Het verhaal van het Vlaams Belang dat een cheque
geeft op de nieuwjaarsreceptie van de socialistische havenbond doet me
denken aan het stuk van Bertold Brecht en Kurt Weill. Het
stuk werd opgevoerd en geschreven in de aanloop naar fascistisch
Duitsland en werd een hit die iedereen kon meezingen. Het belangrijkste
motief was dan ook: " Eerst het vreten, dan de moraal." Of met andere
woorden een variatie op het gezegde dat "geld niet stinkt". Mack the
knife, het hoofdpersonage lijkt sprekend op het Vlaams Belang. Het is
een schurk die iedereen belazerd en toch als bendeleider bij iedereen
sympathiek overkomt. Hij bedriegt zijn vrouw en huwt met een jong en
naïef meisje. Hij buit de bedelaars uit en lapt wetten en regels aan
zijn laars. De driestuiversopera zit vol met "zwarte" humor, omdat de
situatie zo tragisch is.
Wat heeft dat nu met de Gentse dokkers te maken ? De
dubbele moraal is typisch voor het Vlaams Belang. Vakbonden zijn hun
ergste vijanden, staken en betogen moet voor hen verboden worden. De
vrije concurrentie, zoals met de havenrichtlijn, is voor het Vlaams
Belang een heilig economisch basisprincipe. Dit alles kunnen zij
even opzij zetten om goedkoop in het nieuws te komen door misbruik te
maken van een solidariteitsactie van de havenbond. Het zijn als
bloedhonden die iemands zwakheid en gebrek aan
beginselvastheid aangrijpen voor goedkoop applaus. In dit stuk zouden de dokwerkers de hoofdrol moeten opeisen. Zij mogen fier zijn dokwerker te zijn. Maar met open ogen. In een rode solidariteitsactie is geen plaats voor extreem-rechts !
Wie durft in onzekere tijden de toekomst nog
voorspellen ? Blijkbaar gebeurt dit minder en minder.Als ik er de
goeroes op nalees trekt men dikwijls simpelweg de hedendaagse
lijnen in de geschiedenis door. Is alles dan gewoon evolutie en waar
blijft de grote sprong voorwaarts ?
In het oude griekenland voorspelden orakels de toekomst. In lange rijen
stonden de mensen aan te schuiven om bij een hysterische vrouw terecht
te komen. Zij wauwelde een aantal algemeenheden, die de loslippige
"gelovigen" tijdens het wachten vertelt hadden en die spionnen aan de
bedienaars van de eredienst overmaakten.In Rome waren vooral de
ingewanden van dieren een bron van inspiratie, maar ook wolken,
schaduwen, maanstanden en zonneclipsen gaven de loop van de
geschiedenis aan.
In Afrika voorspellen waarzeggers ( Isagoma's) de toekomst en bij paarderennen vraagt iedereen hen raad.
Bij ons zijn die zigeunerachtige vrouwen verbannen naar een circustent,
waar zij in een glazen bol staren of de hand lezen. Tarot en kaartlezen
is een mooie hobby geworden waar we vrolijk om lachen.
Maar zijn we echt wel af van ons bijgeloof ? Heel wat nieuwe technieken
proberen nog steeds de toekomst te voorspellen. Politieke partijen
hebben zakken geld over om het kiesgedrag voor de verkiezingen te
kennen, bedrijven geven handenvol geld uit aan marketingonderzoeken
om het koopgedrag van de consument te voorspellen.Nieuwe goeroe's
zijn niet veel anders dan de orakels in het oude griekenland: via
internet onderzoeken ze muzieksmaak van de jongeren door na te gaan
welke soorten muziek populair zijn bij het downloaden. De spionnen van
toen zijn de spyware van nu ?
Op de valreep slaagde ik erin de tentoonstelling Russische Avant-garde in Bozar te bezoeken. Dank zij een goede gids werd me meer duidelijk dan lijnen en gekleurde vlakken. In een zeer korte periode probeerden kunstenaars permanent grenzen te verleggen. Kunstenaars vertrekken van hetgeen bestaat: in Rusland was dat in die periode de Ikonenkunst. De vorm is steeds gebleven, tot aan het befaamde zwarte gat van Malevich toe.Symbool voor het zinloze waarmee we geconfronteerd worden in het Universum.
De kunstenaars in die tijd waren geen doetjes: ze vochten de ideologische strijd uit tussen individualisme en collectivisme, tussen het utilitarisme en de onthechte abstractie.
Het gebouw van Tatlin voor de derde Internationale spreekt boekdelen. Het gebouw moest groter worden dan de Eifeltoren, dan de Empire State building. Het gebouw zou drie ronddraaiende architecturale vormen bevatten- een kubus, piramide en een cilinder, waarin de verschillende bestuursorganen van de Internationale gehuisvest konden worden. Zij zouden op een verschillende snelheid draaien, per dag, per maand, per jaar. Een symbool van de traagheid van de bureaucratische molens in een administratie .
Die creatieve periode eindigde toen de kunst volledig in functie van de politiek en het beleid moest staan, Stalin kwam aan het bewind...
Deze week wordt Wannes 68. Een gelegenheid om iets
over hem en zijn "mansarde-wereld" te bloggen. Ik ontmoette Wannes 30
jaar geleden, toen hij wat afstandelijk zijn traditionele liederen uit
zijn boek voorzong.Met strenge blik bedwong hij het rumoer, ernst
!
Wannes verwoordde perfect mijn anti-militarisme (kerstmis is den dag
dat ze niet schieten), het onbezorgde liefdegevoel ( ik wil deze nacht
in de straten verdwalen) mijn ideeen over maatschappijverandering (
Mistero Buffo). Als vrijzinnige moest hij glimlachen toen hij
optrad in het Parochiaal Ontmoetingscentrum waar de jakkedoe geboren
werd.
Zijn eerbetoon aan de mijnwerkers met de productie " Het zwarte
Goud" was jammer genoeg geen succes, alvast niet in Zwevegem waar 15
toeschouwers genoten van een fantastische scenebezetting met Patrick
Riguelle, Wannes en zijn groep, Dirk Van Esbroeck en Juan Massando...
Net 50 jaar na de ramp van Marcinelle die het leven kostte aan 262
mijnwerkers klinkt het protestlied van Sting tegen kernenergie
nog na in mijn hoofd.
Derde herinnering: Wannes in de tent van Dranouter: uitgelaten en
vrolijk. Zelf licht aangeschoten op het podium, in perfecte
festivalstemming. Hoe ouder, hoe vrolijker.Festivalwannes op de Gentse
feesten met de "best of repertoire".
Dan verdween Wannes een tijd van de podia. Nu blijkt dat hij ernstig ziek was. Hij is terug, met een beperkte tournee.
Maar Wannes is voor mij in de eerste plaats een tedere anarchist die er
niet voor terugschrikt het geza(a)g op de korrel te nemen.
Kunst aan de kust. Een geslaagde oefening in 2004
wordt herhaald in 2006. Gelukkig want de torenhoge appartementen maken
het aan de kust niet mooier. Kunst fleurt op zijn minst op. Wie
herinnert zich de gouden reuzenschildpad van Jan Fabre niet , die in
Nieuwpoort tergend traag de zee introk met Fabre zelf op de schildpad.
West-Vlaanderen heeft de" chance" over een zeer tegendraadse, maar o zo
talentvolle Conservator te beschikken van het PMKK. Willy Van Den
Bussche loopt naar de pensioenleeftijd toe, maar wil nog enkele grote
kunstevenementen organiseren. Naast een grote Ensor-tentoonstelling
staat Beaufort 2006 op zijn lijstje. Pas is het officiele programma
voorgesteld, of er is reeds een Middelkerkse burgervader die zich meent
te moeten moeien. Politici die zich met kunst willen bemoeien zijn
nooit een goede zaak.Die man wil een werk van David Cerny niet in
Middelkerke. Het is Saddam in een watertank en het werk noemt "Shark" (
Haai). De bedoeling van de kritische kunstenaar is de politiek van de
Amerikanen in Irak aan te klagen en vooral ons te doen nadenken. Willy
Van Den Bussche is gewoon met politieke tegenstand in Oostende om te
gaan: hij zal een ander werk van David Cerny naar Middelkerke trekken
en Sadam in het PMKK zetten.
Meteen een publiekstrekker en reclame voor zijn "huis". Of hoe je slim
met censurerende politici kunt omspringen...
Deze morgen ondervroeg Radio 1 de rector van de
fakulteit economie Ku-Leuven over het feit dat de index, dit wil
zeggen de koppeling van de stijging van de levensduurte moet afgeschafd
worden of dat het anders nog veel slechter zal gaan met ons allen.
De journalist van dienst was blijkbaar nog niet goed wakker want toen de
professor de stijgende petrolprijzen als oorzaak gaf van de
indexstijging, vergat hij te vragen of er niet zoiets bestond als een
gezondheidsindex.
Ik leg even uit: lang geleden, toen Willy afgebleekt
Rood, minister van economie was, verzwakte die man de koppeling van de
lonen aan de index, door in de berekening van de index de stijging van
de
alcoholproducten, de ergieprijzen en de tabak te "neutraliseren" of in
het plat Vlaams gezegd niet meer mee te tellen. Ik herinner mij vaag
dat na een paar jaar dit al snel twee tot drie procent op de werkelijke
index scheelde. Soit, dit noemt nu de gezondheidsindex. Vandaag
(20/01/06) bevestiging van mijn cijfers door een studie van de
consumentenorganisaties. Verlies van koopkracht op 10 jaar door de
invoering van de gezondheidsindex: 2,2%.
Pas is mijn brugpensioen afgepakt, of er moet blijkbaar nog meer van
mij gepikt worden. Volgende ronde: het loonzakje van de werkmens, de
uitkering van de " sociaal gerechtigde". Want de stijging van de
levensduurte wordt gewikt en gewogen, uitgesteld, aan een spil gebonden
en met veel getreuzel doorberekent in mijn loon. Tis blijkbaar nog te veel.
Waarom ? Omdat we concurrentiekracht met de buurlanden verliezen.
Helemaal niet.
Algemeen stegen onze lonen niet sneller de laatste
jaren.Ik heb daar cijfers over en statistieken als het moet.
Waar die wel sneller omhoog wipten noemde men " wage drift". Wat
staat er voor dat mooi woord: de individuele en andere loonsverhogingen
die bedrijfsleiders en onmisbare informatici aan zichzelf bezorgen....
Men wil de index afschaffen, de sociaal uitkeringstrekkers nog meer
doen achterop hinken, om de loononderhandelingen te individualiseren.
Daarmee wordt de macht van de baas groter, die van de vakbonden kleiner
en groeit de sociale ongelijkheid. Niet echt sociaal die mannen...
Vandaag staat in de morgen een artikeltje over de
man die de vorige paus wou doden. Mehmet Ali Agça zou vrijkomen. De
Morgen omschrijft hem als een Al-Quedaterrorist avant-la-lettre. De
essentie van het artikel is dat de aanslag in feite werd opgezet door
de CIA, en handig in de schoenen van de Russische KGB en de Bulgaarse
staat werd geschoven. Dit gebeurde door een net van journalisten in de
hele wereld, die systematisch verkeerde informatie publiceerden.
Blijkbaar zaten daar zelfs Belgen tussen.Amaai, waar een klein land
groot in is. Als journalisten worden vernoemd: Arnaud de Borggrave
d'Altena (hoofdredacteur van de Washinton Times) de Belgische pater
Felix Morlion ( van de geheime dienst van het Vaticaan), de
Italiaanse geheime agent Francisco Pazienza, Claire Sterling en
Michiael Ledeen.
Blijkbaar zit er een Belg in de geheime dienst van het
Vaticaan, tjiens waarom ? De grootste Belg ? De
naam van de hoofdredacteur van die gazet lijkt verdacht veel op
een telg uit adelstand, waarvan iedereen weet dat de Belgische diplomatieke diensten er vol van lopen.
Dus die connectie lijkt me
normaal: het gaat meteen over de scheiding tussen kerk en staat. De
voormalige Minster van Buitenlandse zaken Erik Derijcke zal minzaam
glimlachen bij deze stelling.
Voor
de lol typ ik die naam eens in: een gans netwerk verschijnt. Geheime
Italianen, Amerikanen, Belgen, adelstand en journalisten: een pot nat.
We moeten dus voorzichtig zijn als we de krant lezen en ons steeds
afvragen wie wil ons wat doen geloven, en vooral waarom ?
En misschien
eens kijken waarom sommige dingen ook het nieuws niet halen....
Rik blauw en Sophie rouge keken mekaar diep in
de ogen , met als resultaat dat er een kindje van komt. Zelfs op
dit fenomeen wordt anders gereageerd, naargelang men in het noorden of
het zuiden van ons land woont. Het noorden staat in vuur en vlam, het
Zuiden vraagt zich af wat er gebeurd is. De kranten schreeuwen
over het privé-leven van de politici, hebben eigenlijk een beetje spijt
over de gemiste primeur, zagen wat over sommige technieken die een blad
als dag allemaal zou gebruikt hebben. De eerste minister wou Rik nog
via een een riante promotie in de overheidsdiensten een beetje
helpen, maar blijkbaar lukte het niet. De kamervoorzitter laat
zijn licht op de affaire schijnen vanuit zijn onverdroten wijsheid en
blaast vaderlijk warm en koud tegelijk. Hij vindt zelfs dat de pers mea
culpa moet slaan. Is dat nu allemaal zo belangrijk ? Ja, blijkbaar
is het ongeveer de belangrijkste prestatie van de paarse coalitie in de
kamer. Terwijl wij flink van leer trokken tegen de regeringspolitiek,
blijken kamerleden in het geheim te stoeien. Elio lacht breed om zo
veel onbenul, het leven is mooi ! Ik denk dat dit allemaal een
gevolg is van de manier waarop de laatste tijd met blitse meiden in de
politiek en de media omgesprongen wordt : de kat ( liefst in
midlifecrisis) wordt gewoon bij de melk gezet. Ik zou het aantal
echtscheidingen of gebroken relaties van politici niet willen
inventariseren. Het resultaat zou een duidelijke scheeftrekking van de
belgische statistieken betekenen. Of is bedriegen inherent aan politiek
? Maar misschien ben ik gewoon jaloers ?
In de trotoir-bijlage van De Standaard waagt ene
Nederlandse vrijwerpende schrijver zich aan een zelf-promoting analyse
over de Globaliseringsbeweging. Die beste man denkt over hoe je best de
wereld veranderen. Om het cru te stellen: de oude achtenzestigers zijn
oude vervelende en theoretische knarren, de jonge antiglobalisten
veranderen met veel marchandising en marketing echt de wereld. Een
beetje zot natuurlijk ! Als senior wil ik wel geen lessen geven : maar
de vele uren dat wij s'nachts de wereld veranderden in de Jakkedoe in
Desselgem blijven me wel bij. Het waren echte drinkgelagen, geen
theoretische analyses van bepaalde hoofdstukken uit het Kapitaal. Is
dit beter of slechter dan de Amadezen of de Rallers die via veel
pamfletten en vergaderingen mobiliseerden ? Ik zou het niet weten,
dertig jaar na de feiten. De ongelijkheid en het kapitalisme zijn
blijven bestaan. Het ideale socialisme bestaat nog altijd niet.
Integendeel, daar waar sommigen dachten dat het bestond, china of zo is
het erger dan ooit. Meteen zou iedereen moeten verstaan waar het
allemaal om draait: vechten voor meer rechtvaardigheid,gelijkheid en
solidariteit. Idealen die reeds geformuleerd werden bij de Franse
revolutie: Egalité, Fraternité, Liberté. Dus iets minder pretentie zou
de andersglobalisten sieren, maar misschien komt dit alleen met de
ouderdom, de wijsheid en het feit dat je een stuk van de wereld gezien
hebt. Want dan weet je meteen wat je in alle bescheidenheid echt kunt
doen...
