Traditioneel zijn de mensen met de jaarwende van goede wil. Ze wensen elkander het beste voor het komende jaar: een goede gezondheid, geluk; warmte - en alles wat men zich kan dromen. Ik wil dit jaar niet achterblijven. Maar ik zal pogen het iets scherper te formuleren om het alvast wat concreter te maken. Ik hoop dat de financiële markten en al die pipo's die speculeren met ons geld het volgend jaar minder goed doen en minder surfen op de angst waarmee zij winsten maken. De banken moeten terug bank worden: zij moeten niet speculeren met onze spaarcenten,maar zorgen dat onze centen beschermd worden tegen de inflatie.Zij moeten helemaal niet risicovol beleggen,laat ze gewoon zorgen dat ons geld stilaan meer waard wordt, zonder grote machinaties.Laten we hen gewoon controleren op hun core-business. Onze politici wens ik eindelijk rust en gewoon werk. Minder gespin,meer degelijk beleidswerk. In 2012 zijn het gemeenteraadsverkiezingen. Da's dicht bij de bevolking, dicht bij de mensen. Misschien kunnen ze eens aan de deur van de kiezers bellen en luisteren. Die oefening moet niet alleen dienen om stemmen te ronselen, maar om een degelijk beleid uit te zetten. Zonder dure consultants, maar met een echte visie.Stop met de politieke spelletjes die rechts rijk maken. De vakbonden hebben in 2012 sociale verkiezingen.Een goed moment voor de recrutering van strijdbare en nieuwe militanten. De concurrentie tussen de bonden is een slecht neveneffect dat maximaal moet beperkt worden in de campagne. De democratisering ien de verjonging n de structuren moet zijn positief resultaat krijgen. Meteen krijgen alle individualistische kritikasters van de voorbije vakbondsacties lik op stuk. Mijn vrienden en geestesgenoten wens ik veel kritische momenten. Om niet te blijven hangen in de voorgekauwde denkbeelden en analyses die alleen zichzelf bevestigen. Ik hoop dat het Vrijzinnig centrum Poincaré in Waregem eindelijk het open huis wordt waar wij allen van dromen. Een huis waar de warme mantel van de liefde de kille eigengereidheidheid van de goegemeenschap verjaagd. Mijn lieve en grote familie wens ik veel mooie momenten, maar vooral geduld met mijn onrustige en rebelse geest. Ik wil hen niet meer ambeteren dan in het verleden, maar wakker houden uit de verdovende slaap waarin onze samenleving ieder probeert te wiegen. Soms ontbreekt daarin een beetje tact, ik zal er in 2012 proberen aan te denken.
Half wakend, half slapend is de toestand waarin je meestal droomt. Tussen realiteit en irrealiteit. Het geeft rust, het is een verwerkingsproces van de dagelijkse gebeurtenissen. Een teken dat je hersenen nog (ver)werken. Realiteit kan hard aankomen en tijd nodig hebben om te verwerken, irrealiteit kan je vooruitstuwen, recht de afgrond in. Iedereen droomt, gelukkig maar. Je kan dromen voor en over jezelf. Succes als zanger, politicus, gigolo of vedette. Je krijgt appalus, je mag handtekeningen zetten, televisieoptredens doen, interviews geven in de blaadjes, duizenden vriendjes op facebook die je leuk vinden. Je kan ook dromen over die andere, betere samenleving. Met een samenleving die hoopvoller, rechtvaardiger, minder ongelijk is. Meer solidariteit, geen honger en ondervoeding. Kinderen kunnen gratis studeren en kunnen bij een dokter terecht als ze ziek zijn. Kortom ze hebben het iets beter dan hun ouders en ze schoppen het in hun leven veel verder dan hun ouders. Vannacht droomde ik over mijn kleinkind Iris, andere nachten komen andere thema's aan bod. Vier maand en Iris lacht me toe, kirt en speelt. Ze moet nog alles leren: lopen, babbelen, zingen, spelen en lezen, schrijven en rekenen. Maar een ding kan ze al: dromen ! Wij zijn een paar maanden verder en Iris kwijt. Het liep niet zo goed met haar behandeling: kanker is geen griepje maar een verschrikkelijke ziekte. Ik kan de naam nog altijd niet uitspreken: rhybo en zoiets. Eerst leek het goed te lopen en konden wij dromen, daarna kwam het verdriet, het verlies.Maar daar kunnen we niet blijven bij stil staan. Veel verdriet en veel tranen. Maar daar maak je geen andere en nieuwe wereld mee. Dus geen optie.We blijven samen met Iris verder dromen.
Senior had hard gewerkt om doctor in de sociologie te worden. Eindelijk was het zo ver. In een statige zaal van de Ku Leuven was er in de rode pluche plaats voor het publiek om te komen luisteren naar de doctoraatsverdediging van een doctorandus in de sociologie. Vijf professoren, verkleedt als strenge maar rechtvaardige rechters namen plaats vooraan. In de zaal wat vrienden, collega's, studenten en trotse familieleden. Senior kreeg 20 minuten om uit te leggen wat hij zo allemaal onderzocht had, voor het vragenvuur en de commentaar zou starten. Tot mijn grote verwondering blijkt zelfs academische taal soms verstaanbaar en gaat dit over zaken, die we zelf ook allemaal wel eens bedachten. De vraag waarover Senior zich het hoofd gebroken had was " Wat heb je nu feitelijk nodig om een goed leven te hebben in een goede maatschappij ?" God ? Geld ? Vaderland ? Vlaanderen? Blijkbaar niet. Hij onderzocht hoe netwerken kunnen bijdragen tot een goed leven en welke structurele maatregelen er moeten zijn in een samenleving om te komen tot een goede maatschappij. Ik bespaar jullie het methodologisch begrippenkader, de definities en de methodologische kronkelingen van dit doctoraat; dit lijkt me eerder bestemd voor die specialisten, die ook wel willen onderzoeken. Interessanter zijn de conclusies. Iemand die een groot en goed sociaal netwerk heeft, is 20% gelukkiger dan iemand die dat niet heeft.Je moet dus nauwe en goede relaties hebben met een partner, familieleden en vrienden. Senior bedoelt hier niet mee dat je veel facebookvriendjes moet hebben, nee je moet investeren in je relatie, je familie en je vrienden. En die goede maatschappij dan ? Sociale isolatie maakt dat een klimaat geschapen wordt waarbij suicide meer voorkomt en uitsluiting is een belangrijk element voor een onveilige en bange maatschappij. Het feit dat we in Vlaanderen een van de hoogste zelfmoordcijfers hebben ter wereld zou voor iedereen, en sommige politici in het bijzonder, een alarmbelletje moeten doen rinkelen. Het ergste maatschappelijke probleem blijft de hoge werkloosheid, daar moet dringend aan "gewerkt"worden. Tijd voor de loftrompet. De professoren waren het, na kritische vragen en persoonlijke dada's, wel eens: helemaal niet slecht, goed. Senior was welkom in de academische kringen.
