Hondstrouw is het woord dat bij me opkomt als ik aan Jacob denk. In de positieve zin: je kan op hem rekenen. Jacob is het type militant dat ze niet meer maken: militant van de partij,militant van de vakbond , militant van de mutualiteit. De intensiteit neemt blijkbaar toe met de leeftijd.
In de partij, de socialistische partij, was Jacob de stille kracht. Jacob kende het stadhuis als zijn binnenzak: naast de vele kleine dingen die hij voor de Waregemnaren regelde, passeerde hij dagelijks in het stadhuis om de dossiers in te kijken die in het OCMW of de gemeenteraad zouden besproken worden. Geen grote verklaringen of tafelspringerij: Jacob was het socialisme aan huis bij de mensen.
Hij ging het lidgeld van de partij ophalen aan huis bij de leden. Een moeilijke en belangrijke opdracht: voor veel leden was dit het belangrijkste contact met de socialistische partij. Soms moest Jacob meermaals langs gaan: een jaar lidgeld betalen was voor sommige mensen te veel en bij hen ging Jacob meermaals langs
Maar Jacob was ook een actief vakbondsmilitant en delegee. Hij werkte als magazijnier in het textielbedrijf Concordia en was als delegee van de textielcentrale ten dienste van de vakbondsleden. Gedurende zijn ganse loopbaan is hij delegee gebleven en hij is tot vandaag voorzitter van de Waregemse textielafdeling. Maar zijn loopbaan werd ook afesloten met het einde van het zoveelste textielbedrijf.
Ook de socialistische mutualiteit kan op het militantisme van Jacob rekenen. Als voorzitter van de Vlaamse Federatie voor gehandicapten en Recreas ( Recreatief aangepast sporten) organiseert Jacob de participatie van de mindervaliden op een positieve manier via de sport en de volkspelen. Hij werkt daarvoor ondermeer samen met Somnival voor het zwemmen. Hij voerde actie voor de toegankelijkheid van de openbare gebouwen in Waregem en aparte parkeerplaatsen voor gehandicapten.
De reactie van Jacob op zo veel loftuitingen is bescheiden: je kan je moeilijk voorstellen dat je dit allemaal in een mensenleven kan organiseren .het staat wel in schril contrast met de manier waarop de politieke partijen via marketingtrukken de kiezer tegemoet treden.
Het is opnieuw crisis, zeker voor de jongeren op de arbeidsmarkt.Meer noch allochtonen worden nog meer gediscrimineerd bij het vinden van werk: soms moeten ze slechts maar hun voornaam zeggen of de telefoon vliegt op de haak. Deze jongeren belanden dan ook vrij snel in de armoede. En meteen staan ze ook zeer dicht bij de criminaliteit.Maar de relatie heeft alles te maken met hun sociaal economische toestand, niet met hun afkomst of origine.
De jongeren staan onder zeer grote druk om het te maken en dus werk te vinden. Opvoeding is dikwijls een afwisseling tussen straf en beloning. De gekende stok of de wortel. Ik geloof meer in beloning om een leereffect te bekomen,straf frustreert en heeft te veel nadelige neveneffecten.De GAS-boetes zijn een duidelijke illustratie van de denkwijze om "overlast" te bestraffen.
Een gekend fenomeen is de externalisatie: iemand anders is de schuld, iemand anders moet het dus oplossen.Dit kan niet zonder de individualiseren van alle maatschappelijke problemen en de groei van het nationalistisch gevoel als antwoord op de globalisering. Het wegvallen van de maatschappelijke denkkaders versterken de indruk dat wij zelf verantwoordelijk zijn voor onze situatie en onze toekomst.
In het jongerenwerk van vandaag ontbreekt de maatschappelijke context: de jeugdbeweging is geent op burgerlijke methodes en doelstellingen. De verschuiving naar het lokale nivo versterkte deze tendens enkel. Nu blijft er niet veel meer over dan de papierberg om plannen en subsidies te bekomen. Maar alles keert terug: in het huidige jeugdwerk duikt P. Freire, Gieseke en Gramski terug op als inspiratiebron. Dertig jaar geleden voegde men de daad bij het woord en waren er marsen tegen de jeugdwerkloosheid. Waar blijven ze vandaag ?
Blijkbaar werken goede voornemens. Het helpt ook meteen als je ze publiek maakt en op papier zet. Dan werken ze nog meer. Dus hup met de geit.Een stuk goede voornemens hoef ik me niet voor te nemen: ik stopte vijf jaar geleden met roken, vorig jaar schreef ik het boek dat zo lang op zich liet wachten, dit jaar kan ik na drie jaar vertraging eindelijk met brugpensioen.
Wat blijft er dan nog over, na al die mooie vooruitzichten ? Misschien het eerst even over de gewone dingen hebben. Zoals reeds 12 jaar is er opnieuw een cyclus over hedendaagse filosofie 2013 met Gustaaf Cornelis op 24/1, Ignaas Devisch op 21/2, Luc Vanneste op 28/2 en Alicja Gescinska op 21/3 in samenwerking met CC De Schakel te Waregem. Na de skivakantie gaan we Kenia ( april) verkennen waar een luik vakbond en vorming ongetwijfeld niet zal ontbreken.Het afscheid van de kameraden in de Algemene Centrale volgt in mei. Juni wordt Manchester om een nieuw kleinkind te begroeten. In september/oktober willen we druiven/olijven plukken in Griekenland op Kos om de familiebanden en de crisis beter te vatten.
En dan de echte voornemens; het ongewone. Ik wil me echt eens inleven in de plaatselijke Marokaanse gemeenschap en die van binnenuit begrijpbaar omschrijven om het beetje racisme en vooroordelen die ik dagelijksontmoet te bedwingen en een antwoord te geven.Tweede optie is een degelijk stukje te schrijven over de VNV-opmars kort voor de tweede wereldoorlog en tijdens de Duitse bezetting. Daarna wil ik het project om samen met Atef de Palestijnse geschiedenis te herschrijven opnieuw opnemen. Maar de volgorde van deze projecten kan veranderen, de projecten wellicht ook. Kwestie van bezig te blijven met hetgeen me echt boeit.Voor de rest veel mantelzorg en vrijwilligerswerk om in beweging te blijven.
De officiële biografie door Nelson Mandela zelf in de gevangenis op Robbeneiland geschreven is een lijvige turf: 581 paginas. Nelson Mandela heeft er zijn officiële, door het ANC goedgekeurde biografie, van gemaakt. De persoonlijke gebeurtenissen uit zijn leven zijn beperkt en traditioneel: zijn jeugd, zijn moeder, zijn mislukte relatie met Winnie. Zeer interessant is dat deze biografie officiële toespraken en uittreksels uit onderhandelingsgesprekken bevat, die je bijna nergens anders terug vindt. Het boek geeft ook een goed idee over de andere organisaties die een rol speelden in de strijd tegen de Apartheidspolitiek zoals het Pan Africanist Congress, de Inkatha Freedom Party en chief Buthelezi. Alleen de relatie tussen Mandela en de Communistische partij blijft zweven tussen erkenning en afstand nemen.
Een militant leven
Na zijn verkiezing in de studentenraad vlucht Mandela naar Joburg om te ontsnappen aan een gedwongen huwelijk. In die periode leidt Mandela een armoedig bestaan en sticht hij samen met Oliver Tambo zijn advocatenkantoor. Hij wordt verkozen als bestuurslid van de jeugdliga van het ANC en is een belangrijke organisator van de Defiance Campaign. Dit was een campagne waarbij goed opgeleide vrijwilligers de wetten overtraden en zich in groep lieten arresteren als protest. Het kostte Mandela een eerste veroordeling. Ondertussen werd het belangrijke Freedom charter het handvest van het ANC, door de verschillende banning-orders (een soort huisarrest en verbod op deelname aan politieke activiteiten) kon Mandela dit belangrijke moment niet meer meemaken. Mandela brak met het geweldloos verzet, dook onder en richtte de MK op. Dit clandestiene verzetsleger voerde hoofdzakelijk sabotagedaden uit tijdens de Anti-apartheidsstrijd. Mandela vertrok op reis in Europa en Afrika om geld, wapens en training voor het nieuwe leger te verkrijgen. Deze illegale reis en zijn oproep tot een thuisblijfstaking vormen de basis voor zijn tweede proces. De uitspraak luidt uiteindelijk levenslang
Robbeneiland
De ganse ANC-leiding belandt in de gevangenis op Robbeneiland, een gevangeniseiland voor de kust van Kaapstad. Gedurende 28 jaar zal Mandela een nieuwe strijd voeren voor het respect van de elementaire rechten en de erkenning als politieke gevangenen. Met wisselend succes: afhankelijk van de directeurs en de cipiers van de gevangenis. In de gevangenis groeit Nelson Mandela uit tot een wereldwijd symbool van het verzet tegen de Apartheid. Tijdens die periode is de opleiding en de herbronning van de geschiedenis van het ANC en het studeren een steun om te blijven geloven in de strijd. Na de opstand in Soweto komt een nieuwe generatie jongeren het ANC in de gevangenis versterken. Door de jongeren wordt Mandela de echte informele leider van het ANC. Hij wordt uiteindelijk naar een andere gevangenis overgeplaatst, een begin van onderhandelingen met het regime en een voorafname op zijn uiteindelijke vrijlating.
De lange weg: onderhandelingen
Het zal nog 8 jaar en vele doden kosten vooraleer de overgangsregering en de eerste vrije verkiezingen in Zuid-Afrika mogelijk worden. Inkatha wordt door de Zuid-Afrikaanse politiediensten gefinancierd en valt systematisch ANC-leden aan. De donkerste periode voor de dageraad is het laatste uur voor zonsopgang. Maar het ANC blijft koelbloedig en kan het onderhandelingsproces in de juiste banen leiden: one man, one vote. Hier mee beschouwt Mandela zijn historische rol in de wereldgeschiedenis als vervuld.
Geen witte kerst. Toch wel gezellig dat Vermeersch de moeite doet in de Standaard om het kerstverhaal te klasseren tussen de mythen en de sagen van toendertijd. In tegenstelling tot Ratzinger, die al zijn wijsheid aanbrengt om te beweren dat er toch iets van is. Je moet gelovig zijn om aan die mythen een bovennatuurlijke status toe te kennen. Maar ja hoe zou het nu in Betlehem zijn. Dan bedoel ik niet aan die ster in de geboortekerk waar de wierook het ademen bijna onmogelijk maakt. Nee, ik bedoel aan het checkpoint waar s'morgens om zes uur de palestijnen mekaar verdringen om toch maar door die verdoemde controle van de Israelisch te geraken en waar elke fout (?) beloond wordt (!) met varkensgeluiden.Of in het kamp "Aida",waar een grote sleutel als symbool boven de toegangspoort de hoop van de palestijnse vluchtelingen symboliseert om ooit terug naar de dorpen terug te keren waar ze door de Israelische milities uit wegejaagd werden. Maar kerstmis blijft toch een beetje " de dag dat ze nie schieten" een beetje een dag van vrede. Alleen in palestina blijft die dag een uitzichtloos, een plaats in de hel. Hier wordt kerstmis vooral in familiekring gevierd. Thuis, met lekker eten een kerstboom en veel kaarsjes. Het feest van het licht, van de hoop in de donkerste tijd van het jaar. Een feest van cadeaus, knuffels en veel warmte. Zo worden tegenslagen en verdriet verwerkt. Dan komt Nieuwjaar met goede voornemens en nieuwe plannen. Ik kijk er al naar uit.
Vandaag kreeg ik een eigenaardige vraag in mijn mailbox.
"Beste,
Graag hadden we jullie mening gevraagd ivm het volgende:
Van thuis uit zijn wij beide gedoopt en katholiek opgevoed. Dit was de keuze van onze ouders, niet de onze. Bij de geboorte van onze dochter hebben wij er dan ook bewust voor gekozen om haar niet te laten dopen maar wel deel te nemen aan Lentefeest en Feest van de Vrijzinnige Jeugd. Gaandeweg hebben wij dan ook besloten om ook zelf voor onze overtuiging te kiezen en ons te laten uitschrijven uit het Kerkregister. Wij hebben hier beide recentelijk de bevestiging van het Bisdom XXXX van ontvangen. Gezien dit om een persoonlijke keuze gaat hebben wij er ook voor gekozen om dit niet direct "onder de neus te wrijven" van onze nog steeds overtuigd katholieke ouders.
Nu is het zo dat de parochiaal medewerkster van de doopparochie van XXXX vandaag bij haar moeder langs geweest is om te informeren naar het "ontdopen" van haar dochter. Wij vinden het totaal geen manier van doen dat een moeder van 72 jaar gevraagd wordt naar de beslissingen van haar dochter van 41jaar. Hebben jullie ervaring met dergelijke "bizarre bekeringspraktijken"?
Tolerantie, respect is blijkbaar een woord dat op de kerkgevel prijkt, geen woord dat in de praktijk wordt gebracht. We weten ook dat beroepsethiek en beroepsgeheim bij sommige mensen geen enkele waarde heeft. Alsof het vertrouwen in het instituut kerk nog meer moet geschokt worden ! Deze inquisitiepraktijk van fluisteren en overbrieven,achter de rug handelen hoort bij een sekte. Een sekte wil namelijk zijn ex-leden vervolgen, excommuniceren en tot in het diepst van hun hart treffen.Voornamelijk om een voorbeeld te geven aan de huidige secteleden wat hen zo allemaal kan overkomen, indien ze hetzelfde zouden durven doen namelijk de sekte verlaten. De franse revolutie had het over vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid. Vandaag zijn er nog steeds mensen die het niet willen begrijpen of kunnen begrijpen. Zij leven niet in onze samenleving,maar in het verleden.
Op radio een vertelden twee Oost-Vlaamse ondernemers schaamteloos dat ze een club voor de rijken hadden opgericht omdat het nu eenmaal gemakkelijker is om mensen met hetzelfde inkomen samen te brengen. Ze hadden reeds een twintigtal leden. Maar er zijn natuurlijk wel veel meer van die clubs waar werkgevers zich thuis voelen. " De Warande" werd 24 jaar geleden door Piet van Waeyenberge opgericht om de Vlaamse aanwezigheid in Brussel te versterken. Dit gerestaureerd hotel Empain ligt strategisch op de juiste plaats: naast de Amerikaanse embassade, dicht bij het parlement en de regering, op loopafstand van de koning. Het clubje kreeg voor zijn restauratie een rentloze lening van de Vlaamse regering en huurt het gebouw aan de nv Zinner,een immobilienmaatschappij uit de buurt die zeer actief overheidsgebouwen beheert.De raad van bestuur van de nv Zinner loopt parallel met de vzw De Warande. In ruil voor die renteloze lening krijgen topambtenaren gratis lidmaatschap. Meteen een zekerheid dat de werkgevers hun lobbywerk informeel met succes kunnen opzetten.Want gewone leden betalen naast de toetredingsvergoeding van 800 euro, 2025euro lidgeld voor de periode van drie jaar. Zoals bij iedere selecte club waakt een comité over de toetredingen. In de VZW-statuten is een speciale paragraaf voorzien om aan te duiden dat de club geen politieke strekking heeft. Dit gaf al heel wat wrijvingen door de sturm- en drang ijver van de NV-A die ten allen prijze deze club tot de zijne wil maken. Dit jaar konden zij de kroon op het werk zetten door op 9 juli 2012 de elf-juli toespraak te laten houden door Bart De Wever. Naast de klassieke les over Hendrik Conscience en de boodschap van ontvoogding voor de vlamingen,maakte BDW in zijn toespraak vlot het begrip ondernemers en bevolking tot synoniemen. Wat de ondernemers willen is met andere woorden hetzelfde als de ganse bevolking. Dit moet voor het aanwezige publiek als muziek in de oren geklonken hebben, te meer dat BDW er nog een harde kritiek aan het adres van de Vlaamse regering bij uitsmeerde. Je moet het maar doen: als partij in een regering zitten en overal te lande datzelfde beleid aanvallen alsof je in de oppositie zit. Toen de Sp-a dat ooit in het verleden poogde werden ze door Peeters op het matje geroepen en publiek aan de schandpaal genageld. Nv-a niet dus. De Nv-a heeft het a-polieke statuut van de werkgeversclub omgezet in een NV-a club,een waarborg dat zij in de toekomst verder op overheidssubsidies zullen kunnen rekenen.
Op 1 december is het wereld Aidsdag. De BBTK, de bediendencentrale van het ABVV, organiseerde daarover een merkwaardige studiedag met Sensoa, een Zuid-afrikaanse madam van de Uni en het platform voor aidspreventie. In de eerste plaats omdat de BBTK vindt dat Aids/Hiv preventie een thema is dat de syndicale afgevaardigden op de werkvloer moeten behartigen. En alles begint met voorlichting en objectieve gegevens over het probleem. Iedereen stelt zich de vraag: zal ik ook niet besmet worden wanneer een collega drager is van het HIV-virus ? Het antwoord is eenvoudig: de angst is onterecht, er is zeer weinig kans dat je door een collega het HIV-virus krijgt, tenzij je natuurlijk sexuele betrekkingen met die collega had.De bestaande voorzorgsmaatregelen zijn ruim voldoende in ons land, gezien een eventuele besmetting op het werk enkel via het bloed kan gebeuren. Als de gewone universele hygienemaatregelen nageleefd worden is het risico nul, zero, nul. Toch betekent dit niet dat er geen vooroordelen en wandelgangengeruchten zijn in verband met Hiv-Aids, die kunnen lleiden tot echt pestgedrag op het werk.Dit brengt regelrechte discriminatie van werknemers mee op de werkvloer.Dit start reeds bij de sollicitatie maar loopt verder in de loopbaan. Of wat dacht je van de weigering om een hospitalisatieverzekering te kunnen afsluiten,of een verzekering voor het gewaarborgd inkomen ? Voor verzekeringsmaatschappijen is discriminatie meteen omgezet in polissen en cijfers over verzekerbaarheid ! Je zal dat individueel inlichtingenblad maar voor je neus hebben en meteen blijft van het medisch geheim en de individuele privacy weinig over ! Misschien voor de goede orde nog eens de puntjes op de i zetten: het is aan de werkgever om te bewijzen dat hij niet discrimineert. De bal ligt in zijn kamp. Een goede syndicale aanzet: waarbij Louise uit Zuid-Afrika nog eens aantoonde dat wij in het rijke noorden praten over zieken en in het arme zuiden dagelijks de dodelijke Aidsslachtoffers geteld worden. Want wij kunnen ons de dure medicamenten veroorloven, in Zuid-Afrika krijgen ze een premie om de medicamenten te kopen. Ze kiezen voor de premie, kopen geen medicamenten en sterven.
Sevilla is een aartskatholieke stad vol met kerken en kathedralen.Hier werden de moslims verdreven, hier werd de inquisitie voor het eerst in wetten en rechtbanken gegoten. De tijd lijkt in deze universiteitsstad als het ware stil te staan: de souvenirs die in de uitstalramen verkocht worden vind je bij ons op de rommelmarkt. We hebben geluk.Het is hier "echt " het jaar van het geloof. In de straten :peperdure winkels en veel bedelaars, in de bars vooral studenten die tapas delen. Studenten uit de betere klasse, je ziet hen niet meteen in opstand komen tegen het regime of het systeem.De tweedeling van de bevolking in arm en rijk is duidelijk.Maar de burgershuizen en de kastelen tonen aan dat rijkdom en armoede niet van vandaag zijn, maar ook overgeerfd. Deze week stak een man een bank in brand omdat de bank beslag zou leggen op zijn bezittingen,een vrouw pleegde zelfmoord omdat ze wegens het niet stipt aflossen van haar hypotheek uit haar huis zou gezet worden.Er is een ganse protestbeweging tegen de huisuitzettingen door de banken. Dagelijks worden er gemiddeld 500 gezinnen uit hun huis gezet. Dit gebeurd niet zo maar,want familie,buren en vrienden komen betogen als er een gezin uit zijn huis gezet wordt. Er is een ganse organisatie en solidariteit ontstaan tussen de mensen die uit hun huis gezet werden.De rechtse regering van Rachoy wil nu deze huisuitzettingen beperken voor die mensen die tijdelijk hun hypotheek niet kunnen betalen. Terwijl de Europese regeringen overal snel ter hulp schoten toen de banken in moeilijkheden zaten,kunnen klanten blijkbaar op niet veel welwillendheid van diezelfde banken rekenen. Reizen blijft leren. Of wat dacht je van het sleutelsymbool dat de joden bij hun verdrijving uit het getto van Sevilla gebruikten om de terugkomst naar hun vroegere huizen te herinneren.Eigenaardig genoeg zag ik net hetzelfde symbool in Palestina waar de verdreven Palestijnen de hoop mee uitdrukken dat ze hun huizen opnieuw zullen kunnen bewonen na de Nakbah in 1948 door Israel. Of hoe het museo de las Indias werd opgericht omdat de Spanjaarden veel kritiek kregen op de verovering van Latijns-Amerika. Zij wilden de geschiedenis nauwkeurig herschrijven aan de hand van de vele originele documenten waarover ze beschikten. Een groot deel van de originele onafhankelijkheidsverklaringen en de nieuwe grondwet van Peru,Colombia,Chili en Argentinie bevindt zich noch steeds in Spanje, de kolonisator. De vele kerken zijn versierd met het goud en het zilver van die kolonisatie.Het is dus niet nodig dat er hier en in Latijns-Amerka veel armoede is. Je moet gewoon het goud er af schrapen en terug geven.
Een titel, gepikt van Gezelle. Zijn gedichten ademen een voorbije nostalgie uit. Passend bij dergelijke dagen. Blijkbaar daalt het kerkhofbezoek jaarlijks.Niet bij mij.Ieder jaar doe ik mijn moeder een plezier door het graf van mijn vader te versieren met witte of gele chrysanten. We passeren samen,kijken zo wat rond en gaan daarna over tot de orde van de dag. Meer moet dat niet zijn,geen trompetgeschal, geen tranen.Ik heb even een goede herinnering. De vraag of ik ook op andere graven een bloem wil zetten verrast mij totaal. Iets uit een andere wereld. Misschien zijn deze vrienden nog niet echt overleden in mijn hoofd. Misschien is het nog te vroeg voor bloemen. Heeft het wel zin dergelijke rituelen en gewoontes zoals een kerkhofbezoek ? Voor veel mensen blijkbaar wel,voor mij veel minder. Er zijn andere vormen van herdenken of denken aan. Zoals het schrijven van een blog. Of een vitueel bezoek aan een webpagina. Daar heb je vooral mooie foto's en dus mooie herinneringen. We bannen het verdriet uit ons leven. De mode is het positieve denken. Om negatieve en depri gedachten zo veel mogelijk te verdringen. De realiteit is op zich al depri genoeg met een economische crisis waar we niet weten hoe we die te boven komen. Op ford en de vele andere bedrijven staan kerkhofblommen.Op facebook schelden we de kapitalisten en hun lakeien de huid vol. De winter zal lang en koud zijn. Wij zullen de warmte van de solidariteit hard nodig hebben.
De uitslag van de gemeenteraadsverkiezingen in Waregem gaf me een gevoel van eenzaamheid en een beetje alsof de witte ridder die gans alleen het onrecht in Waregem wil bestrijden. Alleen is niet correct: Calamity Jane vocht mee.Ik dacht aan die stripfiguur omdat naast relativering en humor er ook een gevoel van een soort achterhaalde strip/schertsfiguur bij hoort. Eerst even de feiten: CD&V verloor een zeteltje en bleef met 22 zetels in een confortabele meerderheid. De NV-A tsunami zorgde voor 6 gemeenteraadszetels, Sp.a hield net als de VLD nog twee zetels over en Groen behaalde zijn eerste zetel. Op persoonlijk vlak was de score niet echt brillant amper 144 stemmen, mijn madam 279 als uittredend raadslid. Lag het aan de campagne ? Ik denk van niet: we hadden enorm gewerkt de voorbije maanden met huisbezoeken, aanwezigheid op dorpsfeesten,informatieavonden over de samenaankoop van energie, folders in de bussen,teksten in de pers, een verkiezingscaravane .... Maar terwijl wij aan de deur een babbeltje sloegen, kwam BDW voortdurend op TV. Wij hebben dit onderschat. Lag het aan de Spa-lijst ? Ik denk het niet: we hadden nog nooit zo een jonge lijst met potentiele kandidaten en ervaring op de been kunnen brengen. Netjes verdeeld over deelgemeentes en het centrum van Waregem. Allemaal gemotiveerde kandidaten die elk voor zich geloofden in vooruitgang. Alleen de traditionele achterban liet wel eens kritiek horen. Daarmee wilden we niet direct veel rekening houden. Lag het aan ons verkiezingsprogramma ? Ik denk het niet. Er was uren gewerkt en geschaafd aan de teksten, iedereen had zijn inbreng gehad en met hetzelfde programma behaalde de Sp-a in Gent een schitterende verkiezingsoverwinning.Ons programma werkte de polarisatie tegen en bleef positief over de goede realisaties van de CD&V meerderheid. Maar misschien waren we te sterk en kon de CD&V meerderheid de oude beproefde methode van "zonder ons is het chaos" opnieuw in de praktijk brengen. Angst drijft de traditionele achterban opnieuw de veilige schaapstal in. De nieuwe meerderheden die zonder CD&V in Kortrijk, Harelbeke, Zwevegem, Kuurne tot stand kwamen zullen het beeld in Waregem alleen maar versterken. Maar de oorzaak voor de verkiezingsnederlaag alleen bij de anderen zoeken is te kort door de bocht. We hebben onvoldoende aansluiting met het Waregemse verenigingsleven en treden niet genoeg naar buiten. Waregem is geen grote stad maar een uit zijn voegen gegroeide kleine gemeenschap. We moeten onze communicatie daarop enten. Dan is er ongetwijfeld opnieuw plaats voor kritische socialisten.
Er waait een golf van wilde stakingen door Zuid-Afrika. Giseren was er staking in verschillende mijnen en ook de transportarbeiders gingen in anctie. Een staking in Zuid-Afrika is geen wandeling door de straten of een pikketline aan de ingang van het industrieterrein. Een staking gaat gepaard met intimidatie, geweld en spectaculaire actiemethodes. Of wat dacht je van busschauffeurs die hun bosje onbemand en zonder chauffeur zo maar de grote snelweg naar beneden laten rollen ? Een staking in Zuid-Afrika heeft ook steeds met politiek te maken of met de machtstrijd binnen de ANC of de vakbond Cosatu. Sinds een paar jaar is Julius Malema het boegbeeld van de interne oppositie binnnen het ANC. Heel wat waarnemers beschouwen hem als de aanstoker van de sociale onrust,in voorbereiding van het ANC congres in december. Dan wordt de voorzitter verkozen, die automatisch de presidentskandidaat van het ANC wordt. Het ANC behaalt nog steeds 60% van de stemmen, de volgende voorzitter van het ANC wordt president. Jacob Zuma wil er nog een termijn bij doen, hij kan enkel verslagen worden in het ANC. De vakbonden zitten tussen twee vuren; enerzijds moeten ze binnen het economisch beleid van de regering akkoorden afsluiten en de procedures volgen, anderzijds moeten ze de loooneisen van de arbeiders onderhandelen en verdedigen. In de meeste stakingen gaat het om "wilde stakingen" waar de erkende vakbonden het vertrouwen van de arbeiders verloren hebben. De media vergroten dit dagelijks uit en zien met vreugde hoe de vakbonden door hun eigen achterban weggehoond worden. De werkgevers zijn allesbehalve onschuldige toeschouwers. Zij staken het vuur aan de lont door sommige categorien van werknemers extra lonen of premies toe te kennen als compensatie voor economische vooruitzichten en resultaten, nadat ze in CAO-onderhandelingen met de vakbonden zich zeer hard opstelden en minimumakkoorden afsloten. Het arbeidsconflict in Zuid-Afrika heeft alles te maken met het dumpen van de grote vakbonden en het destabilizeren van de regering en de economie. En daar mogen voor de patroons gerust slachtoffers voor vallen, zolang het maar werknemers zijn...
Deze morgen opgestaan met een prachtige zon in Joburg. Vandaag zullen we de ganse dag moeten werken in Elija Bahaje Memorial Trainingscenter aan het herschrijven van ons solidaritetsproject met de Num. Een voor een dagen een aantal belangrijke personen op. Op het eind van de dag hebben we de visie van de nationale top en de visie van de gewestelijke afdeling in een project. Er zal nog wat afstemming nodig zijn om de juiste keuze te maken. Het vormingscentrum ligt in een gevaarlijke buurt in Joville. We moeten er dus niet al te veel in de buurt wandelen. Een bijkomende motivatie om flink door te werken. De ingang en de parking zijn goed bewaakt. De inkom heeft een mooi onthaal: een vriendelijke dame lacht ons tegemoet.In het centrum hangen overal foto's van de historische grote momenten van de mijnwerkerstrijd en de anti-apartheidsbeweging. Ghandi voor zijn kantoortje, de ANC-campagne voor het Freedomcharter, de eerste stakingen, de zwarte politie; de winkels op de mijncites waar de vrouwen hun inkopen deden. In ons vergaderlokaal voelen we ons in de gemakkelijke zetels meteen een beetje onwennig: wij zijn hier om hun project aan te passen aan de Belgische eisen van de administratie. Het is hun project, zo belangrijk zijn we nu ook niet. Op het einde van ieder zijn verhaal heeft Koen steeds iets bij van propagandamateriaal. De cubaanse helm met Che erop doet het. Deze morgen kreeg ik een SMS van mijn zoon: je bent opa ! Even verdween alles uit mijn hoofd: het seminarie, de Num, de collega's. Gefeliciteerd lieve Ann en Rien. Kussen ! Welkom in deze wereld Nina !
De vlucht was een beetje vermoeiend, de aankomst ok. De vrouwelijke taxichauffeur die ons opwacht vertelt honderduit. Ja, er zijn niet zo veel vrouwelijke taxichauffeurs maar haar man is overleden en ze heeft twee dochters van 20 en 12 jaar. Die moeten toch studeren, anders hebben ze geen toekomst. Ze woont in Soweto en kan ons gidsen, als we wensen. Ze is duidelijk op zoek om meer centen te kunnen verdienen. We worden onmiddelijk gebriefd over de actualiteit. Nee, de staking in de platinamijnen is niet voorbij. De mijnwerkers willen doorgaan tot ze een verdubbeling van hun loon bereikt hebben. Charles voegt eraan toe dat de nieuwe, niet erkende vakbond, enkel over lonen onderhandeld en niet over veiligheid of huisvesting. Hij geeft ons een T-shirt met het opschrift "Hands off Num,hands off Cosatu". Voor alle duidelijkheid : de vakbond voelt zich aangevallen door externe vijanden, die de vakbond willen vernietigen. In deze crisis is het congres van Cosatu uitgedraaid op een show met een bevestiging van de grote principes en de leiding. Alle ogen zijn nu gericht op het ANC-congres in december: Dan wordt de nieuwe voorzitter verkozen. Zuma ziet uit naar een tweede termijn, Julius Malema poogt de ontevredenheid aan de basis te gebruiken om in een goede uitgangspositie als alternatief een kans te maken. De interne verdeeldheid en kritiek komt niet aan bod, de machtstrijd tussen de verschillende strekkingen wordt weggestopt. De leiding van de vakbond heeft alle energie gestopt in marketing en windowdressing,waardoor ze meer en meer vervreemd van de leden en de basis. Maar vandaag is het feestdag :heritage day. De dag waarop de vele verschillende stammen zich kleden in hun traditionele klederdracht, hun oude liederen en dansen oppoetsen en traditionele gerechten klaarmaken.Ze plagen ons een beetje er mee: hebben jullie ooit koeienmaag gegeten ? Zeer, zeer lekker...
Een vergeten hit uit de jaren 80. Het kinderkoortje liet iedereen meedromen, maar het was een erg Frans liedje, alleen voor de Fransen. Sinds de jaren 80 is de wereld geglobaliseerd en kunnen we met een open blik naar die wereld kijken en communiceren. Meteen moeten we ook vaststellen dat de Internationale instellingen nauwelijks nog functioneren. Landen en staten komen steeds moeilijker tot afspraken,minder afspraken wil ook zeggen: meer concurrentie-meer vrije markt. Daar voel ik me nu niet zo lekker bij.
De wereld alleen regeren is niet meteen mijn ambitie. Anderen gingen mij voor,meestal met het nodige wapengekletter zoals Napoleon,Hitler, Stalin,Mussolini en Bush. Dan vind ik veel meer inspiratie bij Ghandi, Che Guevarra, Nelson Mandela of Pablo Neruda. Ik merk verschrikt op dat al mijn opgesomde helden mannelijk zijn. Toch zijn mijn nachtelijke dromen net als de toekomst duurzaam en vrouwelijk. Ik moet wakker worden.
Wannes zong: de zanger is een groep. Netwerking kan zorgen dat de verantwoordelijkheid voor de wereld beter verdeeld wordt. Ik ben God niet, ik kan alle rampen en het leed van de wereld niet alleen dragen. En de wereld veranderen, daar moet je een beetje verliefd voor zijn op vele andere idealisten. De adrenaline moet door je bloed stromen. Je geest moet geprikkeld worden door de ideeën van geëngageerde mensen uit andere culturen, andere continenten. Wereldverbeteraars, coöperatieve boeren, studenten, syndicalisten, filosofen ja zelfs politici. Dan zetten we ons samen aan tafel en drinken mojito uit Cuba, wijn Zuid-Afrika,water uit de kraan. Een lange lijst van kleine maar eerlijke gerechten uit verschillende werelddelen vult de tafel en het gesprek kan beginnen.
Een verhaal over de dagelijkse massale fietstocht in een hemels Peking zonder luchtvervuiling. Over hoe jonge scholieren in Rusland speelgoed knutselen voor de kleuters. Dat Paolo Freire in Brazilië analfabeten leerde lezen en schrijven. Dat iedereen zou kunnen zingen en dansen zoals in Zuid-Afrika om meer energie te hebben voor optochten of vergaderingen. Maar misschien kunnen we de erfenissen meer belasten zoals in Zweden, zodat ongelijkheid verdwijnt. Of een premie geven aan ouders die hun kinderen naar school sturen zoals in Brazilie? Of zoals in Cuba overal met vrijwilligers spaarlampen in de huizen en openbare gebouwen installeren. Of zoals in Bangladesh investeren om overstromingsrampen preventief aan te pakken met schaarse overheidsmiddelen?
Plots vraagt iemand waarom de huidige wereldleiders elkaar alleen vliegen willen afvangen en niet met onze ideeën en brainstorm willen meedoen en nieuwe projecten in de realiteit kunnen omzetten. Waarom sommige politici in termen van wapenhandel en vernietiging denken om de macht te behouden. Het is even muisstil aan tafel. Tot iedereen begint te lachen. Wat een onlogische vraag! We moeten het natuurlijk zelf doen. We moeten de verantwoordelijkheid voor deze andere wereld zelf nemen. Politici zullen wel volgen. Als ze niks anders kunnen,als ze moeten. Als er verkiezingen zijn of als het succes heeft. Als er genoeg mensen en ideeën bewegen, beweegt ook de wereld. En wordt alles beter.
Is er iets veranderd aan Waregem koerse ? Heeft de crisis dit traditioneel moment van feest in Waregem beinvloed ? Zijn de worsten en de pinten duurder geworden ? Is er bespaard op het eten en de speed van de paarden ? Zijn de jockeys minder kleurrijk, de dameshoeden met minder fantasie ? De Vip-champagne warmer, de kussen koeler ? In de eerste plaats moet ik zeggen dat er ondanks de crisis niet minder,maar meer volk toestroomde aan de Gaverbeek. Bussen vol met Vips, speciale genodigden en veel fietsen met gewone Waregemnaars. Geen man overboord,ondanks Dexia, ondanks Griekenland. Het eerste dat mij opviel is de toename van de privébewaking, groep 4 securitas heeft alles bijna in handen, van toegang tot uitgang. Met hoogtechnologische radioverbindengen, ik vraag me zelfs af of zij het helicopterke met camera niet moeten bedienen. Privatisering, de politie mag de wagens netjes uit het stadscentrum houden. Zij regelen het verkeer, de privé-bewaking de veiligheid.Een omgekeerde wereld. Het aantal Vip-champagnetenten is niet toegenomen. Ofwel is er geen plaats meer,ofwel is ook die sponsorbron aan zijn maximaal debiet. Nieuw dit jaar waren de truitjes van de vrijwilligers van Waregem Koerse, ze zaten allemaal in een reklametruitje van een interimburo. Veelbetekend voor de markt van de vrijwilligers die de interimbureau's ook voor de overheid wel willen organiseren. Tegen een vergoeding uiteraard. In de gemeente Viptent is blijkbaar toch opnieuw door een glimlachende gemeentesecretaris ingegrepen: het buffet is vervangen door broodjes én een soort kleine koffiekoekjes voor de dames. Het schepencollege is getooid met een sobere strooien hoed, alsof zij Cubaanse landarbeiders zijn. Ik geloof niet dat zij hier mee zelfs de regionale tv halen. De grote en de kleine steeple werden gewonnen door de Franse jockey Zuliani. Meteen duidelijk dat na Electrabel ook Waregemkoerse aan Frankrijk verkocht werd, het laatste van onze kroonjuwelen. Wie zei ook weer dat we een provincie van Frankrijk geworden zijn ?
De topman van de VDAB-"onze" Fons- pleit in komkommertijd voor een eenheidsstatuut voor contractuelen en statutairen in de openbare diensten. Niet gehinderd door enige kennis van zaken zegt de staatssecretaris van de Federale regering dat er discriminaties zijn tussen contactuele en statutaire overheidsambtenaren vooral inzake pensioenen. En dat hij al heel wat discriminaties wegwerkte inzake verlof en het recht op evaluaties. Een beetje meer serieux zou best mogen. Want hier worden appelen met peren vergeleken. Fons, blijf bij je leest, je hebt eigenlijk maar iets te zeggen over de Vlaamse amtenaren of je moet op zijn minst het onderscheid maken. Idem dito voor "Straffe" Hendrik. Maar ook het taalgebruik ! Discriminatie wil in onze taal aanduiden dat er onverantwoorde verschillen bestaan tussen mensen die hetzelfde werk doen en dus op dezelfde manier behandelt moeten worden. In de praktijk zijn er bij de verschillende overheden niet-statutaire ambtenaren aangeworven- dikwijls ook zonder examen-in zeer verschillende statuten. De overheidsvakbonden pogen geleidelijk aan die sutatie te regulariseren door iedereen hetzelfde statuut te geven: simpelweg: iedereen contractueel ! Nieuw is echter dat de term discriminatie gebruikt wordt om werknemers met een goed statuut te doen inleveren om te komen tot "gelijkheid" met werknemers met een slechter statuut. Harmonisering naar beneden. Alle restjes zekerheid van de werknemers moeten verdwijnen. Iedereen gelijk, maar in de miserie met een minimumloon, geen ancienniteit, een minimumpensioen en alleen loon als je presteert. We schaffen de overuren af, dit wil zeggen het overloon voor de overuren en zorgen dat die op jaarbasis berekend worden. Dit is wat we iedere dag lezen in de kranten, dit is wat de werkgevers iedere dag herhalen. Een groot deel van de politieke partijen loopt mee te balken in dit flexibiliseringskoor. In naam van de concurrentiekracht. No passeran ! Now way ! Pas possible!
De eerste grote fabriek die in 1969 in mijn dorp Desselgem werd opgestart door Luc Goesaert produceerde isolatiemateriaal. De naam was toepasselijk Isoglass. Luc Goesaert had het procedé en het idee gepikt in Cuba,weliswaar met andere materialen.Hij deed een goede zaak door het bedrijf te verkopen aan de multinational Pfeiderer, later overgenomen door de Spaanse bouwgroep Ursa. Nummer twee of drie in de wereld. De witte rookpluim uit de fabriek maakte de onwonenden ongerust. In de directe omgeving stonden slechts enkele huizen, maar een paar km verder stond de dorpskern met enkele sociale woonwijken. De omwonenden hadden last van het bedrijf dat volcontinue produceerde om aan de grote vraag naar isolatiemateriaal op de markt te kunnen voldoen. Maar hoe zit het in de fabriek ? Want als er in de omgeving wat aan de hand is zijn de arbeidsomstandigheden in het bedrijf dikwijls verre van gezond. Er blijkt wel degelijk een probleem: de afzuiginstallatie is verouderd en het water dat uit de douches stroomt kleurt donkerbruin.Blijkbaar was er geld over om een nieuwe produktielijn te bouwen,maar onvoldoende geld om ook de werknemers in goede omstandigheden te laten werekn.Alles is een kwestie van prioriteiten en daar staan de werknemers niet zo hoog op het lijstje. Human Ressources worden repressief en autoritair gemanagd in functie van de productiviteit. De leefmilieudienst van Waregem werkte onder druk van de klachten een ganse procedure uit die vooral een lange tekst inhield zonder veel inpakt voor het bedrijf. Informatievergaderingen met de omwonenden waren windowdressing zonder veel meer.De vastgoedcrisis in Spanje heeft ook gevolgen in mijn dorp: er is geen geld en geen ruimte voor minimale investeringen,die de hinder in en om het bedrijf zouden kunnen beperken.
Eric Goeman, frontman van Attac-vlaanderen organiseert reeds 23 jaar iedere avond een debat tijdens de gentse feesten.Temidden van een bruisende stad met 70.000 feestvierders kwamen een 100-tal aandachtige luisteraars op een zonnige zondagnamiddag in de pluchen zetels van het NTG-Gent luisteren naar 8 debaters. Geen grote namen buiten Itinera coryfee Marc Devos.Enkele syndicalisten, een paar sociale wetenschappers en een liberale student, die vooral zijn holle retoriek als bijna afgestudeerde advocaat poogde te etaleren. Aanleiding voor het debat: de media-aanvallen op de vakbondsactie en staking in januari laatstleden tegen de pensioenplannen van de nieuwe regering Di Rupo. Maar er lag meer op tafel: moeten de vakbonden zich niet herorienteren en hun doelstellingen niet aanpassen aan de snel globaliserende economie en de nieuwe werknemers die hiervan het slachtoffer worden? De inleiding van de docente historika en de eindvragen na de inleiding hadden niet de spitsheid en de openheid om het debat naar het gewenste nivo op te trekken. Mede door de sluwe Itineramethode: waarbij de jonge wilde liberaal vol onzin op de andere vakbondsminded debaters werd losgelaten, afgewisseld met de van uit de hoogte docerende Marc Devos die leuk algemeenheden en socratische vragen in de zaal wierp.Kwestie van zoveel mogelijk spreektijd te vullen om het echte debat over de rol van de vakbonden in deze moeilijke tijden vooral niet aan bod te laten komen. Het werd dus niet echt een debat door de efficient werkende stoorzenders, de vertwijfelde blikken van de aanwezige universitaire onderzoekers en de persoonlijke aanvallen tusen de Itinera-voorzitter en De Wereldmorgenjournalist. Mijn inbreng was een moeilijke zoektocht tussen concrete voorbeelden en aanzetten van nieuwe vakbondstrategien, een tussenkomst over de Gini-index en de ongelijkheid en een pub voor de "kleine verhalen over de solidariteit". Meteen werden de kleine verhalen een ongewilde splijtzwam in het debat tussen mensen die het grote verhaal- de analyse van het kapitalisme- alsnog de belangrijkste opdracht van de vakbond vinden om deze onrechtvaardige samenleving te kunnen veranderen. Er kwam dus op het einde-toch nog -een beetje debat. Van 14 uur tot 18 uur discussieren met 8 pannelleden- geen sinecure. Gelukkig kwam de 78-jarige Walter Debuck tussenin ons aan de roots van de vakbond herinneren met het lied ' K'zou zo geren willen leven ..."
Vijftien jaar geleden vluchtte Freddy weg uit Colombia. Als vakbondsman was zijn leven in gevaar en belandde hij in Brussel. Onvermoeibaar zocht hij steun voor de strijd van de Colombiaanse vakbonden en poogde hij een wereldwijd netwerk van vakbonden in de petroleumsector te ontwikkelen. Hij klopte aan bij iedereen waar de deur open stond en bereikte dat er structurele ontwikkelingsprojecten werden opgestart. Daarnaast sensibiliseerde hij en alarmeerde iedereen telkens er een Colombiaanse syndicalist bedreigd werd door de paramilitairen.Hij deed dit allemaal zonder er een cent aan te verdienen. Om te kunnen overleven was hij "plongeur/afwasser" in een hotel. Stilaan groeide bij hem het plan om, ondanks alle bedreigingen, naar Colombia terug te keren. Weet je zei hij: hier ben ik als een geketende arend aan de grond. In Colombia ben ik als een vrije vliegende arend in de lucht.Met die beeldspraak gaf hij perfect aan dat hij in Colombia een gerespecteerd vakbondsman was. In Belgie was hij een bedelaar. Freddy gaat terug om in een bepaalde regio aan vakbondswerk te doen en de arbeiders in de multinationale petroleumbedrijven te organiseren. Samen met een groep andere vakbondsmannen van de Uso, de petroleumvakbond.In die regio controleren 350 paramilitairen de regio en zijn deze een echte bedreiging voor vakbondsmilitanten. De bescherming van de Colombiaanse syndicalisten hangt voor een belangrijk gedeelte af van de internationale druk. De regering is immers zeer bezorgd voor zijn " democratisch" imago. Communicatie, protesten tegen de bedreigingen van de Colombiaanse syndicalisten, toezicht door de Internationale Arbeidsorganisatie: het zijn allemaal kleine stukjes uit de beschermende mantel die wij over hun schouders moeten hangen. Vandaag was er een afscheidsetentje,een laatste avondmaal. Toespraken, beloften om contact te houden.Hier en daar een beetje emotie. Wij zullen in nauw contact blijven met Freddy en zijn gezin. Zijn compagnera en zijn 11-jarig dochtertje gaan mee het grote avontuur tegemoet.Wij wensen hen veel "suerte".
