De lezersbrieven in de kranten spuien goede raadgevingen. De dood van twee onschuldige kinderen houdt ons een spiegel voor. Hoe in de wildernis waarin we terechtgekomen zijn kinderen een mooie toekomst schenken ? Wil niet iedere ouder het beste en het mooiste voor zijn kinderen ? Kleine kindjes hebben een liefdevolle moederborst en verse pampers nodig. De truk is hen te begeleiden naar steeds meer zelfstandigheid; leren lopen, leren eten,leren spelen, de wereld ontdekken en rekening leren houden met anderen. Na de lachende en wenende kinderjaren komen snel de apenjaren en de experimenten. Helpen wordt niet gemakkelijk geaprecieerd. De opvoedende rol van de ouders wordt overgenomen door de vriendengroep.Hun referentie wordt de peergroep. Zo proberen ze zichzelf op te voeden en hun weg te vinden in de jong volwassenenwereld. Een kritische fase in de opbouw van hun zelfbeeld. Dan kiezen de jonge vogels hun richting en willen ze het nest verlaten. De moeilijke missie is gelukt als ze erin slagen te vliegen in de richting die ze zelf kiezen. In weer en wind, ook als het stormt....
Laatst gehoord: het is het effect van wat je ziet dat belangrijk is niet wat je ziet. Moeilijk ? Helemaal niet, daar focussen juist de camera's en de media op. Ongeschminkt op straat gaan, daar zou nu bijna geen enkel jong meisje aan denken. Stel je voor: alle onvolmaaktheden van je natuurlijke face zijn zo maar door iedereen te zien. Je kunt je dus volmaakt maken, althans het lijkt zo. Politici zijn dan ook minder en minder met het beleid bezig, meer en meer met het effect van wat ze zeggen op hun kiespubliek. Het gaat dus niet meer om het beleid, maar om het effect dat een uitspraak kan hebben op de kiesintenties. Zo ook in Project Cycle Management: het gaat om de perceptie. Mooie theorieen, dikke boekenkasten maar als je een mooi plan hebt, schrijf er dan gewoon om heen.Zo moeilijk is dat niet Je kan iedereen een plezier doen: de partners die geld krijgen zonder dat ze zich te veel in bochten moeten wringen, de donors die gerustgesteld zijn dat de logiek klopt of dat er ergens in het leven nog positief over de dingen nagedacht wordt, de overheid die alles netjes in een schema kan gieten... en tenslotte jezelf: je helpt efficient partners in ontwikkelings landen aan geld.En tenslotte :je verdient er je boterham mee,. Het is precies het verhaal van iedereen tevreden, iedereen rijk. Waarom moet je dan een opleiding volgen ? Voornamelijk om het zelfvertrouwen op te krikken en te leren dat iets altijd beter kan. En weet je het niet meer, dan is er geen probleem: smijt het in de groep en je krijgt een gratis antwoord.... de sleutel tot financiele hulp
De ontwikkelingsamenwerking krijgt rare kronkels: om centen te krijgen van de regering, de Europese commissie, de wereldbank hebben zij een methode ontworpen. Indien je die metode niet kent of niet volgt krijg je geen centen, ook al ben je aan het sterven.Dan val je onder een ander subsidievakje: noodhulp. Het gevolg is dat ik in een MDF-centrum in Nederland deze blog schrijf samen met mensen uit Zuid-Afrika, Benin, Kameroen, Georgie enz.... De voertaal is Engels. Deze mensen komen allemaal een dure opleiding volgen in de hoop projecten te kunnen schrijven die beantwoorden aan de normen van de overheid om er voor te zorgen dat ze centen krijgen. Eigenlijk dat we hen een stukje terug geven van wat we vele jaren afgepakt hebben. Als ze braaf zijn krijgen ze een stukje terug. We moeten dus positief zijn, geen problemen aanbrengen, maar oplossingen #Always look at the bright side of life. # Maar het beeld van de stervende Christus uit de Monty Pyton Film blijft me cynisch achtervolgen . En die Amerikaanse droom is akelig dicht bij. Jij als individu kan het. Jij kan het doen, ga er voor. Maar voor wie of wat ? Voor je zelf of voor de anderen ? Ik heb er niets tegen dat het zelfvertrouwen van mensen wat opgekrikt wordt. Maar als ze doorgaan ?De keerzijde is natuurlijk dat je de groep iets uit het oog verliest. De groep als motor van verandering. De millenium - doelstellingen vam de NGOs en de Verenigde naties zitten in hetzelfde denkschema: in 2015 zal de armoede uit de wereld gebannen zijn. Positief, naief .Wie kan daar nu tegen zijn ? Deze plannen zijn opgesteld vanuit hetzelfde denken; we gaan er voor. Dat zal ons meer helpen dan te zeggen wiens schuld het allemaal is, meer helpen dan de negatieve problemen te tonen, meer helpen dan iedereen kwaad te maken en in opstand komt. Dat is alleen maar chaos en geldverslindend. De energie van de bevolking moet positief gemanipuleerd worden, om het systeem te redden....
In een oude kerk, vlabij het vondelpark, was er een hippie-tempel die ik 35 jaar geleden in het kader van mijn thesis bezocht. Ja, die thesis schreef ik wel degelijk zelf. Nu is Paradiso een intieme concertzaal. De plaats om Karmen, het nieuwe stuk van Goran Bregovic te proeven. Bregovic is een componist van Balkanmuziek en werd met zijn filmuziek en zijn orkest Weddings en Funerals beroemd. Hij bewerkt Carmen van Bizet op zijn manier, omdat het de enige opera is die zigeuners hebben. Het verhaal gaat over Kleopatra die haar geliefde verlaat om carriere te maken in het verre Parijs in de show-biss. Helaas, daar aangekomen belandt ze in de prostitutie. Een verhaal dat we sinds de onthullingen van Chris Destoop over de vrouwenhandel met de vele Oost-Europese meisjes allemaal zouden moeten kennen. Bregovic laat zijn Carmen eindigen in een happy-end en een ode aan de echte liefde. Eentje wil ik jullie niet onthouden :
"'Jouw liefde is als een zigeunervogel Soms vliegt hij helemaal alleen Soms vliegt hij met mij
Het leven is een zware koffer te zwaar als jij hem draagt te zwaar als ik hem alleen moet dragen'"
Vorige week had ik het met een buitenlandse gast over de organisatiestructuur in de bedrijven . Hij glimlachte hartelijk en vergeleek dit met een Matrioska. Iedere keer je een doosje open doet, zit er nog een poppetje onder. Op de werkvloer heet dit "stylo's te veel, hamers te kort". Nu is er een wijze Amerikaanse socioloog 'Charles Tilly ' die daar zelfs een volledige theorie over ontworpen heeft.Zijn punt is dat het ongelijkheden niet door individuele capaciteiten ontstaan, maar door categorieën. Hij doorbreekt het Amerikaanse sprookje van de schoenpoetsers die door zijn inzet bedrijfsleider wordt. Het feit dat er cheffen en brave mensen zijn is niet doelbewust, maar toeval. De ongelijkheden worden gemaakt om de organisatieproblemen op te lossen. Blijkbaar is het moelijkste wat er zo bestaat het coordineren en het doen draaien van organisaties. Want er ontstaat al snel een verschil tussen de doelstellingen die we hebben en de feedback die gegeven wordt. Een illustratie: je vind niemand om het vuile werk te doen. Wel dan is het blijkbaar de gewoonte om daar een illegaal, een allochtoon, een student, een jongere, een laaggeschoolde, een interim enz... voor aan te nemen. En zo groeit de hierarchie in het bedrijf, zo krijg je ongelijkheden en spanningen. Omdat die bedrijfsmanger eigenlijk zijn organisatorische problemen niet kan oplossen.... en daarvoor niet nalaat in de kas te graaien zoals Jan Coene
Dagelijks koop ik mijn krantevoer aan het station te Waregem. Daar staat een houten kot met een vriendelijk pratend en lachend madammeke in. Dit paleis is " eigendom" van de Press-shop, zij hebben voor negen jaar het monopolie op alle krantenzaken bij de NMBS. Het ene kot is uiteraard het andere niet. Vanaf s'morgens 5uur tot 11uur, in om het even welk weerlacht het madammeke iedereen toe. Het houten kotje schurkt zich tegen de betonnen stationsmuren maar is van electriciteit en telefoon voorzien.
Haar aanbod ligt opgestapeld en ze kan zich nauwelijks bewegen. Aan de ene kant snoep, chocolade en tabakswaren. Tuinplezier, reizen en lekker genieten op de voorgrond, echte kranten op de achtergrond. Toen de "press-shop" haar handeltje overkocht en in een keten organiseerde kreeg zij uiteraard het bezoek van een "verkoopsmanager", die haar presentatie onder de loupe nam. Hij plaatste meteen de chocolade in de zon, de sigaretten in het verdoemhoekje en een paar bijkomende displays in en voor het kotje. Met als blikvanger een verplaatsbare display met alle aanbiedingen van de Nationale Loterij van gewoon kraslotje tot win voor life aanbiedingen.
Madam verkoopt meer door haar vriendelijk woordje met de klant dan door die marketingtrukken. Zij is voor mij ook een belangrijke informatiebron: niet alleen signaleert zij mij bij het dagelijks persoverzicht de belangrijkste artikelen, zij kan me ook vertellen wat er goed verkoopt en wat niet. Meteen een betrouwbare indicator voor de krantenverkoop. Vandaag vertrouwde zij mij toe dat de puzzels en suduko boekjes in vrije val zitten. De zomer komt eraan ...
Congressen zouden een hoogtepunt in democratie moeten zijn, het volwassen eindpunt van een lange discussie en debatcultuur.Blijkbaar wordt debat steeds moeilijker, discussie steeds meer vermeden. Het gevolg is natuurlijk dat applauscongressen en discussies over interne structuren hoogtij vieren. De reden is misschien dat we liever naar onze navel staren, dan met een open blik naar de wereld toekijken. Alvast politicoloog Carl Devos vindt de discussie over het gewicht van de lijststem bij de komende gemeenteraadsverkiezingen een illustratie van dit fenomeen.Een lijststem zal immers voor een derde meetellen ! Een compromis waar echte politieke berekenaars wel nachten moeten van wakker gelegen hebben ! Ik heb sterk het gevoel dat vakbonden,maar ook politieke partijen steeds minder betekenen in de echte economische en sociale besluitvorming. Belangrijke beslissingen vallen op hoofdkwartieren van multi's zonder pottenkijkers of inspraak. Vakbonden horen er wel bij, maar precies zoals in KMO's niet in mijn bedrijf. Dus vakbonden mogen wel, maar als technici, niet als belangenverdedigers van de werknemers op de vloer, niet als echte verkozenen van de basis. Zo glijden we meer en meer af naar politici die door geen enkele basis meer gecontroleerd kunnen worden en zich laten leiden door de wetten van de marketing en de media. Het Europeees parlement is maar een klein voorbeeld....
De officiele opening van het WK-voetbal had wel iets. Op de skyline van Frankfurt waren foto's te zien van Marie-Jo Lafontaine. Een Belgische foto en video-kunstenares. In de tijd dat Culturele ambassadeurs nog bestonden was ze Vlaams Cultureel ambassadeur, nu is ze professor in Duitsland. Vandaar dat de Duitsers haar wel kennen. Op de radio was ze sterk in de 10 seconden die haar toegemeten werden. " Frankfurt is de stad van het geld. Het is zowat het enige wat in deze stad gebeurt. Op die banken kindergezichten projecteren moet de mensen toch eens doen nadenken.". Zij projecteerde megagrote foto's van kinderen onder de titel " I love the future" ondertussen hoorde je sirene's en kinderen vragen: " Can you hear me ?" Omdat communicatie nooit mag stoppen. In haar werk gebruikt Marie-Jo Lafontaine zeer veel kinderfoto's. Omdat kinderen zich niet bewust zijn van hun lichaam en hun uitzicht en daar wil zij via de foto een reflectie over brengen. Zij fotografeerde ooit een reeks kinderen in Molenbeek. Wat haar opviel was het geweld bij de kinderen, onder invloed van de media. Een ander werk van Marie-Jo Lafontaine gaat over het circus. In het Oude Rome brood en spelen, in de Middeleeuuwen als ontspanning, later de plaats om de exotische wereld te ontdekken: met de cowboy en de indiaan. Nu het wereldkapioenschap voetbal.... met spectakel
Een foto in Metro flitst me terug naar Yogjakarta. Een man scheert zijn hoofd kaal als teken van rouw voor de vele doden bij de aardbeving vorige week. Meteen denk ik terug aan de rustige zaterdagavond in Yogja, waar ik op een rond pleintje bij de kapper langs ging voor mijn traditionele vakantiescheerbeurt. Leuk, maar vooral een beetje pijnlijk want kappers in Indonesië zijn geen welige baardgroei gewend. Het werd een peeling met een klein verfborsteltje.
We belandden in Yogja in een klein hotelletje recht tegenover het Joker reiscafé Via Via, volgeboekt door een groepsreis. Maar we konden toch genieten van de lekkere keuken van Mie Cornedus en een beetje reisgezelschap van een Belgische groep. Junior kon lekkere frieten eten, wij een gezond slaatje. Via Via organiseert socio-culturele activiteiten, tentoonstellingen. Zij zorgen dat vrouwen een kans krijgen en dat het milieu niet verloederd wordt. Wij volgden samen we een cursus batik. Iets speciaals was er steeds bij op de reis. Een volle dag leerde men ons het proces en de techniek. Nu nog prijkt ons kunstwerk als herinnering thuis.
Op zondagmorgen bezochten we de paleizen in Yogja. Ik herinner me nog steeds de mooie dansen en het indrukwekkend dekor. Precies een middeleeeuws sprookje. Wij fietsen de smalle straatjes door, de mensen waren rustig en vriendelijk.Geen drukte in deze stad.
Via via organiseert nu een solidariteitsactie en ruimt puin. Mie en haar ploeg staan immers met twee benen in de Indonesische realiteit. Het vraagt wel veel inzet Een voorbeeld van hoe je in een land kan vertoeven, reizen én meeleven. Anders reizen, anders leven , een andere wereld ?
