this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Mrs.Bo and Mr. Silver
21-04-2011
ziekenhuizen en honden kennels ...
Gisteren weer een druk dagje gehad.
‘s Morgens heel vroeg uit de veren, want om kwart voor negen moest ik al in ‘t ziekenhuis zijn voor mijn echo en RX.
Galstenen mijn voeten Zjérard, er was niets te zien op de echo, dat kon ik zelfs geweten hebben, want die zouden ze bij de veelvuldige scans tijdens mijn ziekenhuisopname ook wel opgemerkt hebben.
Alles daar pico bello dus, ook de longen. Het vocht is bijna allemaal weg en meneer doktoor is content en ik ben content.
Voor mijn maagproblemen moet ik terug naar af, naar de maag-darm specialiste waar het allemaal begonnen is.
Die maagproblemen zijn begonnen de derde dag na mijn operatie, ik herinner het me goed, want een goede vriend dokter was net op bezoek toen ik aan de verpleegster zei dat mijn maag precies in brand stond, hij raadde Omneprazole aan, wat ik sindsdien neem, maar het helpt niet echt.
Ach... klein bier, de rest is OK en dat zal ook wel goed komen zeker? Ik mag er alleen niet aan denken dat de specialiste met zo'n buis door mijn strot moet om in mijn maag te kijken. Ik moet al kokhalzen als ik een te groot stuk tuttefrut (kauwgom) in mijn mond heb
Na de middag zijn we naar een kennel geweest omdat we drie dagen in de rats zitten qua opvang voor Molly. Toen we die korte reis vastgelegd hebben wisten we niet dat we een puppy zouden hebben.
Onze kinderen waren bereid om Molly die drie dagen te verzorgen, maar ik wil het hen niet aandoen.
Ons Molly is geen madammeke om zonder handschoenen aan te pakken, letterlijk en figuurlijk. Ze zit nog altijd in haar bijtfase, iets wat heel normaal gedrag is bij puppy's, maar ik ben als de dood dat ze de kleinkindjes zou pijn doen.Haar melktandjes zijn vlijmscherp.
Daarom de kennel, tot Molly goed en wel weet wie er baas is in huis (ikke dus) en dat er om te spelen niet mag gebeten worden in andermans vel. Mijn handen zitten al vol plakkers.
Onze vorige hond is nooit naar een kennel geweest en ik hoop dat het bij Molly bij die drie dagen zal blijven en ik haar niet met een trauma terugkrijg. Ze is nu al flink zindelijk, buiten het occasioneel ongelukje.
De kennels waren proper en we werden ontvangen en kregen een rondleiding door een heel lieve jonge dame met een reuzengrote hond. Ik denk dat de hond even groot was als zijzelf. Ze leidde ons rond en ik moest toch even slikken, ‘t was niet echt een vijfsterrenhotel.
Het geblaf van al die hondjes was oorverdovend, maar ze hebben elk een aparte, propere en voldoende grote ruimte binnen en buiten en ze mogen bij mooi weer zelfs om beurt op het gras wat ravotten.
Maar ja ... meenemen op hotel is ook geen optie, want dan genieten wij ook niet van onze korte vakantie.
We shall see hoe het afloopt said the blind man ...
Misschien wil ze niet meer terug naar huis wie weet.
Zo'n ongelooflijk mooi weer voor de tijd van 't jaar, de dagen vliegen gewoon voorbij. Je zou gek zijn om binnen te blijven en er niet van te profiteren zolang het duurt. Ik heb amper tijd gehad om aan de PC te komen.
Vrijdag moest ik op controle bij ‘de Pancreas chirurg'. Deze keer verliep het onderzoek hectisch en snel door mij en niet omdat de dokter zo gehaast was.
Beneden in onze auto zat namelijk mijn hevig bloedende zilveren vechtgenoot.
Net voor we gingen vertrekken naar het ziekenhuis ( dat zal je altijd zien) hoorde ik hem van boven uit de badkamer roepen : «shoeke kom eens!!!» en omdat het zo onheilspellend klonk vloog ik als een raket de trap op. Mijne macho hing geheel ontredderd over de lavabo met een van bloed doordrenkt washandje onder zijn neus.
Raar maar waar, maar op zo'n ogenblikken word ik ongelooflijk kalm. Ik nam een oude versleten handdoek uit de kast, duwde die onder zijn neus en zei kalm terwijl ik de WC deksel naar beneden deed: «zet je hier rustig neer, knijp hard je neus toe onder je neusbeen, hou de handdoek eronder en wacht af, het zal seffens wel stoppen». Twee handdoeken later leek het wat beter te gaan en omdat de tijd nuu ècht begon te dringen voor mijn afspraak besloot ik twee vliegen te vangen in één klap.
Ik hielp Mr. Silver om zich verder aan te kleden, knoopte zijn veters en nam hem mee in de auto naar het ziekenhuis.
«Indien het seffens na mijn onderzoek nog bloedt dan gaan we naar spoed» zei ik troostend, terwijl hij in de geparkeerde auto bleef zitten.
De chirurg zal ons gesprek wel bizar gevonden hebben want het verliep ongeveer zo :
Hij : «Tiens meneer is er niet bij?!»
Ikke : «nee die zit in de auto te bloeden.»
Hij : « huh?»
Ikke : « euh ...hij heeft voor de eerste keer in zijn leven een ongelooflijke bloedneus en hij zit in de auto te wachten, want als het seffens niet gedaan is dan ga ik met hem naar spoed, maar ik moest hier bij u op de afspraak zijn om negen uur.»
Hij : «aaah»... (‘t is nog altijd een man van weinig woorden)
Hij : « en hoe is het verder?»
Ikke : «veel beter dokter dank u, nog veel last van mijn spijsvertering, maar de pijn aan de pancreas en de longen waar al het vocht zat is bijna weg.»
Hij : «ga eens op de tafel zitten zodat ik kan luisteren ... hmm...dat klinkt heel goed, leg u eens neer.»
Er werd vervolgens wat geduwd en gepord in de gevarenzone, ik kreunde wanneer het pijn deed en toen zei hij: «dat is goed, kom er maar af.»
Ikke : «zijn die spijsverteringsproblemen misschien nog een gevolg van mijn operatie?»
Hij : «hmmmm... hebt ge galstenen?»
Ikke : «voor zover ik weet niet.»
Hij : «ik ga u een briefje voorschrijven voor een echo en dan gaan we dat eens bekijken, hoewel, op de scans waren er geen galstenen te zien ... en laat seffens nog maar een foto van uw longen nemen en bel me dan maar nadien op voor de uitslag.»
Ik zat maar te denken aan mijne arme bloedende zilveren, dus ik vroeg enkel nog wat ik moest doen ivm mijn maag, waarop hij antwoordde:
«Vraag maar aan uw huisarts om de juiste medicatie, die zal u nu wel verder helpen.» en voor ik het goed en wel besefte stond ik weer buiten bij Mr. Silver. Het bloeden was nu bijna nihil, dus een bezoek aan spoed was niet meer verantwoord.
Omdat hij bloedverdunners neemt vond ik het wel raadzaam om even de huisarts op te bellen toen we terug thuis waren en zij zei inderdaad dat hij best enkele dagen geen bloedverdunners meer zou nemen.
Bij de apotheek waren we gestopt om bloedstelpende watten te kopen en de rest van de dag heeft hij rondgelopen met twee gele proppen watte in zijn neusgaten, die ik netjes bijknipte zodat we na de middag een wandeling konden maken met Molly.
Zaterdag hebben we vervolgens een heerlijke zonnige dag aan zee doorgebracht bij schoonbroer en schoonzus met Schwiegermutti. Schoonbroer verjaarde. Na de middag hebben we lekker buiten in hun tuin gezeten en nog wat extra vitamine D opgezogen in het zonnetje. Ik begin warempel al een kleurtje te krijgen.
Zondag kwam zoon 2 op bezoek met de drie jongste kleinkindjes. Tibo had al kennis gemaakt met Molly, maar de oudste twee waren nog echt bang. Zij keken toe van achter het hek terwijl Tibo zonder enige angst de hondenbrokjes één voor één in de mond van de puppy stak.
Wat later in de tuin kroop Seppe van de schrik boven op een geïmproviseerde boomtafel, -ineengeknutseld door Mr. Zilver als toog bij mooie dagen - waar hij even later natuurlijk prompt aftuimelde met het nodige concert en een geschramde knie als gevolg.
Na de middag trokken we met z'n allen naar het Nachtegalen park waar het leek alsof heel Antwerpen zich verzameld had aan de speeltuin en waar kleindochter en kleinzoon 3 onder mijn begeleiding met Molly aan de leiband mochten wandelen.
Toen ze naar huis ging zei kleindochter heel fier : «ik ben nu nog maar een pieteklein beetje bang hé nana?» waarop ik haar de hemel in prijsde en zei dat ze een ongelooflijk flink meisje was.
En nu is het weer het begin van een nieuwe week, er zijn geen nieuwe neusbloedingen geweest, ik voel me nog altijd misselijk en zal seffens een afspraak maken voor een echo. Hopelijk zijn het geen galstenen, want ik mag er niet aan denken dat ik terug onder het mes moet.
Mr. Silver is nu naar zijn groentetuin en na de middag zullen we waarschijnlijk nog eens van het mooi weer profiteren en op stap gaan.
Binnenblijven moet je doen bij slecht weer en dat hebben we hier in België genoeg nietwaar?
De onverwachte, heerlijke, korte zomer is spijtig genoeg voorbij, maar wij hebben er echt van genoten.
Twee dagen waren we bij broer Ardennen en daar heb ik met schoonzus twee namiddagen in de Ardense zon zitten bakken. De volgende dag zag ik zo rood als een kreeft. 't Ja in april denk je er nog niet aan om zonnecrème mee te nemen nietwaar?
Voor Molly was het haar eerste lange reis in de auto. We hebben haar bench op de achterbank gezet en ze heeft tot Kontich gejankt en daarna de hele weg geslapen. Gelukkig ging het bij het naar huis komen onmiddellijk goed, want het was de hele terugweg enorme file.
Molly heeft in de Ardennen ook voor de eerste keer de hele nacht ‘droog' in haar bench geslapen, een gewoonte die we nu thuis verder zetten. Het ‘jong zot' zit er nog wel in: ofwel is ze compleet KO en slaapt ze als een blok, ofwel springt en danst ze rond als een gekke derwisj, iets wat onze kleinzoon 2 wel een beetje bang maakte. Haar melktandjes zijn nog vlijmscherp en al spelend heeft ze vandaag ook mijn wijsvinger op twee plaatsen geperforeerd, wat het typen een beetje bemoeilijkt. Hopelijk kalmeert ze snel, zeker wat de kleinkindjes betreft.
Vergeleken met onze vorige hond is ze ook één grote vuilbak. Zij eet alles maar dan ook alles, ook wat ze in de tuin tegenkomt en dat zijn niet altijd bepaald smakelijke dingen... ah nee! Daarstraks heb ik een dode salamander uit haar mond gevist, een dode pad en dan zwijg ik nog over de ondergegraven uitwerpselen van de katten uit de buurt. Molly graaft ze op en wij moeten er supersnel bij zijn of ze werkt dat ook naar binnen. Bjakkes .... Ons vorig hondje was een heel moeilijke eter en zou nooit zo iets gedaan hebben. Molly daarentegen.... hmmmm....niet bepaald appetijtelijk. We zullen ze terug moeten aanlijnen in de tuin tot ze het afleert.
Omdat de weerman voorspelde dat gisteren de laatste warme dag zou zijn hebben we er natuurlijk ook van geprofiteerd en zijn we met vrienden nog maar een terrasje gaan doen en maar goed ook, want vandaag blaast er een ijskoude wind in de tuin.
Nu ga ik snel naar de keuken mijne zilveren souschef uit de nood helpen. Hij mengt voor de eerste keer in zijn leven hamburgers....
Zo hier ben ik eindelijk terug. Van schrijven kwam vorige week weinig in huis.
‘t Ja wat wil je ... we hebben 'nog maar eens' een bijzonder drukke week achter de rug.
We vierden de achtentachtigste verjaardag van Schwiegermutti die er nog steeds twintig jaar jonger uitziet.
Op het feest was ook nichtje Gent aanwezig, die half april een kindje verwachtte. Het was dus voor iedereen een serieuze verrassing toen we hoorden dat ze diezelfde avond nog naar het moederhuis moest en daar bevallen is van een zoontje. Een paar uur vroeger en het was een Antwerpenaartje geweest.
Verder bestond de week uit het opvoeden van Molly, het opvangen van zieke kleinzoon 4 en de zeldzaam zieke Mr. Silver wat sparen en verzorgen.
Enfin, zoals je merkt, we vervelen ons niet.
Kleinzoon 4 had als laatste van zijn familie maag- darm problemen en Mr. Silver had voor de eerste keer in zijn leven een flinke sinus ontsteking.
Het spannendste moment was de kennismaking tussen kleinzoon 4 en Molly. Allebei zijn ze op dit ogenblik mentaal even oud en in dezelfde ontwikkelingsfase.
"Aai Molly, aai Molly": zei kleinzoon 4 terwijl hij de puppy aaide en dit ging prima tot hij per abuis flink aan een plukje haar trok waarop Molly luid kefte. Kleinzoon schrok en begon te janken en Molly schrok zo erg van dàt janken dat ook zij een concert inzette.
Twee jankers die moesten getroost worden!
Zoals je kan zien op de foto werden ze nadien de beste vriendjes, maar je kan ze geen ogenblik uit het oog verliezen, dat is momenteel onverantwoord.
Molly zit nu in haar socialisatie fase en volgens mijn oude hondenboeken moeten we haar nu aan alles blootstellen. Drukte, verkeer, lawaai, kinderen en andere honden.
Ze moet ook wennen aan haar halsband, want tot nu mocht ze nog niet buiten. Ik leer heel veel van programma's zoals De hondenfluisteraar, dus of Molly zin had of niet, ze moest en ze zou me volgen op straat. Haar nageltjes waren op slag wat bijgevijld.
Moedig doorstond ze haar korte trip door onze drukke winkelstraat en terug thuis viel ze in haar bench in een diepe, onrustige slaap. Zo klein en al zoveel te verwerken ocharme.
Vrijdag was het de maandelijkse bijeenkomst met mijn lieve blog maatjes, iedereen was aanwezig en er was zoals altijd heel veel te vertellen en heel veel ambiance.
Zaterdag was het prachtweer, het leek net zomer en met zo'n weer moet je buiten en een terrasje doen nietwaar. Zeker nu mijn nieuwe huisarts vastgesteld heeft dat ik een serieus tekort aan vitamine D heb. Nu begrijp ik waarom ik altijd zo hondsmoe ben. Mijn bloedwaarden stonden ver beneden het minimum.
Ik moet een olie-achtige substantie in capsules nemen (levertraan? ) en zoveel mogelijk buiten in de zon zitten.
Maar zondag was mijn pijp volledig uit. Ik was compleet op en heb de hele dag op de zetel gelegen en ben ‘s avonds heel vroeg in mijn bed gekropen en voilà...vandaag voel ik me weer prima.
Daarnet ben ik op controle naar de oogarts geweest en ik moet weer mijn brilleglazen laten versterken, dat wordt weer een dure rekening! Misschien overwegen om een bril in Nederland laten maken, naar het schijnt zijn ze daar een stuk goedkoper.
Mr. Silver is nu even naar zijn groentetuin en seffens komt een vriendin voor een babbeltje bij een tasje koffie. Hopelijk kunnen we buiten wat in de tuin zitten en zonnestralen met vitamine D opzuigen.
Ons hondje Flor is nu al vier jaar dood en af en toe hadden Mr. Silver en ik gezegd dat we - eens de kleinkindjes groot genoeg waren - misschien, ooit, wellicht, een nieuwe hond zouden nemen.
Met een hond heb je de vriendschap, het plezier, maar ook de lasten nietwaar?
Kleinzonen 1 en 2 willen doodgraag een hond, maar hun mama en papa waren niet van plan zelf een hond te nemen, ze wisten toch dat het er waarschijnlijk bij ons ooit nog eens van ging komen. Een heel duidelijke hint van kleinzoon 2 was de prachtige, in klei gesculpteerde hond die hij onlangs voor mijn verjaardag gemaakt had.
Zoon 2 had ook al eens gepolst wanneer wij terug een hond gingen nemen. Zelf hebben ze geen tijd, maar ook voor hun kindjes zou het plezant zijn om te wennen aan een hond.
Wanneer er eens lachend naar gerefereerd werd, dan zei ik : «ja allemaal goed en wel, maar wie gaat er op de hond letten indien wij eens weg willen» ; waarop dan steevast door beide zonen geantwoord werd dat zij er wel voor zouden zorgen.
Ik ben benieuwd?
We waren nog niet echt aan het zoeken... het idee speelde een beetje in ons achterhoofd, meer niet, maar toen bepaalde het lot hoe het verder ging verlopen.
Korte tijd geleden las ik op de Facebook pagina van een lieve vriendin, dat bij iemand die zij kende zeven lieve puppy's een eigenaar zochten. Papa was een Bouvier en mama een Beagle. De foto's stonden erbij.
Hmmmm.... Mr. Silver kwam even naar de foto kijken en zei me : «neem eens contact op, dat kan toch geen kwaad.»
In mijn oren klonk dat als : «ik wil graag een van die hondjes», dus ik zette bij de comment op Facebook dat wij geïnteresseerd waren in een teefje.
Dagenlang kwam er geen antwoord en ik dacht dat de puppy's allemaal een goede thuis hadden gevonden.
Mr. Silver porde me echter nog eens aan om te informeren of dit wel zo was, dus ik vroeg het nog eens aan mijn vriendin en zij liet me weten dat er nog twee puppy's waren, een reu en een teefje, maar dat we snel moesten zijn.
We lieten er dus geen gras over groeien, we belden de eigenares van de puppy's op en vrijdag mochten we komen.
En wat dacht je .... op slag verliefd natuurlijk en een kwartier later reden we terug van de Vlaamse Ardennen naar huis in Antwerpen met een slapende puppy op mijn schoot.
Nu is het natuurlijk afwachten wat er gaat worden van die kruising tussen een Bouvier en een Beagle.
Wordt dat een Bouvier lijf met korte poten of een Beagle lijf op lange poten.
Groter dan onze Flor zal ze zeker worden, want op de foto is ze al bijna zo groot als Flor toen hij volwassen was en zij is nog maar negen weken oud.
De kleinkinderen hebben haar nog niet gezien. De twee oudste zijn op scoutskamp en de ander drie hadden een buikgriep.
Ik ben benieuwd hoe de kennismaking zal verlopen ...
Eerst en vooral wil ik jullie geruststellen over de gezondheidstoestand van Mr. Silver. Zijn verkoudheid heeft hij mooi aan mij doorgegeven en het bezoek aan de oogarts hebben we ook achter de rug.
U vraagt zich misschien af waarom ik het wit van het zilveren oog zo grondig had bestudeerd, wel ik zal het u vertellen. Hij was die dag hout aan't zagen voor de kachel en had een stofje of een splintertje in zijn oog gekregen. Op zoek naar dat bewuste stofje/splintertje merkte ik de twee mini vocht cystjes op. We kregen vrij snel een afspraak bij de oogarts en die stelde ons onmiddellijk gerust. Zes jaar geleden is het netvlies van dat oog gelost en werd dit hersteld en die twee kleine mini cystjes zijn littekens van zijn toenmalig oogoperatie. Oef!
Mr. Silver kreeg wel naar zijn voeten van de oogarts, want normaal gezien had hij elke twee jaar op controle moeten komen. Tch tch tch ....
De dag daarna kwamen onze twee oudste kleinzonen een namiddag bij ons doorbrengen en de daarop volgende dag was zo mogelijk nog drukker.
Maar vrijdag stond Mr. Silver erop dat ik eindelijk mijn verjaardagsgeschenk zou kopen.
Twijfel, twijfel, twijfel .... onze oude, trouwe, tweedehands laptop doet nog zo z'n best, was het dan ècht nodig en verantwoord om een nieuwe te kopen?
Ik ben ook vreselijk in de ban van de beruchte I-Pad, maar ik weet eigenlijk niet goed wat ik ermee moet aanvangen.
Pfft...ik stond voor een uiterst moeilijke keuze.
Vriendin H. had me laten weten dat zij dolgelukkig was met de aanschaf van haar I-Pad en het ding zelfs ‘s avonds mee naar bed nam. Huh ... het kan blijkbaar nog meer dan ik dacht!
Maar enfin, onder zachte zilveren dwang vertrokken we naar de supergrote keten van dergelijk media materiaal.
Er was die dag bijna geen volk in de bewuste winkel, met als gevolg dat we onmiddellijk aangeklampt werden door een stralende jonge verkoper.
« Wat zoeken jullie? » vroeg hij met een charmante, blitse, Colgate glimlach, waarop ik antwoordde : « euh .. Ik twijfel tussen de aanschaf van een I-Pad en een mini notebook, zo eentje dat ge in uw handtas kunt steken. »
Op vrij korte tijd wist hij me te overtuigen dat de I-Pad maar een mode-hebbe-speeldingetje is voor grote mensen en dat ik veel meer zou hebben aan een compacte notebook, waarna hij ons zonder veel moeite via de allernieuwste touch-screen notebook (double face) richting laatste snufje superplatte notebook leidde..
Tshak, tshak, tshak .... zijn vingers bewogen over de toetsen en het ding manoeuvreerde tegen warp snelheid, helemaal anders dan onze ouwe trouwe laptop. Terwijl die naar een website zoekt kan ik een paar sokken breien.
Compleet overweldigd door zijn verkooptechniek èn de glinstering in de ogen van Mr. Silver stond ik even later buiten; ik was de fiere eigenares van een nieuwe supersnelle, superplatte, niet al te grote notebook. Wit van buiten en metallic van binnen. Chique!
(Ik overweeg nu om voor de verjaardag van Mr. Silver dan de I-Pad te kopen) - maar hou het stil hé!
Maarrr.... er is slechts één min-puntje: wanneer je een nieuwe computer koopt, dan moet het ding volledig geïnstalleerd worden en daar zie ik ongelooflijk tegen op.
Mr. Silver kan ‘bijna' alles, behalve koken èn een PC installeren. Die zware taken vallen altijd op mijn frêle schouders.
De volgende dag was vaderdag en na de middag hadden we beloofd om te babysitten op de drie kindjes van zoon 2, niet bepaald het geschikte moment om rustig een PC te installeren nietwaar?
De volgende ochtend stond ik op en Mr. Silver had zijn deel van het werk gedaan : de notebook stond afwachtend klaar op de tafel, de batterij stak erin, het was aangesloten aan de elektriciteit en de handleiding lag netjes ernaast. Een duidelijker hint kon ik me niet voorstellen.
Gelukkig had ik nog net drie DVD's om de originele herstel media te maken en dan begon het echte werk. Tegen ‘s avonds zag ik bijna sterretjes.
Onze oude laptop werkt op XP, mijn computer boven op Vista en deze nieuwe is Windows 7 Premium.
Er is maar één ding fout gelopen. Ik ben op één of ander manier Internet Explorer kwijtgeraakt. Gelukkig had ik Mozilla al gedownload zodat ik verder kon.
Gisteren had ik me voorgenomen om mijn dagboek blogje bij te werken, maar het was weer een te drukke dag. De kindjes van zoon 2 moesten na school opgevangen worden, want mama en papa moesten naar vergaderingen.
Maar vandaag schijnt weer de zon, eindelijk een rustige dag. Mr. Silver is met zijn maatjes op trot en daarna gaat hij de fris gekuiste overgordijnen bij zijn moeder terug ophangen. Naast mij lonkt nu mijn nieuwe zilveren notebook, maar ik typ deze tekst toch nog snel op mijn oude vertrouwde PC, want anders komt het er weer niet van.
Door alle drukte heb ik de voorbije dagen amper naar het nieuws gekeken en nu lees ik dat wij in een oorlog verwikkeld zijn met Lybië.
Wablief? Hoe zijn wij daarbij betrokken geraakt?
Wij hebben bovendien nog altijd geen regering, hoe kunnen wij dan oorlog voeren?
Ik zal hierover uitleg moeten krijgen van een deskundige vrees ik.
Zoals je kon zien aan de vuurrode kaakjes op de foto in het vorige logje, was Tibo in de Ardennen ook nog niet genezen. Hij bleef hoge koorts maken.
Eens thuis ging hij nog maar eens naar de dokter en weer moest hij opgenomen worden in het ziekenhuis omdat hij nog steeds een fameuze neus-keel en oorontsteking had.
Gelukkig werd hij zaterdag ontslagen zodat hij toch nog op mijn verjaardagsfeestje kon zijn.
Ik had me voorgenomen om het mezelf deze keer wat gemakkelijk te maken en Mr. Silver en ik waren de dag ervoor druk in de weer geweest met voorbereidingen voor Tapa's allerlei.
We zijn nu, wanneer we allemaal samen zijn, met teveel om gezellig rond de tafel te kunnen zitten voor een warme maaltijd.
Maar geloof me wanneer ik zeg dat ik me mispakt heb aan Tapa's, dat bleek ook enorm veel werk te zijn, dus het wordt volgend jaar uitkijken naar iets dat veel minder arbeidsintensief is.
Was ik met Rockefeller getrouwd, dan zou ik natuurlijk een feest in een restaurant of door een traiteur kunnen doen, maar mijne zilveren Rockefeller is van de arme kant van die familie, daarom is hij met mij getrouwd. Gratis kokkin, poetsvrouw etc. etc.
Mr. Silver verjaart in juni en dan kunnen we altijd de grote party tent openzetten in de tuin, maar in maart is het nog een beetje aan de koude kant om buiten te zitten, hoewel... zaterdag was het heerlijk lenteweer en de kindjes konden na de middag gelukkig de tuin in om te ravotten.
Toen het donker werd wilden ze nog buiten spelen en ik vond het een goed idee... alle kindjes buiten de tuin in met een zaklampje op avonturen tocht, maar hun respectievelijke ouders waren niet zo happig! En dan noemen ze mij een over-ongeruste grootmoeder! Huh!
Zaterdag was spijtig genoeg ook de dag dat de virussen van kleinzoon 4 zich manifesteerden in de neus, keel en oren van Mr. Silver, maar gewapend door de nodige Duvels en Dafalgan's heeft hij mijn feest enigzins overleefd, maar de dag daarop lag hij volledig strijk*. (*uitgeteld)
Een man die nooit ziek is en dan een zware verkoudheid heeft is vreselijk om mee te maken. Afzien dat die doen, het is gewoon niet met woorden te vatten. 's Avonds had hij me nog hees toegefluisterd (hij had geen stem meer) : "kuch kuch kuch ... laat de rommel maar voor mij Shoeke, ik zal morgen wel opruimen kuch kuch "....
Shoeke probeerde 's morgens op te staan en besefte dat haar rug het nog maar eens begeven had. Bizar hoe je lichaam je signalen geeft dat je te ver bent gegaan.
Maar moedige Shoeke sleftte naar de logeerkamer alwaar hare zilveren lag ziek te zijn op zijn eentje om haar niet aan te steken. Shoeke voelde voorzichtig aan zijn voorhoofd en bekeek zijn vuurrode neus waar twee papieren zakdoekjes in gepropt waren en Shoeke sukkelde voorzichtig de trap af naar het strijdtoneel.
Shoeke nam een dosis Contramal, zette zich, las de krant en wachtte tot het spul de pijn onderdrukte en Shoeke begon aan de opruim.
Gisteren was het al iets beter gesteld met de zilveren snottebel, gelukkig maar, want Schwiegermutti moest naar het ziekenhuis gevoerd worden voor een nieronderzoek en haar overgordijnen moesten naar de droogkuis, want in de lente moet nu eenmaal grote kuis gedaan worden nietwaar?!
De nierspecialiste vond de nieren van de achtentachtig jarige dame nog in prima staat voor haar gezegende leeftijd en zei vrolijk dat ze gemakkelijk honderd jaar oud zou worden, iets wat Schwiegermutti om één of andere reden absoluut geen compliment, maar een onnozele uitleg vond.
Maar kom ...vandaag is het dus écht mijn verjaardag.
Driëenzestig word ik en blij dat ik het ben mogen worden na al wat korte tijd geleden is gebeurd. Ik heb toch enkele dagen gedacht dat ik mijn verjaardag niet meer zou halen.
Ook ben ik gelukkig dat ik in België woon en niet in Japan na het zien van al de plagen van Egypte die Japan op één dag tijd geteisterd hebben. Vreselijk! Woorden schieten gewoon te kort om daar verder commentaar over te geven. De beelden spreken voor zichzelf.
Ik las vandaag in de krant dat wij nog net in de gevarenzone rond de kerncentrale van Doel wonen, maar ik las tevens dat ik nu op een leeftijd ben gekomen waar jodium pillen niet meer nodig zijn.
Straks gaan we met de nu iets minder snotterende zilveren naar de oogarts, want vorige week merkte ik dat hij op het wit rond zijn knalblauwe ogen twee kleine bobbeltjes heeft. Toch maar even naar laten kijken.
Daarna mag ik zelf met hem een verjaardagsgeschenk naar keuze uitkiezen.
Ik twijfel tussen een I-pad of een nieuwe notebook .... niet echt nodig, maar wel plezant speelgoed.
Natoken vraagt in haar blog vandaag hoe wij lezen en of het Internet invloed heeft op ons leesgedrag.
Bij mij is dat zeker het geval, want elke keer ik nu iets meer wil weten over een bepaald feit, dan ga ik surfen.
Mr. Silver en ik zijn niet wat men rasechte Belgen kan noemen en als kind kregen wij vaker verhalen te horen over de landen van onze ouders en voorouders. Op school hadden we blijkbaar ook niet goed opgelet tijdens de geschiedenislessen, want we wisten geen van beiden de juiste toedracht over het ontstaan van België.
Wel, op zo’n momenten kruip ik achter mijn PC en begin ik te surfen en te lezen.
Moesten jullie ook niet goed opgelet hebben tijdens de geschiedenis les, dan vind je hierna een korte uitleg over het ontstaan van België.
Het ontstaan van België in ‘t kort - van ‘t Internet :
Sinds 1579 waren er Spanjaarden en Oostenrijkers baas.
Vanaf 1810 vond Napoleon dat we de Franse Nederlanden waren. Heel Europa was toen aan het vechten. De Polen tegen de Russen, de Italianen tegen de Oostenrijkers en de Ieren tegen de Engelsen.
Groot-Brittannië moeide zich en overtuigde Koning Willem van Nederland aan om baas te zijn.
Nederland kreeg als dank een groot stuk van de koek en stelde zichzelf aan tot koning van het Koninkrijk der Nederlanden ofte voor de Walen : Royaume des Belgiques.
Koning Willem I was vrij autoritair.
De Vlamingen kregen geen hoge posten toegewezen. Waarom?
In Wallonië spraken ze Frans maar de burgerij van Vlaanderen sprak toen ook Frans. Daarom!
De katholieken hadden het niet voor een protestantse koning.
Het ging natuurlijk toen ook over geld.
In 1815 was er al verzet.
De macht van de koning moest verminderen,
er moest een scheiding van de machten komen, onderwijsvrijheid en persvrijheid.
De verfransing werkte een beetje op de zenuwen van de Nederlandstaligen.
De bourgeoisie vond het Vlaams een minderwaardige taal
De Vlamingen (die toen nog dialect mochten spreken) verstonden de Nederlanders niet goed. Om taalzever te vermijden werd er in 1819 een taalbesluit uitgebracht waarin stond dat het Nederlands de enige taal voor bestuur en rechtspraak was in Limburg, Antwerpen, Oost- en West Vlaanderen.
In 1822 deed men er Brussel en Leuven bij.
De verfranste ambtenarij en burgerij vonden dit helemaal geen goed idee.
Koning Willem was nog altijd niet tevreden. Hij werd nu pas serieus autoritair.
Hij gaf zijn zoon, de prins alle hoge posten en iedereen moest er maar mee akkoord zijn.
Het volk werd nog meer opstandig.
Overal zag men het symbool met 3 onder elkaar geschreven W’s.
Wij willen Willem weg,
wilde Willem wijzer worden,
willen wij Willem weer.
Zoals bij alle revoluties volgde een economische crisis.
Er was werkloosheid, de oogst mislukte en de boeren kwamen op straat.
In de opera riep het volk (welke arme werkmens ging er toen naar de opera???)
Aaah … in ‘t Frans : vive la liberté ! (dat zullen dan wel Walen geweest zijn zeker).
Buiten werden er branden aangestoken en werd er geplunderd.
De burgerij voelde zich bedreigd en richtte in verschillende steden een burgerwacht op om de orde te herstellen.
Koning Willem en zijn zonen wisten niet goed meer wat doen.
In september 1830 trok Nederland onder aanvoering van prins Frederik met een leger van 12000 man Brussel binnen.
Na vier dagen strijd waren er veel doden en gewonden en toen begon de scheiding pas goed,
‘t was revolutie in België!
De troepen kwamen in opstand, weigerden bevelen uit te voeren en deserteerden.
Iedereen verschoot en het leger was niet voorbereid op een guerrillaoorlog.
We leefden toen nog in een soort middeleeuwen, een beetje zoals nu in Egypte, Tunesië, Lybië Het leger viel uiteen. Lap !
In Londen was er een groot congres en er volgde een wapenstilstand.
De nieuwe regering stond vrijheid van onderwijs, vereniging, pers en godsdienst toe.
Dat zelfde Congres koos voor een monarchie, maar dat mocht geen lid van het huis van Oranje meer zijn.
Er werd een voorlopige regering opgericht en die wilden onafhankelijk zijn.
Koningin Victoria gaf het gebied de naam België. (die verdomde Britten toch)
Ze zorgde er en passant toch maar mooi voor dat haar neef Leopold koning werd.
De Duitse prins verzekerde de jonge staat van de steun van Groot-Brittannië.
Leopold die in Engeland woonde had eerder het aanbod koning van Griekenland worden afgeslagen.
Op 21 juli (toevallig onze nationale feestdag) werd hij de eerste Koning der Belgen.
Er werd besloten dat België voor eeuwig en altijd neutraal zou zijn en dat de grenzen van voor 1790 hersteld zouden worden.
Koning Willem was boos.
In augustus 1831 rukte het Nederlands leger opnieuw op naar Brussel - de Tiendaagse veldtocht.
De Fransen werden ook boos en Koning Willem droop terug af.
De onafhankelijkheid had wel zware economische gevolgen, ‘t was toen ook crisis.
Koning Willem had tijdens zijn bewind voor iets goed gezorgd.
Het aantal lagere schoolkinderen verdubbelde door meer scholen te bouwen.
Iedereen in Vlaanderen en Brussel kreeg les in de volkstaal, het Nederlands.
Na de onafhankelijkheid volgde gezwind de afschaffing van alle openbare scholen in België. Behalve … de Franstalige universiteiten van Gent en Luik.
Die dienden om nieuwe elites op te leiden.
De nieuwe Belgische staat voerde een verfransingpolitiek in die tot vandaag nog voelbaar is.
Brussel werd volledig verfranst.
De volledige ambtenarij werd ook verfranst … en dit tot een eind in de twintigste eeuw.
Het Nederlands werd aanzien als een samenraapsel van dialecten en verdiende geen respect. Dit leidde tot het ontstaan van de Vlaamse Beweging.
Voilà ... en daar is het Internet nu goed voor zie en dàt lees ik Natoken
Kleinkindjes afhalen van school is een hele bedoening geworden sinds zoon 2 verhuisd is naar wat verdere oorden.
Eerst de kinderstoeltjes allemaal uit de kelder naar boven halen, het zijn er nu drie. Eén babystoeltje en twee verhoog kussentjes en deze dan in de auto vastzetten.
Goed dat zoon 2 en zijn vrouwtje beslist hebben om het bij drie kindjes te houden, want anders moesten we een busje kopen.
Vervolgens reden we eerst naar de school van de twee oudsten, toch een half uurke met de auto rijden en dan wat verder naar de onthaalmoeder om Tibo op te halen.
Kleindochter ging met me mee om me de weg te wijzen, want Tibo is niet meer in dezelfde kribbe als vroeger.
Seppe protesteerde en zei dat hij ook naar binnen wou, want anders kreeg hij 'zijn koekje' niet. Ik beloofde hem dat ik ook naar 'zijn koekje' zou vragen. De boze frons verdween en er kwam terug een glimlach op zijn guitig smoeleke. “Ik zal dan nog wat trommelen voor Doeshka” zei hij, waarop hij daad bij woord zette en op zijn in de klas zelfgemaakte trommel begon te bonken.
Zwetend kregen we de drie kinderen achter in de auto vastgeriemd en wijle terug op weg naar huis.
's Morgens had ik zitten piekeren over het eten ... het zijn geen moeilijke eters, maar een grootmoeder denkt dan terug op kinderniveau. Wat eten ze het liefst?
Fishsticks, spagetti, macaroni, balletjes in tomatensaus, dat zijn zowat de zaken die niet mis kunnen gaan, dus ik opteerde voor 'fishcakes van ons moeder' een variatie op fishsticks en door kinderen heel geliefd.
Recept :
Gewoon een puree maken zoals voor kroketten, witte vis pocheren en laten uitlekken, de vis door de puree mengen en alles laten afkoelen. Je maakt er vervolgens vormpjes van, ongeveer zoals kaas- of garnaalkroketten. Eventjes door bloem, het geklopt ei en de chapelure wentelen en klaar is kees. Je kan ze van tevoren bereiden en pas bakken wanneer nodig.
Eens thuis werd alle speelgoed bovengehaald en toen hun papa wat later aanbelde zei kleindochter verontwaardigd : “ amaai zeg papa zijt ge er nu al?” : een compliment voor onze gastvrijheid, al zeg ik het zelf.
Zoonlief zag de fishcakes en zei : “ aaah ... lekkerrrrr...zo eet ik ook nog eens fishcakes”.
Mr. Silver, die nada, noppes, niente van vis lust, was weer de moeilijke eter, maar dat heb ik al lang opgelost. Op de weinige visdagen die er door hem tenhuize Bojako zijn, krijgt hij steevast een doos Cassoulet, ik maak geen twee menu's, 't is hier tenslotte geen restaurant.
Gelukkig hadden de kinderen hun eten al bijna op toen de cassoulet van Mr. Silver wegens een strategische zet van Mrs. BO op tafel verscheen. (ik wist al wat er ging gebeuren van vroeger.) Kleindochter en kleinzoon 3 staarden beiden vol ongeloof naar het bord van hun grootvader en vroegen verontwaardigd : “waarom krijgt Doeshka ander eten? Ik wil ook worstjes, ik lust ook worstjes!” De geschiedenis herhaalde zich. Vroeger was het net hetzelfde met onze twee zonen en daarom gaf ik hen op visdagen vroeger te eten dan hun vader.
Mr. Silver zal met schuldige blik zijn cassoulet op te eten en hij deelde zijn karige worstjes met zijn kleinkinderen, zo kennen we hem hé?
De kinderen speelden nog wat tijdens de koffie en daarna mochten ze nog even TV kijken. Dit is ook een probleem, want Tibo ziet doodgraag Bumba en kleindochter wil liever dansen op K3. Seppe daarentegen wou de Drie Biggetjes zien. Het werd dus een Salomon's oordeel : een klein beetje van alles.
Vervolgens moesten ze hun pyama aan, zo konden ze thuis onmiddellijk hun bed in.
Zoon wou het slagveld opruimen voor het vertrek, maar zijn vader loodste hem met kinderen en de vracht boeken- en andere tassen naar buiten naar de auto toe en zei dat hij dat wel zou doen.
Je hebt je kinderen en kleinkinderen ontzettend lief en je waardeert ze nog dat extra beetje meer door de ongelooflijke rust en stilte die in huis neerdaalt na het vertrek ...
De kleine jongen zat met een angstig gevoel op de grond onder de grote tafel te spelen met het rode autootje dat hij net had gekregen.
Hij deed zijn uiterste best om flink te zijn en niet te wenen.
Al de grote mensen rondom hem waren druk aan het praten maar hij verstond geen woord, het leek allemaal gebrabbel.
De heel oude mijnheer keek hem vriendelijk aan en kwam af en toe eens over zijn hoofd strelen.
De oude dame keek meestal spiedend naar hem tussen haar oogleden als ze dacht dat niemand keek.
Zijn mama zat kaarsrecht, ook heel onwennig, op een stoel en plukte zenuwachtig aan haar nieuwe jurk.
Af en toe vielen er ijzige stiltes die heel lang leken te duren.
Het jongetje wenste dat ze terug weg zouden gaan, hij en zijn mama. Ver weg van deze mensen, terug naar zijn vertrouwde Oma en tante in het kamp.
Hij had met zijn mama eindeloos op treinen gezeten om hier te geraken en was onderweg heel ziek geweest met hoge koorts.
Hij herinnerde zich niet veel meer van de treinreis en hij had er zo naar uitgekeken.
De heel oude man moest hij Bompa noemen en de andere man papa; zo had zijn mama hem gezegd, en hij moest lief zijn en heel braaf, dan zouden ze hem en haar allemaal heel graag zien.
Hij schrok want de oude mevrouw zei plots heel boze dingen tegen zijn mama en zij begon heel hard te wenen.
Hij kroop nog dieper weg onder de tafel. Nu had hij de oude dame verstaan, ze had Duits gesproken tegen zijn mama en ze had haar een hoer genoemd en gezegd dat ze na vandaag die vieze Duitse taal niet langer wenste te horen of te spreken, zijn mama moest maar de andere taal leren, hun taal. Duits was een heel slechte, vieze taal.
Hij verstond zelf wat Duits omdat hij altijd met de Duitse kinderen gespeeld had en zijn Oma en mama hadden gewerkt bij Duitse mensen, maar thuis spraken ze altijd Russisch.
Russisch was misschien geen slechte taal, maar als hij dat sprak verstonden ze hem ook niet. Daarom had hij besloten om maar best niets te zeggen.
Hij wist ook niet wat een hoer was, maar het zou wel iets slecht zijn want anders zou zijn mama niet zo hard wenen.
Ze had terug geroepen dat ze geen hoer was en dat het niet alleen haar schuld was dat hij er was. Ze had hem willen laten weghalen maar de dokter had gezegd dat ze al te ver was.
Zijn mama had hem dus ook niet gewild.
De man die hij nu papa moest noemen sprak nu ook boos tegen zijn mama en zei dat ze zo snel mogelijk nederlands moest leren.
Hij wilde niet dat de mensen zouden denken dat hij met een Duitse getrouwd was: hij, een soldaat, gevangen genomen bij het begin van de oorlog en vijf jaar krijgsgevangene geweest bij die smeerlappen.
Hij walgde van alles wat Duits was, ook de taal.
Hij snauwde toen iets onbegrijpelijk in die andere vreemde taal en trok de jongen van onder de tafel.
De oude man sprong op en was boos tegen de man die hij papa moest noemen.
De vriendelijke oude man trok de jongen dicht naar zich toe, streelde weer zachtjes over zijn hoofd en zei dat hij niet zo bang moest zijn.
Zijn mama had hem op de trein verteld dat hij nu een grote flinke jongen moest zijn, hij was tenslotte al vier jaar oud.
Ze vertelde ook dat ze eindelijk naar zijn papa en naar zijn grootouders gingen en die zouden hem allemaal heel graag zien en mooi speelgoed geven en lekker eten en mooie warme kleren.
Hij bekeek het rode autootje nog eens, het was inderdaad een heel mooie auto en die heel oude mijnheer was wel lief, maar van de anderen was hij allemaal doodsbang, nog het meest van de heel boze man die hij vanaf nu papa moest noemen.
Het was echt niet mijn bedoeling om jullie zo lang in spanning te houden in verband met het vervolg van de Aha Bra hoor ... neenee, gewoon een drukke week achter de rug. Kleinzoon 4 lag in het ziekenhuis en er waren nog zoveel andere zaken die belangrijker waren.
Maar vandaag heb ik een beetje tijd om verder uit te wijden over mijn nieuwe aanschaf.
Maar eerst een korte voorgeschiedenis.
Vroeger, héél héél lang geleden had ik geen BH nodig, oo contreir, ik was stikjaloers op alle andere jonge vrouwen die voorzien waren van een goeie kommiesveur, maar de natuur besliste er anders over en gaf me daarentegen een goeie derrière.
Jarenlang droeg ik daarom niks dan mijn zijden onderhemmekes en mijn T-shirt of blouse. Wist ik toen veel dat ik de genen van mijn maternale grootmoeder had geërfd. Ook zij was mager tot ze plots op middelbare leeftijd een enorme boezem begon te ontwikkelen. Bij mij ging het net zo.
De menopauze, met alle andere nare gevolgen, zorgde voor een onrustwekkende groei van mijn tot dan onbestaande boezem.
Ik vroeg mijn gynaecoloog om uitleg en de brave man antwoordde : “ 't ja mevrouw, tijdens de menopauze verdeelt het toenemend vet zich bij elke vrouw op andere plaatsen en bij u is dat op uw boezem.”
Voilà, daar moest ik het maar mee doen. Ik had geen idee welke maat of cup ik nodig had, want ik had tot dan nog nooit die marteltuigen moeten dragen.
Ik kocht enkele BH's, maar moest tot mijn ontzetting vaststellen dat ze een half jaar later weer te klein geworden waren. De gevolgen waren schokkend. Bij het autorijden over een kasseiweg moest ik mijn boezem ondersteunen met mijn handen om geen karnemelk of boter borsten te krijgen en bij het slapen stonden ze niet mooi recht zoals ik gezien had films, maar lagen ze pijnlijk gekneld onder mijn bovenarmen.
Ik kocht goedkope, dure, mooie, sport modellen BH's, alles knelde en geen enkele zat goed, maar enkele jaren later gebeurde er nog iets erger.
Op een avond toen ik mijn BH eindelijk kon uitdoen had ik vreselijke jeuk op alle plaatsen waar de BH gekneld had. Onder de beugels, rond mijn torso en op mijn schouders verschenen jeukende, dikke rode vlekken. Ik dacht eerst dat ik allergisch was geworden aan latex of een andere stof en bezocht daarom een allergologe (niet uit te spreken na drie Triple's)
Ik bleek geen latex allergie te hebben, de allergologe zei me dat ik een 'druk allergie' had.
Toen ik onlangs in het ziekenhuis lag moest ik een formulier invullen met al mijn kwaaltjes en daarom hing er wat later een grote plaat aan de haak boven mijn bed waarop in grote letters vermeld stond : DRUKALLERGIE en ik zeg u : elke dokter en elke verpleegster die aan mijn bed kwam vroeg : “Wat is dat ??? Nog nooit van gehoord!” Voorzichtigheidshalve hebben ze me toch maar de hele tijd geen witte steunkousen aangetrokken.
Maar ik dwaal weer af ...
Enfin, er was geen alternatief, dan maar hangende, slingerende en wippende boobies....tot ik op de TV de zogezegde 'niet knellende, goedzittende, fantastische' Aha Bra ontdekte en die kort daarna in de winkel zag liggen.
Sexy kunt ge ze niet bepaald noemen, ook niet echt gemakkelijk om aan en uit te doen, maar efficiënt zijn ze wel. De boobie massa wordt enigzins bedwongen en op zijn plaats gehouden. Om ze te testen heb ik ze deze week om de andere dag gedragen om te voorkomen dat ik er onmiddellijk een allergische reactie op kreeg en om te zien hoe ze aanvoelden.
Ik moet zggen : het is te doen. Hier en daar een plekje jeuk, maar niets vergeleken met de jeuk en de zwelling die ik krijg bij het dragen van mijn andere prachtige, dure BH's met beugels en sluitingen.
Voor ik naar het ziekenhuis ging voor mijn Pancreas operatie was ik stiekem een borstverkleining aan het overwegen, maar na wat ik meegemaakt heb krijgen ze me nooit meer in een ziekenhuis tenzij het levensnoodzakelijk is, daarom ....
Zieke kleinzoon n° 4 brengt het weekend thuis door bij zijn mama en papa en zo heb ik dan weer even tijd om mijn dagboek bij te schrijven.
Je doet eigenlijk niet veel - wat zeg ik? - je doet niets in huis met zo'n zestien maanderke, geloof me, ziek of niet ziek.
Eindeloos probeer je er wat eten in te krijgen - vruchteloze pogingen - want bij de laatste lepel komt het vorige er gegarandeerd terug uit.
Zowat tegen het einde van de week waren we hierop volledig voorbereid.
Een oud plastic teiltje uit de kelder ( Mr. Silver vloog terug met mijn grote Tupperware pot ) om tijdig het euh...gegeubbel op te vangen, voldoende bavetten (slabjes) om zijn kleding te sparen. De wasmachine draait nu op volle toeren omdat ook onze kleding een doelwit was. Verder nog een stapel zachte zakdoekjes om zijn snottebellekes af te kuisen en dan zwijg ik over de productie uit zijn andere lichaamsopeningen...
Enfin, het kwam erop neer dat het enige wat het baasje binnenhield een beetje drinken was en om zeker te zijn dat het erin bleef ging ik met hem wandelen, de kleine goed ingeduffeld natuurlijk, met plastic zeil over de buggy om zeker te zijn dat hij geen last had van wind en regen!
Wandelen bij druilerig regenweer is zoals iedereen weet niet echt hèt van hèt. Een buggy duwen met één hand en tegelijk een paraplu vasthouden in de andere hand om zelf droog te blijven is ook niet gemakkelijk, geloof me. Op mijn bril staan geen ruitenwissers en zonder bril loop ik onder de tram, de paraplu is dus een must.
Omdat kleinzoon lekker sliep kuierde ik onze lokale C&A binnen. De solden zijn gedaan, jammer, want mijn lodderig oog viel op een funky pet.
“Aha” dacht ik bij mijn eigen zichzelve: “dàt is nu net wat ik nodig heb, een water resistente pet” en vermits ik een zeer impulsieve koper ben vertrok ik wat later huiswaarts met mijn twee handen aan de buggy en de pet op mijn hoofd. De klep vooraan hield de druilregen van mijn bril.
Even verder in de winkelstraat zag ik 'de fameuze Bra...' iedereen moet weten waar ik het over heb. Je kan niet zappen op TV of je komt die reklame tegen. De BH zonder beugels, zonder sluiting, je kan er zelfs drie over elkaar dragen om er nog hipper uit te zien. Ik twijfelde twee seconden maar besloot even impulsief om mij zo'n hippe boobie ondersteuning aan te schaffen, je moet tenslotte met je tijd mee nietwaar? De lieve, jonge verkoopster vertelde me dat zij die BH's ook droeg en dat ze ongelooflijk comfortabel waren.
Maar om terug te komen op DE PET.
Mr. Silver bekeek me niet af- maar ook niet bepaald goedkeurend aan, maar hij kon niet weerleggen dat het een gebruiksvriendelijke item in je garderobe zou kunnen zijn.
Het etiketje in de pet vermeldde duidelijk dat de pet water resistent was. Ik meende daaruit te mogen besluiten dat de pet misschien niet tegen een stortvlaag opgewassen was, maar wel tegen lichte druilregen.
Groot was dus mijn verbazing toen ik het ding afzette en merkte dat de buitenkant DROOG was en de binnenkant NAT!
Ofwel hebben ze de stof ondersteboven, achterstevoren, omgekeerd of wat dan ook gebruikt, maar ik zweer u, de binnenkant van de pet was nat en mijn haar ook natuurlijk.
Na een paar minuten dubben kwam ik tot de slotsom dat het CONDENS water zou kunnen zijn. Vroeger had ik namelijk zo'n KW-vestje om te wandelen, maar nu herinner ik me dat deze vestjes wel goed de wind en wat druilregen buiten hielden, maar dat je langs de binnenkant door je lichaamswarmte ook condens waterdruppeltjes kreeg waardoor je trui nat werd.
Enfin, mijn nieuwe impuls aankoop blijkt een fameuze flop te zijn en zal dezelfde weg gaan als al mijn andere foutieve impuls aankopen – in de zak voor afgedankte kleding.
Nu ben ik danig benieuwd naar de gebruiksvriendelijkheid van mijn nieuwe brassières ...
Ik was in mijn vorig logje nèt een ietsiepitsie té optimistisch! 't is nog niet gedaan met onze zieke kleinkindjes!
Vandaag komt kleinzoon 4. Het arm schaapje heeft hoge koorts, moet voortdurend overgeven en zoonlief moest gisteren in allerijl op zoek naar een dokter van wacht. Alles wijst erop dat Tibo de griep heeft, maar vandaag komen de resultaten pas binnen.
De vader van schoondochter 2, ook een regelmatige babysitter, heeft het zelf ook vlaggen, de sukkelaar heeft nu ook de griep en kon gisteren niet meekomen naar zoon 2 en schoondochter, alwaar ons een etentje werd aangeboden voor onze bewezen diensten.
Dit hoeft echt niet, maar de kinderen staan erop omdat ze willen dat wij beseffen dat ze dankbaar zijn voor al wat we doen. Dit doet ons toch wel plezier moet ik toegeven.
Mr. Silver heeft zaterdag met de andere bompa (toen al een beetje grieperig) de bewuste boom in hun groententuin niet kunnen snoeien omdat er zoveel wind was. Werkeloos zomaar zitten niets doen staat niet in zijn woordenboek, hij heeft dan maar de ramen gekuist. (ook niet zo'n slecht idee nietwaar? grijns grijns ....)
Vanmorgen kregen we een telefoontje van onze dakwerker dat hij het dak verder komt afwerken. De zinken randjes moeten nog gelegd of geplakt worden...weet ik veel, 't was in elk geval iets met zink ...
Benieuwd wat er ons morgen te wachten staat!
Atchoem!!!! Pardon, excuseer .... snel even een zakdoek nemen. oeioei ... dat belooft !
Ziezo, de kleinkindjes zijn genezen en gaan nu allemaal terug naar hun respectievelijke kribbe, kleuter- of lagere school.
Daarnet heb ik me verwend met een lekker lang warm bad en een boekje, zo'n bad waar je voortdurend met je grote teen de kraan van het warm water aanzet zodat het water niet afkoelt, enfin kenners zullen wel weten wat ik bedoel
Veel is er niet bij te schrijven in mijn dagboek over de voorbije week.
Elk van onze kleinkinderen is uniek en het altijd een plezier om ze eens lekker te kunnen vertroetelen.
Onze oudste kleinzoon heeft ons zelfs Cluedo leren spelen, leuk spel, ik hoop dat hij het nog eens meebrengt.
Het weer .... ja daar zullen we maar best over zwijgen zeker? Ik wil iedereen niet nog meer deprimeren. Maar kom! Het kan nog slechter hé, kijk maar naar de beelden van Amerika en Australië. Goed dat we er vorig jaar zijn geweest en niet dit jaar. Nicht Brisbane en familie zijn voorlopig ontsnapt aan de wateroverlast en nicht Sydney en familie is de vreselijke hitte beu en ze snakken naar de winter! Zo zie je maar ... niemand is ooit echt tevreden.
Mijn gezondheid : alle dagen een beetje beter met af en toe een dagje dat het wat minder gaat, maar dat is ook bij iedereen het geval, dus op dat gebied ook geen klagen.
Mr. Silver is zoals steeds druk in de weer. 'Rust Roest ' is zijn motto.
Hij kwam daarnet in zijn container-park-werkkledij zeggen dat hij eerst naar de glascontainer gaat en dat hij vervolgens naar het container park gaat met snoei- en andere afval uit onze tuin.
Morgen gaat hij met de papa van schoondochter 2 een boom snoeien in hun gezamelijke groententuin en dinsdag gaat hij in Zoersel bomen helpen snoeien bij een vriendin. Op die manier blijf je in conditie en mager hé?
Ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen. De kilo's die ik in het ziekenhuis kwijt was geraakt hangen er alweer mooi aan sinds mijn eetlust is teruggekeerd.
Maar holà paula ... ook ik heb goede voornemens : volgende week ga ik met schoonzus 2 Aqua Gymmen. Ik kan amper zwemmen, hopelijk verzuip ik niet. Misschien kan ik best de zwembandjes van de kinderen dragen.
Deze namiddag wordt een prettige namiddag, want het is weer de maandelijkse bijeenkomst van de blogmaatjes en hopelijk is iedereen present, dan kunnen we lekker bijbabbelen.
We zagen elkaar wel vorige vrijdag in het Dion theater, voor en na het toneelstuk 'Den Bastaard', waar blogvriendin-met-rust Paz in meespeelde en het was prachtig. We hebben ons geen seconde verveeld. De hoofdrolspeler zou Jan decleir met gemak van het podium hebben kunnen spelen, zeg dat ik het gezegd heb!
....en wij maar zeuren en protesteren over het al of niet splitsen van België!
Onlangs waren we bij een vriendin grote kuis aan het doen in het huis van haar moeder en kijk, wat zag mijn oeuil de Moscou?
Dezelfde vraagt stelt zich al van voor ik geboren werd nondepippel ! Het boekje op de foto dateert van 1946
quote uit het boekje :
"er leeft géén volk ter wereld, dat, als het Volk der lage landen, zoo gedwee zijn Prinsen volgt, wanneer het vaderlijk wordt geleid; maar er is ook géén volk dat zoo sterk de knechtschap haat; men dwingt het nooit tot eerbied-uit-schrik, want het is halsstarrig in zijn verzet tegen het geweld; maar gewillig bij zachtheid."
ootre choos :
Onze dakwerker zit vandaag, regen of geen regen, terug op ons dak.
Hij legt de laatste laag roofing.
Aan al de lieve mensen die dachten dat ik zo dom was om te denken dat men pannen boven op pannen op een pannendak zou leggen ... zo stupido-dom was ik ook niet hoor
Wij wonen in een rijhuisje met een PLAT dak en op een PLAT dak leg je roofing. Mijn vraag ging dan ook over hoeveel lagen roofing en isolatie een PLAT dak kan dragen. Zoon architect heeft me inmiddels al gerustgesteld door me te zeggen dat de twee huizen naast ons, ons wel zullen ondersteunen en rechthouden en dat de antieke balken die het dak ondersteunen nog van een zeer goede kwaliteit zullen geweest zijn.
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
