WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
23-03-2010
Witse en de mongool...
Ik begrijp de ophef niet die "Downsyndroom Vlaanderen" blijkbaar maakt over het woord "mongool" in een tv-aflevering van WITSE (GvA 23.3). Ik heb de uitzending niet gezien maar blijkbaar ging het niet over "mongool" als scheldwoord maar wel degelijk over "iemand die lijdt aan het syndroom van Down of mongolisme" (eenvoudigheidshalve "mongool" genoemd, cfr. Van Dale). Het doet me denken aan de eeuwige heisa van sommigen tegen het woord "gehandicapten" voor mensen met ... een handicap; eerst moest het "minder valide" zijn, maar dan mocht ook dat niet meer, het werd "andersvalide", of nog "iemand met een beperking of - de nieuwste vondst? - "iemand met een bijzondere uitdaging" en ga zo maar door. Op den duur zouden we door al dat voortdurende geëmmer over benamingen het belangrijkste vergeten: respect voor, gepaste hulp aan en maximale integratie van medemensen die de pech hebben om tijdelijk of voorgoed met een handicap door het leven te moeten. Zelf ben ik al vele jaren lid van een grote sportvereniging met o.m. een bloeiende afdeling voor euh.... gehandicapten, waar we deze principes optimaal in praktijk brengen.
TOE(kom)MAATJE. Ik lijd als ik hoor hoe onze taal vaak onzorgvuldig wordt gebruikt. Het omgekeerde is dan weer een vorm van genieten. Ik houd van mensen die spitsvondig omspringen met woorden en zinnen (schrijfster Kristien Hemmerechts, geciteerd in GVA 19.3.2010)
Geen enkel normaal mens kan ongevoelig blijven voor de tragedie die zich gisteren in enkele seconden heeft afgespeeld op een Bocheltse weg en waarbij tien 70ers van hun fiets gemaaid werden door een landbouwtractor. (Voorlopige?) balans: vier doden en enkele gewonden. Niet alleen een ramp voor de slachtoffers, hun familie en vrienden, ook de bestuurder van de aanrijdende tractor is allicht voor het leven getekend en zal deskundige psychologische hulp nodig hebben (en ongetwijfeld ook krijgen). Het parket zal de juiste omstandigheden zo goed mogelijk moeten reconstrueren. Hopelijk zal blijken dat noch de tractorbestuurder noch de fietsers schuld treft (het verdriet voor alle betrokkenen is zo al zwaar genoeg). Intussen lopen de media, zoals te verwachten was, alvast vooruit op de uitslag(en) van het onderzoek. In GVA van vanmorgen 19.3 stond een computertekening van de groep fietsers en de tractor achter hen. Als (als!!) die tekening correct is, zou dat betekenen dat de fietsers niet achter elkaar maar (sommigen met zijn drieën) naast elkaar reden en de volledige rechterhelft van de weg innamen. Los van de vraag of dat al dan niet een overtreding van de wegcode betrof, het zou voor de tractorbestuurder alvast een verzachtende omstandigheid kunnen zijn; een schrale troost, dat wel, maar toch een troost.
TOE(kom)MAATJE. Verkeersregels zijn niet steeds even duidelijk (en dat is zacht uitgedrukt). Wie kan zeggen wat volgens onderstaande fotos wel of niet mag/moet?
Onlangs ontving ik (zoals iedereen?) een enquêteformulier met een aantal vragen die De Post moeten helpen haar service te verbeteren. Dat werd dringend tijd want aan die service-verlening schort nogal wat. Zo bijvoorbeeld krijg ik om de haverklap post die, hoewel duidelijk bestemd voor een ander huisnummer en soms zelfs een andere straat, toch in mijn brievenbus belandt. Ik neem dan steeds de moeite om de zending aan de juiste bestemmeling te bezorgen, maar steeds met het advies om bij De Post te reclameren wegens bestelling op een verkeerd adres. Uit diverse contacten met stadsgenoten weet ik dat dergelijke wanprestaties ook in andere wijken schering en inslag zijn. Nu die enquête. Mijn hoop dat er nu misschien eindelijk iets zou verbeteren, sloeg al vlug om toen ik de vragen las, kennelijk opgesteld zonder degelijke voorbereiding. Enkele staaltjes van amateuristisch geklungel: Hoe vaak ziet u uw postbode? (ik zie hem bijna dagelijks passeren, maar spreek hem zelden). Ander voorbeeld: Zat er de laatste keer dat u uw bus leeggemaakt hebt post in die niet voor u bestemd was? (de laatste keer was die ochtend en toen was alles correct. Toch heb ik maar ja geantwoord ) Derde voorbeeld: was de postbode die gisteren uw post bezorgde, uw vertrouwde postbode of een vervanger? Wat bedoelt men met gisteren? (strikt genomen had ik hier moeten antwoorden: geen van beiden want gisteren was het zondag. Enzovoort enzovoort. Kortom: de antwoorden op zulke dubbelzinnige vragen zijn uiteraard totaal onbetrouwbaar en ik ben benieuwd welke geleerde conclusies De Post er in hemelsnaam uit zal trekken.
TOE(kom)MAATJE. Twee bladzijden in GVA 13/14 maart over Veiligheid met volgende kopje: Negen doden bij een brand in Melle, dertien doden bij een ontploffing in Luik, achttien doden bij de treinramp van Buizingen. Drie zware rampen in België in goed een half jaar. ( ) Wablief? Slechts DRIE rampen? En die meer dan twintig doden (per week!!) op de weg dan, vormen die geen continue ramp? Antwoord: "verkeersdoden zijn slechts een fait divers, en dan kijken we niet op een dooie meer of minder " (maar hun nabestaanden moeten het verdriet wel verwerken zonder massale steun en troost van de bevolking)
Voor alle duidelijkheid: dit blogje is geen oordeel over het tv-programma mijn restaurant, dat ik trouwens nog nooit bekeken heb. Maar het is nu al weken, of langer, dat de media ons van s morgens tot s avonds menen te moeten overladen met recepten, artikelen en programmas van en over echte en would-be koks, wedstrijden om het beste restaurant enz. enz. Je kan er gewoon niet meer naast kijken, het wordt ons gewoon opgedrongen. Nu gun ik andere tv-kijkers, krantenlezers en radioluisteraars best wel hun pleziertje, maar aan mij en oma is die overdaad van al dat kook- en etengedoe beslist niet besteed, integendeel: het is misschien gek gezegd maar van al die culinaria worden wij euh kotsmisselijk, ondanks of misschien juist vanwege het feit dat we beiden zo intens kunnen genieten van een lekkere en originele maaltijd.
TOE(kom)MAATJE. Diamantroof. Voor het openen van geldkluizen moeten soms twee of meer personen tegelijk aanwezig zijn die over sleutels beschikken en/of de code kennen. Ik heb in de media nergens gezien of gehoord dat er ook voor diamantkluizen zoiets zou bestaan. Het zou voor kandidaat-dieven toch weer een extra drempel vormen.
Nee, het is geen tikfout!! Al zult u het woord SynonieTen (nog?) niet in Van Dale aantreffen. Synonieten zijn bestaande woorden waarvan één letter is verwijderd, toegevoegd of vervangen, en voorzien van een aangepaste, meestal knotsgekke definitie. Zelfs de meest onverschillige taalliefhebber raad ik aan, eens te surfen naar Van DaleN (sic!) Groot Woordenboek der Nederlandse Synonieten waar honderden vondsten te kijk staan. Enkelevoorbeeldjes uit de letter A: Acoleut Misdienaar die te diep in het kelkje heeft gekeken. Adom Legendarische man die domoorcodicil tekende en daardoor voortijdig een rib kwijtraakte. Agneusticisme Levensbeschouwing die aanneemt dat de mens God niet kan ruiken. Allerzeulen Rooms Katholieke gedenkdag waarop men grote hoeveelheden bloemen naar begraafplaatsen sjouwt. Anaalfabeet Iemand die zijn eigen kont niet kan vinden als hij jeuk heeft.
Hier alsnog de gisteren aangekondigde fotootjes van computeroma (eigenlijk liever gewoon oma; ze tekent af en toe nog wel op pc, maar haar voorkeur blijft toch uitgaan naar kliederen (excusez le mot, schat!) met kwastjes, verfjes, doek, papier, zijde, zand, zout, bleekwater, houtskool en andere viezigheden, dan van het propere tekenen met tekenprogrammas op computer) TOE(kom)MAATJE. Oma werkt graag op bescheiden formaten die ze plat op tafel kan leggen; voor grotere formaten is de tafel te klein en gebruikt ze andere accessoires; zo hoorde ik haar onlangs tegen een van de belangstellende kleinkinderen die gaat zelf naar de tekenschool - uitleggen: ja daarvoor heb ik mijn ezel nodig. Ik reageerde onmiddellijk met ah nee hé, ik bemoei me er niet mee, trek uw plan zonder mij!
1) Als gevolg van zijn dood is die of die overleden. Zon zin klinkt idioot, maar als je er over nadenkt betekent het in feite natuurlijk hetzelfde als: Hij/zij is overleden aande gevolgen van (een of andere dodelijke ziekte). (Je kunt wel overlijden aan de gevolgen van een ongeval) 2) Ik heet Jan, ben getrouwd met Marie, we wonenin X., mijn vrouw en ik werken allebei al vijf jaar bij een bank. Zo klinkt het in een gewoon gesprek; waarom dan niet in een wat formeler kader? Of wordt het dan: ik heet Jan, ben gehuwd met Marie, we zijn woonachtig in X, mijn echtgenote en ik zijn beiden reeds vijf jaar werkzaam bij een financiële instelling. ? 3) Het woord psychisch wordt bijna niet meer gebruikt, want er is een langer (en dus geleerder?) woord: psychiatrisch (beide bestaan, maar betekenen iets anders). 4) Haalt u uw krant nog gewoon bij de krantenwinkel, of volgt u sommige reclamespots en gaat u naar uw dagbladhandelaar? 5) Politici en andere belangrijke (?) mensen zeggen niks meer, zij geven aan (meegevenmag ook ) De Nederlandse premier Balkenende is een kampioen in dat aangeven (hij zegt al jaren niks meer maar heeft al vaak van alles aangegeven) 6) Ook het woord basis is een dankbare voor wie zich wat geleerder wil voordoen; geef toe: 1000 verkeersdoden op jaarbasis klinkt toch intelligenter dan per jaar. Soms leidt die modieuze rage tot de gekste resultaten; onlangs las ik in mijn krant: het koppel maakte op regelmatige basis ruzie. 7) Woorden als spanningen, dagelijks, ik denk, ik houd er niet van, volledig, lijken verboden. Als je met je tijd mee wil gaan, zeg je beter spanningsvelden, dagdagelijks, ik heb zoiets van, het is niet mijn ding, tweehonderd procent . ZIEZO, ik heb naar de mensen toe mijn hart weer eens helemaal voor zegmaar 200 procent, nee 300 procent kunnen luchten.
TOE(kom)MAATJE. Gisteren kwam oma met de nogal schokkende mededeling dat ik blijkbaar het profiel van een gangster heb. Wablief???!!! Uitleg: oma is aan een nieuw reeks schilderijen begonnen, geïnspireerd op fotos uit een boek over beruchte misdadigers uit de voorbije 100 jaar. En die hebben allemaal, zegt oma, zware wenkbrauwen, zoals jij. Vandaar dus! Ik ben eens benieuwd, hopelijk blijft de gelijkenis bij mijn wenkbrauwen
(ik wou hier twee fotootjes van oma in haar atelier toevoegen, maar da's mislukt. volgende keer beter...)
Wie af en toe mijn blog bezoekt, heeft wel begrepen dat oma en ik in onze achterban van 4 kinderen + partners, 13 kleinkinderen + enkele lieven nogal wat actieve kunstzinnige exemplaren (al dan niet beroeps-) tellen. Totnogtoe waren daar geen dichters bij, zelfs geen karamelleverzen-rijmelaars, maar wat de eerste categorie betreft is daar nu verandering in gekomen. Een van onze kleinzonen werd onlangs verliefd op Sanne, en die blijkt over echte poëtische gaven te beschikken. Een eerste bewijs daarvan kregen we al tijdens onze jongste jaarlijkse familiereünie, toen zij met een zeer beperkt aantal beschikbare woorden een heel mooi gedicht uit haar mouw schudde (zie mijn blogs van 30 en 31.12.2009). Deze week bezorgde ze ons een hele reeks nieuwe, soms ontroerende juweeltjes. Ik pik er uiteraard met haar toestemming eentje uit; ik hoop dat u er even oprecht van kan genieten als oma en ik:
Een nieuw verhaal Als ik een schrijfsel van het potlood was en jij was dan de gom en het papier was ons verhaal dan gomde jij mijn ik weg tot er geen ik meer was en ook geen jij alleen nog een wij
Word PostMobile!!! Deze raad werd mij gegeven in een folder van De Post, die ik in mijn brievenbus vond. Op een andere plaats kreeg ik dan weer het dringend verzoek om Mobistar te worden. Kort daarna had ik opnieuw prijs en zou ik voor de zoveelste keer van identiteit moeten veranderen (ik moest een Peugeot worden, of was het Toyota, sla me dood). Deze idiote reclametrend begint me danig op de zenuwen te werken en ik krijg soms goesting om sarcastisch te reageren met zoiets als verdomme, jongens hou toch op, ik ben al sedert jaren Douwe Egberts en heb geen zin om wat anders te worden!
TOE(kom)MAATJE. Vrouwenlogica Ik vroeg oma: wat eten we vandaag? Antwoord: Kip met rijst, maar zonder rijst. Ik keek haar niet-begrijpend aan... Ja, ik heb een recept Kip met rijst maar ik heb geen rijst dus wordt het puree
Telkens als lachende Frank, rondborstige Sabine of hun concurrerende tv-collegas zich in hun weervoorspellingen vergist hebben, mag je er zeker van zijn dat het s anderendaags hoe dan ook zal stormen: stormen van kritiek van mensen die hun voorspelde zonnig en warm dagje aan zee letterlijk in het water zien vallen door een koude en natte regen. Of omgekeerd natuurlijk: je blijft thuis omdat ze voor de kust rotweer hebben voorspeld en nadien blijkt dat het juist daar wel degelijk heerlijk zomerweer was. Dezer dagen beleefden we weer zoiets: de weerjongens en meisjes voorspelden droog weer met hooguit een beetje onschuldige stofsneeuw, en de volgende ochtend lag ongeveer het hele land plat onder een dikke laag sneeuw. En wie kregen weer de volle euh laag? Precies: de weervoorspellers. Nou ja, ik overdrijf natuurlijk een beetje (anders had ik geen onderwerp voor mijn blog). Maar toch het is niet alleen aan de cafétoog dat de weerman m/v het moe(s)t ontgelden, ook veel nuchtere mensen denken dat Frank, Sabine, enz. bewust hun voorspellingen soms kleuren in het voor- of nadeel van de kust of de Ardennen. Het scheelt maar een haar of ze krijgen nog de schuld van het slechte weer zelf. De critici vergeten blijkbaar dat de eigenlijke voorspellingen niet gemaakt worden door mensen van vlees en bloed, maar door computermodellen die de meest waarschijnlijke evolutie op korte termijn weergeven. Meestal blijkt die voorspelling goed uit te komen, wat al een mirakel is als je bedenkt dat de kleinste afwijking in een van de parameters al genoeg kan zijn om via een kettingreactie een totaal ander eindresultaat te geven. Ik heb een weerkundige bij wijze van boutade eens horen zeggen dat in theorie een opvliegende vlinder in Australië het weer bij ons kan doen omslaan. Samenvattend: onze weermensen (eigenlijk: hun weercomputers) hebben meestal gelijk. Schiet dus niet op Frank (en zeker niet op Sabine . Sorry!) als het uitzonderlijk eens (zelfs grondig) mis gaat.
TOE(kom)MAATJE. Antwoord op een examenvraag: De piramiden dienden om koningen in te doen. Zo een ingewikkelde koning heette Mammie
De reünie In 1952 verliet ik, samen met zon 20 medeleerlingen, het laatste jaar van het college. We spraken af om elkaar regelmatig te blijven ontmoeten, samen met de lieven (voor zover we die al hadden, want op het college was het kijken naar het andere geslacht, laat staan het hebben van een lief, ten strengste verboden). Enkele toegewijde vrienden namen de organisatie van die (aanvankelijk jaarlijkse, later tweejaarlijkse) reünies op zich; en tot op de dag van vandaag zijn het nog steeds diezelfde enthousiastelingen die er telkens weer in slagen om de meeste (nog levende ) collegas van toen bijeen te krijgen. In ons jubileumjaar 2002 versierden ze zelfs een 3-daags verblijf in Frigolet bij Avignon (Z.-Fr.) de Provence, waar een van ons het gebracht heeft tot abt van een Norbertijner abdij aldaar. Een van die initiatiefnemers mailde ons nu de volgende Engelse tekst; de originele auteur is mij onbekend, maar hij (het is duidelijk geen vrouw ) weet de verschillende levensfasen van een ouder wordende vriendengroep met veel humor en opmerkingsgave te schetsen.
A group of 40 years old buddies discuss and discuss where they should meet for dinner.
Finally it is agreed upon that they should meet at the Gausthof zum Lowen restaurant because the waitresses there have low cut blouses and nice breasts.
10 years later, at 50 years of age, the group meets again and once again they discuss and discuss where they should meet. Finally it is agreed upon that they should meet at the Gausthof zum Lowen because the food there is very good and the wine selection is good also.
10 years later at 60 years of age, the group meets again and once again they discuss and discuss where they should meet. Finally it is agreed upon that they should meet at the Gausthof zum Lowen because they can eat there in peace and quiet and the restaurant is smoke free.
10 years later, at 70 years of age, the group meets again and once again they discuss and discuss where they should meet. Finally it is agreed upon that they should meet at the Gausthof zum Lowen because the restaurant is wheel chair accessible and they even have an elevator.
10 years later, at 80 years of age, the group meets again and once again they discuss and discuss where they should meet. Finally it is agreed upon that they should meet at the Gausthof zum Lowen because that would be a great idea because they have never been there before.
(Ik zal me zelf nooit aan een Engelse tekst wagen; mij niet gezien of op mijn Pfaff-Engels gezegd: Me Not Seen!)
TOE(kom)MAATJE. Uit een Engels opstel: He shot three times and now he is dad.
P.S. Ik had hier twee foto's willen tonen: een uit 1952, waar de fotograaf onze laatste klasfoto maakte, netjes in korte broek (niet de fotograaf maar WIJ dus), de andere foto genomen van dezelfde hoofdrolspelers tijdens onze reünie 56 jaar later.... Helaas vond ik die eerste foto niet direct terug en dan had die tweede ook geen zin meer.
Eindelijk nog eens Computeroma? Mijn andere helft heeft al geruime tijd geen computertekeningen meer gemaakt maar haar artistieke neigingen eenzijdig botgevierd op haar eigenlijke voorkeur, nl. het echte schilderen, met penseel en allerlei andere al dan niet stinkende hulpmiddelen, het een al wat viezer (vind ik) dan het andere. Ze heeft me echter beloofd dat ze daarnaast opnieuw (af en toe ) ook nog eens propere kunst zal plegen, dus rechtstreeks getekend op het pc-scherm via haar pc-computertekenprgramma Painter Classic. Intussen heb ik alvast toelating gekregen om nog eens in haar pc-archief te duiken en er naar mijn eigen goeddunken (wat een onbegrensd vertrouwen zeg!) enkele uit te pikken en op mijn blog te zetten. Ik laat daar geen gras over groeien en hierna volgt dus mijn eerste selectie; ik weet wel bijna zeker dat het niet haar eigen keuze zou zijn maar ze moet het nu maar goed vinden, punt. Daar gaat-ie.
Haïti Als ik de berichten over dit zwaar getroffen land hoor of de verschrikkelijke beelden zie, dan schaam ik me dat ik nog durf te klagen over tegenslagen, ziekte, ongemakken, materiële schade of noem maar op: het zijn slechts pietluttigheden, vergeleken bij de pijn, het verdriet, de machteloosheid, de angst, de eeuwige armoede bij 80% van de bevolking enz. En dat in een land dat een van de welvarendste ter wereld had kunnen zijn maar al sinds generaties door kleine corrupte minderheden wordt uitgebuit. Natuur- en andere rampen gaan vaak gepaard met chaotische toestanden, die op hun beurt weer aanleiding geven tot plunderingen en andere gewelddaden. We zijn geneigd om dergelijke reacties te veroordelen, maar in het geval van Haïti wil ik toch voorzichtig zijn: want wie ben ik om mensen te veroordelen die geen andere keuze hebben dan ofwel binnen enkele uren sterven van honger en dorst ofwel voedsel stelen (ook wel plunderen genoemd ) Ik ben te oud om ter plaatse hulp te bieden, weet ook niet of ik daartoe ooit de moed zou hebben, maar gelukkig hoef ik ook niet van op afstand met de armen over elkaar te blijven toezien op deze humanitaire catastrofe. Verschillende menslievende organisaties zijn immers beter georganiseerd om de hulpactiviteiten ter plaatse te coördineren, mits zij uiteraard voldoende financiële steun krijgen van de bevolking. Ik heb vandaag een bedrag gestort op de speciale rampenrekening 000.0000012.12; het zal allicht een druppel op een gloeiende plaat zijn, maar als elk Belgisch huisgezin een druppel bijdraagt, dan kunnen er mensenlevens mee gered worden. Om niks te moeten bijdragen verschuilen mensen zich soms achter het argument dat het geld toch in verkeerde handen terecht komt. Het zal inderdaad best waar zijn dat de opbrengst van zulke acties soms gedeeltelijk in verkeerde handen terecht komt, maar het zal mij er niet van weerhouden om toch mijn steentje bij te dragen in dat deel dat zijn bestemming wél bereikt.
Brol, smartlappen en misverkiezingen Een van onze zoons is voltijds violist en muziekleraar en wordt af en toe gevraagd om samen met een pianist (soms mag dat zijn vader zijn, ik dus) op te treden met een licht klassiek programma voor een receptie, een vernissage of een andere gelegenheid waar zware klassieke muziek minder gesmaakt zou worden. Speciaal voor die gelegenheden heeft hij enkele mappen in zijn kast die hij in een ludieke bui heeft versierd met opschriften zoals: Brol en smartlappen, voor recepties waar geen eind aan komt (soort toiletpapier-muziek) met o.a. Lascia Dinges Hij geeft toe dat die omschrijving erg oneerbiedig is en eigenlijk ook onverdiend voor heel wat van de betreffende werken: er zitten wel degelijk mooie dingen tussen maar die zo grijs gedraaid zijn dat een echte liefhebber van klassieke muziek ze stilaan wat beu is. Ook wordt hem soms gevraagd om een kerkelijke plechtigheid muzikaal te omlijsten; ook daarvoor legde hij een aangepaste map aan en gaf die als titel: Mis-muziek (daarom geen misse muziek, enkel muziek om te kiezen voor in de mis, een soort misverkiezing dus ). Ik moet ergens in mijn bestanden wel een foto hebben waarop wij beiden al musicerend staan te pronken, maar ik geef de voorkeur aan twee fotos van mijn zoon samen met zijn dochter (sinds enkele jaren professioneel pianiste, gelukkig heel wat begaafder dan haar opa die steeds een bescheiden amateurtje is gebleven ).
De "betrokkenen" zo'n 25 jaar geleden:
En hier dezelfde "hoofdpersonen" 25 jaar later tijdens een recital:
2010: begin van een nieuw decennium? NEEN! Sorry, maar ik kan het echt niet laten om nog eens een van mijn kommaneukerige stokpaardjes van stal te halen. Het is een wijdverbreid misverstand, vooral in stand gehouden door bijna alle media (op een zeldzame uitzondering na), dat we met het jaar 2010 een nieuw decennium zouden zijn binnengetreden. Het tegendeel is waar: 2010 is niet het eerste jaar van een decennium maar het laatste! Ik heb er alle begrip voor dat computeroma en andere bezoekers hier al genoeg hebben van het saaie onderwerp en dus afhaken. Voor de anderen wil ik mijn blabla graag verder toelichten. Het 1ste jaar van onze jaarTELLING (let op het woord!, jaren worden inderdaad geteld) heeft logischerwijze nummer 1 (en niet nummer NUL), het 2de jaar werd jaar 2 enz. Het eerste decennium (letterlijk: een periode van 10 jaar) eindigde dus logischerwijze met het 10de jaar; met jaar 11 begon dan een volgend decennium. Dezelfde redenering uiteraard voor eeuwen en millennia. De eerste eeuw eindigde op 31 december van het jaar 100; evenzo eindigde de twintigste eeuw (2de millennium) pas op 31.12.2000. Al die speciale festiviteiten ivm de eeuw- en millenniumwissel kwamen dus een jaar te vroeg! Allicht sprak de overgang van 31.12 1999 naar 1.1.2000 sterk tot de verbeelding, vandaar de fout. Enz. enz.: met het jaar 2010 zitten we dus nog voor één jaar in het decennium dat begon op 1.1.2001. Pas op 1.1.2011 (let op die laatste cijfers!) zitten we in een nieuw decennium . Oef! (Bravo voor wie het helemaal heeft uitgehouden!)
TOE(kom)MAATJE. Opstelknipsel uit de lagere school: Ze hebben daar een grote hond. Als er iemand van voor belt, begint hij vanachter te blaffen.
De laatste dag van 2009 zal ik niet vlug vergeten. Al zon 40 jaar rijd ik vrijwel dagelijks achteruit uit mijn garage en via mijn oprit en het trottoir de weg op. Nooit enig probleem gehad, tot die vervloekte ochtend van de 31ste december 2009. Hoewel ik links en rechts voldoende maar ook geen zee van ruimte heb, houd ik altijd mijn beide achteruitkijkspiegels in de gaten. Maar deze keer werd ik door iets afgeleid (geen idee meer door wélk iets) en knalde met mijn achterwerk (allee, dat van mijn wagen) een muurtje omver dat ik deel met mijn buren. Het was een flinke bonk, hoewel je het aan de schade aan mijn wagen niet direct zou vermoeden (die kon normaal rijden), vergeleken bij de echte puinhoop (letterlijk!) die over de hele breedte van de stoep verspreid lag. Het leek me nog te vroeg om onze buren uit hun bed te bellen om hun het heuglijk nieuws te melden dat ik zojuist hun deel van ons gemeenschappelijk muurtje naar de kl gereden had. Toen we even later terugkwamen na onze boodschappen stonden zij (uiteraard nog niet op de hoogte van de ware toedracht) naar de ravage te kijken en verwelkomden ze ons met de opmerking hopelijk heeft iemand het zien gebeuren; waarop wij dus: ja, WIJ hebben het gezien!. Ik heb me natuurlijk verontschuldigd voor de tijdelijke last die ze door mijn fout manoeuvre zullen ondervinden. Overigens kon ik voor mijn fout geen slechtere dag uitkiezen: uitgerekend het begin van een lang weekend waarin zo ongeveer iedereen onbereikbaar is (behalve de solden-zaken maar daar heb ik weinig aan). Al een geluk dat we voor Oudejaarsavond niks speciaals gepland hadden: samen met madame Komma en haar culinaire gaven hebben we er ondanks alles toch iets gezelligs van gemaakt. De rest van oudejaarsdag heb ik grotendeels besteed aan verzekeringsformaliteiten, plaatsen van gevaardriehoeken op de stoep (ik wil het puin niet opruimen vóór het eventueel bezoek van de verzekeringsexpert; die zware stukken zal ik trouwens toch door een aannemer moeten laten weghalen ). Verder heb ik enkele geïnteresseerde ramptoeristen uitleg gegeven. Ik heb ook enkele fotos genomen, in de eerste plaats voor de verschillende verzekeringen maar ook voor mijn eigen ramptoerisme (ik heb een bizarre fotocollectie van eigen blauwe plekken, knie- en andere operatie-sneden, ziekenhuis-ervaringen enz.). En ten slotte hoef ik vandaag niet te zoeken naar plaatjes voor mijn blog,joepie! En op tweede nieuwjaarsdag heb ik nog maar eens geleerd hoe je ook zon frustrerende materiële tegenslag moet relativeren. Gisterenmorgen bleek dat onze buurman (inderdaad: die mede-eigenaar van het muurtje) s nachts getroffen was door een plotse en zeer ernstige aandoening. Voor onze deur stonden 100-ambulances, MUG-team en politie, alle met blauwe zwaailichten; even later ook een brandweerwagen om de patiënt (op brancard) met een brandladder te evacueren van de verdieping naar een van de ambulancewagens. Op dit ogenblik zijn we nog zonder verder nieuws en kunnen alleen maar hopen dat alles toch goed gekomen is. Als je zon 40 jaar als goede buren met elkaar omgaat, dan kun je gemakkelijk je eigen materiële zorgen even opzij zetten. TOE(kom)MAATJE. Toen onze jongste zoon de fotos zag, stuurde hij ons volgend mailtje: altijd gedacht dat er een échte hooligan schuilging in onze pa.... da kan geen licht tikske meer geweest zijn.... goeie reclam voor volkswagen....zonder extra terreinwagen-bumper!
Familie-reünie (2) Door mijn amateuristisch geklungel kwam de foto van de mooie koelkastpoëzie in mijn vorige blog maar pover over (tiens, dat laatste rijmt maar het is uiteraard geen poëzie ) Om recht te doen aan dichteres S. (het lief van onze kleinzoon E.) geef ik hier nog eens de foto van haar oorspronkelijk werkstukje en een wat beter leesbare versie van de tekst; vervolgens nog een zicht op omas kleerkast met verkleedkeren
TOE(kom)MAATJE. Vandaag was wel de leste maar voor mij zeker niet de beste dag van het jaar, verdomme Meer details en beelden in mijn volgende blog Intussen wens ik ieder van mijn bezoekers een prettige jaarwisseling.
Koelkastpoëzie, door dichteres S. (lief van kleinzoon E.): Wie bovenstaande tekst niet goed kan lezen, ik heb ze voor u uitgetikt: jij mijn zoete illusie fluistert liefde in mijn hart en poëzie in mijn zuchtende ziel ik kan je geheimen verzorgen met een enkele kus
wil je ons uitvinden? zacht onze verlangens delen? zeg dan voor altijd ja!
En hier een blik op oma's kleerkast met verkleedkleren:
Familie-reünie Volgens familiale traditie hadden wij, zoals elk jaar rond Kerstmis, ook nu weer onze hele achterban uitgenodigd voor een reünie bij ons thuis. Qua ruimte wordt dat wel steeds moeilijker, gelet op de beperkte plaats tegenover de groeiende omvang van die achterban: onze 4 kinderen met 3 partners + 13 kleinkinderen met (momenteel ) 4 lieven. Omdat onze oudste kleinzoon enkele dagen in het buitenland vertoefde, waren we onszelf inbegrepen - dus met 25 man M/V (ja, reken maar uit hoor, het klopt!). Daarom hadden we ook gekozen voor een formule van zelfbediening met eenvoudige bestekken. Onze kinderen (van wie er een in plaats van violist evengoed chef-kok in een sterrenhotel had kunnen worden) hadden samen gezorgd voor een uitgebreide keuze van aperitieven, warme en koude hapjes (en happen), bijhorende dranken en allerlei desserts. Van (o)pa en (o)ma werd alleen verwacht dat we uiteraard .de rekening zouden betalen! Toch had oma nog een extra opdracht meegekregen: zij moest (zoals in vroeger jaren) een peperkoekenhuisje bouwen, dat de opdrachtgevers (intussen grote lummels, stel je voor!) dan in de loop van de dag zouden afbreken (lees: opeten!). Zoals elk jaar (traditie, nietwaar?) was het ook nu weer een chaotische maar (misschien juist daardoor?) supergezellige bedoening. Er werd niet alleen veel gegeten maar ook gelachen: vooral de tieners amuseerden zich met fotos waarop ze zich als kleuters herkenden (al dan niet in hun blootje ) of met de uitgebreide voorraad verkleedkleren die oma in de loop der jaren had verzameld of zelf genaaid en nu welbewust ter herontdekking op een van de kamers had uitgespreid Tot onze aangename verrassing bleek een van de lieven over poëtische gaven te beschikken. Toen zij onze collectie koelkastpoëzie-woordjes zag (een 500-tal losse +/- courante woorden op magneetjes), toverde zij daarmee in een mum van tijd een mooi gedicht op onze ijskast, naast onze eigen niet steeds even nette fantasietjes (die ik dan ook uit pure schaamte onmiddellijk heb verwijderd ). Toen rond 23 uur de laatste gasten vertrokken waren, genoten Oma en ik nog even van de stilte na de storm en doken toen ons bed in, moe maar tevreden over een geslaagde dag.
Het "peperkoekenhuisje" :
Beroepsviolist maar in zijn vrije tijd verstokte keukenpiet:
Lachen geblazen om oude foto's:
Uit oma's verkleedkoffer, na zoveel jaren wel veel te klein:
Nogmaals oma's peperkoekenhuisje, maar in "afgebroken" staat na het festijn: Koelkastpoëzie, door een van de "lieven": jij mijn zoete illusie fluistert liefde in mijn hart en poëzie in mijn zuchtende ziel ik kan je geheimen verzorgen met een enkele kus
wil je ons uitvinden? zacht onze verlangens delen? zeg dan voor altijd ja!
(klik op de bijlage-link om de originele foto te zien)
Een donker verhaal . Een van onze 9 kleindochters (17 jr) had een resem vriendinnen uitgenodigd om er samen een gezellige avond van te maken. Gezellig zou ongetwijfeld betekenen: veel gelach en blabla en tienermuziek; voor de mama (die erg gehecht is aan een ongestoorde nachtrust) voldoende reden om die lawaaierige kermis te ontvluchten en bij ons een nachtje onderdak te reserveren in haar eigen vroegere slaapkamer. Papa daarentegen had er geen probleem mee om thuis te blijven als discrete toezichter op de achtergrond Maar wat wou ik eigenlijk vertellen O ja, het was al uren voorbij middernacht toen de bende uiteenging en onze kleindochter doodmoe in bed kroop als een blok in een diepe slaap viel. Toen ze ontwaakte was ze zalig uitgerust en overtuigd dat het al volop dag was. Ze was dan ook stomverbaasd dat ze buiten nog geen daglicht zag; had ze dan toch nog maar enkele uurtjes gemaft? Ze keek op haar horloge, en inderdaad: 't was nog maar vijf uur, hoe kon dat nou. En als klap op de vuurpijl klonk daar de volgende verrassing, nl. de stem van papa: zeg lieverd, als je nu niet komt ontbijten dan kun je dat beter overslaan Hoezo, ontbijten midden in de nacht, het is nog donker?! - Nee schatje, het is niet nog donker, het is al donker, je hebt de hele dag geslapen!! Slot van het verhaal: schatje heeft dan maar ineens zowel het ontbijt als het middagmaal overgeslagen
TOE(kom)MAATJE. Een zinnetje uit een kinderopstel: We hadden veel werk, want er waren boterkoeken voor 300 mensen die allemaal opengesneden en gesmeerd moesten worden. (Ik heb nog een hele verzameling van dergelijk juweeltjes en zal er nog wel eens vaker uit putten)
Op het ogenblik dat ik dit schrijf, is het zoveelste Groot Dictee der Nederlandse Taal volop bezig (of net afgelopen?). Hoewel ik dit hopeloos overschatte media-gebeuren al enkele jaren volkomen links laat liggen, zullen vrienden en kennissen me toch weer vragen of ik, als verwoede taalliefhebber, niet meegedaan heb. Nee, nee, nee dus! De tijd is voorbij dat ik inderdaad elk jaar met pen en papier aan het TV-scherm gekluisterd zat en meestal een iets betere score behaalde dan het gemiddelde van de zaal. Bovendien heb ik op dergelijke spellingwedstrijden te lande af en toe een podiumplaats bereikt, waarmee ik als prijs enkele woordenboeken e.d. in de wacht heb gesleept. Intussen besefte ik meer en meer dat een dicteewedstrijd in feite niets te maken heeft met taalkennis maar alles met het correct kunnen spellen van aartsmoeilijke woorden (die je bovendien zelden of nooit gebruikt!). Sindsdien maak ik me ongezond druk om andersluidende beweringen van mensen die m.i. beter zouden moeten weten. Verwijzend naar het Groot Dictee vindt royaltyjournalist Jan Van den Berghe het maar normaal dat je als journalist een correct taalgebruiker bent (GvA 16.12); in 2006 was VdB de beste der prominenten, maar in een echte taaltest zou hij waarschijnlijk minder goed gescoord hebben: in zijn korte GvA-tekst lees ik ten minste twee gallicismen In dit verband las ik onlangs eenzelfde standpunt van prof. Hans Bennis, bijzonder hoogleraar Taalvariatie aan de Universiteit van Amsterdam. Ik citeer gedeeltelijk (de vetgedrukte onderstrepingen zijn van mij): ( ) het Groot Dictee interesseert me niet. Ik begrijp niet dat intelligente mensen hieraan meedoen, laat staan dat ze er trots op zijn als ze weinig fouten maken. ( ) Het heeft allemaal niets met natuurlijke taal te maken, maar met de regeltjes die men heeft verzonnen om taal op te schrijven. Ik vind het jammer dat mensen zoveel
waarde hechten aan een correcte spelling. Om een of andere reden stellen mensen correct spellen gelijk aan goed zijn in taal. Maar goed zijn in taal staat voor mij eerder gelijk aan zonder horten of stoten je gedachten helder onder woorden kunnen brengen; iets wat ik zelden tegenkom. Of aan het in staat zijn om complexe
zinnen te gebruiken en te begrijpen. Het zou goed zijn als ze daar op school meer aandacht aan zouden besteden, in plaats van te hameren op wel of geen tussen-n ( ) N.B. Die prof zou spellingvoorschriften zelfs geheel willen afschaffen (schrijf zoals je spreekt), maar dat gaat mij dan weer véél te ver.
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
