkeer smijt.
Spijtig dat ze geen grote flashie, fluorescerende " L " hebben om op mijn rug te hangen.
Ik overweeg toch om een electrische fiets te kopen, maar ik viel wel achterover toen ik de prijs zag.
Bovendien twijfel ik aan een plooifiets (om mee te nemen in de caravan) of een degelijke gewone.
Ik vermoed dat we best naar Nederland gaan om er eentje te kopen.
Als er een volk is dat weet wat een goede fiets is, dan zijn het wel de Nederlanders.
Thea liet me al weten dat zij er eentje heeft, nu zal ik haar contacteren en haar heel onbescheiden vragen wat ze daar voor zo'n fiets betalen.
Ik ben blij te zeggen dat sinds mijn deskundig systeemherstel mijn Lappie zich al een hele tijd voortreffelijk gedraagt.
Slechts een paar kleine oprispingen, die niet helemaal kosher zijn, maar ik blijf erop timmeren tot het helemaal begeeft. Je zal merken dat dit gebeurt nèt wanneer de garantie vervalt.
Net zoals Herkuul en Ernst denk ik dat het aan oververhitting of iets anders te wijten is en zeker niet omdat ik af en toe een programma download. Er staat nu niets meer op - het is zo proper als een pas gewassen babypoepje en nog durft het eens uitvallen.
Mr. Silver verveelt zich 's avonds rot, (er is geen TV) dit integenstelling tot mezelf. Ik lees, heb mijn handwerk, tokkel op mijn Lappie, los kruiswoordraadsels op ... enfin, laat ons zeggen dat het woord vervelen niet in mijn woordenboek staat.
Op een gegeven ogenblik vroeg hij zelfs om te wiezen!
Allez zeg, wiezen met z'n twee... het moet al erg zijn als hij wil kaarten. Toen ik hem zei dat ge met twee niet kunt wiezen keek hij zo vreselijk teleurgesteld dat ik hem het Mahjong spel op Facebook aangeleerd heb.
Dit ter informatie van Lieve en Stefanie ! Die kleine aantal punten elke keer waren van hem hoor!
Hem zien spelen was aandoenlijk. Het zweet parelde op zijn voorhoofd. Indien hij vanavond weer wil spelen dan zal ik er eens een foto van maken voor het nageslacht!
Oeps, hij komt nog eens informeren of ik nog niet gedaan heb met schrijven zodat we kunnen vertrekken... ik zal hier maar een einde aan breien zeker?!
Blogjes lezen en reakties schrijven zal voor na onze fietstocht zijn (indien ik het overleef natuurlijk).
'Wish you were all here"
Dat stond vroeger op de kaartjes die we naar huis zonden, en ik doe het nu op deze meer moderne virtuele manier
In mei 2007 schaftte ik me een laptoppeke aan, een mens moet tenslotte met zijn tijd meegaan nietwaar?
Overal en altijd online kunnen, wij de 'echte blog-senioren' kunnen het niet missen.
Maar mijn laptoppeke was een 'budgetvriendelijke' aankoop. We kochten het in den Aldi want er was ons verzekerd door een IT deskundige dat men daar ook uitstekend materiaal kon kopen.
En ge weet hoe dat gaat met een computer hé?
ahaaaa....maar dat is iets interessant, ik ga dat er efkes opzetten zie ...en voor ge het beseft staat uw bureaublad vol icoontjes.
Een jaartje terug begonnen de problemen.
Elke keer ik online was begon mijn lappie te zoemen en te gonzen als een zwerm zotte wespen om dan plots zonder verwittiging volledig stil te vallen. Vreselijk vervelend.
Ik belde toen Medion op en kreeg de raad om een volledig systeemherstel te doen en Lappie terug in kooptoestand te zetten. Zogezegd, zogedaan.
Indien het werkt in de originele kooptoestand dan is er niets mis met het toestel, maar dan ligt het aan later toegevoegde programma's werd me gezegd.
Ik protesteerde : "maar mijnheer, ik moet er toch iets meer kunnen opzetten dan wat er opstaat zeker?" en mijnheer antwoordde : " ik kan niet meer zeggen dan ik al gezegd heb mevrouw, indien het in kooptoestand werkt dan is er niets mis met het toestel en dan moet u er niets meer opzetten, dag madam!"
Voilà, daar moest ik het mee stellen. Maar inderdaad, een hele tijd werkte Lappie zonder problemen hoewel ik nog steeds mijn twijfels had - zelf heb ik een sterk vermoeden dat Lappie last heeft van vapeurs want ze wordt regelmatig héééél warm en zoemt als een gek.
Maar wie ben ik? Die man bij Medion heeft ervoor gestudeerd en ikke niet hé.
Nu werk ik zelf thuis bijna nooit met Lappie, maar Mr. Silver ontdekt nu meer en meer de geneugtens van het WWW en dankzij ons klein intern netwerkje thuis kunnen we beiden online. Ik boven aan de vaste computer en hij beneden aan Lappie.
Zonder het te beseffen komen er toch altijd programma's of updates op en ons bureaubladje stond weer vol icoontjes toen ik dit jaar naar zee kwam.
Het zoemen en gonzen begon zodra ik online ging weer enorm toe te nemen en heel vaak, op de meest ongelegen ogenblikken, bv. tijdens een spelletje Mahjong of Bejeweld online was't ineens gedaan - poef .... zwart scherm en noppes meer.
Gisteren waren we even overhuis gegaan en omdat ik me nog herinnerde wat ik moest doen van de vorige keer heb ik nu daarnet weer gedaan. Thuis, in de originele doos van Lappie zaten alle nodige cd rom's om haar terug in kooptoestand te zetten.
Daarnet heb ik dan weer, terwijl de zenuwen door mijn lijf gierden, voor de tweede keer een volledig systeemherstel gedaan. Ons Lappie staat weer in kooptoestand en wonder boven wonder, ik kon terug online dankzij mijn Mobistar stickske natuurlijk!
Of ik online kan blijven is een andere vraag, want zodra ik hier begon te tokkelen op Seniorennet, begon Lappie weer van haar perretten te geven. ( euh ... Thea, ik weet echt niet hoe jullie dit in Nederland zeggen, sorry hoor).
Enfin, het is een test, indien Lappie nu in kooptoestand weer om de haverklap uitvalt dan bel ik bij mijn thuiskomst terug Medion op want de garantie loopt nog een jaartje. Een mens moet toch online kunnen met de huidige hardware of niet soms? Waarom koop je anders zo'n laptop?
Met de woorden van Monty Python : - and now for something completely different!
Na het ongelooflijk nat begin van ons verblijf aan zee is Laura volop gaaaze beginnen geven en dan wordt camperen pas écht plezant.
Altijd buiten in het zonnetje zitten, eten en drinken - heerlijk.
Ik heb - op aanraden van een vriendin - een fiets gehuurd. Vriendin beweerde dat fietsen wel ging met een slechte rug als het stuur maar hoog genoeg stond.
En ja hoor ... ik kon fietsen! Tevoet geraak ik nergens meer, dus dat was een heerlijk gevoel.
Nu moet ik jullie wel bekennen dat fietsen nooit echt mijn ding is geweest. Als kind kregen we geen fiets omdat het broertje van moeder op vijfjarige leeftijd werd doodgereden en zij was daarom ongelooflijk bang dat ons iets zou overkomen. Bovendien waren er geen center voor vier fietsen.
Maar hoe gaat dat? Zonder dat moeder het wist leerde ik heel stiekem mezelf fietsen op fietsen van vriendinnen. Maar ik kan fietsen zoals ik kan zwemmen : maw. 'slecht'
Aan elke hoek stap ik af en daar waar Mister Silver moeiteloos tussen twee paaltjes fietst, stap ik af - enfin ik spring eraf want mijn benen zijn te kort - en ik stap terug op voorbij de paaltjes.
Ik stapte na ons fietstochtje met een ongelooflijk fier gevoel af. Herniaretta had zich de hele tijd koest gehouden en ik begin al een aankoop te overwegen
Wat ik wel niet begrijp is : waarom heeft men ik hemelsnaam een hele nieuw fietspad aangelegd van deze camping naar Nieuwpoort strand met KLINKERTJES - dat kan toch enkel maar in België!
Waarom zijn de ingenieurs geen kijkje gaan nemen in Nederland waar men hemelse fietspaden aanlegt? Fietspaden in macadam.... Hier is het de hele tijd van boenke boenke boenke en dan nog op een fiets met vering.
De tweede dag begon Herniaretta wel te pruttelen, maar ik ga dat toch niet toewijzen aan het fietsen, ik ben het al gewoon dat ze af en toe haar kuren krijgt.
Maar ik ga toch nog even wachten vooraleer ik me een goede fiets aanschaf, ik zal er nog maar best eentje huren. Bovendien overweeg ik zo eentje met een batterij. Zijn er misschien ervaringsdeskundigen bij mijn lezers die mij de pro- en contra's van zo'n fiets kunnen geven?
Ik ga het hier nu even bij laten en dit al op mijn blog zetten vooraleer ik seffens weer zonder verwittiging een zwart scherm krijg en alles kwijt ben.
Ik hou jullie op de hoogte van het verloop.
En voor Lewieke : ge gaat van uw maand zeevakantie genieten hoor, ik kan het u verzekeren. Er gaat niets boven onze kust en zeker niet wanneer de zon schijnt!
'k zit hier nog, dat wil zeggen dat het weer nog meevalt hé, anders was ik nu terug thuis.
Zaterdag.....heerlijk, glorieus, stralend, zuiders weer. De hele dag buiten zitten bakken in't zonneke en uitkijken naar de volgende dag, want dan kwamen de kinderen en kleinkinderen.
's nachts - ik ga slapen rond 1 uur - drup drup drup .... 'T IS NIE WAAR HEEEEEEE ?????!!!!!!
Jaja, 't is wel waar, een zondvloed daalt neder op onze bescheiden woonplaats. De druppels kletsen alsmaar harder en harder op het dak.
Miljaarde miljaarde miljaarde ... kan dat hier nu écht geen twee dagen achter elkaar zonnen????
De volgende ochtend, D-Day na een rusteloze, bijna slapeloze nacht : telefoon - Zoon 2 : "hallo mama, wij komen hoor" we zullen er rond de middag zijn. "Jamaar zeuneke, 't is hier ouw wijven aan't regenen hoor!"
"Allez gij, hier is 't nog droog, maar we hebben het de klein mannen beloofd, dus we komen."
Even later : telefoon - zoon 1 "Hallo mama, we komen af hoor" en hij krijgt hetzelfde antwoord als zoon 2. Hij vindt het ook niet erg dat het hier regent, de kleinzonen kijken er ook al naar uit.
Mr. Silver en ik kruipen uit onze mini bedstee, met ongelooflijk zachte matras (voor Herniaretta) en kijken in de voortent : " eeeeeeeekes.....jakkkes......heel de voortent staat onder water". Wij zijn kampeerders van 'kust mijn voeten'.
"Zijde gij nu bij de scouts geweest of niet?" vraag ik Mr. Silver, die me verwonderd aankijkt.
"Pakt een schup en graaf een greppel zodat dat verdomde water hier niet blijft binnenstromen, sebiet staan de klein mannen hier met hun voeten in't nat! "
Mr. Silver - nu klaarwakker - volgt het commando van zijne generaal op en begint te schuppen zodat het water terug naar buiten vloeit.
Buurman - een ervaren caravanner, zegt dat het bij hem droog is omdat zijn systeem goed werkt. Ik zend Mr. Silver op verkenning : een goed systeem dient nagevolgd te worden.
"Ja maar zeg, die heeft drie lagen in z'n voortent, eentje waar water doorkan, daarbovenop nog een laag, en dan een lag die hij omkrult zodat er geen regenwater kan binnenkomen, die komt hier al sinds 1980 !" moppert Mr. Silver, wiens haar met de dag witter wordt ipv grijs.
Het uur der waarheid (de aankomst der vruchten mijner schoot) nadert met rasse schreden.
Het regent inmiddels al iets minder hard.
Links is nu een greppel en een putteke gegraven en het water stroomt er weg. Rechts is er een grote modderpoel.
Nog steeds 'in bevel' zeg ik: "D'r moet hier verdomme toch iets zijn om op die modderpoel te leggen bij de ingang, laat uw hersencellen eens allemaal werken man." Ik hoor het gekraak en gepiep van alle radertjes en even later staat mijn genie'ke daar met een stuk plastic.
"Bon, nu kunnen ze tenminste binnenkomen zonder uit te schuiven!" : zeg ik als compliment voor zoveel kunnen.
Wat later arriveren beide succesvolle zaadcellen met vrouw en kroost.
De klein mannen komen in de caravan en vinden het heerlijk. Kleinzoon 2 gooit zich op ons bed en hij kijkt me aan met een gelukzalige blik in zijn ogen, zo'n nestje in een caravan, hij kan zich niets beter indenken.
Kleinzoon 1 wordt een beetje ingetoomd, want die vindt dat het bed meer op een trampoline lijkt.
Nana grijpt tijdig in en zet hen alle twee terug in de vochtige voortent. Kleindochter vraagt verwonderd hoe onze caravan rijdt zonder motor en ik leg haar uit dat het getrokken wordt met de bol achteraan de auto.
Kleinzoon 3 ziet het 'bewust' voor de eerste keer en vindt gewoon binnen- en buitenkomen een heerlijk spelletje.
Snel wordt er beslist dat 'de mannen' - kleinkinderen incluis, naar de frituur gaan om proviand te halen.
De frituurist krijgt bijna een attack - hij wou net de keet sluiten.
Wonder boven wonder, de goden zijn met ons : na de middag doen de hemelsluizen hun deuren toe en Laura komt eerst voorzichtig piepen en daarna beslist ze te schijnen uit volle kracht.
Kinderen, kleinkinderen en grootvader zoeken het strand op - nana blijft achter en doet de opruim en de afwas en zet alles (tafel en stoelen) buiten op het gras in het zonnetje.
Moe maar voldaan keren ze allen terug, met nieuw proviand voor het avondmaaal.
Deze keer kunnen we buiten eten zoals moeder natuur het ooit bedoeld had.
De kleinkindjes worden door mama en papa in de familiedouches gewassen en klaargemaakt voor hun bedjes. Zo kunnen ze straks slapend van uit de wagen recht naar hun bed.
Bij schoondochter 2 is ons kleinkindje 5 nu al heel goed te zien en te voelen. Ik wrijf even over zijn (haar) poepke en prijs me gelukkig dat ik dit allemaal mag meemaken.
Na een heerlijke dag - met slechte, natte start - wuiven we ze uit, onze kroost die zo aan ons hart ligt.
Moe maar voldaan kruipen Mr. Silver en ik 's avonds terug in ons mini zigeuner nestje en we slapen een gat in de dag.
Telefoon : "hallo, 't is hier met broer zee, is't goed dat we vanmiddag even langs komen?"
"Natuurlijk" antwoord ik met slaapstem. " Hoe meer zielen hoe meer vreugd ".
Mr. Silver en ik rennen naar de douches en ruimen ons mini huis op zodat het bezoek niet te erg schrikt.
Schoonbroer en schoonzus zijn vertrokken.
Daarna is Mr. Silver, die geen zittend gat heeft, op zijn fiets gesprongen. Hij kwam enkele minuten geleden terug met een half pond garnaaltjes.
"Hier shoeke...uw aperitief".
Hoe kunt ge nu ooit kwaad zijn op zo'n lieve man?
Lap! 't is niet waar hé - ik hoor weer regendruppels op het dak. 't is weer van datte. Maar inmiddels is het toch al bijna 7 uur - tijd voor het avondeten en een DVD kijken of wat internetten.
Zoon 1 had me bijna de stuipen op het lijf gejaagd toen ik vertelde dat ik 'Mobistar Everywhere' gebruikte.
"Pas maar op dat ge geen enorme rekening toegezonden krijgt": had hij waarschuwend gezegd.
Het koud zweet was me uitgebroken en ik heb broer 2 gebeld, van wie ik weet dat hij dit systeem al vrij lang gebruikt. Hij heeft me verzekerd dat ik op mijn twee oren mag slapen. De rekening valt altijd best mee en is zoals men mij gezegd heeft.
Oef .... nu kan ik met gerust geweten terug op mijn blogje schrijven en mijn favoriete blogjes lezen.
Na al die bakken regen hebben we gisteren en vandaag ongelooflijk genoten van een heerlijk stralend zonnetje.
Gisteren werden we op de apertief uitgenodigd bij vrienden van ons die op de camping naast die van ons staan.
In vogelvlucht was het maar drie stappen, maar het hek was net iets te groot om over te springen en we moesten een hele omweg maken.
Nadien Lasagne opgewarmd uit de diepvries (van thuis meegebracht) en redelijk geslapen, enfin ikke toch - Mr. Silver hoorde men tot in Antwerpen snurken. (niet moeilijk na zoveel Duveltjes! )
Vandaag is 'Laura' de hele dag braaf geweest en heb ik eindelijk tijd gehad om de camping te verkennen.
Onze eigen Belgische kust heeft toch nèt dat ietsje meer dan andere landen.
We hebben enkele jaren in Cadzand gestaan, maar de ambiance die men hier in België vindt, vindt men nergens anders.
We horen ook meer Vlaams dan Nederlands en dat is ook gezellig. Niet dat ik de Nederlanders niet leuk vind, maar een Belg heeft 'iets' dat een Nederlander niet heeft ... een zekere 'je ne sais quoi' en ik zeg dit als buitenlander.
Nederlanders komen altijd zo enorm zelfzeker over en hier zie ik al die bomma's- net zoals mezelf, met kleinkinderen op stap.
In de Nederlandse camping zag ik dat heel zelden. Vaak werd me gezegd : "ja maar, dit is nu onze tijd, de tijd dat wij kunnen genieten van onze oude dag" en ik kan hen geen ongelijk geven, maar ik heb de indruk dat wij, enfin de Belgen, iets anders in mekaar zitten.
Daarstraks is Mr. Silver met zijn velooke een toerke gaan doen en hij kwam terug met verse garnalen voor mij.
Lekker knabbelen bij een pintje als apertief. Heerlijk toch, zo garnaaltjes pellen en ze één voor één opknabbelen. Zelf lust hij het niet, maar hij geniet omdat ik geniet.
Morgen - indien Laura nog van de partij is - komen onze kinderen allemaal een kijkje nemen en wij zien er al naar uit.
Toch lees ik dat ze vanaf maandag weer slecht weer voorspellen. Of we dan hier blijven weet ik niet, want een caravan is slechts plezant bij mooi weer.
Bij vreselijk regenweer zoals dat van vorige week zit ik liever thuis.
Nu ga ik op zoek naar een dessertje en een lekker tasje koffie en dan ...'t ja .... dan zien we wel.
Waaaauw (om het met de woorden van Eddy Wally te zeggen) ....
De week is weer in een razend tempo voorbijgevlogen.
Maandag moest ik voor een hersenscan, want het aanhoudend gefluit in mijn oren is blijkbaar niet te wijten aan een defect van mijn oren volgens de NKO arts. Dat zou te gemakkelijk geweest zijn natuurlijk.
Ik heb mijn vreselijke claustrofobie onder de scanner toch een kwartierke opzij kunnen zetten, dankzij de morele steun van de vriendelijke radiologe, die trouwens zelf ook al lang last had van oorsuizen.
Ze gaf me niet bepaald moed toen ze opmerkte dat ze bij haar ook niets gevonden hadden en dat er niets aan te doen was.
Donderdag moesten we snel snel een dagje naar de Ardennen bij broer 1 om onze caravan op te halen, want we trekken morgen voor een paar weekjes naar zee.
We moeten wel voortdurend over en weer naar huis komen omdat er zoveel te doen is, maar kom. 't Is beter dan niets.
Vrijdag 's morgens zijn er boodschappen gedaan, dit met het oog op het verjaardagsfeest van Mr. Silver en na de middag was het weer een heerlijk weerzien met mijn blogvrienden.
We hebben ons Myette en Paz wel gemist hoor.
Nadien zijn Mr. Silver en ik een hapje gaan eten omdat het tenslotte die dag net zijn verjaardag was. (en ik hoefde dan ook niet te koken hé )
Toen we thuis waren heb ik wel snel een biscuit gebakken, want zaterdag moest ik weer een hele dag weg.
In de late namiddag hebben we nog snel het schoolfeest meegepikt van onze twee oudste kleinzonen. Zoon 1 en schoondochter hadden voor ons pasta en pizza besteld, ik hoefde dan weer niet te koken. Wat een luxe toch!
's Avonds heb ik wel verder gewerkt aan de voorbereidingen van het koud buffet dat ik ging klaarmaken voor het verjaardagsfeest van Mr. Silver.
Zondag : vandaag dus, D-Day - stemmen en verjaardagsfeest!
Héél vroeg opgestaan om mijn biscuit om te toveren tot een Black Forest Gateau en het koud buffet verder af te werken.
dit is een foto van MIJN gateau
amaai nana die room is toch zo lekker - en zo plezant !
Daarnet zijn Mr. Silver en ik snel even gaan stemmen.
Op de goei natuurlijk Lipske !
We hoefden gelukkig niet aan te schuiven, het is de allereerste keer dat het zo vlot gaat. Iedereen is nu het elektronisch stemmen al gewoon veronderstel ik.
Ventje is nu beneden de tafels aan het klaarzetten - het zal spijtig genoeg binnen te doen zijn, want 't is nogal friskes aan de knoesels buiten, maar hopelijk blijft het droog.
Ik maak dan nu even van de gelegenheid gebruik om Herniaretta even te laten bekomen terwijl ik mijn dagboek hier bijwerk.
Ik zal het maar best blijven doen, want toen ik de begeleidende brief van de scan bekeek, las ik dat er ‘natuurlijk' niets mis was met mijn oren.
Er stond wel in dat ik fors vergrote Virschow Robin ruimtes in mijn hersenen had.
Jawadde! U zegt !!!!
‘k heb altijd geweten dat ik iets mankeerde in mijn hersenpan. 't heeft daar altijd een beetje teveel gerammeld.
Nieuwsgierig Aagje, zoals altijd, tikte ik het snel even in op het Internet en ik had het beter niet gedaan.
Wanneer je daar begint te lezen dan krijg je op slag de ‘bibberoetschkies'. De letters sprongen bijna van het scherm.
Het zou namelijk een aanwijzing kunnen zijn voor beginnende dementie.
Amaai mijn voeten Zjerard.
Ik was er gelijk niet goed van en ik ga zo snel mogelijk naar mijn huisarts en zal daar waarschijnlijk weer flink naar mijn voeten krijgen dat ik niet op het Internet zelf doktertje moet spelen.
Enfin, de tijd dringt en mijn pijnstillerke begint te werken.
Ik ga nu terug aan de slag en vanavond na het feest moet ik nog tijd vinden om snel wat zaken in de caravan te gooien zodat we morgen naar zee kunnen vertrekken.
Ik neem wel mijn laptoppeke mee. Er is internet, maar ik heb ook zo'n stick gekocht waarmee je overal kan internetten.
Ik mankeer enkel nog maar één ding. Mijn stickske natuurlijk, het is nog altijd niet aangekomen.
Verder moet ik het ginder geïnstalleerd krijgen en bovendien moet mijn laptoppeke het nog willen doen, want hij heeft de laatste tijd weer flink zijn kuren.
Zolang ik het in kooptoestand terugzet werkt het, maar zodra ik er iets anders opzet weigert hij medewerking.
Bij Medion vinden ze dit normaal en zeggen ze me : "madammeke, als het werkt in kooptoestand, dan is er niets mis met de notebook" en ja ... eigenlijk hebben ze gelijk hé.
Ik ben wel gekraakt, gebroken en stik kapot, maar dat komt beslist ooit wel terug goed zeker.
Ik begrijp hoe langer hoe meer waarom moeder natuur ervoor gezorgd heeft dat vrouwen vanaf een bepaalde leeftijd geen kinderen meer kunnen krijgen.
Onze fragiele, tere, oude, versleten bodiekes kunnen al die jonge uitbarstingen van energie niet meer aan!
De vier klein mannen in bed krijgen bleek al geen simpele bedoening.
Ik had schoondochter blijkbaar verkeerd begrepen toen ze zei dat Seppe moe was.
Hij kwam half slapend bij ons aan, dus ik legde hem vrij vroeg in zijn bedje. Normaal legt hij dan zijn hoofd neer en vallen zijn klepjes bijna onmiddellijk toe, maar deze keer ... noppodrollo!
Ik ga dan gewoonlijk, tot ik niets meer hoor, in mijn kamertje wat aan de computer zitten spelletjes spelen, maar hij bleef roepen en zeggen dat hij terug wou opstaan.
Nadien bleek dat schoondochter me gezegd had dat hij ‘niet' moe zou zijn, want hij had tijdens een lange wandeling in de buggy geslapen.
Van een misverstand gesproken !
Een uurtje later gaf hij zich toch gewonnen en was het tijd om de twee volgende in bed te leggen.
Kleindochter kroop in ons bed en kleinzoon 2 ging naast haar liggen met een boekje.
Ikke terug naar mijn computer.
Na een half uur gegiechel en gewoel besefte ik dat er op die manier van slapen niets in huis zou komen.
Kleinzoon 2 kreeg het matrasje op de grond toegewezen en binnen de tien minuten waren ze allebei vertrokken naar dromenland.
Nog een uur later was het bedtijd voor kleinzoon1.
Hij kwam al zelf naar boven, want blijkbaar werkte het gesnurk van Mr. Silver beneden vreselijk op z'n zenuwen, hij kon de TV niet horen ( nu hoort ge het eens van een ander hé! ).
Diepzinnige, vroegrijpe kleinzoon en ik hadden vervolgens een lang, filosofisch gesprek.
Nooit vanzeleven had ik verwacht dat ik aan een achtjarige een antwoord zou moeten geven op vragen zoals : "besta ik eigenlijk wel echt nana ?" - "indien ik niet zou geboren zijn, zou je me dan gemist hebben?" - "hoe weet je eigenlijk dat je bestaat en dat het leven geen droom is? "
Heel moeilijk om hier op achtjarig niveau een zinnig antwoord op te geven, zeker als je pompaf bent.
Ik deed die nacht natuurlijk geen oog dicht.
Half slapend plukte ik kleindochter twee keer van de grond en trok ze terug bij me in bed. Kleinzoon 2 lag op het matraske te woelen van jewelste.
Mr. Silver lag in de kamer ernaast te snurken alsof z'n leven ervan afhing en ik was bang dat hij kleinzoon 1 (die naast hem sliep) en Seppe die naast hem in het kinderbedje sliep, wakker zou maken.
Om het uur rinkelde er ergens in de verte een alarm - zeer stil - het was te stil om ons brandalarm of zo te zijn, dus ik veronderstelde dat het er eentje uit de buurt was.
De volgende ochtend bleek kleinzoon 1 het alarm op zijn polshorloge ingesteld te hebben zodat het elk uur afliep.
Ik had amper een oog dicht gedaan toen onze ‘zeer uitgeslapen' kleindochter besliste dat het tijd was om op te staan : ons mamselleke had honger, dorst en moest dringend plassen.
Ze zei dit natuurlijk luid genoeg om kleinzoon 2 ook wakker te maken.
Black Forest Gateau
Ik had de dag voordien mijn biscuit gebakken, maar was veranderd van gedacht - ik ben tenslotte een vrouw hé - dus ik had beslist om in plaats van een Sachertorte, een Black Forest Gateau te maken.
Samen met de kleinkinderen werd de room geklopt en tussen de lagen gespoten, de kriekjes gingen erop en hetzelfde deden we boven op de cake.
De chocolade werd in grote stukken gebroken om tegen de zijkant te plakken.
(mijn camera ligt nog bij zoon - dit is een foto van't internet)
Mijn verjaardagstaart mocht er zijn, al zeg ik het zelf
Schoondochter 1 kwam de twee grootste kleinkinderen halen rond elf uur en wij zouden de twee kleintjes om drie uur meenemen naar hun ouderlijk huis, waar mama en papa samen hun verjaardag vierden met een BBQ.
Toen het tijd was om te vertrekken leek ons huis op een mini slagveld.
We hebben heerlijk buiten gegeten in de pas aangelegde tuin van zoon 2 .
Het gras was nog iets te jong en pril om door kindervoetjes vertrappeld te worden, maar die konden wat verder op de grote weide ravotten.
Rond 8 uur en ondanks twee pijnstillers, begon Herniaretta nog maar eens te gillen dat het een lieve lust was.
Gedaan met de pret en naar huis, recht naar mijnen beddenbak.
Ons huis lag er nog steeds bij als een slagveld - de kabouterkes waren spijtig genoeg niet komen opdagen terwijl we weg waren!
Mr. Silver was echter nog in form en heeft de opruim op zich genomen, want toen ik vanmorgen opstond leek het alsof iemand een fles Mr. Proper had opengedaan. (zie video)
Jaja ... wat de titel betreft :
mijne zilveren wordt op 5 juni 65
- vanaf nu is hij een senior en mag hij gratis op de tram.
Spijtig dat hij dit nieuw abonnement vorige vrijdag nog niet mocht gebruiken : we zijn naar 'Angels and Demons' gaan kijken, gebaseerd op het boek 'The Bernini Mystery' van Dan Brown.
We zullen het bij de betere film klasseren, want Mr. Silver is de hele tijd wakker gebleven
Ik was van plan om vandaag verder over mijn onbekende halfzus te schrijven,maar het zal er weer niet van komen vrees ik.
Schoondochter 2, zwanger van haar derde kindje, heeft het deze keer écht niet gemakkelijk.
Het is zelfs zo dat ze dringend moet rusten van de dokter en geloof me wanneer ik zeg dat rusten een woord is dat zij niet kent. Toch zal het moeten want anders zal het nog erger worden.
Ze is uitgerekend voor eind augustus en heeft nog de moeilijkste maanden voor de boeg.
Zelf zegt ze, dat indien ze zoveel last had gehad bij haar eerste zwangerschap, er waarschijnlijk nooit een tweede kindje zou gekomen zijn.
Ze zijn - zoals trouwe lezers weten - verhuisd en het is toch een halfuurtje met de auto om de kindjes van school af te halen.
Gisteren konden we hen niet afhalen omdat we beloofd hadden onze andere kleinzoon 2 op te vangen en we hebben maar één auto.
Vandaag is dan wel de beurt aan de twee jongste kleinkindjes. Mama moet op controle bij de gynaecologe.
Ventje en ik moeten ook allebei vanavond weg, dus het zal weer een spurt worden. Ik zal maar op tijd met het eten beginnen.
Morgen hadden Mr. Silver en ik een dagje uit gepland, dit om eindelijk gebruik te maken van mijn verjaardagsbons, die zelf al bijna verjaard zijn.
We gaan naar de cinema. Jaja u leest het goed! Ik kan me amper herinneren wanneer we dat nog eens gedaan hebben. Ik herinner me wel nog de film : The Titanic.
We koppelen dit dan verder nog aan een etentje erna, dat was nog een ander geschenk : een Bongo bon.
Zaterdagavond komen alle kleinkindjes slapen, want alle ouders zijn bij hun nichtje aan zee uitgenodigd om daar hun nieuw huis in te wijden.
Zondag vieren dan weer de verjaardag van zoon 2 en schoondochter en ik heb beloofd om voor een cake te zorgen.
Ik ga deze keer eens afwijken van mijn gewone biscuit en nu een Sachertorte maken.
Vorige week was ik op bezoek bij een lieve vriendin en sinds ik het daar heb geproefd wil ik er zelf ook een maken, het was ongelooflijk lekker.
Voilà dat was zo ongeveer de planning voor de volgende dagen.
Gisterenavond heb ik peentjes gezweet bij het maken van nieuwe visitekaartjes. Ik had er nog genoeg liggen, maar onze internet provider was sindsdien van naam veranderd. Planet Internet werd net toen ik ze af had Scarlet.
Ik voel in mijn roestige knoken dat dit er nu ook weer zit aan te komen nu Scarlet weer opgekocht werd door Belgacom.
Ik had de lay-out van de vorige kaartjes netjes gesaved en wou enkel het internet adres veranderen, maar toen ik het bestand terug wou openen lukte dit niet.
Ik had het toen met een oudere versie van Publisher gemaakt en mijn nieuwere Office versie ondersteunt dit niet. Ik kreeg het bestand maar niet open en na urenlang zwoegen en zweten heb ik dan maar besloten om nieuwe kaartjes te maken.
Ik heb mijn zenuwen daarna nog tot een ultieme hoogte opgezweept bij wat spelletjes op Facebook.
Ik ben daar met Lipske en Lieve Bejeweled aan het spelen. Lieve haalt ongelooflijk hoge scores en ik begrijp echt niet hoe ze het klaarspeelt. Volgens mij heeft ze een geheime tactiek.
Vannacht, als ik terug thuiskom, zal ik nog eens proberen om ook een hogere score te halen, dan kan ik met een tevreden glimlach slapen.
Onze Vlaamse kermis was weer een groot succes,met heel veel bezoekersen bovendien ons Laura - de zon - die uitstekend haar steentje bijdroeg en mee zorgde voor een heerlijke sfeer.
Zelf heb ik er nooit veel aan, want ik zit meestal te werken in een kraampje.
Deze keer werdik aangesteld als ‘speelkaart verkoopster’.
Ik heb door de jaren heen op de Kermis al bijna alles gedaan: dienster, hulpkokkin, kassa, jurylid, tombola kraam ...etc., maar ik heb nu mijn roeping gevonden.
Aan de organisatoren heb ik gezegd dat ik nog enkel de speelkaart kraam wil doen.
Ik kan daar de hele dag neerzitten (Herniaretta is daar heel blij om) en het is ongelooflijk plezant om die glunderende kindergezichtjes te zien wanneer ze weer een zoveelste speelkaart komen kopen.
Zelfs onze twee kleinzonen waren niet van de kermis weg te slaan en ze vinden het ongelooflijk spijtig dat ze nu weer een jaar moeten wachten.
Sinksenfoor eat your heart out!
Een springkasteel, ballenwerpen, eendjes vissen…. een kinderhand is zo snel gevuld.
Met de opgespaarde punten die ze krijgen na elk bezoek aan een kraampje,kunnen ze op het einde van de dag eindeloos staan kiezen in de ‘prijzenkraam’.
Hun mama ’s en papa’s, grootouders, ooms en tantes, zitten buiten in het zonnetje aan lange tafels te genieten van een frisse pint en ze kunnen de kindjes de hele tijd in het oog houden.
Naast mij werkten zoals elk jaar broer 1 en Mr. Silver in de frietkraam en er werden stevig wat frietjes verzet.
Ik droeg natuurlijk ook mijn steentje bij.Mijn driedaags dieet van frieten met hamburger/braadworst, doorgespoeld met een frisse Triple,dwingt me nu om met een zéér grote boog om mijn weegschaal lopen.
De avond van ‘het Kermis diner’ waren Mr. Silver en ik ’s avonds ook babysit voor Seppe en zijn zusje.
Het zou natuurlijk onze Seppe niet zijn indien er niets mis was.
Toen schoondochter met hem naar de Kermis kwam, warenzijn oogleden heel dik gezwollen.
Om zeker te zijn dat het een allergie was en niets erger, is schoondochter dan snel met hem naar de dokter gegaan, want ze zou de volgende dag met haar mama en de kindjes voor een paar dagen naar zee vertrekken. Het bleek inderdaad om een allergie te gaan en met de nodige medicatie was het snel beter.
Om ’s avonds na het werken toch wat ontspanning te hebben, zette ik thuis nog even mijn peeceeke op.
Dankzij Facebook- en mijn blogvriendinnen Paz en Lieve, ben ik nu vreselijk verslaafd aan de spelletjes Bejeweld ( 1 minuut tegen de klok) en Word Challenge (ook tegen de klok).
Ik zou het beter niet doen, want ik ben een vreselijk streverke en kan niet stoppen tot ik een hoge score bereik.Ik begin me dan zo op te jagen dat mijn tikker honderd in’t uur slaat in plaats van tot rust te komen.
Nu is het hoge tijd om snel even bij mijn blogmaatjes te gaan lezen en daar de allerlaatste nieuwtjes te vernemen.
PS: Hebben jullie ook zo genoten van het buitengewoon klank en lichtspel vannacht?
(de foto's zijn van de website van de Vlaamse kermis - ik hoop dat Hugo het me niet kwalijk zal nemen dat ik ze even ter illustratie geleend heb )
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
)
