WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
07-10-2007
Schelde; foto 5
10.10 uur : De mist is verdwenen, het landschap geeft zijn kleuren terug
hiernaast: een van de vele door mevrouw kommaneuker beschilderde kussens
Mijn liefhebbende wederhelft, bij sommige (kunstminnende) bloggers beter bekend als computeroma, is niet alleen verknocht aan haar tekenprogrammas op de computer maar jongleert ook regelmatig kwistig (en kwastig) met allerlei klassieke schildersattributen in haar atelier. Zowel papier, katoen en zijde als textiel- en andere verfjes zijn bij haar in vertrouwde handen. Was, zout, sterk bleekwater en zelfs een haardroger zijn nooit ver weg.
Er is in ons huis geen zetel of canapé te vinden of er liggen wel enkele door vrouw kommaneuker beschilderde zijden of katoenen kussens. Maar na een tijd beginnen die te slijten of zijn om andere redenen aan vervanging toe (het oog wil ook wel eens wat anders). En zo trokken we gisteren naar meubelgigant Morres in Hulst en kochten daar tien blanco kussens, die niet lang zullen moeten wachten op een kleurrijke metamorfose in de komende weken.
En nu zou ik het andere kussen uit de titel (zeg maar de kus) nog bijna vergeten, misschien omdat het niks te maken heeft met het vorige. Toen we s avonds achter een van de pingpongtafels in onze club stonden te zweten, passeerde een andere speelster mij vóór mijn neus langs, op weg naar de tafel naast ons. Ik had de indruk dat ze en passant een KUS (!) van mij verwachtte en uiteraard greep ik die kans. Maar blijkbaar had ik haar houding verkeerd geïnterpreteerd (wishful thinking!) want ze was duidelijk verrast. Maar het resultaat was in elk geval een wederzijdse zoen en we hebben er allemaal eens goed om gelachen.
TOE(kom)MAATJE Mensen met een handicap mochten we al jaren geen gehandicapten meer noemen, we moesten voortaan mindervaliden zeggen, maar later was dat woord ook alweer taboe en werd het andersvaliden, of hou me vast of ik ga gillen mensen met een bijzondere uitdaging. Nu las ik afgelopen week dat ik mezelf ook geen senior meer mag noemen: voortaan ben ik lach niet! een medior. Ik vraag me wel eens af welke eh kommaneukers zulke dwaze vondsten bedenken.
4 x Moeders mooiste (met computerpen en programma Painter Classic getekend door "computeroma")
Zoals ik in mijn vorige blog heb aangekondigd, wil ik het (als ondeskundige leek ) vandaag even hebben over het gedrag van (sommige) niet-gehandicapten tegenover medemensen met een handicap. Zelf heb ik het geluk (om niet zeggen het voorrecht) geen handicaps te hebben (afgezien van allerlei onhandigheden), zodat ik niet voor eigen winkel preek.
Het toeval wil dat uitgerekend in mijn krant van gisteren (GVA) een interview met foto stond met de mama van de 23 maanden oude Lance, die onlangsde helft van zijn gezicht (inclusief zijn linkeroog) verloor door een bijna dodelijke beet van een rottweiler. Het is in de meest letterlijke zin geen mooi gezicht. Maar wat mij bovendien raakte, is het feit dat de moeder van Lance niet meer met de kleine buiten durft te komen, omdat ze die starende blikken van voorbijgangers niet kan verdragen.
Ik vind dat een verschrikkelijke gedachte; ik begrijp best dat een opvallende handicap de aandacht van anderen trekt, maar die aandacht is vaak eerder een ongezonde nieuwsgierigheid, een vorm van ramptoerisme zeg maar. Waarom kunnen mensen, wanneer ze een gehandicapte zien, niet gewoon doen: dus niet in een grote boog eromheen lopen maar ook niet hinderlijk aangapen; die twee uitersten zijn beide storend. Ik maak me echter geen illusies: dat aangapen is waarschijnlijk onuitroeibaar en minder-validen en hun omgeving zullen er helaas mee moeten leren leven; beter dat, dan zichzelf nog eens extra pijn te doen door zich van die buitenwereld af te zonderen. Ik wens Lances mama de nodige moed om zich ondanks alles zo spoedig mogelijk weer onder de mensen te begeven. Met Lance.
TOE(kom)MAATJE. Het heeft enkele uren geduurd voordat ik over bovenstaande tekst min of meer tevreden was. Geen probleem over de inhoud, die had ik al voordien in mijn hoofd, maar qua tekstvind ik dat ik er al betere geschreven heb. (met dat laatste zinnetje zit ik altijd goed: ofwel zijn mijn bezoekers het met me eens, en das altijd leuk, ofwel zijn ze het niet met me eens en dat betekent dat ze het wel degelijk een goeie tekst vinden ; één probleem: ze moeten het me dan wel laten weten, via een reactie, e-mail of gastenboek!)
Foto tijdens wandeling regio Donkmeer (Overmere-Berlare)
Ik stel vast dat het tegen mijn gewoonte alweer een week geleden is dat ik nog een blogje (19.9) gebaard heb: de dagelijkse drukte van een gepensioneerde, weet-u-wel! Ik overloop in telegramstijl enkele bezigheden van de voorbije dagen. En als het u niet interesseert (ik acht die kans groot), dan geef ik u een goeie raad: sla mijn blabla gewoon over. Bon, daar ga ik: Vrijdag beetje gecomputerd, wat verplicht administratief geklungel, vrouwlief computeroma moreel gesteund in haar kunstactiviteiten op computer en in haar schildersatelier, s avonds koorrepetitie. Zaterdag de wekelijkse boodschappen en na zon 20 jaar voor de allerlaatste keer opgetreden als zaterdagavond-organist van mijn parochiekerk (ivm de schrapping van die mis): van het kerkbestuur kreeg ik een mooi cadeau. Zondag om 6.30 uur opgestaan (veel mensen slapen s zondags uit, wij doen het tegenovergestelde! ) voor onze wekelijkse bewegwijzerde wandeling ergens in Vlaanderen. Deze keer was dat in de regio Overmere/Berlare
(foto) voor een tochtje van ruim 12 km; tijdens een stopplaats halverwege soepke gegeten, pipi gedaan en om 12 uur weer thuis voor koffie-met-een-koekske; s middags ons jarig kleinkind gaan bezoeken. Maandagmorgen vergaderd met plaatselijk OKRA-bestuur. s Middags getafeltennist met clubgenoten. Gisteren dinsdag wat routine-activiteiten; we eindigden de dag met twee uur lang pingpong met gelijkgezinden. Vandaag woensdag rustige dag. Tijd om deze komma te schrijven! Ik ontmoette een kennis, die me zei: ik lees uw regelmatig uw blog, en ik reageerde spontaan (denkend aan mijn zeer lage bezoekersaantal!):Tiens, ben jij dat?!
Voor De VOLGENDE KOMMA heb ik nog niks concreets, maar ik denk aan omgaan met handicaps (onderverstaan: door niet-gehandicapten)
TOE(kom)MAATJE Toen ik gisteravond na het tafeltennis mijn wagen startte, hoorden we een onrustwekkend geratel, dat tien minuten later nog altijd niet had opgehouden. Gelukkig bleek al vlug dat het lawaai niet van de motor kwam, maar dat het ging om klassieke muziek (?!) van de (verschrikkelijk elitaire) radio-Klara. Bij de VRT hebben ze nog altijd niet door waarom hun KLAssieke RAdio maar amper enkeleprocenten van het potentiële luisterpubliek bereikt, en de echte muziekliefhebbers uitwijken naar Musique-3 of Nederland-4.
Hoe mijn schat het klaarspeelt om na elk wekelijks marktbezoek steeds weer beladen als een overvolle kerstboom veilig thuis te raken, ongeschonden en zonder verlies van lading, is mij een raadsel. Haar fietstassen puilen uit, evenals het fietsmandje, de rugzak en nog twee andere zakken, enfin één zak, want die tweede ben ikzelf: mijn rol bestaat in het uitpakken van het hele zootje (zie het plaatje hierna).
Om mezelf een beter idee te geven van wat computeroma zo allemaal meebrengt (zie vorige foto), heb ik de hele lading eens uitgestald op onze oprit (zie foto hiernaast): twee broden, een zak patatten van bij de poelier (?), een paar kilo groenten en fruit, diverse doosjes beleg, doosjes olijven, stukken sierfruit, twee plumeaus en een stel plantjes Oef.
TOE(kom)MAATJE. Weer een paar recent geziene juweeltjes van grappig bedoelde (???) maar raadselachtige, aandacht afleidende en dus verkeersonveilige slogans langs de grote wegen: ( ) U ZINGT VALS? U RIJDT LIEVER ALLEEN? U BENT MENSENSCHUW? U PRAAT LIEVER TEGEN UZELF? ; en dan te bedenken dat al die infantiele onzin betaald wordt met uw en mijn belastingcenten.
Ter gelegenheid van de 70steverjaardag van een van mijn drie zussen hadden haar kinderen voor 15 en 16.9 een surprise weekend in Hasselt georganiseerd. De verrassing bestond erin, dat noch mijn zus noch haar man (die in één adem mee gevierd zou worden) ook maar iets zouden vernemen van wat hun te wachten stond, ondanks de vele betrokkenen in het complot. In augustus ontvingen ze van het Hasseltse Holiday Inn een uitnodigingskaart voor de (zogenaamde ) vóór-opening van een tentoonstelling door een bevriende kunstenaar in een van de hotel-zalen op 15.9 om 19 uur. De kinderen zorgden er discreet voor dat hun ouders voor die (en de volgende!) dag geen andere verplichtingen zouden aangaan en uiteraard werd ook de exposerende kunstenaar in het scenario betrokken. Uit allerlei tekenen bleek duidelijk dat het tweetal geen enkel vermoeden had van wat er in werkelijkheid zou gebeuren. Om 19.15 uur verschenen ze in het hotel, waar ze zich naar de betreffende tentoonstellingszaal begaven. En daar volgde de eerste verrassing. Niks tentoonstelling, niks vernissage. Wel de kinderen, kleinkinderen, en de directe familieleden, samen zon 25 man, die het verraste koppel verwelkomden met een luid Lang zullen ze leven. Maar er zouden nog veel surprises volgen. Om te beginnen was er een uitgebreid aperitief, gevolgd door een koud en warm zelfbedieningsbuffet. Iedereen zocht een plaatsje aan een van de gezellige ronde tafels maar regelmatig verhuisde een deel van de ene tafel naar de andere, wat de sfeer nog leuker maakte. Volgende verrassing (althans voor de twee gevierden, want de anderen wisten natuurlijk van wanten): er was een overnachting in het hotel geregeld voor de 6 niet-Hasselaren plus het feestkoppel (al woont dat vlakbij het hotel ). Uiteraard hadden die twee geen nacht- en toiletgerief meegebracht maar ook daarin had het organiserend comité op originele en frivole wijze voorzien. Intussen konden we tussen de bedrijven door genieten van een uitgebreide foto- en filmmontage op groot scherm over het leven van mijn jarige zus. Verder had een van haar zoons een intelligente maar knettergekke kwis opgesteld waarbij hij zijn ouders testte op hun kennis (nou ja) van elkaars eigenschappen en gewoonten. Kortom, de avond vloog voorbij en rond 1 uur toog iedereen bed-waarts. De volgende ochtend was het hele gezelschap om 9 uur weer bijeen in een gereserveerd zaaltje voor het ontbijtbuffet en daar volgde om 9.15 uur een nieuwe verrassing. De kinderen hadden nl. ook een 18-tal goede tennisvrienden van hun ouders voor het ontbijt uitgenodigd! Opnieuw de nodige kreten van (aangename) verrassing en dolle pret maar nóg was het bijlange niet gedaan! Na het geslaagd ontbijt werd de hele groep (dus zon goeie 40 man) buiten voor het hotel verzameld, waar een leuk toeristentreintje ons opwachtte voor een rondrit-met-stadsgids door Hasselt. Tijdens dit ritje werd iedereen voorzien van een frisdrankje (naar keuze met of zonder een euh... Hasselts tintje). Aansluitend op die rit maakten we nog een leuk wandelingetje langs (o.a.) een mooi golfterrein, om (voorlopig!) te eindigen op een zon-overgoten terras waar we werden vergast op taart en drank à volonté. Als allerlaatste stunt verscheen dan een speciaal gecharterde bus van De Lijn, die de hele meute terug naar het hotel bracht, waar iedereen uitgebreid en dankbaar afscheid nam van iedereen. De leden van het organisatiecomité, die zich moeite (noch kosten!) gespaard hebben om hun ouders, de naaste familieleden en intieme vrienden een onvergetelijk weekend te bezorgen, mogen trots terugkijken op een supergeslaagd resultaat!
TOE(kom)MAATJE Ons oudste kleinkind (23), lerares piano en lid van kamermuziekensemble(s), is na een speciale proef (auditie) als beste uitgekomen om volgend jaar met orkest de Rach3 (Chinees voor 3de pianoconcert van Rachmaninov, een overbekende klassieker van de Elisabethwedstrijd) uit te voeren. Plaats en datum zijn nog niet bekend, als het effe kan gaan opa kommaneuker en (computer)omanatuurlijk luisteren.
(himalaya-impressie, op computer getekend door computeroma)
1) Hasseltse postbode houdt 4 jaar duizenden poststukken bij. De GVA-journalist van dienst besteedde uitgebreid aandacht aan dit feit, inclusief allerlei smeuïge maar bijkomstige details, maar hij had blijkbaar niet de moeite genomen om aan De Post te vragen hoe het vier jaar kon duren vóórdat ze ontdekte (?) dat er in de betreffende ronde iets niet klopte. Slechte journalistiek noem ik dat.
2) Vorige week ontdekte een Italiaanse berggids in een gletsjerkloof het lichaam van een bergbeklimmer die in 1928 was verongelukt. Het voorval herinnerde mij onmiddellijk aan het grafschrift van een 19-jarige Duitse klimmer dat wij tijdens onze bergvakantie in 1981 aantroffen op het kerkhof van Ayer (Zwitserland): Georg Winkler, *26.8.1869 München, +16.8.1888 am Weiszhorn, aufgefunden am 29.7.1956 . Onze gids, zelf wonend in Ayer, vertelde ons dat het diepgevroren lichaam van Winkler en zijn papieren nog volledig intact waren en dat men daardoor nog verre nazaten van de man had teruggevonden en uitgenodigd voor de begrafenis, 68 jaar na diens dood!
3) (GVA 6.9) Tony Vandeputte (61), de vroegere topman van de werkgeversorganisatie VBO, kreeg vijf jaar geleden pancreaskanker, is daar (voorlopig?) van genezen maar zegt dat zijn ervaring zijn levensvisie fundamenteel heeft veranderd. Je gaat alles heel anders beleven. Ik ben scherper het onderscheid gaan zien tussen het essentiële en het bijkomstige. En het essentiële, dat is je gezin, vriendschap, menselijke waarden. Een tweede verandering is dat ik nu ontzettend kan genieten van kleine dingen. Een goed glas wijn, een fietstocht, gezellig met vrienden samen zitten Fantastisch allemaal!Wijze woorden. En wij maar klagen over onbenulligheden
TOE(kom)MAATJEAls er één blog op zijn plaats is in de rubriek Dagboeken van seniorennet, dan is het wel die van mijn favoriete Bojako. Er gaat vrijwel geen dag voorbij of ze geeft ons een kijkje op het reilen en zeilen van haar gezellige familie. En sinds kort besluit ook zij haar teksten soms met een Toemaatje à la Kommaneuker; ik voel me vereerd en gevleid dat ik op dat punt blijkbaar haar inspiratiebron ben!!
Oma (in blog-kringen ook wel bekend of niet - als computeroma)en ik hadden onze kinderen, schoon- en kleinkinderen (samen 20 man, plus wij = 22) uitgenodigd voor het weekendje van 7 tot 9 september in een gîte voor families, ergens in de Ardennen (dwz ten zuiden van de taalgrens ).
Helaas kon niet iedereen er bij zijn: beroeps- en andere redenen, wat wil je. Wie er wel was, heeft zich goed geamuseerd.Dolle pret b.v. bij de meiden, die op de ruime zolderverdieping hun matrassen in stervorm hadden gelegd (foto). Verder werd het een weekend met veel gezelschaps- en andere spelletjes. En natuurlijk lekker eten, want met zoveel volk zijn er altijd wel enkele amateur-keukenpieten bij, die zich willen uitleven in een grote modern uitgeruste keuken voor grote groepen.
Opa en oma hadden ook eens graag gewandeld maar het bleef bij een klein verkenningstochtje van een kilometer of vier; het valt ons regelmatig op dat bij grotere (georganiseerde) wandelingen de gemiddelde leeftijd meestal een stuk boven de 50 ligt!
TOE(kom)MAAT(JE). Ik heb me weer eens mateloos geërgerd aan de suggestieve berichtgeving van heel wat media. Ik heb het nu over de mogelijke rol van de ouders van het vermiste Engelse meisje Maddie McCann. In de meeste media worden zij nog net niet van moord beschuldigd, maar het grote publiek, op sensatie belust, heeft hen al lang veroordeeld want het staat toch in de krant?. Gevolg: die ouders worden nu praktisch verplicht om hun ONschuld te bewijzen, wat flagrant indruist tegen alle democratische rechtsprincipes. Mijn standpunt: zolang het gerechtelijk onderzoek loopt, moeten de media zich onthouden van hun walgelijke beschuldigingen: Maddies ouders zijn onschuldig, punt uit. Als het niet zo is, vernemen we dat ongetwijfeld.
(hiernaast een blik op de achtergelaten lege schelpen en uitgeperste citroenen op de oevers van het Bretoense kuststadje Cancale)
Vandaag precies een jaar geleden bezochten we met ons wandelgroepje onder leiding van de betreurde gids Jan (zie vorige blog) het stadje Cancale in Bretagne, beroemd om zijn oesterbanken. Na Cancale maakten we nog een stevige kustwandeling. Een uittreksel uit mijn reisverslag van die dag (de namen heb ik afgekort): Het zou ook vandaag weer uitzonderlijk warm worden. Met de wagen ( ) richting het oesterparadijs Cancale, maar eerst geparkeerd in Saint-Colomb ( ). Dan te voet op en af via paadjes tussen struiken en meer open trajecten. Rond het middaguur in Cancale, waar de ene oesterkraam naast de andere de strandlijn versierde. Iemand kocht een dozijn oesters, die werden verdeeld onder de (kandidaat-)liefhebbers. Eigenlijk toch wel lekker: beetje citroen erbij en samen met zeewater uit de schelp zelf opgeslubberd. Het leeggoed (schelp + citroen) werd gewoon op het strand gemieterd, dat dan ook bedekt was met al die rommel maar dat hoort blijkbaar bij het toeristische decor van Cancale. ( ) Hier ook gepicknickt. Dan verder getrokken, warm (vaak onbeschut tegen de zon) en vermoeiend, via op-en-afpaadjes langs de kust. Tegen het eind werd G. getroffen door een zonnesteek en moest stoppen. In een schaduwrijk plekje bleven M.en P. bij haar, terwijl de rest verder trok. K. ging zijn auto halen, ook de 2 andere wagens werden opgehaald. G. beterde zienderogen ( ). s Avonds na het eten nog n wandelingetje; ik had het echt wel nodig: we waren pas rond 21.30 van tafel en bovendien had een buslading Franse oudjes er voor gezorgd dat wij aan onze tafel nauwelijks aan een rustige conversatie toekwamen, dus wilden we toch wel even van die drukte bekomen. ( ) We besloten de dag met een terrasje en ik bestelde voor de 2de maal die dag een bière pression: heerlijk koud, lekker na een bloedhete dag.
TOE(kom)MAATJE Je kan het tegenwoordig zo gek niet bedenken of er bestaat wel een Miss-verkiezing voor. In GVA werd onlangs in alle ernst aandacht besteed aan de verkiezing van Miss Tractorpulling. Na deze beloning voor het meiske dat het beste een tractor kon trekken zou ik niet verbaasd zijn als we ik verzin maar wat binnenkort een Miss Rioolputjesschepper mogen huldigen.
(wandelgids Jan met computeroma tijdens een wandelweek in Bretagne 2006)
De voorbije week onderging ons huis een echte metamorfose: alle ramen werden vervangen door betere en mooiere: we wonen nu precies in een nieuw huis! Nadeel was natuurlijk dat we zowat alles moesten beschermen tegen het stof dat zon operatie met zich meebrengt. In minder dan 3 dagen was de metamorfose een feit, maar de grote kuis zal nog zeker een week duren! Onze computer b.v. stond de hele week ingepakt onder een groot stuk plastic en dus onbereikbaar voor Kommaneuker en Computeroma.
Die operatie betekende echter ook dat we tot onze grote spijt een bijzondere dagwandeling in La Houppe op zondag 26.8 moesten missen: die was bedoeld als een soort reünie van deelnemers aan een groepsvakantie in Bretagne vorig jaar. De gids voor die dagwandeling was dezelfde die we goed kennen van maandelijkse wandelingen in onze eigen streek. We waren dan ook geschokt toen we maandag 27.8 bericht kregen dat gids Jan tijdens die wandeling de dag voordien plotseling overleden was. We konden het moeilijk geloven. Amper 61 jaar, een ijzersterke vent, en toch Ik ben hem in het mortuarium gaan groeten en kon mijn tranen nauwelijks bedwingen.
TOE(kom)MAATJE Verstandige mensen passen zich aan aan de omstandigheden, Onverstandige mensen proberen het omgekeerde: zij passen de omstandigheden aan. Daarom is de vooruitgang vaak te danken aan onverstandige mensen. (bron: anoniem)
(hiernaast schilderij ruiters door computeroma, gemengde technieken)
Bij gebrek aan inspiratie en bedenktijd grijp ik nog maar eens terug naar een vroegere blog, nl. die van 27.1.2006. Met excuses voor mijn bezoekers die deze onzin nu voor de tweede keer opgesolferd krijgen. Daar gaat-ie.
Reeds als kind was ik gevaccineerd door sterren, planeten en aangelanden (gastronomie heet dat) en allerlei filomenen in de korstmos (vandaar de term korstmologie). In mijn encyclopedofilie las ik dat het heelal al hoeroud is, zelfs miljààààrde jaren! Nadenken en lezen over die kosmetische items bezorgt me ook nu nog een echte kick, een soort geestelijk organisme zeg maar. Van mijn peter kreeg ik ooit een boek over komeneten, en met mijn plechtige commune een over zwarte gaten (eerst dacht ik dat het ging over Afrikaanse achterwerken).
Mijn peter zelf was verzamelaar van kinderpostzegels, een pedofilatelist dus eigenlijk. Hij was lid van de hobbyclub in zijn dorp, die was ontstaan door het fusilleren van een katholieke en een prostituantse club. Hij hield ook van tuinieren, kweekte zijn eigen aambeien en kwam af en toe ook in onze tuin de coryfeeën snoeien. Verder had hij cunnilaire kwaliteiten: hij kon frieten bakken als geen ander en profrituurde van elke gelegenheid om dat te bewijzen. Kortom, een vent vol ambitie en dynamiet.
Maar dan kreeg hij gezondheidsproblemen, zijn thermostaat werkte slecht en ten slotte begon hij te lijden aan dimensie. Ik hoop dat mij dat nooit overkomt, die ziekte van dinges, allee verdorie, hoe heet het nu (het begint al geloof ik), t begint met een A; ja nu weet ik het weer: Oldtimer
TOE(kom)MAATJES : 1) Een van onze kleinzoons (16) werd deze week door zijn verbaasde mama betrapt tijdens een voor hem nogal ongewone activiteit, hij was nl. bezig met het bakken van spek en eieren. Normaal is hij helemaal geen keukenpiet en dus was mama nieuwsgierig naar deze onverwachte activiteit. <<Awel mama, ik moet op mijn vakantiewerk (bij een aannemer) veel sjouwen en tillen en omdat ik dat natuurlijk niet gewend ben (hij is student) moet ik van de ploegbaas spek en eieren eten. Vandaar.>> 2) Wegens ingrijpende verbouwingswerken zal ik mijn computer gedurende enkele dagen niet kunnen gebruiken.Geen kommaneukerij dus; of dat voor mijn bezoekers nu een voor- of een nadeel is, moeten ze zelf maar uitmaken.
(hiernaast: wandeling in de buurt van Dendermonde)
We houden het vol: voor de derde zondag na elkaar lukte het ons vanmorgen om tegen half zeven op te staan en ons te prepareren voor een wandeling van 16 km, deze keer in de streek rond Kruibeke en georganiseerd door een wandelclub uit Nieuwkerken-Waas, aangesloten bij de overkoepelende organisatie Activia van Vlaamse wandelclubs. (Waarom zo vroeg? Wel, eenvoudig omdat we dan nog een groot deel van de (zon)dag aan andere zaken kunnen besteden; bovendien vinden we dan nog makkelijk een parkeerplaats vlakbij de startplaats van de wandeling).
Het grote voordeel van dergelijke wandelingen is het vaste stramien waaraan ze allemaal herkenbaar zijn: de startplaats is al van kilometers ver duidelijk aangegeven, je hebt altijd de keuze tussen verschillende afstanden (b.v. 6, 10, 15, 20, 25, 30 km), je vertrekt wanneer je wil (meestal tussen 7.30 en 15 uur) en passeert onderweg verschillende goed ingerichte stopplaatsen (ruime keuze van dranken, broodjes, soep, enz. tegen lage prijzen, EN WCs, vooral geapprecieerd door de dames!). Gevolg van deze spreiding van routes en vertrektijden: zelfs bij honderden deelnemers loop je mekaar niet in de weg, integendeel: vaak zie je niemand vóór noch achter je.
En ook heel belangrijk: je bepaalt je eigen tempo. En de bewegwijzering onderweg is zo perfect dat je al een enorme kluns moet zijn om verkeerd te lopen (mij overkomt het dus wel een enkele keer, maar het duurt nooit langer dan enkele minuten voordat opa weer op het rechte pad zit!).
Inschrijven gebeurt op de startplaats maar is niet verplicht; het is echter zo spotgoedkoop (1,50 euro voor de verzekering, als je geen lid bent van een wandelclub) dat iedereen het er graag voor over heeft. Terloops gezegd: het valt ons steeds weer op dat de jeugd het op deze wandelingen laat afweten: weinig deelnemers zijn jonger dan 40 en de meeste zijn zo tussen 50 en 70 (wij zitten daar zelfs boven ).N.B. op www.marching.be vind je een volledig overzicht van deze georganiseerde wandelingen.
TOE(kom)MAATJE Een paar taalgrapjes, geselecteerd uit www.taalpost.nl(het is een leuke denkoefening om te ontdekken hoe de volgende zinnen in elkaar zitten!): 'Wat was was voor was was was?' - 'Als achter vliegen vliegen vliegen vliegen vliegen vliegen achterna.' - 'Als zeven zeven zeven zeven zeven, zeven zeven zeven zeven zeven.' Zulke vondsten bestaan ook in het Frans ('Si six scies scient six scies scient'; vertaald: 'Als zes zagen zagen, zagen zes zagen'). En wat dacht u van de volgende: 'De kapelaan liep door de kapellaan achter de kapel aan tegen de kapel aan'. Maar wat de volgende betekent (het is blijkbaar een Engelse variant) heb ik niet begrepen; naar het schijnt staat de oplossing op Wikipedia Commons. Wie zoekt het voor mij uit?': Buffalo buffalo Buffalo buffalo buffalo buffalo Buffalo buffalo.'
(hiernaast: moeder panda, computertekening door computeroma) Iedereen kent het wel: bij het binnen-(of buiten)gaan van een winkel, bank of derg. houdt een andere bezoeker even de deur voor je open, ook als je dat evengoed zelf had kunnen doen. Maar gelukkig behoren zulke kleine nutteloze maar vriendelijke attenties nog steeds tot onze dagelijkse cultuur. Die gebaren worden trouwens ook meestal beloond met een al even vriendelijk en kosteloos dank u en een glimlach. Ik voel me altijd een beetje gelukkig als ik zon gebaar (!) mag stellen of ontvangen.
Jammer genoeg zijn er ook wel eens uitzonderingen. Nadat ik vanmorgen met mijn bankkaart toegang had gekregen tot het voorgeborchte van mijn bankkantoor en mijn rekeninguittreksels uit het afdruktoestel had geplukt, zag ik buiten iemand op het punt staan om ook binnen te komen. Terwijl ik buitenging hield ik de deur voor hem open, maar er kon geen glimlach of dankwoordje af. Hij keek me zelfs niet aan, de klootzak. Als ik die heer, pardon: ongelikte beer, nog eens in eenzelfde situatie tegenkom, dan .. houd ik de deur opnieuw voor hem open.
TOE(kom)MAATJE Als het echt waar is dat buitenlandse foutparkeerders in Antwerpen niet beboet worden omdat men ze toch niet kan identificeren (Gazet van Antwerpen), waarom sleept de politie de wagens dan niet gewoon weg? De eigenaars zullen dan heus wel opdagen en voor de kosten (moeten) opdraaien. En wedden dat deze oplossing vlug genoeg bekend zal raken in hun moederland? Of ben ik weer naïef?
(hiernaast: kind op een schommel, touter, rutseko, wipwap, zwikzwak, ..- zie toemaatje!)
Waar is de tijd dat we nog geen computer kenden en onze zakenbrieven nog moesten typen op zon mastodont van een schrijfmachine. Ik hoor nog het helse lawaai van op-en-neer springende toetsen en de vloeken van de typistes als er weer eens toetsen vastliepen of hun eigen zin deden.
Ik herinner me uit mijn kantoortijd een grappige anekdote, waarin de directiesecretaresse de hoofdrol speelde. We werkten met zon vijftien man (m/v) in een zgn. landschapsbureau, waarin we elkaar voortdurend konden horen en zien. Op een dag was juffrouw X weer druk aan het typen toen ze plots met een onwillig, tegensputterend klavier geconfronteerd werd. Ze riep luidkeels de hulp in van haar chef met de sindsdien legendarische woorden: Meneer Y, help mij eens a.u.b.: als ik op mijn Q druk, komt mijn M omhoog. Algemene hilariteit natuurlijk, want wij hoorden die zin natuurlijk anders, nl.: als ik op mijn KUU druk, komt mijn (H)EM(D) omhoog.(Voor wie het niet zou snappen: KUU was het plaatselijk dialect voor achterste, en nen em betekende een hemd).
TOE(kom)MAATJE. (zie ook foto) Nu we het toch over dialecten hebben. Welk ander woord kent u voor schommel? Ik geef er enkele (!), geplukt uit het tijdschrift Nederlands van Nu: schop, schoppel, schok, joek, schokkel, schoggel, touter, talter, telt, stuur, bijs, bizebijs,, zwik, zwikzwak, wip, wipwap, ruts, rutseko, vaar, singel, zwingel, slinger, suie, rui, ruik, hus, bungel, bommel, schingel, zeelke, renne, renneko, ritse, ritseko, rijdeko, balançoire, berlans, bascule, rijtak,witak, karis, zwier, holeers, hangwieg, litse En das naar het schijnt nog niet alles.
Er klopt iets niet. Telkens als ik op mijn eigen blog klik, voegt de teller een eenheid toe aan het aantal bezoekers. Dat betekent dat ik dat aantal kunstmatig zou kunnen opschroeven om de indruk te geven dat ik populair ben!! Hetzelfde geldt voor de zogenaamde gemiddelde waardering van 0 tot 5. Ik kan mezelf een monsterscore bezorgen door een groot aantal keren op 5 te klikken. Dat zou toch eigenlijk niet mogen kunnen. Het maakt de statistieken immers onbetrouwbaar en soms ongeloofwaardig. Ik zal er niet van wakker liggen maar vind het jammer dat Seniorennet dat Stemmen voor jezelf niet kan verhinderen. Ik vind het vreemd dat sommige blogs zelden of nooit een (laag of hoog) waarderingscijfer krijgen, en andere blogs bij elk bericht soms tientallen.
Oprotten? Gezellig! Niet alleen bij televisiemakers en andere media maar ook bij komkomm(aneuk)er heeft de komkommertijd toegeslagen. Wegens een totaal gebrek aan inspiratie, gepaard aan een aangeboren luiheid, breng ik u daarom een herhaling van blabla uit de beginperiode van mijn blog. Ik ben er trouwens vrij zeker van dat mijn column van toen niet veel bezoekers heeft (aan)getrokken, laat staan dat iemand het zich nog zal herinneren! Bon, genoeg geluld, daar gaat-ie.
Iedereen heeft het al wel eens meegemaakt. Je nodigt goede vrienden of familie uit voor een gezellig etentje bij je thuis, maar je hebt het zóóó gezellig gemaakt dat ze véééél langer blijven plakken dan je eigenlijk lief is, waardoor een deel van je eigen plezier eigenlijk verloren gaat.
Om niet onvriendelijk of onbeleefd over te komen, laat je niks merken maar kijk je toch hoopvol uit naar het moment waarop je gasten het zelf eindelijk welletjes vinden en uit eigen beweging opstaan. Daarom een tip uit mijn eigen zeer recente ervaring. Mijn zus had ons telefonisch uitgenodigd voor een diner, met het volgende programma: aperitief, voorgerecht, hoofdgerecht, dessert, koffie en opdonderen.
Het werd zoals verwacht een kei-gezellige en gastronomische belevenis, we hielden ons uiteraard aan het programma en waren dus op tijd weer weg. Ik geef toe: de formule is niet aan te raden als u de Koning of president Huppeldepup van een belangrijk land uitnodigt op een vretentje bij u thuis: in dat geval werkt de truc niet, of misschien juist wel: die mensen komen immers toch niet en bijgevolg is er dan ook geen probleem van blijven plakken. Nog een goede raad: al was het nog zo gezellig, dring nooit bij uw gasten aan om toch nog maar een tijdje te blijven, het zou u bij een volgende gelegenheid ongeloofwaardig maken.
TOE(kom)MAATJE. In India werden onlangs in plastic zakken tientallen lijkjes van pasgeboren kinderen gevonden. Allemaal meisjes uit arme gezinnen, waar de ouders weten dat ze nooit de bruidschat zullen kunnen betalen die ze bij een later huwelijk van hun dochter verschuldigdzullen zijn aan de bruidegom. Ze zien dan geen andere uitweg dan hun pasgeboren dochter(s) te vermoorden.Toen ik dit bericht las, werd ik stil. DOODstil
Als alles goed gaat, staat hiernaast een fotootje van de Leie. Eigenlijk had dat gisteren 5.8 al moeten gebeuren maar ondanks verschillende pogingen mislukte dat. Geen flauw idee wat ik verkeerd deed, ik volgde gewoon de procedure van altijd. Als het nu vandaag weer niet lukt, weet ik het ook niet meer, enfin, tant pissalors
Toch nog even over onze tweedaagse in en rond St.-Martens-Latem. U vindt het misschien helemaal niet interessant, maar ja dit is nu eenmaal MIJN dagboek en daarin schrijf ik dus wat ik wil. Bon, daar gaat-ie. Woensdag 1.8 was het zo warm als Frank De Boosere voorspeld had en tijdens en na onze wandeling stierven we van de dorst. Hoewel ik eigenlijk geen bierdrinker ben, heb ik op die ene dag een pint, een Palm en een Hoegaarden gedronken; computeroma hield het telkens bij een waterke (van bier zou ze inderdaad sterven!)
Het Roger Raveelmuseum in Machelen had ons zodanig gepakt dat we in het mueseumwinkeltje een prachtig boek over Raveel kochten, een echte kanjer (volgens mijn keukenweegschaal ver over de grens van 2 kilo) met tal van fotos van zijn werken. Het geval was de prijs van 65 euro beslist waard maar tot mijn schrik mocht ik alleen cash betalen; we schudden onze portemonnees uit zo kwamen we nog net aan het vereiste bedrag
TOE(kom)MAATJE. Zoon/Dochter van??? Aan mensen met een bekend klinkende achternaam wordt soms gevraagd: bent u een zoon/dochter van ?. Aan mijn nakomelingen zal die vraag niet vaak gesteld worden want ik ben alleen bij mijn buren wereldberoemd; veel vaker gebeurt het omgekeerde, nl. dat iemand aan mij vraagt of ik soms de (groot)vader ben van ?, en dan volgt de in bepaalde kunstkringen meer bekende naam van een van mijn (klein)kinderen. Ik antwoord dan uiteraard met gepaste trots: Jaaah!
Sint-Martens-Latem en omgeving: een paradijs voor fietsers, maar
helaas ten koste van de wandelaars. Wat vroeger voetpaden waren, door een verhoogde stoeprand veilig gescheiden van het snelverkeer, daar hebben ze van de ene dag op de andere fietspaden van gemaakt. Gewoon op elke straathoek bij het (vroegere) voetpad een rond blauw bordje zetten of hangen en hup: voetpad is geen voetpad meer maar wordt voortaan fietspad, klaar is kees. Ja, zo kan ik het ook.
Tijdens een tweedaags bezoek aan dit gebied hebben wij ondervonden hoe irriterend het is om als rustige wandelaar voortdurend opzij te moeten springen om doortocht te verlenen aan fietsers. We hadden soms zelfs geen andere keus dan ofwel in een haag te duiken naast het voetpad, pardon: fietspad, ofwel aan de andere kant op de rijbaan te stappen met alle risicos van dien.
Eerlijkheidshalve moet ik hier zeggen dat mijn kritiek gebaseerd is op persoonlijke indrukken en uiteraard niet op objectieve tellingen; ik twijfel er echter niet aan dat de meeste fietspaden eigenlijk gewoon vroegere voetpaden waren maar ik kan het dus niet keihard bewijzen. Een tweede opmerking: tijdens een wandeling hedenmorgen in de omgeving van Breendonk/Puurs stelden we vast dat ook daar de voetgangers soms geen andere keuze hebben dan een aangeduid fietspad dat duidelijk ooit als voetpad was bedoeld. Het is dus niet alleen in Sint-Martens-Latem dat de wandelaars de pot op kunnen Gelukkig zijn er ook positieve dingen te zeggen over deze kunstenaarsstreek. We hadden de Leiestreek niet alleen uitgekozen om er te wandelen, maar ook om enkele musea te bezoeken (we wonen al 50 jaar op amper 40 km. afstand, dus het mocht wel eens!). Op dat punt werd onze tweedaagse een geweldig succes. Het Roger Raveelmuseum in Machelen werd ronduit een fantastische belevenis, die we iedere kunstliefhebber kunnen aanraden. Hetzelfde geldt voor de (tijdelijke) tentoonstelling van Octave Landuyt in het Museum van Deinze en de Leiestreek. Raveel en Landuyt, twee totaal verschillende stijlen maar twee hedendaagse kunstenaars waar Vlaanderen trots op mag zijn.
TOE(kom)MAATJE. (Duitse) Woord van de Week: Schnellzugzuschlag (sneltreintoeslag), als oefening aanbevolen (of juist NIET? ) voor mensen met een spraakgebrek
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
