Vorige week is gestart met de heel onverwachte vroeggeboorte van een achterneefje.
Twee maanden te vroeg werd hij met spoed op de wereld gezet.
Vandaag, op het einde van de week kunnen we zeggen dat mama en baby het nu vrij goed stellen.

Spijtig genoeg kregen we vandaag dan ook het bericht dat de tante van onze schoondochter op de, voor ons senioren prille leeftijd van zestig, vannacht overleden is.
Vanmiddag gaan we bij schoondochter haar verjaardag vieren en de ganse rouwende familie zal daar ook aanwezig zijn.
Het doet me even heel stil worden en terugdenken aan het huwelijk van schoondochter met onze zoon.
Toen was ook, net drie dagen ervoor, mijn moeder begraven.
Vreugde en leed samen verwerken op één dag, het schijnt een weerkerend iets te zijn in het leven van mijn lieve schoondochter.

Het weer lijkt vandaag ook niet goed te weten welke kant het moet uitgaan, zon afgewisseld met regen.
Een lach en een traan....passend misschien op deze dag.

De waterpokjes van kleindochter zijn nu allemaal rode droge vlekjes.
Het arm schaapje had zelfs pokjes op haar tong.
Nu is het uitkijken naar de pokjes van Seppe.
Baby’s worden nu wel ingeënt tegen veel kinderziekten.   Mazelen en dikoor hoeven we al niet meer te verwachten. Oef...
Hoe het volgende week gaat aflopen met babyopvang als hij ziek wordt zal wel problematisch worden, want ventje en ik vertrekken donderdag voor een maand naar zee.
We komen de tiende natuurlijk even terug om te stemmen en nog een verjaardagsfeest mee te pikken en dan zijn we terug ribbedebie.

Gisteren was ik een namiddagje op stap met goede vrienden en toen ik thuiskwam kwam ventje me tegemoet gepikkeld met een heel gepijnigd gezicht.
Hij was van een trapje gestuikeld en nu denkt hij dat hij weer een teen gebroken heeft.
Hij heeft wel ondervinding, want vorig jaar rond deze tijd heeft hij ook een teen gebroken door er een betonpaal op te laten vallen.
We worden dus al experts op het gebied van gebroken tenen.
De teen in kwestie was heel pijnlijk, dik en blauw.
Met een heel klein stemmetje, eigen aan mannen die pijn hebben, vroeg hij gisteren avond laat ....  ”en shoeke ....wat denkt ge, moeten we naar spoed zoals de vorige keer?” waarop ik even hum’de en haa’de ... niet goed wetende wat zeggen.
Nadenken en 'Hummen en Haa’en' is dan altijd een goed redmiddel.

“Vorige keer hebben ze tussen uw twee tenen een compreske gestoken en de twee tenen als steun tegen elkaar geplakt, misschien moeten we nu hetzelfde doen” antwoordde ik na enkele ogenblikken van diepe bezinning.
Waarop hij dan zei: “weet ge, ik zal er eens een nachtje over slapen en we zullen zien hoe het er morgen vroeg uitziet”.
Moedig ventje hé, geef toe?

Het moedig ventje kwam deze ochtend kreunend en mankend de trap af en de pijn droop als het ware van zijn gezicht.
Maar, als vrouw weet ik dat mannen het een ietsiepietsie moeilijker hebben met het verbergen van smarten en pijnen, zeker die van henzelf.

Enfin, ik zette mijn Florence Nightingale hoedje op, nam mijn doosje van het rode kruis en ik heb zijn twee tenen voorlopig deskundig als steun tegen elkaar geplakt met een compreske ertussen, net zoals vorig jaar. Om het nog indrukwekkender te maken heb ik een flinke dot Feldene zalf op het compreske gedaan.
In moederkeszalf gelooft hij niet meer, tch tch tch ...

Met een bemoedigend klopje op de schouder zoals een volleerde pseudo verpleegster zei ik: “als ’t morgen nog dikker wordt en groen uitslaat dan zullen we het amputeren met de kippenschaar”.

Ventje kon er niet om lachen...

Hij heeft soms écht geen gevoel voor humor.

27-05-2007 om 12:04 geschreven door BOJAKO  

‘Bwoehaaaa’ = griezelig geluid.

Ik werd daarnet badend in het zweet wakker van mijn eerste nachtmerrie in jaren.
Uiteindelijk was het bij nabeschouwing nog niet zo’n erge nachtmerrie.

Ik woonde in het huis van mijn moeder, enkel zij en ik.
Ik zat nog beneden in de keuken, hoorde een gestommel in de living en ging kijken en daar liep een jonge wezenloze soldaat rond, zo’n soldaat van vroeger, uit de tijd van Napoleon.

Ik denk niet dat hij het slecht met me voorhad,  want hij zag me zo onmiddellijk niet staan.
Hij liep met een uitzichtloze blik rond in de living alsof hij zich afvroeg waar hij was.

Ik daarentegen, kon niet snel genoeg boven bij mijn moeder in ’t bed kruipen en dicht tegen haar aanknuffelen.
Toen de soldaat de trap opkwam maakte ik haar wakker, ik nam een oude golfstok en begon de arme jongen de trap af te kloppen.
Hij was banger dan ik ocharme, want hij droop af, maar het idee dat er zo’n vreemd spook in ons huis rondliep gaf me toch koude rillingen.

Ik kroop dan maar veilig aan de andere kant terug in het bed naast mijn moeder, zodat zij tussen mij en de deur lag.
Ze suste me, gaf me een kus, streek eens over mijn haren en ik viel terug in een onrustige slaap.

Tot zover mijn nachtmerrie.

’t Zal door de warmte geweest zijn zeker en Freud zou er wel een verklaring voor hebben,  maar ik voorlopig nog niet.

Uitleg door kenners mag altijd bij de reakties geschreven worden.

Enfin, nu zit ik hier in’t kot van de nacht, klaarwakker, en dat mag niet.

Nee...want morgen is het nog één dagje hard werken, want dan komen mijn gespikkelde kleindochter en mijn nog niet gespikkelde kleinzoon.
De waterpokjes van kleindochter zijn mooi aan het opdrogen en bij kleinzoon zijn er nog geen te zien.
Da’s waarschijnlijk voor volgende week.

Ik ga nu proberen om mijn verstand op nul te krijgen door het ongelooflijk verslavend spel ‘Brickshooter’ te spelen.

Elke keer lapt mijn lieve vriendin Hotlips het om me steeds weer te verleiden met een nog meer verslavend spelletje.

Toen ik Chuzzles speelde zei ze, probeer eens Bejuweled.

Toen ik verslingerd geraakte aan Bejuweled stelde ze Brickshooter voor.

Ik kan maar één ding zeggen: begin er niet aan als je geen zee van tijd hebt want je bent al gauw een uur verder vooraleer je het beseft.

Geniet van jullie slaap, ik zal hier nog een tijdje wat Bricks shooten.

Slaap lekker.

25-05-2007 om 02:57 geschreven door BOJAKO  

• Moest ik nu een beroep kiezen dan werd ik :

• Mijn lievelingsfilm is:

• Ik woonde vroeger  ooit in :

• Op TV kijk ik liefst naar:

• Op vakantie ga ik liefst naar:

• Ik eet het liefst:

• Als ik mocht kiezen was ik nu liever :

• Ik ga na deze blog naar het blog:

22-05-2007 om 12:29 geschreven door BOJAKO  

De Vlaamse Kermis van onze parochie begint een zeldzaam curiosum te worden in Antwerpen en ook in de rest van Vlaanderen vermoed ik, want je moet tegenwoordig wat doen om mensen nog van hun schermen weg te trekken, zij het nu een TV of computer scherm.
Toch kent onze Vlaamse Kermis altijd een ongehoord succes.
Voor zoon 2 , ventje en broer 1 zijn het jaarlijkse hoogdagen waar niet mag aan getornd worden.
Ik ben er van overtuigd dat ze nu al volop plannen smeden voor volgend jaar.
Vermits de hele kermis gerund wordt door vrijwilligers is bibieke natuurlijk ook elke keer van dienst.

Ik kan niet met mijn hand op mijn hart zeggen dat ik er evenveel van geniet als mijn mannen.
Ik aanzie het meer als een jaarlijks weerkerende “ a woman’s gotta do what a woman’s gotta do” ding, om haar zoon en de rest van haar vrienden- en kennissenkring terwille te zijn.

Omwille van mijn “laaiend” enthousiasme word ik door zoonlief in de categorie “ambulante helpers” geplaatst.
Dit houdt in dat ik van jut-naar-jaar geplaatst word, alnaargelang er iemand niet komt opdagen, flauwvalt of hard in zijne vinger snijdt.

Onze kleinkindjes hebben wel de paternale familietrek geërfd.
Zij zijn erop verzot en tellen elk jaar af naar deze kermis.

Met glinsterende ogen kopen ze aan de kassa (met geld van mama en papa en grootouders) de nodige rittenkaarten voor alle activiteiten van volksvermaak, zijnde : speelkramen zoals ballen gooien, sjoelbak, eendjes vissen, vogeltje pik, ringwerpen.....dan is er nog het springkasteel, kinder café, free-podium enz., teveel om op te noemen.

Met hun gewonnen, opgespaarde geldpunten mogen ze dan in de ‘speelgoedwinkel’ iets kopen.
Het kiezen gebeurt met ongelooflijk veel zorg. Het zweet staat op hun voorhoofd, ze bijten op hun tong, ze tellen hun speelgeld zo dikwijls na, dat het bijna niet meer als geld te herkennen is en besluiten na minstens een half uur wat ze willen kopen voor hun duurverdiende centjes.

Voor de senioren is er Bingo en een kaartwedstrijd voorzien en natuurlijk is er de onontbeerlijke fritkraam met heerlijke hamburgers en hot dogs.

Een Vlaamse Kermis dient om geld in het laatje te brengen natuurlijk, dus ik moet zorgen voor een goedgevulde portemonnee.
Zonder hamburger en fritjes en pintjes komen we de dag niet door terwijl we daar aan ons kraampje zitten.
’s Avonds schrijven we ons ook altijd in voor de kwis en de volgende avond mogen we natuurlijk ook het VIP diner (gekookt en opgediend door andere vrijwilligers) + show, met dit jaar the one and only ‘Luc Caals’ niet missen.

‘De Strangers’ waren tot nu toe onze meest succesvolle artiesten, waarschijnlijk omdat het allemaal mannen van onze buurt zijn.
Toen zat de zaal zo stampvol dat we de mensen met een schroentrekker hebben moeten binnenwringen.
Luc Caals trok gisteren een ietsiepietsie minder volk, maar ik moet eerlijk zijn en zeggen dat de show heel goed meeviel.
Hij kan ontzettend goed een André Hazes neerzetten, om maar één ding te noemen.

Ventje gaat ook elk jaar trouw naar de Karaoke avond, enfin hij gaat naar alles .... ikzelf durf al eens forfait geven zoals vandaag bv.

Na een hele dag zitten op kramakkelijke stoelen begon gisteren mijn rug weer te knagen en toen ik aan zoon 2 vroeg of hij me écht niet kon missen vandaag keek hij nogal bedenkelijk.
Maar...toen hij me daarna even snel tussen een frit en een hamburgerbeet door vertelde dat kleindochter de waterpokken had en zou moeten opgevangen worden volgende week, verstond hij onmiddellijk dat ik vandaag dringend een dagje rust nodig had.

Volgende week gaat weer een drukke week worden ....

....ik voel het al in mijn knoken.

20-05-2007 om 17:36 geschreven door BOJAKO  

geen woorden nodig zeker, zo blijft nana jong ...

18-05-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

17-05-2007 om 23:43 geschreven door BOJAKO  

Een week of zo geleden toen de zon nog warm en zomers scheen waren we even bij grootmoe en grootva, de ouders van onze schoondochter.

We zetten ons buiten in de tuin uit het zonnetje( hoe dom toch bij nader inzicht en met een droevige blik naar het guure natte regenweer van vandaag ).
Grootva kent mijn ventje en weet dat hij kan genieten van een lekker bier.
“ ’k heb iets voor u, iets heel lekker” zei hij, “een pintje uit een abdij in Westvleteren, moeilijk aan te geraken, maar ‘k heb er nog wat staan”.
Hij vroeg of ik ook zin had en vermits het toen warm en zonnig was zei ik natuurlijk niet nee.
Grootmoe ging op zoek naar de gepaste glazen en grootva bracht de pintjes.
Ze werden ontkurkt en geschonken en met veel plezier opgedronken. Het bier was heel lekker donkerbruin en zacht als velours.
“Hm, smaakt lekker, dat ga ik vast en zeker nog eens drinken” zei ik tegen grootva.
“Ja, maar ge kunt er zo moeilijk aangeraken, ze maken niet genoeg” zei grootva. “Onze zoon brengt als hij kan een bakje mee, maar hij kan er ook nog maar moeilijk aangeraken. De paters in Westvleren maken maar net genoeg om rond te komen, ze willen er geen bedrijf van maken.”

Paters die geen winst willen maken, huh, dan is de roomse kerk is niet meer wat het geweest is!

Ik herinner me nog heel goed onze pastoor die tijdens de zondagmis vroeg om gul te zijn wanneer de schaal rond kwam en indien we geen geld genoeg hadden dan mochten we onze gouden ringen en juwelen ook in de schaal leggen. Waarschijnlijk om de tiara van de paus nog verder te versieren.

Enfin, toen ik thuiskwam vroeg ik of ventje de naam van dat bier nog wist, want als ik het ooit zag zou ik er ook wat van kopen, ik vond het lekker.
Ventje zei op zijn gewone bondige manier: “Westvleteren”, waarop ik antwoordde: “jaja ik weet dat het uit Westvleteren komt, maar hoe heet het bier?”.

Hij keek me toen aan met die blik van hem die boekdelen spreekt (is ze nu écht zo dom of doet ze maar alsof)en zei: “dat bier heet Westvleteren net zoals Orval Orval heet en Chimay Chimay, ’t is genoemd naar de plaats waar het gebrouwen werd!”.

’t Ja op gebied van alcoholische dranken en kennis van de ligging van café’s in Antwerpen is mijn ventje niet te kloppen.
Als iemand aan hem de weg vraagt dan stuurt hij ze nog steeds van café via café naar café. Dat stamt nog uit de tijd van vroeger toen hij nog werkte. De meeste zaken in de haven werden aan de toog gedaan. ‘Ludovicus’ zal dit waarschijnlijk wel beamen.

Maar....ik ben zo iemand die altijd het fijne van alles wil weten en ik geloof ook niet alles wat mijn ventje me wijsmaakt dus ik ging eens kijken op Internet of hij er niet naast zat met de naam.

Maar het was inderdaad zoals hij en grootva gezegd hadden.

Het bier wordt niet verkocht in de winkels en is enkel te verkrijgen bij de abdij zelf en het café tegenover de abdij . De monniken kunnen niet altijd aan de vraag voldoen, maar kiezen er bewust voor om hun brouwerij kleinschalig te houden. Dit zorgt voor lange rijen wanneer de abdij opnieuw bier beschikbaar heeft, zelfs al wordt het aantal kratten bier per wagen beperkt tot 2 of 3 naargelang het soort Westvleteren dat te koop wordt aangeboden.

Sinds september 2006 moet er zelfs telefonisch gereserveerd worden vooraleer men het bier kan komen afhalen.

Er worden vier soorten bier gebrouwen, waarvan de lichtste uitsluitend voor de bewoners van de abdij. Aan het publiek worden verkocht:

• Zes (groene kroonkurk): blond bier van 5,8%
• Acht (blauwe kroonkurk): bruin bier van 8%
• Twaalf (gele kroonkurk): bruin bier van 10,2%

Wij hadden bier met de gele kroonkurk gedronken. Ik las met verbazing verder :

Sinds het bier in 2005 werd gekozen tot 'beste bier ter wereld', is het bijzonder moeilijk te krijgen omdat het bier alleen op kleine schaal wordt gebrouwen. De flesjes Westvleteren 12 worden op eBay voor meer dan 10 dollar per stuk verkocht. Jawadde ! 10 dollar per pintje, ik had potverdorie veel zuiniger moeten nippen aan mijn pintje.

Ik heb daarna grootmoe en grootva toch nog maar eens uitdrukkelijk bedankt voor de dure lekkernij die ze ons geschonken hadden en hen verwittigd dat ze zuinig moesten zijn met hun heel duur Westvleteren bier. Toen ik hen vertelde wat men op eBay bood schoten ze allebei in de lach, ze wisten wel dat er moeilijk aan te geraken was, maar dat het zo’n vaart liep daar waren ze niet van op de hoogte.

Voor ons mogen ze nog altijd wat flesjes opzij houden, dat heb ik hen ook gezegd!

16-05-2007 om 10:46 geschreven door BOJAKO  

Paz en Bojako enkele jaren geleden voor ze allebei 'asblond' werden!

Ons allerliefste Paz (éénvandeclub) – Shirley Valentine, Shakertje.... stond eergisterenavond heel onverwacht met hare Herman voor onze voordeur.
Haar teerbeminde echtgenoot ondersteunde haar toen ze binnenstrompelde.
Ventje uitte een kreet van afgrijzen toen hij haar zag.
Ik was net de trap opgelopen, gehinkt, gekropen, omdat ik al in mij P.J.’s zat (Piedjees’s = pyama’s).
Toen ik echter hoorde dat het ons Pazke was kwam ik zo snel ik maar kon de trap weer afgelopen, gehinkt, gekropen.

We vroegen ze natuurlijk om verder binnen te komen en zich neder te vleien op de heerlijk zachte kussens van onze ouwe, trouwe Chesterfield.
Paz en Herman hebben er geen moeite mee als ze me onverwacht zien in mijn P.J.’s en mijn gewone huiselijke rommel zijn ze ook gewoon.
“Zijn er hier vandaag kindjes?” vroeg ons Pazke met haar volle, diepe mooie stem die ooit zo door Herman van Molle bewonderd werd.
“Bah neeje kindje, we zijn terug helemaal ingericht voor baby’s nietwaar”, dat verklaart de box, het looprekje (dat trouwens niet meer aangeraden wordt door kinder experts, maar toch wreed gemakkelijk is voor baby’s die tussen kruip en loop stadia zitten) en poppenwagens, auto’s, garages en speelgoed allerlei, het hek dat Seppe tegenhoudt indien hij probeert van de living naar de keuken te kruipen etc.
Enfin, ons huis lijkt zo’n beetje op een snel geïmproviseerde crèche.
Tijdens het weekend blijft dat natuurlijk allemaal staan, waar zouden we er anders mee blijven?
Elke keer er weer een baby periode voorbij is verdwijnt een deel terug naar de diepe kelder tot de ooievaar er nog eentje aanmeldt.

Maar om verder te vertellen over ons Pazke.

Ik zei met gemeende ontzetting “maar kindje toch, wat hebt ge nu weer aangevangen?” maar dan wel in het Antwerps, want tegen Paz en ‘den Herman’ spreek ik nog altijd dialect.
Paz viel helemaal uit haar Shirley Valentine/Shaker/Herman van Molle rol en antwoordde me eveneens in het dialect: “nen totter gegaan hé Boke en ’t is gebroken”.
'Den Herman' wreef bezorgd, zacht en lief over de asblonde lokken van zijn vrouwtje.

“Petverdekke, hoe hebt ge dat weeral geflikt?” vroeg ik, eveneens bezorgd.

“Awel hé, we waren met onze Hollandse vrienden naar de Ardennen naar de grotten van ..(en nu schrijf ik fonetisch want ik ken zelf enkel de grotten van Han) .... “Remoeshjean en de gids zei nog: pas op want ’t is hier wreed glattig maar dan wel in’t frans natuuurlijk, want dat is in de Ardennen, en toen schoof ik uit en lap...’t was gebeurd, mijne rechterarm gebroken.”

Mijn allerliefste vriendin haar rechterarm gebroken, tch tch tch.... en ze is zo’n bezig bijtje.

En ze vertelde verder:

“Ik dacht, bon ....allez....nu zal ik dan terug wat tijd hebben om wat meer op mijn blogske te schrijven maar toen ondervond ik dat typen met één hand helemaal niet gemakkelijk is, net zoals zoveel andere zaken, zoals bv. mijn BH losmaken.”

Den Herman zijn oogskes begonnen te glinsteren en hij zei: “maar ik help haar goed als het nodig is zulle”.

Pazke vroeg me toen om onze blog-vrienden groep op de hoogte te willen brengen van dit vreselijk ongeluk en ik was natuurlijk onmiddellijk bereid om dit voor haar te doen.

Na enkele tasjes koffie en bijna een hele doos wafels van de wafelenbak van de lokale school binnengespeeld te hebben, stonden ze allebei recht want ze gingen samen nog op stap.

Pazke vroeg toen aan hare Herman om het ceintuurke van haar jurk even terug vast te doen, waarop Herman tot mijn allergrote verbazing zei: “probeert dat zelf maar zoeteke, ge moet een beetje moeite doen”. ‘Tough love’ (fonetisch = tuff luf) noemen ze dat op z’n engels.

Mijn ventje zei toen met een glimlach: “moest ze gevraagd hebben om het los te doen ge zoudt nogal gesprongen hebben hé Herman?” en Herman grijnsde heel ondeugend met pretoogjes.

Dus, lieve blogvrienden van Paz...

Bij deze laat ik u weten dat ze regelmatig jullie schrijfsels zal lezen, maar zelf voor onbepaalde tijd even uit de wiggeling is.

Ik hou jullie op de hoogte!

14-05-2007 om 16:06 geschreven door BOJAKO  

Ik ben geen vrolijke ‘ik-ben-wakker-en-spring-onmiddellijk-uit-het-bed-wipper’   ’s morgens.
Neeje, ik ben een ‘heerlijk-genieten-van-het–ontwaken-en-nog-lekker-wat-blijven-liggen’ type.
Meestal lig ik dan nog wat te dagdromen of na te denken. Hersen gymnastiek is zo ongeveer de enige gymnastiek die ik nog uitoefen.

Vanmorgen lag ik na te denken over het verschil tussen wat ik twintig jaar geleden kon in vergelijking tot nu en ik kwam tot het besluit dat het verschil enorm was.

Twintig jaar geleden moest ik wel elke morgen bij het ontwaken onmiddellijk opstaan, alhoewel...mijn biologische wekker liep toch altijd een tijdje af voor de echte wekker, zodat ik toen ook wel even tijd had.

Toen stond ik elke dag op om zeven uur ’s morgens, zette de koffie, maakte de boterhammetjes klaar voor ons allemaal, ook die voor ’t werk. Intussen werden de kinderen gewekt en ventje werd ook nog regelmatig gepord om op te staan.
Vervolgens was het een race naar de badkamer om me te wassen en aan te kleden, want even later begon de invasie van mannen, die allemaal tot het laatste nippertje wachtten om op te staan en dan onderling ruzie maakten omdat de badkamer bezet was.
Wanneer ik ze eindelijk allemaal bijna op tijd buitengeduwd kreeg kon ik snel-snel in de auto stappen om te gaan werken.

Let wel, ik ‘mocht’ toen, we spreken anno ± 1990, pas beschikken over de auto omdat ventje ‘zijn’ auto in de grote koekenstad niet meer geparkeerd kreeg en het toen gemakkelijker vond om toch maar de tram op de hoek van de straat te nemen.
Voordien moest ik een kwartier naar de bushalte lopen, vervolgens twee bussen nemen naar Kontich en daar nog een kwartiertje in een bushokje zitten wachten tot mijn lieve patron me daar kwam afhalen.
Iets minder leuk in’t putje van de winter.

Enfin, ik kreeg rond 1990 af en toe de auto en kon dan mijn twee half time jobs iets gemakkelijker bereiken.
Ik werkte ’s morgens half time in een parfum fabriekje en stoof na de middag naar ‘mijn advokaat’ om daar op een halve dag ook een full time job af te werken.
Na het werk was het dan weer snel-snel naar huis of naar de winkel, want er moest eten op tafel komen.

Onze oudste zoon had geen leerproblemen godzijdank, maar moest toch af en toe ook aandacht krijgen en overhoord worden en onze jongste zoon moest elke dag geholpen worden bij het lezen van zijn lessen omwille van zijn dyslexie.
Dikwijls stonden we samen aan het aanrecht in de saus te roeren terwijl ik bv. een les geschiedenis voorlas, gevolgd door een les godsdienst of aardrijkskunde.
Waarschijnlijk heeft hij zo de smaak van het koken te pakken gekregen en voor mij waren al die lessen een goede opfrissing.

Ik was rond die tijd ook in het bestuur van het oudercomité van onze parochie school, wat me ook wat tijd kostte en tevens was ik bestuurslid van Sprankel, een oudervereniging voor kinderen met leersstoornissen. Als ik ’s avonds niet naar de ene vergadering of lezing ging, probeerde ik ook nog regelmatig tijd te maken voor een aerobic les of joga, of meestal beiden, want de lessen volgden elkaar op.
Voor de lol speelde ik soms nog mee in een toneelstuk met mijn lieve vriendin Paz.
Ik fungeerde regelmatig ook als taxi om onze kinderen van hot naar her te voeren.
So what...hoor ik jullie al zeggen, dat is toch de doorsnee dag van een jonge, werkende vrouw.

Maar laten we even terugkeren naar mijn zin.
“ Vanmorgen lag ik na te denken over het verschil tussen wat ik twintig jaar geleden kon in vergelijking tot nu” want daar gaat het over.
Twintig jaar later besef ik dat ik moe word van bijna niets te doen in vergelijking met toen.

Ik werk niet meer buitenhuis. Ik ben in geen enkel bestuur meer. Ventje helpt nu wèl flink mee in het huishouden. De kinderen zijn het huis uit. Ik speel geen toneel en ga ook niet meer naar aerobics of joga.

Ik ben op een bepaald moment met alles gestopt omdat ik gewoon op was. Waarschijnlijk was dat het begin van het einde.

Wat doe ik nu nog dat kan verantwoorden dat ik om tien uur uitgeput als een blok in slaap val?

Laat me één dag van mijn huidige week nemen:

****

Ik sta op, drink rustig mijn tasje koffie, lees snel de krant, slef nog lekker lui wat rond in mijn kamerjas.
Seppe wordt gebracht en Seppe is een model baby.
Na zijn middag-papje rijden we nog eens naar Holland naar de aspergeboer. De asperges worden gekuist voor de diepvries.
Het eten voor die dag wordt voorbereid.
Zoon 2 komt met kleindochter Seppe halen en blijft een tijdje babbelen en koffie drinken.
We zwaaien ze een uurtje later uit.
Ik werk vervolgens het eten verder af.
Broer wipt even binnen voor een babbeltje en een tasje koffie.
Ventje en ik eten, kijken naar het nieuws.
Soms haalt ventje het einde van het nieuws en soms niet en dan hoor ik hem snurken in de zetel.
Zelf moet ik ook vechten tegen de slaap en sta dus maar op en begin andere zaken te doen omdat ik slapen in de zetel tijdverspilling vind.
Om tien uur is mijn pijp ook uit en besluit ik maar,  om mijn rug te sparen,  liggend in ’t bed wat TV te kijken.

Ik veronderstel dat ventje de TV heeft afgezet toen hij kwam slapen, want ik kan het me niet meer herinneren.

****

Voilà da’s al ....ik maak me dus al zorgen, want als ik nu al moe word van zo weinig te doen, hoe erg gaat het dan binnen tien jaar met me gesteld zijn?

Enfin, ik heb net op de kalender de planning van volgende week bekeken en dan zal ik wel moeten alert blijven.

De jaarlijkse Vlaamse Kermis van de parochie komt er weer aan.
Ik word meestal aangesteld als ambulante medewerkster omdat ik nogal soepel ben in de figuurlijke zin van het woord.
Ik jureer even graag de play back show van de kindjes, als meespelen bij de gepensioneerden indien er ergens aan een kaart-tafel een man/vrouw tekort is bij het Wiezen.

Omdat ventje en ik dan toch de hele tijd aanwezig zijn, plukken we ook nog graag de kwis avond mee met ons ploegje en de volgende avond zijn we ingeschreven voor het “diner met show”.

Pas na de Vlaamse Kermis word ik écht moe, zeker als we ’s avonds in de Bodega nog wat doorzakken.

Maar ach....in juni gaan we een maandje naar zee om wat uit te rusten.

Ik vrees dat ik oud word!

Ik ben versleten.

Snik.

12-05-2007 om 14:08 geschreven door BOJAKO  

Video link: Panorama BBC 1:

http://news.bbc.co.uk/player/nol/newsid_6630000/newsid_6634000/6634063.stm?bw=nb&mp=wm

Eergisteren heb ik met veel belangstelling naar dit programma over ”de groeiende etnische scheiding in Groot Brittannië” op BBC 1 gekeken en ik kon na het zien niet anders dan me afvragen of we in dit programma geen toekomstbeeld voorgeschoteld kregen van Antwerpen en andere Europese grootsteden binnen afzienbare tijd.

Indien je op de link onder de foto klikt en je wilt er even de tijd voor uittrekken, dan kan je de Panorama aflevering van eergisteren volledig bekijken.

Omdat er geen ondertiteling is ga ik trachten om hierna even kort een samenvatting van de documentaire te geven.

***

Er wordt zoveel gepraat over integratie en multiculteralisme, maar deze documentaire toont aan dat beide culturen het gevoel hebben heel weinig met elkaar gemeen te hebben.

In de uitzending zien we dat de autochtone en allochtone bevolking wel beleefd zijn tegen elkaar, maar dat er niet echt onderlinge contacten plaatsvinden.
Op sociaal vlak is er een duidelijke scheiding merkbaar tussen de beide bevolkingsgroepen.
Men ziet ook duidelijk een nieuwe geografische scheiding ontstaan in de stad.

Zelfs in de stadsdelen waar er nog een vrij diverse bevolkings mix is, kan men niet spreken van een echte sociale of culturele mix.

Er is dus niet enkel een residentiële segregatie ontstaan, maar ook een educatieve, sociale, culturele, en geloofs- segregatie tussen de beide gemeenschappen.
De mensen wonen wel samen in dezelfde stad, ademen dezelfde lucht in, maar leven naast elkaar en niet met elkaar.

De problemen die beide culturen ondervinden kunnen niet als ‘rascisme’ bestempeld worden, alhoewel dit er natuurlijk onvermijdelijk aan beide kanten wel eens bij zal zijn.

Het is niet enkel de huidskleur die de mensen onderscheidt, maar een meer complexe combinatie van ras, religie, taal en cultuur.
Al deze factoren samen zijn het recept voor een sociaal separatisme.

Als gevolg ziet men dan het fenomeen ontstaan van de ‘witte vlucht’ uit de stad.

In de documentaire ziet men dat de eerste immigranten naar Blackburn kwamen om te werken in de jaren zestig, net zoals hier in België.
Ze spraken de taal niet en gingen samenwonen in een deel van de stad waar de kleine arbeidershuisjes betaalbaar waren.
Dit werd dan een ‘migranten buurt’ met als gevolg dat de autochtone bevolkingsgroep begon te verhuizen naar andere gemeenten of dorpen.

Sommige migranten die wel willen integreren voelen deze vlucht aan als een belediging, ze voelen zich niet welkom.

Het is natuurlijk heel controversieel want de autochtone bevolking heeft het moeilijk met de nieuwkomers, hun nieuwe gewoonten en taal.
Het straatbeeld verandert, de winkels veranderen, op straat wordt een andere taal gesproken, een ander soort voedsel ligt in de supermarkten en op school hebben de kinderen ook onderling een taalprobleem omdat er thuis bij de immigranten geen engels gesproken wordt.

In de documentaire zie je dat in Blackburn en ook in andere steden jonge moslim vrouwen een volledige gezichts sluier dragen, wat door de autochtone bevolking als een duidelijke verklaring van separatisme wordt ervaren.
Een autochtone Brit zegt: “ we worden stilaan opgeslokt en verliezen onze eigen identiteit...”

Separatisme en segregatie is niet enkel een probleem van die stad. In de meeste grote steden is er ook een duidelijke afscheiding tussen de oude en de nieuwe bevolkingsgroepen.

In de documentaire voorspelt men in de toekomst zelfs een nog grotere separatisme indien deze trend zich blijft verder zetten. Steden die uiteindelijk moslim steden zullen worden en steden die Brits zullen blijven.

Een man zegt zelfs: "Ik vrees dat mijn kinderen in de toekomst ‘apartheid’ zullen kennen zoals vroeger in zuid-Afrika."

****

Laat ons hopen dat het niet zover hoeft te komen.

09-05-2007 om 17:44 geschreven door BOJAKO  

Jawatte mannekes....mijn hernia had zich al enkele maanden mooi koest gehouden maar eergisteren liet ze me nog eens duidelijk verstaan dat ze nog altijd op de loer ligt.

Ventje was natuurlijk heel boos op me omdat ik onze slapende kleinzoon uit de auto gedragen had, maar als je rug een tijdje geen pijn meer doet dan vergeet je het weer nietwaar?

Als ervaringsdeskundige maak je wel niet langer dezelfde fouten als in het begin.
Je beweegt je nu als je die vreselijke pijnscheut voelt, hééééééél zachtjes, maakt geen bruuske bewegingen, neemt onmiddellijk een maagsparend pilletje en laat dan een flinke ontstekingsremmer in je mond smelten.
Vervolgens vlei je je zo goed als het gaat ergens neer en je probeert een houding aan te nemen die te verdragen is.
Die houding vind je de eerste vierentwintig uren niet, ruglijders zullen me wel begrijpen.
Ik heb alle mogelijke houdingen geprobeerd, dus ik weet het.

’s Avonds voor het slapengaan nam ik nog een extra dosis drugs om de nacht door te komen en hopsakee, dan maar hopen op enkele uren slaap met iets minder pijn.

Ik geef eerlijk toe dat ik niet op een pijnstiller meer of minder zie.
Afzien als het niet nodig is,  staat niet meer in mijn woordenboek sinds ik vele jaren terug twee kinderen op natuurlijke wijze heb gebaard zonder verdoving.

Kleinzoon 2, die schat die je gisteren op mijn blog zag, ligt gewoonlijk bij mij in bed en ventje slaapt dan met de oudste in de logeerkamer.
Met z’n vieren in één bed zagen we niet meer zitten.
Kleinzoon 2 moet nog geknuffeld worden en hij dondert ook nog regelmatig uit de bedstee.

Die nacht maakte hij geen uitzondering.

Naast het bed leggen we wel opgerolde donsdekens zodat hij zich geen pijn doet. Meestal slaapt hij rustig verder door op de grond, maar ik krijg het niet over mijn hart om hem daar te laten liggen.

Dus....moeizaam krabbelde ik recht en mankte naar de logeerkamer, want ik had van ventje formeel verbod gekregen om kleinzoon nog op te heffen.

“Ge komt me wakker maken en dan raap ik hem wel op! ” zei mijn liefhebbende halve trouwboek op gebiedende toon voor hij ging slapen.

Ik maakte dus mijne zilveren snurker met veel geschud wakker, wat trouwens ook niet zo bevorderlijk was voor mijn gepijnigde, geknelde tussenwerveluitstulping, maar uiteindelijk werd hij toch wakker en volgde hij me gedwee als een slaapwandelaar, hief de kleine van de grond, legde hem terug in ons bed en slefte nog steeds slapend, maar niet langer snurkend terug naar het logeerbed.

Gelukkig was het gisteren een schooldag en heb ik nog de hele dag kunnen rusten en ’s avonds kwamen de mama en papa al terug van hun reisje naar Rusland.

Vanmorgen ging het al flink wat beter met mijn rug en ik voelde uit heel mijn hart mee met mensen zoals Ludovicus en Nicole (Nida) die altijd met zo’n vreselijke rugpijnen geplaagd zitten en toch nooit klagen en altijd zo optimistisch blijven.

Ik ga toch nog een tijdje mijn ontstekingsremmers blijven nemen uit voorzorg en ik hoop dat ik nu niet te snel victorie zit te kraaien.

Nu ga ik snel mijn schade inhalen terwijl alles goed gaat en mijn favoriete blogronde doen.

Benieuwd hoe het met iedereen is nu het zonnetje niet meer schijnt.

08-05-2007 om 12:26 geschreven door BOJAKO  

Cool Slideshows

07-05-2007 om 14:45 geschreven door BOJAKO  

Zoon 1 en zijn vrouwtje zijn naar Moskow voor enkele dagen. Zoonlief die architect is wou nog graag die stad zien vooraleer het helemaal verwesterd is.

De kleinzoontjes waren gisteren bij ons, maar de andere grootmoe en grootva willen ook helpen en we hebben ze daarnet naar hen gebracht en morgen na de middag gaan we ze terug halen.

Gisteren heb ik mijn maandelijkse bloggersbijeenkomst gemist want ’s morgens was Seppe bij ons en na de middag de twee grote kleinzonen.
Ik hoop dat mijn lieve blogvrienden die er waren genoten hebben in het zonnetje, ik zal het straks of morgen wel lezen op hun blogs.

Ik ben om halfacht gisterenavond met de kleinste in ons bed gaan liggen en we hebben samen naar de ecologisch verantwoorde avonturen van Barbapapa en familie gekeken.
Uiteindelijk zijn we beiden vrij snel in slaap gevallen, dus vanmorgen was ik goed uitgerust.

Bompa is met de andere kleinzoon in de logeerkamer gaan slapen. Om zes uur heeft hij de oudste wakker gesnurkt en is die ook bij mij komen liggen.
Al bij al valt dat nog mee, meestal lig ik vrij snel met de twee in mijn bed. De decibels die mijn ventje bij het snurken kan produceren grenzen aan het ongelooflijke.
’t Verwondert me elke keer dat de buren nog geen klacht hebben ingediend.

Nadat we daarstraks de kleinzoontjes hadden afgezet zijn we bloemen gaan kopen om onze bloembakken te vullen. Ondanks de weervoorspellingen was het vandaag dan toch nog prachtig weer.

Ik had het zo warm na het vullen van de bloembakken dat ik toch nog het zwembad ingeduikeld ben, al was het maar 20°.
Ik word nog een echte ijsbeer, zelfs mijn kiekenvlees kreeg kiekenvlees.

Ik zie dat mijne zilveren gisteren zijn hartje heeft kunnen luchten op mijn blog....ach, dat moet ook kunnen hé.
’t Is voor mannen ook niet vanzelfsprekend als ze met pensioen gaan.
Heel hun leven hebben ze zich vrij belangrijk gevoeld en plots vallen ze in een groot zwart gat.
Niemand die hun nog au serieux neemt, zeker hun vrouw niet.
Hun secretaresse sprong misschien snel als ze iets vroegen, maar hun vrouwtje zegt daarentegen : “neem of doe het zelf”  ...dat moet wel even wennen zijn, soms heb ik er zelfs een beetje medelijden mee.

Alhoewel....mijne zilveren schijnt zich nu toch vrij goed aan te passen aan het ‘op pensioen zijn’.
In’t begin was het even wennen maar stilaan begint hij meer en meer huistaken op zich te nemen, al is het onder zachte dwang.

Daarnet werd het buiten in de tuin toch een beetje fris en daarom kwam ik eerst wat blogjes lezen voor het avondeten.
’t Is hier vrij stil in blogland, waarschijnlijk is het veel te mooi weer om achter de PC te zitten.

Het blog van ons aller Hotlips is voor de tweede keer gered zie ik.
Ik vraag me af wat er deze keer fout is gelopen. Morgen zullen we er vast en zeker over lezen.
Huismusje/Troubadoerke is ook terug in’t land, dus daar zal wel wat te lezen zijn.

Dus....seffens eerst even bijlezen, dan voetjes terug omhoog, maar dan nu wel lekker in de zetel voor de TV.

’t Is ventje zijn toer om te koken.
Aangezien hij niet kan koken wordt dat wordt chinees... lekkerrrrrr ....!!!!

05-05-2007 om 17:27 geschreven door BOJAKO  

Ik mocht van ons madam vandaag met mijn handen niet meer aan haar zwembad komen heeft ze gezegd.

Het was vandaag toch aan de killige kant en trouwens ik vind dat ik het water nu bijna helemaal zuiver heb gekregen.

Nu zoudt ge toch denken dat vrouwen content zijn als ge voor hen iets probeert te doen, maar nee, mannen toch, nog zagen ze de bakstenen uit de muren.

Ik kan er toch niks aan doen dat die onnozel producten vlokken maken om het vuil bijeen te doen koeken. Bovendien laat ik de filter niet graag aan als we van huis weg zijn. Ik vertrouw het niet zo’n electrisch machine dat staat te draaien wanneer er niemand thuis is.

’t Zou in brand kunnen schieten en wat dan, dan is’t weer mijn fout?

Toen ik dat tegen ons madam zei kreeg ik als antwoord dat het water van het zwembad het wel zou geblust hebben en daar stond ik weer met mijn mond vol tanden. ’t Is wel een gebit maar ik kan er mee eten.

Ik heb ze nu in de tuin zien gaan met haar badpak aan, maar ze gaat verschieten denk ik, ’t is friskes en er waait een straffe wind, ik denk dat ze hier rap zal terugstaan.

Ze had me gezegd dat ik nog een beetje moest komen oefenen op de computer.

Ik denk dat ze me gewoon weg wilt hebben van het zwembad, gewoon omdat ik gevraagd had om het net mee in’t water te nemen om er de bladjes uit te vissen die er gedurig invallen.

Nog zo geen slecht gedacht anders hier met een fris Duvelke een beetje komen tokkelen, beter dan buiten seffens weer naar mijn voeten te krijgen.

Lap, ik hoor ze al roepen tot hier, ik denk dat het er gaat tegenzitten.

Het zal vandaag niet warm genoeg zijn om te zwemmen denk ik, ik dacht het al, ik zie door het venster al dat haar gezicht op storm staat. Amaai, amaai....

Zunde wel, want het water is nu écht proper!

Ik zal maar rap stoppen met typen en de patatten gaan schillen dan fleurt ze misschien wat op.

Ik kreeg vroeger toch meer respect op mijn werk van de vrouwen dan hier thuis zenne.

Nog just goed om mijn pensioen af te geven, maar dat zal ik maar niet schrijven zeker, och...ze is toch al kwaad, dan kan ze daar ook nog kwaad voor zijn.

Rap op haren blog zetten voor ze het naleest, dan is het toch al te laat.

Salukes hé mannen!

PS : Ludovicus gij weet wat ik allemaal moet meemaken hé man want ge kent ze, meer moet ik niet zeggen zeker?!

03-05-2007 om 15:08 geschreven door BOJAKO  

Zondag kregen we van mijn oudste broer het bericht dat de jaarlijkse, biologisch geteelde koe zou geslacht en verdeeld worden.
Broer woont namelijk naast een biologische vleesboer.
Hij woont natuurlijk ook naast andere boeren, want het is een agrarisch gebied.

Ventje en ik kunnen met ons tweetjes geen hele koe per jaar verwerken, maar we gaan al enkele jaren ons deel afhalen om het daarna in te vriezen.

Terwijl ik dit schrijf besef ik ook dat ik dringend naar onze asperge boer moet telefoneren, want onze voorraad is ook bijna op en met dit zonnig weer zullen ze nu al flink aan’t schieten zijn.

Hmmm...asperges, nog zo’n heerlijke lekkernij.

Vermits broer ver weg in de Ardennen woont gingen we een dagje eerder om te genieten van het prachtige weer.

Thuis kunnen we hier natuurlijk ook genieten maar mijn ventje, die niet wil zwemmen in water kouder dan 37° is altijd wel druk in de weer met het onderhoud van ons zwembad.
Het water kan voor zijn shoeke, ikke dus, niet proper genoeg zijn.
Elke keer ik er naartoe stap om te gaan zwemmen heeft hij er weer één of ander product ingekieperd om het water nog zuiverder te maken.
Deze keer had het product ‘vlokken’ veroorzaakt, die nu alle restjes van het wintervuil moesten opslorpen en via de filter zouden verwijderen.

Op mijn vraag hoe lang ik zou moeten wachten tot de vlokken weg waren en of ik met vlokken en al mocht zwemmen, kreeg ik een beteuterd negatief antwoord.
“Euh...neeje...ge moogt niet zwemmen tot die vlokken eruit zijn en dat duurt ongeveer 22 uur”.

Daar stond ik voor de zoveelste keer voor een zwembad waar ik van hem niet in mocht, tenzij op eigen risico....vorige keer ben ik gewoon met algen en al erin gesprongen, ik had het veel te warm.

Elke keer heeft hij een weer een andere uitleg waarom ik nog niet mag zwemmen.
Ik moet geduldig zijn zegt hij, het bad heeft een grondige reiniging nodig na de winter.
Als ventje grondig zegt dan bedoelt hij ook grondig, dat zijn genen die hij van zijn moeder geërfd heeft.

Tegen dat het terug regent en koud wordt zullen wij wel het properste zwembad van België hebben, daar ben ik van overtuigd, maar ik zal nog niet veel gezwommen hebben.

Omdat de filter deze keer op z’n minst 22 uur moest filteren vooraleer ik terug kon/mocht zwemmen zijn we vroeger vetrokken naar de Ardennen.

Het is daar zo landelijk en stil dat je gras hoort groeien. Ieder zijn meug. Ik zou daar zot worden van eenzaamheid.
Enfin, zo dacht ik toch.
Wonen op de boerenbuiten moet je terug gewoon worden.
Om de haverklap stond er iemand in de keuken. Binnen zonder bellen is daar de gewoonte. Ik schrok me elke keer rot.

Een heer kwam vragen of we niet geïnteresseerd waren om de volgende dag te komen eten op de reuze BBQ voor het afsluiten van het voetbalseizoen.
Natuurlijk vonden we dat plezant en we lieten ons onmiddellijk inschrijven.

Als ze daar in de Walen een BBQ doen in een boerendorp, dan kijken ze niet op een koe meer of minder, eten dat die mensen kunnen!
Ongelooflijke hoeveelheden vlees en groenten verdwenen achter de kiezen van boeren en boerinnen die zelfs geen gebit hadden.
De jongere generatie boeren en boerinnen leken ook niet meer op de vroegere generatie met stofjas en klak.
De meesten onder hen hadden kunnen meedoen in een miss of mister België verkiezing.
Bruin, knap en gespierd. Dat zullen natuurlijk ook wel de voetballers geweest zijn.

Na het eten hebben we ons biologisch vlees in de koelkoffer gelegd en zijn we moe maar gelukkig naar huis gekeerd, gelukkig zonder file leed.

Seppe ligt hier weer flink zijn ochtend dutje te doen en ik hoor mijn ventje buiten prutsen aan het zwembad.

Als hij er vandaag nog een product heeft ingedaan dan gooi ik hem eigenhandig het zwembad in, en het water is bijlange nog geen 37°.

02-05-2007 om 10:02 geschreven door BOJAKO  

dit is de straat van het Sint Felix Pakhuis, spijtig dat ik geen foto kan laten zien zoals het gisterenavond ingericht was.

Snel even tijd maken om mijn dagboek bij te schrijven vooraleer deze dag ook weer om is.
Gaat de tijd nu bij iedereen zo snel vraag ik me af of is het enkel bij mij?
Ik hoor ons moeder vroeger nog zeggen: “wacht maar tot je ouder wordt, dan vliegen de dagen voorbij” en ik moet haar nu gelijk geven.
We zijn bijna mei en ik ben nog steeds niet bekomen van de feestdagen.

Van feesten gesproken.
Dit weekend was één grote cultuurfeest.

Vrijdag avond waren we afgesproken met onze blogvrienden om te gaan kijken naar de opvoering van het toneelstuk 'Shakers', waar vriendin Paz een van de hoofdrollen speelde.
Het was een wervelende, spetterende voorstelling, topniveau van amateurtoneel.

’t Was wel even aanpassen in het begin om te wennen aan de actrices die telkens,  heel snel wisselend, de rol van de dienster én klanten allerlei speelden.

De show was in een flits voorbij, wat enkel een teken kan zijn van ‘Goed - met een heel grote G.’

Even leuk was het daarna in de bar samen met de vrienden, lachen en babbelen over een lekker glas wijn of pintje.

Lieve was pas na de pauze aangekomen want ze had ocharme weer in één van onze beruchte files vastgezeten en met Affodil hebben we nu ook kennisgemaakt.
Ik heb tot mijn spijt niet heel lang met haar kunnen praten omdat er zoveel andere mensen in de zaal aanwezig waren die ik kende en waar ik ook even een praatje mee wou maken, maar dat maken we de volgende keer wel goed.
Ludovicus en mijn ventje bleken elkaar te kennen uit lang vervlogen tijden. Zo zie je maar hoe klein de wereld is.
Ik kan me niet herinneren hoe lang ventje en ik zijn blijven plakken maar we konden niet meer buiten door de voordeur en moesten via de nooduitgang naar buiten ... dat wil misschien al wat zeggen.

Gisteren namiddag hebben ventje en ik dan nog wat geprofiteerd van het zonnetje.
Hij (action man) heeft in de tuin gewerkt en ik (luie moe) heb in de knuffelstoel gelegen om te bekomen van de late avond of vroege morgend, hoe je het ook wil noemen.

Daarna heb ik dan toch maar mijn eerste frisse duik in ons zwembad genomen. Nooit had ik gedacht dat ik in april zou kunnen buiten zwemmen. De temperatuur van het water was nog wel fris,  21°, té fris voor mijn ventje, maar ik beet door en dook erin, eens erin en je begint te zwemmen dan is het heerlijk.

’s Avonds gingen we dan naar het festival concert van ‘Bar Bleu’ kijken en luisteren in het Sint Felixpakhuis in Antwerpen.
Een combinatie van zalige muziek en dans: klassiek, jazz, classic lounge, opera, ballet, flamenco.
Dit alles wisselde zich vloeiend af in het unieke decor van het sint Felix pakhuis dat prachtig ingericht was voor de gelegenheid. 
De straat zelf ademde een zuiderse boulevard sfeer uit en was prachtig belicht en ingericht. 

Enkele acts vonden plaats in ‘de straat’ en anderen in de concertzaal waar iedereen lekker uitgezakt in comfortabele zetels zat te luisteren en te kijken.
Genieten van een concert in een luie zetel,  met een lekker glaasje wijn en waar regelmatig lekkere hapjes werden geserveerd, wat kan nog beter zijn?
Het was een fantastische avond, zeker voor herhaling vatbaar.

En zie ... vandaag schijnt de zon weer, dus daar moeten we snel terug van profiteren, want zeg nu zelf, dit prachtig weer kan toch niet blijven duren, ofwel ? ....

29-04-2007 om 12:23 geschreven door BOJAKO  

Ik dacht dat ik zo tegen de zestig al wel ongeveer alles gezien had, maar toch zijn er altijd weer zaken die opduiken waar ik niets van afwist.

Neem nu de nieuwe mode van ‘grote, maxi, kleine of geen schaamlippen’.

De norm wordt blijkbaar gesteld door de nieuwe generatie porno actrices en playboy modellen.
Na de enorme valse boobies van Pamela Anderson volgen nu de mini baby muisjes zonder haar of schaamlippen.

In tijdschriften zien we voortdurend met photoshop bijgewerkte foto’s van superslanke mannequins.
In de documentaire 'Beperkt houdbaar', de link vind je hier een beetje lager, zie je trouwens een fotograaf deze veranderingen aan de foto doen.

Gewoon lekker gracieus oud worden mag niet meer.
Op TV zien we op bijna elke post, elke dag weer, programma’s over plastische chirurgie, hoe we onze face moeten laten liften, onze borsten groter of kleiner maken, hoe we ons beter zouden kleden, hoe we ons moeten schminken, over eet- en andere stoornissen die het gevolg zijn van deze vreselijke hedendaagse mode-cultuur.

Ik ben zeker niet de eerste op seniorenNet die hierover schrijft.
Ik wil er gewoon verder over praten na het lezen van gelijkaardige stukjes op de blogs van: Titipoes, Huismusje, Myette en Laathi.

Met toelating van Laathi zet ik hier iets lager de link naar de video met documentaire waar jullie beslist even een half uurtje voor moeten uittrekken.

Daar hoorde ik voor het eerst over vaginoplasty, wat dit is zie je op deze link: http://www.cosmeticsurgery2.com/cs-female1_vaginoplasty.htm

We hebben het hier nu niet over de besnijdenis van meisjes wat evenzeer vreselijk is, maar een andere vorm van genitale verminking omwille van ‘schoonheid’, een relatief begrip trouwens want ‘beauty is in the eye of the beholder’.

In de documentaire http://www.beperkthoudbaar.info/docu/ - ook te bekijken op het blog van Laathi, zie je een meisje van ongeveer vijftien jaar oud die vindt dat haar schaamlippen afwijkend zijn!
Haar moeder zit naast haar op de bank en beaamt dit en zegt dat ze vooraf niet wist dat haar dochter aan die ‘afwijking’ leed en ze vond ook dat dergelijke operaties zouden moeten terugbetaald worden, nu koste de operatie een 5000 dollar maar ze kregen van de plastische chirurg 2000 dollar korting omdat ze meededen aan deze documentaire. Waarschijnlijk is dit dan ook het meisje dat je ziet bij de operatie.

Nu vraag ik jullie, kan iemand mij zeggen wat de grootte van normale schaamlippen zijn?

Abnormaal zou ik vinden als ze halverwege je billen hangen, maar op de bovenstaande vaginoplasty link zien al de ‘pre-operatie’ schaamlippen er in mijn ogen heel normaal uit.
Het enige abnormale dat me opvalt is dat er zo weinig schaamhaar te zien is.
Laat me maar veronderstellen dat deze dames geschoren werden voor de operatie en daarom schaamhaarloos zijn.

Ik kan jullie niet vertellen hoe blij ik ben dat ik opgegroeid ben in een gezin waar slechts in de badkamer een vrij kleine spiegel hing, waar er geen weegschaal was, en met ouders die beschikten over een dosis heel gezond boerenverstand.

Wij kregen geen lotions om ons gezicht of lichaam te wassen, daar diende kraantjeswater voor zo werd ons gezegd.
Vanaf een gepaste leeftijd, toen we begonnen uit te gaan, werd een discrete vorm van maquillage toegestaan. Een vleugje lippenstift en nagellak.

Natuurlijke schoonheid viel niet te overtreffen zeiden mijn ouders.

Ze konden nog enigzins begrip opbrengen voor het verwijderen van okselhaar in de zomer, maar gewoon omdat het vervelend was bij hevige transpiratie.

Over de hoeveelheid schaamhaar en het formaat van je schaamlippen werd toen ik jong was met geen woord gerept, ook niet door mijn huisdokter of gynaecoloog.
Ofwel viel ik onder de ‘normale’ groep vrouwen, ofwel was er toen geen mode norm, enkele een medische.

Als je een ‘dokter’ hoort zeggen in de documentaire dat ook de volledig normale schaamlippen van de vrouwelijke interviewer ‘kandidaat’ zijn voor verfraaïngswerken, dan begin ik me toch echt af te vragen of de wereld nu helemaal op zijn kop staat.

27-04-2007 om 12:39 geschreven door BOJAKO  

 "Shakers"

In het zweet van mijn aanschijn zit ik hier laat op de avond voor mijn computerscherm.
Waarom zit iemand op een zwoele april avond te tokkelen op de PC vraagt u zich misschien af?
Enfin, of u het zich afvraagt of niet, ik ga het toch uitleggen.

Er is geen knijt/kneit op TV vanavond.
Synoniemen en/of uitleg voor het Antwerps woord ‘knijt/kneit’ zijn altijd welkom bij de reakties, ik leer graag bij.

Morgen zal ik geen tijd hebben om mijn dagboek bij te schrijven, want al mijn aandacht gaat dan naar Seppe.
Alhoewel we onze living babyproof gemaakt hebben zag hij vanmiddag toch nog de mogelijkheid om zich aan alles en nog wat op te trekken en zich kwakkelend, schuifelend voort te bewegen.
Plots struikelde hij, beet met één van zijn vier tandjes op zijn tong, begon hartverscheurend te wenen en uit zijn mondje te bloeden, wat me gezien de voorgeschiedenis vreselijke hartkloppingen deed krijgen.
Gelukkig stopte het bloeden vrij snel en konden én hij én ik bekomen van de schok.

Alles gaat dus momenteel goed ten huize Bojako.

Het nieuwe, jonge gras groeit flink ondanks de aanhoudende droogte en onze waterrekening zal dit jaar wel een flink pak duurder zijn, ook omdat ventje het winterfrakje van onze zwembad al heeft verwijderd en nu volop bezig is met bijvullen en filteren.
Hopelijk kan ik er morgen of overmogen al een duik in nemen, bij deze temperatuur is het wel heel aanlokkelijk.

Wat betreft mijn pijnlijk bieterke lieve Titipoes* en andere bezorgde blogvrienden:

Ik begin te denken en te hopen – en terwijl ik dit schrijf hou ik met mijn blote linkervoet hout vast – dat dokter Mengele er waarachtig in geslaagd is om de tand pijnvrij te maken en eventueel te redden. 
Dus Kommaneuker* ....zijn familiejuwelen zijn momenteel nog even veilig.

‘The proof will be in the pudding’ is een engelse uitdrukking, waar ik zo onmiddellijk geen vlaamse versie van kan bedenken.

Het is nog iets te snel om victorie te kraaien want ik heb tot vanmorgen pijnstillers genomen.
Die laatste pijnstiller zal nu wel uitgewerkt zijn en ik durf te schrijven dat ik momenteel geen pijn meer heb.

Of dit morgen nog zo zal zijn .... da’s even afwachten geblazen.

Hopelijk wel, want ik kijk al vol spanning uit naar morgen avond, dan gaan we met ons Antwerps groepje blogvrienden naar een toneelopvoering van “Shakers” kijken waarin onze goede vriendin Paz* meespeelt.

Benieuwd of ze haar grandioze vertolking van Shirley Valentine zal kunnen overtreffen!

* al deze blogs kan je bezoeken door in mijn lijst favorieten op hun button te klikken.

26-04-2007 om 22:37 geschreven door BOJAKO  

Zoals ik al zei, zeveren doe ik niet,  stoefen en klagen over pijn ook niet. Dat hoort niet.  Dat werkt op mensen hun zenuwen.

Pijn onderga ik moedig zonder er verder een woord aan vuil te maken.

Dit moedig verbijten van pijn werd ons vroeger thuis aangeleerd.
Had je pijn dan klonk steevast de uitroep: “waar is de pijn? Ahhh... tandpijn, da’s ver van uw achterwerk,  daar moet ge gelukkig niet op zitten”.
Aan die veelgebruikte zin dacht ik gisteren toen ik om acht uur dertig
‘s morgens telefoneerde naar mijn tandarts.

Moedig mijn pijn verbijtend smeekte ik om een afspraak en liefst onmiddellijk.
De tandarts assistente hoorde,  ondanks mijn flinke houding,  toch mijn pijn weergalmen door de telefoon, ik denk dat het gekreun me verraden heeft.
De tandarts zelf was er nog niet, ik moest wachten tot kwart na tien, dus ik nam nog maar een pijnstiller om die tijd te overbruggen.

Ik denk niet dat ik zeur als ik jullie vertel dat ik nu inmiddels al, ondanks twee ingrijpende ingrepen, meer dan een maand vreselijke tandpijn heb.

Om tien uur zat ik al in de wachtkamer te wachten,  want wat moet je daar anders doen?
Ik bladerde door zo’n chique tijdschrift dat je enkel maar bij dokters en tandartsen vindt,  want ik kan daar zoveel geld niet aan uitgeven. Trouwens die tijdschriften hebben een vreselijk impact op mijn tanend zelfbeeld.
Daar staat in hoe ik er zou moeten uitzien en niet hoe ik en de meeste andere vrouwen van rond de zestig er echt uitzien.
Maar ik dwaal af, op dit onderwerp kom ik nog terug.

De tandpijn primeert.

Juffrouw Hyperspraak was er vandaag niet. Om kwart na tien ontmoette ik Dokter Mengele terug.
De man die mij deze pijn in de eerste plaats bezorgde.
Toen ik naar hem ging, die eerste keer, toen had ik geen pijn, enkel een stukje afgebroken tand,  veroorzaakt door een verdwaalde olijfpit.

Ik smeekte hem mompelend, met tranen in mijn ogen,  om die verrekte wijsheidstand onmiddellijk te trekken.

Hij had geen medelijden en hij dwong me om het hele verhaal nog eens te vertellen.
Ik zette het allemaal nog even voor hem op een rijtje alhoewel ik bij mezelf dacht, “man kijk toch even in de computer, daar staat het hele verhaal in”.
Maar ik zweeg wijselijk,  want tegen een man die gaat spelen met je tandzenuwen moet je niet te moeilijk doen.

Mijn laatste woorden vooraleer ik mijn mond weer moest opensperren waren : “trekken alstublieft en snel”,  eens je mond opengesperd is en vol attributen hangt, komt er enkel nog gewauwel uit.

“Mag ik nog één keertje proberen om je tand te redden” vroeg hij me bijna smekend.
Ik deed bijna in mijn broek en zei: “gij zwanst zeker, ik ben op, ik kan niet meer, ik eet al vier weken pap”.

Hij bleef aandringen en verzekerde me dat indien hij het echt niet zag zitten om de wortelbehandeling tot een goed einde te brengen, hij de tand uiteindelijk zou trekken want ik zou toch verdoofd zijn.

Ik nam diep adem, zoog het laatste restantje moed uit mijn schoentippen omhoog en besloot het nog één laatste keer te wagen.

Hij straalde bij mijn besluit, hij gaf bijna licht af.
Ik zag in zijn ogen dat die man ofwel leefde voor zijn beroep,  ofwel gewoon zijn collega Tandarts Hyperspraak de loef wou afsteken.
Laten zien dat hij wel kon wat zij niet kon.
Haantjesgedrag.

Voor de derde keer op korte tijd werd mijn arme orifice wijdopengesperd en vastgeklemd.
Zuigers, toeters, boren en bellen werden op mijn ampele boezem gelegd, weliswaar op een steriel doekje. Klaar voor de strijd.

De spuit met verdoving voelde aan als een hemelse verlossing.
Ik ben ervan overtuigd dat Dokter Mengele deze keer echt medelijden met me had want het was voldoende verdoving om een olifant gevoelloos te maken.

Ik liet me wegzakken in een heerlijke pijnloze roes zette mijn verstand op nul en dagdroomde over mooie dingen.

Meer dan een uur later deed ik mijn ogen terug open en keek in de inmiddels mooie ogen van Dokter Mengele.
Pijn verandert blijkbaar je waarnemingsvermogen.
De man was waarempel zonder pijn bijna knap te noemen. Misschien hallucineerde ik gewoon door de verdoving.

De bankschroeven werden losgevezen en heel zelfvoldaan zei de tandarts met een diepe zucht: “ik denk dat ik uw tand gered heb”.
Hij zei dit op een manier alsof hij helemaal op zijn eentje open hart chirurgie tot een goed einde had gebracht.

Vermits de hele rechterkant van mijn gezicht volkomen gevoelloos was kon ik op dat ogenblik nog geen oordeel vellen dus ik zei: “blalslt mlolgen nlogl plijnl dloet slta ik hlier onlmiddeijk tlerug hloorl”.

Ik telde het zoveelste briefje van honderd euro neer. Mijn eetkamer begint stilaan een designer niveau te bereiken.

“Blistl nlu gledaan?” mompelde ik nog.

“Nee hoor, mevrouw” zei de assistente, “dit is maar een voorlopige vulling, ik maak nu een afspraak met u voor de definitieve vulling.”

Ik moest even gaan zitten om te bekomen.

Maar ik wil jullie hier echt niet lastig vallen met mijn gezever over pijn en zo.
Dat is bijna even erg als een grootmoeder die voortdurend over haar kinderen en kleinkinderen zit te stoefen.

Ik wil jullie dat niet aandoen.

24-04-2007 om 10:35 geschreven door BOJAKO  

Geef toe, is er iets meer vervelend of erger dan te moeten luisteren naar een grootmoeder die voortdurend over haar ‘perfekte’ kinderen en kleinkinderen vertelt?

Ik denk het niet. 
Enkel een vrouw die zeurt over vreselijke tandpijn is nog erger. 

Hetzelfde vervelend gevoel ervaar je als je ergens op bezoek bent en je gastheer dwingt je om bijna een uur lang naar hun vakantie foto’s te kijken. De berg van onder gezien, de berg van boven, het padje op de berg, de geit op de berg.... enfin je begrijpt wat ik bedoel.
Je glimlacht tot je wangen pijn beginnen te doen en je onderdrukt met veel moeite een zoveelste geeuw.
Datzelfde gevoel van verveling overvalt je als iemand voortdurend over haar kinderen en kleinkinderen spreekt.

Ik doe daar bewust niet aan mee, aan dat gestoef bedoel ik.
Bergen beklim ik toch niet want ik hou meer van de zee.

Ik zelf zal nooit een ander vervelen met verhalen over mijn ongelooflijk prachtige kinderen en kleinkinderen omdat ik heel goed weet dat het een ander verveelt en vreselijk op de zenuwen werkt.

Ik kan er tenslotte niets aan doen dat ik zo’n twee prachtzonen op de wereld heb gezet, die daarenboven, tot mijn grote vreugde, beiden een vrouw hebben gekozen die ik zelf niet beter had kunnen kiezen indien ik dit had willen of kunnen doen.

Zo zie je maar dat mijn zonen niet enkel knap maar ook nog ongelooflijk verstandig zijn.
Ze kozen allebei voor ’beauty and brains’ net zoals hun vader. Dit laatste zeg ik natuurlijk met de nodige valse bescheidenheid.

Dat ze zo knap en intelligent zijn, die schoondochters van mij, de zonen trouwens ook, dat zijn zaken die je als moeder voor jezelf moet houden, daar mag je niet over stoefen zoals men hier in Antwerpen zegt.
Dat hoort niet!
Iemand met een beetje gezond verstand zwijgt daarover.  Gelukkig beschik ik over een flinke dosis gezond verstand.

Zeggen dat je kleinkinderen bijna perfekt zijn is ook taboe.
Je mag in gezelschap enkel over hun fouten praten, of hun gebreken, maar stoefen....nee hoor, dat hoort niet!
Ik doe daar dus bewust niet aan mee, over mijn kleinkinderen wordt weinig gesproken of gestoeft. 

Ik weiger pertinent aan een ander te vertellen dat mijn oudste kleinzoon van zes een kleine Einstein is, mijn tweede kleinzoon ook natuurlijk, maar dan met een nog groter knuffelgehalte indien mogelijk,  en mijn kleindochter heeft ogen waar kunstfotografen later heel veel geld voor zullen neertellen.

Nee, een grootmoeder met een beetje gezond verstand houdt al deze informatie voor zichzelf en praat nooit over zulke zaken.

Zeker niet over haar jongste kleinzoon met zijn prachtige witblonde haren, zijn grote helblauwe stralende kijkers en een lach waar de zon uitstraalt, en bovendien een mondje met momenteel vier pietekleine witte parels van bieterkes.

Nee hoor, gelukkig ben ik zo geen grootmoeder die voortdurend over haar kinderen en kleinkinderen wil praten of stoefen,  want dat hoort niet en ik ga me daar ook niet aan bezondigen. Nooit !

Zulke zaken hou ik voor mijn dagboek want dat is privé.

22-04-2007 om 15:27 geschreven door BOJAKO