De Algemene Centrale heeft een sterke politieke band met de NUM, de vakbond voor mijnwerkers,energie en de bouwvakkers. Sinds een 10-tal jaar is er een solidariteitsproject met de bouwsector.De bouwsector is geen gemakkelijke sector om de de belangen van de werknemers te verdedigen en de arbeidsomstandigheden en de lonen te verbeteren. In Zuid-Afrika worden de arbeiders aangeworven per werk,eenmaal het werk af is worden ze afgedankt.Er bestaat ook geen centrale overlegstruktuur tussen vakbonden en werkgevers,meestal wordt er per bedrijf onderhandeld,waardoor heel wat kleine bedrijven ontsnappen aan iedere onderhandeling.De situatie is nog ingewikkelder omdat voor overheidsopdrachten de bedrijven verlicht zijn om minimum 45 % lokale werknemers te recruteren. Een tweede groot probleem is de HIV-Aidsproblematiek in de bouw. Naast de transportsector, de mijnindustrie is ook de bouwsector een sector waar de werknemers een hoog risico lopen en waar de regering de werkgever verplicht om een hiv-Aids beleid op poten te zetten.In sommige grote bedrijven lukt dit,in de kleine bedrijven wordt er niet naar omgekeken. Als je weet dat meer dan 50% van de werknemers in het zwart werkt, vooral in de huizenbouw, dan weet je ook dat er nergens gegevens over te vinden zijn. Niet over Hiv-Aids, niet over waar en hoeveel werknemers er werken.Geen CAO's in veel bedrijven,geen delegees, geen controlerende overheid; het wordt geen eenvoudige klus om hierin verandering te brengen. Het solidaritietsproject wil de Num helpen om die twee grote problemen efficient aan te pakken. Een recruteringscampagne heeft de ambitie ieder jaar 15.000 nieuwe leden te werven én deze leden te omkaderen en te organiseren met militanten en delegees. Via de opleiding van peereducators wil het project het tweede probleem- Hiv-aids in de bouwsector aanpakken en het testen van de werknemers bevorderen. De plannen staan in de steigers,nu moeten ze nog uitgetekend worden. Een tweede stap is er de ganse organisatiestruktuur van de vakbond warm voor te maken om zo snel mogelijk aan de uitvoeringsfase te kunnen starten.
D enige buurt in Johannesburg waar je veilig kan rondkuieren is Melville.Het is een buurt met bars en restaurants en B&B's. In Thulanilodge werkt Bongi. Een opgewekte huishoudster, die zowat tot de meubelen van de B&B behoort. Haar baas is een Zwitser, die zijn oude dag hier doorbrengt en ondertussen geld probeert te verdienen. Bongi is de spil van de B&B; zij ontvangt de gasten,verzorgt hen en praat met hen zodat zij zich thuis voelen. Bongi komt uit Swaziland en werkt in Johannesburg.Alhoewel het huishoudpersonneel recht heeft op een minimumloon krijgt Bongi slechts 2500 Rd per maand (250 euro). Met haar 9jarige ancienniteit niet veel. Andere huishoudvrouwen krijgen 4500 RD (450 euro). Bongi probeerde meer te krijgen maar de Zwitserse baas houdt zijn brandkast stevig toe.Bongi haatte vroeger haar baas, maar is milder geworden sinds hij ziek is. Ze droomt onbewust van haar eigen B&B.De voorbije jaren leerde ze veel bij: ze kan nu met internet en e-mail werken. En ja ze kan goed en warm met de klanten omgaan. Want die dingen leer je niet op de universiteit, je hebt het of je hebt het niet. Ze weet perfect hoe het er in de toeristische sector aan toegaat: de wereldkampioenschappen voetbal waren een boerenjaar, maar het jaar daarna zakte de markt naar een dieptepunt,waar ze nu nog niet uit zijn. Haar kinderen zijn ondertussen groot geworden. Mayiboigwe,haar oudste zoon, wil ingenieur worden. Maar moet via een proefcontract een leerovereenkomst bij een bedrijf vast zien te krijgen. Beauylla, dochter van 22 jaar komt binnenkort naar Joburg school lopen. Zij wil HRM worden bij een groot bedrijf. Bongi snapt niet zo goed wat ze dan zal zijn; een soort sociaal assistent ? Khethiwe, haar 19-jarige dochter wil leraar worden en Nomoya operazangeres. Nu zingt ze als sopraan in een koor en doet aan veel wedstrijden mee.De stap naar bekendheid is in haar ogen klein. Bongi gelooft rotsvast dat haar kinderen het allemaal gaan maken in het nieuwe Zuid-Afrika. Haar ogen stralen: dit is de toekomst van Afrika.
HIV blijft een gesel in Zuid-Afrika. Een beetje stilzwijgend door de regering onder tafel geschoven zijn er toch grote inspanningen om het probleem te vatten. Dit start met testen.Vorig jaar werden 12 miljoen mensen getest, 1,2 miljoen werden Hiv positief bevonden. Maar deze mensen zijn niet geregistreerd, men weet gewoon niet waar ze zijn. Men kan dus ook geen behandeling organiseren, tenzij op vrijwillige basis.Databeheer is geen gemakkelijk zaak. De oorzaken van deze manklopende campagnes zijn veelvoudig: het anonimiteitsbeginsel en het recht op privacy, bedrijven die geen gegevens willen vrijgeven en de gegevens misbruiken om sluikse afdankingen bij herstructureringen door te voeren, misbruik van de gegevens voor commerciele doeleinden, het aanleggen van zwarte lijsten om het recht en de toegang op gezondheidszorgen te weigeren.Men weet dit allemaal, maar lessen leren uit het verleden blijkt moeilijk.
Een levensgrote publiciteit op de autosnelweg "HIV+: take a life insurance now". Inderdaad, wanneer iemand verneemt dat hij HIV positief is, stort de wereld voor hem in elkaar. Hoe moet het nu met de afbetaling van zijn huis, zijn gezin, de studies van zijn kinderen ? Hoe zal ik dit alles nog kunnen betalen als ik niet meer kan werken, als ik ziek wordt, als ik aids heb ?
De verzekeringen spelen in op die gevoelens van onzekerheid en bieden tegen een forse premie ( tot de helft van het loon) een verzekering aan om de afbetaling van de schulden voor een beperkte tijd te waarborgen.Schandalig,maar dit bestrijden behoort niet tot de prioriteiten.
Toch blijven de Zuid-Afrikaanse partners positief: het gelaat van HIV is veranderd. Jongeren zien 40 en 45jarigen in hun omgeving sterven. Zij zijn gewaarschuwd en letten meer op. De opvolging en de behandeling is verbeterd, HIV positieve werknemers kunnen langer werken. Het is ook noodzakelijk: economisch kan Zuid Afrika geen welvaart brengen als de meest geschoolde arbeidskrachten permanent verdwijnen. Ook hier spreekt men over langer werken, maar de context is totaal anders.
De tweejaarlijkse kunstbiennale te Zwalm biedt telkens verrassingen. De confrontatie tussen het prachtige landschap en de leuke installaties maken een fietstocht van inspanning naar relax. Een verrassing was " art in the dark". Een grote, pikdonkere container verborg twee kunstwerken van Joahna Creten. Onder begeleiding van twee blinden werd je uitgenodigd twee bronzen beelden te ontdekken. Tonia leidde me met zachte stem de onbekende wereld binnen. Een brons was een neergeknielde zwarte die schreeuwde om gerechtigheid.Het tweede werk was een bronzen tong die in een vloeiende beweging de aanklacht en de schreeuw versterkte.Een mooie inleiding op mijn Zuid-Afrikatrip die morgen start. Art in the blackbox is een ervaring, de donkere ruimte leek me immens, precies het zwarte gat na de melkweg. De doelstelling is aan te tonen dat slechtzienden en blinden ook van kunst kunen genieten. Mijn verbeelding associeerde art in the blackbox met erotiek. The darkroom, naakte vrouwenbeelden en leder.Dat zou pas gensters geven. Maar dit valt wellicht niet te rijmen met de overtuigingen van dit zeer christelijk geinspireerd initiatief " Licht en Liefde".Deze vzw heeft een titel waar de betuttelende benadering van mensen met een beperking zo afdruipt.Want liefde heeft vele namen,ook in de kunst.
Waregem Koerse is niet meteen een gebeurtenis waar ik wil bij zijn. Ik zal er weinig bekenden en vrienden ontmoeten. Ik behoor niet tot het kleine wereldje van ondernemers en middenstanders. Waregem Koerse is de place to be voor kleine en grote middenstanders en de vedetten uit de show en politieke wereld. Iedereen VIP. Niet minder dan vijf VIP tenten met champagne-bar deden de vroegere 20.000 aanwezigen aangroeien tot 50.000 toeschouwers. Nieuw is ook het hoeden gedoe. Iets voor de dames. Er wordt een prijs uitgereikt voor de mooiste hoed. Het belangrijkste is in de praktijk dat dames en heren iets hebben om over te praten. "Maar heb jij dit jaar een originele hoed op !" Want je kan op Waregem Koerse over veel praten, maar het is vooral een society gebeuren waar over een niks-zeggend onderwerp met animo moet gepraat worden. Over paarden wordt er weinig gepraat: er zijn weinig mensen die naar de paardenrace komen en er iets over weten. De paarden zijn duidelijk opgejaagd en kijken verschrikt als de dopingcontroleur hen aanduidt voor de controle.Maar zij zijn bijzaak, zoals de fanfare, de missen en de koetsen die op en af rijden op de hippodroom. Hoofdzaak is geld en weddingschappen. De omzet van dit wettelijke casino is gigantisch. Vroeger moest men met het geld in de hand zijn weddingsschappen afsluiten, nu kan dit ook in de VIP-tenten met bankkaart.Toch gebeurt er nog steeds veel met cash, ik vermoed een witwasoperatie. In de rand van Waregem koerse netwerken ook politici. Dit jaar Kris Peeters, keurig begeleid door Stefaan Declercq. Zoals steeds sluipt de Minister van Justitie handig in beeld. Kris Peeters voelde zich thuis en liep wuivend en handenschuddend door zijn ondernemers- en zelfstandigenpubliek. Minister Ingrid Lietens werd opgevangen door de plaatselijke Spa-club. Minder in the picture, maar warmer en menselijker. Waregem Koerse eindigt voor velen in een euforische roes van feest en drank of in het treurige afscheid nemen van de bijzit. Het vuurwerk aan de stadionvijvers is het officiele sein dat het geld op is en het feest afgelopen.
Sinds juni protesteren de Chileense studenten tegen het onderwijssyteem. Het huidig onderwijssysteem is een erfenis van het Pinochetregime.Pinochet decentraliseerde het hoog kwalitatief onderwijsysteem naar de gemeente. Daardoor onstonden privéscholen voor de rijke kinderen en openbaar onderwijs met overbevolkte klassen en te weinig leraars. De Chileense studenten moeten hoge leningen aangaan om hun studies te kunnen betalen. De Chileense staat besteed ongeveer 4% van het BNP aan onderwijs,terwijl Unesco aanbeveelt een minimum van 7% uit te geven. Op een achtergrond van groeiende armoede ne een neo-liberale regering krijgt het studentenprotest een andere dimensie. De Chileense studentenbeweging wil dat de federale staat opnieuw bevoegd wordt voor het onderwijs en het recht op gratis onderwijs. Toen vorige week woensdag de transportvakbond en de vakbond voor openbare diensten met een tweedaagse staking het studentenprotest ondersteunde kwam de Chileense president Pinera over de brug en stelde onderhandelingen met de studentenorganisaties voor.De voorbije drie maanden was traangas en repressie het enige antwoord dat de overheid gaf op het steeds groeiende studentenprotest.Deze protesten startten met rustige betogingen, ludieke acties en hongerstakingen.Zo was er een kus-actie en een massale dansactie voor het parlement. Camila Vallejo, een 23jarige studente en voorzitster van de studentenkoepel werd het gezicht van het studentenprotest. Zij is lid van de jongerenbeweging van de PC en gebruikt de sociale netwerken en de nieuwe media om haar boodschap te versterken. Haar boodschap en haar idealen, maar ook haar welbespraakte en knappe voorkomen maken haar waanzinnig populair.Maar niet bij iedereen. De Chileense minister van Cultuur Tatania Acuna werd ontslagen toen ze publiek opriep om Camila te vermoorden. Het hoog gerechtshof verplichtte de regering tot politiebescherming van Camilla.Camila Vallejo schrijft geschiedenis,samen met duizenden andere Chileense studenten. Ik hoop dat ze het halen.
De relatie tussen het Westen en Afrika? In iedere evenwichtige relatie moet er sprake zijn van respect, wederkerigheid, creativiteit en engagement. Alle andere vormen van relatie zijn probleemrelaties die dringend een of andere therapie nodig hebben.
Een trieste evaluatie van onze aanwezigheid
Het Westen is een veralgemening en eufemisme voor andere woorden als neokolonialisten, onderdrukkers, kapitalisten? Afrika een titel voor een continent dat als een lappendeken de voorbije eeuwen werd leeggeroofd. Eerst roofden we massaal arbeidskrachten die als slaven over de Nieuwe wereld verspreid werden, daarna roofden we hun grondstoffen, hun cultuur en hun beschaving. Vandaag noemt men in Mozambique de Chinezen take away, omdat ze via corrupte akkoorden massaal grondstoffen exporteren om hun snelgroeiende economische honger te stillen. Tijdens de onafhankelijksstrijd van de Afrikaanse landen hebben we bijna alle progressieve leiders vermoord en vervangen door corrupte en gewetenloze dictators en generaals. Patrice Lumumba is het meest markante voorbeeld. We roofden de cultuurschatten uit de dorpen en vervingen die door onze westerse kruisen en kerken, gefinancierd met een knikkend negertje bij de slager of zilverpapier bij de nonnekes. Frans Buelens schreef een interessant boek over de winsten die de grote Belgische bedrijven wegsleepten uit onze voormalige kolonie Kongo. Frans Buelens is een specialist in het onderzoeken hoe de beurs en de Belgische holdings en multi's winst maken. Hij maakt dan ook nauwkeurige berekeningen op basis van boekhoudingen en beursnoteringen. Zo zie je dat tijdens de Koreaanse oorlog de winsten stegen van 22 naar 26%. De hoogste winsten werden geboekt in de mijnsector (tussen 49 en 63,4%). Kongo was figuurlijk en letterlijk een goudmijn voor de Belgische bedrijven en holdings,waardoor wij ook tijdens WOI en WOII geen geldgebrek kenden. Vanuit de mijnsector konden multi's in ons land nieuwe belangrijke sectoren uitbouwen in de non-ferro, de diamantindustrie en de kernenergie. Het zal dus geen toeval zijn dat Albert Frere nog steeds meest binnenharkt. De strijd om via uitbuiting en grondstoffen een machtige positie is de wereld te bekomen; gaat blijkbaar onverminderd verder. Ja, in de slipstream van kruisvaarders en andere plunderaars deden onze missionarissen verdienstelijk caritatief werk. Georges Forrest koppelde meteen economie en ontwikkelingshulp tot een winstgevend geheel met de blauwe steun van de minister van ontwikkelingssamenwerking. Continuïteit in het beleid.
Perspectieven op ontwikkeling
En dan zouden we de vraag durven stellen of hulp hoeft, moet of mag? Of het geld dat we geven wel terechtkomt waar het moet. Iedere onvoorwaardelijke cent die een Afrikaans land ontvangt, is slechts een beperkte teruggave van wat we voordien gestolen hebben. Om ons geweten te sussen. Of om een nieuwe afhankelijkheid van die landen te creëren door hen voedselhulp als drugsverslaving aan te bieden. De recente voedselcrisis in de hoorn van Afrika en de oproep om noodhulp te sturen stemmen mij bitter. De voedselcrisis zag je zo aankomen door de stijgende voedselprijzen en de speculatie op de grondstoffen. De eerste vraag is waarom de multinationals hun slag konden slaan en waarom de internationale instellingen zoals het FAO zo maar buiten spel konden gezet worden? Het gebrek aan daadkracht van politici en internationale instellingen zorgt er voor dat ontwikkelingssamenwerking zich beperkt tot noodhulp. Of tot de uitgestoken bedelende hand van een graatmager kindje dat ons sentimenteel de geldbeugel doet openen. Zonder perspectief op een eigen toekomst, op een zelfgestuurde eigen ontwikkeling. Maar dit is geen reden om cynisch langs de kant te blijven staan en de ogen te sluiten voor al die ellende. Maar we mogen gerust eens vloeken op die speculerende multinationals als Nestlé
Kan het anders?
Is het mogelijk aan om projecten op te zetten in Afrika zonder in de caritatieve aanpak te vervallen en te werken op basis van respect en gelijkwaardigheid? Met partners die voldoende sterk in hun schoenen staan om duurzaamheid te garanderen? En met de nodige know how in huis zodat je de boel kan runnen zonder dure consultanten, monitoring en evaluaties die handenvol geld kosten?
Ik ben overtuigd dat het wel kan. Maar dan moet je in eerste instantie goede partners in Afrika vinden. Via onderzoek, universiteiten en netwerking. En heus er zijn veel goede coördinatoren te vinden in Afrika, het is beter hen plaatselijke tewerkstellingskansen te geven dan dat ze hier belanden. We hoeven dus geen experten naar Afrika te sturen om daar aan ontwikkelingssamenwerking te doen. Investeren in lokals is zinvoller.
Met een goede partnerkeuze staat of valt een goed en zinvol project.Een project dat vooral voor de partner zinvol moet zijn en niet voor de Belgische overheid of de donor. Het ABVV ondersteunt verschillende projecten in Zuid-Afrika die werken rond Aidspreventie. Een van die projecten is een samenwerkingsakkoord met de National Union of Mineworkers ( Num) over opleiding en vorming van peer-educators. De aanpak met de peer-educators vertrekt van de sociaal-learning theory waarbij men vertrekt van de vooronderstelling dat voorbeeld-gedrag door gelijken gekopieerd wordt en dat gedragsverandering bevorderd wordt door het gebruik van de belevingswereld van de doelgroep.Een vergelijking tussen een groep die condoomgebruik aangeprezen werd met of zonder peer-educators uit dat het effectief condoomgebruik met 38 % toenam door het inzetten van peer-educators. In dit kader is een consequente houding van de Num-leiders belangrijk. Het feit dat de peer-educators volledig kaderen in de Congresresoluties van de Num en over structurele ondersteuning beschikken vanuit de Num-structuren is een positief gegeven binnen de Zuid-Afrikaanse context. De Peer-educators moeten binnen de vakbondsstructuur participatief bij het beleid betrokken worden. Daartoe werd een National comité van Peer-educators opgericht dat voorstellen voor de Nationale leiding uitwerkt. Tenslotte zouden de peer-educators over een statuut moeten beschikken waardoor hun inzetbaarheid vergroot ( faciliteiten, de nodige tijd voor hun functie, onkostenvergoeding). Omwille van imagovorming en stigmatisering worden zij beter niet aids-consultanten maar gezondheidswerkers genoemd.
Het kan dus anders met vallen en opstaan, luisterbereidheid naar de partner en een investering op lange termijn. En dat alles heeft te maken met het aangaan van een gelijkwaardige relatie met een partner in het zuiden.
Er is steeds minder plaats in de hel.De toenemende secularisatie en het feit dat steeds minder gelovigen naar de kerk gaan zorgt voor een ongekende aangroei van de hel-populatie. Maar ook het jarenlange kindermisbruik heeft zijn gevolgen en zond ontelbare abonnees voor de hemel naar de hel. De overbevolking van de hel leidt tot onaanvaardbare levenomstandigheden. Het regent klachten en de protestbeweging in de hel krijgt meer en meer vorm.Het arbeidsethos van de inwoners daalt, buitenlandse investeerders haken af. De koers van de hel op de beurs keldert.Op de algemene vergadering vanaandeelhouders hebben de rode petjes en hun hoorntjes opgezet en daarmee de media gehaaald. De CEO begrijpt eindelijk dat er nood is aan een duidelijk toekomstplan voor de hel, zo niet wordt een faillisement of een vijandige overname onvermijdelijk.De traditionele jaarlijkse incentive-campagne zal deze keer niet volstaan.
De raad van bestuur besluit een stevig onderzoeksplan over de toekomstkansen van de hel te financieren en de belangrijkste universiteit van het land krijgt een interdepartementale opdracht.Een haalbaarheidsstudie, een marktonderzoek en een imagosurvey moeten niet alleen de temperatuur van de hel in vraag stellen,maar ook onderzoeken of het huidig marketingbeleid nog wel voldoet aan de hedendaagse concepten. Met andere woorden: maakt de helcommunicatiedienst wel voldoende gebruik van de nieuwe media om de hel bij het jongerenpubliek populair te maken ?
Een tweede opdracht is de visie en de missie van de hel opnieuw te formuleren en een adequaat personeelsbeleid voor deze doelstellingen te optimaliseren. Is er voldoende flexibiliteit, moet het ambtenarenstatuut van de stokers in de hel niet aangepast worden aan de nieuwe uitdagingen inzake energiebesparing,is het arbeiders en bediendenstauut van de helwerknemers niet achterhaald ?Kunnen de huidige pensioenen van de helwerknemers door de hel gedragen worden zonder de cash-flow in het gedrang te brengen ?
Een eerste onderzoek bevat reeds explosieve resultaten: meer dan 69% van de respondenten vindt de leefomstandigheden in de hel inhumaan en vindt dat er klacht moet ingediend worden bij het internationaal strafhof van Den Haag of bij Europa.In vergelijking met een soortgelijk onderzoek op wereldvlak is dit een stijging van 7% op de factor inhumanisme in vergelijking met het inhumanisme wereldwijd.
Een tweede resultaat is dat jongeren niet meer in de hel geloven eneen loopbaan in de hel minder en minder in overweging nemen.Door de grote exit van bruggepensioneerde hel-werknemers is er een dreigend personeelstekort en en bestaat de kans op een loonexplosie. Veel oplossingen zijn er niet ofwel langer werken ofwel meer nepstatuten zoals interim moeten ingevoerd worden. Een derde resultaat legt de vinger op het negatieve imago van het merk "hel",waardoor ook het positieve denken in de hel zelf zeer moeilijk is voor de inwoners.Een naam die de hel met positieve begrippen associeert kan hier een uitkomst bieden.Na een brainstorming werden de volgende ideeën weerhouden: De hel: brandend actueel, De Hel: een coole place to be, Fier helbewoner te zijn. Aan dit nieuwe merk kan een campagne en een nieuw logo verbonden worden. T-shits, banners, teasers, seminaries,het inschakelen van vrijwilligers,opleiding van vormers voor de vormers zijn de concrete actiemiddelen.
De basisprincipes van de campagne die opnieuw het positief denken in de hel moeten bevorderen werden in het campagnehandboek kort samengevat: - verandering begint bij je zelf en jij bent zelf de motor van de verandering - jij bent zelf de oorzaak van de problemen,om verandering te bewerkstelligen moet je offers brengen - het grote allesomvattende probleem bestaat niet,kijk naar het verleden, niet naar de toekomst - moest er toch een groot probleem zijn denk dan meteen dat het perceptie is
De campagne koos als slogan: loop naar de hel, omdat die slogan -in tegenstelling tot de concurrentie ( ga naar de hemel) veel meer de dynamiek benadrukt die de maskerade van de echte problemen met zich meebrengt.
Na WO II werd de brug over de river Kwai wereldberoemd door de gelijknamige film. Een van de vele Hollywood-producies die de heldenmoed van de geallieerden dik in de verf moesten zetten. De realiteits was een stuk minder mooi dan het bekende fluitdeuntje die de weerstand van een Brits batajon moesten onderstrepen. Een 16000 gevangen soldaten van de geallieerden( Britten,NederlandersAustraliers) en een 100.000 Thaise en Birmaanse burgers moesten voor de Japanners een 450 km-lange spoorweg aanleggen vanuit Bangkok naar Birma, dwars door de bergen en de jungle.De Japanners hadden deze spoorweg nodig om de bevoorrading van hun troepen in de ganse regio te verzekeren.
Films overdrijven en verdraaien de werkelijkheid: zo kwam de brug uit java, ze werd door de gealllieerden kapot gebombardeerd, de slachtoffers die stierven waren in eerste instantie Thais, zo een 90.000.Maar de omstandigheden waarin die brug en die spoorweg werd gebouwd waren wel juist: in de hitte, de jungle en slapend in onafgeschermde bamboehutten. Zelfs de meest fervente backpakker zou vandaag zich niet meer blootstellen aan een dergelijk malariarisico. Kwam de brug uit Indonesie, de treinnagels voor de biels kwamen van Cockerill-Sambre, Belgie is steeds goed geweest in oorlogsindustrie zonder dat dit moest opvallen.
De toeristenmachine rond de river Kwai draait op volle toeren: de brug licht op als een disco, de toeristenstalletjes doen denken aan Lourdes. bij dit alles blijven de dodengraven zeer indrukwekkend. Britse dodengraven in Kanchanaburi zijn even bloemrijk en sober als in Ieper.Daarmee is de zinloosheid van iedere oorlog meteen opnieuw bewezen.
Ayutthaya was van 1300 tot 1700 de hoofdstad van het Siamrijk. In onze geschiedenisboeken een item omdat de Europese handelaren hier met hun schepen aankwamen op zoek naar een goede verbinding met China.De koningen bepaalden autoritair alles, zelfs de verkoopsprijzen van de handelaren. Een slaaf had de waarde van vijf rijstvelden,een ambtenaar was tussen 50 en 500 rijstvelden, een minister was 10.000 rijstvelden waard, de koning 100.000 rijstvelden. Meteen ken je de maatschappelijke hierarchie in die tijd.
De Portugezen verkochten buskruit en wapens zodat de Siamese heersers tot de tanden gewapend waren om hun onderlinge troonaspiraties uit te vechten.Buitenlandse handelaren waren welkom en kregen hun eigen beschermde nederzettingen buiten de stad. Naast de monikken waren zij de enige inwoners die aan de koning geen belastingen moesten betalen of dienstplicht vervullen.Andere inwoners moesten 6 maand voor de koning werken als belasting.
Uiteindelijk werd Siam door Birma bezet door een gebrek aan efficiente organisatie en de permanente onderlinge twisten.
Vandaag is Ayutthaya door de Unesco erkend als werelderfgoed. De staat en de stad keken op geen inspanning. Alles is netjes in twee talen aangegeven, de gidsen staan klaar, de toeristische infrastructuur werd voorzien. Alleen heb ik de indruk dat de opgeblazen taart zo wat ineengezakt is door de economische crisis.Op vele sites zijn we bijna alleen aan hyet rondlopen. In vele musea zie je vooral Thaise schoolkinderen als bezoekers.De brede lanen lijken wat te groot voor het verkeer. Veel restaurants zijn gesloten.
Thailand is dus op zoek naar een economisch wondermiddel om de economie te stimuleren.Rijst en toerisme volstaan niet voor een toekomstgericht beleid.De overwinnaar van de verkiezingen PPP beloofde een tablet voor ieder lagere schoolkind in de verkiezingspropaganda. De discussie tussen de firma's om die 800.000 tablets te mogen leveren is losgebarsten,evenals de keuze van het softwaresysteem waarop die ganse educatieve innovatie zou moeten draaien.
Het is een gok: investeren in onderwijs en technologie, met China als buur. Maar veel andere opties zijn er niet in Thailand.
Nok is een 37-jarige Thaise. Zoals veel vrouwen in Thailand zou je ze minstens 10 jaar jonger schatten.Glimlachen maakt jong en aantrekkelijk.Nok is meer dan 10 jaar actief in de toeristensector als gids. Zij organiseert trektochten naar de bergstammen en in de talloze natuurparken in het noorden van Thailand.De toeristenindustrie is na de rijst, de belangrijkste inkomstenbron voor het land.Maar de crisis sloeg hard toe. Minder toeristen, minder lange verblijfperiodes en de greep van de geindustrialiseerde multinationale toeristengiganten wordt steeds groter.Voor kleine zelfstandige gidsen resten nog de kruimels van de alternatieve zelfgeorganiseerde reizigers.Meestal jongeren,meestal weinig vermogend.
Nok praat uitstekend Engels en kent haar job zeer goed.De bergstammen, hun manier van leven en de grensstreek zijn haar terrein.De stammen uit de omgeving zijn bij haar kind aan huis en komen werk vragen om iets bij te verdienen.Zo bouwden ze hun vijf bamboohuizen en hun restaurant. Vandaag planten enkele Akha's bloemen in Nok's tuin, om daarna vrolijk dezelfde planten in het woud te gaan kappen. Maar zegt Nok:" je kan geen 150% consequent zijn en alles vraagt tijd".
Nok vond haar compagnon Noi, een 40-jarge boer hier in de bergen.Noi is een Thaise hippie-boer.Hij kocht dit land en bouwde er het eerste bamboehuis.Hij babbelt vrolijk en los over de bergen en het woud. Ja , het is nu de tijd om jonge bamboescheuten te oogsten in het woud.Lekker en ze geven een goede prijs op de markt.De bergstammen weten aan de kleur van de bamboescheuten waar er wormen in zitten. Die kan je frituren en opeten. Een echte lekkernij, kost ook veel op de markt, zeker 1000 Bath.Nu planten de boeren rijst, onderhouden ze de rijstvelden en zorgen ze dat de irrigatie van de velden vlot verloopt. Binen een maand is alles groen, zegt Noi. Dan is Thailand prachtig.Iets later wordt de rijst geoogst en is alles weer kaal.Daarom wil Nok een mooie bloementuin.
Nok en Noi hebben hun gezamenlijke droom: een eigen guesthouse,waar toeristen verblijven,wandeltochten doen, in hun restaurant eten,activiteiten meevolgen. Nu staan de bungalows er, alleen moeten er nog klanten komen. Maar het prachtkoppeltje doorbreekt ook het Thaise rollenpatroon tussen man en vrouw.De vrouw, de achterste poten van de olifant,heeft nog een tweederangsrol. Hier niet: Nok heeft als "manager" de portemonnee, Noi is de uitvoerder.
Alison Liu zag haar broer terug. Hij vertrok naar Canada toen hij 20 was,om de opiumverslaving te ontvluchten. In Hong Kong experimenteerden jongeren in de jaren 60 met cannabis. Heroine had de reputatie minder verslavend te zijn dan morfine en vele jongeren probeerden dit maar eens. Onterecht: eenmaal in het lichaam transformeert heroine opnieuw in morfine.De maffia liet de broer van Alison niet gerust, daarom werd hij naar zijn grootouders in Canada gestuurd en ontsnapte hij aan een levenslange verslaving en betaling. De Hong Kong maffia verloor een klant. Het verhaal uit de gouden driehoek van Zuid-Oost-Azie schokt me. Toen was de verslavende kracht van heroine reeds gekend. Blijkbaar had de USA en de CIA er alles voor over om hun domino-theorie en het communistisch gevaar te bestrijden. Gisteren in Thailand,vandaag in Afganistan.De eerste opiumoorlog ( 1841) werd door de Britten gewonnen en kostte de Chinezen Hong Kong. De tweede opiumoorlog (1856) herleidde Shangai tot een Frans-Brits protectoraat en legaliseerde de opiumproductie en handel. Toen Mao de Kwomintang-legers versloeg zochten 10.000 soldaten hun heil in de grensstreek tusen Thailand-Birma-Laos.De CIA bezorgde deze troepen rechtstreeks geld en wapens.Lokale bergvolkeren, ook uit China afkomstig kweekten de "papaver somniveris" in beperkte hoeveelheden, voor medicinale toepassingen. De KMT-generaals organiseerden deze papaverproductie profesionneel. Tot eind de jaren 80 was die maffia de grootste producent ter wereld.Vandaag praat men liever niet over de opiumproblemen, de gepensioneerde KMT-generaals en organiseert de regering met UNO programma's om de papaverkweek te vervangen door mais en rijstteelt.
Chang Rai lijkt op het Antwerpen van Belgie.Het was in de Thaise geschiedenis een onafhankelijk Lana koninkrijk en na 200 jaar Birmaanse bezetting werd het op eigen kracht opnieuw onafhankelijk. De toenmalige roodhemden verdreven de Birmanen. Maar de oorzaak van de Birmaanse invasie- een zwakke administratie-of onvoldoende uitbouw van de staat en onderlinge twisten was daar mee niet opgelost. De eenmaking van Thailand in een natiestaat liet Chiang Rai voldoende autonomie om met een eengemaakte staat te kunnen leven. Een beetje buiten deze grote politieke gebeurtenissen bleven de verschillende bergvolkeren in deze grensstreek hun onafhankelijkheid behouden.Indien ze hun deel van de belastingen betaalden,werden ze gerust gelaten. De koningen controleerden via het oprichten van nieuwe steden dit gebied én de nieuwe kolonisatoren waren vooral geinteresseerd in het teak-hout en goedkope werkkrachten. De Britten pluimden het hele gebied leeg tot in 1953 hun monopolie verviel en de Thaise staat het recht op de houtexploitatie terug kreeg. Maar veel economie is er in Thailand ondertussen niet bijgekomen: in het museum wordt toerisme zelfs niet als economie vernoemd. Het bezoek aan de bergvolkeren is wel uitgegroeid tot een ganse industrie. Hun autenticiteit, hun manier van leven, de kleurrijke kledij en enige specifieke kenmerken zijn wereldwijd gepromoot. Of het nu longnecks zijn,of longears,vrouwen die een pijp roken: zij verkleden zich voor de toeristengroepen die deze bergvolkeren komen bekijken alsof ze in een zoo leven. Het was trouwens een Belgisch onderzoeker, Johan van Roeckeghem, die het geheim van de longneckvrouwen onthulde. Hij toonde via rontgenfoto's aan dat deze vrouwen niet hun nek langer maakten,maar door het gewicht van de ringen hun schouders naar beneden drukten. Zo kreeg je de illusie van het langenekfenomeen. Deze bergvolkeren zelf verkopen souveniers om er iets aan over te houden, maar ze zijn totaal afhankelijk geworden van deze toeristenindustrie die hen enkel wat kruimels laat. Bergstammen is niet het correcte woord, beter zouden we hen vluchtelingendorpen uit de nabure landen zoals China, Birma en Laos noemen. Zij hebben geen paspoort in Thailand en zijn dus rechtenloos.
Zondag 3 juli waren er in Thailand parlementsverkiezingen.Thailand heeft geen goede reputatie als het op verkiezingen of democratie aan komt. De militairen plegen nu en dan een staatsgreep, voormalig premier Taksim werd tijdens zijn toespraak in de VN afgezet en beschuldigd van fraude en populistische maatregelen.De militairen herschreven de grondwet en verboden Taksim voor vijf jaar nog aan het politieke leven in Thailand deel te nemen.Vanuit het buitenland organiseerde Taksim een nieuwe politieke partij: de peoples power party, die nu onder leiding van zijn zus als Nr 1 aan de verkiezingen deelnam. De huidige regeringspartij, genoemd de demokraten, verzorgden de straffeloze overgang van de militaire dictatuur naar het huidige regime. Onder druk van de straatprotesten moest de regeringspartij vervroegde verkiezingen uitschrijven. Wij waren op de verkiezingsdag gaan wandelen in de gietende regen in het national park Khun Tan. Rond 16 uur zijn we terug aan het treinstation waar de verkiezingsurnes door gemeenteambtenaren worden verzegeld en op een gemeentewagen worden geplaatst om naar het telburo te worden overgebracht. Een getuige van de roodhemden begint enthousiast een gesprek. "Wij zullen winnen zegt hij. Iedereen is de situatie in Thailand beu. Wij zijn de echte democraten, de regeringspartij zijn oude militairen die het volk al te lang van de macht gehouden hebben." De eerste voorspellingen en exitpolls worden druk becommentarieerd op televisie. De partij van Taksim bevestigd haar grote overwinning en Thailand krijgt zijn eerste vrouwelijke premier: de zus van Taksim. Nu nog even kijken of de militairen de komende weken in hun kazernes blijven.Op vele Tuctucs wapperen rode vlaggetjes, een vreemd gevoel in een land dat jarenlang het individualisme en het geld cultiveerde.Maar misschien is het echt tijd voor verandering ?
De voormalige en eerste hoofdstad van Thailand is Sukhotai. Vandaag een nieuwe betonnen stad en 15 km verder een oude mooi verzorgde site die terecht de vermelding van de Unesco werelderfgoed kreeg. Je kan er fietsen huren en ongestoord de Siamese middeleeuwen ontdekken. Een wereld van Buddha, met kloosters en altaren, offers , bloemen en stuppa's. Een cultuur afkomstig uit India en Shri Lanka, de ware boedhistische leer.Hier werd het schrift uitgevonden,hier werden de eerste vormen van onderwijs georganiseerd. De opeenvolgende konongen waren zo open dat ze de Westerse landen die aan de voordeur stonden aan te schuiven met open armen ontvingen.Het Christendom beschouden zij als een sekte, zoals er nog waren. Maar de verstandige koningen gebruikten de missionarissen om de geneeskunde en het onderwijs uit te bouwen tot een echt stelsel,dat aan de bevolking zou ten goede komen. Eeuwen daarna reis ik in een busje vol met geuniformeerde schoolkinderen. Allemaal hebben ze hun GSM, zoals overal ter wereld iedere minuut nakijkend of ze geen berichtje kregen.Vooraan in de bus, zit een meisje te babbelen tegen de busschauffeur, net als bij ons na schooltijd. De jongeren hebben allemaal zakgeld om een versnappering en een drankje te kopen. Het onderwijs is door de staat georganiseerd, privéonderwijs is eerder zeldzaam. Alhoewel de tegenstellingen tussen arm en rijk enorm zijn,besef je plots de belangrijkheid van het onderwijs voor de kinderen en hun emancipatie.
Thailand is anders en verschilt grondig van ons referentiekader op het eerste zicht. Een totaal andere taal, een andere godsdienst, een andere cultuur.Dan vallen de grote punten van overeenkomst onmiddelijk op. In het nationaal museum ondergaan we de geschiedenis.Het zoeken van een eigen nationaliteit en staat was ook in Thailand een aaneenschakeling van oorlog en bezettingen. De grote boeman kwam hier uit Birma.Een tweede constante is dat de geschiedenis van Thailand samenvalt met de geschiedenis van de koninklijke familie. Koningen waren voor de bevolking de vertegenwoordiging van Buddha en God op aarde, en meteen een legimitatie voor het koninklijk gezag.Op fotos telde ik niet minder dan 27 kinderen van één koning, geen gebrek aan troonopvolgers. Thailand is boedhistisch. Maar met tolerantie tegenover andere "secten". Europese grootmachten kwamen in de middeleeuwen in Siam met hun uitvindingen, maar ook met hun godsdienst. Het christendom. Het had een grote invloed op de organisatie van het onderwijssysteem. Wij zagen vandaag ook veel kinderen die met hun boeken en schriften na de proclamatie van de examenresultaten naar huis trekken.De vakantie komt er aan, maar niet voor de talrijke kinderen die in de straathandel een centje moeten bijverdienen,een derde wereldfenomeen dat ook hier het vernislaagje van de welvaart wegkrabt De straten hangen vol met verkiezingskandidaten en de symbolen van de verschillende partijen die aan de verkiezingen deelnemen. Zoals de honden, de krokodillen, de panda's,het neusbeertje, de stieren. Sommige kandidaten trekken echt een beetje op hun partij. Even dacht ik dat de politiek ook hier vrouwen op de lijsten moest plaatsen en dat politiek niet enkel een mannenzaak is, maar de vrouwen die op de affiches prijken zijn de dochters van de eerste minister die zich kandidaat stellen om de partij van hun vader aan een overwinning te helpen. In het hotelletje hangt een bordje dat er wegens de verkiezingen geen alcohol mag geschonken worden. De verkiezingen grijpen plaats op 3 juli. Verwacht wordt dat de roodhemden de verkiezingen winnen
DSK zal het geweten hebben vrouwen aanraken kan je carriere naar de botten helpen. Moest hij maar zo dom niet zijn en denken dat het presidentschap van Frankrijk al binnen was. Blijkbaar zit er toch iets in de knoop met rijpere mannen en jonge wulpse vrouwen. Ik vermoed een ideetje met de maffia. Meteen zouden linkse politici met ambitie moeten beseffen dat dat macht geen vrijgeleide is om met groene blaadjes te stoeien. Links heeft het altijd moeilijk gehad met het andere geslacht: arbeiders wilden hun vrouwen liever thuis, dan in de fabriek: ze wisten best dat de vrouwen opgejaagd wild waren voor meestergasten en geile bazen die ne keer gratis hun driften wilden botvieren. De vrouwen die in de linkse beweging ambities hadden geraakten er ook moeilijk met rationele argumenten. Smalend had men het meestal over een horizontale carriere. Spijtig voor de geile bokken: meestal worden vandaag de dag hun strapasten op camera geregistreerd. Iedereen heeft tegenwoordig een GSM met camera. Daarna kun je kiezen: betalen of publicatie in de pers.Ik vermoed dat 90% zonder morren betaald aan de maffia. Heeft dit nu iets te maken met de vrouwen, met links, of met de maffia. Soms met alles. Alleen Berlusconi denkt dat hij zich alles kan veroorloven.Feestjes incluis. Links is de prooi van de media, die alle argumenten gebruiken om de ongeloofwaardigheid van de linkse peptalk in discrediet te brengen.Want als linkse progressief zo maar overgaan tot gewilde of ongewilde sexuele intimiteiten, terwijl je wel lekker gehuwd bent; dit is not done. Geloofwaardigheid weg. En maar goed ook. Want het respect voor de mensenrechten heeft ook wel iets te maken met zelfrespect en vrouwenrechten.
De afkorting PPS staat voor publiek private samenwerking en zou moeten uitdraaien op een win-win situatie. In andere woorden gezegd een situatie waar iedereen er beter van wordt. Ik frons meteen de wenkbrouwen. Iets waarbij iedereen er beter van wordt in een samenleving waar alleen geld telt ? Maar we moeten misschien iets meer detail geven over de historiek. Waregem en een aantal andere gemeentes, ja Louis ook Leuven, willen een nieuw voetbalstadium. Zoals het hoort, met een winkelcentrum, een bowling, een fittnesscentrum , kantoren en een hotel er bij. Past in de stadsvernieuwing, dus de Vlaamse overheid staat klaar met subsidies. Maar hoe je het ook draait of keert 24 miljoen euro is niet haalbaar voor een stad als Waregem en ook privé komt er niemand met een dergelijk bedrag over de brug. De truc is PPS: we leggen allemaal iets in de pot en iedereen heeft meteen de indruk dat hij een koopje doet. De voetbal krijgt de grond van stad Waregem, stad Waregem krijgt een stadion en veel loze beloftes, een paar grote groepen en projectontwikkelaars maken hun jaarcijfer goed. Het ontbreekt de managers van de voetbal zeker niet aan ambitie om met overheidsgeld hun dromen waar te maken. Waregem wil Club Brugge voorbijsteken in aantal toeschouwers en daarom wordt het stadium uitgebreidt van 8500 plaatsen naar 12.500 plaatsen.
Het ziet er een prachtverhaal uit waar je weinig bezwaren kunt tegen hebben. Het doet me aan de gebakken lucht van Olympische spelen en Wereldkampioenschappen voetbal denken. De staatskas wordt leeggepompt om grote en prestigieuze stadia neer te poten, die achteraf veel te groot zijn voor de lokale clubs en veel te duur in onderhoudskosten. Alsof er in Zuid-Afrika geen mensen meer in shags wonen.Ik vraag me af wanneer er in Waregem betaalbare woningen komen, wanneer er eindelijk voldoende geld zal zijn om mensen in moeilijke tijden te ondersteunen, wanneer er een beleid komt dat zich sociaal noemt en niet prestige-projecten achterna jaagt ....
De AC-ABVV heeft sinds 2003 een solidariteitsproject met de Union Syndical Obrera. Dit is de petroleumvakbond in Colombia,een van de weinige vakbonden die zich in een sectorale bond kon organiseren. Bijna alle andere vakbonden zijn slechts op bedrijfsvlak georganiseerd. Wij zijn in Colombia pm via een seminarie met de Uso secretarissen een nieuw project voor drie jaar uit te werken. Het wordt een start met hindernissen: omwille van de vele regen was het centrum waar we zouden verblijven onbereikbaar geworden. De wegen waren vorige week weggespoeld. Op het laatste ogenblik moest een nieuw centrum gevonden worden, moesten de vrijstellingen voor de deelnemers veranderd worden, vliegtuigtikketten veranderd worden. Een Colombiaanse deelnemer zucht: ja we zijn soms niet zo goed in het organiseren van één en ander.Het seminarie start met een paar uur vertraging en de deelnemers komen op verschillende tijdstippen aan. De zaal waar we vergaderen is ook speciaal: in een vakantiecentrum. In een open ruimte onder een strooien dak, waar bij andere gelegenheden gefeest wordt.Zondag is er op het nabijgelegen motocircuit een wedstrijd die tijdens ons seminarie duchtig voorbereid wordt: het is een beetje Francochamps midden onze vergaderingen.Moeilijke omstandigheden die door de werklust en de motivatie van de Colombiaanse deelnemers op de achtergrond verdwijnen. Het thema van het nieuwe project is gekend: hoe zullen we de arbeiders die in onderaanneming in de petrol werken syndicaal organiseren? De methode die we gebruiken om het project om te zetten in een practisch werkkader is het Project Cycle Management. Voor leken misschien een toverwoord, de Colombianen kennen de manier van werken en hebben die zelfs via de opleiding van hun vakbondskaders geintegreerd in hun vakbondswerk. Zo heeft de nieuwe leiding een strategisch plan voor de komende 10 jaar opgesteld als leidraad voor de syndicale uitbouw. De eerste dag werken we aan de elementen die de context van het project bepalen; de sterktes en zwakte van de vakbond, de basisdoelstellingen en de mogelijkheden die ze hebben. Het is in onze termen een beetje de missie, visie en middelen discussie, zij noemen dit "het plataforma de lucha" Bij de discussie over de zwakte van de vakbond is er veel kritiek op sommige afdelingen en op sommige vakbondssecretarissen.Het doet me terugdenken aan de vormingssessies " Rode oortjes" in de Algemene Centrale ABVV, dat werd tevens een signaal om de interne organisatie efficienter te maken. De tweede dag wordt de situatie van de arbeiders die in onderaanneming werken geanalyseerd. Eerst vanuit de ervaringen van de deelnemers, daarna in confrontatie met een enquete die ter voorbereiding van dit project georganiseerd werd. Dit onderzoek maakt een inventaris van het aantal werknemers in onderaanneming, welke jobs ze uitvoeren,welke discriminaties er zijn tegenover de arbeiders in vast dienstverband,welke problemen ze hebben... . Want in het bedrijf zie je letterlijk wat het statuut van de arbeiders is: de vaste arbeiders hebben bruine werkkledij, de arbeiders in onderaanneming groene arbeidskledij. Dit brengt de discussie bij het logo van Ecopetrol: een groene leguaan.Symbool van de toekomst van de Colombiaanse petroleumindustrie.De symboliek is duidelijk: een groene industrie met een arbeidsorganisatie waar een kleine kern van vaste arbeiders werkt, met een grote groep van arbeiders die tijdelijk zijn, in onderaanneming. De toekomst bestaat voor Ecopetrol uit flexibiliteit,uit onderaanneming en het flexibiliseren van de arbeidscontracten. Het project past perfect binnen de syndicale strategie en de timing van de volgende onderhandelingen. De huidige CAO loopt tot 2014: tijd om via het project de krachtsverhoudingen op te bouwen en de arbeiders in onderaanneming beter te organiseren. Want in de huidige CAO moest de vakbond toestaan dat de CAO niet volledig meer toepasbaar was op de arbeiders in onderaanneming en dat deze arbeiders veel rechten verloren. Het verloren terrein moet in 2014 opnieuw teruggewonnen worden. Het is dus zeer goed dat er systematisch en structureel nu reeds aan de opbouw van deze krachtsverhouding kan begonnen worden. De vraag is hoe ? Een aanwezig arbeider die in onderaanneming werkt vraagt meer vergaderingen in de gewesten voor de abeiders in de gewesten.De secretarissen reageren niet enthousiast op de vele bijkomende vergaderingen die zij op zich zien afkomen. Maar in de groep wordt dit natuurlijk niet openlijk gezegd.Toch volgt een lange lijst van mogelike activiteten met vorming, informatie en onderzoek en direct contact met de arbeiders in onderaanneming. Nu nog de centenkwestie: hoe veel kost wat? Wat kunnen we doen in drie jaar met een budget van 130.000 euro ? Na veel gecijfer en discussie komen we tot het opstarten van een tweedaagse vormingscyclus in de 18 gewesten minimum twee maal per jaar waardoor 1500 tijdelijke werknemers een vakbondscursus zouden volgen, onderzoek en inventaris van hun problemen met een aangepaste communicatie aan de doelgroep. Drie belangrijke pijlers die passen in het strategisch 10-jarenplan van de USO. Moe, maar tevreden zingen we de Internationale, want dit project is een concretisering van de Internationale solidariteit.
Een van de toeristische highlights is het bezoek aan Asklepieion in Kos. Een tempelcomplex dat gebouwd werd in de tijd van Hippocrates. Deze tempel was een plaats voor eer aan de geneeskunst en de god Askleios. Een beetje zoals de kerken er feitelijk vandaag nog uitzien: op het gelijkvloers iets met water en zuivering, op het eerste verdiep plaats om te offeren en te betalen, op het tweede verdiep de centrale plaats voor de eredienst en verblijf of slaapplaats.Zieken konden daar een dutje doen en hoopten dat ze in hun dromen beter zouden worden, geneesheren of priesters lieten een slang de zieken likken. Onze apotheken zijn nog steeds aan dergelijke slangen te herkennen. Op een steenworp van dit tempelcomplex kan je de tuin van Hippocrates bezoeken. De tekst van de website belooft een kruidentuin,waar kruiden te zien zijn die in de tijd van Hippocrates werden toegepast om zieken te genezen. Geleidelijk aan zullen vrijwilligers tde tuin beplanten en dit alles zal meegefinancierd worden door privésponsering van dokters. We zien een vervallen heuvel die pas twee jaar geleden werd geopend en vooral veel subsidies en centen moet gekost hebben. Sommige kruiden als thijm zijn nog herkenbaar, er staat vooral veel onkruid.Dit geheel is een mooi concept, dat door Europa en een internationale medische organisatie werd gefinancieerd.Vandaag zijn er niets eens de centen om iemand aan de ingang het inkomstgeld te ontvangen.Europa en Griekenland slagen er zelfs niet in om wat ze opgestart hebben, in stand te houden. Begrippen als duurzaamheid zijn blijkbaar in crisistijden vervangen door brute besparingen...
