WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
31-12-2009
Familie-reünie (2)
Familie-reünie (2) Door mijn amateuristisch geklungel kwam de foto van de mooie koelkastpoëzie in mijn vorige blog maar pover over (tiens, dat laatste rijmt maar het is uiteraard geen poëzie ) Om recht te doen aan dichteres S. (het lief van onze kleinzoon E.) geef ik hier nog eens de foto van haar oorspronkelijk werkstukje en een wat beter leesbare versie van de tekst; vervolgens nog een zicht op omas kleerkast met verkleedkeren
TOE(kom)MAATJE. Vandaag was wel de leste maar voor mij zeker niet de beste dag van het jaar, verdomme Meer details en beelden in mijn volgende blog Intussen wens ik ieder van mijn bezoekers een prettige jaarwisseling.
Koelkastpoëzie, door dichteres S. (lief van kleinzoon E.): Wie bovenstaande tekst niet goed kan lezen, ik heb ze voor u uitgetikt: jij mijn zoete illusie fluistert liefde in mijn hart en poëzie in mijn zuchtende ziel ik kan je geheimen verzorgen met een enkele kus
wil je ons uitvinden? zacht onze verlangens delen? zeg dan voor altijd ja!
En hier een blik op oma's kleerkast met verkleedkleren:
Familie-reünie Volgens familiale traditie hadden wij, zoals elk jaar rond Kerstmis, ook nu weer onze hele achterban uitgenodigd voor een reünie bij ons thuis. Qua ruimte wordt dat wel steeds moeilijker, gelet op de beperkte plaats tegenover de groeiende omvang van die achterban: onze 4 kinderen met 3 partners + 13 kleinkinderen met (momenteel ) 4 lieven. Omdat onze oudste kleinzoon enkele dagen in het buitenland vertoefde, waren we onszelf inbegrepen - dus met 25 man M/V (ja, reken maar uit hoor, het klopt!). Daarom hadden we ook gekozen voor een formule van zelfbediening met eenvoudige bestekken. Onze kinderen (van wie er een in plaats van violist evengoed chef-kok in een sterrenhotel had kunnen worden) hadden samen gezorgd voor een uitgebreide keuze van aperitieven, warme en koude hapjes (en happen), bijhorende dranken en allerlei desserts. Van (o)pa en (o)ma werd alleen verwacht dat we uiteraard .de rekening zouden betalen! Toch had oma nog een extra opdracht meegekregen: zij moest (zoals in vroeger jaren) een peperkoekenhuisje bouwen, dat de opdrachtgevers (intussen grote lummels, stel je voor!) dan in de loop van de dag zouden afbreken (lees: opeten!). Zoals elk jaar (traditie, nietwaar?) was het ook nu weer een chaotische maar (misschien juist daardoor?) supergezellige bedoening. Er werd niet alleen veel gegeten maar ook gelachen: vooral de tieners amuseerden zich met fotos waarop ze zich als kleuters herkenden (al dan niet in hun blootje ) of met de uitgebreide voorraad verkleedkleren die oma in de loop der jaren had verzameld of zelf genaaid en nu welbewust ter herontdekking op een van de kamers had uitgespreid Tot onze aangename verrassing bleek een van de lieven over poëtische gaven te beschikken. Toen zij onze collectie koelkastpoëzie-woordjes zag (een 500-tal losse +/- courante woorden op magneetjes), toverde zij daarmee in een mum van tijd een mooi gedicht op onze ijskast, naast onze eigen niet steeds even nette fantasietjes (die ik dan ook uit pure schaamte onmiddellijk heb verwijderd ). Toen rond 23 uur de laatste gasten vertrokken waren, genoten Oma en ik nog even van de stilte na de storm en doken toen ons bed in, moe maar tevreden over een geslaagde dag.
Het "peperkoekenhuisje" :
Beroepsviolist maar in zijn vrije tijd verstokte keukenpiet:
Lachen geblazen om oude foto's:
Uit oma's verkleedkoffer, na zoveel jaren wel veel te klein:
Nogmaals oma's peperkoekenhuisje, maar in "afgebroken" staat na het festijn: Koelkastpoëzie, door een van de "lieven": jij mijn zoete illusie fluistert liefde in mijn hart en poëzie in mijn zuchtende ziel ik kan je geheimen verzorgen met een enkele kus
wil je ons uitvinden? zacht onze verlangens delen? zeg dan voor altijd ja!
(klik op de bijlage-link om de originele foto te zien)
Een donker verhaal . Een van onze 9 kleindochters (17 jr) had een resem vriendinnen uitgenodigd om er samen een gezellige avond van te maken. Gezellig zou ongetwijfeld betekenen: veel gelach en blabla en tienermuziek; voor de mama (die erg gehecht is aan een ongestoorde nachtrust) voldoende reden om die lawaaierige kermis te ontvluchten en bij ons een nachtje onderdak te reserveren in haar eigen vroegere slaapkamer. Papa daarentegen had er geen probleem mee om thuis te blijven als discrete toezichter op de achtergrond Maar wat wou ik eigenlijk vertellen O ja, het was al uren voorbij middernacht toen de bende uiteenging en onze kleindochter doodmoe in bed kroop als een blok in een diepe slaap viel. Toen ze ontwaakte was ze zalig uitgerust en overtuigd dat het al volop dag was. Ze was dan ook stomverbaasd dat ze buiten nog geen daglicht zag; had ze dan toch nog maar enkele uurtjes gemaft? Ze keek op haar horloge, en inderdaad: 't was nog maar vijf uur, hoe kon dat nou. En als klap op de vuurpijl klonk daar de volgende verrassing, nl. de stem van papa: zeg lieverd, als je nu niet komt ontbijten dan kun je dat beter overslaan Hoezo, ontbijten midden in de nacht, het is nog donker?! - Nee schatje, het is niet nog donker, het is al donker, je hebt de hele dag geslapen!! Slot van het verhaal: schatje heeft dan maar ineens zowel het ontbijt als het middagmaal overgeslagen
TOE(kom)MAATJE. Een zinnetje uit een kinderopstel: We hadden veel werk, want er waren boterkoeken voor 300 mensen die allemaal opengesneden en gesmeerd moesten worden. (Ik heb nog een hele verzameling van dergelijk juweeltjes en zal er nog wel eens vaker uit putten)
Op het ogenblik dat ik dit schrijf, is het zoveelste Groot Dictee der Nederlandse Taal volop bezig (of net afgelopen?). Hoewel ik dit hopeloos overschatte media-gebeuren al enkele jaren volkomen links laat liggen, zullen vrienden en kennissen me toch weer vragen of ik, als verwoede taalliefhebber, niet meegedaan heb. Nee, nee, nee dus! De tijd is voorbij dat ik inderdaad elk jaar met pen en papier aan het TV-scherm gekluisterd zat en meestal een iets betere score behaalde dan het gemiddelde van de zaal. Bovendien heb ik op dergelijke spellingwedstrijden te lande af en toe een podiumplaats bereikt, waarmee ik als prijs enkele woordenboeken e.d. in de wacht heb gesleept. Intussen besefte ik meer en meer dat een dicteewedstrijd in feite niets te maken heeft met taalkennis maar alles met het correct kunnen spellen van aartsmoeilijke woorden (die je bovendien zelden of nooit gebruikt!). Sindsdien maak ik me ongezond druk om andersluidende beweringen van mensen die m.i. beter zouden moeten weten. Verwijzend naar het Groot Dictee vindt royaltyjournalist Jan Van den Berghe het maar normaal dat je als journalist een correct taalgebruiker bent (GvA 16.12); in 2006 was VdB de beste der prominenten, maar in een echte taaltest zou hij waarschijnlijk minder goed gescoord hebben: in zijn korte GvA-tekst lees ik ten minste twee gallicismen In dit verband las ik onlangs eenzelfde standpunt van prof. Hans Bennis, bijzonder hoogleraar Taalvariatie aan de Universiteit van Amsterdam. Ik citeer gedeeltelijk (de vetgedrukte onderstrepingen zijn van mij): ( ) het Groot Dictee interesseert me niet. Ik begrijp niet dat intelligente mensen hieraan meedoen, laat staan dat ze er trots op zijn als ze weinig fouten maken. ( ) Het heeft allemaal niets met natuurlijke taal te maken, maar met de regeltjes die men heeft verzonnen om taal op te schrijven. Ik vind het jammer dat mensen zoveel
waarde hechten aan een correcte spelling. Om een of andere reden stellen mensen correct spellen gelijk aan goed zijn in taal. Maar goed zijn in taal staat voor mij eerder gelijk aan zonder horten of stoten je gedachten helder onder woorden kunnen brengen; iets wat ik zelden tegenkom. Of aan het in staat zijn om complexe
zinnen te gebruiken en te begrijpen. Het zou goed zijn als ze daar op school meer aandacht aan zouden besteden, in plaats van te hameren op wel of geen tussen-n ( ) N.B. Die prof zou spellingvoorschriften zelfs geheel willen afschaffen (schrijf zoals je spreekt), maar dat gaat mij dan weer véél te ver.
Op mijn blog van 28.11 bewees ik dat HULPSINTEN niet bestaan en dat ELKE zogenaamde hulp-Sint in werkelijkheid de Enige Echte Heilige Man is. Ik schreef bv.: één en dezelfde Sinterklaas, in de ene winkel met een bril en aan de overkant zonder bril Tot mijn voldoening krijg ik nu steun uit onverdachte hoek, nl. de ondervoorzitter van het eerbiedwaardige Sint-Nicolaasgenootschap, die in GVA van eergisteren 2.12 zegt: Voor echte gelovigen kan Sinterklaas hier een groen kleed dragen en twee huizen verder een rood kleed. Het is ook heel normaal dat de Sint in één nacht àlle kinderen kan bezoeken ( ) Het probleem bij moeilijke kindervragen is, dat ouders vanuit hun eigen logische denkwereld beginnen te antwoorden. Zou die ondervoorzitter van het Genootschap mijn blog gelezen hebben? Of klinkt dat al te pretentieus?
TOE(kom)MAATJE. Over pretentie gesproken. Mede dankzij mij is mijn straat al voor de tweede keer uitgeroepen tot de Slimste Straat van mijn gemeente. Uitleg: elk jaar worden de inwoners uitgenodigd om per straat een quiz-ploeg samen te stellen, die dan in concurrentie met andere straten de SLIMSTE moet opleveren; welnu, ik weet dat ik te dom ben om met succes aan quizzen mee te doen, daarom was ik euh zo slim om me GEEN KANDIDAAT te stellen, zodat mijn straat kon winnen. Haha.
Niemand zal betwisten dat (te) snel rijden een belangrijke oorzaak is van zware verkeersongevallen. Niet te verwonderen dus dat met de regelmaat van een klok wordt gepleit om de maximumsnelheden in het verkeer te verlagen, want dat is veiliger. Ik ben niet principieel tegen lagere maxima, maar het argument vind ik ronduit dom. Natùùrlijk is 110 veiliger dan 120, en 80/u is nóg veiliger, en 50 nóg meer enz., kortom, het allerveiligst zijn stilstaande autos, dus: autos afschaffen en terug naar de Middeleeuwen! Anders gezegd: of we het nu leuk vinden of niet, de auto is nu eenmaal niet meer weg te denken uit onze samenleving. De vraag is dus niet: moet de maximumsnelheid omlaag?, maar hoe zoeken we een maatschappelijk verantwoord evenwicht tussen maximumsnelheden en een zo laag mogelijke prijs aan slachtoffers?
TOE(kom)MAATJE. Over grenzen gesproken In GVA van vandaag 28.11 lees ik over het superluxe cruise-schip Oasis of the Seas: het grootste varende hotel ter wereld (GVA 28.11). 360 meter lang, 16 verdiepingen (dekken), 6000 passagiers, 2000 bemanningsleden, 24 restaurants (!), 37 bars, 12000 bomen en planten (?) enz. enz. Ik kan het niet helpen maar ik vind zoiets degoutant en wraakroepend. Voor alle duidelijkheid: ik voel me heel gelukkig (en bevoorrecht!) dat ikzelf me een bepaalde graad van comfort en enige luxe kan veroorloven en af en toe eens met vakantie kan gaan, zaken die niet voor iedereen zijn weggelegd. Maar zelfs indien wij (want computeroma denkt er ook zo over) ons zon superluxueuze cruisereis zouden kunnen permitteren, zou dat indruisen tegen ons gevoel van verdelende rechtvaardigheid; er zijn grenzen!
Dan liever een mooi uitzicht vanuit "ons" gezellig en comfortabel Zwitsers chalet op de vierduizenders in het Mont-Blancgebied:
Na zijn dagtaak vergat een Engelse ambulancier onlangs een patiënt af te leveren bij diens verzorgingstehuis. De man bleef vijf uur lang opgesloten voordat de vergetelheid ontdekt werd, maar alles liep goed af en het slachtoffer nam het nogal laconiek op. Het voorval deed mij denken aan een familieanekdote van lang geleden. Een zus van mijn vader was een kloosternon, die als enige van haar gemeenschap een rijbewijs had. Het gebeurde maar zelden dat ze effectief moest uitrijden en toen ze op een goeie dag een medezuster voor een onderzoek naar het nabije ziekenhuis moest vervoeren, was dat dan ook een hele bedoening, die grote belangstelling van de andere nonnen genoot. Mijn tante nonneke startte de wagen en vertrok, enthousiast uitgewuifd alsof ze maanden zou wegblijven! - door haar collegas; die bleven zwaaien tot zij uit het gezicht verdween, en mijn tante (ze noemden haar de clown van het klooster) wuifde even vrolijk terug. Toen ze enkele minuten later bij het ziekenhuis aankwam, opende ze het achterportier om haar passagier te helpen bij het uitstappen maar stelde tot haar verbazing vast dat de achterbank .leeg was! Ze besefte onmiddellijk dat ze, in haar zenuwachtig enthousiasme om nog eens te kunnen rijden, de levende lading per vergetelheid had achtergelaten bij de andere zusters en dat hun uitbundige gebaren bij haar vertrek geen vrolijk uitwuiven betekenden maar integendeel een ultieme poging waren om haar te doen terugkeren en alsnog de lading op te pikken! Ze keerde uiteraard onmiddellijk om en er volgde een tweede aflevering van de reality soap, nu uiteraard MET passende bagage op de achterbank. Onnodig te zeggen dat het voorval de nodige hilariteit opleverde en ook jarenlater nog vaak werd opgerakeld. Intussen is Tante Trees alweer jaren dood (evenals ongetwijfeld de hele toenmalige kloostergemeenschap) maar ik herinner mij het verhaal nog als de dag van gisteren.
Het is een hardnekkig misverstand dat Sinterklaas over Hulpsinten zou beschikken; het tegendeel is waar: van mijn moeder zaliger weet ik zeker dat iedere Sint die ik tegenkom de enige echte is. Elke twijfel die ik als kind opperde, ontzenuwde zij met keiharde bewijzen. Sint Nicolaas is een Heilige, en Heiligen kunnen alles. Zo kan de Heilige Man zich bv. zonder problemen tegelijkertijd op verschillende plaatsen en in verschillende outfits vertonen; ik heb dus nooit bij een vervanger op schoot gezeten: het was iedere keer de Heilige Man zelf, ook al zag ik Hem tezelfdertijd in een winkel aan de overkant met een ander kindje. Het was zoals bij God de Vader, God de Zoon en God de Heilige Geest, telkens nochtans dezelfde ene God, dus waarom dan niet één en dezelfde Sinterklaas, in de ene winkel met een bril en aan de overkant zonder bril? In zijn begeleidende briefjes bij de cadeautjes herkenden wij het karakteristieke handschrift van mama, maar dat was voor haar (en aldus voor ons!) juist een bewijs temeer van s mans Veelzijdige Gaven: Sinterklaas kan toch ook alles, zelfs mijn handschrift kan Hij nadoen! Het bericht in mijn Gazet,dat er bijscholingscursussen voor hulpsinterklazen bestaan, ontneemt dit kinderfeest een flinke brok romantiek en doet me met heimwee terugdenken aan mijn kinderjaren, toen mijn moeder helemaal geen hulpsinterklazen nodig had en wij elk jaar weer op de schoot van De Enige Echte Sint onze liedjes konden opdreunen.
Ik wens u oprecht succes met uw plannen om de verkeersveiligheid te verhogen door onder meer het aantalverkeersborden langs onze wegen drastisch te beperken tot wat echt nodig is (jaren geleden bewees een onderzoek ik meen in Limburg dat zon vermindering wel 50 % zou kunnen bedragen, maar met die conclusie is blijkbaar nooit iets gedaan).
Ik hoop dat zon herziening tegelijk gepaard zal gaan met een kwalitatieve benadering. Ik stoor mij voortdurend aan de talloze overbodige, misleidende, slecht geplaatste, tegenstrijdige en soms niet bestaande verkeerstekens.
Een weggebruiker moet uiteraard vooral oog hebben voor het verkeer zelf en alles wat (in)direct met verkeersveiligheid te maken heeft, maar zijn aandacht wordt voortdurend afgeleid door allerlei aanduidingen, die ofwel zoveel informatie bevatten dat men sterk moet afremmen (of zelfs stoppen, bv. op kruispunten in industrieparken!) om het allemaal te kunnen lezen, ofwel boodschappen die met verkeersveiligheid weinig of zelfs niets te maken hebben. Ik denk niet alleen aan de vele zuiver commerciële reclameborden of toeristische propaganda (waaronder ook De Provincie X heet U welkom e.d.) maar ook paradoxaal genoeg! aan die grote borden van het Belgisch Instituut voor de VerkeersVeiligheid (!) met te lange, ingewikkelde en soms raadselachtige slogans.
Ten slotte veroorloof ik me nog een suggestie in de marge: de plaatsing van (vooral tijdelijke) verkeerstekens berust maar al te vaak op ondeskundige improvisatie; soms betekenen ze reglementair zelfs precies het tegenovergestelde van wat blijkbaar bedoeld wordt. Zulke plaatsingen zouden dus beter gebeuren door of ten minste onder toezicht van bevoegde overheden.
Gemiddeld worden per week 17 fietsers gedood in het verkeer zonder dat de media daar veel aandacht aan besteden. Pas wanneer er in één euh klap meerdere slachtoffers vallen wordt het weer interessant en zien de kranten er brood in (u weet wel: de één zijn dood enz.). Zoals die vier studenten die deze week van het fietspad weggemaaid werden door een dronken chauffeur die te hard reed. Zoals helaas te voorspellen was, volstond deze (betwistbaar gebleken) omschrijving voor het grote publiek om de doodrijder al direct de zwaarste straffen toe te wensen. Het parket stelde inmiddels vast dat de chauffeur de promillegrens lichtjes overschreden had maar niet dronken was en ook dat de man 90 km/u reed ipv de toegelaten 70 km/u., kortom, overtredingen die ook u en mij gemakkelijk kunnen overkomen. Zijn verzekering ging met die nuanceringen trouwens akkoord. Ik vraag me af hoeveel van al diegenen die de chauffeur al direct veroordeelden zouden durven zweren dat ze zelf nooit ofte nimmer na een half glas te veel achter het stuur hebben gekropen of ergens wat harder gereden dan officieel toegelaten? Ik zou het van mezelf in elk geval nooit durven beweren, ook al ben ik een zgn. defensieve rijder; een ramp zoals hiervoor beschreven kan ook mij overkomen. Trouwens, wat snelheidsbeperkingen betreft is het in ons land gewoon onmogelijk om die overal en altijd te respecteren, al was het maar omdat die maxima zelfs op korte afstanden voortdurend veranderen. Ook krioelt het van allerlei (overbodige, misleidende of zelfs tegenstrijdige) verkeersborden (zie hieronder een kleine collectie). Ik heb ooit aan mijn plaatselijke verkeerspolitieofficier gevraagd om samen met hem of een medewerker een willekeurige rit door mijn stad en regio te maken om hem af en toe bij verrassing te vragen in welke snelheids- of parkeerzone we ons bevonden. Hij wilde (of durfde?) er niet op ingaan (!! ) Voor alle duidelijkheid: helemaal los van voorgaande bedenkingen heb ik uiteraard het volste respect en begrip voor het onmetelijke verdriet van de zwaar getroffen families en vrienden van de slachtoffers. Ik kan me perfect voorstellen dat zij in de huidige omstandigheden totaal geen boodschap hebben aan een benadering zoals de mijne; ik denk trouwens dat ze die wel niet zullen lezen en dat stelt me gerust.
Hieronder enkele staaltjes van officiële signalisatie door bevoegde instanties. Kun je een weggebruiker dan kwalijk nemen als hij de richtlijnen van de overheid vaak niet begrijpt en zich dus ook wel eens afvraagt of hij er wel rekening mee moet houden?
Probeer dat als niet bekende chauffeur maar eens in één oogwenk in je op te nemen
(het in mijn vorig blog aangekondigde item over een familiale anekdote zal voor een volgende keer zijn) In het novembernummer van OKRA-magazine (tijdschrift van de seniorenvereniging OKRA) staat in de kookrubriek een artikel over Vegetarische kip.Nu ben ik een overtuigde bewonderaar van lekker koken (kan er bij wijze van spreken uren op staan kijken ), maar zelf koken?, ho maar: ik kan nog geen ei bakken. Maar kom, bij die titel vegetarische kip werd ik uiteraard nieuwsgierig: wat moest ik me in s hemelsnaam voorstellen bij een gerecht met zon tegenstrijdige naam? Maar noch de begeleidende tekst noch de kookinstructies of de opsomming van de benodigde ingrediënten maakten we iets wijzer. Nergens las ik ook maar een spoor van kip, integendeel: alleen in de titel boven die ingrediëntenlijst kwam het woord kip voor, maar hoe! De titel luidde ik citeer gekleurde kip (zonder kip). Ik hou nogal van (vooral absurde) humor, maar de "humor" van deze Kip zonder kip ontgaat me compleet; ik zie het eerder als een euh Kip zonder kop.Het zou me niet verbazen als OKRA in het volgende nummer een recept geeft voor Broodje olifant zonder olifant.
Boeken(beurs) en voorlezers Op de Antwerpse boekbeurs lezen auteurs soms voor uit eigen (of andermans) werk. Op zichzelf een interessant initiatief, maar (goed) schrijven is nog wat anders dan goed voorlezen. Ik heb de dichter Anton Van Wilderode ooit uit zijn eigen mooie repertoire horen voordragen, maar zijn krakende stemgeluid was om buikloop van te krijgen Dan hoor ik bv. liever - ondanks zijn herkenbare Wase tongval - Tom Lanoye (ooit samen in de klas met Chris De Stoop en onze oudste zoon, maar dat terzijde). Overigens herinner ik me dat ik zelf (een generatie geleden) ook een mislukte voorlezer voor mijn kindjes was, maar dan niet zozeer door een slecht stemgeluid dat viel nogal mee maar doordat ik tijdens Sneeuwwitje, Roodkapje, het Kindje in de Kribbe of andere verhaaltjes regelmatig halverwege een zin begon te knikkebollen en zelf in slaap dreigde te vallen. Ik werd dan wel weer tot de orde geroepen: Allez papa, vertel nou verder!!, en dan ging het weer even, maar nooit voor lang. Ik ben met mijn voorleescarrière dan maar voortijdig gestopt, hoe spijtig ik het ook vond want ik begreep wel dat mijn kroost het liever anders had gezien. Het gekke is, dat ik uitgerekend in mijn bed altijd een slechte slaper ben geweest. Misschien had ik dus beter in horizontale toestand vanuit mijn bed voorgelezen, met de kleintjes rond mij!
TOE(kom)MAATJE. Als er niks beters tussen komt, pik ik in mijn volgend blog in op een berichtje uit de krant: chauffeur vergeet patiënt in ambulance, dat mij deed denken aan een (plezant) voorval dat ik in mijn eigen familie ooit meemaakte.
1)Vorige zondag vierde het Koninklijk Gemengd Koor Sint-Gregoriusgild te Sint-Niklaas, opgericht in 1889!, zijn 120-jarig bestaan met een schitterend jubileumconcert. Een jaar geleden had ik, na zon 40 jaar meegezongen te hebben, na lang nadenken en met pijn in het hart besloten afscheid te nemen; ik vond gewoon dat mijn tijd gekomen was en wilde niet wachten tot mijn stem versleten zou zijn en de anderen onder mekaar misschien zouden fezelen het werd tijd dat hij stopte Ik ben nu sinds een jaar een enthousiaste fan van mijn vroegere club en hoopte dat het concert van zondag een knaller zou worden, en inderdaad: ondanks mijn kritisch (kommaneuker-)karakter vond ik het een verrassende hartverwarmende ervaring. Een prachtig programma, schitterende gast-solisten, een flink begeleidend orkest en een uitstekend fris kinderkoor als gast; het totaalniveau lag dan ook mijlen hoger dan dat van ons eeuwfeestconcert 20 jaar geleden, dat we toen vierden met uitsluitend eigen volk, weliswaar erg gemotiveerd maar onvoldoende beantwoordend aan de normale verwachtingen ) Ik verheug me nu al op het volgende grote concert
2)s Anderendaags mochten oma en ik genieten van een heel ander genre, nl. optreden van een BigBand. Normaal is Jazz niet direct euh mijn ding (ik schrik zelf even van dit afschuwelijk taal-modernisme, maar het kwam op als kk ), maar voor evergreens van Glenn Miller, Duke Ellington c.s. (In the mood, American patrol, Tuxedo Junction enz ) maken we een uitzondering en we wisten dat Big Band Enter (waarin een van onze kleinzoons saxofoon speelt) onder meer die goeie ouwe bekenden op het repertoire heeft. Bovendien zou Sandrine als gastsoliste optreden en dus wilden we ook die B.V. van bij ons wel eens (voor de eerste keer) aan het werk zien en horen. Het werd een mooi concert met veel swingende nummers. Wat Sandrine betreft: zij zong een aantal moderne nummers (I feel the same way, Story of us, Me & Mr Jones, ) en deed dat jazz-technisch formidabel goed, uitstekend gesteund door de ruim 20-koppige Big Band, maar het was me een raadsel waarom ze al haar nummers riep terwijl haar stem krachtig genoeg is om gewoon te zingen (maar wie ben ik om te oordelen )
3)En last but not least: op 7 en 8 november, vlak voordat ze vertrekt voor een aantal optredens in Zuid-Afrika, speelt ons oudste kleinkind Barbara (27), beroepspianiste, in Beveren (C.C. Ter Vesten) met begeleiding van een harmonieorkest de beroemde Rhapsody in Blue van Georges Gershwin, plus nog enkele andere werken van dezelfde componist. Uiteraard zullen opa en oma van de partij zijn; we zijn benieuwd hoe zij deze werken, die qua stijl toch erg verschillen van het klassieke genre waarmee ze vertrouwd is, zal vertolken. Ze vertelde ons zojuist dat ze volgende vrijdagmorgen 6.11 geïnterviewd wordt tijdens het KLARA-ochtendprogramma Brede opklaringen (na het nieuws van 9 uur).
TOE(kom)MAATJEs. 1) Heel wat van onze (klein)kinderen zijn actieve musici, sommige ook beroepshalve. Oma en ik zijn verstokte muziekliefhebbers, vandaar dat we vaak horen zeggen het zit in de genen. Ik geloof daar niks van: noch mijn ouders noch mijn schoonouders hadden iets met muziek; de enige link die ik kan leggen is het feit dat ze mij op 8-jarige leeftijd een pianoleraar opdrongen (toen stond dat chic ). Pas na een jaar of twee (herinner ik me) begon ik het leuk te vinden. En toen is het begonnen en nooit meer gestopt. Ik ben mijn ouders (ze zouden nu een stuk over de honderd zijn )nog steeds dankbaar.2) Nog geen idee waarover mijn volgende BLOG zal gaan, maar beslist NIETover muziek!
En nu nog enkele foto's, verwijzend naar de "muzikale hoogdagen" van dit blog.
Het Gregoriusgild tijdens een repetitie voor een kerkconcert:
Ons kleinkind Barbara als baby, gefascineerd door het vioolspel van papa Nico:
Barbara (27) tijdens een recent recital:
Jascha (broer van Barbara), half verscholen achter zijn pupiter van Big Band Enter
Een van mijn 9 kleindochters (17jr.) moet binnenkort voor school een werk maken over een Blog naar keuze. Ze heeft me gezegd dat ze mijn blog als lijdend voorwerp heeft gekozen . Uiteraard voelt opa zich daarmee zeer vereerd. Hopelijk zal ze de beoordelende leerkracht(en) erop wijzen dat kommaneuker volgens Van Dale gewoon muggenzifter betekent en het woord komma-neuker als zodanig dus niks te maken heeft met kommas noch met precies, dat bedoel ik!
1. Mijn mening over de Lange Wapper? Ik vind het een mooi project om te zien, maar toch ben ik blij dat ik zondag niet hoef te gaan stemmen (als niet-Antwerpenaar mag ik trouwens niet). Het verbaast me dat er blijkbaar toch nog zoveel mensen het wel weten. Hoe kun je nu in vredesnaam met een simpel JA of NEE oordelen over zon ingewikkeld dossier. Heel wat mensen zien in zon referendum of volksraadpleging het summum van democratie; flauwe kul natuurlijk: het is integendeel een aanfluiting van democratie. Waarvoor hebben we anders onze wettelijk gekozen vertegenwoordigers in diverse organen??? Klein lichtpuntje (?): het referendum is strikt genomen juridisch niet bindend, de finale verantwoordelijkheid blijft dus bij de democratisch verkozen politici 2. Je hoefde geen helderziende of psycholoog te zijn om te voorspellen dat het met de wispelturige (zieke?) wielrenner Frank Vandenbroucke vroeg of laat fataal zou aflopen. Na zijn grote successen tot tien jaar geleden ging het op sportief en persoonlijk vlak steeds meer bergafwaarts, maar toch kondigde hij in de media bijna dagelijks zijn come back aan, daarin gretig gesteund en aangemoedigd door ploegleiders die hem tegen beter weten in? - valse hoop gaven door hem in hun ploeg op te nemen. Ik vraag me dan ook af of die ploegleiders de voorspelbare afloop voor VdB niet op zijn minst voor een deel bespoedigd hebben Voor alle duidelijkheid: ik ben geen psycholoog, ook geen kenner van wielersport, maar wie het dagelijks nieuws een beetje volgde, werd voortdurend geconfronteerd met een zielige naïeve VdB, schommelend tussen de hoogste verwachtingen en diepste depressies
Het wordt stilaan tijd dat ik nog eens aandacht besteed aan de artistieke hobby van mijn liefhebbende wederhelft. Op mijn harde schijf staan nog ettelijke van haar computertekeningen die toch wel een plaatsje verdienen (vind ik ) op mijn blog. Ik moet daarvoor wel teruggrijpen naar haar productie van een tijd geleden want sinds enkele maanden wijdt ze al haar kunstzinnige aandacht weer aan het werken met penseel, verf en andere (soms verrassende) materialen. Ze heeft me echter moeten beloven dat ik binnenkort (? ) ook wel weer computertekeningen (met Paint en/of Painter Classic) mag verwachten. Gelukkig maar, want die kleuren zijn uiteraard exact zoals zij ze bedoelt, in tegenstelling tot de fotos die ik met mijn bescheiden amateurtoestelletje van haar schilderijen heb gemaakt en waarbij de kleuren soms enigszins afwijken van het origineel. Vandaag dus nog eens een viertal producten uit haar beeldbestanden. Eerst twee computerimpressies (gemaakt met het Windows-standaardtekenprogramma Paint en geïnspireerd op een beeld van de Corsicaanse kust), vervolgens twee fotos van schilderijen op zijde.
TOE(kom)MAATJE. Zojuist een uitnodiging gekregen van ons oudste kleinkind (26), beroepspianiste, om binnenkort in Beveren te komen luisteren naar haar uitvoering van de Rhapsody in Blue, misschien wel het beroemdste werk van Georges Gershwin. We zijn uiteraard niet alleen trots, maar ook nieuwsgierig: wij kennen alleen uitvoeringen met symphonie-orkest maar Barbara speelt het met begeleiding van een Harmonie.
Bank herontdekt na 34 jaar Tijdens onze vakantie in een bescheiden studioke voor maximum 2 personen in het Zwitsers bergdorpje Ayer (zie mijn vorige blog) besloten we om enkele kilometers verder (in Zinal) op zoek te gaan naar een chalet dat we daar in 1975 met onze 4 kinderen hadden gehuurd en van waaruit we toen bijna dagelijks stevige alpinistische avonturen ondernamen, meestal onder leiding van een ervaren berggids. Als we na zon avontuurlijke tocht dodelijk vermoeid maar voldaan in de chalet terugkeerden, gingen we ons als contrast? te buiten aan de meest onnozele gezelschapspelletjes. Een van de meest gedenkwaardige exemplaren heette Boem!, een tafelspelletje met kaarten, waar je bij bepaalde combinaties zo snel mogelijk Boem moest roepen en tegelijk op een bel kloppen om te winnen. Natuurlijk bleef het niet bij verbaal geweld, de spelers zaten klaar om bij het minste vermoeden van een goeie kaart recht te veren en vervolgens op de bank terug te ploffen. Die bank was van een stevige kwaliteit maar blijkbaar toch niet berekend op zoveel geweld. Kortom, op een avond begaf een van de poten het. Ik heb het gevaarte toen vrij behoorlijk kunnen repareren, dat heb ik tenminste altijd gedacht... 34 jaar later. Met enige moeite en navraag vonden we onze chalet van toen terug en toevallig stond de bewoner juist buiten; we zeiden hem dat we de chalet in 1975 gehuurd hadden. Ah, das leuk: ik was toen al de eigenaar!. Hij nodigde ons heel vriendelijk uit om even binnen te komen en rond te kijken. Heel wat herinneringen kwamen boven en de fameuze bank en speeltafel stonden nog steeds op dezelfde plaats. De man zag onze speciale aandacht voor de bank en vertelde dat er een geschiedenis(je) aan verbonden was: hij tilde het ding op en wees op een reparatie die ergens in de jaren 70 was uitgevoerd nadat huurders een breuk aan een van de poten onvolledig hadden hersteld. Voor ons was er geen twijfel meer mogelijk en we zeiden: Die huurders, dat waren WIJ!! We hebben eens goed gelachen, ik wou nog vragen wat de reparatie gekost heeft, zodat ik hem na 34 jaar kon terugbetalen .. maar hij zou het toch geweigerd hebben!Vriendelijke man, die eigenaar.
Hier de boemboem-tafel en de bank, beide nog steeds op de vroegere plaats, terwijl de eigenaar ons het hele verhaal vertelt.
Hier gebeurde het allemaal ... in 1975
en in 2009 ons bescheiden studioke "voor maximum 2 personen" maar ..
.... met een adembenemend uitzicht op de toppen die we toen veroverden
Wie mocht denken dat ik van de aardbodem was verdwenen, kan ik geruststellen (of teleurstellen?, dat hangt af van de invalshoek zoals dat heet): ik behoor namelijk tot de gelukkigen die af en toe even kunnen onderduiken om wat ver(der) van huis de batterijen nog eens op te laden. Dit jaar was dat een 14-daagse vakantie in wat wij en onze kinderen vroeger ons tweede vaderland noemden en waar we wel 25 of meer keren onze jaarlijkse wandel- en klimvakantie doorbrachten: het Zwitserse hooggebergte ten zuiden van de Rhône-vallei, meer bepaald de Val dAnniviers, volgens ons de mooiste vallei van het Franssprekend deel van Wallis (Le Valais). De laatste keer was in 1996 en zoals we hadden verwacht moesten we onze klim-aspiraties na 13 jaar noodgedwongen terugschroeven tot wat we destijds gemakkelijke wandelingen genoemd zouden hebben maar die nu (gelet op onze gevorderde leeftijd) eerder een uitdaging vormden. In elk geval hebben we volop genoten van wat we nog wel konden en volgens leeftijdgenoten was dat toch niet mis; we zijn trouwens allebei een kilo vermagerd teruggekomen en dat kwam zeker niet door minder te eten!! We hebben overigens ook grappige dingen beleefd en in een van de komende dagen kom ik daar wel op terug.
en andere belangrijke prioriteiten (klinkt altijd goed!) ben ik er een tijdje uit geweest. Ik heb nochtans regelmatig gepopeld om op mijn blog in te spelen op actuele gebeurtenissen en toestanden. Intussen ben ik razend jaloers geworden op het blog van een van mijn bezoekers, die er in slaagt om, naast knappe poëzie (voorzover ik kan oordelen), ook zijn kritische visie op de actualiteit te geven in amper enkele oersterke woorden waar ik op zijn minst twintig regels voor nodig zou hebben. Oordeel zelf en surf eens naar http://blog.seniorennet.be/frankie/ .
In mijn blog van 9.8 stak ik een beetje oneerbiedig de draak met vertaalcomputers die op enkele seconden tijd een Nederlandse tekst in het Engels (?) omzetten. Ik was nieuwsgierig naar wat er van mijn oorspronkelijke tekst nog te herkennen zou zijn als ik die Engelse vertaling opnieuw naar het Nederlands zou laten vertalen. Mijn bezoekster Taliver reageerde op 10.8 met de goeie raad om zon heen-en-terugvertaling eens uit te proberen via de site http://www.freetranslation.com/ . Zo gezegd, zo gedaan (moet u ook eens doen, beste mensen!). Ik copieerde dus eerst mijn originele blogtekst van 9.8 naar die site en vroeg een vertaling naar het Engels. Ik kreeg die onmiddellijk en vroeg vervolgens om die tekst terug naar Nederlands om te zetten. Theoretisch zou je verwachten dat ik opnieuw mijn oorspronkelijk origineel te zien zou krijgen. Niet dus. Ik bespaar u de Engelse versie (hoewel die op zichzelf ook al de moeite waarde is) maar laat u meegenieten van het volgend fragment, letterlijk overgenomen uit de Nederlandse eindversie: ( ) Eigenlijk terwijl u weet, omdat wat op aarde zij met mijn jargon kunnen beginnen. ( ) Goed "vertaalde" is ver bovenstaande of beter, er waren Engelse woorden uit, maar zeiden dat er alles, in kort was: er was geen touw gehechte naar knopen; bescheuren voor u!( ) Wees zo het. In ieder geval raad ik iedere blogger naar van de heme aan / haar eigen teksten gaan akkoord naar" verhuurde Snaffle" door ga akkoord op die knoop. Geblazen lach! ( ) Ik zou van te zien houden wat mijn oorspronkelijke prozaoverblijfsel is. ( ) Inderdaad: geen touw gehechte naar knopen, bescheuren voor u! (om je te bescheuren ) en geblazen lach! (lachen geblazen).
EINDCONCLUSIE: Zelfs mijn hond zou zulke vertaalfouten niet maken. Hij zou het trouwens niet eens kunnen, want ik héb geen hond.
TOE(kom)MAATJE. Om voorbarige kritiek op vertaalcomputers te voorkomen: die dingen zijn natuurlijk bedoeld en geprogrammeerd voor het vertalen van zakelijke teksten en niet van onvertaalbare kommaneukerige onzin. Wees zo het! (so it be )
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
