Dit weekend een berichtje: België is een kampioen in zwart werk. Twee-en-twintig % van ons Bruto Nationaal product is zwart. Enkel Italië, Griekenland,Spanje en Portugal werken zwarter. Een beetje surfen op internet deed mij ontdekkken dat de gevens afkomstig zijn uit een studie van McKinsey, "Prospero". Dit studiebureau zet op een rijtje wat er allemaal in ons land moet gebeuren om het "welvaarstverlies" te stoppen. En het gaat natuurlijk om een aantrekkelijke mix van 'linkse' en 'rechtste economische maatregelen, zodat iedereen wel ergens zijn gading vindt. Lastenverlaging voor de werkgevers, alarmkreten over de kwaliteit van ons onderwijs, afslanking en efficienter maken van het overheidsapparaat, beperking werkloosheidsuitkeringen in de tijd, langer werken.... kortom een mooi overzicht van wat er de laatste tijd allemaal over ons arme hoofd is uitgegoten. Op diverse terreinen worden we telkens met de beste leerling uit de Europese klas vergeleken en zo nodig met het verre Amerika. In deze mix past hun benadering van het zwartwerk. Het belet goede ondernemingen om te groeien, malefide bedrijven vervalsen de concurrentie. En kijk, Mckinsey voert Zweden op als voorbeeld van de bestrijding inzake zwartwerk. En niet toevallig de bouw.Wat er juist in Zweden gebeurd is zal de Spa-delegatie wel beter weten dan ik, in het rapport gaat het over in kaart brengen, gevangenisstraffen en een mediacampagne. Op het eerste zicht niet spectaculair. Klik op het beeldje en je hebt zo het rapport uit 2004. De vraag blijft waarom dit in 2006 plots een hot item wordt ? De groei van de informele sector is een effect van de globalisering: economie groeit, vooral in het zwart....
Deze blog schreef ik eind november de laatste dag van mijn verblijf in Colombia: hij wordt nu aangevuld...
Gisterenavond in het centrum van Bogota een politieke meeting bijgewoond. Het links front stelde zijn kandidaten voor in een grote cinemazaal onder de naam "het democratisch alternatief". In maart zijn er verkiezingen voor de kamer en de senaat. Een van de kandidaten is Hernando Hernadez, de vroegere charismatische leider van de USO, de vakbond. We zijn te laat en de zaal is reeds half leeg, naar misschien was er ook niet veel volk. In mei zijn er presidentsverkiezingen, ook hier is er normaal maar een kandidaat, naar een interne poll van links moet nog uitmaken wie, er zijn nu nog twee kandidaten. De linkerzijde in Colombia staat niet zo sterk. In de kamer hebben ze nu zes verkozenen op 160, wellicht kunnen dat er 20 worden.(****) Dit is niet verwonderlijk , bij de vorige verkiezingen werden alle verkozenen van de communistische partij vermoord. Uribe staat ijzersterk. Met 60 procent van de stemmen kan enkel een front van de linkerzijde met de liberalen een oplossing bieden. In mei staat de linkerzijde allicht voor dezelfde keuze als bij de vorige verkiezingen in Frankrijk: toen moest de linkerzijde kiezen tussen Chirac en Le Pen. Veel hoop is er dus niet. Er staat de Colombianen een toekomst te wachten met hetzelfde als ze nu meemaken: verarming, privatisering, flexibilisering, uitverkoop aan de multi's. Nieuwe pogingen om de vakbond definitief uit het sociale leven te doen verdwijnen, zeker uit de bedrijven. Bij een afscheid zeggen de Colombianen tegen elkaar mucha suerte ( veel geluk) (****) De verkiezingen in Colombia zijn zoals verwacht uitgedraaid op een overwinning voor Uribe. De linkse eenheidspartij kende een lichte vooruitgang van 6 naar 9 zetels in de senaat. Ver af van de verhoopte 20. Maar als er 60 % van de kiezers niet komt opdagen,dan weet je wel hoe het zit met de democratie... (******) De presidentsverkiezingen leidden tot de herverkiezing van Uribe met 62% van de 45% uitgebrachte stemmen. Tweede is de kandidaat van het verenigde links front Carlos Gaviria Diaz met 22% van de stemmen. Een zeer goed resultaat: op enkele maanden tijd verviervoudigde de aanhang van verenigd links.Verliezer is de liberale partij. Blijft de vraag of Uribe er mee rekening zal houden of niet ?
Laatste nieuws: Vorige jaar werd in de IAO, ( de internationale arbeidsorganisatie te Geneve) een klacht ingediend tegen de vele inbreuken van de regering op de vakbondsvrijheden. Op 2 juli kwam men in Geneve tot een akkoord tussen vakbonden, werkgervers en regering om een permanent buro van de IAO in Bogota te instaleren. Applaus, de syndicalisten zien dit als een echte overwinning. Blijft de vraag of de paracas zich daar veel zullen van aantrekken. Maar beter iets dan niks...
Cholula is een speciale plaats in Mexico,in de
schaduw van de Popocatepl. Het was een religieus centrum in Mexico voor
de komst van de Spanjaarden. De Azteken bouwden er meer dan 400
tempels, zoals meestal in Mexico groeide de bevolking te snel.
Hongersnood en ziekten luidden het verval van Cholula in . De pyramiden
werden met vegetatie bedekt. Cortes kwam er aan en viel bijna in een
hinderlaag. Meteen een reden voor een bloedbad onder de bevolking
en een kerk bovenop de pyramide. Een symbool dat kan tellen.
Via gangen kan je in Cholula de verschillende stadia van de pyramide
bekijken. In het plaatselijk museum vertellen verschillend educatieve
panelen hoe de godsdienst onstond.
Vrij simpel: sjamanen ( een soort plaatselijke geneesheren of
medicijnmannen) kregen veel invloed bij de bevolking omdat ze de
bevolking hielpen bij ziekte maar ook een verklaring hadden bij
ongelukken en tegenslag.
Die sjamanen werden steeds belangrijker en bouwden grote tempels met
pyramiden. Snel onstond in de steden een hierarchie met onderaan de
slaven,daarna het volk, de handelaars en de kunstannars en bovenaan de
proeisters. Toen de militairen machtiger werden, taande de macht van de
priesters en bouwden de militairen een eigen hierarchie op.
Dit verhaaltje las ik ook op andere plaatsen in de wereld, maar
misschien is het ontstaan van de maatschappelijke ordening een
universele spiegel waarin we onszelf herkennen ?
Uit een enquête van de Nederlandse vakbond blijkt dat regelnevelarij eigenlijk neerkomt op pesten op het werk, maar dan vanuit de hiërarchie. Het aantal regeltjes is niet afgenomen, maar is de afgelopen drie jaar erg toegenomen.
Twintig procent vindt dat de werkvreugde hierdoor afneemt. Misschien kunnen we dit zelfs als georganiseerd wantrouwen betitelen.
Alhoewel de bedrijven doorgaans vinden dat wetten en te veel regels echt ondernemen in de weg staan en dat de overheid hun handenvol geld kost met allerlei pestregeltjes, merk je dit helemaal niet aan de interne bedrijfscultuur.
Geruime tijd voor er sprake was van cameras in de publieke ruimte, kon je in de bedrijven reeds met cameras op de werkvloer kennis maken. Met andere woorden Kafka. Ondertussen werd je privacy op de werkvloer via een CAO nr 81 geregeld. De baas mag je controleren, indien hij je vooraf verwittigde. Het doet zelfs niet terzake of je het prettig vindt of niet
Het thema van het 17° Waregemse Lentefeest is een kinderdroom: "ik wil zo graag de wereld zien". Spelen met een reuzegrote wereldbol op muziek van Johan Verminnen. In onze keuken hangt een wereldkaart met duimspijkers op de vele landen waar we op ontdekkingsreis waren. Europa zit vol, een beetje Azie, Centraal-Amerika en weinig Afrika .Om de volledige wereld te zien moeten we te lang werken en leven we niet lang genoeg. Maar ik ben niet ontevreden: dank zij de lage vliegtuigprijzen zagen we al veel. Ik had dit zelf niet voor mogelijk gehouden. Maar wij gaan niet alleen op reis, die landen komen ook spontaan naar hier. Met wereldmuziek op festivals, produkten in wereldwinkels, wereldmensen in onze buurt,wereldkeuken op ons bord.Je kan dus al heel wat reizen naar verre landen in ons land zelf. Het vraagt alleen een beetje openheid, een open blik op je omgeving, op de wereld. Er bestaat een virtuele wereld, vol van computerspelletje, zoekrobots op internet,verre chats en skype. Het blijft erzazt, het blijft nep. Niets vervangt een echt gesprek, het ruiken van de woestijn, de warme Caraibische klanken. Het is deze wereld waar kinderen naar zoeken. Het is deze wereld waar ik van droom.
Was je niet liever thuisgebleven? Had je de oceaan niet moeten laten, breed als hij is, en heb je onze kou dan nooit gehaat? Dichtbij de evenaar is de maan een boot, een hand, een kom. Daar kan wat in. Veel zorg. Hier niet. Hier wast de maan als een doof oor. Ze leunt en luistert niet. Je hebt de man die jong maar moe was niet gekend. Hij leed waarschijnlijk aan het draaien van de aarde. Dat moet haast wel, als je de waarde van de warmte vergeet en
op een middag vindt dat de zon nu lang genoeg geschenen heeft. "Hoezo heb je het koud. Last van mijn blik? Koud om je hart? Koud als je valt? Jij was hier nog niet eerder, wel. Went het een beetje onderhand. Heb je het naar je zin of niet. Vind je dit land geen land voor jou misschien, geen land van melk en honing. Hoor ik je taal, hoor ik je heimwee, hoor ik je, hoor ik je, het is je geraden, van wie is dit kind?" Het duurt geen tel en de stad is veranderd. Dat dacht ik vannacht toen de maan hier een oog was, en boven het land van je moeder een hand. Een boot. Een kom. Ik vroeg me af of jij ook na je dood blijft zorgen voor het kind. En zal ik eens in jouw plaats vragen wat een ander daarvan vindt?
(geschreven door Bart Moeyaert- stadsdichter Antwerpen)
Het verschil tussen de fictieve games- en
filmwereld en de realiteit verdween bij een student
dierenverzorging. Meteen werd hij een racistische moordmachine. Twee
dodelijke slachtoffers en een zwaargewonde vrouw. Midden in Antwerpen,
de politie kon de jongeman enkel stoppen door hem neer te knallen.
Feiten, waar we niet naast kunnen kijken.
De voorbije weken hing de onverdraagzaamheid onafgebroken in de lucht.
Agressie en geweld staan dagelijks op de voorpagina's van de
kranten.Maar aan de schoolpoorten zie je jongeren schoppen en
vechten.Ik heb er moeite mee, met die geweldcultuur.
Onaanvaardbaar is dat in deze sfeer zo maar wapens vrij kunnen gekocht
worden. Waar wacht de overheid op om alle wapens in te zamelen. En met
overheid bedoel ik de gemeentes, de provincies, de Vlaamse regering en
de federale regering.
Onaanvaardbaar is dat een politieke partij gewoon van naam veranderd
maar verder zijn racistische taal mag blijven spuien. Waar wachten de
media op om niet langer megafoon te spelen voor dergelijke racistische
taal. Een racistische partij teert op onverdraagzaamheid en haat. Daar
is in een democratie geen plaats voor.
Onaanvaardbaar is dat we evolueren naar een samenleving die stilaan
begint te lijken op de ratten uit het experiment van Nuttin. Deze
plaatste bij wijze van experiment een heleboel ratten samen op een veel
te kleine ruimte. De ratten werden agressief en vochten tot ze erbij
neervielen.De wet van de jungle, de wet van de sterkste, de wet van de
dierlijke driften, of hoe een grote mond het hart kleiner
maakt......
Bourgeois kent er iets van: hij hervormt
bliksemsnel de Vlaamse overheid. Beter bestuurlijk beleid. Daar zat
iedereen echt op te wachten. In feite een recyclage van : wat we zelf
doen doen we beter.
Het personeelstijdschrift krijgt een nieuwe look en verandert van een goedendag , wordt het 13 magazine voor het
overheidspersoneel
De Standaard en het Nieuwsblad nemen kritiekloos het
perscommuniqué van de minister over.
Wanneer ik in detail de bijgevoegde poster bekijk breekt mijn klomp:
bij de Vlaamse dienst voor Internationale samenwerking staat een
negerke zoals ik 20 jaar geleden in de beenhouwerij zag staan: een
zwart koppeke dat ja zegt als er een centje in gestopt wordt. Of
zilverpapier dat we spaarden voor de nonnekes terwijl we gretig zelf
de chocola binnendraaiden.
Een voorbeeld van hoe het moest.
Het kan wellicht een parodie zijn, ik betwijfel of de
partners waarmee we proberen relaties op gelijkwaardige basis te hebben
het ooit zullen begrijpen.Veel van die posters zullen ze niet moeten
uitdelen aan partners.Het kolonialisme in het Zuiden is nog niet
verteerd, en dat is begrijpelijk. Moet je alleen maar denken aan het
feit dat bijvoorbeeld je oma of opa hun handen werden afgehakt
door blanke kolonizatoren.
Gewoon een foutje in communicatie of echt neo-kolonialisme ?
Ik
durf het niet zeggen, alleen zouden ze bij de Vlaamse Gemeenschap wat
zorgvuldiger moeten communiceren.... als ze dan toch een eigen
buitenlands beleid willen voeren zal het iets minder amateuristisch
moeten. Quid non en dan blijft de diplomatie een zaak van de
franstalige adel Quid si.
Vandaag een verassing: Binda Pandey, een jonge algemeen secretaris van het Nepalese ABVV kwam langs. Om " Dank U " te zeggen tegen de Internationale vakbonden voor de vele steun die zij de voorbije maanden ontvingen in hun strijd voor het herstel van de democratie in hun land. Met een zachte glimlach vroeg zij wat zij in ruil voor die steun voor ons kon doen. We zaten zo wat verbouwereerd te kijken: want we zijn gewoon dat zij om geld en steun komen vragen, niet dat de rollen plots omgedraaid worden. Dan werd er zo maar wat gepraat over hoe het allemaal gegaan is en wat de arbeiders gedaan hadden om het dictatoriaal regime weg te krijgen. Al snel ging het over de 19 dagen durende algemene staking en de controversiële houding van de werkgevers. De patroons hadden verklaard dat ze tijdens de staking en ook daarna niemand zouden ontslaan voor staking. Maar ze wilden uiteraard voor die 19 dagen geen loon betalen. De nieuwe regering moest dit volgens hen doen. Nu lijkt het er eventueel op dat het fifty/fyfty wordt. Ja en de maoistische rebellen ? Die moeten de kans krijgen om een politieke beweging te worden en deel te nemen aan de komende verkiezingen. Maar wapenstilstand, vrijlating van de gevangen rebellen moeten onderhandeld worden. Het leger is nu nog altijd het Koninklijk leger. Dit moet een regeringsleger worden, onder controle van het parlement. En daarvoor moet de grondwet gewijzigd worden. Werk aan de winkel voor de nieuwe democratie in Nepal...
Moeilijke titel voor een simpel begrip, maar ik vond er geen betere. Deze morgen hoorde ik op de radio een interview met de overleden kunstenaar Karel Appel. Hij vond het heerlijk te reizen in steden waar hij de taal en de weg niet goed kende. Het gaf hem een kik. Door alle details heen zie je beter de essentie en de grote lijnen. Armoede bijvoorbeeld.
Het brengt me meteen bij de tentoonstelling van Mektibar Garedian, vanaf 14 mei in Bepart te Waregem. Zijn foto- en videomontages willen weergeven wat je voelt wanneer je als vreemdeling in een land woont. Communicatie en taalproblemen. De dualiteit van je eigen historiek en de confrontatie met de ander. Volgens Sartre een hel, volgens Karel Appel eenzaamheid, volgens Mektibar de stilte.
Sommigen denken dat je de taal van de ander moet spreken om je te kunnen inleven in zijn manier van denken, in zijn manier van redeneren. Het vergt meer dan wat inlevingsvermogen. Het verarmt je woordenschat, je spreekt met minder nuances, je bent verplicht duidelijker en helder te zijn. De confrontatie met de ander verandert meteen jezelf : je word verplicht naar de essentie te gaan en de show te laten vallen....
1 mei was druilerig, niet alleen het weer ook de
toespraken. Alleen Xavier ABVV durfde zeggen waar het op stond: we
verdienen allemaal te veel volgens de ondernemers voor de
concurrentiekracht. Zijzelf : het kan niet op. Alleen daar mag je niks
over zeggen, daar moet je over zwijgen.Dit zijn uitzonderingen, het is
normaal dat de patroons na jaren van inleveringen ( hahahà) nu hun deel
nemen wanneer het iets beter gaat...Wie durft dat vandaag nog geloven ?
De reactie liet niet lang op zich wachten : Unizo en de VBO
vonden het ABVV misplaatst en misleidend. Blijkbaar mogen we zelfs niet
meer op 1 mei zeggen wat we denken !
Bon in mijn "stad", van hetzelfde laken een broek: conservatisme troef.
"We hebben het allemaal goed, we moeten aan andere dingen denken". Waar
hebben ze het over in een zaal vol met mensen die gans hun leven hard
gewerkt hebben, en nu met moeite hun voortuintje met rozen vullen ?
Freya
achterna: deel de huurprijzen op in kleine stukjes als je aan de
energieprijzen niks te zeggen hebt. Nogal een ferm(?) eisenprogramma en
strijdprogramma op onze feestdag. Of denken ze echt dat we zo dom zijn,
daar op de grasmarkt ?
Maar ik wil niet blijven zeuren.1 mei werd toch nog een feest.
S'avonds plezant: Think of one met een prachtig concert op de veemarkt
in Kortrijk.Voor de mensen die die mannen nu nog niet kennen: ambiance,
brazil in town, swingende en goede music van eigen en andere bodems samen met
enkele Brazialiaanse (forse) schonen.
Het was koud buiten, maar warm in
ons hart. En dat verwacht je tenslotte op 1 mei als socialist...
