Eric Goeman, frontman van Attac-vlaanderen organiseert reeds 23 jaar iedere avond een debat tijdens de gentse feesten.Temidden van een bruisende stad met 70.000 feestvierders kwamen een 100-tal aandachtige luisteraars op een zonnige zondagnamiddag in de pluchen zetels van het NTG-Gent luisteren naar 8 debaters. Geen grote namen buiten Itinera coryfee Marc Devos.Enkele syndicalisten, een paar sociale wetenschappers en een liberale student, die vooral zijn holle retoriek als bijna afgestudeerde advocaat poogde te etaleren. Aanleiding voor het debat: de media-aanvallen op de vakbondsactie en staking in januari laatstleden tegen de pensioenplannen van de nieuwe regering Di Rupo. Maar er lag meer op tafel: moeten de vakbonden zich niet herorienteren en hun doelstellingen niet aanpassen aan de snel globaliserende economie en de nieuwe werknemers die hiervan het slachtoffer worden? De inleiding van de docente historika en de eindvragen na de inleiding hadden niet de spitsheid en de openheid om het debat naar het gewenste nivo op te trekken. Mede door de sluwe Itineramethode: waarbij de jonge wilde liberaal vol onzin op de andere vakbondsminded debaters werd losgelaten, afgewisseld met de van uit de hoogte docerende Marc Devos die leuk algemeenheden en socratische vragen in de zaal wierp.Kwestie van zoveel mogelijk spreektijd te vullen om het echte debat over de rol van de vakbonden in deze moeilijke tijden vooral niet aan bod te laten komen. Het werd dus niet echt een debat door de efficient werkende stoorzenders, de vertwijfelde blikken van de aanwezige universitaire onderzoekers en de persoonlijke aanvallen tusen de Itinera-voorzitter en De Wereldmorgenjournalist. Mijn inbreng was een moeilijke zoektocht tussen concrete voorbeelden en aanzetten van nieuwe vakbondstrategien, een tussenkomst over de Gini-index en de ongelijkheid en een pub voor de "kleine verhalen over de solidariteit". Meteen werden de kleine verhalen een ongewilde splijtzwam in het debat tussen mensen die het grote verhaal- de analyse van het kapitalisme- alsnog de belangrijkste opdracht van de vakbond vinden om deze onrechtvaardige samenleving te kunnen veranderen. Er kwam dus op het einde-toch nog -een beetje debat. Van 14 uur tot 18 uur discussieren met 8 pannelleden- geen sinecure. Gelukkig kwam de 78-jarige Walter Debuck tussenin ons aan de roots van de vakbond herinneren met het lied ' K'zou zo geren willen leven ..."
Vijftien jaar geleden vluchtte Freddy weg uit Colombia. Als vakbondsman was zijn leven in gevaar en belandde hij in Brussel. Onvermoeibaar zocht hij steun voor de strijd van de Colombiaanse vakbonden en poogde hij een wereldwijd netwerk van vakbonden in de petroleumsector te ontwikkelen. Hij klopte aan bij iedereen waar de deur open stond en bereikte dat er structurele ontwikkelingsprojecten werden opgestart. Daarnaast sensibiliseerde hij en alarmeerde iedereen telkens er een Colombiaanse syndicalist bedreigd werd door de paramilitairen.Hij deed dit allemaal zonder er een cent aan te verdienen. Om te kunnen overleven was hij "plongeur/afwasser" in een hotel. Stilaan groeide bij hem het plan om, ondanks alle bedreigingen, naar Colombia terug te keren. Weet je zei hij: hier ben ik als een geketende arend aan de grond. In Colombia ben ik als een vrije vliegende arend in de lucht.Met die beeldspraak gaf hij perfect aan dat hij in Colombia een gerespecteerd vakbondsman was. In Belgie was hij een bedelaar. Freddy gaat terug om in een bepaalde regio aan vakbondswerk te doen en de arbeiders in de multinationale petroleumbedrijven te organiseren. Samen met een groep andere vakbondsmannen van de Uso, de petroleumvakbond.In die regio controleren 350 paramilitairen de regio en zijn deze een echte bedreiging voor vakbondsmilitanten. De bescherming van de Colombiaanse syndicalisten hangt voor een belangrijk gedeelte af van de internationale druk. De regering is immers zeer bezorgd voor zijn " democratisch" imago. Communicatie, protesten tegen de bedreigingen van de Colombiaanse syndicalisten, toezicht door de Internationale Arbeidsorganisatie: het zijn allemaal kleine stukjes uit de beschermende mantel die wij over hun schouders moeten hangen. Vandaag was er een afscheidsetentje,een laatste avondmaal. Toespraken, beloften om contact te houden.Hier en daar een beetje emotie. Wij zullen in nauw contact blijven met Freddy en zijn gezin. Zijn compagnera en zijn 11-jarig dochtertje gaan mee het grote avontuur tegemoet.Wij wensen hen veel "suerte".
