In de Standaard van vandaag wordt ingegaan op het probleem van de kostprijs van Internet. Volgens testaankoop is zowel Belgacom als Telenet veel te duur wat betreft het aanbieden van Internet in vergelijking met andere Europese landen. Het vrijmaken van de markt en de vrije concurrentie wordt op slinkse wijze in een feitelijk monopolie omgezet. De nieuwe wet op de Bipt ( overheidscontrole van telefonie) heeft dit in de kleine lettertjes omzeild. Want Belgacom en Telenet komen wel binnen in de huiskamer via de lokale lus. Daarvoor rekenen zij hun concurrenten prijzen aan die hun positie veilig stelt.De abonnee betaalt wel de rekening, rechtstreeks of onrechtstreeks. Fijntje kunnen wij ons de vraag stellen wat er nu met het voetbalcontract zal gebeuren, pas door Belgacom binnen gehaald. Het is duidelijk dat dit moet opbrengen, het begin van de mediastrijd en van de betaaltelevisie is op komst.... de afschaffing van het kijk en luistergeld zal peanuts zijn in vergelijking met de echte commerce. En wie zal dit kunnen of willen controleren in de praktijk ?
CD&V congresseerde blijkbaar over het gezin( na de gezinsdag in Plopsaland) en Inge Vervotte mocht uitpakken op dat congres met een paar ideetjes. Eentje vind ik wel heel speciaal: de Vlaamse minister denkt eraan opvoedingswinkels op te richten.Het idee winkel komt uit Nederland waar 20 jaar geleden wetswinkels, wetenschapswinkels en wereldwinkels werden opgericht. Nu ook bij ons.De vub heeft onlangs zo'n wetenschapswinkel opgericht in samenwerking met de ULB. In de praktijk kan je als vereniging zonder veel geld aan de VUB/ULB vragen om iets maatschappelijk relevants te onderzoeken.Lijkt me nuttig en waardevol. Maar een opvoedingswinkel ? Moet je dan het kind waar je opvoedingsproblemen mee hebt meebrengen ? En wat met oneerlijke concurrentie met andere instellingen zoals Het Centrum voor Leerlingenbegeleiding voor kinderen met schoolproblemen, De JIP's voor jongeren,De centra voor geestelijke gezondheidszorg, de centra voor Morele dienstverlening ? Of is concurrentie ook in virtuele winkels een voorwaarde voor succes ? Andere vraag: en welk een diploma moet zo'n winkelier hebben: sociaal werk ? De opvoedingswinkel lijkt me eerder het zoveelste ideetje dat uit een of ander kabinetsbrein ontsproten is op een luwe politieke dag. Goed voor het partijprogramma, goed om op een warme zomerdag het nieuws te halen.
Zondag is er in Frankrijk een referendum over de zogenaamde Europese grondwet. De kranten staan er vol van en in Frankrijk wordt er hard over gediscussieerd.Zelfs zo hard dat iedereen wel een beetje gaat meehelpen Mia De Vits voorop. Tja ik word er niet zo zenuwachtig van van dat hele gedoe. Want ik vraag me af of de "burgers" eigenlijk wel weten waarover het allemaal juist gaat. D'er is ne nederlandse blogger die alles leest en over alles zijn gedacht schrijft, interessant maar hij kent er niet te veel van. Enfin, d'er is toch een iemand die de teksten doornam. Belangrijker lijkt me het feit dat een grondwet meestal tot stand komt na een revolutie en daardoor zowat de schriftelijke neerslag is van "nieuwe" rechten voor de burgers. Dit is niet het geval met onze Europese grondwet, d'er was geen revolutie de laatste vijf jaar in Europa. Die grondwet is eerder een samenraapsel en het op elkaar afstemmen van alle verdragen ( Nice, Lissabon, Amsterdam, Brussel, Rome)die de laatste jaren werden afgesloten.Onder de leiding van verlichte geesten zoals Giscard d'Estaing en loodgieter Dehaene.Niet echt vernieuwend die mannen, maar gepokt en gemazeld in de politiek. Ik hoor jullie denken: is dat alles ? Nog ne keer dezelfde soep door de mixer ? Ja, uitgezonderd de sociale en fundamentele rechten van de burger die zaten in Nice in een bijlage, nu zit dat spel in de teksten zelf. Bon, en gaan we daar ne stap mee vooruit of achteruit op sociaal vlak. Sommige linksen zeggen van niet, andere linksen van wel. Zij alletwee mis, want dat is DE vraag niet ! Sociale rechten zullen nog zeer lang door de eigen regeringen en de afzonderlijke landen bepaald worden. Het is dus in eerste plaats in eigen land, in de eigen arbeidsplaats, dat we voor het behoud van onze sociale rechten moeten vechten. Oui of Non ? Ik begrijp niet goed dat er van een juridische coordinatie van al die verdragen die reeds ondertekend werden zo ne show gemaakt wordt. Maar daar zullen de mannen die dat organiseerden uiteindelijk zelf we het slachtoffer van worden en niet het sociaal Europa. Want dat sociaal Europa moeten de progressieven en de vakbonden tegen de almachtige multinationele bedrijven zelf verder uitbouwen... Met of zonder grondwet !
Vorig jaar reisden we een maand door Mexico. Bij mijn reisplanning zocht ik naar een plaats om te slapen, niet zo ver van Veracruz. Wij dachten daar eventueel te gaan duiken. Ik viel met het trefwoord "slapen in Veracruz" bij de familie 'Los Castillos'. Via Internet reserveerde ik de prachtige slaapplaats. Wij kwamen terecht bij -Sylvestre. De man was een staatsbeambte op ziekte, hij had de ziekte van Parkinson en had zijn huis in Mexico verkocht om in de omgeving van Xalapa( met het beroemde Olmeteken-muzeum-Museo de Antropología) Dos Rios te gaan wonen. Een huis met fitness, zwembad enz.. om zichzelf in conditie te houden. Wij werden ontvangen als echte gasten en konden daar eten, slapen in een eigen huisje, de discussie was hartelijk, we werden vrienden. Sylvestre had zijn eigen studeerkamer, volgepropt met boeken en met een gehandtekend boek van Trotsky, maar ook Frieda Kahlo, de dialogen van Plato, Lenin en Marx. Zijn passie was domino spelen. Rien had het geduld uren met hem te spelen. Het hielp hem zijn geest te trainen tegen het verval. Het werd een ontmoeting van gelijkgestemde geesten, Sylvestre arrangeerde een officiële ontvangst voor mij bij de Mexicaanse vakbond. Wij ontdekten dat Mexicaanse problemen ook in België bestaan: zoals privatisering van petroleummaatschappijen. Maar Los Castillos zijn een adresje om aan te bevelen...De illustratie die hier staat is het bekende schilderij van Diego Riviera in het Palacio National in de hoofdstad Mexico. Een perfecte illustratie van de revolutie en de Zuid-Amerikaanse geschiedenis van Mexico: Tierra Y Libertad. Sylvestre zou het niet beter kunnen zeggen.
Laatst waren we aanwezig op de algemene vergadering van een of andere huisvestingsmaatschappij. Geen vuiltje aan de lucht: de winsten zitten goed. Alleen de criteria voor de huisvestingsmaatschappijen zijn veel te ruim,de wachtlijsten veel te lang. Zo was een statistiekje gemaakt met de vreemde namen van de huurders en hun aandeel in het totale huurdersbestand. Is Deprez een vreemde naam? Allemaal niet erg wetenschappelijk, wel voor (voor)oordelen. Eenzame vrouwen mogen wel in docusaops uithuilen op het scherm, daarom moeten ze nog met geen sympathieke allochtoon komen hokken in een of andere sociale woning.Ik krijg het koud als ik zie hoe de Vereniging van Vlaamse Huisvestingsmaatschappijen in zijn tijdschrift( wel met centen van U en ik, dus de overheid) artikeltjes schrijft over " Uit de trukendoos. Hoe geraak je snel aan een sociale woning zonder de wachtlijst te moeten doorlopen ?" . Niemand had het lef om het artikel te ondertekenen, we zijn dus wel verplicht het toe te schrijven aan de voorzitter de heer Ludo Helsen. Die man heeft het in zijn edito over de klokken van Rome, Paaszondag, Kerstmis en Pasen. Alles behalve sociale huisvesting. Benieuwd welke representatievergoeding hij voor dergelijke onzin krijgt.Sociale huisvestingsmaatschappijen die vreemdelingen weren om de buurt leefbaar te houden hollen hun toekomst achterna. De raden van bestuur denken wat wereldvreemd over huisje weltevree. Spijtig,want sociale huisvesting verdient beter. Alleen wie durft de krabbenmand uitmesten ? Misschien wel les poupees( je kan die overigens aan het werk zien op zondag 3 juli op het Humorfestival te Marke in de circustent om 14.30u), die charmant de voorzitter van de Vlaamse Huisvestingsmaatschappij amuseren ?
Of wordt sociale huisvesting privé, dit rijmt wel erg onverwacht op A-CEE-WEE !
Wellicht dacht U aan de nieuwe Man: daarmee wordt dikwijls een softie bedoeld die thuis voor de kinderen zorgt,stofzuigt en blijgezind de afwasmachine aanzet. Ik voel me er wel mee verwant: ik werkte wel mee dit weekend tussen turkije en de brugpensioenen met mijn broeries, ik troostte wel senioren in hun verwarring en was wel een thuishaven voor veel warme zorg. Maar ik had helemaal niet het gevoel dat ik een monopolie te vervullen had. Natuurlijk wordt alles softer: het staat niet meer grote oorlogen te voeren of je zit meteen in the picture.En dan kan je gewoon niet meer kwijt waarom alles eigenlijk begonnen is. Alles moet er goed uitzien, alles is perceptie.De vraag groeit natuurlijk of de mens nog de maat van alle dingen blijft. Of worden media de norm ? Liever de mens, maar dan wel de nieuwe mens. Minder gebonden door zijn afkomst, zijn historie. Een mens die open staat voor nieuwe dingen, kritisch blijft en onderzoekt. Niet eenvoudig, iedere dag. Maar wat is het alternatief ? Blijven geleefd worden, meedoen en zeggen dat er niets aan de hand is. Dat het leefmilieu niet verloederd, dat de oorlog niet bestaat, dat iedereen happy is ? Ik denk het niet, we moeten tegen de stroom oproeien. Want rijken moeten niet altijd rijker worden, armen niet altijd armer. De nieuwe Mens staat dus ver af van de Ubermensch. Maar misschien droom ik ?
Vandaag afscheid genomen van wat Brel zou omschrijven als ' un ami'een vriendin, een zielsverwant. Ik ben daar echt niet goed in, veel te weemoedig. Niet alleen bij een laatste afscheid, telkens wanneer ik een zielsverwant achterlaat voel ik me week worden vanbinnen.En dat staat zo flauw in een mannencultuur. De gebruikelijke toespraak was uitzonderlijk. Haar zoon vroeg zich af wat zij zelf tot ons zou gezegd hebben. Wat Miekes boodschap zou zijn. Sterk. Hij had het over Miekes kleine en grote kanten. Haar manie om er af uit te zien. Om zelf haar kleren te maken. Om steeds de passende schoenen en de passende tas bij het passende deux-piece te hebben.Ik herinner mij de schoenenhistorie: op een etentje zei ze me dat je aan iemands schoenen zijn karakter kon kennen. Beschaamd keek ik even hoe mijn karakter er die avond wel uit kon zien: niet zo geweldig.Maar Mieke speelde meer dan één rol in het theater dat ons leven is: zij was geinteresseerd in filosofie, opera, boeken, koken, kinderen en was een vrolijke feministe. Haar boodschap: leef,geniet, nu, vandaag.
Op mijn bureel staat een kleine chinese vlag. Die bracht ik mee bij een privé- reis naar Peking. Het duurde wel even voor ik ze kon kopen: uiteindelijk vond ik die in een winkeltje voor theater-acessoires dicht bij Tienamen.Het "plein van de Hemelse vrede" gedoopt, na het neerslaan van het studentenprotest bij het zoveelste partijcongres.De studenten eisten meer vrijheid... zij zullen wellicht nooit gedacht hebben dat er zo snel een economische boom in China zou komen en dat kapitalistische principes zo snel hun land zouden veroveren. Toen ik die vlag meebracht was het mijn manier om te reageren tegen de wijze waarop er binnen het ABVV met linkse ideeen en mensen werd omgegaan. Voor alle duidelijkheid: het was in de periode van Mia De Vits waarbij de heksenjacht op extreem-links officieel was geopend.( dus voor er sprake was van de acties tegen het ABVV in het kader van de Forges.)Daarom plaatste ik een chinese vlag op mijn bureau: toen iemand mij vroeg naar het waarom had ik meteen een antwoord klaar in een verhaaltje. "Weet je bij mijn reis naar China bezocht ik het plein van de Hemelse vrede. Na mijn bezoek aan de opgebaarde Mao (heeft wel heel grote oren) hadden de Chinezen slechts één vraag: waarom worden onze partijgenoten in een vakbond als het ABVV zo verdacht gemaakt ? Zijn zij zo belangrijk ? ." Ondertussen weten we waarom in China geen echte vakbonden in de bedrijven bestaan... zij zijn een rem op de productiviteit en verhinderen dat arbeiders veel uren moeten kloppen, in ongezonde werkomstandigheden. Veel Europese bedrijven zien dat zitten en delocaliseren naar China, het land van de eeuwige belofte.
Onnauwkeurige berichtgeving kan je het vandaag wel noemen:de manier waarop de media bijna de ganse dag verontwaardigd berichtten over die Fransen, die maar geen verlofdag wilden inleveren voor het betalen van de verzorging van de oudjes. Even terug in de tijd: twee jaar geleden stierven door de hitte zeer veel ouderen, soms in eenzaamheid. De hittegolf gaf aanleiding tot verhitte discussies over de bejaardenzorg in ons buurland en de regering Raffarin besliste dat de Fransen een verlofdag moesten werken in solidariteit om de ouderenzorg te kunnen verbeteren. In ons land koelde de discussie zonder blazen door nuchtere statistieken waarbij men aantoonde dat er eigenlijk wel spectaculaire tv-beelden waren, maar eigenlijk geen abnormale golf van ouderlingensterfte. Niemand die er aan dacht dat dit misschien kan te maken hebben met de kwaliteit van de dienstverlening in ons land, ondanks witte woedes.Nederland weet ondertussen beter: hun social profit wordt gewoon financieel gewurgd. Terug naar Pinstermaandag bij onze Zuiderburen. Blijkt dat ze eigenlijk niet wilden werken voor niks vandaag. Sommigen staakten, sommigen namen een dagje verlof. Want zij wilden die dag niet afstaan. Blijkt dat de rechtse regering er niets op vond om boeren en vrije beroepen ook solidair te laten zijn en dat alleen de werknemers een dag in het fonds moesten bijdragen. gebrek aan inspiratie ? Ja dat kennen we onderhand wel, solidariteit is meestal alleen bij de werknemers te organiseren.De Franse werknemers zijn dus geen egoisten die niet willen dat hun oudjes een goede verzorging krijgen, integendeel. Alleen zijn ze wellicht hun rechtse regering beu en willen ze een ander beleid. En dat uiten ze door hun ongenoegen nu eens op de Europese grondwet, dan eens op andere regeringsmaatregelen te projecteren.
Deze week kreeg mijn madam een brief van Johan van Geluwe met felicitaties voor haar belangstelling voor het nieuwe provinciale kunstencentrum Bepart te Waregem (www.west-vlaanderen.be/cultuur& vrijetijd/bepart) H'heb de brief onmiddelijk ingekaderd, want dit is echt wel een collectors item. Johan van Geluwe is een 76-jarige kunstenaar-archtect uit Waregem. Hij was leraar aan de Gentse Hogeschool St-Lukas. Misschien geen sand in Waregems land, had hij geen prominente plaats gekregen hebben in de prestigieuze tentoonstelling 175 jaar Belgie in Bozar te Brussel van Harald Szeeman. Visionnair en een beetje raar want Johan van Geluwe verzette zich in zijn kunst sterk tegen curatoren en conservators, net dat waar Harald Szeeman nu juist de grote uitvinder en voorloper van was. Maar zijn collectie tuinkabouters mag er voor mij best wezen, ik herinnerde me deze nog uit De Morgen, maar de naam was mij ontsnapt. Ik kende het werk van Johan van Geluwe dus niet, maar mijn moeder kende Johan wel. Zij leerde hem kennen als een ietwat stille jongeman op feestjes die door de jonge Depoorters naar het einde van de oorlog toe georganiseerd werden in Waregem.Johan van Geluwe kwam uit een vlaamsvoelend nest en ook zijn vriendenkring werd op het einde van WOII door het verzet lastig gevallen, vooral omdat de Duitsers bij hun terugtrekking nog twee leden van de witte brigade omverknalden in Anzegem. Maar de herinnering aan die jaren is wellicht door mijn moeder bijgekleurd. Toch waren wij zeer blij met de brief van Johan van Geluwe.Hij stak er een copietje bij van een soort begeleiding bij een museumbezoek waarin stond: Opgelet ! Het is ten strengste verboden de kunstwerken aan te raken. Raak de kunstwerken niet aan aub. Raak aub de kunstwerken aan. Omhels de kunstwerken aub.En daar heb ik nu veel zin in: in het omhelzen van de kunst.
Tijdens mijn middagpauze duik ik een andere wereld in. Op wandelafstand is er iedere voormiddag rommelmarkt op het vossenplein/place de jeu de balles in de Marollenwijk. De Marollen liggen juist buiten het oude centrum en de wallen van Brussel. Het was steeds de wijk waar het gepeupel en de armen thuishoorden. Aan de rand van de stad, aan de rand van de samenleving. Onder het wakend en waarschuwend oog van het justitiepaleis, om het volk te onderdrukken. In deze volkswijk huisde het hoofdkwartier van het ABVV, tussen het volk. Ooit waren de kelders van het ABVV een wapendepot voor de weerstand. In lang vervlogen tijden. Tijdens mijn ontspanning op de rommelmarkt zie ik de migratiegolven in ons land op zoek naar goedkope huisraad, zie ik bedelaars hun kost verdienen, zie ik jongeren die helpen met opruimen, zie ik de een georganiseerde middenstand sjacheren in gevonden, verloren spullen. Ik hoor alle talen van Servisch tot Arabisch. Ik ruik de armoede en voel wanneer de lente in de lucht hangt aan de zenuwachtigheid van de markt. Hier klopt het hart van het internationale verpauperde proletariaat dat vecht om te overleven.
De bevrijding of het einde van WOII op 8 mei maakt wel indruk. De laatste dagen werden we overspoeld met herdenkingen over de overwinning op de Nazi's.In Parijs, Brussel Londen en Moskou. Het doet mij terugdenken aan ontmoetingen in Moskou op 8 mei met oud-veteranen op het rode plein. Zij speelden akkordeon en zongen patriotische liederen. Leon Decanne, een oud-sabena man op brugpensioen organiseerde reizen naar Moskou en Leningrad. Hij was zelf getrouwd met een Russische en sprak perfect Russisch. Met hem verkenden we de Moskouwse metro en de eerste kolchosemarkten. Alleen de verplichte passage aan het opgebalsemde lijk van Lenin verveelde ons een beetje. Ondertussen zagen we ook Mao in China. Het regime wil symbolen verder laten leven, om het regime verder te kunnen zetten. Maar ok, ik weet niet of medailles de ontelbare offers kunnen goedmaken. Want de doden krijgen geen medailles, alleen de overlevenden.Blijft het objectieve feit dat de Russen veel offers brachten om de nazi's er onder te krijgen. De concentratiekampslachtoffers bewijzen dat ze gelijk hadden. Maar medailles blijven medailles. Mijn collega Geoffrey bracht een paar jaar geleden een geschenk voor mij mee uit Cuba: een medaille van een Cubaanse soldaat die vocht in Angola. Gekocht op de rommelmarkt, maar o zo symbolisch voor mijzelf als anti-militarist: je beslist nooit zelf welke oorlog je in een leger vecht. Je beslist nooit zelf of je iemand neerschiet of zelf neergeschoten wordt. Daarom: nooit bracht een oorlog vrede: niet in Irak, niet in Duitsland, niet in Japan... nergens ! Of om het met een citaat van Frans Masereel te zeggen : 'het is niet met een geweer dat je iets zult veranderen, maar met je hart'
Vandaag is het voorbereidingsweekend voor het lentefeest van de vrije vogelvrienden(Humanistisch Verbond) uit Waregem. 33 kinderen uit het eerste en zesde leerjaar bereiden hun "optreden" voor. In de Schakel te Waregem op zondag 22 mei om 10 uur. Iedereen welkom. Alleen weten we voor deze editie meer : het werkstuk noemt " Zeg je zegje. Meester Pol koos deze titel na de moord op Van Gogh in Nederland en hij wou daar iets mee doen rond vrije meningsuiting. Benieuwd hoe de kinderen deze slogan invullen. Het deed me denken aan de ABVV-slogan in de 70°jaren:Heb je zeg MET het ABVV. Wij lachten natuurlijk altijd smalend: natuurlijk niet IN het ABVV.Georges Debunne schreef achteraf zijn memoires onder de titel ' k'heb mijn zeg gehad'. In dat boek schetste hij hoe moeilijk de vakbond het had om inspraak te krijgen in de politieke gebeurtenissen. Het begrip inspraak is dus wel degelijk veranderd gedurende de laatste 20 jaar: Heb je zeg was een slogan om naast politieke democratie ook sociale en economische democratie te eisen in de bedrijven. Nu wordt de vraag gesteld waar de grenzen liggen van de democratie. Zijn alle meningen toegelaten of blijft een minimum aan respect het uitgangspunt en een voorwaarde voor democratie ? In ieder geval is onze samenleving veel individualistischer geworden en wordt inspraak een individueel recht dat aan de democratie verbonden wordt.Maar ook daar zijn grenzen aan, om mee te mogen spelen in een spel, moet je de spelregels kennen en volgen. Anders speel je vals....
Vandaag een ACW-echo van 1 mei: de Algemene Sociale bijdrage.Iets duidelijker dan op 1 mei: de bijdragen voor de sociale zekerheid volstaan niet meer om de uitgaven te " dekken". In mooi nederlands: niemand wil nog betalen, iedereen wil genieten. Of hoe kun je dit anders noemen. De staat, of de overheid beperkt zijn bijdragen en de werkgevers schreeuwen iedere dag dat de bruto loonkosten veel te hoog zijn in vergelijking met onze buurlanden en dat zij dus lastenverlaging moeten krijgen. De staat nam ooit een wet aan waarbij ze plechtig beloofden ( de wet D'hoore) dat ze voortaan het gat in de sociale zekerheid zouden opvullen.De voorbije jaren is deze plechtige belofte in de praktijk uitgehold door opeenvolgende programmawetten en besparingen. Ondertussen putten de werkgevers vrolijk opeenvolgende lastenverlagingen uit de sociale zekerheid. Blijft over om te betalen: de werknemers. Inderdaad we betalen steeds meer zelf onze sociale zekerheid. Niet alleen door ons loon, maar ook door het gedeelte dat betaald wordt uit BTW en energiebelasting aan de pomp.De werknemers betalen steeds meer, de bedrijven steeds minder in ruil voor tewerkstelling die er niet komt. Door de druk op de gewaarborgde minima staan ook de zelfstandigen aan de kassa aan te schuiven, zonder evenwel volmondig mee betaald te hebben in het verleden.Maar zelfstandigen blijven hardleers als het over algemene solidariteit gaat. Mercedessen en zwartgeld uitgezonderd. Iedereen trekt dus, niemand heeft goesting om bij te dragen.Iedereen weet dat deze toestand onbetaalbaar is, maar hoe los je zulke zaken op een politiek verstandige manier op ? Wel bijvoorbeeld via de belastingen. Dan kan je iedereen laten bijdragen, ongeacht de oorsprong van de winsten ( arbeid, zelfstandig,bedrijf, vermogen..)Maar dit gaat in tegen de tijdsgeest, waarbij iedereen denkt minder te moeten bijdragen en meer te kunnen trekken.De tijdsgeest dat is gazettenklap. Tja, daarvoor wil iedereen herverdelen, als het in zijn voordeel uitdraait.Laten we het populisme stoppen en kijken hoe we de welvaart en het welzijn kunnen garanderen voor wie bijdraagt... In andere continenten hebben ze al lang deze luxe niet meer en zijn de privéhaaien reeds de herverdelers van de bijdragen volgens beursgenoteerde en berekende risicotabellen.
Een paar jaar geleden reisden we met de kinderen naar Thailand en bezochten Kachanaburi. Beter gekend door de film " de bridge over the river Kwai", een oorlogsfilm waar de grenzeloze hardheid van de Japanse bezetters geïllustreerd wordt. Een regiment Britse soldaten moest een brug bouwen om over de river Kwai heen via een trein de Japanse troepen verder te bevoorraden. Het gevangenenkamp midden de jungle zag er uit als een concentratiekamp, Japan en Duitland waren bondgenoten. In Kachanaburi wordt een verschrikkelijk stuk geschiedenis levend gehouden: de Japanners hadden de ambitie gans Azië te overheersen. Begrijpelijk dat de Chinese bevolking dit niet licht vergeet en het niet neemt dat geschiedenisboeken herschreven worden. In Kachanaburi namen we een gids " John", een humoristische en flegmatieke Londense Juwelier. De 65-jarige avonturier had alles in de steek gelaten voor een Thaise schone Punnee. In "Punnee café" had hij een nieuwe thuisbasis gevonden en gidste toeristen in de omgeving. John was er echter van overtuigd dat hij een grote schat zou vinden. De Japanners waren op het einde van WOII in paniek weggevlucht. Hij zocht alle grotten en kloven langs de beruchte spoorlijn af op zoek naar de grote goudschat. Tot op vandaag had hij echter vooral klinknagels gevonden, de overblijfselen van de hevige bombardementen op de inlandse bevoorradingslijnen. Hij verkocht die klinknagels na zijn rondleiding aan de toeristen. Onze zoon Rien, als handige PR-manager, kreeg er een gratis, als aandenken. Een deel van zijn " erfenisboekje".Maar of John een andere schat dan zijn Punnee vond, weten we nog altijd niet.
De wereld is een schouwtoneel. Twintig jaar geleden trok een vrolijke bende syndicalisten rond met een avondvullend amuzementsprogramma op 1 mei. Er waren verschillende onderdelen: een goochelaar Juul die dopkaarten omzette in het konijn Verhofstadt ( ja toen werden reeds veel nieuwe jobs beloofd),een verteller Mark die Gentse liedjes en moppen te berde bracht (hij zag er echt uit als de professionele afscheidsnemener), een orgelist Rudy die het ganse socialistische liederenrepertoire er door joeg, een hoger/lager kwis en tenslotte een mega-poppenspel dat de komst van spits Verhofstadt aankondigde. We speelden gratis ( steve avant la lettre) en echt goed waren we niet. Maar amateurs die zich goed amuzeerden. We traden op in Lichtervelde,Izegem, Gullegem en Harelbeke.Toen was het uit en stopten we. Maar de poppen zijn gebleven. Zij hangen bij mij thuis. Bij een linke herstructurering moest ik eruit. Toen de verantwoordelijken mij vroegen of mijn afscheidspremie volstond, had ik de gelukkige inval de poppen erbij te vragen. Men begreep dit niet goed. Ik wel: het is een eeuwige les over de betekenis van een individu in een grote organisatie...
