De doortocht van de Ronde liet in Deerlijk zijn sporen na. De supportersclub van Stijn Devolder wilde Volderke een riem onder het hart steken door de Kampioen van Belgie in zijn gemeente te verwelkomen met Belgische vlaggen. De voorzitster van " Ic dien " een vlaamsgezinde culturele vereniging profileerde zich door de strijd tegen de Belgische vlag aan te gaan en een actie voor de "Vlaamse leeuw" te doen losbarsten.Een fait divers ? Helemaal niet. De belangrijkste historische figuur uit Deerlijk is de Vlaamse activist Rene De Clercq, een toondichter die als leerling van Hugo Verriest en August Borms, in zijn geboortehuis in ere herstelt werd en er een museum kreeg. Ic Dien, kwam onlangs nog eens in de belangstelling door het voordragen van een Vlaams Belang gemeenteraadslid voor de culturele prijs van de gemeente Deerlijk. Het reglement weigert echter politici. Meteen goed voor een echte rel rond de publicatie: Bibliografie in beeld" vooral omdat een ander CDenV-raadslid wél een prijs kreeg. Achter de organisatie "ic dien" is de NV-a de drijvende kracht in een CD-en V bastion. De oppositie bestaat uit 2 Vlaams Belangleden, 2 Sp-a-gemeenteraadsleden en 2 verkozenen van de " gemeentebelangen". CD en V heeft de overige 15 zetels en een ruime meerderheid. De ambitie van NV-a is om de leiding van de oppositie in handen te krijgen, zo maar vanuit het niets. Wat heeft dit vlaggendispuut nu met vrijheid te maken ? Blijkbaar kan de NV-a het zelfs niet meer hebben dat er Belgische vlaggen te zien zijn in het straatbeeld. Nochtans waarborgt de grondwet de vrijheid om te vlaggen, maar ook die grondwet moet niet gerespecteerd worden...
Voor diegenen die twijfelen: Belgie, de Navo kortom het Westen is opnieuw in oorlog.Om de "diktator" Kadhafi naar de hel te bombarderen, om de "rebellen" die bijna in het zand beten tegen het reguliere leger een handje toe te steken. Officieel vanuit de lucht. Officieel om een " no fly" zone van Kadhafi af te dwingen. Officieel om burgerslachtoffers te vermijden. Ik geloof er geen snars van. In tijden van oorlog krijg je nooit correcte informatie te horen, alleen propaganda. Kritische stemmen komen in de media niet aan bod. Megafoon Willy Claes teistert opnieuw de "duidingsprogramma's "op radio en tv.Opnieuw zijn er geen burgerslachtoffers... alsof je in een dergelijk conflict nog het onderscheid kan maken tussen "rebellen", burgers en soldaten.
Alle landen die aan de kruisvaart tegen Kadhafi meedoen hebben zo hun redenen. In de jaren 70 slaagde Kadhafi erin om de olieprijzen de hoogte in te jagen en lag hij mee aan de basis van de eerste grote energiecrisis. Frankrijk had ook nog een rekening te vereffenen omdat in de jaren 80 en 90 Kadhafi het Franse Tjaad in de feiten annexeert. Parijs verliest een steunpunt in Afrika, nu willen ze al te graag revanche. Bij heel wat andere landen heeft Kadhafi het reeds verkorven door zijn directe of indirecte steun aan aanslagen : zoals het vliegtuig Lockerbie in Schotland en een Frans vliegtuig in Niger. De laatste periode waren er ook incidenten met Zwitserland en de Europese Unie naar aanleiding van de Zwitserse verpleegsters in Bulgarije.
De militaire interventie van de verschillende landen had één duidelijk gemeenschappelijk kenmerk: de operaties waren reeds begonnen vooraleer de parlementen van de landen werden ingelicht. Zo is er momenteel veel kritiek in de VS omdat Obama het congres en de senaat opzij schoof en de beslissing in de militaire hoofdkantoren reeds genomen werd. Zo ook in Frankrijk en ook in ons land. Toen Crembo de kamer toesprak, die unaniem onze deelname goedkeurde (!), was alles reeds in kannen en kruiken. Of hoe de militarisering van een conflict ook onze eigen democratische instellingen buiten spel zet. Obama wil trouwens zo snel mogelijk van de leiding van de militaire operatie af, de controle over de oliereserves is voor de VS genoeg, doel bereikt.
Twee en een halve week later blijkt dat de militaire operatie niet zo vlot verliep als men graag wou. De rebellen bleken zonder de Navo-steun niks te kunnen,Kadhafi bleek meer weerstand te bieden dan ingeschat. Van alle Navo landen zijn er maar ZES die effectief vliegtuigen inzetten: Frankrijk, Groot-Brittannie en Belgie. De vraag waarom de 22 andere landen die in dit verband zitten niks doen wordt vandaag nog niet gesteld. Maar ik heb daar zo mijn bedenkingen bij...
Naar aanleiding van zijn nieuwe boek" Hoop en vooruitzichten " bij Epo was Noam Chomsky te gast in de ULB. Deze controversiele Amerikaanse professor reist de wereld rond met de analyse dat de Verenigde Staten alles, maar ook alles doen om hun macht en heerschappij in de wereld te versterken of op zijn minst in stand te houden. Het komt er zo een beetje op neer dat de "slechte" niet de " communisten " of "de islam" zijn, maar eenvoudig weg de VS. Vier bodygards en een hoop vrijwilligers moesten zijn veiligheid verzekeren, wellicht geen overbodige luxe voor de meest gekende dwarsdenker in de wereld. Hoe dan ook, ik kon mij levendig inbeelden dat de toonloze, zachte stem van Chomsky in de VS als een luide alarmklok moet in slaan bij de conservatieven.
Chomsky begrijp je wellicht beter in zijn boeken, dan via zijn vrij uitgebreide uiteenzettingen en lange antwoorden op de meer dan 100 vragen die aan hem gesteld werden. Maar een paar uitspraken en analyses wil ik niemand onthouden. Zo vertrekt hij van de stichting van de USA om aan te duiden dat toen reeds de economische belangen van de VS primeerden. Zij gaven de ontwikkelingslanden en de landen die zich van het kolonialisme bevrijdden, de raad om hun grondstoffen te exporteren en half-afgewerkte en machines te importeren. Indien zij dit niet doen zou hun economische groei vertraagd worden. De functie wordt nu netjes vervuld door het IMF en de Wereldbank met hun adviezen aan de landen in moeilijkheden. Tijdens de tweede wereldoorlog nam de VS defintief de hegemonie van Groot-Britannie in de wereld over waardoor ze de controle over de oliereserves en de energiereserves in handen kregen. De ontwikkeling van de computers, internet en de vliegtuigindustrie hebben de positie van de VS alleen maar versterkt.
Naar de actualiteit: de crisis en de opstanden in de Arabische wereld tonen duidelijk de tweeslachtige houding van de VS aan over het begrip democratie. Volgens Chomsky is democratie voor de VS enkel belangrijk en wordt dit ondersteund mits deze past in de economische en strategische belangen van de VS. Indien het tegen hun belangen speelt dan ondergraven ze dit land en zijn regime. De VS ondersteunden immers decennialang de dictators uit de Arabische landen omdat via de regimes de controle over de nergie behouden kon worden. De aarzelende houding van Obama in de huidige opstanden komt er op neer dat de echte democratisering niet zozeer ondersteund wordt, maar alles in functie van hun eigenbelang bekeken wordt. De Arabische wereld beseft dit maar al te goed: 90% van de bevolking ziet de VS als de grootste bedreiging voor de vrede en de welvaart in hun regio. Het Palestijnse probleem en de ondersteuning van Israel door de VS is een treffende illustratie.
Europa slaagt er niet in een onafhankelijk koers van de VS op te zetten. Het gaat van slechter naar slechter. De huidige economische crisis en de werkloosheid leidt tot steeds meer racisme en een voortdurende groei van extreem-rechtse partijen. De regeringen en de Europese commissie voeren een economische beleid dat regelrecht naar de economische afgrond leidt. Chomsky spreekt over het Hooverisme: in tijden van crisis besparingen willen doorvoeren om het overheidsbudget in evenwicht te brengen en de schulden door de bevolking te laten betalen, niet door diegenen die de schulden gemaakt hebben. ( banken en regeringen)
Dit zal zolang duren als dat de bevolking passief blijft en zich vooral moet bezig houden met consumptie en de vraag hoe ze de volgende week en maand de eindjes aan elkaar zullen knopen. Een belangrijke actor in de organisatie van het verzet is de vakbond. De werkgevers weten het maar al te goed en de vakbonden liggen dan ook constant onder kritiek in de media Zij verdedigen de concrete belangen van de werknemers en zijn de best georganiseerde en grootste macht. Bij de organisatie van acties moet je zorgen voor betrokkenheid en inspraak van de " slachtoffers" waarvoor je actie voert en dat je de acties steeds op een pedagogische manier aan de bevolking uitlegt.
Het Wereld Sociaal Forum is een ontmoeting van duizenden wereldverbeteraars en sociale bewegingen waarbij gezocht wordt hoe we het neoliberalisme kunnen een halt toe roepen. Of hoe we de globalisering rechtvaardiger en socialer kunnen doen verlopen. Dit jaar gaat deze ontmoeting door in Dakar, Senegal.
Senegal is zo wat een symbool van de vroegere illegale slavenhandel met het eiland Goree waar 12 miljoen slaven naar Amerika verscheept werden. Een belangrijk thema is de migratie en de mensen zonder papieren, net zoals de financiële speculatie, gender, en uiteraard de vredesproblematiek zoals Palestina. De actualiteit en de recente gebeurtenissen in Tunesie en Egypte zijn belangrijk. Tenslotte is het WSF ook de tegenhanger van het economisch forum in Davos,een grote jaarlijkse bijeenkomst van de grote bedrijven.
Het huis van de slaven
Juist voor Dakar ligt een eiland Goree. Beroemd en berucht omdat er vanuit dit eiland tussen 11 en 12 miljoen slaven verscheept werden naar Amerika, om er als goedkope werkkrachten in de mijnen en de katoenplantages te werken. Vandaag onthulden de Italiaanse, de Braziliaanse, de Franse en jawel de Belgische vakbond ABVV een gedenkplaat in het museum waar de slaven vertrokken met als tekst de eerste zinnen uit de Universele verklaring van de mensenrechten. Deze symbolische actie was een eerste gebeurtenis in een reeks van geëngageerde tussenkomsten van de ABVV-delegatie waarvan ook de partners van de solidariteitsprojecten uit Afrika deel uitmaakten.
De traditionele openingsmars met 70.000 deelnemers werd afgesloten met een zeer grote en militante vakbondsdelegatie,waar het ABVV en de rode kleur zeker opvielen. De honderden ABVV-petjes die we net voor de betoging uitdeelden hadden hun effect zoals eveneens de beelden uit de tentoonstelling die we meedroegen over de onmenselijke situatie van de vrouwen in Kivu.
Boycott door de rector en de overheid
De organisatie van het Wereld sociaal forum brengt enorme problemen mee: meer dan 50.000 deelnemers dwalen op een universitaire campus rond tussen tenten en allerhande informatiestandjes. De debatten vinden plaats in oude tenten zomaar in het zand neergepoot, met amper plastiek stoelen. De nieuwe rector van de universiteit vond het WSF maar niks en liet de lessen en examens gewoon doorgaan. Oorspronkelijk zou er een week zonder lessen en examens plaats grijpen, waardoor accommodatie en lokalen ter beschikking zouden staan. Niet dus. Het gevolgis dat het programma opnieuw moest gedrukt worden om tenten aan te geven waar de debatten door gaan. Het ABVV team trekt goed zijn plan: hebben we geen tent dan wordt er eentje bezet, stoelen gezocht, flyers uitgedeeld om de plaats kenbaar te maken, fluistervertaling georganiseerd tussen kweddelende madams die kleren verkopen en bonke, bonke muziek op de achtergrond. De Kivu tentoonstelling wordt gewoon aan de buitenkant van een tent opgehangen en deze gedrevenheid zorgt voor enorm veel belangstelling. Met onze seminaries zitten we dicht bij de Afrikaanse vertelkunst om de inhoud zonder powerpoint over te brengen. Toch is het nivo behoorlijk. Een Argentijnse, een Sengalees en Belg en een Duits parlementair van de Linke de schuldencrisis horen analyseren brengt inzicht en is confronterend: het kapitalisme is overal eender, enkel de context verschilt
Tunesië en Egypte zinderen in Senegal na. Het WSF is voor de huidige (liberale) president Wade een bedreiging, hij vreest dat ook in Senegal het regime wel eens in vraag zou kunnen gesteld worden. Op een persconferentie met Lula van Brazilie verklaarde hij, tot grote verbazing van de aanwezige Journalisten, dat er in Senegal geen problemen zijn, dat armoede niet bestaat en dat Senegal een van de rijkste landen van het Afrikaanse continent is. Je moet hier gewoon alleen rondkijken op de universiteit om te merken hoe groot de leugen is of hoe ver de afstand is tussen het regime en het volk. Professoren en leraars worden sinds maanden niet betaald, de gebouwen staan te verkommeren of zijn niet afgewerkt, veel studenten kunnen geen les volgens wegens gebrek aan plaats...
Geslaagd Wereld Sociaal Forum ?
De ABVV-activiteiten en tussenkomsten waren sterk. Toen een Afrikaanse IAO-vertegenwoordiger de delegatie met een neoliberale versie van decent work confronteerde, volgde snel het antwoord van de ABVV-delegatieleider Daniel Van Daele: Dit is onze visie niet. Flexecurity is geen waarborg voor economische groei. Wij willen dat de werknemers vooruitgaan door waardig werk.
Het Wereld Sociaal Forum was opnieuw een chaos. Wat erger is dat blijkbaar een deel van de kosten betaald werden door de Marokkaanse regering, wat een verklaring geeft voor de incidenten met de bevrijdingsbeweging voor de Sahara. Blijkbaar willen regeringen zich moeien met de inhoud van het WSF en controle uitoefenen. De organisatoren zullen daar een antwoord moeten op vinden.
Het ABVV heeft samen met de vakbond uit RDC ( ongo), een tentoonstelling van 16 grote foto's meegebracht om het geweld op de vrouwen en de discriminatie tegen vrouwen aan te klagen. Twee foto's die reeds in de openingsbetoging meegedragen werden lokten reeds vele reacties uit. Nu de tentoonstelling op het WSF opgesteld staat is de belangstelling, vooral van de jongeren en de studenten enorm, er staan tot drie rijen mensen te kijken en te discussieren over de foto's. De foto's zijn van Tugane Kezi en geven beelden weer van vrouwen die ongelooflijk grote zakken op de rug moeten dragen. In de streek van Kivu woedt reeds meer dan 20 jaar een oorlog die het leven kostte aan meer dan 6 miljoen mensen.De vrouwen op de foto's zijn weduwen die met hun kinderen achter bleven en daarom deze lasten moeten verslepen om in leven te kunnen blijven.Sommige vrouwen plegen abortus wanneer ze door militairen of rebellen verkracht zijn, maar dan begeeft hun rug het en kunnen ze geen lasten meer dragen. Zo wordt hun leven nog slechter. Deze vrouwen worden ook levende vrachtwagens genoemd. Zij verslepen de yuka's, de ajuinen en andere groeten naar de markt en krijgen daar een kleine som voor.Uit de foto's spreekt de wanhoop van de vrouwen. De reacties van de jongeren zijn sprekend:" dit is mensonwaardig"Dit kan alleen in Congo, bij ons is dat niet mogelijk, het waren toch de Belgen die Congo koloniseerden, als student sociologie moet ik mij engageren om de problemen in Sengal op te lossen, wat kunnen we hieran doen" De foto's lokken discussie uit over discriminatie, democratie, de geburtenissen in Afrika. Want ook Tunesie en Egypte zinderen in Senegal na. Het WSF is voor de huidige (liberale) president een bedreiging, hij vreest dat ook in Senegal het regime wel eens in vraag zou kunnen gesteld worden. Op een persconferentie met Lula van Brazilie verklaarde hij, tot grote verbazing van de aanwezige Journalisten, dat er in Senegal geen problemen zijn, dat armoede niet bestaat en dat Senegal een van de rijkste landen van het Afrikaanse continent is. Je moet hier gewoon alleen rondkijken op de universiteit om te merken hoe groot de leugen is of hoe ver de afstand is tussen het regime en het volk. Professoren en leraars worden sinds maanden niet betaald, de gebouwen staan te verkommeren of zijn niet afgewerkt, veel studenten kunnen geen les volgens wegens gebrek aan plaats...
De organisatie van het Wereld sociaal forum brengt enorme problemen mee: meer dan 50.000 deelnemers dwalen op een universitaire campus rond tussen tenten en allerhande informatiestandjes. De debatten vinden plaats in oude tenten zomaar in het zand neergepoot, met amper plastiek stoelen. De nieuwe rector van de universiteit vond het WSF maar niks en liet de lessen en examens gewoon doorgaan. Oorspronkelijk zou er een week zonder lessen en examens plaats grijpen, waardoor accomodatie en lokalen ter beschikking zouden staan. Niet dus. Het gevolg is dat het programma opnieuw moest gedrukt worden om tenten aan te geven waar de debatten door gaan. Deze morgen kon ik geen programma vinden, maar aangezien ik een forum over HIV/Aids moest voorzitten en een tussenkomst in het Palestina debat moest doen geen erg. Het ABVV team trekt goed zijn plan: hebben we geen tent dan wordt er eentje bezet, stoelen gezocht, flyers uitgedeeld om de plaats kenbaar te maken, fluistervertaling georganiseerd tussen kweddelende madams die kleren verkopen en bonke, bonke muziek op de achtergrond. De tentoonstelling wordt gewoon aan de buitenkant van een tent opgehangen en deze gedrevenheid zorgt voor enorm veel belangstelling. Met onze seminaries zitten we dicht bij de Afrikaanse vertelkunst om de inhoud zonder powerpoint over te brengen. Toch is het nivo behoorlijk. Een Argentijnse, een Sengalees en Belg en een Duits parlementair van de Linke de schuldencrisis horen analyseren brengt inzicht en is confronterend: het kapitalisme is overal eender, enkel de context verschilt.Oplossingen moeten collectief met de bevolking en democratisch uitgewerkt worden Ondertussen is het zowat een gaan en komen zodat je een beetje het gevoel krijgt bij iedere vraag opnieuw te moeten herhalen wat amper een half uur geleden reeds aan bod kwam.Luisteren is er ook niet altijd bij; vele tussenkomsten zijn gericht om zelf aan het woord te komen. En wanneer er iemand totaal naast het onderwerp praat kan je hem moeilijk de mond snoeren, want al snel wordt er verontwaardigd gereageerd ; wij zijn toch democratisch...
Juist voor Dakar ligt een eiland Goree. Beroemd en berucht omdat er vanuit dit eiland tussen 11 en 12 miljoen slaven verscheept werden naar Amerika, om er als goedkope werkkrachten in de mijnen en de katoenplantages te werken.Vandaag onthulden de Italiaanse, de Brazilaanse, de Franse en jawel de Belgische vakbond ABVV een gedenkplaat in het museum waar de slaven vertrokken met als tekst de eerste zinnen uit de Universele verklaring van de mensenrechten. Eloi Coly, de curator van het museum schetste kort de situatie van de slaven die tussen 1570 en de afschaffing van de slavernij vanuit Goree vertrokken.Het eiland was strategisch voor de slavenhandel omdat het kort van Amerika lag en dicht bij Europa. Een schip vertrok vanuit een Europese haven, meestal Frans, maar ook vanuit Amsterdam met stoffen, vaatwerk, genever en spiegels om daarmee de slaven te betalen. De slaven werden in Goree opgeladen en in Amerika tegen grondstoffen goud en specerijen omgewisseld om daarmee terug naar Europa te keren. De reis naar Goree duurde 3 maand. In het slavenhuis van Goree zaten zowel jonge mannen, vrouwen als kinderen. Een man moest minstens 60 kilo wegen, woog hij minder dan werd hij met bonen vetgemest.Jonge meisjes werden op de stevigheid van hun borsten gekeurd en geselecteerd. Het was in die tijd een teken van maagdelijkheid.Het slavenhuis in Goree was berucht voor het hoge sterftecijfer: enerzijds door veel overleden kinderen, anderzijds door de zeer strenge straffen . Een zwangere vrouw kreeg de verplichtte 28 zweepslagen boven een kuil... Een volwassen man en een jonge maagd werden voor een vat rum verkocht, een kind koste een spiegel, een vrouw vier maal minder dan een man.De slaven hadden geen naam,maar een nummer werd, zoals bij het vee, in hun huid gebrand. Zij werden in boten opgestapeld en aan elkaar vastgeklonken. De oversteek duurde volgens de weersomstandigheden tussen 6 en 12 weken. Op die manier werd het Afrikaanse continent leeggeroofd van de arbeidskrachten en is daar vandaag nog steeds onderontwikkeld door. Was er verzet, weerstand ? Natuurlijk, maar deze werd door militaire aanwezigheid neergeslagen. Toch was er sabotage op de boerderijen, werden eigenaars vermoord of gegijzeld. sommige vrouwen pleegden abortus om hun kinderen niet in slavernij ter wereld te brengen. Veel slaven sloegen op de vlucht en organiseerden zich in specifieke gemeenschappen ( marraya). De eerste geslaagde opstand met Toussaint Havetu leidde in 1804 tot de onafhankelijke republiek Haiti
Zondagmorgen: vergadering in de lokale vakbond met het Internationaal vakverbond. Een beetje waar verschillende sprekers in een stoffige zaal het programma toelichten met de Italiaanse CGIL, Braziliaanse CUT, de Franse CGT en CFDT en heel wat Afrikaanse vakbonden. De kleur is rood,maar toch weinig inhoudelijk politiek. Maritoine, een vakbondsdelegee bij Pfizer komt op de rode ABVV/FGTB-kleuren af. Jaren geleden volgde ze een maand opleiding in Belgie met zes andere Senegalese syndicalisten. Ze lacht breed: wij waren op het 1 meifeest in Brussel en Youssou NDOUR speelde er voor ons. Haar vijf kinderen zijn opgevoed door een meid ' une bonne". Dit is eigenlijk niet zo duur een 40 euro per maand, maar door de crisis hebben de meiden hun prijzen opgeslagen. Het duurste is de huur van het appartement ongeveer 70 euro per maand. Om te kunnen leven heb je hier snel zo een 430 euro per maand nodig. Zelf verdient ze in haar farmaceutisch bedrijf een 365 euro per maand. En ja, ze wordt in verhouding tot veel andere werknemers zeer goed betaald door de multinational.dit is zowat het dubbele dat een andere werknemer in een gewoon bedrijf kan verdienen. Pfizer subsidieert ook het busvervoer naar het bedrijf en verschaft een gratis maaltijd per dag met de keuze tussen een Afrikaanse versie of een Europese maaltijd.Op haar bedrijf werken een 200-tal werknemers: 100 met een vast contract en 100 die opgeroepen worden als er werk is, de tijdelijken. Eufemistisch noemt dat "vrij zijn". In haar bedrijf zijn de werkneemsters allemaal vrouwen, zij hebben de geschiktheid om precisiewerk uit te voeren. Bijna iedereen is bij de vakbond en de vakbondsbijdrage is 0,75 euro per maand. Binnenkort kan ze op pensioen, ze kijkt er al naar uit. In Senegal kan je volgens het bedrijfsakkoord al vanaf 55 jaar of 60 jaar op pensioen. Maar we hebben met een bevoorrechte werknemer te doen. In een land waar 90% van de werknemers in de informele sector werkt.
De armoede zie je zo in de zandige straten van een vervallen hoofdstad, die betere tijden heeft gekend.
Op de vooravond van het Wereld sociaal Forum in Dakar deed het ABVV er alles aan om mij in de juiste stemming te brengen. Een duidelijk uitgesproken afwijzing van het voorontwerp van Ipa met acties. S'avonds een wereldmuziekfeest om Jacques, de Algemeen secretaris van de AC, uit te wuiven. Met strijdliederen, Oosterse Oum Kalsoemvertolkingen en veel camaraderie.Anke Hintjes strijdliederen met Bernard Vanlent op accordeon waren prachtig.
Op het vliegtuig was de weekendbijlage van Le Soir over "La Rebellion" met een overzicht hoe jongeren zich verzetten tegen de huidige hang van zaken en het geklungel van de regeringsonderhandelingen.In de boekenbijlage het boekje "Indignez-vous" van Stephane Hessel, een 93-jarige oud gevangene die Buchenwald overleefde, meeschreef aan de Universele verklaring van de Rechten van de mens en Frankrijk vertegenwoordigd bij de verenigde Naties.
In het vliegtuig zit het afgeladen vol met alter-mondialisten die hun verzet tegen het neo-librealisme en de kapitalistische maatschappij gaan uitschreeuwen.S'avonds gaan we nog een optreden van Youssou N Dour meemaken. De wat vervallen dancing zit afgeladen vol met veel blinkie blinkie.Meermaals valt het licht uit door een stroompanne. Maar de massa zingt ieder lied uitgelaten mee. .
Het Wereld Sociaal Forum is een ontmoeting van duizenden wereldverbeteraars en sociale bewegingen waarbij gezocht wordt hoe we het neoliberalisme kunnen een halt toe roepen. Of hoe we de globalisering rechtvaardiger en socialer kunnen doen verlopen. Dit jaar gaat deze ontmoeting door in Dakar, Senegal. Na Brazilie werd dit jaar voor decentralisering én voor Afrika gekozen. Decentralisering omdat heel wat activiteiten op verschillende plaatsen van deze wereldbol reeds georganiseerd werden. Afrika, omdat dit toch wel een beetje een vergeten werelddeel in de economische ontwikkeling dreigde te worden. Senegal is zo wat een symbool van de vroegere illegale slavenhandel met het eiland Goree net voor de hoofdstad Dakar. Er komt een keur aan activisten zoals vakbondsmilitanten, de boerenbeweging Via Campesina, de NGO's zoals Solidar en Attac en enkele bekende politieke koppen zoals Martine Aubray, de voorzitster van de Franse Parti Socialiste. Een belangrijk the is de migratie en de mensen zonder papieren, net zoals de financiele speculatie, gender, en uiteraard de vredesproblematiek zoals Palestina. De actualiteit en de recente gebeurtenissen in Tunesie en Egypte zullen zeker een belangrijke plaats in de fora innemen. Tenslotte is het WSF ook de tegenhanger van het economisch forum in Davos,een grote jaarlijkse bijeenkomst van de grote bedrijven. Kris Peeters is er naar toe, hij hoort daar ook meer thuis dan in Dakar. Op deze blog kan je de komende dagen meer lezen over Dakar, want de media geven de voorkeur aan berichtgeving over Davos.
In Johannesburg regent het reeds weken en men voorspelt nog meer. De gevolgen zijn dramatisch: de shaks in de Townships overstromen. Het weinige dat de mensen hebben dobbert door de vervuilde straten. De inwoners wachten gelaten op een brandweerwagen die het water wegpompt of op de zon om hun matrassen te laten drogen. Maar het probleem is groter: zo werd de metro gesloten omdat er onvoldoende pompen waren om de duizenden lieters water weg te pompen. En dan de mijnen; het is alle hens aan dek om het water uit de goud en platinamijnen weg te pompen. Eens een mijn onder water loopt betekent dit meestal het einde van de mijn en verlies van jobs voor de mijnwerkers.Er wordt dus alles op alles gezet om de mijnen leeg te pompen en het nieuwe water op te pompen. Dit water is sterk vervuild door de mijnactiviteiten. Opnieuw een probleem. Maar in de kranten schrijft men over rampscenario's waarbij de grondvesten van de grote wolkenkrabbers door ondergrondse waterstromen zouden begeven en de wolkenkrabbers in Johannesburg zouden instorten. Dergelijk rampscenario's blijven uit,maar toch zijn er reeds meer dan veertig doden. Het is duidelijk dat het wereldkampioen Voetbal nog niet voorbij is. Het gonst van voetbal op de TV-schermen en in de voetbalstadia. De regering smeekt de voetbalclubs de stadia intensief te gebruiken om de onderhoudskosten op zijn minst te kunnen recuperen.Want dit is wel duidelijk: de grote kosten en investeringen die een wereldkampioenschap voetbal nodig hadden blijven oplopen door accomodatie die niet of onvoldoende gebruikt worden. De prijzen van levensmiddelen zoals brood waren reeds hoog en blijven hoog. Het wereldkampioenschap voetbal heeft ook de stijgende kosten voor het overleven de hoogte ingejaagd. Na het wereldkampioenschap voetbal bleven veel Zuid-Afrikanen werkloos achter. De werkloosheid bedraagt hier tussen de 20 en de 25%, omdat je met de informele sector niet alles in kaart hebt. Werk is dus dringend noodzakelijk. Gisteren kondigde Gwede Mantashe een tienjarenplan aan dat 5 miljoen nieuwe jobs zou moeten creeeren door economische groei. De krantencommentaren zijn sceptisch: als de ANC nu ook eens zou doen wat ze beloven. Het gaat ook hier over de geloofwaardigheid van de politiek.
In het kader van een project "Dromen van Rozen"-verhalen van Armoede en Strijd interviewde ik een viert-tal tachtigers-plus. Zo kwam ik terecht bij Antonia Roudouk, afkomstig uit Myakoti in Oekraine. Haar verhaal greep me sterk aan: je vraagt je af wat een mens in zijn leven allemaal aankan. Antonia moet ongeveer vier jaar geweest zijn toen ze de nationalisering na de Russische revolutie van de ouderlijke herenhoeve meemaakte. Bij relletjes na de revolutie, werd haar vader,een voormalige politieman, doodgeschoten. Haar moeder moest de vier kinderen alleen verder opvoeden. Antonia liep geen school, ze was een beetje slechtziend en moest haar moeder helpen. Maar ze leerde lezen en schrijven aan haar zussen. De Duitse bezetting was verschrikkelijk: joden werden neergemaaid en met kalk in massagraven door te executeren soortgenoten met aarde overdekt,paarden lagen in de maisvelden te rotten,onontplofte handgranaten vormden een permanent gevaar voor de nieuwsgierige kinderen. De Duitsers ontvoerden ook alle kinderen en mannen die in de wapenfabrieken konden tewerkgesteld worden.De Nazi's vonden de Oekrainers een minderwaardig volk. Omdat er nog geen kinderen uit Antonia's familie naar Duitsland hadden moeten vertrekken, werd zij op transport gesteld. Zo werkte Antonia als OST-arbeidster tot aan het eind van de oorlog in de wapenindustrie bij de Paul Muller fabriek in Thruringen,waar zij haar toekomstige man, Albert uit Waregem leerde kennen. Zij werden goed bewaakt door de Duitse politie,kregen hongersoep en moesten dag en nacht werken om te kunnen overleven. Bij de bevrijding werd Antonia op Amerikaanse vrachtwagens snel nog naar België gebracht,dit deel van Duitsland zou door de verdeling van Duitsland onder USSR-voogdij vallen. Antonia heeft nochtans geaarzeld. Albert was niet enige die zijn oog op Antonia laten vallen had en zij wilde terug naar haar dorp in Oekraine,naar haar familie,naar haar moeder. Zij wou haar moeder geen verdriet aandoen,als de andere meisjes uit het dorp terugkwamen en zij niet. Maar Albert drong aan en zij gaf toe, vooral onder druk van haar Russische vriendin Tanja, die ook met een lief naar Belgie vertrok. In Waregem werden ze door de bevolking aangestaard en begaapt als een curiosum. Albert trok met Antonia naar zijn vader en zei:" als je mijn toekomstige vrouw niet aanvaardt, vertrek ik" De vader van Albert nam Antonia bij de hand en leidde haar binnen in het ouderlijk huis. Antonia denkt dikwijls met heimwee en tranen terug aan Myakoti, nu minder dan vroeger, maar toch !
Soms is het woord rebel en poweet synoniem. Deze Franstalige Brusselaar met Vlaamse roots is naast de pralines en de chokolade een van de best bekende Belgische produkten. Hij werd wereldwijd gecoverd en zijn teksten leven vandaag nog steeds verder in het collectieve geheugen. Gisteren werd het beroemde interview Brel-Brassens -Ferré uit 1969 opnieuw uitgezonden. Het was zeer informatief om de houding van Jacques Brel te begrijpen. Vooreerst was Brel van mening dat België beter verdiende dan zijn tijd te verprutsen met de eeuwige taalstrijd. Dit maakte hem woedend,maar hij kon er niets aan veranderen. Nochtans was Brel niet a-politiek. Hij had er nog aan gedacht een nieuwe politieke partij op te richten die zou deelnemen aan de gemeenteraadsverkiezingen in Luik. Want de bestaande politieke partijen boden geen antwoord op zijn algemene maatschappijkritiek. Hij was te veel individualist om zich in een politieke partij te engageren. Bij zijn afscheidstourneé trad hij toch op in de verkiezingscampagne van Pierre Mendez France: zijn anti-facisme, zijn anti-kolonialisme en zijn links -socialisme kon hij delen. Maar toen men hem vroeg of hij nu toch links was, antwoordde Brel ontwijkend: het was de enige kandidaat die over de toekomst sprak... Zijn ervaringen met de liedjes over Vlaanderen en de Belgische problematiek hadden hem voorzichtig gemaakt. Zo lang hij over Vlaanderen zong als een "platte land" of de meisjes lieftallig als"Marieken"minnekoosde werd hij op de handen gedragen. Van zodra Brel zijn cynische blik op het al te katholieke en brave Vlaanderen gebruikte in "Les Flamandes" steeg de kritiek luidkeels op. Rechts Vlaanderen kondigde de culturele boycott aan van Brel, want hij had hen in het diepst van hun ziel beledigd. Brel ging natuurlijk een een stapje verder. In La La La heeft hij het over zijn oude dag, waarbij hij in Belgie zou wonen en veel kritiek zal krijgen als hij voor een republiek pleit en de "flaminganten" verwenst. Het begrip "flaminganten" verwijst voor Brel naar de vooroorlogse Vlaamse politieke VNV-partij. In zijn lied over de "flaminganten" verwijt hij hen ondubbelzinnig de taalstrijd, waardoor er enkel Nederlands over de taalgrens mag gepraat worden. Voor Brel een gebrek aan cultuur... Over Brel schrijven zonder het te hebben over de poweet, de verleider zou onvolledig zijn. Brel zal verder leven door zijn prachtige verzen in " Ne me quitte pas", " Quand on a que l'amaour". Met veel pathos zette hij zich op zijn knieen voor de vrouwen, de hand op het hart. Met succes, zegt men...
Een punt gezet achter het boek met de titel " La tatacoa" De titel komt van een speciale plaats in Colombia. Een soort tuin en bos dat volledig uitgedroogd is. Of hoe de wereld er misschien binnenkort zal uitzien. Het is geen woestijn maar een half-woestijn in een tropisch gebied. Tussen 28 en 40 graden overdag. Je kan er een ei in het zand bakken. Toen de Spanjaarden dit gebied ontdekten noemen ze het Tatacoa. Omdat dit woord ook in het Spaans een giftig serpent betekent. De inwoners van de streek geloven dat het water uit de Tatacoa magische eigenschappen heeft en geneeskrachtig is. De Tatacoa is ook een gebied zonder lichtvervuiling en uitstekend geschikt om de sterrenhemel te observeren. Wij zagen er de Maan en Venus. Voila het boek heeft al een titel. Mochten er lezers van mijn blog zijn die willen corrigeren, herlezen een plaats van druk of uitgifte kennen die betaalbaar blijft, mail me gewoon. Ondertussen zal deze blog in 2011 verder lopen. Iedereen dan ook de beste wensen voor 2011: geluk, gezondheid liefde en veel zon !!!
Mijn DDR-penne- en hartsvriend Ekkehard Brode kwam op bezoek. We schreven meer dan twintig jaar brieven naar elkaar. Trouw en maandelijks. Over hoe het leven er aan de andere kant uitzag. Over politiek en de samenleving, over kinderen en trouwen, over hoe de toekomst er zou uitzien.
Met de val van de muur verminderde de brievenstroom geleidelijk, vooral ikzelf bleef in gebreke.
Twintig jaar na de val van de muur van Berlijn hebben de voormalige inwoners van de DDR een wrang gevoel. Zij voelen zich bedrogen én gekoloniseerd. De torenhoge beloftes van welvaart zijn door de opeenvolgende crisissen niet waar gemaakt. Integendeel: veel grote bedrijven sloten de deuren en de werkloosheid blijft zeer hoog. Dit brengt veel moedeloosheid en alcoholproblemen met zich mee. Maar het ergste is het misprijzen en de discriminatie door de West-Duitsers.
De kloof tussen Ossies en Wessies. Zo zijn er grote loonverschillen, maar vooral discriminatie en slechte behandeling op het werk. De West-Duitsers hebben het voormalige Oost-Duitsland gekoloniseerd en nemen alle belangrijke politieke ambten in: van burgemeester tot cultuurcoördinator.
Ah ja, misschien was er censuur in de DDR, misschien was er wat minder vrijheid, het resultaat was in elk geval een cultuur om U tegen te zeggen. Grote orkesten zijn niet meer betaalbaar en verdwenen. Rasartiesten worden verplicht in een restaurant te spelen om iets bij te verdienen.
Ja, dat waren tijden.
Maar de soep wordt dagelijks opnieuw in de krant opgediend. Over de negatieve kanten van de voormalige DDR-samenleving, over het gebrek aan vrijheid.
Mijn vriend zegt: wij wisten zelf niet dat er zo veel verboden was...
Om den brode...
De val van de muur in Berlijn wordt beschouwd als de ineenstorting van een ideologie. Het definitief overwinnen van het individuele op het collectieve, de overwinning van het liberalisme op het communisme en het socialisme.Toch mogen we de context niet vergeten: de koude oorlog tussen de USA en de USSR, de niet aflatende wapenwedloop die handenvol geld gekost had, de fake-revolutie in Roemenie, de Praagse lente, de Solidarnosc-opstand in Polen.
Een deel van de communistische regimes stort ineen door de onderlinge permante strijd tussen de verschillende tendenzen. Stalin liet Trotsky vermoorden, Chroetschev bekritiseerde de excessen van Stalin, Gorbatjov werd opzij geschoven door Jeltsin... in een versneld tempo verklaren de Sovjet-republieken en de Oost-bloklanden zich onafhankelijk.
Een deel stortte ineen door de bureaucratie. Eduardo Galeano schreef over de interne gevaren die de Cubaanse revolutie bedreigen
Zwarte tijd die de rode tijd verwekt die de groene tijd mogelijk zal maken: de solidariteit is bezig de plaats in te nemen van de hebzucht en de angst. Omdat de revolutie in staat is uit te vinden, in staat is tot creativiteit en verbeelding,blijft de Cubaanse revolutie verder duren.
Maar vijanden genoeg. Eén van zijn meest gevreesde vijanden is de bureaucraat,verwoestend als de wervelstorm,verstikkend als het imperialisme: er is geen revolutie die hem niet in zich meevoert.
De bureaucraat is de man van hout, geboren door een vergissing van de goden die hem zonder bloed, zonder moed of ontmoediging, en zonder een woord te zeggen hebben gemaakt.
Hij heeft een echo maar geen stem. Hij kan orders overbrengen,geen ideeën. Iedere twijfel beschouwt hij als ketterij,iedere tegenspraak als verraad. Hij verwart eenheid met eenstemmigheid en hij vindt dat je het volk, een eeuwige minderjarige, bij het oor moet leiden.
Het is vrij onwaarschijnlijk dat de bureaucraat zijn leven op het spel zet. Het is absoluut onmogelijk dat hij zijn baan op het spel zet."
Maar niet alleen individuen liggen aan de basis, ook de vele en ingewikkeld structuren zorgen voor meer en meer formele bureaucratie in de communistische staatsorganisatie.
Het gebouw van Tatlin voor de derde Internationale spreekt boekdelen. Het gebouw moest groter worden dan de Eifeltoren, dan de Empire State building. Het gebouw zou drie ronddraaiende architecturale vormen bevatten- een kubus, piramide en een cilinder, waarin de verschillende bestuursorganen van de Internationale gehuisvest konden worden. Zij zouden op een verschillende snelheid draaien, per dag, per maand, per jaar zo dat de vergaderingen op elkaar afgestemd konden worden. Een symbool van de traagheid van de bureaucratische molens in een administratie .Dit gebouw werd nooit gerealiseerd, zoals ook de utopische en socialistische maatschappij nergens gerealiseerd werd.
Marx donderde in Europa van zijn voetstuk, de arbeidersklasse als motor voor sociale verandering werd vervangen door het nationalisme als wantrouwen tegen de uitbouw van de Europese Unie. Met Marx vloog ook de arbeidersklasse en de droom voor een sociaal Europa in de vuilbak. Arbeid werd minder belangrijk,kapitaal bracht meer op. De arbeiders moesten zich aanpassen aan nieuwe productievormen. Flexibiliteit werd het toverwoord.
Kapitaal werd belangrijk en risicovol investeren werd beloond. Media gaven pagina's vol met beursnieuws en Paul Dhoore werd ieders raadgever en vriend.
Links blijft zowat sprakeloos toekijken op wat ons overkomt. De traditionele onderwerpen waar links een boodschap over heeft, staan niet meer of bijna niet meer op de politieke agenda. Werkloosheid , sociale zekerheid worden gekoppeld aan conservatief denken, lieden die besparingen niet lusten. Iedereen zou moeten beseffen dat gezonde staatsfinancien ja o zo noodzakelijk zijn, zegt zowaar de luidopdenkende sociaal-demokraat.
Sommigen geloven dat de slinger tussen Links en Rechts een automatisme is. Dat er een onzichtbare economische hand bestaat die de excessen van de enen kan corrigeren door een tegenbeweging. Dat het kapitalismre zal kapot gaan door zijn interne tegenstellingen. Zij zijn echter blind voor het feit dat er een kracht is die de slinger in beweging moet brengen. Voor het kapitalisme is de bewegende kracht het geld, de winst, de money. Voor het socialisme en links is de bewegende kracht de solidariteit en de eenheid. Dit bereik je vandaag niet meer met enkele slogans en leuzen. Wij hebben nood aan geschoolde,filosofische en kritische arbeiders.
Sibiu
Op de vlucht voor de aanhoudende regen slaan we snel ons tentje op in een camping. Wat heeft dit stadje ons te bieden buiten opnieuw regen en regen ? Even buiten de stad is er een openluchtmuzeum in Astra, een bokrijk met allemaal historische boerderijen,kerkjes en molens. Dit is een voldoende motief om hier even te stoppen. Mijn bruinkleurige ocassie-Lada had er reeds heel wat kilometers opzitten. Toen ik de olie wou controleren brak de oliepeilstok gewoon af. Ik ga op zoek naar een andere Lada, en even vragen om een oliepeilstok te mogen lenen.Ik vind een Lada met een DDR-kenteken. De taal is alvast geen probleem. Ekki was één en al behulpzaamheid en in hun tent hadden ze verwarming.Toen de olie gepeild was begonnen we met een fles Tuica aan een 10-jarige verkenning over het verschil wat het betekende te leven in een communistisch systeem en een kapitalistisch systeem. Niet vanuit de grote theorieen,maar vanuit het leven zoals het was
We schreven elkaar gedurende al die tijd brieven tot de val van de muur de communicatiestroom verving door nu en dan een bezoekje. Het einde van een boeiende briefschrijfperiode, het einde van een politiek regime
De plan-economie in de DDR
Ekkehard werkt in Buna, een groot scheikundebedrijf in Halle-Neustadt. Er werkten niet minder dan 18.000 arbeiders in Buna, en Halle-Neustadt was speciaal gebouwd om die arbeiders te kunnen huisvesten. Na WOII werd Buna een Sovjet-Russisch bedrijf, als schadevergoeding voor Duitse oorlogsschade.Daarna werd Buna een VEB- een volkeigenes Betrieb- een staatsbedrijf.
Het was de centrale staat die via een vijfjaarlijks plan bepaalde wat,hoeveel en hoe het bedrijf moest produceren. In de jaren 60 is er een korte periode waarbij de centrale planning verlaten wordt en de bedrijfsleiding meer vrijheid krijgt om rekening te houden met de markt en de kostprijs. Dit experiment wordt na een korte periode stop gezet onder invloed van Bresnjev en de gebeurtenissen in Praag in 1968. Nochtans was het nieuwe model duidelijk productiviteitsverhogend en een succes.
Als electricien is hij verantwoordelijk voor de veiligheid in het bedrijf. Hij moet er vooral op toezien dat er niets verkeerd loopt bij het proces. Meer dan eens worden er s'middags arbeiders naar huis gestuurd,omdat arbeiders die bezopen zijn geen waarborg zijn voor de veiligheid. Ekkehard gebruikt zijn tijd in het bedrijf om te lezen. Hij heeft zich ingegraven in de geschiedenis en Napoleon. De productiviteit, een van de problemen in de DDR, bedraagt slechts éen derde van de productiviteit in West-Duistland. En dan is de DDR nog best af, in vergelijking met andere Oost-bloklanden.
Door de gebeurtenissen in Polen (Solidarnosc en de vele stakingen) wordt er in Buna bespaard en zijn er problemen. Buna is afhankelijk van de aanvoer van Poolse steenkool voor zijn energievoorzienening. De invoer van cokes, daalde met de helft, die moeten dan weer met harde deviezen in het Westen aangekocht worden.
Ook de poging om met nieuwe producten de trend op de wereldmarkt te volgen faalde. Het Westen had tijdens de koude oorlog een verbod op hoogwaardige technische apparatuur aan de DDR ingesteld. Men kon dus moeilijk anders dan zelf die technologie ontwikkelen. Een voorbeeld was de productie van de eerste chips voor de computerindustrie. De eerste chips ( 256 Kilobyte) kosten 536 Mark, zij werden gesubsideerd met 520 Mark waardoor de verkoopprijs 16 Mark bedroeg. Nog steeds 100% boven de prijs op de wereldmarkt.Onhoudbaar.
Maar er wordt gejsoemeld met het Plan. Alhoewel in de kranten staat dat de doelstellingen van het Plan bereikt werden, krijgen de werknemers van Buna hun eindejaarspremie niet, die beloofd is als de doelstellingen van het plan bereikt worden. Maar ook op materiaal en veiligheid wordt bespaard. Plannen werkt niet echt. Eenvoudige doelstellingen zoals het grootschalig produceren en inpakken van augurken mislukken. Het blijkt onmogelijk te zijn de glazen bokalen, de metalen dekseltjes en de rijpe augurken tijdig met azijn in een pot te krijgen. Of de dekseltjes ontbreken, of de bokalen of de augurken. Het afstemmen tussen de verschillende productie-onderdelen van de metaal-, de glas- en de voedingsindustrie mislukt.
De planeconomie is een groot leugenpaleis. Ook de vakbond verdedigt meer de bedrijfsleiding dan de arbeiders. Wanneer een arbeider protesteert, worden zijn opmerkingen vakkundig verdronken in het bureaucratisch partijapparaat. De partijtop uit Berlijn wordt omschreven als het absolute machtscentrum, zoiets als de Olympus in de tijd van de Griekse mythen. Ook de beste bedrijfsleiders durfden het niet aan deze goddelijke, ondoordringbare macht tegen te spreken. Plan of geen plan.
De sociale voorzieningen : moederschapsbescherming
Terwijl de vrouwen uit het Westen meestal de arbeidsmarkt verlaten na hun eerste kind blijven de DDR vrouwen werken gedurende hun ganse loopbaan. Dit kan omdat er vrijstellingen en een ruim net van kinderopvang door de staat georganiseerd werd.Voor het eerste kind kreeg een vrouw een half jaar vrijstelling van het werk, voor ieder daaropvolgend kind 1 jaar vrijstelling. Tijdens het babyjaar ontving de vrouw 90% van haar loon, premies meegeteld. In het bedrijf bleef de job open, zo dat iedere vrouw op ieder ogenblik haar functie opnieuw kon opnemen. Dit gaf aanleiding tot veel kritiek: omdat de job niet vervangen werd, moest het werk van de afwezige overgenomen worden door haar collega's. Maar gezien de productiviteit in de bedrijven is dit zeer relatief. Toch heeft Ekkehard veel kritiek op de betere bescherming van de vrouw: het loon van de man alleen is te laag om een gezin te onderhouden, de vrouw moet dus wel gaan werken.
In de DDR was een uitgebreid systeem van kinderopvang voorzien. Het grootste deel van de opvoeding van het kind gebeurt niet in het gezin, maar in staatsinstellingen en bijna gratis. Ekkehard vindt dat het stelsel niet werkt: de kinderen worden niet opgevoed tot modelburgers en zijn honds brutaal geworden. De staatsinstellingen zorgen er enkel voor dat de kinderen niet langs de straat hangen, overgeleverd aan zichzelf en hun vriendjes. Maar Ekkehard had zelf geen kinderen, hij kon dus niet vanuit eigen ervaring spreken.
Reisbeperkingen
Geld en mensen vertrokken uit de DDR toen in 1961 de muur voltooid werd. Niet minder dan 2,6 miljoen burgers hadden de DDR verlaten. Economisch was dit een ramp, menselijk werd het immigratie en reisbeleid een ramp. De reisbeperkingen gaven de DDR-burgers het gevoel dat zij in een gevangenis opgesloten zaten. Ekkehard vroeg via de gebruikelijke weg, de plaatselijke politie, een toelating om ons te kunnen bezoeken. Het werd hem smalend geweigerd. Wij hadden toch geen directe familieband en er was toch geen speciale gebeurtenis die een dergelijk bezoek verantwoordde ? Hij moest wachtten op de val van de muur en het regime om ons te kunnen bezoeken.
DDR-burgers kunnen bijna niet reizen, tenzij in bepaalde periodes naar de USRR of andere Oost-bloklanden. Zo maakten wij met Ekkehard de afspraak samen een vakantie in Hongarije door te brengen. Het aanbod via het officiele reisbureau werd uiteindelijk een 14 -daags verblijf op een camping in Boedapest. Met gerantsoeneerde benzine- en eetbonnen vooraf te betalen. Gelukkig hadden wij Westerse deviezen te over. Uiteindelijk wordt de reisbeperking een van de zwaarste psychologische barrieres in het land. Tijdens de betogingen net voor de val van de muur worden er op bedrijfsnivo vergaderingen met de arbeiders georganiseerd. De eerste eis is het opheffen van de reisbeperkingen.Dit gebeurde toen Gunther Schabowski op een persconferentie na een regeringsbeslissing om de aanvraag van visa om naar het buitenland te reizen niet meer te weigeren.Een aanwezige journalist vroeg wanneer de maatregelen van toepassing zouden worden. Schabowski antwoordde nu meteen, waarbij dezelfde avond 80.000 Oost-Duitsers de grens overstaken, als was het maar om de 50 mark welkomsgeld te gaan ophalen.
Pravda media
De pers in de DDR was op het sovjetmodel geboetseerd: partijkranten die de echo waren van de officiele partijstandpunten. Alleen positieve berichten die op geen enkele manier weergaven wat er in het dagelijkse leven gebeurde, kregen een plaats inde kranten. De pers en de media geven geen verklaringen als er moeilijkheden zijn in het land. In de jaren 1982-1983 is er een chronisch gebrek aan levensmiddelen in de winkel. Sommige producten zoals boter, vlees en kaas waren niet of in onvoldoende hoeveelheden in de winkel te verkrijgen. Meteen dook de herinnering op aan vooroorlogse toestanden. Toch was er geen sprake van hongersnood of het op de bon zetten van levensmiddelen. De meeste mensen waren gewoon kwaad dat de partijbonzen blijkbaar weinig met de concrete problemen begaan waren. Ekkehard en Monika konden zich dank zij onze bezoeken bevoorraden in de Intershopwinkels,waar je alleen kon betalen in Westduitse D-marken. Monika kon ook via haar job ( het schilderen en het versieren van nieuwe winkels) een ganse ruilhandel organiseren: indien wij een plaats kregen in het restaurant,kregen de obers via Monika de kans om een ijskast of wasmachine te kopen.
In de pers kon je soms zeer naieve verklaringen lezen: zoals dat er een epidemie was onder de dieren,of dat het klimaat in de zomer te koud of in de winter te warm was. Maar nooit las je een analyse van het falende landbouwbeleid. Een ander argument was de economische oorlog van de West-Europese landen, speciaal tegen de DDR gericht. Ekkehard gelooft dat er wel iets van is en wellicht heeft dit budgettaire gevolgen,maar leugens, halve waarheden en mooie woorden verhullen de echte situatie. De pers moet de leugens niet verhullen en verbergen. Ekkehard wil achtergrondinformatie, analyzes en de echte feiten. Geen stroom van ongerijmdheden. De geloofwaardigheid van het ganse politieke stelsel staat op de helling bij de bevolking.
Uiteindelijk creeert men een grote schuldenberg die niet meer intern kan gefinancieerd worden. De schuld aan de buitenlandse banken en regeringen neemt toe: de rentes die gevraagd worden voor nieuwe leningen worden steeds hoger. Op de vooravond van de ineenstorting van de DDR was de buitenlandse schuld aangegroeid tot 10 miljard euro, 89% van het Bruto binnenlands product. De vraag blijft : was de DDR failliet ? Dat dachten de meeste DDR-inwoners toen wel, omdat ze hun eigen leiders en kranten niet meer geloofden.
De West-Duitse TV kon vrij bekeken worden ( er was zowel Pal, als Secam) en West-Duitse bladen als Stern zijn verkrijgbaar. De propaganda-slag wordt vlot door de West-Duitse media gewonnen, de zwarte piet wordt vlot naar de DDR doorgeschoven. Een bekende anecdote in dit verband was de ontdekking van de dagboeken van Hitler in 1983. Toen die dagboeken vals bleken, waren ze volgens Stern afkomstig uit de DDR. Een arme West-Duitser had die in de DDR voor veel geld kunnen kopen en was onschuldig om de tuin geleid, waardoor de redactie van Stern buiten schot kon blijven.
De wereld stort in De aanloop naar de ineenstorting van de DDR is voor de gewone burger beangstigend. In 1983 de rakettencrisis met grote betogingen voor de vrede. In 1984 wordt het 35-jarig bestaan van de DDR feestelijk gevierd. Middenin besparingen investeert de regering in nieuwe winkels, een opknapbeurt van de sterk verwaarloosde steden en dorpen, en veel parades en culturele voorstellingen. In tegenstelling tot vroeger blijkt de cultuur vrijheid te krijgen en kritiek te mogen geven op de bestaande toestand. Kunstenaars verdienen als staatsambtenaar vrij goed. Maar wat goed of slecht was in de kunst werd door de partij bepaald, niet door het publiek. Maar kunst is betaalbaar voor iedereen en meteen toegankelijk. In november 1985 stort Ekkehard zijn privé-wereld in Monika wil anders gaan leven en gelooft dat dit beter kan zonder Ekkehard. Ekkehard begrijpt het allemaal niet zo goed en vraagt zich vertwijfeld af hoe het nu verder moet. De echtscheiding in de DDR is vrij snel en eenvoudig naar procedure.De schuldvraag is niet aan de orde.De rechter kijkt na of het huwelijk eventueel nog te redden is,of er afspraken zijn wat er met de kinderen zal gebeuren en wat de sociale gevolgen zijn van de echtscheiding. Diegene die de echtscheiding aanvraagt moet de redenen voor zijn aanvraag aan de rechter bekendmaken. De partner krijgt een vragenlijst met 18 vragen toegestuurd, een voorgedrukt formulier, dat binnen een welbepaalde termijn moet worden teruggestuurd. Ekkehard vulde dit formulier niet eens in: hij wilde niet dat de rechter de eventuele meningsverschillen tussen hem en Monika zou weten. Het gevolg is een langere en kostelijker rechtsprocedure. Voor Ekkehard was dit zinloos, want op die manier herstel je geen gebroken relatie. Voor Ekkerhard was het verschijnen voor de rechtbank een formele procedure, in 15 minuten was de zaak beklonken en de echtscheiding uitgesproken. De onkosten bedroegen 215 Mark, waarvan één derde voor Monika, twee derde voor Ekkehard. Aangezien Monika noch geen huis via haar werk toegewezen is, blijft ze nog een tijdje bij Ekkehard inwonen.
Monika vertrekt op een dag toch. Ekkehard blijft verweesd achter. Tot Monika in 1988 opnieuw terugkomt, met kanker. Net voor de Wende, net nu de gezondheidszorg nog even gratis blijft. Maar met nog meer onzekerheid over de toekomst.
Stil slofte hij zijn voortuintje in, de werkplaats uit. graag kwam hij een babbeltje slaan,in het geniep een sigaretje roken. Hij stond als klaar als raadgever voor de klusser, de doe het zelver. Zoals vele arbeiders was hij afgewerkt op zestig. Het pensioentje was meer dan welverdiend.
Thuis zijn iedere dag was niet meteen een kado, het leek eerder op een straf. Albert had het in zijn huwelijk blijkbaar niet echt getroffen. Luid werd hij uitgekafferd, weinig kon hij goed doen. Maar hij liet alles over zich heen gaan. Tenger en mager,ik bekeek het wel eens met medelijden. Maar zijn oogjes twinkelden als hij zijn vrouw om de tuin kon leiden en iets uitspoken dat volgens de dominante huisregels verboden was. verjaardagen gingen onopgemerkt voorbij, moederdagen werden uitbundig gevierd.
Op een rustige zomeravond belde Albert aan en hij vroeg een fles water. Amper een half uur later vroeg hij een boterham. Sindsdien belde de man geregeld. Hij vertelde ons dat hij buiten moest slapen in een zetel in het kleine tuinhuis. Dat hij soms zonder eten buiten vloog voor de nacht. Toen ik met hem praatte leek hij wat verward. Hij zei me als ik hulp nodig had, ik hem altijd en om het even wat mocht vragen. Doodvermoeid slofte hij terug naar huis.
Op een zaterdagmorgen vroeg belde zijn vrouw aan mijn huis. Albert was gevallen, misschien kon ik helpen. Tussen de bloemen lag een bleke Albert, dood. Met de glimlach op de lippen, hij had de sterren aan de hemel gezien. De dokter keek betekenisvol naar Albert, tja daar kunnen we nu niks meer aan doen. De begrafenisondernemer was amper een half uur later reeds druk aan het opruimen. De vrouw huilde krokodilletranen...
Het dorp waar ik woon ontstond in de vroege middeleeuwen als een belegging van de Monikken van de St-Pietersabdij te Gent. Zij organiseerden daar een boerderij "het Munkenhof". Die boerderij bleef eigendom van de Paters tot na de Franse Revolutie. In mijn familie gaat het verhaal dat mijn voorvaderen ooit op dat Munkenhof woonden. Ik moet dan ook van "goede" huize zijn,maar jammer genoeg bleken de nakomelingen van de herenboer te bestaan uit vier zonen die de goede naam konden verder zetten en drie slechte zonen, die hun toekomst verbrasten met drinken. Natuurlijk stam ik af van die slechte tak van de familie. Mijn over overgrootvader was een mandenmaker.Lange tijd geleden noemde ik dan ook de zoon van Frans van mandekens.De mandenmakers waren zeer arme lieden,die met moeilijk de kost konden verdienen en met hun gratis riet manden maakten en verkochten op de markten. Mijn vader was kleermaker. Een van zijn vrienden was kunstschilder Roger Debackere, uit het nabijgelegen Waregem. Roger was een bekende leieschilder. De Leie noemde " de golden river" omdat de vlasnijverheid de kleine boeren van de hongerwinter had gered. Mijn vader vroeg Roger Debacker om het Munkenhof te schilderen met de vlasbundels in het water om te roten. Een jeugdherinnering van mijn vader. Hij was zelf dikwijls opgetrokken als jonge knaap om voor school te helpen in het vlas. De Leie loopt op het schilderij nog kronkelend rond het Munkenhof heen.Het werd dus geschilderd voor 1975, toen de Leie nog niet rechtgetrokken was. Om grotere schepen de Leie te laten bevaren werd de rivier rechtgetrokken. Toen werd het Munkenhof een twistappel tussen de nieuwe fusiegemeentes Waregem en Wielsbeke. Uiteindelijk werd in 2000 beslist dat het Munkenhof definitief tot Waregem behoorde. Desselgem bleef zich aan zijn eigen identiteit vastklampen en wilde dorp blijven... ergens afgesloten van de globalisering. Een dorp dat nooit zijn blik op de wereld opende.
De teller van het aantal blogs die ik schreef staat op 500.Veel uren, veel inspiratie. Maar er zou toch iets moeten kunnen van overblijven. Een blog heeft zo iets vergankelijks. Ik droom om van deze blog een boek te maken. Niet noodzakelijk een luxe-uitgave onder lederen band, het mag ook gewoon iets gecopieerd zijn.De vorm primeert op de inhoud.Ook al laten veel mensen zich verleiden door de verpakking, het kost allemaal centen. Niet nodig, het kan best alternatief en goedkoop. Van blog naar boek is een grote stap. Bij een blog komt het er op neer iets in twintig lijnen synthetisch neer te schrijven. Zonder al te veel aan diepgang en analyse te verliezen,maar referenties ho, laten we dat maar netjes achterwege.Een boek of enkel essays of verhalen schrijven is totaal anders. Niet de ideenflits maar de lijn en de samenhang zijn plots belangrijk. Blogs ordenen en copieren is niet voldoende, je moet alles herschrijven. Best een intensieve inspanning,voor mij een grote inspanning. Toch blijft de kijk op de wereld om mij heen, de blik dezelfde.Mijn manier van kijken en analyseren heeft iets met De Bono te maken. Die man werd een aantal jaren geleden bekend door zijn methode om buiten het bestaande kader te denken en creatieve oplossingen te zoeken. Hij vraagt deelnemers aan een brainstorm figuurlijk of letterlijk één hoed tijdens de ganse denkoefenening op te zetten. Die hoeden hebben een kleur die voor een redeneringswijze staat.De "witte" hoed gaat uit van objectieve gegevens en cijfers. De "rode" hoed vertrekt van intuitie en emoties. De "zwarte"hoed speelt een beetje de advocaat van de duivel en zoekt de negatieve kanten van het probleemoplossend denken op. De "groene"hoed staat voor creatief en utopisch denken. De "blauwe"hoed wil het proces controleren en de helicopterview inbrengen. Mijn blogs zijn een beetje het resultaat van een dergelijk hoedenspel. Om creatieve oplossingen te bevorderen.
Meteora is een indrukwekkende bergstreek ergens in Griekenland op zo een 400 km van Athene.De hoge bergen en de kloosters op de top van de bergen hebben voor een speciale vorm van wandel-religieus toerisme gezorgd.Maar de geschiedenis van de streek is er een van verzet: tegen de Turken, de Italianen, De Duitsers en de grootgrondbezitters. Op een terrasje van een Taverne vertelt Nikos Perspepoulos een deel van zijn leven. Hij is gehandicapt en alleen,na het overlijden van zijn twee vrouwen. Ja, in de bergen hier was veel verzet, vooral tegen de rijken. De rijken kijken immers neer op een kleine boer als hij, alhoewel ze met veel smaak de dieren die de boeren kweken tegen een zacht prijsje willen eten. Politici beloven veel. Hij heeft hen al veel geld gegeven, omdat ze beloofden zijn zoon te helpen bij een carriere in het leger. De Communisten staan sterk hier in de streek: er zijn veel arme boeren,maar je kan hier geen revolutie maken. Je kan geen streek veranderen op zichzelf. Nu is Passok aan de macht,want als arme boer kun je toch niet voor de partij van de rijken - nea democratia- stemmen ? Nee we eten best hier in de de Taverne,niet in dat ander restaurant, dat is voor de rijken, de aanhangers van de nea Democratia. Zelfs de restaurants in het dorp zijn opgedeeld in politieke voorkeuren. Hij is een lokale vedette en kwam reeds in een TV -programma met zijn accordeon. De andere inwoners van Lambaka luisteren niet naar het verhaal van de man, waarschijnlijk hoorden ze het reeds honderd maal. En de crisis ? Ja de crisis is reel. De politici liepen echt met het geld weg, er zal diep moeten bespaard worden. In de eerste plaats zullen de openbare diensten het slachtoffer van de saneringen worden en zullen veel ambtenaren hun job verliezen. Dan natuurlijk de gepensioneerden en de zieken: de gepensioneerden moeten het nu reeds met 250 euro/maand minder stellen.En dan komen de belastingen.De weg zal lang en steil zijn...
In Griekenland is er stemplicht, maar zoals met veel wetten loopt men er een beetje om heen. Niet gaan stemmen wordt amper vervolgd.Anderzijds zijn er een aantal compensaties bij het gaan stemmen zoals een dag verlof bij een verre verplaatsing of een tussenkomst in de verplaatsingsonkosten door de politieke partijen. Dit heeft dit keer niet veel geholpen: slechts 53% van de kiezer kwam opdagen. Hoewel deze verkiezingen een lokaal en regionaal karakter hadden, maakten de politici en de media er een nationale test van. Sinds vorig jaar is Pasok (sociaal-demokraten) met Papandreou aan de macht, de Nieuwe Democratie( rechts liberaal) is de grootste oppositie partij, de Communisten halen rond de 15%. Griekenland kreeg via Europa en het IMF een drastisch besparingsplan opgelegd in ruil voor leningen die ze door de financiele krisis en speculatie moesten aangaan. Een tweede probleem is de massale immigratiestroom die de politici moeilijk onder controle krijgen. De burgemeester van Athene had van dit thema de inzet van de verkiezingen gemaakt,ook als is dit geen lokaal, maar een nationaal zelfs Europees probleem. De stembusgang heeft hier dan ook nog een aantal specifieke situaties, die het allemaal nog ingewikkelder maakt. Zo moeten Grieken niet in hun woonplaats stemmen, maar kunnen ze in hun geboorteplaats blijven stemmen.Dit geeft eigenaardige combinaties: vroegere inwoners van Athene stad verhuisden naar de betere en chiekere wijken in de rand, toch blijven ze stemmen in Athene-stad. In het centrum wonen vooral migranten zonder stemrecht: meer parkings kunnen dan ook rekenen op bijval bij de shoppende rijke lui. En die rijke lui bemoeien zich graag met de politiek en zijn meestal kandidaat.BV's en de jetset ontbreekt dan ook helemaal niet in het beeld van deze sterk gemediatiseerde verkiezingen Papandreou had zijn lot aan deze verkiezingen verbonden door bij negatieve resultaten voor Pasok nieuwe verkiezingen in het vooruitzicht te stellen. Op basis van de eerste resultaten lijkt Pasok aan de winnende hand en is het krisisbeleid door de bevolking niet afgestraft. Al lijken de Grieken eerder onverschillig tegenover politici. Op zondag 14 november komt een tweede stembusronde in de gemeentes en regio's waar geen van beide grote partijen een meerderheid behaalde. Pas dan kunnen de winnaars en de verliezers definitief de balans opmaken.
De doortocht van de Ronde liet in Deerlijk zijn sporen na. De supportersclub van Stijn Devolder wilde Volderke een riem onder het hart steken door de Kampioen van Belgie in zijn gemeente te verwelkomen met Belgische vlaggen. De voorzitster van " Ic dien " een vlaamsgezinde culturele vereniging profileerde zich door de strijd tegen de Belgische vlag aan te gaan en een actie voor de "Vlaamse leeuw" te doen losbarsten.Een fait divers ? Helemaal niet.
Voor diegenen die twijfelen: Belgie, de Navo kortom het Westen is opnieuw in oorlog.Om de "diktator" Kadhafi naar de hel te bombarderen, om de "rebellen" die bijna in het zand beten tegen het reguliere leger een handje toe te steken. Officieel vanuit de lucht. Officieel om een " no fly" zone van Kadhafi af te dwingen. Officieel om burgerslachtoffers te vermijden. Ik geloof er geen snars van. In tijden van oorlog krijg je nooit correcte informatie te horen, alleen propaganda. Kritische stemmen komen in de media niet aan bod. Megafoon Willy Claes teistert opnieuw de "duidingsprogramma's "op radio en tv.Opnieuw zijn er geen burgerslachtoffers... alsof je in een dergelijk conflict nog het onderscheid kan maken tussen "rebellen", burgers en soldaten.
