this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Mrs.Bo and Mr. Silver
16-06-2007
herinneringen van de zilveren surfer...
De kleine jongen zat met een angstig gevoel op de grond onder de grote tafel te spelen met het rode autootje dat hij net had gekregen.
Hij deed zijn uiterste best om flink te zijn en niet te wenen.
Al de grote mensen rondom hem waren druk aan het praten maar hij verstond geen woord, het leek allemaal gebrabbel.
De heel oude mijnheer keek hem vriendelijk aan en kwam af en toe eens over zijn hoofd strelen.
De oude dame keek meestal spiedend naar hem tussen haar oogleden als ze dacht dat niemand keek.
Zijn mama zat kaarsrecht, ook heel onwennig, op een stoel en plukte zenuwachtig aan haar nieuwe jurk.
Af en toe vielen er ijzige stiltes die heel lang leken te duren.
Het jongetje wenste dat ze terug weg zouden gaan, hij en zijn mama. Ver weg van deze mensen, terug naar zijn vertrouwde Oma en tante in het kamp.
Hij had met zijn mama eindeloos op treinen gezeten om hier te geraken en was onderweg heel ziek geweest met hoge koorts.
Hij herinnerde zich niet veel meer van de treinreis en hij had er zo naar uitgekeken.
De heel oude man moest hij Bompa noemen en de andere man papa; zo had zijn mama hem gezegd, en hij moest lief zijn en heel braaf, dan zouden ze hem en haar allemaal heel graag zien.
Hij schrok want de oude mevrouw zei plots heel boze dingen tegen zijn mama en zij begon heel hard te wenen.
Hij kroop nog dieper weg onder de tafel. Nu had hij de oude dame verstaan, ze had Duits gesproken tegen zijn mama en ze had haar een hoer genoemd en gezegd dat ze na vandaag die vieze Duitse taal niet langer wenste te horen of te spreken, zijn mama moest maar de andere taal leren, hun taal. Duits was een heel slechte, vieze taal.
Hij verstond zelf wat Duits omdat hij altijd met de Duitse kinderen gespeeld had en zijn Oma en mama hadden gewerkt bij Duitse mensen, maar thuis spraken ze altijd Russisch.
Russisch was misschien geen slechte taal, maar als hij dat sprak verstonden ze hem ook niet. Daarom had hij besloten om maar best niets te zeggen.
Hij wist ook niet wat een hoer was, maar het zou wel iets slecht zijn want anders zou zijn mama niet zo hard wenen.
Ze had terug geroepen dat ze geen hoer was en dat het niet alleen haar schuld was dat hij er was. Ze had hem willen laten weghalen maar de dokter had gezegd dat ze al te ver was.
Zijn mama had hem dus ook niet gewild.
De man die hij nu papa moest noemen sprak nu ook boos tegen zijn mama en zei dat ze zo snel mogelijk nederlands moest leren.
Hij wilde niet dat de mensen zouden denken dat hij met een Duitse getrouwd was: hij, een soldaat, gevangen genomen bij het begin van de oorlog en vijf jaar krijgsgevangene geweest bij die smeerlappen.
Hij walgde van alles wat Duits was, ook de taal.
Hij snauwde toen iets onbegrijpelijk in die andere vreemde taal en trok de jongen van onder de tafel.
De oude man sprong op en was boos tegen de man die hij papa moest noemen.
De vriendelijke oude man trok de jongen dicht naar zich toe, streelde weer zachtjes over zijn hoofd en zei dat hij niet zo bang moest zijn.
Zijn mama had hem op de trein verteld dat hij nu een grote flinke jongen moest zijn, hij was tenslotte al vier jaar oud.
Ze vertelde ook dat ze eindelijk naar zijn papa en naar zijn grootouders gingen en die zouden hem allemaal heel graag zien en mooi speelgoed geven en lekker eten en mooie warme kleren.
Hij bekeek het rode autootje nog eens, het was inderdaad een heel mooie auto en die heel oude mijnheer was wel lief, maar van de anderen was hij allemaal doodsbang, nog het meest van de heel boze man die hij vanaf nu papa moest noemen.
Allez ik ga nog eens eens proberen om iets op mijn blogje te krijgen. Vandaag is het me dan toch gelukt om aansluiting te krijgen met het internet.
De jonge man van Citymesh had me gisterenavond nog opgebeld zoals hij beloofd had. Das pas service nietwaar.
Volgens hem ligt de fout bij mijn nieuwe laptop.
t ja Mevrouwtje,als we problemen hebben dan is het bij die Medions - (Medion is het merk van den Aldi voor al diegenen onder u die dit niet weten).
Ik kreeg een heel deskundige uitleg dat de routerkaart(?) niet sterk genoeg is bij dat merk.De ontvangers zitten naar het schijnt rond het scherm.
Ik vroeg hem hoe het dan kwam dat ik de eerste twee dagen toch een vrij goede connectie had gehad met mijn "Medion Aldi" machientje.
t Ja Mevrouwtje, ge zult geluk gehad hebben dat de stralen toen goed stonden voor ontvangst op uw PC.Dat kan variëren.
Die jonge man kon me wijsmaken wat hij wou, want ik snap er toch de ballen van.
Ik zei hem dat ze zich bij Citymesh toch maar best voorbereiden op een invasie van Medion Aldi laptopkes deze zomer, want ze vlogen bij Aldi buiten als zoete koek en allemaal waarschijnlijk voor mensen zoals mezelf, om mee te nemen op vakantie.Ventje stond aan de deur van de Aldi tegen het openingsuur en er waren al acht mensen voor hem die ook een laptop kochten.
Niet iedereen kan zich een duur merk veroorloven.
Mensen die zich dure merken kunnen veroorloven zitten in een vijfsterrenhotel en daar is waarschijnlijk een top of the range PC mèt aansluiting op de kamer in de prijs inbegrepen.
Toen ik vervolgens met een héél diepe zucht zei dat ik mijn zoon dan zaterdag mijn oude laptop zou laten meebrengen (van een duur merk Sony destijds een dankbaar aangenomen geschenk van neef die zelf nog een betere wou) als dat de reden van mijn miserie was, begon hij heel voorzichtig zijn kazakske te keren.
De lieve jongen zei toen dat hij alles in het werk zou stellen om me een verbinding te bezorgen en dat al de gemiste uren me zouden vergoed worden met extra uren.
Gisterenavond aan de telefoon wist hij me te zeggen dat de versterker die hij me had willen bezorgen niet meer voorradig was of te duur, ik ben het vergeten, maar dat ze de zender in de straat gingen kalibreren zodat ik alvast een beter ontvangst zou hebben.
Natuurlijk was dat het eerste wat ik deze ochtend uitgetest heb.
En ja hoor, eindelijk, ik zat na luttele seconden op Google en ik kon zowaar zonder problemen mijn mails lezen en mijn favoriete Sennet blogs.
De lieve schat verzekerde me ook dat hij me op de hoogte zou houden van de stand van zaken, want dat ik aan hem was toegewezen.
Mijn eigen persoonlijk IT manneke, dat kunnen niet veel mensen zeggen hé? Ik ben zijn persoonlijk proefkonijntje.
Citymesh at your service . Zo zou het overal moeten zijn.
Voor alle veiligheid laat ik toch zoon 1 zaterdag mijn oude Sony meebrengen, we moeten het lot niet tarten.
Als mijn goedkoop Aldi modelleke het niet doet, dan moet volgens de redering van Citymesh mijn oude Sony het wel aankunnen.
Citymesh is een prachtig initiatief maar het moet wel werken hé ?!
Ik zit nu in een uiterste hoek van de kamer met de laptop op mijn hoofd en ik kan eindelijk inloggen.
Een heel lieve man (jongen) is deze middag persoonlijk aan huis geweest (nèt nu de zon eindelijk scheen) om te komen kijken waarom ik niet online kon voor mijn zuurverdiende vijfendertig euro.
Hij heeft me beloofd dat ik éénder hoe op het net zal kunnen?! Benieuwd hoe hij dat gaat oplossen.
Dus als jullie weer iets op mijn blog zien staan (buiten dit krampachtig geschreven stukje) dan weten jullie dat ik aan tafel zit en gewoon kan schrijven.
Een nonnetje gaat naar de dokter voor een onderzoek. Ze moet zich helemaal uitkleden. De dokter legt zijn handen op haar hoofd.
"Wat doet u dokter?" vraagt het nonnetje verschrikt.
"Dit is een nieuw onderzoeksmethode om te onderzoeken of u geen hersentumor hebt, zeg eens 88". Het nonnetje zegt braaf "88".
De dokter legt vervolgens zijn handen op haar borsten en zegt: " ik doe nu een controle voor borstkanker, zeg nog eens 88", waarop het nonnetje nu stamelend zegt: "88".
Vervolgens steekt de dokter twee vingers in haar vagina en zegt: "dit is de controle op baarmoederhalskanker."
Het nonnetje vraagt nu heel bedeesd, "wat moet ik nu doen dokter?"
"88 zeggen natuurlijk" antwoordt de dokter.
Het nonnetje zegt:
" 1......2.......3........4.........5,......."
groetjes van de zilveren surfer ! ( maar heel stillekes want ons madam begint te zagen, ze zegt dat dat hier geen moppen categorie is ! )
Na het onweer van vannacht, met gutsende regen, blikseminslagen en hevige donderslagen, scheen vanmorgen toch de zon en was het hier 'redelijk' warm, 17°C volgens mijn "Vista" thermometer. Nu staat het op 15°C.
Ventje en ik snelden daarom na onze brunch naar het strand om van dat beetje zon te genieten, maar we zaten nog maar goed en wel neer toen het zonnetje het weer voor bekeken hield en de ijzige wind weer opstak.
Het weer is hier aan 't zeetje de laatste dagen zo slecht, dat ik om mezelf een beetje te troosten, me regelmatig een kleine versnapering gun. Bij de meeste dames bestaat deze versnapering uit een lekkere pannenkoek, een wafel met slagroom of een ijsje, maar ik ben een 'visje' met alle eigenschappen van Pisces.
Ik hou van water en van zwemmen, maar ik hou ook van alles wat uit de zee komt: heerlijke verse garnalen, warme wulken in een flink gepeperd soepje enkreukeltjes die je met een speld uit hun huisje moet vissen.
Vermits ik al pillen neem om mijn dramatisch hoog cholesterolgehalte wat omlaag te krijgen, denk ik dat mijn huisarts deze vakantie zee-dieët vast en zeker zou afraden.
Ventje daarentegen is een visetariër, (hetzelfde als een vegetariër maar dan met vis) m.a.w. hij eet geen vis, niets, nada, noppes, zelfs geen kreeft.Als het uit het water komt raakt hij het niet aan.
Het is een fobie.Volgens hem stamt het af van zijn legerdienst periode.
Dit houdt in dat ik bijna elke dag twee gerechten moet klaarmaken want ik sta erop, nu ik aan zee ben, om bijna elke dag vis te eten.
Er wordt dus een compromis gemaakt, ventje koopt iets vleesachtig dat past bij de rest van mijn vismenu.
Gisteren aten we bv. gestoofde prei in roomsaus met aardappeltjes, ik met mijn lekkere verse gebakken pladijs en ventje peuzelde aan gebakken ribbetjes.
Het ergert me soms toch wel,want om sommige zaken te eten op restaurant moet je met twee zijn.Een paella of een zeevruchten schotel kan je voor één persoon niet bestellen.Waarschijnlijk presenteert het niet mooi genoeg voor één persoon.Nu zou ik er zelf geen enkel probleem mee hebben als ze me gewoon een portie zouden geven van een andere schotel dat voor drie of vier personen werd klaargemaakt.
Ooit heb ik in Normandië het klaargespeeld om het voor mij alleen geserveerd te krijgen, maar enkel omdat we al een hele week in hetzelfde restaurant gingen eten.
Mijn zeevruchten moeten allemaal wel kevendrager zijn, m.a.w. dood!Als het nog van de schotel kan kruipen krijg ik het niet door mijn strot.Elk jaar doe ik één poging om een oester te eten, maar ik moet zeggen dat het me nog steeds niet smaakt.Even onder de grill met een champagnesaus en mmmmmmm .lekkerrrrr .t is maar het gedacht dat het nog leeft.
En geef toe, als aperitief bij een frisse pint:dikke, verse grijze garnaaltjes die je één voor een pelt en dan in je mond steekt, onovertrefbaar!
We zijn daarnet bibberend van het strand terug naar het appartement gekomen en ik denk dat jullie uit dit stukje kunnen opmaken dat ik stilaan honger begin te krijgen.
Ik ga dus snel stoppen met schrijven en achter de hoek even bij de viswinkel mijn portie verse garnaaltjes halen!
Dan ook even kijken welke vis er het lekkerste uitziet, of misschien gaan we vanavond op restaurant, t is tenslotte vakantie nietwaar?!
De kokkin mag ook een dagje rust hebben.
*******
Van Huismusje en Affodil kreeg ik een stokje doorgezonden en blijkbaar moet ik antwoorden op de vraag: 'wat zou je nog graag eerst doen voor de man met de zeis aan je bed staat' en als compensatie mag ik dan drie anderen de duvel aandoen door het stokje aan hen door te geven. Bon, nu moet ik daar natuurlijk op antwoorden, dus:
Vooraleer de man met de zeis aan mijn bed staat zou ik :
° graag plots doodgaan zonder pijn of dementie
° graag de lotto winnen en het geld aan mijn kinderen geven
° eens iets stouts doen zonder daarbij een schuldgevoel te hebben
° een dagje doorbrengen met Robin Williams
° de volgende eerste vrijdag van de maand Hotlips uitbundig vieren,want we hebben haar verjaardag gemist!
Zoals jullie zien aan de flauwe moppen van mijn ventje, moet ik hier al bijna vechten om aan mijn laptoppeke te geraken. Waarschijnlijk ligt de aantrekkingskracht voor hem in het nieuw zijn van dit stukje techniek, ook het feit dat ik al vreselijk gesukkeld heb met Vista en vooral met de aansluiting op internet,zal er zeker iets mee te maken hebben.
Op zon ogenblikken wordt de He-Me-Alfa-Man wakker in mijn ventje en staathij erop om me te helpen.Hij heeft me nu zoveel geholpen dat hij het al bijna beter kan dan ik. Mijn alleenheerschappij over de computer is voorbij vrees is, hij heeft nu de smaak te pakken.
Urenlang zit hij gefascineerd te kijken naar Google Earth en hij surft alsof zijn leven ervan afhangt nu hij weet hoe het moet.
Sinds gisteren geraken we vlot op het stedelijk net, enig in Europa zeggen de bedenkers. Het overkoepelt de hele stad en heet Citymesh en het laat iedereen toe om draadloos verbinding te maken met het net, uiteraard tegen een vergoeding.
Sinds we hier zijn heb ik elke dag met die lieve jongens gebeld omdat ik zo moeilijk aansluiting kreeg en als ik het dan kreeg,dan verbrak het signaal voortdurend.Heel vervelend als je net ergens ingelogd bent.
Ik denk dat ik hun eerste klant ben,want ze waren ongelooflijk geduldig en behulpzaam.
Gisteren, na het zoveelste telefoontje, stelden ze voor om even met de laptop langs te komen,want volgens hen waren er geen moeilijkheden meer en zou alles vlot moeten verlopen.
In de winkel bukten een viertal heel vriendelijke jongens, allen Ingenieurs (ze zien er zo jong uit tegenwoordig, de politiemannen ook trouwens), zich over mijn laptop en samen vonden ze de schoonheidsfoutjes,die ze rechtgezet hebben. Ook zij moeten nog wennen aan Vista.
Dankzij mijn gezwoeg zullen veel mensen hier vanaf juli vrij probleemloos kunnen inloggen (geen dank, graag gedaan). Ik vroeg wel om korting voor mijn moeite,maar dat hebben die jongens niet gehoord, ze kregen allemaal een plotse aanval van selectieve doofheid. Ik zal me maar troosten met het gedacht dat de werkuren van zon Ingenieur onbetaalbaar zijn.
Ik kreeg wel de raad om zo dicht mogelijk bij het raam te werken om een goede ontvangst te hebben.
Mijn lieve vriendin had zon mooi PC-plaatsje voor mij gemaakt in de living, maar ik zit nu met mijn laptop op de vensterbank te werken.
De laatste twee dagen waren ijselijk koud hier aan zee en met lede ogen zagen we op TV dat de temperaturen in het binnenland tropisch waren.
Enfin, vermits het te koud was om aan strand te gaan zitten, had iktijd genoeg om te schrijven en te lezen.
We hebben ook al flink gewandeld en zijn lekker uit eten gegaan om de verjaardag van ventje te vieren.
We hadden ons voorgenomen om de eerste week geen bezoeken af te leggen en gewoon even rustig te bekomen.
Volgende week wordt het dan onze bezoek-de-familie week. Een groot deel van onze familie woont hier aan de kust en schoonma brengt haar vakantie momenteel ook door aan zee in Oostduinkerke.
Mijn tante, die hier woont,kwamen we de eerste dag al tegen in een restaurant, van toeval gesproken.
Zaterdag gaan we even terug naar huis omdat we zondag willen stemmen. Ik heb aan ventje al gezegd hoe ik denk dat er zal gestemd worden.Benieuwd of ik gelijk ga krijgen.
We gaan tevens van de gelegenheid gebruik maken om al de verjaardagen te vieren.Ventje op 5 juni, zoon 2 op 10 juni en Seppe die 1 jaar wordt op 11 juni.Ongelooflijk hoe snel de tijd toch vliegt.
Zoon 2 heeft laten weten dat Seppe nu ook de waterpokken heeft, er is even een moment geweest dat ze vreesden dat hij terug ICP kreeg, maar een bloedonderzoek heeft uitgewezen dat alles nog OK is. Oef .
Ik zit hier tevergeefs te wachten op zon, maar als het buiten te doen is, ga ik na de middag uit de wind in ons kabientje dan maar verder werken aan mijn haakwerkje.
Ik heb van Affodil en van Huismusje een stokje doorgestuurd gekregen, maar is het de bedoeling dat de antwoorden op mijn blog komen of via mail teruggezonden worden?
Als jullie dit lezen zijn we eindelijk on line geraakt. Eerst had onze geliefde badstad internetaansluiting beloofd in april, daarna vanaf 1 juni, maar zoals overal en altijd zijn er opstartproblemen. Ik zit dus nu al te popelen om mijn favoriete blogjes te lezen, want de vriendelijke computer mijnheer heeft me telefonisch weeral verzekerd dat we vanavond zeker zullen aansluiting krijgen. Eerst zien en dan geloven zei ooit den ongelovige Thomas, of,veel beloven en weinig geven doet de zotten in vreugde leven.
Nee hoor, deze keer ben ik vol vertrouwen.
We zijn hier nu al enkele dagen en zijn héél tevreden met ons mooi appartementje.Zonnig en proper en al wat we nodig hebben.
De eigenaars, mijn lieve vrienden, hebben voor mij zelfs een computerhoekje ingericht omdat ze weten dat ik regelmatig op mijn blogje schrijf.
Onze eerste dagen zijn al prachtig geweest. Ik heb onmiddellijk op het strand een kabientje (westvlaams voor cabine) gehuurd, dit doe ik meestal aan zee, want al dat gesleur met stoelen en parasols elke keer is zwaar werk. Bovendien is je eigen plekje op het strand altijd leuk. De cabine is ook de plaats om uit je nat badpak te strippen en een droge aan te doen. Jaja, ik ben al elke dag in zee gaan zwemmen hoor, gisteren nog met de twee kleinzoontjes die even op bezoek kwamen met hun papa, want mama moest werken.
Ventje had eerst met hen en hun papa en groot fort gebouwd, dat vervolgens verdedigd moest worden tegen de aanval van de woeste golven en nadien, toen het fort de strijd verloren had en volledig vernietigd was, is nana met hen het water ingedoken.
Ik zit me nu af te vragen of de borrels chemisch, vuil, radioactief zeewater die ik de laatste dagen binnenkreeg mijn haren groen zullen kleuren en of mijn vel niet op de lange duur gaat lossen.
Ik moet wel even grinniken als ik terugdenk aan de aankomst gisteren van kleinzoon 2, vier jaar oud. Hij kwam op het appartement binnen, rugzakje op zijn rug, pet op zijn hoofdje met een grote grijns op zijn gezicht.
Toen ik me bukte om hem te knuffelen stroopte hij plots, nog steeds volledig gekleed en metzijn rugzakje op zijn rug, zijn broek naar beneden,trok vervolgens zijn flieterke uit zijn onderbroek, keek ons allemaal heel fier aan en, flieterke tussen duim en wijsvinger, en zei heel trots: kijk eens nana!
Ik was even sprakeloos maar herpakte me onmiddellijk en zei: knap flieterke ventje, t is al flink gegroeid. Hij keek me niet begrijpend aan en zoon 1 gaf onmiddellijk uitleg.
Maar nee nana, hij heeft voor de eerste keer een echte mannenonderbroek aan met een spleetje van voor, zodat hij zijn broekje niet meer hoeft af te stropen en zijn flieterke zo uit het gaatje kan nemen .
We kregen daarop onmiddellijk een demonstratie, want kleinzoon, nog steeds met pet op en rugzak aan, schuifelde, broek rond zijn enkels, naar het toilet om heel fier een demonstratie te geven, dat natuurlijk op applaus onthaald werd.
Vooraleer ze terug naar huis gingen hebben we nog lekker Thais gegeten. Voor ventje en mezelf was dit slechts de tweede keer.We hadden het ooit eens gegeten en het was ons toen niet zo goed bekomen, maar deze keer was het zo lekker dat we het menu zeker verder nog eens zullen verkennen.
Ik geloof nooit dat ik deze maand ga vermageren
Nu maar hopen dat ik vanaf nu regelmatig op het net kan, allemaal mee de vingers gekruist houden hé!
Moed is midden in de nacht bezopen thuiskomen, je vrouw staat op je te wachten met een bezem en dan vragen: "Ben je nog aan het schoonmaken of vlieg je nog ergens naar toe?"
Lef is midden in de nacht bezopen thuiskomen met een parfumluchtje om je heen en lipstick op je kleding, je vrouw op haar kont slaan en zeggen: "jij bent de volgende".
ik zou het niet durven zeggen, groetjes van de zilveren surfer!
Een Antwerpenaar, een West-Vlaming en een Limburger wachten in de States in de zogenaamde "Death Row" op de uitvoering van hun doodstraf.
De gevangenisdirecteur geeft hun alledrie de keuze:
1. dood met de kogel 2. dood door ophanging 3. een injectie met het Aids-virus.
De Antwerpenaar zegt, "Schiet moa mor recht tusse man twie oegen", En "BANG"... den Antwerpenaar dood.
De West-Vlaming zegt, "Hangt mi mar op an een koor'ke", en "SNAP"... de West-Vlaming dood.
De Limburger knipoogt en zegt, "Injekteeeer mich maaaar met dien Aids-toestand!". De beul dient hem zijn injektie toe. De Limburger valt al lachend op de grond, en zegt: "Geeef mich nog maaar wa van dien Aids-dinges", en de beul voert uit. De Limburger lacht nu zo hard, dat hij kronkelt van plezier. De beul vraagt hem: "Wat mankeer jij in feite, kerel ?" Waarop de Limburger: "Ich heb een condoom aan, joeng!"
Wreed slecht geslapen vannacht, jongens jongens toch. Gewoeld, gedraaid, meerdere keren wakker geworden. Misselijk, buikkrampen ... en nu ... t is over, zo ineens, eindelijk!
Vandaag was de GROTE DAG, de dag van de DEFINITIEVE VULLING van mijn arme, veel gepijnigde wijsheidstand, dat zijn eigen oorlogje heeft moeten uitvechten.
Vorige keer had ik de tandarts met veel plezier afgebeld en uitgesteld, enfin plezier is relatief, want ik had toen last van mijn hernia en kon amper bewegen. Toen werd me medegedeeld dat dokter Mengele, de redder van de kromme tandwortels, er niet meer werkte en dat Juffrouw Hyperspraak het zaakje terug overnam. Het feit dat zij het de vorige keer helemaal niet meer zag zitten en me wou doorverwijzen naar een specialist sprak niet in haar voordeel.
Vandaar dus mijn vreselijke benauwdheid en zenuwen. t Is al erg genoeg om iemand aan je tanden te laten prutsen die er iets van kent, maar een twijfelende juffrouw boezemt niet onmiddellijk vertrouwen in.
Nadat ik vanmorgen de nu licht geel-purper-groene (nog niet met kippenschaar verwijderde) teen van ventje had verzorgd, duwde hij me de voordeur uit en ben ik met knikkende knieën en klapperend gebit richting tandarts gegaan.
Ik kende reeds de routine. Mooi liggen, mond wijdopen, vingers en tenen gekruist en hopen op een goede afloop.
Ik ga u geen verdoving geven hoor madammeke mompelde ze vanachter haar masker.
Ik schoot sneller recht dan een raket en zei heel assertief: euh...wablief, dat gaat ge me toch niet aandoen zeker? waarop ze me verzekerde dat het deze keer geen pijn zou doen, daarbij mompelend : en als het pijn doet geeft ge maar een seintje en dan spuit ik.
Ik daverde van de grote schrik bijna uit de stoel.
Twintig minuten later stond ik terug op straat. Geen pijn, tand netjes gevuld, goed voor nog ettelijke jaren dienst, zelfs met zijn gekrulde wortels. Mijn tandje heeft het overleefd.
Als het dokter Mengele was geweest dan had hij een zoen gekregen, maar ik ben nog steeds heel hetero, dus juffrouw Hyperspraak kreeg enkel maar een grote glimlach. Ik kreeg wel weer een rekening. Deze tand kost inmiddels bijna zoveel als mijn nieuw laptoppeke uit de Aldi.
Jaja, ik heb mijn allereerste nieuwe PC. Al de vorige waren afdankertjes. Ik ben er zo trots op dat ik het amper durf aanraken. t Is voorzien van al de laatste nieuwe snufjes, tot TV kijken toe.
Ik wou het vooral om mee te nemen naar zee overmorgen, in de hoop dat ik ergens een hotspot vind om niet helemaal ineens te moeten afkicken van mijn lievelingsblogjes. Gisteren hadden we een kindvrije dag en hebben ventje en ik samen Vista aan de praat gekregen, programmas geïnstalleerd, bestanden, spelletjes, tot zelfs het fotoprogramma van onze camera toe. s Avonds was ik zo stik kapot dat ik geen zin had om het al uit te proberen, dat zal voor aan t zeetje zijn. Daar kan ik naar hartelust oefenen en schrijven.
Een goede vriend heeft mij besmet met de poëzie ziekte. Ik probeer nu zelfs gedichten te schrijven maar ik ga er jullie nog niet mee lastig vallen want de kwaliteit laat nog heel veel te wensen over.
Ventje is nu onze kleindochter gaan afhalen van haar eerste halve dag kleuterschool. De pokjes waren opgedroogd, de broekjes zijn meer droog dan nat, dus ze is gepromoveerd. Ik profiteer dan maar even snel om even mijn blogje bij te werken want morgen is het inpak dag.
De lijst is afgedrukt en ligt klaar, alles is gewassen en gestreken, als we nu ons valies nog terugvinden is het OK. Als je naar de Belgische kust op vakantie gaat, dan heb je drie keer zoveel meer bagage nodig dan wanneer je naar het zuiden gaat.
Daarnet was het buiten 11°C ja ... ELLEUF GRADEN....koud mannekes toch, en zeggen dat ik enkele dagen geleden nog rondplonste in mijn zwembad.
Je moet dus kleding en schoenen voorzien voor : koud, nat, héél nat, supernat, droog, vrij droog, heel droog, warm, warmer, heel warm, tropisch heet.
Toch is een verblijf aan onze kust altijd plezant, zeker omdat we nu naar het stadje gaan waar ik me thuisvoel. Het stadje waar ik gewoond heb toen we van Engeland naar België kwamen, waar mijn grootouders, tantes, neefjes en nichtjes woonden. Waar ik mijn eerste vlaamse woorden heb leren spreken.
Nostalgisch loop ik voorbij hun huizen want ze zijn inmiddels allemaal gestorven, zelfs de neven en nichten. In onze familie vallen we nogal vroeg dood zie je.
Het kelder appartement waar we zes maanden gewoond hebben en op appelsienkisten sliepen omdat mijn ouders hun spaarcentjes op waren... het staat allemaal in mijn geheugen gegrift.
Ik ken het stadje ook niet op zn zomers. Nadat we naar Antwerpen verhuisd waren gingen we enkel naar zee in de winter, want in de zomer hadden grootouders geen tijd: het seizoen ging voor.
Een kuststad toen, in de winter, was niet zoals nu. Toen was alles potdicht. Enkel de winkel van tante bleef open voor de inwoners van het stadje. Op de dijk werden ramen van hotels en restaurants beschermd en afgesloten door grote houten panelen.
Schoonma gaat dezelfde maand ook naar zee, maar zij gaat naar Oostduinkerke. We zullen elkaar af en toe eens bezoeken en dan gaan we vast en zeker iets drinken in de Rubens, daar komen we op de meest onverwachte ogenblikken soms goede vrienden tegen.
Vorige week is gestart met de heel onverwachte vroeggeboorte van een achterneefje. Twee maanden te vroeg werd hij met spoed op de wereld gezet. Vandaag, op het einde van de week kunnen we zeggen dat mama en baby het nu vrij goed stellen.
Spijtig genoeg kregen we vandaag dan ook het bericht dat de tante van onze schoondochter op de, voor ons senioren prille leeftijd van zestig, vannacht overleden is. Vanmiddag gaan we bij schoondochter haar verjaardag vieren en de ganse rouwende familie zal daar ook aanwezig zijn. Het doet me even heel stil worden en terugdenken aan het huwelijk van schoondochter met onze zoon. Toen was ook, net drie dagen ervoor, mijn moeder begraven. Vreugde en leed samen verwerken op één dag, het schijnt een weerkerend iets te zijn in het leven van mijn lieve schoondochter.
Het weer lijkt vandaag ook niet goed te weten welke kant het moet uitgaan, zon afgewisseld met regen. Een lach en een traan....passend misschien op deze dag.
De waterpokjes van kleindochter zijn nu allemaal rode droge vlekjes. Het arm schaapje had zelfs pokjes op haar tong. Nu is het uitkijken naar de pokjes van Seppe. Babys worden nu wel ingeënt tegen veel kinderziekten. Mazelen en dikoor hoeven we al niet meer te verwachten. Oef... Hoe het volgende week gaat aflopen met babyopvang als hij ziek wordt zal wel problematisch worden, want ventje en ik vertrekken donderdag voor een maand naar zee. We komen de tiende natuurlijk even terug om te stemmen en nog een verjaardagsfeest mee te pikken en dan zijn we terug ribbedebie.
Gisteren was ik een namiddagje op stap met goede vrienden en toen ik thuiskwam kwam ventje me tegemoet gepikkeld met een heel gepijnigd gezicht. Hij was van een trapje gestuikeld en nu denkt hij dat hij weer een teen gebroken heeft. Hij heeft wel ondervinding, want vorig jaar rond deze tijd heeft hij ook een teen gebroken door er een betonpaal op te laten vallen. We worden dus al experts op het gebied van gebroken tenen. De teen in kwestie was heel pijnlijk, dik en blauw. Met een heel klein stemmetje, eigen aan mannen die pijn hebben, vroeg hij gisteren avond laat .... en shoeke ....wat denkt ge, moeten we naar spoed zoals de vorige keer? waarop ik even humde en haade ... niet goed wetende wat zeggen. Nadenken en 'Hummen en Haaen' is dan altijd een goed redmiddel.
Vorige keer hebben ze tussen uw twee tenen een compreske gestoken en de twee tenen als steun tegen elkaar geplakt, misschien moeten we nu hetzelfde doen antwoordde ik na enkele ogenblikken van diepe bezinning. Waarop hij dan zei: weet ge, ik zal er eens een nachtje over slapen en we zullen zien hoe het er morgen vroeg uitziet. Moedig ventje hé, geef toe?
Het moedig ventje kwam deze ochtend kreunend en mankend de trap af en de pijn droop als het ware van zijn gezicht. Maar, als vrouw weet ik dat mannen het een ietsiepietsie moeilijker hebben met het verbergen van smarten en pijnen, zeker die van henzelf.
Enfin, ik zette mijn Florence Nightingale hoedje op, nam mijn doosje van het rode kruis en ik heb zijn twee tenen voorlopig deskundig als steun tegen elkaar geplakt met een compreske ertussen, net zoals vorig jaar. Om het nog indrukwekkender te maken heb ik een flinke dot Feldene zalf op het compreske gedaan. In moederkeszalf gelooft hij niet meer, tch tch tch ...
Met een bemoedigend klopje op de schouder zoals een volleerde pseudo verpleegster zei ik: als t morgen nog dikker wordt en groen uitslaat dan zullen we het amputeren met de kippenschaar.
Ik werd daarnet badend in het zweet wakker van mijn eerste nachtmerrie in jaren. Uiteindelijk was het bij nabeschouwing nog niet zon erge nachtmerrie.
Ik woonde in het huis van mijn moeder, enkel zij en ik. Ik zat nog beneden in de keuken, hoorde een gestommel in de living en ging kijken en daar liep een jonge wezenloze soldaat rond, zon soldaat van vroeger, uit de tijd van Napoleon.
Ik denk niet dat hij het slecht met me voorhad, want hij zag me zo onmiddellijk niet staan. Hij liep met een uitzichtloze blik rond in de living alsof hij zich afvroeg waar hij was.
Ik daarentegen, kon niet snel genoeg boven bij mijn moeder in t bed kruipen en dicht tegen haar aanknuffelen. Toen de soldaat de trap opkwam maakte ik haar wakker, ik nam een oude golfstok en begon de arme jongen de trap af te kloppen. Hij was banger dan ik ocharme, want hij droop af, maar het idee dat er zon vreemd spook in ons huis rondliep gaf me toch koude rillingen.
Ik kroop dan maar veilig aan de andere kant terug in het bed naast mijn moeder, zodat zij tussen mij en de deur lag. Ze suste me, gaf me een kus, streek eens over mijn haren en ik viel terug in een onrustige slaap.
Tot zover mijn nachtmerrie.
t Zal door de warmte geweest zijn zeker en Freud zou er wel een verklaring voor hebben, maar ik voorlopig nog niet.
Uitleg door kenners mag altijd bij de reakties geschreven worden.
Enfin, nu zit ik hier int kot van de nacht, klaarwakker, en dat mag niet.
Nee...want morgen is het nog één dagje hard werken, want dan komen mijn gespikkelde kleindochter en mijn nog niet gespikkelde kleinzoon. De waterpokjes van kleindochter zijn mooi aan het opdrogen en bij kleinzoon zijn er nog geen te zien. Das waarschijnlijk voor volgende week.
Ik ga nu proberen om mijn verstand op nul te krijgen door het ongelooflijk verslavend spel Brickshooter te spelen.
Elke keer lapt mijn lieve vriendin Hotlips het om me steeds weer te verleiden met een nog meer verslavend spelletje.
Toen ik Chuzzles speelde zei ze, probeer eens Bejuweled.
Toen ik verslingerd geraakte aan Bejuweled stelde ze Brickshooter voor.
Ik kan maar één ding zeggen: begin er niet aan als je geen zee van tijd hebt want je bent al gauw een uur verder vooraleer je het beseft.
Geniet van jullie slaap, ik zal hier nog een tijdje wat Bricks shooten.
Trouwe bezoekers weten hoe het moet. Het is al eventjes geleden, maar ik was het nog niet vergeten hoor.
Je kopieert gewoon de hele tekst die hieronder staat, zet dan naast mijn tekst het eerste wat er in je hoofd opkomt en plakt de volledige tekst terug bij de reakties.
De Vlaamse Kermis van onze parochie begint een zeldzaam curiosum te worden in Antwerpen en ook in de rest van Vlaanderen vermoed ik, want je moet tegenwoordig wat doen om mensen nog van hun schermen weg te trekken, zij het nu een TV of computer scherm. Toch kent onze Vlaamse Kermis altijd een ongehoord succes. Voor zoon 2 , ventje en broer 1 zijn het jaarlijkse hoogdagen waar niet mag aan getornd worden. Ik ben er van overtuigd dat ze nu al volop plannen smeden voor volgend jaar. Vermits de hele kermis gerund wordt door vrijwilligers is bibieke natuurlijk ook elke keer van dienst.
Ik kan niet met mijn hand op mijn hart zeggen dat ik er evenveel van geniet als mijn mannen. Ik aanzie het meer als een jaarlijks weerkerende a womans gotta do what a womans gotta do ding, om haar zoon en de rest van haar vrienden- en kennissenkring terwille te zijn.
Omwille van mijn laaiend enthousiasme word ik door zoonlief in de categorie ambulante helpers geplaatst. Dit houdt in dat ik van jut-naar-jaar geplaatst word, alnaargelang er iemand niet komt opdagen, flauwvalt of hard in zijne vinger snijdt.
Onze kleinkindjes hebben wel de paternale familietrek geërfd. Zij zijn erop verzot en tellen elk jaar af naar deze kermis.
Met glinsterende ogen kopen ze aan de kassa (met geld van mama en papa en grootouders) de nodige rittenkaarten voor alle activiteiten van volksvermaak, zijnde : speelkramen zoals ballen gooien, sjoelbak, eendjes vissen, vogeltje pik, ringwerpen.....dan is er nog het springkasteel, kinder café, free-podium enz., teveel om op te noemen.
Met hun gewonnen, opgespaarde geldpunten mogen ze dan in de speelgoedwinkel iets kopen. Het kiezen gebeurt met ongelooflijk veel zorg. Het zweet staat op hun voorhoofd, ze bijten op hun tong, ze tellen hun speelgeld zo dikwijls na, dat het bijna niet meer als geld te herkennen is en besluiten na minstens een half uur wat ze willen kopen voor hun duurverdiende centjes.
Voor de senioren is er Bingo en een kaartwedstrijd voorzien en natuurlijk is er de onontbeerlijke fritkraam met heerlijke hamburgers en hot dogs.
Een Vlaamse Kermis dient om geld in het laatje te brengen natuurlijk, dus ik moet zorgen voor een goedgevulde portemonnee. Zonder hamburger en fritjes en pintjes komen we de dag niet door terwijl we daar aan ons kraampje zitten. s Avonds schrijven we ons ook altijd in voor de kwis en de volgende avond mogen we natuurlijk ook het VIP diner (gekookt en opgediend door andere vrijwilligers) + show, met dit jaar the one and only Luc Caals niet missen.
De Strangers waren tot nu toe onze meest succesvolle artiesten, waarschijnlijk omdat het allemaal mannen van onze buurt zijn. Toen zat de zaal zo stampvol dat we de mensen met een schroentrekker hebben moeten binnenwringen. Luc Caals trok gisteren een ietsiepietsie minder volk, maar ik moet eerlijk zijn en zeggen dat de show heel goed meeviel. Hij kan ontzettend goed een André Hazes neerzetten, om maar één ding te noemen.
Ventje gaat ook elk jaar trouw naar de Karaoke avond, enfin hij gaat naar alles .... ikzelf durf al eens forfait geven zoals vandaag bv.
Na een hele dag zitten op kramakkelijke stoelen begon gisteren mijn rug weer te knagen en toen ik aan zoon 2 vroeg of hij me écht niet kon missen vandaag keek hij nogal bedenkelijk. Maar...toen hij me daarna even snel tussen een frit en een hamburgerbeet door vertelde dat kleindochter de waterpokken had en zou moeten opgevangen worden volgende week, verstond hij onmiddellijk dat ik vandaag dringend een dagje rust nodig had.
Volgende week gaat weer een drukke week worden ....
Gisteren stond er bij mijn reakties een vraag van Kamiel of ik nog 'iets meer wou weten over de paters van West Vleteren aan tafel'. Kamiel vraag dat aan mij, een vrouw met een meer dan gezonde dosis nieuwsgierigheid. Natuurlijk wou ik weten wat hij me nog kon vertellen over de Paters. Roosje, de vrouw van Kamiel zond me vandaag de volgende tekst toe en ik kreeg haar toestemming om dit op mijn blog te plaatsen. Bedankt hoor Roosje en Kamiel.
Wat ik hier nu ga vertellen, komt niet van het Internet, maar wat wij zelf ondervonden hebben en ook vooral wat we weten via mijn pa zaliger.
Wij wonen niet ver van West-Vleteren. Voor ons zijn "De Paters" (zo worden ze hier genoemd) van kindsbeen af een begrip.
Kamiel en ik gingen er regelmatig eens langs samen met mijn pa en ma. We dronken er een pater en aten er een boterham met paterskaas. Want vroeger waren het niet alleen brouwers, maar maakten ze ook zelf kaas.
Dat waren nog tijden dat je er gewoon een bakske bier kon kopen, en ook kaas. Je moest er niet voor in de file staan, of op voorhand bestellen en je nummerplaat van je auto doorgeven, zoals nu het geval is. Ze brouwden (en dat is nog zo) enkel om in hun levensonderhoud te voorzien.
Vroeger maakten de paters dus zelf ook kaas, "Paterskaas". Dit weet ik heel zeker, want mijn pa was een "beestemarchand" en deed "commerce" met de paters. Koeien kopen en verkopen. Want ze hadden melk nodig voor de fabricatie van de kaas.
Het komieke van de zaak is, toen de paters al jaren geen koeien meer hadden, dus ook geen melk meer, en dat ze al jaren geen kaas meer maakten, er in het café recht tegenover de abdij nog steeds boterhammen besteld werden met kaas, de mensen er nog vast van overtuigd waren dat ze kaas aten die door de paters zelf gemaakt waren. Ze kochten er zelfs nog om mee naar huis te nemen. Mijn pa zei dikwijls als hij dat zag, "Moet je dit nu eens zien, ze denken dat de paters die kaas gemaakt hebben, en ze hebben al jaren geen koeien meer".
Kamiel en ik hebben jaren bij een kaasgroothandel gewerkt. De kaas die ze toen verkochten kwam doodgewoon van de Kaasmakerij van Lo, doch die werd verkocht zonder etiket. De mensen dachten dat ze speciale paterskaas kochten en het was doodgewoon dezelfde kaas die ze bij de plaatselijke kruidenier kochten. Dit mochten wij natuurlijk tegen niemand zeggen, soort beroepsgeheim.
Maar nu komt het verhaal van wat er aan tafel gebeurde. Of dit nu nog zo is weet ik niet. Ik denk van wel, want ik denk niet dat de regels van de orde veranderen. De abdij was altijd al "een stille orde".
Wat ik nu ga vertellen komt van wat mijn pa van de paters zelf vernomen heeft.
"Als ze aan tafel gaan mogen ze zichzelf niet bedienen. Je wordt steeds bediend door de pater die naast jou zit. Als je bv eens boos bent op je gebuur, wel dan geef je hem niet veel eten. Is er eens een gerecht dat je weet dat je gebuur het niet lust, wel dan geef je er hem veel van. Is er iets dat je weet dat hij het graag lust, dan geef je hem weinig."
Dat is nu misschien niet mooi van hen, het zijn paters, het zou misschien niet mogen, maar het zijn tenslotte ook mensen.
Dit zal wel niet te vinden zijn op Internet. Misschien hebben jullie hier nu een primeur. Dit dank aan mijn "Pa"
Een week of zo geleden toen de zon nog warm en zomers scheen waren we even bij grootmoe en grootva, de ouders van onze schoondochter.
We zetten ons buiten in de tuin uit het zonnetje( hoe dom toch bij nader inzicht en met een droevige blik naar het guure natte regenweer van vandaag ). Grootva kent mijn ventje en weet dat hij kan genieten van een lekker bier. k heb iets voor u, iets heel lekker zei hij, een pintje uit een abdij in Westvleteren, moeilijk aan te geraken, maar k heb er nog wat staan. Hij vroeg of ik ook zin had en vermits het toen warm en zonnig was zei ik natuurlijk niet nee. Grootmoe ging op zoek naar de gepaste glazen en grootva bracht de pintjes. Ze werden ontkurkt en geschonken en met veel plezier opgedronken. Het bier was heel lekker donkerbruin en zacht als velours. Hm, smaakt lekker, dat ga ik vast en zeker nog eens drinken zei ik tegen grootva. Ja, maar ge kunt er zo moeilijk aangeraken, ze maken niet genoeg zei grootva. Onze zoon brengt als hij kan een bakje mee, maar hij kan er ook nog maar moeilijk aangeraken. De paters in Westvleren maken maar net genoeg om rond te komen, ze willen er geen bedrijf van maken.
Paters die geen winst willen maken, huh, dan is de roomse kerk is niet meer wat het geweest is!
Ik herinner me nog heel goed onze pastoor die tijdens de zondagmis vroeg om gul te zijn wanneer de schaal rond kwam en indien we geen geld genoeg hadden dan mochten we onze gouden ringen en juwelen ook in de schaal leggen. Waarschijnlijk om de tiara van de paus nog verder te versieren.
Enfin, toen ik thuiskwam vroeg ik of ventje de naam van dat bier nog wist, want als ik het ooit zag zou ik er ook wat van kopen, ik vond het lekker. Ventje zei op zijn gewone bondige manier: Westvleteren, waarop ik antwoordde: jaja ik weet dat het uit Westvleteren komt, maar hoe heet het bier?.
Hij keek me toen aan met die blik van hem die boekdelen spreekt (is ze nu écht zo dom of doet ze maar alsof)en zei: dat bier heet Westvleteren net zoals Orval Orval heet en Chimay Chimay, t is genoemd naar de plaats waar het gebrouwen werd!.
t Ja op gebied van alcoholische dranken en kennis van de ligging van cafés in Antwerpen is mijn ventje niet te kloppen. Als iemand aan hem de weg vraagt dan stuurt hij ze nog steeds van café via café naar café. Dat stamt nog uit de tijd van vroeger toen hij nog werkte. De meeste zaken in de haven werden aan de toog gedaan. Ludovicus zal dit waarschijnlijk wel beamen.
Maar....ik ben zo iemand die altijd het fijne van alles wil weten en ik geloof ook niet alles wat mijn ventje me wijsmaakt dus ik ging eens kijken op Internet of hij er niet naast zat met de naam.
Maar het was inderdaad zoals hij en grootva gezegd hadden.
Het bier wordt niet verkocht in de winkels en is enkel te verkrijgen bij de abdij zelf en het café tegenover de abdij . De monniken kunnen niet altijd aan de vraag voldoen, maar kiezen er bewust voor om hun brouwerij kleinschalig te houden. Dit zorgt voor lange rijen wanneer de abdij opnieuw bier beschikbaar heeft, zelfs al wordt het aantal kratten bier per wagen beperkt tot 2 of 3 naargelang het soort Westvleteren dat te koop wordt aangeboden.
Sinds september 2006 moet er zelfs telefonisch gereserveerd worden vooraleer men het bier kan komen afhalen.
Er worden vier soorten bier gebrouwen, waarvan de lichtste uitsluitend voor de bewoners van de abdij. Aan het publiek worden verkocht:
Zes (groene kroonkurk): blond bier van 5,8%
Acht (blauwe kroonkurk): bruin bier van 8%
Twaalf (gele kroonkurk): bruin bier van 10,2%
Wij hadden bier met de gele kroonkurk gedronken. Ik las met verbazing verder :
Sinds het bier in 2005 werd gekozen tot 'beste bier ter wereld', is het bijzonder moeilijk te krijgen omdat het bier alleen op kleine schaal wordt gebrouwen. De flesjes Westvleteren 12 worden op eBay voor meer dan 10 dollar per stuk verkocht. Jawadde ! 10 dollar per pintje, ik had potverdorie veel zuiniger moeten nippen aan mijn pintje.
Ik heb daarna grootmoe en grootva toch nog maar eens uitdrukkelijk bedankt voor de dure lekkernij die ze ons geschonken hadden en hen verwittigd dat ze zuinig moesten zijn met hun heel duur Westvleteren bier. Toen ik hen vertelde wat men op eBay bood schoten ze allebei in de lach, ze wisten wel dat er moeilijk aan te geraken was, maar dat het zon vaart liep daar waren ze niet van op de hoogte.
Voor ons mogen ze nog altijd wat flesjes opzij houden, dat heb ik hen ook gezegd!
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
