Er moet vandaag al niet veel gebeuren om je integriteit in twijfel te trekken, zeker als je een publieke figuur bent. De mentaliteit is er eentje van verdachtmaking, eentje van twijfel zaaien. Begrijpelijk als je ziet hoe de media surfen op het verdacht maken van iedereen die ook maar iets voor het zeggen heeft. De sportlui zijn reeds jaren een mikpunt. je kan maar liever geen titel winnen, want de verdachtmaking dat je eigenlijk dit met bovennatuurlijke middelen en niet met talent of harde training verworven hebt loert zo om de hoek. Het ganse reclame-circus speelt daar meteen op in, een sportvedette is zo snel mogelijk versleten, maar ook vergeten. Ook de film en schoonheidsmissen moeten via kunstingrepen grotere lippen en borsten krijgen, naturel is buiten competitie. Rest alleen nog het foute antwoord op de juiste vraag om het onderscheid te maken voor een steeds ouder wordende jury. Ignace Crombez moet het geweten hebben: een scheve schaats rijden met een winnares oogt erg onprofessionneel. Politici zijn sinds de uitspraak " wie gelooft die mensen nog" ieder greintje geloofwaardigheid kwijt. Uitgezonderd tijdens de zitdagen waar ze aan dienstbetoon doen. Maar in de media is de eerste de beste journalist een succesnummer die al wat ze komen vertellen in twijfel trekt of afdoet als verkiezingspraat. Journalisten en media met de scalpel op de geloofwaardigheid, alsof iedereen die op het scherm verschijnt bij voorbaat een "Pietje de leugenaar" speelt. De bankcrisis en de beurzen winnen veel geld op de vertrouwen/geloofwaardigheid. Zij zetten dit meteen om in klinkende winst door verkopen/kopen bewegingen te organiseren. Dit is het resultaat van een virtuele geldmachine die steeds minder en minder met de reele economie te maken heeft. Een aandeel heeft niks meer te maken met de echte productie of de winst van een bedrijf, maar alles met het imago van het bedrijf. De Hollywood sage grijpt steeds meer om zich heen als echte waarde. En daarvan zijn ook de delegees en de vakbonden het slachtoffer...
Opa en oma worden natuurlijk een jaartje ouder. Het te grote huis en de prachtige tuin werden meer en meer last, minder en minder lust. Ze moesten op zoek naar een kleinere woongelegenheid,en ze moesten hun mooie huis verkopen. Met pijn en spijt in het hart.Tja Brel zong het reeds: sterven is niet moeilijk, maar ouder worden... Wij poogden hen in het kader alles zelf te laten beslissen,mits wat goede raad. Dit vertraagt en verhindert efficiente besluitvorming, maar het loont de moeite. Ze kunnen er alleen gelukkig mee zijn. Zo begeleidde ik opa enkele dagen in de keuze van zijn vele werkmateriaal. opa bezit niet minder dan tien hamers, hij zou er drie meenemen. Een maand later had hij alles opnieuw bijeen gesmeten. Hij kon het achteraf toch nog allemaal weg doen. Uitstel,in de hoop dat het afstel wordt.En zo kan het verhaal telkens opnieuw verteld worden over ieder voorwerp dat zich in het ruime huis tot op zolder opgestapeld had. De week voor de verhuis hadden de kleinkinderen een afscheidsfeest van het oude huis georganiseerd. Ieder kleinkind had wel een of ander gerecht gemaakt. Het werd een heerlijke dag, besloten met een kwis waar we ons te pletter amuzeerden met de anekdotes die aan het huis verbonden waren. De verhuis zelf verliep geolied en eindigde in een chaos in het nieuwe appartement, waar de nieuwe bewoners een maand later nog niet helemaal uit zijn. Opa poogt het afscheid uit te stellen, de herinnering te koesteren. Hun nieuwe leven zou er eentje met meer confort en minder muizenissen moeten worden. Maar een oude boom verplanten blijft een moeilijke en delicate zaak. Het zal mij niet overkomen..
Vandaag een workshop gevolgd in het kader van de week van de amateurkunstenaars met Herman Brusselmans. Hij schreef reeds 23 boeken, een wekelijkse columm in Humo, Woef en het Laatste Nieuws. Hij zou dus wel een paar raadgevingen kunnen geven over hoe je het best aanpakt dat schrijven. Misschien zou hij zelfs reageren op het ontwerptekstje dat iedereen instuurde voor de workshop. Helaas dat viel tegen, misschien omdat zijn eerste reactie taal en dt-fouten betrof van een jongeman die publiekelijk vertelde dat hij vorig jaar zijn tweede mislukte zelfmoordpoging achter de rug had. Brusselmans die zelf medicatie nodig heeft om zijn angsten te bedwingen werd er meteen stil van.De rest van het verhaal reageerde hij dan enkel nog algemeen op de teksten en vol lovende en aanmoedigende woorden. Maar wat heeft een schrijver dan nodig voor een goed boek ? Poepsimpel: een titel, een schema en de eerste zin. Brusselmans zelf gebruikt zijn eigen belevenissen niet om de pagina's te vullen: daar gebruikt hij zijn fantasie voor. Hij gaf trouwens toe dat er in zijn eigen leven niet zo veel gebeurde.Trouwens als je een maal sex hebt gehad moet dat als inspiratie volstaan om vijftig boeken te schrijven. Als je boeken schrijft moet je die uitgeven. En dat kan vooral via een uitgever. Maar dat brengt niet veel op: een boek van Brusselmans brengt hem 2 euro bruto per verkocht exemplaar op. Brusselmans verkoopt er ongeveer 18.000. Dus geen echte vetpot, je word er in ieder geval niet rijk van. Piet Huysentruit en Goedele Liekens wel,maar de vraag is natuurlijk of dat boeken zijn die goed geschreven zijn. Volgens Brusselmans niet.Uitgevers lezen geen boeken,maar kijken of iets verkoopt. De logica van het boekenbedrijf. Een blog ontsnapt een beetje aan die economische wetmatigheid, maar een boek schrijven blijft toch de droom.
