....stapje voor stapje wordt het beter!  

Gelukkig maar hé!    Toch denk ik dat ik deze ingreep serieus onderschat heb, kijkoperatie of niet, mijn lichaam heeft lang aangevoeld alsof het in twee gezaagd was en daarna terug aan elkaar gelijmd met superglue.

Maandag late namiddag verliep het ontslag uit het ziekenhuis vrij chaotisch omdat mijn chirurg nog aan het opereren was en zijn handtekening was nodig op het ontslag document.

Na veertien dagen omringd te zijn geweest door de goede zorgen van dokters en verpleegsters  was het ook een beetje benauwd om de stap terug naar huis te zetten.  Ik had geen belletje meer om op te drukken in geval van nood ziet ge.

Met bibberende kniekes ben ik - mijn poep ondersteund door Mr. Silver - toch de trap opgeraakt naar ons echtelijk bed en hoewel we net een super nieuw bed hadden gekocht miste ik aanvankelijk de vele variaties van standen van mijn hospitaal bed.

Om naar de WC te gaan van de slaapkamer was het dan weer elke keer een halve trap naar beneden naar het tussenverdiep en ik weet niet waarom, maar ik moest er om de haverklap naartoe.   Waarschijnlijk nog een gevolg van de blaasontsteking.  Maar kom, ik zag het als een goede oefening.

Ik neem nog steeds antibiotica voor de andere infecties die men in het bloed en op de scan had opgemerkt.    Omdat ik wegens de pijn (zie hierboven het doorgezaagd gevoel)  niet diep genoeg inademde waren mijn longen onderaan wat ontstoken.   Verder was er nog een ophoping van vocht rond de milt en onder de pancreas.     Daarom mocht ik het ziekenhuis pas verlaten wanneer ik koortsvrij was.

Dinsdag en woensdag ging alles beter maar donderdag en vrijdag kreeg ik weer precies een klop van de hamer en heb ik bijna de ganse dag geslapen.  

Ik heb me voorgenomen om te luisteren naar mijn lichaam:   wanneer die me zegt: " SLAPEN! "  wel dan doe ik dat.   Ik ga niet de flinke uithangen wanneer het niet nodig is.   Langzaam maar zeker komt alles terug goed als je maar wat geduld hebt.

Mr. Silver zorgt nu voor het huishouden,  maar omdat hij nog geen ei kan koken hebben we vanuit het ziekenhuis via de sociale dienst een regeling getroffen met het Dienstencentrum achter onze hoek.   Daar mag hij elke middag voor ons beiden een warme maaltijd afhalen.  Weer een zorg minder.

Vandaag is hij alleen naar zee vertrokken om onze caravan terug te halen.   Zoon 1 en familie vertrokken vanmorgen ook naar zee voor een weekje herfstvakantie en zij gingen hem helpen met het versjorren van de caravan,  want dat zag ik mezelf nog niet doen. 

Aangezien ik me vandaag weer een beetje beter voelde vond ik het hoog tijd om even aan de computer te komen, dat was me tot nu nog niet gelukt.  

Ik sta heel wat achter en moet veel mails lezen en ik ga nu ook even langs de blogjes om te kijken hoe het met mijn lieve blogvrienden gesteld is.   Hopelijk is daar ook alles goed en aan de beterhand.

30-10-2010 om 14:32 geschreven door BOJAKO  

Jaja....eindelijk heb ik zin om iets meer te doen dan in mijn hospitaal bed te liggen en te slapen!

Voor de eerste keer was ik vanmorgen koortsvrij, slechts 36.9°C !  Fantastische voorutitgang, want door de koorts voel je je nog precies zieker.

Wat mijn arme body betreft: ik heb precies de Mount Everest beklommen en terug afgedaald sinds ik hier opgenomen werd en dat allemaal voor een klein stukje ongewenste inwendige rommel dat er niet had mogen zijn, maar gelukkig per ongeluk werd vastgesteld.

Mijn op George Clooney lijkende chirurg (vraag maar aan ons Paz'ke - ik lieg niet! ) kwam gisteren met stralende ogen zeggen dat hij eindelijk de uitslag van de biopsie had.   De verwijderde mucineuze cyste was goedaardig en dan is het voor mij nu enkel nog genezen zonder verder te moeten piekeren over eventuele chemo en zo.   Zo krijgt ge terug moed nietwaar?

Aangezien de koorts nu pas aan het afnemen is raadt de dokter me aan om nog het weekend uit te zingen in het ziekenhuis en dan kan ik waarschijnlijk,  indien alles zo goed blijft evolueren,  maandag naar huis.

Vanmorgen lag ik ook voor de eerste keer te dromen over iets lekker om te eten : bv. een zacht gekookt tikkeneike.    Wat brengt de lieve dame van de room service vanmorgen binnen denkt ge?   Just !   een zachtgekookt tikkeneike.  't is hier verdromme precies een luxe hotel.   Vriend Ollie kan ook nog bevestigen dat alle verpleegsters hier precies beauty queens zijn!   Zelf kijk ik natuurlijk naar de mannen hé?!

Ik ga het vandaag niet al te lang trekken, want spijtig genoeg heeft de operatie mijn arme rug weer een fameuze oplawaai gegeven en zit ik weer aan de zware pijnstillers, maar kom ... dat overwinnen we daarna ook wel weer.

Ik bedank hierbij al mijn lieve vriendinnen en vrienden voor hun veelvuldige wensen, bloemen, telefoontjes en bezoekjes.

De warmte en liefde van jullie allemaal helpt enorm bij een genezingsproces, geloof me!

Van mij aan jullie allemaal  : een heel heel warme knuffel en drie dikke zoenen.

23-10-2010 om 10:41 geschreven door BOJAKO  

Brrrr....'t is bijna zover ...

Morgen na de middag vertrek ik naar het ziekenhuis en dinsdag na de middag wordt er geopereerd.

Hoe het zal gebeuren weet ik nog niet, want de dokter ging me dat pas morgen laten weten.

Hij moest zelf nog bestuderen of de cyste via een kijkoperatie kan verwijderd worden of via een traditionele incisie.

De voorbije week hebben kinderen, familie en vrienden er alles aan gedaan om mijn gedachten wat te verzetten.

Woensdag waren alle kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen hier bij ons voor het laatste avondmaal.

Donderdag hadden broer 2 en schoonzus ons en onze beste vrienden uitgenodigd voor een laatste avondmaal.

Vrijdag zijn we met broer 1 en schoonzus bij de Chinees een laatste avondmaal gaan eten en nu is mijn pijp uit.

Enfin, mijn pijp was al uit de vorige avonden en ik ben elke avond als een blok in't slaap gevallen.

Eén ding staat vast: ik zal zeker niet vermagerd zijn!

Donderdag namiddag ben ik met Mr. Silver enkele nieuwe nachtjaponnetjes gaan kopen en een nieuwe kamerjas. (kwestie van een beetje deftig en proper te zijn, want ge weet nooit wie ge tegenkomt nietwaar?)

Sloefjes neem ik niet mee, geef mij maar mijn oude vertrouwde Crockskes!

Gisterenavond kwam een heel lieve vriendin ook nog even op bezoek om mij een zilveren klavertje vier te brengen. "Een beetje extra geluk kan nooit kwaad" zei ze. en gelijk heeft ze.

Mr. Silver verdrijft de tijd door in de tuin te werken en vandaag is hij ons zwembad winterklaar aan het maken.

Bezige handen zetten zijn verstand op nul.

Ik heb altijd maar zin om te slapen.... misschien dat ik mijn overijverige bezorgde hersenen slechts op die manier onder bedwang kan houden want ik zit wel een beetje met de 'poepers'... vooral omdat ik totaal geen idee heb wat me te wachten staat.   Misschien gelukkig maar nietwaar?!

Ik wou toch hier op mijn blogje ook nog even afscheid nemen van mijn lieve lezers, want morgen zal er weinig tijd zijn om te schrijven vrees ik. Bedankt voor al jullie lieve wensen en bemoedigende woorden.

Zodra mogelijk zal ik terug op mijn blogje proberen te schrijven. Ik neem mijn laptop mee naar het ziekenhuis want daar is Internet verbinding.

En nu: nu ga ik een lekker warm badje nemen en mijn spannend boek van Dagliesh verder lezen. Buiten schijnt er wel een mooi zonnetje, maar ik vind het toch maar aan de frisse kant en zo'n warm bad werkt ook heel relaxerend.

Hopelijk tot binnenkort!

Zij die weldra een stukje van haar interieur gaat missen groet u ....

10-10-2010 om 14:47 geschreven door BOJAKO  

Onze rommelmarkt is voorbij. Oef !

Mr. Silver en ik hebben welgeteld vijfendertig euro nettowinst verdiend voor twee dagen intensief werken, enfin ik werkte en Mr. Silver hing aan de toog

We hebben nog veel meer uitgegeven aan frietjes, broodjes, koffies en Duveltjes en jaja ook een Triple of twee voor mij natuurlijk.

Op een stil moment bezocht ik zelf de kraampjes en heb ik ook wat gekocht, wat al bij al onze financiële winst uiteindelijk op min-nul komma nul brengt.

Maarrrrrr (franse rrrrr) ...zoals afgesproken werd de rest van onze rommel NIET terug naar huis gebracht, maar op het einde van de rommelmarkt weggeschonken aan de professionele rommelmarkters die naast ons stonden en dolgelukkig waren met onze geschonkel rommel. Als dankbetuiging kreeg ik van hen een beetje van hun rommel terug. Jaja, professionele rommelmarkters zijn lieve, gulle mensen!

Tussen de twee dagen rommelmarkt was er een ongelooflijke rommelnacht : vijf kleinkindjes kwamen slapen.

Mr. Silver en ik hadden alles netjes uitgekiend: hij zou in ons nieuw supersize bed slapen met de twee grootste kleinzoontjes en ik zou in ons logeerbed slapen met kleindochtertje en Seppe en Tibo in het babybedje naast me.

Maar dat was buiten ons kleindochtertje gerekend. Nee...zij wou per sé in ons groot bed met kleinzoon 2.

Seppe was de eerste om te gaan slapen. We hadden beslist om ze niet allemaal tegelijk in bed te leggen omdat we uit ondervinding weten dat er dan van slapen niets in huis komt.

Seppe sliep en toen was het de beurt aan Tibo. Tibo sliep en toen was het de beurt aan kleinzoon 2 en kleindochter. Kleinzoon 2 sliep vrij snel, maar kleindochter besloot dat ik  bij haar in het groot bed zou slapen, grootvader moest in de logeerkamer dan maar bij de kleintjes.

What kleindochter wants, kleindochter gets! Die gaat het nog ver brengen.

Omdat we allebei bekaf waren en omdat we de volgende dag vroeg terug achter onze rommelkraam moesten staan besloten Mr. Silver en ik om samen met kleinzoon 1 te gaan slapen. Het zal toen ongeveer negen uur dertig geweest zijn.

De rollen waren nu omgekeerd. Mr. Silver met kleinzoon 1, Seppe en Tibo ernaast in het babybedje.

Fluisterend gaf ik een gevulde papfles aan mijne zilveren en ik zei hem : "indien de kleine 's nachts wakker wordt, geef hem dan een papje en dan slaapt hij verder".

Met rode piepoogjes ( hij had die namiddag al enkele Duveltjes binnen) knikte hij me toe en ik dacht dat hij het begrepen had.

Mijn voeten Zjérard.

Om twaalf uur hoorde ik Tibo pruttelen. Ik hoopte vurig dat mijne zilveren snurker dit ook gehoord had, want eens Tibo zijn keel openzet worden alle vier kinderen terug wakker.

Jaja... ik hoorde wat geschuifel en het werd terug stil.

Een uurtje later idem dito. Weer geschuifel en weer alles stil.

En zo ging het verder tot vier uur. Tibo zachtjes wenend, geschuifel gevolgd door stiltes.

Ik had nog geen oog dichtgedaan.

Kleindochter was mede schuldig aan mijn slapeloze nacht. Ik kan zelf een stukje woelen, maar dat verdwijnt in het niets bij het woelen van haar. Zij draait rond en rond in het bed als een molenwiek bij stormweer. De ene minuut had ik haar voeten naast mijn gezicht, dan weer een knie en kort daarna haar lange blonde lokken.

Kleinzoon 2 was zich van niets bewust, maar ik zag dat hij zich slapend vastklampte aan zijn kant van het grote bed. Op regelmatige tijdstippen probeerde ik hem weer toe te dekken nadat kleindochter tijdens één van haar rondes hem weer blootgewoeld had.

Om vier uur dertig liep de spreekwoordelijke druppel over. De decibels van Tibo maakten nu Seppe en kleinzoon 1 wakker. Grootvader lag nog lustig te snurken naast hen.

Tot mijn grote verbazing zag ik de nog volle papfles staan.

Ik dekte de twee kleintjes toe, zei dat het zeker geen tijd was om op te staan, nam Tibo uit zijn babybedje en trok naar beneden.

Daar slurptje hij gretig in één lange teug zijn flesje leeg en viel in mijn armen in slaap met een gelukzalige blik op zijn gezichtje.

Daar lagen we nu om vijf uur 's morgens beiden op de zetel. Ik legde me heel voorzichtig plat en Tibo lag op mijn buik rustig verder te slapen.

Gelukkig had ik nog verschillende programma's op de digirecorder staan en heb ik TV gekeken tot de eerste kindjes om zeven uur naar beneden kwamen.

Het schaapachtig gezicht van Mr. Silver toen ik hem confronteerde met de 'vergeten papfles' was geld waard.

Gelukkig waren alle ouders op tijd om hun kroost op te halen zodat wij konden vertrekken.

Kent ge dat gevoel dat uw gezicht voos voelt van de vaak? Wel zo voel ik me nog steeds, want gisteren nacht heb ik ook geen oog dichtgedaan.

Waarom ?

Wel ik zal het u even zeggen :

Vandaag was het D-Day (De Dag Der Afspraak met De Chirurg)

Negen uur klokslag riep hij me bij hem binnen.

Punctueel, dat was al één goed punt.

Hij droeg een groen pak en zag eruit als een chirurg: nog een goed punt.

Hij was nog niet al te oud, ik schat midden veertig en vrij knap : twee goede punten!

Hij volgde helemaal de lijn van mijn lieve vriend Dr. Milo : drie goede punten !

Volgende week maandag namiddag moet ik binnen en dinsdag word ik geopereerd.

Hij ging wel alles nog eens goed bestuderen, want hoe hij gaat opereren is nog niet evident. Hij noemde de pro's maar ook de contra's van een kijkoperatie op en de pro's en contra's van een gewone operatie.

Blijkbaar heeft een pancreas de consistentie van een banaan en daar moet heel voorzichtig mee omgesprongen worden.

Nu ben ik hem vergeten te vragen of het een banaan met of zonder pel was, dedju toch!

Indien het om een mucineuze cyste gaat (wat volgens de scan vermoed wordt) dan moet er heel voorzichtig mee omgesprongen worden.

De milt zou ook kunnen sneuvelen, maar dat vond hij niet zo'n groot probleem.

Ik moet deze week dringend nieuwe nachtjaponnen kopen. Schoonzus 2 raadde me aan om geen al te dure te kopen, want er wordt na een operatie blijkbaar nogal kwistig omgesprongen met ontsmettingsmiddelen en andere vloeistoffen die vlekken na laten.

04-10-2010 om 16:46 geschreven door BOJAKO  

Deze week stond mijn agenda zo vol dat ik amper tijd heb gehad om iets te schrijven op mijn blogje.

Aangezien de volgende dagen zeker even druk zullen zijn schrijf ik nu maar snel iets zodat jullie niet denken dat ik de pijp nu al aan Maarten heb gegeven.

Op de dag van ons trouwverjaardag had ik 's middags afgesproken met twee vriendinnen om iets te gaan drinken en nuttigen in de Dikke Mee.  We zijn alle drie grootmoeder en senior en we hadden er écht deze dag moeten tussen pitsen.   We hadden verdorie meer tijd toen we alle drie nog werkten en zelf kinderen hadden.  (of wij worden gewoon trager, dat kan ook natuurlijk)

's Avonds gingen we samen met broer 2 en schoonzus en onze lieve vrienden M en L eten in een leuk restaurantje ter gelegenheid van ons trouwverjaardag.

Woensdag namiddag kwamen onze twee oudste kleinzoontjes na de middag op bezoek, maar hun nana had die dag bitter weinig fut en het werd een namiddag film kijken op TV.   Knutselen en vertellen zal op een latere datum moeten plaatsvinden vrees ik.

Waar ik gisteren geweest ben kan je best lezen op het blog van NATOKEN :  http://blog.seniorennet.be/natoken/  

Ik kan ons uitstapje van gisteren zelf zeker niet beter beschrijven.  Het was een prachtige dag en ook ik bedank Paz voor het gidsen.   Ze liet me terug hoeken en kantjes zien van Antwerpen die ik al lang niet meer gezien had.  Ik heb er ongelooflijk van genoten.

Vanmiddag is het onze maandelijkse blogmeeting, spijtig genoeg zonder Ludovicus,  en ik zal me nog moeten haasten om dit op mijn blogje te krijgen vooraleer ik vertrek want het klokje tikt weer.

De volgende dagen zal ik zeker geen tijd over hebben om te schrijven, want Mr. Silver wil beslist twee dagen nu eens zelf een rommelmarktje doen.    Goed!   zo geraak ik eindelijk van onze rommel vanaf, want ik sta erop dat al wat hij niet verkocht krijgt daarna rechtstreeks naar de Kringloopwinkel gaat.

Zo te zien hebben we zaterdag avond vijf kleinkindjes die komen slapen als een tussendoortje, dus we gaan ons zeker niet vervelen.

Maandag om negen uur moet ik naar de chirurg en dan ... welja ... dan horen jullie het wel zeker.

Prettig weekend allemaal.

01-10-2010 om 12:51 geschreven door BOJAKO  

 vandaag wordt er gefeest ....

Bloemen 28 september 1968

Bloemen 28 september 2010

28-09-2010 om 10:26 geschreven door BOJAKO  

Ziezo : de kogel is ook door deze kerk (sic) met dit verschil : bij mij zal het potentieel kanker bommetje definitief worden verwijderd en niet verbannen worden naar West Vleteren.

Mijn specialiste, zelf niet echt voorstander voor een al te snelle verwijdering, had echter op een studiedag beraadslaagd met collega's en de meerderheid onder hen zou geopteerd hebben voor verwijdering. Zij heeft zich dan vervolgens bij die beslissing neergelegd, temeer daar ik het het zelf ook prefereerde.

Ik ben daarstraks nog eens bij haar op consultatie geweest en ik heb een afspraak met een chirurg in het Middelheimziekenhuis op 4 oktober as. Daar en dan zal beslist worden wanneer ik geopereerd word.

Hopelijk gebeurt het allemaal vrij snel, want nu ik weet wat me te wachten staat zou ik het liefst allemaal zo snel mogelijk achter de rug hebben.

Waarschijnlijk zal ik na de operatie wel flink anders piepen en tijdens het daaropvolgend genezingsproces wensen dat ik het nooit had laten doen, maar 'at this moment in time' voel ik me prima en ik hoop dat ik me daarna ook terug zo zal mogen voelen.

Ik heb wel besloten om momenteel niet mee te doen het het GIE (Gewicht in Evenwicht) programma dat deze week gestart is.

Misschien zou mijn toekomstige chirurg ermee gebaat zijn dat er iets minder vetweefsel rond mijn middel hangt, maar ik wil de resterende weken nog wel lekker genieten van al het lekkers in de culinaire wereld.

Tot daar mijn gezondheidsinfo: ( wordt op een latere datum vervolgd)

Gisteren hadden wij onze twee jongste kleinzoontjes op bezoek van 8 tot 9u en vandaag zijn Mr. Silver en ik er nog van aan't bekomen.

Seppe was nog steeds ziek en moest nog regelmatig aërosollen (nieuw woord, want toen onze kinderen klein waren bestond dit fenomeen nog niet) en hij verdroeg ook heel manmoedig de neusspray.

Zijn voorste tandjes hebben zich allemaal mooi terug vastgezet na het ongeluk met de schommel. Slechts één voorste tandje hangt iets lager dan de ander. Moest er een tandarts van wacht geweest zijn op de spoedafdeling van het ziekenhuis, dan had ook dit tandje mooi terug rechtgezet kunnen worden.

Onbegrijpelijk toch dat er op spoed tijdens het weekend geen tandarts van wacht is! Precies of je gebit is van geen tel.

Tibo was bij ons omdat dit al een tijdje zo afgesproken was. Hij gaat nu naar een andere kribbe, veel verder weg en komt nu nog enkel bij ons logeren 'op afspraak' of wanneer ziek.

We zijn met hen beiden na de middag naar het Nachtegalenpark geweest en we hebben daar op een terras aan de speeltuin genoten van een heerlijke Indian Summer.

's avonds, na hun badje, toen wij dachten dat ze het zouden begeven en in de zetel in slaap zouden vallen, kregen ze beiden een fameuze opflakkering die duurde tot hun papa arriveerde.

Ze waren nog niet goed de deur uit toen Mr. Silver en ik ons met een plof in de zetel lieten vallen en binnen de vijf minuten buiten westen waren.

Heb ik jullie trouwens al verteld dat ik nu 's nachts slaap met oordopjes?

Heerlijk die stilte!

Wel spijtig dat ik onze wekker of telefoon nu ook niet meer hoor

24-09-2010 om 16:10 geschreven door BOJAKO  

Na enkele dagen lekker uitwaaien aan zee waren we net op tijd terug thuis voor de vijfjaarlijkse Geitestoet van Wilrijk.

Heel veel vrienden en kennissen van ons stapten of reden mee in de stoet en de weergoden waren hen goedgezind,  want het bleef droog ondanks alle weervoorspellingen.

Gisteren was't voor mij weer een dagje ziekenhuis waar ik na het drinken van twee liter jakkes jakkes vloeistof, plus een extra twee liter water  ‘volledig leeg' mijn specialiste nogmaals ontmoet heb voor een inwendig darmonderzoek.

Gelukkig gebeurde het onderzoek onder een lichte narcose en de uitslag was deze keer goed:  in die zin ... er is niets mis met mijn darmen, dus de buikpijn moet van ergens anders komen.

Momenteel kan het me geen barst schelen waar die buikpuin vandaan komt, ik kan geen ziekenhuis meer zien en ik wil even niet meer dienen als speldenkussen.  Daarom heb ik ook een mammografie dat voorzien was voor vandaag afgebeld.  Dat kon er écht niet meer bij.

Toen ik in het ziekenhuis aan de specialiste zei dat ik heel lang en diep had nagedacht over de toevallig gevonden pancreas cyste en die liefst zou laten verwijderen,  kreeg het arm mens het ter plekke benauwd en ze zei:  "Maar nee mevrouw, dat moet u zeker niet laten doen, dat is nog veel te vroeg!   Al uw kanker testen zijn negatief en we zullen binnen drie maanden nog een scan nemen, maar u moet beseffen dat een operatie aan de pancreas absoluut geen sinecure is."

(Dit gesprek vond plaats waar ik lag , op de onderzoekstafel,  in de operatiekamer, niet bepaald de geschikte plaats voor een diepgaand gesprek met uw dokter.)

Toch vond ik nog de tijd om haar te zeggen dat ik het geen prettig gedacht vond om met een tikkende tijdbom in mijn lichaam rond te lopen en verkoos om dit te laten verwijderen voor mijn gemoedsrust.

Toen de anesthesist aanstalten maakte om mij naar het land der dromen te zenden zei ik nog snel : " weet ge dokter, ik ga met u nog een afspraak maken en we gaan dit nog eens serieus bespreken.   Ik wil graag de pro's en contra's afwegen en indien nodig zou ik ook graag een tweede opinie hebben".

Ze was het er volledig mee eens en zei dat ze ook zou informeren bij een chirurg.

Ik denk dat mijn beslissing om de cyste te laten verwijderen ook ingegeven wordt omdat ik momenteel twee heel goede vriendinnen zie lijden aan de gevolgen van chemotherapie en indien ik dit kan vermijden door een tijdig ingrijpen, dan wordt me dat misschien bespaard.

Maar zoals ik al zei : "what will be will be..." het lijkt alsof iedereen die ik ken op dit ogenblik ziek is of onder het mes moet.

Misschien zit het ook een beetje tussen de oren.   Had ik geen scan laten nemen van mijn darmen,  dan zou ik zelfs niet geweten hebben dat ik een cyste had aan de pancreas.  Misschien zit het ding er al sinds jaren, wie weet.

Piekeren zal ik elk geval niet veel helpen, integendeel!

Dus .... nu iets helemaal anders.

School is amper twintig dagen bezig en Seppe is weer ziek!   Ongelooflijk hé?

Hoge koorts en pseudo kroep,  maar hij is al aan de beterhand en zit nu met de autootjes te spelen mijn zijn grootvader, die even terug kind mag worden, huisjes mag bouwen en garages...

't ja dat is mannenwerk nietwaar?

Wanneer ons enige kleindochter komt speel ik mee met de poppen.

Eerlijk is eerlijk!  

21-09-2010 om 11:00 geschreven door BOJAKO  

Voilà zie, vanacht heb ik redelijk goed geslapen en dan functioneren èn mijn hersenen èn mijn vingers wat beter. Dat helpt enorm bij het schrijven.

Hoewel tot nu toe het gezwel goedaardig lijkt te zijn en nog niet àl te groot (14 mm) sprak het protocol van een 'mucineus cystadnoma'.

Dankzij de goede hulp van een dierbare vriend (dokter R. Milo) beschik ik nu over een beetje meer uitleg.

'Een adenoma is een goedaardige tumor maar die echter kan ontaarden en dat in de pancreas frequent doet.

Wanneer men die tumoren niet wegneemt, zeker het type muscineus cystadenoma (waarvan bij mij sprake) dan kan dan leiden tot een invasieve kanker van de pancreas.

Dit soort kanker is meestal dodelijk.

Hoewel deze tumoren meestal goedaardig zijn, zullen de meesten, indien niet behandeld, veranderen in een kwaadaardige tumor.

80% van deze tumoren komen voor bij vrouwen en de gemiddelde leeftijd is 54 jaar.

De behandeling bestaat uit het verwijderen van de tumor, want - indien men ze niet behandelt - zullen bijna al deze tumoren evolueren tot een invasieve kanker van de pancreas.

Vermits mijn gezwel zich in het staart gedeelte bevindt is dit bij verwijdering ervan de 'lichtste' operatie. De wegname van het staartgedeelte van de pancreas zou volstaan om te genezen.

Volgens Dr. Milo dient men nog wel uit te sluiten dat het niet gaat om :

 Serous Cystadenoma of een Pseudocyste.

Verder schrijft hij me: 'globaal gezien is het niet gemakkelijk om de diagnose zuiver te stellen, maar mijn inziens moet men bij twijfel ingrijpen en de cyste verwijderen, indien ze voldoende groot is, want de chirurg moet ze ook kunnen vinden. Meestal zal men de milt, die daar vlak voor ligt kunnen sparen. De ligging in de staart maakt de ingreep minder ingrijpend daar men een klein deel van de staart kan verwijderen en de rest van de pancreas kan sparen en men ook geen last heeft van de uitmonding van de pancreasweg en de galweg die vlak naast elkaar uitmonden in de darm en die men dus met rust kan laten.'

Voilà, that's it in a nutshell.

Maar nu hé?!

Nu valt af te wachten wat mijn specialiste zal zeggen nadat ze de resultaten van de PET scan heeft ontvangen.

Tijdens onze twee ontmoetingen leek ze niet happig om chirurgisch in te grijpen aangezien de Pancreas heel moeilijk te bereiken is, maar stelde zij voor een een afwachtende houding aan te nemen, maw. om de zoveel tijd een scan om te zien of de tumor groeit of niet.

Zelf ben ik de mening toegedaan : waarom wachten en Russische roulette spelen, snij dat vies ding er zo snel mogelijk uit zodat ik terug gerust kan slapen. Nu lijkt het alsof ik met een tijdbom in mijn mooi, Rubensiaans lijfke rondloop. ( mijn dieet moet nog starten )

Pancreas kanker is tenslotte FATAAL en geef toe : ik ben nog ietske te jong en te mooi om dood te gaan.

Mijn beide zonen waren diezelfde mening toegedaan : "eruit met dat beest en wel zo snel mogelijk". Toch lief dat ze hun oude versleten moeder nog wat in the running willen houden.

Mr. Silver wil natuurlijk enkel wat best voor me is, maar zoals steeds wanneer er iets ingrijpends gebeurt slaat hij een beetje tilt en weet hij niet goed wat zeggen. Hij heeft ocharme de laatste tijd weinig tijd gehad voor zijn tuintje, maar spendeerde meer tijd in ziekenhuis wachtkamers waar hij geduldig op mij zat te wachten.

En ... 't is nog niet gedaan. Volgende maandag moet ik binnen voor een darmonderzoek onder volledige narcose.

Daar is het nondepippel allemaal mee begonnen : met een onnozele zeurende buikpijn, maar een pijn die zeker niet kan toegewezen worden aan dat gezwel, want dat ligt volgens mijn arts op een heel andere plaats.

Zo wordt de titel van dit stukje misschien duidelijk.

Doe ik het of doe ik het niet ?????

of beter nog

Doet de arts het of doet ze het niet ????

Ach, van al dat piekeren wordt enkel mijn haar nog grijzer, ik zal er dringend teurg een kleurtje op moeten zetten

Seffens vertrekken we voor een voorlaatste keer naar het zeetje om onze voortent af te breken. Hopelijk waaien we niet weg, want het weerbericht ziet er niet schitterend uit.

Wordt natuurlijk vervolgd ....

16-09-2010 om 10:46 geschreven door BOJAKO  

Vandaag heb ik een PET scan laten nemen van de Pancreas en de uitslag zal ik pas volgende dinsdag weten. Nog efkes spannend dus.

Het speciale pancreas bloedonderzoek was goed.   Niets kwaardaardigs te zien volgens de dokter.

Wegens enkele slapeloze nachten zal ik morgen wat meer uitleg schrijven.  Ik ben nu een beetje pompaf en ik gloei in het donker na al die scans

Morgen het vervolg :

"doe ik het of doe ik het niet?"  

Nu ga ik dodookes doen, want vorige nacht heb ik amper geslapen. 

Slaap lekker allemaal en morgen allen gezond weer op!

't ja zeg ... het mag voor jullie ook nog wat spannend blijven nietwaar? 

15-09-2010 om 19:26 geschreven door BOJAKO  

Pffft.... een bijzonder drukke dag gehad gisteren.

's morgens om 7.15 u al bij de huisdokter om bloed te laten trekken, nog altijd in verband met de Pancreas.

Na de middag de intake voor het GIE (Gewicht in Evenwicht) programma dat ik samen met broer en schoonzus ga volgen in het Middelheim ziekenhuis.    We willen alle drie absoluut wat gewicht kwijt en met z'n driekes is dat plezanter.

Ondertussen was Mr. Silver de uitslag van de NMR gaan halen in een ander ziekenhuis en toen ik het besluit las in de auto werd ik toch een beetje wit rond mijn neus.

Ik begreep niets van al het Chinees dat er geschreven stond, maar las enkel in het besluit : FOLLOW UP ABSOLUUT NOODZAKELIJK.

Met de bibber in mijn kniekes heb ik dan naar de specialiste gebeld en die lieve mevrouw heeft gezegd dat ik morgenvroeg om 9 uur al mag komen.  Hopelijk kan ze mij alles wat verduidelijken en natuurlijk hoop ik ook dat zij nog altijd zal zeggen dat het gaat om een 'scheetje in een glas woelig water'.

wordt vervolgd...

Vanmorgen om 9 uur naar de specialiste geweest en ze wil nog dat ik een Pet scan laat nemen en we wachten nog op de uitslag van het bijkomend bloedonderzoek.
Als het 'iets' zou zijn dat kwaadaardig zou kunnen worden, dan zijn we er wel vlug bij zei ze, want het is echt per toeval ontdekt door een scan voor iets volledig anders. 
Ik zal wel in de toekomst regelmatig moeten laten scannen om de evolutie en groei te volgen.
Een biopsie van de pancreas is bijzonder moeilijk zei ze, want dan moet je met een naald door de maag.

dus : nu wachten op de uitslag van het bloedonderzoek en de Pet scan, die ik volgende week moet laten nemen.

(wordt vervolgd)

bij leven en welzijn naturellement

10-09-2010 om 12:21 geschreven door BOJAKO  

Well well well ... the story of the three wells...     Wat vliegt de tijd toch als je een dagje ouder wordt hé?

Maar als ik niet schrijf,  dan blijft mijn dagboek niet up to date nietwaar?

Even nadenken wat er de laatste week zo allemaal gebeurd is.

Vorige zondag was het prachtig weer, dit in tegenstelling tot het miezerig regenweer dat ik nu door mijn raam zie.

Die ochtend heeft Mr. 'Rommelmarkt' Silver mij uit mijn bed gesleurd om naar zijn lievelings rommelmarkt te gaan, die van Edegem.     Dat is nog een èchte rommelmarkt waar veel mensen gewoon voor hun garage zitten en hun niet langer gewenste spullen aan anderen voor een spotprijsje willen kwijtraken.

Edegem is ook een heel mooie gemeente en hun jaarlijkse rommelmarkt, met kermis en jaarmarkt, heeft zo iets extra speciaal. Het heerlijke zonnetje en zomerbriesje hielp natuurlijk ook om de kelder- en zoldersfeer van oude rommel weg te denken.   Ik heb er enkele pudding schaaltjes gevonden die passen bij mijn servies.   De oude bomma die haar trouwservies zo beetje bij beetje zat te verkopen zat er maar wat triest bij vond ik.  Ik fantaseerde onmiddellijk dat zij waarschijnlijk nu naar een service flat moet en het meeste van haar gerief moet weg doen.   Ze werd begeleid door een zoon of schoonzoon, maar ik zag de weemoed in haar ogen toen de puddingschaaltjes ingepakt werden.

Nadien moesten we ons haasten om op tijd op de BBQ te zijn dat neef en zijn vrouwtje gaven voor de verjaardag van hun zoon.   Enfin, zondag was een heel geslaagde dag!

De volgende dag was meer in mineur, want dan moest ik terug naar het ziekenhuis voor een NMR, iets waar ik vreselijk tegenop zie omdat ik zo claustrofobisch ben.

Hierover even een resumé:

De facet infiltraties voor mijn rug in juli hebben prima geholpen. Ik kan me terug bukken, ik kan mijn rechterbeen terug opheffen en ik kan terug zelf mijn teennageltjes knippen... prachtig!    Maarrrr... het leek alsof er nog steeds een zenuwpijn zich uitstraalde van mijn rug naar mijn buik of omgekeerd, dus Bibieke terug naar meneer doktoor om te vragen of die pijn nog van de rug kwam.

Meneer doktoor hoorde het in Keulen donderen toen ik de pijnlijke plaats op mijn buik aanwees en zei dat daar enkel een appendix en darmen lagen. Dat had niets meer met mijn rug te maken. Basta !

Ik trok dit even in twijfel en zei dat 'naar mijn bescheiden mening' daar ook nog eierstokken, eierleiders, een baarmoeder, nieren etc. etc. lagen en dat ik ook had gelezen dat er een zenuw van de rug zich naar de buik uitstrekt, maar meneer doktoor kon daar niet om lachen. Hij heeft blijkbaar niet graag dat zijn patiënten blijk geven van enige anatomische kennis.

"Uw appendix is eruit en voor uw gynaecologie moet ge maar eens naar uw gynaecoloog gaan, maar ik denk dat het uw darmen zijn, dus als ge er op staat, dan verwijs ik u door naar een maag- darm specialist."

Het zat hem blijkbaar nog dwars dat niet hij, maar onze goede vriend Ludovicus mij had doorverwezen naar de succesvolle neurochirurg voor mijn rug en dat risico wou hij deze keer niet meer nemen.

Ik zag aan zijn ogen dat hij mij hoe langer hoe meer een van zijn meest ambetante patiënten begint te vinden, maar soit, er zijn nog andere huisartsen.

De maag-darm specialiste was net het tegengestelde.  Een ongelooflijk lieve dame, die elke vraag beantwoordde en die inderdaad bevestigde dat er nog een zenuwpijn zou kunnen zijn van mijn rug naar mijn buik, en dat er zich inderdaad nog andere organen bevonden op die plaats in mijn buikholte, maar om meer zicht op de zaak te krijgen zei ze me dat ik best even een CT scan zou laten nemen.

Zogezegd, zogedaan.

Enkele dagen later ging ik met de resultaten terug naar haar en toen maakte ze een opmerking over een orgaan dat zelfs ik vergeten was.   In het besluit van de protocol stond dat er 'iets' te zien was op de Pancreas, een orgaan dat zelfs ik niet weet liggen en waar ik helemaal niet aan gedacht had.

Nu wou ze dat ik een NMR zou laten nemen om dat 'ietsje' eens van dichterbij te bekijken.

Zoals alle goei bloggers kwam ik thuis en ik tikte onmiddellijk "Pancreas" in op Google en dat had ik beter niet gedaan.  Mannekes, als daar iets mis mee is, dan ziet het er niet goed uit nondepippel.

Nu wacht ik met spanning de uitslag van de NMR af, die ik morgen mag afhalen.

Hopelijk is het "een scheet in een glas water" zoals men het hier in Antwerpen zo prachtig kan zeggen.

Wordt vervolgd ....

08-09-2010 om 11:06 geschreven door BOJAKO  

06-09-2010 om 00:16 geschreven door BOJAKO  

Een man, een auto en een computer : allemaal goed als ze werken,  maar hopeloos wanneer ze je tegenwerken.

Momenteel is het mijn e-mail programma Mozilla Thunderbird dat me gek maakt en de muren opjaagt, we zullen het maar niet over mijn man en mijn auto hebben.

Ik heb al lange tijd de gewoonte om netjes en proper de te bewaren mails onmiddellijk op te slaan in mappen. Het deleten van gelezen mails laat wel wat te wensen over, ik ben niet perfect.

Een minder goede gewoonte van mij is dat ik absoluut niet kan weerstaan aan de drang om een aangeboden 'upgrade' van een programma te doen.

Maar vanaf nu is't gedaan. Niets meer te upgraden! Nooit meer, jamais, never again.    Ik werk vanaf nu verder met een programma dat ik ken en zoals het is en in die staat zal het blijven tot in der eeuwigheid amen. 

Waarom al deze frustratie vraagt u zichzelve misschien niet af?

Wel toch schrijf ik het hier.

Enkele dagen geleden was het zover.

Ik open mijn Mozilla Thunderbird mail programma om mijn mails te lezen en in de rechtbovenhoek van mijn scherm flitst ongelooflijk uitnodigend : " upgrade upgrade upgrade " en ja ik kan er weer niet aan weerstaan.  Ik sluit alle programma's af en doe een upgrade, want het kan tenslotte alleen maar beter en gesofistikeerder worden nietwaar?

Mijn botten Zjérard.

Al mijn mappen weg en het programma is er helemaal niet op verbeterd.

Wat zeg ik? Het is terug naar het stenen tijdperk gegaan. Ik mankeer nog enkel de steen en de beitel en de tam tam.

Al mijn mooie mappen met bewaarde mails zijn ribbedebie. Ze zullen waarschijnlijk wel ergens in de cyberspace van mijn PC doelloos ronddolen, maar ik zoek er al twee dagen vruchteloos naar.

Aan mijne zilveren moet ik niets vragen, want hoewel die op veel gebieden een heel Handige Harry is, is hij op gebied van IT een serieus dyslectische analfabeet.

Enfin, indien jullie je afvroegen waarom er hier niet geschreven wordt, dan weten jullie het nu.

Ik ben nog steeds vruchteloos op zoek naar verdwenen mappen met mails .... godzijdank werkt de oude trouwe Hotmail nog.

Hotmail vraagt mij nooit of ik wil upgraden. Die doen dat zelf en laten me het dan zelf maar verder uitvissen, maar daar ben ik nog nooit mijn mail mappen kwijt geraakt.

Boehoe, bleit bleit ...

(ziedet ... ik kan hier zelfs geen bleitende ikoontjes zetten omdat ik zo dom ben geweest naar de nieuwe editor van Sennet te upgraden en die zet dan geen rare html regels meer in je tekst, maar die laat dan weer geen icoontjes toe).

't is verdomme altijd iets.

Pffft.... ik heb geen zin meer om te verder zoeken, ik ga nog eens de nieuwe Mahjong spelen op Facebook en terug wat ontspannen. Nèh !

01-09-2010 om 10:39 geschreven door BOJAKO  

Godzijdank moet ik nog niet terug naar mijn diëtiste.

Zondag as. vieren we de eerste verjaardag van Tibo en gisteren waren we uitgenodigd bij lieve vrienden voor een BBQ.

De weergoden waren ons allen nog goedgezind.

Er woei weliswaar een stevig briesje, maar het was toch zonnig en vrij warm en we konden nog lekker buiten in het zonnetje zitten.

Genieten van de zon en lekker eten en een goed gezelschap, wat moet een mens nog meer hebben?

Vamorgen was het echter weer kliniek bezoek.

Een echootje van de buik en een CT scan van dezelfde regio.

Aan de telefoon werd me gezegd : "beide onderzoeken duren samen ongeveer anderhalf uurtje en je moet nuchter zijn en hier moet je dan wat water drinken vòòr het onderzoek."

Wat vergeten ze je echter nog te zeggen ?

Echo:

• Dat je best een BH draagt, want alles moet uit behalve je BH en je onderbroekje.

Hier hoor ik mensen zich afvragen : "Watte draag jij geen BH?" waarop ik dan antwoord: "Nee tenzij ik weet dat ik me moet uitkleden tot aan mijn BH, want zo'n folterknelding voelt aan als een korset en ik ben vaandeldraagster van : Let the Boobies hang Free !

• Dat de dokter heel kwistig omspringt met glijmiddel en nog jonger is dan je zoon.

Bij de scan:

• Dat je een volledige literse fles brak smakend water moet drinken waar één of ander vergif in verwerkt zit.

• Dat je daar alle kleding moet uitdoen, maar gelukkig een ziekenhuis schortje krijgt dat je vervolgens langs achter moet proberen toe te strikken.

• Dat de behandelende verpleegster een vriendin van je nichtje blijkt te zijn.

• Dat ze je daar nog eens prikken en nog meer viezigheid in je lijf gaan stuwen.

• Dat die vriendin van je nichtje je bovendien nog een lavement zet. Leuke kennismaking mevrouw (sic) ...

• Dat je dat spul ook de hele tijd van de scan moet ophouden.

• Dat je helemaal heet wordt en begint te gloeien wanneer de contrastof via het spuitje in je lijf komt.

• Dat het uiterst moeilijk is om met 'geknelde kaken' nog op fatsoenlijke wijze afscheid te nemen van de sympathieke verpleegster/kennis van je nichtje.

• Dat er geen slot is op de deur van de WC in het kleedhokje.

• Dat je iets later in de cafetaria van het ziekenhuis meerdere keren beseft dat je ondanks alles nog steeds niet alles geëvacueerd hebt.

• Dat je - nu je dit alles doorstaan hebt - heel blij bent dat je die namiddag toch je afspraak hebt kunnen afzeggen.

• Dat je gelukkig nog een nieuwe tube speenzalf in huis hebt.

Maar kom....elke wolk heeft een zilveren randje : de zon schijnt nog en het is buiten in de tuin nog lekker warm en nog belangrijker : 't is niet te ver van de dichtstbijzijnde water closet.

Amen.

25-08-2010 om 14:12 geschreven door BOJAKO  

Ons blikken doos had de voorbije Noordzee stormen flink doorstaan en stond nog stevig recht.

Mr. Silver had bij het opzetten niet op een stormkabel of picket meer of minder gezien - onze veelvuldig kamperende Hollandse camping buren noemen onze picketten 'haringen'.

Ik heb een picket vervolgens eens goed bekeken en indien je ze ondersteboven houdt en richting je mond laat hangen, dan zou je er inderdaad met een beetje fantasie wel een Maatjesharing in kunnen herkennen.

Enfin, mijn eerste nacht was nogmaals een slapeloze, dankzij de nu alom gekende buiten alle proportie geproduceerde decibels van de zilveren snurker.

De volgende dag liep ik wegens slaapgebrek rond als een zombie in dikke mist.

Dit resulteerde vervolgens in gescheiden beddenslaap tijdens de daarop volgende nachten.  Mr. Silver vindt dit nu zelf ook de beste oplossing, want een niet uitgeslapen Bojako is een wreed ambetant en venijnig suf stuk mens, al zeg ik het zelf.

De lekker uitgeslapen Bojako daarentegen is een opgeruimd vrolijke fietster, die vorige vrijdag gezwind richting Nieuwpoort Bad fietste, tegen de wind in en dit met een grote smile op haar facade. (lippen weliswaar stevig op elkaar geklemd tegen de vliegjes) 

De zilveren daarentegen pufte met zware inspannings dyspnoea achter haar aan en hoestte en proestte in het stof van haar electrisch aangedreven stalen ros.

Mevrouw Bojako ging deze keer ook niet met een smak tegen de vlakte en kon daarom nog steeds lachen toen zij vervolgens in Nieuwpoort door haar shopaholic echtgenoot richting braderie werd getrokken en dit zonder zelfs eerst één pint gedronken te hebben.

In de schoentjes die ik aantrek om te fietsen staken sokjes. Het was echter die dag veel te warm voor sokjes en daarom had ik ze niet aan.

Domme domme gans!

Die sokjes dienden niet om mijn voeten warm te houden, nee die dienen om geen bleinen te krijgen bij het lopen.  Hoe had ik dat kunnen vergeten?

Ik lijd aan dezelfde ziekte als mijn moeder zaliger.  Mijn voeten hebben geen eeltlaag, ze hebben enkel een fijne babyhuid dat bij de minste wrijving begint te bloeden.

Halverwege de braderie begon de miserie, het bloed sijpelde al uit één schoen.

Pikkelend op één been strompelde ik een apotheker binnen om die nieuwe soort plaasters te kopen, precies een tweede huid dat je over de blaar kleeft, enfin jullie weten zeker wat ik bedoel.

Toen gingen we eindelijk iets drinken: oef .... 

's Avonds zijn we nog eens naar De Mikke in Oostduinkerke geweest, dat was héél lang geleden.

Mr. Silver sloeg er een halve gegrilde koe in zijn graat en ik de brochette met gegrilde scampi's, die zijn daar heerlijk.

En nu zijn we weer terug thuis.

Ik heb den almanak ( zo noemde mijn bomma de kalender en die oude woorden mogen niet verloren gaan vind ik ) van september bekeken en ik denk niet dat we in die maand nog aan de caravan zullen geraken.

Oeioei ocharme ochheere toch .... (grijns grijns)

Niet te geloven dat de zomer zo snel voorbij geflitst is hé?

22-08-2010 om 14:54 geschreven door BOJAKO  

Zondag was het Moederdag (in Antwerpen).

In de voormiddag kwam zoon 1 op bezoek met zijn twee zonen, die beiden prachtige kaarten voor me geknutseld en getekend hadden en zij bleven 's middags een boterhammeke eten. Schoondochter 1 moest ocharme op haar Moederkesdag de zieken verzorgen.

Na de middag kwam schoondochter 2 ons en haar ouders met de auto halen omdat ik dan ook een glaasje alcohol zou kunnen meedrinken en die dag geen BOBbette hoefde te zijn.

Zoon 2 had zichzelf overtroffen en zette ons een feestmaal voor om U tegen te zeggen.

Mijn dieëtste krijgt weliswaar een attack wanneer ik daar terug ooit terug op de weegschaal ga staan. Ik stel een volgend bezoek steeds maar uit in de hoop er voordien nog terug wat gewicht af te krijgen.

Deze week hadden we vrijgehouden om nog eens naar onze caravan aan zee te gaan.

Sloeg dat even tegen zeg! De hemelsluizen hadden al het water van juli opgespaard om dit op 15 en 16 augustus in één flinke dretjsh op ons neer te kwakken.

Hahahahahahaha......

Mr. Silver mocht op zijn kop gaan staan, mij krijgt hij met zo'n weer niet meer mee naar onze blikken doos. Ik blijf lekker thuis tot deze herfst-in-de-zomer voorbij is.

Morgen belooft de weerman iets beter weer en pas dan zal ik mijn goed hart laten zien en ik zal mijn rubber laarzen, windjak en zuidwester inpakken en gaan kijken of onze caravan al of niet weggewaaid of ondergespoeld is.

Ik ben ook tot het besluit gekomen dat mijn gezegende leeftijd om een ietsiepietsie meer luxe en comfort smeekt. Derhalve heb ik aan mijn ball and chain gezegd dat ik kamperen écht maar dan ook écht niet meer zie zitten. Nu niet, morgen niet, volgend jaar niet, nooit, jamais, never, enfin het zal wel duidelijk zijn wat ik bedoel zeker?

Kamperen is voor jonge mensen met stevige ruggen, buigbare knieën en een gevoel voor avontuur.

Natuurlijk behoort Mr. Silver nog tot deze categorie. Hoewel hij vier jaar ouder is dan ik blijkt hij de genen van zijn mutti geërfd te hebben en verkeert hij nog steeds in blakende gezondheid en ik hoop uit de grond van mijn peperkoekenhartje dat dit nog lang zo mag blijven.

Tenslotte moet één van ons nog blijven functioneren nietwaar.

Op verzoek van zijn tuingenoot, de vader van schoondochter 2, vermeld ik hier ook het ongelooflijk werk dat zij beiden deze zomer verricht hebben.

We eten al sinds geruime tijd elke dag vers geplukte groenten en aardappelen uit hun geliefde tuin.

Samen trekken ze 's morgens zoals Boer(en) Wortel van Felix Timmermans naar hun stukje grond, dat uitzonderlijk goed bemest wordt door het Crematorium aan de overkant van de straat. Daar aangekomen slaken ze beiden een diepe, gelukkige zucht en bekijken ze woordeloos ( het zijn allebei mannen van weinig woorden ) de vruchten van hun intense arbeid. Ze buigen en spitten nog moeiteloos ( soms toch ) de kilo's aardappelen uit de grond, plukken vervolgens gezwind tomaten en snijbonen. Ze banen zich met machetes een weg tussen de vele netels en brengen ook braambessen en rabarber mee om confituur te maken.

Vuil en bezweet komen ze dan thuis en zetten ze fier de vruchten van hun arbeid op het aanrecht en dan ....

(ik ga niet doen zoals Loewiesa en jullie in spanning laten wachten op het vervolg)

Nee ... en dan ...

Dan begint mijn werk !

Groenten kuisen, patatten schillen, confituur maken en koken ....

17-08-2010 om 11:53 geschreven door BOJAKO  

Tibo komt een weekendje logeren

hij kan dan ook meegenieten van ons straatfeest

hoewel ... hij denkt precies dat er leukere dingen te doen zijn!

vervolgens een familiefeest ter ere van het bezoek van zus en schoonbroer  Engeland

het was geen schitterend weer, daarom veiligheidshalve de tenten gezet, maar de weergoden waren ons goedgezind,  want het heeft niet echt geregend.  Het was een echte Belgische zomerdag.

Schwiegermutti houdt een praatje met enkele van haar achterkleinkinderen

en morgen vieren we moederdag bij zoon 2 en schoondochter 2

aan alle moeders wens ik morgen een heerlijke Moederdag.

Hierna een bloemetje voor jullie!

de Pioen... mijn lievelingsbloem.

14-08-2010 om 13:25 geschreven door BOJAKO  

pagina 22 uit “ Uit liefde voor het leven”

Benoîte Groult (Parijs, 31 januari 1920) is een Frans, feministisch schrijfster.

Aan het begin van haar loopbaan gaf Benoîte Groult les aan Courd Bossuet. In 1944 kwam ze in dienst bij de omroepkrant en zou daar tot 1953 blijven. Ze trouwde in 1951 met Georges de Caunes met wie zij twee dochters kreeg, Blandine en Lison. Na het overlijden van Caunes huwde ze de romanschrijver en journalist Paul Guimard van wie ze nog een dochter kreeg, Constance.

Benoîte Groult werkte mee aan verschillende tijdschriften zoals "Elle" en "Parents".

Vanaf haar jeugd had zij plezier in het schrijven. Maar pas op rijpere leeftijd maakte zij haar debuut. Eerst samen met haar zuster Flora: Journal à quatre mains (1963), Le Féminin pluriel (1965) en Il était deux fois (1967).

Haar leven en werk getuigen van de ingrijpende veranderingen in de verhoudingen tussen mannen en vrouwen die in 20e eeuw hebben plaatsgevonden. Het feminisme speelt een belangrijke rol in haar werk.

In 1978 richtte Benoîte Groult samen met Claude Servan-Schreiber een feministisch maandblad op: "F Magazine", waarvoor zij de hoofdartikelen redigeerde.

Tussen 1984 en 1986, nam zij het voorzitterschap op zich van de commissie die verantwoordelijk is voor de feminisering van de namen van beroepen en functies e.d. Deze commissie was ingesteld door Yvette Roudy, toenmalig minister van de rechten van de vrouw. In deze commissie werkten grammatici, taalkundigen en schrijvers.

Sinds 1982 is Benoîte Groult lid van de jury Fémina. In 1997 heeft zij in de jury van het Filmfestival Cannes gezeten. Benoîte Groult heeft de onderscheiding van officier de la Légion d'honneur (Officier van het Legioen van Eer) gekregen.

10-08-2010 om 12:05 geschreven door BOJAKO  

Gisteren en vandaag kwam Tibo logeren.   Zoals jullie weten heeft hij nog steeds wat problemen om vast voedsel binnen te houden. 

Deze keer kwam hij met een handleiding specifiek op maat geschreven en ik moest er zo om lachen dat ik het op mijn blog bewaar.    Het werd geschreven door zoon 2.

Gebruiksaanwijzingen voor Tibo

6u-8u: opstaan, wordt voorafgegaan met een schril gebleit dat steeds toeneemt in volume; als ge rap zijn tutje erin steekt kunt get misschien nog effe rekken.

8u15:  klaar voor het ontbijt, dit zijnde 210ml water snel op lichaamstemperatuur gebracht in de oven met microgolven. Aangelengd met één schep CALOREEN (goed schudden, anders brokken, een brok geraakt niet door speenopening), nadien 7 afgestreken lepeltjes BEBA2 melkpoeder toevoegen en opnieuw stevig schudden anders brokken en ... .
Tibo is een echte VdE, dit wil zeggen dat hij zijn tijd neemt om een maaltijd tot zich te nemen.  Zoals zijn voorvaders het hem voordeden kan hij meerdere malen pauzeren in één maaltijd.

8u45:  klaar om gewassen te worden, hij kan reeds zitten in een klein babybad, maar in een groot bad zijn de benen het noorden kwijt en beginnen ze wild rond te spartelen (een badmat kan helpen), een gewaarschuwde grootouder bespaart zo enkele hartspasmen,  want Tibo is dol op het bad, zo dol dat bij het eindigen ervan de keel wordt opengezet. Deze protest actie kan snel gecompenseerd worden door het kiekeboespel. Dit spel kan tevens steeds gebruikt worden bij onverklaarbare huilbuien!

9u00-10u00: klaar voor de stap/ kruip oefeningen: moordend voor de rug maar dolle pret voor Tibo is het stapspel: de (groot)ouder buigt voorover en houdt Tibo vast zodat hij kan stappen. Bij het kruipen is het een kwestie van te kunnen volgen (steekt alles in de mond, elke kruimel elk pluisje; krijgt deuren open; gaat zitten als het echt boeiend wordt (stopcontacten en elektrische draden zijn ook een favoriet).

11u00-12u00: klaar voor de ochtendwandeling, mag een bos zijn, maar een winkelstraat kan hij ook wel smaken.

12u00: klaar voor de eerste maaltijd PATATTEN, vers of in een potje; zijn persoonlijke diëtiste heeft hem aanbevolen om na het verwarmen van de zeer fijn gepureerde voeding 2 koffielepels olie of vloeibare boter toe te voegen. Bij de eerste symptomen van braakneigingen best stoppen. Je kan steeds nog wat melk bijgeven als hij niet voldoende calorieën binnen heeft.

12u30-13u30: klaar voor middag dutje
 
13u30-16u00: baby activiteiten: kruip/stapoefeningen, kiekeboespel, rol en bol, haartje trek, ik braak en opa kuist, liggen in buggy of relax, ...

16u00: klaar voor fruitpap: bij het potje moet weer 1 SCHEP CALOREEN worden toegevoegd.

16u30-18u00: namiddag dutje

18u00-20u00: grote mensen zien eten!!

20u00: klaarmaken voor bedtijd; pyjama aandoen, slaapzak aandoen!

20u01: klaar voor melkpap (zie boven voor de bereiding)

20u30: slapen

Kan in de loop van de nacht een aantal keren wakker worden, soms helpt het tutje, soms helpt nog een extra papje, soms helpt mee in bed pakken, soms helpt niets (dan hept ge pech)

VEEL GENOT

mama en papa van Tibo
 

08-08-2010 om 12:54 geschreven door BOJAKO