Alison Liu zag haar broer terug. Hij vertrok naar Canada toen hij 20 was,om de opiumverslaving te ontvluchten. In Hong Kong experimenteerden jongeren in de jaren 60 met cannabis. Heroine had de reputatie minder verslavend te zijn dan morfine en vele jongeren probeerden dit maar eens. Onterecht: eenmaal in het lichaam transformeert heroine opnieuw in morfine.De maffia liet de broer van Alison niet gerust, daarom werd hij naar zijn grootouders in Canada gestuurd en ontsnapte hij aan een levenslange verslaving en betaling. De Hong Kong maffia verloor een klant. Het verhaal uit de gouden driehoek van Zuid-Oost-Azie schokt me. Toen was de verslavende kracht van heroine reeds gekend. Blijkbaar had de USA en de CIA er alles voor over om hun domino-theorie en het communistisch gevaar te bestrijden. Gisteren in Thailand,vandaag in Afganistan.De eerste opiumoorlog ( 1841) werd door de Britten gewonnen en kostte de Chinezen Hong Kong. De tweede opiumoorlog (1856) herleidde Shangai tot een Frans-Brits protectoraat en legaliseerde de opiumproductie en handel. Toen Mao de Kwomintang-legers versloeg zochten 10.000 soldaten hun heil in de grensstreek tusen Thailand-Birma-Laos.De CIA bezorgde deze troepen rechtstreeks geld en wapens.Lokale bergvolkeren, ook uit China afkomstig kweekten de "papaver somniveris" in beperkte hoeveelheden, voor medicinale toepassingen. De KMT-generaals organiseerden deze papaverproductie profesionneel. Tot eind de jaren 80 was die maffia de grootste producent ter wereld.Vandaag praat men liever niet over de opiumproblemen, de gepensioneerde KMT-generaals en organiseert de regering met UNO programma's om de papaverkweek te vervangen door mais en rijstteelt.
Chang Rai lijkt op het Antwerpen van Belgie.Het was in de Thaise geschiedenis een onafhankelijk Lana koninkrijk en na 200 jaar Birmaanse bezetting werd het op eigen kracht opnieuw onafhankelijk. De toenmalige roodhemden verdreven de Birmanen. Maar de oorzaak van de Birmaanse invasie- een zwakke administratie-of onvoldoende uitbouw van de staat en onderlinge twisten was daar mee niet opgelost. De eenmaking van Thailand in een natiestaat liet Chiang Rai voldoende autonomie om met een eengemaakte staat te kunnen leven. Een beetje buiten deze grote politieke gebeurtenissen bleven de verschillende bergvolkeren in deze grensstreek hun onafhankelijkheid behouden.Indien ze hun deel van de belastingen betaalden,werden ze gerust gelaten. De koningen controleerden via het oprichten van nieuwe steden dit gebied én de nieuwe kolonisatoren waren vooral geinteresseerd in het teak-hout en goedkope werkkrachten. De Britten pluimden het hele gebied leeg tot in 1953 hun monopolie verviel en de Thaise staat het recht op de houtexploitatie terug kreeg. Maar veel economie is er in Thailand ondertussen niet bijgekomen: in het museum wordt toerisme zelfs niet als economie vernoemd. Het bezoek aan de bergvolkeren is wel uitgegroeid tot een ganse industrie. Hun autenticiteit, hun manier van leven, de kleurrijke kledij en enige specifieke kenmerken zijn wereldwijd gepromoot. Of het nu longnecks zijn,of longears,vrouwen die een pijp roken: zij verkleden zich voor de toeristengroepen die deze bergvolkeren komen bekijken alsof ze in een zoo leven. Het was trouwens een Belgisch onderzoeker, Johan van Roeckeghem, die het geheim van de longneckvrouwen onthulde. Hij toonde via rontgenfoto's aan dat deze vrouwen niet hun nek langer maakten,maar door het gewicht van de ringen hun schouders naar beneden drukten. Zo kreeg je de illusie van het langenekfenomeen. Deze bergvolkeren zelf verkopen souveniers om er iets aan over te houden, maar ze zijn totaal afhankelijk geworden van deze toeristenindustrie die hen enkel wat kruimels laat. Bergstammen is niet het correcte woord, beter zouden we hen vluchtelingendorpen uit de nabure landen zoals China, Birma en Laos noemen. Zij hebben geen paspoort in Thailand en zijn dus rechtenloos.
Zondag 3 juli waren er in Thailand parlementsverkiezingen.Thailand heeft geen goede reputatie als het op verkiezingen of democratie aan komt. De militairen plegen nu en dan een staatsgreep, voormalig premier Taksim werd tijdens zijn toespraak in de VN afgezet en beschuldigd van fraude en populistische maatregelen.De militairen herschreven de grondwet en verboden Taksim voor vijf jaar nog aan het politieke leven in Thailand deel te nemen.Vanuit het buitenland organiseerde Taksim een nieuwe politieke partij: de peoples power party, die nu onder leiding van zijn zus als Nr 1 aan de verkiezingen deelnam. De huidige regeringspartij, genoemd de demokraten, verzorgden de straffeloze overgang van de militaire dictatuur naar het huidige regime. Onder druk van de straatprotesten moest de regeringspartij vervroegde verkiezingen uitschrijven. Wij waren op de verkiezingsdag gaan wandelen in de gietende regen in het national park Khun Tan. Rond 16 uur zijn we terug aan het treinstation waar de verkiezingsurnes door gemeenteambtenaren worden verzegeld en op een gemeentewagen worden geplaatst om naar het telburo te worden overgebracht. Een getuige van de roodhemden begint enthousiast een gesprek. "Wij zullen winnen zegt hij. Iedereen is de situatie in Thailand beu. Wij zijn de echte democraten, de regeringspartij zijn oude militairen die het volk al te lang van de macht gehouden hebben." De eerste voorspellingen en exitpolls worden druk becommentarieerd op televisie. De partij van Taksim bevestigd haar grote overwinning en Thailand krijgt zijn eerste vrouwelijke premier: de zus van Taksim. Nu nog even kijken of de militairen de komende weken in hun kazernes blijven.Op vele Tuctucs wapperen rode vlaggetjes, een vreemd gevoel in een land dat jarenlang het individualisme en het geld cultiveerde.Maar misschien is het echt tijd voor verandering ?
De voormalige en eerste hoofdstad van Thailand is Sukhotai. Vandaag een nieuwe betonnen stad en 15 km verder een oude mooi verzorgde site die terecht de vermelding van de Unesco werelderfgoed kreeg. Je kan er fietsen huren en ongestoord de Siamese middeleeuwen ontdekken. Een wereld van Buddha, met kloosters en altaren, offers , bloemen en stuppa's. Een cultuur afkomstig uit India en Shri Lanka, de ware boedhistische leer.Hier werd het schrift uitgevonden,hier werden de eerste vormen van onderwijs georganiseerd. De opeenvolgende konongen waren zo open dat ze de Westerse landen die aan de voordeur stonden aan te schuiven met open armen ontvingen.Het Christendom beschouden zij als een sekte, zoals er nog waren. Maar de verstandige koningen gebruikten de missionarissen om de geneeskunde en het onderwijs uit te bouwen tot een echt stelsel,dat aan de bevolking zou ten goede komen. Eeuwen daarna reis ik in een busje vol met geuniformeerde schoolkinderen. Allemaal hebben ze hun GSM, zoals overal ter wereld iedere minuut nakijkend of ze geen berichtje kregen.Vooraan in de bus, zit een meisje te babbelen tegen de busschauffeur, net als bij ons na schooltijd. De jongeren hebben allemaal zakgeld om een versnappering en een drankje te kopen. Het onderwijs is door de staat georganiseerd, privéonderwijs is eerder zeldzaam. Alhoewel de tegenstellingen tussen arm en rijk enorm zijn,besef je plots de belangrijkheid van het onderwijs voor de kinderen en hun emancipatie.
Thailand is anders en verschilt grondig van ons referentiekader op het eerste zicht. Een totaal andere taal, een andere godsdienst, een andere cultuur.Dan vallen de grote punten van overeenkomst onmiddelijk op. In het nationaal museum ondergaan we de geschiedenis.Het zoeken van een eigen nationaliteit en staat was ook in Thailand een aaneenschakeling van oorlog en bezettingen. De grote boeman kwam hier uit Birma.Een tweede constante is dat de geschiedenis van Thailand samenvalt met de geschiedenis van de koninklijke familie. Koningen waren voor de bevolking de vertegenwoordiging van Buddha en God op aarde, en meteen een legimitatie voor het koninklijk gezag.Op fotos telde ik niet minder dan 27 kinderen van één koning, geen gebrek aan troonopvolgers. Thailand is boedhistisch. Maar met tolerantie tegenover andere "secten". Europese grootmachten kwamen in de middeleeuwen in Siam met hun uitvindingen, maar ook met hun godsdienst. Het christendom. Het had een grote invloed op de organisatie van het onderwijssysteem. Wij zagen vandaag ook veel kinderen die met hun boeken en schriften na de proclamatie van de examenresultaten naar huis trekken.De vakantie komt er aan, maar niet voor de talrijke kinderen die in de straathandel een centje moeten bijverdienen,een derde wereldfenomeen dat ook hier het vernislaagje van de welvaart wegkrabt De straten hangen vol met verkiezingskandidaten en de symbolen van de verschillende partijen die aan de verkiezingen deelnemen. Zoals de honden, de krokodillen, de panda's,het neusbeertje, de stieren. Sommige kandidaten trekken echt een beetje op hun partij. Even dacht ik dat de politiek ook hier vrouwen op de lijsten moest plaatsen en dat politiek niet enkel een mannenzaak is, maar de vrouwen die op de affiches prijken zijn de dochters van de eerste minister die zich kandidaat stellen om de partij van hun vader aan een overwinning te helpen. In het hotelletje hangt een bordje dat er wegens de verkiezingen geen alcohol mag geschonken worden. De verkiezingen grijpen plaats op 3 juli. Verwacht wordt dat de roodhemden de verkiezingen winnen
DSK zal het geweten hebben vrouwen aanraken kan je carriere naar de botten helpen. Moest hij maar zo dom niet zijn en denken dat het presidentschap van Frankrijk al binnen was. Blijkbaar zit er toch iets in de knoop met rijpere mannen en jonge wulpse vrouwen. Ik vermoed een ideetje met de maffia. Meteen zouden linkse politici met ambitie moeten beseffen dat dat macht geen vrijgeleide is om met groene blaadjes te stoeien. Links heeft het altijd moeilijk gehad met het andere geslacht: arbeiders wilden hun vrouwen liever thuis, dan in de fabriek: ze wisten best dat de vrouwen opgejaagd wild waren voor meestergasten en geile bazen die ne keer gratis hun driften wilden botvieren. De vrouwen die in de linkse beweging ambities hadden geraakten er ook moeilijk met rationele argumenten. Smalend had men het meestal over een horizontale carriere. Spijtig voor de geile bokken: meestal worden vandaag de dag hun strapasten op camera geregistreerd. Iedereen heeft tegenwoordig een GSM met camera. Daarna kun je kiezen: betalen of publicatie in de pers.Ik vermoed dat 90% zonder morren betaald aan de maffia. Heeft dit nu iets te maken met de vrouwen, met links, of met de maffia. Soms met alles. Alleen Berlusconi denkt dat hij zich alles kan veroorloven.Feestjes incluis. Links is de prooi van de media, die alle argumenten gebruiken om de ongeloofwaardigheid van de linkse peptalk in discrediet te brengen.Want als linkse progressief zo maar overgaan tot gewilde of ongewilde sexuele intimiteiten, terwijl je wel lekker gehuwd bent; dit is not done. Geloofwaardigheid weg. En maar goed ook. Want het respect voor de mensenrechten heeft ook wel iets te maken met zelfrespect en vrouwenrechten.
De afkorting PPS staat voor publiek private samenwerking en zou moeten uitdraaien op een win-win situatie. In andere woorden gezegd een situatie waar iedereen er beter van wordt. Ik frons meteen de wenkbrouwen. Iets waarbij iedereen er beter van wordt in een samenleving waar alleen geld telt ? Maar we moeten misschien iets meer detail geven over de historiek. Waregem en een aantal andere gemeentes, ja Louis ook Leuven, willen een nieuw voetbalstadium. Zoals het hoort, met een winkelcentrum, een bowling, een fittnesscentrum , kantoren en een hotel er bij. Past in de stadsvernieuwing, dus de Vlaamse overheid staat klaar met subsidies. Maar hoe je het ook draait of keert 24 miljoen euro is niet haalbaar voor een stad als Waregem en ook privé komt er niemand met een dergelijk bedrag over de brug. De truc is PPS: we leggen allemaal iets in de pot en iedereen heeft meteen de indruk dat hij een koopje doet. De voetbal krijgt de grond van stad Waregem, stad Waregem krijgt een stadion en veel loze beloftes, een paar grote groepen en projectontwikkelaars maken hun jaarcijfer goed. Het ontbreekt de managers van de voetbal zeker niet aan ambitie om met overheidsgeld hun dromen waar te maken. Waregem wil Club Brugge voorbijsteken in aantal toeschouwers en daarom wordt het stadium uitgebreidt van 8500 plaatsen naar 12.500 plaatsen.
Het ziet er een prachtverhaal uit waar je weinig bezwaren kunt tegen hebben. Het doet me aan de gebakken lucht van Olympische spelen en Wereldkampioenschappen voetbal denken. De staatskas wordt leeggepompt om grote en prestigieuze stadia neer te poten, die achteraf veel te groot zijn voor de lokale clubs en veel te duur in onderhoudskosten. Alsof er in Zuid-Afrika geen mensen meer in shags wonen.Ik vraag me af wanneer er in Waregem betaalbare woningen komen, wanneer er eindelijk voldoende geld zal zijn om mensen in moeilijke tijden te ondersteunen, wanneer er een beleid komt dat zich sociaal noemt en niet prestige-projecten achterna jaagt ....
De AC-ABVV heeft sinds 2003 een solidariteitsproject met de Union Syndical Obrera. Dit is de petroleumvakbond in Colombia,een van de weinige vakbonden die zich in een sectorale bond kon organiseren. Bijna alle andere vakbonden zijn slechts op bedrijfsvlak georganiseerd. Wij zijn in Colombia pm via een seminarie met de Uso secretarissen een nieuw project voor drie jaar uit te werken. Het wordt een start met hindernissen: omwille van de vele regen was het centrum waar we zouden verblijven onbereikbaar geworden. De wegen waren vorige week weggespoeld. Op het laatste ogenblik moest een nieuw centrum gevonden worden, moesten de vrijstellingen voor de deelnemers veranderd worden, vliegtuigtikketten veranderd worden. Een Colombiaanse deelnemer zucht: ja we zijn soms niet zo goed in het organiseren van één en ander.Het seminarie start met een paar uur vertraging en de deelnemers komen op verschillende tijdstippen aan. De zaal waar we vergaderen is ook speciaal: in een vakantiecentrum. In een open ruimte onder een strooien dak, waar bij andere gelegenheden gefeest wordt.Zondag is er op het nabijgelegen motocircuit een wedstrijd die tijdens ons seminarie duchtig voorbereid wordt: het is een beetje Francochamps midden onze vergaderingen.Moeilijke omstandigheden die door de werklust en de motivatie van de Colombiaanse deelnemers op de achtergrond verdwijnen. Het thema van het nieuwe project is gekend: hoe zullen we de arbeiders die in onderaanneming in de petrol werken syndicaal organiseren? De methode die we gebruiken om het project om te zetten in een practisch werkkader is het Project Cycle Management. Voor leken misschien een toverwoord, de Colombianen kennen de manier van werken en hebben die zelfs via de opleiding van hun vakbondskaders geintegreerd in hun vakbondswerk. Zo heeft de nieuwe leiding een strategisch plan voor de komende 10 jaar opgesteld als leidraad voor de syndicale uitbouw. De eerste dag werken we aan de elementen die de context van het project bepalen; de sterktes en zwakte van de vakbond, de basisdoelstellingen en de mogelijkheden die ze hebben. Het is in onze termen een beetje de missie, visie en middelen discussie, zij noemen dit "het plataforma de lucha" Bij de discussie over de zwakte van de vakbond is er veel kritiek op sommige afdelingen en op sommige vakbondssecretarissen.Het doet me terugdenken aan de vormingssessies " Rode oortjes" in de Algemene Centrale ABVV, dat werd tevens een signaal om de interne organisatie efficienter te maken. De tweede dag wordt de situatie van de arbeiders die in onderaanneming werken geanalyseerd. Eerst vanuit de ervaringen van de deelnemers, daarna in confrontatie met een enquete die ter voorbereiding van dit project georganiseerd werd. Dit onderzoek maakt een inventaris van het aantal werknemers in onderaanneming, welke jobs ze uitvoeren,welke discriminaties er zijn tegenover de arbeiders in vast dienstverband,welke problemen ze hebben... . Want in het bedrijf zie je letterlijk wat het statuut van de arbeiders is: de vaste arbeiders hebben bruine werkkledij, de arbeiders in onderaanneming groene arbeidskledij. Dit brengt de discussie bij het logo van Ecopetrol: een groene leguaan.Symbool van de toekomst van de Colombiaanse petroleumindustrie.De symboliek is duidelijk: een groene industrie met een arbeidsorganisatie waar een kleine kern van vaste arbeiders werkt, met een grote groep van arbeiders die tijdelijk zijn, in onderaanneming. De toekomst bestaat voor Ecopetrol uit flexibiliteit,uit onderaanneming en het flexibiliseren van de arbeidscontracten. Het project past perfect binnen de syndicale strategie en de timing van de volgende onderhandelingen. De huidige CAO loopt tot 2014: tijd om via het project de krachtsverhoudingen op te bouwen en de arbeiders in onderaanneming beter te organiseren. Want in de huidige CAO moest de vakbond toestaan dat de CAO niet volledig meer toepasbaar was op de arbeiders in onderaanneming en dat deze arbeiders veel rechten verloren. Het verloren terrein moet in 2014 opnieuw teruggewonnen worden. Het is dus zeer goed dat er systematisch en structureel nu reeds aan de opbouw van deze krachtsverhouding kan begonnen worden. De vraag is hoe ? Een aanwezig arbeider die in onderaanneming werkt vraagt meer vergaderingen in de gewesten voor de abeiders in de gewesten.De secretarissen reageren niet enthousiast op de vele bijkomende vergaderingen die zij op zich zien afkomen. Maar in de groep wordt dit natuurlijk niet openlijk gezegd.Toch volgt een lange lijst van mogelike activiteten met vorming, informatie en onderzoek en direct contact met de arbeiders in onderaanneming. Nu nog de centenkwestie: hoe veel kost wat? Wat kunnen we doen in drie jaar met een budget van 130.000 euro ? Na veel gecijfer en discussie komen we tot het opstarten van een tweedaagse vormingscyclus in de 18 gewesten minimum twee maal per jaar waardoor 1500 tijdelijke werknemers een vakbondscursus zouden volgen, onderzoek en inventaris van hun problemen met een aangepaste communicatie aan de doelgroep. Drie belangrijke pijlers die passen in het strategisch 10-jarenplan van de USO. Moe, maar tevreden zingen we de Internationale, want dit project is een concretisering van de Internationale solidariteit.
Een van de toeristische highlights is het bezoek aan Asklepieion in Kos. Een tempelcomplex dat gebouwd werd in de tijd van Hippocrates. Deze tempel was een plaats voor eer aan de geneeskunst en de god Askleios. Een beetje zoals de kerken er feitelijk vandaag nog uitzien: op het gelijkvloers iets met water en zuivering, op het eerste verdiep plaats om te offeren en te betalen, op het tweede verdiep de centrale plaats voor de eredienst en verblijf of slaapplaats.Zieken konden daar een dutje doen en hoopten dat ze in hun dromen beter zouden worden, geneesheren of priesters lieten een slang de zieken likken. Onze apotheken zijn nog steeds aan dergelijke slangen te herkennen. Op een steenworp van dit tempelcomplex kan je de tuin van Hippocrates bezoeken. De tekst van de website belooft een kruidentuin,waar kruiden te zien zijn die in de tijd van Hippocrates werden toegepast om zieken te genezen. Geleidelijk aan zullen vrijwilligers tde tuin beplanten en dit alles zal meegefinancierd worden door privésponsering van dokters. We zien een vervallen heuvel die pas twee jaar geleden werd geopend en vooral veel subsidies en centen moet gekost hebben. Sommige kruiden als thijm zijn nog herkenbaar, er staat vooral veel onkruid.Dit geheel is een mooi concept, dat door Europa en een internationale medische organisatie werd gefinancieerd.Vandaag zijn er niets eens de centen om iemand aan de ingang het inkomstgeld te ontvangen.Europa en Griekenland slagen er zelfs niet in om wat ze opgestart hebben, in stand te houden. Begrippen als duurzaamheid zijn blijkbaar in crisistijden vervangen door brute besparingen...
Een burgerlijk huwelijk is pas onlangs mogelijk: vroeger waren kerk en staat in Griekenland niet gescheiden. Een burgerlijk huwelijk wordt nog steeds als een administratieve formaliteit beschouwt. Echt huwen doe je voor de orthodoxe kerk. Daarbij bestaan verschillende mogelijkheden: van traditonneel tot modern,van mini tot maxi. Deze keuze is het resultaat van urenlang overleg tussen de families en of de bruid en de bruidegom. Een manier om discussies te mijden is terug te vallen op de oudere tradities en dan wordt de vorm en het volgen van alle voorschriften zeer belangrijk. Waarover hebben we het dan ? Over het aantal genodigden, de uitnodigingen, de keuze van de kerk, de keuze van de getuigen,de kleur van de bruidsjurk...ongelooflijk dat er zo veel beslissingen moeten genomen worden op zo een korte tijd en dat er zo veel voorbereiding aan te pas komt.Veel jongeren willen die discussie niet meer aangaan. Soms omdat ze de religieuze ritus niet meer belangrijk vinden,soms hebben ze ook de financiele mogelijkheden niet.Senior en zijn Griekse madam kozen voor een miniversie waarbij het ritueel voor 90% werd gevold. Sommige details uit de traditie werden weggelaten. Zoals het bezoek van de familie aan het huwelijksbed een paar dagen voor de trouw.Andere tradities werden dan wel gerespecteerd zoals het aanstellen an twee getuigen ( cubares) die niet tot de familie behoren. De plechtigheid schept een speciale band tussen de twee getuigen en het koppel. Zij moeten toezien op de relatie en bij problemen in de relatie een rol spelen.De huidige echtscheidingsbemiddelaars zijn de professionele en betaalde versie in Belgie. Na de plechtigheid is er een fotoshoot voor het kerkje. Daarna trekken we naar een restaurant met de 150 genodigden.Pittig detail: zwaluwen vliegen het restaurant in en uit. En dan het feestmaal; lekker en alles in overvloed. Het dansfeest barst los nog voor de hoofdschotel op tafel staat. Griekse reidansen en een live-orkest volgen tot 22 uur 30. De dag erop komt de familie nog napraten. Opnieuw wordt er gegeten en gedronken. Oude en vergeelde foto's halen vroegere herinneringen op.Stilaan tonen de bloemen de eerste tekenen van verval, stilaan is het feest aan het wegebben. Broer Nikos zegt dat de voortekenen en het weer goed waren: het huwelijk wordt een succes. Vader Vasilis droomt fier en tevreden over de mooie plechtigheid. Mama Irini blijft kussen en lachen. De zon kan rustig ondergaan vanavond in Kos
Senior trouwt in Kos met een griekse madam.Een uitgelezen kans om een grieks huwelijk van dichtbij mee te maken.Precies als in de film. We landen op Kos, een kleine luchthaven waar normaal alleen verhitte toeristen in bussen geladen worden voor een tiendaagse zonvakantie. Kos was en is een geliefde bestemming die in het aanbod van de grote multinationale toeroperators niet kan ontbreken. Het toeristisch avontuur begon voor Kos in de jaren tachtig. Het kleine eiland op een boogscheut van Turkije had toen reeds een hele historiek van Italiaanse en Turkse bezettingen achter de rug. Mussolini was ervan overtuigd dat men hem de Dodeskanesos wel zou laten en zette zijn stempel op de archtectuur van de overheidsgebouwen. Daar blijft nu amper nog iets van over na de betonrush die het toerisme veroorzaakte. Vandaag is Kos wel opnieuw in crisis, de financiele problemen van Griekenland zijn hier reeds een paar jaar zichtbaar. De grote touroperatoren lieten Kos in de steek om naar de goedkopere Turkse kust over te steken.In Kos zijn er dus veel lege winkeltjes en restaurants.Oudere mensen groeten ons enthousiast en mompelen goed, goed. Zij denken dat de vroegere jaren terugkomen en dat veel toeristen dit jaar hun eiland zullen bezoeken. Zij hopen dat de welvaart terugkomt en dat de crisis voorbij is.
De TV-striptease van Roger Vangheluwe roept onvermijdelijk de vraag op wat en wie er iets te zeggen heeft in dit land om strafbare feiten, zelfs al zijn ze verjaard- te sanctioneren. Blijkbaar kan geen enkele politicus echt maatregelen nemen- de minister van justitie niet- de eerste minister niet- zij vragen dat Rome of de kerk- zijn verantwoordelijkheid neemt. Blijkbaar heeft de regering, de Belgische staat niks te zeggen aan die godsdienstbedienaren waarvan zij het loon betaalt. Meer nog, zij staan boven de wet. De Franse Revolutie heeft nochtans komaf gemaakt met een verouderd machtsstelsel. Een samenleving geregeerd door Kerk en Koning waar een kleine kaste van gepriviligeerden een grote groep armen onderdrukte,werd vervangen door een samenleving waar de Staat zou zorgen voor meer gelijkheid.De katholieke kerk heeft zich nog honderd jaar verzet tegen het afschaffen van zijn macht en privileges. Toch kon de separatiewet uit 1905 de neutraliteit van de staat tegenover de godsdienst vastleggen, zonder te raken aan de individuele godsdienstvrijheid.Deze scheiding van kerk en staat was niet anti-religieus, ze wilde enkel het misbruik van de religie door de kerk inperken.Laicité werd een politiek sleutelbegrip. Toch blijft de staat problemen hebben met de organisatie van het middenveld. Enerzijds roept de staat op dat burgers initiatief nemen en verantwoordelijkheid nemen, anderzijds krijgen groepen buitenpolitieke macht door de organisatie en het verenigingsleven.De staat vond een oplossing door het hanteren van de subsidiepolitiek: zo verkregen zij informatie én controle over het middenveld en konden ze de spelregels en de grenzen voor het middenveld uittekenen. Een stap verder is het seculariseren van de maatschappij door simpelweg iedere financiele macht van de kerk door onteigening te beknotten. Terug naar Prins Laurent en ex-bisschop Vangheluwe. Waarom kan men Laurent zijn dotatie niet afnemen terwijl men zo gemakkelijk werklozen schorst of azielzoekers terug stuurt ? Waarom kan men Vangheluwe niet een deel van zijn pensioen afnemen terwijl andere ex-priesters zoals Frans Wuytack omwille van zijn engagement wel een stuk van zijn pensioen moest inleveren ? Simpele vragen, die voor een gedeelte de Franse Revolutie veroorzaakten.
De doortocht van de Ronde liet in Deerlijk zijn sporen na. De supportersclub van Stijn Devolder wilde Volderke een riem onder het hart steken door de Kampioen van Belgie in zijn gemeente te verwelkomen met Belgische vlaggen. De voorzitster van " Ic dien " een vlaamsgezinde culturele vereniging profileerde zich door de strijd tegen de Belgische vlag aan te gaan en een actie voor de "Vlaamse leeuw" te doen losbarsten.Een fait divers ? Helemaal niet. De belangrijkste historische figuur uit Deerlijk is de Vlaamse activist Rene De Clercq, een toondichter die als leerling van Hugo Verriest en August Borms, in zijn geboortehuis in ere herstelt werd en er een museum kreeg. Ic Dien, kwam onlangs nog eens in de belangstelling door het voordragen van een Vlaams Belang gemeenteraadslid voor de culturele prijs van de gemeente Deerlijk. Het reglement weigert echter politici. Meteen goed voor een echte rel rond de publicatie: Bibliografie in beeld" vooral omdat een ander CDenV-raadslid wél een prijs kreeg. Achter de organisatie "ic dien" is de NV-a de drijvende kracht in een CD-en V bastion. De oppositie bestaat uit 2 Vlaams Belangleden, 2 Sp-a-gemeenteraadsleden en 2 verkozenen van de " gemeentebelangen". CD en V heeft de overige 15 zetels en een ruime meerderheid. De ambitie van NV-a is om de leiding van de oppositie in handen te krijgen, zo maar vanuit het niets. Wat heeft dit vlaggendispuut nu met vrijheid te maken ? Blijkbaar kan de NV-a het zelfs niet meer hebben dat er Belgische vlaggen te zien zijn in het straatbeeld. Nochtans waarborgt de grondwet de vrijheid om te vlaggen, maar ook die grondwet moet niet gerespecteerd worden...
Voor diegenen die twijfelen: Belgie, de Navo kortom het Westen is opnieuw in oorlog.Om de "diktator" Kadhafi naar de hel te bombarderen, om de "rebellen" die bijna in het zand beten tegen het reguliere leger een handje toe te steken. Officieel vanuit de lucht. Officieel om een " no fly" zone van Kadhafi af te dwingen. Officieel om burgerslachtoffers te vermijden. Ik geloof er geen snars van. In tijden van oorlog krijg je nooit correcte informatie te horen, alleen propaganda. Kritische stemmen komen in de media niet aan bod. Megafoon Willy Claes teistert opnieuw de "duidingsprogramma's "op radio en tv.Opnieuw zijn er geen burgerslachtoffers... alsof je in een dergelijk conflict nog het onderscheid kan maken tussen "rebellen", burgers en soldaten.
Alle landen die aan de kruisvaart tegen Kadhafi meedoen hebben zo hun redenen. In de jaren 70 slaagde Kadhafi erin om de olieprijzen de hoogte in te jagen en lag hij mee aan de basis van de eerste grote energiecrisis. Frankrijk had ook nog een rekening te vereffenen omdat in de jaren 80 en 90 Kadhafi het Franse Tjaad in de feiten annexeert. Parijs verliest een steunpunt in Afrika, nu willen ze al te graag revanche. Bij heel wat andere landen heeft Kadhafi het reeds verkorven door zijn directe of indirecte steun aan aanslagen : zoals het vliegtuig Lockerbie in Schotland en een Frans vliegtuig in Niger. De laatste periode waren er ook incidenten met Zwitserland en de Europese Unie naar aanleiding van de Zwitserse verpleegsters in Bulgarije.
De militaire interventie van de verschillende landen had één duidelijk gemeenschappelijk kenmerk: de operaties waren reeds begonnen vooraleer de parlementen van de landen werden ingelicht. Zo is er momenteel veel kritiek in de VS omdat Obama het congres en de senaat opzij schoof en de beslissing in de militaire hoofdkantoren reeds genomen werd. Zo ook in Frankrijk en ook in ons land. Toen Crembo de kamer toesprak, die unaniem onze deelname goedkeurde (!), was alles reeds in kannen en kruiken. Of hoe de militarisering van een conflict ook onze eigen democratische instellingen buiten spel zet. Obama wil trouwens zo snel mogelijk van de leiding van de militaire operatie af, de controle over de oliereserves is voor de VS genoeg, doel bereikt.
Twee en een halve week later blijkt dat de militaire operatie niet zo vlot verliep als men graag wou. De rebellen bleken zonder de Navo-steun niks te kunnen,Kadhafi bleek meer weerstand te bieden dan ingeschat. Van alle Navo landen zijn er maar ZES die effectief vliegtuigen inzetten: Frankrijk, Groot-Brittannie en Belgie. De vraag waarom de 22 andere landen die in dit verband zitten niks doen wordt vandaag nog niet gesteld. Maar ik heb daar zo mijn bedenkingen bij...
Naar aanleiding van zijn nieuwe boek" Hoop en vooruitzichten " bij Epo was Noam Chomsky te gast in de ULB. Deze controversiele Amerikaanse professor reist de wereld rond met de analyse dat de Verenigde Staten alles, maar ook alles doen om hun macht en heerschappij in de wereld te versterken of op zijn minst in stand te houden. Het komt er zo een beetje op neer dat de "slechte" niet de " communisten " of "de islam" zijn, maar eenvoudig weg de VS. Vier bodygards en een hoop vrijwilligers moesten zijn veiligheid verzekeren, wellicht geen overbodige luxe voor de meest gekende dwarsdenker in de wereld. Hoe dan ook, ik kon mij levendig inbeelden dat de toonloze, zachte stem van Chomsky in de VS als een luide alarmklok moet in slaan bij de conservatieven.
Chomsky begrijp je wellicht beter in zijn boeken, dan via zijn vrij uitgebreide uiteenzettingen en lange antwoorden op de meer dan 100 vragen die aan hem gesteld werden. Maar een paar uitspraken en analyses wil ik niemand onthouden. Zo vertrekt hij van de stichting van de USA om aan te duiden dat toen reeds de economische belangen van de VS primeerden. Zij gaven de ontwikkelingslanden en de landen die zich van het kolonialisme bevrijdden, de raad om hun grondstoffen te exporteren en half-afgewerkte en machines te importeren. Indien zij dit niet doen zou hun economische groei vertraagd worden. De functie wordt nu netjes vervuld door het IMF en de Wereldbank met hun adviezen aan de landen in moeilijkheden. Tijdens de tweede wereldoorlog nam de VS defintief de hegemonie van Groot-Britannie in de wereld over waardoor ze de controle over de oliereserves en de energiereserves in handen kregen. De ontwikkeling van de computers, internet en de vliegtuigindustrie hebben de positie van de VS alleen maar versterkt.
Naar de actualiteit: de crisis en de opstanden in de Arabische wereld tonen duidelijk de tweeslachtige houding van de VS aan over het begrip democratie. Volgens Chomsky is democratie voor de VS enkel belangrijk en wordt dit ondersteund mits deze past in de economische en strategische belangen van de VS. Indien het tegen hun belangen speelt dan ondergraven ze dit land en zijn regime. De VS ondersteunden immers decennialang de dictators uit de Arabische landen omdat via de regimes de controle over de nergie behouden kon worden. De aarzelende houding van Obama in de huidige opstanden komt er op neer dat de echte democratisering niet zozeer ondersteund wordt, maar alles in functie van hun eigenbelang bekeken wordt. De Arabische wereld beseft dit maar al te goed: 90% van de bevolking ziet de VS als de grootste bedreiging voor de vrede en de welvaart in hun regio. Het Palestijnse probleem en de ondersteuning van Israel door de VS is een treffende illustratie.
Europa slaagt er niet in een onafhankelijk koers van de VS op te zetten. Het gaat van slechter naar slechter. De huidige economische crisis en de werkloosheid leidt tot steeds meer racisme en een voortdurende groei van extreem-rechtse partijen. De regeringen en de Europese commissie voeren een economische beleid dat regelrecht naar de economische afgrond leidt. Chomsky spreekt over het Hooverisme: in tijden van crisis besparingen willen doorvoeren om het overheidsbudget in evenwicht te brengen en de schulden door de bevolking te laten betalen, niet door diegenen die de schulden gemaakt hebben. ( banken en regeringen)
Dit zal zolang duren als dat de bevolking passief blijft en zich vooral moet bezig houden met consumptie en de vraag hoe ze de volgende week en maand de eindjes aan elkaar zullen knopen. Een belangrijke actor in de organisatie van het verzet is de vakbond. De werkgevers weten het maar al te goed en de vakbonden liggen dan ook constant onder kritiek in de media Zij verdedigen de concrete belangen van de werknemers en zijn de best georganiseerde en grootste macht. Bij de organisatie van acties moet je zorgen voor betrokkenheid en inspraak van de " slachtoffers" waarvoor je actie voert en dat je de acties steeds op een pedagogische manier aan de bevolking uitlegt.
Het Wereld Sociaal Forum is een ontmoeting van duizenden wereldverbeteraars en sociale bewegingen waarbij gezocht wordt hoe we het neoliberalisme kunnen een halt toe roepen. Of hoe we de globalisering rechtvaardiger en socialer kunnen doen verlopen. Dit jaar gaat deze ontmoeting door in Dakar, Senegal.
Senegal is zo wat een symbool van de vroegere illegale slavenhandel met het eiland Goree waar 12 miljoen slaven naar Amerika verscheept werden. Een belangrijk thema is de migratie en de mensen zonder papieren, net zoals de financiële speculatie, gender, en uiteraard de vredesproblematiek zoals Palestina. De actualiteit en de recente gebeurtenissen in Tunesie en Egypte zijn belangrijk. Tenslotte is het WSF ook de tegenhanger van het economisch forum in Davos,een grote jaarlijkse bijeenkomst van de grote bedrijven.
Het huis van de slaven
Juist voor Dakar ligt een eiland Goree. Beroemd en berucht omdat er vanuit dit eiland tussen 11 en 12 miljoen slaven verscheept werden naar Amerika, om er als goedkope werkkrachten in de mijnen en de katoenplantages te werken. Vandaag onthulden de Italiaanse, de Braziliaanse, de Franse en jawel de Belgische vakbond ABVV een gedenkplaat in het museum waar de slaven vertrokken met als tekst de eerste zinnen uit de Universele verklaring van de mensenrechten. Deze symbolische actie was een eerste gebeurtenis in een reeks van geëngageerde tussenkomsten van de ABVV-delegatie waarvan ook de partners van de solidariteitsprojecten uit Afrika deel uitmaakten.
De traditionele openingsmars met 70.000 deelnemers werd afgesloten met een zeer grote en militante vakbondsdelegatie,waar het ABVV en de rode kleur zeker opvielen. De honderden ABVV-petjes die we net voor de betoging uitdeelden hadden hun effect zoals eveneens de beelden uit de tentoonstelling die we meedroegen over de onmenselijke situatie van de vrouwen in Kivu.
Boycott door de rector en de overheid
De organisatie van het Wereld sociaal forum brengt enorme problemen mee: meer dan 50.000 deelnemers dwalen op een universitaire campus rond tussen tenten en allerhande informatiestandjes. De debatten vinden plaats in oude tenten zomaar in het zand neergepoot, met amper plastiek stoelen. De nieuwe rector van de universiteit vond het WSF maar niks en liet de lessen en examens gewoon doorgaan. Oorspronkelijk zou er een week zonder lessen en examens plaats grijpen, waardoor accommodatie en lokalen ter beschikking zouden staan. Niet dus. Het gevolgis dat het programma opnieuw moest gedrukt worden om tenten aan te geven waar de debatten door gaan. Het ABVV team trekt goed zijn plan: hebben we geen tent dan wordt er eentje bezet, stoelen gezocht, flyers uitgedeeld om de plaats kenbaar te maken, fluistervertaling georganiseerd tussen kweddelende madams die kleren verkopen en bonke, bonke muziek op de achtergrond. De Kivu tentoonstelling wordt gewoon aan de buitenkant van een tent opgehangen en deze gedrevenheid zorgt voor enorm veel belangstelling. Met onze seminaries zitten we dicht bij de Afrikaanse vertelkunst om de inhoud zonder powerpoint over te brengen. Toch is het nivo behoorlijk. Een Argentijnse, een Sengalees en Belg en een Duits parlementair van de Linke de schuldencrisis horen analyseren brengt inzicht en is confronterend: het kapitalisme is overal eender, enkel de context verschilt
Tunesië en Egypte zinderen in Senegal na. Het WSF is voor de huidige (liberale) president Wade een bedreiging, hij vreest dat ook in Senegal het regime wel eens in vraag zou kunnen gesteld worden. Op een persconferentie met Lula van Brazilie verklaarde hij, tot grote verbazing van de aanwezige Journalisten, dat er in Senegal geen problemen zijn, dat armoede niet bestaat en dat Senegal een van de rijkste landen van het Afrikaanse continent is. Je moet hier gewoon alleen rondkijken op de universiteit om te merken hoe groot de leugen is of hoe ver de afstand is tussen het regime en het volk. Professoren en leraars worden sinds maanden niet betaald, de gebouwen staan te verkommeren of zijn niet afgewerkt, veel studenten kunnen geen les volgens wegens gebrek aan plaats...
Geslaagd Wereld Sociaal Forum ?
De ABVV-activiteiten en tussenkomsten waren sterk. Toen een Afrikaanse IAO-vertegenwoordiger de delegatie met een neoliberale versie van decent work confronteerde, volgde snel het antwoord van de ABVV-delegatieleider Daniel Van Daele: Dit is onze visie niet. Flexecurity is geen waarborg voor economische groei. Wij willen dat de werknemers vooruitgaan door waardig werk.
Het Wereld Sociaal Forum was opnieuw een chaos. Wat erger is dat blijkbaar een deel van de kosten betaald werden door de Marokkaanse regering, wat een verklaring geeft voor de incidenten met de bevrijdingsbeweging voor de Sahara. Blijkbaar willen regeringen zich moeien met de inhoud van het WSF en controle uitoefenen. De organisatoren zullen daar een antwoord moeten op vinden.
Het ABVV heeft samen met de vakbond uit RDC ( ongo), een tentoonstelling van 16 grote foto's meegebracht om het geweld op de vrouwen en de discriminatie tegen vrouwen aan te klagen. Twee foto's die reeds in de openingsbetoging meegedragen werden lokten reeds vele reacties uit. Nu de tentoonstelling op het WSF opgesteld staat is de belangstelling, vooral van de jongeren en de studenten enorm, er staan tot drie rijen mensen te kijken en te discussieren over de foto's. De foto's zijn van Tugane Kezi en geven beelden weer van vrouwen die ongelooflijk grote zakken op de rug moeten dragen. In de streek van Kivu woedt reeds meer dan 20 jaar een oorlog die het leven kostte aan meer dan 6 miljoen mensen.De vrouwen op de foto's zijn weduwen die met hun kinderen achter bleven en daarom deze lasten moeten verslepen om in leven te kunnen blijven.Sommige vrouwen plegen abortus wanneer ze door militairen of rebellen verkracht zijn, maar dan begeeft hun rug het en kunnen ze geen lasten meer dragen. Zo wordt hun leven nog slechter. Deze vrouwen worden ook levende vrachtwagens genoemd. Zij verslepen de yuka's, de ajuinen en andere groeten naar de markt en krijgen daar een kleine som voor.Uit de foto's spreekt de wanhoop van de vrouwen. De reacties van de jongeren zijn sprekend:" dit is mensonwaardig"Dit kan alleen in Congo, bij ons is dat niet mogelijk, het waren toch de Belgen die Congo koloniseerden, als student sociologie moet ik mij engageren om de problemen in Sengal op te lossen, wat kunnen we hieran doen" De foto's lokken discussie uit over discriminatie, democratie, de geburtenissen in Afrika. Want ook Tunesie en Egypte zinderen in Senegal na. Het WSF is voor de huidige (liberale) president een bedreiging, hij vreest dat ook in Senegal het regime wel eens in vraag zou kunnen gesteld worden. Op een persconferentie met Lula van Brazilie verklaarde hij, tot grote verbazing van de aanwezige Journalisten, dat er in Senegal geen problemen zijn, dat armoede niet bestaat en dat Senegal een van de rijkste landen van het Afrikaanse continent is. Je moet hier gewoon alleen rondkijken op de universiteit om te merken hoe groot de leugen is of hoe ver de afstand is tussen het regime en het volk. Professoren en leraars worden sinds maanden niet betaald, de gebouwen staan te verkommeren of zijn niet afgewerkt, veel studenten kunnen geen les volgens wegens gebrek aan plaats...
De organisatie van het Wereld sociaal forum brengt enorme problemen mee: meer dan 50.000 deelnemers dwalen op een universitaire campus rond tussen tenten en allerhande informatiestandjes. De debatten vinden plaats in oude tenten zomaar in het zand neergepoot, met amper plastiek stoelen. De nieuwe rector van de universiteit vond het WSF maar niks en liet de lessen en examens gewoon doorgaan. Oorspronkelijk zou er een week zonder lessen en examens plaats grijpen, waardoor accomodatie en lokalen ter beschikking zouden staan. Niet dus. Het gevolg is dat het programma opnieuw moest gedrukt worden om tenten aan te geven waar de debatten door gaan. Deze morgen kon ik geen programma vinden, maar aangezien ik een forum over HIV/Aids moest voorzitten en een tussenkomst in het Palestina debat moest doen geen erg. Het ABVV team trekt goed zijn plan: hebben we geen tent dan wordt er eentje bezet, stoelen gezocht, flyers uitgedeeld om de plaats kenbaar te maken, fluistervertaling georganiseerd tussen kweddelende madams die kleren verkopen en bonke, bonke muziek op de achtergrond. De tentoonstelling wordt gewoon aan de buitenkant van een tent opgehangen en deze gedrevenheid zorgt voor enorm veel belangstelling. Met onze seminaries zitten we dicht bij de Afrikaanse vertelkunst om de inhoud zonder powerpoint over te brengen. Toch is het nivo behoorlijk. Een Argentijnse, een Sengalees en Belg en een Duits parlementair van de Linke de schuldencrisis horen analyseren brengt inzicht en is confronterend: het kapitalisme is overal eender, enkel de context verschilt.Oplossingen moeten collectief met de bevolking en democratisch uitgewerkt worden Ondertussen is het zowat een gaan en komen zodat je een beetje het gevoel krijgt bij iedere vraag opnieuw te moeten herhalen wat amper een half uur geleden reeds aan bod kwam.Luisteren is er ook niet altijd bij; vele tussenkomsten zijn gericht om zelf aan het woord te komen. En wanneer er iemand totaal naast het onderwerp praat kan je hem moeilijk de mond snoeren, want al snel wordt er verontwaardigd gereageerd ; wij zijn toch democratisch...
Juist voor Dakar ligt een eiland Goree. Beroemd en berucht omdat er vanuit dit eiland tussen 11 en 12 miljoen slaven verscheept werden naar Amerika, om er als goedkope werkkrachten in de mijnen en de katoenplantages te werken.Vandaag onthulden de Italiaanse, de Brazilaanse, de Franse en jawel de Belgische vakbond ABVV een gedenkplaat in het museum waar de slaven vertrokken met als tekst de eerste zinnen uit de Universele verklaring van de mensenrechten. Eloi Coly, de curator van het museum schetste kort de situatie van de slaven die tussen 1570 en de afschaffing van de slavernij vanuit Goree vertrokken.Het eiland was strategisch voor de slavenhandel omdat het kort van Amerika lag en dicht bij Europa. Een schip vertrok vanuit een Europese haven, meestal Frans, maar ook vanuit Amsterdam met stoffen, vaatwerk, genever en spiegels om daarmee de slaven te betalen. De slaven werden in Goree opgeladen en in Amerika tegen grondstoffen goud en specerijen omgewisseld om daarmee terug naar Europa te keren. De reis naar Goree duurde 3 maand. In het slavenhuis van Goree zaten zowel jonge mannen, vrouwen als kinderen. Een man moest minstens 60 kilo wegen, woog hij minder dan werd hij met bonen vetgemest.Jonge meisjes werden op de stevigheid van hun borsten gekeurd en geselecteerd. Het was in die tijd een teken van maagdelijkheid.Het slavenhuis in Goree was berucht voor het hoge sterftecijfer: enerzijds door veel overleden kinderen, anderzijds door de zeer strenge straffen . Een zwangere vrouw kreeg de verplichtte 28 zweepslagen boven een kuil... Een volwassen man en een jonge maagd werden voor een vat rum verkocht, een kind koste een spiegel, een vrouw vier maal minder dan een man.De slaven hadden geen naam,maar een nummer werd, zoals bij het vee, in hun huid gebrand. Zij werden in boten opgestapeld en aan elkaar vastgeklonken. De oversteek duurde volgens de weersomstandigheden tussen 6 en 12 weken. Op die manier werd het Afrikaanse continent leeggeroofd van de arbeidskrachten en is daar vandaag nog steeds onderontwikkeld door. Was er verzet, weerstand ? Natuurlijk, maar deze werd door militaire aanwezigheid neergeslagen. Toch was er sabotage op de boerderijen, werden eigenaars vermoord of gegijzeld. sommige vrouwen pleegden abortus om hun kinderen niet in slavernij ter wereld te brengen. Veel slaven sloegen op de vlucht en organiseerden zich in specifieke gemeenschappen ( marraya). De eerste geslaagde opstand met Toussaint Havetu leidde in 1804 tot de onafhankelijke republiek Haiti
Zondagmorgen: vergadering in de lokale vakbond met het Internationaal vakverbond. Een beetje waar verschillende sprekers in een stoffige zaal het programma toelichten met de Italiaanse CGIL, Braziliaanse CUT, de Franse CGT en CFDT en heel wat Afrikaanse vakbonden. De kleur is rood,maar toch weinig inhoudelijk politiek. Maritoine, een vakbondsdelegee bij Pfizer komt op de rode ABVV/FGTB-kleuren af. Jaren geleden volgde ze een maand opleiding in Belgie met zes andere Senegalese syndicalisten. Ze lacht breed: wij waren op het 1 meifeest in Brussel en Youssou NDOUR speelde er voor ons. Haar vijf kinderen zijn opgevoed door een meid ' une bonne". Dit is eigenlijk niet zo duur een 40 euro per maand, maar door de crisis hebben de meiden hun prijzen opgeslagen. Het duurste is de huur van het appartement ongeveer 70 euro per maand. Om te kunnen leven heb je hier snel zo een 430 euro per maand nodig. Zelf verdient ze in haar farmaceutisch bedrijf een 365 euro per maand. En ja, ze wordt in verhouding tot veel andere werknemers zeer goed betaald door de multinational.dit is zowat het dubbele dat een andere werknemer in een gewoon bedrijf kan verdienen. Pfizer subsidieert ook het busvervoer naar het bedrijf en verschaft een gratis maaltijd per dag met de keuze tussen een Afrikaanse versie of een Europese maaltijd.Op haar bedrijf werken een 200-tal werknemers: 100 met een vast contract en 100 die opgeroepen worden als er werk is, de tijdelijken. Eufemistisch noemt dat "vrij zijn". In haar bedrijf zijn de werkneemsters allemaal vrouwen, zij hebben de geschiktheid om precisiewerk uit te voeren. Bijna iedereen is bij de vakbond en de vakbondsbijdrage is 0,75 euro per maand. Binnenkort kan ze op pensioen, ze kijkt er al naar uit. In Senegal kan je volgens het bedrijfsakkoord al vanaf 55 jaar of 60 jaar op pensioen. Maar we hebben met een bevoorrechte werknemer te doen. In een land waar 90% van de werknemers in de informele sector werkt.
De armoede zie je zo in de zandige straten van een vervallen hoofdstad, die betere tijden heeft gekend.
De doortocht van de Ronde liet in Deerlijk zijn sporen na. De supportersclub van Stijn Devolder wilde Volderke een riem onder het hart steken door de Kampioen van Belgie in zijn gemeente te verwelkomen met Belgische vlaggen. De voorzitster van " Ic dien " een vlaamsgezinde culturele vereniging profileerde zich door de strijd tegen de Belgische vlag aan te gaan en een actie voor de "Vlaamse leeuw" te doen losbarsten.Een fait divers ? Helemaal niet.
Voor diegenen die twijfelen: Belgie, de Navo kortom het Westen is opnieuw in oorlog.Om de "diktator" Kadhafi naar de hel te bombarderen, om de "rebellen" die bijna in het zand beten tegen het reguliere leger een handje toe te steken. Officieel vanuit de lucht. Officieel om een " no fly" zone van Kadhafi af te dwingen. Officieel om burgerslachtoffers te vermijden. Ik geloof er geen snars van. In tijden van oorlog krijg je nooit correcte informatie te horen, alleen propaganda. Kritische stemmen komen in de media niet aan bod. Megafoon Willy Claes teistert opnieuw de "duidingsprogramma's "op radio en tv.Opnieuw zijn er geen burgerslachtoffers... alsof je in een dergelijk conflict nog het onderscheid kan maken tussen "rebellen", burgers en soldaten.
