't is al lang geleden heb dat ik nog koude voeten gehad heb, maar nu zit ik toch serieus te twijfelen of ik dikke sokken zou aandoen of niet.    Tot gisteren liep ik nog op m'n blote voeten rond omdat zelfs mijn Crocskes te warm waren.

Niet dus... want ik wil nog niet aanvaarden dat de herfst in't land is!, Nèh!

Vanmiddag is het blogmeeting met mijn lieve blogvrienden en daarom moet ik nu nog snel mijn dagboekje bijwerken.  't zal in steno stijl worden vrees ik.

-even nadenken waar ik gebleven was, want de tijd vliegt zo snel en mijn geheugen laat me soms in de steek, ah ja ik weet het terug:

Schwiegermutti was voldoende genezen om uit te gaan met haar vriendin, vervolgens gezond genoeg om zondag bij ons op bezoek te komen, maar spijtig genoeg deze week terug hervallen 'mit iel zwore falling'. 

Ik ben vorige zaterdag ook op zoek gegaan naar de opzet zonnebril die Paz me aangeraden had, maar alle Decathlons in Antwerpen waren uitverkocht.  Er lag er nog ééntje in Alleur, maar dat vond ik net iets te ver rijden.

Dan maar mijn kast leeggemaakt en een keuze gemaakt uit mijn seventies modellen, die bleken meer geschikt voor een zonnebril dan mijn sixties modellen. Ons moeder had gelijk : "nooit iets weggooien kindje, het zou nog eens oorlog moeten worden! " en zie mijn oude uit de mode geraakte reuze seventies bril monturen dienen nu prima voor een zonnebril. 

Ik had mijn nieuwe voorschrift van de oogarts bij toen ik naar de optieker ging en de hele santeboetiek op zijn bureau kletste.  'k had namelijk ook nog een vorig montuur meegenomen om nog een computer brilleke te maken.

Dragen jullie ook een computer brilletje of ben ik de enige.   Ik heb progressieve glazen waarmee ik prima ver kan zien, prima kan zien wat er op m'n bord ligt en ik kan ermee lezen, maar ik moet een ander bril met nog een andere sterkte opzetten voor de PC.   Pfffft... oud worden trekt op niets, vraag het maar aan ons Lea van ons Lewieke en ons Natoken en den Herman van Paz ....

Maar wat zie ik daar liggen bij mijn optieker?   Juist!  Die voorzetglazen die Paz me beschreven had.  Slechts één pieteklein verschil, in de Decathlon kosten ze 15 € en bij mijn optieker 60 €.   Ik vroeg waarom die van hem zo duur waren en hij zei me (natuurlijk) dat het veel beter glazen waren!

Enfin, al met al ben ik morgen enkele honderden euro's armer, zelfs met mijn eigen oude monturen.   

Schoonzus zee en schoonbroer kwamen vorige zondag ook even op bezoek (met Schwiegermutti - nog altijd gezond en wel - ) en schoonzus zei dat ik recht had op 50 € per jaar voor een nieuwe bril.   Ik had al meermaals aan de CM gevraagd of ik geen recht had op tussenkomst, maar om die te krijgen moet je bijna stekeblind zijn.    Zoon 2 trekt terug, maar hij is bij de Onafhankelijke Ziekenkas en ik weiger te veranderen omdat ik al mijn hele leven en die van mijne zilveren, afgedragen heb aan de CM en nu we oud en versleten zijn moet een ander niet voor ons opdraaien.

Schoonzus verzekerde me dat zij ook bij de CM was en dat zij bij elke nieuwe bril 50 € terug kreeg.   

Zo iets laat je niet koud worden, dus de volgende dag belde Mr. Silver naar de CM om daar te vernemen dat dit enkel gebeurt in bepaalde regio's en NATUURLIJK valt onze koekenstad niet onder de regio's die terugbetalen.   Schandalig vind ik dat!   Maar ik mag het schandalig vinden of niet, het verandert nada aan de zaak, ik moet morgen mijn spaarvarkentje leegmaken.

Dinsdag was het eerste schooldag en onze kleinzoon 2 ging naar het eerste leerjaar.   Ik voelde me even zenuwachtig als op de eerste schooldag van onze kinderen vroeger, dus ik belde om te horen hoe zijn eerste dag verlopen was.  

Schoondochter 1 wist me te zeggen dat hij ziek was en heel teleurgesteld omdat hij zo vreselijk had uitgekeken naar die eerste dag in de grote school waar je leert lezen en schrijven.    Om te leren lezen moet hij beslist niet onmiddellijk naar school, want dat lukt hem al flink.   Toen ik hem tijdens de vakantie eens liet voorlezen uit een boekje was er een woordje met 'oe' en ik zei hem hoe hij die twee letters moest uitspreken.   Hij keek me aan met een blik van : 't zal wel gaan zeker ... en zei : " dat weet ik ook wel hoe ik dat moet uitspreken nana, want dat staat in mijn naam ! "  Lap... allemaal geniekes mijn kleinkinderen, zeg dat ik het gezegd heb.

En omdat het begin september is èn omdat ik nog steeds heel begaan ben met de hele problematiek rond dyslexie ( vroeger woordblindheid genoemd ) ga ik hier nu ook nog even reklame maken voor de verening SPRANKEL;

SPRANKEL ANTWERPEN

nodigt uit voor de volgende activiteiten :

30 september

"eenvoudig aangepast - aanpassen en vereenvoudigen van computers voor leerlingen met leerproblemen"

- infoavond - spreker : Dirk Lembrechts MODEM

- in De Cluyse, Kerkhofblommestraat 1, 2170 Merksem 

- aanvang 20 uur.   Leden 2,50 € - niet leden 5 € - studenten 1 €

13 oktober 2009

"Dyslexie en nu ook nog frans en engels"

- Infoavond - spreker : Mevr. Conny Milliau

- Provinciaal Vormingscentrum Malle, Smekenstraat 61, 2390  Oostmalle

- aanvang 20 uur -  Prijs (zie hiervoor)

25 november 2009

"Communicatie tussen ouders en school of CLB"

infoavond - spreker : Guy Van Deuren

- De Cluyse, Kerkhofblommestraat 1, 2170 Merksem  

- aanvang 20 uur - Prijs (zie hiervoor)

 9 december 2009

"Oef het eerste trimester zit er bijna op!" 

Gespreksavond Team Sprankel Antwerpen

- Provinciaal Vormingscentrum Malle, Smekenstraat 61, 2390  Oostmalle

 - aanvang 20 uur - Prijs (zie hiervoor)

Voor inlichtingen : 03.289.38.17  - 03.645.76.39:   www.sprankel.be

Men zegge het voort!

04-09-2009 om 11:20 geschreven door BOJAKO  

Amaai mannekes ... dat was weer een weekje, dat voorbije weekje ! 

Toen ik de laatste keer op mijn blog schreef was het al druk, maar daarna werd het pas écht niet gewoon !

Zoon 1 was net bij ons gearriveerd om onze twee kleinzoontjes te halen en ik keek al uit naar een lekker babbeltje met hem toen de telefoon ging - die gaat hier nogal dikwijls !

Schwiegermutti weer aan de lijn, maar nu met een héél héél zwak stemmetje.

"Ich bin nie goeoeoeoe......"

Maar ...Bojako panikeert niet snel. 

Zoals een generaal in het leger trad ik in actie.

Zoonlief en kleinzoontjes tot mijn spijt buitengeduwd terwijl ik naar Mr. Silver riep : "Start de auto we moeten direct naar uw moeder!!!"

"Oui chèf !!! " riep hij terug, want hij is inmiddels getraind om op zulke beveltonen onmiddellijk te reageren.

Bij schwiegermutti een parkeerplaats vinden is zoeken naar een naald in een hooiberg, dus ik stapte al uit terwijl mijne sous-chèf  een parkeerplaats zocht.

Acht verdiepen omhoog in één van de kleinste liften van Antwerpen is bijzonder slecht voor mijn claustrofobie, maar zolang Schwiegermutti er blijft wonen moet ik het blijven kunnen.

Ik belde boven aan .. niks ... nogmaals gebeld,  enfin vijf keer in totaal en ik dacht bij mijn eigen zichzelve : "verdorie  - she has kicked the bucket - ( zij heeft tegen de emmer gestampt is de letterlijke vertaling, maar eigenlijk wil het zeggen : ze heeft de pijp aan Maarten gegeven.   Maar als ik dat dan weer vertaal naar het Engels : she has given the pipe to Maarten, dan betekent het ook weer niks... )

Sorry ik dwaal weer af !   Die verdomde pillen hé.

In de hall stond ik vol ongeduld trappelend te wachten op Mr. S. toen plots de deur openging en ik een zwijmelende schoonmoeder in mijn armen opving.

Halfdood,  maar toch zag ze nog de mogelijkheid om me beschuldigend te zeggen :
"Moh Shaakje toch waroem belst doe, ich bien nie goe, ziet gaai da nie ???"

Ik beet het puntje van mijn tong af want ze zag er inderdaad niet goed uit en ik hielp haar terug op de zetel.

Zoals ik zei panikeer ik niet snel, dus ik had nog mijn bloeddrukmeter meegegritst omdat ik wist dat de bloeddruk van schoonma dikwijls tot ongekende hoogtes kon stijgen.

Heel kalm vroeg ik haar om me te vertellen wat er gebeurd was.

"Ich was oep Biest oep terras mit madammen en ich schton recht en ich foel maai nie goe en droi weg und hiel lieffe madam hat maai truch gebrocht mit iel schiekke otto, was hiel shiekke madam..mor Shaakie ich bin zoe zenoewachtig oemda ik maain zuster nie kan beraaike, misschien is zaai toet en ich bin oek al owd en ich gon misschien oek toet..."

Ik nam ondertussen haar bloeddruk die was inderdaad zoals ik verwachtte weer ongelooflijk hoog.

"Ma, ik ga de 100 bellen, dat is hier niet normaal, sebiet krijgt ge een beroerte" zei ik haar.

"Neeeje !!!!!!  nie dun ich haabe doktoor al gebeld" roept schoonma. (In't ziekenhuis mag ze niet roken ziet ge).

"Dan bel ik hem nu terug want dit kan gewoon niet" antwoordde ik.

Ondertussen was Mr. S. ook binnengekomen.   Hij zocht de nummer van de huisdokter van schoonma op en ik belde.

De dokter vroeg of we onmiddellijk met schoonma naar zijn praktijk konden komen, maar ik zei dat ze niet op haar benen kon staan.

Hij beloofde  dat hij zo snel mogelijk zou komen wanneer de laatste patiënt weg was, maakte zich niet zo druk om die hoge bloeddruk, vroeg me of ze een roze of witte gelaatskleur had en wanneer ik zei dat ze een mooie blos had kreeg ik als advies dat ze niet plat moest liggen maar rechtop moest zitten!

Dus: hierbij een goede les voor bloeddruklijders :

-         bij blos rechtop zitten

-         bleek : plat liggen

Dan zei hij me dat ik haar een van haar kalmeer pilletjes moest geven om haar rustig te krijgen, want ze was op dat ogenblik helemaal over haar toeren.

Ik legde net de telefoon op toen schoonma me de bijkomende info gaf dat ze twee Njurofeens had genomen en eraan toevoegt dat ze dringend een heupoperatie nodig heeft. (????)

Ik belde onmiddellijk terug naar de dokter omdat ik niet wist of die pillen schadelijk of niet schadelijk konden zijn bij zo'n hoge bloeddruk.

De dokter zei dat het geen kwaad kan.   Oef.

Mr. S. en ik hielpen vervolgens de nog steeds zwijmelende schoonma in haar relax zetel zodat ze rechtop zat.

Ik zei dat ze zich niet zo bezorgd hoefde te maken om haar zuster die in Canada woont en dat die helemaal niet dood was,  want er is niets dat zo snel reist als slecht nieuws en we hebben geen van allen iets van haar gehoord noch van haar kinderen.

Ik leg schoonma uit dat ze waarschijnlijk gewoon lekker aan't genieten is van haar 90^ste verjaardag. (wat nadien ook zo bleek te zijn natuurlijk).

De kalmeerpillen begonnen eindelijk te werken en schoonma fleurde zienderogen op en de bloeddruk daalde tot een aanvaardbare niveau.

De dokter arriveerde eindelijk en hij bleek de geknipte dokter te zijn voor oude dames.

Hij sprak haar zachtjes toe, klopte geruststellend op haar hand en zei dat ze zich niet zo druk mag maken om alles.

Ondertussen was het al vrij laat geworden, mijn ventje was vertrokken naar het amateur theater waar hij als hobby bij de technische dienst helpt om decors te bouwen en af te breken.

Ik deed het licht in de kamer aan en tot mijn grote verbazing zei schoonma plots :
"Shaakie, zie eens nor doktoor, is schoene joenge niewor?   Zoe'n schoene joenge, vints doe oek nie? ".

De overjaarse Hippie dokter (lang haar en dikke witte baard) oogde inderdaad niet mis en ik zei hem lachend dat er met de hormonen van schoonma blijkbaar nog niets fout was.

De dokter heeft in zijn leven wellicht al meer meegemaakt, hij bleef er heel cool bij, maar tot mijn ontzetting vroeg hij of schoonma bij ons kon komen,  omdat hij toch vindt dat er iemand bij haar moest blijven die nacht.

Zonder enige schroom zei ik onmiddellijk : "Nee sorry dokter,  bij ons thuis is er geen plaats, maar ik zal aan mijn man vragen of hij hier kan slapen vannacht."

Ik belde Mr. S. op om hem het goede nieuws te vertellen en zo geschiedde.

Ik bracht een eenzame maar snurkeloze nacht door ( every cloud has a silver lining - elke wolk heeft een zilveren randje)...

De volgende ochtend stond ik vroeg op,  want de kleinzoontjes kwamen voor de laatste keer op visite,  hun mama had haar laatste nachtshift achter de rug.

Mr. Silver belde me ongerust op om te zeggen dat de bloeddruk van zijn moeder die ochtend weer torenhoog was.

Ik zei dat hij de dokter terug op moest bellen en kreeg wat later te horen dat die pas na de middag zou komen.

Gelukkig zijn onze twee oudste kleinzoontjes nu op een leeftijd gekomen dat ik het met hen alleen aan kan.   Ik hoef ze niet meer op te pakken.
 

Rond vier uur is de dokter eindelijk geweest en hij heeft aan Mr. S. gezegd dat zo'n schommelende bloeddruk niet ongewoon is bij mensen op hoge leeftijd en dat we ons geen zorgen moeten maken.

Schoonma blijkt zich inmiddels terug zo goed te voelen dat ze aan de dokter vraagt of ze die avond mag uitgaan met haar vriendin, want dat was zo afgesproken.

De dokter had helemaal geen bezwaar en zei dat ze van het leven moet genieten ...

Zo zie je maar:   wij doodongerust en schoonma gaat terug de bloemekes buiten zetten !

Mijn eigen stress niveau was na dit alles weer flink de hoogte ingeschoten, maar mijn bloeddruk blijft gelukkig nog aan de lage kant.

Maar kom ... we vervelen ons nooit hé

01-09-2009 om 09:08 geschreven door BOJAKO  

28-08-2009 om 11:21 geschreven door BOJAKO  

Zelf ben ik nog steeds op de sukkel, allemaal sinds die verdraaide pillen affaire- constante buikloop waar ik maar niet vanaf geraak. Pffft. 

Mijn huisarts, nu terug uit vakantie,  beweert bij hoog en bij laag dat het allemaal stress is en dat ik een stresskieken ben,  ik zal hem nog moeten gelijk geven.

Gisteren ging ik – na drie maanden wachten op mijn afspraak – naar het UZA om mijn fluitende oren te laten nakijken (tweede opinie, want ik was inmiddels al naar een andere NKO specialist geweest).

Net zoals de vorige keer constateerde men dat ik stoppen in mijn oren had, waar blijven die van komen nondepippel?

Men constateerde voor een tweede keer dat ik nog ‘redelijk’ goed gehoor had voor mijn gezegende leeftijd.  Prima dus.

Er is geen oorzakelijke afwijking voor mijn fluitende oren:  minder prima.

Men nam geen tweede MRI en berustte in de vorige : Prima.

De NKO arts (ze worden alle dagen jonger) dacht ‘misschien’ ook dat het stress gebonden was, dus ik moet mijn huisarts nog gelijk geven.

Ik moet ook mijn potje lekkere koffie opgeven en overschakelen op décaf.  Mr. Silver is nu naar de winkel op zoek naar een lekkere koffie décaf.

Ik kon pas na onze reis naar Australië bij de Neurochirurg komen (ivm met de stress oorzaak)
Het UZA (afdeling oorsuizen) is overrompeld en afspraken krijgen duurt bijna even lang als in the Joekee.

Het zijn ook de Joekee’ers die komen, vergezeld van horden Nederlanders.

Misschien zitten de NKO artsen in Nederland en Engeland nu met hun duimen te draaien en kan ik sneller daar terecht.

Mijne ‘jonge’ NKO arts (ik kan er nog niet van over, hij leek zelfs jonger dan mijn zonen)  keek wel héél bedenklijk naar de medicatie die mijn huisarts voorgeschreven had en schreef iets anders voor.

Ik ben als de dood voor alle nieuwe medicatie sinds mijn slechte ervaring van een maand geleden.   Ik durf nog amper iets nemen.

Gelukkig had de NKO arts wel goede raad voor mijn oorpijn bij het landen en stijgen van het vliegtuig en de doofheid nadien.

Hij schreef een neusspray en nog een ander pilleke voor.

Ik word nog een wandelende, rammelende medicijnenkast. Bij de grenscontrole gaan ze denken dat ik een drugdealer ben.

Na het onderzoek (circa  4 uur, wachten inbegrepen en zonder MRI ) gingen Mr. Silver en ik shoppen in Wijnegem en 's avonds had  mijne rug het weer begeven. - waarschijnlijk door het lang en veelvuldig slenteren -

Later op de avond heb ik bijna een moord begaan, (wijt het aan mijn stress niveau )

Mijn - *€§x:?* - :  (* liefste) mutti-in-law was aan de telefoon

en van uit mijn bed (ik lag plat omwille van Herniaretta) belde ik naar beneden naar mijne luid snurkende zilveren, die met geen stokken wakker te krijgen was - 't was nog maar 8 uur hé !!!! 

Ik belde zelfs op zijn GSM (in zijn broekzak) – nada, noppes, niks !

Vloekend, strompelend en sissend mompelend tegen mijn  -*€§x:?*- : ( *liefste) baarster van mijn teerbeminde vechtgenoot, die nog steeds non-stop tetterend aan de lijn hing,  ben ik de trap af gesukkeld en heb met één ferm gemikte mep mijne lekkere wakker gestompt !

Ik had met evenveel plezier met de telefoon op z'n hoofd geklopt.

Daarna ben ik even luid sakkerend de trap terug opgekropen en deze ochtend kon ik alweer wat bewegen.
Oef.

26-08-2009 om 12:56 geschreven door BOJAKO  

Vandaag is weer voorbij gevlogen.
Tibo is gisteren naar huis vertrokken met mama en papa en hangt nu in een net tegen het plafond om hem uit de grijpgrage handjes van Seppe te houden (grapje!)

 Nana en 'Doeshka' jaja zo heet Mr. Silver - gij Engels,  dan ikke Russisch zei hij destijds -   lopen nog altijd gelijk twee kiekens zonder kop van jut naar jaar en nana heeft vandaag enkel tijd om wat foto's op haar blog te zetten.

Gewoon om wat meer tekst te hebben ook wat uitleg over de naam :

Baby names info for Tibo:

• Gender: a boy name
• Syllables: 2
• # of Characters: 4
• Pronunciation: not available

Alternate Forms/Spellings:

• Tibold Theobald

The boy's name Thibaut th(i)-baut is a variant of Theobald (Old German),
and the meaning of Thibaut is "brave people".

The baby name Thibaut sounds like Thibaud and Tiebout.
Other similar baby names are Thibault and Thebault.

Thibaut is a very rare male first name and an uncommon surname (source: 1990 U.S. Census).

The boy's name Theobald the(o)-ba-ld is of Old German origin,
and its meaning is "brave people". Literary: the variant Tybalt is the name of an important character in Shakespeare's "Romeo and Juliet".

Theobald has 16 variant forms: Dietbald, Dietbold, Ted, Teddy, Teobaldo, Thebault, Theo, Thibaud, Thibault, Thibaut, Tibold, Tiebold, Tiebout, Tybald, Tybalt and Tybault.

Babynaam:	Tibo
Geslacht:	Mannelijk
Oorsprong:	Germaans
Betekenis Tibo:	De jongensnaam Tibo komt vooral voor in Friesland. Tibo is een verkorting van de Germaanse naam Diebert en betekent "stralend volk".
Afgeleide namen:	Tabe, Tabbe, Tibbe, Tibe, Tibo, Tybe, Tibeau, Thibau, Thibaud, Thibauld, Thibault, Thibaut, Thibe, Thieben, Thibo

 

en nu de foto's  :

24-08-2009 om 20:49 geschreven door BOJAKO  

Was me dat verschieten toen ons jongste en waarschijnlijk laatste kleinzoontje zo plots besloot dat het veel te benauwd werd in de buik van mama.

Zijn geboorte was voorzien voor de 25^ste en tegenwoordig met al die machinerie en technologie zitten de dokters en nooit ver naast.

Ze wisten al dat hij bijna 4 KG woog.

Schoondochter vond het helemaal niet erg om van haar lastje verlost te worden met die hitte.

Ze is ongelooflijk.  
Klein en fijn, maar ze perst er zo’n grote kinderen uit – zonder verdoving – alsof het een fluitje van een cent is.

Bovendien zijn het ook altijd zo’n pracht exemplaren dat ze aflevert.

Tibo (we kunnen bijna een voetbalploeg beginnen met al die mannen en jongens nu) woog bij de geboorte 3.860 kg en mat 54 cm.

Eten ging onmiddellijk heel vlot en het kwam er ook allemaal even vlot uit na een tijdje, het zou me niet verwonderen dat hij al bijgekomen is,  hoewel de meeste baby’s wat afvallen.

Voor mij lijkt hij – buiten het neusje – helemaal op zijn papa, maar dat zeggen waarschijnlijk alle grootmoeders.

Seppe en zijn zusje moeten het allemaal nog wat verwerken.   Seppe snapt het nog niet helemaal en kleindochter was een beetje teleurgesteld want ze had liever een zusje gehad.

Bovendien hebben ze haar nieuw broertje Tibo genoemd en zij had liever Robbe gehoord.

Nu had ik ook verwacht indien het een jongen was,  dat hij Robbe zou heten en wel omdat de twee hard zwoegende, huis bouwende bompa’s allebei Robert heten.

Zoonlief keek heel beteuterd toen ik dit zei.  
Hij wist niet dat Robbe een afkorting was voor Robert. (slim zijn doet niet zeer zegt men in Antwerpen)  maar ja … ze worden dan ook allebei Bob genoemd en dat zal hem helemaal in de war gebracht hebben.

Maar kom, we vonden Tibo allemaal een prachtnaam en dat toverde al onmiddellijk terug een lach op het gezicht van zoon 2.

Hierboven de allereerste foto van Tibo.

De blauwe kleur op z'n wangetjes was gisteren al weggetrokken, hij lag omgekeerd en was waarschijnlijk met zijn oren efkes blijven hangen en had zijn adem iets te lang moeten inhouden.

Nu was hij mooi roze,  met zwarte haartjes en af en toe keek hij me aan met een zeer bestuderende blik uit donkerblauwe kijkers.  

Het leek alsof hij zich afvroeg : ‘wie is dat nu weer die me vasthoudt’.

Ik ben benieuwd of hij na een tijdje ook witblond wordt met helblauwe ogen zoals zijn zus en broertje.   Seppe was van bij de geboorte blond en van kleindochtertje kan ik het me niet helemaal meer herinneren. 'K heb tenslotte twee gaten in mijn hersenen nietwaar?!

De eerste nacht had Tibo mama toch wat rust gegund, hij had geslapen van 1 tot zes.   Hopelijk voor zoon en schoondochter blijft hij zo rustig.

Zijn vingertjes zijn precies die van een pianist – heel fijn en lang.

Enfin, jullie merken het zeker, mijn nana hart is weer volledig veroverd door onze jongste kleinzoon.

Seppe lijkt nu enorm groot wanneer hij naast zijn broertje staat.

Grote zus wil hem natuurlijk op de schoot en we moeten wel heel goed opletten dat ze hem niet zoals haar pop behandelt. ( als ze het moe is smijt ze die gewoon efkes opzij ziet ge).

Ik ga me nu klaarmaken, want we gaan hem vandaag natuurlijk nog eens bewonderen, want elke dag verandert hij.

Vandaag mag ik niet vergeten mijn camera mee te nemen.

Gisteren – omwille van die hitte – hadden we schoonma uitgenodigd om in onze tuin in de schaduw te komen zitten, want op haar appartement was het niet om uit te houden.
Bovendien kon ze dan ook mee naar het moederhuis.

Ik dook tijdens de namiddag regelmatig in mijn zwembadje om wat af te koelen.   Waren alle zomers maar zo prachtig hé.

Maar kom, ons staat nog warm weer te wachten wanneer we eind september naar Australië te vertrekken.   Ik denk dat de lente daar even warm is als de zomer hier.

Vandaag is het wat koeler en dat zal voor veel mensen toch beter zijn, zeker de oudere mensen ( ik reken mezelf daar nog niet bij zoals ge ziet).

21-08-2009 om 14:46 geschreven door BOJAKO  

vergroten we ons mannen bastion met

TIBO
ergens op de middag
meer uitleg volgt ....

MySpace Comments - MySpace Layouts - Photobucket

19-08-2009 om 15:06 geschreven door BOJAKO  

Hier in Antwerpen vieren we vandaag Moederdag - vraag me niet hoe dit komt, iemand zal wel de juiste uitleg weten zeker

Voor alle mama's en grootmoeders (zoals ik) die nu met spanning op de geboorte van een nieuw kleinkindje wacht,  mijn allerbeste wensen op deze prachtige dag!

Mothers Day Comments, Graphics
MySpace Layouts - Photobucket

15-08-2009 om 13:44 geschreven door BOJAKO  

Dit hoor je tegenwoordig iedere senior zuchtend zeggen:  - ' ik kom tijd tekort ' - natuurlijk ligt het aan onze veranderde levensstijl.
We kruipen later in onze tram (bed Thea) en staan daardoor 's morgens natuurlijk ook later op.

Vervolgens bij een lekker ontbijt, doorgespoeld met enkele tasjes geurige verse koffie, lezen we uitgebreid de krant, uiterst gelukkig omdat de gijzelaars van mijn nichtje en haar familie weer achter tralies zitten!

We zorgen daarna voor onze dagelijkse 'ablutions' en dan laten we de rest van de dag rustig op ons afkomen.
Elke dag is bij ons een verrassing, we weten nooit wie er zal langskomen, maar soms 
is het wel gepland.



Maandag en dinsdag kwamen Seppe en zijn zusje nog eens op bezoek.
Kleindochter had met haar grote blauwe ogen gevraagd : "nana'ke wanneer mag ik nog eens bij u komen slapen?"  en wie kan er weerstaan aan die kinderogen hé?



't was dan ook net Jaarmarkt en kermis hier, dus we wisten waar naartoe.  
Een paar ritjes op een paardenmolen kost tegenwoordig een klein fortuin.  

Nadien even verpozen, wij met een pintje en één kind met een kinderijsje met koude chocomelk, de ander een pannenkoek met een fristi ( beide zaken wat later door de grootouders opgegeten,  omdat de kleine oogjes groter waren dan de kleine buikjes).

Hun mama en papa konden dan rustig shoppen en de kamer in orde brengen voor ons volgend kleinkindje, dat binnenkort verwacht wordt.
Of het een jongen of een meisje wordt, wordt goed geheim gehouden.
Ik heb kleindochter met alle mogelijke trucjes trachten te ontfutselen of ze het wist, maar ze loste niks, enkel indien het een jongen was dat ze dan graag Robbe hoorde als naam.  Hmmmmm..... ????? 't zou wel kunnen hé, beide grootvaders zouden zich er goed bij voelen, maar ja, zo heet haar lievelingspop ook.



Schoondochter is nog geen gram bijgekomen, net zoals bij Seppe, ze is zelfs afgevallen, maar de baby groeit als een kool. 
De zwangerschap verliep deze keer niet zo prettig, maar het zal de laatste keer zijn verzekert ze ons.   
Gelukkig was het niet de eerste keer, anders hadden we minder kleinkinderen gehad.



Onze twee andere kleinzonen zijn ook al een paar keer op bezoek geweest.   Ook zij zijn hun (ver)nieuwe slaapkamers mee met hun papa aan't schilderen.

Kleinzoon 2, een dinosaurus fanaat, vertelde me plechtig dat hij van zijn kamer een museum gaat maken.
Bezorgd vroeg hij me of ik het niet erg vond om een entree ticketje te kopen voor 10 cent als ik op bezoek kom.
Ik verzekerde hem dat dit geen probleem zou zijn en dat stelde hem al gerust.

We hadden deze week niet veel tijd meer over voor de computer, maar het leek alsof alles wat elektronisch was deze week z'n geest gaf.

Mijn verdraaide Aldi laptop heeft het weer eens begeven en nogmaals ben ik een volledige systeemherstel aan het doen.
't heeft niet veel gescheeld of ik kieperde het ding door de venster.
Momenteel is het weer al enkele uren zoet met een upgrade van Windows Vista - wat volgens Medion niet aan te raden is - want quote : "zolang het ding werkt in kooptoestand, is er volgens hen niets aan de hand. " 
De garantie loopt af volgend jaar en indien het ding eens echt helemaal finaal wou crashen dan kon ik het terug naar Medion doen. 
Maar elke keer ik een volledig systeemherstel doe naar kooptoestand draait het sakkerse ding weer korte tijd goed.

Ik noem het mijn laptop, maar meestal zit ik boven aan de vaste computer te werken.   Ook die had het deze week laten afweten.   Sinds Scarlet door Belgacom is overgenomen valt internet om de haverklap uit.
Maar kom, ik wil niet blijven zagen, ook dat lijkt nu ook weer opgelost.

Zo heb ik toch tijd gehad om naar het bijzonder interessante programma 'Zomergasten' te kijken op Nederland met als gaste Prof. Trudy Dehue over haar boek : De depressie-epidemie

Onze telefoon had het ook begeven toen ik zo ziek was en in de solden hebben we toen een nieuwe gekocht.  

Hoewel mijne Handige Harry op bijna alle markten thuis is, vindt hij electronica maar niets, dus : "shoeke gij zet er wel de nummers in hé?"
....dus shoeke weet weer wat doen tussen de soep en de patatten.
Ik probeer ook nog altijd mijn smartphone 'voor de derde keer' operationeel te krijgen. 
Jakkes ....ik kan geen electronisch machine meer zien!

Toen we naar de jaarmarkt gingen was het ook feest bij Oxfam, ze gaven die dag een korting van 20% op alles.
Mijn vorige computers kwamen allen van daar en ik ben er altijd heel tevreden over geweest.
Omdat we zo sukkelen met onze laptop ging Mr. Silver eens kijken en wonder boven wonder hadden ze net twee laptops te koop, iets wat zelden gebeurt.
We hebben dan ook geen seconde getwijfeld en voor een goed prijsje een tweedehands laptop gekocht.

Voelt ge het al aankomen?
Thuis .... :  "euh shoeke ... kunt ge misschien eens alles aansluiten?"  
Shoeke zag het echter helemaal niet zitten die dag en ventje belde dan maar naar neef die vijftien minuten later het boeltje gefikst had.

De volgende dag zag ik het al wat meer zitten, maar zo fier als een gieter riep mijne zilveren me om te komen kijken, hij had potvolkoffie zelf Google Earth gedownload en zelfs een paswoord op de laptop gezet.
Ge ziet wel dat mannen het kunnen wanneer ze willen hé.
Onnozel staat jong, is een Antwerpse uitdrukking.

Zelf deed ik nog even een upgrade naar Explorer 8 en zette er de Google toolbar op en wat denkt ge.... bij het heropstarten vraagt ons Lappie naar het paswoord, ik tik het in en nada, niks, noppes .... met of zonder hoofdletters - weer een werkloos apparaat bij.

Gelukkig geeft men bij Oxfam ook garantie en zijn ze altijd ongelooflijk behulpzaam en vriendelijk indien ge om wat hulp komt vragen.

Mr. Silver vertrok onmiddellijk met de laptop onder zijn arm terug naar de winkel, daar heeft het een nachtje doorgebracht en seffens - als de Medion laptop voor de elfendertigste keer weer gerepareerd is, kunnen we de herstelde Oxfam laptop uittesten.
Ik kan geen elektronisch machine meer zien, t'is om er een degout van te krijgen.

Ik merk tussen twee haakjes dat de zon er weer doorgekomen is, ik ga seffens eens kijken wat de temperatuur is van 't water in ons zwembadje en als het enigszins kan even een paar rondjes zwemmen.  
Deze zomer hebben we al echt veel plezier gehad van ons zwembad.

Nu snel zorgen dat deze tekst op mijn blog komt, mijn blogmaatjes zullen zich al zorgen maken en denken dat ik weer ziek ben.
Zelf zit ik me dan weer zorgen te maken over Knuffel en Natoken.  
Ik ga nu eens kijken of er van hen al nieuws is.

13-08-2009 om 17:01 geschreven door BOJAKO  

Benoïte Groult

10-08-2009 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Ik voel me eindelijk weer een beetje mens, waarschijnlijk dankzij de nieuwe pillen de mijn huisarts me nu voorgeschreven heeft. 

De stuiptrekkingen die ik nu heb horen bij mijn normaal gedraag -volgens mijne zilveren- en hij beweert dat mijn rare kuren ook niet anders zijn dan vroeger.  Hij heeft er mee leren leven. ( arme sukkelaar)

Ooit had ik een postnatale depressie, we spreken nu anno 1976,  maar toen wist ik helemaal niet wat een depressie was en de meeste dokters ook niet vermoed ik.

Het gevolg was dat ik het toen helemaal uit de hand heb laten lopen en op de duur niet meer buitendurfde en een vreselijke claustrofobie ontwikkelde, iets waar ik nog steeds een beetje onder gebukt ga.

Omdat ik deze keer de symptomen van een depressie wel herkende - bleiten, bleiten en nog eens bleiten, enfin .... onophoudelijk bleiten ... was ik vrij snel bij de huisarts,  die gewoon is van een zonnige, vrolijke Bojako op bezoek te krijgen.
Ook hij stelde daarom onmiddellijk de correcte diagnose.

Zijn fout was misschien dat hij me onmiddellijk een paardenmiddel voorschreef die me bijna het leven kostte.
De pil die ik nu neem is een oude vertrouwde en men krijgt er hoogstens wat buikloop van.

Enfin de zon schijnt nu niet alleen buiten,  maar ook terug in mijn leven en ik kan alles terug relativeren, iets wat je niet meer kan als je in een depressie belandt.

Vroeger, voor anno 1975 dacht ik ook wanneer ik een depressief persoon zag : "bijt op je tanden en wees flink" , maar eens je zelf een echte depressie hebt doorgemaakt heb je veel meer begrip voor de ziekte.
Eens het je in z'n greep heeft kom je er moeilijk zonder medische hulp door.

Misschien liet men je vroeger maar wenen tot je vanzelf wel stopte, maar ik ken mensen die door de angst van een niet behandelde depressie agorafobie kregen (angst om buiten te komen) en jaren niet meer uit hun huis zijn geweest.
Hadden ze misschien tijdig medicatie genomen dan was het nooit zo ver gekomen.

Enfin, gisteren was het onze blogvriendenvrijdag en het deed deugd om al mijn goede vrienden weer te zien.
Zelfs Labo/Chia/Mimi - een blogster van het allereerste uur,  die mij en veel anderen bijna alles wat bloggen betreft, aangeleerd heeft, was deze keer van de partij en het was heerlijk om haar eindelijk eens te ontmoeten.

Natoken had voor iedereen een grote zak bij met rabarber en andere groenten - ze heeft een enorme moestuin.  
Wij nemen die heerlijkheden natuurlijk graag aan en nu staat mijn rabarber te trekken in hetzelfde gewicht suiker om er morgen confituur van te maken.

Ik heb daarnet ook drie biscuits -met hulp van Mr. Silver versierd- (ze waren al op voorhand gebakken) om seffens mee te nemen naar een feestje voor de schoonvader van zoon 2 , die met pensioen gaat.

Voor Natoken haalde ik onderstaande tekst uit de oude doos omdat de rabarber mij er terug aan deed denken.
Sorry lieve schat dat het in het Antwerps is, maar ik heb geen tijd om het in het AN te zetten want ik zit hier om 14.30 uur nog steeds in mijne PJ! 
Schandalig hé, maar ik klodder altijd verschrikkelijk als ik met room en dergelijke zaken bezig ben, dus ik ga nu een lekker fris douchke nemen en mijn mooie kleedjes aantrekken.

08-08-2009 om 14:34 geschreven door BOJAKO  

Hèhè, ik heb al drie dagen mijn nieuwe medicatie genomen en ik functioneer nog, goed hé?
Nu maar hopen dat ze snel beginnen te werken, dat zou nog beter zijn.
Tot eergisteren had ik nog regelmatig ' the hippy hippy shakes ' maar sinds gisteren enkel nog wanneer de medicatie uitgewerkt is.
Ik ben benieuwd hoe mijn handschrift er zal uitzien met zo'n bibberhandjes, ik heb het nog niet uitgeprobeerd.
Het is wel een pak stiller nu mijn tanden niet langer klapperen als Spaanse castagnetten.
Op Facebook kan ik -nu mijn ogen terug in focus staan,-  weer zien welke tekens er op de Mahjong blokjes staan, dus mijn tegenstrevers gaan het nu wat moeilijker krijgen

Mr. Silver loopt weer ontspannen rond nu zijn eega  achter de kookpotten staat.
De diepvries maaltijden die hij voor zichzelf kocht terwijl ik strijk lag, waren veel te kleine porties, maar twee porties waren dan weer net iets teveel.
Toch heeft het hem nog niet aangezet tot koken, ik moet besluiten (na 41 jaar) dat hij er écht een hekel aan heeft.

Zondag werden we vertroeteld door broer 2 en mijn lieve schoonzus,  met een bijzonder lekkere BBQ en de volgende dag met een ontbijt met kakelvers gelegde tikkeneikes van de kippen die er rondliepen.

Maandag avond moesten zij dan weer een trauma verwerken.  
Hun dochter, schoonzoon en kleinkind werden een tijdje gegijzeld tijdens een bankoverval in onze buurt. 
Het is toch een vreselijke tijd dat we nu doormaken.

Ik herinner me nog niet zo lang geleden dat er op het nieuws gezegd werd dat een enquête bij de bevolking had uitgewezen dat 'onveiligheid op straat' primeerde boven de financiële crisis.
Vervolgens werd dit weggelachen door een hooggeplaatste politieman.
Hij beweerde dat dit gevoel enkel leefde bij oudere dames.

Ik ben nu 61 en reken me bij de oudere dames, maar het is toch de eerste keer dat ik meemaak dat er kort bij huis een gewapende overval gepleegd wordt op een bank en mensen worden bedreigd.
Kleine criminaliteit en gelegenheidsboefjes zijn er inderdaad altijd geweest, maar we leven nu precies in het Chicago tijdperk van Al Capone - iets dat we vroeger slechts in de film zagen en dat heel ver van onze bed was.

We zijn in de stad ook niet onveiliger dan mensen die in de rust en stilte van de buiten wonen.
Tenslotte sloeg de baby moordenaar Kim de Gelder ook toe in de landelijke woning van Elza van Raemdonck.

Maar kom, ik ga de morbide toer niet op.  
We gaan proberen nog het beste te maken van de tijd op deze wereld die ons nog rest.
Toch moeten we allemaal bij de 'hogere instanties' blijven aan de alarmbel trekken en blijven volhouden dat de criminaliteit wel degelijk toeneemt en geen fictief denken is van paniekerige oudere dametjes.

Bovendien voel ik me, nu ik weer wat strijdvaardig en gezond word, me helemaal geen beverig oud dametje meer, maar komt mijn Britse Bulldog mentaliteit weer zijn kopje opsteken.
Grrrrrr......

30-07-2009 om 11:37 geschreven door BOJAKO  

29-07-2009 om 01:16 geschreven door BOJAKO  

... en gelukkig maar hé
Ik dacht verdorie dat mijn laatste uur geslagen was.
Eerst een gedicht schrijven dat ik niet te verslaan was en dan ... pfft... volledig geveld door een onnozel pilletje.

Efkes wat meer uitleg:

zoals veel van jullie vermoeden zat ik met (een voor mij) serieus probleem en deed ik mijn uiterste best om het te verwerken.

Het verwerken lukte me niet zo heel goed, enfin het lukte me zo slecht dat een doktersbezoek nodig was.
De brave man keek me aan en besloot dat het tijd was voor een ondersteunende medicatie.
Vrijdag was dat.  Hij gaf me de medicatie mee omdat de apotheken al gesloten waren en ik slikte die avond een eerste pil.

Zaterdagavond gaf ik een etentje voor enkele vrienden en zondag ochtend werd ik misselijk wakker.
Schoonzus,  die ook op het feestje was, belde me even op om te zeggen dat ze zich goed geamuseerd hadden en zei lachend: "ach.. uw zelfgemaakte Calvados sorbet met appeltjes was excellent, maar misschien hebt ge daarna bij de koffie nog wat teveel Calvados gedronken, morgen zal het wel beter zijn."
Ik hoopte het ook.

Maandag was het echter nog slechter.   Nu was ik niet enkel misselijk maar het leek alsof ik een griepje te pakken had, rillen en duizelen, ik kon niet uit m'n bed.
Dan maar blijven liggen, afzien, en hopen dat het zou overwaaien.
Hoe zoudt ge zelf zijn?

Tegen Mr. Silver zei ik wel,  dat indien het de volgende dag nog zo was,  of erger, ik de dokter zou bellen.
Ik zei dat het aanvoelde als een erge griep omdat ik me nog nooit zo ziek had gevoeld.  
Vrezend dat het de beruchte aankomende Mexicaanse griep zou kunnen zijn,  zei ik bibberend dat hij best in de logeerkamer zou slapen zodat één van ons te been bleef.

Dinsdag was het nog slechter met me gesteld.   Ik vroeg of hij onze huisarts wou bellen, maar kreeg toen te horen dat het een feestdag was.
Dus nog maar flink afwachten en hopen dat het niet zou verergeren.

Woensdag: na een vreselijke nacht belde ik om zeven uur 's morgens met mijn GSM naar Mr. Silver in de logeerkamer -ik kon amper nog spreken laat staan roepen- om hem te zeggen dat hij dringend de dokter moest bellen, want ik was nu doodziek en overtuigd dat het die vreselijke griep was.

Mr. Silver, normaal niet gauw van z'n melk (overstuur Thea) liep in z'n flikkie naar beneden om de nummer van de huisdokter te zoeken en vermits miserie altijd met bakken op je afkomt - onze telefoon werkte niet !

Gelukkig leven we in de tijd van de GSM en kon hij zo de dokter bellen.
Die nam niet af, hij sliep waarschijnlijk nog.
Klappertandend zei ik dat hij misschien met vakantie was of zelf de griep had.

Mr. Silver trok vliegensvlug een short en een T shirt aan en reed  met de auto langs de praktijk om te zien of er een briefje uithing.
Niets.

Totaal ontmoedigd zat hij op het uiteinde van m'n bed,  niet wetend wat hij nog moest of kon toen plots zijn GSM rinkelde.  
De dokter belde terug om te vragen wat er was en Mr. Silver zei dat hij dringend moest langskomen.

Om 12 uur 's middags was de dokter nog steeds niet geweest en toen smeekte ik om hem nog eens op te bellen om te vragen waar hij bleef,  want inmiddels verlangde ik enkel nog naar een spuitje om me naar Never Never Land te verplaatsen.

Ik herinner me nog maar vaag het bezoek van de dokter, ik weet enkel dat ik zelfs niet kon blijven stil liggen om onderzocht te worden.
Ik kronkelde en kromp voortdurend in elkaar, echt een hoopje miserie.

De dokter en Mr. Silver verdwenen uit m'n slaapkamer nadat ik iets van medicatie had moeten doorslikken en verder herinner ik me niet veel meer van de dag of nacht die erop volgde.

Donderdag - een mirakel - ik voelde me een ietsiepietsie beter, nog wel steeds zoals het gezonken, gehavend wrak van de Titantic op de bodem van de oceaan, maar het vreselijk ziektegevoel was iets beter.

Mr. Silver die in mijn ogen steeds meer op nurse Nightingale begon te lijken, ondersteunde me om wat water te laten drinken en hij zei me dat de dokter griep uitsloot omdat ik geen koorts had en niet de juiste ziekteverschijnenselen vertoonde.
De dokter dacht dat ik slecht gereageerd had op mijn nieuwe medicatie en vermits het elk uur beterde moet het dit wel geweest zijn.

Vrijdag hielp de zilveren Nightingale me de trap af en kon ik beneden al in de zetel zitten, een enorme verbetering,  hoewel ik nog steeds bibberhandjes, zenuwtrekjes en een bevend stemmetje had.

Zaterdag - vandaag dus:   ik denk (hoop) dat het vergif eindelijk bijna uit mijn lijf en leden is.
Ik ben tenminste in staat om hier even al mijn lieve vrienden gerust te stellen dat ik niet kapot te krijgen ben.
Wij - de generatie van tijdens en na de oorlog - zijn niet zo gemakkelijk te vloeren, waarschijnlijk omdat we als kind een enorme weerstand hebben opgebouwd.
Ik vrees echter dat iemand met een zwak hart bij zo'n slechte reactie op medicatie er wel veel erger aan toe zou zijn.

Zo, ik voel dat ik nu toch lang genoeg bezig ben geweest, ik ga me terug even in de zetel leggen....

Toch wil ik nog even mijn lieve man hier nogmaals bedanken voor zijn liefhebbende verzorging, ik weet echt niet wat ik zonder hem zou gedaan hebben deze week.

Ik dank ook nogmaals al mijn lieve vrienden die zo bezorgd om me waren.
Jullie steun wordt ongelooflijk op prijs gesteld en verwarmt de puttekes van mijn hart, wees daar maar zeker van!

25-07-2009 om 14:50 geschreven door BOJAKO  

.

18-07-2009 om 00:43 geschreven door BOJAKO  

...

18-07-2009 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

13-07-2009 om 15:21 geschreven door BOJAKO  

Met de hulp van Natoken, die dan weer hulp kreeg van Ani,  ga ik nu ook een test doen en proberen om een tekst op een mooie ondergrond te plakken en dat vervolgens hier op mijn blog te krijgen.

(Normaal gezien moet dat een prachtig gedicht zijn, maar dat is niet mijn sterkste kant, dus het worden slechts een paar bekende quotes)

't Is tenslotte maar een test hé. ;-)

Wat moet een mens anders doen in komkommertijd?

Ik zou kunnen kuisen, juist ... maar pffft... niet bepaald mijn lievelingsjob en dat gaat niet lopen.

Ik moet wel absoluut de struiken in de voortuin snoeien en de zon staat er nu niet op, dus het zit erin dat ik dat straks toch nog even ga doen. (zei ze fier en ze hoopt dat die donderwolk reden zal zijn om het niet te doen   )

Mr. Silver is nog een kinderkamer op de zolder mede aan't creëren bij zoon 2, want eind augustus wordt nummerke drie verwacht.   Er waren wel voldoende slaapkamers, maar in deze tijd heeft elk kind 'zijn/haar ruimte' nodig.

Waar is de tijd dat kinderen bijna in stapeltjes te slapen gelegd werden?

Net zoals jullie heb ik ongelooflijk genoten van het prachtig zomerweer,  in- of uit mijn zwembadje.

Voor mij mag het best nog even blijven duren, maar een beetje frisser zoals vandaag is wel heerlijk.  

 Allez, bon,  hier komt mijn eerste probeersel, hoedoevast aan uw bretellen ....

06-07-2009 om 15:37 geschreven door BOJAKO  

.....   In het water met de kindjes ...

oeps een klein mankement, ik ben de vorige video van het centraal station kwijt

29-06-2009 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

.

28-06-2009 om 14:08 geschreven door BOJAKO