Blogvriend Uilenspiegel had me een tip gegeven om eventueel mijn rugpijn wat te verlichten door massage van een punt op de hand.
Het spreekt vanzelf dat je eerst altijd de raad van je dokter moet opvolgen.
Ik neem ook nog medicatie, maar gebruik deze massage nu als aanvulling.

Op aanvraag van de vele ruglijders zet ik hierna de uitleg die Uilenspiegel me gaf :

Gisteren scheen de zon en ik hoorde van iedereen dat de lange hete zomer eindelijk ging beginnen.
Iemand blij maken met een dode mus is dat verdorie !

Toen ik vanmorgen wakker werd was het dan ook een heel grote desillusie. Een donkergrijze lucht en geen zonnestraal te bespeuren.
Maar ach, we zullen maar blij zijn dat het geen pijpenstelen regent zeker?

Niet dat ik deze week tot heel veel in staat was, maar het gevoel van warme zonnestralen op een pijnlijke rug kan wonderen verrichten.
Dankzij blogvriend Uilenspiegel is er toch een klein wonder geschied.
Van hem vernam ik dat ik baat kon hebben door op regelmatige tijdstippen een specifiek punt op mijn hand te masseren.
Baat het niet dan schaadt het niet dacht ik en ik masseerde er duchtig op los en wonder boven wonder – de pijn is sinds gisteren stukken minder. Bedankt hoor Uiltje!

Het zat er natuurlijk aan te komen dat tonnen chappe en stenen versleuren mijnen zilveren Bob-de-bouwer ook wel eens de das zou kunnen om doen.

Eergisteren avond kwam hij naar huis met een pijnlijke nek.
“ ’k heb een kou op mijn nekspier denk ik” mompelde hij en vroeg me om zijn nek in te smeren met Voltaren.
“Ge hebt waarschijnlijk iets verrokken ja Mister Macho!” antwoordde ik. “Ik had u nog zo gezegd om wat rekening te houden met uw gezegende leeftijd, ge denkt dat ge twintig blijft zeker?”
Mopperend trok hij naar de schuif met het kersenpitkussentje, warmde het op in de microgolf oven en legde dit in zijn nek.
Een pijnstiller wou hij niet – échte mannen bijten op hun tanden!

Hoe meer de avond vorderde,  hoe pijnlijker het precies werd.
Hij is meestal gezegend met een blakende gezondheid maar als hij iets mankeert dan verandert hij in een hoopje ellende en dan kan hij me zitten aankijken met zo’n vreselijk droevige hondenogen waar de uitdrukking van pijn héél duidelijk in te lezen staat.
Elke beweging wordt ook vergezeld van een zacht gekreun en het lijkt ook altijd zijn stembanden aan te tasten, want na een tijdje zei hij met een heel klein stemmetje : “ ’t is echt niet te doen hoor die pijn, ’t wordt erger en erger! “
Ik raadde hem nog eens aan om een pijnstiller te nemen voor het slapengaan maar dit weigerde hij weer heel manmoedig.

Midden in de nacht hoorde ik hem kreunend opstaan en toen ik ’s morgens beneden kwam zat hij moedeloos rechtop in de zetel met zijn vertrouwd kersenpit kussentje nog altijd in zijn nek.
“ ‘k ben moeten opstaan van de pijn, het was niet te houden en ik heb dan maar een pijnstiller genomen” piepte hij.
“Wacht efkes ..ik zal uw pijnpunt op uw hand eens masseren” zei ik, want het had bij mij goed geholpen.
Ik had natuurlijk ook al enkele dagen mijn rugpillen genomen.

“Ik ga best toch eens naar de dokter denk ik,  want ’t is niet normaal zo’n pijn en zo afzien” zei hij en kreunend stond hij recht en slefte weer naar de microgolf oven om er voor de zoveelste keer zijn kussentje op te warmen.

“Weet ge – ik zal de dokter naar huis laten komen, want zo kunt ge er niet naartoe hé” stelde ik voor.
De dokter kwam en stelde een spierverrekking vast en vroeg of ik nog voldoende pillen voor mijn rug had en dat ventje die ook best zou nemen. (wat ik tenslotte al vanaf het begin had voorgesteld).

Veiligheidshalve vroeg ik aan Uilenspiegel of ik voor de nek hetzelfde plekje moest masseren en ik kreeg onmiddellijk antwoord dat ik bij een pijnlijke nek op een ander plaats moest masseren.

De uitwerking van de pijnstiller en de spierontspanner was bij ventje natuurlijk spectaculair.
Zodra de pijn wat afnam kregen de stembanden van mijne macho terug hun normale volume en verdween de hondstrieste blik uit zijn ogen.

Verdoofd en ontspannen is hij vanmorgen toch terug naar de bouw van zoonlief vertrokken!
“Ik zal wel stoppen als ik pijn voel” hoorde ik hem nog roepen terwijl hij de voordeur achter zich toetrok.
Wat een vader lijden wil voor zijn nakomelingen!

Maar ach, nu mijn rug dankzij de medicatie en de handmassage ook terug beter is zal ik morgen ook nog maar wat papier gaan afsteken!
Ik zal ook wel stoppen als het terug pijn begint te doen.
’t Ja binnen vier weken willen de kinderen verhuizen en er is nog enorm veel werk.
We hebben zoonlief wel al gezegd dat twee huizen verbouwen op zes jaar tijd genoeg is geweest.

Indien ze nu nog willen verhuizen zullen ze een aannemer moeten zoeken en dat lijkt niet zo simpel als ik lees wat Herkuul op zijn blog over aannemers schrijft.

Zestien juli in het jaar des Heeren tweeduizend en acht en ik zit hier verdorie achter de computer met een dikke trui en sokken aan.

De lucht is grijs en de regen varieert van grote druppels naar miezerige motregen. 
Een mens zou van minder depressief worden.

Gelukkig was het vorige maandag goed weer toen kleindochtertje kwam. 

Ventje had ook een dagje vrij,  want zoon 2 en schoondochter gingen die dag badkamer, keuken en tegels kiezen voor hun nieuwe woning.

We zijn met kleindochtertje  naar het strand van Sint Anneke getrokken. 

Als het leven nog veel duurder wordt dan zal dit voor veel mensen terug het trekpleister van weleer worden.  Een dagje aan zee wordt dan onbetaalbaar.

Kleindochter is nu drie en half jaar oud en is 'gelukkig' de moeilijkste kleuterperiode voorbij.   

Ze babbelt nu honderd uit, luistert flink en kan mooi en rustig spelen.

Ventje en ik genoten op een terras van de schaarse zomerzon terwijl zij in het speeltuintje speelde.

’s Avonds hebben we nog met haar mama, papa en Seppe buiten in de tuin gegeten. 
Eén dagje zon per week, we zullen maar niet klagen zeker?

Ik schrok vorige week toen ik hoorde dat het parochiecentrum in onze winkelstraat – mijn vroegere parochie - eind dit jaar de deuren gaat sluiten. 

Het was het enige ontmoetingscentrum dat de weinige autochtone katholieke Belgen in de winkelstraat nog hadden.

Meer mensen ontmoeten elkaar daar dan in de kerk.  
Bovendien heeft het voor mij een nostalgische waarde,  want ik heb daar destijds mijn ventje ontmoet.

In de buurt wonen hoe langer hoe minder autochtonen omdat de meeste bewoners van nu  ingeweken moslims zijn. 
Er is een enorme witte vlucht geweest van jonge mensen naar de randgemeenten. 
Enkel een deel van de oudere generatie bleef honkvast hier wonen. 
Vrijwel alle winkels worden nu uitgebaat door de nieuwe Belgen.

Maar mag men daarom de weinige nog resterende autochtonen vergeten die niet weggevlucht zijn?   
Hun kinderen en buren trokken al weg, hun cultuur verdween helemaal uit het straatbeeld waar men zich nu in Marokko waant.

Het Parochiecentrum moet sluiten ‘omdat het geen winst maakt wegens het afnemend aantal bezoekers’! 
Dit bevestigt voor de zoveelste keer dat de katholieke kerk nog steeds enkel aan geld denkt en niet aan haar zeer schaarse nog resterende gelovigen.

De Islam daarentegen zorgt wel goed voor hun gelovigen.  Zij zorgen voor ontmoetingsplaatsen en dit zonder enig winstoogmerk,  wat trouwens in de islam verboden is.

Zonder ons parochiale  ontmoetingsplaats is er geen reden meer om nog naar die winkelstraat te gaan.  
Het nuttige werd aan het aangename gekoppeld. 
We wisten dat we daar steeds oude bekenden tegenkwamen voor een gezellig babbeltje over pot en pint.

De katholieke kerk verliest door het sluiten van het Parochiaal Centrum in de winkelstraat ‘zuiver uit winstbejag’ zijn kleine nog resterende gemeenschap.

Het zal hen een zorg wezen.   
De opbrengst van de verkoop van het gemeenschap centrum zal waarschijnlijk nodig zijn voor het onderhoud van het Bisschoppelijk paleis.

Héél diepe zucht!