Twee keer heb ik naar de Olympische spelen gekeken.

Ik was onder de indruk van de spectaculaire openingsceremonie en zaterdag installeerde ik me voor de tweede keer voor de TV om Tia Hellebaut te zien hoogspringen.

Ik kan er niet onmiddellijk mijn vinger op leggen, maar die jonge vrouw lijkt me buitengewoon sympathiek. 
Haar onhandig acteren in de reclame spotjes voor een pizza doen me altijd glimlachen.  
"Je kan het maar hebben lieverd, je verdient het", denk ik dan.

Dat we steeds flarden te zien kregen van het hoogspringen stoorde me wel enorm, maar ach, het triomf moment kregen we dan toch te zien.

Ik kreeg er begot een krop van in mijn keel en tranen in mijn ogen.

Mijn krant "De Frut" (GVA) was vandaag één en al eerbetoon aan Tia, maar het was te mooi om waar te zijn.   
Ik verslikte me vanmorgen bijna in mijn tasje koffie toen ik op blz. 10 de column van Marc Vermeiren getiteld 'Sportland op de dool?' las.

Quote : …..  Kim Clijsters, Kim Gevaert, Justine Henin, Tia Hellebaut en de aflossingsploeg:  het is onze vrouwenafdeling die het afgelopen decennium voor de atletische pieken zorgde.  Dat is geen toeval.   Het is internationaal bekeken veel makkelijker om succes te boeken bij de vrouwen.   De helft van de vrouwelijke wereldbevolking wordt door religieuze, economische en sociale hinderpalen verhinderd om aan sport te doen.  Plat gesteld:  het is moeilijk sprinten in een boerka.   Helaas is de tennishelft  van dat kwartet al met een vroege midlifecrises afgedropen en haalt het atletiekduo in geen geval Londen….

Unquote

Voor zo’n reactie bestaat er een uitstekend engels gezegde : 
“Sour Grapes! “ Mr. Vermeiren.  
Spijtig genoeg kan ik niet onmiddellijk een gelijkwaardige nederlandse gezegde hiervoor bedenken.  Misschien kan iemand me helpen.

Sour Grapes : ( Disparaging what one cannot obtain, as in The losers' scorn for the award is pure sour grapes. This expression alludes to the Greek writer Aesop's famous fable about a fox that cannot reach some grapes on a high vine and announces that they are sour. In English the fable was first recorded in William Caxton's 1484 translation, "The fox said these raisins be sour.  ) 

Heel summier en heel vrij vertaald : ge zijt stikjaloers omdat gij het niet kunt.

Ik concludeer dat het dus enkel aan de “boerka” te danken is dat onze dames atleten zo hoog scoren en onze tennis duo zit ocharme, och Heere toch  met een vroege midlife crisis.

Laat me even kort en honend lachen Mr. Vermeiren.  Ha!

Als hij het dan toch zo goed weet dan kan Mr. Vermeiren ons misschien ook eens uitleggen waarom onze heren niet scoren?

De helft van de mannelijke wereldbevolking wordt hoogstwaarschijnlijk ook omwille van religieuze, economische en sociale hinderpalen verhinderd om aan sport te doen. 

Ach man, geef toch gewoon toe : vrouwen zijn doorzetters, ijverig en vlijtig.  
Ze zijn het al jarenlang gewoon om twee keer zo hard te moeten werken om slechts de helft te kunnen bekomen.

Onze dames doen het op alle gebieden uitstekend,  niet enkel in de sport,  maar ook op universitair vlak en in de medische wereld …

 “Alle beroepen vervrouwelijken” hoor je veel mannen mopperen, en het is omwille van die vervrouwelijking dat zij statusverlies lijden en status blijkt voor veel heren uitermate belangrijk te zijn.

Indien Mr. Vermeiren niets zinniger kan schrijven in zijn column dan is het misschien hoog tijd dat ze hem ook door een vrouw vervangen al of niet met een boerka.

De zon schijnt af en toe – letterlijk maar ook figuurlijk, want ik zie terug een beetje zon doorheen mijn melancholieke grijze wolken piepen.

Ge kunt het u als vrouw ook niet permitteren om heel lang melancholisch te zijn, er is veel te veel te doen en een mens moet vooruit hé.

‘k Heb mijn figuurlijke sokken dus flink opgetrokken en me voorgenomen om zo weinig mogelijk nog te piekeren – héél moeilijk zal dat worden, want ik las gisteren in de krant (komkommertijd, weet ge nog?) dat piekeren genetisch aangeboren zou zijn.

Het zal mij dan maar weer overkomen zijn om net die genen te erven.

Gisteren zei ik nog heel filosofisch tegen een hele lieve vriendin, die me opbelde omdat ze zo bezorgd was: “ik heb besloten dat er aan het verleden niets kan gewijzigd worden, maar wat er in de toekomst gebeurt, dat hebben we zelf in de hand” .

Voilà!  Mijn spreuk van de week : wat er vanaf nu gebeurt, ik spreek nu natuurlijk niet over ziekte of dood, maar het gewone dagdagelijkse leven, daar beslis ik zelf over, dat heb ik zelf in de hand!  Nèh.

Vooral die verdraaide ‘Hikikomori’ schrikte me af: jezelf helemaal terugtrekken en opsluiten en op de lange duur eenzaam rondzwalpen in je meertje vol zelfmedelijden:  nee hoor, ik wil eruit! 

Ik ben een sociaal beest en niet gemaakt om alleen te zitten. 
Ik heb mensen nodig om me heen.

Gisteren kwam kleindochtertje. 

Ik moet altijd wennen aan die kleine vrouwtjes (zoals onze geniale Prins ze noemt).

Ik heb er zo weinig ervaring mee.  ’t Is bij ons hier altijd een echt mannen bastion geweest.

Ik begin al te glimlachen als ik haar zie binnenkomen,  ons klein (bijna vierjarig) madammeke.  
Als een echte mannequin zwiept ze haar dikke blonde lokken met haar vingers voortdurend achteruit.  

Over haar jas hing schuin gedrapeerd, haar kleine purperen glitterhandtas met gouden ketting,  volgepropt met zaken die een kleine dame niet kan missen :
-haar tot op de draad versleten knuffelpopje, een groen plastieken fluitje aan een koordje, een muntstukje van vijf cent, en een fluo multicolor zonnebril,  die ze bij het binnenkomen onmiddellijk opzette.

“Mooi hé nana?” vroeg ze glunderend en ik kon niet anders dan het glimlachend beamen.

Zelfs met een snotneus is mijn kleindochter mooi!

Zodra ze comfortabel heel dicht naast me op de zetel zat,  wou ze de video van de Drie Biggetjes zien (met de bangelijke grote boze wolf) en Het lelijke eendje en nog andere klassiekers van Walt Disney.

Net zoals de vorige keer zat ze met wijdopen mond en grote ogen de hele tijd sprakeloos te kijken.

Ik kijk dan niet naar de film,  maar naar haar en geniet van het zien van haar gezichtje waarop je de hele film kan volgen via haar uitdrukkingen.

Zulke tekenfilms maken ze toch niet meer!  
Het zijn allemaal kleine meesterwerken en het is gelukkig dankzij onze kleinkindjes dat wij er ook nog eens van kunnen genieten.

Terwijl ze daarna op de grond met haar poppen speelde,  zat ik aan de keukentafel en probeerde ik het programma Excel onder de knie te krijgen,  want ik wil mijn huishoud boekhouding op een database invoeren.

Vroeger schreef ik alles op, maar een mens moet met zijn tijd mee niewaar?  

Ik moet het wel eerst zelf leren, vervolgens helemaal op punt zetten en dan pas zal ik ventje aan het werk kunnen zetten.  
Het was al wat gemakkelijker nu hij zijn 'kartonnen dozen' klassement bijgewerkt had.

Ik laat hem momenteel nog wat genieten van zijn Bob de Bouwer periode, maar zachtjesaan probeer ik hem binnen te loodsen in het cybertijdperk.

Op onze kalender stond gisteren in grote letters : afspraak bank om 14 uur.

Ik belde Mr.Silver op om te vragen of hij die afspraak niet vergeten was en hij verzekerde me dat hij even zou stoppen met werken.

Om 13 uur kwam hij thuis, nam snel een douche en kleedde zich om en wij allen in superspeed naar de bank.

De bankdirecteur keek heel verwonderd in zijn agenda : hij had die dag geen afspraak met ons genoteerd. 

Ventje en ik keken naar elkaar, kleindochter keek naar ons allen, en toen viel met een luid geklingel de eurocent van mijne zilveren en zei hij met gepaste schaapachtigheid… “ euh…. ik denk dat ik me vergist heb, ’t is pas volgende maand, ik heb het op de verkeerde maand ingeschreven!”   en met de nodige excuses dropen we terug huiswaarts af door de gietende regen.

Ventje deed zijn werkplunje weer aan en vertrok vliegensvlug terug naar de bouwwerf.

Ik troostte hem wuivend vanop onze dorpel en zei dat ze al heel goede vorderingen maken bij het onderzoek naar Alzheimer.

Om vandaag verder de strijd aan te binden tegen Old melancholische Hikkidinges heb ik een afspraak met een andere lieve vriendin.

We gaan na de middag samen een pintje pakken en een klapke doen, da’s veel goedkoper dan een bezoek aan een psychiater.

Zij, die zichzelf uit de put naar omhoog aan’t wroeten is,  groet u!

Zo heel af en toe kan ik vrij melancholisch worden – depressief kan ik het niet noemen, maar  een beter woord vinden om het gevoel exact te beschrijven is héél moeilijk.

Even surfen en kijken of er ergens een zinvolle uitleg te vinden is over melancholie waar ik mijn gevoelens in herken.

Het leuke van het Internet is dat we nu zelf thuis doktoorke kunnen spelen en onszelf analyseren, dit hoogstwaarschijnlijk tot grote ergernis van de echte dokters, maar kom, laat ons een kat een kat noemen, psychiaters zijn voor Jan met de pet ( of Bo met de muts) gewoon niet te betalen!  

Al die Amerikanen op de sofa bij hun analyst moeten schatrijk zijn.   De analysten nog rijker natuurlijk.

Met mijn beperkte financiën beperk ik me dus tot zelfanalyse en ik ga ervan uit dat indien ik weet wat er scheelt, er dan vervolgens aan kan gewerkt worden om het terug goed te maken.

Ik begin via Google mijn zoektocht ….

Melancholie : wel eens geassocieerd met de Fado, het droevige levenslied, de cafard van een eenzame dronkelap op een terras, een dromerige blik op een midzomer zonsondergang … kortom romantische sentimenten. 

Hmmm, nope dat is’t niet, ik heb geen zin om dronken op een terras met een dromerige blik een droevig lied te zingen terwijl ik naar een zonsondergang kijk, dus ik zoek verder.

Melancholie heeft sinds de antieke tijd een hele tocht afgelegd. In de loop der tijd heeft melancholie verschillende benamingen gekregen waaronder speel, ennui, saudade, walging, zwaarmoedigheid, Weltschmerz, etc.etc.

Jawadde: de helft van de woorden versta ik niet, verdorie nu moet ik weer verder zoeken.

Ennui : als ik goed heb opgelet in de Franse les betekent dit verveling

Saudade: heimwee of weemoed

Voor walging en zwaarmoedigheid heb ik geen woordenboek nodig. 

Ik klik het woord Werltschmerz aan:

Weltschmerz: letterlijk wereldpijn, is een uit  de Duitse afkomstig woord.  Het verwoordt het gevoel van diepe droefheid en als pijnlijk ervaren melancholie ten gevolge van hun verdriet ontstaan door de onvolmaaktheid van de wereld. Een persoon met Weltschmerz heeft het gevoel dat de fysieke realiteit nooit de verlangens van de geest kan bevredigen.

Yep …. dat begint er wat meer op te lijken, dus ik lees verder :

Het gaat vaak met pessimisme, vervreemding en escapisme gepaard en kan een psychisch probleem worden (zoals bij Hikikomori, een fenomeen waarbij Japanse jongeren zich sociaal volledig terugtrekken).

Hikikomori: weer een woord dat me intrigeert  omdat ik merk dat ik me de laatste tijd ook sociaal meer en meer terugtrek,  dus ik zoek verder:

Hikikomori - vertaling:( sociale terugtrekking) is een Japans fenomeen waarbij een persoon, meestal een jongere (student), zich sociaal volledig terugtrekt. Hoewel dit verschijnsel in Japan als een uniek syndroom wordt gezien denkt men dat het wereldwijd voorkomt. In andere landen wordt er eerder een andere benaming aan gegeven, zoals sociale fobie, ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, autismespectrumstoornis, agorafobie, burn-out of depressie.

Een aan hikikomori lijdend persoon trekt zich sociaal volledig terug van zijn familie, vrienden en andere contacten doordat hij de grote prestatiedruk van zijn omgeving, zoals op school en in de Japanse maatschappij, niet of nauwelijks meer aankan.

De meest voorkomende manier van terugtrekken bij hikikomori is het zichzelf opsluiten in de eigen kamer om hier voor langere tijd niet meer uit te komen. De patiënt brengt hier de dagen door achter zijn computer waar hij bijvoorbeeld eindeloos spelletjes op speelt of op het internet surft. De patiënt kan ook andere (eenzelvige) hobby's hebben waar hij zijn dag mee vult.

Oei… ik ben geen Japanse jonge student maar een oude bomma, maar het beschrijft, net zoals het woord Weltschmerz wel vrij goed hoe ik me voel.

Ja lap – ziedet :  ik lijd aan  Hikikomori en Weltschmertz, en ik hier maar denken dat ik gewoon wat melancholisch was.

Ge zult er maar mee zitten nondepippel.
’t Is een mondvol hé.  
Wacht tot ik dat straks aan mijne zilveren vertel, die gaat serieus verschieten.

Ach …het raar gevoel is vanzelf komen aanzetten dus ik hoop dat het vanzelf ook weer verdwijnt,  want ik kan me niet indenken dat ze daar al een pilleke voor hebben uitgevonden.

Mrs.Bo met Kikimori (pardon Hikikomori)  en Weltschmertz gaat zich nu dus even terugtrekken in haar computerkamerke en nog wat spelletjes spelen – het surfen heb ik al achter de rug.

Without emotion, man would be nothing
but a biological computer. Love, joy,
sorrow, fear, apprehension, anger,
satisfaction, and discontent provide
the meaning of human existence.
Arnold M. Ludwig---1980

Vrij vertaald:

Zonder emotie zou de mens niets anders zijn

dan een biologische computer. Liefde, vreugde,

verdriet, angst, begrip, boosheid,

voldoening en ontevredenheid bepalen

de betekenis van het menselijk bestaan.

Daarnet even mijn blogronde gedaan en toevallig las ik bij Amor Fati een leuk gedicht dat me met een glimlach  deed terugdenken aan een kinderliedje uit mijn jeugd,  dat ik toen ontzettend grappig vond.

Ik moet wel zeggen dat de versie van dit liedje bij hem een ietsie pietsie anders is …

I know an old lady who swallowed a fly,
I don't know why she swallowed the fly,
I guess she'll die.

I know an old lady who swallowed a spider,
That wriggled and jiggled and tickled inside her.
She swallowed the spider to catch the fly,
I don't know why she swallowed the fly,
I guess she'll die.

I know an old lady who swallowed a bird,
How absurd to swallow a bird!
She swallowed the bird to catch the spider,
That wriggled and jiggled and tickled inside her,
She swallowed the spider to catch the fly,
I don't know why she swallowed the fly,
I guess she'll die.

I know an old lady who swallowed a cat,
Imagine that, to swallow a cat!
She swallowed the cat to catch the bird,
She swallowed the bird to catch the spider,
That wriggled and jiggled and tickled inside her,
She swallowed the spider to catch the fly,
I don't know why she swallowed the fly,
I guess she'll die.

I know an old lady who swallowed a dog,
My, what a hog, to swallow a dog!
She swallowed the dog to catch the cat,
She swallowed the cat to catch the bird,
She swallowed the bird to catch the spider,
That wriggled and jiggled and tickled inside her,
She swallowed the spider to catch the fly,
I don't know why she swallowed the fly,
I guess she'll die.

I know an old lady who swallowed a goat,
Just opened her throat and swallowed a goat!
She swallowed the goat to catch the dog,
She swallowed the dog to catch the cat,
She swallowed the cat to catch the bird,
She swallowed the bird to catch the spider,
That wriggled and jiggled and tickled inside her,
She swallowed the spider to catch the fly,
I don't know why she swallowed the fly,
I guess she'll die.

I know an old lady who swallowed a cow,
I wonder how she swallowed a cow?!
She swallowed the cow to catch the goat,
She swallowed the goat to catch the dog,
She swallowed the dog to catch the cat,
She swallowed the cat to catch the bird,
She swallowed the bird to catch the spider,
That wriggled and jiggled and tickled inside her,
She swallowed the spider to catch the fly,
I don't know why she swallowed the fly,
I guess she'll die.

I know an old lady who swallowed a horse,
She's dead,
of course!!

Zondag, rustdag !  Alhoewel…. tenhuize Bojako is dat nooit een zekerheid.

Voor ventje is het weer geen rustdag,  want die is nog altijd volop aan het werk bij zoon 2.

’t Begint daar serieus te nijpen…schoondochter 2 schrok zich een hoedje toen ze bij haar terugkeer van zee zag hoeveel werk er nog te doen was.

Zoon 2 blijft er (uiterlijk toch) stoïcijns kalm bij. 
“Komt allemaal dik in orde” stelt hij ons allemaal gerust.

Donderdag namiddag kwam schoondochter 1 wat verfrissing zoeken met de twee kleinzoontjes in ons zwembad.

Broer Ardennen kwam ook even op bezoek.  

Tegen etenstijd hingen we er allemaal bij als slappe waskoorden – ik kon van de warmte geen pap meer zeggen,  laat staan pap koken.

Het was zo één van die dagen dat ge snakt naar het onvermijdelijk onweer dat altijd volgt.

“Ge kunt allemaal blijven eten maar dan zijn het fritten van de frituur want bij zo’n temperatuur ga ik niet koken !” zei ik.

Iedereen was akkoord en toen ventje en zoon 2 terug thuis waren van de bouw hebben we allemaal buiten de lekkere Belgische traditionele kost  naar binnen gewerkt met een frisse pint.

Het onweer ’s nachts maakte de temperatuur weer wat draaglijk.

Vrijdag was het gezellig genieten en bijpraten met de blogvrienden op een terrasje.  De namiddag vloog voorbij zoals altijd.  ’t Was ook niet meer zo snikheet als de dag ervoor.

Klagen over het weer wil ik echt niet doen nu het eindelijk zomer is – maar het gaat hier altijd zo van het ene uiterste naar het ander en je lichaam moet zich telkens weer aan die uitersten aanpassen.

Gisteren zijn de twee kleinzoontjes een hele dag bij mij geweest omdat hun papa dan zijn broer kon helpen in de bouw. 
Mama moest slapen want zij had de nacht gedaan.

Ze hadden een DVD film bij van de videotheek en kleinzoon 2 had zijn draken en zijn monsters in zijn rugzakje.

Ik had op een rommelmarkt ( waar ventje me steeds naartoe sleurt ) een groot fort gekocht en wat ridders – een tijdje zijn ze daar mee zoet geweest.

Daarna keken we samen naar  de film en toen die uit was, was het tijd voor boterhammetjes. 

Kleinzoon 1 zei me vervolgens dat er een goede site was waar je één miljoen Labyrinten kunt kiezen en uitprinten. (zie foto hierboven)

Ik liet er geen gras over groeien, we trokken naar boven, hij gaf mij de nodige instructies en ik drukte voor allebei een aantal labyrinten af.

Ik zet hier even de website voor andere ouders en grootouders : http://www.onebillionmazes.com/  - je klikt op het eerste 1 tot 1.000.000,  - dan klik je het op 1 to 1000 en vervolgens op Maze 1… of moeilijker – de labyrint die je aanklikte komt dan op je scherm in een pdf bestand en je print het gewoon af.   Keuze zat – van héél gemakkelijk voor kleuters tot héél moeilijk voor de oudere kindjes ! 

Let op : het zijn altijd twee blz.,  de tweede met de oplossing!

De kinderen waren bekaf, ze vroegen zelfs niet om buiten te spelen.  Ze waren een hele week naar de speelplein geweest en hun fut was op.  

Door rustig binnen te blijven en rustige spelletjes te spelen, hebben ze hun batterijtjes weer wat  opgeladen. 

Kleinzoon 2 lag later op de zetel, sabbelend op zijn duimpje, te vechten tegen het zandmannetje.

Toen hun mama hen rond vier uur kwam halen lukte het niet meer om wakker te blijven en viel hij op haar schoot in slaap.

Vandaag heb ik dan weer even tijd om mijn blogje bij te werken en ga ik bijlezen bij mijn favorieten.

Vanavond zijn we uitgenodigd bij schoonzus en broer 2 om mosselen te eten en lachend zei schoonzus erbij : “én nee ge moet niet ongerust zijn, het zijn geen Belgische”.

Ik had geen flauw idee waar ze het over had tot ik ’s avonds het nieuws zag.

Wat een tegenslag voor onze Belgische mossel!