Een begroting is zo wat een berekening van wat je allemaal denkt te gaan doen als regering en hoe veel centen je denkt dat dit allemaal zou kosten. In de voorbije jaren was dit wekenlang vergaderen tussen de verschillende kabinetsadviseurs, politieke spanningen tussen de verschillende regeringspartijen om ten slotte in het parlement na een stevig debat goedgekeurd te worden. Deze regering maakt er reeds maanden een potje van. Het duurde tot eind mei voor de begroting van 2008 in het parlement binnen sukkelde.Met enorme gaten, een niet-sluitende begroting, die de Vlaamse regering zou bijpassen in ruil voor een verregaande staatshervorming. ( de vette vis). Vandaag lees ik in de krant dat begrotingsminister Van Mechelen de beloofde reservering van 400 miljoen euro opnieuw inslikt. Want als dit geen lepe trukken zijn: om federaal de rekining te doen kloppen vraag je aan de regionale regering dat ze 400 miljoen euro niet uitgeven. Maar er is meer.Reeds verschillende maanden had men ons gewaarschuwd dat er grote besparingen zouden nodig zijn, dat de rekening niet meer klopte en dat we zeer zuinig met de centen zouden moeten omspringen.Vandaag horen we daar niks meer van, integendeel er werd zelfs nog geld gevonden om de laagste pensioenen te verhogen en enkele sociale maatregelen in de begroting te voorzien. Heeft de regering dan plots een goudschat gevonden ? In zekere zin wel. Leterme I zal namelijk de geschiedenis ingaan als de man die sluipend en zonder veel heisa de manier om een begroting op te stellen grondig veranderde. Zonder parlementair debat, zonder grote verklaringen, maar stilzwijgend en met instemming van alle politieke partijen.Vroeger werd een begroting opgesteld op basis van de ramingen van de departementen en de ministeries. De begroting 2008 werd simpelweg opgesteld op basis van de uitgaven van 2007 + 3%. Een gigantische besparingsoperatie, waarbij alle partijen konden beslissen zonder te beslissen...
De titel alleen al: huiselijk geweld. Het bonkt reeds een paar dagen door mijn hoofd. Huiselijk en geweld staan als een tang op een varken. Nochtans blijkt ene Ignace Crombez, organisator van Missverkiezingen en vrouwelijk schoon ook binnenshuis een agressor. Laten we even kijken waarover we het hebben. Een op vijf, das 20% van de relaties,blijkt hardhandig. Niet omdat de partners dat leuk vinden, maar gewoon omdat er iemand zich te buiten gaat wegens teveel alcohol, of iets anders. In de praktijk: mensen die zich dringend moeten laten behandelen. Alleen : het slachtoffer ziet die persoon die slaat doodgraag. Dus wordt er geen klacht ingediend, dus worden de harde agressies onder het vloertapijt geveegd.In algemene discussies zegt men dat dat dit een individueel probleem is, geen mensenrechtenprobleem. In Zuid-Amerika zegt men zelfs dit is machismo. Ik geloof daar allemaal niks van. In relaties zijn omgangsnormen;geen veroveringsnormen. Dit is voor de beesten. Bijten, krabben, slaan hebben weinig vandoen met kussen, aaien en strelen. Mensen die niet op een gewone manier kunnen liefhebben, hebben hulp nodig. Van ons allemaal. Van iedereen. Maar er zijn grenzen. Als er strafbare feiten gepleegd worden, moet de overheid tussen beide komen. Al is het maar om erger te voorkomen..
De staking van flight-care en aviapartners toont nieuwe slachtoffers op tv: honderden mensen die staan te wachten tot hun bagage op het vliegtuig geraakt. Vandaag las ik in de krant dat een handige meneer de klachten van die gedupeerde reizigers zal verzamelen en daar mee naar de rechtbank stapt. Minister Magnette doet er nog een schepje bovenop en stelt stoer dat reizigers die door de staking hun bagage verloren een vergoeding moeten krijgen. Nieuw bij deze staking is dat er steeds zwaardere termen gebruikt worden om de gevolgen van een stakingsactie te omschrijven: reizigers worden " gegijzeld", zijn "gedupeerd",de fundamentele mensenrechten -zoals het recht op een vliegvakantie- worden met de voeten getreden. Het lijkt me allemaal lichtjes overdreven. Laat staan dat we begrip zouden opbrengen voor de stakers, laat staan dat we even zouden nadenken over de arbeidssituatie en de lonen van die werknemers die al die valiezen ook nog in een zeer korte tijd in en uit het vliegtuig moeten krijgen. Want een reiziger die twintig minuten op zijn valies moet wachten wordt snel een ontevreden reiziger die foetert op de slechte dienstverlening. Onze samenleving wordt steeds onverdraagzamer en steeds egoistischer: ik koop een vliegtuigtikket en een all-in verblijf met armbandje; Wie daar de dupe van wordt is steeds minder belangrijk; Indien er ook maar één seconde iets misloopt dan dreig ik, roep ik , jawel dien ik klacht in bij de rechtbank. Want ik heb betaald, ik heb een contract en volgens dat contract moet mij die service geleverd worden. De diensten worden steeds meer zoals goederen: ook als daar mensen achter staan die de dienst moeten leveren. We verwachten dat die mensen dat doen met de glimlach en zeer professioneel... tegen de laagste prijs
Ps: Dit weekend bleek uit een artikel in " De Morgen" dat de handige meneer die klacht indient niet aan zijn proefstuk toe is en reeds herhaaldelijk klachten verzamelde, maar ook dat hij van extreem-rechtse signatuur is.
