WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
17-01-2010
HAïTI
Haïti Als ik de berichten over dit zwaar getroffen land hoor of de verschrikkelijke beelden zie, dan schaam ik me dat ik nog durf te klagen over tegenslagen, ziekte, ongemakken, materiële schade of noem maar op: het zijn slechts pietluttigheden, vergeleken bij de pijn, het verdriet, de machteloosheid, de angst, de eeuwige armoede bij 80% van de bevolking enz. En dat in een land dat een van de welvarendste ter wereld had kunnen zijn maar al sinds generaties door kleine corrupte minderheden wordt uitgebuit. Natuur- en andere rampen gaan vaak gepaard met chaotische toestanden, die op hun beurt weer aanleiding geven tot plunderingen en andere gewelddaden. We zijn geneigd om dergelijke reacties te veroordelen, maar in het geval van Haïti wil ik toch voorzichtig zijn: want wie ben ik om mensen te veroordelen die geen andere keuze hebben dan ofwel binnen enkele uren sterven van honger en dorst ofwel voedsel stelen (ook wel plunderen genoemd ) Ik ben te oud om ter plaatse hulp te bieden, weet ook niet of ik daartoe ooit de moed zou hebben, maar gelukkig hoef ik ook niet van op afstand met de armen over elkaar te blijven toezien op deze humanitaire catastrofe. Verschillende menslievende organisaties zijn immers beter georganiseerd om de hulpactiviteiten ter plaatse te coördineren, mits zij uiteraard voldoende financiële steun krijgen van de bevolking. Ik heb vandaag een bedrag gestort op de speciale rampenrekening 000.0000012.12; het zal allicht een druppel op een gloeiende plaat zijn, maar als elk Belgisch huisgezin een druppel bijdraagt, dan kunnen er mensenlevens mee gered worden. Om niks te moeten bijdragen verschuilen mensen zich soms achter het argument dat het geld toch in verkeerde handen terecht komt. Het zal inderdaad best waar zijn dat de opbrengst van zulke acties soms gedeeltelijk in verkeerde handen terecht komt, maar het zal mij er niet van weerhouden om toch mijn steentje bij te dragen in dat deel dat zijn bestemming wél bereikt.
Brol, smartlappen en misverkiezingen Een van onze zoons is voltijds violist en muziekleraar en wordt af en toe gevraagd om samen met een pianist (soms mag dat zijn vader zijn, ik dus) op te treden met een licht klassiek programma voor een receptie, een vernissage of een andere gelegenheid waar zware klassieke muziek minder gesmaakt zou worden. Speciaal voor die gelegenheden heeft hij enkele mappen in zijn kast die hij in een ludieke bui heeft versierd met opschriften zoals: Brol en smartlappen, voor recepties waar geen eind aan komt (soort toiletpapier-muziek) met o.a. Lascia Dinges Hij geeft toe dat die omschrijving erg oneerbiedig is en eigenlijk ook onverdiend voor heel wat van de betreffende werken: er zitten wel degelijk mooie dingen tussen maar die zo grijs gedraaid zijn dat een echte liefhebber van klassieke muziek ze stilaan wat beu is. Ook wordt hem soms gevraagd om een kerkelijke plechtigheid muzikaal te omlijsten; ook daarvoor legde hij een aangepaste map aan en gaf die als titel: Mis-muziek (daarom geen misse muziek, enkel muziek om te kiezen voor in de mis, een soort misverkiezing dus ). Ik moet ergens in mijn bestanden wel een foto hebben waarop wij beiden al musicerend staan te pronken, maar ik geef de voorkeur aan twee fotos van mijn zoon samen met zijn dochter (sinds enkele jaren professioneel pianiste, gelukkig heel wat begaafder dan haar opa die steeds een bescheiden amateurtje is gebleven ).
De "betrokkenen" zo'n 25 jaar geleden:
En hier dezelfde "hoofdpersonen" 25 jaar later tijdens een recital:
2010: begin van een nieuw decennium? NEEN! Sorry, maar ik kan het echt niet laten om nog eens een van mijn kommaneukerige stokpaardjes van stal te halen. Het is een wijdverbreid misverstand, vooral in stand gehouden door bijna alle media (op een zeldzame uitzondering na), dat we met het jaar 2010 een nieuw decennium zouden zijn binnengetreden. Het tegendeel is waar: 2010 is niet het eerste jaar van een decennium maar het laatste! Ik heb er alle begrip voor dat computeroma en andere bezoekers hier al genoeg hebben van het saaie onderwerp en dus afhaken. Voor de anderen wil ik mijn blabla graag verder toelichten. Het 1ste jaar van onze jaarTELLING (let op het woord!, jaren worden inderdaad geteld) heeft logischerwijze nummer 1 (en niet nummer NUL), het 2de jaar werd jaar 2 enz. Het eerste decennium (letterlijk: een periode van 10 jaar) eindigde dus logischerwijze met het 10de jaar; met jaar 11 begon dan een volgend decennium. Dezelfde redenering uiteraard voor eeuwen en millennia. De eerste eeuw eindigde op 31 december van het jaar 100; evenzo eindigde de twintigste eeuw (2de millennium) pas op 31.12.2000. Al die speciale festiviteiten ivm de eeuw- en millenniumwissel kwamen dus een jaar te vroeg! Allicht sprak de overgang van 31.12 1999 naar 1.1.2000 sterk tot de verbeelding, vandaar de fout. Enz. enz.: met het jaar 2010 zitten we dus nog voor één jaar in het decennium dat begon op 1.1.2001. Pas op 1.1.2011 (let op die laatste cijfers!) zitten we in een nieuw decennium . Oef! (Bravo voor wie het helemaal heeft uitgehouden!)
TOE(kom)MAATJE. Opstelknipsel uit de lagere school: Ze hebben daar een grote hond. Als er iemand van voor belt, begint hij vanachter te blaffen.
De laatste dag van 2009 zal ik niet vlug vergeten. Al zon 40 jaar rijd ik vrijwel dagelijks achteruit uit mijn garage en via mijn oprit en het trottoir de weg op. Nooit enig probleem gehad, tot die vervloekte ochtend van de 31ste december 2009. Hoewel ik links en rechts voldoende maar ook geen zee van ruimte heb, houd ik altijd mijn beide achteruitkijkspiegels in de gaten. Maar deze keer werd ik door iets afgeleid (geen idee meer door wélk iets) en knalde met mijn achterwerk (allee, dat van mijn wagen) een muurtje omver dat ik deel met mijn buren. Het was een flinke bonk, hoewel je het aan de schade aan mijn wagen niet direct zou vermoeden (die kon normaal rijden), vergeleken bij de echte puinhoop (letterlijk!) die over de hele breedte van de stoep verspreid lag. Het leek me nog te vroeg om onze buren uit hun bed te bellen om hun het heuglijk nieuws te melden dat ik zojuist hun deel van ons gemeenschappelijk muurtje naar de kl gereden had. Toen we even later terugkwamen na onze boodschappen stonden zij (uiteraard nog niet op de hoogte van de ware toedracht) naar de ravage te kijken en verwelkomden ze ons met de opmerking hopelijk heeft iemand het zien gebeuren; waarop wij dus: ja, WIJ hebben het gezien!. Ik heb me natuurlijk verontschuldigd voor de tijdelijke last die ze door mijn fout manoeuvre zullen ondervinden. Overigens kon ik voor mijn fout geen slechtere dag uitkiezen: uitgerekend het begin van een lang weekend waarin zo ongeveer iedereen onbereikbaar is (behalve de solden-zaken maar daar heb ik weinig aan). Al een geluk dat we voor Oudejaarsavond niks speciaals gepland hadden: samen met madame Komma en haar culinaire gaven hebben we er ondanks alles toch iets gezelligs van gemaakt. De rest van oudejaarsdag heb ik grotendeels besteed aan verzekeringsformaliteiten, plaatsen van gevaardriehoeken op de stoep (ik wil het puin niet opruimen vóór het eventueel bezoek van de verzekeringsexpert; die zware stukken zal ik trouwens toch door een aannemer moeten laten weghalen ). Verder heb ik enkele geïnteresseerde ramptoeristen uitleg gegeven. Ik heb ook enkele fotos genomen, in de eerste plaats voor de verschillende verzekeringen maar ook voor mijn eigen ramptoerisme (ik heb een bizarre fotocollectie van eigen blauwe plekken, knie- en andere operatie-sneden, ziekenhuis-ervaringen enz.). En ten slotte hoef ik vandaag niet te zoeken naar plaatjes voor mijn blog,joepie! En op tweede nieuwjaarsdag heb ik nog maar eens geleerd hoe je ook zon frustrerende materiële tegenslag moet relativeren. Gisterenmorgen bleek dat onze buurman (inderdaad: die mede-eigenaar van het muurtje) s nachts getroffen was door een plotse en zeer ernstige aandoening. Voor onze deur stonden 100-ambulances, MUG-team en politie, alle met blauwe zwaailichten; even later ook een brandweerwagen om de patiënt (op brancard) met een brandladder te evacueren van de verdieping naar een van de ambulancewagens. Op dit ogenblik zijn we nog zonder verder nieuws en kunnen alleen maar hopen dat alles toch goed gekomen is. Als je zon 40 jaar als goede buren met elkaar omgaat, dan kun je gemakkelijk je eigen materiële zorgen even opzij zetten. TOE(kom)MAATJE. Toen onze jongste zoon de fotos zag, stuurde hij ons volgend mailtje: altijd gedacht dat er een échte hooligan schuilging in onze pa.... da kan geen licht tikske meer geweest zijn.... goeie reclam voor volkswagen....zonder extra terreinwagen-bumper!
Familie-reünie (2) Door mijn amateuristisch geklungel kwam de foto van de mooie koelkastpoëzie in mijn vorige blog maar pover over (tiens, dat laatste rijmt maar het is uiteraard geen poëzie ) Om recht te doen aan dichteres S. (het lief van onze kleinzoon E.) geef ik hier nog eens de foto van haar oorspronkelijk werkstukje en een wat beter leesbare versie van de tekst; vervolgens nog een zicht op omas kleerkast met verkleedkeren
TOE(kom)MAATJE. Vandaag was wel de leste maar voor mij zeker niet de beste dag van het jaar, verdomme Meer details en beelden in mijn volgende blog Intussen wens ik ieder van mijn bezoekers een prettige jaarwisseling.
Koelkastpoëzie, door dichteres S. (lief van kleinzoon E.): Wie bovenstaande tekst niet goed kan lezen, ik heb ze voor u uitgetikt: jij mijn zoete illusie fluistert liefde in mijn hart en poëzie in mijn zuchtende ziel ik kan je geheimen verzorgen met een enkele kus
wil je ons uitvinden? zacht onze verlangens delen? zeg dan voor altijd ja!
En hier een blik op oma's kleerkast met verkleedkleren:
Familie-reünie Volgens familiale traditie hadden wij, zoals elk jaar rond Kerstmis, ook nu weer onze hele achterban uitgenodigd voor een reünie bij ons thuis. Qua ruimte wordt dat wel steeds moeilijker, gelet op de beperkte plaats tegenover de groeiende omvang van die achterban: onze 4 kinderen met 3 partners + 13 kleinkinderen met (momenteel ) 4 lieven. Omdat onze oudste kleinzoon enkele dagen in het buitenland vertoefde, waren we onszelf inbegrepen - dus met 25 man M/V (ja, reken maar uit hoor, het klopt!). Daarom hadden we ook gekozen voor een formule van zelfbediening met eenvoudige bestekken. Onze kinderen (van wie er een in plaats van violist evengoed chef-kok in een sterrenhotel had kunnen worden) hadden samen gezorgd voor een uitgebreide keuze van aperitieven, warme en koude hapjes (en happen), bijhorende dranken en allerlei desserts. Van (o)pa en (o)ma werd alleen verwacht dat we uiteraard .de rekening zouden betalen! Toch had oma nog een extra opdracht meegekregen: zij moest (zoals in vroeger jaren) een peperkoekenhuisje bouwen, dat de opdrachtgevers (intussen grote lummels, stel je voor!) dan in de loop van de dag zouden afbreken (lees: opeten!). Zoals elk jaar (traditie, nietwaar?) was het ook nu weer een chaotische maar (misschien juist daardoor?) supergezellige bedoening. Er werd niet alleen veel gegeten maar ook gelachen: vooral de tieners amuseerden zich met fotos waarop ze zich als kleuters herkenden (al dan niet in hun blootje ) of met de uitgebreide voorraad verkleedkleren die oma in de loop der jaren had verzameld of zelf genaaid en nu welbewust ter herontdekking op een van de kamers had uitgespreid Tot onze aangename verrassing bleek een van de lieven over poëtische gaven te beschikken. Toen zij onze collectie koelkastpoëzie-woordjes zag (een 500-tal losse +/- courante woorden op magneetjes), toverde zij daarmee in een mum van tijd een mooi gedicht op onze ijskast, naast onze eigen niet steeds even nette fantasietjes (die ik dan ook uit pure schaamte onmiddellijk heb verwijderd ). Toen rond 23 uur de laatste gasten vertrokken waren, genoten Oma en ik nog even van de stilte na de storm en doken toen ons bed in, moe maar tevreden over een geslaagde dag.
Het "peperkoekenhuisje" :
Beroepsviolist maar in zijn vrije tijd verstokte keukenpiet:
Lachen geblazen om oude foto's:
Uit oma's verkleedkoffer, na zoveel jaren wel veel te klein:
Nogmaals oma's peperkoekenhuisje, maar in "afgebroken" staat na het festijn: Koelkastpoëzie, door een van de "lieven": jij mijn zoete illusie fluistert liefde in mijn hart en poëzie in mijn zuchtende ziel ik kan je geheimen verzorgen met een enkele kus
wil je ons uitvinden? zacht onze verlangens delen? zeg dan voor altijd ja!
(klik op de bijlage-link om de originele foto te zien)
Een donker verhaal . Een van onze 9 kleindochters (17 jr) had een resem vriendinnen uitgenodigd om er samen een gezellige avond van te maken. Gezellig zou ongetwijfeld betekenen: veel gelach en blabla en tienermuziek; voor de mama (die erg gehecht is aan een ongestoorde nachtrust) voldoende reden om die lawaaierige kermis te ontvluchten en bij ons een nachtje onderdak te reserveren in haar eigen vroegere slaapkamer. Papa daarentegen had er geen probleem mee om thuis te blijven als discrete toezichter op de achtergrond Maar wat wou ik eigenlijk vertellen O ja, het was al uren voorbij middernacht toen de bende uiteenging en onze kleindochter doodmoe in bed kroop als een blok in een diepe slaap viel. Toen ze ontwaakte was ze zalig uitgerust en overtuigd dat het al volop dag was. Ze was dan ook stomverbaasd dat ze buiten nog geen daglicht zag; had ze dan toch nog maar enkele uurtjes gemaft? Ze keek op haar horloge, en inderdaad: 't was nog maar vijf uur, hoe kon dat nou. En als klap op de vuurpijl klonk daar de volgende verrassing, nl. de stem van papa: zeg lieverd, als je nu niet komt ontbijten dan kun je dat beter overslaan Hoezo, ontbijten midden in de nacht, het is nog donker?! - Nee schatje, het is niet nog donker, het is al donker, je hebt de hele dag geslapen!! Slot van het verhaal: schatje heeft dan maar ineens zowel het ontbijt als het middagmaal overgeslagen
TOE(kom)MAATJE. Een zinnetje uit een kinderopstel: We hadden veel werk, want er waren boterkoeken voor 300 mensen die allemaal opengesneden en gesmeerd moesten worden. (Ik heb nog een hele verzameling van dergelijk juweeltjes en zal er nog wel eens vaker uit putten)
Op het ogenblik dat ik dit schrijf, is het zoveelste Groot Dictee der Nederlandse Taal volop bezig (of net afgelopen?). Hoewel ik dit hopeloos overschatte media-gebeuren al enkele jaren volkomen links laat liggen, zullen vrienden en kennissen me toch weer vragen of ik, als verwoede taalliefhebber, niet meegedaan heb. Nee, nee, nee dus! De tijd is voorbij dat ik inderdaad elk jaar met pen en papier aan het TV-scherm gekluisterd zat en meestal een iets betere score behaalde dan het gemiddelde van de zaal. Bovendien heb ik op dergelijke spellingwedstrijden te lande af en toe een podiumplaats bereikt, waarmee ik als prijs enkele woordenboeken e.d. in de wacht heb gesleept. Intussen besefte ik meer en meer dat een dicteewedstrijd in feite niets te maken heeft met taalkennis maar alles met het correct kunnen spellen van aartsmoeilijke woorden (die je bovendien zelden of nooit gebruikt!). Sindsdien maak ik me ongezond druk om andersluidende beweringen van mensen die m.i. beter zouden moeten weten. Verwijzend naar het Groot Dictee vindt royaltyjournalist Jan Van den Berghe het maar normaal dat je als journalist een correct taalgebruiker bent (GvA 16.12); in 2006 was VdB de beste der prominenten, maar in een echte taaltest zou hij waarschijnlijk minder goed gescoord hebben: in zijn korte GvA-tekst lees ik ten minste twee gallicismen In dit verband las ik onlangs eenzelfde standpunt van prof. Hans Bennis, bijzonder hoogleraar Taalvariatie aan de Universiteit van Amsterdam. Ik citeer gedeeltelijk (de vetgedrukte onderstrepingen zijn van mij): ( ) het Groot Dictee interesseert me niet. Ik begrijp niet dat intelligente mensen hieraan meedoen, laat staan dat ze er trots op zijn als ze weinig fouten maken. ( ) Het heeft allemaal niets met natuurlijke taal te maken, maar met de regeltjes die men heeft verzonnen om taal op te schrijven. Ik vind het jammer dat mensen zoveel
waarde hechten aan een correcte spelling. Om een of andere reden stellen mensen correct spellen gelijk aan goed zijn in taal. Maar goed zijn in taal staat voor mij eerder gelijk aan zonder horten of stoten je gedachten helder onder woorden kunnen brengen; iets wat ik zelden tegenkom. Of aan het in staat zijn om complexe
zinnen te gebruiken en te begrijpen. Het zou goed zijn als ze daar op school meer aandacht aan zouden besteden, in plaats van te hameren op wel of geen tussen-n ( ) N.B. Die prof zou spellingvoorschriften zelfs geheel willen afschaffen (schrijf zoals je spreekt), maar dat gaat mij dan weer véél te ver.
Op mijn blog van 28.11 bewees ik dat HULPSINTEN niet bestaan en dat ELKE zogenaamde hulp-Sint in werkelijkheid de Enige Echte Heilige Man is. Ik schreef bv.: één en dezelfde Sinterklaas, in de ene winkel met een bril en aan de overkant zonder bril Tot mijn voldoening krijg ik nu steun uit onverdachte hoek, nl. de ondervoorzitter van het eerbiedwaardige Sint-Nicolaasgenootschap, die in GVA van eergisteren 2.12 zegt: Voor echte gelovigen kan Sinterklaas hier een groen kleed dragen en twee huizen verder een rood kleed. Het is ook heel normaal dat de Sint in één nacht àlle kinderen kan bezoeken ( ) Het probleem bij moeilijke kindervragen is, dat ouders vanuit hun eigen logische denkwereld beginnen te antwoorden. Zou die ondervoorzitter van het Genootschap mijn blog gelezen hebben? Of klinkt dat al te pretentieus?
TOE(kom)MAATJE. Over pretentie gesproken. Mede dankzij mij is mijn straat al voor de tweede keer uitgeroepen tot de Slimste Straat van mijn gemeente. Uitleg: elk jaar worden de inwoners uitgenodigd om per straat een quiz-ploeg samen te stellen, die dan in concurrentie met andere straten de SLIMSTE moet opleveren; welnu, ik weet dat ik te dom ben om met succes aan quizzen mee te doen, daarom was ik euh zo slim om me GEEN KANDIDAAT te stellen, zodat mijn straat kon winnen. Haha.
Niemand zal betwisten dat (te) snel rijden een belangrijke oorzaak is van zware verkeersongevallen. Niet te verwonderen dus dat met de regelmaat van een klok wordt gepleit om de maximumsnelheden in het verkeer te verlagen, want dat is veiliger. Ik ben niet principieel tegen lagere maxima, maar het argument vind ik ronduit dom. Natùùrlijk is 110 veiliger dan 120, en 80/u is nóg veiliger, en 50 nóg meer enz., kortom, het allerveiligst zijn stilstaande autos, dus: autos afschaffen en terug naar de Middeleeuwen! Anders gezegd: of we het nu leuk vinden of niet, de auto is nu eenmaal niet meer weg te denken uit onze samenleving. De vraag is dus niet: moet de maximumsnelheid omlaag?, maar hoe zoeken we een maatschappelijk verantwoord evenwicht tussen maximumsnelheden en een zo laag mogelijke prijs aan slachtoffers?
TOE(kom)MAATJE. Over grenzen gesproken In GVA van vandaag 28.11 lees ik over het superluxe cruise-schip Oasis of the Seas: het grootste varende hotel ter wereld (GVA 28.11). 360 meter lang, 16 verdiepingen (dekken), 6000 passagiers, 2000 bemanningsleden, 24 restaurants (!), 37 bars, 12000 bomen en planten (?) enz. enz. Ik kan het niet helpen maar ik vind zoiets degoutant en wraakroepend. Voor alle duidelijkheid: ik voel me heel gelukkig (en bevoorrecht!) dat ikzelf me een bepaalde graad van comfort en enige luxe kan veroorloven en af en toe eens met vakantie kan gaan, zaken die niet voor iedereen zijn weggelegd. Maar zelfs indien wij (want computeroma denkt er ook zo over) ons zon superluxueuze cruisereis zouden kunnen permitteren, zou dat indruisen tegen ons gevoel van verdelende rechtvaardigheid; er zijn grenzen!
Dan liever een mooi uitzicht vanuit "ons" gezellig en comfortabel Zwitsers chalet op de vierduizenders in het Mont-Blancgebied:
Na zijn dagtaak vergat een Engelse ambulancier onlangs een patiënt af te leveren bij diens verzorgingstehuis. De man bleef vijf uur lang opgesloten voordat de vergetelheid ontdekt werd, maar alles liep goed af en het slachtoffer nam het nogal laconiek op. Het voorval deed mij denken aan een familieanekdote van lang geleden. Een zus van mijn vader was een kloosternon, die als enige van haar gemeenschap een rijbewijs had. Het gebeurde maar zelden dat ze effectief moest uitrijden en toen ze op een goeie dag een medezuster voor een onderzoek naar het nabije ziekenhuis moest vervoeren, was dat dan ook een hele bedoening, die grote belangstelling van de andere nonnen genoot. Mijn tante nonneke startte de wagen en vertrok, enthousiast uitgewuifd alsof ze maanden zou wegblijven! - door haar collegas; die bleven zwaaien tot zij uit het gezicht verdween, en mijn tante (ze noemden haar de clown van het klooster) wuifde even vrolijk terug. Toen ze enkele minuten later bij het ziekenhuis aankwam, opende ze het achterportier om haar passagier te helpen bij het uitstappen maar stelde tot haar verbazing vast dat de achterbank .leeg was! Ze besefte onmiddellijk dat ze, in haar zenuwachtig enthousiasme om nog eens te kunnen rijden, de levende lading per vergetelheid had achtergelaten bij de andere zusters en dat hun uitbundige gebaren bij haar vertrek geen vrolijk uitwuiven betekenden maar integendeel een ultieme poging waren om haar te doen terugkeren en alsnog de lading op te pikken! Ze keerde uiteraard onmiddellijk om en er volgde een tweede aflevering van de reality soap, nu uiteraard MET passende bagage op de achterbank. Onnodig te zeggen dat het voorval de nodige hilariteit opleverde en ook jarenlater nog vaak werd opgerakeld. Intussen is Tante Trees alweer jaren dood (evenals ongetwijfeld de hele toenmalige kloostergemeenschap) maar ik herinner mij het verhaal nog als de dag van gisteren.
Het is een hardnekkig misverstand dat Sinterklaas over Hulpsinten zou beschikken; het tegendeel is waar: van mijn moeder zaliger weet ik zeker dat iedere Sint die ik tegenkom de enige echte is. Elke twijfel die ik als kind opperde, ontzenuwde zij met keiharde bewijzen. Sint Nicolaas is een Heilige, en Heiligen kunnen alles. Zo kan de Heilige Man zich bv. zonder problemen tegelijkertijd op verschillende plaatsen en in verschillende outfits vertonen; ik heb dus nooit bij een vervanger op schoot gezeten: het was iedere keer de Heilige Man zelf, ook al zag ik Hem tezelfdertijd in een winkel aan de overkant met een ander kindje. Het was zoals bij God de Vader, God de Zoon en God de Heilige Geest, telkens nochtans dezelfde ene God, dus waarom dan niet één en dezelfde Sinterklaas, in de ene winkel met een bril en aan de overkant zonder bril? In zijn begeleidende briefjes bij de cadeautjes herkenden wij het karakteristieke handschrift van mama, maar dat was voor haar (en aldus voor ons!) juist een bewijs temeer van s mans Veelzijdige Gaven: Sinterklaas kan toch ook alles, zelfs mijn handschrift kan Hij nadoen! Het bericht in mijn Gazet,dat er bijscholingscursussen voor hulpsinterklazen bestaan, ontneemt dit kinderfeest een flinke brok romantiek en doet me met heimwee terugdenken aan mijn kinderjaren, toen mijn moeder helemaal geen hulpsinterklazen nodig had en wij elk jaar weer op de schoot van De Enige Echte Sint onze liedjes konden opdreunen.
Ik wens u oprecht succes met uw plannen om de verkeersveiligheid te verhogen door onder meer het aantalverkeersborden langs onze wegen drastisch te beperken tot wat echt nodig is (jaren geleden bewees een onderzoek ik meen in Limburg dat zon vermindering wel 50 % zou kunnen bedragen, maar met die conclusie is blijkbaar nooit iets gedaan).
Ik hoop dat zon herziening tegelijk gepaard zal gaan met een kwalitatieve benadering. Ik stoor mij voortdurend aan de talloze overbodige, misleidende, slecht geplaatste, tegenstrijdige en soms niet bestaande verkeerstekens.
Een weggebruiker moet uiteraard vooral oog hebben voor het verkeer zelf en alles wat (in)direct met verkeersveiligheid te maken heeft, maar zijn aandacht wordt voortdurend afgeleid door allerlei aanduidingen, die ofwel zoveel informatie bevatten dat men sterk moet afremmen (of zelfs stoppen, bv. op kruispunten in industrieparken!) om het allemaal te kunnen lezen, ofwel boodschappen die met verkeersveiligheid weinig of zelfs niets te maken hebben. Ik denk niet alleen aan de vele zuiver commerciële reclameborden of toeristische propaganda (waaronder ook De Provincie X heet U welkom e.d.) maar ook paradoxaal genoeg! aan die grote borden van het Belgisch Instituut voor de VerkeersVeiligheid (!) met te lange, ingewikkelde en soms raadselachtige slogans.
Ten slotte veroorloof ik me nog een suggestie in de marge: de plaatsing van (vooral tijdelijke) verkeerstekens berust maar al te vaak op ondeskundige improvisatie; soms betekenen ze reglementair zelfs precies het tegenovergestelde van wat blijkbaar bedoeld wordt. Zulke plaatsingen zouden dus beter gebeuren door of ten minste onder toezicht van bevoegde overheden.
Gemiddeld worden per week 17 fietsers gedood in het verkeer zonder dat de media daar veel aandacht aan besteden. Pas wanneer er in één euh klap meerdere slachtoffers vallen wordt het weer interessant en zien de kranten er brood in (u weet wel: de één zijn dood enz.). Zoals die vier studenten die deze week van het fietspad weggemaaid werden door een dronken chauffeur die te hard reed. Zoals helaas te voorspellen was, volstond deze (betwistbaar gebleken) omschrijving voor het grote publiek om de doodrijder al direct de zwaarste straffen toe te wensen. Het parket stelde inmiddels vast dat de chauffeur de promillegrens lichtjes overschreden had maar niet dronken was en ook dat de man 90 km/u reed ipv de toegelaten 70 km/u., kortom, overtredingen die ook u en mij gemakkelijk kunnen overkomen. Zijn verzekering ging met die nuanceringen trouwens akkoord. Ik vraag me af hoeveel van al diegenen die de chauffeur al direct veroordeelden zouden durven zweren dat ze zelf nooit ofte nimmer na een half glas te veel achter het stuur hebben gekropen of ergens wat harder gereden dan officieel toegelaten? Ik zou het van mezelf in elk geval nooit durven beweren, ook al ben ik een zgn. defensieve rijder; een ramp zoals hiervoor beschreven kan ook mij overkomen. Trouwens, wat snelheidsbeperkingen betreft is het in ons land gewoon onmogelijk om die overal en altijd te respecteren, al was het maar omdat die maxima zelfs op korte afstanden voortdurend veranderen. Ook krioelt het van allerlei (overbodige, misleidende of zelfs tegenstrijdige) verkeersborden (zie hieronder een kleine collectie). Ik heb ooit aan mijn plaatselijke verkeerspolitieofficier gevraagd om samen met hem of een medewerker een willekeurige rit door mijn stad en regio te maken om hem af en toe bij verrassing te vragen in welke snelheids- of parkeerzone we ons bevonden. Hij wilde (of durfde?) er niet op ingaan (!! ) Voor alle duidelijkheid: helemaal los van voorgaande bedenkingen heb ik uiteraard het volste respect en begrip voor het onmetelijke verdriet van de zwaar getroffen families en vrienden van de slachtoffers. Ik kan me perfect voorstellen dat zij in de huidige omstandigheden totaal geen boodschap hebben aan een benadering zoals de mijne; ik denk trouwens dat ze die wel niet zullen lezen en dat stelt me gerust.
Hieronder enkele staaltjes van officiële signalisatie door bevoegde instanties. Kun je een weggebruiker dan kwalijk nemen als hij de richtlijnen van de overheid vaak niet begrijpt en zich dus ook wel eens afvraagt of hij er wel rekening mee moet houden?
Probeer dat als niet bekende chauffeur maar eens in één oogwenk in je op te nemen
(het in mijn vorig blog aangekondigde item over een familiale anekdote zal voor een volgende keer zijn) In het novembernummer van OKRA-magazine (tijdschrift van de seniorenvereniging OKRA) staat in de kookrubriek een artikel over Vegetarische kip.Nu ben ik een overtuigde bewonderaar van lekker koken (kan er bij wijze van spreken uren op staan kijken ), maar zelf koken?, ho maar: ik kan nog geen ei bakken. Maar kom, bij die titel vegetarische kip werd ik uiteraard nieuwsgierig: wat moest ik me in s hemelsnaam voorstellen bij een gerecht met zon tegenstrijdige naam? Maar noch de begeleidende tekst noch de kookinstructies of de opsomming van de benodigde ingrediënten maakten we iets wijzer. Nergens las ik ook maar een spoor van kip, integendeel: alleen in de titel boven die ingrediëntenlijst kwam het woord kip voor, maar hoe! De titel luidde ik citeer gekleurde kip (zonder kip). Ik hou nogal van (vooral absurde) humor, maar de "humor" van deze Kip zonder kip ontgaat me compleet; ik zie het eerder als een euh Kip zonder kop.Het zou me niet verbazen als OKRA in het volgende nummer een recept geeft voor Broodje olifant zonder olifant.
Boeken(beurs) en voorlezers Op de Antwerpse boekbeurs lezen auteurs soms voor uit eigen (of andermans) werk. Op zichzelf een interessant initiatief, maar (goed) schrijven is nog wat anders dan goed voorlezen. Ik heb de dichter Anton Van Wilderode ooit uit zijn eigen mooie repertoire horen voordragen, maar zijn krakende stemgeluid was om buikloop van te krijgen Dan hoor ik bv. liever - ondanks zijn herkenbare Wase tongval - Tom Lanoye (ooit samen in de klas met Chris De Stoop en onze oudste zoon, maar dat terzijde). Overigens herinner ik me dat ik zelf (een generatie geleden) ook een mislukte voorlezer voor mijn kindjes was, maar dan niet zozeer door een slecht stemgeluid dat viel nogal mee maar doordat ik tijdens Sneeuwwitje, Roodkapje, het Kindje in de Kribbe of andere verhaaltjes regelmatig halverwege een zin begon te knikkebollen en zelf in slaap dreigde te vallen. Ik werd dan wel weer tot de orde geroepen: Allez papa, vertel nou verder!!, en dan ging het weer even, maar nooit voor lang. Ik ben met mijn voorleescarrière dan maar voortijdig gestopt, hoe spijtig ik het ook vond want ik begreep wel dat mijn kroost het liever anders had gezien. Het gekke is, dat ik uitgerekend in mijn bed altijd een slechte slaper ben geweest. Misschien had ik dus beter in horizontale toestand vanuit mijn bed voorgelezen, met de kleintjes rond mij!
TOE(kom)MAATJE. Als er niks beters tussen komt, pik ik in mijn volgend blog in op een berichtje uit de krant: chauffeur vergeet patiënt in ambulance, dat mij deed denken aan een (plezant) voorval dat ik in mijn eigen familie ooit meemaakte.
1)Vorige zondag vierde het Koninklijk Gemengd Koor Sint-Gregoriusgild te Sint-Niklaas, opgericht in 1889!, zijn 120-jarig bestaan met een schitterend jubileumconcert. Een jaar geleden had ik, na zon 40 jaar meegezongen te hebben, na lang nadenken en met pijn in het hart besloten afscheid te nemen; ik vond gewoon dat mijn tijd gekomen was en wilde niet wachten tot mijn stem versleten zou zijn en de anderen onder mekaar misschien zouden fezelen het werd tijd dat hij stopte Ik ben nu sinds een jaar een enthousiaste fan van mijn vroegere club en hoopte dat het concert van zondag een knaller zou worden, en inderdaad: ondanks mijn kritisch (kommaneuker-)karakter vond ik het een verrassende hartverwarmende ervaring. Een prachtig programma, schitterende gast-solisten, een flink begeleidend orkest en een uitstekend fris kinderkoor als gast; het totaalniveau lag dan ook mijlen hoger dan dat van ons eeuwfeestconcert 20 jaar geleden, dat we toen vierden met uitsluitend eigen volk, weliswaar erg gemotiveerd maar onvoldoende beantwoordend aan de normale verwachtingen ) Ik verheug me nu al op het volgende grote concert
2)s Anderendaags mochten oma en ik genieten van een heel ander genre, nl. optreden van een BigBand. Normaal is Jazz niet direct euh mijn ding (ik schrik zelf even van dit afschuwelijk taal-modernisme, maar het kwam op als kk ), maar voor evergreens van Glenn Miller, Duke Ellington c.s. (In the mood, American patrol, Tuxedo Junction enz ) maken we een uitzondering en we wisten dat Big Band Enter (waarin een van onze kleinzoons saxofoon speelt) onder meer die goeie ouwe bekenden op het repertoire heeft. Bovendien zou Sandrine als gastsoliste optreden en dus wilden we ook die B.V. van bij ons wel eens (voor de eerste keer) aan het werk zien en horen. Het werd een mooi concert met veel swingende nummers. Wat Sandrine betreft: zij zong een aantal moderne nummers (I feel the same way, Story of us, Me & Mr Jones, ) en deed dat jazz-technisch formidabel goed, uitstekend gesteund door de ruim 20-koppige Big Band, maar het was me een raadsel waarom ze al haar nummers riep terwijl haar stem krachtig genoeg is om gewoon te zingen (maar wie ben ik om te oordelen )
3)En last but not least: op 7 en 8 november, vlak voordat ze vertrekt voor een aantal optredens in Zuid-Afrika, speelt ons oudste kleinkind Barbara (27), beroepspianiste, in Beveren (C.C. Ter Vesten) met begeleiding van een harmonieorkest de beroemde Rhapsody in Blue van Georges Gershwin, plus nog enkele andere werken van dezelfde componist. Uiteraard zullen opa en oma van de partij zijn; we zijn benieuwd hoe zij deze werken, die qua stijl toch erg verschillen van het klassieke genre waarmee ze vertrouwd is, zal vertolken. Ze vertelde ons zojuist dat ze volgende vrijdagmorgen 6.11 geïnterviewd wordt tijdens het KLARA-ochtendprogramma Brede opklaringen (na het nieuws van 9 uur).
TOE(kom)MAATJEs. 1) Heel wat van onze (klein)kinderen zijn actieve musici, sommige ook beroepshalve. Oma en ik zijn verstokte muziekliefhebbers, vandaar dat we vaak horen zeggen het zit in de genen. Ik geloof daar niks van: noch mijn ouders noch mijn schoonouders hadden iets met muziek; de enige link die ik kan leggen is het feit dat ze mij op 8-jarige leeftijd een pianoleraar opdrongen (toen stond dat chic ). Pas na een jaar of twee (herinner ik me) begon ik het leuk te vinden. En toen is het begonnen en nooit meer gestopt. Ik ben mijn ouders (ze zouden nu een stuk over de honderd zijn )nog steeds dankbaar.2) Nog geen idee waarover mijn volgende BLOG zal gaan, maar beslist NIETover muziek!
En nu nog enkele foto's, verwijzend naar de "muzikale hoogdagen" van dit blog.
Het Gregoriusgild tijdens een repetitie voor een kerkconcert:
Ons kleinkind Barbara als baby, gefascineerd door het vioolspel van papa Nico:
Barbara (27) tijdens een recent recital:
Jascha (broer van Barbara), half verscholen achter zijn pupiter van Big Band Enter
Een van mijn 9 kleindochters (17jr.) moet binnenkort voor school een werk maken over een Blog naar keuze. Ze heeft me gezegd dat ze mijn blog als lijdend voorwerp heeft gekozen . Uiteraard voelt opa zich daarmee zeer vereerd. Hopelijk zal ze de beoordelende leerkracht(en) erop wijzen dat kommaneuker volgens Van Dale gewoon muggenzifter betekent en het woord komma-neuker als zodanig dus niks te maken heeft met kommas noch met precies, dat bedoel ik!
1. Mijn mening over de Lange Wapper? Ik vind het een mooi project om te zien, maar toch ben ik blij dat ik zondag niet hoef te gaan stemmen (als niet-Antwerpenaar mag ik trouwens niet). Het verbaast me dat er blijkbaar toch nog zoveel mensen het wel weten. Hoe kun je nu in vredesnaam met een simpel JA of NEE oordelen over zon ingewikkeld dossier. Heel wat mensen zien in zon referendum of volksraadpleging het summum van democratie; flauwe kul natuurlijk: het is integendeel een aanfluiting van democratie. Waarvoor hebben we anders onze wettelijk gekozen vertegenwoordigers in diverse organen??? Klein lichtpuntje (?): het referendum is strikt genomen juridisch niet bindend, de finale verantwoordelijkheid blijft dus bij de democratisch verkozen politici 2. Je hoefde geen helderziende of psycholoog te zijn om te voorspellen dat het met de wispelturige (zieke?) wielrenner Frank Vandenbroucke vroeg of laat fataal zou aflopen. Na zijn grote successen tot tien jaar geleden ging het op sportief en persoonlijk vlak steeds meer bergafwaarts, maar toch kondigde hij in de media bijna dagelijks zijn come back aan, daarin gretig gesteund en aangemoedigd door ploegleiders die hem tegen beter weten in? - valse hoop gaven door hem in hun ploeg op te nemen. Ik vraag me dan ook af of die ploegleiders de voorspelbare afloop voor VdB niet op zijn minst voor een deel bespoedigd hebben Voor alle duidelijkheid: ik ben geen psycholoog, ook geen kenner van wielersport, maar wie het dagelijks nieuws een beetje volgde, werd voortdurend geconfronteerd met een zielige naïeve VdB, schommelend tussen de hoogste verwachtingen en diepste depressies
Het wordt stilaan tijd dat ik nog eens aandacht besteed aan de artistieke hobby van mijn liefhebbende wederhelft. Op mijn harde schijf staan nog ettelijke van haar computertekeningen die toch wel een plaatsje verdienen (vind ik ) op mijn blog. Ik moet daarvoor wel teruggrijpen naar haar productie van een tijd geleden want sinds enkele maanden wijdt ze al haar kunstzinnige aandacht weer aan het werken met penseel, verf en andere (soms verrassende) materialen. Ze heeft me echter moeten beloven dat ik binnenkort (? ) ook wel weer computertekeningen (met Paint en/of Painter Classic) mag verwachten. Gelukkig maar, want die kleuren zijn uiteraard exact zoals zij ze bedoelt, in tegenstelling tot de fotos die ik met mijn bescheiden amateurtoestelletje van haar schilderijen heb gemaakt en waarbij de kleuren soms enigszins afwijken van het origineel. Vandaag dus nog eens een viertal producten uit haar beeldbestanden. Eerst twee computerimpressies (gemaakt met het Windows-standaardtekenprogramma Paint en geïnspireerd op een beeld van de Corsicaanse kust), vervolgens twee fotos van schilderijen op zijde.
TOE(kom)MAATJE. Zojuist een uitnodiging gekregen van ons oudste kleinkind (26), beroepspianiste, om binnenkort in Beveren te komen luisteren naar haar uitvoering van de Rhapsody in Blue, misschien wel het beroemdste werk van Georges Gershwin. We zijn uiteraard niet alleen trots, maar ook nieuwsgierig: wij kennen alleen uitvoeringen met symphonie-orkest maar Barbara speelt het met begeleiding van een Harmonie.
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
