Vandaag volgde ik een hoorzitting in het Europees parlement over het vrijhandelsakkoord tussen Europa en de de Andino-landen ( Peru-Bolivia-Ecuador-Colombia). De Europese commissie wil immers een dergelijk akkoord afsluiten en de onderhandelingen zijn volgende week. Vanuit mensenrechtenorganisaties en NGO's werden de schrijnwerpers op Colombia gericht om een dergelijk akkoord tegen te houden.Daarom mochten ze iets organiseren in een zaaltje van het Europees Parlement, met Colombianen die het woord kregen. Een hoorzitting, zo wordt in Euopa de democratische schijn hoog gehouden. Het accent lag in de eerste plaats op de schendingen van de mensenrechten en het vermoorden van vakbondsmensen in Colombia, in de tweede plaats op het feit dat het Amerikaans congres een dergelijk handelsakkoord op een laag pitje heeft gezet juist omwille van het vermoorden van vakbonders.Of met andere woorden: er werd ons onder de neus gewreven dat het Amerikaans congres meer rekening houdt met de mensenrechten dan het Europees Parlement en de Europese commissie. Iets té na 8 jaar Bush en Irak ! De man die de onderhandelingen leidt begon met een statement dat kan tellen in deze financiele crisis: er gaat niks boven een open economie. Een gesloten economie bereikt nooit het rendement van de open economie. Blijkbaar is de huidige financiele crisis en de analyse daarover nog niet doorgedrongen in de Europese cenakels ! Het is dus een win/win situatie voor de landen op weg naar ontwikkeling dat zij een bevoorrechte relatie met Europa kunnen bekomen. Voor Colombia wist hij er haastig aan toe te voegen dat het gebrek aan een juridisch systeem dat ook in de praktijk werkt, wel een ernstige handicap is voor de economische betrekkingen.Zijdelings moeten de mensenrechten gerespecteerd worden,maar dat wordt volgens de man stilaan beter op het terrein. De lijst van vermoordde syndicalisten die ik aan de ingang van de zaal opgepikt had, stelde mij op dit vlak niet gerust. Nog minder toen de Colombiaanse vakbondsvoorzitter Tarcissio Mora vertelde dat op 18 miljoen werknemers er slechts 3 miljoen zich kunnen syndiceren,dat syndicalisten meestal vermoord worden tijdens CAO-onderhandelingen en arbeidsconflicten en dat hij aan de Europese vakbonden vroeg om tegen de Europese commissie in verzet te gaan omdat hun leven ervan af hangt. Het Europese parlementslid Richard Howitt hield een pleidooi voor een overdachte strategie en een realistische aanpak: "We moeten de onderhandelaars blijvend confronteren met de schendingen van de mensenrechten. Wij moeten eisen dat er een onderzoekscommissie is die parallel aan de handelsakkoorden onderzoekt of niet alleen onze handelsbelangen, maar ook onze morele belangen gerespecteerd worden in Colombia.We moeten mee onderhandelen om mee druk uit te oefenen " Best voor mij. Maar niet alleen in Birma, Belarus, Togo en Colombia, waar er relatief weinig handelsbelangen mee gemoeid zijn. Maar ook in Israel mogen we wel iets nauwkeuriger toekijken na de ravage in Gaza....
Vandaag trok ik naar de begrafenis van een zielsverwant.Hij had ongeveer dezelfde roadmap: vredesmanifestaties,burgerdienst,syndicaal vormingswerk en een anarcho-afschuw van de pronkende groten der aarde. Hij leefde liever aan de kant van de kleine man.Hij koos consequent voor de arbeider: tegen het globaal plan, tegen het generatiepakt, tegen de salon-socialisten.De solidariteit niet als reclameslogan maar als leitmotiv. Alleen, hij had het ongeluk een ongeneeslijke spierziekte te krijgen : ALS, de ziekte van Charcot.Door deze ziekte kan je na enkele jaren bijna niet meer bewegen, zelfs niet meer ademen. Alleen je geest blijft werken.Hij heeft deze ziekte moedig bevochten, maar deze strijd kon hij niet winnen. Thierry koos voor euthanasie.Het enige wat hij zelf nog kon beslissen, heeft hij beslist.De regie van deze begrafenis was dus van zijn hand.Ergens in Sambreville was de plaats van samenkomst aan de begrafenisonderneming. Je kon nog even groeten. Een jeugdfoto op een sobere kist.Een zee van bloemen. Militanten en familieleden verward op de parking.Zijn lief naast de kist, iedereen een bedankwoord toezeggend.Een orkest opende met de Internationale, militanten droegen zijn kist.De stoet kon vertrekken. Het crematorium was te klein, het was geen kathedraal. Toespraken, van collega's,van syndicalisten, van zijn zus. Tranen en emotie. Tot de ceremoniemeester van dienst zijn afscheidsbrief voorlas. Thierry bleef zichzelf: trots en correct: zowel voor zijn familie als voor de militanten.Veel aandacht voor die mensen die zijn laatste lijdensweg begeleid hadden,veel liefde voor de echt belangrijke mensen in zijn leven. En boven alles:" geluk bestaat". Toen ik vertrok dacht ik meteen : "wat zou ik in mijn afscheidsbrief schrijven ?". En eerlijk: ik weet het niet. Ik heb er nog niet over nagedacht.
Vandaag is het secretaressedag. De dag dat een wat moderne "baas" zijn "hulpje" met een bloemetje naar huis zend en daarmee meteen alle norse opmerkingen vergoeilijkt. Nu blijken er meer en meer andere namen voor dergelijke functies op te duiken: zo zou het woord Management assistent beter aansluiten bij de evolutie die de functie doormaakt.Moet het juist lukken, wij zijn net begonnen aan de oefening functieomschrijving bij ons in het bedrijf. Een dergelijke functieomschrijving dient natuurlijk niet alleen om op het adreskaartje of aan de deur van het bureau te hangen, nee uiteindelijk wordt alles wat op papier staat " gewogen" en via een indrukwekkende adacadabra omgezet in een loonschaal. De start is reeds veelbelovend: op amper 120 werknemers zijn er niet minder dan 43 ontwerp functieomschrijvingen. De assistent manager of in onze bedrijfstaal de directiesecretaresse bestaat in niet minder dan drie verschillende versies. Ja er zijn er welgeteld drie.We hebben dus nog wat puzzelwerk voor de boeg. Bij dit alles slaat de titelatuurstrijd onvermoeid toe.Zo wordt een chauffeur een technisch medewerker, een IT-mederker een Microsoft Certidied Software Engineer Informatica, een lay-outer een grafist van de communicatiedienst, een biblothecaris een medewerker documentatiedienst: kortom er zijn verschillende soorten werknemers in ons bedrijf. Meestal gewoon medewerkers, soms met een meer ingewikkelde titel, afhankelijk van hun loonbriefje of hun plaats in het organogram. Ik verwacht nog mooie dagen bij deze oefening. Wellicht kan het personneel zijn verbeelding eens volop laten sprelen en nieuwe titels uitvinden. Eentje is er al een tijdje mee bezig. De vertaaldienst werd omgedoopt tot Airco, de Applied Interlinguistic Real-time Communications Officer. Leuk niet ?
